PRZEDSTAW WYBRANĄ TYPOLOGIĘ TEMPERAMENTU I NAPISZ: CZY I JAK ZNAJOMOŚĆ TYPÓW TEMPERAMENTU POMAGA W RELACJACH Z LUDŹMI.
Temperament ( z łaciny temperamentum - umiarkowanie, właściwa miara) jest to zespół pewnych, względnie stałych cech osobowości, charakterystycznych dla danej jednostki, przejawiających się w jej zachowaniu, procesach psychicznych zwłaszcza zaś emocjonalnych.
Cechy te to m.in.: impulsywność, towarzyskość, aktywność, wytrwałość, ruchliwość. W znaczeniu potocznym temperament określa się jako usposobienie człowieka np. charakteryzuje się go jako żywego, krewkiego, łagodnego, czasami się też mówi, że ktoś ma np. temperament muzyczny, artystyczny.
Najwcześniejszego i najbardziej znanego podziału temperamentu dokonał Hipokrates (V w. p. n. e.), wyróżnił on 4 jego typy:
sangwinik (łac. sanguis - krew) - człowiek o żywym i zmiennym usposobieniu,
melancholik ( gr. melas chole - czarna żółć) - mało uczuciowy i mało aktywny,
choleryk ( gr. chole - żółć) - pobudliwy i mało wytrwały w działaniu,
flegmatyk ( gr. phlegma - flegma) - mało pobudliwy, lecz wytrwały i konsekwentny w działaniu.
Typ temperamentu, który mnie szczególnie zainteresował to choleryk. Człowiek o tym temperamencie ma usposobienie porywcze, pełne inicjatywy. Posiada zmysł organizacyjny, jest odważny, samodzielny, bywa też agresywny i kłótliwy. Często robi wiele rzeczy naraz. Zazwyczaj zapał towarzyszy mu tylko na początku realizacji jakiegoś zadania. Ma poczucie humoru, silną wolę i wysokie aspiracje. Cechuje go także drażliwość, impulsywność i gwałtowność. Choleryk nie lubi przekazywać innym kontroli, nie podporządkowuje się. Ma kłopoty z uznaniem racji innych ludzi. Wydaje spontaniczne sądy, oceny, często raniąc innych. Nie jest skłonny udzielać emocjonalnego wsparcia innym ludziom.
Typ osobowości charakteryzuje nastawienie człowieka do otaczającego go świata, opisuje jego zachowanie w różnych sytuacjach i określa wartości, do których przywiązuje on szczególną wagę. Dlatego wybierając zawód, warto się zastanowić, jakich wymaga on predyspozycji. Na przykład zawód pielęgniarki łatwiej wykonywać sangwinikowi o typie osobowości społecznym, a menadżerem powinien być sangwinik o typie osobowości politycznym.
Nie ma typów osobowości „lepszych” i „gorszych”, po prostu ludzie są różni. Każdy typ osobowości może się sprawdzić w określonych zawodach oraz w przyjaźni. Trzeba tylko umieć wykorzystać mocne strony danej osobowości, tak by były one atutem w pracy i w życiu rodzinnym. Człowiek, chcąc osiągnąć zaplanowane cele, musi odpowiednio kształtować swoją osobowość. Podstawową zasadą rozwoju osobowości jest poznanie samego siebie oraz polubienie własnej osoby. Każdy musi się akceptować, musi wiedzieć, jakie ma zalety i wady. Istotne jest również ciągłe poznawanie otaczającego świata. Kolejną ważną zasadą w rozwoju osobowości jest koncentracja na swoich silnych stronach, to jest na takich swoich właściwościach, zachowaniach i umiejętnościach, które się akceptuje i ceni, które dają poczucie siły, pewności i zadowolenia. Człowiek, chcąc rozwijać swoją osobowość, powinien poszukiwać nowych doświadczeń, powinien analizować sytuacje, w których uczestniczył i wyciągać wnioski, a także zbierać informacje o swoich zachowaniach.
Określenie temperamentu może nam pomóc w zrozumieniu siebie i innych ludzi. Może dać odpowiedzi na pytania w stylu: „Dlaczego nie udało mi się zdobyć tej pracy?”, lub „Dlaczego szef awansował kogoś innego zamiast mnie?”.
Jeżeli na rozmowie kwalifikacyjnej spotkają się dwa przeciwieństwa - sangwinik - melancholik lub flegmatyk - choleryk, wtedy jest niewielka szansa na nić porozumienia między nimi. Flegmatyk będzie wywoływał irytację w choleryku i odwrotnie.
Kiedy w jednej osobie zderzą się przeciwieństwa temperamentalne, prowadzi to do powstania konfliktów wewnętrznych i związanych z nimi problemów emocjonalnych. Niektórzy w celu uniknięcia tych napięć, stosują metodę tzw. „maski”, czyli pokazują swoją drugą, niekoniecznie prawdziwą twarz. Innymi słowy, jest to próba wybrnięcia z sytuacji, kiedy nie potrafimy sprostać czyimś oczekiwaniom lub nie jesteśmy w stanie zmienić jakiejś sytuacji.
Choleryk (pracobiorca), na rozmowie kwalifikacyjnej, który ma do czynienia z flegmatycznym rozmówcą (pracodawcą), zdaje sobie sprawę, że musi dopasować ton głosu, sposób mówienia i gestykulacje do człowieka, od którego wiele zależy. I dlatego na tę krótką chwilę próbuje zamaskować swoje prawdziwe „ja - choleryczne” i przybiera maskę flegmatyka.
Oczywiście metoda ta może okazać się zdradliwa, gdyż nawet jeśli uda nam się ukryć na początku swoje prawdziwe „ja”, to po jakimś czasie, w konkretnych sytuacjach, ujawnimy swoją prawdziwą twarz.
Dlatego też, ukrywanie temperamentu nie jest dobrym sposobem na porozumienie z ludźmi. Najlepszą metodą jest poznanie swoich mocnych i słabych stron. Te mocne należy akcentować, nad słabymi popracować. Wtedy uda nam się przekonać szefa flegmatyka, że nasz choleryczny temperament jest prawdziwym atutem w kontekście stanowiska, o które się staramy.
Nie ma dwojga takich samych ludzi. Przychodzimy na świat z wrodzonymi cechami temperamentu i to właśnie on decyduje o naszym prawdziwym „ja”.
2