Szkoła z Brighton.
Ogólnie: Krótkie filmy nieme z 1896-1910 produkowane przez George'a Alberta Smitha i Jamesa Williamsona w tej nadmorskiej miejscowości w Anglii. Byli oni zawodowymi fotografami i reprezentowali fotograficzną metodę realizacji filmów, chętnie wykorzystując do zdjęć naturalne wnętrza i plenery. W Brighton po raz pierwszy w kinematografii zastosowano zbliżenie, zw. także wielkim planem. Było to powiększenie myszy wychodzącej z dziury, w filmie G.A. Smitha: "Mysz w Szkole Sztuk Pięknych" ("The Mouse in the Art School" 1901). Zbliżenie tego gryzonia zapoczątkowało różnicowanie pojemności obrazu na ekranie, co w konsekwencji doprowadziło do stosowania różnych planów filmowych, a później montażu (Edwin S. Porter, David W. Griffith). Po 1906 G.A. Smith zajmował się głównie eksperymentami w dziedzinie:
filmu barwnego (Kinemacolor),
fotografii mikroskopowej (filmowanie powiększeń optycznych) i
zdjęć poklatkowych.
Szczegółowo : Smith oraz reszta angielskich realizatorów nawiązywał w swej twórczości głównie do tradycji latarni magicznej, w przeciwieństwie do Meliesa, który mocniej wzorował się np. na teatrze. Latarnia magiczna oraz wzorowanie się na ilustracjach książkowych przyczyniły się do zerwania z zasadą jednolitości planów, do wprowadzenia ich różnorodności, a w konsekwencji do stosowania montażu. Sam Smith, któremu przypisuje się prekursorstwo w dziedzinie zbliżeń filmowych nie widział w nich nic nadzwyczajnego - było to po prostu przejęcie konwencji z ilustracji i latarni magicznej. Jednak w zestawieniu z ówczesnym stylem filmowym było to coś nowego, twórczego. Niestety eksperyment nie przyjął się w Anglii, która była pod silnym wpływem szkoły Meliesa (święte prawo niezmiennego dystansu między przedmiotem a widzem). Jednak w Ameryce odbił się on szerokim echem (patrz - rozwój filmu fabularnego). Stosując zbliżenia Smith w rezultacie komponował sceny filmów z kilku ujęć (nie jak powszechnie - jedno+ napisy). Stąd, mocno jeszcze elementarny, ale już montaż, stosowany jakby w zastępstwie napisów, w celu przemawiania do widza (jak w "Mysz w Szkole..." - plan ogólny-spokojne studentki, szczegół - mysz, plan ogólny - panika studentek).
Smith po raz pierwszy w kinematografii (przed Georgesem Meliesem) zastosował tricki filmowe (podwójna ekspozycja), a w kinemakolorze, wspólnie z Charlesem Urbanem, zaproponował metodę addytywną.
Metoda addytywna - łączenie barw bezpośrednio na ekranie (kinemacolor) przez nakładanie na siebie dwóch klatek o różnych kolorach (czerwonym i zielonym lub niebieskim). Była bazą dwubarwnego i trójtaśmowego systemy technicoloru.
Williamson zajmował się początkowo filmem dokumentalnym i kroniką "Williamson's Animated News". U niego pojawia się jedna z pierwszych prób narracji filmowej w "Napad bokserów na misję w Chinach". Korzystanie z techniki reportażowej, brak teatralnej jedności miejsca. Stosowanie świadomego montażu, obrazy łączą się przy pomocy ruchu postaci (scena w "Napadzie..." - ujęcie 1. wzywanie pomocy przez machanie białą chusteczką; u2. oddział marynarzy z oficerem na czele = widz domyśla się, że to odsiecz biegnąca na pomoc = biała chusteczka jest montażowym łącznikiem, bez potrzeby używania wyjaśniających napisów). Inne cechy "Napadu...": swobodne przerzucanie akcji z jednego miejsca na drugie; zdjęcia w plenerze; żywe tempo akcji; ruch postaci od i do kamery. Ten film to pierwowzór wielu filmów sensacyjnych. Wielu angielskich reżyserów realizowało chętniej w plenerach niż w studiach. Stąd tu właśnie narodził się gatunek filmowy, którego główną atrakcją była pogoń na ekranie.
Schyłek szkoły z Brighton: Rozkwit angielskiej szkoły filmowej nie trwał długo. Szybki proces uprzemysławiania (pierwsze 10-lecie XXw.) przyspieszył likwidację drobnych rzemieślniczych warsztatów, stale rosnący import filmów zagranicznych wypierał krajową produkcję. Kinematografia angl. trzymająca się konserwatywnych recept, nie idąca z postępem tech. i artystycznym, została zepchnięta w cień przez zagranicznych konkurentów.
Filmy:
G. A. Smith: "Bracia korsykańscy" 1898, "Mały doktór" 1901, "Szkło powiększające babuni" 1901, "Sen Doroty" (1903).
J. Williamson: "Napad bokserów na misję w Chinach" 1901, "Dziewczynka z zapałkami" 1902 wg Christiana Andersena, "Dezerter" 1903, "Rezerwista przed wojną i po wojnie"1903.
(czy to ciągle szkoła z Brighton, czy już coś nowego?)
2 rodzaje wirażowania (jednokolorowe barwienie filmu metodą fotochemiczną przez zanurzanie poszczególnych odcinków taśmy pozytywowej w kadzi z farbą. W ten sposób różnymi barwami odróżniano sekwencje obrazu, lub jego poszczególne sceny. Taka kolorystyka była często dostosowana do sytuacji na ekranie. Np. pożarom odpowiadał kolor czerwony, nocy - granatowy, buduarom - różowy, a porankom - pomarańczowy):
cieniowanie - zanurzanie w barwnikach - jaśniejsze barwy się nasycały
tonowanie - ciemne barwy się nasycają
Budowanie narracji poprzez wirażowanie, głębię scenografii oraz oświetlenie (stopniowe dochodzenie do 3- punktowego oświetlenia)