BERNADETTA
PRZEDSTAWIENIE NA 8 GRUDNIA
Narrator: Działo się to w 1858 roku. Minęły cztery lata od ogłoszenia przez papieża Piusa IX prawdy o tym, że Maryja jest Niepokalanie Poczętą, czyli urodziła się bez grzechu pierworodnego.
Dzień 11 lutego 1858 roku zaczął się jak każdy inny. Pochodząca z rodziny ubogiego młynarza, najstarsza z szóstki rodzeństwa 14 - letnia Bernadeta Soubirous (czyt. Subiru) przygotowuje się do I Komunii św., w domu ma wiele obowiązków ale zawsze chętnie we wszystkim pomaga.
(muzyka - śpiew ptaków)
Bernadetta: Antosiu, Joanno! Chodźcie ze mną, nazbieramy suchych gałęzi na opał! Tam przy grocie widziałam ich dużo!
(Bernadetta odchodzi, nagle przystaje, słyszy szum wiatru)
Bernadetta: Dziwne…, słyszę szum wiatru, ale ani jeden listek nie porusza się na drzewach?
(odwraca się i widzi Maryję)
Ojej! Kto to jest???
(Przeciera kilkakrotnie oczy, ale obraz nie znika, Maryja zaczyna odmawiać różaniec, Bernadetta wyciąga z kieszeni różaniec, dołącza się..., po jakimś czasie Pani odchodzi, Bernadeta stoi, zapatrzona w grotę, Podchodzą dziewczynki - Antosia i Joanna)
Joanna: Bernadeto, zobacz jak dużo nazbierałyśmy! A Ty dlaczego nie zbierasz? Co Ci jest?
Bernadetta: Jak to? Nic nie widziałyście?
Antosia: A co miałyśmy widzieć?
Bernadetta: Widziałam piękną Panią, to była Maryja!
Antosia: Maryja?? Żartujesz?
Joanna: Chyba jesteś chora!
(Śmieją się, Bernadeta odchodzi z nimi, smutna, zamyślona)
Narrator: Mama Bernadety uważa, że dziewczynce się coś przewidziało, zabrania chodzić córce do groty. Bernadeta opowiada swoje przeżycia księdzu proboszczowi, on nie dowierza, ale jest zdziwiony spokojem, pewnością siebie spójnością opowiadania Bernadeta.
W małym miasteczku nic się nie da ukryć. Po kilku dniach wszyscy już wiedzą, co się przydarzyło małej Bernadecie w grocie massabielskiej.
Po kilku dniach mama ulega prośbom córki, która tęskni za widokiem pięknej pani, i Bernadeta wraz z grupą ludzi po Mszy św. udają się do groty.
(Bernadeta idzie na czele ludzi, wszyscy maja w rękach różańce)
Bernadetta: Ciekawe, czy dziś Ją zobaczę, tak bardzo chciałabym...
(muzyka, przychodzi Maryja, która się uśmiecha do dziewczynki)
Maryja: Przychodź tu dziecko przez kolejnych 15 dni. Pamiętaj, nie obiecuję ci szczęścia w tym świecie, ale w innym...
(znów odmawiają różaniec, dziewczynka po drodze powtarza słowa Maryi)
Bernadetta: Nie obiecuję ci szczęścia w tym świecie, ale w innym…
Narrator: W czasie następnych objawień do groty udaje się z Bernadetą coraz więcej ludzi, ale tylko ona widzi Maryję, w czasie rozmowy z piękną Panią zupełnie nie wie, co się wokół dzieje. Ktoś namawia ją, by na spotkania z Maryją zabierała zapaloną świecę. W ten sposób zrodziła się tradycja trwająca w Lourdes (czyt.Lurd) aż do dziś.
Coraz więcej ludzi interesuje się sprawą objawień. Bernadeta jest wielokrotnie przesłuchiwana przez policję. Znosi wiele upokorzeń, podejrzeń. W tym wszystkim ta prosta analfabetka zadziwia spokojem i rzeczowością odpowiedzi. Objawienia trwają nadal…
(muzyka - przychodzi Maryja, Bernadeta trzyma w ręku zapaloną świecę)
Maryja: Módlcie się do Boga o nawrócenie grzeszników…
Bernadetta: Dobrze
(rusza wargami, nie słychać słów, z tyłu rozmowa ludzi)
1 osoba - ona coś mówi!
2 osoba - nic nie rozumiem, widzę, że tylko porusza wargami
3 osoba - słuchajcie, wygrzebuje dołek w ziemi!
1 osoba - no tak, spodziewałam się tego, zwariowała!
2 osoba - biedne dziecko!
3 osoba - zobaczcie, Bernadeta pije wodę, tam wytrysło źródełko!
(Maryja odchodzi)
1 osoba - Bernadeto co ci powiedziała Pani?
Bernadetta: "Pani poleciła mi napić się wody ze źródła. Ponieważ nie widziałam tam żadnego źródła, zwróciłam się w stronę rzeki . Ale Pani dała mi znak, że nie tam, i palcem pokazała na źródło. Kiedy podeszłam bliżej, znalazłam zaledwie odrobinę błotnistej wody. Zaczęłam więc drążyć ziemię w tym miejscu i dopiero wówczas mogłam zaczerpnąć nieco wody”
Narrator: Sensacja wokół Lourdes (Lurd) nasila się. Bernadeta jest zastraszana, ale odważnie odmawia przyrzeczenia, że nie będzie chodzić do groty. Jest badana przez lekarzy psychiatrów, którzy nie stwierdzają u niej choroby umysłowej, chociaż wielu tak ja postrzega. Dzięki obmyciu się w źródle wskazanym przez Maryję kilku nieuleczalnie chorych ludzi odzyskuje zdrowie. Uzdrowienia stają się dla wielu potwierdzeniem prawdy słów Bernadety.
(muzyka - przychodzi Maryja)
Maryja: Bernadetto, powiedz proboszczowi, by na tym miejscu wybudował świątynię.
Bernadetta: Nie uwierzy mi, nie chciał już ze mną rozmawiać, wielu uważa mnie za pomyloną!
Maryja: Idź, powiedz mu!
Bernadetta: Dobrze…
Narrator: 25 marca Bernadetta znów przychodzi na miejsce, smutna, bo proboszcz jej nie uwierzył, kazał jej zapytać o imię tej Pani, z którą rozmawia dziewczynka.
Bernadetta: Pani, wybacz mi, proboszcz kazał mnie zapytać o Twoje imię.
(Maryja uśmiecha się, rozkłada ręce, muzyka)
Bernadetta: Jakie jest Twoje imię Pani?
(pyta trzy razy, po trzecim razie Maryja składa ręce i patrząc w niebo mówi)
Maryja: JESTEM NIEPOKALANE POCZĘCIE
Bernadetta: niepokalane poczęcie…, niepokalane poczęcie…, co to znaczy? Biegnę powiedzieć proboszczowi, żebym tylko nie zapomniała .. niepokalane poczęcie….
(Bernadeta z pośpiechem odchodzi)
Narrator: Kiedy Bernadetta powiedziała proboszczowi jakie imię wypowiedziała Pani, nie mógł przemówić z wrażenia. Był to dla niego wystarczający dowód na prawdziwość objawień. Ta niewykształcona dziewczynka nie mogła wiedzieć, że niedawno w Rzymie został ogłoszony dogmat o Niepokalanym Poczęciu Najświętszej Maryi Panny. Imię to nawet dla niego było nowe, używano wtedy określenia „poczęta bez grzechu”
16 lipca miało miejsce ostatnie objawienie. Bernadeta ostatni raz na ziemi widziała Maryję, jej dalsze życie było potwierdzeniem słów pięknej Pani „nie obiecuję ci szczęścia na tym świecie”. Bernadeta jednak się nie skarży, w cierpieniach żyje nadzieją wiecznego szczęścia w niebie, którego cząstkę mogła oglądać już tu na ziemi.
Nie widzimy Maryi, tak jak Bernadetta ale wierzymy, że jest w szczególny sposób obecna dziś tutaj z nami. Powierzajmy się często Jej opiece, by Maryja mogła się posłużyć nami tak jak tą prostą pasterką.
1