Carole Mortimer

Wybranka pisarza

ROZDZIAŁ PIERWSZY

- Szkło kontaktowe wpadło pani do herbaty!

Laura miała nadzieję, że nieznaczne drgnienie dłoni, w której trzymała filiżankę, nie zdradziło, jakie wrażenie zrobiły na niej te słowa, wypowiedziane ze śpiewnym irlandzkim akcentem.

Deja vu? Jednak jej się wcale nie wydawało, że już kiedyś słyszała to zdanie. Bo tak przecież było!

Którędy on wszedł? Siedziała w holu luksusowego hotelu i ze swego miejsca widziała zarówno główne, jak i mniejsze tylne wejście, a jednak Liam zdołał pojawić się tak, że tego nie zauważyła. Teraz stał tuż za nią.

Ostrożnie i powoli odstawiła filiżankę i spodeczek na tacę znajdującą się na stoliku przed nią.

- Po pierwsze, to jest kawa; nie pijam herbaty - odparła lekko zachrypłym głosem, odwlekając chwilę, gdy będzie musiała się odwrócić i spojrzeć mu w twarz. - A po drugie, nie noszę szkieł kontaktowych!

- W takim razie... - był teraz bardzo blisko, jego gorący oddech muskał ciemne loczki na jej karku - ...ma pani najpiękniejsze i najbardziej niezwykle oczy, jakie widziałem w życiu.

- Przecież nie może pan ich ocenić z miejsca, w którym pan stoi - odparła oschłe, wciąż pozostając odwrócona.

- Och, Lauro, przez ciebie czar prysł - powiedział z żartobliwym wyrzutem, a jego irlandzki akcent zabrzmiał jeszcze silniej niż poprzednio. - Następna kwestia ze scenariusza powinna brzmieć zupełnie inaczej.

Osiem lat temu zapewne tak brzmiała. Ale to było w innym życiu. I Laura była kimś innym - łatwowierną studentką literatury angielskiej na ostatnim, trzecim roku licencjatu.

A Liam nie występował teraz w roli światowej sławy pisarza przybyłego na wykład i budzącego w niej lęk.

Wzięła głęboki oddech, by nad sobą zapanować, zanim się odwróciła i spojrzała w tę roześmianą twarz.

Wcale się nie zmienił!

Przy pierwszym spotkaniu z Liamem O'Reillym największe wrażenie robił jego wzrost - metr dziewięćdziesiąt cztery, a do tego gibkie, umięśnione ciało emanujące witalnością. Jak zwykle, tak i teraz strój świadczył o tym, że nie zważa na otoczenie - miał na sobie spłowiałe dżinsy, niebieski T - shirt i czarną marynarkę. Nie zmieniły się też jego kruczoczarne włosy sięgające ramion, inteligentny wyraz intensywnie niebieskich oczu, twarz, która wyglądała jak wyciosana z surowego kamienia.

Laura zdołała całkiem dobrze ukryć zdziwienie wywołane tym, że Liam wcale się nie zmienił, gdy wpatrywała się w niego swymi „najpiękniejszymi i najbardziej niezwykłymi oczami, jakie widział wżyciu". Jedno było intensywnie niebieskie, a drugie szmaragdowozielone. Dlatego właśnie przed ośmiu laty uznał, że pewnie zgubiła kolorowe szkło kontaktowe.

Musiała znosić wiele docinków i złośliwości na temat tych oczu, gdy chodziła do żeńskiej szkoły z internatem, ale gdy dorosła, przestało jej to przeszkadzać, bo przekonała się, że mężczyźni uważają te jej dziwne oczy za intrygujące. Tak też było z Liamem...

Uśmiechnęła się chłodno.

- Chyba powinno mi pochlebiać to, że wciąż pamiętasz tamtą rozmowę - rzuciła, wzruszając ramionami.

Miała teraz wrażenie, jakby zgiełk panujący w hotelowym holu zanikał gdzieś w tle.

Te niebieskie oczy okolone długimi ciemnymi rzęsami, które powinny wyglądać śmiesznie u tak muskularnego, atrakcyjnego mężczyzny - ale wcale nie wyglądały - przymrużyły się, jakby Liam się nad czymś zastanawiał.

- Ale wcale ci nie pochlebia, prawda? - spytał w końcu powoli.

Miała być mile połechtana tym, że po tych wszystkich latach wciąż pamięta pierwszą rozmowę, jaką odbyli? A niby dlaczego? Po tym wszystkim, co zaszło później?

Nie, upomniała siebie w duchu. Nie należy okazywać żalu ani złości. Lepiej nic nie mówić, niż zdradzić w gorzkich słowach swe odczucia.

Liam przechylił głowę na bok, przyglądając się z zastanowieniem milczącej Laurze.

- Obcięłaś swoje piękne ciemne włosy - mruknął z niezadowoleniem.

- Mniej z nimi kłopotu - rzuciła oschle. Wiedziała, że krótka fryzurka doskonale podkreśla

owal jej chłopięcej twarzy, oczy o dwóch barwach, zadarty nosek, szerokie usta i zdecydowany podbródek. Wijące się kosmyki przy skroniach i na karku łagodziły surowość męskiej fryzury.

- Ale podoba mi się. - Pokiwał z uznaniem głową. Znów ogarnęło ją poprzednie uczucie niechęci.

Przecież ona ma w nosie to, czy mu się podoba jej nowa fryzura. A właściwie, szczerze mówiąc, w ogóle jej nie obchodzi to, co Liam O'Reilly sobie myśli. Świadomie zdławiła nieprzyjazne uczucia.

- Może się przysiądziesz? - rzuciła niedbale, wskazując na tacę i dzbanek z kawą. - Mogę poprosić o drugą filiżankę.

Liam zerknął na praktyczny zegarek, który nosił na prawym nadgarstku. Był leworęczny, jak wielu artystycznie uzdolnionych ludzi. Laura doskonale o tym pamiętała.

- Chyba że jesteś z kimś umówiony - dodała obojętnie, zauważywszy to spojrzenie.

- Właściwie tak - przyznał. - Ale mam jeszcze chwilkę - dodał z zadowoleniem, po czym obszedł jej krzesło i zajął miejsce naprzeciwko.

Laura nigdy by nie powiedziała, że Liam po prostu „usiadł" na krześle. Z powodu wzrostu zawsze miał kłopot z usadowieniem się, bo krzesła były albo za niskie, albo miały za krótkie siedziska.

Laura również była dość wysoka przy swoich stu siedemdziesięciu dwóch centymetrach i lubiła to teraz podkreślać szytymi na miarę eleganckimi ubraniami.

Dzisiaj miała na sobie grafitową garsonkę i szmaragdowozieloną bluzkę. Była bardzo zadowolona ze swego obecnego wizerunku. Liam zawsze sprawiał, że czuła się taka drobna. I bardzo kobieca.

- Może kawy? - zaproponowała, trzymając ręce spokojnie złożone na okrytych spódnicą udach.

- Nie, dziękuję - odparł. - Uzależnia tak samo jak papierosy, które kiedyś paliłem. - Skrzywił się z niesmakiem.

- Rzuciłeś palenie? - zdziwiła się. Gdy znała go przed ośmiu laty, palił co najmniej trzydzieści dziennie. Przy pracy nawet więcej.

Liam uśmiechnął się na widok jej zaskoczenia.

- Aż trudno uwierzyć, prawda? Liam O'Reilly, zatwardziały pijak i palacz przeszedł niezwykłą przemianę.

- Wątpię, by sprawa była aż tak poważna - rzuciła kpiąco.

Parsknął śmiechem, wpatrując się w nią błyszczącymi ciemnoniebieskimi oczami.

- Dorosłaś, mała Lauro - powiedział z podziwem.

- No ja myślę! Przecież mam już dwadzieścia dziewięć lat.

Co oznacza, że on ma trzydzieści dziewięć, dodała w myślach, dostrzegając teraz, że jednak nie przyjrzała mu się dość uważnie i że zmyliło ją pierwsze wrażenie wskazujące, że wcale się nie zmienił. Tych osiem lat bez wątpienia wycisnęło na nim swe piętno. Wokół oczu i ust miał lekkie zmarszczki, które nie znikały, gdy przestawał się uśmiechać, a kruczoczarne włosy na skroniach lekko przyprószyła siwizna.

- Dwadzieścia dziewięć - powtórzył w zamyśleniu, przymrużywszy oczy. - A co porabiałaś przez tych osiem lat, Lauro? - spytał natarczywie, nieświadomie przesuwając wzrok na jej serdeczny palec.

Na palcu nie było obrączki, ale pozostał na nim ślad wskazujący, że kiedyś jednak ją nosiła.

- To i owo - odparła wymijająco, nie mając zamiaru mówić mu niczego o sobie. - A co u ciebie? Co ty robiłeś przez osiem lat?

- Na pewno nie pisałem - rzucił cierpko, krzywiąc się.

- Naprawdę? - Laura nie zdradziła tonem głosu ani wyrazem twarzy, że zdaje sobie sprawę z tego, że żadna nowa książka Liama O'Reilly'ego nie pojawiła się na półkach księgarskich przez całe osiem lat. - Ale pewnie już wcale nie musiałeś pisać po sukcesie, jaki odniosła „Bomba czasu"? - spytała niezobowiązującym tonem.

- Nie musiałem już pisać! - powtórzył oskarży cielsko Liam. W jego oczach i na twarzy odbiły się gwałtowne emocje.

- Miałam oczywiście na myśli kwestię finansową - wyjaśniła, spokojnie znosząc jego piorunujący wzrok. Wiedziała, że trafiła w czuły punkt. Chciała jednak zobaczyć, jak on zareaguje na tak bezpośredni cios. - Pewnie zarobiłeś miliony na „Bombie czasu". Już same prawa do ekranizacji...

- No i co mi przyszło z całej tej forsy, skoro od tamtego czasu nie napisałem ani słowa? - warknął.

Wzruszyła ramionami.

- Przypuszczam, że dzięki niej mogłeś się cieszyć względnym komfortem przez osiem długich lat - nawet bez alkoholu i papierosów - rzuciła zjadliwie. - Bez wątpienia umiałeś korzystać z uroków życia, gdy ostatnio cię widziałam. - Nie mogła sobie odmówić tej małej złośliwości.

Liam osiągnął spory sukces dzięki czterem książkom, które wydał przed thrillerem politycznym „Bomba czasu". Jednak dopiero ostatnia okazała się - nomen, omen - prawdziwą bombą!

Trzy tygodnie po ukazaniu się wydania w twardej oprawie „Bomba czasu" wspięła się na pierwsze miejsce listy bestsellerów. Liam występował w wielu programach telewizyjnych, sprzedał prawa do ekranizacji powieści i zgarnięto go do Hollywood, by napisał scenariusz i pomagał przy castingu.

Ostatni raz Laura widziała go na zdjęciu w gazecie, gdzie występował ze swą świeżo poślubioną żoną. piękną aktorką, mającą zagrać główną rolę w ekranizacji jego powieści.

A Laura Carter, studentka, z którą Liam spotykał się, zanim opuścił Anglię, poszła w zapomnienie.

Na początku była oszołomiona tym, że ją porzucił, nie mogła uwierzyć, że tak mało dla niego znaczyła, pomimo swego niewolniczego oddania. Jednak gdy mijały kolejne dni, a potem tygodnie bez wiadomości od niego, w Laurze narastał gniew. Potem, gdy ujrzała jego ślubne zdjęcie w gazecie, przyszła gorycz, a na końcu pogodzenie się z tym. że nie uważał jej już - w żadnym razie - za część swego nowego życia w Ameryce.

Wraz z tą akceptacją sytuacji przyszło pragnienie osiągnięcia życiowego sukcesu.

Jej opanowanie, kosztowne, eleganckie ubranie i pierścionek z wielkim brylantem na palcu prawej ręki świadczyły o tym, że udało jej się osiągnąć zamierzony cel.

- To musiało być rzeczywiście dawno temu - skomentował sarkastycznie jej uwagę.

- Może i tak - odparła. W innym życiu, dodała w myślach. - Jakież to pilne sprawy sprowadzają cię ze słonecznej Kalifornii do zimnej Anglii? - zmieniła lekkim tonem temat.

Liam z wyraźnym wysiłkiem zmusił się do tego, by opaść niedbale na oparcie krzesła, ale jego oczy wciąż rzucały groźne błyski. - Nie przyjechałem z Kalifornii

- sprostował. - Pięć lat temu przeniosłem się do Irlandii.

To dlatego jego irlandzki akcent był teraz silniejszy niż przed ośmiu laty, pomyślała. Nic miała pojęcia o jego przeprowadzce, bo naumyślnie przestała interesować się życiem Liama, od kiedy dowiedziała się o jego małżeństwie.

- Twoja amerykańska żona musiała przeżyć szok kulturowy - zauważyła.

- Nie miałem okazji się o tym przekonać - rzucił kwaśno. - Diana rozwiodła się ze mną siedem lat temu. Małżeństwo trwało zaledwie pół roku

- dodał, gdy uniosła ze zdziwieniem brwi. - Z powodu różnych zobowiązań zawodowych spędziliśmy zresztą ze sobą zaledwie sześć tygodni - dodał z goryczą. - Nie tak wyobrażałem sobie prawdziwe małżeństwo!

A więc Liam był żonaty zaledwie przez pół roku! Przez pól roku! Gdyby wiedziała...

Co zmieniłaby w swoim życiu, gdyby wiedziała? Nic. Otóż to. Nic. Liam dokonał pewnych wyborów i ona także. Już nic tego nie zmieni.

Liam ponownie spojrzał na zegarek.

- Słuchaj, naprawdę jestem z kimś umówiony za kilka minut. Właściwie to... - omiótł przymrużonymi oczyma cały zatłoczony hol - muszę już iść - powiedział, gdy mężczyzna, który właśnie wszedł, nawiązał z nim kontakt wzrokowy. - Ale chciałbym się jeszcze z tobą zobaczyć, Lauro..

- Nic sądzę, aby był to dobry pomysł - ucięła krótko, podążając spojrzeniem za wzrokiem Liama. Odpowiedziała skinieniem głowy na powitalny gest nowo przybyłego i dodała nieszczerze:

- Ciekawe spotkanie, Liam. Niestety muszę już iść. - Wstała, smukła i elegancka w swej doskonale skrojonej garsonce, przerzuciła przez ramię pasek skórzanej czarnej torebki.

- Lauro! - Liam złapał ją za rękę, gdy mijała go zwinnym ruchem. - Chcę cię znowu zobaczyć - powiedział z naciskiem.

- Powspominać stare czasy? - spytała szyderczo i pokręciła głową. - O nie, dziękuję - dodała, uśmiechając się smutno.

- Będę w tym hotelu jeszcze przez kilka dni - powiedział, wpatrując się w nią w napięciu. - Zadzwoń do mnie. Jeśli tego nie zrobisz - dodał cicho, widząc, że zamierza odmówić - zostanę w Londynie tak długo, dopóki cię nie odnajdę.

Przynajmniej wiedziała już. dlaczego nie zauważyła, jak wchodził. Skoro był gościem, zjechał windą, której nie widziała ze swego miejsca.

Nie zmieniało to jednak faktu, że w jego słowach zabrzmiała nuta pogróżki. A ona miała pewne powody, dla których nie chciała, by ją odnalazł. W każdym razie, jeszcze nie teraz.

- Ależ ty się zrobiłeś melodramatyczny, Liam - parsknęła. - Skoro tak ci zależy, zadzwonię - zgodziła się, wzruszając ramionami.

Zadzwoni i jasno da mu do zrozumienia, że nie ma zamiaru spotykać się z nim na gruncie towarzyskim w czasie jego pobytu w Londynie!

Popatrzył na nią wymownie, zanim puścił jej rękę i skinął głową.

- Owszem, bardzo mi na tym zależy - przyznał lakonicznie.

Na te słowa uniosła sceptycznie ciemne brwi.

- Przepraszam bardzo, ale naprawdę muszę już iść - rzuciła na odchodnym.

Czuła na sobie jego wzrok, gdy szła przez hol, a potem wkładała podany przez szatniarza płaszcz i wychodziła na zewnątrz, gdzie wył przenikliwy listopadowy wiatr.

Jednak ona wcale nic czuła jego lodowatych powiewów, bo ponowne spotkanie z Liamem całkiem ją oszołomiło. Gdy siedziała naprzeciwko niego, pamiętając wszystko, co zaszło między nimi w przeszłości, zdołała jakoś zachować pozory opanowania. Jednak teraz, gdy była sama, nerwy puściły.

Przed ośmiu laty marzyła o tym, by spotkać Liama raz jeszcze, choćby na kilka minut.

- Pani Shipley - Paul, jej kierowca, stał przy samochodzie zaparkowanym przy chodniku i zapraszająco wskazywał otwarte tylne drzwi.

- Dziękuję - powiedziała z roztargnieniem, zadowolona, że może schronić się w cieple zapewniającej prywatność limuzyny, gdy kierowca zatrzasnął za nią drzwi.

- Z powrotem do biura, proszę pani? - spytał uprzejmie Paul, gdy zajął już miejsce za kierownicą.

- Nie. Tak! Ja...

Opanuj się, Lauro - nakazała sobie stanowczo.

Dobrze, ujrzała ponownie Liama. I co z tego? Bez wątpienia był nadal czarującym draniem, ale ona przestała być łatwą do oczarowania Laurą Carter. Teraz była Laurą Shipley, prowadziła własną firmę, miała dom w Londynie, willę na Majorce, jeździła, gdzie chciała, samochodami prowadzonymi przez szoferów. Jedno spotkanie z Liamem O'Reillym nie mogło jej tego wszystkiego odebrać.

- Tak, Paul, poproszę do biura - powiedziała już bardziej zdecydowanie, moszcząc się wygodnie na swoim miejscu.

Nie musiała się spieszyć do domu, Bobby wróci dopiero za półtorej godziny. Zresztą powiedziała Perry'emu, że będzie czekała w biurze na jego raport.

Była ciekawa, jak mu pójdzie rozmowa z Liamem.

ROZDZIAŁ DRUGI

- Niebywałe! - zachwycał się Perry godzinę później, przemierzając w tę i z powrotem pokój. - Od razu odgadłaś, że maszynopis, który przed trzema tygodniami wylądował na moim biurku, wyszedł spod pióra Liama O'Reilly'ego! A przecież autor podpisał się jako Reilly O'Shea. Skąd wiedziałaś?

Laura siedziała za swym imponującym biurkiem i w milczeniu przyglądała się redaktorowi naczelnemu. W biurze było ciepło, więc zrzuciła marynarkę, a szmaragdowozielona jedwabna bluzka doskonale podkreślała czerń jej włosów.

Skąd wiedziała? Przeczytała ostatnią powieść Liama O'Reilly'ego od deski do deski. Znała każdy zwrot akcji, każde zdanie, wszystkie niuanse stylistyczne. Nic więc dziwnego, że rozpoznała autora maszynopisu, który przysłano przed trzema tygodniami do wydawnictwa Shipley Publishing. Tekst był świetny - jak ocenił Peny - i bez wątpienia stworzyła go ta sama osoba, która napisała „Bombę czasu".

Jednak Laura nie mogła jakoś uwierzyć w to, że on znowu pisze. Dziwiło ją również, że tekst złożono pod innym nazwiskiem, jakkolwiek podobnym do nazwiska Liama. To właśnie skłoniło ją do zaaranżowania spotkania w hotelu. Ostatnio widziała Liama przed ośmiu laty i mógł bardzo się zmienić - ona na pewno się zmieniła! Jednak wiedziała, że nawet jeśli wygląda teraz inaczej, kto jak kto, ale ona potrafi go rozpoznać. Zaplanowała to tak, że usadowi się w strategicznym miejscu i z ukrycia da. znak Perry'emu, który przybędzie na spotkanie z autorem, czy jej przypuszczenia co do tożsamości tego ostatniego okazały się słuszne.

Jej plan nie zakładał jednak możliwości, że Liam zauważy i rozpozna ją samą! Nie miała również zamiaru obiecywać mu, że później zatelefonuje do jego pokoju hotelowego!

Laurze wciąż jeszcze robiło się gorąco na samo wspomnienie nieoczekiwanego spotkania. Osiem lat! I pomijając tych kilka zmarszczek i siwych włosów, Liam wyglądał zupełnie tak samo. Zaskoczyło ją jednak kompletnie, że on również bez trudu ją rozpoznał, choć przecież zmieniła fryzurę, a dżinsy i T - shirt, które niegdyś nosiła, zamieniła na klasyczny kostium i elegancką bluzkę.

Na szczęście szybko się opanowała i nie dała po sobie poznać, jak bardzo ją zaskoczył. Pewność siebie, jakiej nabrała w ostatnich latach, bardzo jej się przydała w tej trudnej chwili. Mogła jak gdyby nigdy nic skinąć porozumiewawczo Perry'emu, gdy ukazał się w holu, i spokojnie opuścić hotel.

Widać było, że Perry jest zachwycony spotkaniem z autorem. Kipiał z radości, że wydawnictwo Shipley Publishing może nabyć prawa do publikacji długo wyczekiwanej powieści Liama O'Reilly'ego. Jednak Laura wiedziała, że to nie będzie takie proste...

- Co dokładnie udało ci się ustalić? - spytała spokojnie, sprowadzając redaktora na ziemię.

Perry opadł na krzesło naprzeciw jej biurka.

- No cóż, omówiliśmy parę spraw, ale wiele jeszcze zostało do ustalenia - entuzjazm Perry'ego jakby nieco przygasi. - Największym problemem jest to, że chociaż dopytywałem się o poprzednie książki i czyniłem różne aluzje, facet uparł się, by udawać, że jest Reillym O'Shea.

- Czy wiew dlaczego?

- No jasne - rzucił szybko Perry. - Nie wiem tylko, jak sobie z tym poradzimy. Kładziemy łapę na tekście Liama O'Reilly'ego i...

- Czy możemy cofnąć się o kilka kroczków, Perry? - przerwała wolno Laura. - Wiesz, dlaczego facet z uporem ukrywa to, że jest Liamem O'Reillym?

Od czasu gdy przed trzema tygodniami przeczytała maszynopis, Laura łamała sobie głowę nad tym, dlaczego złożono go pod pseudonimem. Na próżno.

Jako Liam O'Reilly autor mógł zażądać niebotycznej zaliczki i znakomitych tantiem. Przedstawiając się jako debiutant, którego wydanie zawsze stanowi ryzyko dla wydawnictwa, mógł liczyć na o wiele mniej. Wiadomo też, że książka Liama O'Reilly'ego może zdobyć o wiele większy rozgłos niż dzieło debiutanta. Przecież po miesiącach, a nawet latach pracy każdy autor chce mieć jak najwięcej czytelników.

- Oczywiście - zgodził się Perry.

Miał niecałe metr osiemdziesiąt wzrostu, blond włosy, niebieskie oczy oraz chłopięcy wdzięk i energię, które zadawały kłam jego trzydziestu pięciu latom.

- W takim razie wyjaśnij mi to, proszę - zachęciła Laura. - Bo ja nie mam pojęcia, dlaczego autor, który odniósł oszałamiający sukces, pragnie utrzymać swą tożsamość w sekrecie.

- Właśnie z tego powodu - uśmiechnął się Perry.

- Lata temu, gdy facet wydał swą piątą książkę, został uznany za fenomen. Znalazł się na szczytach list bestsellerów, zarówno tych w miękkiej, jak i twardej oprawie, i utrzymywał się tam prawie przez rok. Został beniaminkiem świata literackiego, ozdobą salonów wszystkich pań z towarzystwa. Potem powieść zekranizowano, a film zgarnął większość Oscarów przyznanych tamtego roku. Facet był gwiazdą, która przyćmiła wszystkie pozostałe gwiazdy.

- No i co dalej? - spytała Laura. Jak na razie nie dowiedziała się niczego nowego.

- Użyłem porównania astronomicznego i będę kontynuował w podobnym stylu - uśmiechnął się Perry.

- Bo widzisz, on nie był gwiazdą, Lauro, był tylko kometą. Wszedł na naszą orbitę, lśnił jasno, lecz względnie krótko i zniknął. Wydawałoby się, bez śladu...

- Ale...

- Wydaje mi się, że teraz on chce zupełnie inaczej pokierować swoimi sprawami - przerwał jej Perry.

- Ale jak tylko się wyda, kim naprawdę jest Reilly O'Shea...

- Może do tego wcale nie dojść - wtrącił zdecydowanie redaktor. - Chociaż wiedziałem, że rozmawiam dzisiaj z Liamem O'Reillym, musiałem przecież udawać, że uważam go za Reilly'ego O'Sheę. Omawialiśmy warunki ewentualnego kontraktu...

- Perry zawahał się na moment. - Zaproponował parę interesujących punktów, które chciałby zapisać w umowie.

Laura uniosła ciemne brwi, zaskoczona arogancją autora.

- A jakież to? - spytała.

- Żadnego rozgłosu, wystąpień publicznych. Całkowita ochrona prywatności. - Perry wzruszył ramionami, widząc zaskoczony wyraz jej twarzy. - Dziwne życzenia jak na debiutanta, za jakiego się podaje. Natomiast wcale nie dziwią u faceta, który zasmakował już tego wszystkiego i bokiem mu wyszło.

Jako postronna obserwatorka poczynań rosnącego w sławę autora, Laura nie mogła zgodzić się z wnioskiem Perry'ego. Przed ośmiu laty odniosła wrażenie, że Liam wręcz upaja się swym sukcesem.

Westchnęła.

- Jak zauważyłeś, wiele nam jeszcze pozostało do ustalenia. A na czym właściwie stanęło? - - spytała zaciekawiona.

- Zostaje w Londynie jeszcze przez parę dni. Powiedziałem, że zadzwonię do niego, zanim wyjedzie. Muszę przyznać, że to było jedno z trudniejszych spotkań, jakie odbyłem. „Bomba czasu" zachwyciła mnie przed ośmiu laty, ale sądzę, że „Świat Josie" to książka o niebo lepsza. Przez cały czas, gdy rozmawiałem z Reillym, chciałem mu to powiedzieć! - Pokręcił głową.

- Cieszę się, że nie uległeś pokusie - oświadczyła chłodno Laura, spoglądając na delikatny złoty zegarek na nadgarstku. Potem zebrała leżące na biurku papiery i dodała: - Muszę już iść, Perry, ale z samego rana dokończymy rozmowę... - zawiesiła głos. - Choć, prawdę mówiąc, nie wiem, jak wybrniemy z tej sytuacji. Najbardziej nękało ją to, jak podczas przyszłych negocjacji z autorem ukryć własną tożsamość. Z wiadomych sobie powodów nie chciała, by Liam dowiedział się, że wydawnictwo Shipley Publishing należy właśnie do niej.

Wydawało jej się, że ciemnoniebieski aparat telefoniczny stojący na stoliku nocnym łypie gniewnie w jej stronę, ganiąc ją w milczeniu za to, że nie podnosi słuchawki i nie wybiera numeru telefonu hotelu Liama.

Jak zwykła robić od dwóch lat, zaraz po kolacji zaszyła się w swoim pokoju, zabierając ze sobą stos papierów. Siedziała teraz na łóżku, wsparłszy szczupłe, okryte jedwabiem ramiona o kremowe, satynowe poduchy. Na nosie miała okulary i czytała nowy maszynopis najlepszej autorki wydawnictwa Shipley.

Najlepszej jak dotąd, pomyślała. Jeżeli rzeczywiście uda im się zdobyć powieść Liama, zepchnie on Elizabeth Starling z pozycji najlepszej autorki.

Ostatni tekst Elizabeth był dobry, a nawet więcej niż dobry, ale tego wieczoru Laura nie potrafiła się na nim skupić.

Z westchnieniem zsunęła się niżej na łóżko i zdjęła okulary w złotej oprawce. Rzeczywiście nic nosiła szkieł kontaktowych, ani barwionych, ani zwykłych, ale niedawno musiała zacząć używać okularów do czytania. Pewnie dlatego, że tak dużo czytała.

Nie narzekała na swoje życie. Małżeństwo z Robertem uważała za bardzo udane. To dzięki niemu była teraz dyrektorem Shipley Publishing. Stanowisko dające władzę wiązało się rzecz jasna z pewnym poczuciem osamotnienia, ale rekompensowały to bezpieczeństwo finansowe, piękny dom w Londynie, willa na Majorce i sprawna służba prowadząca oba domy.

Niepokój, jaki odczuwała tego wieczoru, bez wątpienia nie był związany z brakiem materialnego komfortu w życiu.

Liam oczekiwał, że zadzwoni do niego do hotelu. Jeden głos mówił jej: zapomnij o tym; po tym, jak potraktował cię przed ośmiu laty, nie ma prawa niczego oczekiwać. Ale drugi głos przypominał o pogróżce Liama, że jeśli ona nie zadzwoni, to on zrobi wszystko, by ją odnaleźć. A tego na pewno nie chciała.

Poza tym wiedziała, co sprowadziło Liama do Londynu, lecz on nie zdawał sobie sprawy z tego, że ona wie. W dodatku nie miał pojęcia o jej obecnym życiu. Chciała, aby tak pozostało.

- Proszę o połączenie z pokojem pana O'Reilly'ego - powiedziała szybko, gdy obsługa hotelu odebrała telefon.

- Apartament pana O'Reilly jest na linii - padła uprzejma odpowiedz.

Apartament... Musi sporo kosztować w takim eleganckim hotelu. A więc Liam zachował jeszcze część majątku zdobytego przed łaty. Patrząc na niego, zawsze trudno było określić, jaka jest jego pozycja finansowa. Prawie zawsze miał na sobie dżinsy, zwykłą koszulę i marynarkę. Tak jak dziś...

- Słucham - odezwał się szorstki głos, gdy słuchawka została podniesiona.

- Cześć, Liam, prosiłeś, bym zadzwoniła - powiedziała Laura, zdobywając się na niedbały ton. Nie musiała mu zapewne o tym przypominać. Widać było, jak bardzo mu na tym zależy.

- Owszem, Lauro - odparł z tym swoim czarującym akcentem. Teraz, gdy ją rozpoznał, zmienił się też całkiem ton jego głosu. - Chciałbym zaprosić cię na kolację.

- Już jadłam - odparła z pewną satysfakcją.

- Przecież dopiero dziewiąta - zdziwił się.

- W domu zawsze jadam o siódmej trzydzieści - odparła zwięźle.

- A gdzie jest ten dom, Lauro?

- Niezłe podchody, Liam. - Roześmiała się swobodnie, choć ręka ściskająca słuchawkę zwilgotniała.

- Też tak myślę - rzucił kpiąco. - Mało entuzjastycznie podeszłaś do pomysłu, żebym cię odszukał w Londynie - ciągnął z namysłem. - Po co te sekrety, Lauro? Czyżbyś nie mieszkała sama? - spytał ostrzej.

- Co za domyślność, Liam. - Zaśmiała się. - Choć właściwie nie tak trudno było na to wpaść, zważywszy na to, że minęło osiem lat.. - Przecież ten facet zdążył w tym czasie ożenić się i rozwieść - chyba logiczne, że ona też pewnie zrobiła co najmniej jedną z tych rzeczy.

- Nie nosisz obrączki - zauważył.

A więc nie wydawało jej się, że patrzył na jej rękę.

- Nie wszystkie kobiety teraz je noszą - odparła.

- Gdybyś była moją żoną, tobyś nosiła - rzucił szorstko.

- Gdybym była twoją żoną, miałabym też wariackie papiery - rzuciła cierpko.

Natychmiast pożałowała tych słów. Odpowiedziała jej lodowata cisza przerywana tylko odgłosem dwóch oddechów.

Dlaczego to powiedziała? Nie miało sensu wmawiać sobie, że sprowokowała ją do tego arogancja Liama. Chciała przecież, by ta rozmowa była jak najkrótsza i jak najmniej osobista, a już po dwóch minutach pozwoliła, by przełamał jej rezerwę.

Jednak i tym razem pomogła jej umiejętność panowania nad sobą. Natychmiast po wybuchu zamilkła i zachowała dystans.

- Wiesz, Lauro - przerwał ciszę, powoli wymawiając słowa - powinniśmy się spotkać przed laty.

- Dziwne, ale wydaje mi się, że się spotkaliśmy

- odparła lodowatym głosem. - Chyba masz zanik pamięci - dodała sarkastycznym tonem.

- Wcale nie - odparł niezrażony. - Ale gdybyś była taką Laurą Carter osiem lat temu, sprawy pewnie potoczyłyby się inaczej.

- Och, daj spokój - westchnęła z niesmakiem.

- Minęło osiem lat, a przez ten czas słyszałam już chyba wszystkie możliwe gadki podrywaczy. Ta należy do najsłabszych.

- To wcale nie była gadka podrywacza. Nie wiem, czy w ogóle jeszcze umiem podrywać - dodał z goryczą. - W przeciwieństwie do ciebie, o ile mogę sądzić, przez ostatnie pięć lat prowadziłem bardzo spokojne życie. Umów się ze mną na drinka, Lauro - namawiał dalej.

- Mówiłeś przecież, że już nie pijesz - przypomniała oschle.

- Czasem pozwalam sobie na kieliszeczek białego wina w towarzystwie - skorygował.

- Obawiam się, że dwa następne wieczory mam już zajęte.

To było typowe dla Liama - uważał, że ona zrezygnuje z wszelkich zobowiązań towarzyskich i przybiegnie się z nim spotkać.

Pewnie dlatego, że osiem lat temu tak właśnie by zrobiła. Była wtedy po uszy w nim zakochana, każdą wolną chwilę spędzali razem, często rezygnując nawet z towarzystwa swoich przyjaciół.

Ale to było wtedy. A teraz było zupełnie inaczej. Te dwie sytuacje diametralnie się różniły.

- Mam na myśli dzisiejszy wieczór, Lauro.

- Słowa Liama przerwały tok jej pełnych oburzenia myśli.

- Dzisiejszy? - powtórzyła z niedowierzaniem.

- Dlaczego nie? - upierał się.

- Bo już leżę w łóżku - odparła zdumiona, ale natychmiast się zreflektowała, że niepotrzebnie to powiedziała. Było dopiero dziesięć po dziewiątej.

- Sama? - zapytał obcesowo.

- Gdybym nie była sama, to przecież nie dzwoniłabym do ciebie - odparła z zimną pogardą w głosie.

- Zdziwiłabyś się, do czego są zdolne niektóre kobiety - skomentował zjadliwie.

- Ale nie ta - zapewniła z oburzeniem.

- A więc jesteś w łóżku. Sama. Dlaczego więc nic możesz spotkać się ze mną na drinka?

Bo musiałabym wstać, pomyślała. Ubrać się. Zrobić sobie makijaż, choć właśnie go zmyłam. Pojechać do hotelu. A wszystko po to, by spędzić czas z kimś, z kim wcale nie chcę się spotykać.

- Dziękuję, ale nie - powiedziała oficjalnym tonem - Zrobiłam, jak prosiłeś i zadzwoniłam. Nie sądzę, abym była zobowiązana do czegoś więcej ze względu na dawną znajomość.

- A nie jesteś ciekawa, co się ze mną działo przez tych osiem lat, Lauro? Bo ja bardzo jestem ciekaw, co u ciebie.

- Co mianowicie tak cię ciekawi? - spytała ostrożnie. Zaczęła się mieć na baczności.

- Chciałbym wiedzieć, co porabiałaś przez ten czas. Bo na pewno nie jesteś już tą samą łatwowierną studentką, którą niegdyś znałem.

- Dzięki Bogu! - westchnęła z ulgą. - Słuchaj, zadzwoniłam, bo mnie o to prosiłeś, zupełnie wbrew zdrowemu rozsądkowi...

- Dlaczego tak mówisz? Czy jestem taki okropny albo zdemoralizowany, że nie chcesz mieć już ze mną do czynienia?

- Nic bądź śmieszny. Nawet cię już nie znam, nic o tobie nie wiem...

- No właśnie, jest okazja to zmienić - zauważył z satysfakcją.

- I wcale nie chcę poznać! - oświadczyła zdecydowanie.

- To nie było zbyt uprzejme, Lauro!

A czy uprzejmie było wyjechać przed ośmiu laty do Hollywood i tak po prostu zniknąć z jej życia? Uprzejmie było nie zadzwonić, nawet nie przysłać kartki? Nie zatroszczyć się o to, czy wszystko u niej w porządku?

- Nie mamy o czym mówić, Liam - powiedziała obojętnym tonem. - I nie mamy ze sobą nic wspólnego.

Oprócz tego, że ona jest właścicielką wydawnictwa, a on autorem i obie strony dobrze by wyszły na tym, gdyby Shipley Publishing nabyło prawa do jego najnowszej powieści.

- Mamy przeszłość...

- Wiem z doświadczenia, że grzebanie we wspomnieniach to kompletna strata czasu - oświadczyła obcesowo. - Ludzie rzadko podobnie zapisują, w pamięci te same doświadczenia.

- Pamiętam, że nasza znajomość sprzed ośmiu lat wlała wiele piękna i słodyczy...

- Och, daj spokój - przerwała z niesmakiem.

- W moje życie - dokończył.

Może teraz tak mu się wydawało. Szkoda że nie osiem lat temu!

- To tylko potwierdza moje wcześniejsze stwierdzenie, że ludzie odnoszą, różne wrażenia. Na temat przeszłości czy innych spraw - ciągnęła z przekonaniem. - Ja zapamiętałam siebie jako dość głupią dwudziestojednolatkę zadurzoną w pisarzu o światowej sławie. Pisarzu, który pewnie uważał mnie za wrzód na...

- Znów jesteś niemiła - przerwał jej Liam. - Tym razem dla samej siebie.

- Nie, po prostu trzeźwo rozumuję. Nic dziwnego, że nic mogłeś się doczekać, kiedy zwiejesz z Anglii i ode mnie!

- To nie było tak...

- A właśnie że tak - zapewniła ze śmiechem. - Musiałam być bardzo uciążliwa, gdy lak za tobą łaziłam jak wiemy pies, spijałam każde słowo z twoich ust...

- Powiedziałem, że to wcale nie było tak - przerwał ze złością. - Już samo to, że tak wszystko zapamiętałaś, jest powodem, dla którego powinniśmy się spotkać.

- Jesteś bardzo uparty, Liam - westchnęła ze znużeniem. - A może chodzi po prostu o to, że traktujesz mnie jako wyzwanie teraz, gdy nie jestem już taka uległa jak kiedyś?

- Nigdy nie uważałem cię za uległą! - warknął. Westchnęła, zastanawiając się, jak wybrnąć z tej sytuacji.

Jako Laura, nie miała cienia wątpliwości, że wcale nic ma ochoty go spotykać - nadal zbyt żywo miała w pamięci ból, jaki jej zadał w przeszłości. Jednak jako właścicielka Shipley Publishing wiedziała, że na pewnym etapie negocjacji będzie musiała się z nim spotkać. Może lepiej tymczasem zniwelować wszelkie towarzyskie nieporozumienia. Chociaż nie zamierzała na razie zdradzać, że nazywa się Shipley...

- A może po prostu sądzisz, że mąż mógłby mieć coś przeciwko spotkaniu ze mną? - spytał cicho.

- Mojego męża w to nie mieszajmy - odparła wyniośle.

Nie zamierzała rozmawiać z Liamem o Robercie i swym małżeństwie. Być może będą mieli wspólne interesy, ale nie oznacza to, że wchodzą w rachubę jakieś zwierzenia na temat życia osobistego.

- Z przyjemnością - odparł zdecydowanym tonem. - To jak, Lauro? Spotkamy się na drinka dziś wieczór? Czy mam cię odszukać jutro?

- To brzmi jak pogróżka.

- Daj spokój! - żachnął się niecierpliwie. - Kiedyś nie byłaś taka oporna!

Kiedyś w ogóle była inna. Ale właśnie te zmiany sprawiły, że miała dość pewności siebie i siły, by bez obaw przyjąć jego zaproszenie. Liam nie mógł jej dotknąć emocjonalnie. Już nie.

- Dobrze - spotkajmy się na drinka - zgodziła się łaskawie.

- Dlaczego nie powiedziałaś tego dziesięć minut temu?

- Nie chciałam, żeby poszło ci zbyt łatwo - odparła szczerze.

- Chyba niczego mi nie ułatwisz - westchnął. Zaśmiała się cicho.

- Zgadłeś. Daj mi czterdzieści minut na ubranie się i dojazd - powiedziała szybko, odrzucając satynową kołdrę i wyskakując z łóżka,

- Będę czekał ze zmrożonym szampanem... - zapewnił uwodzicielsko.

- Postawmy sprawę jasno na samym wstępie, Liam, nie mamy czego świętować - zauważyła wyniośle.

- Może ty nie, ale ja tak - powiedział wesoło, nie zważając na jej niechęć. - Jak się spotkamy, zdradzę ci powód.

Laura ubrała się i skrzywiła do swego odbicia w lustrze, robiąc makijaż. Co mianowicie Liam zamierzał świętować? O czym chciał jej powiedzieć? Chyba nie o książce „Świat Josie", skoro trzymał całą sprawę w tajemnicy? A jeśli właśnie o to chodziło? Jak powinna się zachować w tej sytuacji?

ROZDZIAŁ TRZECI

Po przybyciu do hotelu Laura zlustrowała szybko bar oraz hol, by przekonać się, że nie ma tam Liama. To mogło oznaczać tylko jedno...

Laura podeszła zdecydowanym krokiem do recepcji, a jej dwubarwne oczy rzucały wściekłe błyski.

- Czy mógłby pan zadzwonić do apartamentu pana O'Reilly'ego i powiedzieć, że czekam na niego na dole?

- Oczywiście, proszę pani - powiedział recepcjonista i wykonał jej polecenie. Po krótkiej rozmowie z Liamem zasłonił słuchawkę i zakomunikował:

- Pan O'Reilly zaprasza panią do swego apartamentu na trzecim piętrze.

- Proszę powiedzieć, że czekam na niego w recepcji i ma tu zejść, z szampanem albo bez niego! - Laura była tak wściekła, że trudno jej było ukryć drżenie głosu, a dłonie zacisnęły się w pięści.

Jak on śmie? Jak śmie przypuszczać, że ona przyjdzie na drinka do jego pokoju? Za kogo on się ma? A przede wszystkim - za kogo ją uważa?

Recepcjonista przekazał wiadomość i zakończył rozmowę, po czym obdarzył Laurę bezmyślnym uprzejmym uśmiechem.

- Pan O'Reilly powiedział, że zejdzie za chwilę - zapewnił.

- Dziękuję - rzuciła wyniośle, po czym odmaszerowała sztywno i usadowiła się w jednym z przepastnych foteli, wlepiwszy wzrok w cztery windy, bo spodziewała się, że z jednej z nich wynurzy się Liam.

Nie wiedziała, czy zostanie teraz na tego obiecanego drinka. Dosłownie gotowała się ze złości. Co za arogancja! Co za bezczelność!

- Powiedziałbym, że do twarzy ci z tą złością

- rozległ się rozbawiony głos tuż przy jej uchu - ale wątpię, czy w obecnym nastroju doceniłabyś ten wyświechtany komplement.

Rozzłoszczona odwróciła się gwałtownie na dźwięk głosu Liama i ujrzała jego twarz w odległości kilku centymetrów od swojej.

Już drugi raz tego dnia nie wiedziała, skąd on się wziął. Tym razem usiadła przecież naprzeciwko wind, a i tak jego przybycie umknęło jej uwagi. Facet był nieuchwytny jak taksówka przed londyńskim teatrem w sobotni wieczór!

- Zszedłem po schodach - powiedział, jakby czytał w jej myślach.

- Trzy piętra? - spytała z niedowierzaniem. Liamowi, którego znała, nie chciało się czasem przejść z sypialni do kuchni!

Uśmiechnął się szeroko, widząc jej sceptyczny wyraz twarzy.

- Po przeprowadzce do Irlandii bardzo polubiłem piesze wędrówki - mówiąc to, lekko spochmurniał.

- To mnie uratowało.

- Jak miło - odparła z nieszczerym uśmiechem, nie chcąc słyszeć, przed czym mianowicie się ratował.

- Widzę, że zabrałeś ze sobą szampana - dodała kpiąco, patrząc na jego puste ręce.

- Czeka na nas w barze - zapewnił, wykonując dworny ruch w tamtym kierunku.

Ciekawe, co to ma niby znaczyć? - zastanawiała się, wstając. Ze niby od początku zamierzał wypić z nią szampana w barze? Czy raczej zadzwonił szybko do barmana i poprosił, by włożył drugą butelkę do lodu? Laura sądziła, że w grę wchodziła raczej druga wersja wydarzeń.

- Za dużo myślisz - rzucił kpiąco Liam i delikatnie otoczył ją ramieniem, gdy ruszyli w stronę baru.

- A wyglądasz cudownie - dodał z podziwem.

Skrzywiła się, słysząc ten komplement. Włożyła czarne spodnie i dopasowaną kurteczkę z czarnej skóry, sądząc, że wygląda w tym elegancko, lecz niekoniecznie ponętnie. Wcale sobie nie życzyła, by Liam pomyślał, że chce mu się podobać. Najwyraźniej jej się to nie udało!

Przyglądała mu się, gdy sączyli szampana, którego im nalano, i zauważyła obojętnie, że jej przystojny ciemnowłosy towarzysz budzi spore zainteresowanie kobiet obecnych w barze. Pewne rzeczy się nie zmieniają, pomyślała gorzko. Liam zawsze potrafił ściągnąć na siebie uwagę wszystkich kobiet obecnych w promieniu dziesięciu metrów, bez względu na ich wiek.

- No i jak twoje obserwacje, Lauro? - odezwał się wreszcie, patrząc na nią roześmianymi oczami.

W środku cała zesztywniała, słysząc te słowa, ale na zewnątrz sprawiała wrażenie zupełnie zrelaksowanej, gdy siedziała obok niego na wygodnym fotelu.

- Jakie obserwacje? - spytała obojętnie.

- Na lemat zmian, jakie zaszły w moim wyglądzie przez osiem lat - rzucił lekko.

Traktuje je tak niefrasobliwie, pomyślała, bo wie, że zmiany te nie ujęły mu wcale atrakcyjności.

- Oboje jesteśmy o osiem lat starsi, Liam.

- Bardzo taktowna uwaga, Lauro - roześmiał się - ale nie odpowiada na moje pytanie.

- Bo, prawdę mówiąc, nie widzę sensu w tym pytaniu, a tym bardziej w odpowiedzi - odparła oschle, unosząc ciemne brwi.

- Jaki on jest? - spytał, mrużąc niebieskie oczy. Z trudem udało jej się zapanować nad sobą.

- Kto? - spytała wreszcie sztywno.

- Facet, za którego wyszłaś. Obrzuciła go chłodnym spojrzeniem.

- Robert to najmilsza, najwspanialsza, najbardziej taktowna osoba, jaką znałam - odparła bez wahania.

Liam zachmurzył się, wyraźnie niezadowolony z tej odpowiedzi.

- Ale jaki jest w łóżku?

Laura, która właśnie piła szampana, omal nic zadławiła się musującym płynem.

- Jak śmiesz? - parsknęła, gdy tylko złapała oddech i drżącą ręką z impetem odstawiła kieliszek na stolik. - Za kogo ty się masz? Nie masz prawa...

- Aż tak źle? - wpadł jej w słowo, wciąż nie odrywając od niej wzroku.

- A cóż to niby ma znaczyć? - spytała, a na jej policzkach wykwitły dwa czerwone rumieńce.

- Zbyt gwałtowna reakcja, Lauro. Zbyt gniewna - rzucił szyderczo. - Za chwile usłyszę, ze będąc najmilszym, najwspanialszym i najbardziej taktownym mężczyzną rekompensuje to, że nie zadowala cię w łóżku.

- Mylisz się - odparła zjadliwie, schylając się po swoją torebkę. - Bo nie mam ci nic więcej do powiedzenia ani o Robercie, ani na żaden inny temat. - Wstała, patrząc na niego z pogardą. - Muszę przyznać, że rzeczywiście się zmieniłeś przez te wszystkie lata, Liam, niestety na gorsze.

- Och, daj spokój, siadaj - rzucił ze znużeniem.

- Ho dobrze, nie powinienem robie tych uwag o twoim mężu. - „Nawet jeśli są prawdziwe", mówił jego ton.

- Przepraszam, w porządku? - dodał szybko.

- Nie, nie w porządku - wycedziła. Pochylił się i ujął jedną z jej dłoni,

- Nie przyszło ci do głowy, że mogę być troszkę zazdrosny? - spytał. - Przecież kiedyś uważałaś, że to ja jestem najwspanialszy.

Parsknęła pogardliwym śmiechem.

- To było, zanim dorosłam na tyle, by odróżniać złoto od tombaku!

Zanim puścił jej dłoń, zacisnął na niej na chwilę palce - była to jedyna oznaka wskazująca, że ugodziły go jej słowa.

Nie żałowała, że były tak ostre. Nie pozwoli nikomu obrażać Roberta. Swego czasu ocalił ją, gdy przechodziła poważny kryzys.

Była poruszona sugestią Liama, że jest zazdrosny o jej uczucia do Roberta. Przez moment pomyślała, że być może w przeszłości krzywdząco uznała go za nieczułego. Ale natychmiast się zreflektowała. Jego uczucie zazdrości wypływało wyłącznie z egoizmu, lak jak wszystkie jego uczucia.

- Od razu ci powiedziałam, że to bez sensu, Liam.

- Uśmiechnęła się ze smutkiem. - Nie mamy już ze sobą nic wspólnego. - O ile kiedykolwiek mieliśmy. Takie spotkania dawnych przyjaciół....

- Dawnych kochanków! - wpadł jej w słowo, a w jego oczach zapłonęła namiętność. - Nie próbuj zaprzeczać, że coś nas łączyło w przeszłości!

Zaprzeczać! Najchętniej wykasowałaby ten fakt z pamięci, jak z twardego dysku.

Owszem, byli kochankami. Ale już dawno postanowiła więcej o tym nie myśleć.

- Proszę cię Lauro, usiądź - powiedział cicho.

- Postaram się nie mówić już nic obraźliwego.

- Postarasz się? - powtórzyła oschle, kręcąc głową nad jego arogancją. - Jeśli chcesz, żebym została, musisz mi obiecać coś więcej.

- Pogódź się z tym, że czasem może coś mi się wymknąć zupełnie niechcący.

Laura skrzywiła się ironicznie. I to ma usprawiedliwiać to, co już od ciebie zdążyłam usłyszeć?

- Prawdę mówiąc, owszem. Opadła ciężko na fotel.

- Naprawdę jesteś najbardziej aroganckim facetem, jakiego miałam nieszczęście poznać!

Błysnął zębami w uśmiechu i pochylił się, by napełnić kieliszki szampanem.

- No, przynajmniej czymś się wyróżniam w twoich wspomnieniach.

- Arogancja to nie zaleta.

- Spróbuję o tym pamiętać - rzucił cierpko.

- A tymczasem wznieśmy toast... - Podał Laurze napełniony kieliszek, a potem uniósł drugi.

- A za co? - spytała, przełykając ślinę. Gdyby chodziło o nową książkę, me wiedziałoby, jak ma się zachować.

- Za dawnych kochanków i nowych przyjaciół?

- zaproponował.

Odpowiedziała mu bladym uśmiechem, czując ulgę, że nie chodzi o książkę, ale jego propozycja też niezbyt jej się spodobała.

- O tym pierwszym najchętniej bym zapomniała, a to drugie wydaje mi się mało prawdopodobne - wyznała szczerze.

- W każdym razie wypijmy za nas - mruknął zachęcająco.

- „Za nas"?

- A powiedziałaś mu o nas? - zagadnął, gdy spełnili toast.

Zesztywniała.

- Robertowi? - spytała, by zyskać na czasie.

- Oczywiście - odparł ze śmiechem. - Chyba że w ciągu ostatnich ośmiu lat miałaś jeszcze innych mężów. A tak z ciekawości... kiedy za niego wyszłaś?

- Robert i ja pobraliśmy się siedem i pól roku temu

- odparła beznamiętnym tonem.

- No to nie było czasu na innych mężów - odpowiedział sobie na pytanie. - A więc wyszłaś za niego już w kilka miesięcy po moim wyjeździe do Kalifornii... - zauważył.

- Ty ledwie wylądowałeś w Los Angeles, już byłeś zaręczony i żonaty - rzuciła cierpko.

Wciąż żywo pamiętała uczucie beznadziejnego smutku, które towarzyszyło jej, gdy czytała w gazetach spekulacje na temat jego znajomości z Dianą Porter.

Kiedy po paru tygodniach plotki zostały potwierdzone przez zdjęcia ślubne, popadła w rozpacz. Gdyby nie Robert...

- Wygląda na to, że żadne z nas nie miało złamanego serca po rozstaniu - przyznał Liam. - Przypuszczam, że twój ukochany wuj zaaprobował Roberta?

Laura bardzo powoli odstawiła kieliszek na niski stolik, by nie zdradzić drżenia dłoni.

Jej rodzice zginęli w wypadku samochodowym, gdy miała zaledwie szesnaście lat, została wówczas bez żadnej bliskiej rodziny. Ojciec chrzestny, któremu przypadło honorowe miano „wuja", będący wykonawcą testamentu rodziców, organizował jej odtąd naukę w szkołach z internatem, gdzie zdobywała piątki, zanim podjęta samodzielne studia na uniwersytecie.

Gdy osiem i pół roku wcześniej zaczęła spotykać się z Liamem, powiedziała mu o swoim ojcu chrzestnym. Jednak Liam nigdy go nie poznał.

Oczywiście wuj bardzo się interesował sławnym pisarzem obecnym w życiu jego podopiecznej, a ona wielokrotnie proponowała Liamowi, żeby zaaranżować wspólne spotkanie. Jednak on nigdy nie przystał na tę propozycję.

Jego powściągliwość stała się zrozumiała, gdy wyjechał do Ameryki, a w kilka miesięcy później poślubił inną kobietę. Po co miał poznawać opiekuna młodej studentki, z którą spotykał się przez pół roku, skoro nie traktował jej poważnie?

Teraz Laura zmierzyła go chłodnym spojrzeniem.

- Nie sądzę, aby to była twoja sprawa. Tak jak i inne mnie dotyczące - odparła lodowatym tonem. - Zresztą ja również zupełnie nie interesuję się twoim życiem osobistym - dodała pogardliwie.

Jej wyniosłość najwyraźniej nie robiła na nim żadnego wrażenia.

- A co z moim życiem zawodowym? - spytał prowokacyjnym tonem. - Czy nie chciałabyś wiedzieć...

- Nie! - przerwała raptownie, zanim zdążył powiedzieć coś, co postawiłoby ją w niezręcznej sytuacji. A gdyby wspomniała o Shipley Publishing... - Nie, Liam, nic chcę również nic wiedzieć o twoim życiu zawodowym - ciągnęła już spokojniej. - A zresztą - zerknęła na zegarek - muszę już iść.

- Kopciuszek zmienia się w dynię z uderzeniem jedenastej? - zażartował.

Potrząsnęła z uśmiechem głową.

- Słabo znasz bajki, Liam. Kopciuszek zamienia się w kocmołucha. Ale dopiero o dwunastej.

- Moja ignorancja płynie z trudnego dzieciństwa. Mama nic miała czasu na czytanie mi bajek. Musiała ciągle pracować, by utrzymać mnie i trzy siostry po śmierci ojca.

Rzucił tę uwagę bez śladu goryczy w głosie, ale Laura wiedziała, że jego matce nie było łatwo samej z czwórką dzieci. Ojciec Liama został zabity, gdy on sam, najstarszy z rodzeństwa, miał siedem lat. Nie wiedziała, jak Mary O'Reilly poradziła sobie przez te wszystkie lata. To, że Liam został wziętym pisarzem w wieku dwudziestu paru lat, bardzo pomogło finansowo jego rodzinie. Ale nie cofnęło smutnego dzieciństwa całej czwórki.

Jednak Laura nie zamierzała rozczulać się teraz nad trudnym dzieciństwem Liama i nad nim samym.

- Czy u twojej mamy i sióstr wszystko w porządku? - spytała uprzejmie.

- O, tak - odparł, uśmiechając się na myśl o swojej rodzinie. - Mama mieszka w bardzo ładnym domu na zachodnim wybrzeżu Irlandii, a siostry są szczęśliwymi mężatkami. W sumie mają czternaścioro dzieci.

- Mama musi być zachwycona - uśmiechnęła się Laura.

Liam skrzywił się.

- Mama będzie naprawdę szczęśliwa dopiero wtedy, gdy dam jej wnuka, który otrzyma nasze nazwisko rodowe.

Laura uniosła ciemne brwi.

- W Irlandii jest pewnie niemało ludzi o tym nazwisku.

- Oczywiście, że niemało - odparł, specjalnie wzmacniając jeszcze swój akcent. - Ale ja jestem jedynym męskim przedstawicielem tej gałęzi rodziny - wyjaśnił z żalem.

- A więc to nakłada na ciebie ciężar odpowiedzialności. Czy w najbliższej przyszłości możesz oczekiwać małego O'Reilly'ego męskiej lub chociaż żeńskiej płci?

- Niestety nie - odparł cierpko.

- Biedna mama - powiedziała z wyrzutem, wstając z miejsca. - Dziękuję za szampana, Liam. Był bardzo dobry.

- W przeciwieństwie do towarzystwa? - spytał, również wstając. Był zaledwie kilka centymetrów od niej.

Laura wolałaby, żeby nie stał aż tak blisko. Czuła lekki zapach jego wody kolońskiej.

- Towarzystwo też było dobre - odparła uprzejmie. - Przyjemnego pobytu w Londynie. Może się kiedyś jeszcze spotkamy, za jakieś osiem lat na przykład. - Odwróciła się.

- Odprowadzę cię do drzwi - powiedział Liam, ujmując ją lekko za łokieć. - Przynajmniej tyle zrobię, skoro nie mogę odwieźć cię do domu - ciągnął, widząc jej spłoszone spojrzenie.

Zignorowała tę uwagę. Chciała tylko jak najszybciej odjechać z tego hotelu, byle dalej od Liama.

- To dalej niż do drzwi - zauważyła, podnosząc wzrok na markizę, gdy stanęli przed wejściem do hotelu

- Bo pomyślałem sobie, że nie byłabyś zadowolona, gdybym zrobił to w środku - szepnął, po czym szybko pochylił się i pocałował ją w usta.

Było to tak nieoczekiwane, że nie zdążyła zareagować. Gdy jednak poczuła gorące fale rozlewające się po ciele, które pamiętało, ile przyjemności zaznało z tym mężczyzną, wiedziała, że musi mu się natychmiast wyrwać.

Odsunęła gwałtownie twarz i odepchnęła od siebie Liama, który objął ją mocno w talii.

- To było zupełnie nie na miejscu! - wyrzuciła z siebie z urywanym oddechem, cała w pąsach.

- Ale potrzebne - szepnął. - Przynajmniej mnie. - Pokręcił z żalem głową. - Wiem, że jesteś mężatką, i przepraszam za to, co zrobiłem. Ale możesz mu powiedzieć ode mnie, że jest szczęściarzem.

Jej oczy rzuciły gniewne błyski.

- Zamierzam zapomnieć o wszystkim, co tu zaszło, jak tylko wsiądę do taksówki - powiedziała z naciskiem. - Jesteś jeszcze podlejszy, niż sądziłam.

- Słowa, słowa - rzucił lekko.

Miała ochotę go uderzyć. Zaledwie krótkie spotkanie z Liamem wystarczyło, by przestała panować nad emocjami i zamieniła się w kłębek nerwów.

- Pewnego dnia znajdziesz się w sytuacji, nad którą nic będziesz miał kontroli. Daj mi znać, jak cię coś takiego spotka, chciałabym to zobaczyć.

Uniósł ze zdziwieniem brwi.

- Nigdy nie byłaś mściwa, Lauro.

O tak, zmieniła się, i to bardzo. Zawsze myślała z żalem o tej lekkomyślnej, beztroskiej dziewczynie, która niegdyś była.

- Teraz też nie jestem mściwa, może tylko trochę znużona życiem - westchnęła. - Naprawdę muszę już lecieć - dodała rzeczowym tonem. - Niektórzy ludzie rano chodzą do pracy - zauważyła złośliwie.

Liam odprowadził ją do taksówki i otworzył przed nią tylne drzwi.

- A czym właściwie się zajmujesz? - spytał z zainteresowaniem.

- Redaguję książki - odparła, zachowując połowiczną prawdę. W końcu rzeczywiście, w trosce o renomę firmy, czytała i nadzorowała opracowanie wszystkich tekstów spływających do Shipley Publishing.

- Naprawdę? - Liam był wyraźnie pod wrażeniem. - A w jakim...

- Było miło, ale muszę jechać - przerwała.

- Chciałbym znów się z tobą zobaczyć - oświadczył poważnie.

- Niemożliwe - rzuciła zdecydowanie. - Dobranoc - dodała szybko i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem, nachylając się ku kierowcy, by podać mu adres.

Nie obejrzała się, choć wiedziała, że Liam stoi na chodniku i patrzy za odjeżdżającą taksówką, dopóki nie znikła za rogiem.

Dopiero wtedy Laura poczuła, jak stopniowo opada z niej napięcie.

Wiedziała, że nie należało umawiać się z Liamem, zrobiła to tylko po to, żeby nie próbował jej odszukać. Jednak w bliskiej przyszłości i tak dowie się, kim ona jest. Po spędzeniu z nim ostatniej godziny żałowała, że nie zdecydowała się na taką wersję zdarzeń.

Wszystko byłoby lepsze niż ta ostatnia godzina! I ten pocałunek...

Przejechała koniuszkiem języka po ustach, wciąż jeszcze czując drażniący dotyk warg Liama. Jak to możliwe, że jeszcze tak na nią działał? Po tym wszystkim, co między nimi zaszło, po bólu i rozczarowaniach, których był przyczyną.

Czuła się rozbita, zdezorientowana. Była zła na siebie. I na niego. A przecież powinna panować nad sobą, być skoncentrowana i pewna siebie. Gdy następnym razem go spotka, taka właśnie będzie.

W domu paliło się światło, gdy weszła tam w kilka minut później i skierowała się prosto do kuchni, gdzie czekała na nią Amy Faulkner, jej gospodyni, popijając kawę i oglądając telewizję.

Niska, przysadzista i bezpretensjonalna Amy miała pięćdziesiąt kilka lat i od prawie dwudziestu zarządzała domem Roberta, gdy Laura została jego żoną. Starsza kobieta przyjęła ją, jakby była jej córką, którą los nigdy jej nie obdarzył. Od razu bardzo się polubiły. Laura wyjątkowo ceniła sobie obecność drugiej kobiety w domu, zwłaszcza w ostatnich latach.

Na widok Laury gospodyni wstała z uśmiechem i wyłączyła telewizję.

- Udany wieczór, pani Shipley? - spytała.

- To było tylko spotkanie służbowe, Amy - odparła. - W domu wszystko w porządku?

- Oczywiście - odpowiedziała Amy z uśmiechem.

- Zasnął, jak tylko pani wyszła.

- Wpadnę do niego, zanim pójdę do siebie. Dziękuję, że zostałaś, Amy, choć powiadomiłam cię w ostatniej chwili. - Uśmiechnęła się z wdzięcznością.

- Zawsze może pani na mnie liczyć, Lauro, przecież wiem, że pani niełatwo - odparła ciepło Amy.

- A on lubi ze mną zostawać.

- Wiem. - Laura uścisnęła łagodnie ramię Amy.

- Ale i tak bardzo dziękuję.

Cicho wspięła się po schodach i zajrzała do pokoju przyległego do jej sypialni.

Pomieszczenie oświetlała mała lampka nocna, więc Laura dotarła do bujanego fotela przy łóżku, nic potrącając żadnych mebli. Usiadła i spojrzała ze wzruszeniem na śpiącego chłopczyka.

Spod kołdry wystawała tylko jego głowa i szczupłe ramiona, usta miał lekko rozchylone. Ciemne rzęsy prawie dotykały policzków, ciemne włosy wiły się na poduszce.

Robert Shipley. Junior, dodała w myślach. Zawsze upierał się, by go tak nazywać. Ale wszyscy, którzy go kochali, mówili do niego Bobby.

Siedem lat, czarne włosy, niebieskie oczy. Łobuziak i bystrzak. Był miłością jej życia.

To właśnie z jego powodu Liam O'Reilly nie może mieć tu wstępu. Gdyż Mary 0'Reilly, matka Liama, nie wiedząc o tym, miała już swego wyczekiwanego wnuka.

Tylko że nie nazywał się O'Reilly. I nigdy nie będzie. Choć Bobby był bez wątpienia synem Liama...

ROZDZIAŁ CZWARTY

- Mówi, że chce się dziś umówić na spotkanie. Laura upatrzyła się w Perry'ego niewidzącymi oczami. Nie słyszała już nic z tego, co mówił dalej, zaskoczona wiadomością, że Liam właśnie zadzwonił.

- Przepraszam, Peny, czy możesz powtórzyć? - poprosiła, rozpaczliwie próbując się skoncentrować.

Słabo spała tej nocy, przygnieciona nawałem różnych myśli.

Przez ponad siedem lat, od kiedy postanowiła poślubić Roberta, żyła w strachu, że Liam może wtargnąć w jej życie, rozpoznać w Bobbym swego syna i domagać się praw do niego. A przecież stracił je, gdy tak bezdusznie ją porzucił.

Oczywiście nic miał wtedy pojęcia, że Laura była w ciąży - sama przecież jeszcze o tym nie wiedziała.

Gdyby jednak raczył do niej choć raz zadzwonić, powiedziałaby mu, że zostanie ojcem. Zamiast tego dowiedziała się z gazety, że ożenił się z inną kobietą!

Będąc w ciąży, samotna, przerażona, znienawidziła go i nie chciała więcej widzieć. Z czasem jej ból i nienawiść się wypaliły.

Robert był cudownym mężem i ojcem. Zawdzięczała mu wszystko, co osiągnęła. Z czasem Liam O'Reilly stał się bladym cieniem z przeszłości, rozdziałem z jej dawnego życia, który wspominała z niejakim wstydem.

Z perspektywy czasu widziała, że mu się narzucała, me chciała dostrzec sygnałów, które mówiły wyraźnie, że jej uczucie nie było odwzajemnione.

Co nie znaczy, że nie winiła Liama za to, co się stało - przecież nie zrobił nic, by nie doszło do ich zbliżenia. Patrzyła teraz na wszystko dojrzalej, ale mu nie wybaczyła i nie chciała go więcej widzieć!

Jednak nie mogła odrzucić błyskotliwego tekstu, który przekazał jej Perry przed trzema tygodniami, bez wzbudzania podejrzeń redaktora naczelnego, choć już po przeczytaniu pierwszego rozdziału rozpoznała styl autora.

- Liam O'Reilly postanowił wrócić dziś wieczorem do Irlandii - powtórzył cierpliwie Perry. - Przed wyjazdem chciałby przyjść i omówić warunki umowy.

- Miałeś chyba na myśli Reilly'ego O'Shea - poprawiła spokojnie, by zyskać na czasie. - Co mu powiedziałeś?

- Że mam dziś bardzo napięty plan, ale zobaczę, co da się zrobić i oddzwonię.

Wzięła głęboki oddech i spytała oficjalnym tonem:

- Czy ty i David - chodziło jej o pracownika z działu umów - macie przygotowane warunki kontraktu?

Perty zawahał się.

- One zależą od tego, z kim zawieramy umowę, prawda? - Pokręcił głową z zakłopotaniem. - To trudna sytuacja, Lauro. Sądzę, że powinnaś się zająć sprawą osobiście.

Opadła ciężko na oparcie fotela, kobieta interesu w każdym calu, sądząc po jej czarnym garniturze i białej jedwabnej bluzce. „Strój człowieka władzy", żartował Robert, ale Laura wiedziała, że w wieku dwudziestu dziewięciu lat jest nieraz postrzegana jako zbyt młoda jak na dyrektorkę wydawnictwa, więc przywiązywała dużą wagę do swego wizerunku.

- Jestem pewna, że sam znakomicie sobie z tym poradzisz, Perry - uśmiechnęła się, łechcąc jego ego.

Perry był ambitnym facetem, który cenił sobie stanowisko redaktora naczelnego w dobrym wydawnictwie. Nie zniósłby tego, że ktoś kwestionuje jego kompetencje.

- Ale to nie są zwykłe negocjacje - westchnął. - Nie wiem, jak to rozegrać. Bardzo mi zależy na tym tekście, chcę podpis autora na umowie, zanim się wycofa albo pójdzie do innego wydawcy. Ale jak mam z nim negocjować, nie zdradzając, że wiem, kim jest? A chciałbym przecież opublikować tę książkę z nazwiskiem O'Reilly na okładce. Nie mogę go wystraszyć.

- Jego chyba niełatwo wystraszyć - mruknęła z przekąsem, uśmiechając się niewesoło.

- Sądzę jednak, że twój osobisty udział w spotkaniu...

- Dałby mu błędne pojęcie o jego pozycji - wtrąciła szybko. - Chyba najlepiej byłoby oznajmić, że nie masz czasu się z nim dziś spotkać.

- Lauro, on powiedział, że zabiera tekst z powrotem do Irlandii, jeśli do końca dnia nie złożymy mu ostatecznej propozycji - ostrzegł spokojnie Perry.

Nawet podając się za jakiegoś O'Shea - a raczej zwłaszcza z tego powodu! - pisarz zachowywał się wyjątkowo arogancko. Debiutujący autorzy nieraz muszą czekać całymi miesiącami na odpowiedź z wydawnictwa po złożeniu maszynopisu. Liam powinien być zadowolony, że Shipley Publishing odezwało się tak szybko, co nie znaczy, że woda sodowa ma mu uderzać do głowy! Jednak, bez względu na to, za kogo się podawał, autor był przecież Liamem O'Reillym, więc...

- Wiem, wiem! - mruknął Perry, jakby czytał w jej myślach, zrywając się niecierpliwie z krzesła. - W pierwszym odruchu też chciałem odesłać go do diabła.

- Perry zaczął nerwowo przechadzać się po pokoju.

- Ale czuję, że ta książka to murowany sukces. Nie chciałbym jej stracić.

- Zapowiadają się trudne negocjacje - uznała Laura.

Niedawne spotkanie przekonało ją, że Liam jest jeszcze bardziej arogancki niż kiedyś. Trochę to dziwne, zważywszy na to, że nie wydał przez osiem lat żadnej książki.

Jednak, tak jak Peny, była zachwycona „Światem Josie", tajemniczą opowieścią o dziewczynie dorastającej w małej irlandzkiej wiosce. Ta książka przebiłaby wszystkie, jakie dotychczas wydało ich wydawnictwo. Problem polegał na tym, że Liam też o tym wiedział...

- Trudne, nietrudne, ja chcę mieć tę książkę - zapowiedział Perry z determinacją.

- A więc uzgodnij z nim warunki - poleciła lakonicznie.

- A jeśli będę musiał skonsultować się z tobą?

- Zadzwonisz - ucięła zdecydowanie. Za żadne skarby nie chciała się spotkać z Liamem! Spojrzała na zegarek. - Jest dziesiąta trzydzieści - powiedziała. - Umów się z nim na czwartą. - Pomyślała, że ona opuści już wówczas redakcję, by odebrać Bobby'ego ze szkoły.

Jak zauważyła Amy poprzedniego wieczoru, godzenie obowiązków matki i dyrektorki wydawnictwa nie było łatwe. Jednak przy pomocy takich ludzi jak Amy i dzięki sprawdzonemu zespołowi wydawnictwa Laurze udawało się sprawnie żonglować wszystkimi piłeczkami. Nie przeszkadzało jej to, że cierpiało na tym wszystkim jej życie osobiste: i tak miała więcej, niż kiedykolwiek się spodziewała.

- Dzięki temu nie wyjdziesz na zbyt uległego - przekonywała Perry'ego.

- Masz rację - zgodził się. - Trochę się w tym wszystkim pogubiłem. - Podszedł zdecydowanym krokiem do drzwi - Zadzwonię do niego i powiem, że wygospodaruję parę minut koło czwartej. - Zatrzymał się w otwartych drzwiach. - Życz mi szczęścia.

Skinęła głową z uśmiechem. Wiedziała, że będzie go potrzebował.

- Mówiłam, że pani Shipley jest w tej chwili zajęta i nie może pan tam wejść! - Laura usłyszała podniesiony głos Ruth, swojej sekretarki, a potem drzwi do gabinetu stanęły otworem.

- Czyżby? - zadrwił Liam, stając arogancko w drzwiach i patrząc wyzywająco na Laurę, która siedziała za swym imponującym biurkiem przy oknie.

Pomyślała bez sensu, że jest dopiero trzecia, więc Liam powinien zjawić się w wydawnictwie dopiero za godzinę.

- Przepraszam, pani Shipley. - Niska, pulchna, rudowłosa, bardzo kompetentna sekretarka Ruth nie posiadała się z oburzenia. - Ten pan uparł się, żeby się z panią spotkać, choć nie był umówiony...

- Powiedziałem tej pani, że nie muszę się z tobą umawiać - wpadł jej w słowo Liam.

Ależ owszem, pomyślała, odkładając wolno pióro Laura - i spotkała by cię odmowa.

- W porządku, Ruth. - Uśmiechnęła się z przymusem do sekretarki. - Pan O'Reilly i ja jesteśmy... znajomymi.

Sekretarka wyszła, obrzuciwszy przedtem Liama niechętnym spojrzeniem.

- Ładny gabinet - zauważył, rozglądając się po eleganckim wnętrzu.

Trzy ściany zajmowały dębowe półki, na których wyeksponowano książki opublikowane w wydawnictwie. Biurko Laury wykonano z tego samego jasnego dębu, na podłodze leżał ładny niebieski dywan.

Laura przyglądała się uważnie Liamowi, który zbliżył się do jej biurka. Miał na sobie stare, spłowiało dżinsy, szarą koszulę i czarną marynarkę. Nic dziwnego, że Ruth broniła jak lwica wejścia do jej gabinetu - nie wyglądał na odnoszącego sukcesy autora, a tym bardziej na milionera.

- Pani Shipley... - mruknął z niedowierzaniem. Laura usłyszała w tych słowach nutkę lekceważenia.

- Pan O'Reilly - odpowiedziała zgryźliwie. - Czy może raczej pan O'Shea?

Skoro wiedział, kim ona jest, nic było sensu dłużej udawać, że nie odkryła jego podstępu. Tym bardziej że wcale go nic okłamała - nie pytał przecież, jakie nosi nazwisko po mężu.

Liam przyglądał jej się uważnie, przymrużywszy oczy, jakby próbował odkryć, czego jeszcze o niej nic wie. Gdy nie mogła już dłużej znieść tego świdrującego spojrzenia, zapytała:

- Skąd wiedziałeś, jak mnie znaleźć?

- Spytałem w recepcji na dole i skierowano mnie na najwyższe piętro - odparł z błazeńską miną.

- Bardzo śmieszne, Liam - odparła ze znużeniem. - Wiesz, że nie o to pytam.

- Naprawdę? Powiedz mi, Lauro, czy dobrze się bawiłaś, prowadząc ze mną tę całą gierkę? - warknął, a jego niebieskie oczy pociemniały z gniewu.

- Nie prowadziłam przecież żadnej gry...

- Czyżby? - przerwał zjadliwym tonem. - Przecież wczoraj w hotelu ty i Perry Webster nie daliście po sobie poznać, że się znacie, a tym bardziej że jesteś jego pracodawczynią. A gdy spotkaliśmy się na drinka, nie powiedziałaś, że wiesz, dlaczego jestem w Londynie.

- Po prostu nie widziałam powodu...

- Nic widziałaś powodu! - powtórzył, przechadzając się po gabinecie jak lew w klatce. - Powiem ci, o co chodzi - warknął, opierając się o blat jej biurka i pochylając do przodu. - Specjalnie zrobiłaś ze mnie głupca!

- Wcale nie!

- O tak, pani Shipley.

- Powiedziałam ci, że wyszłam za mąż. To nie ja podałam fałszywe nazwisko...

- Ale wiedziałaś od początku, kto się za nim ukrywa, i postanowiłaś się na mnie zemścić...

- Skoro tak myślisz, musisz mieć bardzo złe zdanie o mnie - odpowiedziała ze złością. - I chyba przeceniasz rolę, jaką odegrałeś w moim życiu.

Przez kilka minut wpatrywali się w siebie w milczeniu przez szerokość biurka.

- Naprawdę? - spytał.

- Co? - spytała Laura. Nagle napięcie panujące między nimi opadło, atmosfera uległa subtelnej zmianie.

- Czy naprawdę przeceniam to, ile dla siebie kiedyś znaczyliśmy? - spytał zduszonym głosem.

Ta sugestia wystarczyła Laurze, by czar chwili prysł. Potrząsnęła głową i z drwiącym wyrazem twarzy wycedziła:

- Sądziłam, że dojść jasno się wyraziłam wczorajszego wieczora: byłam smarkulą zadurzoną w starszym, doświadczonym mężczyźnie...

- A właśnie... - wpadł jej w słowo, odsuwając się ku jej uldze od biurka. - O ile mi wiadomo, Robert Shipley...

- Powiedziałam ci wczoraj, że nie zamierzam rozmawiać z tobą o Robercie! - przerwała ostro.

- Robert Shipley miał pięćdziesiąt trzy lata, gdy za niego wyszłaś - ciągnął Liam, niezrażony.

Laura podniosła się z krzesła.

- I pięćdziesiąt osiem, gdy zmarł przed dwoma laty. Zostałaś wdową i jego jedyną spadkobierczynią... - dokończył cicho.

Laura opadła z powrotem na krzesło, krew odpłynęła z jej policzków. Wszystko, co powiedział, było prawdą, oprócz jednej rzeczy. Owszem, odziedziczyła po mężu majątek i wydawnictwo. Ale współwłaścicielem tej fortuny był Robert Shipley junior. Bobby, syn Liama...

ROZDZIAŁ PIATY

- Widzę, że odrobiłeś pracę domową - powiedziała spokojnie, nie dając po sobie poznać, że walczy z przypływem paniki.

Jednak nic końca, skoro nie odkryłeś istnienia Roberta Shipleya juniora, pomyślała.

- Wciąż jeszcze nie wyjaśniłeś, jak dowiedziałeś się, że nazywam się Shipley - zagadnęła, nie kryjąc zaciekawienia.

Liam wzruszył ramionami.

- To wcale nie było takie trudne. Wróciłaś wczoraj do domu hotelową taksówką. Spotkałem kierowcę dziś rano, powiedziałem mu, że zostawiłaś coś wczoraj i poprosiłem, by podał mi adres, abym mógł ci to zwrócić.

- Tak po prostu? - spytała, żałując, że zwolniła wcześnie kierowcę, nie wiedząc, że będzie gdzieś wychodzić wieczorem.

- Oczywiście. - Liam pokiwał głową z satysfakcją. - Potem wystarczyło popytać tu i ówdzie, kto mieszka w pewnym domu w Knightsbridge. Możesz sobie wyobrazić moje zdumienie, gdy dowiedziałem się, że jest to właścicielka Shipley Publishing!

- I oto jesteś tutaj! - zauważyła niezobowiązującym tonem. - Chyba masz spotkanie z Perrym za jakieś czterdzieści minut...

- Zapomnijmy o Perrym - przerwał bezceremonialnie. - Przyszedłem zobaczyć się z tobą.

- Przykro mi, Liam, ale mam spotkanie za dwadzieścia minut, na które muszę dojechać.

- Odwołaj je! - zażądał stanowczo.

- Nie ma mowy - powiedziała wyniośle, oburzona jego arogancją.

Laura miała tego dnia odebrać Bobby'ego ze szkoły. Zazwyczaj odwoziła synka rano, a Amy odbierała go po południu, ale we wtorki gospodyni miała wolne i w te dni Laura przyjeżdżała po chłopca prosto z pracy. Nie mogła się spóźnić ani wysłać szofera.

Nie zamierzała jednak wyjaśniać tego wszystkiego Liamowi.

On tymczasem usadowił się na skórzanym fotelu stojącym po drugiej stronie jej biurka.

- Widzę, że bardzo się tym wszystkim przejmujesz? - powiedział, rozglądając się znacząco wokół siebie, a widząc jej zdziwione spojrzenie, dodał: - Shipley Publishing.

Laura zdekoncentrowała się nieco, myśląc o synu, ale natychmiast się zreflektowała.

- Oczywiście, że tak - rzuciła cierpko. - Bądź co bądź wybrałeś to wydawnictwo ze względu na jego renomę.

- Bo nie wiedziałem, że nim kierujesz.

- A co to za różnica? - zignorowała obraźliwą uwagę.

- Duża! - Skrzywił się.

Laura nabrała powietrza w płuca, by zachować spokój.

- Jeszcze nie podpisałeś z nami umowy, więc nie jesteś do niczego zobowiązany...

- Co sądzisz o „Świecie Josie"? - wpadł jej w słowo. - I nie mów, że nie czytałaś, bo ci nie uwierzę.

- Pod jednym względem wcale się nie zmieniłeś - powiedziała z niesmakiem. - Jesteś tak samo arogancki jak kiedyś!

Uwaga nie zrobiła na nim żadnego wrażenia, nadal wpatrywał się w Laurę z napięciem.

- No powiedz. Westchnęła.

- Na pewno sam dobrze wiesz, że „Świat Josie" to błyskotliwie napisana, poruszająca powieść.

- Tak sądzisz?

Obrzuciła go szybkim spojrzeniem. Po raz pierwszy od chwili gdy się spotkali, usłyszała nutę niepewności w jego glosie. Czyżby rzeczywiście nic zdawał sobie sprawy z tego, jak dobra jest jego książka? Czy to możliwie, że po ośmiu latach milczenia Liam stracił wiarę w swoje umiejętności pisarskie?

Sądząc po napięciu, jakie malowało się na jego twarzy, biło Z jego zesztywniałej sylwetki, naprawdę nie był pewien jej opinii.

Musiała przyznać, że miała ochotę zaniżyć nieco ocenę książki, choćby tylko po to, by utrzeć nosa temu arogantowi. Ułatwiłoby to też Perry'emu negocjacje.

Jednak wobec wyraźnej niepewności Liama co do jego mocy twórczych, zanegowanie błyskotliwości jego najnowszej powieści byłoby nie tylko okrutne, ale i z gruntu nieuczciwe.

- Owszem - przyznała, zbierając papiery z biurka, by nie musieć patrzeć mu w twarz i widzieć wyrazu triumfu, który z pewnością się na niej pojawił. - Oczywiście jest pewien problem z nazwiskiem autora...

- Jak szybko zorientowałaś się, że to moja książka? - przerwał z zaciekawieniem.

Po pierwszym rozdziale. Po pierwszej stronic. Po pierwszym akapicie.

- Szybko - odparła powściągliwie. - Perry sądzi, że ukryłeś się pod pseudonimem, bo nie chcesz powtórki tego, co spotkało cię przed ośmiu laty. Tego całego rozgłosu, szumu medialnego i tak dalej...? - Spojrzała na niego pytająco.

Liam skinął lekko głową.

- Masz bardzo bystrego redaktora naczelnego... - zauważył sucho.

- Też tak myślę. Na pewno współpraca dobrze by wam się układała.

- Nie sądzę.

Spojrzała na niego pytająco, ale w tej samej chwili zadzwonił telefon.

- Odbierz - poradził. - To pewnie twój brytan Ruth dzwoni, by sprawdzić, czy cię jeszcze nie udusiłem.

- Zaraz schodzę - powiedziała Laura do słuchawki, bo rzeczywiście dzwoniła Ruth, lecz w innym celu, niż Liam sądził - Samochód czeka już na mnie na dole - poinformowała, wstając. - Ruth z przyjemnością poczęstuje cię kawą, gdy będziesz czekał na spotkanie z Perrym o czwartej.

Liam także wstał, przytłaczając Laurę swym wzrostem.

- A ja sądzę, że Ruth najchętniej pokazałaby mi drzwi. Poza tym nie zamierzam spotykać się z Perrym - ani o czwartej, ani później,

- Zwrócisz się do innego wydawcy? - spytała ostrożnie.

Jako dyrektorka Shipley Publishing bardzo by tego żałowała. Ale z osobistego punktu widzenia odczułaby tylko ulgę, tracąc Liama z oczu!

- Ależ skąd - zaprzeczył szybko. - Ale wolę, żebyś to ty redagowała moją książkę, a nie Perry Webster.

Ty wolisz... - powtórzyła z niedowierzaniem.

- Muszę ci powiedzieć...

- Cokolwiek to jest, sugeruję, byś powiedziała mi rano, bo masz spotkanie za - zerknął na zegarek - dziesięć minut.

Wiedziała, że jeśli natychmiast nic wyjdzie, to się spóźni! Ale jak on śmiał dyktować wydawcy, jakiego ma mu przydzielić redaktora! Jeśli nie chciał pracować z Perrym, miała innych świetnych pracowników, ale na pewno sama nie zamierzała zajmować się jego książką!

- Podobno chcesz dziś wieczór wrócić do Irlandii? - spytała, zarzucając na ramię pasek torebki.

- Zmieniłem plany - odparł, idąc z nią do drzwi.

- Ciekawe dlaczego? - Jakby musiała pytać! Jak tylko dowiedział się, kim jest, już po rozmowie z Perrym, postanowił zabawić się z nią w kotka i myszkę, choć sam jej to zarzucał.

- Zresztą nieważne, muszę już iść - rzuciła szybko.

- Możesz mnie gdzieś podrzucić? - spytał kpiąco.

- Nie! - odpowiedziała ze złością.

- W takim razie, zanim wyjdę, zapiszę się na spotkanie z tobą u brytana Ruth.

Laura zatrzymała się z ręką na klamce.

- Liam, naprawdę nie mam zamiaru więcej się z tobą spotykać. Perry udzieli ci odpowiedzi na wszystkie pytania...

- Nie na te, które chcę zadać - wtrącił znacząco. Laura spojrzała na niego niespokojnie, ale nie mogła już przedłużać tej rozmowy. Musiała myśleć o Bobbym.

- Dobrze, umów spotkanie z Ruth - westchnęła niecierpliwie. - Ale rano nie będę ci miała nic nowego do powiedzenia.

Liam przyjrzał jej się uważnie.

- Czy on tak wiele dla ciebie znaczy? - spytał poważnie.

- Kto? - Rzuciła mu spłoszone spojrzenie. Złożył ramiona na swym szerokim torsie i, wpatrując się w nią uważnie, wyjaśnił:

- Mężczyzna, z którym masz się zaraz spotkać. I nie mów mi, że nie chodzi o mężczyznę. Poznaję ten rumieniec, błysk w pięknych oczach.

- Naprawdę? - spytała sceptycznie.

- O tak. Zawsze tak wyglądałaś, jak byłaś podekscytowana albo z czegoś zadowolona.

Laura nie chciała słyszeć, jak wyglądała w podobnych chwilach, ani przypominać sobie, kiedy Liam miał okazję to zaobserwować.

- Do widzenia - rzuciła szybko, otworzyła drzwi i, skinąwszy Ruth na pożegnanie, pospieszyła w stronę windy.

Paul zdążył ją dowieźć przed szkołę Bobby'ego tuż przed dzwonkiem. Uśmiechnęła się z rozczuleniem i dumą na widok syna pakującego tornister. Wzrostem - był najwyższy z całej klasy - ciemnymi falującymi włosami, bystrymi niebieskimi oczami i pewnością siebie bardzo przypominał swego naturalnego ojca.

Obserwując syna, po raz pierwszy zadała sobie pytanie, czy pewnego dnia - gdy Bobby osiągnie wiek, w którym Liam nie będzie już mógł upomnieć się o swoje miejsce w jego dzieciństwie - powinna powiedzieć chłopcu, kto jest jego prawdziwym ojcem.

Jeśli o nią chodzi, odpowiedź była zdecydowanie negatywna - po bólu, jaki jej zadał w przeszłości, nie chciałaby dzielić z Liamem nawet dorosłych lat Bobby'ego. Jednak z punktu widzenia chłopca sprawa nie była przecież tak oczywista. Kochał Roberta jak prawdziwego ojca i był zdruzgotany jego śmiercią przed dwoma laty. Ale przecież jego naturalny ojciec nadal żył. Czy miała prawo to przed nim ukrywać? Dlaczego Liam znów wkroczył w jej życie i stawiał ją przed takim dylematem?

- Czym się martwisz, mamusiu? - usłyszała nagle głos synka, który wsunął rączkę w jej dłoń.

- Tak wyglądałam, kochanie? - spytała z uśmiechem, odganiając niespokojne myśli. - Zastanawiałam się właśnie, czy nie miałbyś ochoty na hamburgera?

Jak się spodziewała, perspektywa pójścia do baru przed powrotem do domu natychmiast odwróciła uwagę Bobby'ego od jej niespokojnego nastroju, a przede wszystkim sprawiła mu wielką frajdę.

Po powrocie do domu pomogła synowi w lekcjach, wykąpała go i poczytała na dobranoc.

Przez cały ten czas udało jej się nie myśleć o Liamie. Jednak gdy znalazła się w swej sypialni, powróciły wspomnienia.

Przed ośmioma laty Liam, który poza tym, że pisał książki, pracował także jako wykładowca, przyjechał na jej uczelnię, by wygłosić wykład o literaturze współczesnej. Pamiętała, że sala była pełna, bo większość studentów czytała przynajmniej jedną z jego książek i chciała posłuchać go na żywo.

Laura nie słyszała ani jednego słowa z jego wykładu! Z chwilą, gdy Liam wszedł na podium, poczuła się jak zahipnotyzowana - jego wyglądem, sposobem poruszania, uwodzicielskim brzmieniem głosu.

Gdy potem poszła na lunch do stołówki, nadal była tak oszołomiona spotkaniem z przystojnym pisarzem, że nie zauważyła nawet, jaką sałatkę dziobie widelcem ani że letnia kawa, którą sączy, jest nieposłodzona. Nagle usłyszała:

- Szkło kontaktowe wpadło pani do herbaty! Teraz wiedziała, że lepiej byłoby tego nie usłyszeć, ale wówczas była zachwycona, że odezwał się do niej mężczyzna, o którym właśnie fantazjowała, a do tego jeszcze z miejsca zaczął z nią flirtować.

Zarumieniona podniosła wzrok na Liama O'Reilly'ego, który stał obok jej stolika z tacą pełną jedzenia.

- Nie piję herbaty - odpowiedziała cicho, zwilżywszy nagle wyschnięte usta. - I nie noszę szkieł kontaktowych - dodała, wiedząc, że chodzi mu o różny kolor jej oczu.

Uśmiechnął się do niej.

- Wiem. To znaczy nie o herbacie - wyjaśnił, gdy ustawił tacę na jej stoliku. - Mam na myśli szkła kontaktowe. Zauważyłem już te pani piękne, niezwykłe oczy w trakcie wykładu.

- Widział mnie pan? - spytała, z trudem przełykając ślinę.

- Drugi rząd, trzecie miejsce z brzegu. Mogę się przysiąść?

- Oczywiście - wyjąkała.

Zauważył ją w czasie wykładu, gdy wpatrywała się w niego jak sroka w gnat? A może właśnie dlatego?

- Wykład bardzo mi się podobał - bąknęła, gdy sadowił się na krześle obok.

- Naprawdę? - spytał z przekąsem, jakby wiedział, że nic usłyszała ani słowa, a ona najpierw oblała się rumieńcem, a potem pobladła. - Proszę się nie przejmować. Nie pani jedna wyglądała, jakby miała zaraz zasnąć z nudów - zaśmiał się.

- Ależ pan wcale nie był nudny! - zaprotestowała. - Byłam... zafascynowana - powiedziała zgodnie z prawdą, choć nie miała na myśli wykładu.

- Proszę to udowodnić - powiedział, wbijając zęby w kanapkę z kurczakiem.

Przełknęła ślinę, wpatrując się w niego z przerażeniem. Nie zamierza jej chyba przepytywać ze swego wykładu?

- Pójdzie dziś pani ze mną na kolację? - spytał jednak, rozwiewając jej obawy.

Liam O'Reilly zaprasza ją na kolację? Gapiła się na niego z niedowierzaniem.

- Czy to taka trudna decyzja? - zaśmiał się po chwili, nie doczekawszy się odpowiedzi.

- Ja... nie... - bąknęła niepewnie. - Po prostu... nic rozumiem, dlaczego mnie pan zaprasza.

- Bo jeszcze nigdy nie spotkałem nikogo o tak niezwykłych, pięknych oczach - wyzna).

- Myślę, że pan sobie ze mnie żartuje, panie O'Reilly.

- Ma pani prawo tak myśleć, ale to nie zmienia faktu, że zaproszenie jest wciąż aktualne. A na imię mam Liam.

- Laura - odparła cicho. - Laura Carter.

- Skoro jut się sobie oficjalnie przedstawiliśmy - uśmiechnął się - czy dasz się zaprosić na kolację, Lauro?

- Tak - odparła szybko, zanim odważyła się nad tym zastanowić.

- Tylko zabierz ze sobą apetyt - powiedział z uśmiechem. - Nie znoszę kobiet, które skubią jedzenie. - Spojrzał znacząco na jej prawie nietkniętą sałatkę.

Na kolacji rozmawiali o wielu rzeczach - książkach, sztuce, Irlandii, planach Laury po studiach - a Liam żadnym gestem ani słowem nie dał do zrozumienia, że ma na nią jakieś zakusy.

Jednak poprosił ją o ponowne spotkanie. A potem znów. Po kilku tygodniach Laura spędzała z nim większość wolnego czasu, pomagała Liamowi przygotowywać teksty wykładów oraz mu na nich towarzyszyła, pękając z dumy, że widzi się ich razem.

Po kilku miesiącach wiedziała już, czego Liam nie znosi u kobiet, oprócz „skubania jedzenia". A było tego całkiem sporo. Nie znosił kobiet nadmiernie zaborczych. Zbyt gadatliwych. Takich, które nie mają własnego zdania. Albo poczucia humoru. Takich, które idiotycznie chichoczą. Ekstrawertycznych. Introwertycznych. Zbyt grubych. Zbyt chudych. Lista ciągnęła się w nieskończoność.

Starając się usilnie nie mieć żadnej z cech wymienionych na tej liście, aby móc się wciąż spotykać z Liamem. Laura w końcu już sama nie wiedziała, kim jest.

Gdy oświadczył obecnie, że życzy sobie, by właśnie ona była redaktorką jego książki, zachował się w tym samym despotycznym stylu!

Ale minęło osiem lat. A ona wiedziała dobrze, kim jest. Laura Shipley. Wdową po Robercie. Matką Bobby'ego. Właścicielką Shipley Publishing.

Ale na pewno nie będzie redaktorką książki Liama!

ROZDZIAŁ SZÓSTY

- Co ty wyprawiasz?!

Liam spojrzał na nią znad służbowego terminarza, który bezczelnie wziął sobie z jej biurka.

- Upewniam się, ze nie masz umówionego żadnego spotkania, na które się zechcesz za chwilę wymknąć - powiedział z zadowoleniem, zanim zatrzasnął notes i odłożył go na biurko.

- Zadowolony? - warknęła, kładąc terminarz równo na miejsce.

- Nie za bardzo - odparł, opadając na krzesło naprzeciwko biurka. Jak zwykle miał na sobie dżinsy, koszulę i czarną marynarkę. - Ale możemy chyba kontynuować naszą wczorajszą pogawędkę.

- Powiedziałam ci już, że nie mamy o czym mówić - odparła spokojnie. - Źle zrobiłeś, lekceważąc wczorajsze spotkanie z Perrym - dodała chłodno.

Liam uniósł ciemne brwi.

- To brzmi jak pogróżka, pani Shipley - odparł cicho.

Nie była tego ranka w najlepszym nastroju, bo źle spała z powodu wskrzeszonych wspomnień. Nie miała ochoty na prowadzenie gierek z Liamem.

- Możesz to rozumieć, jak ci się podoba - westchnęła. - Tłumaczyłam to już wczoraj. Kieruję całym wydawnictwem, nic mam czasu na prace redakcyjne...

- Zrób dla mnie wyjątek - wtrącił zdecydowanie. Spojrzała na niego z niedowierzaniem. Był ostatnią osobą, dla której zrobiłaby jakikolwiek wyjątek! Westchnęła i pokręciła głową, - Nie.

- Dlaczego?

- To chyba oczywiste!

- Bo kiedyś byliśmy kochankami? Lata temu, Lauro. Od tej pory wiele się zdarzyło. Oboje mamy za sobą małżeństwa - szczęśliwe albo i nie. Chyba nie obawiasz się, że nasza historia może się powtórzyć?

- Oczywiście, że nie - prychnęła z oburzeniem. Obawiała się jedynie, że on odkryje istnienie jej syna - który był również jego synem.

- W takim razie nic widzę problemu. Nie lekceważ mojej prośby, bo zwrócę się do innego wydawcy.

Zrezygnowanie z możliwości wydania książki Liama na rzecz innego wydawcy byłoby głupotą z punktu widzenia interesów firmy, ale na pewno by jej poważnie nie zaszkodziło. Wydawnictwo miało już paru renomowanych autorów.

- To brzmi jak pogróżka, panie O'Reilly - użyła jego zwrotu sprzed kilku minut.

Wzruszył ramionami.

- I słusznie - przyznał uprzejmie. - Lauro... - Pochylił się do przodu i wbił w nią wzrok. - Chciałbym pracować z tobą nad tą książką. Może byś chociaż spróbowała?

Jak wszystko inne zawodzi, odwołuje się do swego uroku, pomyślała z goryczą. Ale na mnie już on nie działa.

- A może nie czujesz się na silach podjąć tego zadania? - dodał prowokacyjnie.

Uśmiechnęła się drwiąco - czaru nie starczyło mu na długo.

- Niezły cios - przyznała. - Ale wspominałam ci już chyba, że po studiach pracowałam jako redaktorka?

Ach tak? Czyżby w wydawnictwie Shipley Publishing?

Laurze nie podoba! się ton jego głosu.

- A jeśli tak?

- Już po paru miesiącach zostałaś żoną właściciela.

- Nie obchodzi mnie to, co sugerujesz - mruknęła niechętnie.

- A niby co? - spytał przymilnie.

- Dobrze wiesz. Natomiast nic nie wiesz o moim życiu - ani dawnym, ani obecnym. Niechaj tak zostanie.

- Po prostu jestem ciekaw... Roześmiała się.

- Ta ciekawość nie ułatwi rozwiązania naszego problemu - zauważyła,

- Jakiego?

Potrafił być naprawdę tępy, gdy było mu to na rękę!

- Znalezienia redaktora do twojej książki.

- Powiedziałem ci, kogo wybrałem.

- A ja powiedziałam ci, że to nie wchodzi w rachubę! - przerwała niecierpliwie.

- No to mamy patową sytuację - westchnął. Laura nabrała powietrza i oświadczyła spokojnie:

- W takim razie powinieneś chyba zwrócić się do innego wydawcy.

- Ty tchórzu! - zawołał, zrywając się z miejsca i górując nad jej biurkiem wysoką sylwetką.

Laura również się podniosła, czując napięcie w całym ciele.

- Jak śmiesz!

- Lauro... o przepraszam - odezwał się zmieszany Peny, który stanął właśnie w drzwiach - - Prosiłaś, żebym przyszedł o dziewiątej trzydzieści.

Prosiła swego redaktora, by zjawił się o tej porze, sądząc, że zdąży już dojść z Liamem do porozumienia w sprawie osoby, która ma opracowywać jego tekst. Niestety zapomniała, jaki Liam potrafi być nierozsądny!

- Wejdź, Perry - uśmiechnęła się zapraszająco do swego pracownika.

- Lepiej nie, Perry - mruknął ponuro Liam. - To miło ze strony Laury, że pana zaprasza, ale nie skończyliśmy jeszcze rozmowy. - Rzucił Laurze wyzywające spojrzenie.

- Oj, chyba jednak skończyliśmy, panie O'Reilly - odparła z mocą. - I to definitywnie.

Liam wpatrywał się w nią przez długą chwilę, po czym lekko wzruszył ramionami i zwrócił się do nowo przybyłego:

- Wygląda na to, że lepiej, aby pan rzeczywiście wszedł. Chociaż muszę pana uprzedzić - ciągnął, gdy redaktor zamknął drzwi i zbliżył się do biurka - że może pan usłyszeć tu rzeczy, które pana zdziwią.

Laura usłyszała nutkę pogróżki w jego głosie i natychmiast podjęła grę.

- Liam chyba ma na myśli naszą dawną znajomość.

- Uśmiechnęła się do Perry'ego i wskazała mu wolne krzesło obok tego, które zajmował przed chwilą Liam.

- Ale Perry już przecież o tym wie, Liam - rzuciła, zajmując miejsce za biurkiem. - Przecież właśnie dzięki temu mogłam rozpoznać cię w hotelu przed dwoma dniami - przypomniała.

Twarz Liama stężała na wspomnienie tego spotkania.

- A tak, zabawa w Sherlocka Holmesa - mruknął.

- Może też usiądziesz, Liam - poprosiła Laura pojednawczo, wskazując mu krzesło. - Właśnie skończyłam wyjaśniać Liamowi, dlaczego doskonale nadajesz się na jego redaktora. - Uśmiechnęła się ciepło do Perry'ego.

- A ja właśnie skończyłem wyjaśniać Laurze

- przerwał Liam, nadal stojąc wyprostowany przed biurkiem - że podpiszę umowę z Shipley Publishing, o ile moją książkę będzie redagowała określona osoba.

- Ach tak? - zdziwił się Perry.

- Liam... - zaczęła Laura, gdy odezwał się telefon na jej biurku. Poprosiła Ruth, by nie łączyła nikogo w trakcie rozmowy z Liamem, więc to musiało być coś naprawdę ważnego, skoro sekretarka zdecydowała inaczej. - Przepraszam - powiedziała i odebrała telefon, po czym słuchała uważnie, blednąc coraz bardziej.

Dowiedziała się bowiem, że Bobby miał wypadek. Spadł z jakichś schodów w szkole, właśnie wieziono go karetką do szpitala.

- Zaraz tam będę - wydusiła z trudem, rzuciła słuchawkę i zerwała się na równe nogi. - Muszę wyjść - powiedziała nerwowo do mężczyzn siedzących naprzeciw jej biurka, złapała torebkę i ruszyła w stronę drzwi.

- Lauro, o co chodzi?

- Nie mogę dłużej z tobą rozmawiać, Liam - zniecierpliwiła się. - Nie rozumiesz? Muszę natychmiast wyjść!

Poczuła stalowy uchwyt na ramieniu i obróciła się w miejscu.

- Nie, nie rozumiem - warknął. - O co, do diabła, chodzi? - Przypatrzył się uważnie jej pobladłej twarzy.

- Naprawdę nic mam czasu na wyjaśnienia - rzuciła niecierpliwie. - Porozmawiaj z Perrym. - Machnęła ręką, by powstrzymać kolejne słowa protestu. - A jak ci to nie odpowiada, zwróć się do innego wydawcy.

Ręka Liama zsunęła się z jej ramienia.

- A tobie już nie zależy? - spytał cicho.

- Nie - przyznała, po czym odwróciła się i dosłownie wybiegła z gabinetu.

Dotarła do szpitala w tym samym czasie co Bobby. Właśnie wyjmowano go z karetki na noszach i wieziono do izby przyjęć. Drobne ciałko chłopca na wielkich noszach wyglądało jeszcze delikatniej i bardziej bezbronnie niż zwykle. Na ten widok oczy Laury zaszły łzami, ale szybko się opanowała, widząc wyraz ulgi na twarzy synka, który gdy tylko ją zobaczył, sam się rozkleił.

- Uderzyłem się w głowę i boli mnie kolano, mamusiu - zaszlochał cicho, gdy go przytuliła.

- Na schodach są pewnie co najmniej dwa wgniecenia - zażartowała, a Bobby uśmiechnął się leciutko przez łzy.

Przytuliła go mocno do siebie. Od samego urodzenia tak się nad nim trzęsła, że najchętniej nie puszczałaby go od siebie na krok. Robert potrafił ją zawsze przekonać, że nie wolno zabraniać mu normalnych zabaw i przesadnie chronić. To również Robert namówił ją do powrotu do pracy, kiedy Bobby dorósł do wieku przedszkolnego, a gdy chłopiec poszedł do szkoły, a Robert umarł, Laura miała zajęcie, które pozwoliło jej przetrwać tragedię.

Żałowała, że Roberta nie ma teraz przy niej, w chwilach takich jak ta najbardziej go jej brakowało.

Na szczęście wkrótce okazało się, że Bobby nie ma żadnych złamań ani pękniętej czaszki, tylko poważnie stłuczone kolano i wielkiego guza na głowie. Dlatego też postanowiono zatrzymać go na noc w szpitalu - w razie gdyby miał wstrząśnienie mózgu.

- Oczywiście może pani zostać z synem - zapewnił lekarz z uśmiechem.

Nie zamierzała robić nic innego. Bobby miał siedem lat i jeszcze nigdy nie spędził ani jednej nocy poza domem, nic mówiąc już o szpitalu.

- Wpadnę tylko do domu po jakieś rzeczy na noc i zaraz wracam - obiecała synkowi, pomagając mu napić się herbaty.

Bobby leżał teraz w osobnym pokoju na oddziale dziecięcym, a pielęgniarka włączyła mu na odbiorniku wmontowanym w ścianę jego ulubioną kreskówkę.

- A Pluszak? - spytał chłopczyk.

- Pluszaka też przywiozę - zapewniła Laura.

Był to ulubiony i nieźle już wysłużony pluszowy miś, którego przywiózł Laurze do szpitala Robert zaraz po narodzinach Bobby'ego. Od tej pory zawsze towarzyszył chłopcu w łóżku.

Jadąc taksówką do domu, Laura myślała o tym, jaki synek jest jeszcze dziecinny i jak bardzo brakuje jej Roberta. Nie mogła powstrzymać łez.

- Proszę, kochana - powiedział leciwy taksówkarz, podając jej papierową chusteczkę. - Dmuchnij sobie mocno, od razu ci ulży.

Laura przyjęła chusteczkę i skorzystała z dobrej rady. Nic wiadomo, co pomyślał sobie ten taksówkarz, wioząc ją spod szpitala!

- Dziękuję bardzo - powiedziała cicho, a życzliwość tego obcego człowieka niemal znów doprowadziła ją do łez.

Wreszcie jednak wzięła się w garść i, zapewniwszy taksówkarza, że nic poważnego się nie stało, zapłaciła za kurs i ruszyła w stronę drzwi wejściowych.

- Och, pani Shipley! - zawołała Amy, zbiegając po schodach do holu. - Jak Bobby się czuje? - dodała, patrząc z niepokojem na zapłakaną twarz Laury.

- Dobrze. Prosił, by mu przywieźć Pluszaka.

- Całe szczęście... - Amy odetchnęła z ulgą. - Jakiś mężczyzna czeka na panią w salonie - dodała z niepokojem. - Powiedziałam, że nie wiem, kiedy pani wróci, ale uparł się, że chce na panią zaczekać. Po prostu nie chciał wyjść! - Skrzywiła się z oburzeniem.

Laura znała tylko jednego człowieka, którego stać było na taką arogancję.

- Nie powiedziałaś mu chyba, gdzie jestem? - spytała Laura z niepokojem. Nie chciała, by Liam wiedział o istnieniu Bobby'ego, a co dopiero, by zaczął dodawać dwa do dwóch i uzyskał właściwy wynik.

- Oczywiście, że nie - żachnęła się Amy. - Przedstawił się jako Liam O'Reilly. Moim zdaniem ten pan za bardzo lubi stawiać na swoim - dodała zgryźliwie.

Laura uśmiechnęła się, słysząc tak trafną opinię sformułowaną na podstawie pierwszego wrażenia.

- Jak długo tu siedzi? - spytała stłumionym głosem, by Liam nie zorientował się, że wróciła.

Przed spotkaniem z nim chciała się nieco odświeżyć i nałożyć świeży makijaż.

- Około godziny, A pół godziny temu zaniosłam mu herbatę - mruknęła z niezadowoleniem. - W końcu przez ten czas mógłby zwędzić wszystkie srebra rodzinne.

- Co to, to nie - uspokoiła ją Laura. - Zgadzam się z tobą co do jego arogancji ale na pewno nie jest złodziejem. Skoczę szybko na górę...

- Laura?

Odwróciła się na dźwięk jego zmysłowego głosu, czując przypływ irytacji na myśl, że nachodzi ją w jej własnym domu. Była też zakłopotana tym, że nie zdążyła się doprowadzić do porządku przed spotkaniem.

- Dziękuję, Amy. - Ścisnęła gospodynię znacząco za ramię, dając znać, że wszystko w porządku, i odwróciła się do Liama. - Podobno chciałeś się ze mną widzieć? - spytała chłodno, unosząc brwi.

Odpowiedział aroganckim skinieniem głowy. Laura była wykończona po kilku nerwowych godzinach spędzonych w szpitalu i nie miała sity na kolejną rozmowę z Liamem.

- Czy mogę cię prosić o kawę? - zwróciła się uprzejmie do Amy, podążając z Liamem do salonu.

Miękki trzask zamka upewnił ją, że szczelnie zamknęła za sobą drzwi.

- Wyglądasz okropnie.

Laura odwróciła się gwałtownie i rzuciła mu ostre spojrzenie. Jak śmiał nachodzić ją w domu i jeszcze wygłaszać krytyczne uwagi na powitanie.

Gdyby nie był taki samolubny i nie opuścił jej przed ośmiu laty, dzieliłby w tej chwili niepokój o syna. Zamiast tego stał przed nią, czyniąc impertynenckie uwagi.

- Dzięki za te mile słowa - rzuciła drwiąco. - Czego chcesz? - dodała obcesowo.

Nie odpowiedział, tylko przyglądał jej się w napięciu, z przymrużonymi oczami.

Chociaż Laura była wytrącona z równowagi wypadkiem Bobby'ego, wytrzymała jego krytyczne spojrzenie, choć czuła, że jest bliska łez. Nie chciałaby się przy nim rozpłakać. Nie miał prawa tu być, nie miał prawa...

- On naprawdę musi być dla ciebie ważny - odezwał się w końcu Liam.

- On? - spytała zaskoczona.

- Ten facet, do którego poleciałaś rano - rzucił pogardliwie. - I najwyraźniej spędziłaś z nim cały dzień. - Podszedł do niej bliżej. - Ten, przez którego płakałaś... - zakończył cicho, wpatrując się w jej pobladłą twarz ze śladami łez. - Lauro, co się dzieje.

- A, kawa. - Odwróciła się z ulgą na dźwięk otwieranych drzwi. Weszła Amy, niosąc na tacy jedną filiżankę z kawą i talerzyk z kanapkami. Najwyraźniej nie chciała, by Liam odniósł wrażenie, że jest mile widziany. - Dziękuję, Amy. - Laura uśmiechnęła się z wdzięcznością i upiła łyk doskonałej kawy, a potem sięgnęła po kanapkę z kurczakiem.

Przez cały dzień piła wstrętną kawę z automatu na pusty żołądek, więc obecny posiłek wydawał jej się ucztą.

- O czym chciałeś ze mną mówić? - spytała, opierając się wygodnie po zjedzeniu kanapki i wypiciu pól filiżanki kawy.

- Chciałem zapytać, dlaczego zadajesz się z facetem, który doprowadza cię do takiego stanu? - spytał cicho, wpatrując się w jej twarz noszącą ślady łez.

- To proste. - Uśmiechnęła się na myśl o synku.

- Bo go kocham.

- A kiedyś sądziłaś, że to mnie kochasz - powiedział zduszonym głosem.

- Mówiłam ci już, Liam... - zaczęła z uśmiechem.

- Że wtedy nie umiałaś odróżniać złota od tombaku - dokończył z goryczą.

- No, no, niezłą masz pamięć - mruknęła, zbierając się do kolejnej kanapki.

- Jeśli chodzi o ciebie, to tak! - warknął. Laura pokręciła głową.

- Jakoś trudno mi w to uwierzyć. Wątpię, czy do czasu naszego spotkania w hotelu zaszczyciłeś mnie przez te wszystkie lata chociaż jedną myślą...

Zamierzał coś powiedzieć, ale nie dopuściła go do głosu.

- Czy doszliście dziś rano do porozumienia z Per - rym? - spytała służbowym tonem, nie chcąc się wdawać w żadne wspominki.

Zacisnął usta ze złością.

- Chodzi ci o to, czy jest moim redaktorem? Nie.

- Szkoda - westchnęła Laura zupełnie szczerze, „Świat Josie" to była naprawdę świetna książka. - Ale na pewno nie będziesz miał problemów ze znalezieniem wydawcy.

- Nie tak szybko - uciął. - Ja nie chcę innego wydawcy.

- Nic chcesz chyba wciąż upierać się przy tym, żebym redagowała twoją książkę? - spytała ze znużeniem.

- Nie nazwałbym tego upieraniem się - sprostował. - Bardziej chodzi o to, z kim chciałbym pracować. Relacja pomiędzy wydawcą a amorem jest dość specyficzna. Wymaga...

- Wiem, czego wymaga. I na pewno nam by się nie zdało...

- Moglibyśmy spróbować.

- Nie, Liam. A teraz bardzo cię przepraszam - rzuciła szybkie spojrzenie na zegarek - muszę już iść. - Obiecała Bobby'emu, że wróci za godzinę, więc musiała się spieszyć.

- Znów masz się spotkać z tym samym mężczyzną? - Liam rzucił jej lodowate spojrzenie.

- Owszem - odparła rozbawiona.

Bobby byłby na pewno zachwycony tym określeniem. Musi teraz szybko się umyć i przebrać, wziąć rzeczy na noc i pędzić do szpitala,

- Czy niczego nie nauczyłaś się po przygodzie ze mną? - spytał, chwytając ją za ramiona. Próbowała się wyrwać, ale trzymał ją mocno.

- A czegóż niby miałam się nauczyć? - rzuciła wyzywająco, patrząc mu prosto w oczy. - Jak odróżniać drani od porządnych facetów?

W jego oczach zapalił się złowrogi błysk.

- Nigdy się nie dowiesz, jak bardzo się starałem zachowywać wobec ciebie jak porządny facet - mruknął.

- Widać niewystarczająco! - Skrzywiła się pogardliwie. - Puść mnie! - Próbowała mu się wyrwać.

- Raz wypuściłem cię z rąk, by potem tego żałować. Nie sądzisz chyba, że znowu popełnię ten błąd...

Poczuła, że jej ciało ogarnia dziwna niemoc, gdy zaczął powoli i zdecydowanie przyciągać ją ku sobie, niemal dotknął jej ustami.

- Nie! - Wyrwała się gwałtownie. - Proszę, byś natychmiast stąd wyszedł - dodała ze złością.

Widziała nerw drgający na jego silnie zaciśniętej szczęce, gdy przypatrywał jej się przez dłuższą chwilę.

- Dobrze, Lauro, wyjdę - powiedział wreszcie z westchnieniem. - Ale nie opuszczam Londynu.

- Ależ to jest... - żachnęła się.

- Ani ciebie - dorzucił z mocą.

Uniosła dumnie głowę, uśmiechnęła się drwiąco.

- Mówisz to tak, jakbym chciała, byś został, podczas gdy jest wręcz przeciwnie.

- Często czego innego się pragnie, a co innego się dostaje - rzucił filozoficznie. .

- Tego akurat nauczyłeś mnie przed ośmiu laty! - prychnęła.

Twarz mu złagodniała.

- Nie chciałem cię zranić, Lauro...

- Nie wiadomo, a zresztą, co to ma teraz za znaczenie, czego chciałeś albo nie? - wtrąciła ze złością.

- Rezultat był taki sam. A teraz proszę, odejdź.

- Dobrze. Ale jeszcze wrócę - rzucił, po czym opuścił salon i skierował się do wyjścia.

Usiadła, nogi jej się trzęsły. Wyglądało na to, że Liam nie zamierza zniknąć z jej życia, bo spodobała mu się ta dojrzalsza, pewna siebie Laura.

Ale ona nie zamierzała go do siebie dopuścić. Zapowie Amy, że on nie ma wstępy do jej domu, a sekretarce, że nie ma jej dla niego w wydawnictwie.

R0ZDZIAŁ SIÓDMY

Noc w szpitalu była bardzo niespokojna. Obce otoczenie i hałasy wytrącały Bobby'ego ze snu, co dwie godziny przychodziła pielęgniarka na kontrolę, w związku z czym Laura prawie w ogóle nie spala.

Oboje z synkiem odetchnęli rano z ulgą, gdy lekarz orzekł, że chłopcu nic nie grozi, a kolano i głowa wygoją mu się pięknie w domu.

Gdy tylko przyjechali na miejsce, Bobby poszedł spać do własnego łóżka, a Laura, zostawiwszy go pod opieką Amy, pojechała do wydawnictwa.

- Aha, i dzwoniła pani Janey Wilson z „National Daily", i to aż trzy razy - poinformowała Ruth, gdy rozprawiły się z bieżącą pocztą. - Nie mówiła, o co chodzi, ale prosiła, by oddzwoniła pani do niej, jeśli zjawi się w redakcji.

Laura zerknęła na kartkę. Nie kojarzyła nazwiska dziennikarki, ale gazeta, w której pracowała, była znana z gonienia za sensacją. Czego mogła chcieć od niej Janey Wilson?

- Chciałabym wiedzieć, co ma pani do powiedzenia o pogłosce, że zamierza pani wydać nową, długo oczekiwaną powieść Liama O'Reilly'ego - spytała prosto z mostu dziennikarka, gdy Laura do niej oddzwoniła.

Laura zauważyła, że drżą jej ręce. Pogłoska? A skąd się ona wzięła?

- Pani Shipley? - odezwała się Janey Wilson, gdy cisza w słuchawce się przedłużała.

- Nie mam pojęcia, skąd pani ma tę informację...

- Z pewnego źródła, zapewniam.

Kto puścił farbę? Co na to powie Liam, skoro tak bardzo zależało mu na dyskrecji i uniknięciu rozgłosu? Nietrudno zgadnąć, do kogo będzie miał pretensje!

- Cóż, może pani pozostawać w tym przekonaniu, ale zapewniam, że nie mamy w planach publikacji powieści Liama O'Reilly'ego, zakładając, że w ogóle jakąś napisał - powiedziała z przekonaniem.

Przecież o książce Liama wiedziała tylko ona i Perry. On zaś, choć bardzo mu zależało na wydaniu książki Liama, nie zniżyłby się do takich metod, by to osiągnąć. Zresztą, przedwczesny szum wokół powieści mógłby mieć taki skutek, że Liam zabrałby maszynopis i wrócił do Irlandii!

- Z tego samego źródła uzyskałam informację, że właśnie pani ma redagować tę książkę. - Janey Wilson zakłóciła bieg myśli Laury.

- To wierutne kłamstwo! - prychnęła Laura z oburzeniem.

- Czy mogę zacytować pani odpowiedzi na moje pytania? - spytała ochoczo dziennikarka.

- Proszę powiedzieć, że nie skomentowałam żadnego z nich - odparła Laura z rezerwą.

- Dobrze, dziękuję, że pani oddzwoniła - powie - działa Janey Wilson i zakończyła rozmowę.

Laura odłożyła słuchawkę i zastanawiała się, co robić. Nie bardzo jej się uśmiechała rozmowa z Liamem, ale wiedziała, że powinna go poinformować o zainteresowaniu prasy, zanim dziennikarze dotrą do niego do hotelu.

Najpierw jednak poszła porozmawiać z Perrym. Zaskoczona mina i osobiste zapewnienie potwierdziły, że to nie on był „pewnym źródłem" dziennikarki.

Laura zmarszczyła brwi.

- A czy nadal jeszcze mamy maszynopis „Świata Josie"? - spytała..

Perry uśmiechnął się pod nosem.

- O'Reilly nie zażądał jeszcze jego zwrotu, jeśli to masz na myśli.

Prawdę mówiąc, spodziewała się tego po wczorajszej zapowiedzi Liama, że nie zrezygnował jeszcze ze współpracy z Shipley Publishing.

- Po tym telefonie od Janey Wilson to pewnie tylko kwestia czasu. Przykro mi, Perry. Wiem, jak ci zależało na tej książce.

Niestety nie zmieniało to faktu, że musi porozmawiać z Liamem.

Czekając na niego w hotelowym holu, popijała kawę, by nieco się uspokoić. Wiedziała, że to spotkanie nie będzie przyjemne. Zresztą tak jak poprzednie.

- A to ci dopiero niespodzianka - odezwał się niespodziewanie nad samym jej uchem.

Tym razem nie próbowała nawet wyśledzić, skąd nadejdzie, i tak zawsze zjawiał się nieoczekiwanie.

- Może napijesz się ze mną kawy? - zaproponowała uprzejmie, wskazując pustą filiżankę na tacy.

Ciemne brwi uniosły się kpiąco.

- A to kolejna miła niespodzianka - rzucił, sadowiąc się naprzeciw niej. Dziś nie miał na sobie marynarki, włożył czarną koszulę i takież dżinsy.

- Widzę, że pamiętasz, jaką piję - uśmiechnął się, biorąc od niej filiżankę czarnej nieposłodzonej kawy.

Laura, zirytowana, że rzeczywiście tak jest, wzruszyła ramionami.

- Pomyślałam, że sam sobie dodasz śmietanki i cukru.

W jego oczach zamigotało rozbawienie.

- Naprawdę? - spytał, popijając czarny napój.

- Miło cię widzieć, Lauro, choć wczoraj odniosłem wrażenie, że nie chcesz już się ze mną spotykać - dodał niezobowiązującym tonem.

- Owszem, ale zaszły pewne okoliczności...

- Ciekawe jakie? - Uśmiechnął się szeroko, najwyraźniej bawił się jej kosztem.

- Chodzi o to, że...

- Liam, dobrze, że cię widzę! Przepraszam, że przeszkadzam. - Młoda kobieta, która pojawiła się przy ich stoliku, uśmiechnęła się przepraszająco do Laury. - Muszę zamienić kilka słów z Liamem, ale zaraz sobie pójdę - zapewniła. - Chciałam ci powiedzieć, że...

- Przepraszam cię na chwilę, Lauro... - Liam wstał i chwycił przybyłą za łokieć, kierując ją w stronę recepcji. - To sprawa osobista, za chwilę wrócę - wy - jaśnił.

Sprawa osobista - jak zawsze gdy chodzi o piękną kobietę. A obecna rozmówczyni Liama właśnie taka była: wysoka, długonoga, ubrana w dżinsy i bawełnianą bluzę, kręcone blond włosy opadały jej na plecy, a śliczna twarz nie nosiła śladu makijażu. Liam bez wątpienia miał nosa do pięknych kobiet!

Liam i piękna blondynka stali w pobliżu recepcji i toczyli ożywioną rozmowę. Jednak blondynka najwyraźniej nie przejęła się wcale, że zastała go pijącego kawę z inną kobietą. Pewnie wyczula, że nie ma się czego obawiać z mojej strony, pomyślała Laura.

Cóż, gdyby Laura nie miała nic do stracenia, mogłaby sobie uciąć krótki romans z Liamem, na co on najwyraźniej miał ochotę, choćby po to, by pozbyć się widma przeszłości. Jednak sprawa, o której nie mógł się dowiedzieć, wykluczała ich bliskie kontakty. Tak więc dla osób postronnych - jak piękna blondynka, z którą rozmawiał - było oczywiste, że nic ich nie łączy - zdradzał to język ciała.

Laura nie mogła się oprzeć, by nic zerkać na rozmawiającą w oddali parę, próbując odczytać, co mówi język ciała w tym wypadku. Doszła do wniosku, że są ze sobą dość zaprzyjaźnieni, ale nie łączy ich więź intymna. Przynajmniej na razie.

Blondynka spojrzała w pewnej chwili w stronę Laury, nic przerywając rozmowy z Liamem. Laura natychmiast odwróciła wzrok. Ciekawa była, jak usprawiedliwił przed tą kobietą spotkanie z nią. Jak znała Liama, na pewno był bardzo przekonujący. Gdy znów na nich spojrzała, zobaczyła, że blondynka stanęła na palcach i ucałowała go w policzek, a porem wzniosła rękę w pożegnalnym geście w stronę Laury i szybko opuściła hotel.

- Przepraszam, dawna znajoma chciała się ze mną przywitać - powiedział Liam, gdy wrócił na swoje miejsce przy stoliku.

- Naprawdę? - spytała z powątpiewaniem Laura.

- Naprawdę - powtórzył jak echo. - Byłem na uniwersytecie z jej bratem.

Jak to miło, że jego uniwersyteccy koledzy mają takie ładne siostry, pomyślała i natychmiast zbeształa siebie w duchu za tę zgryźliwość. Liam zawsze lubił ładne kobiety, a zresztą co ją to obchodzi?

- Na czym to stanęliśmy...? - spytał.

- Chyba od razu powiem, o co chodzi, bo i tak się wściekniesz, nawet jeśli będę krążyć wokół tematu.

- Naprawdę? - Uniósł drwiąco brwi.

- O tak - westchnęła. - Choć muszę cię na wstępie zapewnić, że żaden z moich pracowników nie jest odpowiedzialny za to, co się stało. - Spojrzała na niego wyzywająco.

- Wierzę ci - odpowiedział, podnosząc żartobliwie ręce do góry w geście poddania. - Jeśli kiedykolwiek będę musiał z kimś walczyć, chciałbym cię mieć po swojej stronie, Lauro. Wyglądasz teraz jak lwica broniąca młodych.

Bo tak właśnie się czuła! I uważała, że najlepszą obroną jest atak!

- Dobrze więc - odezwała się rzeczowym tonem. - Otóż dzwoniła dziś do mnie pewna dziennikarka. Prosiła o potwierdzenie, że Shipley Publishing zamierza wydać kolejną powieść Liama O'Reilly'ego, a ja będę ją redagować!

Liam milczał, przyglądając jej się zwężonymi oczyma.

- I co ty na to ? - odezwał się wreszcie lodowatym tonem.

- Bez komentarza - odparła.

Znowu milczał przez dłuższą chwilę. Nic mogła tego znieść. Dlaczego nie krzyczał, nie domagał się wyjaśnień?

- No cóż, niezbyt to oryginalne - prychnął wreszcie sarkastycznie.

- A co miałam powiedzieć? Sytuacja jest dość skomplikowana, a ja nie umiem stosować sprytnych wybiegów.

- A ja niby umiem? - spytał łagodnie. Zarumieniła się ze złości.

- To przecież ty dążyłeś do zachowania tajemnicy!

- Jak widać bezskutecznie - zauważył cierpko. - Co zamierzasz z tym zrobić?

- Ja? - zdziwiła się. - A cóż ja mogę na to wszystko poradzić?

- Możesz przestać być taka uparta i zgodzić się na zredagowanie i wydanie mojej książki.

- A co z zamieszaniem, jakie wywoła artykuł tej dziennikarki?

Wzruszył ramionami.

- Na pewno sobie z tym poradzisz.

- Ja tak, ale co z tobą? Przecież tak bardzo ci zależało na braku rozgłosu?

- I wciąż mi zależy - przyznał. - Ale jak odpowiednio pokierujesz sprawą, szum potrwa kilka dni. a potem może jeszcze powróci po publikacji książki A ja wtedy będę już sobie spokojnie siedział w Irlandii i tylko mój prawnik będzie wiedział, co porabiam.

Laura spojrzała na niego podejrzliwie.

- Muszę przyznać, że potraktowałeś tę sprawę dziwnie spokojnie - zauważyła.

- Też tak myślę. - Błysnął zębami w uśmiechu.

- Powiedz, Liam, ta młoda kobieta, która tu była... - zaczęła z wahaniem.

- Mówiłem ci, to siostra kolegi uniwersyteckiego - uciął.

- A nazywa się...?

Liam skrzywił się niechętnie i pochylił sztywno w przód.

- A co to ma do rzeczy? - spytał ostro.

Coś zaczęło jej świtać. Liam nie przedstawił jej nieznajomej i podejrzanie szybko odciągnął ją na bok. Było to bądź co bądź dość niegrzeczne. Z kolei głos blondynki wydawał jej się dziwnie znajomy...

Laura nabrała powietrza i wyrzuciła z siebie pytanie:

- Czy ona przypadkiem nie nazywa się Wilson? Janey Wilson? Zupełnie jak ta dziennikarka z „National Daily"?

Zauważyła, że wyraźnie się zezłościł, ale nic nie odpowiedział.

- Widzę, że mam racje - mruknęła, kręcąc głową z niedowierzaniem. - Dlaczego to zrobiłeś?

Ale dobrze znała odpowiedź na to pytanie. Liam uparł się, że wyda książkę w jej wydawnictwie, przy jej współpracy i postanowił użyć artykułu Janey Wilson jako formy nacisku. Metoda, faktów dokonanych postanowił zmusić Laurę do zaakceptowania narzucanych jej warunków. Aby osiągnąć zamierzony cel, gotów był nawet poświęcić częściowo swą prywatność.

- Nie wysilaj się nad odpowiedzią, Liam - powiedziała, po czym odwróciła się po torebkę i podniosła z miejsca. - Muszę iść, straciłam już wystarczająco dużo czasu... - przerwała raptownie, bo Liam chwycił ją za nadgarstek i wstał. - Puść mnie?

- Mówiłem ci wczoraj, że tak łatwo się mnie nie pozbędziesz.

- A dziś dowiodłeś, że to nie czcze pogróżki - zauważyła cierpko.

- Co postanowiłaś? - spytał cicho.

- Co począć z faktami dokonanymi? Jeszcze nic wiem.

- Lauro! - powiedział czule, zwalniając nieco uścisk nadgarstka i głaszcząc ją lekko kciukiem po dłoni.

Laura wyrwała rękę, zła, że jego dotyk robi na niej tak duże wrażenie.

- Dam ci znać, Liam - odparła rzeczowo.

- Kiedy?

- Kiedy wszystko przemyślę! - wypaliła ze złością. - Możesz sobie knuć intrygi, ale nie zmusisz wszystkich, by tańczyli, jak im zagrasz. Zresztą sam nawet nie wiesz, co cię czeka, gdy jutro artykuł pani Wilson ukaże się w prasie!

ROZDZIAŁ ÓSMY

Telefon w mieszkaniu Laury zaczął dzwonić już przed ósmą. I nie przestawał. Ten pierwszy odebrała - i odbyła krótką rozmowę z dziennikarzem pewnej gazety codziennej, potem już nie podnosiła słuchawki, a wreszcie wyłączyła aparat. Nie miała pojęcia, skąd dziennikarze wytrzasnęli jej prywatny numer - zawsze ją zadziwiały ich rozległe kontakty.

Była wściekła z powodu naruszenia swej prywatności. Całe szczęście, że Bobby jeszcze spał i nie musiała mu niczego wyjaśniać.

Po dziewiątej odezwał się dzwonek u drzwi, a gdy Laura je otworzyła, stanęła twarzą w twarz z jakimś zdesperowanym młodym dziennikarzem, który machał jej przed nosem legitymacją prasową i wyrzucał z siebie pytania z szybkością karabinu maszynowego.

- Bez komentarza - warknęła i zatrzasnęła mu drzwi przed nosem.

Jednak dostrzegła wcześniej kilku reporterów z kamerami na swoim podjeździe i jej irytacja przerodziła się we wściekłość na myśl, że będzie musiała się z nimi zmierzyć, jeśli zamierza tego dnia opuścić dom.

Pocieszała ją jedynie świadomość, ze Liam musi zrosić to samo.

Jednak nie spodziewała się, że dziennikarze będą koczować pod jej domem. Myślała, że zainteresowanie prasy skupi się jedynie na wydawnictwie, a nie na niej osobiście. To wszystko przez Liama! Gdyby tak się nie uparł, że postawi na swoim, nie musiałaby tego znosić.

Dzwonek przy drzwiach zadzwonił znowu. Laura nie ruszyła się, by je otworzyć. Jednak gdy intruz nie dawał za wygraną, skierowała się do drzwi, bojąc się, że hałas obudzi Bobby'ego.

- Mówiłam przecież... - zawołała, otwierając gwałtownie. - Liam! - zdziwiła się, widząc go na progu. - Wejdź - dodała ze złością na widok błyskających fleszy i wciągnęła go za ramię do środka. - Co ty wyprawiasz? - spytała z pretensją w głosie. Wiedziała, że jego obecność w jej domu doleje tylko oliwy do ognia.

- Miałaś wyłączony telefon - wyjaśnił ponuro. - Co miałem zrobić, skoro musiałem z tobą porozmawiać?

- Pierwszy reporter zadzwonił do mnie o ósmej rano - skrzywiła się.

- Do mnie zaczęli wydzwaniać o siódmej trzydzieści.

- Powiedziałeś to po to, bym poczuła się lepiej?

- Tak, ale chyba nie pomogło. - Przeczesał z roztargnieniem ciemne włosy. - Poprosisz Amy, by przyniosła nam kawę do salonu, czy będziesz mnie trzymać w korytarzu?

Najchętniej wyprosiłaby go za drzwi! Ale rzeczywiście nie było sensu stać w korytarzu, bo choć dom był duży, ich głosy niosły się po schodach na górę, gdzie mieściły się sypialnie. Nic chciała przecież, by Bobby się obudził i wyszedł tu do nich!

- Idź do salonu, znasz drogę - rzuciła niezbyt uprzejmie. - Ja pójdę poprosić Amy o kawę. - I sprawdzić, czy Bobby śpi, dodała w myślach.

Gdy dołączyła do Liama w salonie, stał z posępną miną przy kominku, ale na jej widok odwrócił się z uśmiechem.

- W dżinsach wyglądasz zupełnie jak dawna Laura - mruknął.

Poczuła, że się rumieni. Nie chciała, by przypominał jej o dawnej Laurze! Rzeczywiście, była ubrana w dżinsy i puszysty zielony sweter. Nie wybierała się dziś do redakcji - chyba że zostanie pilnie wezwana - bo zamierzała spędzić ten dzień z Bobbym.

- Pozory mylą - rzuciła ostro, myśląc o synku śpiącym na górze.

- A ty zawsze w defensywie, Lauro - uśmiechnął się lekko.

Skinęła głową, a potem spytała:

- Dlaczego przyszedłeś?

Natychmiast spoważniał, spojrzał na nią przymrużonymi oczami.

- Czytałaś dzisiejsze „National Daily"?

- A po co? - prychnęła, wskazując w stronę wejścia do domu, gdzie kłębili się reporterzy.

Liam wyjął zwinięty egzemplarz gazety z kieszeni granatowej marynarki i podał jej z miną mówiącą, że nie spodoba jej się to, co przeczyta.

- Strona czwarta - rzucił.

Rozpostarła gazetę i aż się zachłysnęła z oburzenia, widząc na zdjęciu siebie i Liama; najwyraźniej zostało zrobione poprzedniego dnia w hotelu.

- Twoja przyjaciółka nie próżnowała! - rzuciła oskarżycielskim tonem. - Wiedziałeś, że zrobiła to zdjęcie?

- Oczywiście, że nie - odpowiedział tonem niebudzącym wątpliwości. - Ale mniejsza o zdjęcie, przeczytaj komentarz...

Laura przebiegła niespokojnym wzrokiem krótki tekst i aż pobladła.

Pani Laura Shipley, właścicielka Shipley Publishing, wolała nie komentować pogłosek o tym, że wkrótce opublikuje długo wyczekiwaną, nową powieść Liama O'Reilly'ego. Jednak, jak widać na fotografii zrobionej wczoraj, para jest ze sobą dość blisko. Czyżby wdowa po Robercie Shipleyu, matka Roberta Shipleya juniora, i światowej sławy irlandzki pisarz, Liam O'Reilly, mieli stanąć wkrótce na ślubnym kobiercu?

Laurze zrobiło się słabo, a ręce tak zaczęły jej się trząść, że szybko odłożyła gazetę na stolik. Skąd Janey Wilson wytrzasnęła te informacje? I jak je zinterpretowała!

- Przykro mi, Lauro - odezwał się wreszcie Liam.

- A co ja mam powiedzieć? - warknęła, piorunując go wzrokiem.

- Nie miałem pojęcia, że Janey zamierza napisać coś takiego - zapewnił, spoglądając z niesmakiem na gazetę.

- Może to i jest siostra twojego uniwersyteckiego kolegi, ale przede wszystkim jest dziennikarką szmatławca!

Laura dawała upust złości, aby się nie rozpłakać, a czuła, że łzy wywołane frustracją są blisko. Jak ta zdzira śmiała ujawniać informacje dotyczące jej prywatnego życia?

- Masz rację - westchnął Liam. - Ja... - przerwał, bo Amy wniosła właśnie kawę. - Może Laura napiłaby się do tego brandy? - spytał, patrząc na nią pytająco.

- O dziewiątej trzydzieści rano? Chyba żartujesz - prychnęła. - Dziękuję, Amy - zwróciła się łagodniejszym tonem do gospodyni, która postawiwszy tacę na stoliku, wróciła do kuchni.

- Mam nalać? - spytał Liam, gdy Laura stała nieporuszona.

- Tak - odparła, niespokojnym krokiem przechadzając się po pokoju.

- Proszę. - Podał jej filiżankę z kawą. - Wiem, że nie słodzisz, ale trochę nasypałem, żeby cię nieco pokrzepić.

A więc on także pamiętał, jaką kawę piła... Ale jakoś nie sprawiło jej to satysfakcji. Słodzona kawa smakowała okropnie, ale rzeczywiście od razu ją orzeźwiła. Laura miała teraz ochotę wymierzyć Liamowi policzek, na który zasłużył!

- Ojej - mruknął, obserwując ją ponad brzegiem swojej filiżanki, i cofnął się żartobliwie. - Chyba dałem za dużo tego cukru, bo rozpoznaję znajomy waleczny błysk w twoich pięknych oczach. Laura mimowolnie parsknęła śmiechem. On rzeczywiście był najbardziej irytującym, najbardziej aroganckim i... najbardziej pociągającym mężczyzną, jakiego spotkała w życiu.

To wcale nie jest śmieszne - burknęła, ale te słowa nie zabrzmiały zbyt przekonująco.

- Masz rację - przyznał poważnym tonem. - Rozmawiałem już z Janey i powiedziałem, co sądzę o jej półprawdach i insynuacjach. Zapowiedziałem, że osobiście skręcę jej kark, jeśli opublikuje choć słowo na nasz temat.

- Nic sądzę, aby uciszenie Janey Wilson coś pomogło. - Skinęła znacząco w stronę ulicy, gdzie czyhali reporterzy. - Zrobili chyba mnóstwo zdjęć, kiedy wchodziłeś do mojego domu, więc jest czym okrasić jutrzejsze artykuły w brukowcach.

- Naprawdę nie miałem pojęcia, że zacznie się taki cyrk. - Pokręcił z niesmakiem głową.

- Prasa jest teraz jeszcze bardziej bezwzględna niż osiem lat temu - zapewniła.

- Chyba tak, skoro nawet znajoma naciąga fakty.

- Trzeba było ją poinformować, że sprawa od ośmiu lat jest już nieaktualna.

Natychmiast pożałowała tych słów. Atmosfera bowiem nagle się zmieniła, jakby oboje wrócili myślą do czasów, gdy tak wiele ich łączyło.

Liam odstawił pustą filiżankę i zrobił krok w stronę Laury.

- A jest? - spytał. Stal o kilka centymetrów od niej. - Nie jestem tego taki pewien - dodał cicho, kładąc dłoń na jej policzku. - Jesteś jeszcze piękniejsza niż kiedyś.

Trudno jej było oddychać, nie mogła oderwać wzroku od jego oczu. Tykanie zegara stojącego na kominku nagle wydało jej się bardzo głośne i natarczywo. Czuła, że jej serce bije o wiele szybciej i bardziej niespokojnie. Pokręciła głową.

- To nie jest dobry pomysł, Liam... - wydusiła.

- Nie jesteś już dzieckiem, Lauro...

- Nigdy nim nie byłam, gdy chodziło o ciebie - żachnęła się.

- Ależ tak. - Ogarnął wzrokiem doskonały owal jej twarzy, ciemne włosy, a potem zatrzymał spojrzenie na miękkich ustach. - Ale teraz jesteś kobietą. I matką. Wiedziałem, że coś się w tobie zmieniło, i nie chodziło tylko o dojrzałość. Najwyraźniej macierzyństwo ci służy. Dlaczego nie powiedziałaś mi o swoim synu, Lauro?

- Nie chciałam cię nudzić, znając twoje poglądy na temat dzieci - prychnęła, starając się ukryć narastającą panikę.

- Tylko własnych - odparował. - Ile lat ma Robert? Czy jest do ciebie podobny?

Czuła, że zaschło jej w ustach, bicie serca było jeszcze głośniejsze. Nie zamierzała odpowiadać na te pytania!

- Nazywamy go Bobby - odparła wymijająco. - Imię Robert byłoby zbyt mylące, skoro do jego ojca zwracano się tak samo.

Liam zacisnął lekko usta, twarz mu stężała. Najwyraźniej nie był zachwycony wzmianką o nieżyjącym mężu Laury.

Chociaż Robert nie był biologicznym ojcem Bobby'ego, był nim pod każdym innym względem. To on opiekował się nią w czasie ciąży, był przy narodzinach chłopczyka i pielęgnował go, gdy był mały.

Laura odsunęła się od Liama, jego ręka opadła.

- Chyba mamy ważniejsze tematy niż mój syn.

- Chciałbym go poznać.

Odwróciła się raptownie.

- Dlaczego?

- A dlaczego nie?

Uspokój się, Lauro, nakazała sobie w duchu.

- Bobby bardzo przeżył śmierć ojca. A ponieważ stracił go w tak młodym wieku, nie chcę narażać go na kontakty z przelotnymi znajomymi. - Nawet w jej uszach zabrzmiało to obraźliwie. Po minie Liama widziała, że odebrał to jako policzek.

Spojrzał na nią wyzywająco.

- Więc to dlatego trzymasz z dala od siebie mężczyznę, z którym dzielisz łóżko?

- Chyba jedno przeczy drugiemu, Liam. Jak mogłabym utrzymać z dala od siebie owego mitycznego mężczyznę, z którym dzieliłabym łóżko?

- Mitycznego? - spytał cicho.

- To ty twierdzisz, że jakiś w ogóle istnieje.

- Bo nie sądzę, aby to była kobieta. A jesteś zbyt piękna, by być sama przez dwa lata. No chyba że weźmiemy pod uwagę tych przelotnych znajomych.

Potrafił być naprawdę bezczelny! W innych okolicznościach powiedziałaby mu, co sądzi o jego niegrzecznych uwagach. Ale tu, we własnym domu, gdy Bobby mógł się pojawić w każdej chwili, marzyła tylko o tym. by jak najszybciej pozbyć się Liama.

- Nie zamierzam komentować tej uwagi - powiedziała wyniośle. - Masz coś jeszcze? Bo muszę się zająć swoimi sprawami.

- Na przykład wytłumaczyć aktualnemu facetowi, że informacja w gazecie jest przesadzona? - spytał wyzywająco.

Laura zmierzyła go chłodnym spojrzeniem.

- Rzadko się przed kimkolwiek tłumaczę - odparła. - A informacja nie jest przesadzona tylko bzdurna i wyssana z palca.

- Może wcale nie - mruknął cicho, znów zbliżając się do niej.

Był tak blisko, zbyt blisko. Czuła ciepło bijące od jego ciała. Ciała, które znała lepiej niż własne. Ale przecież nie chciała tego pamiętać! Czasami wspomnienia wspólnych uniesień miłosnych powracały we śnie, a kiedy się budziła, chociaż była na siebie wściekła, jej ciało płonęło z rozkoszy, którą tak dobrze zapamiętało.

- Lauro... - wyszeptał teraz Liam, obejmując jej szczupłą talię i przyciągając ją do siebie. Obrzucił spojrzeniem jej zarumienioną twarz, a potem pocałował w usta.

Laurę natychmiast porwała fala rozkoszy. Pasowali do siebie jak dwie połówki jabłka!

Wsunął ręce pod jej sweter, gładził piersi okryte jedwabnym biustonoszem. Oderwał wargi od jej ust i zaczął wodzić nimi po szyi Laury, skubać jej ucho.

Była niemal zamroczona pożądaniem. Wbiła dłonie w jego szerokie ramiona, jakby bała się, że upadnie.

- Mamo, mamo, gdzie jesteś? - rozległ się cienki dźwięk za drzwiami.

Podziałało to na Laurę jak kubeł lodowatej wody, odskoczyła gwałtownie od Liama, niepomna niedawnej rozkoszy odczuwanej w jego ramionach, wsłuchiwała się w szuranie kapci synka za drzwiami.

Za chwilę Bobby i Liam spotkają się twarzą w twarz. Nie potrafi już temu zapobiec.

ROZDZIAŁ DZIEWIĄTY

- Mama! - Na buzi Bobby'ego, który właśnie stanął w drzwiach, odmalowała się ulga, a po chwili zaciekawienie, gdy zwrócił swe ciemnoniebieskie oczy na mężczyznę towarzyszącego mamie.

- Witaj, kochanie. - Laura z uśmiechem podeszła do synka, ignorując Liama i to, co między nimi przed chwilą zaszło. Pochyliła się i uścisnęła synka. - Dobrze się czujesz? - spytała łagodnie, patrząc na niego uważnie.

Wyglądało na to, że jedynymi śladami po wypadku na schodach mały guz na głowie i potłuczone kolano. Długi sen przywrócił mu rumieńce i błysk w oczach.

Laura wzięła głęboki oddech, zanim odwróciła się w stronę Liama stojącego pod oknem, troskliwie obejmując synka za szczupłe ramiona. Starała się spojrzeć na chłopca oczami Liama. Bobby był wysoki jak na swój wiek i bardzo szczupły, jak to ruchliwe dzieci. Włosy miał ciemne i lekko falujące, ciemnoniebieskie oczy ocienione gęstymi czarnymi rzęsami. To wszystko mógł odziedziczyć po mnie, pomyślała. Jednak rysy chłopca zdradzały podobieństwo do ojca, tak samo jak szelmowski uśmiech.

- Twojej mamie chyba na chwilę odebrało mowę, więc sam się przedstawię - odezwał się Liam nieco schrypniętym głosem, który zdradzał niedawny przypływ namiętności. Zbliżył się do chłopca i wyciągnął rękę. - Nazywam się Liam O'Reilly, Jestem dawnym przyjacielem mamy.

- Robert William Shipley Junior - przedstawił się nieśmiało Bobby, ściskając wyciągniętą doń rękę.

Laura poczuła ucisk w gardle, widząc, jak ojciec po raz pierwszy w życiu wita się z synem. Byli tacy podobni! Liam na pewno się zorientuje... A może nie? Może to tylko jej się tak wydaje?

Liam wypuścił rękę chłopca i uśmiechnął się do niego.

- Twoja mama mi powiedziała, że wolisz, by mówić na ciebie Bobby.

- Wszystko mi jedno. - Mały wzruszył ramionami. - Nauczyciele w szkole nazywają mnie Robert.

Laura spojrzała na synka ze zdziwieniem. Bobby nie mówił jej o tym. Widocznie teraz, skoro ojciec, jego imiennik, nie żyje...

- Ja chyba wolę Bobby, jeśli nie masz nic przeciw - ko temu - Liam zwrócił się do chłopca, ale jego uważny wzrok spoczął na Laurze.

Chyba widział, że jest zdenerwowana, w końcu był rasowym pisarzem, umiał obserwować ludzi i odgadywać ich uczucia. Tymczasem jego własne było trudno odgadnąć.

- Skoro już wszystko omówiliśmy, Liam - odezwała się rzeczowym tonem, chcąc nakłonić go do wyjścia - chciałabym zjeść śniadanie z Bobbym.

- Tak, śniadanie to świetny pomysł - zauważył wesoło Liam. - Wcześnie rano jakoś nie miałem apetytu - ciągnął dalej, nic zważając na niechętną minę Luary - ale teraz chętnie wrzucę coś na ząb. Wcale go nie zapraszała i dobrze o tym wiedział!

- Jemy tylko chrupki i tosty - rzuciła niechętnie.

- Świetnie. Mam nadzieję, że macie te comflakesy obtaczane w cukrze. To moje ulubione - szepnął konspiracyjnie do Bobby'ego.

- Moje też - powiedział Bobby, uśmiechając się szeroko. Brakowało mu dwóch górnych jedynek - zmieniał właśnie zęby - i wyglądał z tym doprawdy uroczo.

Amy uniosła pytająco brwi, gdy Laura weszła do kuchni za synkiem i Liamem, który właśnie sadowił się wygodnie przy sosnowym stole, a Bobby wyciągał miseczki, mleko i chrupki. Laura wzruszyła tylko bezradnie ramionami.

- Czy taki duży chłopiec jak ty nie powinien być teraz w szkole? spytał Liam, gdy zaczęli jeść.

- Dwa dni temu upadłem i rozbiłem głowę - wyjaśnił Bobby. - Musiałem zostać na noc w szpitalu. Ale mamusia została ze mną. - Podniósł na nią wzrok, jakby szukając potwierdzenia.

- Oczywiście - powiedziała, czochrając czule jego czarną główkę i spoglądając nieco wyzywająco na Liama, gdy poczuła na sobie jego wzrok.

A więc to tam tak pędziłaś dwa dni temu - mówiło jego spojrzenie. Odwróciła się bez słowa. Przecież dała do zrozumienia, że mężczyzna, o którym Liam wciąż napomykał, to mityczna postać, ale on najwyraźniej w to wątpił.

- Siadaj i zjedz coś - rzucił rozkazującym tonem. a Laura aż zarumieniła się ze złości. Jak on śmie wydawać polecenia w jej własnym domu! - Proszę - dodał przymilnie, widząc jej reakcję.

Usiadła przy stole. Gdy zostaną sami, postara się wybadać, czy domyślił się, że Bobby jest jego synem. Na razie nie będzie zadrażniać sytuacji.

Liam ciągnął rozmowę z Bobbym, a Laura popijała kawę i chrupała tosta, odpędzając co chwila niespokojne myśli.

- ...myślę, że Irlandia bardzo by ci się spodobała.

- Te słowa wyrwały ją z zamyślenia. - Bobby mówił właśnie, że bardzo lubi, jak wyjeżdżacie w weekendy poza miasto i odbywacie długie spacery - wyjaśnił Liam, widząc, że na chwilę wyłączyła się z rozmowy. - A nigdzie nie ma takich terenów do spacerów jak w Irlandii.

Może to i prawda, ale Laura nie zamierzała tego sprawdzać.

- Myślę, że po wypadku Bobby'ego spacery muszą trochę poczekać - zauważyła, by Liam nie zaproponował przypadkiem wspólnego spaceru w najbliższy weekend.

- Mama ma chyba rację - przyznał Liam, spoglądając na chłopca, który zamierzał zaprotestować.

- Bo mamy zwykle ją mają - dodał enigmatycznie.

Laura rzuciła mu ostre spojrzenie, zdziwiona, że zgodził się z nią w kwestii spacerów, i zaskoczona ostatnią uwagą - jednak nie dopatrzyła się w jego tonie śladu drwiny.

Wstała gwałtownie z miejsca i powiedziała:

- Skoro już zjedliśmy, zabiorę Bobby'ego na górę, żeby się wykąpał.

- Ale, mamo...

- Pamiętaj, co powiedziałem o mamach - Liam żartobliwie ukrócił protest chłopca i również wstał. - I tak muszę już iść. Ale jak chcesz, chętnie przyjdę cię jeszcze odwiedzić.

Laura znów spojrzała na Liama z niepokojeni. Wcale nie chciała, by zbliżył się z Bobbym!

- Fajnie! - Bobby znowu obdarzył Liama swym rozbrajającym bezzębnym uśmiechem

- No już, szybko na górę - ponagliła go Laura. - A ja odprowadzę Liama do drzwi.

Bobby towarzyszył im jeszcze do holu, a potem pognał jak strzała na górę.

- Wygląda na to, że nic mu nie jest - zauważył Liam, widząc, jak chłopiec śmiga po schodach. - Co właściwie się stało?

- Przewrócił się na przerwie. Nic poważnego, wiec w poniedziałek pójdzie już pewnie do szkoły.

- To bardzo ładny chłopiec.

Przełknęła z trudem ślinę. Bała się spojrzeć na tę twarz, która była przecież - przynajmniej ona widziała to wyraźnie - dorosłą wersją twarzy jej syna.

- Miło mi to słyszeć - mruknęła, nie patrząc na niego,

- Musisz być z niego bardzo dumna.

- Owszem - przyznała, zastanawiając się, do czego ma prowadzić ta rozmowa.

Jeśli Liam zauważył, jak bardzo Bobby jest do niego podobny, i domyślił się, że to jego syn, dlaczego tego po prostu nie powie?

- Umów się ze mną na kolację, Lauro - powiedzie zamiast tego.

- Nie mogę zostawić Bobby'ego... - zaczęła niepewnie

- Nie dziś - przerwał. - Rozumiem, że on jest najważniejszy i musisz mu co najmniej dziś poświęcić całą uwagę. Ale jutro jest sobota, na pewno do tego czasu dojdzie na tyle do siebie, by móc zostać na kilka godzin z Amy. A tobie też się przyda trochę wytchnienia.

Laura chciała się jakoś wymówić, ale zatkało ją ze zdziwienia. Od kiedy to Liam tak liczy się z potrzebami innych? Wcale nie miała ochoty na kolację w jego towarzystwie, ale z pewnych względów lepiej było nie odrzucać zaproszenia. Musiała ustalić, czy on domyśla się swego ojcostwa, a jeśli tak, dobrze byłoby omawiać tę kwestię na gruncie neutralnym. Restauracja byłaby w sam raz.

- Dziękuję, może to rzeczywiście dobry pomysł - powiedziała. - Tylko znajdź proszę jakieś dyskretne miejsce, nie chciałabym, by prześladowali nas fotoreporterzy.

Liam nachmurzył się na myśl o dziennikarzach czyhających w tej chwili pod domem.

- Nie martw się, wybiorę miejsce, gdzie nikt nam nie będzie przeszkadzał.

- To będzie kolacja poświęcona interesom - za - strzegła surowo.

- Naprawdę? - Uniósł kpiąco brwi.

- Nie ma innych powodów, dla których mielibyśmy się spotykać.

- Skoro tak twierdzisz...

- Liam... - Laura rzuciła mu ostre spojrzenie.

- Twój syn czeka na górze na kąpiel - uciął i ujął ją lekko za ramiona. - Mamy zawsze mają rację, a małym chłopcom nie trzeba kazać długo czekać.

- A co z dużymi? - zażartowała. Wzruszył ramionami.

- Tak samo niecierpliwie czekamy na to, czego chcemy, ale lepiej potrafimy to ukrywać.

- A czego ty chcesz, Liam? - spytała cicho.

- Jak większość ludzi tego, czego mieć nie mogę. - Westchnął ciężko. - Powiedz mi, Lauro, czy bardzo mnie nienawidzisz?

Aż ją zatkało ze zdziwienia. Czy go nienawidzi? Oczywiście, że nie. No, może osiem lat temu tak było, ale krótko. To było tak dawno temu, a udane małżeństwo z Robertem i narodziny Bobby'ego wszystko zmieniły.

- W moim życiu jest zbyt wiele dobrych rzeczy, bym mogła kogokolwiek nienawidzić - odparte zgodnie z prawdą.

Liam spojrzał na nią uważnie i zapytał ściszonym głosem:

- Kochałaś Roberta?

Twarz jej złagodniała na wspomnienie tej miłości, oczy zaszkliły się łzami.

- Bardzo - odpowiedziała po prostu.

- To musiał być rzeczywiście ktoś. - Liam pokiwał głową i zdjął ręce z ramion Laury. - Chciałbym się czegoś więcej o nim dowiedzieć.

- Dlaczego? - Spojrzała na niego czujnie.

- Bo go kochałaś! - powiedział zduszonym głosem.

- Nie widzę związku pomiędzy jednym a drugim.

Naprawdę nie ma sensu, żebyśmy rozmawiali o moim mężu.

- Nie? - Liam spojrzał w górę schodów. - Z tego. co mówił Bobby przy śniadaniu, wnoszę, że on też za nim przepadał.

- A cóż w tym dziwnego? Przecież był jego ojcem! Zbyt żarliwe te zapewnienia, Lauro, upomniała sama siebie. Ale zrobiła to mimowolnie. Bądź co bądź, bycie ojcem to coś więcej niż powołanie dziecka do życia, a Robert wywiązywał się doskonale z wszelkich ojcowskich obowiązków.

- No tak - przyznał szorstko Liam. - Wpadnę po ciebie jutro około ósmej, dobrze? - spytał rzeczowo, zmieniając temat.

- To chyba nie najlepszy pomysł. - Pokręciła głową. - Skoro, jak przypuszczam, w jutrzejszej prasie będą kolejne spekulacje na nasz temat, chyba lepiej, aby nie widziano nas razem.

- Masz rację - przyznał. - Zadzwonię jutro i potem ci nazwę restauracji. Jeśli nie masz nic przeciwko temu, by spotkać się na miejscu?

- Oczywiście, że nie. Ale, jak zapowiedziałam, spotykamy się w interesach.

Liam uśmiechnął się smutno.

- Nie musisz tego mi znów powtarzać, słyszałem za pierwszym razem.

Może i słyszał, ale czy wreszcie to do niego dotarło?

- Gdy mówiłam o dyskretnym miejscu, nie miałam na myśli twojego apartamentu, Liam! - powiedziała ze złością, patrząc znacząco na stół w saloniku nakryty na dwie osoby, zresztą bardzo elegancko - były i kryształowe kieliszki, i srebrne półmiski, a nawet wazon z czerwonymi różami...

Liam zatelefonował pod jej nieobecność, gdy wyszła z Bobbym kupić mu jakąś zabawkę, i przekazał Amy prośbę, by spotkali się u niego w hotelu. Laura uznała - całkiem niesłusznie! - że stamtąd udadzą się razem do jakiejś restauracji.

- Nie patrz na mnie tak oskarżycielsko, Lauro! - zniecierpliwił się Liam. Był ubrany w czarny smoking, śnieżnobiałą koszulę i czarną muszkę, włosy miał jeszcze wilgotne. - Nie mam żadnych niecnych zamiarów, po prostu we wszystkich restauracjach, W których można liczyć na dyskrecję, były zarezerwowane miejsca.

Rzuciła mu wściekłe spojrzenie, konstatując fakt. że złota krótka sukienka wieczorowa podkreślająca figurę, którą włożyła, by dodać sobie animuszu, w apartamencie może się wydać dość prowokacyjna.

- Nie możemy tu zostać.

- Dlaczego? - żachnął się.

- Nie bądź tępakiem. Widziałeś chyba nasze zdjęcia w dzisiejszych gazetach?

Liam westchnął i wziął ze stołu otwartą, schłodzoną butelkę białego wina, po czym nalał je do dwóch kieliszków.

- Oczywiście - powiedział, wręczając Laurze kieliszek. - Trudno byłoby ich nie zauważyć.

Jak przypuszczała, zdjęcie Liama wchodzącego do jej domu ukazało się na pierwszych stronach wielu brukowców, które nic ustawały też w spekulacjach na ich temat.

- Rozumiesz więc chyba, że kolacja we dwoje w twoim apartamencie potwierdzi tylko plotkę, że...

- Że co? - przerwał, opadając na jeden z miękkich foteli i wbijając w nią rozbawione spojrzenie.

- Że jesteśmy ze sobą! - rzuciła ze złością.

- I co z tego?

- Bo nie jesteśmy - wycedziła.

- A tak się staram... - Wzruszył ramionami i uśmiechnął się szelmowsko.

Zarumieniła się ze złości. - Ty i ja...

- Tak, ty i ja - powtórzył cicho, po czym wstał, odstawił swój kieliszek na stolik do kawy i zbliżył się do Laury. - Czy to taki straszny pomysł?

- Zupełnie niedorzeczny! - parsknęła. Twarz mu stężała, przymrużył oczy.

- Dlaczego?

- Nie rób tego więcej - powiedziała ostro i cofnęła się, bo zamierzał właśnie wziąć ją w ramiona. Przeszła w drugi koniec pokoju i ciągnęła: - Wczoraj rano... to był błąd. Dojrzałam na tyle, by starać się nie powtarzać dawnych błędów - rzuciła wyzywająco.

- Możesz wierzyć lub nie, ale ja robię dokładnie to samo.

Laura spojrzała na niego podejrzliwie. A cóż to niby miało znaczyć?

- Z powodu własnej głupoty wypuściłem cię z rąk przed ośmiu laty - odpowiedział cicho na jej zadane niemo pytanie. - Nie chcę powtórzyć tego błędu.

Laura wpatrywała się w niego z niedowierzaniem, Powiedziała mu wprawdzie, że spotyka się w interesach, ale chodziło jej przede wszystkim o !o, by wybadać, czy nie domyśla się czegoś na temat Bobby'ego. I o nic więcej.

Gdy patrzyła teraz na Liama, który był tak szalenie przystojny w stroju wieczorowym, wpatrzony w nią z takim zachwytem, zaczęła się zastanawiać, czy jest uczciwa wobec siebie. Czy jakaś jej cząstka, ta która pamięta, jak dobrze było im razem przed laty, nie chciałaby sprawdzić, jak byłoby teraz? A sądząc po wczorajszej reakcji na jego pocałunek, nie ma co do tego wątpliwości!

Czy zdawała sobie z tego sprawę, gdy ubierała się na wspólną kolację? Czy wybrała tę złocistą suknię, tak pięknie podkreślającą jej ciemne włosy i smukłą figurę tylko po to, by czuć się pewniej? Gdy patrzyła w oczy Liama, który hipnotyzował ją zachwyconym spojrzeniem, nie była wcale pewna swych intencji. Oblizała suche usta.

- Liam...

- Lauro, czy nic możesz dać mi drugiej szansy. bym naprawił błędy przeszłości? - przerwał. - Byłem idiotą, przyznaję. Ale nawet idioci mają prawo do drugiej szansy.

Drugiej szansy na co? Na zniszczenie jej życia? Na bezpowrotne zniknięcie, kiedy przyjdzie mu na to ochota? Zadrżała na myśl, że miałaby jeszcze raz przejść przez ten koszmar.

- Lauro! - Znów był tuż przy niej, śledził uważne uczucia odbijające się na jej twarzy. Potem chwycił ją za ramiona i lekko potrząsnął, chcąc zmusić, by spojrzała mu w oczy. - Proszę, pozwól mi spróbować...

- Nie - wyrzuciła z siebie gwałtownie i spojrzała mu prosto w oczy. - Lubię swoje życie takie, jakie jest, Liam. Nie chcę, byś zakłócał je swym egoizmem i arogancją. - Wypowiedziała te słowa naumyślnie nieprzyjemnym tonem, by stworzyć emocjonalną barierę między sobą a nim.

Znieruchomiał i zmierzył ją przeciągłym spojrzeniem, a potem powoli zsunął dłonie z jej ramion.

- Okłamałaś mnie wczoraj - powiedział spokojnie.

- Co masz na myśli? - spytała ostrożnie, myśląc, że chodzi mu o Bobby'ego.

- Nienawidzisz mnie - oświadczył beznamiętnie - ale zapewniam, że ja siebie też nienawidzę za dawną głupotę.

Nie mówił o Bobbym! Na jej twarzy odbiła się ulga.

- Nie kłamałam, Liam. Naprawdę nie czuję do ciebie nienawiści. Po prostu nie chcę ponownie się z tobą wiązać - dodała stanowczo.

Nawet jeśli kołatały się w niej resztki uczuć dla Liama - a wczorajszy ranek był na to dowodem - musiała pamiętać o tym, że romans z nim zakłóciłby jej relację z synem.

- Rozumiem - powiedział.

Laura spojrzała na niego niepewnie. Jakoś zbyt ulegle zareagował na jej słowa.

Może jednak tak to odczuła, bo odezwała się jej duma? Czy aby na pewno nie chciała, by dalej się za nią uganiał? A może odczuwała pewną satysfakcję z tego powodu, że teraz role się odmieniły. Niezbyt to szlachetne uczucia, trzeba uczciwie przyznać. Przyłożyła rękę do skroni, która zaczęła boleśnie pulsować.

- Sądzę, że w tej sytuacji... darujemy sobie raczej kolację - powiedziała znużonym głosem.

Skinął krótko głową, jego oczy nie wyrażały żadnych uczuć.

- Chyba tak - przyznał.

Laura wzięła ze stołu wieczorową torebkę, którą położyła tam po przyjściu. Tak niedawno. Ale tak wiele się wydarzyło w ciągu tej niecałej półgodziny. Przede wszystkim Liam miał znowu zniknąć z jej życia.

Powinna być zadowolona. Powinna odczuwać ulgę.

Zatrzymała się przy drzwiach i odwróciła do niego.

- Co zamierzasz zrobić ze swoją książką? - spytała.

Wzruszył ramionami.

- Zapewniłaś mnie, że Perry jest znakomitym redaktorem, nie mam powodu, by ci nie wierzyć.

- A więc zgadzasz się, by opracował twoją książkę? I chcesz ją wydać w Shipley Publishing? - zdziwiła się. Nie mogła uwierzyć, że tak łatwo na wszystko się zgadza. To było zupełnie nie w jego stylu.

Uśmiechnął się ponuro.

- Nie jestem tak pozbawiony rozsądku, jak ci się wydaje - zauważył.

Owszem, ale przecież tak mu zależało, by postawić na swoim, nawet zaangażował w swój plan prasę, choć rzekomo chciał uniknąć wszelkich z nią kontaktów - coś było nie tak.

- Liam...

- Tak?

Czuła się kompletnie skołowana. Wszystko poszło zbyt gładko, za spokojnie.

- Przyjdziesz w poniedziałek, by porozmawiać z Perrym?

- Tak, a potem wrócę do Irlandii.

Nie tylko zgodził się współpracować z Perrym, ale do tego jeszcze wynosi się z Londynu! W tym musiał tkwić jakiś haczyk!

- Chciałbym, żebyś miała taką zadowoloną minę, gdy mnie spotkasz następnym razem - zaśmiał się, widząc ulgę malującą się na jej twarzy. - Bo przecież jeszcze wrócę, by pracować nad książką.

Ale nie ze mną, pomyślała.

Dlaczego nie wychodziła, tylko sterczała wciąż przy drzwiach?

Bo wiedziała, że gdy teraz wyjdzie, już nigdy więcej nie zobaczy takiego Liama. Pisarza Liama O'Reilly'ego - owszem, ale nie tego mężczyznę, który uganiał się za nią przez kilka ostatnich dni.

Och, sama już nie wiedziała, czego chce! Przez te wszystkie dni powtarzała wciąż Liamowi, że wcale nie chce odnowienia ich związku, a gdy on wreszcie zaakceptował tę decyzję, wahała się, czy go opuścić.

Wreszcie wyprostowała ramiona i powiedziała stanowczo:

- Żegnaj, Liam.

- Żegnaj, Lauro. - Jego twarz była zupełnie pozbawiona wyrazu.

Czuła, jakby miała nogi z ołowiu, wolnym krokiem wyszła na korytarz i zamknęła za sobą drzwi.

Tym samym zamknęła drzwi do skrytki w swoim sercu, gdzie chowała wyparte uczucia do Liama, choć on tak bardzo starał się tam włamać.

ROZDZIAŁ DZIESIĄTY

- Ale zaspałam! - zawołała Laura, wchodząc do kuchni o dziesiątej rano.

Amy właśnie przygotowywała warzywa na lunch. Odwróciła się do Laury z ciepłym uśmiechem.

- Potrzebowała pani wypoczynku.

Niezupełnie tak to było. Gdy poprzedniego wieczoru Laura wróciła do domu zaraz po dziewiątej, poszła prosto do sypialni. Jednak nie mogła zasnąć. Prześladowały ją wspomnienia o Liamie - te z przeszłości i z kilku ostatnich dni. Dopiero nad ranem zapadła w płytki, niespokojny sen.

- Gdzie jest Bobby? - spytała.

Zajrzała do jego sypialni przed zejściem na dół, potem sprawdziła w pokoju dziennym, gdzie zwykle oglądał telewizję. Spodziewała się go wobec tego zastać w kuchni.

- Pan O'Reilly przyszedł o dziewiątej.

- Liam? - spytała Laura w popłochu, czując straszliwy ucisk w brzuchu.

- Przyniósł latawiec - ciągnęła Amy niespokojnie, widząc reakcję Laury. - Zaproponował Bobby'emu. żeby go puścić.

- Pozwoliłaś mu wyjść? - spytała Laura z naganą w głosie.

- Tylko do ogrodu. Nigdy bym przecież nie pozwoliła zabrać Bobby'ego z domu bez pani pozwolenia - odpowiedziała nieco urażona gospodyni.

- Naturalnie - bąknęła Laura przepraszająco, opadając na jedno z kuchennych krzeseł.

A wiec Liam jest teraz w ogrodzie! I puszcza latawca z jej synem!

- Jak słusznie zauważył pan O'Reilly, dzień jest dziś dość wietrzny.

Niewątpliwie, ale co, u licha, Liam tutaj robi? Czyż nie ustalili poprzedniego wieczoru, że nic będą się widywać? Niezupełnie - ona powiedziała, że nie chce się z nim wiązać, a on podejrzanie gładko to zaakceptował. O Bobbym nie było mowy. Zerwała się z miejsca.

- Chyba sprawdzę, co tam robią - powiedziała.

- Gdy wyglądałam do nich przed kilku minutami, wiernie się bawili - zapewniła Amy. - Proszę, się napić kawy przed wyjściem.

Laura spojrzała na nią ze zdziwieniem, unosząc pytająco brwi.

- Myślisz, że przesadzam? Gospodyni zawahała się przez chwilę.

- Zależy, co ma pani na myśli...

Laura z trudem przełknęła ślinę i opadła na krzesło.

- Jak długo wiesz? - spytała, patrząc na Amy, która postawiła przed nią filiżankę z mocną kawą.

- Nic wiem, czy w ogóle coś wiem - uśmiechnęła się gospodyni. - Oczywiście zawsze wiedziałam, że pan Robert nie był ojcem Bobby'ego. Obie wiemy, że nie istniała taka możliwość. Jeśli zaś chodzi o biologicznego ojca... - Wzruszyła ramionami. - W każdym innym sensie pan Robert był ojcem Bobby'ego.

- Ale...? - podjęła ostrożnie Laura.

- Gdy tylko otworzyłam drzwi panu O'Reilly'emu parę dni wcześniej, uderzyło mnie jego podobieństwo do Bobby'ego. - Dlatego nie byłam pewna, czy pozwolić mu czekać na panią...

- Co ty sobie o mnie myślisz, Amy? - Laura ukryła twarz w dłoniach.

Starsza pani otoczyła ją ramieniem.

- Myślę, że dzięki pani i Bobby'emu ostatnie pięć lat to był najszczęśliwszy okres w życiu pana Roberta - powiedziała z uczuciem.

Laura spojrzała na nią załzawionymi oczyma.

- Naprawdę tak sądzisz? - spytała z nadzieją. Tak bardzo chciała, by była to prawda, ze względu na wszystko, co Robert dla niej zrobił!

- Proszę nigdy w to nie wątpić. Pan Robert pogodził się już z tym, że nigdy nie będzie miał rodziny, dziecka, które będzie mógł kochać i wychowywać. Wiem, że traktował was oboje jak dar od losu Nie był pewien, czy nań zasłużył, ale cenił ponad wszystko.

- Jeśli ktokolwiek zasługiwał na kochającą rodzinę, to właśnie Robert - szepnęła Laura.

- I pani mu to dała, Lauro, proszę nigdy nie mieć co do tego żadnych wątpliwości - zapewniła stanowczo Amy. - A co do pana O'Reilly'ego, na pewno miała pani powód, by nie poślubić go przed ośmiu laty!

Laura uśmiechnęła się ze smutkiem.

- O tak, a powód był taki, że mi się nie oświadczył.

- Cóż, niektórzy mężczyźni nie wiedzą, co to odpowiedzialność...

- On nie wiedział o Bobbym - Laura postawiła uczciwie sprawę.

- A, to zmienia całkiem postać rzeczy - przyznała starsza pani, wyglądając przez okno do ogrodu.

- Myślisz, że Liam wie? - Laura spojrzała na nią niepewnie.

- A pani nie?

- Nie mam pojęcia - jęknęła Laura. - Jeśli wie, to nie dał tego po sobie poznać. A przecież nie zapytam go wprost. - Zwłaszcza że wolałaby, aby nie wiedział! - Ale jeśli się domyślił, dlaczego nic nie powiedział?

- Chyba sama musi go pani o to spytać - odparła gospodyni.

A przecież to właśnie było niemożliwe. Amy wróciła do obierania ziemniaków.

- Mam przygotować lunch dla dwóch czy dla trzech osób? - zapylała.

- Dla dwóch. Nie, trzech. Sama nie wiem, Amy - westchnęła. - Już nic nie wiem.

Wczoraj wieczorem wszystko wydawało się takie oczywiste - Liam ma zostać wyłączony z jej życia osobistego, ale kontynuować z nią współpracę wydawniczą. Liam, który zjawia się rano, by pobawić się z Boobym, zupełnie nie pasował do tego modelu.

Gospodyni uśmiechnęła się do niej współczująco.

- Wiem, że niespecjalnie to panią pocieszy, ale wszystkie sprawy w końcu jakoś się rozwiązują. - Tylko nie zawsze tak, jak człowiek sobie życzy!

- Chyba wyjdę na dwór i się przywitam - oświadczyła w końcu Laura po wypiciu całej filiżanki.

Amy skinęła głową.

- A ja przygotuję lunch dla trzech osób. Tak na wszelki wypadek.

Laura przez kilka minut niezauważona przyglądała się dwóm postaciom w ogrodzie. Bobby miał na sobie ciepłą kurtkę. Liam wyglądał bardzo pociągająco w dżinsach i grubym niebieskim swetrze. Na ich twarzach malował się chłopięcy zachwyt, gdy śledzili lot czerwonego latawca. Bobby trzymał sznurek, ale Liam stał za nim i pomagał kierować tak, by latawiec nie zaczepił się o gałęzie okolicznych drzew.

Laura patrzyła na nich z bólem w sercu. Jak inne mogłoby być ich życie, gdyby Liam nie odszedł przed ośmiu laty... Ale, jak zauważyła rano Amy, gdyby to nie nastąpiło, z kolei Robert nie mógłby cieszyć się przez pięć lat życiem rodzinnym.

Zresztą, co za sens żałować czegoś, co było już faktem? Liam odszedł, a Robert został jej mężem i ojcem Bobby'ego. Nic już tego nie zmieni.

- Chyba nieźle się bawicie! - zawołała w głąb ogrodu.

- Mamo! - zawołał zachwycony Bobby, uśmiechając się od ucha do ucha na jej widok. - Popatrz. Liam kupił mi latawiec.

Liam obejrzał się na nią przez ramię, minę miał dość niepewną. I słusznie, pomyślała, czując, jak znów ogarnia ją niechęć do niego. Poprzedniego wieczoru nie umawiali się przecież, że będzie przynosił prezenty jej synowi i przychodził się z nim bawić.

Posłała mu pytające spojrzenie, gdy ich oczy się spotkały.

- To miłe z twojej strony - powiedziała wyzywająco.

- Dobrze spałaś? - spytał, nie spuszczając z niej wzroku.

Jakby wiedział, że zasnęła dopiero nad ranem!

- Bardzo dobrze, dziękuję - odparła krótko, schodząc do ogrodu.

Liam patrzył, jak szła trawnikiem, czarne dżinsy i ciemnoniebieski obcisły sweter podkreślały jej smukłą figurę. Ciemne kosmyki włosów tworzyły ramę dla bladej, nieumalowanej twarzy. Nie wiedziała przecież, że będzie miała gościa w niedzielę rano!

Podeszła i spojrzała mu prosto w oczy.

- Dobrze się bawicie? - spytała.

- Ale super, co? - Bobby był wyraźnie zachwycony nową zabawką. - Zawsze chciałem mieć latawiec - wyjaśnił z uśmiechem, zerkając w górę na Liama.

Laura znowu poczuła znajomy ból w sercu. Jak to możliwe, że zbliżyli się do siebie tak bardzo zaledwie w przeciągu godziny?

- Mam nadzieję, że podziękowałeś Liamowi za prezent? - spytała Bobby'ego, starając się zignorować

Liama.

- Oczywiście - odparł Bobby z wyraźnym zdziwieniem. Dobrych manier nauczono go przecież we wczesnym dzieciństwie.

Laura uświadomiła sobie z pewnym poczuciem winy, że jej niezadowolenie z obecności Liama zaczyna być widoczne nawet dla Bobby'ego. Ale jak niby miała się czuć?

- Mali chłopcy lubią puszczać latawce - zaśmiał się Liam.

Laura odczula jako policzek to, że właśnie Liam zauważył brak tego przedmiotu w życiu jej syna i potrafił temu zapobiec. Przyszło jej na myśl, że nie staje na wysokości zadania, że będąc samotną matką, nie potrafi zaspokoić potrzeb chłopca. Ojciec pomyślałby o latawcu. Robert, choć wcześniej nie miał takich doświadczeń i ojcostwo przyszło doń dość późno, też by pomyślał. Laura nic mogła odpędzić myśli o tym, że popełniła jeszcze wiele innych błędów i niedopatrzeń.

- Przestań się biczować w myślach - odezwał się cicho Liam, wpatrując się w Laurę z czułością. Bobby biegał po trawniku, trzymając mocno za sznurek. - Nie miałbym pojęcia, co zrobić, gdybyś miała córkę.

- Ale nigdy nie będę miała - odparła chłodno. Uniósł kpiąco brwi.

- Przecież nie masz nawet trzydziestki, Lauro! Ale była wystarczająco dojrzała, by wiedzieć, że nie będzie mieć więcej dzieci. Po wcześniejszej pomyłce uznała, że nie zdecyduje się na to bez męża.

Jedyny mężczyzna, którego namiętnie kochała, odszedł z jej życia, nie oglądając się za siebie. Człowiek, za którego wyszła, choć nie kochała go w ten sposób był najwspanialszym mężczyzną, jakiego spotkała. Nie spodziewała się, że mogłaby mieć jedno i drugie

- Czy wyszłabyś za mnie osiem lat temu, gdybym ci się oświadczył? - spytał niespodziewanie.

Laura aż pobladła, zaskoczona tym bezpośrednim pytaniem. Osiem lat temu żyła dla niego, zrobiłaby dla niego wszystko. Gdyby poprosił ją o rękę, zostałaby jego niewolnicą!

Oddychała z trudem, starając się odzyskać panowanie nad sobą. Nie miał prawa zadawać jej takich pytań!

- Byłam bardzo naiwna i niedoświadczona, Liam - odezwała się wreszcie.

- To nie jest odpowiedź. Zresztą zapewniłaś mnie - chyba wczoraj - że nigdy nie byłaś dzieckiem, jeśli chodzi o naszą relację.

- Można być naiwnym i niedoświadczonym w każdym wieku - odparowała. - Co zaś do twego pytania...

- Wzięła głęboki oddech. - Myślę, że powiedziałabym "tak" - rzuciła z niesmakiem - i spaprałabym nam obojgu życie.

Liam spojrzał na nią badawczo.

- Naprawdę tak sądzisz? - spytał wreszcie.

- A ty nie? - parsknęła pogardliwie. - Tak wiele dla ciebie znaczyłam, że w kilka tygodni po opuszczeniu Anglii poślubiłeś inną kobietę!

- Nie popełniłbym tego błędu, gdybym wcześniej poślubił ciebie. - Wyciągnął ręce, by położyć je na jej ramionach. - Chyba właśnie ty byłaś mi potrzebna po to bym stąpać twardo po ziemi.

- I zostałabym stratowana, gdybyś uciekał w popłochu od tego małżeństwa.

Liam z niedowierzaniem pokręcił głową. - Niczego nie żałujesz, prawda? - powiedział wolno zdejmując ręce z jej ramion. Mogła odpowiedzieć jednym słowem: nie. Gdyby nie była związana z Liamem, nie mogłaby dać Robertowi, mężczyźnie, któremu tak wiele zawdzięcza, rodziny, na którą zasługiwał. A małżeństwa z Robertem nigdy nie będzie żałowała. Jeśli czegokolwiek żałowała, to ponownego spotkania z Liamem.

Czyżby?

Czy naprawdę chciałaby, by nigdy do tego nie doszło? Przyjrzała mu się uważnie, oceniła zmiany, jakie w nim zaszły, oznaki dojrzałości. Ale czyż nic zmienił się także pod innymi względami? Czyż nie martwił się wczoraj, jak zareaguje na artykuł w gazecie? Jednak był za niego odpowiedzialny, dodała natychmiast.

Poza tym, choć chciałaby temu zaprzeczyć sama przed sobą, pamiętała dobrze, jak zareagowała na jego pocałunek. Na chwilę zapomniała o całym świecie. Liam obudził w niej dawno zapomniane porywy namiętności. Jak by się skończyło to spotkanie, gdyby nagle nie pojawił się Bobby?

Z trudem przełknęła ślinę i spojrzała Liamowi prosto w oczy.

- Nie ma sensu niczego żałować - powiedziała beznamiętnie. - Przeszłość minęła i nigdy nie wróci. Przyszłości nie znamy. Zostaje nam tylko teraźniejszość. A ja jestem zadowolona ze swego obecnego życia - zakończyła, patrząc z dumą na Bobby'ego.

- To szczęściara z ciebie! Bo mnie się moje życie zupełnie nie podoba!

Laura odwróciła się powoli do niego.

- To je zmień - powiedziała spokojnie. Twarz mu pociemniała.

- Próbuję! Ja...

- Wujku, sznurek się zaczepił o drzewo! - zawołał rozpaczliwie Bobby.

- Wujku? - warknęła z wściekłością i zatrzymała go, łapiąc za ramię, gdy zamierzał biec na pomoc jej synowi.

Liam odwrócił się do niej niecierpliwie.

- Nic wiedział, jak się do mnie zwracać.

- Wujku Liamie? - powtórzyła jeszcze raz ze złością, rozdrażniona poufałością tego zwrotu.

- Daj spokój, Lauro. - Liam strząsnął jej rękę. - Jest dobrze wychowanym dzieckiem. Głupio mu było zwracać się do dorosłego po imieniu. Nie widzę nic złego w tym, że mówi do mnie „wujku".

- A ja owszem.

- Dlaczego? Pamiętam, że sama miałaś takiego przyszywanego wujka.

Laura znieruchomiała, złość opadała z niej tak szybko, jak wybuchła.

- A właśnie, co się z nim dzieje? - ciągnął pogardliwym tonem Liam. - Ani razu o nim jeszcze nie wspomniałaś, co dziwi mnie, zważywszy na to, że osiem lat temu nie przestawałaś o nim mówić. Czyżby pani Shipley zapomniała już o ukochanym wujku?

- Przestań! - zażądała i pobladła nagle,

- Niby dlaczego? Nie lubisz, by przypominano ci o tych skromnych początkach?

- Ty nic nie wiesz... - Wiem, że zraniłaś moje uczucia, okazując jawną niechęć do tego, by twój syn nazywał mnie wujkiem. - I to daje ci prawo, by ranić moje w rewanżu?

- Spojrzała na niego przez łzy. - Nie masz tu żadnych praw, Liam...

- Wujku Liamie! - Bobby był zrozpaczony, widząc swój latawiec na drzewie.

Laura spojrzała na syna.

- Chyba lepiej będzie, jak mu pomożesz - powiedziała obojętnie. - A potem chciałabym, żebyś już sobie poszedł.

- A zawsze dostajesz to, czego chcesz, tak? - wycedził.

- Prawie nigdy. - Pokręciła głową ze smutkiem.

- Idź pomóc Bobby'emu - mruknęła i odwróciła się na pięcie, po czym ruszyła w stronę domu.

ROZDZIAŁ JEDENASTY

- Jak miło, że wpadłaś - rzucił Liam sarkastycznie, spozierając na Laurę ponad stołem w restauracji.

Poranne spotkanie z Perrym wypadło bardzo dobrze, w związku z czym panowie wybrali się na lunch, by uczcić podpisanie umowy. Laura postanowiła do nich dołączyć.

Zrobiła tak dlatego, że bała się zostawiać Liama z kimkolwiek ze swoich znajomych na gruncie towarzyskim. Jak znała jego bezczelność, mógłby zacząć wypytywać Perry'ego o jej życie prywatne. Oczywiści nie wprost, ale już on by umiał go wybadać tak, że nawet by się nie zorientował.

- Zawsze to miło osobiście przywitać nowego autora, który podejmuje współpracę z naszym wydawnictwem.

- Nawet mnie?

- Witaj na pokładzie - powiedział z entuzjazmem Perry. - „Świat Josie" będzie pierwszy na liście bestsellerów.

- Dopiero teraz mi to mówisz? - zażartował Liam. też tak sądzisz, Lauro? Na pewno odniesiesz sukces - oświadczyła rzeczowo.

- Shipley Publishing również - podkreślił z uśmiechem.

Wzruszyła ramionami.

- Szaleństwem byłoby pozwolić na to, by taki bestseller wymknął nam się z rąk. Tyle wydawnictw boryka się teraz z problemami finansowymi.

- Ale nie Shipley - zauważył. - Sprawdziłem, zanim wysiałem maszynopis.

- I postanowiłeś postawić na dobrego konia? - spytała zaczepnie.

- Mamy chyba więcej wspólnego, niż przypuszczaliśmy. - Uśmiechnął się nieco wzgardliwie.

Laura się zarumieniła. Najwyraźniej Liam insynuował, że poślubiła Roberta dla jego pozycji i pieniędzy. Cóż, widać taka wersja odpowiadała mu bardziej niż prawda.

Laura zauważyła, że Perry słucha tej wymiany zdań z nieco zakłopotaną miną. I nic dziwnego, napięcie pomiędzy nią a Liamem było niemal namacalne.

Pochyliła się do przodu, unosząc kieliszek z szampanem, który nalano jej przed kilkoma minutami.

- Za sukces - wzniosła toast

- Chętnie za to wypiję! - Perry delikatnie stuknął się z nią kieliszkiem, a potem z Liamem.

- I za spokojne życie - dodał Liam, gdy dotknął kieliszka Laury.

- Czy jedno z drugim da się połączyć? - spytała sceptycznie.

Tego dnia rano ukazało się w prasie kolejne zdjęcie Liama, który wchodził do jej domu w niedzielę. Laura ledwie rzuciła okiem na gazetę i cisnęła ją do kosza Tak jak uprzedzała Liama wcześniej, sytuacja wymknęła mu się spod kontroli.

- Jeśli bardzo się tego chce, to owszem - pokiwał poważnie głową.

- Mam nadzieje, że masz rację - odparła sucho.

Tego ranka przed jej domem sterczało jeszcze więcej reporterów niż poprzednio. Byli bardzo rozczarowani, widząc ją samą z Bobbym na tylnym siedzeniu samochodu, kiedy odwoziła chłopca do szkoły.

- Jutro wracam do Irlandii - powiedział Liam. - Czy mogę przyjść, by się pożegnać z Bobbym?

Laura rzuciła mu ostre spojrzenie, widząc, że Peny siedzi z zainteresowaniem ich rozmowę. Przecież na pewno widział te zdjęcia w gazetach!

- Nie chciałbym, by Bobby myślał, że zniknąłem z jego życia bez słowa - wyjaśnił Liam.

Niby dlaczego? Z jej życia tak właśnie zniknął przed ośmiu laty!

- Zmieniłeś się - zauważyła.

Liam posłał jej lodowate spojrzenie nad stołem.

- Może zamówimy? - wtrącił wesoło Perry, gdy przy ich stole pojawił się kelner.

Laura pomyślała, że nie przełknie ani kęsa. Ale musiała przecież zostać do końca i zjeść ten lunch bez robienia zbędnych scen. Zresztą powód, dla którego tu przyszła, był nadal aktualny.

- Nie odpowiedziałaś mi na pytanie - zauważył Liam, gdy już złożyli zamówienia i kelner się oddalił.

Laura wzięła kolejny łyk szampana.

- Pod warunkiem że nie zabawisz długo - powiedziała w końcu. - To normalny dzień tygodnia i Bobby musi odrobić lekcje.

- Wpadnę na krótko - zapewnił Liam.

Laura wiedziała, że nie będzie to takie proste, bo Bobby wyjątkowo polubił „wujka Liama" i poprzedniego dnia bez przerwy o nim mówił. Na pewno nie będzie chciał go wypuścić.

Reszta lunchu przebiegła w dość ciężkiej atmosferze, choć Perry bardzo się starał ją rozluźnić. Laura ledwie dotrwała do końca, prawie nic nie zjadła, za to wypiła sporo szampana i nieco szumiało jej w głowie. To było zupełnie nie w jej stylu - zwykle wypijała najwyżej kieliszek wina do kolacji.

- Uważaj. - Liam przytrzymał ją za łokieć, gdy potknęła się lekko po wyjściu z restauracji. Świeże powietrze dziwnie ją odurzyło. - Powinnaś więcej jeść, Lauro - upomniał, prowadząc ją do samochodu zaparkowanego po drugiej stronic ulicy, przy którym czekał już Paul.

- Jak będę chciała znać twoje zdanie, to o nie zapytam - warknęła, po czym usadowiła się na tylnym siedzeniu. Perry siedział już z drugiej strony.

- Podrzucić cię gdzieś? - spytała grzecznościowo.

- Nie, dziękuję, chętnie się przejdę - powiedział Liam. - Czy mogę wpaść do Bobby'ego o wpół do szóstej?

- Jak najbardziej. O szóstej jemy kolację, więc wcześniej dopilnuję, by miał odrobione lekcje. - Dala wyraźnie do zrozumienia, że nic jest zaproszony.

Błysk rozbawienia mignął w oczach Liama, zanim zwrócił się do Perry'ego:

- Zadzwonię do ciebie, gdy będę wybierał się do Londynu.

Laura nie odwróciła głowy, gdy Liam zatrzasnął wreszcie drzwi samochodu. Gdy Paul ruszył i włączył się do ruchu, odetchnęła z wyraźną ulgą.

- Poszło lepiej, niż można by się spodziewać, prawda? - zagadnęła beztrosko swego towarzysza.

- O tak - Perry z satysfakcją pokiwał głową.

- I cieszę się, że udało ci się przekonać Liama, by zgodził się na współpracę ze mną. Niedobrze jest mieszać sprawy zawodowe z prywatnymi.

- Chyba mylnie interpretujesz naszą relację, Perry - powiedziała zdziwiona.

- Przecież cię nie krytykuję - zapewnił pospiesznie. - Zresztą nie mam nawet do tego prawa. A poza tym cieszę się, że znów jest ktoś w twoim życiu, Lauro. Zbyt długo byłaś sama. Mam nadzieję, że nie masz mi za złe tych słów.

Owszem, miała! Ale wobec tych wszystkich zdjęć w gazetach i zapowiedzi dzisiejszej wizyty, tylko pogorszyłaby sprawę, tłumacząc się przed Perrym.

Jego uwagi nie wprawiły jej w zbyt dobry humor. Gdy Amy wprowadziła Liama do salonu kilka godzin później, Laura powitała go z dość ponurą miną. Bobby był jeszcze na górze, gdzie niecierpliwie czekał na przybycie gościa.

- Szampan ci nie służy? - spytał Liam, gdy zostali sami.

- To bardzo w twoim stylu: doszukiwać się winy w czym innym, a nie w sobie! - prychnęła.

Miała ten sam strój, w którym była w pracy - ciemny kostium i kremową bluzkę, bo po uwagach Perry'ego chciała nawet strojem podkreślić, że z Liamem łączy ją wyłącznie relacja zawodowa.

Liam natychmiast spochmurniał

- Naprawdę powinnaś spróbować wyzbyć się tej całej goryczy, Lauro. W końcu świetnie sobie dałaś radę beze mnie. - Rozejrzał się znacząco po luksusowym wnętrzu.

- Złośliwe uwagi nie zmienią faktu, że mnie porzuciłeś - warknęła.

- Porzuciłem? Chyba dość dziwnie stawiasz sprawę...

Ona tak właśnie zawsze myślała o jego wyjeździe. Ale trzeba przyznać, że dla kogoś, kto nie znał pewnych okoliczności, sytuacja rysowała się pewnie inaczej...

- Być może - powiedziała już spokojniej. - Zresztą to już nieważne...

- Właśnie że ważne - zaoponował natychmiast. - Ty...

- Wujek Liam! - zawołał zachwycony Bobby, rzucając się na niego.

Liam złapał go pod ramiona i zrobił karuzelę wokół siebie.

- Jak było w szkole? - spytał, gdy postawił go na podłodze i rozwichrzył jego ciemną czuprynkę.

- Dobrze - odparł szybko chłopiec. - Możemy wyjść do ogrodu i puścić latawca?

- Chyba nie... Wpadłem tylko na chwilkę, Bobby - wyjaśnił, rzucając szybkie spojrzenie na Laurę.

- Jutro rano mam samolot do Irlandii.

Laura nie powiedziała synkowi, dlaczego Liam przychodzi, sądząc, że najlepiej będzie, gdy sam mu to wyjawi. Widząc teraz wyraz gorzkiego rozczarowania na twarzy chłopca, pomyślała, że powinna go była jednak uprzedzić.

- Bobby... - zaczęła łagodnie.

- Kiedy wrócisz? - Bobby zupełnie ją zignorował, wbijając niespokojny wzrok w Liama.

Twarz mężczyzny złagodniała, gdy przyklęknął obok chłopca.

- Pewnie za kilka tygodni - odparł i ujął go za ramię.

Laura z przerażeniem zobaczyła, że synek wyszarpnął się z tego uścisku, na jego twarzy odbiła się wściekłość.

- Wcale nie! Ty już w ogóle nie wrócisz! - krzyknął.

Laura jeszcze nigdy nie widziała, by Bobby tak się zachowywał. Wiedziała, że bardzo polubił Liama, ale nie spodziewała się tak silnej reakcji.

Liam spojrzał na nią niepewnie.

- Oczywiście, że wrócę, Bobby, a wtedy...

- Nigdy nie wrócisz! - wykrzyknął chłopiec przez łzy. - Mój tata odszedł i nigdy nie wrócił!

Laura z trudem przełknęła ślinę, czując, że i jej zbiera się na płacz.

- Bobby, to przecież nie to samo - powiedziała, podchodząc do synka, który zaczął cofać się w stronę drzwi. - Tata był chory, przecież wiesz. Nie chciał odejść, ale nie miał wyboru.

- Liam ma wybór, a odchodzi - rzucił oskarżycielsko Bobby, patrząc ze złością na gościa. - Myślałem, że mnie lubisz!

Liam wyprostował się, skonsternowany reakcją Bobby'ego.

- Bo cię lubię. Wyjeżdżam na krótko, obiecuję...

- Nie - Bobby pokręcił głową, chwytając za klamkę - zabiera sobie ten swój latawiec! Wcale go nie chcę! - zawołał i wybiegi z salonu. Głośny tupot jego stóp rozległ się na schodach.

Laura była zszokowana. Po śmierci Roberta wiele razy tłumaczyła chłopcu, na czym polegała choroba jego ojca, mówiła, że Robert wcale nie chciał ich opuścić, ale jego serce nic wytrzymało. Widać jej syn nie przyjmował tych wyjaśnień do wiadomości.

Opadła ciężko na jeden z foteli, czując, że drżą jej nogi. Ukryła twarz w dłoniach i zaczęła szlochać.

- Lauro! - Liam przysiadł na poręczy fotela i objął ją mocno. - Wiesz, że Bobby wcale tak nie myśli. Po prostu był zły i rozczarowany.

Laura potrząsnęła głową.

- Nie wiedziałam, że czuł się opuszczony po śmierci Roberta. Myślałam, że zrozumiał... - westchnęła. - Muszę iść do niego. - Zerwała się.

Liam zatrzymał ją w uścisku.

- Zostaw go na chwilę samego - poradził. - Teraz jest taki wściekły na nas oboje, że mógłby powiedzieć coś, czego później będzie żałował. - Liam popatrzył na nią z żalem. - Jedno jest pewne. Masz rację, że nie chcesz zapoznawać go z przelotnymi znajomymi. Ale wiesz, że ja nie chcę być kimś takim...

- Naprawdę muszę już iść do Bobby'ego - powiedziała, wyswabadzając się z jego ramion. Wstała i przygładziła krótkie włosy. - Chyba lepiej, byś wyszedł, zanim on zejdzie na dół...

- Wiesz, że jeszcze wrócę - powiedział, wpatrując się w nią uważnie. - Teraz muszę wyjechać do Irlandii, mam pewną sprawę do załatwienia.

- Sprawę? - powtórzyła ironicznie. - A sprawa jest rodzaju żeńskiego...

- Tak - powiedział cierpliwie. - Chodzi o sześćdziesiąte urodziny mojej mamy. Szykujemy dla niej niespodziankę, w środę wydajemy wielkie przyjęcie rodzinne, rozumiesz chyba, że muszę na nim być.

- Oczywiście - odparła, zastanawiając się w duchu, co Mary O'Reilly powiedziałaby na niespodziankę w postaci siedmioletniego wnuka.

- Zresztą jak chcesz, możesz jechać ze mną. Oczywiście z Bobbym - dodał, jakby czytał w jej myślach.

- Nie, dziękuję. Jak sam powiedziałeś, to przyjęcie rodzinne - zauważyła, patrząc na niego wyzywająco.

- Jak powiedziałem - ruchem głowy wskazał na schody - wrócę w czwartek. A wtedy musimy poważnie porozmawiać.

- Ja...

- Nie sądzisz, że to konieczne? - spytał z naciskiem.

Nie, wcale tak nie uważała, Ale dlaczego był taki stanowczy? Czyżby domyślił się - mało tego! - nabrał pewności, że Bobby jest jego synem? A jeśli tak, dlaczego jeszcze tego nie powiedział?

Liam przyglądał się burzliwym emocjom odbijającym się na jej twarzy.

- Nie jestem tym samym mężczyzną, jakim byłem przed ośmiu laty, Lauro - zapewnił cicho. - Wówczas próbowałem postępować szlachetnie, ale efekt był wręcz odwrotny. Tym razem chcę, by mi się udało.

- Szlachetnie? - parsknęła z niedowierzaniem. - Nie wiem, o czym mówisz!

- Właśnie, i dlatego musimy porozmawiać. Przyjadę w czwartek, zanim Bobby pójdzie spać. Zarezerwuj proszę dla mnie ten wieczór.

Oblizała usta.

- Ja...

- Idź już na górę - przerwał łagodnie. - Powiedz mu, że wrócę. Przekonaj go o tym - dodał z naciskiem.

Jak miała to zrobić, skoro sama nie była do końca pewna?

ROZDZIAŁ DWUNASTY

- Skończyłeś? - Spojrzała pytająco na synka, który zostawił na talerzu połowę pizzy.

Od czasu poniedziałkowej rozmowy Bobby był bardzo spokojny. Wyglądało na to, że pogodził się z tym, co powiedziała o przyczynach śmierci Roberta, ale chyba nie bardzo wierzył w powrót Liama zapowiedziany na ten właśnie dzień. Może dlatego, że ona sama nie wiedziała, czy ma w to wierzyć.

Liam zadzwonił do niej z lotniska we wtorek rano, tuż przed odlotem, by spytać, jak jej poszła rozmowa z Bobbym. Niewiele miała mu wtedy do powiedzenia, gdyż chłopiec zamknął się w sobie.

Po tym krótkim telefonie przez całe trzy dni nie miała już od Liama żadnych wiadomości, więc nie wiedziała, czy jego wizyta zapowiedziana na ten czwartek jest wciąż aktualna. Bobby miał widać podobne wątpliwości, bo rankiem zaraz po przebudzeniu zapytał, czy Liam dzwonił.

Dlatego też postanowiła zabrać synka na pizzę po szkole - miała nadzieję, że to oderwie jego myśli od wizyty Liama. Sądząc po braku apetytu chłopca, niezbyt jej się to udało.

- Tak, skończyłem - zapewnił pospiesznie. - Możemy już wracać do domu?

- Oczywiście. - Uśmiechnęła się blado i poszła zapłacić rachunek.

Widziała, że Bobby tłumi w sobie radość ze spotkania z Liamem, bo nic jest do końca pewien, czy on przyjedzie.

Jak dobrze znała tę niepewność! I ból wywołany rozczarowaniem! Dlatego właśnie wolała, by Liam i Bobby nigdy się nic spotkali. Oczywiście nie mogła przewidzieć tego, że z miejsca zapalają do siebie sympatią, ale tak czy owak nie chciała ryzykować powstania między nimi jakiejkolwiek więzi.

Cóż, zrobiła wszystko, co w jej mocy, aby się nigdy nie spotkali, ale kiedy to już nastąpiło, nie mogła poradzić nic na to, że się polubili. Jednak własnymi rękami udusi Liama, jeśli tego wieczoru sprawi Bobby'emu zawód!

W drodze powrotnej Bobby ledwie skrywał euforię. Ledwie dojechali na miejsce, wyskoczył z samochodu i wpadł do domu, zostawiając drzwi otwarte na oścież. Laura podążyła za nim powoli, niechętnie myśląc o tym, jak osłodzić chłopcu nadchodzące rozczarowanie.

- Co tak późno, pani Shipley? - spytał znajomy głos, ledwie przekroczyła próg domu.

Na dźwięk głosu Liama poczuła przyspieszone bicie serca i mimowolnie rozpromieniła się z radości, widząc uśmiechniętego Bobby'ego w jego uścisku. Uderzyło ją, jak bardzo do siebie pasują.

Nie czuła już jednak teraz tej rezerwy, ostrożności, z jaką odnosiła się do Liama przed tygodniem. Nagłe zrozumiała, że coś się zmieniło...

Uświadomiła sobie bowiem, że nadal go kocha!

Czy kiedykolwiek przestała darzyć go uczuciem?

Myślała, że tak właśnie było. Kiedy przed ośmiu laty pogodziła się wreszcie z tym, że odszedł, myślała, że jej miłość umarła. Jednak gdy patrzyła teraz na tę tak dobrze znaną twarz, roześmiane, wpatrzone w nią oczy synka, którego trzymał w ramionach, Laura zrozumiała, że nigdy nie przestała kochać Liama, że jedynie zakopała to uczucie, ukryła przed samą sobą.

- On wrócił, mamo - oznajmił radośnie Bobby. Z trudem przełknęła ślinę, starając się zachowywać naturalnie, choć miała ochotę krzyczeć z powodu tego, co odkryła.

- Ano wrócił - rzuciła niefrasobliwie, odwracając się, by postawić torebkę na stoliku w holu.

Jak mogła kochać go przez te wszystkie lata?

A jak mogłaby go nic kochać? - pomyślała natychmiast. Za każdym razem, gdy spoglądała na Bobby'ego, synka, którego kochała ponad życie, miłość do Liama, mężczyzny, którego tak bardzo przypominał, coraz silniej się w niej zakorzeniała.

- Wszystko w porządku, Lauro? - spytał Liam, patrząc na nią z lekkim niepokojem.

- Pogadajcie sobie chwilkę, a ja pójdę na górę się przebrać - odparła szybko, unikając jego wzroku.

- Pospiesz się, przywiozłem kawałek urodzinowego ciasta mamy! - zawołał za nią, gdy biegła po schodach.

Gdy tylko dotarła do swego pokoju, padła na łóżko. Wciąż kochała Liama! Niepojęte! Niemożliwe!

Cóż, daje jasno do zrozumienia, że ona nadal mu się podoba, że chętnie by się z nią ponownie związał - choć nie wiadomo, na jakiej zasadzie. Jednak zbyt wiele zaszło w ciągu ostatnich ośmiu lat w życiu ich obojga, nie mogą zacząć wszystkiego jeszcze raz od początku.

Poza tym jest Bobby... W związku z jej decyzją nie wiedział o istnieniu swego biologicznego ojca. Bez wątpienia Robert wspaniale wywiązywał się z roli taty, ale czy gdyby dać Bobby'emu wybór, nie wolałby swego prawdziwego ojca, nawet jeśli widywałby go tylko od czasu do czasu?

A co powiedziałby Liam, gdyby się dowiedział, jaką decyzję podjęła, gdy niczego nieświadom wyjechał do Ameryki? Nie powinien jej opuszczać bez słowa!

To jednak nie tłumaczyło wszystkiego. Miała prawo być zła na Liama, że ją tak bezceremonialnie porzucił, ale on też mógłby być wściekły na nią, że nie powiedziała mu o ciąży. Laura westchnęła ciężko, zupełnie nie wiedząc, jak teraz powinna postąpić. Liam zapowiedział, że tego wieczoru chce z nią poważnie porozmawiać. Zaczęła się obawiać tej rozmowy.

- Chodź, mamo, poczęstuj się ciastem! - zawołał Bobby, gdy weszła do kuchni, przebrana w dżinsy i luźny niebieski sweterek. Na stole stał dzbanek z kawą i talerz z pokrojonym ciastem. - Jest pyszne!

- Upiekła je jedna z moich sióstr - wtrącił Liam, z zadowoleniem przyglądając się chłopcu, któremu najwyraźniej wrócił apetyt.

- Gdzie jest Amy? - spytała Laura, rozglądając się po kuchni.

- Prosiła, by ci powiedzieć, że musiała wyskoczyć na chwilę do sklepu - wyjaśnił Liam.

Pewnie dlatego, że Laura nie wspomniała jej o tym, że Liam może zostać na kolacji. A nie zrobiła tego, by nie wyjść na idiotkę, jeśliby się nic zjawił.

- Wyglądasz na zmęczoną. - Liam spojrzał na nią z niepokojem. - Czy musisz tak ciężko pracować?

- Prowadzę przecież firmę. - prychnęła, rzucając mu oburzone spojrzenie. - A właśnie... dział graficzny zaczął pracować nad projektem okładki do twojej książki. - Z ulgą podjęła temat zawodowy. - Myślę, że będziesz zadowolony.

- Na pewno - odparł z roztargnieniem. - Chodź, usiądź, naleję ci kawy.

Laura usiadła przy stole, spoglądając na Bobby'ego. Dawno nie widziała, by był tak szczęśliwy. Najwyraźniej za sprawą Liama.

- Nie przejmuj się tak - rzucił Liam beztrosko, ściskając ją lekko za ramię. - Różne sprawy same się rozwiązują.

Czyżby? Chyba zmieni zdanie, gdy dowie się prawdy. A czuła teraz, że musi ją wyjawić, jest to winna jemu i Bobby'emu.

- Pójdę na górę po latawiec! - zawołał radośnie Bobby, gdy spałaszował już dwa kawałki ciasta.

Laura przez chwilę popijała kawę, ogrzewając ręce splecione wokół kubka. Było jej zimno.

- Czy miło spędziłeś czas z rodziną? - odezwała się wreszcie, by przerwać krępujące milczenie, które zapadło po wyjściu chłopca.

- Tęskniłem za tobą i Bobbym - odparł, sprowadzając rozmowę na osobiste tory.

- Rodzina na pewno się ucieszyła z twojego przyjazdu - nie dawała za wygraną Laura. - Czy mama była zaskoczona niespodzianką?

- Udawała, że tak - uśmiechnął się. - Ale na pewno wszystkiego się domyśliła. Moja mama to kobieta która wiele rozumie bez niepotrzebnych słów - dodał z podziwem. - Widziała nasze zdjęcia w gazetach...

Laura skrzywiła się z niesmakiem. Wcześniej jakoś nie przyszło jej do głowy, że ktoś z rodziny Liama może je zobaczyć.

- Pewnie ci wciąż dokuczali z tego powodu? - spytała, siląc się na żartobliwy ton.

- Wcale nie. Mamie wystarczyło jedno spojrzenie na mnie, żeby dać innym znać, by się odczepili. Chciałaby cię poznać - dodał łagodnie.

- A nie wyjaśniłeś jej, że te bzdury w gazetach wymyślili sobie dziennikarze?

- To nie miałoby sensu - uśmiechnął się pod nosem. - Mama zawsze wie, kiedy kłamię.

Laura spojrzała na niego z zakłopotaniem.

- Oczywiście ona nie wie, że jesteś tą samą Laurą, o której jej opowiadałem przed ośmiu laty, ale...

- Twoja mama o mnie wiedziała? - spytała zaskoczona.

- O, tak...

- Ale...

- Już jestem! - Bobby wpadł wesoło do salonu z latawcem. - Mamo, czy mogę wyjść na chwilę z Liamem? - zapytał, jakby mówił o swoim rówieśniku, z którym chce się pobawić w ogrodzie.

- Jeśli Liam ma ochotę - odpowiedziała niezobowiązująco.

- Od trzech dni nie marzyłem o niczym innym! - oświadczył Liam z szerokim uśmiechem.

Laurze jakoś trudno było w to uwierzyć, ale Bobby'ego te słowa wyraźnie uszczęśliwiły.

- To było pyszne, Amy - zapewnił gorąco Liam, gdy gospodyni zbierała puste talerze ze stołu.

- Dziękuję, panie O'Reilly - uśmiechnęła się Amy, po czym podała na stół sery i kawę, i zwróciła się do Laury: - Posprzątam w kuchni, zajrzę do Bobby'ego i na tym dziś skończę, jeśli nie ma pani nic przeciwko temu, pani Shipley.

Laura wolałaby nie zostawać sam na sam z Liamem. ale Amy miała za sobą długi dzień i należał jej się wolny wieczór. Bobby od ponad godziny był już w łóżku. Zaraz po kąpieli domagał się, by Liam towarzyszył mu, podczas gdy Laura czytała bajkę. Zupełnie jakby byli prawdziwą rodziną. Sytuacja coraz bardziej wymykała jej się spod kontroli. Im szybciej wszystko się wyjaśni, tym lepiej, uznała.

Jednak gdy Amy wyszła, zamykając za sobą drzwi, poczuła nerwowy skurcz w brzuchu.

- Nic wiem jak ty, ale ja nie zmieszczę już tego sera - powiedział Liam. - Może weźmiemy kawę i przeniesiemy się do salonu?

Skinęła głową.

Gdy znaleźli się w salonie, Liam zamiast usiąść, zaczął przechadzać się, jakby i jemu trudno było podjąć rozmowę. Zatrzymał się na chwilę przy komodzie w rogu pokoju i podniósł jedna, z fotografii stojących na niej.

Laura zamknęła oczy. Wiedziała, co to za zdjęcie. Zostało zrobione wkrótce po narodzinach Bobby'ego. Laura siedziała na poręczy fotela, na którym spoczywał Robert z Bobbym na kolanach.

- Wyglądacie na szczęśliwą rodzinę - zauważył Liam.

Laura otworzyła oczy i spojrzała na Liama, ale nie potrafiła wyczytać nic z jego twarzy.

- Byliśmy szczęśliwi - powiedziała cicho.

- Robert był dobrym ojcem? - spytał, wskazując zdjęcie ruchem głowy.

- Tak. - Skinęła głową, zdając sobie sprawę, że krążą wokół właściwego tematu.

- I dobrym mężem? Spojrzała na niego wyzywająco.

- Już ci to mówiłam.

Pokiwał wolno głową i odstawił zdjęcie na miejsce.

- Cieszę się.

- Słucham?

- Zawsze życzyłem ci szczęścia, Lauro. Wierzysz mi? Jak mogłaby w to uwierzyć? Przed ośmiu laty dał jej szczęście, a potem nagle zniknął z jej życia.

- Chyba nie - skomentował jej milczenie. - Lauro, przed ośmiu laty byłaś jeszcze dzieckiem...

- Miałam dwadzieścia jeden lat - zaprotestowała.

- Ale psychicznie byłaś szesnastolatką - sprostował łagodnie. - Śmierć rodziców spowodowała, że twój emocjonalny rozwój jakby się zatrzymał.

- To jakaś bzdura, Liam, dobrze o tym wiesz.

- Wcale nie. Stracić rodziców w wieku szesnastu lat to koszmar. Całe szczęście miałaś opiekuna, który zajmował się sprawami finansowymi, ale pod względem emocjonalnym byłaś na pustyni. Nie miałem o tym wszystkim pojęcia, kiedy cię poznałem, ale dość szybko zorientowałem się, że szukasz obiektu miłości i bardzo pragniesz być kochana.

- A to nie mieściło się w twoich planach, prawda?

- Lauro - wyjaśniał cierpliwie. - Nie masz pojęcia, jak się czułem przed ośmiu laty. Nie byłaś dość dojrzała...

- Och, przestań. - Niecierpliwie zerwała się z miejsca. - Nie próbuj usprawiedliwiać swego odejścia moją niby niedojrzałością. Jakoś ci to nie przeszkadzało w pójściu ze mną do łóżka.

- Nic nie mogło mnie powstrzymać tamtej nocy, jedynej nocy, kiedy się kochaliśmy - przyznał. - Byłaś obecna w moim życiu przez pół roku. Z całą swoją zmysłowością, niezwykłą urodą, całkowitą akceptacją tego, kim jestem i jaki jestem. Gdy zacząłem cię dotykać, całować tamtej nocy, nie mogłem się powstrzymać, tak jak nie mógłbym przestać oddychać!

- Powiedziałeś, że to był błąd - Laura z drżeniem przypomniała sobie słowa odrzucenia, które usłyszała rankiem. - Że to się więcej nie może powtórzyć.

I nigdy więcej się nie powtórzyło. Bobby został poczęty tej właśnie jedynej miłosnej nocy. A Liam usunął się z jej życia, zanim zdążyła podzielić się z nim tą wiedzą.

- Po prostu dostałeś to, czego chciałeś, uznałeś, że cię to nie satysfakcjonuje i ruszyłeś na dalsze podboje - rzuciła gorzko, czując, że słowa wbijają się w nią jak noże.

Twarz Liama pociemniała ze złości.

- Nie masz pojęcia, jak czułem się po tamtej nocy!

- Pewnie jak triumfator - rzuciła zjadliwie. Podszedł do niej i położył ręce na jej ramionach, patrząc w oczy.

- Byłaś dziewicą, Lauro. A ja zabrałem ci ten skarb. Słowo triumf zupełnie nie oddaje tego, co czułem, gdy obudziłem się z tobą w łóżku.

Laura przymknęła oczy, by nie widzieć złości malującej się na jego twarzy.

Tego wieczoru świętowali podpisanie przez Liama kontraktu na scenariusz według jego książki, który miał pisać w Los Angeles. Wypili za dużo szampana i Laurze wydawało się całkiem naturalne, że wylądowali w łóżku po przyjściu do apartamentu Liama.

- Nie powinienem był pić wtedy tyle szampana - westchnął.

Laura otworzyła oczy i spojrzała na niego z pretensją.

- To, co zaszło między nami, nie miało nic wspólnego z szampanem. To się musiało stać. Dziwne, że tak późno - powiedziała z przekonaniem.

Była zakochana w Liamie, to on zachowywał się zbyt powściągliwie. Czy naprawdę uważał, że jest za młoda i zbyt bezbronna pod względem emocjonalnym, by się z nim związać?

- To nie powinno się stać - powiedział Liam poważnie, odpychając ją lekko od siebie. - Obiecałem sobie, że do tego nie dojdzie. Byłem dla ciebie za stary...

- Jesteś tylko dziesięć lat starszy - przerwała mu niecierpliwie.

- Jeśli chodzi o doświadczenie byłem o wiele starszy od ciebie. Opuściłem Irlandię jako dziewiętnastolatek, zamieszkałem w Londynie, odniosłem sukces literacki. Zanim cię spotkałem, żyłem pełnią życia. Pod każdym względem.

- A potem w to życie wkroczyłam ja, głupia naiwniaczka - prychnęła Laura. - I chodziłam za tobą krok w krok.

- Wiesz, że to nie tak - zaprotestował z błyskiem w oczach, - Lubiłem się z tobą spotykać, spędzać czas razem. Aż za bardzo. Zdawałem sobie bowiem sprawę, jak wielkim darzysz uwielbieniem swego opiekuna, człowieka, który przyszedł ci z pomocą, gdy zostałaś sama na świecie. Wiedziałem, że zaczynasz traktować mnie z podobną, atencją, idealizować...

- Liam. to jakieś bzdury - przerwała mu z niedowierzaniem.

- A ja byłem daleki od ideału... - westchnął.

- To, co czułam do ciebie, nie miało nic wspólnego z tym, jak odnosiłam się do swojego... opiekuna - powiedziała. - Tak, uwielbiałam go. Znałam go przez całe życie, był przyjacielem moich rodziców, zawsze odgrywał rolę wujka w moim życiu.

- Byłem o niego zazdrosny, bez przerwy o nim mówiłaś - rzucił szorstko. - Wuj Rob to, wuj Rob tamo...

- Kochałam go! - wykrzyknęła. - Był najmilszym, najwspanialszym, najbardziej taktownym mężczyzną, jakiego znałam... - zawiesiła głos, widząc uważne spojrzenie Liama.

- Chyba już kiedyś słyszałem tę charakterystykę... - wycedził wolno, patrząc na nią z niedowierzaniem.

- Ależ ja byłem głupi... - rzucił wreszcie ze złością.

Nie chciała, by dowiedział się tego w ten sposób, zamierzała mu wszystko spokojnie wyjaśnić.

- Nie mogę uwierzyć we własną głupotę - parsknął wściekle. - Nie skojarzyłem, że wuj Rob i mąż Robert to musi być ten sam facet!

Laura patrzyła na niego bez słowa, czując, że krew odpływa jej z twarzy.

- Tak było?! - spytał, chwytając ją znowu za ramiona i mocno potrząsając. - Odpowiedz!

- Tak! - krzyknęła, czując, że po jej policzkach płyną gorące łzy.

Liam odepchnął ją od siebie, patrząc na nią z niedowierzaniem.

- A ja myślałem... wierzyłem... ależ zrobiłem z siebie idiotę! - zawołał, idąc w stronę drzwi.

- Czekaj, nic nie rozumiesz...! - krzyknęła, podążając za nim. - Dokąd idziesz?

- Jak najdalej stąd! - powiedział, patrząc na nią lodowatym wzrokiem.

- Ale...

- Nie chcę słyszeć już ani słowa - wycedził - bo nie ręczę za siebie.

Patrzyła, milcząc, jak otwiera z trzaskiem drzwi do salonu i wychodzi. Huk drzwi frontowych w kitka sekund później upewnił ją, że Liam wyszedł. I pewnie już nigdy nie wróci.

Wtedy uświadomiła sobie, że przecież nie powiedziała Liamowi o Bobbym, jego synu.

ROZDZIAŁ TRZYNASTY

Nie powiedziała Liamowi tego, co istotne - że chociaż kochała Roberta, to nie tak samo jak jego. Że Robert również kochał ja tylko platonicznie. Gdy dowiedział się o ciąży, po pierwsze, chciał Laurze pomóc, a po drugie, widział w małżeństwie z nią szansę dla siebie na posiadanie rodziny.

Liam wyszedł, zanim zdążyła mu to wszystko wyjaśnić. Usiadła, zastanawiając się, co ma teraz zrobić. Była pewna, że nic będzie już próbował się do niej zbliżyć. Jednak musi poznać prawdę, bez względu na konsekwencje. Po ostatnich kilku dniach wiedziała, że jest to winna Bobby'emu - i nie tylko jemu.

Postanowiła załatwić tę sprawę natychmiast. Zadzwoniła do hotelu, w którym poprzednio zatrzymał się Liam, i dowiedziała się, że wprowadził się tam rano. Potem zastukała do mieszkania Amy, poprosiła, by przypilnowała Bobby'ego pod jej nieobecność, wyprowadziła samochód z garażu i ruszyła na spotkanie z Liamem - zanim opuści ją odwaga.

- Chyba widziałam pana O'Reilly'ego, jak szedł niedawno do baru - poinformowała ładniutka recepcjonistka.

- Dziękuję. - Laura uśmiechnęła się z roztargnieniem i poszła we wskazanym kierunku.

W barze panował półmrok. Liam siedział samotnie w narożnej niszy, a przed nim stała szklanka whisky. Laura zatrzymała się przy jego stoliku i stała przez chwilę nieruchomo, czekając, aż ją zauważy. Podniósł głowę, gdy wyczuł jej obecność, i spojrzał na nią ze złością.

- Czego chcesz? - rzucił opryskliwie.

- Mogę się przysiąść? - spytała cicho.

- Czemu nie? To wolny kraj. Chociaż jest tu pełno wolnych stolików, jeśli masz ochotę się napić.

- Nie, nic mam. - Usiadła naprzeciw niego. - Wyszedłeś, zanim zdążyłam ci coś powiedzieć... - Zaczerpnęła tchu. - Nie wiesz wszystkiego o moim małżeństwie... - zaczęła ostrożnie.

- Czy chodzi ci o Bobby'ego? - spytał bezceremonialnie.

Przełknęła z trudem ślinę, nie wiedziała, co powiedzieć.

- Może to coś wyjaśni - mruknął Liam, wyjmując z kieszeni kurtki plik zdjęć. Rozłożył je powoli na stoliku przed Laurą.

Pochyliła się, by je obejrzeć. Ubrania wskazywały na to, że fotografie pochodzą sprzed mniej więcej trzydziestu lat, ale chłopiec uśmiechający się do obiektywu wyglądał zupełnie jak Bobby!

- To ty? - wydusiła z trudem.

- Poprosiłem mamę, by mi je dała, gdy byłem teraz w Irlandii. - Pozbierał zdjęcia i schował do kieszeni.

- Od kiedy wiesz? - spytała cicho.

- Że musiałaś być w ciąży, kiedy wyjechałem stąd przed ośmiu laty? Gdy tylko ujrzałem Bobby'ego.

Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- To dlaczego...?

- Dlaczego nic nie powiedziałem? - dokończył ze znużeniem. - Czekałem, aż sama mi powiesz. Kolejna głupota z mojej strony.

- Zamierzałam ci powiedzieć...

- Kiedy?

- Dziś wieczór. Ale zanim zdążyłam...

- Domyśliłem się, że twój mąż i ukochany wujek Rob to ta sama osoba! - dokończył z wściekłością. - Nie mam pojęcia, po co tu przyszłaś, Lauro. Chyba lepiej by było, gdybyś zostawiła mnie teraz w spokoju.

- Dla kogo lepiej? - Ona też zaczynała być wściekła. - Myślisz, że co się właściwie stało przed ośmiu laty? Twoim zdaniem okłamałam Roberta, próbowałam mu wmówić, że Bobby jest jego synem? Czy to dlatego jesteś taki zły? Otóż Robert nigdy nie miał złudzeń, co do ojcostwa Bobby'ego. Nie mógłby być jego ojcem.

Liam znieruchomiał i wbił w nią nieruchome spojrzenie.

- Dlaczego nic mógłby? - spytał bardzo wolno. Laura otworzyła torebkę, wyjęła z niej fotografię i położyła przed Liamem, tak jak on to zrobił przed chwilą.

- Już ją widziałem - mruknął, rzuciwszy okiem na zdjęcie

- Ale nie zauważyłeś tego, czego dobrze nie widać na zdjęciu - że Robert siedzi na wózku inwalidzkim - wyjaśniła drżącym głosem. - Był skazany na ten wózek przez dwadzieścia lat.

Liam wziął zdjęcie, by dokładniej mu się przyjrzeć.

Laura wiedziała, że przy bliższym oglądzie zauważy, że nogi Roberta są ustawione pod nienaturalnym kątem i trochę niezgrabnie trzyma dziecko na kolanach. Robert uszkodził sobie dolną część kręgosłupa, grając przed dwudziestu laty w rugby, był sparaliżowany od pasa w dół.

- Kalectwo nie przeszkadzało mu żyć tak, jak chciał - powiedziała Laura ze łzami w oczach. - Dawał mi wsparcie, gdy byłam w ciąży, był przy porodzie, pomagał mi. Potrafił się bawić z Bobbym całymi godzinami, nigdy nie był nim znudzony ani zmęczony. Rozpłakał się, gdy Bobby po raz pierwszy powiedział do niego „tato". On już nie spodziewał się, że kiedykolwiek to usłyszy.

Liam nerwowo przełknął ślinę, wpatrując się w fotografię.

- Kochałaś go? - spytał zduszonym głosem. - Powiedz mi! - nalegał, widząc jej wahanie.

- Próbowałam ci wyjaśnić, co do niego czułam, ale nie słuchałeś - westchnęła. - Bardzo kochałam Roberta. Ale to było uczucie platoniczne. - Jedyny mężczyzna, którego kochała namiętną miłością siedział przecież naprzeciw niej! Czy wreszcie to do niego dotarto?

- Chyba nie możemy prowadzić tej rozmowy tutaj - powiedział Liam, gwałtownie się prostując. - Pójdziesz do mojego apartamentu?

Nie wyglądał już na rozwścieczonego, raczej przygnębionego. Laura nic miała pojęcia dlaczego, a chciałaby się dowiedzieć.

- Tak, pójdę - odparta cicho i wzięła ze stołu torebkę. Liam trzymał ją lekko za łokieć, gdy mijali recepcję

W drodze do windy, ale gdy jechali, odsunął się od niej i milczał przez całą drogę na górę.

Laura poczuła, że nie panuje nad nerwami. Tyle zależało od tej rozmowy!

- Ładnie tu - zauważyła, gdy weszli do luksusowego saloniku w apartamencie Liama.

Podszedł do minibaru i wyjął małą butelkę whisky, po czym nalał trochę złocistego płynu do szklaneczki i podał ją Laurze.

- To dla ciebie - powiedział - Dobrze ci zrobi. Nie lubiła whisky, bo w ogóle nie przepadała za

mocnym alkoholem, ale Liam miał rację - teraz tego potrzebowała. Skrzywiła się po pierwszym łyku, ale wkrótce poczuła przyjemne ciepło i rozluźnił jej się ściśnięty żołądek.

- Usiądźmy - zaproponował łagodnie Liam. - A przynajmniej ty usiądź. Mnie się lepiej myśli, gdy chodzę.

Laura nie była pewna, czy tak jej zależy na jego przemyśleniach. Wolałaby, żeby wysłuchał jej do końca.

- Wiem, że jeszcze nic wszystko mi powiedziałaś. Ale może najpierw ja opowiem, jak to było przed ośmiu laty, to znaczy, jak to wyglądało z mojej perspektywy.

- Dobrze - zgodziła się, pijąc kolejny łyk whisky.

- Cóż, powiedziałem już, co myślałem wtedy o tobie i twoich uczuciach. Nie mówiłem ci jednak jeszcze, że osiem lat temu byłem w tobie zakochany do nieprzytomności!

Laura patrzyła na niego z niedowierzaniem.

- Tak, to prawda - zapewnił, widząc jej zaskoczoną minę. - Ale uważałem, że jeszcze potrzebujesz czasu, by dorosnąć, nabrać doświadczenia, zanim jakiś mężczyzna będzie miał prawo cię prosić, byś związała swe życie wyłącznie z nim. Laura potrząsnęła głową.

- Nie mogłeś mnie wtedy kochać, Liam - powiedziała ze smutkiem. - Gdyby to była prawda, nie opuściłbyś mnie bez słowa. Nie poślubiłbyś innej kobiety w parę tygodni po wyjeździe z Anglii.

Liam westchnął głęboko.

- Po tej nocy, kiedy się kochaliśmy, zrozumiałem, że muszę się wycofać z twojego życia, pozwolić ci dorosnąć. Po wyjeździe z Anglii nie pojechałem od razu do Ameryki, najpierw wróciłem do domu, do Irlandii. Wspomniałem ci, że moja mama nie skojarzyła cię jeszcze z tamtą Laurą sprzed ośmiu lat. Bo wtedy wszystko jej o tobie opowiedziałem.

- Wszystko? - powtórzyła jak echo.

- Tak. Mama zgodziła się ze mną, że śmierć rodziców musiała być dla ciebie strasznym ciosem i pewnie jesteś przez to emocjonalnie niedojrzała. I w związku z tym najlepiej będzie, jak po prostu zniknę z twego życia.

- Byłam wystarczająco dojrzała, by zostać matką! - przypomniała Laura z goryczą. - Nie sądzisz, że ty i twoja matka powinniście pozwolić mi samodzielnie zdecydować, czy jestem wystarczająco dojrzała, by wiedzieć, czego chcę... i kogo kocham? - dodała ze ściśniętym gardłem.

- Zamierzałem do ciebie wrócić, Lauro. To nic miało być na zawsze.

Spojrzała na niego z powątpiewaniem.

- Przecież ożeniłeś się z inną - przypomniała trzeźwo.

- Bardzo za tobą tęskniłem, gdy znalazłem się w Ameryce. I zbyt dużo piłem - przyznał. - Czasem upijałem się do nieprzytomności. Nie próbuję się tym usprawiedliwiać - zapewnił widząc jej niedowierzające spojrzenie. - Diana była piękna, spodobałem się jej. To stało się tylko raz. Kilka tygodni później powiedziała mi, że spodziewa się dziecka. Co miałem zrobić? Ożeniłem się z nią. A wkrótce odkryłem, że mnie nabrała, wcale nie była w ciąży.

Co za ironia! Laura patrzyła na niego surowo. - Jakiej reakcji po mnie oczekujesz, Liam? - spytała cicho.

- Jeśli chodzi o moje małżeństwo? - Wzruszył ramionami. - Żadnej. Popełniłem błąd i muszę z tym żyć. Jednak właśnie z powodu tej pomyłki nie mogłem do ciebie wrócić. Wiedziałem, że nigdy mi nie wybaczysz, nie uwierzysz, że przez cały czas tylko ciebie kochałem. Jednak, gdy cię z nów ujrzałem przed tygodniem...

Laura zesztywniała, wbiła w niego uważne spojrzenie.

- Co pomyślałeś, co czułeś?

- Najpierw byłem oszołomiony. Potem zachwycony. Pomyślałem, że dostałem drugą szansę. Ale wtedy powiedziałaś, że wyszłaś za mąż. Jednak później dowiedziałem się, że jesteś wdową, że twój mąż był od ciebie trzydzieści lat starszy...

- Doszedłeś do wniosku, że wyszłam za Roberta dla pieniędzy... - zauważyła oschle.

- Nie wyobrażałem sobie, by mogło być inaczej przy tak ogromnej różnicy wieku... Potem, gdy zobaczyłem Bobby'ego i domyśliłem się... uznałem, że wyszłaś za mąż, by dać dziecku nazwisko. Taką miałem nadzieję. A dziś dowiedziałem się, że Robert to twój wuj Rob - mężczyzna, którego uwielbiałaś przed ośmiu laty.

- Oczywiście, że go uwielbiałam - przyznała gorąco. - Pomógł mi stanąć na nogi po śmierci rodziców, zawsze mogłam na niego liczyć. Ale nie łączyła nas miłość - nie namiętna, zmysłowa. To było małżeństwo dwojga przyjaciół, którzy troszczyli się o siebie nawzajem i kochali to samo dziecko.

- Jak ty musiałaś mnie nienawidzić przez te wszystkie lata... - powiedział ze wstydem.

- Tak. - Nie zamierzała go okłamywać, rzeczywiście go nienawidziła - za to, że ją porzucił, że ożenił się z inną, że nie było go przy niej, gdy rodziła syna. - Przez jakiś czas tak było - przyznała. - Chyba do chwili narodzin Bobby'ego. Odtąd miałam w sercu zbyt wiele miłości, by kogokolwiek nienawidzić. - A już najmniej mężczyznę, który dał jej - i Robertowi - Bobby'ego.

- Ja też go kocham - wyznał cicho Liam.

- Wiem. - Pokiwała głową. - Na początku, gdy zorientowałam się, że jestem w ciąży, nie wiedziałam, co mam robić. To Robert uznał, że powinnam cię powiadomić. Zaofiarował się nawet, że pojedzie ze mną do Ameryki, żeby mi pomóc cię odszukać, choć nienawidził tego całego zamieszania, jakie wiązało się z podróżowaniem na wózku. A potem zobaczyliśmy w gazetach zdjęcia z twojego ślubu.

- Ach. Lauro...

- Nie. - Uniosła drżącą dłoń, by powstrzymać Liama, który przykucnął przy jej krześle. Muszę powiedzieć wszystko. Całą prawdę. - Wzięła głęboki oddech. - Miałam dwadzieścia jeden lat, byłam na ostatnim roku studiów, do tego w ciąży, a ojciec mojego dziecka właśnie ożenił się z inną kobietą. Robert wiedział, że chcę urodzić to dziecko. Zaproponował mi małżeństwo, żeby móc się nami zaopiekować. I teraz dochodzimy do najtrudniejszej sprawy...

- Spojrzała na niego, a oczy zaszkliły jej się łzami.

Uścisnął ją za rękę.

- Zasługuję na wszystko, cokolwiek mi teraz powiesz.

Laura wstała i odstawiła szklaneczkę z niedopitą whisky.

- Nie chodzi o to, czy na to zasługujesz, Liam. Gdybym była inna osiem lat temu, pewnie sprawy potoczyłyby się inaczej. Ale jesteśmy, kim jesteśmy. A gdybyś mi się wtedy oświadczył, zgodziłabym się - odpowiedziała mu na pytanie, które zadał kilka dni wcześniej. - Jednak z perspektywy czasu, musze przyznać, że nie zmieniłabym niczego, co wydarzyło się w ciągu tych ośmiu lat.

- Bo poślubiłaś mężczyznę, którego w końcu pokochałaś? - wydusił przez ściśnięte gardło.

- Czy do ciebie nie dociera wcale to, co mówię? - żachnęła się ze zniecierpliwieniem. - Kochałam Roberta tylko platonicznie. Ale... - przerwała i nabrała tchu, - Muszę być z tobą uczciwa i wyznać, że nie żałuję tego małżeństwa. Był wspaniałym mężem i ojcem, nie mogliśmy mieć z Bobbym lepiej.

Liam przez chwilę przyglądał jej się w milczeniu.

- Spytałaś mnie niedawno, dlaczego nie zdradziłem od razu, że wiem o Bobbym - odezwał się wreszcie. - Odparłem, że czekałem, aż ty mi powiesz. Ale nie tylko o to chodziło. Bycie ojcem nie polega na tym, że się zapłodni kobietę. Trzeba być przy niej podczas trudnych i pełnych niepewności dni ciąży, towarzyszyć jej podczas porodu, wreszcie opiekować się nowo narodzonym dzieckiem. Wszystko to zrobił Robert. Głębokie uczucie, jakim go darzyłaś, najpierw mnie przeraziło - osiem lat temu sądziłem, że czujesz do niego coś więcej niż do mnie. Ale teraz już się tego uczucia nie obawiam. Teraz sam odczuwam do Roberta wdzięczność. Za to, że był przy tobie i Bobbym, kiedy ja nie mogłem - przyznał ze smutkiem.

- Czy naprawdę tak myślisz? - spytała Laura przez łzy.

- Oczywiście. Nie zamierzam wkroczyć w życie Bobby'ego, oświadczyć, że jestem jego prawdziwym ojcem i wejść w tę rolę, jakby mi się należała. Bo wiem, że muszę sobie dopiero zapracować na to, by ujrzał we mnie ojca. Tak jak muszę zasłużyć sobie na to, by mieć prawo powiedzieć, że wciąż cię kocham. Że nigdy nie przestałem.

- Och, Liam... - westchnęła przez łzy.

- Czy to znaczy: och, Liam, nigdy mnie nie przekonasz, czy: och, Liam, pozwolę ci spróbować, skoro tak ci na tym zależy?

Laura wzięła głęboki oddech. Teraz albo nigdy, pomyślała.

- To znaczy: och, Liam, kocham cię - wyznali cicho. - I nigdy nie przestałam cię kochać.

EPILOG

- Och, spójrz, jaka ona jest malutka - podekscytowany Bobby spojrzał na Liama, gdy stali razem nad maleńkim szpitalnym łóżeczkiem, w którym leżała urodzona przez kilkoma godzinami dziewczynka.

- Hannah jest prześliczna, prawda?

Liam zerknął na Laurę, która posłała mu z łóżka ciepły uśmiech.

- Śliczna. Ale nie tak piękna jak twoja mama - powiedział Liam i ujął rękę Laury, by ją ucałować.

- Kiedy będziemy mogli zabrać ją do domu, mamo? - dopytywał się Bobby.

Laura uśmiechnęła się do ukochanego synka, szczęśliwa, że tak dobrze przyjął pojawienie się siostry.

Laura i Liam byli małżeństwem już od ponad roku. Był to bardzo szczęśliwy rok, choć wszyscy musieli się oswajać z nową sytuacją - a zwłaszcza Bobby, który musiał się nauczyć dzielić mamą z „wujem Liamem", a teraz jeszcze przyjdzie mu robić to z siostrzyczką.

- Chyba jutro - odparła sennie.

Poród Hannah był o wiele krótszy niż Bobby'ego, ale bardzo męczący.

Tym razem Liam jej towarzyszył przez całą ciążę i poród. Laura była pewna, że będzie z nią już do końca życia.

Na czas urlopu macierzyńskiego wydawnictwem miał kierować Perry. Książka Liama ukazała się przed trzema miesiącami i przez dwa ostatnie utrzymywała się na pierwszym miejscu listy bestsellerów.

Laura nigdy jeszcze nie była tak szczęśliwa. Wiedziała, że jest kochana i kochała.

Na początku małżeństwa Liam powiedział Laurze, że chce, aby Bobby nadal nazywał go wujkiem, dopóki sam nie zechce mówić do niego „tato". Uzgodnili, że prawdę o jego pochodzeniu zdradzą chłopcu dopiero wtedy, gdy będzie starszy.

- Mogę ją potrzymać, mamo? - spytał cichutko Bobby.

Laura uśmiechnęła się.

- Jak usiądziesz na tym krześle przy moim łóżku, tata... wujek Liam ci ją poda. - Zarumieniła się nieco z powodu tego przejęzyczenia.

Ale tak właśnie teraz myślała o Liamie. Stał się prawdziwym ojcem Bobby'ego, kochał go, bawił się z nim, a kiedy trzeba, upominał.

- Dasz mi ją, tato? Proszę...

Laura widziała, że Liam Z trudem przełknął ślinę ze wzruszenia, jej samej łzy napłynęły do oczu. Bobby pierwszy raz nazwał go tatą.

Patrząc, jak synek przytula Hannah, a Liam pochyla się nad nimi z troską, Laura pomyślała, że teraz już tak będzie zawsze. Bo stali się wreszcie prawdziwą rodziną.

---