A. Mickiewicz ur. 24 grudnia 1798r. w Zaosiu koło Nowogródka a 1801r. jego rodzina przenosi się do Nowogródka, gdzie w latach 1807-1815 uczęszczał do szkoły, prowadzonej przez dominikanów, W Latach 1815-1819 Mickiewicz studiuje na wydziale filozoficznym Uniwersytetu Wileńskiego. Należał do Towarzystwa Filomatów i Filaretów. Po ukończeniu studiów, aż do procesu Filomatów pracował w Kownie jako nauczyciel. Po procesie poeta został skazany na przymusowy pobyt w Rosji, przebywał tam w Petersburgu i Moskwie. W 1829r. udało mu się wyjechać z Rosji. Udał się do Niemiec, a potem przez Francję do Włoch. W 1830r na wieść o wybuchu powstania listopadowego poeta przybywa w Poznańskie, a po upadku powstania wraz z falą emigrantów wyjeżdża do Drezna, a następnie do Paryża. W 1855r. poeta wyjeżdża do Konstantynopola, aby u boku armii tureckiej organizować legion polski do walki z carską Rosją. Zamierzenia te przerywa śmierć poety 25 listopad 1855.
„Dziady” cz. III powstały w Dreznie w 1832r. Cechuje je autentyzm Mickiewicz w utworze ukazywał tragedię i cierpienie całego narodu, a także zarysował wizjonerski obraz przyszłości Polski. „Dziady” były swoistego rodzaju wkładem poety w walkę narodowo-wyzwoleńczą. A. Mickiewicz dokonuje w jednej ze scen pt. „Salon Warszawski” charakterystyki społeczeństwa polskiego. Salony były miejscem spotkań arystokracji i burżuazji. Dyskutowano tam o sprawach dotyczących polityki, aktualnych wydarzeń, o sztuce i literaturze. Uczestnikami sceny III są ludzie należący do dwóch ugrupowań. Pierwszymi z nich byli patrioci. Byli to ludzie młodzi, rozmawiający po polsku m.in.: Adolf Januszkiewicz, Piotr Wysocki, Zenon Nimojowski. Rozmawiają oni o aktualnych sprawach , o prześladowaniach na Litwie i w Warszawie. Twierdzą, że ludzie młodzi powinni się jednoczyć przeciwko wspólnemu wrogowi. Opowiadają historię o cierpieniach Cichowskiego. Adolf wyraża się ze współczuciem o jego cierpieniach. Z lekceważeniem i pogardą mówi o arystokracji zgromadzonej przy stoliku. Patrioci martwią się o to, kto rządzi, kto stoi na czele narodu polskiego -egoiści, nieodpowiedzialna arystokracja. Drugim ugrupowaniem jest towarzystwo stolikowe - zwolennicy władzy carskiej. Rozmawiają po francusku, tematem ich rozmów są odbywające się bale. Dama I mówi, że nie zna się na polskiej literaturze, nie rozumie polskich wierszy. Dama II wychowała wroga i mówi o jego zaletach. Towarzystwo stolikowe to ugrupowanie kosmopolitów, którzy nie czują żadnego związku ze swoją ojczyzną, nie interesują się sprawami Polski. W rozmowach o literaturze twierdzą, że nie należy opisywać aktualnych spraw, prześladowań, więzień, tortur, bo temat ten jest zbyt świeży, a ponadto Polacy nie lubią scen okropnych, gwałtownych. Podczas spotkań załatwiają tylko własne sprawy, charakteryzuje ich prywata, są przekupni. Ważne są ostatnie słowa Piotra Wysockiego, w których charakteryzuje społeczeństwo polskie „Nasz naród jak lawa z wierzchu zimna i twarda, sucha i plugawa. Lecz wewnętrznego ognia sto lat nie wyziębi. Plwajmy na skorupę do głębi”. Wysocki porównuje naród polski do lawy wulkanicznej, której wierzch jest zimny i twardy (czyli arystokracja), lecz w jej głębi istnieje jeszcze ogień żywy, którym jest patriotyczna część narodu. Mickiewicz poprzez słowa Wysockiego proponuje, aby nie interesować się arystokracją, ale samemu zająć się sprawami narodu, walką o niepodległość.
Wyjaśnij jak Mickiewicz ocenia w III cz. „Dziadów” Społeczeństwo polskie.