Miasto, w którym są walki torreadorów z bykami?

Hiszpania / Sewilla / portowa dzielnica El Arenal - słynna z Plaza de Torros de la Maestranza, (czyli najwspanialszej w Hiszpanii areny do walki z bykami)

Tarragona - Hiszpania

• miejscowość położona na wybrzeżu Costa Dorada w Katalonii. Znana z zabytków rzymskich (np. akwedukt, ruiny starożytnego teatru).

• Niewielkie lecz pełne życia miasto Tarragona położone jest godzinę drogi na pd. od Barcelony. Jego historia sięga czasów rzymskich, którzy założyli tu jedno z ważniejszych miast Półwyspu Iberyjskiego. Do dziś pośród kamiennych domów starówki można rozpoznać fragmenty murów obronnych, amfiteatr, samotne kolumny forum oraz część akweduktu. Nowa część miasta otacza przyjemną szeroką aleję Rambla Nova, wzdłuż której wznoszą się interesujące domy w stylu secesyjnym a u jej wylotu rozpościera się piękny widok na błękitne morze. Wspaniałe piaszczyste plaże są idealne do wypoczynku oraz uprawiania sportów wodnych, w szczególności surfingu, żeglarstwa i pływania.

Algericas - Hiszpania (niedaleko Barcelony)

................................

Smyrna - Turcja

• Izmir, m. w zach. Turcji, nad M. Egejskim; ośr. adm. ilu Izmir; 2,4 mln mieszk., zespół miejski 2,5 mln mieszk. (2003); jeden z gł. ośr. gosp. kraju; przemysł rafineryjny, hutniczy, środków transportu (stocznia, montownia samochodów); 2 po Stambule port mor. oraz lotniczy Turcji; targi międzynarodowe; uniwersytet; Muzeum Basmahane; staroż. Smyrna — jedno z najstarszych miast w basenie M. Śródziemnego; ruiny cytadeli hellenistycznej, przebud. w czasach bizant., i agory z okresu hellenistyczno-rzym.; meczety tur. (XVI, XVII w.).

• Miasto położone na wybrzeżach Azji Mniejszej. Dzięki długoletnim pracom wykopaliskowym stało się jednym z najlepiej znanych przykładów urbanistyki greckiej okresu archaicznego. Okres świetności Smyrna przeżyła w VII w. p.n.e. Około roku 600 p.n.e. została zdobyta i zniszczona przez lidyjskiego króla Alyattesa. W jej planie widać pewne cechy regularności, zapowiadające być może zasady siatki hippodamejskiej. Dzięki zbadaniu dzielnic mieszkalnych możemy odtworzyć ewolucję, jaką przechodził w tym czasie grecki dom mieszkalny. Również badania wałów obronnych przyniosły wiele informacji na temat sztuki fortyfikowania miast w okresie archaicznym. Miasto odżyło w II w. p.n.e. i z tego czasu także zachowało się nieco lepiej zachowanych budowli.

• Smyrna w płomieniach 8 września 1922 roku.

Kapadocja - Turcja

• kraina historyczna w Anatolii w Turcji, obecnie znana przede wszystkim z powodu charakterystycznych form tufowych tworzących księżycowy krajobraz oraz z domów wykutych w tufowych skałach;

• Kraina Pięknych Koni, jak zwą Kapadocję, leży na styku Europy i Azji. Przez tysiąclecia inspirowała dzikim krajobrazem;

• Tylko tutaj zobaczycie księżycowy pejzaż urozmaicony skalistymi, kolorowymi wieżyczkami, wyrzeźbionymi w bazalcie przez wiatr i deszcze. Przypominają kominy z bajkowych budowli. Wiele z nich przekształcono w kościoły, domy mieszkalne, a nawet gołębniki. Najbardziej sławne znajdują się w Dolinie Goreme. Miejsce to znalazło się na liście światowego dziedzictwa ludzkości UNESCO. Inne wykute w skale kościoły można znaleźć w pięknym wąwozie w Dolinie Ihlara. W ścianach doliny znajdują się wykute klasztory, kościoły i domy. Tutaj podziwiać można ogromne ilości motyli.

• Gdzie to jest? Kapadocja to kraina położona na Wyżynie Anatolijskiej, w środkowej Turcji, na styku Europy i Azji. Granice tego regionu wyznaczają następujące miasta: Kayseri na wschodzie, Aksaray na zachodzie, Hacibektas na północy i Nigde na południu.

• Jak się dostać? Międzynarodowymi liniami lotniczymi możesz dostać się do Ankary i Kayseri.

Cappadocia to miejscowość i gmina we Włoszech, w regionie Abruzja, w prowincji L'Aquila. Wg danych na rok 2004 gminę zamieszkują 504 osoby, 7,5 os./km².

Somosierra

Samosierra - przełęcz w Hiszpanii, w Górach Kastylijskich. Ważny szlak komunikacyjny - droga i linia kolejowa Madryt - Burgos. Miejsce znane z brawurowej szarży polskich szwoleżerów pod dowództwem Jana Kozietulskiego 30 listopada 1808, która otworzyła wojskom Napoleona drogę na Madryt.

Alhambra

Położenie: Granada, Andaluzja, Hiszpania

Czas powstania: Lata 1238 - 1390

Typ: Zamek, pałac

Styl: Mauretański (Islamski)

Materiały: Kamień, marmur, drewno

Opis: Alhambra służyła dynastii Nasrydów z Grenady jako główna kwatera wojskowa, ośrodek administracyjny i rezydencja królewska. Z zewnątrz była to twierdza obronna z 27 wieżami. Wewnątrz dziedzińce, korytarze i ciągi wodne łączą się w olśniewającą całość. Wszechobecne, przepyszne zdobienia w postaci płytek ceramicznych, rzeźb kamiennych, arabesek i zadziwiająco wyszukanych wzorów kaligraficznych niektórzy uważają za szczytowe osiągnięcie muzułmańskiej sztuki zdobniczej na zachodzie: delikatnej, eleganckiej i technicznie doskonałej. Inni sądzą, że całe to miejsce tchnie dekadencją. W Alhambrze znajdują się: Dziedziniec Mirtów (zasadzonych przy rabatach przy sadzawce), Sala Dwu Sióstr (dwu białych marmurów wbudowanych w podłogę), Dziedziniec Lwów (z fontanną ze stojącymi wokół niej 12 lwami) i Sala Ambasadorów (stworzona na podobieństwo raju). 25 suwerennych władców z dynastii Nasrydów panowało tu przez 250 lat.

Cytaty: "Oglądanie z zewnątrz jest to zwykłe nagromadzenie wież i murów obronnych, bez żadnego planu czy wdzięku architektonicznego, dające nikłą zapowiedź wdzięku i piękna panującego wewnątrz." - Washington Irving

• (arab. "czerwona wieża") - dawna twierdza mauretańskich kalifów, zbudowana w XIII-XV w koło Granady w andaluzyjskim regionie Hiszpanii. Najpiękniejszy zabytek arabskiego budownictwa w Europie. Składa się z pałacu z kilkoma wspaniałymi dziedzińcami i bogato dekorowanemi salami. Najpiękniejsze jest Patio de los Leones (podwórze lwów) z wodotryskiem opartym na 12 lwach; do dziedzińca tego przylega Sala de las Dos Hermanas (sala dwóch sióstr), zwana tak z powodu dwóch zupełnie jednakowych płyt marmurowych na ścianach. Dziedzińce okolone cienistymi kolumnadami; wiele chłodnych zakątków, ogródki z płynącą wodą, na zewnątrz zaś balkony, z których roztaczają się piękne widoki.

• Alhambra była ostatnim punktem oparcia Arabów w Hiszpanii. Do roku 1492, w którym została zdobyta, była siedzibą królów Granady. Przez długi czas służyła za więzienie, później (w XIX w.) została odbudowana z zachowaniem pierwotnego stylu.

Aleksander III Macedoński (gr. Aleksandros, "Obrońca") zwany też Aleksandrem Wielkim (20 lipca 356-10 czerwca 323 p.n.e.) był królem Macedonii z dynastii Argeadów (336-323 p.n.e.). Jest powszechnie uznawany za jednego z największych zdobywców w historii ludzkości i wybitnego stratega. W latach 334-327 p.n.e. podbił największe państwo ówczesnego świata - imperium perskie. Najsłynniejsze zwycięstwa odniósł pod Issos, Gaugamelą i nad rzeką Hydaspes. Gdy umierał w wieku 33 lat w Babilonie, rozpiętość jego imperium ze wschodu na zachód wynosiła 5 tys. km.

1 Wczesne lata 2 Zajęcie Anatolii 3 Bitwa pod Issos, podbój Fenicji i Egiptu 4 Bitwa pod Gaugamelą, opanowanie Mezopotamii i Persji 5 Walki w Baktrii i Sogdianie 6 Kampania w Indiach 7_Ostatni rok

Wczesne lata

Aleksander był najstarszym synem króla Macedonii i twórcy potęgi tego państwa, Filipa II. Matką przyszłego zdobywcy była epirocka księżniczka Olimpias. Młody książę został wszechstronnie wykształcony m.in. przez samego Arystotelesa. Podobno był pełen wyobraźni, odważny i gwałtowny. Marzył o wielkich czynach, którymi przyćmiłby sławę Achillesa i Heraklesa. Już jako 9-letnie dziecko miał ujarzmić wierzchowca, z którym nie radzili sobie najlepsi jeźdźcy. Aleksander zauważył, że koń boi się własnego cienia i gdy wsiadł na niego, tak nakazał ustawić mu łeb, by ten nie widział ziemi. Bucefał (gr. Boukephalos, "głowa wołu") - tak młody książę nazwał rumaka - towarzyszył Aleksandrowi i służył mu w bitwach przez 20 lat, sam władca zaś uznawał go za jednego ze swych najbliższych przyjaciół. Pierwszy raz Aleksander dowodził wojskiem w wieku 16 lat, gdy północnym granicom Macedonii zagroziło jedno z trackich plemion. Dwa lata później młody książę dowodził jazdą macedońską w bitwie pod Cheroneą (338 p.n.e.), gdzie miał za zadanie zniszczyć najlepszy oddział armii tebańskiej (tzw. Święty Zastęp). Zadanie wykonał bezbłędnie, a zwycięstwo nad wojskami ateńsko-tebańskimi zapewniło Filipowi hegemonię w Grecji. Władzę objął po zamordowaniu Filipa II przez byłego kochanka króla, Pauzaniasza. Według oficjalnej wersji mordercę, który został zabity podczas ucieczki, przekupił król Persji Dariusz III. Podejrzenie o spisek padło jednak na Aleksandra i Olimpias, których pozycja była zagrożona przez nowe małżeństwo Filipa. Po ojcu Aleksander odziedziczył silną Macedonię, kontrolującą od niedawna znaczną część Grecji, dobrze zorganizowaną armię oraz ideę podboju Persji, która od dwóch stuleci była największym zagrożeniem dla Grecji. Gdy wkrótce po objęciu przez Aleksandra władzy, na wieść o jego śmierci w walce z Trakami zbuntowało się greckie miasto Teby (335 p.n.e.), młody król błyskawicznie je zdobył. Około sześciu tysięcy mieszkańców zostało wymordowanych, a 30 tysięcy sprzedano w niewolę. Miasto zrównano z ziemią. Ów pokaz siły schłodził buntownicze zamiary innych greckich państw.

Zajęcie Anatolii

W roku 334 p.n.e. Aleksander zostawił w Macedonii z częścią wojsk regenta Antypatra i wyruszył na podbój Persji na czele 47 tysięcy żołnierzy - Macedończyków, Greków, Traków i Ilirów. Wyprawa według oficjalnej propagandy miała na celu wyzwolić greckie miasta w Anatolii oraz pomścić krzywdy, jakich doznała Grecja podczas perskich najazdów na początku V w. p.n.e. Pierwsza bitwa z perskimi wojskami miała miejsce nad rzeką Granik. Król Macedonii zwyciężył. Po bitwie wysłał do pracy w kopalniach dwa tysiące wziętych do niewoli greckich najemników, którzy służyli w perskiej armii. Według niektórych źródeł wielu najemników zostało zamordowanych zaraz po bitwie. Przez kilkanaście kolejnych miesięcy opanował Anatolię, zajmując bez walki wiele miast. Poważniejszy opór stawiły jedynie Milet i Halikarnas, w których broniły się perskie garnizony wspierane przez mieszkańców. Z reguły zabraniał swojej armii rabunków, od miast żądał umiarkowanych danin i pozostawiał na zdobytych terenach niezmienioną administrację. W trakcie podboju Anatolii Aleksander zawitał do miasta Gordion, gdzie rozsupłał legendarny węzeł. Zrobił to bardzo prosto: wyjął miecz i rozciął go. Wedle legendy ten, kto tego dokona, miał zostać panem Azji.

Bitwa pod Issos, podbój Fenicji i Egiptu

Aleksander na Bucefale podczas bitwy pod Issos(333 p.n.e.). Fragment tzw. mozaiki Aleksandra z Pompejów

Po opanowaniu dzisiejszej zachodniej Turcji Aleksander skierował się ze swoją armią do Fenicji (dzisiejszy Liban). Chciał zająć wszystkie perskie porty nad Morzem Śródziemnym, by uniemożliwić wrogom inwazję na Grecję. Przeciwko niemu ruszył z Mezopotamii król Persji Dariusz III, prowadząc potężną armię, w której służyło między innymi 30 000 greckich najemników. Obie armie spotkały się w pobliżu Issos. Wyrównaną bitwę rozstrzygnęła brawurowa szarża macedońskiej jazdy prowadzona przez samego Aleksandra, która zmusiła perskiego władcę do ucieczki. Pozbawiona dowódcy perska armia rozpadła się. Korzystając z chaosu, Macedończycy zabili tysiące swych wrogów (starożytni mówili o stu tysiącach, ale niechybnie mocno przesadzili). Wojska Aleksandra miały stracić jedynie 302 zabitych. W zdobytym obozie wroga Aleksander pojmał między innymi matkę, żonę i dzieci Dariusza III, które - co podkreślali starożytni pisarze - Aleksander traktował bardzo dobrze. Po bitwie macedoński władca przeszedł przez Fenicję i dotarł do jej największego miasta - położonego na przybrzeżnej wyspie Tyru, który nie otworzył przed nim swoich bram. Rozpoczęło się oblężenie, trwające aż osiem miesięcy. Przełom nastąpił dopiero, gdy na stronę Aleksandra przeszły okręty z Fenicji i Cypru, które dotychczas walczyły dla perskiego króla. Po zdobyciu miasta 8000 jego mieszkańców zostało zamordowanych, a 30 000 sprzedano w niewolę. Następnie Aleksander musiał zdobyć bronioną przez perski garnizon Gazę, po czym dotarł do Egiptu, który chętnie poddał się jego władzy. Założył tam najsłynniejsze z wielu miast nazwanych swoim imieniem. Egipska Aleksandria stała się później siedzibą władców z dynastii Ptolemeuszy oraz jednym z najważniejszych miast starożytnego świata.

Bitwa pod Gaugamelą, opanowanie Mezopotamii i Persji

W roku 331 p.n.e. na czele 40 000 piechoty i 7000 jazdy Aleksander wyruszył w głąb Azji. Pod Gaugamelą w Asyrii na jego drodze stanął Dariusz III w asyście 40 000 konnych oraz 16 000 ciężkich piechurów wspartych słoniami, rydwanami i ogromnymi rzeszami lekkozbrojnej piechoty. Według ostrożnych szacunków armia perska liczyła około 100 tysięcy ludzi. Bitwę raz jeszcze rozstrzygnęła szarża ciężkiej macedońskiej jazdy - hetajrów - która wdarła się w lukę między perskimi oddziałami i ruszyła prosto na Dariusza. Ten już po raz drugi musiał ratować się ucieczką. Armia perska znowu poszła w rozsypkę. Po tym zwycięstwie Aleksander zajął Babilon i zdobył skarbiec perski w Suzie zagarniając bajeczne skarby perskiego władcy. Kolejna armia perska przegrała z macedońskimi zdobywcami w 330 p.n.e., gdy próbowała zablokować drogę do stolicy Persji, Persepolis. Zdobyte miasto zostało splądrowane i spalone. W pościgu za uciekającym Dariuszem armia Aleksandra dotarła w okolice dzisiejszego Teheranu, a później ruszyła w kierunku Afganistanu. W końcu Aleksander dogonił Dariusza, który konał od ran zadanych mu przez perskich satrapów, którzy wybrali nowym królem Bessosa, namiestnika Baktrii. Nie zakończyło to jednak kampanii. Aleksander postanowił pojmać morderców Dariusza i wyruszył ich śladem na wschód, gdzie Bessos rozpoczął rządy pod imieniem Artakserksesa IV.

Walki w Baktrii i Sogdianie

Przez kolejne lata Aleksander prowadził ciężkie walki w Baktrii i Sogdianie (obecne tereny Uzbekistanu i Afganistanu). Pojmał w końcu Bessosa i innych zabójców Dariusza. By zdławić ciągłe bunty, założył w tych prowincjach liczne Aleksandrie, w których osiedlał weteranów i kolonistów z Grecji. Ostatecznie podporządkował sobie te prowincje zawierając małżeństwo z Roksaną, córką Dariusza . W tym samym czasie doszło do pierwszych konfliktów z częścią macedońskich arystokratów, którym nie podobało się przejmowanie przez Aleksandra perskich obyczajów i coraz większa rola Persów w otoczeniu macedońskiego króla. Ofiarą gniewu Aleksandra padł m.in. Parmenion, najważniejsza osoba w armii po Aleksandrze, a zarazem jego najwierniejszy przyjaciel.

Kampania w Indiach

Po zakończeniu podboju Sogdiany żądny dalszych zwycięstw Aleksander ruszył w roku 327 p.n.e. na Indie. W wyprawie uczestniczyło już wtedy około 120 tysięcy ludzi - macedońskich, greckich i azjatyckich żołnierzy oraz kupców, tragarzy, niewolników, kurtyzan i żon. Była to najcięższa część kampanii. Mieszkańcy ziem nad Indusem okazali się twardym przeciwnikiem, a klimat (m.in. częste deszcze) dawał się we znaki wojskom Aleksandra. Rozdrażnieni żołnierze urządzali prawdziwe rzezie miejscowej ludności. Nad rzeką Hydaspes macedoński król pokonał wojska indyjskiego księcia Porosa, który miał aż 200 słoni bojowych. Było to już ostatnie wielkie zwycięstwo Aleksandra. W politeistycznych Indiach Północnych Aleksander wywarł takie wrażenie na hindusach, że przez pewien czas był czczony jako bóstwo. Słynne plemię walecznych Ghurków wywodzi pochodzenie swoich noży Kukri od greckich mieczy Kopis w które uzbrojeni byli żołnierzy Aleksandra. Zmęczone niekończącą się wojną wojsko odmówiło dalszego marszu. Wielki zdobywca musiał wrócić na zachód. W drodze powrotnej podczas szturmu na jedno z indyjskich miast Aleksander sam rzucił się na mury by pociągnąć niechętnych wojaczce żołnierzy do szturmu. Swojej brawury mało nie przypłacił życiem, gdy indyjska strzała zraniła go w płuco. Maszerując z Indii do Persji ruszył z częścią sił przez pustynną Gedrozję. Marsz zakończył się śmiercią tysięcy ludzi z braku wody i jedzenia.

Ostatni rok

W 324 p.n.e. Aleksander zorganizował w Suzie olbrzymie wesele: nakłonił wielu dostojników macedońskich do małżeństwa z przedstawicielkami arystokracji perskiej. Sam poślubił dwie córki królów perskich: Parisatis (córkę Artakserksesa III) i Statejrę (córkę Dariusza III). Wokół tej uroczystości powstało mnóstwo teorii w nowożytnej historiografii, starającej się zgłębić motywy i cele macedońskiego króla. W oczach wielu historyków Aleksander coraz szybciej przekształcał się w despotę i tracił kontakt z rzeczywistością. W świetle najnowszych badań ten sąd wydaje się jednak zbyt pochopny. Podczas wyprawy Aleksandra do Baktrii, Sogdiany i Indii, wielu satrapów, sądząc, że nigdy już stamtąd nie powróci, nadużywało władzy przez niesubordynacje, zły zarząd, a nawet grabież królewskich pieniędzy (vide Harpalos). Po powrocie króla ze wschodu wielu satrapów podejrzanych o spisek (np. niedostarczenie zapasów dla maszerującej przez Gedrozję armii) zostało skazanych na śmierć lub też zdjętych ze stanowiska, co być może było jedynym sposobem by opanować poważny kryzys imperium, jaki wówczas nastąpił. Już w roku 333 p.n.e. wyrocznia w Egipcie ujawniła Aleksandrowi, że jest synem samego Zeusa. Aleksander z czasem zaczął wierzyć, że jest półbogiem, a pod koniec swego życia nabrał przekonania, że jest wręcz bogiem i wysłał list nakazujący greckim miastom uznania jego boskości. Te uczyniły to, ale nie obyło się bez drwin pod adresem króla. Stan Aleksandra pogorszył się latem 324 p.n.e. w Ekbatanie po śmierci jego najbliższego przyjaciela i współpracownika - Hefajstiona. Na pogrzeb i grobowiec wydał gigantyczną fortunę i zaczął jeszcze bardziej nadużywać alkoholu. Rok później Aleksander zmarł, po kilkunastu dniach choroby. Nie można wykluczyć, że został otruty przez obawiających się kolejnej fali czystek dowódców jego armii. Mimo że nie rządził swoim wielkim imperium zbyt długo, efekty jego podbojów były ogromne. Zakładane przez niego greckie kolonie spowodowały rozprzestrzenienie się helleńskiej kultury na ogromnych obszarach, co spowodowało powstanie kultury hellenistycznej. W kilka lat po jego śmierci imperium zostało podzielone w wyniku wojen diadochów - dowódców armii Aleksandra Wielkiego. Założone przez nich królestwa na wiele lat zdominowały Bliski Wschód. Dzieje Aleksandra są nam znane dzięki przekazom Flawiusza Arriana, Plutarcha, Diodora Sycylijskiego oraz Kurcjusza Rufusa.

Antoni Gaudí

(25 czerwca 1852 - 10 czerwca 1926) - kataloński architekt secesyjny, słynący z wyjątkowych projektów.

Urodził się w Reus (Katalonia). Jego pełne nazwisko: Antoni Plàcid Guillem Gaudí i Cornet, jednak szerzej znany jest pod hiszpańską wersją imienia, jako Antonio Gaudí, lub po prostu Gaudi. Studia w Barcelonie (Katalonia) ukończył w 1878. W jego pierwszych dziełach widać wpływ stylu gotyckiego i katalońskiego, wkrótce jednak Gaudí wypracował swój własny, bardzo rzeźbiarski, secesyjny styl. Dziś jest uważany za prekursora nowoczesnej architektury. W początkach swej kariery Gaudí był po silnym wpływem francuskiego architekta, Eugène Viollet-le-Duca, promującego powrót do stylu późnego gotyku. Nie dał się jednak zamknąć w gotowych ramach, i stworzył wysoce oryginalne budowle i projekty, nieregularne, pełne fantastycznych form i zawiłych deseni. Wprowadził do architektury paraboliczne łuki, organiczne kształty podpatrywane w przyrodzie i płynność podwodnego świata. Projektując bryłę przyszłego budynku wykorzystywał regułę równowagi krzywej łańcuchowej, tworząc model przestrzenny budynku i badając na nim siły grawitacji. Do zdobienia powierzchni wykorzystywał kataloński styl mozaiki trencadis. Pod względem poglądów politycznych był żarliwym katalońskim nacjonalistą. (Zdarzyło się nawet, że został aresztowany za mówienie po katalońsku w sytuacji, w której władze uważały to za nielegalne.) W ostatnich latach życia porzucił prace świeckie, i poświęcił cały swój czas religii katolickiej oraz budowie katedry Sagrada Família. Zginął w wypadku ulicznym, pod kołami tramwaju.

Największe dzieła, w porządku chronologicznym

• Casa Vicens (1878-1880)

• Palau Güell (1885-1889)

• Col.legi de Santa Maria de Jesús (1889-1894)

• Santa Coloma de Cervelló (1898-1915)

• Casa Calvet (1899-1904)

• Casa Batlló (1905-1907)

• Casa Milŕ (La Pedrera) (1905-1907)

• Park Güell (1900-1914) - duży ogród z elementami architektonicznymi w Barcelonie. Autorem projektu jest kataloński architekt Antoni Gaudí. Park powstał w latach 1900-1914 a oddano go do użytku w 1922 roku.

• Sagrada Família (1884-....) - (właść. Temple Expiatori de la Sagrada Família - katal. Świątynia Pokutna Świętej Rodziny), secesyjny kościół w Barcelonie w Katalonii, zaprojektowany przez katalońskiego architekta Antoni Gaudí. Świątynię uważa się za główne osiągnięcie Gaudiego. Sagrada Família ma status bazyliki, a nie katedry, jak czasem się uważa. W założeniu architekta sama konstrukcja budowli miała przypominać jeden wielki organizm. Budowę kościoła rozpoczęto w 1884 roku. Początkowo jej projekt zlecono innemu architektowi, ale ten wszedł w konflikt ze stowarzyszeniem finansującym budowę świątyni. Wówczas zlecenie na budowę otrzymał Gaudi, który całkowicie zmienił projekt nadając mu własny styl. Przez następne cztery dekady pracował intensywnie nad konstrukcją, poświęcając jej całkowicie ostatnich 15 lat swojego życia. Podczas prac nieustannie dostosowywał i zmieniał pierwotne założenia.Wieże kościoła ukończono w 1920 r. Sześć lat później architekt zmarł, pozostawiając tylko jedną z czterech zaprojektowanych fasad. Z powodu organicznej formy budowli oraz niepowtarzalności detali architektonicznych (tak jak w naturze żaden z nich nie jest identyczny i musi być osobno rzeźbiony) do dziś nie zdołano jej ukończyć.

Wśród wielu nie zrealizowanych prac Gaudí pozostawił projekt drapacza chmur - hotelu Attraction w Nowym Yorku. Projekt ten zainspirował rekonstrukcję World Trade Center po katastrofie z 11 września 2001.

Od 1992 w Kościele Katolickim działa świecki ruch na rzecz beatyfikacji Antoniego Gaudí.

Methoni

W przeciwieństwie do niepozornej fortecy w Koroni, cytadela w Methoni wygląda imponująco i groźnie, tak jak przystało na twierdzę. Bronią jej masywne bastiony, z trzech stron otacza morze, a z czwartej dostępu broni szeroka fosa. W rękach Wenecjan zamek spełniał po części funkcje militarne, a po części służył pielgrzymom zdążającym przez Kretę i Cypr do Ziemi Świętej. Od XIII do XIX w. Methoni było niemal osobnym miastem. W 1825 r. właśnie stąd wyruszył Ibrahim Pasza, by triumfalnie odzyskać dla Turków ziemie Peloponezu, zanim został powstrzymany w 1827 r. pod Navarino. W obrębie murów fortecy, do której wchodzi się przez kamienny most przerzucony ponad fosą, zachowały się pozostałości weneckiej katedry z wszechobecnym Lwem Świętego Marka, a także turecka łaźnia, fundamenty kilkunastu domów mieszkalnych i parę groźnie wyglądających podziemnych przejść, przeważnie zagrodzonych. Wodna brama przy południowym krańcu murów prowadzi przez groblę ku ufortyfikowanej wysepce Bourtzi, służącej przez wieki za więzienie i miejsce straceń. Ośmiokątna wieża została postawiona przez Turków w XVI w. na miejscu wcześniejszych weneckich fortyfikacji.

---