Wojna w Korei 1950 - 1953

Koreańska Republika Ludowo - Demokratyczna (KRL - D) (Korea Północna)

Stolica: Phenian

Utworzona: 09.09.1948r.

Prezydent: Kim Ir Sen

Republika Korei (Korea Południowa)

Stolica: Seul

Utworzona: 06.05.1948r.

Prezydent: Syngam Rhee

Konflikt międzynarodowy wywołany napaścią Korei Płn. na Płd. 1945r. Korea uwalnia się spod panowania Japonii. W 1948r. powstają dwa państwa różniące się ustrojem.

W 1948r. od płn. części Korea Płn. graniczy z ChRL (Chiny w tym czasie są pogrążone w III wojnie domowej wojna zakończona zwycięstwem Chińskiej Armii Ludowo - Wyzwoleńczej prowadzonej przez Mao Zedonga, który jest pod bezpośrednim wpływem Stalina.)

Korea Płd. Graniczy z Japonią, która jest okupowana przez USA. W odległości 300 km od brzegów Korei Płd. stacjonują wojska amerykańskie.

W celu opanowania pozostałej części Korei, Kim Ir Sen potrzebuje pozwolenia J. Stalina, (czyli wsparcia militaryjnego i ekonomicznego ZSRR w domyśle). Stalin niechętnie przystaje na tę propozycję aczkolwiek „nie można sądzić, iż kierowała nim niechęć ograniczenia ekspansji komunizmu” jak wielokrotnie podkreśla Bajanow.

W styczniu 1950r. Stalin angażuje się we wsparcie Korei Płd. Jednocześnie prowadzi tajne rozmowy z Mao Zedongiem, namawiając go do wzięcia udziału w wojnie. Jednak w maju 1950r., informuje, Kim Ir Sena i Mao Zedonga, iż operacja połączenia Korei nie może się odbyć, „jeżeli nie uzgodnią między sobą ścisłych elementów współpracy” i delikatnie wycofał się. Aby zrozumieć istotę samej wojny musimy wiedzieć, że podział kraju był związany z powstaniem amerykańskiej i radzieckiej strefy okupacji wzdłuż 38 równoleżnika.

Woja rozpoczyna się 25 VI 1950r. atakiem (wpływ ma również przekroczenie granicy 38 równoleżnika) armii północnokoreańskiej w sile 200 tys. żołnierzy na Republikę Korei. Do połowy września zostaje zajęte prawie całe państwo południowokoreańskie. W efekcie bojkotu Rady Bezpieczeństwa przez ZSRR (żąda dla ChRL miejsca w radzie) zwraca się ona z apelem o pomoc do państw członkowskich ONZ. 27 czerwca uchwala ona wysłanie wojsk międzynarodowych do Korei. Prezydent USA - Thurman wysyła najważniejsze amerykańskie siły wojskowe (udział wojsk innych państw jest symboliczny) dowodzone przez generała D. MacArthura. Ofensywa prowadzona przez Doughlasa doprowadza do przyparcia armii, Kim Ir Sena do granicy chińskiej. Wtedy do wojny przystępują wojska tzw. „ochotników chińskich” dowodzonych przez Peng Te - Huaja w sile 40 dywizji.

W wyniku planu użycia broni atomowej przeciw Chinom i Związkowi Radzieckiemu, gen. MacArthur zostaje zdymisjowany. Zastępuje go gen. M. Ridgway, prowadząc dwuletnie jeszcze walki.

Stalin wycofuje na tym etapie wojny swoich doradców, aby nie zostali pojmani, w ten sposób zachowując pozory neutralności.

ONZ podejmuje próby negocjacji o zawieszenie broni. Jednak zostają odrzucone pod naciskiem Stalina.

Nieprzerwana ofensywa chińska zostaje przerwana w maju 1951 roku kontruderzeniem amerykańskim, a linia frontu stabilizuje się wzdłuż 38 równoleżnika, a teren Korei Płn. Znalazł się pod okupacją ONZ (de facto USA).

Zaś na przygotowanie nowej ofensywy kończy się wraz ze śmiercią Stalina w marcu 1953r. Wydarzenie to pozwoliło zakończyć rokowania pokojowe i 27 lipca 1953 roku w Panmundżonie zostaje podpisany traktat o strefie demarkacyjnej, dzielącej półwysep na wysokości 38 równoleżnika. Podczas wojny w Korei następuje rozłam w stosunkach Chin i Związku Radzieckiego (układ - luty 1950 o współpracy)

Po zaangażowaniu ogromnej liczy armii chińskiej, Stalin uzależnił Chiny nie tylko politycznie od ZSRR. Warunkiem powodzenia ofensywy chińskiej były stałe dostawy sowieckiej broni, za które Stalin zażądał zapłaty natychmiast po wkroczeniu armii chińskiej na teren Korei. Ponadto Mao był wciąż ideowym komunistą, któremu zależało na pokonaniu „imperialistycznej” Ameryki, miał duże ambicje związane z budową nowego państwa chińskiego. W przeciwieństwie do niego Stalin kalkulował, jaki interes może wyniknąć z rozszerzenia strefy wpływów dal ZSRR z tej wojny.

Wojna koreańska miała daleko idące konsekwencje w polityce światowej. Wytworzyła przede wszystkim powszechny strach przed wojna światową, w której użycie bomb atomowych było bardzo prawdopodobne. Kryzys koreański prowadził do wzrostu sił w Europie. USA potroiły wydatki na obronność i uściśliły współpracę z sojusznikami w ramach NATO. Ameryka przyjęła rolę naczelnego dowódcy w bloku państw zachodnich kreując model dwubiegunowości w stosunkach międzynarodowych, na prawie 50 lat. Te czynniki sprawiły, że antagonizm pomiędzy wschodem i zachodem zamienił się w wojnę zimną,

Kryzys Sueski- militarna agresja Wielkiej Brytanii, Francji i Izraela na Egipt, która rozpoczęła się 29 października 1956^[1]. Agresja została poprzedzona decyzją Egiptu o nacjonalizacji Kanału Sueskiego (26 lipca 1956), jednak rzeczywistą przyczyną wybuchu wojny było pragnienie Wielkiej Brytanii i Francji utrzymania kontroli nad Kanałem. Państwa te dla realizacji swoich celów posłużyły się Izraelem, którego statki handlowe nie mogły korzystać z Kanału Sueskiego^[2]. Izrael miał także własne wystarczające powody, by wziąć udział w wojnie.

Wojna wietnamska (zwana też drugą wojną indochińską) - działania militarne na Półwyspie Indochińskim w latach 1957-1975. W konflikt zaangażowane były z jednej strony komunistyczna Demokratyczna Republika Wietnamu (Wietnam Północny, wspierany przez inne kraje komunistyczne, gł. Związek Radziecki oraz Chiny) i kontrolowane przez to państwo organizacje komunistyczne w Wietnamie Południowym, Laosie i Kambodży, a z drugiej strony Republika Wietnamu wraz z międzynarodową koalicją obejmującą Stany Zjednoczone i ich sojuszników - Koreę Południową, Tajlandię, Australię, Nową Zelandię i Filipiny. Wbrew ich woli stronami konfliktu były również Kambodża i Laos.

Walki toczyły się na terytorium Wietnamu Południowego, Laosu i Kambodży. Amerykańskie naloty bombowe objęły także terytorium Wietnamu Północnego.

---