Wigilia była cudna. Na gigantycznej choince, którą przytachai tato, zawisły lukrowane pierniki - dzieło Oli, bańki - te, które ocalały po ostatniej Wigilii z bliźniakami i łańcuch z kolorowego papieru, wycinany pracowicie przez Basię, a sklejany przez wszystkich po trochu. Potraw też było tyle, ile trzeba. Kolędy również wypadły dobrze. Zbyszek grał na gitarze „Przybieżeli do Betlejem pasterze" i „Wśród nocnej ciszy". Piotruś siedział jak zaczarowany i z zachwytem wpatrywał się w rozświetloną choinkę. Monika z Gabrysia łasiły się do mamy, Przemek do Gosi, Basia do Przemka. A ja drapałam Gapsę po brzuchu. Ona tak fajnie wtedy się oblizuje, jakby jadła coś dobrego.
- I co powiesz - przemawiałam do niej czule - pożarłabyś coś jeszcze? Kątem oka zobaczyłam, że Bartek uśmiecha się do nas, a w jego oczach odbijają się choinkowe światełka. Kiedy składał mi życzenia głos mu się załamał. Miałam ochotę przytulić się do niego z całej siły, ale tylko zrobiłam krok do przodu, nadeptując mu na nogę. Roześmiał się i pocałował mnie w nos. Przynajmniej odechciało mu się płakać.
Kiedy po Pasterce położyłam się do łóżka, naprawdę było mi dobrze.
Święta, święta i po świętach. Zaczęło się zwykłe życie. Z Piotrusiem trzeba ćwiczyć co najmniej dwie godziny dziennie, Monika dalej czasem mnie denerwuje, Zbyszek ostrzy sobie na mnie jęzor, ale nie pozostaję mu dłużna. Jutro piątek. Przyjadą Gośka z Przemkiem, a wtedy zawsze jest wesoło. Lubię, kiedy jesteśmy wszyscy razem. Razem - to słowo podoba mi się coraz bardziej. Za parę dni zacznie się nowy rok. Wiem, że nie będzie- łatwy, ale jakoś się go nie boję.
Ewa Stadtmuller
Dominik 46 (2006) s. 4