• A czy pracuje teraz w którejś z tych dziedzin?

• No, raczej nie. Matka wysłała mu właśnie pieniądze, więc
  pojechał do Nowego Jorku, żeby tam się rozejrzeć za jakimiś
  możliwościami...

Głos Melanii załamał się leciutko. Zważywszy jej niezwykłą lojal­ność wobec Seana, powinna mówić o tej eskapadzie z większym entuzjazmem.

• O co właściwie chodzi, Melanio?

• Cały problem to jego matka — powiedziała, po raz pierwszy
  z nutą skargi — wciąż wysyła mu pieniądze. Jak tylko Sean już, już
  gotów się jest ustatkować, zaczepić przy czymś, przychodzi przekaz
  i Seana wymiata z domu. Wszystko by się ułożyło, gdyby z tym
  skończyła. Ale ona nie potrafi mu niczego odmówić.

• A jeśli nigdy z tym nie skończy?

• No, to Sean będzie się musiał zmienić. Zobaczyć, jak strasznie
  nas rani — na koniuszkach jej rzęs pojawiły się łzy — i odmówić
  matce...

• Melanio, to mało prawdopodobne. Na podstawie tego, co
  mówisz...

• Ona nie może wszystkiego zniszczyć — podniosła głowę — a on
  na pewno się zmieni!

Znalazła sobie wyjątkowo duży liść sykomora i zaczęła go kopać. Odczekałam kilka minut i zapytałam:

• Czy chodzi o coś jeszcze?

• On w kółko jeździ do Nowego Jorku — powróciła do swego
  rzeczowego tonu — i ma tam kogoś, z kim się spotyka.

• Kobietę?

Melania znów zapatrzyła się w jakiś odległy punkt i przytaknęła. Tym razem bez dumy.

• A od jak dawna się to ciągnie?

• Och, już całe lata — wzruszyła ramionami — To się zaczęło,
  kiedy chodziłam w ciąży z pierwszym dzieckiem. Wcale go nie winie.
  Byłam taka brzydka, wciąż wymiotowałam, a on przecież... mógł czuć
  się samotny, z dala od domu...

Obarczyła siebie odpowiedzialnością za zdradę Seana równie łatwo co obowiązkiem zarabiania na niego i dzieci, by mógł swobodnie przymierzać się do coraz to nowych zajęć i pasji. Czy kiedykolwiek myślała o rozwodzie?

— Och, w gruncie rzeczy żyliśmy już kiedyś w separacji. To

śmiesznie brzmi... bo właściwie żyjemy tak stale, z tymi jego ciągłymi wyjazdami. Ale wtedy to ja powiedziałam, że tego żądam. Chciałam mu dać nauczkę i wysyłałam mu pieniądze na wszelki wypadek, gdyby coś mu tam nie wypaliło... Ale w zasadzie każde sobie skrobało własną rzepkę. Ja nawet poznałam dwóch mężczyzn!

Nie mogła się nadziwić, że wzbudziła w kimś zainteresowanie. Intrygowało ją coś jeszcze:

— Niech pani sobie wyobrazi, obaj byli strasznie mili dla dzieci!
I chcieli pomagać mi w domu! Naprawiali, co tylko potrzeba,
i kupowali mi różne rzeczy. Nie powiem, całkiem przyjemnie. Jednak
nie miałam do żadnego z nich serca. Nadal ciągnęło mnie wyłącznie do
Seana. I w końcu do niego wróciłam — uśmiechnęła się od ucha do
ucha — musiałam tylko jakoś wytłumaczyć mu się z tego idealnego
porządku w każdym kącie...

Przeszłyśmy już ponad połowę terenu przy uczelni. Chciałam dowiedzieć się czegoś więcej o życiu Melanii, o doświadczeniach, które tak „wspaniale" przysposobiły ją do obecnej sytuacji.

• Co pani zwykle widzi wspominając dzieciństwo? — spytałam,
  a Melania ściągnęła brwi i zaczęła przedzierać się przez minione lata.

• To aż niesamowite! Widzę siebie, w fartuszku. Stoję na stołku
  przed płytą kuchenną i mieszam chochlą w garnku... Było nas pięcioro.
  Ja urodziłam się trzecia z kolei. Miałam czternaście lat, gdy matka się
  powiesiła, ale gotowałam i sprzątałam od niepamiętnych czasów.
  Matka właściwie nigdy nie wychodziła z sypialni. Dwaj starsi bracia
  chwytali się różnych zajęć po szkole, żeby zarobić, a siostry były ode
  mnie młodsze o trzy i pięć lat. Więc to ja robiłam za matkę. Wszystko
  w domu na jednej głowie... Jednak dawaliśmy sobie radę. Tatuś
  przynosił pieniądze i załatwiał zakupy; harował strasznie, żeby związać
  koniec z końcem. Często brał dwie prace naraz, więc w domu widywało
  się go rzadko... Myślę teraz, że wolał też trzymać się z dala od matki.
  Wszyscy jej unikaliśmy...

Tatuś ożenił się znów, gdy kończyłam szkołę średnią. Macocha pracowała zarobkowo i miała córkę, dokładnie w wieku najmłodszej siostry. Pieniądze przestały być takim strasznym problemem. Ojciec wyglądał na zadowolonego. Jakoś stanęliśmy na nogach. Pierwszy raz odetchnęliśmy.

• A co pani czuła po śmierci matki?
  Melania zacisnęła zęby.

• Ta osoba, która umarła, nie była już od dawna moją matką. Była

68

69