SCENARIUSZ   INSCENIZAJI   EKOLOGICZNEJ

 

 

                

„OPOWIEŚCI   LASU” 

 

autor: Dorota Klozo

 

 

               Spektakl ten ma na celu uświadomienie dzieciom piękna i bogactwa przyrody oraz niebezpieczeństw, jakie wiążą się z marnotrawstwem jej dóbr i

nieodpowiedzialną postawą współczesnego człowieka.

 

 

 

 

Drzewo I

 

                       Stoi las, wielki las,

                       Sosny są takie wysokie, wysokie, wysokie,

                       że sobie ręce podają z obłokiem.

                       Dęby są takie potężne, potężne, potężne,

                       jak baszty zamkowe, jak wieże.

                       Buki są takie ogromne, ogromne, ogromne,

                       jak jakie wojsko stukonne.

 

 

                       Mrówka ciągnie cieniutki patyczek,

                       Poziomka chowa pod listkiem rumiany policzek.

                       Żuczek ma złote skrzydełka,

                       na jagódce świeci rosy perełka,

                       maślaczek w białym kołnierzyku

                       niesie synka w mchowym koszyku.

                       I żywicy kropla i biedronka,

                       i pajęczyny koronka,

                       to wszystko las, wielki las.

 

Drzewa kołyszą się.

 

 

Drzewo II

 

                        Gdy się wsłuchasz w leśną ciszę

                        tysiąc głosów w borze słyszysz.

                        Śpiewa wilga, komar bzyka,

                        świerszczykowa gra muzyka.

                        Strumyk nuci swą piosenkę,

                        dumna pszczoła leci z brzękiem.

                        Szumią drzewa, dzięcioł stuka

                        kukułeczka w gąszczu kuka,

                        bąk kosmaty huczy basem,

                        mała żabka skrzeknie czasem,

                        stuk!- o ziemię szyszka stuknie,

                        trzaśnie głośno gałąź sucha.

                        Tysiąc głosów w lesie słyszy

                        kto uważnie umie słuchać.

 

Drzewa zamierają w bezruchu. Panuje atmosfera niepokoju.

 

 

 

 

Drzewo III        

 

                             Aż oto jak cień chmury płynącej z daleka

                             w tę zgodę rozśpiewaną i spokój szczęśliwy

                             zabłąkany trop przywiódł człowieka.

 

Drzewo IV

 

                             Aż nagle słońce czoło zasłoniło chmurą

                              i w koło stało się zimno, szaro i ponuro.

 

Drzewa znowu się kołyszą.

 

 

Drzewo V

 

                              Biały człowiek swoją matkę Ziemię, swojego brata Niebo

                              traktuje jak rzeczy do kupienia i plądrowania. Do                        

                              sprzedawania niczym owoce i świecące perły. Jego   

                              nienasycenie pochłania ziemię, zostawiając tylko pustynię. W         

                              miastach Białych brakuje ciszy. Nie ma takiego miejsca,                       

                              gdzie można by słuchać, jak rozwijają się liście wiosną, jak 

                              brzęczą owady.

 

Drzewo I

 

 

 

                              Tylko szumią fale i huczą i grają

                              Bez słów mową, a przecież gadają.

                              Powiadają one dniem i nocą

                              Poprzez wieki aż do dziś wytrwale

                              Jedną dziwną, przedziwną legendę.

 

Chór  drzew  śpiewa: /na melodię piosenki  „Płynie Wisła płynie”/

 

                                Płynie Wisła płynie po polskiej krainie,

                                a dopóki płynie Polska nie zaginie.

 

                                Wisła to nie rzeka, ale brudny kanał,

                                 polom, lasom, łąkom istnieć nie pozwala.

 

                                Truje to, co kiedyś żywiła, karmiła.

                                Niszczy, czego żadna wojna nie zniszczyła.

 

                                Siedzą decydenci w pięknych gabinetach,

                                co tam dla nich Wisła, co tam dla nich rzeka.

 

                                Stawiają pomniki swojej tępej pychy,

                                kombinaty śmieci i smrodu fabryki.

 

                                Umęczona ziemia, lasy i powietrze,

                                płynie Wisła płynie, lecz jak długo jeszcze.

 

Drzewa kołyszą się.

 

 

 

 

Drzewo VI

 

 

                                 Jasne niebo, czysta woda, bujna zieleń,

                                 nasz prawdziwy, niewątpliwie wielki skarb.

                                 Truć i niszczyć nie pozwólmy polskiej ziemi.

 

Chór drzew

 

                                 Ratujmy zieleń, ratujmy nasz kraj!

 

Drzewo VII

 

                                 Przez stulecia przepływała razem z nami

                                 modra Wisła, najwierniejsza z wszystkich rzek.

                                 Jeśli pomóc nie zechcemy dobrej pani

                                 pozostanie wkrótce po niej brudny ściek.

 

Chór drzew

                                 Ratujmy Wisłę, ratujmy nasz kraj!

 

Drzewo VIII

 

                                  Dopóki żyje choć ostatni biały orzeł

                                  i królestwa swego strzeże z górnych stron,

                                  nie powinno tu zabraknąć i nie może

                                  serc gorących, głów otwartych, mocnych rąk.

 

Chór drzew

 

                                  Ratujmy siebie, ratujmy nasz kraj!

 

Drzewo V

 

                                  Ziemia nie jest własnością człowieka, to człowiek należy

                                  do  Ziemi. Wszystko jest ze sobą złączone jak krew co

                                  wiąże jedną rodzinę. Co się przydarzy Ziemi przydarzy się

                                  także synom tej Ziemi.

 

powrót

do góry

---