Wywiad bez wywiadu....

Nauczyciele starają się za wszelka cenę przekonywać uczniów, aby aktywnie partycypowali w lekcjach. Jednym z bardziej skutecznych sposób zmobilizowana uczniów do analizowania zagadnień i prezentowania swoich własnych komentarzy jest przekonywanie ich (uczniów), że nie ma złych odpowiedzi. Każdy poglad poparty rzeczowymi argumentami jest dobry. Być może, dlatego własnie tak bardzo zakoczyła mnie reakcja aż czwórki przypadkowych nauczycieli z róznym doświadczeniem zawodowym na moją prośbe o udzielenie mi wywiadu i dopowiedzenie na trzy wydawałoby się dziecinnie łatwe pytania dotyczące kwestii tak fundamentalnych, jak teorie naukowe w pedagogice. Odniosłam wrażenie, że nauczyciele Ci nie tyle nie mieli nic do powiedzenia, co obawiali się, że ich odpowiedzi są złe. Paradoksalne zjawisko. Nie jest moim cele dokonanie generalazacji i zakfalfikowania wszystkich nauczycieli, jako tych, którzy uczą się latami pedagogigki, lecz nie potrafia jej ani zastosowac ani o niej mówić. Istnieje, bowiem cały sztab ludzi, którzy z pasją podchodzą do swojego zawodu. Jedną z takich osób jest serdeczna nauczycielka z pewnej małej miejscowości o dość dużym stażu.

1. Jakie sytuacje skłony Panią kiedyś do sięgnięcia po teorie naukowe i jakie to były teorie?

Jestem nauczycielką z dość dużym stażem i powiem, że wręcz permanentnie spotykam się z jednym problemem. Uczniowie, których przychodzi mi uczyć historii zawsze zadają jedno pytanie, mianowicie:, „Do czego nam się przyda ta cała wiedza?”. Kiedyś to pytanie sprawiało mi trudności, bo przecież sama jestem pasjonatką historii i wiem, że jest mi ona potrzebna. Natomiast usilenie zastanawiałam się, do czego im, młodym ludziom, którzy prawdopodobnie wybiorą najróżniejsze drogi życiowe, rzadko, kiedy związane z historią może ta szlachetna wiedza być potrzeba. Wtedy przypomniałam się o teorii wychowania i nauczania holistycznego. Jednostkę trzeba kształtować kompleksowo, prezentować informację ze skrajnie różnych dziedzin, dopiero wtedy daje się młodemu człowiekowi pewien warsztat i na, którym może bazować i wyciągać z niego tego, co jest w danej sytuacji koniecznie. W szkole trzeba nauczać myślenia refleksyjnego, dlatego często pytam moich uczniów o ich opinie w danym temacie. Nie podaję im wiedzy w sposób bezkrytyczny. Nauczanie niesie ze sobą pewnie obowiązek.

2. Z jakimi teoriami naukowymi zapoznała się Pani z trakcie studiowania pedagogiki?

Proszę Pani, teorie, tak jak sama pedagogika ewoluują, gdy ja przyswajałam sobie wiedzę pedagogiczną mówiono o pedagogice autorytatywnej, której nie jestem zbytnią zwolenniczką, o pedagogice analityczno-krytycznej, którą z kolei staram się w choćby najmniejszy sposób realizować na moich zajęciach. Teraz, gdy pogłębiam moją wiedzę słyszę o tym, że wielu pedagogów stara się wprowadzić pedagogikę serca, radzę o tym poczytać, to bardzo ciekawy sposób na budowanie relacji uczeń-nauczyciel.

Za namową tej pełnej entuzjazmu i inspirującej nauczycielki postanowiłam zainteresować się innowacyjną teorią „pedagogigki serca” dr Marii Łopatkowej.

---