33. Charakterystyki dokładności stosowane w analizach geodezyjnych sieci inżynieryjnych. (poprawcie, jeśli nie o to chodzi)

O-1

Miarę dokładności szczegółowej osnowy II klasy jest średni błąd położenia punktu po wyrównaniu, który powinien być mniejszy od 0,05 m.

Miarą dokładności szczegółowej osnowy III klasy jest średni błąd położenia punktu po wyrównaniu, który powinien być mniejszy od 0,10 m.

Miarę dokładności podstawowej. osnowy wysokościowej I klasy jest średni błąd niwelacji po wyrównaniu, który powinien być mniejszy od ......... 1,0 mm/km.

Miarą dokładności podstawowej osnowy wysokościowej II klasy jest średni błąd niwelacji po wyrównaniu, który powinien być mniejszy od....... 2,0 mm/km.

Miarą dokładności szczegółowej osnowy wysokościowej III klasy jest średni błąd niwelacji po wyrównaniu, który powinien być mniejszy od ....... 4,0 mm/km.

Miarą dokładności szczegółowej osnowy wysokościowej IV klasy jest średni błąd niwelacji po wyrównaniu który powinien być mniejszy od ....... 10 mm/km.

Miarą dokładności osnowy pomiarowej jest średni błąd:

- niwelacji po wyrównaniu który powinien być mniejszy od ....... 20 mm/km,

- określenia wysokości punktu mniejszy od .................. 10 cm.

G - 1 Osnowa pozioma

Dokładność położenia punktów poszczególnych klas charakteryzują błędy średnie po wyrównaniu:

Klasa	Przeciętny błąd względny długości boku	Błąd położenia punktu względem punktów nawiązania
I	md : d ≤ 5
II		mp ≤ 0,05 m
III		mp ≤ 0,10 m

Błędy średnie należy obliczać przy założeniu bezbłędności punktów nawiązania. Wszystkie punkty osnowy podstawowej i szczegółowej powinny posiadać współrzędne obliczone w państwowym układzie współrzędnych oraz być zaklasyfikowane do jednej z tych klas.

G-2 Osnowa wysokościowa

Dokładność osnowy danego rodzaju i klasy charakteryzuje ogólnie średni błąd pomiaru niwelacji, po wyrównaniu (m_o).

Rodzaj osnowy	Klasa	mo [mm/km]
Podstawowa	I II	±1,0 ±2,0
Szczegółowa	III IV	±4 ±10
Pomiarowa	V	±20

Osnowy realizacyjne (na podstawie m.in. normy ISO 4463-1 - nie sądzę, żeby było potrzeba aż tylu szczegółów, ale w razie czego)

Jako główne kryterium oceny dokładności poziomej osnowy realizacyjnej przyjmuje się błąd średni po wyrównaniu długości najsłabiej wyznaczonego boku. Określa on wzajemne położenie sąsiadujących punktów osnowy, co jest bardzo istotne dla wykonanego tyczenia szczegółowego. Natomiast pomocniczymi kryteriami dokładnościowymi są:

- średnie błędy boków wyrównanej sieci,

- średnie błędy kątów wyrównanej sieci,

- średnie błędy kierunków wyrównanej sieci,

- średnie błędy podłużne i poprzeczne punktów,

- parametry geometryczne elips błędów średnich położenia punktów

Jako kryterium dokładności wysokości osnowy realizacyjnej przyjmuje się błąd średni niwelacji po wyrównaniu wyrażony w mm na 1 km linii niwelacyjnej. Pomocnicze kryterium to błąd średni wysokości punktów po wyrównaniu.

Norma PN-ISO 4463-1 wprowadza kryteria akceptacji, czyli dopuszczalne odchylenia dla długości kątów i wysokości. Kryteria te odnoszą się do pomiarów powykonawczych, które mają na celu sprawdzenie zgodności zakończonego etapu budowy z odchyłką dopuszczalną.

Osnowa pierwszego rzędu powinna podlegać akceptacji w dwóch etapach. Pierwszym z nich jest porównanie zmierzonych odległości i kątów z otrzymanymi ze współrzędnych wyrównanych. Różnica nie powinna przekraczać:

dla odległości przy minimum 4 mm dla kątów (w gradach) L - odległość w metrach między punktami pierwszego rzędu dla kątów - krótsza z dwóch odległości określających kąt

Drugi etap to porównanie odległości i kątów otrzymanych na podstawie podanych współrzędnych z tymi, które uzyskano z pomiaru powykonawczego. Różnica nie powinna przekraczać:

dla odległości przy minimum 8 mm dla kątów (w gradach) L - odległość w metrach między punktami pierwszego rzędu dla kątów - krótsza z dwóch odległości określających kąt

Punkty drugiego rzędu również powinny podlegać akceptacji w dwóch etapach. W pierwszym etapie w stosunku do kluczowych punktów pierwszego rzędu. W drugim etapie w stosunku do innych kontrolowanych punktów drugiego rzędu. Dopuszczalne odchylenia w pierwszym i drugim etapie to:

dla odległości do 7 m: ± 4 mm dla odległości większych niż 7 m: dla kątów (w gradach) L - odległość w metrach między punktami dla kątów - krótsza z dwóch odległości określających kąt

Punkty szczegółowe, tak samo jak punkty osnowy wyższego rzędu powinny podlegać akceptacji w dwóch etapach. Etap pierwszy to obliczenie różnicy w stosunku do punktu drugiego rzędu, natomiast etapem drugim jest sprawdzenie odchyleń dopuszczalnych w stosunku do innych punktów szczegółowych w tej samej części obiektu budowlanego. Dopuszczalne odchylenia oblicza się tak samo w obu etapach, i wynoszą one:

dla odległości do 4 m: ± 2K1 mm dla odległości większych niż 4 m: L - odległość w metrach między punktami K1 - stała

---