Książka ta, pisana w latach 1954-56, wydana w roku 1957, a wynikła z urzeczenia cybernetyką, jest w warstwie faktów miejscami anachroniczna, a w zakresie przewidywań w niej zawartych już to sfalsyfikowana, już to skorygowana samym upływem czasu, jaki minął od jej powstania. Czas sprawił, że "Dialogi" stały się świadectwem prawie bezgranicznego optymizmu poznawczego, jaki powszechnie wzbudziło powstanie cybernetyki. Książka nie tyle opisuje cybernetykę

bądź jej podstawy, ile wyobrażenia na ów temat ze schyłku lat pięćdziesiątych - wyobrażenia, które nie były tylko punktem widzenia autora na to zagadnienie.

Do książki został dołączony aneks, w którym znajdują się dwa krytyczne szkice, z których pierwszy omawia skrótowo perypetię historyczną cybernetyki,

a drugi jest przyczynkiem do cybernetycznej teorii socjopatologicznych zjawisk zarządzania. "Dialogi" nie były pomyślane jako rozłożony na głosy traktat o pewnej

nowej dyscyplinie i jej możliwym rozwoju, lecz jako poszukiwanie badawczych narzędzi i środków, zdolnych pomagać nam w oswajaniu ludzkiego i nieludzkiego świata. Oznacza to, że cybernetyka była rozpatrywana pod kątem swych zastosowań możliwych, a nie jako nauka "czysta", matematykopodobna (jaką chcieli ją widzieć niektórzy uczeni). Tak więc "Dialogi" są wyrazem zarówno poznawczej ciekawości, jak i niepokojówwłaściwych myśli naszych czasów.

---