tym, że to, co próbujemy zrozumieć, jest tak bliskie Nicości. Ale na pewno tego doświadczyłeś... zaczy­na się zwykle od zrzędliwego nastroju, ale się z nim nie identyfikujesz, może nawet krytykujesz go. Jed­nak kiedyś, w ponurej chwili możesz zapragnąć tego nastroju, dobrowolnie go przyjąć. Wtedy jeszcze mo­żesz żałować i podnieść się z niego, ale nadejdzie dzień, kiedy nie będziesz już w stanie tego zrobić. Nie będzie już twojego ja, które mogłoby ten nastrój krytykować albo się z niego cieszyć; nie zostanie nic oprócz zrzędzenia, które jak maszyna nie będzie mo­gło przestać się kręcić. Ale dość już! Przybyłeś tu, aby patrzeć i słuchać. Oprzyj się na moim ramieniu; przej­dziemy się trochę.

Posłuchałem. Wspieranie się na ramieniu kogoś starszego niż ja przeniosło mnie w czasy dzieciństwa, a chodzenie stało się teraz całkiem znośne. Prawdę mówiąc, poczułem taką ulgę, że już sobie schlebia­łem, iż moje stopy zaczynają twardnieć, dopóki nie przekonałem się, kiedy spojrzałem ukradkiem na ich widmowe kształty, że łatwość chodzenia zawdzię­czam jedynie silnemu ramieniu Nauczyciela. Być może również dzięki jego obecności wyostrzyły się pozostałe moje zmysły. Poczułem w powietrzu zapa­chy, które przedtem uszły mej uwadze, a kraina wo­kół mnie nabrała nowego uroku. Zobaczyłem teraz szerokie rozlewiska i drobne kwiatki drżące w świe­żych powiewach wiatru. W oddali w gęstwinie lasu przemknęły jelenie, a w pewnej chwili do mego towa­rzysza zbliżyła się, mrucząc, giętka pantera. Zobaczy­liśmy także Upiory.

Chyba najbardziej żałosny widok przedstawia­ła Zjawa zupełnie niepodobna do tej, którą wystra­szyły jednorożce. W przeciwieństwie do niej zdawała się zupełnie nieświadoma swego widmowego wy-

68

siadu. Kilku Potężnych próbowało z nią rozmawiać i w pierwszej chwili jej zachowanie wobec nich wy­dawało mi się zupełnie niezrozumiałe. Zjawa wykrzy­wiała ledwie widoczną twarz i wyginała w bezsen­sowny sposób mgliste ciało. Doszedłem w końcu do wniosku, chociaż wydawało mi się to zupełnie nie­wiarygodne, że uważa się ona wciąż jeszcze za atrak­cyjną i próbuje oczarować swoich rozmówców. Bied­na kobieta nie potrafiła już prowadzić rozmowy, która nie służyłaby podbijaniu serc. Gdyby rozkładające się ciało wyszło z trumny, wysmarowało szminką odsło­nięte dziąsła i próbowało flirtować, efekt nie mógł­by być bardziej odrażający. W końcu Zjawa mruknę­ła pod nosem: „idioci" i zawróciła w stronę autobusu.

Spotkanie to skłoniło mnie, aby zapytać Nauczycie­la, co sądzi o wydarzeniu z Jednorożcami.

— Niewykluczone, że pomogło — odparł. — Do­myśliłeś się zapewne, że chodziło mu o to, by ją prze­straszyć; nie żeby sam strach mógł jej pomóc przestać być duchem, ale jeśli dzięki niemu przestała na chwi­lę myśleć o sobie, dato to pewną szansę powodzenia. Widziałem już ludzi uratowanych w ten sposób.

Spotkaliśmy także kilka Upiorów, które dotarty w pobliże Nieba tylko po to, aby opowiedzieć Niebia­nom o Piekle. Było to zjawisko bardzo powszechne. Ci, którzy w ziemskim życiu (podobnie jak i ja) byli nauczycielami, próbowali nawet prowadzić na ten te­mat wykłady: przywieźli ze sobą grube notesy wypeł­nione danymi oraz mapy, a jeden z nich miał nawet latarnię magiczną. Niektórzy chcieli koniecznie opo­wiadać anegdoty o słynnych grzesznikach wszystkich ^epok, których udało im się spotkać na dole. Wydawa­ło się jednak, iż większość sądzi, że sam fakt, iż zdo­łali sprowadzić na siebie tyle cierpienia, daje im po-^wód do poczucia wyższości.

69

---