1. Podział prawa administracyjnego

Prawo administracyjne nie jest jednolite, trudni wyznaczyć granice, występuje zjawisko pogranicza prawa.

1.Wyodrębnienie w sposób normatywny:

a) cz. ogólna - doktrynalna, brak kodyfikacji, choć są ku temu plany, instytucje służące stabilizacji prawa, pozwala ujednolicać część szczegółową, zamieszcza się tu również problematykę ustrojową

b) cz. szczególna

2.Kryterium: przedmiot regulacji, podział klasyczny:

a) ustrojowe - kto działa; sprawy budowy aparatu publicznego, powiązania i relacje między organami, budowa wewnętrzna wszelkich struktur

b) materialne (szczegółowe) - co jest przedmiotem działania, normy, które określają treść praw i obowiązków adresatów

c) procesowe (formalne) - w jaki sposób działa; reguluje tok czynności podejmowanych przez organy w celu realizacji norm mat. prawa adm. np. zasady wydawania rozstrzygnięć

2. Pojęcie materialnego prawa administracyjnego

Normy, które współtworzą szczegółowe regulacje wyrażając obszary, gdzie mogą się aktualizować normy powszechnego prawa - treść praw i obowiązków podmiotów. Są też w tej treści normy o charakterze ustrojowym czy procesowym - przenikają się normy o różnym charakterze. Podział taki (doktryny), gdyż większość norm ma charakter materialny. Trudno określić i wyodrębnić granicę, gdyż jest to najobszerniejsza część prawa adm.

Są też niedostatki z przyczyn historycznych.

1. doktryna koncentrowała się na systemie; od ogółu do szczegółu, cz. szczegółowa służyła tylko do pokazywania przykładów

2. dominującą pozycję zajmowała sama administracja, potrzeby samych organów; badano podmioty, rozwój prawa ustrojowego

3. szczególny charakter m.p.a. - bardzo rozległe i często zmieniane, prawo pełne luk, niestabilne

4. uwarunkowania polityczne

3. Okoliczności uzasadniające wyodrębnienie materialnego prawa administracyjnego

- zmiana ustroju państwa -> przewartościowanie celów, jednostka centralnym punktem, a to

prawo materialne wyznacza jej status, rozwój praw obywatela

- powołania NSA i rozciągnięcie kontroli tego sądu na merytoryczną treść decyzji adm. ->

zgodności z prawem materialnym

- uznanie szczególnej roli własności prywatnej

- uwzględnienie w prawie administracyjnym wartości wynikających z integracji europejskiej

- Rada Legislacyjna wykazała braki w tej części prawa, więc nastąpił jego rozwój

- nowa Konstytucja określiła katalog praw i wolności przez nią chronionych

4. Podstawowe definicje materialnego prawa administracyjnego

1. prof. Janowicz - prawo normujące treść działania administracji

2. prof. Leoński - normy zawarte w przepisach p.a. powszechnie obowiązującego, które określają treść praw i obowiązków, a więc zachowania się ich adresatów

3. prof. Szewczyk - + ujęte w aktach rangi ustawowej lub na podst. ich upoważnień i w jej granicach + adresowane do podmiotów administrowanych + bezpośrednie źródło praw i obowiązków

4. prof. Ochendowski - szczegółowa część p.a. jest tworzona przez normy dotyczące konkretnych działów adm.

5. Typy (rodzaje) norm materialnego prawa administracyjnego

M.p.a obejmuje normy o różnym charakterze, główne kryterium: sposób konkretyzowania uprawnień i obowiązków adresatów tych norm:

a) normy konkretyzowane aktem adm.

b) normy stosowane bezpośrednio

c) normy konkretyzowane przez czynności materialno - techniczne

6. Normy mat. pr. adm. konkretyzowane przez akt administracyjny

Gdy przepis prawa materialnego ustala przesłanki w jakich organ adm. publ. ma w drodze aktu adm. nałożyć na adresata obowiązki lub uprawnienia. Następuje poprzez wydanie aktu adm. (k.p.a.; ordynacja podatkowa), w zależności od tego, co jest przedmiotem i w jakiej sytuacji (np. prawo budowlane - ustala przesłanki uzyskania pozwolenia na budowę)

7. Normy materialnego prawa administracyjnego stosowane bezpośrednio

Dotyczy to sytuacji, gdy normy m.p.a. określają uprawnienia czy obowiązki adresata wprost, bez wydawania decyzji adm.. Organy nie są uprawnione do nawiązywania stosunków adm.-pr. poprzez wydawanie aktów adm., np. obowiązek szkolny. Zadaniami organów jest kontrola przestrzegania i ewentualne zastosowanie środków przymusu.

8. Normy mat. pr. adm. konkretyzowane przez czynności materialno-techniczne

Ustalają prawa czy obowiązki adresata bez wydawania aktu adm., ale ustalają obowiązek organu adm. publ. do podjęcia czynności materialno-technicznych, czyli urzędowej; np. prowadzenie rejestrów. Organ konkretyzuje przepis szczególny poprzez czynność materialno - techniczną.

Organ ogranicza swoją wolę w przypadku działania pozytywnego. Gdy ma jakieś wąpliwości, może poddać je weryfikacji i odmówić dokonania czynności (w formie aktu adm., od którego można się odwołać), np. odmowa wydania zaświadczenia

9. Podziały materialnego prawa administracyjnego

1. układ resortowy - określone dziedziny tego prawa przedstawia się wg regulacji tego prawa. Od tytułu aktu nazywa się część m.a.p. np. prawo wodne - Ustawa o prawie wodnym.

Zalety: łatwo przypisać regulacje do danej części prawa

Wady: niewiele wnosi ta systematyka i szatkuje m.a.p. na wiele części

2. podział na działy (prof. Leoński) - wyodrębnienie dziedzin ingerencji adm. publ. w określona dobra jednostki lub w dziedziny pokrewne (10 działów)

Zalety: uwzględnia torowe spojrzenie na administrowanie, administrowany jest w centrum uwagi

10. Podział materialnego prawa administracyjnego na działy

1. wolności obywatelskie i prawa człowieka

2. status prawny jednostki

3. wolne zawody

4. funkcje policyjne

5. reglamentacja działalności gospodarczej

6. reglamentacja własności nieruchomości

7. rzeczy publiczne

8. strefy ochronne

9. ciężary publiczne

10. administracja świadcząca

11. Wolności obywatelskie i prawa człowieka w m.p.a.

Dobra gwarantowane Konstytucją z 1997 roku i przepisami prawa międz., Ustawa o zgromadzeniach, ustawa o stowarzyszeniach, ochrona danych osobowych i inne ; wykracza też poza ramy m.p.a.. Obszary: prawa polityczne (reglamentacja zgromadzeń), sposoby korzystania z tych wolności - dotyczące zgromadzeń, prawa ekonomicznego (reglamentacja działalności gospodarczej), prawa socjalnego (pomoc społeczna, kultura)

12. Status prawny jednostki w mat. pr. adm.

Dopełnienie adm.-pr. reglamentacji praw obywatelskich; status pr. osób fiz. (obywatele jak i cudzoziemcy). Przepisy kształtujące obywatelstwo, status cudzoziemców, regulacje dotyczące obowiązków meldunkowych i dokumentów stwierdzających tożsamość (ustawa o ewidencji ludności i dowodach osobistych); regulacje dotyczące dokumentów uprawniających do przekroczenia granicy; ustawa o aktach stanu cywilnego; przepisy dotyczące obowiązku obywateli w zakresie obronności kraju; status kombatantów; ordery i odznaczenia

13. Reglamentacja wykonywania wolnych zawodów w mat. pr. adm.

Regulacje dotyczące adm.-pr. reglamentacji dotyczących wolnych zawodów (zaufania publicznego), a więc charakteryzujących wysokim wykształceniem w praktyce jak i teorii, korzystanie z fachowej wiedzy i doświadczenia; głównie zawody prawnicze i medyczne;

Cel reglamentacji( wykonywana przez adm. rządową jak i samorządy zawodowe):gwarancja świadczenia usług wobec obywateli i przygotowywanie osób do wykonywania zawodu

14. Funkcje policyjne w mat. pr. adm.

Polega na utrzymaniu pokoju, porządku publ.. Regulacje normujące stany zagrożenia życia, zdrowia, mienia, klęsk żywiołowych. Są one podstawą do dokonywania nadzwyczajnych działań w szczególnym trybie, gdzie ogranicza się prawa i obowiązki obywatela chroniąc dobra wyższego rzędu, można nawet korzystać z przymusu. Ustawa o policji, o straży granicznej, o ABW, ustawy o stanach nadzwyczajnych ( stan wojenny, stan wyjątkowy, klęski żywiołowej); o chorobach zakaźnych i zakażeniach.

15. Reglamentacja działalności gospodarczej w mpa

Jej swobodę gwarantuje Konstytucja; ustawa o swobodzie działalności gospodarczej; ewidencjonowanie działalności, koncesje, zezwolenia; zrzeszanie się podmiotów gosp. - jest też ograniczane i reglamentowane np. poprzez tworzenie samorządów

16. Rzeczy publiczne w mpa

Regulacje dotyczące możliwości korzystania z rzeczy publ.- majątek publiczny (mienie i inne rzeczy powszechnego użytku - drogi, lasy państwowe); ustawa o drogach publicznych, o lasach, prawo wodne

17. Regulacje dotyczÄ…ce stref specjalnych w mpa

Inaczej ochronnych; dotyczą specjalnego terenu, gdzie wymaga się odrębnego statusu prawnego, np. obszary górnicze (Ustawa o prawie geodezyjnym i górniczym), obszary graniczne (u. o ochronie granicy), obszary przy drogach publicznych, specjalne strefy ekonomiczne

18. Ingerencja adm. w sferę własności nieruchomości na podstawie norm mpa

Regulacje dotyczące prawa własności jako podstawowego systemu gosp. Jest szereg przepisów, które dookreślają sposób korzystania z prawa własności, ograniczając je. Ustawa o gospodarowaniu nieruchomościami, o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, prawo budowlane

19. Ciężary publiczne w mpa

Składają się na to normy regulujące świadczenia pieniężne (prawo finansowe, np. podatki, renty planistyczne), rzeczowe (świadczenia, gdzie musimy osobom publicznym udostępnić naszą własność, np. terminowe wywłaszczenie nieruchomości w czasie zagrożenia powodzią - Ustawa o obronie RP) i osobiste (służba wojskowa i inne powinności wobec RP).

20. Administracja świadcząca jako dział m.p.a.

Obejmuje pomoc społeczną, jej udzielanie, system zabezpieczenia społecznego. Są to działania świadczące np. stypendia. Ustawa o pomocy społecznej, prawo o szkolnictwie wyższym.

21. Konst. gwarancje podst. swobód jednostki (praw i wolności człowieka)

Konstytucja z 1997 roku jest jednym ze źródeł prawa materialnego adm.. Jest ona źródłem podstawowym, a więc bardziej szczegółowe przepisy musza być zgodne z Konstytucją. Możemy powiedzieć, że Konstytucja jest gwarantem swobód i wolności. Normy Konstytucji mogą wyznaczać zarówno podmiotowy jak i przedmiotowy zakres wolności praw.

Najważniejszy dla tej tematyki jest rozdziaÅ‚ II Konstytucji - „WolnoÅ›ci, prawa i obowiÄ…zki czÅ‚owieka i obywatela”.

Art. 31 - 1. Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.

2. Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

3.  Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Art.37 -1. Kto znajduje się pod władzą Rzeczypospolitej Polskiej, korzysta z wolności i praw zapewnionych w Konstytucji.

2. Wyjątki od tej zasady, odnoszące się do cudzoziemców, określa ustawa.

22. Konstytucyjne podstawy (przesłanki) do wprowadzania ograniczeń w zakresie korzystania z praw i wolności człowieka

Art.37ust.2 - odnośnie cudzoziemców (np. odnoście wolnych zawodów - wymóg zdania egzaminu z języka polskiego)

Są też ograniczenia dla obywateli.

Art.31ust.3 - granice ograniczeń, przepis adresowany do władzy publicznej, wynikają z tego 2 obowiązki:

- ch. negatywny - zakaz podejmowania działań i przyjmowania uregulowań, które przez formowanie nakazów/zakazów dla jednostki reglamentowałyby jej sferę wolności w sposób ograniczający założenia Konstytucji

- ch. pozytywny - konieczność powstrzymywania się od pewnych działań

Art.31ust.3 - ma charakter wyjątkowy, gdyż ogranicza prawa i wolności konstytucyjne, a więc należy stosować wykładnię zawężającą. Wynikają przesłanki o charakterze (wynika z tego koncepcja demokratycznego państwa prawnego):

1. formalnym - ograniczenia mogą być wprowadzone tylko drogą ustawy

2. materialnym - wyrażają koncepcje interesu publicznego

23. Prawo zrzeszania siÄ™ w Konstytucji RP

Art.57 -Każdemu zapewnia się wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w nich. Ograniczenie tej wolności może określać ustawa.

Art.58 -1. Każdemu zapewnia się wolność zrzeszania się.

2. Zakazane są zrzeszenia, których cel lub działalność są sprzeczne z Konstytucją lub ustawą. O odmowie rejestracji lub zakazie działania takiego zrzeszenia orzeka sąd.

3. Ustawa określa rodzaje zrzeszeń podlegających sądowej rejestracji, tryb tej rejestracji oraz formy nadzoru nad tymi zrzeszenia

24. Prawo zrzeszania się w aktach prawa międzynarodowego

1. Powszechna Deklaracja Praw Człowieka - art.20. (1) Każdy człowiek ma prawo do spokojnego zgromadzania i stowarzyszania się. (2) Nikogo nie można zmuszać do przynależności do jakiegokolwiek ugrupowania.

2. Międzynarodowy Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych - art.22
   1. Każdy ma prawo do swobodnego stowarzyszania się z innymi, włącznie z prawem do tworzenia i przystępowania do związków zawodowych w celu ochrony swych interesów.
   2. Na wykonywanie tego prawa nie mogą być nałożone ograniczenia inne niż przewidziane przez ustawę i konieczne w demokratycznym społeczeństwie w interesie bezpieczeństwa państwowego lub publicznego, porządku publicznego bądź dla ochrony zdrowia lub moralności publicznej albo praw i wolności innych osób. Niniejszy artykuł nie stanowi przeszkody w nałożeniu ograniczeń zgodnych z ustawą na wykonywanie tego prawa przez członków sił zbrojnych i policji.
   3. Żadne z postanowień niniejszego artykułu nie uprawnia Państw-Stron Konwencji Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1948 r. dotyczącej wolności związkowej i ochrony praw związkowych do podejmowania kroków ustawodawczych lub stosowania prawa w sposób, który naruszałby gwarancje przewidziane w tej Konwencji.

3. Europejska Konwencja o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności art.11

1. Każdy ma prawo do swobodnego, pokojowego zgromadzania się oraz do swobodnego stowarzyszania się, łącznie z prawem tworzenia związków zawodowych i przystępowania do nich dla ochrony swoich interesów.

2. Wykonywanie tych praw nie może podlegać innym ograniczeniom niż te, które określa ustawa i które są konieczne w społeczeństwie demokratycznym z uwagi na interesy bezpieczeństwa państwowego lub publicznego, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwu, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób. Niniejszy przepis nie stanowi przeszkody w nakładaniu zgodnych z prawem ograniczeń w korzystaniu z tych praw przez członków sił zbrojnych, policji lub administracji państwowej.

25. Szczególne regulacje prawne dotyczące stowarzyszeń

Ustawa o szkolnictwie wyższym Art. 204. 1 Studenci maja prawo zrzeszania się w uczelnianych organizacjach studenckich, w szczególności w kołach naukowych oraz zespołach artystycznych i sportowych, na zasadach określonych w ustawie

2. Uczelniane organizacje studenckie, a także działające w uczelni stowarzyszenia zrzeszające wyłącznie studentów lub studentów i nauczycieli akademickich, mają prawo występowania z wnioskami do organów uczelni lub do organów samorządu studenckiego w sprawach dotyczących studentów uczelni.

3. Organy uczelni mogą przeznaczać środki materialne dla uczelnianych organizacji studenckich i stowarzyszeń, o których mowa w ust. 2. Organizacje te przedstawiają władzom uczelni sprawozdanie i rozliczenie z otrzymanych środków nie rzadziej niż raz w semestrze.

Art. 205. 1. Uczelniane organizacje studenckie podlegają rejestracji, z wyłączeniem organizacji studenckich działających na podstawie ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. - Prawo o stowarzyszeniach. Rejestr uczelnianych organizacji studenckich jest jawny.

2. Organem rejestrującym i prowadzącym rejestr uczelnianych organizacji studenckich jest rektor. Od decyzji rektora w sprawie rejestracji przysługuje odwołanie do ministra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego.

3. Warunkiem rejestracji uczelnianej organizacji studenckiej jest zgodność jej statutu (regulaminu, deklaracji założycielskiej) z przepisami prawa i statutem uczelni.

4. Rektor uchyla uchwałę organu uczelnianej organizacji studenckiej niezgodną z przepisami prawa, statutem uczelni lub statutem (regulaminem, deklaracją założycielską) tej organizacji.

5. Senat uczelni, na wniosek rektora, rozwiązuje uczelnianą organizację studencką, jeżeli w jej działalności rażąco lub uporczywie są naruszane przepisy ustawowe, statut uczelni lub statut (regulamin, deklaracja założycielska) organizacji.

Ustawa o ochronie przeciwpożarowej Art. 19. 1. Ochotnicza straż pożarna i związek ochotniczych straży pożarnych funkcjonują w oparciu o przepisy Ustawy - Prawo o stowarzyszeniach.

Ustawy samorządowe np. Do stowarzyszeń gmin stosuje się odpowiednio przepisy Prawa o stowarzyszeniach, z tym że dla założenia stowarzyszenia wymaganych jest co najmniej 3 założycieli.

Ustawa o gwarancjach wolności, sumienia i wyznania . art..19.ust.2. Wypełniając funkcje religijne kościoły i inne związki wyznaniowe mogą w szczególności:14)  tworzyć organizacje mające na celu działalność na rzecz formacji religijnej, kultu publicznego oraz przeciwdziałania patologiom społecznym i ich skutkom Art. 29. 1. W stosunku do organizacji tworzonych na podstawie art. 19 pkt 14, jeżeli nie mają osobowości prawnej, nie stosuje się Prawa o stowarzyszeniach

Szczególne regulacje prawne stowarzyszeń dotyczą:

26. Zakres przedmiotowy stosowania przepisów ustawy prawo o stowarzyszeniach

Struktury, które w rozumieniu ustawy mają charakter stowarzyszenia, chyba że przepisy szczególne stanowią inaczej.

Art. 7. 1. Przepisom ustawy nie podlegają:

  1)   organizacje społeczne działające na podstawie odrębnych ustaw lub umów międzynarodowych, których Rzeczpospolita Polska jest stroną,

  2)   kościoły i inne związki wyznaniowe oraz ich osoby prawne,

  3)   organizacje religijne, których sytuacja prawna jest uregulowana ustawami o stosunku państwa do kościołów i innych związków wyznaniowych, działające w obrębie tych kościołów i związków,

  4)  komitety wyborcze utworzone w związku z wyborami do Sejmu, do Senatu, wyborem Prezydenta RP, wyborami do Parlamentu Europejskiego lub wyborami do organów samorządu terytorialnego,

  5)   partie polityczne.

27. Pojęcie i cechy charakterystyczne stowarzyszenia

Art. 2. 1. Stowarzyszenie jest dobrowolnym, samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach niezarobkowych.

2. Stowarzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy działania i struktury organizacyjne oraz uchwala akty wewnętrzne dotyczące jego działalności.

3. Stowarzyszenie opiera swoją działalność na pracy społecznej członków; do prowadzenia swych spraw może zatrudniać pracowników.

28. Dobrowolny charakter stowarzyszenia

2 aspekty:

- brak przymusu w zakresie przynależności ( nie można zmuszać do wstępowania, nie można ograniczać występowania, zakaz reguły bezwzględnego posłuszeństwa wobec władz

- brak przymusu w zakresie zakładania i istnienia stowarzyszeń (zakaz kształtowania w przepisach katalogu stowarzyszeń, których istnienie jest obowiązkowe)

Art. 6. 1. Tworzenie stowarzyszeń przyjmujących zasadę bezwzględnego posłuszeństwa ich członków wobec władz stowarzyszenia jest zakazane.

2. Nikogo nie wolno zmuszać do udziału w stowarzyszeniu lub ograniczać jego prawa do wystąpienia ze stowarzyszenia. Nikt nie może ponosić ujemnych następstw z powodu przynależności do stowarzyszenia albo pozostawania poza nim.

29. Samorządność stowarzyszeń

Samodzielność w ustalaniu celów, programów, struktur oraz w kreowaniu aktów wewnętrznych, swoboda w podejmowaniu dowolnych metod funkcjonowania i wyłanianiu swoich władz, samodzielność w podejmowaniu decyzji o rozwiązaniu (ograniczenie w ustawie). Stowarzyszenia nie są samorządem w rozumieniu prawa.

30. Trwały charakter stowarzyszeń

Wykluczenie z kręgu stowarzyszeń organizacji powołanych do wykonywania zadań jednorazowych. Cel może być 1, ale musi być długoterminowy, ciągły i realny. Jest to element wyróżniający stowarzyszenia od manifestacji, zgromadzeń czy komitetów wyborczych.

31. Niezarobkowy cel działalności stowarzyszeń

Jest to element wyróżniający stowarzyszenia od organizacji gospodarczych, np. spółdzielni. Działalność stowarzyszenia powinna opierać się na pracy społecznej członków, wyjątkowo można zatrudniać pracowników. Nie wyklucza to możliwości prowadzenia działalności gosp., ale uzyskany dochód musi być przeznaczony na statutowe cele,np. działalność stowarzyszenia, a wykluczone, aby był dzielony pomiędzy członków.

32. Członkostwo w stowarzyszeniach i jego ograniczenia

Mamy do czynienia z zasadą dobrowolności przynależności i wolności zrzeszania się, która nie ma jednak charakteru bezwzględnego.

Art. 1. 1. Obywatele polscy realizują prawo zrzeszania się w stowarzyszeniach, zgodnie z przepisami Konstytucji oraz porządkiem prawnym określonym w ustawach

2. Prawo zrzeszania się w stowarzyszeniach może podlegać ograniczeniom przewidzianym jedynie przez ustawy, niezbędnym do zapewnienia interesów bezpieczeństwa państwowego lub porządku publicznego oraz ochrony zdrowia lub moralności publicznej albo ochrony praw i wolności innych osób.

Art. 3.  2. Małoletni w wieku od 16 do 18 lat, którzy mają ograniczoną zdolność do czynności prawnych, mogą należeć do stowarzyszeń i korzystać z czynnego i biernego prawa wyborczego, z tym że w składzie zarządu stowarzyszenia większość muszą stanowić osoby o pełnej zdolności do czynności prawnych.

3. Małoletni poniżej 16 lat mogą, za zgodą przedstawicieli ustawowych, należeć do stowarzyszeń według zasad określonych w ich statutach, bez prawa udziału w głosowaniu na walnych zebraniach członków oraz bez korzystania z czynnego i biernego prawa wyborczego do władz stowarzyszenia. Jeżeli jednak jednostka organizacyjna stowarzyszenia zrzesza wyłącznie małoletnich, mogą oni wybierać i być wybierani do władz tej jednostki.

Art. 4. 1. Cudzoziemcy mający miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą zrzeszać się w stowarzyszeniach, zgodnie z przepisami obowiązującymi obywateli polskich.

2. Cudzoziemcy niemający miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej mogą wstępować do stowarzyszeń, których statuty przewidują taką możliwość.

Inne ograniczenia: żołnierz zawodowy potrzebuje zezwolenia MSZ aby wstąpić do stow.

33. Klasyfikacje stowarzyszeń

1. Kryt.: normatywne (na jakiej regulacji były tworzone stow. )

1. prawo o stowarzyszeniach

2. inne

2. Kryt.: kompetencja do administrowania

1. wykonujÄ…ce funkcje adm. publ. (na podstawie zlecenia)

2. nie wykonujÄ…ce takich funkcji

3) Kryt. wynikajÄ…ce z Ustawy o Stowarzyszeniach:

a) zarejestrowane (ustawa nie operuje tym pojęciem; może działać dopiero po rejestracji

w KRS - otrzymują osobowość prawną)

b) zwykłe

c) związki stowarzyszeń

34. Stowarzyszenia zarejestrowane - charakterystyka

Pojęcie pozanormatywne, nie występuje w przepisach prawa, wypracowane przez doktrynę. Wymagana jest tutaj procedura rejestracyjna. Możemy powiedzieć, że jest to kwalifikowana forma stowarzyszeń. Tworzone przez grupę co najmniej 15 osób, obligatoryjne jest posiadanie statutu jak i komitetu założycielskiego - reprezentacji stow. podczas procedury rejestracji. Posiada osobowość prawną, może zakładać terenowe jednostki organizacyjne, łączyć się w związki stowarzyszeń, przyjmować w poczet swych członków osoby prawne oraz korzystać z ofiarności publicznej i przyjmować dotacje od organów władzy państwowej i innych instytucji.

35. Stowarzyszenia zarejestrowane - zasady tworzenia (36)

Art. 3. 1. Prawo tworzenia stowarzyszeń przysługuje obywatelom polskim mającym pełną zdolność do czynności prawnych i niepozbawionym praw publicznych.

Art. 9. Osoby w liczbie co najmniej piętnastu, pragnące założyć stowarzyszenie, uchwalają statut stowarzyszenia i wybierają komitet założycielski.

Musi odbyć się procedura rejestracyjna i należy utworzyć komitet założycielski.

36. Postępowanie w sprawie rejestracji stowarzyszenia

Art. 12. Komitet założycielski składa do sądu rejestrowego wniosek o rejestrację wraz ze statutem, listą założycieli, zawierającą imiona i nazwiska, datę i miejsce urodzenia, miejsce zamieszkania oraz własnoręczne podpisy założycieli, protokół z wyboru komitetu założycielskiego, a także informację o adresie tymczasowej siedziby stowarzyszenia.

Art. 13. 1. Wniosek o zarejestrowanie stowarzyszenia sąd rejestrowy rozpoznaje niezwłocznie, a rozstrzygnięcie powinno nastąpić nie później niż w ciągu 3 miesięcy od dnia złożenia wniosku.

2. Sąd rejestrowy doręcza organowi nadzorującemu odpis wniosku o rejestrację wraz z załącznikami wymienionymi w art. 12. Organ ten ma prawo wypowiedzieć się w sprawie wniosku w terminie 14 dni licząc od dnia jego doręczenia, a także przystąpić, za zgodą sądu, do postępowania jako zainteresowany.

Art. 14. Sąd rejestrowy odmawia zarejestrowania stowarzyszenia, jeżeli nie spełnia ono warunków określonych w ustawie.

Organ nadzorujÄ…cy:

a) wojewoda (właściwy ze względu na siedzibę stow.) - względem stow. j.s.t., nie może być

organ niższy, bo również województwa mogą tworzyć stowarzyszenia

b)starosta - względem pozostałych stowarzyszeń

Art. 16. Sąd rejestrowy wydaje postanowienie o zarejestrowaniu stowarzyszenia po stwierdzeniu, że jego statut jest zgodny z przepisami prawa i założyciele spełniają wymagania określone ustawą.

Art. 17. 1. Stowarzyszenie uzyskuje osobowość prawną i może rozpocząć działalność z chwilą wpisania do Krajowego Rejestru Sądowego.

3. O wpisaniu stowarzyszenia do Krajowego Rejestru Sądowego sąd rejestrowy zawiadamia założycieli oraz organ nadzorujący, przesyłając jednocześnie temu organowi statut.

37. Statut stowarzyszenia zarejestrowanego

Art. 10. 1. Statut stowarzyszenia określa w szczególności:

  1)   nazwę stowarzyszenia, odróżniającą je od innych stowarzyszeń, organizacji i instytucji,

  2)   teren działania i siedzibę stowarzyszenia,

  3)   cele i sposoby ich realizacji,

  4)   sposób nabywania i utraty członkostwa, przyczyny utraty członkostwa oraz prawa i obowiązki członków,

  5)   władze stowarzyszenia, tryb dokonywania ich wyboru, uzupełniania składu oraz ich kompetencje,

  6)   sposób reprezentowania stowarzyszenia oraz zaciągania zobowiązań majątkowych, a także warunki ważności jego uchwał,

  7)   sposób uzyskiwania środków finansowych oraz ustanawiania składek członkowskich,

  8)   zasady dokonywania zmian statutu,

  9)   sposób rozwiązania się stowarzyszenia.

2. Stowarzyszenie, które zamierza tworzyć terenowe jednostki organizacyjne, jest obowiązane określić w statucie strukturę organizacyjną i zasady tworzenia tych jednostek.

3. Osoba prawna może być jedynie wspierającym członkiem stowarzyszenia.

38. Organy stowarzyszenia zarejestrowanego

Minimalna struktura stowarzyszenia:

1) Walne zebranie członków - 1. Najwyższą władzą stowarzyszenia jest walne zebranie członków. W sprawach, w których statut nie określa właściwości władz stowarzyszenia, podejmowanie uchwał należy do walnego zebrania członków. (domniemanie komptetencji)

2. Statut może przewidywać zamiast walnego zebrania członków zebranie delegatów lub zastąpienie walnego zebrania członków zebraniem delegatów, jeżeli liczba członków przekroczy określoną w statucie wielkość. W takich przypadkach statut określa zasady wyboru delegatów i czas trwania ich kadencji.

2) Zarząd - organ wykonawczy; podstawowe zadanie - wykonywanie uchwał walnego

zebrania członków

3) Organ kontroli wewnętrznej - kształt nieokreślony, najczęściej komisja rewizyjna

39. Stowarzyszenia zwykłe - charakterystyka

Uproszczona forma stowarzyszeń, nie posiada osobowości prawnej, nie podlega procedurze rejestracyjnej, nie posiada majątku, może występować w post. adm. jako podmiot na prawach strony. Stosuje się wobec nich mniejszy nadzór. Tworzone przez co najmniej 3 osoby, które tworzą regulamin odpowiedzialności (statut) - nazwa, cel, teren działalności, środki działania, siedziba, przedstawiciel reprezentujący. Źródło utrzymania: składki członkowskie.

40. Postępowanie w sprawie utworzenia stowarzyszenia zwykłego

Art. 40. 1. Uproszczoną formą stowarzyszenia jest stowarzyszenie zwykłe, nie posiadające osobowości prawnej.

2. Osoby w liczbie co najmniej trzech, pragnące założyć stowarzyszenie zwykłe, uchwalają regulamin działalności, określając w szczególności jego nazwę, cel, teren i środki działania, siedzibę oraz przedstawiciela reprezentującego stowarzyszenie.

3. O utworzeniu stowarzyszenia zwykłego jego założyciele informują na piśmie właściwy, ze względu na przyszłą siedzibę stowarzyszenia, organ nadzorujący, podając dane, o których mowa w ust. 2.

Art. 41. 1. Sąd rejestrowy, na wniosek organu nadzorującego lub prokuratora, może zakazać założenia stowarzyszenia zwykłego, jeżeli nie spełnia ono warunków określonych w art. 16. (statut zgodny z prawem)

2. Jeżeli w ciągu 30 dni od dnia uzyskania informacji o założeniu stowarzyszenia zwykłego nie zakazano jego działalności, może ono rozpocząć działalność.

41. Ustawowe ograniczenia w działalności stowarzyszenia zwykłego

Art. 42. 1. Stowarzyszenie zwykłe nie może:

  1)   powoływać terenowych jednostek organizacyjnych,

  2)   łączyć się w związki stowarzyszeń,

  3)   zrzeszać osób prawnych,

  4)   prowadzić działalności gospodarczej,

  5)   przyjmować darowizn, spadków i zapisów oraz otrzymywać dotacji, a także korzystać z ofiarności publicznej.

2. Stowarzyszenie zwykłe uzyskuje środki na swoją działalność ze składek członkowskich.

42. Związki stowarzyszeń - ogólna charakterystyka

Są zakładane przez przynajmniej 3 stowarzyszenia, które posiadają osobowość prawną (zarejestrowane). Odnosimy do nich przepisy o stowarzyszeniach zarejestrowanych. Założycielami i członkami związku mogą być także inne osoby prawne, z tym że osoby prawne mające cele zarobkowe mogą być członkami wspierającymi.

43. Majątek stowarzyszeń

Art. 33. 1. Majątek stowarzyszenia powstaje ze składek członkowskich, darowizn, spadków, zapisów, dochodów z własnej działalności, dochodów z majątku stowarzyszenia oraz z ofiarności publicznej.

2. Stowarzyszenie, z zachowaniem obowiązujących przepisów, może przyjmować darowizny, spadki i zapisy oraz korzystać z ofiarności publicznej.

Art. 34. Stowarzyszenie może prowadzić działalność gospodarczą, według ogólnych zasad określonych w odrębnych przepisach. Dochód z działalności gospodarczej stowarzyszenia służy realizacji celów statutowych i nie może być przeznaczony do podziału między jego członków.

Art. 35. Stowarzyszenie może otrzymywać dotację według zasad określonych w odrębnych przepisach.

44. Rozwiązanie stowarzyszenia - przesłanki i postępowanie

2 sposoby rozwiÄ…zania:

a) na podstawie własnej uchwały podjętej przez organy - gdy liczba członków zmniejszyła się

poniżej liczby wymaganej

b)postanowieniem sądu rejonowego - konsekwencja zastosowania trybu nadzorczego - gdy stowarzyszenia nie posiadają władz i nie ma warunków do ich wyłonienia w okresie krótszym niż rok

Art. 36. 1. W razie rozwiązania się stowarzyszenia na podstawie własnej uchwały, likwidatorami stowarzyszenia są członkowie jego zarządu, jeżeli statut lub, w razie braku odpowiednich postanowień statutu, uchwała ostatniego walnego zebrania członków (zebrania delegatów) tego stowarzyszenia nie stanowi inaczej.

2. W razie rozwiązania stowarzyszenia przez sąd, zarządza on jego likwidację, wyznaczając likwidatora.

Art. 37. 1. Obowiązkiem likwidatora jest przeprowadzenie likwidacji w możliwie najkrótszym czasie, w sposób zabezpieczający majątek likwidowanego stowarzyszenia przed nieuzasadnionym uszczupleniem.

2. Likwidator w szczególności powinien:

  1)   zawiadomić sąd o wszczęciu likwidacji i wyznaczeniu likwidatora, z podaniem swego nazwiska, imienia i miejsca zamieszkania, jeżeli nie zachodzą warunki określone w art. 36 ust. 2,

  2)   dokonywać czynności prawnych niezbędnych do przeprowadzenia likwidacji, podając do publicznej wiadomości o wszczęciu postępowania likwidacyjnego,

  3)   po zakończeniu likwidacji zgłosić sądowi wniosek o wykreślenie stowarzyszenia z Krajowego Rejestru Sądowego.

3. Jeżeli likwidacja nie zostanie zakończona w ciągu roku od dnia jej zarządzenia, likwidatorzy przedstawiają przyczyny opóźnienia sądowi, który w razie uznania opóźnienia za usprawiedliwione przedłuża termin likwidacji lub zarządza zmianę likwidatorów.

Art. 38. Majątek zlikwidowanego stowarzyszenia przeznacza się na cel określony w statucie lub w uchwale walnego zebrania członków (zebrania delegatów) o likwidacji stowarzyszenia. W razie braku postanowienia statutu lub uchwały w tej sprawie, sąd orzeka o przeznaczeniu majątku na określony cel społeczny.

Art. 39. Koszty likwidacji pokrywa się z majątku likwidowanego stowarzyszenia.

45. Organy nadzoru nad stowarzyszeniami

Art. 8. 5. Nadzór nad działalnością stowarzyszeń należy do:

  1)   wojewody właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia - w zakresie nadzoru nad działalnością stowarzyszeń jednostek samorządu terytorialnego,

  2)   starosty właściwego ze względu na siedzibę stowarzyszenia - w zakresie nadzoru nad innymi niż wymienione w pkt 1 stowarzyszeniami

- zwanych dalej "organami nadzorujÄ…cymi".

46. Środki nadzoru stosowane w stosunku do stowarzyszeń

Art. 25. Organ nadzorujący ma prawo:

  1)   żądać dostarczenia przez zarząd stowarzyszenia, w wyznaczonym terminie, odpisów uchwał walnego zebrania członków (zebrania delegatów),

  2)   żądać od władz stowarzyszenia niezbędnych wyjaśnień.

Art. 26. W razie niezastosowania się stowarzyszenia do wymagań określonych w art. 25, sąd na wniosek organu nadzorującego może nałożyć grzywnę w wysokości jednorazowo nie wyższej niż 5.000 zł. Od grzywny można zwolnić, jeżeli po jej wymierzeniu stowarzyszenie niezwłocznie zastosuje się do wymagań organu nadzorującego. Stowarzyszenie, w terminie 7 dni, może wystąpić do sądu o zwolnienie od grzywny.

Art. 28. W razie stwierdzenia, że działalność stowarzyszenia jest niezgodna z prawem lub narusza postanowienia statutu w sprawach, o których mowa w art. 10 ust. 1 i 2, organ nadzorujący, w zależności od rodzaju i stopnia stwierdzonych nieprawidłowości, może wystąpić o ich usunięcie w określonym terminie, udzielić ostrzeżenia władzom stowarzyszenia, wystąpić do sądu o zastosowanie środka określonego w art. 29.

Art. 29. 1. Sąd, na wniosek organu nadzorującego lub prokuratora, może:

  1)   udzielić upomnienia władzom stowarzyszenia,

  2)   uchylić niezgodną z prawem lub statutem uchwałę stowarzyszenia,

  3)   rozwiązać stowarzyszenie, jeżeli jego działalność wykazuje rażące lub uporczywe naruszanie prawa albo postanowień statutu i nie ma warunków do przywrócenia działalności zgodnej z prawem lub statutem.

2. Sąd rozpoznając wniosek, o którym mowa w ust. 1 pkt 3, może na wniosek lub z własnej inicjatywy wydać zarządzenie tymczasowe o zawieszeniu w czynnościach zarządu stowarzyszenia, wyznaczając przedstawiciela do prowadzenia bieżących spraw stowarzyszenia.

3. Rozpoznając wniosek o rozwiązanie stowarzyszenia, sąd może zobowiązać władze stowarzyszenia do usunięcia nieprawidłowości w określonym terminie i zawiesić postępowanie. W razie bezskutecznego upływu terminu, sąd, na wniosek organu nadzorującego lub z własnej inicjatywy, podejmie zawieszone postępowanie.

Art. 30. 1. Jeżeli stowarzyszenie nie posiada zarządu zdolnego do działań prawnych, sąd, na wniosek organu nadzorującego lub z własnej inicjatywy, ustanawia dla niego kuratora.

2. Kurator jest obowiązany do zwołania w okresie nie dłuższym niż 6 miesięcy walnego zebrania członków (zebrania delegatów) stowarzyszenia w celu wyboru zarządu. Do czasu wyboru zarządu, kurator reprezentuje stowarzyszenie w sprawach majątkowych wymagających bieżącego załatwienia.

47. Wolność zgromadzeń w Konstytucji

Art. 57.  Każdemu zapewnia się wolność organizowania pokojowych zgromadzeń i uczestniczenia w nich. Ograniczenie tej wolności może określać ustawa.

Konstytucja nie określa jakie zgromadzenia podlegają reglamentacji. Możemy domniemywać to z art.31.3. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

48. Wolność zgromadzeń w aktach prawa międzynarodowego

Powszechna Deklaracja Praw Człowieka - art.20 - Każdy człowiek ma prawo do spokojnego zgromadzania i stowarzyszania się.

„Pakt Obywatelski” - art.21 Uznaje siÄ™ prawo do spokojnego zgromadzania siÄ™. Na wykonywanie tego prawa nie mogÄ… być naÅ‚ożone ograniczenia inne niż ustalone zgodnie z ustawÄ… i konieczne w demokratycznym spoÅ‚eczeÅ„stwie w interesie bezpieczeÅ„stwa paÅ„stwowego lub publicznego, porzÄ…dku publicznego bÄ…dź dla ochrony zdrowia lub moralnoÅ›ci publicznej albo praw i wolnoÅ›ci innych osób.

EKPW - art.11 1. Każdy ma prawo do swobodnego, pokojowego zgromadzania siÄ™ …

2. Wykonywanie tych praw nie może podlegać innym ograniczeniom niż te, które określa ustawa i które są konieczne w społeczeństwie demokratycznym z uwagi na interesy bezpieczeństwa państwowego lub publicznego, ochronę porządku i zapobieganie przestępstwu, ochronę zdrowia i moralności lub ochronę praw i wolności innych osób. Niniejszy przepis nie stanowi przeszkody w nakładaniu zgodnych z prawem ograniczeń w korzystaniu z tych praw przez członków sił zbrojnych, policji lub administracji państwowej.

Są to prawa derogowalne, które można poddać klauzuli limitacyjnej, oczywiście tylko w uzasadnionych prawem okolicznościach.

49. Zakres przedmiotowy stosowania ustawy Prawo o zgromadzeniach

Organizowanie i uczestnictwo w zgromadzeniach publicznych - reglamentacja zgromadzeń.

Reglamentacja przejawia się przez: zakazy dotyczące zgromadzeń, obowiązki organizatora zgromadzeń, procedura reglamentacyjna

50. Pojęcie zgromadzenia i zgromadzenia publicznego

Art. 1.  2. Zgromadzeniem jest zgrupowanie co najmniej 15 osób, zwołane w celu wspólnych obrad lub w celu wspólnego wyrażenia stanowiska. (nie podlegają one reglamentacji)

Zgromadzenia publiczne - organizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób.

51. Zakres reglamentacji zgromadzeń i wyłączenia spod tego zakresu

Reglamentowane są tylko zgromadzenia publiczne. Nie ważny jest cel, ale to, czy jest to publiczne czy prywatne. Zgromadzenia publiczne podlegają reglamentacji, gdy przynajmniej 15 osób. Musi zachodzić związek psychologiczny pomiędzy zgromadzonymi - wspólne stanowisko - ważne w doktrynie.

Art. 4. Przepisy ustawy nie dotyczą zgromadzeń:

  1)   organizowanych przez organy państwa lub organy samorządu terytorialnego,

  2)   odbywanych w ramach działalności Kościoła Katolickiego, innych kościołów oraz związków wyznaniowych.

52. Szczególne regulacje kształtujące prawo do zgromadzeń

Ustawa - prawo o szkolnictwie wyższym - studenci mogą na terenie uczelni organizować zgromadzenia o czym informują rektora na 24h przed, który może im odmówić; na zgromadzenie w budynku uczelni konieczna jest zgoda rektora

Ustawa - prawo o ruchu drogowym - jeżeli zgromadzenie ma wpływ na ruch trzeba mieć na to pozwolenie i pod warunkiem zapewnienia bezpieczeństwa i porządku

Ustawa o ochronie byłych hitlerowskich obozów zagłady - zgoda wojewody i wydana w formie decyzji

Ustawa o stanie wyjątkowym - w czasie stanu wyjątkowego mogą być zawieszone prawa do organizowania zgromadzeń , nie dotyczy to organizowanych przez kościoły, organy państwa i samorządu; sankcja: kara aresztu lub grzywny

Ustawa o stanie wojennym - jak wyżej

53. Pojęcie organizatora zgromadzenia ***

Art. 3. 1. Prawo organizowania zgromadzeń przysługuje osobom mającym pełną zdolność do czynności prawnych, osobom prawnym, innym organizacjom, a także grupom osób.

54. Właściwość rzeczowa i miejscowa organów do reglamentacji zgr. ***

Art. 5. 1. Postępowanie w sprawach dotyczących zgromadzeń należy do zadań zleconych organów gminy.

2. Organem odwoławczym od decyzji wydanych w sprawach, o których mowa w ust. 1, jest wojewoda.

Ustawa nie określa jaki organ gminy, przyjmuje się, że organ wykonawczy.

Art. 6. 1. Zgromadzenia organizowane na otwartej przestrzeni dostępnej dla nieokreślonych imiennie osób, zwane dalej "zgromadzeniami publicznymi", wymagają uprzedniego zawiadomienia organu gminy właściwego ze względu na miejsce zgromadzenia.

2. Jeżeli zgromadzenia organizowane są w pobliżu siedzib przedstawicielstw dyplomatycznych, urzędów konsularnych, misji specjalnych i organizacji międzynarodowych korzystających z immunitetów i przywilejów dyplomatycznych, organ gminy zawiadamia właściwego komendanta policji oraz MSZ.

3. Rada gminy może określić miejsca, w których organizowanie zgromadzeń publicznych nie wymaga zawiadomienia.

55. ObowiÄ…zki organizatora zgromadzenia w zakresie jego organizacji ***

Organizator zgromadzenia publicznego zawiadamia organ gminy w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni, a najwcześniej 30 dni przed datą zgromadzenia.

Milczenie organu oznacza jego zgodÄ™.

56. Zawiadomienie o zamiarze zwołania zgromadzenia

Art. 7. 1. Organizator zgromadzenia publicznego zawiadamia organ gminy w taki sposób, aby wiadomość o zgromadzeniu dotarła nie później niż na 3 dni, a najwcześniej 30 dni przed datą zgromadzenia.

2. Zawiadomienie powinno zawierać następujące dane:

  1)   imię, nazwisko, datę urodzenia i adres organizatora oraz nazwę i adres osoby prawnej lub innej organizacji, jeżeli w jej imieniu organizuje on zgromadzenie,

  2)   cel i program oraz język, w którym będą porozumiewać się uczestnicy zgromadzenia,

  3)   miejsce i datę, godzinę rozpoczęcia, planowany czas trwania, przewidywaną liczbę uczestników oraz projektowaną trasę przejścia, jeżeli przewiduje się zmianę miejsca w czasie trwania zgromadzenia,

  4)   określenie planowanych przez organizatora środków służących zapewnieniu pokojowego przebiegu zgromadzenia oraz środków, o których dostarczenie zwraca się do organu gminy.

57. Postępowanie w sprawie zawiadomienia o zgromadzeniu

Wpływ zawiadomienia wszczyna postępowanie administracyjne wyjaśniające. Organ sprawdza czy zgromadzenie jest zgodne z prawem i czy nie jest to niebezpieczne.

Milczenie = zgoda organu

Art. 8. Organ gminy zakazuje zgromadzenia publicznego, jeżeli:

  1)   jego cel lub odbycie sprzeciwiają się niniejszej ustawie lub naruszają przepisy ustaw karnych,

  2)   odbycie zgromadzenia może zagrażać życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach.

Art. 9. 1. Decyzja o zakazie zgromadzenia publicznego powinna być doręczona organizatorowi w terminie 3 dni od dnia zawiadomienia, nie później jednak niż na 24 godziny przed planowanym terminem rozpoczęcia zgromadzenia.

2. Odwołanie wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia decyzji. (wojewoda)

3. Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji.

4. Decyzję wydaną w wyniku rozpatrzenia odwołania doręcza się organizatorowi w terminie 3 dni od dnia otrzymania odwołania.

58. Decyzja o zakazie zgromadzenia publ. i środki prawne, które od niej przysługują

Art. 9. 1. Decyzja o zakazie zgromadzenia publicznego powinna być doręczona organizatorowi w terminie 3 dni od dnia zawiadomienia, nie później jednak niż na 24 godziny przed planowanym terminem rozpoczęcia zgromadzenia.

2. Odwołanie wnosi się w terminie 3 dni od dnia doręczenia decyzji. (wojewoda)

3. Wniesienie odwołania nie wstrzymuje wykonania decyzji.

4. Decyzję wydaną w wyniku rozpatrzenia odwołania doręcza się organizatorowi w terminie 3 dni od dnia otrzymania odwołania.

Kontrola sÄ…dowoadministracyjna:

- na decyzję wojewody służy prawo wniesienia skargi do sądu adm. w terminie 3 dni od doręczenia

- skargę wnosi się bezpośrednio do sądu

- sąd wyznacza rozprawę nie później niż na 7 dni od wpłynięcia

- skarga kasacyjna

59. ObowiÄ…zki i uprawnienia organizatora zgr. publ. w trakcie jego trwania

Art. 10. 1. Zgromadzenie publiczne powinno mieć przewodniczącego, który otwiera zgromadzenie, kieruje jego przebiegiem oraz zamyka zgromadzenie.

2. Przewodniczącym jest organizator zgromadzenia, chyba że powierzy on swoje obowiązki innej osobie albo uczestnicy zgromadzenia za jego zgodą wybiorą innego przewodniczącego.

3. Przewodniczący odpowiada za zgodny z przepisami prawa przebieg zgromadzenia i podejmuje w tym celu przewidziane w ustawie środki.

4. Przewodniczący ma prawo zażądać opuszczenia zgromadzenia przez osobę, która swoim zachowaniem narusza przepisy ustawy albo uniemożliwia lub usiłuje udaremnić zgromadzenie. W razie niepodporządkowania się żądaniu, przewodniczący może zwrócić się o pomoc do policji lub straży miejskiej.

5. Jeżeli uczestnicy zgromadzenia nie podporządkują się zarządzeniom przewodniczącego wydanym w wykonaniu jego obowiązków lub gdy przebieg zgromadzenia sprzeciwia się niniejszej ustawie albo narusza przepisy ustaw karnych, przewodniczący rozwiązuje zgromadzenie.

6. Z chwilą rozwiązania lub zamknięcia zgromadzenia jego uczestnicy są obowiązani bez nieuzasadnionej zwłoki opuścić miejsce, w którym odbywało się zgromadzenie.

Ponadto może wnioskować do organów gminy o zabezpieczenie policyjne, odpowiada za przebieg zgr.

60. Kompetencje organów gminy w czasie zgromadzenia publicznego

Art. 11. 1. Organ gminy może delegować na zgromadzenie swoich przedstawicieli.

2. Organ gminy na wniosek organizatora zapewnia w miarę potrzeby i możliwości ochronę policyjną w trybie przepisów Ustawy o Policji, służącą stosownemu przebiegowi zgromadzenia, oraz może delegować na zgromadzenie swojego przedstawiciela.

3. Delegowani przedstawiciele organu gminy, przybywając na zgromadzenie, są obowiązani okazać swoje upoważnienia przewodniczącemu zgromadzenia.

Art. 12. 1. Zgromadzenie może być rozwiązane przez przedstawiciela organu gminy, jeżeli jego przebieg zagraża życiu lub zdrowiu ludzi albo mieniu w znacznych rozmiarach lub gdy narusza przepisy niniejszej ustawy albo przepisy ustaw karnych, a przewodniczący, uprzedzony o konieczności rozwiązania zgromadzenia, wzbrania się to uczynić.

2. Rozwiązanie zgromadzenia na podstawie ust. 1 następuje przez wydanie decyzji ustnej, poprzedzonej trzykrotnym ostrzeżeniem uczestników zgromadzenia o możliwości jego rozwiązania, a następnie ogłoszonej przewodniczącemu w obecności zgromadzonych, której nadaje się rygor natychmiastowej wykonalności. Decyzję tę doręcza się organizatorowi na piśmie w terminie 24 godzin od jej podjęcia.

3. Organizatorowi oraz uczestnikowi zgromadzenia przysługuje prawo odwołania się od decyzji w sprawie rozwiązania zgromadzenia w terminie 3 dni od dnia rozwiązania zgromadzenia; przepis art. 9 ust. 4 stosuje się odpowiednio.

61. Pojęcie ewidencji ludności

Zespół działań podejmowanych w ramach adm. publ. nakierowanych na rejestrację danych o osobach fizycznych.

Ten system ma stabilizować stosunki prawne na terenie RP. Ten system jest tak skonstruowany aby na bieżąco aktualizować informacje.

System ewidencji ludności prowadzony jest przy wykorzystaniu technik informatycznych w oparciu o dane zgłaszane przy wykonywaniu ustawowo określonych obowiązków meldunkowych.

Niewykonanie tych obowiązków jest sankcjonowane - KW, wykroczenie przeciwko obowiązkowi meldunkowemu.

62. Zakres danych rejestrowanych w ewidencji ludności

Art. 1. 2. Ewidencja ludności polega na rejestracji danych o miejscu pobytu osób, o urodzeniach, dotyczących obowiązku wojskowego, zmianach stanu cywilnego, obywatelstwa, imion i nazwisk oraz o zgonach.

63. Zakres przedmiotowy obowiązków meldunkowych

Art. 4. Obowiązek meldunkowy polega na:

  1)   zameldowaniu się w miejscu pobytu stałego lub czasowego;

  2)   wymeldowaniu się z miejsca pobytu stałego lub czasowego;

  3)   zameldowaniu o urodzeniu dziecka;

  4)   zameldowaniu o zmianie stanu cywilnego;

5. zameldowaniu o zgonie osoby.

64. Zakres podmiotowy obowiązków meldunkowych

Wszystkie osoby przebywające na terytorium RP. Osoby takie są obowiązane do wykonywania czynności obowiązków meldunkowych.

Art. 27. Od wykonywania obowiązku meldunkowego zwolnieni są pod warunkiem wzajemności szefowie i członkowie personelu przedstawicielstw dyplomatycznych oraz urzędów konsularnych państw obcych, łącznie z członkami ich rodzin pozostającymi z nimi we wspólnocie domowej, a także inne osoby na podstawie ustaw, umów lub powszechnie ustalonych zwyczajów międzynarodowych, z wyjątkiem cudzoziemców mających stałe miejsce pobytu w Rzeczypospolitej Polskiej.

65. Zameldowanie na pobyt stały

Ta instytucja służy stabilizacji stron stosunków prawnych. Podczas realizacji tego obowiązku uzyskuje się większość danych o osobach, podstawowe źródło informacji dla państwa. Obecnie tendencja do obniżania rangi tej instytucji.

Art. 5. 1. Osoba posiadająca obywatelstwo polskie i przebywająca stale na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana zameldować się w miejscu pobytu stałego.

2. W tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce pobytu stałego.

66. Pojęcie pobytu stałego

Art. 6. 1. Pobytem stałym jest zamieszkanie w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem z zamiarem stałego przebywania.

2. Miejscem pobytu stałego osoby zatrudnionej na statku żeglugi śródlądowej, zamieszkałej stale na statku, jest miejscowość, w której ma siedzibę przedsiębiorstwo żeglugowe zatrudniające tę osobę.

Przesłanką jest okoliczność:

- obiektywna - zamieszkiwanie

- subiektywna - zamiar stałego przebywania

Miejsce pobytu ma być wyznaczone adresem: W gminach:

• ze statusem miasta - nazwa miasta (dzielnicy), ulicy, numer domu i lokalu, nazwa

województwa, i kod pocztowy

• pozostaÅ‚ych - nazwa miejscowoÅ›ci, numer domu i lokalu, nazwa gminy,

województwo, kod pocztowy, ulica-o ile jest

67. Zameldowanie na pobyt czasowy

Co do zasady trwający poniżej 3m-cy, są wyjątki.

68. Pojęcie i rodzaje pobytu czasowego

Art. 7. 1. Pobytem czasowym jest przebywanie bez zamiaru zmiany miejsca pobytu stałego w innej miejscowości pod oznaczonym adresem lub w tej samej miejscowości, lecz pod innym adresem.

2. Miejscem pobytu czasowego osoby zatrudnionej na statku morskim albo osoby, która w związku z wykonywaniem pracy przebywa przez określony czas w ruchomym urządzeniu mieszkalnym poza miejscem pobytu stałego, jest miejscowość, w której ma siedzibę zakład pracy zatrudniający tę osobę.

2 rodzaje:

a) zam. na pobyt czasowy trwajÄ…cy do 3 m-cy

b) zam. na pobyt czasowy trwajÄ…cy ponad 3 m-ce

Art. 8. 1.Osoba zameldowana na pobyt czasowy i przebywająca w tej samej miejscowości nieprzerwanie dłużej niż 3 miesiące jest obowiązana zameldować się na pobyt stały, chyba że zachodzą okoliczności wskazujące na to, iż pobyt ten nie utracił charakteru pobytu czasowego.

69. Pobyt czasowy trwający dłużej niż trzy miesiące

Za okoliczności uzasadniające zameldowanie na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące uważa się w szczególności:

  1)   wykonywanie pracy poza miejscem pobytu stałego;

  2)   pobyt związany z kształceniem się, leczeniem, wypoczynkiem lub ze względów rodzinnych;

  3)   odbywanie czynnej służby wojskowej;

  4)   pobyt w zakładach karnych i poprawczych, aresztach śledczych, schroniskach dla nieletnich i zakładach wychowawczych .

2. Wątpliwości co do charakteru pobytu rozstrzyga właściwy organ gminy w drodze decyzji adm.

3.W tym samym czasie można mieć tylko jedno miejsce pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące.

Odmowa organu w drodze decyzji adm., zgoda poprzez czynność materialno - techniczną.

70. Realizacja obowiązku meldunkowego na pobyt stały

Art. 10. 1. Osoba, która przebywa w określonej miejscowości pod tym samym adresem dłużej niż trzy doby, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia przybycia.

2. Osoba, która przybywa do zakładu hotelarskiego albo do zakładu udzielającego pomieszczenia w związku z pracą, nauką, leczeniem się lub opieką społeczną, jest obowiązana zameldować się na pobyt stały lub czasowy przed upływem 24 godzin od chwili przybycia.

Obowiązek realizowany przez właściwy organ gminy

Art. 9. 1. Przy dopełnianiu obowiązku meldunkowego należy przedstawić dowód osobisty, a w uzasadnionych przypadkach - inny dokument pozwalający na ustalenie tożsamości.

2a. Przy zameldowaniu na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 3 miesiące należy przedstawić potwierdzenie pobytu w lokalu osoby zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad 3 miesiące, dokonane przez właściciela lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu, oraz, do wglądu, dokument potwierdzający tytuł prawny do lokalu tego podmiotu. Dokumentem potwierdzającym tytuł prawny do lokalu może być umowa cywilno-prawna, wypis z księgi wieczystej, decyzja administracyjna, orzeczenie sądu lub inny dokument poświadczający tytuł prawny do lokalu.

3. Osoba niepełnoletnia nieposiadająca dokumentu stwierdzającego tożsamość przedstawia odpis skrócony aktu urodzenia.

4. Osoby podlegające powszechnemu obowiązkowi obrony przedstawiają wojskowy dokument osobisty w celu zamieszczenia w nim stosownych wpisów dotyczących obowiązku meldunkowego.

Art. 9a. Za osobę nieposiadającą pełnej zdolności do czynności prawnych obowiązek meldunkowy wykonuje jej przedstawiciel ustawowy lub inna osoba sprawująca nad nią faktyczną opiekę w miejscu ich wspólnego pobytu.

Art. 11 2. W zastępstwie osoby obowiązanej do zameldowania się czynności zgłoszenia danych może dokonać członek rodziny, opiekun ustawowy lub faktyczny albo inna osoba.

71. Realizacja obowiÄ…zku meldunkowego na pobyt czasowy

Jak wyżej.

Art. 12. 1. Zameldowania na pobyt czasowy dokonuje się w sposób określony w art. 11 w miejscu tego pobytu, z jednoczesnym zgłoszeniem zamierzonego czasu jego trwania.

2. Osoba, która przedłuża pobyt czasowy w tej samej miejscowości ponad zgłoszony czas jego trwania, zmienia adres albo zmienia pobyt czasowy na stały, jest obowiązana dokonać odpowiedniego zameldowania w ciągu następnej doby.

3. Zwalnia się od obowiązku zameldowania na pobyt czasowy dzieci do lat 7 na okres nieprzekraczający 3 miesięcy.

72. Dane osobowe podlegające zgłoszeniu w zakresie realizacji obowiązku zameldowania

Art. 11. 1. Osoba zobowiązana do zameldowania się na pobyt stały przedstawia organowi gminy właściwemu ze względu na nowe miejsce jej pobytu stałego zaświadczenie o wymeldowaniu się z poprzedniego miejsca pobytu stałego oraz zgłasza następujące dane osobowe:

  1)   nazwisko i imiona;

  2)   nazwisko rodowe;

  3)   nazwiska i imiona poprzednie;

  4)   imiona rodziców;

  5)   nazwiska rodowe rodziców;

  6)   stan cywilny;

  7)   imię i nazwisko małżonka oraz jego nazwisko rodowe;

  8)   płeć;

  9)   datę i miejsce urodzenia;

  10)  obywatelstwo;

  11)  numer PESEL;

  12)  dotyczące obowiązku wojskowego, w tym stopień wojskowy, nazwę, serię i numer wojskowego dokumentu osobistego z oznaczeniem wojskowej komendy uzupełnień lub poświadczenie o zgłoszeniu się do rejestracji przedpoborowych;

  13)  adres poprzedniego miejsca pobytu stałego;

  14)  adres nowego miejsca pobytu stałego;

  15)  rodzaj, serię i numer dokumentu tożsamości;

  16)  o wykształceniu.

73. Realizacja obowiązku meldunkowego przez wczasowiczów i turystów

Art. 18. 1. Osoba, która przybywa do domu wczasowego lub wypoczynkowego, pensjonatu, hotelu, motelu, domu wycieczkowego, pokoju gościnnego, schroniska, campingu lub na strzeżone pole biwakowe albo do innego podobnego zakładu, jest obowiązana zameldować się na pobyt czasowy przed upływem 24 godzin od chwili przybycia.

2. Zameldowania dokonuje się u kierownika zakładu lub upoważnionej przez niego osoby.

Art. 19. Osoba przebywająca w określonej miejscowości w celach turystyczno-wypoczynkowych poza zakładami określonymi w art. 18 jest zwolniona z obowiązku zameldowania się, jeżeli jej pobyt w tej miejscowości nie przekracza 30 dni.

Art. 20. Uczestnicy wycieczki organizowanej przez instytucję państwową lub społeczną, związek zawodowy albo inną organizację społeczną dokonują zameldowania się na pobyt czasowy za pośrednictwem kierownika wycieczki, który jest obowiązany z chwilą przybycia do zakładu hotelarskiego zgłosić pobyt wycieczki kierownikowi zakładu lub pracownikowi upoważnionemu do przyjmowania zgłoszeń, przedstawiając listę uczestników oraz dowód upoważniający go do kierowania wycieczką.

Art. 21. 1. Uczestnicy kolonii i obozu turystyczno-wypoczynkowego organizowanego przez instytucję państwową lub społeczną, związek zawodowy albo inną organizację społeczną dla młodzieży szkolnej i studiującej są zwolnieni od obowiązku meldunkowego, jeżeli pobyt czasowy nie przekracza 30 dni.

2. Kierownik obozu lub kolonii jest obowiązany prowadzić listę uczestników.

74. Realizacja obowiązku meldunkowego przez cudzoziemców

Art. 24. 1.Cudzoziemiec przebywający poza zakładem hotelarskim, zakładem udzielającym pomieszczenia w związku z pracą, nauką, leczeniem się lub wypoczynkiem jest obowiązany zameldować się na pobyt czasowy najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od chwili przekroczenia granicy Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 25. Uczestnicy wycieczek dokonują zameldowania się na pobyt czasowy za pośrednictwem kierownika wycieczki, który jest obowiązany z chwilą przybycia wycieczki do zakładu hotelarskiego zgłosić pobyt wycieczki kierownikowi zakładu lub pracownikowi upoważnionemu do przyjmowania zgłoszeń, przedstawiając listę uczestników wycieczki oraz dokumenty uprawniające ich do pobytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

75. ObowiÄ…zek wymeldowania

Art. 15. 1.Osoba, która opuszcza miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące, jest obowiązana wymeldować się w organie gminy, właściwym ze względu na dotychczasowe miejsce jej pobytu, najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca.

3. Osoba, która wyjeżdża za granicę na okres dłuższy niż 3 miesiące, jest obowiązana zgłosić swój wyjazd oraz powrót właściwemu ze względu na miejsce pobytu stałego organowi wymienionemu w ust. 1. Zgłoszenia wyjazdu dokonuje się najpóźniej w dniu opuszczenia dotychczasowego miejsca pobytu, a zgłoszenia powrotu - najpóźniej przed upływem czwartej doby, licząc od dnia powrotu.

4. Jeżeli okres pobytu czasowego trwającego ponad 3 miesiące odpowiada okresowi zgłoszonemu przy zameldowaniu, osoba opuszczająca miejsce tego pobytu jest zwolniona od obowiązku wymeldowania się.

5. Osobie, o której mowa w ust. 1, organ gminy wydaje zaświadczenie stwierdzające dopełnienie obowiązku wymeldowania się.

Art. 16. 1. Jeżeli okres pobytu czasowego trwającego do 3 miesięcy odpowiada okresowi zgłoszonemu przy zameldowaniu, osoba opuszczająca miejsce tego pobytu jest zwolniona od obowiązku wymeldowania się.

2. Osoba, która opuszcza miejsce pobytu czasowego trwającego do 3 miesięcy przed upływem czasu zgłoszonego przy zameldowaniu, jest obowiązana wymeldować się najpóźniej w dniu opuszczenia tego miejsca.

Art. 17. Zgłoszenie zgonu, dokonane w urzędzie stanu cywilnego zgodnie z przepisami prawa o aktach stanu cywilnego, zastępuje wymeldowanie osoby zmarłej.

76. Wymeldowanie na podstawie decyzji administracyjnej

2.Organ gminy wydaje na wniosek strony lub z urzędu decyzję w sprawie wymeldowania osoby, która opuściła miejsce pobytu stałego lub czasowego trwającego ponad 3 miesiące i nie dopełniła obowiązku wymeldowania się.

Stroną mogą być (do występowania wnioskiem) osoby, które posiadają prawo do dysponowania lokalu - właściciele, osoby, którym przysługuje spółdzielcze prawo do lokalu., wynajmujący, najemcy.

Ta instytucja budzi wiele wątpliwości, mamy dużo orzeczeń są NSA na ten temat, np. umieszczenie osoby w domu dziecka nie jest podstawą do wymeldowania

77. Obowiązki osób trzecich związane z realizacją obowiązków meldunkowych (właściciel lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu, dozorca lub administrator domu, zakład pracy)

Art. 29. 1.Właściciel lub inny podmiot dysponujący tytułem prawnym do lokalu jest obowiązany potwierdzić fakt pobytu osoby zgłaszającej pobyt stały lub czasowy trwający ponad 3 miesiące w tym lokalu. Potwierdzenia faktu pobytu osoby w lokalu dokonuje się na formularzu meldunkowym w formie czytelnego podpisu z oznaczeniem daty jego złożenia.

2. Osoby wymienione w ust. 1 są obowiązane do zawiadamiania właściwego organu gminy o stałym lub czasowym pobycie innej osoby w ich lokalach (pomieszczeniach) oraz o opuszczeniu przez nią tego lokalu (pomieszczenia), jeżeli osoba ta nie dopełniła obowiązku meldunkowego. Zawiadomienie powinno być dokonane niezwłocznie po upływie terminu określonego do wykonania obowiązku meldunkowego.

Art. 30. 1. Dozorca domu, a jeżeli nie ma dozorcy - administrator domu, a jeżeli nie ma administratora - właściciel domu jest obowiązany zawiadomić właściwy organ wymieniony w art. 11 ust. 1 o niedopełnieniu obowiązku zameldowania lub wymeldowania się przez osobę przebywającą w tym domu.

2. Na terenie wsi obowiązek określony w ust. 1 ciąży również na sołtysie.

3. Przepis art. 29 ust. 2 stosuje się odpowiednio.

Art. 31. 1. Zakład pracy jest obowiązany sprawdzić przy zatrudnieniu osoby w tym zakładzie, czy dopełniła ona obowiązku meldunkowego.

2. O niedopełnieniu przez tę osobę obowiązku meldunkowego zakład pracy jest obowiązany zawiadomić niezwłocznie właściwy organ wymieniony w art. 11 ust. 1.

78. PESEL

Art. 31a. 1. Numer Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności, zwany w niniejszej ustawie "numerem PESEL", jest to 11-cyfrowy, stały symbol numeryczny, jednoznacznie identyfikujący osobę fizyczną, w którym sześć pierwszych cyfr oznacza datę urodzenia (rok, miesiąc, dzień), kolejne cztery - liczbę porządkową i płeć osoby, a ostatnia jest cyfrą kontrolną służącą do komputerowej kontroli poprawności nadanego numeru ewidencyjnego.

2. Numer PESEL nadaje minister właściwy do spraw wewnętrznych w formie czynności materialno-technicznej.

79. Komu nadaje siÄ™ numer PESEL

3. Numer PESEL nadaje się:

  1) obywatelom polskim zameldowanym na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 3 miesiące, a także osobom ubiegającym się o wydanie dowodu osobistego;

  2)  cudzoziemcom zameldowanym na pobyt stały lub czasowy trwający ponad 3 miesiące na podstawie art. 26 ustawy;

  3)   obywatelom polskim i cudzoziemcom, którzy podlegają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej ubezpieczeniom społecznym lub ubezpieczeniu zdrowotnemu, z wyłączeniem osób, którym nadano ten numer na podstawie pkt 1 i 2;

  4)   obywatelom polskim zamieszkałym za granicą, ubiegającym się o wydanie paszportu.

4. Nadanie numeru PESEL następuje, w przypadku osób:

  1)   o których mowa w ust. 3 pkt 1 i 2 - na wniosek właściwego organu gminy;

  2)   o których mowa w ust. 3 pkt 3 - na wniosek płatnika składek ubezpieczeniowych;

3. o których mowa w ust. 3 pkt 4 - na wniosek polskiego konsula.

Art. 31b. 1.Minister właściwy do spraw wewnętrznych może nadać numer PESEL osobom innym niż wymienione w art. 31a ust. 3 na ich pisemny wniosek, jeżeli odrębne przepisy przewidują potrzebę posiadania numeru PESEL przez te osoby.

2. Osoby, o których mowa w ust. 1, składają umotywowany pisemny wniosek o nadanie numeru PESEL bezpośrednio do ministra właściwego do spraw wewnętrznych, wraz z odpisem skróconym aktu urodzenia, a w przypadku osób, które wstąpiły w związek małżeński - wraz z odpisem skróconym aktu małżeństwa opatrzonym adnotacją o aktualnie używanym nazwisku.

80. Forma prowadzenia ewidencji ludności

Art. 44a. 1. Ewidencję ludności prowadzi się w systemie informatycznym na podstawie danych osobowych zgłoszonych przy wykonywaniu obowiązku meldunkowego oraz zgłoszeń, o których mowa w art. 14 oraz w art. 17, w formie:

  1)   zbiorów meldunkowych jako:

a)  zbioru danych stałych mieszkańców,

b)  zbioru danych byłych mieszkańców,

c)  zbioru danych obywateli polskich i cudzoziemców zameldowanych na pobyt czasowy trwający ponad 3 miesiące,

d)  zbioru danych obywateli polskich i cudzoziemców zameldowanych na pobyt czasowy trwający do 3 miesięcy,

  2)   zbioru danych osobowych PESEL, zwanego dalej "zbiorem PESEL", uzyskanych w związku z nadawaniem numeru PESEL na podstawie zbiorów meldunkowych, o których mowa w pkt 1 lit. a-c.

81. Udostępnianie danych ze zbiorów meldunkowych

Art. 44h. 1. Dane ze zbiorów meldunkowych, zbioru PESEL oraz ewidencji wydanych i utraconych dowodów osobistych udostępnia się, o ile są one niezbędne do realizacji ich ustawowych zadań, następującym podmiotom:

  1)  organom administracji publicznej, sądom, prokuraturze;

  2)   organom Policji, Straży Granicznej, Służbie Więziennej, Służbie Kontrwywiadu Wojskowego, Służbie Wywiadu Wojskowego, Żandarmerii Wojskowej, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnemu Biuru Antykorupcyjnemu i strażom gminnym (miejskim);

  3)   organom kontroli skarbowej i wywiadu skarbowego;

  4)   państwowym i komunalnym jednostkom organizacyjnym oraz innym podmiotom - w zakresie niezbędnym do realizacji zadań publicznych określonych w odrębnych przepisach;

  5)   Polskiemu Czerwonemu Krzyżowi - w zakresie danych osób poszukiwanych.

2. Dane, o których mowa w ust. 1, mogą być udostępnione:

  1)   (uchylony);

  2)   osobom i jednostkom organizacyjnym - jeżeli wykażą w tym interes prawny;

  3)   jednostkom organizacyjnym - jeżeli po ich wykorzystaniu w celach badawczych, statystycznych, badania opinii publicznej lub rynku, dane te zostaną poddane takiej modyfikacji, która nie pozwoli na ustalenie tożsamości osób, których dane dotyczą;

4. innym osobom i podmiotom - jeżeli uwiarygodnią one interes faktyczny w otrzymaniu danych i za zgodą osób, których dane dotyczą.

Dane udostępniają: minister ds. adm.publ., wojewoda, organ gminy - w zależności od rodzaju danych

82. Pojęcie i funkcje dowodu osobistego

Art.1. 3. Dowód osobisty jest dokumentem:

  1)   stwierdzającym tożsamość osoby;

  2)   poświadczającym obywatelstwo polskie;

3. uprawniającym obywateli polskich do przekraczania granic państw członkowskich Unii Europejskiej, państw Europejskiego Obszaru Gospodarczego nienależących do Unii Europejskiej oraz państw niebędących stronami umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym, których obywatele mogą korzystać ze swobody przepływu osób na podstawie umów zawartych przez te państwa ze Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, uznających ten dokument za wystarczający do przekraczania ich granicy.

Podstawowy dokument, którym posługuje się obywatel polski.

83. Dowód osobisty jako dokument urzędowy w świetle przepisów k.p.a.

Dowód osobisty nie jest decyzją adm., ale dokumentem urzędowym. Ma więc do niego zastosowanie postanowienia art.76.KPA o dokumentach urzędowych. Przysługuje im zatem nie tylko domniemanie, iż pochodzą od określonego organu, ale domniemanie to rozciąga się również na treść dokumentu. (domniemanie zgodności z prawdą i prawdziwości). Oba te domniemania powodują, że te dokumenty korzystają ze zwiększonej mocy dowodowej. Są to domniemania wzruszalne - można przeprowadzić przeciw nim przeciwdowód i je obalić.

84. ObowiÄ…zek posiadania dowodu osobistego

Art. 34. 1. Osoba będąca obywatelem polskim i zamieszkała w Rzeczypospolitej Polskiej jest obowiązana posiadać dowód osobisty:

  1)   od ukończenia 18 roku życia;

  2)   od ukończenia 15 roku życia, jeżeli pozostaje w stosunku pracy lub nie zamieszkuje wspólnie z osobami, pod których władzą rodzicielską lub opieką się znajduje, albo nie pozostaje pod władzą rodzicielską lub opieką.

85. Prawo posiadania dowodu osobistego

2. Osoba będąca obywatelem polskim ma prawo otrzymać dowód osobisty od ukończenia 13 roku życia.

3. Na uzasadniony wniosek rodziców lub opiekunów dowód osobisty może być wydany osobie, która nie ukończyła 13 roku życia.

86. Właściwość organów w zakresie wydawania dowodów osobistych (rzeczowa i miejscowa)

Art. 45. 1. Dowód osobisty wydaje właściwy organ gminy. W rozumieniu niniejszej ustawy organem gminy jest wójt, burmistrz lub prezydent miasta.

2. Właściwość miejscową organu, o którym mowa w ust. 1, ustala się według miejsca pobytu stałego osoby ubiegającej się o wydanie dowodu osobistego, a w razie braku takiego miejsca - według ostatniego miejsca pobytu stałego tej osoby.

3. Jeżeli nie można ustalić właściwości miejscowej organu w sposób wskazany w ust. 2, dowód osobisty wydaje organ gminy właściwy dla obszaru dzielnicy Śródmieście w m. st. Warszawie.

Art. 52. Organy gminy wykonują zadania określone w ustawie jako zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.

87. Forma i treść dowodu osobistego

Art. 37. 1. W dowodzie osobistym zamieszcza się:

  1)   nazwisko i imię (imiona) oraz imiona rodziców i nazwisko rodowe;

  2)   datę i miejsce urodzenia;

  3)    adres miejsca zameldowania na pobyt stały, a w razie jego braku - zameldowania na pobyt czasowy trwający ponad trzy miesiące; w przypadku braku zameldowania na pobyt stały albo pobyt czasowy trwający ponad trzy miesiące, danych o adresie nie zamieszcza się;

  4)   płeć, wzrost w centymetrach i kolor oczu;

  5)   numer ewidencyjny Powszechnego Elektronicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL);

  6)   nazwę organu wydającego, datę wydania oraz termin ważności dowodu osobistego.

2. Dowód osobisty zawiera również zdjęcie i podpis jego posiadacza.

3. Dane zawarte w dowodzie osobistym przeznaczone do odczytania maszynowego oraz dane zawarte w numerze ewidencyjnym, o którym mowa w ust. 1 pkt 5, nie mogą obejmować innych danych osobowych niż określone w ust. 1 pkt 1-4 i 6.

§ 4. 1.  Dowód osobisty ma formę spersonalizowanej przy użyciu wielkich liter karty identyfikacyjnej o wymiarach 54 x 85 mm, wykonanej z tworzywa sztucznego, zawierającej dane osobowe, adres, zdjęcie i podpis posiadacza, trzyliterową serię i sześciocyfrowy numer dowodu osobistego, nazwę organu wydającego dowód osobisty, datę wydania i termin ważności oraz elementy zabezpieczające dokument przed podrobieniem i sfałszowaniem.

88. Postępowanie w sprawie wydawania dowodu osobistego

§ 1. 1. Złożenie wniosku o wydanie dowodu osobistego, zwanego dalej "wnioskiem", wymaga osobistego stawiennictwa wnioskodawcy.

2. Małoletni składa wniosek w obecności jego przedstawiciela ustawowego lub opiekuna prawnego.

2a. Wniosek można składać za pośrednictwem organu gminy właściwego ze względu na miejsce pobytu czasowego wnioskodawcy, jeżeli jego złożenie we właściwym organie gminy nie jest możliwe.

2b. Organ gminy, o którym mowa w ust. 2a, przekazuje wniosek do organu gminy właściwego ze względu na miejsce pobytu stałego wnioskodawcy, a w przypadku braku takiego miejsca - do ostatniego miejsca jego pobytu stałego.

3. Wniosek wypełnia i podpisuje osoba ubiegająca się o wydanie dowodu osobistego.

4. Wniosek, o którym mowa w ust. 2, podpisuje małoletni i jego przedstawiciel ustawowy lub małoletni i jego opiekun prawny.

7. W przypadku, o którym mowa w ust. 6, organ rozpatrujący wniosek sprawdza w urzędzie stanu cywilnego zgodność danych zawartych we wniosku z aktem stanu cywilnego oraz danymi zawartymi w rejestrze meldunkowym.

§ 2. 1. Na podstawie przedłożonego wniosku organ gminy, przy użyciu środków informatycznych, sporządza formularz, będący drukiem ścisłego zarachowania, składający się z części A i B, z których każda posiada numer, nazwę organu wydającego dowód osobisty i jego identyfikator terytorialny.

2. W części A formularza zamieszcza się dane osobowe oraz zdjęcie wnioskodawcy, termin ważności dowodu osobistego oraz pieczęć wystawcy i podpis upoważnionej osoby sporządzającej formularz.

3. Wnioskodawca potwierdza zgodność danych osobowych, zawartych w części A formularza, własnoręcznym podpisem.

4.Dane osobowe zawarte w części A formularza oraz skanowaną fotografię i podpis wnioskodawcy organ gminy przekazuje do wytwórcy dowodu osobistego, podległego ministrowi właściwemu do spraw administracji publicznej, zwanego dalej "centrum personalizacji dokumentów", w drodze teletransmisji danych w formie dokumentu elektronicznego.

6. Część B formularza, zawierającą potwierdzenie złożenia wniosku oraz określającą termin odbioru dowodu osobistego, otrzymuje wnioskodawca.

7. Centrum personalizacji dokumentów przekazuje wyprodukowany, na podstawie danych zawartych w części A formularza, dowód osobisty do właściwej komendy powiatowej Policji pocztą specjalną, skąd jest odbierany przez organ gminy.

9. Przy odbiorze dowodu osobistego wnioskodawca zwraca część B formularza, na którym potwierdza odbiór dowodu osobistego.

§ 3. 1. Dowód osobisty odbiera się osobiście.

89. Wniosek o wydanie dowodu osobistego

5. Do wniosku załącza się dwie aktualne, wyraźne i jednakowe fotografie o wymiarach 35 x 45 mm, przedstawiające osobę bez nakrycia głowy i okularów z ciemnymi szkłami w taki sposób, aby ukazywały głowę w pozycji lewego półprofilu i z widocznym lewym uchem, z zachowaniem równomiernego oświetlenia twarzy, dowód uiszczenia opłaty za wydanie dowodu osobistego oraz:

  1)   odpis skrócony aktu urodzenia - w przypadku osób, które nie wstąpiły w związek małżeński,

  2)   odpis skrócony aktu małżeństwa wraz z adnotacją o aktualnie używanym nazwisku,

  3)   na żądanie organu - poświadczenie obywatelstwa polskiego lub inny dokument potwierdzający posiadanie polskiego obywatelstwa, jeżeli dane zawarte w dokumentach budzą wątpliwość co do obywatelstwa osoby.

5a.Osoba z wrodzonymi lub nabytymi wadami narządu wzroku może załączyć do wniosku fotografie przedstawiające osobę w okularach z ciemnymi szkłami, a osoba nosząca nakrycie głowy zgodnie z zasadami swojego wyznania - fotografie przedstawiające osobę z nakryciem głowy.

5b. Dokumentem poświadczającym uprawnienie do załączania fotografii przedstawiających osobę w okularach z ciemnymi szkłami jest orzeczenie o niepełnosprawności osoby do 16 roku życia lub orzeczenie o stopniu niepełnosprawności osoby, która ukończyła 16 lat, z powodu wrodzonej lub nabytej wady narządu wzroku, wydane zgodnie z przepisami o orzekaniu o niepełnosprawności i stopniu niepełnosprawności.

5c.Dokumentem poświadczającym uprawnienie do załączania fotografii przedstawiającej osobę w nakryciu głowy jest zaświadczenie o przynależności do wspólnoty wyznaniowej.

6. Do wniosku nie dołącza się dokumentów wymienionych w ust. 5 pkt 1 i 2, jeżeli zostały sporządzone w urzędzie stanu cywilnego miejsca, w którym osoba ubiega się o wydanie dowodu osobistego.

90. Ważność dowodu osobistego

Art. 36. 1. Dowód osobisty jest ważny 10 lat od daty jego wydania.

2. Dowód osobisty wydany osobie, która nie ukończyła 18 roku życia, jest ważny 5 lat od daty jego wydania.

3. Dowód osobisty wydany osobie, która ukończyła 65 rok życia, jest ważny na czas nieoznaczony, jeżeli osoba ta zwróciła się o wydanie dowodu osobistego z takim terminem ważności.

91. Wymiana dowodu osobistego

Art. 40. Posiadacz dowodu osobistego ma obowiązek wymienić ten dokument w razie:

  1)   zmiany danych, które zamieszcza się w dowodzie osobistym;

  2)   uszkodzenia dowodu osobistego lub zaistnienia innej okoliczności utrudniającej ustalenie tożsamości osoby;

  3)   upływu terminu ważności dowodu osobistego.

92. Zwrot dowodu osobistego

Art. 43. Dowód osobisty podlega obowiązkowi zwrotu w razie:

  1)   utraty obywatelstwa polskiego;

  2)   zgonu posiadacza dowodu osobistego; obowiązek zwrotu dowodu osobistego ciąży w tym przypadku na osobach obowiązanych do zgłoszenia zgonu stosownie do przepisów prawa o aktach stanu cywilnego.

93. Utrata dowodu osobistego i jej skutki

Art. 42. 1. Osoba, która utraciła dowód osobisty, jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o tym najbliższy organ gminy. Organ ten wydaje zaświadczenie o utracie dowodu osobistego, ważne do czasu wydania nowego dokumentu.

2. W razie znalezienia własnego dowodu osobistego, zgłoszonego jako utracony, należy niezwłocznie zawiadomić o tym organ gminy, któremu złożono wniosek o wydanie nowego dowodu osobistego, jeżeli w miejsce zgłoszonego jako utracony nie został jeszcze wydany nowy dokument.

3. W razie znalezienia własnego dowodu osobistego, w miejsce którego wydano już nowy dowód osobisty, lub cudzego dowodu osobistego, należy niezwłocznie złożyć znaleziony dokument najbliższemu organowi gminy.

94. Opłaty z tytułu wydania dowodu osobistego

§ 1. Za wydanie dowodu osobistego pobiera się opłatę w wysokości 30 zł.

§ 2. Nie pobiera się opłaty za wydanie dowodu osobistego od osób:

  1)   ubiegających się o wymianę dowodu osobistego z powodu jego wady technicznej lub sporządzonego niezgodnie z danymi zawartymi we wniosku,

  2)   zobowiązanych do wymiany dowodu osobistego z powodu zmiany kodu pocztowego, administracyjnej zmiany nazwy miejscowości, nazwy ulicy, numeru domu lub numeru lokalu,

  3)   które utraciły dowód osobisty w wyniku klęsk żywiołowych,

  4)   przebywających w domach pomocy społecznej lub pobierających zasiłek stały z pomocy społecznej albo rentę socjalną,

  5)   małoletnich przebywających całodobowo w placówkach opiekuńczo-wychowawczych, młodzieżowych ośrodkach wychowawczych oraz w młodzieżowych ośrodkach socjoterapii.

§ 3. 1. Opłaty pobiera organ gminy wydający dowód osobisty.

1a. Opłata, o której mowa w § 1, może być pobrana przez organ właściwy ze względu na miejsce pobytu czasowego wnioskodawcy, w którym złożono wniosek o wydanie dowodu osobistego.

Art. 36a. 1. Dowód osobisty wydaje się po uiszczeniu należnej opłaty stanowiącej równowartość kosztów jego wydania.

2. Opłata, o której mowa w ust. 1, stanowi dochód budżetu państwa.

3. Rada Ministrów określi, w drodze rozporządzenia, wysokość opłaty za wydanie dowodu osobistego, tryb jej uiszczenia oraz warunki i zakres stosowania ulg i zwolnień od tej opłaty.

95. Wolność przemieszczania się w prawie międzynarodowym

Powszechna Dekl. Praw Człowieka, art.13. - Każdy człowiek ma prawo swobodnego poruszania się i wyboru miejsca zamieszkania w granicach każdego państwa.

Każdy człowiek ma prawo do opuszczania jakiegokolwiek kraju, łącznie ze swym własnym, i do powrotu do swojego kraju.

EKPW, protokół IV, art.4.- Każdy może swobodnie opuścić jakikolwiek kraj, w tym swój własny. Ograniczyć może to tylko ustawa i tylko w przypadkach niezbędnych do ochrony bezpieczeństwa państwowego i publicznego, zapobiegania przestępczości, ochrony zdrowia i moralności w demokratycznym państwie.

„Pakt Obywatelski” - jak wyżej

96. Wolność przemieszczania się w Konstytucji RP

Art.52.

1. Każdemu zapewnia się wolność poruszania się po terytorium Rzeczypospolitej Polskiej oraz wyboru miejsca zamieszkania i pobytu.

2. Każdy może swobodnie opuścić terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

3. Wolności, o których mowa w ust. 1 i 2, mogą podlegać ograniczeniom określonym w ustawie.

4. Obywatela polskiego nie można wydalić z kraju ani zakazać mu powrotu do kraju.

5. Osoba, której pochodzenie polskie zostało stwierdzone zgodnie z ustawą, może osiedlić się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na stałe.

97. Pojęcie paszportu i jego funkcje

Art. 4. Dokument paszportowy uprawnia do przekraczania granicy i pobytu za granicą oraz poświadcza obywatelstwo polskie, a także tożsamość osoby w nim wskazanej w zakresie danych, jakie ten dokument zawiera.

Dokument paszportowy - nazwa zbiorcza

Paszport - dokument podróży wydawany obywatelowi przez uprawniony organ państwa zgodnie z procedurą przyjętą w prawie wewnętrznym, uprawniający do wyjazdu za granicę i powrotu do kraju. Funkcje:

- dokument tożsamości właściciela

- dokument poświadczający obywatelstwo

- dokument stanowiący świadectwo prawa państwa, które go wydało, do opieki

dyplomatycznej nad osobÄ… legitymujÄ…cÄ… siÄ™ takim paszportem

98. Rodzaje dokumentów paszportowych i ich krótka charakterystyka

• ZwykÅ‚y

• Dyplomatyczny

• SÅ‚użbowy MSZ

• Tymczasowy

99. Paszport dyplomatyczny

Art. 25. W paszporcie dyplomatycznym zamieszcza się dodatkowo stopień dyplomatyczny, funkcję, stanowisko lub tytuł posiadacza paszportu.

Art. 26. 1. Uprawnionymi do otrzymania paszportu dyplomatycznego są:

  1)   Prezydent Rzeczypospolitej Polskiej;

  2)   Marszałek i Wicemarszałkowie Sejmu;

  3)   Marszałek i Wicemarszałkowie Senatu;

  4)   Prezes i Wiceprezesi Rady Ministrów;

  5)   Ministrowie, Sekretarze i Podsekretarze Stanu;

  6)   posłowie i senatorowie;

  7)   posłowie do Parlamentu Europejskiego wybrani w Rzeczypospolitej Polskiej.

2. Paszporty dyplomatyczne otrzymują także małżonkowie osób wymienionych w ust. 1 pkt 1-5, jeżeli towarzyszą im w podróży służbowej poza granicami kraju.

Art. 27. 1. Uprawnionymi do otrzymania paszportu dyplomatycznego są również osoby zajmujące stanowiska lub pełniące funkcje:

  1)   w służbie zagranicznej, które posiadają stopień dyplomatyczny;

  2)   związane z przywilejami i immunitetami dyplomatycznymi na podstawie umów międzynarodowych, których stroną jest RP, lub zwyczajów międzynarodowych;

  3)   w wyniku skierowania do pracy w organizacjach międzynarodowych.

2. Paszport dyplomatyczny przysługuje członkom rodziny, jeżeli pozostają z nimi we wspólnocie domowej i przesiedlają się z nimi za granicę.

3. Członkowie rodzin osób, nieprzesiedlający się za granicę są uprawnieni do otrzymania paszportu dyplomatycznego w celu odwiedzin tych osób.

4. Uprawnieni do otrzymania paszportu dyplomatycznego są także byli Prezydenci RP, byli Prezesi Rady Ministrów oraz byli Ministrowie Spraw Zagranicznych, którzy zostali powołani do pełnienia tych funkcji, poczynając od dnia 24 sierpnia 1989 r.

Art. 29. 1. Paszportem dyplomatycznym i paszportem służbowym MSZ można się legitymować wyłącznie w trakcie podróży służbowej lub w związku z wykonywaniem czynności służbowych poza granicami kraju.

2. Ograniczenia, o którym mowa w ust. 1, nie stosuje się do osób wymienionych w art. 27 ust. 1 i 2, jeżeli zostały wyznaczone do pełnienia funkcji lub zajmowania stanowiska poza granicami RP, oraz osób wymienionych w art. 27 ust. 4.

Art. 30. W przypadkach uzasadnionych potrzebami służby zagranicznej oraz względami bezpieczeństwa państwa tej samej osobie można wydać drugi paszport dyplomatyczny lub służbowy MSZ.

Art. 31. 1. W przypadkach uzasadnionych potrzebą ochrony interesów RP za granicą minister właściwy do spraw zagranicznych może podjąć decyzję o wydaniu paszportu dyplomatycznego lub paszportu służbowego MSZ również obywatelom polskim innym niż wskazanym w art. 26-28.

Art.34.,7.

100. Paszport służbowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych

Art. 28. 1. Paszport służbowy MSZ przysługuje członkom służby zagranicznej nieposiadającym stopnia dyplomatycznego oraz innym osobom skierowanym do wykonywania obowiązków służbowych w placówce zagranicznej.

2. Paszport służbowy MSZ przysługuje członkom rodziny, jeżeli pozostają z nimi we wspólnocie domowej i przesiedlają się z nimi za granicę.

3. Członkowie rodzin osób, nieprzesiedlający się za granicę są uprawnieni do otrzymania paszportu służbowego MSZ w celu odwiedzin tych osób.

Art. 29-31,34,7.

101. Paszport tymczasowy

Art. 23. 1. Paszport tymczasowy wydaje się:

  1)   małoletnim do ukończenia 5 roku życia;

  2)   obywatelom polskim przebywającym za granicą, którzy nie posiadają paszportu; dopuszcza się możliwość wydania paszportu tymczasowego z urzędu, jeżeli przemawiają za tym ważne okoliczności;

  3)   obywatelom polskim przebywającym za granicą na czas oczekiwania przez nich na doręczenie paszportu sporządzanego w kraju.

2. W przypadku gdy małoletni przebywa za granicą bez opieki rodziców, paszport tymczasowy może być wydany bez ich zgody.

3. W przypadkach nagłych, związanych z chorobą lub pogrzebem członka rodziny albo potrzebą pilnego wyjazdu za granicę, paszport tymczasowy może być wydany obywatelowi polskiemu w kraju.

Art.33., 7.,

102. Prawo do posiadania paszportu

Art. 3. Każdy obywatel polski ma prawo do otrzymania paszportu. Pozbawienie lub ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie w przypadkach przewidzianych w ustawie.

103. Właściwość organów w sprawach paszportowych

Art. 41. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych jest organem właściwym w sprawach sporządzania paszportów oraz, na wniosek ministra właściwego do spraw zagranicznych, paszportów dyplomatycznych i służbowych MSZ.

2. Konsul i wojewoda są organami właściwymi w sprawach sporządzania paszportów tymczasowych.

Art. 42. 1. Minister właściwy do spraw wewnętrznych sprawuje zwierzchni nadzór nad prowadzeniem spraw dotyczących paszportów i paszportów tymczasowych.

2. Minister właściwy do spraw zagranicznych sprawuje zwierzchni nadzór nad prowadzeniem spraw dotyczących paszportów dyplomatycznych i paszportów służbowych MSZ.

3. Minister właściwy do spraw wewnętrznych jest organem wyższego stopnia w rozumieniu przepisów KPA w stosunku do wojewodów i konsulów, w zakresie wskazanym w ustawie, a dotyczącym paszportów i paszportów tymczasowych.

Art. 43. 1. Paszporty i paszporty tymczasowe w kraju wydaje, odmawia ich wydania i unieważnia wojewoda właściwy ze względu na miejsce stałego pobytu osoby ubiegającej się o paszport, a za granicą - konsul.

2. Za zgodą ministra właściwego do spraw wewnętrznych, paszport i paszport tymczasowy może być wydany z pominięciem właściwości, o której mowa w ust. 1.

Art. 44. 1. W uzasadnionych przypadkach, gdy przemawia za tym ważny interes osoby uprawnionej do otrzymania paszportu, paszport może wydać minister właściwy do spraw wewnętrznych.

2. Paszporty, o których mowa w art. 22, wydaje minister właściwy do spraw wewnętrznych. (drugi paszport)

Art. 45. 1. Paszporty dyplomatyczne i paszporty służbowe MSZ wydaje, odmawia ich wydania i unieważnia minister właściwy do spraw zagranicznych.

2. Paszporty, o których mowa w ust. 1, mogą być, za zgodą ministra właściwego do spraw zagranicznych, unieważnione za granicą przez konsula.

104. Forma i treść paszportu

Art. 18. 1. W dokumencie paszportowym zamieszcza się następujące dane:

  1)   nazwisko;

  2)   imię (imiona);

  3)   datę i miejsce urodzenia;

  4)   obywatelstwo;

  5)   płeć;

  6)   wizerunek twarzy i podpis posiadacza;

  7)   datę wydania i datę upływu ważności dokumentu paszportowego;

  8)   serię i numer dokumentu paszportowego;

  9)   numer PESEL;

  10)  nazwę organu wydającego;

  11)  dane biometryczne.

2. W dokumentach paszportowych wydawanych osobom małoletnim, które nie ukończyły 13 lat, nie zamieszcza się podpisu posiadacza.

Art. 20. 1. Dokumenty paszportowe mają formę książeczki.

2. Minister właściwy do spraw wewnętrznych w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw zagranicznych określi, w drodze rozporządzenia:

  1)   wzory dokumentów paszportowych i wniosków o wydanie dokumentów paszportowych;

  2)   sposób pobierania danych biometrycznych i zamieszczania ich w dokumentach paszportowych;

  3)   dokumenty wymagane do otrzymania dokumentów paszportowych;

  4)   tryb wydawania dokumentów paszportowych

  5)   tryb postępowania funkcjonariuszy Straży Granicznej w przypadku ujawnienia w czasie kontroli granicznej fałszerstw lub wad w dokumentach paszportowych oraz w sytuacji zniszczenia dokumentu.

105. Postępowanie w sprawie wydania paszportu

Stosujemy przepisy KPA.

Art. 7. 1. Dokument paszportowy wydaje się na wniosek osoby pełnoletniej po przedłożeniu wymaganych dokumentów, pobraniu danych biometrycznych i uiszczeniu należnej opłaty.

2. Paszporty dyplomatyczne i paszporty służbowe MSZ są wydawane bez pobierania opłat.

3. W paszportach tymczasowych nie zamieszcza się danych biometrycznych.

Art. 13. 1. W imieniu małoletniego wniosek o wydanie dokumentu paszportowego składają rodzice wspólnie, chyba że na podstawie orzeczenia sądu jeden z rodziców został pozbawiony władzy rodzicielskiej lub władza ta została ograniczona. W przypadku braku zgodności stanowisk rodziców lub niemożności uzyskania zgody jednego z nich, zgodę na wydanie dokumentu paszportowego zastępuje orzeczenie sądu rodzinnego.

2. Wniosek złożony przez jednego rodzica wraz z pisemną zgodą drugiego rodzica, poświadczoną za zgodność podpisu przez organ paszportowy lub notariusza, uznaje się za złożony wspólnie przez rodziców.

3. Dokument paszportowy może być wydany za granicą za zgodą tylko jednego z rodziców wyłącznie z ważnych powodów, o ile przemawia za tym dobro małoletniego, szczególnie jeżeli uzyskanie zgody drugiego rodzica jest niemożliwe lub znacznie utrudnione.

4. Przepisy ust. 1-3 stosuje się odpowiednio do ustanowionych przez sąd opiekunów małoletniego.

Art. 14. Wniosek o wydanie dokumentu paszportowego osobie ubezwłasnowolnionej składa przedstawiciel ustawowy tej osoby lub ustanowiony przez sąd opiekun.

Art. 15. 1. Złożenie wniosku o wydanie dokumentu paszportowego oraz odbiór dokumentu paszportowego następuje osobiście.

2. Obecność małoletniego lub osoby ubezwłasnowolnionej jest wymagana przy składaniu wniosku o wydanie dla nich dokumentu paszportowego.

3. Odbioru dokumentu paszportowego dla małoletniego może dokonać jeden z rodziców lub opiekunów. Małoletni lub osoba ubezwłasnowolniona, którzy ukończyli 13 lat, odbierają ten dokument osobiście, w obecności przynajmniej jednego z rodziców lub opiekunów.

4. W uzasadnionych przypadkach, zwłaszcza w warunkach szczególnie utrudnionego dojazdu do urzędu konsularnego, na wniosek osoby ubiegającej się o wydanie dokumentu paszportowego, konsul może odstąpić od wymogu osobistego odbioru dokumentu paszportowego.

106. Odmowa wydania paszportu

Art. 17. 1. Wydania dokumentu paszportowego odmawia się na wniosek:

  1)   sądu prowadzącego przeciwko osobie ubiegającej się o dokument paszportowy postępowanie w sprawie karnej lub postępowanie w sprawie o przestępstwo skarbowe, postępowanie w sprawie nieletniego lub prowadzącego postępowanie cywilne;

  2)   organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze, organu postępowania wykonawczego w sprawie karnej, w tym o przestępstwo skarbowe, przeciwko osobie ubiegającej się o wydanie dokumentu paszportowego.

2. W przypadkach uzasadnionych ważnym interesem osoby ubiegającej się o dokument paszportowy, pomimo istnienia przesłanek uzasadniających odmowę jego wydania, konsul może wydać paszport tymczasowy. O wydaniu takiego paszportu konsul informuje organ, który wystąpił z wnioskiem o niewydawanie dokumentu paszportowego.

107. Okres ważności paszportu

Art. 32. 1. Paszport jest ważny przez okres 10 lat od daty jego wydania.

2. Paszport wydany małoletniemu, który ukończył 5 lat a nie ukończył 13 lat, jest ważny 5 lat od daty jego wydania.

Art. 33. 1. Paszport tymczasowy jest ważny przez okres w nim wskazany, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy od daty jego wydania.

2. Paszport tymczasowy, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 1, jest ważny przez 12 miesięcy od daty jego wydania.

Art. 34. Paszport dyplomatyczny i paszport służbowy Ministerstwa Spraw Zagranicznych są ważne przez okres w nich wskazany, z tym że okres ich ważności nie może przekroczyć 10 lat od daty ich wydania.

108. Zatrzymanie paszportu

§ 11. 1. W przypadku gdy osoba przekraczająca granicę przedstawi do kontroli granicznej dokument paszportowy zniszczony w stopniu uniemożliwiającym jednoznaczne ustalenie tożsamości tej osoby albo zawierający wady:

  1)   funkcjonariusz Straży Granicznej:

a)  nie dopuszcza do przekroczenia granicy państwowej,

b)  zatrzymuje dokument paszportowy,

c)  wydaje osobie przedstawiającej do kontroli dokument paszportowy zaświadczenie potwierdzające jego zatrzymanie oraz

d)  dokumentuje realizację czynności, o których mowa w lit. a-c;

  2)   komendant placówki Straży Granicznej zawiadamia organ paszportowy, który wydał dokument, o niedopuszczeniu do przekroczenia granicy państwowej i jego przyczynie oraz przekazuje temu organowi zatrzymany dokument paszportowy.

2. Wadą, o której mowa w ust. 1, jest w szczególności każde odstępstwo od ustalonych wzorów dokumentów paszportowych lub o charakterze technologiczno-technicznym niebędące fałszerstwem.

§ 12. W przypadku gdy osoba przekraczająca granicę przedstawi do kontroli granicznej dokument paszportowy, co do którego istnieje uzasadnione podejrzenie, że dokument ten jest sfałszowany:

  1)   funkcjonariusz Straży Granicznej:

a)  nie dopuszcza do przekroczenia granicy państwowej,

b)  zatrzymuje dokument paszportowy i podejmuje działania zgodnie z przepisami Kodeksu postępowania karnego oraz

c)  dokumentuje realizację czynności, o których mowa w lit. a i b;

  2)   komendant placówki Straży Granicznej informuje ministra właściwego do spraw wewnętrznych o niedopuszczeniu do przekroczenia granicy państwowej i jego przyczynie.

109. Utrata paszportu i jej skutki

Art. 35. Utrata ważności dokumentu paszportowego nie pozbawia jego posiadacza prawa wjazdu na podstawie tego dokumentu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Art. 36. 1. Osoba, która utraciła dokument paszportowy lub której dokument paszportowy uległ zniszczeniu, jest obowiązana niezwłocznie zawiadomić o tym organ paszportowy.

2. Odnaleziony dokument paszportowy nie podlega zwrotowi osobie, której został uprzednio wydany.

3. Osoba, która znalazła dokument paszportowy innej osoby, jest obowiązana do przekazania tego dokumentu do najbliższego organu paszportowego, Policji lub innego organu administracji publicznej. Organy te przekazują dokument organowi paszportowemu, który go wydał.

4. Jeżeli osoba odnalazła własny dokument paszportowy wcześniej zgłoszony jako utracony, jest obowiązana do jego zwrotu właściwemu miejscowo organowi paszportowemu. Obowiązek zwrotu dokumentu paszportowego następuje bez względu na to, czy osoba posiada już nowy dokument wydany w miejsce utraconego, czy też o wydanie nowego dokumentu nie występowała.

Art. 37. Dokument paszportowy zgłoszony jako utracony, zniszczony lub znaleziony traci ważność z dniem zawiadomienia o jego utracie, zniszczeniu lub znalezieniu.

110. Unieważnienie paszportu

Art. 38. 1. Dokument paszportowy podlega unieważnieniu:

  1)   na wniosek:

a)  sądu prowadzącego przeciwko posiadaczowi dokumentu paszportowego postępowanie w sprawie karnej lub postępowanie w sprawie o przestępstwo skarbowe, postępowanie w sprawie nieletniego lub prowadzącego postępowanie cywilne,

b)  organu prowadzącego postępowanie przygotowawcze, organu postępowania wykonawczego w sprawie karnej, w tym o przestępstwo skarbowe, przeciwko posiadaczowi dokumentu paszportowego;

  2)   jeżeli został wydany z naruszeniem przepisów ustawy;

  3)   jeżeli jego posiadacz utracił obywatelstwo polskie.

2. Dokument paszportowy traci ważność z dniem śmierci jego posiadacza.

3. Na wniosek sądu prowadzącego postępowanie w sprawie o wykonywanie władzy rodzicielskiej, unieważnia się dokument paszportowy małoletniego, w stosunku do którego ma zostać wydane orzeczenie w przedmiocie wykonywania władzy rodzicielskiej.

Art. 39. 1. Unieważnienie i odmowa wydania dokumentu paszportowego następuje w drodze decyzji administracyjnej, z wyjątkiem art. 38 ust. 2.

2. Wniesienie odwołania od decyzji o unieważnieniu tego dokumentu nie wstrzymuje jej wykonania.

3. Osoba, wobec której wydano decyzję o unieważnieniu dokumentu paszportowego, jest obowiązana do jego zwrotu organowi paszportowemu.

4. Osoba zgłaszająca zgon lub inna osoba posiadająca dokument paszportowy osoby zmarłej jest obowiązana do zwrotu tego dokumentu kierownikowi urzędu stanu cywilnego, właściwemu do sporządzenia aktu zgonu lub organowi paszportowemu.

111. Opłaty paszportowe

§ 2. 1. Za wydanie paszportu pobiera się opłatę w wysokości 140 zł.

2. Za wydanie drugiego paszportu, o którym mowa w art. 22 ustawy z dnia 13 lipca 2006 r. o dokumentach paszportowych, zwanej dalej "ustawą", pobiera się opłatę w wysokości 280 zł.

3. Za wydanie paszportu osobom małoletnim, które w dniu złożenia wniosku nie ukończyły 7. roku życia, pobiera się opłatę w wysokości 30 zł.

4. Za wydanie paszportu osobom małoletnim, które w dniu złożenia wniosku ukończyły 7 lat, a nie ukończyły 13. roku życia, pobiera się opłatę w wysokości 60 zł.

§ 3. 1. Za wydanie paszportu tymczasowego osobom małoletnim pobiera się opłatę w wysokości 30 zł.

2. Za wydanie paszportu tymczasowego, o którym mowa w art. 23 ust. 3 ustawy, pobiera się opłatę w wysokości 45 zł.

§ 4. Opłatę wpłaca się do kasy właściwego organu paszportowego lub na rachunek bankowy tego organu, ponosząc związane z tym koszty.

§ 5. 1. Wysokość opłaty podlegającej zwrotowi organ paszportowy ustala w drodze decyzji administracyjnej.

2. Decyzja w sprawie zwrotu opłaty wydawana jest z urzędu. Wysokość opłaty podlegającej zwrotowi może być ustalona również w decyzji o unieważnieniu paszportu.

Art. 8. 1. Ulga w opłacie za wydanie paszportu przysługuje:

  1)   emerytom, rencistom, osobom niepełnosprawnym, a także współmałżonkom tych osób, pozostającym na ich wyłącznym utrzymaniu;

  2)   osobom przebywającym w domach pomocy społecznej lub w zakładach opiekuńczych albo korzystającym z pomocy społecznej w formie zasiłków stałych;

  3)   kombatantom

  4)   uczniom i studentom.

2. W razie zbiegu tytułów uprawniających do ulgi w opłacie za wydanie paszportu przysługuje tylko jedna ulga w opłacie.

3. Ulga w opłacie, o której mowa w ust. 1, wynosi 50 % kwoty określonej w przepisach

Art. 9. Nie pobiera się opłaty za wydanie paszportu od:

  1)   osób, które w dniu złożenia wniosku o wydanie paszportu mają ukończone 70 lat;

  2)   osób, o których mowa w art. 8 ust. 1 pkt 2, jeżeli ich wyjazd za granicę następuje w celu długotrwałego leczenia lub w związku z koniecznością poddania się operacji;

  3)   osób, które złożyły wniosek o wymianę paszportu z powodu jego wady technicznej;

  4)   żołnierzy wyznaczonych do pełnienia służby poza granicami państwa, z wyjątkiem żołnierzy zawodowych.

Art. 10. 1. Opłatę za wydanie paszportu obniża się w przypadku wydania nowego paszportu przed upływem terminu ważności dotychczas posiadanego paszportu na skutek wystąpienia jednej z następujących okoliczności:

  1)   zmiany nazwiska, imienia lub innych danych, które podlegają wpisowi do paszportu;

  2)   zmiany wyglądu osoby posiadającej paszport, mogącej utrudnić ustalenie jej tożsamości;

  3)   braku w dotychczas posiadanym paszporcie miejsca na umieszczenie w nim wiz lub stempli poświadczających przekroczenie granicy.

2. Opłatę, o której mowa w ust. 1, ustala się odejmując od opłaty obowiązującej w dniu złożenia wniosku o nowy paszport jedną dziesiątą część opłaty za każdy pełny rok pozostający do upływu ważności dotychczas posiadanego paszportu - w przypadku paszportu z terminem ważności 10 lat lub jedną piątą - w przypadku wydania paszportu z terminem ważności 5 lat.

3. Opłatę za wydanie nowego paszportu przed upływem terminu ważności dotychczas posiadanego paszportu podwyższa się o 200 %, jeżeli paszport został utracony lub zniszczony z przyczyn zawinionych przez jego posiadacza.

112. Zwrot opłat paszportowych

§ 6. 1. Zwrot opłaty przysługuje za każdy pełny rok objęty unieważnieniem paszportu.

2. Wysokość opłaty podlegającej zwrotowi ustala się, przyjmując za każdy pełny rok jedną dziesiątą - w przypadku unieważnienia paszportu z terminem ważności 10 lat lub jedną piątą - w przypadku unieważnienia paszportu z terminem ważności 5 lat część opłaty obowiązującej w dniu wydania decyzji w tej sprawie.

3. W przypadku paszportu wydanego na okres krótszy niż 5 lat wysokość opłaty podlegającej zwrotowi ustala się, stosując odpowiednio ust. 2.

§ 7. Zwrotu opłaty dokonuje się w kasie organu paszportowego lub na rachunek bankowy osoby, której paszport został unieważniony, po potrąceniu kosztów związanych z przelewem bankowym i po zwróceniu unieważnionego paszportu.

113. Adm-prawna reglamentacja wolnych zawodów - charakterystyka ogólna

Wolne zawody spełniają ważną rolę społeczną. Dla państwa istotne jest ich prawidłowe wykonywanie. Liberalizuje się kryteria pozwalające zakwalifikować zawody do grupy zawodów wolnych.

Dawniej wykonywano je w uspołecznionych zakładach, wykonujący musieli płacić wysokie podatki.

Prawo nie może ingerować w sposób wykonywania zawodu, powinno to zależeć tylko od możliwości wykonującego zawód. Prawo powinno tylko określać sposób wyrobienia przez jednostkę danego zawodu, kryteria dopuszczenia do wykonywania oraz określać zasady utraty praw, zasady odpowiedzialności.

114. Pojęcie wolnego zawodu

Konstytucja mówi o zawodzie zaufania publicznego. Brak legalnej definicji tego pojęcia.

Wymagające szczególnego wykształcenia osobiste świadczenie usług wyższego rzędu, wykonywanych w sposób gospodarczo niezależny i na własną odpowiedzialność, węzeł zaufania pomiędzy świadczeniodawcą a klientem, tajemnica zawodowa

Rzemiosło tym się różni, że wymaga tylko prostej wiedzy i doświadczenia. Sam proces świadczenia ma znaczenie drugorzędne, bo liczy się efekt.

115. Grupy wolnych zawodów podlegające reglamentacji adm-prawnej

W oparciu o kryterium posiadania samorzÄ…du zawodowego:

• adwokatów,

• aptekarzy,

• architektów,

• biegÅ‚ych rewidentów,

• doradców podatkowych,

• diagnostów laboratoryjnych,

• inżynierów budownictwa,

• komorników,

• kuratorów sÄ…dowych,

• lekarzy i lekarzy dentystów,

• lekarzy weterynarii,

• notariuszy,

• pielÄ™gniarek i poÅ‚ożnych,

• psychologów

• radców prawnych

• rzeczników patentowych

• urbanistów

116. Elementy charakteryzujÄ…ce wolne zawody

Wojtczak:

- intelektualny charakter czynności

- wysokie kwalifikacje teoretyczne i praktyczne

- niezależność intelektualna ograniczona wiedzą

- etyczne zasady wykonywania zawodu

- samodzielność w wykonywaniu zawodu

- zaufanie pomiędzy świadczeniodawcą o klientem

- bezinteresowność w ustalaniu wysokości honorarium

- ochrona istotnych wartości interesu społecznego

Leoński:

- wysokie kwalifikacje i odbycie odpowiedniej praktyki

- samodzielność w wykonywaniu

- zazwyczaj nie stosunek o pracÄ™, a umowa z klientem

Hauser:

- powierzanie informacji dotyczących życia prywatnego

- tajemnica zawodowa -> immunitet zwalniający z odpowiedzialności karnej

- korzystanie ze świadczeń w momentach zagrożenia dóbr

- efekt działania tych zawodów ma szczególne znaczenie dla społeczeństwa

- sformalizowana etyka - deontologia

- zadania ochronne i reprezentacyjne obywateli

117. Zakres przedmiotowy wykonywania zawodu radcy prawnego

Art. 2. Pomoc prawna świadczona przez radcę prawnego ma na celu ochronę prawną interesów podmiotów, na których rzecz jest wykonywana.

Art. 4. 1.Wykonywanie zawodu radcy prawnego polega na świadczeniu pomocy prawnej, z wyjątkiem występowania w charakterze obrońcy w postępowaniu karnym i w postępowaniu w sprawach o przestępstwa skarbowe.

Art. 6. 1. Zawód radcy prawnego polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sądami i urzędami.

Art. 7. Pomocą prawną jest w szczególności udzielanie porad i konsultacji prawnych, opinii prawnych, zastępstwo prawne i procesowe.

118. Kryteria wpisu na listę radców prawnych

Art. 24. 1. Na listę radców prawnych może być wpisany ten, kto:

  1) ukończył wyższe studia prawnicze w RP i uzyskał tytuł magistra lub zagraniczne studia prawnicze uznane w RP,

  3)   korzysta w pełni z praw publicznych,

  4)   ma pełną zdolność do czynności prawnych,

  5)   jest nieskazitelnego charakteru i swym dotychczasowym zachowaniem daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu radcy prawnego,

5. odbył w RP aplikację radcowską i złożył egzamin radcowski, z zastrzeżeniem art. 25 ust. 2.

Art. 25. 1.Wymogu odbycia aplikacji radcowskiej i złożenia egzaminu radcowskiego nie stosuje się do:

  1)  profesorów i doktorów habilitowanych nauk prawnych,

  2) osób, które zdały egzamin sędziowski, prokuratorski, adwokacki lub notarialny,

  3) osób, które co najmniej przez trzy lata zajmowały stanowisko radcy Prokuratorii Generalnej Skarbu Państwa.

2.  Do zÅ‚ożenia egzaminu radcowskiego przed komisjÄ…, o której mowa w art. 33¹ ust. 1, bez obowiÄ…zku odbycia aplikacji radcowskiej, mogÄ… przystÄ…pić:

  1)   doktorzy nauk prawnych,

  5)   osoby, które pracowały przez okres co najmniej 5 lat w okresie nie dłuższym niż 8 lat, na stanowisku referendarza sądowego lub asystenta sędziego.

2b.Osoby, o których mowa w ust. 2, muszą spełniać wymagania przewidziane w art. 24 ust. 1 pkt 1, 3-5.

Art. 26. Osoby, które wykonują zawód sędziego, prokuratora, notariusza, komornika, asesora sądowego, prokuratorskiego i notarialnego bądź odbywają aplikację sądową, prokuratorską lub notarialną, nie mogą jednocześnie zostać wpisane na listę radców prawnych ani wykonywać zawodu radcy prawnego.

119. Postępowanie w sprawie wpisu na listę radców prawnych

2. Wpis osoby, która uzyskała pozytywny wynik z egzaminu radcowskiego, następuje na jej wniosek, na podstawie uchwały rady okręgowej izby radców prawnych właściwej ze względu na miejsce odbycia aplikacji radcowskiej,

2a.  Do wniosku, o którym mowa w ust. 2, osoba ubiegająca się o wpis obowiązana jest dołączyć informację o niekaralności z Krajowego Rejestru Karnego, opatrzoną datą nie wcześniejszą niż miesiąc przed jej złożeniem 2b. Przepisy ust. 2 i 2a stosuje się odpowiednio do osób, o których mowa w art. 25 ust. 1.

2c. Rada okręgowej izby radców prawnych może odmówić wpisu na listę radców prawnych tylko wtedy, gdy wpis narusza przepisy ust. 1. Radzie okręgowej izby radców prawnych przysługuje prawo wglądu do akt osobowych i dyscyplinarnych ubiegającego się o wpis.

Art. 31. 1. Uchwała rady okręgowej izby radców prawnych w sprawie wpisu na listę radców prawnych powinna być podjęta w terminie 30 dni od dnia złożenia wniosku.

2. Od uchwały, o której mowa w ust. 1, służy odwołanie do Prezydium Krajowej Rady Radców prawnych w terminie 14 dni od daty doręczenia uchwały.

2a. Od uchwały Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych odmawiającej wpisu na listę radców prawnych służy zainteresowanemu odwołanie do Ministra Sprawiedliwości, zgodnie z Kodeksem postępowania administracyjnego.

2b. Od ostatecznej decyzji Ministra Sprawiedliwości zainteresowanemu oraz Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych służy skarga do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia decyzji.

3. W wypadku niepodjęcia uchwały przez radę okręgowej izby radców prawnych w terminie 30 dni od złożenia wniosku o wpis, lub niepodjęcia uchwały przez Prezydium Krajowej Rady Radców Prawnych w terminie 30 dni od doręczenia odwołania, zainteresowanemu służy skarga do sądu administracyjnego.

Art. 31¹. 1. Rada okrÄ™gowej izby radców prawnych zawiadamia, w terminie 30 dni, Ministra SprawiedliwoÅ›ci o każdej uchwale o wpisie na listÄ™ radców prawnych lub aplikantów radcowskich, jak i o odmowie wpisu.

2.Wpis na listę radców prawnych lub aplikantów radcowskich uważa się za dokonany, jeżeli Minister Sprawiedliwości nie sprzeciwi się wpisowi w terminie 30 dni od dnia otrzymania uchwały wraz z aktami osobowymi wpisanego. Minister Sprawiedliwości wyraża sprzeciw w formie decyzji administracyjnej.

3. Sprzeciw Ministra Sprawiedliwości może być zaskarżony przez zainteresowanego do sądu administracyjnego w terminie 30 dni od dnia doręczenia sprzeciwu.

120. Odpowiedzialność dyscyplinarna radców prawnych

Art. 64. 1. Radca prawny i aplikant radcowski podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej:

  1)   za zawinione, nienależyte wykonywanie zawodu radcy prawnego,

  2)   za czyny sprzeczne ze ślubowaniem radcowskim lub z zasadami etyki radcy prawnego.

1a.  Radcowie prawni podlegają odpowiedzialności dyscyplinarnej również za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubezpieczenia

2. Od odpowiedzialności dyscyplinarnej wyłączone są czyny naruszające przepisy dotyczące porządku i dyscypliny pracy, określone w Kodeksie pracy.

Art. 65. 1. Karami dyscyplinarnymi są:

  1)   upomnienie,

  2)   nagana z ostrzeżeniem,

  3)   zawieszenie prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego na czas od trzech miesięcy do pięciu lat,

  3a)  kara pieniężna nie niższa od połowy przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w gospodarce narodowej za miesiąc poprzedzający datę orzeczenia dyscyplinarnego i nie wyższa od pięciokrotności tego wynagrodzenia,

  4)   pozbawienie prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego, a w stosunku do aplikantów radcowskich - wydalenie z aplikacji.

2. Kary określonej w ust. 1 pkt 3 nie stosuje się wobec aplikanta radcowskiego.

2a. Obok kary nagany z ostrzeżeniem i kary pieniężnej można orzec dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na czas od roku do pięciu lat.

2b. Obok kary zawieszenia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego orzeka się dodatkowo zakaz wykonywania patronatu na czas od lat dwóch do lat dziesięciu.

2c.Kara pozbawienia prawa do wykonywania zawodu radcy prawnego pociąga za sobą skreślenie z listy radców prawnych bez prawa ubiegania się o ponowny wpis.

2d. Kara wydalenia z aplikacji pociąga za sobą skreślenie z listy aplikantów bez prawa ubiegania się o ponowny wpis na listę aplikantów radcowskich lub o wpis na listę radców prawnych przez okres 10 lat od daty uprawomocnienia się orzeczenia o karze wydalenia z aplikacji.

Art. 66. 1. Jeżeli przewinienie jest mniejszej wagi, dziekan rady okręgowej izby radców prawnych może poprzestać na ostrzeżeniu radcy prawnego lub aplikanta radcowskiego.

2. Radcy prawnemu lub aplikantowi radcowskiemu służy prawo odwołania się od ostrzeżenia do okręgowego sądu dyscyplinarnego.

3. Orzeczenie okręgowego sądu dyscyplinarnego w sprawie odwołania, o którym mowa w ust. 2, jest ostateczne.

Okręgowy Sąd Dyscyplinarny, Wyższy Sąd Dyscyplinarny

121. Zakres przedmiotowy wykonywania zawodu lekarza i lekarza dentysty

Art. 2. 1. Wykonywanie zawodu lekarza polega na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń zdrowotnych, w szczególności: badaniu stanu zdrowia, rozpoznawaniu chorób i zapobieganiu im, leczeniu i rehabilitacji chorych, udzielaniu porad lekarskich, a także wydawaniu opinii i orzeczeń lekarskich.

2. Wykonywanie zawodu lekarza dentysty polega na udzielaniu przez osobę posiadającą wymagane kwalifikacje, potwierdzone odpowiednimi dokumentami, świadczeń określonych w ust. 1, w zakresie chorób zębów, jamy ustnej, części twarzowej czaszki oraz okolic przyległych.

3.  Za wykonywanie zawodu lekarza uważa się także prowadzenie przez lekarza prac badawczych w dziedzinie nauk medycznych lub promocji zdrowia, nauczanie zawodu lekarza lub zatrudnienie w podmiotach zobowiązanych do finansowania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków publicznych lub urzędach te podmioty obsługujących, w ramach którego wykonuje się czynności związane z przygotowywaniem, organizowaniem lub nadzorem nad udzielaniem świadczeń opieki zdrowotnej.

122. Kryteria uzyskania prawa wykonywania zawodu lekarza

Art. 5. 1. Okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty osobie, która:

  1)   jest obywatelem polskim lub obywatelem innego państwa członkowskiego UE

  2)   posiada:

a)  dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany przez polską szkołę wyższą, lub

b)  dyplom lub inne dokumenty poświadczające formalne kwalifikacje lekarza lub lekarza dentysty, wydane przez inne niż RP państwo członkowskie UE

c)  dyplom lekarza lub lekarza dentysty wydany przez inne państwo niż państwo członkowskie UE, pod warunkiem że dyplom został uznany w RP za równorzędny zgodnie z odrębnymi przepisami;

  3)   posiada pełną zdolność do czynności prawnych;

  4)   posiada stan zdrowia pozwalający na wykonywanie zawodu lekarza lub lekarza dentysty;

  5)   wykazuje nienaganną postawę etyczną.

2. Lekarzowi będącemu obywatelem państwa członkowskiego UE spełniającemu warunki, o których mowa w ust. 1, okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli:

  1)   przedstawi zaświadczenie wydane przez odpowiednie władze lub organizacje państwa członkowskiego UE, że posiada na terenie tego państwa prawo do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty, które nie zostało zawieszone ani którego nie został pozbawiony, oraz że nie toczy się przeciwko niemu postępowanie w sprawie pozbawienia albo zawieszenia prawa do wykonywania zawodu;

  2)   złoży oświadczenie, że włada językiem polskim w mowie i piśmie w zakresie koniecznym do wykonywania zawodu lekarza lub lekarza dentysty.

2a. Wymóg, o którym mowa w ust. 2 pkt 2, nie dotyczy obywateli polskich, którzy ukończyli studia medyczne w języku polskim.

3. Osobie, która spełnia warunki określone w ust. 1 pkt 1, pkt 2 lit. a lub c lub posiada dyplom lub inny dokument potwierdzający ukończenie wyższej szkoły medycznej, wydany przez inne niż RP państwo członkowskie UE, ale nie posiada świadectwa towarzyszącego lub innego dokumentu wymienionego w wykazie okręgowa rada lekarska przyznaje prawo wykonywania zawodu lekarza albo prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty, jeżeli ponadto:

  1)   odbyła staż podyplomowy lub uzyskała uznanie stażu podyplomowego odbytego poza granicami RP za równoważny ze stażem podyplomowym odbytym w RP

  2)   złożyła z wynikiem pozytywnym lekarski egzamin państwowy lub lekarsko-dentystyczny egzamin państwowy w języku polskim lub innym języku, w którym prowadzone są w polskich uczelniach medycznych studia na kierunku lekarskim i lekarsko-dentystycznym.

4.W celu odbycia stażu podyplomowego okręgowa rada lekarska przyznaje ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza albo ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarza dentysty.

Ustawa szczegółowo określa kryteria wobec cudzoziemców i innych obywateli UE.

123. Postępowanie w sprawie wpisu na listę lekarzy

Art. 6a. 1. Przyznanie prawa wykonywania zawodu lekarza albo ograniczonego prawa wykonywania zawodu lekarza albo odmowa przyznania tego prawa przez okręgową radę lekarską powinna być dokonana niezwłocznie, nie później jednak niż w ciągu 3 miesięcy od złożenia wszystkich dokumentów określonych ustawą.

2. Jeżeli okręgowa rada lekarska posiada informacje dotyczące ważnego zdarzenia, które wystąpiło przed podjęciem w RP działalności przez obywatela innego państwa członkowskiego UE poza terytorium RP i które może mieć wpływ na podjęcie lub wykonywanie zawodu lekarza, informuje o tym zdarzeniu państwo członkowskie UE, którego obywatelstwo cudzoziemiec posiada lub z którego przybywa, i występuje z wnioskiem o weryfikację tych informacji oraz o zawiadomienie o działaniach, które zostały podjęte w związku z tym zdarzeniem.

3. Bieg terminu, o którym mowa w ust. 1, ulega zawieszeniu w przypadku, gdy okręgowa rada lekarska poinformowała o zdarzeniach, o których mowa w ust. 2, do czasu otrzymania odpowiedzi, nie dłużej jednak niż na trzy miesiące.

4. W przypadku uzasadnionych wątpliwości dotyczących autentyczności dyplomów lub dokumentów wydanych przez władze lub organizacje państw członkowskich UE, okręgowa rada lekarska zwraca się do odpowiednich władz lub organizacji tego państwa o potwierdzenie autentyczności dyplomów lub innych dokumentów poświadczających formalne kwalifikacje, w tym dotyczące specjalizacji, wydanych w tym państwie, a także o poświadczenie, że lekarz zamierzający wykonywać zawód w RP uzyskał pełne wykształcenie zgodne z przepisami obowiązującymi w określonym państwie członkowskim UE.

5. Dokumenty przekazane w ramach weryfikacji zachowują ważność przez okres trzech miesięcy od dnia ich wydania.

Art. 8. 1. Lekarz, który uzyskał prawo wykonywania zawodu albo ograniczone prawo wykonywania zawodu, podlega wpisowi do rejestru prowadzonego przez właściwą okręgową radę lekarską.

2. Naczelna Rada Lekarska określi szczegółowy tryb postępowania w sprawach przyznawania prawa wykonywania zawodu lekarza, lekarza dentysty i prowadzenia rejestru lekarzy.

124. Utrata prawa do wykonywania zawodu lekarza

Art. 14. Prawo wykonywania zawodu, ograniczone prawo wykonywania zawodu lekarz traci z mocy prawa w razie:

  1)   utraty obywatelstwa polskiego lub innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej, jeżeli nie nabył równocześnie obywatelstwa innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej;

  2)   ubezwłasnowolnienia całkowitego lub częściowego;

3. upływu czasu, na jaki zostało przyznane.

Oraz z mocy postanowienia sÄ…du lekarskiego.

125. Niezdolność do wykonywania zawodu lekarza i jej skutki prawne

Art. 12. 1. Jeżeli okręgowa rada lekarska stwierdzi, że istnieje uzasadnione podejrzenie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu lub ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych ze względu na stan zdrowia uniemożliwiający wykonywanie zawodu lekarza, powołuje komisję złożoną z lekarzy specjalistów z odpowiednich dziedzin medycyny. Komisja ta wydaje orzeczenie w przedmiocie niezdolności lekarza do wykonywania zawodu albo ograniczenia w wykonywaniu ściśle określonych czynności medycznych.

2. Lekarz ma obowiązek stawienia się przed komisją, o której mowa w ust. 1, i poddania się niezbędnym badaniom.

3. Okręgowa rada lekarska na podstawie orzeczenia komisji może podjąć uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu na okres trwania niezdolności albo o ograniczeniu wykonywania określonych czynności medycznych na okres trwania niezdolności. Zainteresowany lekarz jest uprawniony do uczestnictwa w posiedzeniu okręgowej rady lekarskiej w czasie rozpatrywania jego sprawy.

4. Jeżeli lekarz odmawia poddania się badaniu przez komisję lub gdy okręgowa rada lekarska na podstawie wyników postępowania wyjaśniającego uzna, że dalsze wykonywanie zawodu lub ściśle określonych czynności medycznych przez lekarza grozi niebezpieczeństwem dla osób przez niego leczonych, okręgowa rada lekarska podejmuje uchwałę o zawieszeniu lekarza w prawie wykonywania zawodu albo o ograniczeniu w wykonywaniu określonych czynności medycznych do czasu zakończenia postępowania.

5. Lekarz, w stosunku do którego podjęto uchwałę o zawieszeniu prawa wykonywania zawodu lub ograniczeniu wykonywania określonych czynności medycznych, może wystąpić do okręgowej rady lekarskiej o uchylenie uchwały, jeżeli ustaną przyczyny zawieszenia lub ograniczenia, nie wcześniej jednak niż po upływie 6 miesięcy od podjęcia uchwały okręgowej rady lekarskiej.

6. Minister właściwy do spraw zdrowia po zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Lekarskiej określi, w drodze rozporządzenia, tryb powoływania i organizację komisji, o której mowa w ust. 1, oraz tryb orzekania o niezdolności do wykonywania zawodu lekarza.

126. Odpowiedzialność zawodowa lekarzy

Art. 41. Członkowie samorządu lekarzy podlegają odpowiedzialności zawodowej przed sądami lekarskimi za postępowanie sprzeczne z zasadami etyki i deontologii zawodowej oraz za naruszenie przepisów o wykonywaniu zawodu lekarza.

Art. 42. 1. Sąd lekarski może orzekać następujące kary:

  1)   upomnienie,

  2)   nagana,

  3)   zawieszenie prawa wykonywania zawodu lekarza na okres od sześciu miesięcy do trzech lat,

  4)   pozbawienie prawa wykonywania zawodu.

2.  Lekarzowi ukaranemu przez Naczelny Sąd Lekarski w II instancji karą wymienioną w ust. 1 pkt 3 i 4 przysługuje prawo wniesienia odwołania do właściwego ze względu na miejsce zamieszkania obwinionego sądu apelacyjnego - sądu pracy i ubezpieczeń społecznych w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wraz z uzasadnieniem.

3.  Od orzeczenia sądu apelacyjnego kasacja nie przysługuje.

Art. 43. 1. Lekarz, wobec którego sąd lekarski orzekł w I instancji karę wymienioną w art. 42 ust. 1 pkt 3 i 4, może być przez ten sąd tymczasowo zawieszony w czynnościach zawodowych. Postanowienie o zawieszeniu wydaje sąd lekarski z urzędu lub na wniosek rzecznika odpowiedzialności zawodowej.

2. Postanowienie sądu lekarskiego o tymczasowym zawieszeniu jest natychmiast wykonalne. Jeżeli okres tymczasowego zawieszenia trwa dłużej niż trzy miesiące, Naczelny Sąd Lekarski bada z urzędu zasadność zawieszenia.

Art. 46. 1. Sprawy odpowiedzialności zawodowej lekarzy rozpatrują okręgowe sądy lekarskie i Naczelny Sąd Lekarski.

2. Okręgowe sądy lekarskie orzekają we wszystkich sprawach jako I instancja, z tym że w sprawach odpowiedzialności zawodowej członków okręgowej rady lekarskiej i okręgowej komisji rewizyjnej orzeka okręgowy sąd lekarski wyznaczony przez Naczelny Sąd Lekarski.

3. Naczelny Sąd Lekarski:

  1)   rozpatruje odwołania od orzeczeń okręgowych sądów lekarskich,

  2)   orzeka jako I instancja w sprawach odpowiedzialności zawodowej członków: Naczelnej Rady Lekarskiej, Naczelnej Komisji Rewizyjnej, Naczelnego Sądu Lekarskiego, Naczelnego Rzecznika Odpowiedzialności Zawodowej i jego zastępców, a także okręgowych sądów lekarskich oraz okręgowych rzeczników odpowiedzialności zawodowej i ich zastępców,

  3)   rozpatruje w innym składzie odwołania od orzeczeń wydanych w trybie określonym w pkt 2.
Art. 47. 1. Kary nagany i zawieszenia prawa wykonywania zawodu pociągają za sobą utratę prawa wybieralności do organów izb lekarskich do czasu usunięcia z rejestru wzmianki o ukaraniu.

2. Lekarz zawieszony w czynnościach zawodowych nie może wykonywać praktyki lekarskiej w żadnej formie.

3. Kara pozbawienia prawa wykonywania zawodu powoduje skreślenie z listy członków okręgowej izby lekarskiej bez prawa ubiegania się o ponowny wpis.

4. W razie prawomocnego ukarania karą wymienioną w art. 42 ust. 1 pkt 3 i 4, stosunek pracy lekarza wygasa z mocy prawa. Wygaśnięcie to pociąga za sobą skutki, jakie przepisy prawa wiążą z rozwiązaniem umowy o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika.

127. Podstawowe zasady wykonywania zawodu lekarza

Profesor Leoński: Lekarz ma obowiązki:

udzielanie pomocy lekarskiej; udzielanie informacji o stanie zdrowia; udzielanie świadczeń lekarskich - w zasadzie po wyrażeniu zgody pacjenta, czasem zgody pisemnej; zachowania intymności i godności osobistej pacjenta; zachowanie w tajemnicy informacji dotyczących leczenia; prowadzenie indywidualnej dokumentacji medycznej pacjenta; ordynowanie środków farmaceutycznych i materiałów medycznych dopuszczonych do obrotu w RP; przestrzeganie zasad Kodeksu Etyki Lekarskiej;

128. Przesłanki administracyjnoprawnej reglamentacji praw rzeczowych

Prawo rzeczowe jest przedmiotem zainteresowań prawa cywilnego, niemniej z różnych przyczyn kierując się interesem publicznym administracja wkracza w tę sferę. Najczęściej w następstwie tego następuje publicznoprawne ograniczenie prawa własności nieruchomości. Sfery, gdzie mamy do czynienie z takim działaniem: prawo górnicze, prawo wodne, prawo budowlane, ochrona środowiska, łączność, planowanie przestrzenne.

Leoński: Przepisy ustawowe dają podstawę do władczego wkraczania adm. publ. w sferę praw właściciela do władania rzeczą w ten sposób, że ustalają sposoby przeznaczenia nieruchomości lub korzystania z niej, aż do odebrania prawa własności nieruchomości (poprzez zastosowanie instytucji wywłaszczenia).

Dziś ochrona własności urasta do rangi prawa konstytucyjnego.

Art.21 1. Rzeczpospolita Polska chroni własność i prawo dziedziczenia.

2. Wywłaszczenie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest dokonywane na cele publiczne i za słusznym odszkodowaniem.

Art.64. 1. Każdy ma prawo do własności, innych praw majątkowych oraz prawo dziedziczenia.

2. Własność, inne prawa majątkowe oraz prawo dziedziczenia podlegają równej dla wszystkich ochronie prawnej.

3. Własność może być ograniczona tylko w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim nie narusza ona istoty prawa własności.

Należy zatem założyć, że ingerencja adm. publ. w sferę praw własności jest dopuszczalna tylko w sytuacjach wyjątkowych i możliwa jedynie w przypadkach wyraźnie przewidzianych ustawą.

129. Zasady planowania przestrzennego

Prof. Niewiadomski:

• Z. zrównoważonego rozwoju

• Z. ochrony innych wartoÅ›ci wysoko cenionych

• Z. ochrony interesu prawnego podmiotów dotkniÄ™tych ustaleniami planistycznymi.

• Z. samodzielnoÅ›ci planistycznej gminy.

130. Zasada zrównoważonego rozwoju

Jedna z podstawowych zasad w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Organy mają obowiązek uwzględniania realizując powierzone im zadania w tym zakresie.

Ustawa odsyła do prawa ochrony środowiska: rozumie się przez to taki rozwój społeczno-gospodarczy, w którym następuje proces integrowania działań politycznych, gospodarczych i społecznych, z zachowaniem równowagi przyrodniczej oraz trwałości podstawowych procesów przyrodniczych, w celu zagwarantowania możliwości zaspokajania podstawowych potrzeb poszczególnych społeczności lub obywateli zarówno współczesnego pokolenia, jak i przyszłych pokoleń.

Traktat o UE w swoim 2. artykule wspomina o z.r. jako istotnym elemencie integracji europejskiej.

131. Zasada ochrony innych wartości wysoko cenionych

Art.1. 2. W planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględnia się zwłaszcza:

1) wymagania Å‚adu przestrzennego, w tym urbanistyki i architektury;

2) walory architektoniczne i krajobrazowe;

3) wymagania ochrony środowiska, w tym gospodarowania wodami i ochrony gruntów rolnych i leśnych;

4) wymagania ochrony dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

5) wymagania ochrony zdrowia oraz bezpieczeństwa ludzi i mienia, a także potrzeby osób niepełnosprawnych;

6) walory ekonomiczne przestrzeni;

7) prawo własności;

8) potrzeby obronności i bezpieczeństwa państwa;

9) potrzeby interesu publicznego.

Są to wartości o zasadniczym znaczeniu dla racjonalnego gospodarowania przestrzenią. Ich uwzględnienia nie można rozpatrywać w izolacji, bo często może dochodzić do kolizji wartości, np. z prawem własności. Niewiadomski: są to ograniczenia wprost dla prawa własności z Kodeksu Cywilnego, dookreślają one to prawo.

132. Zasada ochrony interesu pr. podmiotów dotkniętych ustaleniami planistycznym

Jest to związane ściśle z prawem własności w Konstytucji i Kodeksie Cywilnym -> 3 elementy ograniczające własność, nie możemy stosować wykładni rozszerzającej:

- przepisy ustawy

- zasady współżycia społecznego

- społeczno-gospodarcze przeznaczenie własności

Art. 6. 1. Ustalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego kształtują, wraz z innymi przepisami, sposób wykonywania prawa własności nieruchomości.

2. Każdy ma prawo, w granicach określonych ustawą, do:

  1)   zagospodarowania terenu, do którego ma tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, jeżeli nie narusza to chronionego prawem interesu publicznego oraz osób trzecich;

2. ochrony własnego interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów należących do innych osób lub jednostek organizacyjnych.

Zagospodarowanie i planowanie nie może ograniczać (prawo budowlane):

- zapewnienie dostępu do drogi publicznej

- ochrona przed pozbawieniem możliwości korzystania z wody, kanalizacji, energii

elektrycznej i cieplnej, z środków łączności i dopływu światła dziennego do pomieszczeń

przeznaczonych na pobyt ludzi

- ochrona przed uciążliwościami powodywanymi przez hałas, wibrację, zakłócenia elektryczne i promieniowanie

- ochrona przed zanieczyszczeniami powietrza, wody, gleby

133. Zasada samodzielności planistycznej gminy

Nasz system planistyczny bazuje na decentralizacji i to na najniższe poziomy, podstawowy ciężar leży na gminie.

Organy gminy posiadają główną kompetencję w kluczowych sprawach. Gmina ma dostęp do różnych form działania.

Art. 3. 1. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego należy do zadań własnych gminy.

134. Podmioty planowania przestrzennego

SamorzÄ…d terytorialny oraz administracja rzÄ…dowa centralna i terenowa, a nawet Sejm.

3 podstawowe szczeble planowania, model obowiÄ…zujÄ…cy w Europie Zachodniej:

• Centralna

• Regionalna - planowanie poÅ›rednie pomiÄ™dzy g. a o.

• Gminna

Powiat - charakter uzupełniający.

Ponadto:

- dyrektorzy urzędów morskich

- wojewodowie

135. Zadania gminy w zakresie planowania przestrzennego

Art. 3. 1. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy oraz miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, z wyjątkiem morskich wód wewnętrznych, morza terytorialnego i wyłącznej strefy ekonomicznej oraz terenów zamkniętych, należy do zadań własnych gminy.

Studium i miejscowy plan podstawowymi instytucjami gminy do realizacji tych zadań..

Art. 4 2. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

  1)   lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

  2)   sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

3. W odniesieniu do terenów zamkniętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się tylko granice tych terenów oraz granice ich stref ochronnych. W strefach ochronnych ustala się ograniczenia w zagospodarowaniu i korzystaniu z terenów, w tym zakaz zabudowy.

Art. 51. 1. W sprawach ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego decyzje wydają w odniesieniu do:

  1)   inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim - wójt, burmistrz albo prezydent miasta w uzgodnieniu z marszałkiem województwa;

  2)   inwestycji celu publicznego o znaczeniu powiatowym i gminnym - wójt, burmistrz albo prezydent miasta;

  3)   inwestycji celu publicznego na terenach zamkniętych - wojewoda;

2. W przypadku niewydania przez wójta, burmistrza albo prezydenta miasta w terminie 2 miesięcy od dnia złożenia wniosku decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym albo wojewódzkim wojewoda wzywa wójta, burmistrza albo prezydenta miasta do jej wydania w wyznaczonym terminie, a po jego bezskutecznym upływie wydaje decyzję i kosztami jej wydania obciąża gminę.

3. W przypadku inwestycji celu publicznego wykraczającej poza obszar jednej gminy decyzję o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego wydaje wójt, burmistrz albo prezydent miasta, na którego obszarze właściwości znajduje się największa część terenu, na którym ma być realizowana ta inwestycja, w porozumieniu z zainteresowanymi wójtami, burmistrzami albo prezydentami miast.

136. Powiat w systemie planowania przestrzennego

Powiat nie jest szczeblem planowania przestrzennego.

Ma charakter uzupełniający, pomocniczy, subsydiarny w stosunku do zadań gminy. Nie prowadzi polityki przestrzennej, a jedynie analizy i studia. Organy powiatu będą włączały się w procedurę planistyczną gminy oraz będą uczestniczyć w innych procedurach pozagminnych w charakterze uzgadniającym i opiniującym. Powiat nie jest szczeblem w gospodarowaniu przestrzennym. Brak kompetencji do uchwalania jakichkolwiek planów.

Niewiadomski: działania informacyjne do interpretowania ustaleń z akt planistycznych szczebla regionalne czy krajowego.

137. Samorząd województwa w systemie planowania przestrzennego

3. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej w województwie, w tym uchwalanie planu zagospodarowania przestrzennego województwa - zupełnie inny charakter niż miejscowe plany w gminie, bo w odróżnieniu od nich jest to akt jedynie o charakterze wewnętrznym, akt kierownictwa wewnętrznego, postanowienia będą dopiero przenoszone na grunt gminy w drodze implementacji.

138. Zadania centralnej administracji rzÄ…dowej w planowaniu przestrzennym

Dopełnia samorządowe podmioty planistyczne. Nie realizuje polityki przestrzennej województwa ani gminy, ale państwa.

Wykonywane przez RM, prezesa RM, ministra właściwego ds. budownictwa i gospodarki przestrzennej, inni ministrowie, kierownicy centralnych organów administracji rządowej.

4. Kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej państwa, wyrażonej w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, należy do zadań Rady Ministrów. -> podstawowe zadanie RM

Ponadto RM: koordynowanie polityki przestrzennej państwa - przyjmowanie koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju oraz okresowych raportów o stanie zagospodarowania kraju, ustalanie w jakim zakresie koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju stanowić będzie podstawę do sporządzania programów zawierających zadania rządowe służące realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym, przyjmowanie w drodze rozporządzenia programów zawierających zadania rządowe służące realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym.

Art. 47.4. Prezes Rady Ministrów przedstawia Sejmowi RP koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju oraz okresowe raporty o stanie zagospodarowania przestrzennego kraju.

Art. 46. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej koordynuje zgodność planów zagospodarowania przestrzennego województw z koncepcją przestrzennego zagospodarowania kraju oraz w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rozwoju regionalnego prowadzi współpracę transgraniczną i przygraniczną w zakresie zagospodarowania przestrzennego, a także przygotowuje okresowe raporty o stanie zagospodarowania przestrzennego kraju.

Inni ministrowie - przygotowujÄ… programy zawierajÄ…ce zadania rzÄ…dowe

Nasz system jest w znakomitej części zdecentralizowany, ale oczywiście nie bezwzględnie. Terytorium państwa musi stanowić integralną całość, dlatego instrumenty prawne koordynujące tą politykę na poziomie całego kraju. Rada Ministrów, minister ds. gosp. przestrzennej i inne naczelne i centralne organy oraz wojewodów - oni odpowiadają za to.

139. Zadania wojewody w zakresie planowania przestrzennego

Jako organ administracji rzÄ…dowej jest odpowiedzialny za politykÄ™ rzÄ…du w terenie.

Uzgadnianie studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy

Ocena zgodności z prawem studium

W przypadku nieuchwalenia studium przez radę gminy lub nieokreślenia takich studium obszarów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym lub wojewódzkim które zostały zawarte w planach wojewódzkich-wojewoda sporządza miejscowy plan lub jego zmianę dla obszaru którego dotyczy zaniechanie gminy w zakresie koniecznym dla realizacji inwestycji celu publicznego i wydaje rozstrzygnięcie zastępcze.

Uzgadnia miejscowy projekt planu zagospodarowania przestrzennego.

Ocenia zgodność z prawem uchwały rady gminy ws. uchwalenia miejscowego planu z. p.

Opiniuje projekt planu z p województwa

Ocenia zgodność z prawem uchwały sejmiku o uchwaleniu takiego planu

Wydaje decyzje ustalające warunki zabudowy i zagospodarowania terenu dla terenów zamkniętych.

W przypadku niewydania w terminie 3m-cy przez wójta…. Decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym albo wojewódzkim - wojewoda wzywa do wydania decyzji, a później sam wydaje decyzjÄ™ o lokalizacji, a kosztami obciążą gminÄ™.

Prowadzi rejestr wydanych decyzji o ustaleniu lokalizacji na terenach zamkniętych.

140. System aktów planowania przestrzennego

Model trójszczeblowy.

1. Akty planowania ogólnego

• Gmina: - miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego (akt powszechnie obowiÄ…zujÄ…cy), podstawowy instrument prawny w zagospodarowaniu przestrzennym

- studium uwarunkowań i kierunku zagospodarowania przestrzennego gminy (akt

wewnętrzny)

• Województwo: - plan zagospodarowania przestrzennego województwa (akt wewnÄ™trzny)

• Kraj: - koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju

2. Akty planowania specjalistycznego. (muszą być zgodne z a.p. ogólnego)

• Województwo: - koncepcje i programy odnoszÄ…ce siÄ™ do obszarów i problemów

dotyczących zagospodarowania w województwie

• Kraj: - programy zawierajÄ…ce zadania rzÄ…dowe, które sÅ‚użą realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym

Ponadto akty o charakterze niezinstytucjonalizowanym, np. analizy i studia poprzedzające planowanie ogólne/specjalistyczne lub o charakterze informacyjnym - np. powiatowe

141. Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju

Podstawowy dokument opracowania planistycznego, który określa podstawowe kwestie w skali całego państwa, kształtując politykę przestrzenną państwa. Zawiera informacje planistyczne czyli prognozy, a drugiej strony jest aktem wewnętrznie obowiązującym. Przesądza o kierunkach planowania specjalistycznego. Istotny również dla województwa: W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju.

Art. 47. 1.Minister właściwy do spraw rozwoju regionalnego, uwzględniając cele zawarte w rządowych dokumentach strategicznych:

  1)   sporządza koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju, która uwzględnia zasady zrównoważonego rozwoju kraju w oparciu o przyrodnicze, kulturowe, społeczne i ekonomiczne uwarunkowania, o których mowa w przepisach odrębnych, a także prowadzi współpracę zagraniczną w tym zakresie;

  2)   prowadzi analizy i studia, opracowuje koncepcje oraz sporządza programy odnoszące się do obszarów i zagadnień pozostających w zakresie programowania strategicznego oraz prognozowania rozwoju gospodarczego i społecznego, współpracując z właściwymi ministrami oraz z centralnymi organami administracji rządowej.

2. Koncepcja przestrzennego zagospodarowania kraju określa uwarunkowania, cele i kierunki zrównoważonego rozwoju kraju oraz działania niezbędne do jego osiągnięcia, a w szczególności:

  1)   podstawowe elementy krajowej sieci osadniczej, z wyodrębnieniem obszarów metropolitalnych;

  2)   wymagania z zakresu ochrony środowiska i zabytków, z uwzględnieniem obszarów podlegających ochronie;

  3)   rozmieszczenie infrastruktury społecznej o znaczeniu międzynarodowym i krajowym;

  4)   rozmieszczenie obiektów infrastruktury technicznej i transportowej, strategicznych zasobów wodnych i obiektów gospodarki wodnej o znaczeniu międzynarodowym i krajowym;

  5)   obszary problemowe o znaczeniu krajowym, w tym obszary zagrożeń wymagających szczegółowych studiów i planów.

3. Rada Ministrów przyjmuje koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju oraz okresowe raporty o stanie zagospodarowania kraju. Przyjmując koncepcję, Rada Ministrów ustala, w jakim zakresie koncepcja ta będzie stanowiła podstawę sporządzania programów, o których mowa w art. 48 ust. 1.

4. Prezes Rady Ministrów przedstawia Sejmowi Rzeczypospolitej Polskiej koncepcję przestrzennego zagospodarowania kraju oraz okresowe raporty o stanie zagospodarowania przestrzennego kraju.

142. Programy zawierające zadania rządowe dla realizacji celów publ. o znaczeniu krajowym

Akty kierownictwa wewnętrznego. Akt planowania specjalistycznego. Charakter powszechnie obowiązujący dopiero po włączeniu do miejscowych planów, a to za pośrednictwem regionu, dlatego istotne współdziałanie organów centralnych z sejmikami województw.

Art. 48. 1. Ministrowie i centralne organy administracji rządowej, w zakresie swojej właściwości rzeczowej, sporządzają programy zawierające zadania rządowe, zwane dalej "programami", służące realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym.

2. Programy podlegają zaopiniowaniu przez sejmiki właściwych województw. ( a więc nie wiążące)

3. Rada Ministrów przyjmuje, w drodze rozporządzenia, programy, uwzględniając w szczególności cele i kierunki, o których mowa w art. 47 ust. 2. (program staje się wiążącym aktem i zostaje wpisany do rejestru programów zawierający zadania rządowe)

Art. 49. 1. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej prowadzi rejestr programów.

2. Minister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej występuje do marszałka właściwego województwa z wnioskiem o wprowadzenie programu do planu zagospodarowania przestrzennego województwa.

143. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa - charakter prawny

Zespół działań podejmowanych w celu kształtowania i prowadzenia polityki przestrzennej o charakterze regionalnym.

Wykonywany przez administrację samorządową. Administracja rządowa ma jedynie charakter wspierający w stosunku do działań samorządowych i koordynujący w stosunku do rządowych przedsięwzięć

plan zagospodarowania przestrzennego województwa - uchwalany przez sejmik; służy koordynacji zamierzeń koordynacyjnych, społ., gosp., będących przedmiotem zainteresowania samorządu wojewódzkiego a także jest instrumentem realizacji przedsięwzięć o charakterze regionalnym

Podstawowy akt planistyczny szczebla regionalnego. Nie ma charakteru aktu powszechnie obowiązującego. Akt ten wiąże w stosunkach wewnętrznych - akt kierownictwa wewnętrznego., wywiera wpływ na gminę przy sporządzaniu studium uwarunkowań i kierunków zagosp. przest. - Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem.

Art. 39.  2. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych województwa.

3. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia strategii rozwoju województwa .

  4. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju.

Akt ten należy jednocześnie do 2 systemów:

- akt planowania przestrzennego

- akt społ. - gosp. o zasięgu regionalnym

144. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa - treść

3. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia strategii rozwoju województwa oraz określa się w szczególności:

  1)   podstawowe elementy sieci osadniczej województwa i ich powiązań komunikacyjnych oraz infrastrukturalnych, w tym kierunki powiązań transgranicznych;

  2)   system obszarów chronionych, w tym obszary ochrony środowiska, przyrody i krajobrazu kulturowego, ochrony uzdrowisk oraz dziedzictwa kulturowego i zabytków oraz dóbr kultury współczesnej;

  3)   rozmieszczenie inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym;

  4)   obszary problemowe wraz z zasadami ich zagospodarowania oraz obszary metropolitalne;

  5)   obszary wsparcia;

  6)   obszary narażone na niebezpieczeństwo powodzi;

  7)   granice terenów zamkniętych i ich stref ochronnych;

8. obszary występowania udokumentowanych złóż kopalin.

 4. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa uwzględnia się ustalenia koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, oraz programy, o których mowa w art. 48 ust. 1.

5. W planie zagospodarowania przestrzennego województwa umieszcza się te inwestycje celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym, o których mowa w ust. 3 pkt 3, które zostały ustalone w dokumentach przyjętych przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, Radę Ministrów, właściwego ministra lub sejmik województwa, zgodnie z ich właściwością.

6. Dla obszaru metropolitalnego uchwala się plan zagospodarowania przestrzennego obszaru metropolitalnego jako część planu zagospodarowania przestrzennego województwa.

145. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa - postępowanie w sprawie uchwalenia

1. Sejmik województwa podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego województwa. Nie jest napisane z czyjej inicjatywy, więc trzeba tego szukać w prawie ustrojowym - zarząd województwa (domniemanie w zakresie wykonywania zadań samorządu województwa).

Art. 41. 1. Po podjęciu przez sejmik województwa uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu zagospodarowania przestrzennego województwa marszałek województwa kolejno:

  1)   ogłasza w prasie ogólnopolskiej oraz przez obwieszczenie w urzędach gmin, starostwach powiatowych, urzędzie marszałkowskim i urzędzie wojewódzkim o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu, określając formę, miejsce i termin składania wniosków dotyczących planu, nie krótszy niż 3 miesiące od dnia ogłoszenia;

  2)   zawiadamia na piśmie o podjęciu uchwały o przystąpieniu do sporządzania planu instytucje i organy właściwe do uzgadniania i opiniowania planu;

  3)   rozpatruje wnioski, o których mowa w pkt 1;

  4)   sporządza projekt planu zagospodarowania przestrzennego województwa wraz z prognozą oddziaływania na środowisko;

  6)   występuje o opinię o projekcie planu do właściwych instytucji i organów, a także do wojewody, zarządów powiatów, wójtów, burmistrzów gmin i prezydentów miast położonych na terenie województwa oraz rządowych i samorządowych organów administracji publicznej na terenach przyległych do granic województwa oraz uzgadnia projekt z organami określonymi w przepisach odrębnych;

  7)   przedstawia projekt planu ministrowi właściwemu do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej w celu stwierdzenia jego zgodności z koncepcją przestrzennego zagospodarowania kraju i programami rządowymi,

  8)   przedstawia projekt planu sejmikowi województwa do uchwalenia.

2. Do opiniowania i uzgadniania projektu planu zagospodarowania przestrzennego województwa stosuje się odpowiednio przepisy art. 23-26, z wyjątkiem terminu dokonania uzgodnień i przedstawienia opinii, który nie powinien być krótszy niż 40 dni od dnia udostępnienia projektu planu wraz z prognozą oddziaływania na środowisko.

Art. 42. 1. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa uchwala sejmik województwa.

2. Uchwałę sejmiku województwa o uchwaleniu planu zagospodarowania przestrzennego województwa wraz z dokumentacją prac planistycznych marszałek województwa przekazuje wojewodzie w celu oceny zgodności z przepisami prawnymi oraz ogłoszenia w wojewódzkim dzienniku urzędowym.

3. Zmiana planu zagospodarowania przestrzennego województwa następuje w trybie, w jakim jest uchwalany ten plan.

Taka sama procedura przy zmianie.

146. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa - skutki uchwalenia

Konieczność włączenia postanowień z tego planu do miejscowych planów.

Art. 44. 1. Ustalenia planu zagospodarowania przestrzennego województwa wprowadza się do planu miejscowego po uprzednim uzgodnieniu terminu realizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym i warunków wprowadzenia ich do planu miejscowego.

2. Uzgodnienia, o których mowa w ust. 1, przeprowadza marszałek województwa z wójtem, burmistrzem albo prezydentem miasta.

Art. 45. Plan zagospodarowania przestrzennego województwa podlega okresowej ocenie. Zarząd województwa, co najmniej raz w czasie kadencji sejmiku, dokonuje przeglądu zmian w zagospodarowaniu przestrzennym, opracowuje raport o jego stanie w zakresie określonym w art. 39 ust. 3 oraz sporządza ocenę realizacji inwestycji, o których mowa w art. 39 ust. 5, podlegającą zaopiniowaniu przez wojewódzką komisję urbanistyczno-architektoniczną. Wyniki tego przeglądu oraz raport jest przedstawiany sejmikowi województwa.

147. WÅ‚adztwo planistyczne gminy

Zadania własne gminy - decydowanie o przeznaczeniu i zagospodarowaniu terenu. Tylko akty gminy mają moc powszechnie obowiązującą, stanowią prawo dla właścicieli nieruchomości.

Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego - główny instrument planowania i zagospodarowania przestrzennego:

• Ustalenie przeznaczenia terenu

• Rozmieszczenie inwestycji celu publicznego

• OkreÅ›lenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu

Organy gminy mają kompetencje do sporządzania i uchwalania tych planów, taki szczególny status gminy nosi nazwę władztwa planistycznego.

Instytucje ograniczające to władztwo gminy:

- obowiązkowe uwzględnianie ustaleń zawartych w planach wyższego szczebla, szczególnie wytycznych zawartych w planach wojewódzkich

- obowiązek uwzględniania planów specjalistycznych

- tereny zamknięte -> gmina może ustalać tylko ich granice oraz granice ich stref ochronnych,

dla tych terenów nie ma planów, o inwestycjach w tych miejscach decyduje wojewoda

Uchwalenie planu ma dla gminy charakter fakultatywny. Gdy nie ma planu gmina decydują o sposobie zagospodarowania terenu. Możliwość zastępowania planu indywidualnymi aktami.

2. W przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, przy czym:

  1)   lokalizację inwestycji celu publicznego ustala się w drodze decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego;

  2)   sposób zagospodarowania terenu i warunki zabudowy dla innych inwestycji ustala się w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

3. W odniesieniu do terenów zamkniętych w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ustala się tylko granice tych terenów oraz granice ich stref ochronnych. W strefach ochronnych ustala się ograniczenia w zagospodarowaniu i korzystaniu z terenów, w tym zakaz zabudowy.

Plan - uchwalany przez organy stanowiÄ…cy

Decyzja - przez organy wykonawcze

148. Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy - charakter prawny

Akt kierownictwa wewnętrznego, akt gminnej polityki przestrzennej. Postanowienia studium mają charakter nienormatywny, są skierowane do organów gminy, nie sytuują prawa dla właścicieli nieruchomości. Ale możemy powiedzieć, że jest to oferta gminy dla inwestorów. Każda gmina musi go uchwalić. Nie może stanowić podstawy do wydania decyzji adm.

Art. 9. 1. W celu określenia polityki przestrzennej gminy, w tym lokalnych zasad zagospodarowania przestrzennego, rada gminy podejmuje uchwałę o przystąpieniu do sporządzania studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy, zwanego dalej "studium".

2. Wójt, burmistrz albo prezydent miasta sporządza studium zawierające część tekstową i graficzną, uwzględniając zasady określone w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kraju, ustalenia strategii rozwoju i planu zagospodarowania przestrzennego województwa oraz strategii rozwoju gminy, o ile gmina dysponuje takim opracowaniem.

3. Studium sporządza się dla obszaru w granicach administracyjnych gminy.

4. Ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych.

5. Studium nie jest aktem prawa miejscowego.

Art.12. 3. Jeżeli rada gminy nie uchwaliła studium, nie przystąpiła do jego zmiany albo, uchwalając studium, nie określiła w nim obszarów rozmieszczenia inwestycji celu publicznego o znaczeniu krajowym i wojewódzkim, ujętych w planie zagospodarowania przestrzennego województwa lub w programach, o których mowa w art. 48 ust. 1, wojewoda, po podjęciu czynności zmierzających do uzgodnienia terminu realizacji tych inwestycji i warunków wprowadzenia tych inwestycji do studium, wzywa radę gminy do uchwalenia studium lub jego zmiany w wyznaczonym terminie. Po bezskutecznym upływie tego terminu wojewoda sporządza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego albo jego zmianę dla obszaru, którego dotyczy zaniechanie gminy, w zakresie koniecznym dla możliwości realizacji inwestycji celu publicznego oraz wydaje w tej sprawie zarządzenie zastępcze. Przyjęty w tym trybie plan wywołuje skutki prawne takie jak miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego.

4. W przypadku, o którym mowa w ust. 3, koszty sporządzenia planu ponosi w całości gmina, której obszaru dotyczy zarządzenie zastępcze.

3 podstawowe funkcje wg doktryny:

• jako akt polityki przestrzennej gminy jest aktem w oparciu o który należy ksztaÅ‚tować jak również dokonywać wykÅ‚adni polityki rozwoju przestrzennego gminy

• akt koordynujÄ…cy ustalenia planów miejscowych

• sÅ‚uży promocji gminy na zewnÄ…trz

---