Prolog

Mecz bokserski

Tego dnia w skwarne wrześniowe popołudnie sir Atasdair MacLachlan poniósł to, co jego babka Mac-Grcgor obiecywała mu już od prawie trzydziestu lat -a mianowicie zasłużone konsekwencje swoich czy­nów. Babcia powtarzała to wielokrotnie, ale on nigdy nie traktował jej słów poważnie. Do ukończenia ósmego roku życia sądził, że staruszka mamrocze coś o spadku, gdyż zawsze myślała o pieniądzach. Tak więc traktował to jak jej kolejne powiedzonko, takie jak „na kolacje z diabłem przynieś długa łyżkę'' i jej ulubione „próżność gubi człowieka, a pycha..."

Cóż, nie mógł sobie przypomnieć, co takiego po­woduje pycha, ani nie miał ochoty się nad tym zasta­nawiać, ponieważ tego wyjątkowo gorącego popołu­dnia miał myśli zaprzątnięte czymś zupełnie innym -Rozkoszą, czyli Bliss - gdyż takie imię nosiła żo­na wiejskiego kowala. Gdy rozległ się odgłos pierw­szego wystrzału, wydawało się, że przepowiednia babki się spełni.

- A niech mnie! - wrzasnęła Bliss, odpychając AJa.sdaira. - To mój stary!

Zaplątany w spodnie Ałasdair przetoczył się na wiązce słomy i usiadł. Wypluwając z ust kurz, szu­kał rozpaczliwie paska.

- Dobra, Bliss, wiem, że tam jesteś! - ponury glos kowala niósł się echem po rozległej stajni. - Wyłaź razem z tym swoim przeklętym Szkotem.

- Rany, znowu - mruknęła Bliss zmęczonym głosem. Zdążyła już podciągnąć pantalony i właśnie poprawia­ła spódnicę. - Do tej pory zawsze mi się udawało go ja­koś okpić, ale ty lepiej zwiewaj gdzie pieprz rośnie. Mnie nie zrobi krzywdy, ale ciebie ani chybi ukatrupi.

Pospiesznie wciągając rękawy koszuli. Alasdair pokazał zęby w uśmiechu.

- Będziesz po mnie płakać, najdroższa?

Bliss wzruszyła ramionami. Mała szkoda, krótki żai. Ale Alasdair tylko się tym chlubił. Drzwiczki dzielące boksy zamykały się po kolei z nieuchronną ostatecznością.

- Chodź tu, skurczybyku - wrzasnął kowal. - Stąd nie ma innego wyjścia, nie uda ci się wymknąć!

Alasdair cmoknął Biiss w policzek i podciągnął się do połowy ścianki dzielącej boksy.

- Pa, moja słodka - powiedział, mrugając filuter­nie. - Byłaś tego warta.

Bliss rzuciła mu cyniczne spojrzenie i zatrzasnęła drzwiczki, a Alasdair podciągnął się zgrabnie wyżej i wskoczył do sąsiedniego boksu.

- Zgłupiałeś do reszty, Will? - zaskrzeczała te­atralnie Bliss. - Odłóż ten pistolet, zanim się zabi­jesz. Nie wolno mi się zdrzemnąć? Cały dzień bie­gam /, góry na dół z wodą i piwem jak jakaś służąca.

- Chyba wiem, kogo tu obsługiwałaś, panienko. -Groźny głos dochodził teraz z bard/o bliska. - I gdzie on się podział? - Przysięgam na Boga, że tym razem go zabiję.

Alasdair uchyli! drzwi i wyjrzał. Chryste Jezu. Sam nie byt ułomkiem, ale mąż Bliss z wyszczerzonymi żółtymi zębami wyglądał jak rozjuszony bawół.

Od pasa w górę nie miał na sobie nic poza usmolo­nym fartuchem. Kępki czarnych włosów pokrywały je­go szerokie bary, spocony tors, a nawet plecy. W jed­nej ręce ściskał groźnie kosę, a w drugiej zardzewiały pistolet, którego bliźniak wystawał zza paska od spodni.

Dwa pistolety. Jeden strzał.

A niech to. Alasdair zdał śpiewająco egzamin z matematyki na uniwersytecie w St, Andrews i szyb­ko obliczył swoje szansę. Rezultat zupełnie go nie zachwycił, ale zanadto kochał życie, żeby się poddać bez walki.

Bliss zmoczyła rąbek fartuszka i wytarła sadze z twarzy rozsierdzonego olbrzyma.

- Cicho, Will - szepnęła. - Nie ma tu nikogo po­za mną, naprawdę.

Alasdair uchylił drzwiczki nieco szerzej i zobaczył, jak Bliss bierze męża pod rękę i ciągnie w stronę wyj­ścia. Odczekaj chwilę i na palcach wyszedł z boksu. Niestety, nastąpił na grabie i dwumetrowy dębowy trzonek rąbnął go prosto między oczy. Alasdair zaklął szpetnie i rymnął jak długi na ziemię.

- Jesteś, bratku! - ryknął kowal. - Wracaj, ty par­szywy kundlu!

Alasdair był mocno zamroczony, ale nie stracił przytomności. Kowal wyrwał się żonie i ruszy! z po­wrotem w stronę boksów. Alasdair kopną! grabie, zrobił unik w lewo i przemknął jak strzała obok roz­sierdzonego draba. Kowal ryknął jak ranny byk i od­wrócił się, ale było już za późno.

Alasdair wypadł prosto w oślepiające słońce, do­kładnie w chwili, gdy z położonej w dolinie łąki do-

tarł do niego ryk tłumu. Nielegalny, ale bardzo po­pularny mecz bokserski przywiódł połowę londyń­skich rzezimieszków do małej wioski w Surrey. Za­krwawiony arystokrata uciekający przed kowalem uzbrojonym w kosę stanowił nie lada widok.

Alasdair słyszał wyraźnie ciężkie kroki kowala bie­gnącego za nim w dół wzgórza. Kowal sapał z wysił­ku. Alasdair ocenił sytuację. Ustępował przeciwni­kowi siłą, ale mógł nadrobić to szybkością i sprytem. Niemniej jednak stary Will miał naładowaną strzel­bę i słuszny powód do gniewu. Pan Bóg na pewno nie stał po stronic amatora wdzięków żony kowala.

Alasdair dobiegi do stóp wzgórza i zaczął się prze­mykać pomiędzy zaparkowanymi tam powozami. Kowal nie biegał najlepiej, więc bardzo szybko pozo­stał w tyle. Alasdair okrążył pół łąki, miotając się między powozami i rozpaczliwie przeszukując wzro­kiem morze twarzy. Zapachy wilgotnej trawy, rozla­nego piwa i świeżego gnoju zlały się w nieprzyjemny kwaśny wyziew.

Teraz dochodziły do niego już wyraźnie wrzaski tłumu, przerywane od czasu do czasu uderzeniem ciała o ciało. Jeden z bokserów przewrócił się, tłum znów zaczął ryczeć z uciechy i w tej samej chwili Alasdair zobaczył, jak przez tłum przepycha się jego brat z kuflem piwa w ręku. Za nim biegł Ouin.

Spotkali się obok wielkiego staroświeckiego po­wozu.

- Co się, u diabła, stało? - spytał, gdy znaleźli się już poza zasięgiem wzroku gapiów.

- I co to za goliat cię goni? - spytał Ouin. - Musiał cię nieźle zdzielić między oczy.

Alasdair oparł się o powóz, by złapać oddech.

- Powiedzmy po prostu, że czas się stąd ulotnić. I to natychmiast.

- Ulotnić? - spytał z niedowierzaniem Quin. - Po­stawiłem na tę walkę dwadzieścia funtów.

Merrick spoważniał.

- Dlaczego? Co się stało?

- Znowu jakaś spódniczka! -jęknął Quin. - Nie mo­głeś tym razem przyprawić rogów komuś mniejszemu?

Alasdair oderwał plecy od ściany powozu, wpatru­jąc się w łąkę. Merrick chwycił go mocno za ramię.

- Nie! Nie zrobiłeś tego! Alasdair wzruszył ramionami.

- To była Biiss, ta dziewczyna, która roznosiła piwo. - Wyglądała tak, jakby musiała się na chwilę położyć. Z mojej strony to był tylko taki humanitarny akt.

- A niech cię, Alasdair! - wykrzyknął jego brat. -A ja miałem na tyle rozumu, żeby nie...

Cicho! - przerwał Quin, odrzucając kufel. On tu idzie.

Zwaliste, spocone, pomrukujące cielsko zbliżało się nieuchronnie w ich kierunku od strony łąki, wy­machując strzelbą i kosą, która błyszczała złowróżb­nie w słońcu.

- Lepiej wiejmy - mruknął Alasdair.

- Nigdzie się stąd nie ruszam - powiedział zimno Merrick. - Poza tym zostawiłem powóz w King's Arms.

- On ma jeszcze jeden nabój - ostrzegł Alasdair. -Ja może sobie nawet na to zasłużyłem, ale czy na­prawdę chcesz, żeby ten wsiowy głupek zabił przy­padkowego przechodnia?

- Najpierw trzeba przeżyć, a walczyć będziemy później - powiedział Quin.

- Do diabła z wami - warknął Merrick.

Cała trójka pobiegła w stronę ścieżki wijącej się wokół szczytu wzgórza i skręcającej na tyły wioski. Było tam mnóstwo ludzi spacerujących lub kupują­cych placki i piwo od chytrych sprzedawców, którzy

porozstawiali tam swoje namioty. Na miejsce przyby­li też wędrowni handlarze i Cyganie z całym asorty­mentem zabawek, naparów i talizmanów. Z wioski w górze dochodziły skoczne dźwięki skrzypiec.

Ouin przepychał się przez stopniowo rzednący tłum, za nim szedł Alasdair i jego brat. Przed kolej­nym skrętem Ouin uskoczy! z drogi mężczyźnie z be­czułką na ramieniu. Merrick podążył w jego ślady. Alasdair potrącił mężczyznę w łokieć. Handlarz po­tknął się, zaklął i upuścił beczułkę, która potoczyła się z hukiem w dół ścieżki.

- Co za zręczność! - syknął jadowicie Merrick. Alasdair popatrzył w dół wzgórza i dostrzegł, że

kowal zaczyna ich doganiać. Nie dalej jak metr przed nim beczułka pękła i trysnęła z niej fontan­na spienionego piwa. Jej właściciel najwyraźniej po­stanowił pójść w sukurs kowalowi i dołączył do po­ścigu.

Za następnym zakrętem zamajaczył wóz pomalo­wany na różne odcienie zieleni. Obok stat namiot z poplamionego płótna w kratę. Ouin zeskoczył ze ścieżki i uchylił plandekę,

- Szybko! - rzucił. - Tutaj!

Merrick zanurkował w mrok. Alasdair bez waha­nia poszedł w jego ślady. Przez chwilę słychać było tylko ich urywane oddechy. Oczy Alasdaira przyzwy­czajały się wciąż do ciemności, gdy nagle ode/wal się głos.

- Rzuć grosika, Angliku.

Przy rozklekotanym stoliku siedziała Cyganka, wy­ciągając szczupłą dłoń z długimi palcami.

- Nie jestem Anglikiem - rzucił bez żadnego szczególnego powodu.

Otaksowała go wzrokiem jak konia na padoku.

- To nie do końca prawda - odparła.

Alasdair by! w istocie po mieczu w jednej czwartej Anglikiem. Poczuł niewytłumaczalny niepokój.

- Rzuć grosika - powtórzyła, strzelając elegancki­mi palcami. - A może wolałbyś wyjść? To nie schro­nisko, tu się robi pieniądze.

- Na miłość boską, zapłać jej - nakazał Merrick, wyglądając z namiotu. Kawałek dalej kowal prowa­dził ożywioną dysputę z mężczyzną od beczki - naj­wyraźniej omawiali taktykę. Alasdair sięgnął do kie­szeni płaszcza, wyjął portmonetkę i położył monetę na dłoni kobiety.

- Trzy - warknęła, z irytacją strzelając palcami. -Po jednej za każdego.

Alasdair znów sięgnął do portmonetki.

- Siadajcie - rozkazała. - Wszyscy trzej. Ci głupcy za wami nie przyjdą. Nie ośmielą się.

Quin i Merrick wlepili w nią zdumiony wzrok. Uniosła ramię i kaskada czarnych lśniących wło­sów zasłoniła jej twarz.

- No co? - spytała wyzywająco. - Macie inne wyjście?

Ouin, zdecydowanie najposłuszniejszy z całej trój­ki, przysunął sobie stołek na trzech nogach i wykonał polecenie Cyganki.

- Rób, co ona każe, Merrick - powiedział. - Na ra­zie nic nam innego nie pozostało.

Merrick podszedł do stolika i przeszył Alasdaira morderczym spojrzeniem.

- Daj mi rękę - zażądała.

Alasdair posłusznie wyciągnął dłoń. Cyganka przytrzymała ją przez chwilę, a potem, jakby rozja­śniając obraz, potarła kciukiem linie papilarne. W namiocie poczuli się bezpieczni. Kobieta przysu­nęła bliżej lampę i podkręciła knot, wypełniając na­miot żółtawym światłem. Alasdair zauważył nagle, że jest niezwykle piękną kobietą.

- Masz jakieś nazwisko, Angliku? - mruknęła, wciąż wpatrują*, się w jego dłoń.

- MacLachlan.

- MacLachlan... - powtórzyła. - Myślę, MacLa­chlan, że jesteś złym człowiekiem.

Alasdair cofnął się.

- Ależ skąd! - zaprotestował. - Całkiem porządny ze mnie chłop. Zapytaj zresztą, czy mam jakichś wro­gów.

Oderwała wzrok od jego dłoni i uniosła kruczo­czarną brew.

- A tamci na zewnątrz, czy to twoi przyjaciele? Alasdair poczuł, że oblewa się rumieńcem.

- Nieporozumienie - wyjąkał. - Tak się czasem zdarza.

Zmarszczyła brwi.

- Są różne rodzaje zła - powiedziała niskim, gar­dłowym głosem. - A ty popełniłeś wiele grzechów.

- Co, teraz zmieniasz się w księdza? - tym razem to on zdobył się na ironię. - Dobrze, zgrzeszyłem. Przepowiedz mi przyszłość, moja piękna, i miejmy to wreszcie za sobą.

Cyganka odsunęła jednak jego dłoń i sięgnęła po rę­kę Merricka. Widząc, jak mężczyzna mruży ze złością oczy, zawahała się. Z twarzą w bliznach i zimnym spoj­rzeniem błękitnych oczu brat Alasdaira nie wyglądał przyjaźnie. W końcu jednak uległ zakusom Cyganki.

Przesunęła kciukiem po nierównościach jego dłoni.

- Jeszcze jeden MacLachlan - mruknęła. - Diabelny szczęściarz z diabelskim spojrzeniem.

Mcrrick roześmiał się ochryple.

- Podwójnie przeklęty, prawda? Skinęła wolno głową.

- Widzę to tutaj - dotknęła plamki pod jego pal­cem wskazującym. - I tu - musnęła sarn środek jego

dłoni. Zwykle opanowany Merrick aż się wzdrygnął pod wpływem tego dotyku.

- Masz talent twórczy - orzekła krótko. - Jesteś artystą.

Merrick zawahał się. - W pewnym sensie tak -zgodzi! się po chwili.

- I tak jak wiciu artystów grzeszysz pychą - ciągnę­ła. - Osiągnąłeś wiele sukcesów, ale nic zaznałeś szczęścia. Stwardniałeś od nadmiernej dumy i gory­czy w sercu.

- Taką mam przed sobą przyszłość? - spytał cy­nicznie Merrick.

Popatrzyła na niego otwarcie i skinęła głową.

- Prawie na pewno. - A już z pewnością taka była twoja przeszłość. - Odepchnęła jego rękę i sięgnęła po dłoń Ouina.

- Grzeszyłem nieraz - przyznał Quin. - Na wszyst­kie moje grzechy nie starczy nawet miejsca na dłoni.

Pochyliła się nad jego ręką i uciszyła go psyknięciem.

- Jesteś impulsywny - powiedziała. - Działasz gwałtownie. Najpierw robisz, potem myślisz.

Ouin zaśmiał się nerwowo.

- Chyba się nie mylisz.

- 1 zapłacisz za to - ostrzegła Cyganka. Ouin milczał przez chwilę.

- Wydaje mi się, że już zapłaciłem - odrzekł w końcu.

- Zapłacisz raz jeszcze - powiedziała spokojnie. -1 to w najgorszy możliwy sposób, jeżeli nie naprawisz wyrządzonego zła.

- Którego zła? - zaśmiał się nerwowo. - Usta jest długa.

Spotkali się wzrokiem.

- Przecież wiesz - odpada. - Dobrze wiesz. Ouin kręcił się nerwowo na stołku.

- Nie jestem pewien.

Cyganka wzruszyła ramionami i przesunęła pal­cem wskazującym po jego kciuku.

- Poniosłeś ostatnio wielką stratę.

- Mój ojciec... zmarł.

- Ach tak. - Jak się nazywasz?

- Quin - odparł. - Quinten Hewitt czy raczej Wynwood. Lord Wynwood.

Znów mruknęła coś pod nosem.

- Wy, Anglicy, macie tyle imion - mruknęła, opusz­czając jego dłoń, jakby się nagle zmęczyła. - A teraz idźcie stąd. Wszyscy. Wracajcie do powozu i jedźcie. Nie uda mi się was powstrzymać przed zmarnowa­niem sobie życia. Wasz los jest przesądzony. Jedźcie -ponagliła Cyganka. - Ci ludzie odeszli. I nie wrócą. A to los ukarze cię za twoje grzechy, MacLachlan, nie ci zidiocieli wieśniacy.

Merrick skoczył na równe nogi. Ouin roześmiał się i trudem.

- Przykro mi Alasdair - powiedział. - Przynaj­mniej mnie i Merrickowi jakoś się udało. - Uśmiech­nął się do kobiety, której uroda robiła coraz większe wrażenie na Alasdairze.

- Udało się wam? - podniosła oczy na Quina. -Przecież nie przepowiedziałam wam przyszłości.

Alasdair zdał sobie nagle sprawę, że to prawda. Cyganka powiedziała wiele, ale wywróżyła mało,

Merrick odwrócił się do nich plecami i znów wyj­rzał przez potę namiotu.

- Proszę mówić dalej - zachęcał Ouin. - Czego się mamy spodziewać? Bogactwa? Egzotycznych podró­ży? Czego?

Zawahała się lekko.

- To nie głupia gra salonowa, sir. Naprawdę chce pan wiedzieć?

- Ja... - zająkną! się Ouin. - Tak, dlaczego nie? Cyganka popatrzyła w dal.

- Jak lo wy, Anglicy, mówicie? Aha, już pamię­tam: Dzieciaki zawsze wracają na grzędę.

- Kurczaki - poprawił Ouin. - Zwykle mówi się

0 kurczakach.

- Jest pan pewien? - spytała ostro. - W każdym ra­zie, nikt nic uniknie konsekwencji swoich niegodziwości. Nic możecie tak po prostu brać. korzystać, wy­zyskiwać i nic ponieść za to żadnej kary. Musicie za­cząć płacić za swoje grzechy. I to przyniesie wam los.

- Niegodziwości? - spyta} Alasdair. - Grzechy? -To surowe słowa. pani.

- Nazywaj je jak chcesz - powiedziała Cyganka

1 wzruszyła ramionami, wprawiając w ruch kolczyki. - Ale zapłacicie za wszystko, Mac Lachlanowie. I do­staniecie nauczkę. To, co nastąpi, będzie tak realne i bolesne, jak ten siniak między oczami.

Merrick zaklął cicho, ale nie odwrócił głowy.

- Męczy mnie już ta tragedia grecka - warknął. -Idziemy.

- Zaczekaj chwilę, Merrick. - Ouin patrzył niespo­kojnie na kobietę. - Czy to jedno z tych cygańskich przekleństw?

Kobiecie błysnęły oczy.

- Lordzie Wynwood, jest pan takim głupcem - od­parła. - Czyta pan zbyt wiele książek. - Sami rzucili­ście na siebie przekleństwo, bez mojej pomocy. Teraz musicie wynagrodzić krzywdy. Naprawić błędy.

Merrick odwrócił się przez ramię.

- Brednie - warknął-

- Ale stanie się tak, jak powiedziałam - szepnęła. Poryw chłodnego wiatru wdari się nagle pod poty

namiotu i przyprawił Alasdaira o dreszcz. Odwrócił Mę i zobaczył, ze jego brat wyszedł już na zewnątrz

i ruszy! z powrotem ścieżką. Quin wzruszy} ramiona­mi i podążył w jego ślady.

Alasdair nigdy nie dawał się łatwo zastraszyć, na­wet w sytuacji, gdy tak byłoby dla niego lepiej. Uśmiechnął się więc i osuną! na taboret pośrodku namiotu.

- Drogie dziewczę - zaczął, przechylając się przez stół. - Teraz, kiedy nie ma już tych filistrów, muszę cię wreszcie zapytać, czy ktoś ci już mówił, że masz oczy koloru koniaku, a usta niczym płatki róży?

- Tak, a pośladki jak dwie marmurowe bile - od­parta sucho. - Wierz mi, MacLachlan. Już to wszyst­ko słyszałam.

Uśmiech zamarł Alasdairowi na wargach.

- Ach, jaka szkoda.

Cyganka rzuciła mu zamyślone spojrzenie i wstała.

- Idź już sobie. Wynoś się z mojego namiotu i daj sobie spokój z tymi wyświechtanymi słówkami. Już dość masz przez nie kłopotów.

Alasdair spuścił głowę i zaśmiał się krótko.

- To nie był najlepszy dzień - przyznał. Przez chwilę Cyganka milczała.

- Biedny MacLachlan - szepnęła w końcu. - I tak nie wiesz jeszcze wszystkiego.

Nieprzyjemny powiew wiatru znów musnął jego kark, lecz kiedy tym razem uniósł głowę, jego pięk­nej wróżki już w namiocie nie było.

Rozdział 1

W którym zrywa się burza z piorunami

Gdy Alasdair wróci! do swojej kamienicy przy Great Oueen Street, zbyi machnięciem ręki pytanie kamer­dynera o kolację, rzucił na krzesło płaszcz oraz fular, po czym rozłoży! się na zniszczonej sofie w saloniku i ochoczo powrócił do stanu pijackiego otępienia, w którym czuł się tak doskonale w drodze do domu.

Potrzeba mu było dużo brandy, by mógł znieść to­warzystwo swoich kompanów. Ouin, zirytowany utra­ta dwudziestu funtów, przez cala drogę do Wandsworth narzekał. Merrick, młodszy brat Alasdaira, nigdy nie potrzebował pretekstu, by popaść w ponury nastrój. Nieodmiennie znajdował się właśnie w takim, a nie innym stanie. Odlatując w zapomnienie, Alasdair /dążył jeszcze pomyśleć, że piękna Cyganka nie pomyliła się przynajmniej w stosunku do jego brata.

Przez chwilę po prostu drzemał, zbyt bezsilny, by wstać i iść spać. Jednak tuż przed północą obudził go hałas za oknem. Otworzył więc niechętnie jedno oko : przekonał się, ze niesłychany upał przyniósł gwałtowną burzę. Alasdair ziewnął, podrapał się po gło­wie i zapadł z powrotem w sen z miłym poczuciem bezpieczeństwa. Wkrótce potem do jego uszu dobie­gło jednak natarczywe pukanie do drzwi.

Wytężył wszystkie siły, by go nic słyszeć i przywar! do resztek snu. który łączył jakoś Bliss, piękna Cygan­kę i butelkę dobrego szampana. Lecz walenie ode­zwało się ponownie, akurat w chwili, gdy Cyganka za­częła przesuwać mu uwodzicielsko palcami po ple­cach. A niech to! Wellings przecież powinien otwo­rzyć... Jednak tego nie zrobił, a walenie nie ustawało.

Bardziej zirytowany niż zatroskany Alasdair zwlókł się z kanapy, znów podrapał po głowie i ruszył na podest wychodzący na hol. Tymczasem Wellings zszedł już do foyer i otworzył drzwi. Alasdair spojrzał w dół i zobaczył, że w progu stoi - jak sądził - jakaś służąca i trzyma w ręku kosz z mokrą bielizną.

Wellings mówił nieco podniesionym głosem, co nieomylnie wskazywało na irytację.

- Jak już dwukrotnie tłumaczyłem: sir Alasdair nie przyjmuje samotnych kobiet - mówił. - A już na pewno nie o tej porze. Proszę wracać do powozu. Zanim umrze pani w progu na zapalenie płuc.

Z tymi słowami chwycił za klamkę, ale kobieta wsunęła najpierw stopę, a później całą nogę między drzwi a framugę.

- Lepiej przestań pleść głupstwa i posłuchaj, panie - powiedziała kobieta z akcentem, jakiego nie po­wstydziłaby się nawet babka MacGregor. - Sprowa­dzisz pana na dół i lepiej się pospiesz, bo nie ruszę się stąd ani na krok i będę walić do drzwi, aż zobaczę na schodach Pana Boga we własnej osobie i wszyst­kich świętych.

Alasdair zdawał sobie oczywiście sprawę z tego, że popełnia niewybaczalny błąd. lecz wiedziony czymś, co mógł nazwać jedynie chwilową niepoczytalnością, zaczai powoli schodzić ze schodów. Zrozumiał bowiem, że jego gość to nie żadna leciwa służąca, ale dziewczyna. A pranie... nic było praniem. Więcej na razie nie mógł powiedzieć. W połowie schodów odchrząknął głośno.

Wellings i dziewczyna jak na komendę podnieśli głowy. W tej samej chwili Alasdair poczuł się tak, jakby otrzyma! cios w żołądek. Dziewczyna miała oczy o najczystszym odcieniu zieleni, jaki miał dotąd okazję oglądać. Chłodne, czyste spojrzenie spłynęło po jego ciele niczym alpejski strumień, pozostawia­jąc go bez tchu, jak gdyby ktoś oblał go nagle wia­drem zimnej wody.

- Chciała się pani ze mną widzieć? - wykrztusił. Podniosła na niego wzrok.

- Jeśli nazywa się pan MacLachlan, to tak - od­parła. - I wygląda pan dokładnie tak, jak sądziłam.

Alasdair wątpił, by mógł poczytać to sobie za kom­plement. Żałował, że nie jest jeszcze całkiem trzeź­wy. Miał okropne wrażenie, że powinien mieć się na baczności przed tą osobą - mimo że była blada, krucha i przemoczona do suchej nitki. Wyciągnęła rękę spod zawiniątka. Alasdair uścisnął ją i wyczuł, że nawet jej rękawiczka jest zupełnie mokra.

- Nazywam się Esmee Hamilton - powiedziała cierpko.

Alasdair zdobył się na serdeczny uśmiech.

- Miło mi, panno Hamilton. - Czy my się znamy?

- Nie, pan z pewnością o mnie nie słyszał. Mimo :o zajmę panu chwilę. - Rzuciła Wellingsowi dziwne spojrzenie. - Na osobności, jeśli łaska.

Alasdair popatrzył na nią wymownie.

- Pora dość niezwykła jak na wizyty, panno Hamilton.

- Tak, ale dano mi do zrozumienia, ze pan prowa­dzi dość osobliwy tryb życia.

Alasdair zaniepokoił się, lecz ciekawość przeważyła, eleganckim gestem skierował dziewczynę do .salo­niku, po czym posiał Wellingtona po herbatę i su­che ręczniki. Dziewczyna zatrzymała się obok sofy stojącej najbliżej ognia i nachyliła się nad zawiniąt­kiem.

Do diabła, kto to jest? Z pewnością Szkotka, gdyż nie próbowała nawet ukryć swojego akcentu. Gdyby nie niezwykłe zielone oczy, wyglądałaby niemal jak dziecko. Nie mogła mieć zresztą więcej niż siedemna­ście, osiemnaście lat i choć niestaranny ubiór zupeł­nie na to nie wskazywał, pochodziła chyba z dobrego domu. Co oznaczało, że dla ich wspólnego dobra mu­siał się jej jak najszybciej pozbyć.

Z ta myślą otworzył raz jeszcze drzwi do salonu. Spojrzała na niego z dezaprobatą.

- Obawiam się, że mój kamerdyner mylnie odczy­tał pani intencje - powiedział. - Tak młoda osoba jak pani nie powinna przebywać ze mną sam na sam.

W tej samej chwili zawiniątko poruszyło się. Alas­dair omal nie wyskoczył ze skóry.

- Dobry Boże! - krzyknął i podszedł bliżej, by na nie popatrzeć.

Spod kilku kocyków wyjrzała maleńka nóżka. Pan­na Hamilton odsunęła pierwszą mokrą warstwę i Alasdairowi zawirowało przed oczami na widok drobnej rączki, dwóch zaspanych oczek o długich rzęsach i wspaniałych różanych usteczek.

- Ma na imię Sorcha -szepnęła panna Hamilton. - Chyba że zechce pan zmienić to imię.

Alasdair odskoczył do tyłu, jakby zawiniątko mo­gło wybuchnąć.

- Chyba że... że co?

- Zechce pan zmienić jej imię - powtórzyła pan­na Hamilton, taksując go wzrokiem. - Mimo że sprawami to ogromny ból, muszę ją panu oddać. Nic mogę opiekować się nią tak troskliwie, jak na to zasługuje. Alasdair roześmiał się cynicznie.

- Nie, nie - powiedział tonem nie znoszącym sprzeciwu. - Z tej mąki nie będzie chleba, panno Hamilton. Gdybym kiedykolwiek z panią spal, z pewno­ścią bym to pamiętał.

Panna Hamilton podeszła do niego nieco bliżej.

- Ze mną? Na Boga. panie MacLachlan! Czy pan oszalał?

- Proszę wybaczyć - powiedział sztywno. - Może ja czegoś nie rozumiem. Błagam, proszę mi wyjaśnić, po co pani przyszła. I proszę nic sądzić, że jestem głupcem.

Usta dziewczyny drgnęły.

- No cóż, miło mi to słyszeć - powiedziała, znów taksując go wzrokiem. - Już zaczęłam się obawiać, ze jest inaczej.

Alasdair nie miał ochoty znosić obelg ze strony dziewczyny, która wyglądała jak zmokła kura. Potem jednak uświadomił sobie, jak on sam się prezentuje. Spał w ubraniu, tym samym, które włożył rano na mecz. Potem uprawiał ostry seks, został ranny, uciekał przed szaleńcem i podczas trzygodzinnego powrotu do domu upił się do nieprzytomności. Nic golił się co najmniej od dwudziestu godzin, miał oka­załego guza na czole i rozczochrane włosy. Nieśmia­ło przeciągnął po nich ręką.

Dziewczyna patrzyła na niego z dziwną mieszani­ną odrazy i strachu. Z zupełnie niezrozumiałych po­wodów zaczął żałować, że nie ma na sobie surduta ani fulara.

- Proszę zrozumieć, panno Hamilton - wykrztusił wreszcie. - Nie mam ochoty na pani docinki, szcze­gólnie że...

- Ach, ma pan z pewnością rację, wiem - w jej glo­sie nie było już obrzydzenia, pozostał jedynie strach.

- Jestem zmęczona i /.irytowana, tak, ale na swoją obronę mogę powiedzieć, że jestem w podróży pra­wie tydzień, a przez ostatnie dwa dni próbowałam pana odszukać w tym okropnym, brudnym mieście.

- Sama?

- Dla dobra Sorchy, tak - przyznała. - Bardzo prze­praszam.

Alasdair pohamował gniew.

- Proszę usiąść i zdjąć mokry płaszcz i rękawiczki

- poprosi! stanowczo.

Gdy uczyniła, jak kazał, położył jej rzeczy przy drzwiach i zaczął przechadzać się po pokoju. - Proszę mi zatem powiedzieć, panno Hamilton, kto jest matką dziecka, jeśli to nie pani?

Wreszcie jej policzki zarumieniły się.

- Moja matka - powiedziała cicho. - Lady Achanalt.

- Lady Acha... kto?

- Lady Achanalt - dziewczyna zmarszczyła brwi. -Nie pamięta jej pan?

Ku swemu zdumieniu rzeczywiście nic- pamiętał i od razu się do tego przyznał.

- Mój Boże! - Zarumieniła się jeszcze mocniej. -Biedna mama! Pewnie sobie wmawiała, że zachowa ją pan w pamięci aż po grób, albo wierzyła w jakieś inne romantyczne bzdury.

- Aż po grób? - powtórzył, i. trudem zwalczając mdłości. - Gdzie ona, u diabla, jest?

- Niestety, nie żyje. - Wyciągnęła rękę w kierunku maleńkich, ale eleganckich perełek na szyi i zaczęła się nimi nerwowo bawić. - Zmarła. Zupełnie nagle.

- Proszę przyjąć wyrazy współczucia, panno Hamilton.

Panna Hamilton zbladła.

- Niech pan zachowa swoje współczucie dla córki - powiedziała. - Nawiasem mówiąc, jej pełne nazwi­sko brzmi lady Sorcha Guthrie. - Ponad dwa lata te­mu została poczęta w sylwestra. Może to coś panu przypomni?

Alasdair poczuł lekką konsternację.

- No... nic.

- Ale przecież musi pan pamiętać. Był bal, bal ma­skowy u lorda Morwena w Edynburgu. Rozumiem, ze taki rodzaj bachanaliów. 'lam się poznaliście. Prawda?

Jego puste spojrzenie najwyraźniej nią wstrząsnęło.

- Boże, podobno mówił jej pan, że to miłość od pierwszego wejrzenia! - W glosie panny Hamilton pobrzmiewała teraz nieskrywana rozpacz. I że na taką kobietę czekał pan cale życie. Mama była wysoką brunetką o pełnych kształtach. Bardzo pięk­ną. Boże! Naprawdę nic pan nie pamięta?

Alasdair sięgnął pamięcią wstecz i zrobiło mu się jeszcze bardziej słabo. Rzeczywiście, ponad dwa lata i emu był w Edynburgu. Podjął nietypową dla siebie Decyzje, by spędzić święta w domu, gdyż jego wuj Angus wrócił właśnie z zagranicy. J spędzili razem sylwestra. W Edynburgu. Bal też się odbył. i o ite do­brze pamiętał, bawili się ostro. To Angus go w to wciągnął, a potem musiał odholować do domu. Po-'.a strasznym noworocznym kacem niewiele mu z te-■j.o zostało w pamięci.

- No cóż - powiedziała zrezygnowanym głosem. -Mama miała zawsze słabość do ładnych chłopców.

Ładnych chłopców? Jej też się podobał'? I kim, u li­cha, była ta lady Achanalt? Alasdair łamał sobie gło­wę, nerwowo przeczesując palcami włosy. Młoda ko­bieta siedziała wciąż na kanapie obok śpiącego dziecka i nie spuszczała z niego wzroku. Nie patrzyla mu już jednak spokojnie prosto w oczy, byki naj­wyraźniej zmartwiona i trochę smutna.

- Sorcha jest mi bardzo droga, panie MacLachlan - powiedziała cicho. - To moja siostra i będę ją za­wsze bardzo kochać. Ale mój ojczym, Jord Achanalt... on nigdy nic darzył jej uczuciem. Od samego początku.

- Więc to nie jest jej ojciec? - spyta} Alasdair. -Jest pani tego całkiem pewna?

Dziewczyna spuściła wzrok na swoje przemoczone buty.

- I on był tego pewien - szepnęła. - On i mama ni­gdy nic... - zawiesiła głos.

- Do Ucha1. - wykrzyknął Alasdair. - Co nigdy?

- Nie wiem - oblała się rumieńcem. - Nic z tego nie rozumiem. Ale on wiedział. Mama niczego mi poza tym nie zdradziła. Ale pewnego dnia rozpętała się burza. Rzuciła mu to prosto w twarz. Naprawdę nigdy do pana nie pisała? Ani pan do niej?

Alasdair przycisną! palce do skroni.

- Boże!

Popatrzyła na niego markotnie.

- Trochę za późno na modlitwy - powiedziała. -Niech pan posłucha, MacLachlan, ostatnie dwa lata były dla nas straszne. Robiłam wszystko co mogłam, żeby jakoś poprawić sytuację, ale teraz moja rola się kończy. Mama nie żyje i wszystko spada na pana. Przykro mi.

W pokoju na chwilę zapadła cisza. Alasdair prze­chadzał się tam i z powrotem przed kominkiem, stu­kając obcasami o marmurową podłogę. Dziecko. Nieślubne. Boże. Nie, to się nie dzieje naprawdę.

- Jak umarła? -jęknął w końcu.

- Na zapalenie płuc - odparła głuchym głosem. -Coś całkiem zwyczajnego. Zawsze chciała umrzeć w bardziej dramatycznych okolicznościach. Nazywa­ła to poetycką śmiercią. Ale epidemia szalała wtedy w Szkocji jak pożar. Myślę, ze taka była wola boska. Alasdair podejrzewał, że być może mąż owej damy zaofiarował Panu Bogu swoja pomoc.

- Bardzo mi przykro, panno Hamilton - powiedział w końcu. - Niestety, naprawdę nie mogę zaopiekować się dzieckiem. Bo o to pani chodziło, prawda? Sądzi­ła pani, że będzie jej lepiej tutaj. Zapewniam panią, że nic mogła się pani bardziej pomylić.

Popatrzyła na niego dziwnie.

- To, co ja sadze, nie ma żadnego znaczenia. Alasdair postanowił jednak zrzucić z siebie raz na zawsze ciężar, który spadł na niego tak nieoczekiwanie.

- Rozumiem, ze żałoba po matce wyzwoliła w pa­ni romantyczne uczucia - odparł. - Ale ja jestem twardym graczem. Doświadczonym draniem. 1 kobieciarzem najgorszego gatunku. Ostatnim mężczy­zną na świecie, który powinien wychowywać dziecko. Niech pani idzie do domu. pani Hamilton. Między mną a pani matką nic było miłości, ani wielkiej, ani żadnej. Przed Bogiem i w obliczu prawa to lord Aehanalt jest ojcem Sochy i na pewno zamartwia się teraz na śmierć.

Panna Hamilton zaśmiała się ironicznie.

- W takim razie to pan jest romantycznym głup­cem, panie MacLacblan - powiedziała. - Jeszcze większym, niż. moja matka. Achanalt nie dba o pra­wo, a w Szkocji to on może uchodzić za Boga. Sor-clia i ja nie mamy domu. Rozumie pan?

Alasdair przerwał swoją przechadzkę i wbił w nią wzrok, zaciskając pięści.

- Dobry Boże! - wykrztusi!. - Ten człowiek wyrzu­cił was z domu?

Panna Hamilton wzruszyła ramionami.

- Dlaczegóżby nie? - odparła. - Nie jesteśmy z nim spokrewnione. Nie łączą nas więzy krwi. Nie mamy rodzeństwa ani dziadków. Achanalt nie jest nam nic winien. A jeśli mi pan nie wierzy, proszę do niego napisać i zapytać, co o tym sądzi. Z pewno­ścią chętnie panu odpowie.

Alasdair zapadł się w fotel.

- Chryste Panie, pani matka umarła, a on po pro­stu...

- Spakował nasze rzeczy do powozu, zanim jesz­cze lekarz stwierdził zgon - powiedziała panna Hamilton. - Na szczęście pozwolił nam wyjechać powo­zem. Mieszkałyśmy do tej pory z jego rodziną, co by­ło naprawdę trudne do zniesienia.

- Zatem wyrzekł się dziecka? - spytał Alasdair ze zgrozą.

- Nie stwierdził również publicznie, że dziecko jest pańskie. - Na to jest zbyt dumny. Ale jego czyny mó­wią głośniej niż słowa, prawda? Składam los Sorchy w pańskie ręce. Jest pan naszą ostatnią deską ratunku.

- A rodzina pani ojca'.' Nie może was przyjąć'/ Pokręciła głową.

- Mój ojciec nie miał ani pieniędzy, ani rodziny -powiedziała panna Hamilton. - Był chyba, niestety, utracjuszem... Podobnie jak drugi mąż mamy. I trze­ci. Mama najwyraźniej miała skłonności do tego ty­pu mężczyzn.

- Ten Achanalt nic należy chyba do takiego gatun­ku'.'

- Nie, jest tylko zwodniczo przystojnym łajdakiem. Źle go oceniła.

- 1 nikogo innego już nie macie? Dziewczyna roześmiała się smutno.

- Mama miała starszą siostrę, ale ona dwa lata te­mu wyjechała do Australii. Nie wiem, czy w ogóle zamierzą wrócić, nawet nie jestem pewna, czy żyje. Pi­sałam do niej... ale to słaba nadzieja.

- Rozumiem - odparł wolno Aiasdair, mocno już przestraszony faktem, że zaczyna sobie zdawać spra­wę z powagi sytuacji.

Nagle dziewczyna pochyliła się nad śpiącym dziec­kiem.

- Naprawdę muszę już iść - powiedziała, mruga­jąc. - Bardzo mi przykro, aie naprawdę muszę.

Alasdair poczuł, że ziemia usuwa mu się spod nóg.

- Iść? Dokąd? - zapytał.

Dziewczyna najwyraźniej walczyła ze łzami.

- Wyjeżdżam rano, pierwszym powozem. - Poszperała w torebce i wyjęła małą brązową butelkę. -Sorcha ząbkuje - dodała szybko. - Rośnie jej ostatni górny ząb trzonowy. Jeżeli zacznie płakać i nie uda się panu jej uspokoić, proszę wetrzeć troszkę tej mikstury w swędzące dziąsło.

Alasdair wybałuszy! oczy.

- Wetrzeć?

Panna Hamilton uśmiechnęła się przez łzy.

- To olejek kamforowy - powiedziała. - Niech pan włoży jej do ust mały palec. Wyczuje pan nie­wielkie zgrubienie na dziąśle. Proszę mi wierzyć, skoro ja sobie z tym radzę, panu też się uda. A po­za tym jutro może pan przecież zatrudnić niańkę. No bo taki ma pan przecież zamiar, prawda? Bardzo doświadczoną niańkę, rzecz jasna. Sorcha to spokojne dziecko. Na pewno nie sprawi panu kłopotu.

Alasdair wlepił wzrok w brązową butelkę.

- Co to, to nie, panno Hamilton. Nie zamierzam robić takich rzeczy. Niepotrzebna mi ta butelka. Ni­gdzie nie będę wkłada! palców. Nie będę obmacywał dziąseł.

- Myślę, że wkładał je pan już w gorsze miejsca -mruknę ja.

Alasdair był jednak tak przerażony, że nawet się nic obraził. Ona naprawdę zamierzała odjechać. Przez chwilę nie mógł złapać tchu. Ciężar odpowie­dzialności i strach przed tym, co go czeka, po prostu go przygniotły. Nie mógł się z tego otrząsnąć.

Jego przemoczona ptaszyna wkładała już ręka­wiczki i łykała łzy.

- Proszę zaczekać - zaprotestował. - to się nie dzieje naprawdę. Dokąd... do kogo chce pani jechać?

- Do Bournemouth - odparła, ściskając po raz ostatni ukochaną siostrzyczkę. - Dostałam tam po­sadę guwernantki. I tak miałam szczęście. Brakuje mi przecież doświadczenia. Doktor Campbell zna mojego pracodawcę, to emerytowany pułkownik, i zwrócił się do niego w moim imieniu. Nie mam in­nego wyboru.

- Nie ma pani wyboru? - On sam nie znal tego po­jęcia.

Panna Hamilton popatrzyła na niego poważnie.

- Zostałam kompletnie sama - powiedziała. -Na szczęście Sorcha jest w lepszej sytuacji, bo ma pa­na. Panie MacLachlan, proszę nie zawieść tego dziecka.

- Na Boga, przecież ja w ogóle nie zamierzam się nią zajmować - zaprotestował.

Panna Hamilton cofnęła się o krok. Alasdair nie spuszczał z niej wzroku.

- Ale... ale dziecko! Proszę zaczekać, panno Ha­milton! Przecież na pewno może ją pani zatrzymać. To tylko... tylko małe dziecko. Jej utrzymanie nie kosztuje wiele.

- Dlaczego tak mi pan to utrudnia? - krzyknęła panna Hamilton. - Żadna rodzina nie zatrudni guwernantki z dzieckiem. Każdy oczywiście pomyśli, ze to moja nieślubna córka i odprawi mnie z kwitkiem. Alasdair popatrzy! na nią markotnie.

- Właśnie - powiedział. - Skąd mam niby wie­dzieć, że to nie pani córka?

Oczy panny Hamilton rozbłysły gniewem.

- Samolubny łajdak! - krzyknęła. - W dalszym cią­gu zamierza się pan wypierać... stosunków małżeń­skich z moją matką?

- Czego? - spytał z niedowierzaniem. - Ja nawet nie wiem, jak się pisze „małżeński". Ale jeżeli mnie pani pyta, czy nie zabawiłem się z nią za kotarą w pewnego pijackiego sylwestra, to muszę przyznać, że owszem, tak, to się mogło zdarzyć.

- Boże - szepnęła z przerażeniem. - Pan napraw­dę jest łajdakiem, prawda?

- Przyznaję się do winy! - wykrzyknął, wznosząc dłonie do nieba. - Popełniłem przestępstwo. I jestem z tego powodu bardzo zadowolony.

Panna Hamilton wydęła pogardliwie usta.

- Przykro mi, że muszę oddać panu dziecko, które tak kocham - powiedziała. - Ale już lepiej być nie­ślubną córką łajdaka, niż skończyć w sierocińcu. A już na pewno lepiej niż zostać ze mną, bo nic jej nie mogę dać, choć bardzo mnie to boli. - Otarła łzę, pociągnęła nosem i szybkim ruchem zdjęła przemo­czoną torbę z kanapy.

Alasdiur zastąpił jej drogę.

- Panno Hamilton! Nie może mnie pani przecież wpakować w taką kabałę i po prostu sobie pójść!

Odwróciła się na pięcie.

- W kabałę to wpakował pana pański ciupciaczek. lak więc proszę nawet nie próbować zwalać winy na mnie.

Alasdair wybuchnął gromkim śmiechem.

- Ciupciaczek! Coś takiego! Panno Hamiiton! Uniosła rękę, jakby chciała mu wymierzyć poli­czek.

- Proszę ze mnie nie drwić! Wypraszam sobie! Przestał się śmiać, chwyci! ją za rękę i podniósł do ust.

- No już dobrze. To pocałunek na zgodę. Jestem pewien, że znajdziemy wyjście, które zadowoli obie strony, prawda, panno Hamilton. Naprawdę nie wi­dzę problemu.

Popatrzyła na jego posiniaczone czoło.

- Ktoś przyłożył panu w głowę - mruknęła. -I pewnie ją uszkodził.

- Proszę posłuchać. Najwyraźniej nie chce się pa­ni rozstawać z siostrą. A ja jestem bardzo bogatym człowiekiem.

- Tak? - W jej zmęczonych oczach rozbłysła iskierka nadziei. - Cóż to za wyjście?

Alasdair wzruszył ramionami i przybrał niewinny wyraz twarzy, na jaki nigdy nie dawała się nabrać babka MacGregor, Panna Hamilton nie była jednak najwyraźniej tak przenikliwa, gdyż wyraz jej oczu zdecydowanie złagodniał. Boże, jakim był draniem! A ona wyglądała tak ślicznie!

- Może kupię pani domek? - zaproponował. -Na przykład nad morzem? I zaproponuję roczna pensję? Jest pani bardzo młoda, to prawda. Ale przy odrobinie wysiłku... zdoła pani chyba udawać młodą wdowę?

Panna Hamilton stanowczo pokręciła głową.

- Młode wdowy cieszą się szacunkiem jedynie wówczas, gdy mieszkają z rodziną zmarłego męża -powiedziała ze swoim charakterystycznym akcentem - lub z własną. Nikt nie uwierzy w tę starą bajeczkę o młodej wdowie z domku nad morzem. I doskonale pan o tym wie. - W jej głosie znów pobrzmiewała pogarda. - Wezmą mnie za latawicę, a to zrujnuje przy­szłość Sorchy.

- Chyba pani przesadza.

- Sam pan wie, że nic - odparła z naciskiem. - Po­za tym Socha zasługuje na ojca, nawet jeśli temu oj­cu daleko do ideału. A jeśli już musi być bękartem, to niech będzie bękartem bogacza. Może jej pan za­pewnić właściwie wszystko. Może ja pan stroić i kształcić. Dzięki temu otrzyma przynajmniej szansę na godne życie. - Ze Izami w oczach wyrwała mu rę­kę, odwróciła się i łkając cicho, ruszyła do drzwi.

- Nie, nie pozwolę pani odejść - powiedział. - Pro­szę pomyśleć... o dziecku. Proszę pomyśleć, na co bę­dzie narażona pod moim dachem. Może pozwolę się jej bawić scyzorykiem? Może dodam narkotyków do owsianki? Gorzej! Nauczę ją grać w karty i kości. Trosze nie zapominać o tym, że jestem łajdakiem!

Spojrzenie panny Hamilton na pewno przyprawi­łby go o wzwód, gdyby nie to, że jego członek zwinął się w mały, nieruchomy pączek już na samym początku rozmowy.

- Nie ośmieli się pan! - syknęła. - Ucieka się pan \n starych, wytartych sztuczek, panie MacLachlan!

Alasdair poczuł, że ogrania go wstyd - nigdy nikogo nie oszukał - wyjąwszy rzecz jasna mężów swoich kochanek. I właśnie z tego powodu znalazł się teraz w tym pożałowania godnym położeniu. Wprawdzie chciał się wyprzeć tego dziecka, ale panna Hamilton była bardzo przekonująca. Co więcej, pamiętał jak przez mgłę, ze wtedy, na balu, nieźle narozrabiał. Puczucie winy nie dawało mu spokoju. Zawsze miał słabość do starszych brunetek o bujnych kształtach. I najwyraźniej z jedna z nich spędził kiedyś upojnego sylwestra. Rany boskie! Co też jej musiał naopowiadać, żeby się z nim przespała? No bo tak właśnie musiało być, przespał się z nią raz, to był po prostu szybki numerek, o którym szybko za­pomniał. Żadnych uczuć. Ani obaw o konsekwencje. Boże! Coś mu jednak majaczyło w pamięci. Jakieś kotary - aksamitne, ciężkie draperie ocierały mu się o plecy... I zapach starych skórzanych obić. A może przypominał mu się inny grzeszek, popełniony w in­nym miejscu i w innych okolicznościach?

Nie, to było jednak w bibliotece. Zawsze na balu czy przyjęciu udawało mu się znaleźć jakąś pustą bi­bliotekę. Zwabił pewnie tę lady Achanalt za kotarę, wyszeptał do ucha parę słodkich kłamstewek, zdjął jej szybko majtki i wziął na stojąco. Nie byłby to zresztą pierwszy i jedyny taki występ.

- Panie MacLachlan! - Ostry głos panny Hamilton wyrwał go z zamyślenia. - Zmiażdży mi pan rękę.

Zdał sobie nagle sprawę, że ściska jej obie dłonie. Nagle doznał olśnienia.

- Dlaczego właściwie musi pani jechać do Bournemouth?

- Bo muszę pracować - powiedziała twardo. - Je­stem zdana na własne siły, nie rozumie pan?

- Ale dlaczego nie może pani po prostu zostać tutaj? Odsunęła się o krok.

- Tutaj? Z panem?

Pochwycił jej pogardliwe spojrzenie.

- Na miłość boską! Jako... jako moja guwernantka! Panna Hamilton uniosła brwi.

- Nie wątpię, że osoba, która pełniła te obowiązki, nie wywiązała się z nich należycie - odparła. - Ale jest pan już chyba za stary i zbyt zdemoralizowany na to, by pana wychowywać.

Łypnął na nią spod oka.

- Na miłość boską! Jako guwernantka dziecka! Te­go dziecka! Jeżeli mam pozwolić jej zostać, dlaczego to pani nic miałaby się nią zająć? Nikt się niczego nie domyśli, a lepszej opiekunki przecież nie znajdę! To trochę ją zaskoczyło.

- Ja... ja... - wyjąkała, mrugając. ~ To głupie. Sorcha nie ma jeszcze dwóch lat. Potrzebuje niańki, nie guwernantki.

Alasdair postanowi! sobie solennie, że znajdzie jednak wyjście z tego moralnego labiryntu.

- A kto tak twierdzi? Kto ustanawia reguły? Czy istnieje jakiś poradnik, o którym nie wiem? - Rzucił szybkie spojrzenie na śpiące dziecko. - Proszę na nią popatrzeć. Jest na pewno bardzo inteligentna, jak wszyscy MacLachlanowie. No, prawie wszyscy. Mój brat Mcrrick nauczył się czytać w wieku trzech lat. Znal też wszystkie działania matematyczne.

- Więc przyznaje się pan do ojcostwa? Alasdair zawahał się.

- Nie wykluczam, że to możliwe. Muszę jeszcze zasięgnąć porady prawnika, zanim wezmę za nią peł­na odpowie... - Z jakiegoś dziwnego powodu nie mógł dokończyć słowa.

- Odpowiedzialność? - podsunęła słodko pan-i.i Hamilton. - To proste słowo. Tylko pięć sylab. Na pewno się go pan nauczy.

Alasdair obawiał się poważnie, że panna Hamilton ma rację.

- Ma pani wszystkie cechy pożądane u guwernantki - odparował. - Cięty język i protekcjonalny ton..

- Zgadzam się z panem. I dziękuję za komple­ment.

Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu, przeklinał swoją bezradność.

- I co pani powie na moją propozycję? Ile zarabia guwernantka? Ile będzie mnie kosztować ta nowo odkryta odpowiedzialność?

Wahała się tylko chwilę.

- Sto pięćdziesiąt funtów rocznic wystarczy.

- A niech to! - próbował się skrzywić. - Nie umie pani kłamać, panno Hamilton.

Zamrugała niewinnie.

~']o może udzieli mi pan wskazówek w tym zakre­sie? Mówiono mi, że uczeń powinien naśladować mi­strza.

Alasdair zwęził oczy.

- Proszę posłuchać. Może pani wymusić na mnie pensję, ale proszę się zdeklarować: zostaje pani czy nie.

Przygryzła wargę i popatrzyła na śpiące dziecko.

- '1'rzysta funtów za pierwszy rok, płatne z góry - od­parła. - Bezzwrotnie, nawet jeśli zmieni pan zdanie. Choćby miało to nastąpić już w przyszłym tygodniu.

"tylko ostatni głupiec mógł przyjąć takie warunki. Zadała więcej, niż wynosiło wynagrodzenie całej służby rocznie. Właśnie miał jej powiedzieć, żeby po­szła do diabła, gdy dziecko zaczęto strasznie płakać. Zapominając o pieniądzach, panna Hamilton pode­szła do kanapy, wyjęła dziewczynkę z koszyka i wzię­ła ją w ramiona. Spod mokrej wełnianej czapeczki wyglądały rozczochrane, rude kosmyki.

- Cicho, cicho, skarbie - powiedziała śpiewnie panna Hamilton, klepiąc matą po plecach.

Bobas zagruchał w odpowiedzi. Alasdair zaczął właśnie odzyskiwać równowagę, kiedy Sorcha unio­sła główkę i popatrzyła mu prosto w twarz. I wtedy znów poczuł się tak, jakby otrzymał silny cios prosto w żołądek. Chwiejąc się lekko, przysunął sobie krze­sło w obawie, że upadnie.

Panna Hamilton odwróciła się,

- Boże, źle się pan czuje? - spytała, ruszając po­spiesznie w jego stronę.

Alasdair otrząsnął się z trudem.

- Nie, wszystko w porządku, dziękuję. Mam po pro­stu za sobą męczący dzień.

- To wszystko przez tego okropnego siniaka - po­wiedziała panna Hamilton. Samogłoskę „o" wyma­wiała identycznie jak babka MacGrcgor. - Krew od­płynęła panu z mózgu. Proszę zrobić sobie okład i położyć się do łóżka.

Alasdair pokręcił głową.

- Najpierw muszę załatwić interesy - rzekł z naci­skiem. - Tak więc zapłacę pani sto pięćdziesiąt funtów...

- Trzysta - przypomniała. - Z góry.

To był zwykły rozbój na prostej drodze, ale nie miał wyboru.

- Dobrze - mruknął. - I zajmie się pani dzieckiem, dopóki... czegoś innego nic wymyślę.

Jej twarz skurczyła się dziwnie. Wyrażała jednak najwyraźniej szczere uczucia.

- Boże - jęknął. - Co znowu? Wypuściła spazmatycznie powietrze.

- To taka ważna decyzja - wyznała. -- Już powoli oswoiłam się z faktem, że muszę oddać panu Sorchę, t teraz to... Chyba nie jestem przygotowana...

- To cholernie dobrze pani udaje - powiedział. -lak by się pani zachowała na moim miejscu? Jeszcze pól godziny temu zajmowałem się własnymi sprawa­mi i śniłem piękny sen, a teraz bez pardonu wkroczyła i pani z Sorchą w moje życie. Szczerze mówiąc, to duża komplikacja.

Na pannie Hamilton nie wywarto to jednak wielkiego wrażenia.

- Miałam na myśli wyłącznie to, że nie jest to chyba tak zwany przyzwoity dom. Nie zawaham się nawet powiedzieć, że mieszkając tutaj, zniszczyłabym sobie reputację. Z drugiej strony, to już chyba nic ma znaczenia.

Aiasdair wyprostował się.

- Prowadzę kawalerskie gospodarstwo, zgoda -przyznał. - Ale nie sprowadzam tu kochanek ani też nie uwodzę służących. I już na pewno nie flirtuję z dziewczynami, jeśli to pani miała na myśli.

- Nie wiem, co miałam na myśli - odparta pan­na Hamilton, poklepując Sorche po plecach. - Nie na tym polega mój problem. Nie mam obycia w świe­cie. Nawet o wychowaniu dzieci nie miałam pojęcia, dopóki mama żyła. Mieszkałam w małych szkockich wioskach. Zdaję sobie jednak sprawę, że pewne rze­czy nie przystoją damie, a zamieszkanie pod pańskim dachem z pewnością do nich należy. Z drugiej strony kusi mnie pan perspektywą opieki nad własną siostrą.

Jej nagła bezradność wzbudziła w nim troskę, choć nie rozumiał, z jakiego powodu.

- Proszę posłuchać, panno Hamilton. Jeśli dziecko ma tu zostać, prędzej czy później będzie potrze­bowało guwernantki - powiedział. - Jeśli nie jest pa­ni zbyt młoda, by nią zostać, dlaczego nie miałaby się pani podjąć tych obowiązków? Nie mam żadnych ku­zynek, które mogłyby się nią zająć. No, chyba że ode­słałbym ją do Szkocji, ale biorąc pod uwagę, jak szybko roznoszą się plotki, jest to chyba ostatnie miejsce, gdzie powinna zamieszkać. Ma pani jakiś lepszy pomysł'.'

- Nie - odparła bardzo cicho. - Nie mam żadnego pomysłu.

- Więc dam pani te trzysta funtów - oznajmił. -A pani rozwiąże mój problem. Czy to brzmi fair?

Panna Hamilton pociągnęła nosem.

- Och, na pewno tego pożałuję. Już to przeczu­wam.

W tej samej chwili zjawił się kamerdyner z pod­wieczorkiem. Aiasdair odsunął tacę.

- Zmieniliśmy plany, Wellings. Bądź tak. uprzejmy i zanieś posiłek do salki lekcyjnej.

- Do salki lekcyjnej, proszę pana? Alasdair uśmiechnął się.

- Tak, chyba właśnie zyskałem podopieczną - odpłat. wskazując gestem dziecko, które przysnęło na ramieniu panny Hamilton. To dziecko moich dale­kich krewnych, którzy zupełnie nieoczekiwanie zmar­li. A panna Hamilton jest guwernantką dziewczynki -dodał, składając ukłon w kierunku kobiety. - Wetlings przyniesie pani bagaże i przygotuje pokój. A rano po­zna pani resztę służby. Potem zajmiemy się... - zrobił nieokreślony gest ręką - zajmiemy się tym wszystkim, co zawsze się robi w takich okolicznościach.

- I napisze pan natychmiast do Edynburga? - nalegała panna Hamilton.

- Bezzwłocznie - potwierdził.

A potem sir Alasdair pozostawił swoją nową gu­wernantkę pod kompetentną opieką Wellingsa i uda! się na górę. Poczucie bezpieczeństwa minęło bezpowrotnie. Dziecko! W jego domu! W dodatku został kimś, kim zupełnie nie miał ochoty zostawać: ojcem! Boże! Słowa „poważna komplikacja" nie od­dawały w najmniejszym stopniu skali problemu.

Chwilę później Esmee Hamilton przekonała się, że w salce lekcyjnej stoi trzymetrowy stół bilardowy z wytartym suknem. Przylegający do niej pokój dziecinny przerobiono na palarnię. Wstawiono tam zniszczone skórzane meble oraz półki, na których powinny stać książki i zabawki, nie zaś drewniane pudła, które Wellings nazwał „numizmatyczną ko­lekcją sir Alasdaira".

Esmee nie miała siły zadawać pytań, zmarszczyła więc tylko z niesmakiem nos i poszła za Wellingsem, który nagle stal się znacznie bardziej uprzejmy.

- Tędy idzie się do sypialni, która również przyle­ga do salki lekcyjnej - powiedział. - Jak się pani tu podoba?

Esmee położyła Sorchę na łóżku i rozejrzała się. Pokój nie był duży, lecz wysoki i dzięki temu prze­stronny i przewiewny.

- Tak. dziękuje - odparła. - Jest śliczny, ale oba­wiam się, że nie ma tu ani łóżeczka, ani kołyski.

- Chyba nie, madam.

Pomógł jednak Esmee ustawić dużą komodę na dwóch krzesłach obok jej łóżka.

Od śmierci matki zdążyła się już przyzwyczaić do takich prowizorek. To właśnie utwierdziło ją w przekonaniu, że Sorcha musi mieć normalny dom. Dziecko zasłużyło sobie na lepsze, bardziej ustabili­zowane życie. I bardziej kompetentnych rodziców. Esmee wcale nie była pewna, czy dorosła do roli mat­ki. Ale ten łotr z dołu był z pewnością jeszcze gorszy.

Wellings przyniósł jej dzbanek gorącej wody i so­lennie przeprosił, że pościel nie jest odpowiednio przewietrzona. A potem powiedział Esmee dobranoc i wyszedł. Dziewczyna natychmiast zamknęła drzwi na klucz i patrząc na solidny zamek z brązu, doznała natychmiastowego uczucia ulgi pomieszanej ze smut­kiem. Jej matka nie żyła, a Szkocja była tak daleko.

Dziś jednak nic już im nie groziło. Miały gdzie spać. a rano mogły się .spodziewać śniadania. Niby tak mało, a ostatnio zaczęło znaczyć tak wiele.

Ileż by dała za to, by być starsza i mądrzejsza. Przede wszystkim starsza. Za osiem lat miała otrzy­mać spadek po dziadku, a była to całkiem niezła for­tuna. Ale osiem lat to kawał czasu. Sorcha będzie wówczas dziesięcioletnią dziewczynką. A tymczasem muszą polegać wyłącznie na rozsądku Esmee, jeśli takowy w ogóle istniał. Ach, jaka szkoda, że ciotka Rowena nic wróciła do domu...

Esmee podeszła do Sorchy. która już prawie usnęła. usiadła na łóżku i za wszelką cenę postanowiła powstrzymać łzy. Nie powinna zajmować się dzieć­mi. A już na pewno nie powinna mieszkać w tym do­mu: nawet ona, zupełnie niedoświadczona, była o tym przekonana.

Sir Alasdair MacLachlan był jeszcze gorszy, niż są­dziła. Okazał się nie tylko zwykłym łajdakiem - nie ukazywał nawet cienia skruchy. Poza tym był zabójczo przystojny. I dla niego, i dla kobiet w jego otocze­niu byłoby znacznie lepiej, gdyby nie grzeszył uroda. Nawet gdy się złościł, w jego oczach pobłyskiwały iskierki uśmiechu, tak jakby niczego nie traktował poważnie, a jego jasne włosy, mimo że rozczochrane, lśniły złociście w świetle lampy.

Gdy pocałował ja w rękę, poczuła dziwny skurcz żołądka. Zapewne wynikał z niepokoju, ze zbliżył się :o niej tak doświadczony drań. Co gorsza, sir Alas-:.!fr w ogóle nic pamiętał mamy. Boże, cóz za upokorzenie Aie Hsinee porzuciła dumę sześćset mil stąd obawiała się. bardzo poważnie, że będzie coraz częściej o niej zapominać.

Zmęczona, ale wciąż jeszcze pełna energii, ruszyła z powrotem do salonu, gdzie palił się tylko jeden kinkiet. rzucający dziwne cienie na ściany i półki. Opadła bezwładnie na podniszczoną, starą sofę i natychmiast, uderzyła ją znajoma woń. MacLachlan. Bez wątpienia on. Dostrzegła płaszcz rzucony niedbale na stojące obok krzesło. Z trudem ignorując niepokojąco męski zapach drażniący jej nozdrza, wzięła z nieporządnie ułożonego stosiku na stole książkę oprawną w skórę.

Odczytała małe, złote literki na grzbiecie: Theorie Analytiąue des Probabilities de Laplace'a. Esmee otworzyła książkę i przeczytała parę stron. Mimo swojej nie najlepszej francuszczyzny doszła do wnio­sku, że teorie autora związane w jakiś sposób z aryt­metyką są dla niej stanowczo za trudne. Była zresztą przekonana, że MacLachlan również ich nie rozu­mie. Może zostawił tu książkę w charakterze preten­sjonalnej dekoracji? Rozejrzała się szybko po zagra­conym, cuchnącym pokoju i natychmiast odrzuciła tę myśl. Nie, MacLachlan nie rościł sobie pretensji do wyrafinowanego gustu.

Teraz już zaciekawiona, wzięła kolejną książkę. Tym razem był to naprawdę wiekowy wolumin z popę­kaną skórzaną oprawą. De Ratiociniis in Ludo AJeae niejakiego Huygensa. Tym razem jednak nie mogła się zorientować, o co chodzi w treści, gdyż książkę na­pisano w języku, którego w ogóle nie znała. Tak czy inaczej, było w niej mnóstwo cyfr i wzorów.

Co na Boga? Szperała dalej. Pod kolejnymi sze­ścioma książkami leżał plik kartek pokrytych gryzmołami i liczbami. Wyglądało to jak wytwór umysłu szaleńca, co zresztą pasowało doskonale do jej wy­obrażenia o MacLachlanie. Ale wszystkie ułamki zwykłe, dziesiętne i dziwne adnotacje wzmagały tyl­ko jej ból głowy. Esmee ułożyła książki w porządny stosik, zdmuchnęła świecę i wróciła do Sorchy.

Na widok szczęśliwej, spokojnej twarzy dziecka doznała uczucia ulgi. Tak, przyjęła oburzającą pro­pozycję MacLachlana. Cóż innego jej pozostało? Miała zostawić siostrę tylko dlatego, by zachować własne dobre imię? Trudno się najeść nieskazitelną reputacją. Nie można się na niej wyspać, nie moż­na znaleźć pod nią schronienia. A nikt inny nic mógł im zapewnić wspólnego mieszkania.

MacLachlan - chociaż był niewątpliwie łajdakiem, w dodatku zapatrzonym w siebie - nie wykazywał na szczęście nawet zadatków na okrutnika. to ją zdziwiło. Z jej doświadczenia wynikało bowiem, że właśnie najprzystojniejsi mężczyźni są najbardziej okrutni. Czyż lord Achanalt nic był tego najlepszym przykładem'.'

Rozejrzała się po pokoju, obrzucając wzrokiem ściany pokryte złocistym jedwabiem i wysokie, wą­skie okna z mięsistymi kotarami. Pokój był mniejszy, lecz o wiele bardziej elegancki niż którekolwiek lo­kum, jakie zajmowały w Szkocji. Fakt, że MacLachlan nie wyrzucił ich na ulicę, uważała za prawdziwy cud. Przecież tego właśnie się spodziewała. Ojczym potraktował ja w ten sposób. Przez chwilę śmiech Esmee górował nad .smutkiem. Po Achanalcie od dawna spodziewała .się wyłącznie najgorszego.

Jak matka tak mogła tak po prostu umrzeć i zostawić córki na łasce tego niegodziwca?

Rozbierając się, dostrzegła na kominku zegar . Wpół do drugiej. Za pięć godzin odjeżdża powóz do Bournemouth. Gdyby miała zmienić zdanie należałoby to zrobić jeszcze tej nocy. Była dziewczyną ze Szkocji, ale doskonale zdawała sobie sprawę z tego, ze jeśli zostanie w tym domu mężczyzną o reputacji MacLachlana, straci wszelkie szanse na zatrudnienie w porządnym domu. MacLachlan był przystojny nawet w dezabilu niebezpiecznie przystojny. Nie podobał się jej oczywiście, że jej się nie podobał. Lecz w jej żyłach płynęła krew matki i to również było niebezpieczne.

Mimo wszelkich obaw i tej mieszaniny smutku jaką odczuwała po śmierci matki, w jej

u powoli budziła się nieśmiała nadzieja. Myjąc się w cieplej wodzie, którą przysłał jej na górę Weł-Jings, Esmee rozkoszowała się tym przyjemnym uczuciem. On zamierzał to zrobić. MacLachlan za­mierzał ofiarować Sorchy prawdziwy dom. Zdziwio­na takim obrotem sprawy zrozumiała, że przyjecha­ła do Londynu, nie oczekując nawet przez chwilę, że jej blef okaże się tak skuteczny.

Wkładając koszulę nocną, myślała, że MacLa­chlan nie zapewni Sorchy miłości, nie przeniknie w głąb jej duszy. Nie będzie ojcem w żadnym znacze­niu tego słowa. Ale nie wyrzuci jej z domu, a Esmee nauczyła się już dawno nie żądać zbyt wie­le i cieszyć się nawet najdrobniejszym sukcesem.

Dokładnie w tej samej chwil Sorcha zrzuciła z sie­bie kołdrę. Esmec podeszła do łóżeczka, żeby popra­wić pościel i otulić matą. Ze zdziwieniem zauważyła, że jej siostra nic śpi. Na widok Esmee szeroko otworzyła zadziwiająco niebieskie oczy, roześmiała się swoim gulgoczącym śmiechem i klasnęła w rączki.

Esmee ujęła jej dłonie w swoje i mocno ścisnęła palec.

- Jesteś szczęśliwa, kruszynko - spytała Esmee, podnosząc małą piąstkę do ust. - Sądzisz, że to mo­że być jednak twój dom?

• Może być dom - zgodziła się Sorcha, zamykając oczy. - Dom.

Rozdział 2

W którym pan Hawes zdradza tajemnicę

Dobry Boże! Co takiego zrobiłeś? - Merrick MacLachlan przechylił się przez stół, żeby popatrzeć na brata.

- Powiedziałem jej, że może zostać - powtórzył Alasdair. - Była pierwsza w nocy i szalała burza. Co miałem robić?

- Każ jej zbierać manatki - poradził Quin, przeły­kając cynaderki. - Przecież to najstarsza sztuczka na świecie. Nie wierze, że dałeś się na to nabrać. Merrick z obrzydzeniem odsunął krzesło.

- To pewnie przez to, że dostałeś wczoraj po głowie - powiedział, podchodząc do stolika, by dolać sobie kawy. - Jakaś ladacznica staje w progu z dzieckiem w zawiniątku, mówi że to twoje, a ty tak po prostu jej wierzysz?

- To nie żadna ladacznica, tylko spłoszone dziewczyna - Alasdair ucieszył się nagle, ze nie wspomniał o trzystu funtach, które wymusiła na nim pan­na Hamilton. Powędrował wzrokiem po pokoju i zaczął się zastanawiać, czy jego brat przypadkiem nie ma racji. Może naprawdę gonił w piętkę? Chyba uwierzył, że gdy nastanie dzień, cały ten koszmar mi­nie. Tak się jednak nie stało.

- Będziesz to jadł? - spytał Ouin, wskazując na pokaźny stosik wędzonych śledzi, które Alasdair nałożył sobie na talerz.

- Proszę, możesz wziąć wszystkie - zaproponował Alasdair trochę za późno, gdyż Ouin wydziobał już widelcem potowe porcji. - Chociaż nie bardzo rozu­miem, jak możesz jeść po tym wszystkim, co nas wczoraj spotkało.

- Mam strusi żołądek - odparł Ouin, dojadając jajka. - Miękniesz, Alasdair. Jeszcze kawy, Mcrrick?

Merrick napełnił filiżankę Quina i wrócił na krzesło.

- Co powiedziałeś służbie? W domu wrze chyba od plotek.

- Moi służący nigdy niczemu się nie dziwią - od­pad spokojnie Alasdair. - Zakomunikowałem Wellingsowi, że jestem prawnym opiekunem dziecka i on naprawdę w to uwierzył. - Tym bardziej że pan­na Hamilton jest Szkotką i zdecydowanie bardziej wygląda na moją córkę niż na dziewczynę, którą mógłbym się zainteresować.

- Ale ktoś może pamiętać twoją wyprawę do Szko­cji i dodać dwa do dwóch - powiedział Quin. - Wy­jeżdżasz przecież tak rzadko.

Alasdair odwrócił się do niego.

- Rzeczywiście bardzo rzadko. W ciągu ostatnich trzech lat tylko raz byłem w domu. Jednak w tamtym szczególnym roku obaj spędzaliśmy sezon łowiecki w Northumbrii u lorda Devona.

- Tak, pamiętam - odparł Ouin.

- Zamierzaliśmy zostać na wakacje - ciągnął Alas­dair. - Ale wtedy ty i Dev znaleźliście te dwie dziew­czyny w Newcastle, a ja czułem się jak piąte koło u wozu.

- Chcieliśmy się z tobą podzielić - mruknął Ouin. Alasdair pokręcił głową.

- Zapragnąłem pojechać do domu - powiedział -Tym bardziej że byłem już w połowic drogi. I miałem ze sobą tylko jednego służącego.

- O co ci chodzi? - warknął Merrick.

- O to, że nikt poza Ouinem i Devellyncm nie mo­że pamiętać mojej wyprawy do Szkocji. Ani tamtej, ani żadnej innej.

- Wciąż jestem zdania, że musisz się jej pozbyć -rzekł z naciskiem Merrick. - Do tej pory nigdy nie czułeś się za nikogo odpowiedzialny i ten berbeć chyba tego nie zmieni.

- Sam Pan Bóg wie, że nie chcę mieć bękarta w domu - powiedział chmurnie Alasdair. - Ale niech mnie diabli, jeśli pozwolę, żeby ta mała umarła z gło­du. Za dobrze pamiętam, jak to jest być niechcianym dzieckiem.

- Ojciec był surowy, to fakt - zgodzi! się Merrick. Ale nigdy nic głodowaliśmy.

- Mów za siebie - rzucił przez zęby Alasdair. - Są różne rodzaje głodu.

- W takim razie odeślij je do zajazdu, dopóki cała sprawa się nie wyjaśni - wtrąci! Quin, wyczuwając zbliżającą się kłótnię.

Alasdair pokręcił głową.

- Nie miałbym sumienia - powiedział. - Dziewczynka to prawic niemowie, a i sama panna Hamilton jest właściwie dzieckiem. Wydaje się tak niedoświadczo­na i wrażliwa. Wątpię, czy kiedykolwiek przedtem wystawiła bodaj czubek nosa na południe od Irwernes.

- Będziesz idiotą, jeżeli nie wyślesz do diabła tej malej oszustki razem z jej bachorem - powiedział Merrick. - Poza tym wuj Angus ci nic pomoże. Pożałował w maju na Malaje.

- Naprawdę? - zdziwił się Alasdair. - Kompletnie zapomniałem.

- Co za różnica? - napierał Merrick. - Powiedział­by ci tylko, ze lady Achanalt bardzo niewiele różniła się od zwykłej puszczalskiej i nie ma sposobu, by do­wieść, że dziecko jest twoje.

Alasdair odepchnął talerz.

- I tu, bracie, możesz się mylić - odparował. - I mu­szę przyznać, że nic podoba mi się twoje podejście do całej spraw)'. - Odruchowo zadzwonił na służące­go, ale na jego wezwanie stawił się sam kamerdyner.

- Tak, panie?

- Czy panna Hamilton już się obudziła, Wellings? Kamerdyner otworzył szeroko oczy ze zdziwienia.

- Tak, panie - odparł. - Wstała przed świtem i po­prosiła o papier listowy.

- O papier listowy? - powtórzył Alasdair. Wellings skinął głową.

- Chciała, by jeden z jej Listów odjechał porannym powozem do Bournemouth - odparł. - A teraz jest chyba w salce lekcyjnej.

Tak. Emerytowany pułkownik w Bournemouth. Tak więc naprawdę zamierzała zostać. Alasdair opadł na krzesło.

- Sprowadź ją na dół - powiedział. - I powiedz, żeby zabrała dziecko.

Przez dłuższą chwilę w jadalni panowała pełna na­pięcia cisza, a potem rozległo się ciche pukanie do drzwi i weszła panna Hamilton. Wydawała się jeszcze bardziej krucha niż w nocy. Połowę jej pocią­głej twarzy o pięknych rysach zajmowały błyszczące, zielone oczy. Miała na sobie brązową wełnianą suk­nię, w której - choć powinna wyglądać tandetnie -prezentowała się elegancko. Odcień brązu pasował idealnie do jej włosów splecionych w luźny węzeł.

Cała ta kombinacja stroju i uczesania uwydatniła tyl­ko jej cerę o barwie kości słoniowej i po raz pierwszy od jej przybycia Alasdair zdał sobie sprawę, że nic ma do czynienia ze zwyczajną dziewczyną. Esmee promieniowała eleganckim, subtelnym pięk­nem, lecz było to piękno kobiece, nie dziewczęce. Ta świadomość przyprawiła go o lekki niepokój.

- Proszę wejść, panno Hamilton - powiedział.

Dygnęła niezgrabnie i wprowadziła Sorchę do ja­dalni. Tego ranka dziewczynka miała na sobie koron­kową sukienkę i pantalony do kostek. Wskazując coś za oknem, potruchtała bez wahania w tamtym kierunku.

- Panno Hamilton, to mój brat Merrick MacLachlan - powiedział Alasdair. - A to hrabia Wynwood. Chcieli zobaczyć dziecko. Czy mogłaby pani po­kazać siostrę mojemu bratu?

Panna Hamilton była najwyraźniej zmieszana i zbita z tropu, ale posłusznie powiodła dziewczynkę a stronę Merricka, który zadziwił ich wszystkich, klę­kając obok małej.

- Ile ona ma dokładnie lat? - spytał.

- W październiku skończy dwa - odparła pan­na Hamilton, przebierając nerwowo perełki na szyi.

Alasdair zauważył ten gest już poprzedniego wieczoru, ale był zbyt zdenerwowany, by go zarejestrować. Merrick wpatrywał się w twarz dziewczynki. Jakby w odpowiedzi Sorcha położyła mu rękę na kolanie, jakby zamierzała na nim usiąść.

- Daj ziegalek - powiedziała, sięgając do łańcusz­ka z zegarkiem. - Ładny ziegalek, ładny.

Panna Hamilton zarumieniła się lekko i natych­miast zapomniała o perłach.

Nic, nic! - upomniała ostro siostrę, odciągając jej rączkę.

- Daj, daj - wołała dziewczynka.

- Cicho - uspokajała siostrę panna Hamilton, bio­rąc ją na kolana. - Bądź grzeczna.

Mcrrick podniósł się z podłogi i popatrzył na brata.

- Chciałeś, żebym się przyjrzał jej oczom - powie­dział spokojnie.

- Owszem - przyznał Alasdair.

- To niczego nie dowodzi - powiedział Merrick.

- Czyżby? A gdzie ty spędziłeś tamtego sylwestra?

- Nic wygłupiaj się - mruknął Mcrrick oburzony. - To z pewnością nie jest moje dziecko.

- Ma oczy w dziwnym kolorze - zauważył Quin. -1 to wszystko zaczyna być naprawdę niepokojące. Pa­miętacie, co mówiła Cyganka?

- Pogadamy o tym innym razem -wtrącił Merrick, nie spuszczając wzroku z Alasdaira.

- Wolę teraz - odparł Alasdair. - To oczy Mac-Gregorów, prawda? Zimne i najbardziej niebieskie, jakie widziałem w życiu.

- Jasnoniebieskie oczy ma wielu mężczyzn. I każ­dy z nich może być jej ojcem.

- Dobrze by było -warknął Alasdair. - Ale ten od­cień jest wyjątkowo rzadki.

- Zalecałbym trochę rozwagi, stary - wtrącił Quin, rzucając stroskane spojrzenie na pannę Hamilton.

Alasdair jednak nie spuszcza! wzroku z brata.

- Nie rób z siebie błazna, Merrick - powiedział z naciskiem. - Nie mam żadnego interesu, by brać odpowiedzialność za to dziecko, tym bardziej ze nie pamiętam, żebym kiedykolwiek poszedł do łóżka z jej matką, ale...

- A teraz jednak łóżko? - wtrąciła ironicznie pan­na Hamilton, przerywając mu w pół słowa. - Wyda­wało mi się. że nie było żadnego łóżka, tylko zabawa za kotara w sylwestra.

Ouin i Mcrrick wybałuszyli na nią oczy.

- Panno Hamilton! No wie pani!

- Dość tego. nasłuchałam się już dość bzdur. - Ja­sna cera panny Hamilton przybrała ogniście różowa barwę. - Zachowujecie się jak dzikusy. A Sorcha nie jest „tym dzieckiem", tylko pańska córką i ma imię. Będę wdzięczna, jeśli zechcą panowie tak ją nazy­wać. - Nagle zwróciła się do Merricka: - Pańskie ma­niery pozostawiają wiele do życzenia. Może być pan zupełnie spokojny, że Sorcha nie jest pańska córką. Nawet moja matka, głupia marzycielka, nie pozwoli­łaby się uwieść prostakowi o ptasim móżdżku, który w dodatku nie ma ani grania wdzięku.

Z tymi słowami panna Hamilton zakręciła się na pięcie i ruszyła do drzwi na tyle wdzięcznym kro­kiem, na ile jej na to pozwalało dziecko niesione na biodrze. Panna Sorcha najwyraźniej nic miału jednak ochoty opuszczać towarzystwa. Wyrywając się siostrze ze wszystkich sił, wskazywała paluszkiem Merricka.

- Nie. nic - krzyczała, wijąc się jak szalona. -- Daj 'iegalck! Daj!

Kiedy zniknęły im z oczu, Ouin opad! ze śmiechem na krzesło.

Cieszę się. że to cię bawi - syknął Alasdair. Och. rzeczywiście, jest taka niewinna! - Ouin nie mógł powstrzymać śmiechu. - Taka niedoświadczona. Po prostu dzierlatka! Masz wreszcie za swoje! Co masz na myśli?

Nie dość, ze Cyganka rzuciła na ciebie klątwę, to jeszcze przyjąłeś pod swój dach prawdziwą piekielnicę -w dodatku bardzo urodziwą, szczególnie z tymi rumieńcami na policzkach. Chyba rozum ci odjęło!

Esmec biegła jak wicher po schodach, przyciska­jąc do siebie Sorchę. Dobry Boże! Pozwoliła się wy­prowadzić i. równowagi w najgorszym możliwym mo­mencie. Dobrze przynajmniej, ze nie rozpakowała kufra. Straciłaby tylko czas, a tak od razu wyląduje na ulicy.

Doszła do pokoju, gwałtownie otworzyła drzwi i zderzyła się z jednym ze służących. Zniszczone skó­rzane meble zniknęły, a lokaje wynosili właśnie ostatnie pudla.

- Pani wybaczy - powiedział sztywno jeden z nich. - Sir Alasdair kazał uprzątnąć pokój.

Rzeczywiście. W środku został tylko stół i dwa drewniane krzesła. Ulotnił się nawet zapach tytoniu.

- Dziękuję - powiedziała. - Pewnie nie mogę już. liczyć na inne stosowne meble?

- Jakiego rodzaju? - odezwał się nagle z tyłu niski, donośny glos.

Odwróciła się i zobaczyła, że sir Alasdair MacLachlan poszedł za nią na górę. Serce stanęło jej w gar­dle.

- Stu... słucham?

- Czego pani potrzeba, panno Hamilton? - po­wtórzył ciszej. - Wellings zaraz to pani przyniesie.

W panice zbierała rozproszone myśli.

- Jakiegoś stolika - odparła, stawiając Sorchc na podłodze. Dziewczynka pobiegła od razu do swo­ich zabawek.

- Proszę mówić dalej - zachęcał. - Jakiego do­kładnie stolika?

Chyba nic zamierzał ich znowu wyrzucić.

- Niskiego, odpowiedniego dla Sorchy. I krzese­łek. Może jeszcze łóżeczka?

MacLachlan uśmiechnął się, a w jego piwnych oczach rozbłysły ciepłe światełka.

- Dlaczego stawia pani na końcu znaki zapytania, panno Hamilton? To mi do pani nie pasuje. Po­za tym Sorcha potrzebuje z pewnością jeszcze cze­goś, nie tylko stolika i krzeseł.

- Chyba... chyba tak - jąkała Esmee, przeklinając własną głupotę. Czego tak naprawdę potrzebowały dzieci? Sama dopiero niedawno nauczyła się karmić siostrę, chronić ją przed buzującym kominkiem, usy­piać.

- Może jeszcze wysokiego krzesełka i bujanego fo­telika? - ciągnęła, próbując przypomnieć sobie sprzęty z pokoju dziecinnego u lorda. Achanalta. -I takiego małego wózeczka, jakie czasem widuje się w parkach.

- Wiem, spacerówki - powiedział. - Przydałby się też chyba grubszy dywan. Na wypadek, gdyby rzuciła się na podłogę w ataku furii...

Esmee zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

- Ma humorki, to prawda.

MacLachlan znów się uśmiechnął, a uśmiech miał stanowczo zbyt uroczy.

- Prawda zawsze wyjdzie na jaw. Czyż nie tak, mo­ja droga? Oczywiście! Dobre, spokojne dziecko, na pewno nie sprawi panu ani odrobiny kłopotu...

Esmee odwróciła wzrok.

- Jestem pewna, że to wszystko przez tę podróż. I te nagłe zmiany w życiu.

Uśmiech natychmiast przygasł.

- No cóż - odparował. -- Lepszy koń wyścigowy niż pociągowy.

Lokaj wyniósł ostatnie pudło i delio zamknął drzwi. MacLachlan wszedł dalej do pokoju, zatrzy­ma! się przy oknie i wyjrzał na ulicę.

- Nie lubi mnie pani, prawda, panno Hamilton? -powiedział w końcu. - Zaryzykuję nawet stwierdze­nie, że pani mną gardzi.

Esmee otworzyła usta i natychmiast zamknęła je z powrotem.

- Przepraszam za swoje zachowanie w salonie -szepnęła.

Wydal śmieszny, niewyraźny dźwięk. Czyżby tłu­mił śmiech?

~ Rzeczywiście, ma pani okropny charakter - po­wiedział. - Nie jestem pewien, czy Merrick zdoła przyjść do siebie po tym, co od pani usłyszał.

~ Nie wiem, co we mnie wstąpiło.

Diabeł. Takiej właśnie odpowiedzi oczekiwała. MacLachlan odwrócił się jednak do niej i popatrzył w oczy.

- Zachowaliśmy się okropnie - przyznał. - Choć naprawdę nie jesteśmy gburami. A Quin jest zwykle bardzo uprzejmy. Tylko ta cała sytuacja... Sama pa­ni widzi, że to wszystko jest trochę dziwne.

- Dziwne? - powtórzyła Esmće. - Jestem raczej zaskoczona, że takie rzeczy nie zdarzają się częściej. Tak mi się przynajmniej wydaje na podstawie tego, co wiem o życiu.

- Widać wiodła pani niezwykłe życie. Dokładnie w tym momencie Sorcha pociągnęła ją za spódnicę.

- Nie, ty zdejmij.

Esmee nachyliła się i pomogła Sorchy zdjąć lalce sukienkę.

- Najpierw trzeba rozpiąć haftkę, kochanie - po­wiedziała, nachylając się nad dzieckiem. - O tak.

Sorcha odeszła do swoich zabawek, które Esmee ułożyła wcześniej na małym dywaniku obok regału. Nie wykazywała szczególnego zainteresowa­nia MacLachlanem. Co zresztą miało swoje zalety.

- Jak ona panią nazywa'.' - spytał. Esmee wzruszyła ramionami.

-- Me albo jakoś podobnie. Nie potrafi wymówić całego imienia.

MacLachlan obserwował Sorchę niczym przyrod­nik, który odkrył właśnie nowy gatunek zwierzęcia. Patrząc na jego profil, Esmee zauważyła po raz ko­lejny, jaki jest przystojny. Oczywiście, miał lubieżne usta i cienie pod oczami. Nie wątpiła, ze MacLachlan jest na dobrej drodze, by zostać niegodziwym draniem, zresztą już na takiego wyglądał. Zauważyła te oznaki już poprzedniego wieczoru, gdy poddała go niemal badaniom klinicznym, by ocenić, z jak groźnym przeciwnikiem przyjdzie jej się zmierzyć.

Co dziwne, teraz MacLachlan nie zachowywał się wcale jak wróg. Właściwie był równie speszony jak ona. Może naprawdę czuł się niezręcznie? Śmierć la­dy Achanalt wprowadziła w ich życie zamęt. Esmee całą wiedzę o wychowywaniu dzieci musiała posiąść błyskawicznie. To ją przerażało.

Zauważyła, że Sorcha podnosi rączkę do buzi. A to nigdy nie oznaczało nic dobrego.

- Och! - krzyknęła, podbiegając do malej.

MacLachlan deptał jej po piętach. Gdy dopadła Sorchy, wyjął z wilgotnych paluszków dziewczynki Śniący przedmiot.

- Nie! - wyła Sorcha. - Daj mi, daj!

- Coś podobnego - mruknął MacLachlan, oglądając dokładnie swoją zdobycz. - Mój zaginiony rzym­ski numizmat.

- Co to jest? - Esmee pochyliła się nad Sorcha. -jakiś stary pieniążek?

- Owszem, nawet bardzo - potwierdził MacLachlan, chowając monetę. Esmee wypuściła z objęć wijące się dziecko i rzucając ostatnie spojrzenie na MacLachlana, wróciła do lalki.

- A co jej pani powiedziała? - spytał. - Coś na te­mat ust?

- Tak, że wszystko bierze do buzi. Nie zna pan cel­tyckiego?

Wzruszy! ramionami.

- Kiedyś się uczyłem.

Pochylił się i poklepał niezręcznie Sorehę po gło­wie, zupełnie jakby była małym pieskiem. Esmee uznała to jednak za wyraz czułości.

- Esmee - powtórzył, zwracając ku niej wzrok. -Trochę wyszukane imię, prawda?

- Tak, moja matka miała wyrafinowany gust.

- Też odniosłem takie wrażenie. A ojczym to chy­ba jakiś ogr. Jak to sie stało, że tego typu kobieta za­warła takie małżeństwo?

Pytanie zbiło ja nieco z tropu.

- Moja matka uchodziła za piękność. A Aehanalt kolekcjonował piękne przedmioty.

- Rozumiem.

- Na początku - ciągnęła Esmee, choć sama nie rozumiała, dlaczego kontynuuje temat - mama uwa­żała zaloty starszego, bogatego dżentelmena za ro­mantyczną przygodę. Za późno zrozumiała, że Aehanalt traktuje ja po prostu jak swoją własność, część zbiorów.

- Nie kochał jej?

Esmee popatrzyła na niego dziwnie.

- Myślę, że kochał ją, nawet za bardzo. Tym rodza­jem miłości, która wystawiona na próbę przybiera okrutny charakter.

- A matka wystawiała go na próby?

- Chyba lubiła wzbudzać jego zazdrość. A nawet doprowadzać do szału.

- Jak to?

- Po ślubie przestał ją adorować. Nic spełniał jej oczekiwań, sądził, że nie musi już zabiegać o jej względy, gdyż sianowi jego własność. Niestety, mama potraktowała to jak wyzwanie. A potem sprawy... na­brały rozpędu.

- A pani znalazła się między młotem a kowadłem - powiedział w zamyśleniu. -- To nie mogło być przy­jemne.

Spuściła wzrok.

- Proszę się mną nie kłopotać, panie MacLachlan. Powinien pan się raczej skupić na Sorchy.

MacLachlan wahał się chwilę.

- Proszę mi powiedzieć, czy ona. to znaczy Sorcha... czy ona rozumie... czy zdaje sobie sprawę z tego. że jej matka nie żyje?

Esmee wolno skinęła głową.

- Tak, w jakimś sensie tak. Odkąd wyjechałyśmy ze Szkocji, ani razu o nią nie zapytała. - Zawahała się chwile. - Zatem przyjmuje pan do wiadomości, że Sorcha jest pańską córką? Sądząc po uwagach, jakie robił pan w jadalni, wnioskuję, że tak.

Przeszedł przez pokój i ukląkł przy małej, wpra­wiając Esmee w zdumienie. Dziewczynka popatrzyła na niego, zachichotała i sięgnęła po lalkę.

- Widzis? Lala. Od Me. Widzis?

- Owszem, widzę. Śliczna. Może ją ubierzemy? Ubierzemy- zgodziła się Sorcha. Zaczął metodycznie ubierać lalkę. Widząc, jak niezdarnie poczyna sobie z haftkami, dziecko znów zaczęło się śmiać.

- Może wam pomogę? - zaofiarowała się Esmee. zapinanie takich haftek wymaga wprawy. MacLachlan podniósł wzrok znad podłogi i zmarszczył brwi.

- Coś podobnego - mruknął. - Chyba lepiej sobie radzę w przeciwnym kierunku.

Esmee dłgo szukała stosownej riposty. Tymcza­sem MacLachlan ujął delikatnie podbródek dziew­czynki i odwrócił ją twarzą do siebie.

- Widziała pani mojego brata? - spytał.

- Trudno było nie zwrócić na niego uwagi. MacLachlan pogłaskał Sorchę po nosku, wstał i podszedł do Esmee.

- Ale czy naprawdę dobrze mu się pani przyjrzała1' - spytał z naciskiem. - Odziedziczył rysy po matce.

-- Powiedział pan, ze ma oczy MacGregorów. Ale szczerze mówiąc, nie przyglądałam mu się dokład­nie. - MacLachlan wstał i podszedł do niej bliżej. Stanowczo zbyt blisko.

- Te oczy czasem naprawdę budzą niepokój. Merrick patrzy jak wilk zaczajony na skraju lasu. Ma ta­kie przenikliwe, lodowate spojrzenie. - Esmee czuła ciepło emanujące z jego ciała. - A pani ma piękne oczy, jest to jednak piękno dość konwencjonalne. Są jak szmaragdy z ciemnobrązowymi plamkami, któ­rych zresztą z daleka zupełnie nic widać.

Esmee cofnęła się o krok.

- To absurd, proszę przestać.

- Nic na to nie poradzę. Życie bywa absurdalne, panno Hamilton. Proszę spojrzeć mi w oczy i powie­dzieć, co pani widzi.

- W pańskich oczach? - .spytała Ironicznie. Są Zwyczajne. Boże, jak mogła lak kłamać. Przecież MacLachlan miał oczy barwy whisky rozświetlonej słońcem, złociste, piękne, o czarnych rzęsach niemal tak długich jak jej własne.

- Ma pan brązowawe oczy - powiedziała cicho. Mają Sądny kolor, ale wydają mi się dość zwyczajne.

- Racja - uśmiechnął się w zamyśleniu. Oczy mam zupełnie inne niż Sorcha, a jednak.,.

- A jednak co?

Pokręci! głową i oderwał od niej w/rok.

- To nic może być przypadek - powiedział nagle cicho. - Nigdy nie widziałem u nikogo takich oczu. U nikogo... z wyjątkiem mojej babki i Merricka.

Przyszła jej do głowy straszna myśl.

- Chyba nie sugeruje pan, ze...

Odrzucił głowę do tyłu i wybuchną! śmiechem.

- Dobry Boże. nie! - ryknął. - Przez ostatnie dzie­sięć lat mój brat prawic nie wyjeżdżał z Londynu. Właściwie nie odchodził od biurka. Poza tym chyba nigdy nie zadałby sobie trudu, by uwodzić kobietę. W przeciwieństwie do zwykłych śmiertelników nie przepada za podbojami. Woli płacić.

Esmee prychnęła z irytacją.

- Proszę nie mówić takich rzeczy przy dziecku. Stropił się lekko.

- Przepraszam panią - powiedział natychmiast. -Trudno mi wykorzenić złe nawyki. Poza tym wciąż za­pominam, że i pani jest właściwie jeszcze dzieckiem.

- Ależ panie MacLachlan! - Popatrzyła na niego zimno. - Mam dwadzieścia dwa lata.

- Boże! Naprawdę? - jego twarz zdradzają szczere zdumienie.

- Tak. A czuję się na czterdzieści. Uśmiechnął się słabo.

- A ja naprawdę mam prawic czterdzieści i nawet nie pamiętam, jak to jest mieć dwadzieścia dwa lata - odparł, cofając się o krok. - Teraz już chyba pójdę, skoro to wszystko, czego jej trzeba.

- Trudno mi powiedzieć.

Znów się uśmiechną!, a w kącikach jego złotych oczu pojawiły się zmarszczki.

- Czy Sorcha ma jeszcze jakieś zabawki oprócz tych paru drobiazgów? - spytał. - Może przydałby się jej koń na biegunach i parę książeczek?

Esmee skinęła głową.

-Tak, książki i zabawki byłyby cudowne - przyzna­ła. - Większość naszych rzeczy została w domu.

MacLachlan skinął głową. Intymny nastrój prysł. Odsuną! się od niej i zaniknął w sobie. Dobrze. Bar­dzo dobrze. Potrzebowała spokoju.

- Nie będzie mnie w domu do późnego wieczora -powiedział. - Albo i... nocy. Ale Wellings zrobi dla pani zakupy. Jeśli jeszcze przyjdzie pani coś do gło­wy, proszę to umieścić na liście.

- Dziękuję -- powiedziała, idąc za nim do drzwi. Zatrzymał się nagle w progu.

- Właśnie, byłbym zapomniał... - pogrzebał w kieszeni, wyjął zwitek białego papieru i wcisnął jej w dłoń. - Trzysta funtów. Z góry. Pomyślałem, że prawdziwa Szkotka o twardym sercu będzie wolała gotówkę.

Miał ciepłą rękę, której dotyk działał na nią dziw­nie uspokajająco.

- Dziękuję - powiedziała.

Wolno cofnął dłoń i uczucie ciepła znikło.

- Proszę mi teraz powiedzieć, panno Hamilton, czy to pani ubezpieczenie na wypadek, gdybym zmie­nił zdanie co do Sorchy?

Opuściła wzrok i nie odpowiedziała. A zatem od­gadł trafnie.

Otworzył drzwi i zawahał się.

- Nie będzie to pani potrzebne - powiedział. -Choć jestem pewien, ze przekona panią o tym wy­łącznie czas - z tymi słowami odszedł.

Alasdair wyszedł z domu natychmiast po wysianiu listu do wuja Angusa. Na szczęście okazał się przewi­dujący i kazał wcześniej wysłać wieczorowe stroje do domu swojej przyjaciółki, Julii. Tego wieczoru obiecał zabrać ją do teatru i nie zamierzał wracać wcześniej.

Wchodząc do klubu, rozważał, czy nic wprowadzić mc po prostu do Julii i nie zostawić domu przy Great Oucen Street swoim niespodziewanym gościom. To nie był jednak dobry pomysł. Musiał przecież pilno­wać swojej nowej guwernantki, a i Julia nie była na tyle głupia, żeby go przyjąć. Co więcej, dom w Bedford nie byt nawet jej własnością. Należał do jej przyjaciół­ki Sidonie Saint-Godard, która wyszła niedawno a mąż za markiza Devellyna. Julia podobnie jak Alasdair straciła przyjaciółkę, która dała się zwieść i/wonom weselnym. 1 to ich połączyło.

•Alasdair podniósł wzrok na park Świętego Jakuba. Tego dnia słońce świeciło wyjątkowo mocno, -.więc wszystkie nianie z okolicy wyległy na ulice. Ich fartuszki trzepotały na wietrze, wózki czekały .'słusznie w pogotowiu. Wybrał najkrótszą trasę, po przekątnej parku, ale gdy był już w połowic drogi upadła na niego mała dziewczynka o złotych, kręconych loczkach, która ciągnęła za sobą zabawkę.

- Hola! - powiedział Alasdair, zatrzymując sję w pół kroku.

Dziecko przestraszyło się i omal nie upadło, lecz niania na szczęście zdążyła złapać je w porę.

- Pan raczy wybaczyć - powiedziała zarumieniona. \ic patrzyła pod nogi.

Zawstydzona dziewczynka chwyciła zabawkę i wtuliła główkę w ramię niani.

- Nic się nie stato - mruknął, uchylając kapelusza. - Jak ona ma na imię?

Niania otworzyła szeroko oczy.

- Penelopc, sir- odparta ze zdziwieniem w glosie. Alasdair zajrzał kobiecie przez ramie.

-Jak się masz, Penelope. Co ty tam masz? Pieska?

- To konik - odparła ponuro dziewczynka. - Brą­zowy konik.

- Nazwałaś go jakoś?

- Apollo - powiedziała dziewczynka.

Niania przeraziła się nie na żarty. Najwyraźniej nie miała zwyczaju konwersować w parku z bezdziet­nymi kawalerami. Nadszedł zatem czas na anielski uśmiech. Alasdair błysnął zębami, a serce niani za­częło topnieć.

Odzyskawszy pewność siebie, Alasdair przywołał na pomoc cały swój urok osobisty.

- Śliczne dziecko - powiedział. - I z pewnością pa­nią uwielbia. To naprawdę wzruszające. Długo się pani nią opiekuje?

- Od urodzenia - odparła niania. - Przedtem wychowywałam jej brata.

Przestępowała z nogi na nogę, jakby zamierzała odejść. Tymczasem Penelope zaczęła się jej wyrywać. Niania postawiła ja na ziemi.

- Chyba już pójdziemy - odezwała się niania. -Jeszcze raz bardzo przepraszam.

Penelope, która odzyskała już siły, zrobiła parę kroków naprzód, ciągnąc wesoło konika.

- Chyba idziemy w tę samą stronę - powiedział Alasdair. - Czy mogę paniom towarzyszyć?

Niania popatrzyła na niego niepewnie.

- Tak, panie. Dlaczego nie?

- Nie bardzo znam się na dzieciach - wyznał, zrównując się z Penelope. - Ile ona ma lat?

- W święta skończy sześć.

- Aha - powiedział Alasdair. - Wydaje się mniej­sza. Czy jest wystarczająco wysoka jak na dziecko w tym wieku?

Kobieta nastroszyła się jak urażona kura.

- Nawet za wysoka.

- Naprawdę? Ma już guwernantkę?

- Oczywiście, panie. - Ale to ja zabieram dzieci na spacer i bawię się z nimi.

- Rozumiem. Tak więc Penelope ma i niańkę, i gu­wernantkę.

- Tak, panie - odparta niania obronnym tonem. -Wychowanie dzieci to ciężka praca.

Alasdair myślai chwilę.

- Bardzo ładnie się wysławia. W jakim wieku dziecko zaczyna płynnie mówić?

- Litości, panie. Nie zna pan żadnych dzieci? Alasdair znów się uśmiechnął.

- Wstyd przyznać, ale nie. Mam młodszego brata, ale dzieli nas niewielka różnica wieku.

- No cóż, trzylatki papla zwykle jak papugi - odarła niania. - Przedtem gaworzą coś we własnym języku.

Szli wolno przez park - Penelope z Apollem z przodu, Alasdair i nianią z tyłu. Kobieta okazała mc towarzyska i Alasdair zadał jej masę pytań na temat wychowywania dzieci. Patrzyła na niego od czasu do czasu pytająco, ale starała się odpowiadać w miarę wyczerpująco. U wylotu parku Alasdair uchylił kapelusza, podziękował za rozmowę i ruszył szybkim krokiem do White'a.

Czuł się jak idiota, rozmawiając z obcą osobą o dzieciach. Ale chciał wiedzieć, do diabla! Musiał zrozumieć, co właściwie go czeka na tym zupełnie nieoczekiwanym zakręcie. A z jakichś niezrozumiałych dla siebie powodów wolał o to nie pytać panny Hamilton. Nie traktował jej oczywiście jak wroga. W każdym razie niezupełnie. Niemniej jednak miał wrażenie, że trzyma w ręku klucz do niezrozumiałej tajemnicy. Do czegoś zupełnie nieuchwytnego.

Tego ranka czul się jak intruz we własnym domu. Palarnia zniknęła, stół bilardowy miał wkrótce po­dzielić jej los, a w ich miejsce zjawiły się kobiety -jedna z nich mała i uparta, druga niepokojąco ładna, o inteligentnych, przenikliwych oczach i włosach wciąż pachnących Szkocja. Juz lepiej wyjść na idiotę przed nieznajomą tutaj w parku, niż zbłaźnić się we własnym domu przy tej guwernantce i własnym dziecku.

Boże! Rzeczywistość wróciła do niego z całą wyra­zistością, burząc wolny od trosk porządek, jaki panował do tej pory w jego życiu. Alasdair wcisną! głębiej kapelusz, by ukryć przerażenie w oczach i przyspie­szył kroku. Jeden grzeszek i taka historia! Stanowczo za wiele jak na jeden dzień.

Esmćc podjęła decyzję w sprawie swoich dalszych kroków wczesnym popołudniem. Szybko wyciągnęła kufer i wyjęła z niego buciki Sorchy. Popatrzyła na nie smętnie i westchnęła. Buciki nie prezentowa­ły się, niestety, najlepiej.

- Chodź, mój skarbie - powiedziała, sadzając so­bie dziewczynkę na biodrze. - Nie chcę, żebyś wśród tych angielskich elegantek wyglądała jak żebraczka.

Razem zeszły na dół. Sorclia dotykała po drodze wszystkiego, co wpadło jej w ręce. Na ostatnim pode­ście zauważyła wazon, który jej się spodobaj. Po­wstrzymywana przez Esmee zaczęta się energicznie wyrywać. Nie wypuszczając dziewczynki z objęć, Esmee pchnęła drzwi biodrem i ruszyła naprzód. Niestety, nie dostrzegła Rttricka, który nadchodzi! z przeciwnej strony. Rozhuśtane drzwi uderzyły go mocno w łokieć i lokaj z trudem zmełł w ustach prze­kleństwo.

- Co ja narobiłam! - krzyknęła Esmee. - Na pod­łodze leżał stos jedwabnych fularów i czarnych weł­nianych ubrań. - Och, panie Ettrick! Proszę mi wy­baczyć!

- Doprawdy - odezwał się lokaj, łypiąc na nią spod łba. - Dopiero co skończyłem je czyścić!

Esmee postawiła Sorchę na podłodze i przyklękła, aby ratować świeżo wyprasowane fulary.

Tak mi przykro - powiedziała. - Miałam zajęte ręce. Nie zauważyłam pana.

Ettrick otrzepywał z kurzu elegancką marynarkę. ■ Chyba nic się nie stało - powiedział, zdejmując rękawa jakiś paproszek. -Tylko mała plamka. - zawołał jednego ze służących.

O co chodzi. Ettrick? - spytał z irytacją Hawes. Musze jeszcze skończyć te buty. prawda? I nrick wskazał mu marynarkę.

Sir Alasdair życzy sobie, by dostarczono mu te :rzeczy do domu pani Crosby. Musze się tam znaleźć przed czwartą.

- Jakbym nie miał nic lepszego do roboty, jak jechać do Bloomsbury- jęknął służący.

- Nie masz - zawyrokował Ettric, uśmiechając się. - I na miłość boską, zapakuj to tym razem w pokrowiec.

I i trick podszedł do stołu i przyjrzał się fularom. mcc. jednym okiem patrząc na Sorchę, wzięła do ręki szczotkę do ubrań. Ciekawość okazała się silniejsz od dyskrecji.

- Kim jest pani Crosby?

Służący chrząknął znacząco, lokaj westchnął.

- Fani Crosby to wyjątkowa przyjaciółka pana Alas-daira.

- Jedna z wielu - wykrzyknął służący. - Możesz przecież powiedzieć tej dziewczynie prawdę, skoro ma tutaj mieszkać. Pani Crosby to aktorka, jed­na z kochanek pana Alasdaira. Ale niech się pani nic waży mówić o tym głośno.

Ettrick popatrzył gniewnie na służącego, ale już się nie odezwa}. Esmee szybko wyczyściła buty Sorchy i wycofała się do dziecinnego pokoju.

Szczególna przyjaciółka. Jak to powiedział służą­cy, jedna z wielu. Zatem ile szczególnych przyjació­łek mógł mieć człowiek pokroju MacLachlana? On sam nie mógł się pewnie tego doliczyć. A już z pew­nością nie pamięta! wszystkich, co dowodziło raz jeszcze, jak naiwna była jej matka. I stąd płynie na­uka, by nie dać się zwieść urokowi MacLachlana i je­go piwnym oczom, którymi patrzył czule głównie na kobiety.

By nie irytować się tym, co przychodziło jej do gło­wy, Esmee postanowiła zająć się czymś innym. Ubra­ła Sorchę w płaszczyk i kapelusz, włożyła jej czyste buciki i poinformowała Wellingsa, że wybierają się na spacer. Esmee nie była do końca pewna, co nale­ży do obowiązków guwernantki, lecz spacery niewąt­pliwie wchodziły w ich zakres, gdyż Wellings nie wy­raził zdziwienia,

- Idziemy tam - powiedziała Sorcha, gdy Esmee zniosła ją wreszcie na sam dół. - Tam, Me! -Idziemy tam!

Wellings uśmiechnął się dobrotliwie.

- Wie, czego chce, prawda? Esmee skinęła głową.

- Tak, i zawsze informuje o tym innych - wymam­rotała, stawiając wyrywające się dziecko na podło­dze, by zapiąć płaszcz. - Czy możesz mi powiedzieć, Weliings, jak mam iść do Mayfair? Nie jestem cał­kiem pewna.

- Dom pana Alasdaira leży raczej na uboczu - od­parł i udzielił jej stosownych wskazówek. -Esmee zrozumiała od razu, że Sorcha nie da rady przejść takiego dystansu samodzielnie. Nie miała jednak odwagi wynająć powozu, a wózka jeszcze nie kupiono, więc wyruszyła drogą wskazaną przez ka­merdynera. Zdecydowała, że gdy mała się zmęczy, weźmie ją po prostu na ręce.

Na zewnątrz panował przyjemny chłód, powietrze pachniało deszczem. Po przejściu niezmierzonych wręcz - jak jej się wydawało - połaci parku dotarła na skraj Mayfair i zaczęła się powoli orientować w okolicy. Była już tutaj dwukrotnie i eleganckie do­my z czasów króla Jerzego wydawały się jej aż nadto znajome.

Z Sorcha na biodrze i pękniętym pęcherzem na palcu ruszyła pod górę w stronę Grosvenor Squ-arc. Miała za sobą trudy tygodniowej podróży, bar­dzo nieprzyjemne dwa dni w Londynie i zaczynała już powoli nienawidzić Anglii oraz wszystkiego, co się z nią wiąże. Jedyną zaletą, jeśli w ogóle można to było w ten sposób określić, był sir Alasdair MacLa-chlan. Niemniej jednak Esmee czuła, że nie powin­na mieszkać z tym człowiekiem pod jednym dachem, udając guwernantkę własnej siostry. Mama złajałaby ją porządnie za tego rodzaju zachowanie - uświado­miła sobie Esmee. chociaż, wydawało jej się to para­doksalne.

Wiedziała, że gdy wieść o podopiecznej Alasdaira rozejdzie się wśród elit, plotki staną się wręcz nieuniknione. Esmee liczyła się z tym, że będzie wiodła skromne życie, ale dzięki porannemu spotkaniu w salonie uświadomiła sobie z całą ostrością swoje położenie. Była służąca i nawet w domu ojczyma nie zaznała tak lekceważącego traktowania. W dalszym ciągu świerzbiła ją ręka, by wymierzyć policzek bra­tu Alasdaira. Przynajmniej lord Wynwood okazał się całkiem mity, nie uszło jej uwagi karcące spojrzenie, jakim obrzucił Merricka MacLachlana.

Nieco zdyszana Esmee przystanęła przed lśniący­mi zielonymi drzwiami, by posadzić sobie Sorchę na drugim biodrze.

- Zielone, Me - powiedziała dziewczynka, wska­zują drzwi. - Zielone.

Tak. Zielone. Zupełnie tak samo jak przez dwa ostatnie dni. I zupełnie tak samo skobel był opusz­czony. Esmee nie przyszła tu jednak na darmo. Wspięła się na place i zastukała o framugę. Do jej uszu dotarto głuche echo.

- Niech to diabli - szepnęła.

- I.:eh, ty diable - powtórzyła Sorcha. Boże! Musiała zacząć uważać na stówa.

- Niedobre drzwi, prawda, skarbie? - spytała, wy­ciskając na policzku dziecka głośny pocałunek. -Dlaczego nigdy nie chcą się przed nami otworzyć?

Dokładnie w tej samej chwili pod dom podjechało czerwono-czarne lando. Ze środka wysiadł chudy, ciemnowłosy mężczyzna, który odesłał stangreta do stajni. Powóz odjechał natychmiast i zaczął skrę­cać w Charles Street. Zaciekawiona Esmee poszła dalej. Lando przejechało kilkanaście metrów w dół i zniknęło za zakrętem. Esmee pospieszyła za nim.

Nieoznaczona aleja wiła się między wysokimi mu­rami z cegły. Esmee szła dalej, odliczając po drodze mijane domy. Lando zatrzymało się tuż za zakrętem i stangret zeskoczy! z kozia, by porozmawiać z kobie­tą, która stalą na chodniku z koszykiem na ramieniu. Esmee natychmiast podeszła w ich stronę. Dostrze­gli ją od razu i odwrócili się do niej.

- Przepraszam... - zaczęta Esmee bez tchu. - Mo­że państwo tu mieszkają?

- A gdzieżby indziej? - odparła kobieta ze zdzi­wieniem.

Esmee posadziła sobie Sorchę na drugim biodrze.

- Może mi pani powie, czy lady Tatton jest wciąż państwa sąsiadką? - spytała. - Kołatka jest opusz­czona i...

- Wiem! - wykrzyknęła kobieta. - Ona pojechała do Australii.

Esmee poczuła wyraźny przypływ ulgi.

- Dzięki Bogu - szepnęła. - Już tak dawno nie miałam od niej żadnych wieści. - Czy w domu nie ma służby?

Widząc, że nie ma tu nic do roboty, stangret wsko­czył na kozioł, cmokną! na konia i odjechał.

- Tylko Finchowie. Opiekują się domem - odpar­ła kobieta z koszem. - Ale Bess, to znaczy pani Hnch... pojechała we wtorek do Deptford, bo za­chorowała jej matka.

- Ach tak - powiedziała Esmee. W jej głosie wy­raźnie słychać było zawód.

Kobieta znów przyjrzała się Esmće.

- Chce się pani zobaczyć z jej lordowską mością? Bo z tego co wiem, ona się nikogo nie spodziewa. Przynajmniej Bess nic mi nie mówiła, a na pewno coś tam by wspomniała.

- Tak... szukam jej - przyznała Esmće. - Nie wi­działam się z nią od lat.

- Wyjechała z córką przy nadziei i jej dzieckiem -wyjaśniła kobieta. - Potem dziecko zachorowało i urodziły się bliźniaki. Wtedy już jedno wynik.lt) z drugiego, jak to mawia Bess. Skoro jednak lady Tatton nie sprzedała domu, widać zamierza wrócić. Sorcha poruszyła się niespokojnie.

- Jabu.śko, Mc - zawołała. - Daj jabuśko. Kobieta wyjęła jabłko z kosza i podała dziewczynce.

- Śliczna dziewuszka - powiedziała z uśmiechem. - I ma takie niezwykłe niebieskie oczy. Chcesz ja­błuszko, skarbie?

Sorcha rozpłynęła się w uśmiechu, zaciskając i otwierając piąstkę, tak jak rano, kiedy chciała za­brać Merrickowi zegarek.

- Dziękuję, ale nie trzeba - powiedziała Esmee. -Ona nie jest głodna, naprawdę.

- Och, proszę pozwolić mi ją poczęstować - odpar­ła służąca, wciskając owoc w łapczywą piąstkę Sor* chy. - Właśnie wróciłam z targu, jest świeżuteńkie.

Obawiając się gniewu Sorchy, Esmee podziękowa­ła za poczęstunek. Kobieta uśmiechnęła się do dziew­czynki.

- Śliczna - ciągnęła. - A co do lady Tatton, to mo­że mogłabym zostawić dla niej wiadomość u Bess.

Esmee ożywiła się nagle.

- List - powiedziała pospiesznie. - Mam list dla la­dy Tatton. Gdyby była pani tak uprzejma...

Kobieta popatrzyła na nia współczująco.

- Dobrze, przekażę go Bess, ale o ile wiem...

- Tak, tak, rozumiem - powiedziała Esmee. - Ona się tu szybko nic zjawi. Może jednak pani Finch przechowa dla niej ten list. Niezależnie od tego, kie­dy wróci.

Kobieta wzięta kopertę, którą Esmee wyjęła z kie­szeni.

- Sądzę, że może go przesłać. Esmee pokręciła głową.

- To zajmie strasznie dużo czasu, a ja już wysiałam dwa listy, które chyba w ogóle nic dotarły do celu.

Kobieta skinęła współczująco głową i znów spoj­rzała na Sorche, która tymczasem zatopiła zęby w miękkim miąższu jabłka.

- Co za oczy - powiedziała raz jeszcze, patrząc po­rozumiewawczo na Esmee. - Pewnie po ojcu?

• Och, tak - odparła Esmee zmartwionym tonem. - Z pewnością tak.

Rozdział 3

W którym panna Hamilton dostaje nauczkę

Alasdair przysłuchiwał się spokojnemu, cichemu odde­chowi Julii, która spala u jego boku już od kilku go­dzin. Byt to miły, kojący dźwięk. Sen jednak nic nad­chodził. Nie mogąc dłużej leżeć, wsta! z łóżka i prze­niósł się na szezlong przy oknie, by nic zakłócać Ju­lii wypoczynku. Patrzył właśnie na Bedford i poli­cjanta w niebieskim mundurze, który spacerował spokojnie wokół latarni, gdy Julia się obudziła.

- Alasdairze - mruknęła, opierając się na łokciu. -Która godzina?

- Koło czwartej - odparł. - Obudziłem cię, kocha­nie?

Julia wstała, otuliła się szlafrokiem i podeszła do okna.

- Co się dzieje? - spytała. - Zwykle śpisz snem sprawiedliwych.

Zaśmiał się głośno.

- Pan Bóg naprawił swój błąd - odpalił. - Od paru godzin nie mogę zmrużyć oka.

- Przykro mi - powiedziała. - O mój Boże! lv pa­lisz! Chyba trochę na to za wcześnie.

- 'Ió zależy z jakiego punktu widzenia. Może za późno. - Chwyci! ją za rękę i pociągnął na sofę. -Przepraszam, Julio. - Mam zgasić?

- Wiesz, że nie musisz. - Podwinęła pod siebie no­gi i nakryła stopy szlafrokiem. - Julia była pulchna, śliczna i dobra; Alasdair, który poznał ją przed paro­ma miesiącami, cieszył się każdą chwilą spędzaną w jej towarzystwie.

- Podobała ci się sztuka, kochanie?

Strząsnął popiół z cygara. - Twoja przyjaciółka Henrietta grata naprawdę świetnie.

- Daj spokój, przecież w ogóle nie zwróciłeś na nią uwagi.

- Jak to! Poszliśmy do teatru głównie po to, by ją zobaczyć.

Julia położyła mu dłoń na policzku. - Dobrze. W takim razie kogo grała? W świetle księżyca nie zdołał ukryć wyrazu zmie­szania na twarzy.

- Ja... no dobrze. Julio. Obawiam sie. ze błądzi­łem myślami gdzie indziej.

Julia wzruszyła lekko ramionami.

- Nieważne - mruknęła. - Ale zanim znikniesz, muszę ci coś powiedzieć.

Alasdair zgasił cygaro, które nagle przestało mu smakować.

- Ja też, Julio. Pozwól, że zacznę i będziemy to mieli za sobą.

- Wiedziałam! - W glosie Julii pobrzmiewała gorzka ironia. - Jak ona ma na imię? Pewnie jest dwa razy młodsza i chudsza!

- O wiele więcej niż dwa razy - przyznał. - Ma na imię Sorcha.

- Więc to Szkotka. Gratuluję. Zawsze twierdziłam, ze trzeba się trzymać swoich. Jak długo ją znasz?

Gdy Alasdair kończył opowieść, przez okienko w dachu sączył się już świt. Gdy zaczynał, Julia pode­szła do stolika i nalała mu szklaneczkę ulubionej whisky, którą zawsze trzymała w pogotowiu. Teraz, kiedy usłyszała finał tej historii, sama postanowiła się napić.

- Boże! - szepnęła, odwracając się od stolika. -Naprawdę sądzisz, że...7

Alasdair oparł czoło o dłoń.

- Naprawdę niewiele pamiętam. Tyle tylko, że zro­biłem coś. czego rankiem już zacząłem żałować, jeśli wiesz, o co mi chodzi.

- Doskonale wiem - odparła ze współczuciem. -AJe w końcu musy. ryJe na sumieniu, że mogło to być całkiem coś innego.

Pokręcił jiłową.

- To dziecko to skóra zdjęta z mojego hrata Mer-ricka.

Julia klasnęła językiem.

- A ta młoda kobieta? Jej siostra? Co z nią?

- To też prawie dziecko - jęknął Alasdair.

- Naprawdę? Ile ma lat?

- Może siedemnaście? Nie! Czekaj, mówiła, że dwadzieścia dwa.

Julia zaśmiała się głośno.

- Dwadzieścia dwa? Alasdairze! Przecież to doro­sła kobieta!

- Ależ skąd. Gdyby nie to, że całe jej ubranie na­siąkło deszczem, nic ważyłaby więcej niż czterdzieści kilogramów. Poza tym jest tak naiwna, jak tylko by­wają dziewczyny ze Szkocji.

- Mój drogi. W wieku dwudziestu dwóch lat po­chowałam już męża i rzuciłam dwóch protektorów, A jeśli chodzi o naiwność, to pozory czasem mylą. Teraz naprawdę muszę ci coś powiedzieć.

Alasdair podniósi szklaneczkę z whisky.

- Naprawdę trudno mi sobie wyobrazić większy galimatias.

Tu jednak się mylił. Julia wyprostowała plecy, odstawiła whisky i splotła sztywno dłonie na podol-ku.

- Ta nowina może cię naprawdę zaszokować -ostrzegła. - Ale w twoim wieku nic musisz się chyba obawiać apopleksji.

Alasdair popatrzył na nią spod oka.

- Jak wiesz, mam trzydzieści sześć lat. Mówże wreszcie.

Julia pocałowała go w policzek.

- Mój drogi - wyrwała i wciągnęła głośno powie­trze. - Jestem... przy nadziei.

Alasdair upuścił szklankę, która z cichym stuko­tem wylądowała na dywanie.

- Boże... Julio... - Zmrużył oczy. - Nic, nic mó­wisz chyba poważnie. Miejże litość.

Położyła mu ciepłą dłoń na kolanie.

- Nie żartuję - powiedziała cicho. - Jestem oczy­wiście całkiem rozkojarzona, nawet mój lekarz jesz­cze nie doszedł do siebie, ale to prawda. Tyle że dziecko nie jest twoje.

Zakrztusit się lekko i otworzył jedno oko.

- Nie... nie moje? Julia zmarszczyła brwi.

- Przyrzekaliśmy sobie tylko przyjaźń. Nie widuje­my się czasem całymi tygodniami - odparła. - Czy ty byłeś mi wierny?

Odchrząknął głośno.

- No cóż, muszę przyznać, że nie jestem pewny... Zacisnęła mocniej dłoń.

- Pozwól, że będę szczera. Wiem wszystko o Indze Karlsson i jej mieszkanku przy Long Acrc.

- Daj spokój! Po prostu pozwoliłem jej tam miesz­kać. Jesteśmy tyiko przyjaciółmi.

- Tak jak my? - spytała ironicznie. - A o żonie lor­da Fealda nawet nic będziemy rozmawiać. Ani o tej pokojówce z oberży w Wapping. Nie wspominając o francuskiej tancerce. Wiem, ze kobiety cię uwiel­biają. Nie musisz tego przede mną ukrywać.

Przełknął ślinę.

- Niczego nic ukrywam - skłamał. Julia zaśmiała się giośno.

- Ależ ukrywasz. Kręcisz jak złapany na gorącym uczynku ośmioletni urwis, który mówi, że nic nie ma na sumieniu. Zupełnie nic. A mówi to uroczo i z uśmie­chem niewiniątka, a wszyscy wiedzą, że kłamie.

- Nigdy mi nic podobnego nie przyszło do głowy. Jak mógłbym w ogóle pomyśleć o lndze, skoro je­stem z tobą?

- Ho Inga to piękna blondynka, w dodatku tak szczupła, ze porusza się zwinnie niczym kot. Może dlatego? - zasugerowała Julia. - I o dwadzieścia lat młodsza ode mnie.

- Inga nie jest w moim typie - odparł szczerze Alasdair. - Poza tym nas łączy coś szczególnego.

- Owszem, mogłabym być twoją matką - powie­działa sucho. - To przerażający szczegół.

Chwycił ją za ramię.

- Bzdura - odpad i zaraz spojrzał na nią z troską.

- Ale na dziecko jest chyba jednak trochę za późno... Kto jest ojcem? Co zamierzasz?

- Modlić się - odparła ze stłumionym uśmiechem.

- A ojcem jest brat Hcnrietty. Przyjaźnimy się prze­cież od dwudziestu lat.

- Hdward Wheeler? Fen dramaturg? - Alasdair popatrzył na nią pytająco. - Kochasz, go. Julio?

Roześmiała się dźwięcznie.

- Co za pytanie! Doprawdy... Alasdairze. Szanuję go i bardzo lubię. - Położyła sobie dłoń na brzuchu. - I pragnę tego dziecka, dałabym wszystko, żeby je urodzić.

- Chcesz wyjść za niego za ma/? - popatrzył na nią spod oka. - Powinnaś to zrobić.

Znów się roześmiała.

- 'Ib taki z ciebie rozpustnik? Zaczynam przypusz­czać, ze nie zasłużyłeś na swoją reputację.

- Nie kpij, Julio. To poważna sprawa. Posmutniała.

■- Wiem. Ale nie mam pojęcia, co zrobić. Powie­działam oczywiście Edwardowi o dziecku. Jesteśmy w trudnej sytuacji. W naszym wieku nikomu nie spie­szy się do ołtarza, tym bardziej ze moje szansę na urodzenie dziecka są raczej... nikle.

- Mój Boże. Życzę ci jednak wszystkiego najlep­szego.

Uśmiechnęła się smutno. Jeszcze rok, dwa i byłoby to w ogóle niemożliwe

powiedziała. - Zresztą, dopóki nie zaczęły się mdłości, myślałam, że to coś zupełnie innego.

Alasdair wiedział, co sugeruje Julia. Miała co naj­mniej czterdzieści lat, zapewne znacznie więcej. Jako była aktorka potrafiła się zręcznie maskować. Ale ciąża? Zmartwi! się nie na żarty.

- Zachowa się przyzwoicie? "ló znaczy Wheeler?

- Myślę, że tak - odparta. - Chociaż wciąż jest mocno zszokowany. Ja jednak chcę tego dziecka, po­mimo wszystko.

Wstał i pocałował ją w rękę.

- Potrzebujesz męża. Julio. Jestem o tym absolut­nie przekonany.

Popatrzyła na niego wilgotnymi oczami. Masz rację, pomyślę o tym.

- Chcesz, żebym pomówi} z Whcelerem? Zrobię to bardzo chętnie.

Julia zbladta.

~ Boże! Nie! Właśnie próbuję ci powiedzieć, że ty i ja... że nie powinniśmy się widywać. - Zniżyła glos do szeptu. - To nie byłoby mądre. Zatem jak w piosen­ce Auld tang syne - dawne dobre dni mamy już za sobą.

Alasdair sięgnął po koszulę i wciągnął ją przez głowę.

- Więc to rozstanie? - spytał żartobliwie. - Po tym wszystkim, co dla siebie znaczyliśmy, chcesz mnie rzucić jak stary but. Nagle i bez namysłu?

Julia znów zaczęta się uśmiechać.

- Nie, to też wyglądałoby trochę dziwnie, prawda'? Przecież wszyscy wiedzą, jak bardzo się przyjaźnimy.

Alasdair pocałował ją w czubek nosa.

- Okropnie dziwnie, ma!a. Oczy Julii rozbłysły radośnie.

- Nie, nie mogłabym się z tobą rozstać - powie­działa. - Nie pójdę tytko już nigdy z tobą do łóżka.

- Wielka szkoda - odparł szczerze.

Esmee stała przy oknie w salce szkolnej i patrzyła, jak Alasdair MacLachlan wysiada dziarsko z powozu i wchodzi po schodach na górę. Choć od śniadania minęły już jakieś cztery godziny, MacLachlan wciąż miał na sobie wieczorowe ubranie, które poprzed­niego dnia czyścił Ettrick. Nie było go w domu całą noc i sam tylko Pan Bóg raczy! wiedzieć, gdzie zosta­wił swoje inne stroje. Dręczyły ją podejrzenia. Cały miniony dzień wyczuwała jego nieobecność. I to nie­mile wrażenie towarzyszyło jej również w nocy, za­nim wreszcie zasnęła.

- Proszę pani...

Odsunęła się od okna i zobaczyła za sobą jednego ze służących.

- Gdzie mam to postawić? - Drewniane krzesełka były małe, trzymał po jednym w każdej ręce.

Esmee otworzyła szeroko oczy.

- A są jeszcze jakieś inne? - Służący wnosił meble już od godziny.

- Tak, madam. W sumie dziesięć. Dziesięć?

- Ależ to zbędne - powiedziała Esmee. - Dlacze­go Wellings kupił aż tyle?

- Nie wiem, madam. I.ismec pokręciła głową.

- Ustaw je przy stole razem z pozostałymi cztere­ma - powiedziała. - Resztę zostaw przy ścianie.

By i jeszcze jeden problem. Jak zauważył MacLa-chlan. wszystko co mówiła, brzmiało jak pytanie. Wiedziała, co to znaczy być damą i umiała wydawać służbie uprzejme polecenia. Teraz jednak sama stała -ie służącą albo prawie służącą. A tak naprawdę to r/ula się w tym typowo angielskim domu jak ni pies, ni wydra. Szkockie pozostało w sir Alasdairze wy-lacznie zamiłowanie do whisky, reszta cech narodo­wych już dawno zanikła. Bardzo tego żałowała.

W tej samej chwili rozległo się pukanie do drzwi. ( klwróciła się i zobaczyła, że Wellings znów ogląda meble.

■ Czy to wystarczy? - spytał.

- Tak, dziękuję. - Skinęła ręką w stronę lekko uchy­lonych drzwi pokoju dziecinnego. - Sorcha już śpi w swoim nowym łóżeczku. Po co nam tyle krzesełek?

Wellings uniósł brwi.

Nie mam pojęcia, madam - odparł. - Sir Alasda-11 sarn postanowił zrobić wczoraj zakupy. Chyba

chciał przywieźć wszystko, czego w jego mniema może potrzebować dziecko.

- Rozumiem.

W duszy Es ni cc- musiała przyznać, że pokój wyglą­dał przepięknie. Na lakie zbylki nie pozwoliłby sobie jednak żaden Szkot. Może MacLachlan spodziewał się gości? A może w Londynie mieszkał cały tłum je­go nieślubnych dzieci1'

Wellings skłonił się lekko.

- Sir Alasdair prosi, by wypiła pani z nim kawę w salonie. Za pół godziny, jeśli to pani odpowiada,

- Obawiam się, że to nie będzie możliwe. Sorcha może się obudzić, a wtedy...

- Sir Alasdair wyśle Lydie na górę.

Esmee poznała już Lydie, dziewczynę o rumia­nych policzkach, która przyniosła im herbatę i posła­ła łóżka. Mimo to była zdziwiona, że MacLachlan sam zdecydował się zadbać o ich potrzeby.

- Lydia jest najstarsza z ośmiorga rodzeństwa -powiedział kamerdyner uspokajająco. - Świetnie ra­dzi sobie 2. dziećmi.

Poczuta dziwny skurcz. Lydia nie mogła mieć niż­szych kwalifikacji niż Lsmec. Może Welłings już po­dejrzewał, że jego pan zatrudnił oszustkę. Może gdyby nie zgodziła się zostać, Sorcha zaopiekował­by się ktoś bardziej kompetentny. Ktoś, kto na­prawdę potrafiłby ja wychować. Do niedaw­na Esmee wyłącznie się z nia bawiła. A teraz lo wy­dawało jej się luksusem. 1 bezpowrotnie należało do przeszłości.

- Panno Hamilton? - Kamerdyner przypomniał jej o swoim istnieniu. - Co z kawą?

Uniosła głowę.

- W takim razie zgoda - powiedziała. - Za pot go­dziny.

Lydia zjawiła się wkrótce z robótką w koszyku, by zająć sobie czas. Esmec poszła do pokoju doprowa­dzić się do porządku. Wtedy w lustrze wiszącym nad toaletką zobaczyła swoje odbicie. Popatrzyła na nią para zielonych oczu szeroko osadzonych pod ciemnymi łukowatymi brwiami. Były to oczy jej matki, największy przymiot jej urody.

Często słyszała, że jest do niej podobna, lecz ta myśl wcale nie dodawała jej otuchy - raczej ją prze­rażała. Działo sie tak szczególnie wówczas, gdy znaj­dowała się w otoczeniu mężczyzn takich jak MacLach-lan i czulą przyspieszone tętno. Włosy jej matki przy­pominały jednak swą barwą dojrzałe kasztany, a jej własne miały bliżej niesprecyzowany odcień ciemny blond. Były tak grube i gęste, że często wymykały się spod upięcia. Nos nie wyróżniał się niczym szczegól­nym, podobnie jak podbródek, w odróżnieniu od idealnego wręcz podbródka matki. Nie mogła się też poszczycić żadnym słodkim dołeczkiem ani pie-przykiem.

Nagle odskoczyła od lustra. Boże, ależ wybrała so­bie moment na studiowanie urody! Mimo drobnej postury i bardzo młodego wyglądu osiągnęła już wiek, w którym ląduje się już na bocznym torze i te­go nic nie mogło zmienić. Kiedyś może i marzyła o debiucie w Londynie, ale przez małżeństwa matki wędrowały z jednego majątku do drugiego, za każ­dym razem coraz dalej od stolicy.

Lord Achanalt nigdy nie proponował Esmće udzia­łu w licznych podróżach, matka zabierała ją jednak do lnvernes lub sklepów w Edynburgu. Oczywiście do domu zapraszano też gości, odbywały się przyjęcia. Zanim Achanalt położył temu kres, matka miata spo­re grono wielbicieli, gdyż uwielbiała budzić zazdrość w swoim mężu. Gdy jednak Esmee upominała się

o bardziej urozmaicone życic towarzyskie, m;iik;i wv-dymała tylko wargi.

- Zaczekaj - mawiała. -- Zaczekaj, aż ciocia Ri we­na wróci z zagranicy. Wtedy zadebiutujesz. Obiecuje.

Obiecuję.

Potem jednak pochowała przedwcześnie trzech mężów i zaczęta panicznie bać się samotności. Jedy­nym stałym elementem życia matki stała się jej cór­ka. Achanalt, za którego wyszła, gdy Esinee skończy­ła szesnaście lat. szybko zgorzkniał i zamknął się w sobie. Po dwóch szczęśliwych latach w starym zam­ku coraz częściej rozbrzmiewało słowo „rozwód".

- Jak kot goniący za własnym ogonem - usłyszała Esmee kiedyś ogrodnika. - Jak już ja dopadł, stary diabeł, sam nie wie, co ma robić. Skończyły się. łowy, skończyła zabawa.

I było to niezwykłe trafne podsumowanie roman­su lorda i lady Achanalt.

„Stary diabeł" nigdy nie traktował fismee ze szczególna rewerencją. Gdy wreszcie wyrzucił ja z domu, odczula coś na kształt ulgi, choć oczywiście było to uczucie głupie i zupełnie nieuprawnione. Nie mogła jednak pozwolić sobie na panikę, zważywszy na odpowiedzialność, jaką na nią nałożył Achanalt, Teraz też musiała zachować spokój. Alasdair Mac-Lachlan, niezależnie od -swojej urody, nie mógł wprowadzić chaosu w jej życie. Ta myśl przypomnia­ła jej, że s.ic guzdr/.e. Szybko poprawiła \vlus\ \ -/.bic-gla na dół.

Tak jak się spodziewała, znalazła Macl.aclila-na w gabinecie. Zdążył się już przebrać w ciemnozie­lony surdut, kamizelkę w tym samym kolorze i ładne brązowe spodnie. Wykrochmalony krawai zawiązał elegancko pod świeżo wygolonym podbródkiem. Na­prawdę był uderzająco przystojny i fakt. że mout lak

wyglądać po rozpustnej nocy, jednak ja zdenerwo­wał. Uważała, że powinien choć trochę zblednąć.

Zdziwiło ją to, że MacLachlan usiadł nic obok ta­cy z kawą, lecz za biurkiem - nic rozpierał się już le­niwie, lecz siedział sztywno wyprostowany niczym myśliwski pies, czujny i skoncentrowany. Nawet, jeśli skutki upojnej nocy spędzonej w mieście z panią Crosby dawały mu się we znaki, nie było tego po nim widać.

Weszła głębiej do pokoju i zobaczyła, że MacLachlan wcale nic pracuje. Skupił się na jakiejś grze karcia­nej, ciężkie złoto włosy opadły mu na oczy. Nagle, tłumiąc przekleństwo, zebrał karty i zręcznym ru­chem potasował talie. Ponowił tę czynność, całkowi­cie skupiony na kartach, zrośniętych niemal z jego eleganckimi dłońmi o długich palcach. Niezwykle szybkich i zręcznych.

Podeszła do biurka i od razu wyczuła chwilę, gdy zdał sobie sprawę z jej obecności. MacLachlan na­tychmiast odłożył laiie i popatrzył na nią jak przebu­dzony ze snu. Wstał i w tym samym momencie jego oczy nabrały znów leniwego, ospałego wyrazu.

- Witam panią - powiedział. - Proszę spocząć.

Ruszyła w stronę fotela, który jej wskazał - pięk­nego sheratona stojącego przy stoliku do herbaty. Pokój byt utrzymany w dwóch kolorach - błękitnym i kremowym. Niebieskie jedwabne tapety przecinały szklane słupy między oknami, nogi zapadały w jasny dywan. Służący wniósł maleńką tacę z kawą i posta­wił ją przy końcu stoki. MacLachlan poprosił ją. by napełniła filiżanki. Kawa była mocna i aromatyczna, przypominała jej czarny aksamit.

- Wellings twierdzi, ze zabrała pani wczoraj dziec­ko na spacer - powiedział. - Mam nadzieję, ze było miło.

Z jakiegoś powodu nic wspomniała ani słowom o wizycie u ciotki Roweny. Mógłby to uznać za prze­jaw głupoty lub desperacji.

- Londyn to wielkie miasto - mruknęła. Ale by­ło milo.

- Dokąd poszty.ście?

- Chyba do Mayfair.

- To piękna dzielnica - zauważył. - Wolałem jed­nak zawsze tę spokojną okolicę.

- Rzeczywiście, tu jest znacznie milej -- powiedzia­ła, popijając ostrożnie gorącą kawę. - Czy regularnie grywa pan w karty, panie MacLachlan?

Jego cyniczne spojrzenie obudziło w niej niepokój.

- Przecież pani wie - powiedział niskim, lekko .schrypniętym głosem. - A tak na marginesie, jak to się dzieje, że przy pani czuję się zupełnie jak w Ar-gyllshirc? Nawet się dziwię, że nie nazywa mnie pani wodzem.

- Wodzeni jest pan być może dla swojego klanu. Jego wzrok stwardniał.

- Nie mam już klanu, panno Hamilton. Ziemię, owszem, choć nie tyle, by warto było się tym chwalić. Mój ojciec walczył przeciwko jakobitom, a za swoją służbę otrzymał od króla ochłap w postaci tytułu ba-roneta.

- Od króla Anglii.

- Nie rozumiem.

- Tytuł baroneta nadał pańskiemu ojcu król An­glii.

MacLachian uniósł brwi.

- Więc nie jest pani prawdziwą Szkotką, tylko far­bowanym lisem?

- Innych nie ma - powiedziała z wyraźnym akcen­tem.

Zaśmiał się.

- Proszę mi zatem powiedzieć, panno Hamilton, na­leży pani do zwolenników króla? Ukrywam jakobitę?

Esmće uśmiechnęła się słabo.

- Może ukrywa pan po prostu miłośniczkę prawdy historycznej - powiedziała z uśmiechem. - Czy mam się do pana zwracać: sir Alasdair?

Poruszy! się niespokojnie i zaczął znów mieszać kawę wolno, leniwie. To było dla niego charaktery­styczne. Tak zachowywał się zawsze. Z wyjątkiem tych chwil, kiedy miał w rękach karty.

- Wszystko mi jedno - powiedział w końcu. - Mo­że mnie pani nazywać, jak pani chce. Nie jestem dro­biazgowy.

- Nie wierzę - powiedziała. - Z pewnością jest pan bardzo dokładnym graczem.

Podniósł na nią wzrok znad stolika i uśmiechnął się smutno.

- Chyba nie ma pani zbyt wysokiego mniemania o moich zdolnościach - powiedział. - Jeśli jednak przeanalizować sprawę dokładnie, młody biedny Szkot może dzięki nim odnaleźć swoje miejsce w świecie.

- Byl pan bez grosza przy duszy? ■- popatrzyła na jego elegancki surdut, który kosztował zapewne więcej niż potowa całej jej garderoby.

- Nie aż tak. - W jego oczach pojawiły się niebez­pieczne błyski. - Teraz jednak jestem, jak mi to pani niedawno przypomniała, bardzo bogatym człowie­kiem. I zapewniam, że moje dochody nie pochodzą z dzierżawy.

- Może uzyskał pan majątek, wykorzystując inne ludzkie słabostki - zasugerowała. ■- Gry losowe są już z założenia bardzo niesprawiedliwe.

- Jcśii ktoś jest na tyle głupi, żeby zasiadać ze mną do kart, co mnie obchodzą jego słabości? - odparł

spokojnie. - Poza tym nigdy nic oddaję spi aw I om m i. Opieram wszystko na prawdopodobien.sfuie i si.-tiy-styee, czymś tak realnym i namacalnym, a- mu/na to przedstawić na skrawku papieru.

- Jak to dziwnie brzmi - odparowała. Próbuje pan nadać wadom pozór szlachetności. Pi/ecie/ każ­dy wic, że gra w karty to kwestia szczęścia.

- Naprawdę?

Sięgnął po talię i jednym mistrzowskim ruchem roziozyl ja na stole. - Proszę wybrać jedna kartę. Łypnęła na niego przez stół.

- Nic jesteśmy na jarmarku.

- Może obawia się pani, że mimo obycia w świecie ten jeden jedyny raz nie ma pani racji?

Szybkim ruchem wyciągnęła kartę.

- Wspaniale - powiedział. - Teraz trzyma ja pani w ręku...

- Jest pan niezwykle dokładny. Atmosfera wyraźnie się zagęszczała.

- Czarna lub czerwoną - ciągnął. - Szansę sa rów­ne. prawda1?

- 'lak. ale to nie ma nic wspólnego z nauka.

- Owszem, ma ■■ odparł. -■ Jest jeszcze zresztą in­na zmienna.

- Myślę, że jest ich pięćdziesiąt dwie. Znów uniósł brew.

- Proszę ze mną współpracować, panno HamiHon. Karta, którą trzyma pani w ręku. to albo as, albo fi­gura, albo blotka, która nie byłaby zresztą najlep­szym wyborem.

- Więc rniaiam racje, ló ty}ku kwestia szczęścia. Uniósł palec.

- A prawdopodobieństwo, że jest to blotka równa się trzydzieści sześć do pięćdziesięciu dwóch, czyż nie?

- No tak.

- W takim razie zakładam, ze wyciągnęła pani blotkę. To bardzo prawdopodobne. I jeszcze zaryzy­kuję twierdzenie, że jest to karta czerwona.

Esmćc zerknęła na kartę i zaczerwieniła się.

- Mogę rzucić okiem?

Niechętne położyła na stole ósemkę karo.

- Miał pan po prostu szczęście.

- Tylko co do koloru. Taka jest właśnie różnica między prawdopodobieństwem a szczęściem. Teraz proszę odłożyć tę kartę i wylosować inna.

- Przecież to absurdalne -zaprotestowała, ale po­słusznie wykonała polecenie.

- Teraz wyliczenia będą inne - powiedział, patrząc jej prosto w oczy. - Mamy pięćdziesiąt jeden kart, bo ósemka karo wypadła z gry.

Nalegał, więc powtórzyli zabawę dwanaście razy. Pomyli! się tylko w czterech przypadkach. Hsmee triumfowała, iecz niestety, Alasdair z losowa­nia na losowanie zwiększał swoją skuteczność. Za każdym razem oceniał szansę. Czerwone kontra czarne. Figury kontra blotki. Po niedługim czasie od­gadywał już trafnie nie tylko rodzaj karty i jej barwę, ale nawet numer i konkretny kolor.

Esmee kręciło się w głowie. Co gorsza, niezależnie od tego. co losowała, Alasdair pamiętał dokładnie poprzednie karty i na tej podstawie wnioskował, ja­kie jeszcze pozostały w talii. Pomyślała o całej kolek­cji książek na temat kart i niechętnie doszła do wnio­sku, że Alasdair przeczytał dokładnie wszystkie i za­pamiętał ich treść.

Gdy odgadł trafnie cztery razy z rzędu, poddała się,

- Przecież to idiotyczne - powiedziała, odkładając ostatnią kartę. - Nie zaprosił mnie pan tu chyba po to, żebyśmy grali w karty.

Wzruszy) lekko ramionami i przesuną! dłonią po blacie.

- Przecież to pani zdyskredytowała mój sposób za­rabiania na życie - powiedział spokojnie. -- Bronie się tylko przed tymi okrutnymi i bezpodstawnymi oskarżeniami.

Fismee zaśmiała się.

- Ale / pewnością nie utrzymuje się pan dzięki mądrości.

-■ Sądzi pani, że mi jej brak? - spytał zaczepnie. Zawahała się.

- Tego nie powiedziałam.

- Aic sugerowała pani. ze jestem po prostu ład­nym chłopcem.

- Nic podobnego - odparła i zdała sobie sprawę, że kłamie. - 'lak czy inaczej, gra w karty nie wymaga szczególnego intelektu.

- Graki pani kiedyś w vingt-ct-un, panno Hamil-ton? - spyta! ponuro. - To niech pani pójdzie na gó­rę, weźmie sto funtów z kałamarza albo pudla na ka­pelusz, bo nie wiem, gdzie je pani ukryła, i sprawdzi swoje tezy.

Hsmee otworzyła usta i zamknęła je z powrotem Ze swoimi złotymi włosami i lekko ochrypłym głosem MacLachlan był diabłem, co gorsza, diabłem, który wyglądał jak anioł, i nic miała wątpliwości, że ogra ją do centa tylko po to, by udowodnić swoje racje.

- Dziękuję - powiedziała. - Nie lubię hazardu.

- Ale postawiła pani wszystko na jedną kartę, przyjeżdżając z tym dzieckiem do Londynu.

- Ona nie jest „tym dzieckiem" - powiedziała Hsmće. - Ma na imię...

- "lak, tak - wykrzyknął, machając niecierpliwie ręką. ■- Ma na imię Sorcha. Pamiętam. Proszę dać mi czas. panno Hamilton, abym mógł się przyzwye/.aić

do tak ogromnych zmian, jakie zaszły tak nagle w moim życiu.

Przez chwilę pili kawę w milczeniu. Hsmee bez skutku poszukiwała jakiegoś neutralnego tematu.

- Co tam u niej? - spytał w końcu. - Zadomowiła się?

- Och tak - odparła Lsmee. - To odporne dziecko.

- Co pani ma na myśli? Ksmee otworzyła usta.

- Trudno to wytłumaczyć. Soreha ma silna wolę i uważa, że może oczarować cale otoczenie i osią­gnąć w ten sposób wszystko, co chce,

Sir Alasdair uśmiechnął się nagle, a doieczki w jego zbyt urodziwej twarzy pogłębiły się niebezpiecznie.

- Hmin - mruknął. - Ciekawe, skąd się to u niej bierze?

Esmee poczuła nagle, że jest niesprawiedliwa, wręcz grubiańska. Przecież Alasdair nie ponosił żad­nej winy za to, że urodził się taki przystojny i uroczy. On tylko wiedział, jak swoje atuty wykorzystywać.

Z nieobecnym wyrazem twarzy wyciągnął kartę i zaczął obracać ją w palcach, nie odrywając od niej wzroku. Bsmće szukała w myślach czegoś konstruk­tywnego do powiedzenia.

- Dziękuję za meble - wyjąkała w końcu. - Dosta­łam strasznie dużo krzesełek. Ale to bardzo miło z pańskiej strony.

- Milo? - powtórzył, leniwie obracając w ręku kar­tę. - Ja rzadko bywam miły dla kogokolwiek. A jeśli już mi się to zdarza, to kieruje mną albo instynkt sa­mozachowawczy, albo chęć sprawienia sobie przy­jemności.

- Rozumiem. - Zdumiała ją ta rozbrajająca szcze­rość. - A jak było tym razem?

-Tym razem chciałem sprawić przyjemność sobie - odparł. - Chciałem znów zobaczyć ten ciepły błysk

w pani oczach, taki sam jak wtedy, gdy mi pani dzie-kowata... taki jak teraz. Wpadia pani w moje- sidta. •- Zabić dobrocią? - mruknęła. - Ze mną nic pój­dzie panu tak łatwo. Powinien pan wiedzieć, że Szkoci są ulepieni z innej gliny.

- Obawiałbym się bardziej tego, że zabić może pa­nią ciężka praca- powiedział cicho. - Dowiedziałem się z wiarygodnego źródła, ze dzieci potrzebują za­równo niańki, jak i guwernantki. Zgadza się pani z taką opinią?

Esmee bardzo się zdziwiła.

- W idealnym świecie tak.

Sir Aiasdair wyjął kartę z talii i położył na stole. As kier.

- Niech zatem pani świat zawsze będzie idealny.

Przez chwilę patrzyła tylko na jego elegancką rę­kę, czując, że ogarnia ją niepokój. Nie lubiła przeby­wać sam na sam z tym mężczyzną o eleganckich dio-niach i niskim, schrypniętym glosie.

- Co pan na myśli? -wydusiła w końcu.

-- Chcę wynająć niańkę - powiedział. - Za dzień lub dwa Wellings przyprowadzi pani kandydatki. Proszę wybrać kogoś odpowiedniego.

Esmćc zabrakło słów.

- Jest pan naprawdę zbyt łaskawy. Nie wiem, co powiedzieć.

- Może: „Jestem pana dozgonną dłuzniczka". Al­bo „oddaną niewolnicą?".

Te słowa, ciepłe, ale dwuznaczne zalały ją jak cie­pła lala, co natychmiast wzbudziło w niej niechęć.

- Chyba nie.

MacLachlan wzruszył niedbale ramionami.

- W takim razie może naleje mi pani jeszcze jed­ną filiżankę kawy - zaproponował. - Wypiłem po­przednią już dziesięć minut temu.

lismee spuściła wzrok, zawstydzona tym zaniedba­niem. Filiżanka MacLachlana stalą pusta na brzegu stotu. Podniósł ją i przesunął w jej kierunku. Esmee instynktownie wyciągnęła rękę, ale zrobiła to tak niezgrabnie, że czajniczek przewrócił się i kawa popłynęła na ubranie MacLachlana.

- Rany boskie! -wrzasnął.

Nie pamiętała, co dokładnie stało się później. Mu­siała zerwać się z krzesła. Caie szczęście, że miała przy sobie chusteczkę, więc uklękła przy nim i zaczę­ła bezradnie wycierać jego kremową kamizelkę. Czuła się przy tym jak ostatnia idiotka.

- Och, tak mi przykro.

MacLachlan odsunął się od stołu, by oszacować straty.

- Do diabła, to było gorące!

- Oparzyłam pana? - spytała. - Boli?

Nagle z niewytłumaczalnych powodów zebrało jej się na plącz. To była ostatnia kropla.

- Do wesela się zagoi - MacLachlan położył jej eiepią dłoń na ramieniu.

-- Naprawdę wszystko jest w porządku. Proszę zo­stawić tę kamizelką i spojrzeć na mnie.

Spojrzenie Esmee posłusznie powędrowało w górę.

- Och nie! - Fular też byt poplamiony. - Jest kom­pletnie zniszczony!

Uniosia rękę, by zetrzeć kawę, jakby osuszenie tkaniny mogło w czymkolwiek pomóc.

MacLachlan odsunął jej rękę i ścisnął mocno w dłoni.

- Miewałem gorsze przeżycia - szepnął, pochyla­jąc się tak mocno, że musnął oddechem jej włosy. -Proszę się teraz podnieść, bo jeszcze ktoś mógłby wy­ciągnąć z tego /byt pochopne wnioski, co, biorąc pod uwagę moją reputację, jest całkiem prawdopo­dobne.

Nie zrozumiała, o co mu chodzi.

- Przepraszam?

MacLachlan westchną! i mimowolnie odsunął krzesło, pociągając ją za sobą. Stali ocklak-in <k! sie­bie zaledwie parę centymetrów. Esmćc stula / głową na jego piersi i ręką w dioni.

Milczał chwilę, wpatrzony w splecione palce.

- Droga panno Hamilton...

- Tak?

Wykrzywił twarz w uśmiechu.

- Nic znam nikogo, kto by bardziej zaciekle obgry­zał paznokcie.

Zarumieniona po uszy odrzuciła głowę, wyrwała mu rękę i schowała ją za plecy.

Chwycił jej drugą dłoń i przyjrzał się uważnie.

- Wcale nie jestem pewien, czy to w ogóle są pa­znokcie.

Esmće wciąż nie mog!a dojść do siebie po incy­dencie z kawą.

-- To okropny zwyczaj - przyznała, wpatrując się w rękę. - Chciałabym z tym skończyć.

Wbił wzrok w jej twarz.

- A ja chciałbym rozumieć, dlaczego się pani tak nad nimi znęca.

Nie puszczał jej ręki, choć nie trzyma! jej zbyt mocno.

- Czasem po prostu je obgryzam - powiedziała ci­cho. - To nic nie znaczy.

- Esmće... - Zaniepokoiła ją czulą nuta w jego glosie. - Kochanie, pani się naprawdę czymś martwi. Czy mogę jakoś pomóc?

Poczuła nagle, że drży jej podbródek.

- Niech się pan nawet nie wa/.y... Niech się pan nawet nie waży mi współczuć!

Popatrzył na nią serdecznie.

- Chcę, żeby mi pani powiedziała, co jest nic tak -nalegał. - Nagle zmienit ton. - Chodzi o mnie, praw­da. Esmee? Czy to ja tak panią wyprowadzam z rów­nowagi? - mówiąc to, puścił jej rękę i cofnął się.

Boże. Nic. przecież nie chodziło o niego. Dlacze­go zresztą w ogóle o to dbał? Dlaczego nie okazał sie nieczułym łajdakiem? Dlaczego bywa) nic do znie­sienia, a potem nagle zaczynał jej współczuć?

- Nie chodzi o pana - powiedziała, bawiąc się ner­wowo sznurkiem pereł. - Nie chodzi o pana i w ogó­le nie ma to nic wspólnego z panem. Panie MacLach-lan. proszę mnie po prostu zostawić w spokoju.

- Nie wiem, czy to dobre wyjście. - Mówił cicho, ale stanowczo. - Robi pani dobrą minę do złej gry, aleja wiem swoje. Jest pani zmęczona?

- Dam sobie radę! - krzyknęła, puszczając jego rę­kę. ■• Na pewno dam sobie radę. Czy dlatego zatrud­nia pan niańkę? Uważa pan, że nie znam się na wy­chowywaniu dzieci? I jeszcze ta kawa... przepra­szam, zagapiłam się. - W jej glosie pobrzmiewała te­raz histeryczna nutka, aJc nie przestawała mówić. I potrafię zająć się Sorchą. Naprawdę!

- Panno Hamilton, 1o wszystko jest naprawdę zbędne -- powiedział. - Jest pani zmęczona, tęskni pani za domem i wciąż opłakuje matkę. Ona nie ży­je i na panią spadło zbyt dużo obowiązków. Jestem pewien, że czasem czuje się pani naprawdę zbyt sa­motna. Czy nie wolno okazać mi pani choć odrobiny współczucia?

Wydała jakiś odgłos. Jęknęła? Zatkała? Sama nie była pewna. I nagle poczuła, że otaczają ją czyjeś sil­ne ramiona. I miała wrażenie, że nikt nigdy przed­tem nie okazał jej takiej czułości.

Nie powinna była oczywiście tego robić, ale oparła sie o jego tors. mocny i twardy niczym .skala Gibralta-

ru. Pachniał krochmalem, piżmem i mężczyzną. Nagle uległa pokusie i zatopiła nos w jego poplamionym lu-larze i zapłakała. Naprawdę tęskniła /.a domem. I za matka. I bała się. Bala się przede wszystkim siebie.

- Popatrz na mnie, pani - poprosił. - Popaliy.

Podniosła na niego wzrok, bezgłośnie o coś pro­sząc, choć nie wiedziała o co. Wzmocni! uścisk, opu­ścił lekko rzęsy i nakrył ustami jej usta. Krew jej za­wrzała. Miała ochotę zatopić się w jego ciele, skryć się w nim. Zamiast lego zmrużyła lekko oczy i rozchy­liła wargi. 1 zgodnie z tym. co przewidywała, poczuła jego wargi na swoich, tak jakby to było nieuchronne.

Poruszyła głową, pragnąc, by pogłębił pocałunek. Jego zgłodniałe usta przylgnęły do jej warg. Poczuta dziwny skurcz żołądka, zaczęta spazmatycznie oddy­chać. To byiozłc. Och, jak bardzo złe. Jakaś tajemni­cza siia pchała jednak jej ciało w stronę jego ciała. Jęknęła, a jego język wsuną! się między rozchylone wargi. Łagodnie ponaglana, odchyliła głowę i na­miętnie oddała pocałunek.

MacLachlan wydał cichy pomruk i wsuną! jeżyk głębiej. Boże, co za dziwne uczucie! Nigdy przedtem czegoś takiego nic przeżywała. Oddychała szybko, płytko, wspięła się na palce, oplotia go dłońmi w pa­sie i przesunęła je wyżej, rozkoszując sie jego cie­płem i silą.

- Esmee - tchnął w jej usta i pogłębił pocałunek. Wyczuła, że drżą mu mięśnie, przypominał zniecier­pliwionego ogiera.

Odsunęła lekko twarz.

- Boże... -- szepnęła.

Przesunął wargami po jej policzku i sznurku pereł, które miała na szyi. Ciepła, ciężka dłoń przesunęła się jej po kręgosłupie i opadła na biodro, pieszcząc je delikatnie poprzez tkaninę sukni.

Hoże, miaia tak dość samotności, 'lak tęskniła za czyimś dotykiem. Za tym. Poddała się tej tęskno­cie i przylgnęła do niego mocniej. Czulą, że zacho­wuje się niestosownie, głupio. Mimo to wbita palce w jedwab koszuli osłaniającej mu plecy.

W odpowiedzi MacLachlan wsunął jej dłoń we włosy i odchylił mocniej głowę do tyłu - błądził deli­katnie wargami po jej szyi, zawędrował aż na kark. Wiedział, ze pozwoli mu na wszystko, czego zechce, a jednak się zawahał.

- Och. nie - szepnęła.

- Nie? - W jego głosie odezwała się wyraźnie nut­ka holu.

Esmee spróbowała poruszyć głową.

- Nie przestawaj -wykrztusiła. - Proszę.

Ale było już za późno. Jego ciepłe usta nie dotyka­ły już jej szyi. W pokoju było słychać tylko jego chra­pliwy oddech. Wolno podniósł głowę, by na nią po­patrzeć. Przez okno wpadł promień popołudniowe­go słońca, oświetli) jego plecy i pozłocił włosy. Oprzytomniała.

- Esmee -- w jego oczach błysnęła rozpacz. -Esmee, Boże... ja...

Odwróciła powoli wzrok, przerażenie odebrało jej mowę. Przesuną! dłońmi po jej ramionach i cofnął je powoli. Odwrócił wzrok. Na tle porannego słońca wyglądał jak anioł. Jak Lucyfer, który zjawił się tam, by kusić i dręczyć. Boże, co ona narobiła?

Odwróciła się i uciekła.

(.idy Esmee wpadła do pokoju dziecinnego, Lydia klęczała przy stoliku i układała na nim elementarze Sorchy.

- Dzień dobry, panno Uamilton - powiedziała. - Pa­nienka już się obudziła i jest w znakomitym humorze.

Esmee popatrzyła na nią nieprzytomnie.

- Dziękuję - wymamrotała. - Zaraz... zaraz przyjdę.

Nie zwracając uwagi na pytające spojrzenie Lydii, Esmee wbiegła do sypialni. Zamknęła za sobą drzwi i oparta się o framugę.

Boże, o Boże. Zakryta dionią usta. Co ona narobi-ia? Rozejrzała się bezradnie po pokoju i w lustrze na ścianie dostrzegła swoje odbicie. Włosy miała w nieładzie, twarz kredowobiaią. Można się było bez trudu domyślić, czym się zajmowała.

Esmee odwróciła wzrok. Boże! I dlaczego tu było tak zimno'/ Zadrżała i dotknęła dłońmi barków, na których wciąż czuła ciepło jego rąk. Pamiętała, jak opuszczał je niechętnie, gdy się cofała.

Zaśmiała się gorzko. Ze zrozumiałych względów niechętnie wypuścił ją z objęć. Byta tak łatwą zdoby­czą. Wpadła w jego ręce zupełnie niespodziewanie. Jaki mężczyzna zrezygnowałby z czegoś, co znajdo­wało się dokładnie w zasięgu jego ręki. Na pewno nie Alasdair MacLachlan. 'len na pewno nie odmó­wił sobie nigdy żadnej przyjemności, teraz z pewno­ścią liczył na więcej. I byta to jej wina. Dała się po­nieść zdradzieckim uczuciom.

Jaka matka, taka córka.

Poczuła, ze ze wstydu pali ją twarz. Z pewnością tak właśnie myślał. I oczywiście miał rację. Taka była tajem­nica Esmee, takie były jej obawy. Tego się wstydziła.

Nie miała szans, by kiedykolwiek dorównać matce urodą. Nie. podobieństwo między nimi tkwiio znacz­nie głębiej. Obie miały gwałtowny charakter, cięty dowcip i nieposkromiony język. I coś jeszcze. Ten bo­lesny głód. Tę głupią samotność, która przeszywała serce niczym lodowaty strach, przyćmiewający zmy­sły, przełamujący jednak wszelkie opory. Jaka mat­ka, taka córka. Boże, jak ona nienawidziła tego po­wiedzenia.

Ostry krzyk przywrócił Esmec do rzeczywistości. Z dziecinnego pokoju dochodziły wrzaski Sorchy, przerywane od czasu do czasu surowymi napomnie­niami Lydii. Jak zwykle dobry humor dziewczynki nie trwał długo. Teraz znowu coś poszło nie po jej myśli. Może jednak mała wcale nie czuła się dobrze w nowym domu.

Esmec wpadła do pokoju i zobaczyła, że siostra wspięła się na parapet. Trzymała się go ze wszystkich swoich dziecięcych sil, kopiąc Lydię, która nie dawa­ła sobie z nią rady.

- Proszę puścić, panienko! - przekonywała niania.

- Proszę natychmiast puścić. Sorcha krzyczała przeraźliwie.

Wyczuwając opory Lydii, Esmee chwyciła dziecko w talii i pociągnęła je bezlitośnie do tyłu.

- Nie, nie! - wyła Sorcha. - Popatrz tylko, Me! Tyl­ko popatrz!

Esmee postawiła ja stanowczo na podłodze. -Ty mała złośnico! -powiedziała, dając jej klapsa.

- Wstyd mi za ciebie.

Dziewczynka wyrwała się siostrze, podeszła do sto­lika i ze zdumiewającą silą zrzuciła wszystkie klocki na podłogę. Kawałki drewnu spadły ze stolika i poto­czyły się w kąty pokoju.

Oczywiście nie nastąpił przez to koniec świata. Zwa­żywszy na charakter Sorchy, nie wydarzyło się nawet nic nadzwyczajnego. Tym razem jednak Esmee wybuchnę-ła płaczem. Lydia natychmiast do niej podbiegła.

- Och, tak mi przykro, panienko - krzyknęła. -Ledwo się odwróciłam, a już mi się wymknęła. - To się już więcej nie powtórzy, obiecuję.

Esmee zaczęła szlochać jeszcze głośniej.

- Oczywiście, że się powtórzy -jęknęła. - A to dla­tego, że nie potrafię jej niczego nauczyć. Jest coraz

gorzej. Nic potrafię być matką. Nic wiem, j;ik ja wy­chować!

- Ależ nie, panienko - powiedziała stanowczo Ly-dia. To nie ma nic wspólnego z panią. Naprawdę.

- Sorcha była bardzo grzeczna. To znaczy... za ży­cia matki. W ciągu ostatnich tygodni bardzo się zmieniła na gorsze.

Lydia poklepała ją wspófczująco po ramieniu.

- Z pewnością tęskni za matką, to prawda. Ale chyba nie dlatego tak się zachowuje. Jest po prostu w takim wieku. Chce koniecznie postawić na swoim.

- Co to znaczy? - Hsmee pociągnęła nosem.

- Mama nazywała takie dzieci upiornymi dwulat­kami. Straszyła moich braci bliźniaków, że wsadzi ich do beczki będzie karmić przez dziurkę, dopóki nic skończą trzech lat. Omal tego nic zrobiła.

Esmće zdobyła się na słaby uśmiech. Wiedziała, że Lydia stara się po prostu być uprzejma. Znów jej się zebrało na plącz. Czuła aż nudlo wyraźnie, że to ona odpowiada całkowicie za upór Sorchy. Lydia potrafi-ja jednak postępować dziećmi. J sam pan Bóg wi­dział, że Hsmee potrzebuje pomocy.

- Odpowiada ci zajęcie pokojówki? - spytała, ocierając oczy. - Czy pani Henry pozwoli ci zająć się czymś innym'.'

Lydia nie zdążyła jednak odpowiedzieć, gdyż Sor­cha dostrzegła tymczasem łzy Esmće, potruchtała przez pokój i przytuliła się do jej kolan.

- Nie płac, Me - powiedziała poważnie. - Nie plac. Sorcha będzie gzecna.

ą

Rozdział 4 «}.

W kto tym sir Alasdair podejmuje ważnego gościa

Alasdair wypad] z gabinetu i z niemym przerażeniem patrzył za Hsmee, która biegła po schodach na gorę.

- Przepraszam! - krzyknął. - Czekaj! Wracaj, do dia­bla!

Ale bsmćc nie miała ochoty słuchać rozkazów. Na kolejnym zakręcie zniszczona szara spódnica za­wirowała dziko i znikła mu / oczu. Niech to diabli! Przecież nie mógł gonie jej po schodach na oczach służby. I co właściwie by zrobił, gdyby ja złapał? Po­całował? Zabił? Sam nie był tego pewien. Czego właściwie chciał1'

Pragnął odzyskać swoją wolność, rozkoszować się nią. Pragnął, by wszystkie bez wyjątku - zarówno wścibskie kusicielski, jak i rozwrzeszczane małe ko­bietki wyniosły się z jego domu i wsiadły do pierw­szego powozu do Szkocji.

Nie był pewien, jak długo stał u szczytu schodów i wpatrywał się w kretę wzniesienia balustrad i stop­ni. Kiedy się w końcu ocknął, piękny zegar wiszący nad wejściowymi drzwiami wybija! właśnie południc,

a jego żałobne zawodzenie roznosiło się po caSym domu.

Slyszat dochodzące z góry wrzaski Sorchy, której zapewne odmówiono tego, czego pragnęła. Sorcha okazała się upartą małą złośnicą, a on nie miał poję­cia, co z tym zrobić. Tę sprawę zostawił jednak Esmee w nadziei, że nie pakuje jeszcze walizek.

Nagle runął jego cały świat i Alasdair odczul nagłą chęć ucieczki. Pragnął nade wszystko uciec od domu, od swojego dziecka i wszystkich swoich okropnych błędów. Tak jak mówił to Esmec od samego począt­ku, nie nadawał się na ojca. A biorąc pod uwagę spo­sób, w jaki potraktował Esmee, nie nadawał się rów-meż na pracodawcę.

Ocli. wiedział, co się o nim mówi. Wiedział, że sza­nujące się matrony usuwały mu z drogi swoje córki, a także i to, że jedynie jego majątek i urok osobisty powstrzymywały elity przed uznaniem go za perso­na non grata. Wiedział również i o tym, że bolesne oskarżenia Julii nie są pozbawione podstaw. Tak, kłamał i oszukiwał, ilekroć w grę wchodziły kobiety. I rozsiewał egoistycznie swoje ziarno, nie zastana­wiając się giębiej nad tym, jaki może być tego rezul­tat i kto może z tego powodu cierpieć. Aż do dziś jednak nie poniżył się do tego stopnia, by uwodzić dziewice o twarzy dziecka.

- Wellings! - ryknął, ruszając w dół po schodach. - Wellings, gdzie się podziewasz, do diabła?

Kamerdyner zjawił się, gdy Alasdair stanął na ostatnim stopniu.

- Podaj mi kapelusz - zakomenderował, stojąc już przy drzwiach. - Kapelusz i laskę. Natychmiast.

Wellings nie spieszył się zbytnio.

- Chce pan wyjść?

- Tak, do klubu - odparł. ■- I nic zamierzam szyb­ko wracać. Będę poza domem cały dzień, może na­wet caia noc.

- Ależ sir ■- zaprotestował łagodnie Wcllings. -Pan MacLachlan wybiera się tu na lunch.

- W takim razie go nakarm - odparował Alasdair. Welhngs, wyraźnie urażony, zadart nos.

- Pański fular i marynarka, sir. Są brudne. Chryste! Kawa! Alasdair pospieszył z powrotem

na górę, zdzierając z siebie górną część ubrania. Gdy zszedł z powrotem na dół, Wellings trzymał wciąż końcami palców jego kapelusz i laskę. Ignorując kry­tyczne spojrzenie kamerdynera. Alasdair ulżył sobie trochę i trzasnął drzwiami tak, że w oknach zadźwię­czały szyby, po czym wyskoczył na ulicę jak rozpusz­czony dzieciak. Którym zapewne byt. Już sam nie wiedział, co o tym sądzić.

Quina znalazł szybko i od razu go namówił na wieczór w mieście -wieczór, który rozpoczął się już o drugiej po południu. Zaszli do swoich czte­rech czy pięciu ulubionych restauracji, a w miarę uptywu czasu Alasdair stopniowo zapominał o kło­potliwych kobietach, które nawiedziły jego dom. Właściwie prawie zapomniał o tym, co zrobił Esmee. Prawie.

W końcu Ouin postanowił spędzić wieczór w do­mu publicznym - zawsze miał na to ochotę. Alas­dair nie chciał do końca życia widzieć żadnej kobie­ty bez względu na wiek. Pogodzili się jednak i udali razem do mamy Lucy, domu schadzek i wszelkiej swawoli. Z nieogolonym podbródkiem i szerokimi ramionami Lucy sama nie przypominała kobiety, ale zatrudniała parę nieco bardziej delikatnych przed­stawicielek płci pięknej.

Szybko oceniając stan rzeczy, Lucy wysiała Quina na górę w towarzystwie jedne] z bardziej doświadczo­nych prostytutek, a Alasdaira do pokoju na zapleczu, gdzie spędzi) kilka godzin na grze i piciu, choć zwykle stara) się nie łączyć obu tych czynności, lego wieczo­ru postanowi) jednak zrobić wyjątek. Przegra) tysiąc funtów, myli) trefle z kierami i w dodatku nie mógł sobie przypomnieć, czyim jest dłużnikiem.

Nad ranem Quin wsadzi) go do powozu i wysiał do domu. Pamiętał jak przez mgłę, że Wellings i lil-triek wciągnęli go do sypialni, rozebrali ze spodni i koszuli, a potem, ufni w siię grawitacji zostawili le­zącego na sofie, nie zaciągając nawet kotar w oknach.

Alasdair nie ruszy! się aż do świtu, kiedy obudziło go poranne słońce, które raziło go w oczy. Hoże. jak strasznie bolała go głowa. Obawiał się poważnie, ze wkrótce przypłaci życiem swoje ostre picie. Woiai trzymać sie bezpieczniejszych nałogów - hazardu i kobiet. Krzywiąc się z niesmakiem, Alasdair prze­wróci) się na drugi bok i znów zapadł w sen.

Właśnie zaczął chrapać, gdy coś ciepłego i wilgot­nego dotknęło jego czoła. Obudził się nagle i zoba­czy! przed oczyma maleńki paluszek.

'- Cio...7

Ktoś zachichotał.

Zachichotał? Alasdair wytęży) wzrok i zobaczy), ze stoi przed nim jego brat. Nie, nie... Merrick by) wyższy. Przymknął oczy, pokręci} gtową i spróbował jeszcze raz. Ach, tak. Dziecko. Dziecko podobne do jego brata.

Niemal doznał ulgi.

- Ach, to ty? - spyta). - Co ty tutaj robisz'.'

- Wstawaj - wyjaśniła Sorcha. chwytając nogę od stolika i podciągając się do góry.

Nie! - krzyknąt, celując palcem w dziecko. - Bę­dziesz się teraz tu pałętać? Ty już chodzisz? Ach tak! Teraz pamiętam.

Sorcha wydawała się ubawiona. Zaśmiała się i wskazała palcem jego głowę.

Alasclair przeczesał palcami włosy.

- Śmieszne, tak? A swoje widziałaś? Są króciutkie i sterczą jak druty. Jak oni cię kładą? Na tej twardej szkockiej głowie?

Sorcha zasłoniła dłonią usta.

- Pacieiek - oznajmiła. - Me i ja do palku. Kaćki. Alasdair nie rozumiał do końca, o co chodzi, więc

wolał zmienić temat.

- Posłuchaj, nie możesz być tu sama. Czy ktoś nie powinien się tobą zająć?

Sorcha zainteresowała się tymczasem przedmiota­mi pozostawionymi na stoliku. Zegarek nie wzbudził jej zainteresowania, zajęła się natomiast czymś zu­pełnie innym.

- Piciu - powiedziała, stukając w jego szklaneczkę <\o whisky. - Daj tego.

Whisky? A niech to. Przypomniał sobie, że kazał Wellingsowi nalać sobie szklaneczkę, wdał się z nim w dyskusję i po wymianie zdań nic upif ani łyka. Od razu zapadł w sen.

Sorcha przysunęła sobie szklaneczkę.

- Piciu - powiedziała. - Daj piciu.

- Nte - zaprotestował, (nistitwiując szklankę. - Ib nie dla dzieci, niezależnie od tego, czego cię tam w Szkocji nauczyli.

Sorcha wykrzywiła buzię, wyraźnie gotowa się roz­płakać. Alasdair wiedział, że tego z pewnością nie zniesie. Przetoczy! się więc na bok i posadził dziecko na kanapie.

- W takim razie chodź tutaj - powiedział, układa­jąc ja sobie na podotku.

- I nie krzycz, na miłość boską. A teraz się połóż.

0 tak nieludzkiej godzinie wszystkie moje dzieci po­winny spać.

Sorcha znów się roześmiała i ku jego ogromnemu zdziwieniu przytuliła do niego, zwinęła dłoń w piąst­kę i zamknęła oczy

Alasdair odwrócił głowę, by spojrzeć na jej delikat­ne, dzikie, rudawe loczki, które łaskotały go w nos

1 pachniały czymś świeżym i czystym. Niewinnością? Dziecko było na jego piersi niczym siodki ciężar, któ­ry dźwigał bez najmniejszego wysiłku. Sorcha wyglą­dała tak, jakby zdecydowanie zamierzała tu zostać.

- Ktoś pewnie po ciebie przyjdzie, prawda? - po­wiedział. - Przecież cię tu nie zostawią.

Sorcha wsadziła kciuk do buzi.

- Mama - powiedziała. - Me mama.

Esmee zawsze wstawała wcześnie. Lydia otrzyma­ła polecenie, by budzić ją codziennie o wpót do siód­mej, toteż zdziwiła się bardzo, gdy przed świtem usłyszała skrzypnięcie drzwi. Zaspana, w obawie przed porannym chłodem, Esmee naciągnęła sobie kołdrę na głowę. Lydia jednak nie zamierzała jej bu­dzić i Esruec chętnie /„nów zapadła w s.en.

Chwilę później - w każdym razie wydawało się jej, ze minęła zaledwie chwilka - Llsmee obudziła się i zobaczyła, że poranne słońce świeci prosto w jej okna.

- Dzień dobry, panienko - powiedziała energicznie Lydia, odsuwając zasłony. - Jaki piękny dzień! Sor­cha na pewno będzie chciała się wybrać do parku.

Lismće odrzuciła kołdrę i postawiła stopy na plu­szowym dywaniku przed łóżkiem.

- Chyba masz rację - odparła, ziewając. I nagłe powróciło tamto wspomnienie. - Lydto, wchodziłaś tu wcześniej?

Lydia odwróciła się od okna.

- To znaczy kiedy?

- Przed świtem, chodzi mi o to, że... - Urwała w pól słowa i wbiła wzrok w nowe łóżeczko Sorchy. -

0 Boże!

Lydia wypuściła z ręki sznur od zasłon, podbiegła do łóżeczka i rozpaczliwie zaczęła przeszukiwać po­ściel.

- Jak to się stało? Jak ona to zrobiła?

- Nie wiem. - Esmće ruszyła w stronę salki lekcyj­nej. Lydia pobiegła prosto do pokoju dziecinnego. Przeszukawszy gorączkowo oba pomieszczenia, spo­tkały się przy łączących je drzwiach.

- Nic, panienko - szepnęła Lydia. - O Boże! Do­kąd ona mogła pójść?

Esmec już wkładała szlafrok.

- Idź na tyty, Lydio - poleciła. - Poproś panią Henry, zęby posiata po pomoc. Ja zajmę się frontem

1 znajdę Wcllingsa.

Rsmee błyskawicznie znalazła się na dole.

- Wellings! - krzyknęła. - Wellings!

Wychynął zza rogu. Hsmee chwyciła go za ramię, oszalała z przerażenia.

-Wellings! Sorcha zniknęła!

- Zniknęła? - Kamerdyner cofnął się o krok. - Jak to zniknęła?

- Z łóżeczka- krzyknęła Esmee. - Obudziłam się, a jej tam nie było.

'Wellings zbladł.

- Niemożliwe!

- Porywacze! - zawołała Hsmec. - Hoże! Są w Londynie jacyś kidnaperzy?

Wellings pokręcił głowa.

- Nikt nic wchodzi) do domu. Nikt z niego również nic wychodził. Mogę za to ręczyć. Pewnie wygramo­liła się z łóżeczka i wylądowała na tej swojej twardej głowie. Nic się jej nie staio.

- O Boże! Boże!

- Jestem pewien, że kreci się gdzieś w pobliżu - za­pewnił ja Wellings. - Przeszukajmy szały i schowki.

Razem pobiegli do salki, bsmec miała serce w gardle. Bardzo szybko całe piętro aż się zaroiło od służby. Przeszukano szafy, schowki, a nawet pra-sowalnię. Ani śladu Sorchy. Lydia bieliła z płaczem po korytarzu i zaglądała cio katów, które już wielo­krotnie sprawdzano. Esmee zrobiło się niedobrze.

- Przeszukaj resztę domu i ogrody, Wellings -szepnęła, przyciskając palce do ust. - A ja pójdę i za­raz, nui o wszystkim powiem.

Wellings popatrzy! na nią pytająco. Powie pani co? I komu?

- Sir Akisdairowi. Muszę mu przecież powiedzieć, że /gubiłam Sorche.

Wellings zawahał się wyraźnie.

- Panno Hamihon, ma pani na sobie nocną bieliznę. Popatrzyła na niego nieprzytomnie.

- Pan Alasdair widywał już chyba kobiety w lakim stroju.

- Obawiam się. że niezupełnie w takim - mruknął kamerdyner, patrząc na szlafrok I.ismee zapięty wy­soko pod szyją. F.smee nie zwróciła na niego uwagi i pospieszyła w stronę schodów. Na kolejnym piętrze pobiegła korytarzem prosto do sypialni Ałasdaira i zapukała delikatnie w lekko uchylone drzwi.

Zatrzymała sie z ręka na klamce i zawahała sie.

- Prezentuje się pan przyzwoicie? -Absolutnie nie, ale jestem ubrany.

Włożyła głowę do środka i zobaczyła, ze MacLach-lan leży na sofie przy palenisku. Powstrzymując łzy, podeszła bliżej.

- Obawiam się. sir, że stało się coś strasz...

W tej samej chwili dostrzegła śpiące dziecko. Z trudem powstrzymując okrzyk, postąpiła naprzód. Sorcha oparła rączkę o owłosiony tors Macl.achla-na, tors bardzo muskularny, teraz niemal całkowicie widoczny przez rozpiętą koszule.

Mac Lach lan odwrócił ku niej głowę.

- Znów odebrało pani mowę?

Odzyskawszy energię, podbiegła do sofy i porwała dziecko w objęcia.

- Boże! Co pan robi? - krzyknęła, gładząc wtosy dziewczynki. - Jak pan śmie? Skąd pan ją wziął? Jak długo?

- Hola! Hola! - MacLaehlan wyciągnął rękę. - Do­syć tego przesłuchania. Dziecko jest tu od pół godziny, może dłużej, i o ile wiem, przyszło tu z wtasnej woli.

- Oczywiście! A pan ją po prostu zatrzymał! - Te­raz w jej głosie wyraźnie słychać byto oburzenie. -I nic pan w tej sprawie nie zrobił? Po nikogo pan nie zadzwonił? Nie zawiadomił, ze jest u pana?

Oczy MacLachlana biysnęiy groźnie.

- A pani nie pomyślała o tym, by zatrzymać ją w jej własnym pokoju? Poza tym to chyba moje dziecko! I mogę z nim przebywać, gdzie tylko zechcę. Ojco­stwo ma dwie strony. Jeśli nie przestanie pani na mnie krzyczeć, zabiorę ją do Crocklorda na karty.

Wciąż senna Sorcha przecierała piąstkami oczy. Esmee poczuta, że pali ją twarz.

- Nie ośmieliłby się pan!

Popatrzył na nią spod przymrużonych powiek.

-Nic wie pani, do czego jestem zdolny - powie­dział ostrzegawczo. - Już, chyba wspominałem, że nic nadaję się na ojca. A teraz proszę zabrać dziewczyn­kę do jej pokoju i zatrzymać ja- tam, na miłość boską. Proszę zaczekać! Jak, u diabła, ona się tu dostała?

Esmćc zatrzymała się w pół kroku.

- Wyszła z łóżeczka. Kiedy Lydia przyszfa odsłonić okna, już jej tam nie było.

- Więc z tego, co pani wic, sama zeszła po scho­dach albo wyszła przez okno?

Esmćc ruszyła na niego jak rozsierdzona lwica.

- Nie musi mi pan wytykać moich błędów! - wybu­chła. - Jestem ich doskonale świadoma. Tak, mogła ulec wypadkowi. To moja wina, przyznaję, i jestem tym przerażona tak, jak i pan powinien być. Ale pan nie jest. Cala ta sytuacja po prostu pana bawi. Jak już pan przesianie się śmiać, może pan przyjść na górę i wręczyć mi wymówienie, jeśli zdoła się pan wspiąć na schody i nie skręcić przy tym karku.

Alasdair kisit się we własnym sosie przez cały dzień, wściekły na siebie i zły na Esmćc. Miała oczy­wiście rację. Powinien byl zadzwonić na służącego w chwili, gdy dziewczynka zjawiła się w pokoju. Po­winien byt się domyślić, że inni będą się martwić. Ale był bardzo osłabiony i to po prostu nic przyszło mu do głowy. Nie zamierzał jednak przyznawać się do winy przed Esmćc, by nie narazić się na jej wzgar­dliwe komentarze.

Kiedy jego stary przyjaciel Dcvcllyn wysłał mu za­proszenie do Whitc'a, odczuł natychmiastową ulgę. Taki plan na popołudnie wydał mu się niemal ideal­ny. Potrzebował oddechu, a z Dcvellynem zawsze

świetnie się bawił. A potem mógt sobie znaleźć ko­lejna rozrywkę. Może udałoby mu się pokonać nowo nabyta awersję do kobiet i spędzić parę godzin mię­dzy mlecznymi udami Ingi Karlsson? Dzięki temu zapomniałby o Hsmee.

Zadzwonił po littricka. Kąpał się i ubierał w po­nurym milczeniu. Kiedy wreszcie węzeł krawata przybrał odpowiedni kształt, Alasdair cofnął się o krok i przejrzał w lustrze.

- Przepraszam za ostatni wieczór- mruknął. Chy­ba zachowałem się okropnie.

Ettrick uśmiechnął się dyskretnie.

- Pozwoli! się pan wnieść do środka. Potem nie ży­czył pan sobie jednak, bym zdjął panu ubranie. Ani położył do łóżka. Kazał pan sobie nalać whisky. W skrócie, mieliśmy z panem różne problemy.

Alasdair położył dłoń na ramieniu Ettricka, prze­prosił go raz jeszcze, zbiegł na dót i wyszedł na ulicę, prosto w słońce. Różne problemy. Co za niedomówie­nie! A najpoważniejszym problemem ze wszystkich by­ła lismee. Właśnie ta sprawa irytowała go najbardziej.

Wciąż był na siebie zly za to, co zrobi! poprzednie­go dnia. Lista zasad, którymi się kierował w życiu, nie była może zbyt długa, ale „nic figlować ze służą­cymi" znajdowało się zdecydowanie w czołówce. Ale przecież Esmee nie była służącą. Nie, sprawa przed­stawiała się znacznie gorzej. Miał do czynienia z do-br/c wychowaną mioth} óamą. Siostrą jego własnej córki. Błagał ją, by została, choć wiedział, że jest młoda i niedoświadczona.

To wszystko wystarczyło, by go zastrzelić.

Gdy przechodził energicznie na drugą stronę Prin-cess Street, o mało nie wpadł pod wóz pocztowy. Ko­nie stanęły dęba, dzwoniąc kopytami o bruk. Stan­gret zatrąbił w róg. Pasażerowie zaczęli krzyczeć.

Jezu Chryste! Alasdah wrócił na chodnik i wycią­gnął chusteczkę. Pot zalewał mu czoło. Zawsze są­dził, że spotka się ze Stwórca podczas pojedynku z jakimś pijanym mężem swojej kochanki, a o mało nie wpadł pod koła dyliżansu. A to nasunęło mu ko­lejną myśl. Sorcha. Był przecież, chcąc nie chcąc, od­powiedzialny za to dziecko. Życie i majątek nie sta­nowiły już wyląc/nie jego własności. Co by się stało z dzieckiem, gdyby leżał teraz na ulicy, wydając ostatnie tchnienie?

Zostałaby jej tylko siostra, trzysta funtów od Alas-daira, ta okropna lalka, którą wciąż rozbierała, i nie­wiele więcej. Po jego śmierci Hsmee nic zdołałaby udowodnić, że Sorcha jest jego córką... do diabła, nawet teraz miałaby z tym trudności, chociaż on wciąż żył. Nieślubne dzieci nie miały żadnych praw oprócz tych, które wyraźnie im się przyznało.

A to wymagało jednego z tych prawników o orlim nosie i kartki papieru z całym tym prawniczym bełko­tem, którą musiałby przeczytać i podpisać, choć nie rozumiałby z tego ani słowa. I ta myśl okazała się ostatnim gwoździem do trumny czegoś, co jeszcze nie­dawno zapowiadało się jako obiecujące popołudnie z bardziej lub mniej interesującym zakończeniem oznaczającym uda Ingi lub inne części jej anatomii.

Alasdair westchnął głęboko, włożył chusteczkę z powrotem do kieszeni i poszedł do White'a. Gdy dotarł do prawie pustej o tej porze kawiarni, rozpo­godził się nieco na widok przyjaciela, który siedział przy stoliku pod oknem. Markiz Devcl!yn nie był jednak całkiem przytomny, o nie. Nieważne. Kilka­krotnie udzielił już Alasdairowi bardzo cennych rad w pijanym widzie lub nawet w półśnie.

Od łat mówiło się o tym. by wyrzucić Dcvelly-na z klubu, ale jego ojciec był księciem, więc nikt nic

ośmielił się tego zrobić. Alasdair nic opowiadał się po żadnej ze stron. Markiz był niewątpliwie trochę nieokrzesany. Teraz bujał się na krześle, krzyżując nogi na blacie stolika. Głowę odrzucił do tylu, roz­chylił usta i wydawai dźwięki jak świnia połykająca ogryzęk.

Alasdair rozejrzał się. Nie dojrzał w pobliżu niko­go znajomego, więc kopnął od spodu blat stolika. De-vellyn ocknął się z przekleństwem na ustach, a buja­jące się krzesło opadło na wszystkie cztery nogi.

- 'lb ty, prawda? - spytał, gdy przejrzał na oczy. -Szukasz guza?

- Wiesz, co mawia babka MacGregor- powiedział Alasdair, siadając. - Kto szuka, ten znajdzie.

- Daj mi spokój z babką MacGregor - mruknął Devełlyn. - Która godzina?

- Wpół do pierwszej? Kiedy odpłynąłeś? Devellyn przetarł pięściami oczy.

- Nic pamiętam.

Nadszedł służący i Alasdair od razu wysłał go po kawę. której bez wątpienia potrzebował Devellyn.

- Mani niesamowitą wiadomość. Na pewno cię za­skoczy - powiedział do markiza.

- Mnie już nic nie zaskoczy - odparł markiz. - Po­za tym chyba już wszystko wiem. Jadłem wczoraj ko­lację z. Ouinem. Bredził coś o tym, że całą waszą trój­kę przeklęła jakaś Cyganka.

- Moje przekleństwo ma na imię Sorcha - przy­znał Alasdair. - Albo Esmee - dodał w myślach. Wszystko zależało od punklu widzenia.

- Słyszałem - powiedział markiz. - Co zamierzasz? Alasdair uniósł obie brwi.

- Mam wobec nich zobowiązania, choć mój prze­mądrzały braciszek nie może się z tym pogodzić.

l)evellvn wzruszył ramionami.

- Każ mu się powiesić. A sam rób, co uważasz za stosowne. - Urwał i ziewnął szeroko. - Ładna?

Alasdair wolno skinął głową.

- Naprawdę urodziwa- przyznaj. - A przy tym spokojna i elegancka.

Devellyn popatrzył na niego dziwnie.

- Nigdy nic słyszałem o spokojnym i eleganckim dziecku.

Alasdair poczuł, że zalewa się rumieńcem.

- Masz na myśli Sorche? - mruknął. - Tak, Sorcha jest śliczna jak brzoskwinka. Ale ja mówiłem o jej siostrze.

- Siostra! -zachichotał Devellyn. -A ja myślałem, że to okropna złośnica.

Alasdair uznał, że czas zmienić temat.

- Gdzie jest Sidonic?

- Spieszyłem tu w interesach, a ona źle się czuje w moim faetonie, więc przyjedzie w przyszłym tygo­dniu powozem matki. Są teraz w Stoneleigh z Tho-masem i kilkunastoma motkami wełny. Mama na­uczyła Sid robić na drutach.

- Dobry Boże! Czarny Anioł Londynu został rap­tem udomowiony? - gorączkowo szukał czegoś sen­sownego do powiedzenia. - Kot Thomas pewnie sza­leje z radości wśród tych kłębków wełny...

Markiz przewrócił oczami.

- Ten koszmarny kocur ma chyba inne zajęcia. Nie można spokojnie pójść do ogrodu, żeby sie nie po­tknąć o jakiegoś martwego gryzonia. Krety, nietope­rze, szczury, myszy polne, co tam jeszcze chcesz. Czasem przynosi je na schody. Wczoraj Fcnton po­łknął się o takiego zwierzaka. Wrzeszczał tak. że sły­chać go było nawet w Brighton.

Fenton, lokaj Dcvellyna, miał słabe nerwy i chory żołądek, ale fantastycznie wiązał muszki. Alasdair

chciał go już od dawna zwabić do siebie, ale honor mu na to nie pozwalał. Można sypiać z żoną przyja­ciela i nie narażać się na ostracyzm towarzyski, ale kradzież lokaja była zdecydowanie w złym tonie. Fentonowi nie pozostawało nic innego, jak tylko się pogodzić ze wszystkimi uciążliwościami życia na wsi, W tym momencie przyniesiono kawę. Alasdair za­mieszał swoją i to przypomniał mu, jak robił dokład­nie to samo dziś rano i co się stało później. Ale to nie wystarczyło. Musiał przestać myśleć o pannie Esmee Hamilton w ogóle, a szczególnie o tym, jak małe i krągłe są jej pośladki. I jak słodko i miękko smakowały jej usta.

- Cukru? - Alasdair popatrzył przez s.tói. Dcvcllyn podsunął mu ponownie cukiernicę.

- Słodzisz?

Alasdair pokręci! głową.

- Nie, dziękuję - wykrztusił. - Mam nadzieję, że Sidonie dobrze się czuje.

Devellyn zwiesił głowę.

- Nie bardzo - powiedział. - Co rano zwraca śnia­danie. A ja na to patrzę i wiem, że to wszystko przeze mnie. Patrzę i wiem, że najgorsze jeszcze przede mną. W dodatku potem, jak się to już wszystko skończy, i tak nie będę umiał utrzymać małego w spodniach, więc znów wrócimy do punktu wyjścia.

Alasdair uniósł brwi.

- Dziękuję, że podzieliłeś się ze mną swoim opty­mizmem.

Ale Devellyn już go nie słuchał.

- Alasdair - powiedział, wychylając się naprzód. -Nie jestem pewien, czy wytrzymam jeszcze sześć miesięcy tego piekła.

Devellyn, zwykłe niewrażliwy jak nosorożec, wyda­wał się absolutnie wykończony ciążą żony. Alasdair

zaczynai się czuć nieswojo. Pomyślał o tajemniczej la­dy Achanalt i o tym, co ona musiała /.nosić. Bied­na kobieta nic mogia nawet liczyć na wsparcie męża. Nie miała męża ani nawet kochanka, z którym mogia dzielić smutek czy radość, zakładając, że w ogóle tro­chę tej radości za/na ta. Przecież było zupełnie prze­ciwnie - jej małżonek życzył jej wszystkiego najgor­szego. Ponownie odezwało się w nim poczucie winy.

- Coś ci powiem, Dev - mruknął, przechylając się przez stół. ■- Całe to narzekanie jest dobre dla płacz­liwych kobiet. My musimy podchodzić do kłopotów po męsku. Powinniśmy natychmiast wyruszyć na Du­ke Street, otworzyć butelkę najtańszej brandy i po­rządnie się upić.

Dcvcllyn nie pozwolił się długo prosić. Wyruszyli w drogę w dobrej komitywie i szybko dotarli do po­siadłości markiza przy Maylair. Ledwo jednak otwo­rzyli butelkę i wypili po szklaneczce, Alasdair przy­pomniał sobie o swoim przekleństwie. 1 swoich obo­wiązkach. Nowych zobowiązaniach moralnych. Co więcej, dopiero niedawno pozbył się kaca i brandy przyprawiła go o niemiłe skurcze żołądka.

- Jak się nazywa ta twoja kancelaria. Dev? ■ spy­tał. -Ta w City'/

Devellyn wpatrywał się w pusty kieliszek.

- Brown i Pennington - odparł. - Mieści się przy Gracechurch Street.

Ma.eLachlan.owie zawsze korzystali z, usług, Stcr-linga, Alasdair nigdy nie musiał korzystać z usług miejscowych prawników.

- Są dyskretni? - spytał. - Można na nich polegać?

- Całkowicie.

- W takim razie muszę iść - powiedział, odstawia­jąc z brzękiem szklankę

Ale Dev albo go nie usłyszał, albo nie /rozumiał. Z cygarem w zębach sięgnął po butelkę i przechylił ją nad szklanką Alasdaira.

O piątej po południu Esmće kończyła właśnie roz­mowę z panią Dobbs, piątą kandydatką na niańkę, słodką, pogodną kobietą, oddaną najwyraźniej każ­demu powierzonemu sobie zadaniu. Esmee nie mia­ła serca jej powiedzieć, że Sorcha jada niańki na śnia­danie i miażdży pogodne usposobienia pod obcasem swojego bucika. Tego ranka zdążyła już wylać na pod­łogę całą owsiankę, w napadzie szału podrzeć skar­petkę, wysmarować kreda cały pokój dziecinny, a po­tem wrzucić do sedesu szpilki do włosów Lydii. Tylko że Lydia wiedziała już przynajmniej, na co ją stać.

Esmće podniosła się z kanapy w gabinecie Mac-Lachiana, żałując, że Wcllings nie wybrał innego po­mieszczenia na te rozmowy.

- Dam pani znać - powiedziała, wyciągając rękę do pani Dobbs. - Dziękuję, że pani przyszła.

Zadzwoniła po lokaja, żeby odprowadził panią Dobbs do drzwi, poskładała papiery i zeszła na dół, aby porównać swoje zapiski z notatkami Wcllingsa. Może on zauważył coś, co uszło jej uwadze.

Po krótkiej wymianie informacji Esmee podzięko­wała mu i odwróciła się, by wyjść. Właśnie wtedy roz­legło się pukanie do drzwi. Wellings otworzył i zoba­czyli kobietę w fioletowym kapeluszu. Stała na pierwszym schodku, na ramieniu trzymała muśli­nowy pokrowiec.

- Dobry wieczór - powiedziała pogodnie. - Czy sir Alasdair jest w domu?

- Nie - odparł ciepło kamerdyner. - Przykro mi, madam.

Kobieta weszła do środka.

- No cóż, wpadłam tylko to zostawić. - Wręczyła pokrowiec Wellingsowi i wyciągnęła rękę do Esmee. -Bardzo mi miło. Pani nazywa się chyba Hamilton i jest pani guwernantką. Jaka pani śliczna. Ja nazywam się Julia Crosby, przyjaźnię się z panem Ałasdairem.

Esmee była tak zdziwiona, że prawie odjęło jej mowę.

- lak... to znaczy nazywam sie Hamilton.

- Bardzo mi milo. - Pani Crosby znów odwróciła się do Wellingsa. - Proszę dopilnować, żeby to dotar­ło do littricka. Będzie wiedział, co z tym zrobić.

W muślinowym pokrowcu z pewnością było ubra­nie - spodnie i marynarka, które zostawi! u niej Mac-Lachlan, choć kobieta okazała się na tyle taktowna, by nie powiedzieć tego wyraźnie.

- Dziękuje pani - odparł kamerdyner. - Czy mogę zaproponować herbatę albo coś innego do picia?

- Pod warunkiem że przyłączy się do mnie pan­na Hamilton.

Esmee otworzyła usta i znowu je zamknęła.

- Mnie również jest bardzo miło - odpada.

Pani Crosby uśmiechnęła się, a jej uśmiech roz­świetlił pokój. Esmee bez trudu uwierzyła, że pani Crosby jest aktorką, gdyż była piękna i jej uroda przykuwała uwagę. Nie sprawiała jednak wrażenia kobiety w guście Alasdaira. Wyglądała na starszą, starszą nawet od matki Esmee, miała skłonności do tycia i śmieszki wokół oczu. Esmee wydawało się, że Macl.achlan gustuje raczej w szczupłych tancer­kach o kocich ruchach i narowistym usposobieniu.

Popatrzyła znów na panią Crosby i poczuła ukłu­cie zazdrości. Jak MacLachlan śmiał całować ją lak namiętnie, skoro sypiał z tak... miłą kobietą?

Bo rnóg] sobie na to pozwolić. Bo ona mu na to pozwoliła. A nawet go do tego zachęcała. Pani Crosby odchrząknęła głośno.

- No cóż - powiedziała Hsmee z udaną wesoło­ścią. - Przejdziemy do salonu?

Razem ruszyły po schodach na górę, a tymczasem Wellings zamówił herbatę.

- Zdaje się, że sir Alasdair kupował ostatnio przy Strund mebelki dla dzieci - zauważyła pani Crosby. - Wystarczyłoby chyba dla pułku dzieci. Na­robił wokół siebie sporo zamieszania.

Esmee zerknęła prze/ ramię.

- Miai posłać Wellingsa. Nie wiem, dlaczego tego nie zrobił.

- Tak, Wellings jest uosobieniem dys...

Nagle rozległ się tłumiony krzyk, Esmee odwróci­ła się ponownie i zobaczyła, jak pani Crosby pada na kolana, chwytając jedną ręką dywan, drugą ści­skając łono.

- Wellings! - krzyknęła Esmee. - Wellings!

- Och -jęknęła pani Crosby. - Boże! Twarz miała białą jak kreda, elegancki kapelusz spadł jej z głowy i sturlał się w dół po schodach.

Esmee przyklękła i chwyciła kobietę za rękę.

- Co się stało? Czy może mi pani powiedzieć? Wellings zjawił się ponownie, za nim jeden z lokajów. Rzucił tylko okiem na panią Crosby i przeniósł

wzrok na Esmee.

- Niech pani wyjdzie schodami od ogrodu i powie Hawesowi, żeby natychmiast sprowadził doktora. Szybko.

Minęło parę minut krzątaniny- Esmee zrobiła, co jej kazał Wellings i wysłała I lawesa do miasta na naj­lepszym koniu MacLachlana. Mężczyźni doprowa­dzili jakoś panią Crosby do łóżka i posłali po panią

Henry. Starsza pani wyłaniała się co chwila z pokoju z. ponurą miną i wysyłała mężczyzn po różne napoje, prześcieradła i inne rzeczy.

- Wyzdrowieje? - spytała Esmee. kładąc delikatnie dłoń na ramieniu pani Henry. - Co się właściwie stało?

Ale pani Henry tylko kręciła głową.

Zanim doktor Strauss dotarł na miejsce, minęła wieczność. Byt pulchnym, starszym panem w drucia­nych okularach i mówił z wyraźnym szkockim akcen­tem. Przez chwile konferował z poważną mina z panią Henry, po czym wszcdi do pokoju. Esmee nie wiedzia­ła, co ma ze sobą począć, więc weszła na górę. żeby za­jąć się Sorchą. Lydia wycinała właśnie laleczki z papie­ru, przykuwając w ten sposób całkowicie uwagę dziec­ka. Raz. czy dwa Sorcha próbowała marudzić, ale Ly­dia świetnie dawaia sobie z nią radę. Esmec przypatry­wała .się tej scenie z podziwem dla talentu pokojówki, która doskonale radziła sobie z humorami małej.

Pół godziny później Hsmee zeszła z powrotem na dół i zobaczyła, ze wyraźnie poruszony MacLachlan stoi na progu w towarzystwie lekarza i cicho z nim roz­mawia. Zobaczył Lsmee i szybko ruszy i w jej kierunku.

- ('o sie stało, panno Hamilton? Potknęła się? Upa­dla?

- Nie wiem - powiedziała Esmee. - Chyba nie. Doktor już kręci! głową,

- Twierdzi, że nie - powiedział z naciskiem. - Mó­wi, że nagle chwyciły ją skurcze i ból.

- Hoże... -szepnął MacLachlan, przesuwając dło­nią po włosach. - Czy jest... jeszcze nadzieja?

Doktor nie miał zbvt radosnej miny.

- Może - powiedział z wahaniem. - Ból ustał, a dziecka nic straciła. W każdym razie jeszcze nie.

Dziecko? Pani Crosby oczekiwała dziecka? Esmee zaczęło się kręcić w głowie.

Usłyszała za sobą szepty mężczyzn.

- Ale co się stało'.' - spyta) głośniej MacLaehlan. -.laka jest tego przyczyna1? I et) można właściwie zro­bić? Ma leżeć? Stać na głowie? Co robić?

- Nie wiem, et) się sta to - wyznał. - Przeciwko niej przemawia wiek. Musi pan sobie zdawać z tego sprawę.

MacLachlan stracił panowanie nad sobą.

- Wcale nie! - prawie krzyknął. Przecież kobiety w tym wieku bardzo często rodzą dzieci.

- I jeszcze częściej je tracą - odparł doktor. - 'la­ka jest wola natury.

- Babka MacGrcgor urodziła swoje ostatnie dziecko, kiedy miała prawie pięćdziesiąt lat - ryknął MacLachlan. - J do dziś potrafi mi zfoić skórę.

Doktor Strauss chwycił MaeLachlana za łokieć.

- Nie musi pan krzyczeć, sir Alasdair - powiedział. - Zrobimy, co w naszej mocy, obiecuję. A teraz, jeśli pan pozwoli, wrócę do pacjentki.

- 'Jak, tak, dobrze - mruknął MacLachlan, burząc włosy. - Uczynię wszystko, by panu pomóc. Wszyst­ko. Proszę mnie dobrze /rozumieć, ona tak bardzo pragnie tego dziecka.

Doktor trzymał już jedną rękę na klamce. - Jeśli dziecko ma przeżyć, pani Crosby musi leżeć zupełnie nieruchomo, dopóki nie ustanie krwawienie. A to może trwać wiele dni. a nawet tygodni. W żadnym wypadku nie wolno jej wstawać.

MacLachlan przełknął ślinę

- Przywiążę ją do tóżka, jeśli będzie trzeba.

- Nie będzie pan musiał - odparł ponuro doktor. Ona też jest gotowa do poświęceń. Proszę teraz zo­stawić tę sprawę mnie.

MacLachlan skinął głową i zwrócił się do Esmćc, tak jakby to ona była następna na liście katastrof, którymi musiał się zająć.

- A pani pójdzie ze mna do gabinetu - powiedział zdecydowanym tonem. - Mamy parę spraw do omó­wienia.

Esmee zbladła.

- Chodźmy, panno Hamilton - powtórzył z naci­skiem.

Doktor już zniknął im z oczu. MacLachlan chwy­ci! Esmee za ramię i poprowadził stanowczo przez korytarz. Otworzył drzwi, wepchnął ją do środka i zamknął pokój.

- Boże! - powiedział, oddychając ciężko. - Co za koszmarny dzień!

- I kto to mówi? - spytała cierpko Esmee. - To co ma powiedzieć pani Crosby, która traci krew z pań­skiej krwi? To dopiero jest koszmar.

Szczęka MacLachlana drgnęła niebezpiecznie.

- Nie jest mi obojętne cierpienie Julii - wycedził przez żeby. - Chętnie wziąłbym je na siebie, gdybym mógł. Ale mogę postąpić tylko jak przyjaciel.

- Nie życzę żadnej kobiecie takich przyjaciół. Szwenda się pan po mieście z butelką brandy, a ona roni właśnie pana kolejne dziecko.

Nie usiadła, czego on nawet nic zauważył. Prze­chadza! się teraz między oknami zjedna ręką na kar­ku, drugą na biodrze. Coraz mocniej zaciskał szczę­ki, coraz szybciej pulsowała mu żyłka na skroni.

- No i co? - natarła na niego ostro. - Nie ma pan nic więcej do powiedzenia?

Odwrócił się nagie.

- Teraz niech pani mnie posłucha, mała wiedźmo - powiedział. - I to uważnie, bo powtórzę to tylko raz. Dziecko Julii Crosby to nie pani sprawa, ale je­śli już o to chodzi, to moja również nie.

- To prawda. Nic moją sprawą jest to, że zostawia pan bękarta w każdej parafii - odparowała Esmee.

- Ma pani rację. Może rzeczywiście tak jest. Ale skoro już bronię się przed pani atakiem, to proszę przyjąć do wiadomości, że wcale nie spędziłem całe­go dnia z butelką.

- Rzeczywiście! Ale cuchnie pan brandy!

- Tak jak wczoraj kawą - warknął. - Ani pani, ani lord Devellyn nie grzeszycie zręcznością. On wylał mi brandy na spodnie.

Esmee nic wierzyła w ani jedno siowo.

- Pewnie. Nic byio pana cały dzień, a kiedy wreszcie wrócił pan do domu, śmierdzi pan, jakby spędził cale popołudnie w rynsztoku. Co można sobie pomyśleć?

Wycelował palec w jej twarz.

- Panno Hamilton, gdybym chciał, żeby ktoś mnie upominał, obrażał albo wychowywał, wziąłbym sobie żonę, a nie guwernantkę - syknął. - Poza tym nie płacę pani za myślenie.

Esmee poczuła, jak narasta w niej gniew.

- A za co? - spytała ostro, kiedy znów zaczął space­rować po pokoju. - Za zaspokojenie potrzeb mojego pana, kiedy znów najdzie go ochota na zabawy? Proszę mnie upomnieć, jeśli znów pomylę swoje obowiązki.

Odwrócił się z wściekłością, chwycił ją za ramio­na i popchnął na drzwi.

- Zamknij się. Esmee -warknął. - Chociaż raz się zamknij, do cholery.

I nagle zaczął ją całować - namiętnie i brutalnie.

Próbowała się wyrwać, ale nie wypuszczał jej z ob­jęć. Szorował zarostem po deiikatnej skórze jej twa­rzy, ręce mocno zacisną! na ramionach.

Usiłowała się oswobodzić. Nozdrza miał rozsze­rzone, usta gorące i natarczywe. Coś się w niej zała­mało, poddaio, kazało rozchylić usta. by oddać mu pocałunek. Gdy wsuną! język głębiej, zadrżała. W tej pieszczocie nie było czułości, tylko zwierzęcy, prymi-

tywny głód. Zaczęła odpychać jego ramiona, a gdy to nie odniosło skutku, uderzać w nie pięściami.

Przerwał pocałunek równie gwałtownie, jak go za­czął, i popatrzył jej w oczy - nozdrza wciąż miał roz­szerzone, oddychał głęboko i szybko. A potem przy­mknął powieki.

- Niech to diabli - szepnął. - Nic. niech mnie diabli. Na chwile zapadła przerażająca cisza. W końcu

przerwała ja Esmee.

- Powinnam pana zabić - wycedziła przez zęby. Proszę mnie więcej nie dotykać, panie MacLachlan. Ja nic jestem panią Crosby. Nie jestem nawet moją matką, bo chyba się panu coś pomyliło. Proszę teraz zabrać te lubieżne ręce, bo kopnę pana w..., tak że się pan nie pozbiera.

Odepchnął ją od drzwi, nie otwierając oczu.

- Tak, proszę iść - szepnął, odwracając się do niej plecami. - Proszę iść, na Boga. I proszę tu już więcej nie wracać, niezależnie od tego, co będę mówił.

Gdy otwierała drzwi, zawiasy skrzypnęły na znak protestu.

- lismee? - wykrztusił chrapliwie. Odwróciła się z ręką na klamce.

Nawet na nią nie patrząc, MacLachlan wyjął z płasz­cza plik dokumentów.

- Proszę to zabrać - powiedział. - I schować w bezpiecznym miejscu. - Niech pani zabierze te pa­piery, nawet jeśli będzie pani cbckiki stąd wyjechać.

Rozdziaf 5

Spacer w parku

*)

Kolejne dwa tygodnie upłynęły w bardzo pesymi­stycznym nastroju, gdyż choroba pani Crosby wytrą­ciła wszystkich domowników z równowagi. Dama zo-stafa umieszczona w sypialni w pobliżu frontowych drzwi. Leżała z gtową i stopami opartymi o stos po­duszek. Codziennie po południu Hsmee zaglądała do niej i proponowała, że jej poczyta, ale pani Cros­by zawsze odmawiała. Wydawała się zażenowa­na swoją sytuacją.

Codziennie przychodził doktor Strauss i mamrotał coś do chorej swoim dziwnym akcentem. A raz, gdy Esmee zapomniała zapukać do drzwi wystarczająco głośno, zobaczyła MacLachlana, który siedział przy Józku pani Crosby z giową opartą o jej dłonie. Była to bardzo intymna, poruszająca scena. Żadne /, nich nic zauważyło Esmee. która poczuła ukłucie jakiegoś dziwnego żalu, i cicho zamknęła drzwi.

Pani Crosby miała też innych gości. Para o nazwi­sku Wheeler przychodziła codziennie rano. regular­nie jak w zegarku. Pan Wheeler. przystojny mężczy­zna około pięćdziesiątki, wyglądał zawsze tak, jakby

bolał go brzuch. Esmćc była niemal pewna, że widy­wała go wcześniej podczas niedzielnych mszy u Świę­tego Jerzego, lecz nigdy nie widziała z nim żony.

1 tak mijały dni. Pani Ctosby stopniowo odzyski­wała humor i rumieńce. Przed upływem trzech tygo­dni od jej upadku doktor Strauss przyjechał na Gre-at Ouccn Street powozem i z płóciennymi noszami. Pan Wheelcr i jeden ze służących znieśli chora ostrożnie po schodach i zawieźli do domu. MacLa-chlan przepadł bez wieści.

Z wyjątkiem epizodu w pokoju pani Crosby E.sniee prawie go nic widywała. Znikał na całe noce i wracał nad ranem w okropnym stanie.

- Znów podcięty- szepną! raz Ettrick do Welling-sa, niosąc na górę szklankę wody sodowej i dzbanek kawy. Nawet z daleka Iismee widziała, że zmarszcz­ki znacznie mu się pogłębiły - wyglądał teraz na­prawdę na trzydzieści sześć lal, czyli dokładnie na ty­le, ile mial. czego dowiedziała się od Lydii.

Bvl atrakcyjniejszy od Merricka, ale oprócz wzro­stu i szerokich barów nie byle miedzy nimi ani śladu podobieństwa. Alasdair odznaczał się złocista uroda smukłego boga, a ciemnowłosy Mernck miał smagła cerę i brzydka szramę na szczęce. Sprawiał wrażenie okrutnika. Wiedziała od Lydii. że mieszka w bardzo ekskluzywnym miejscu, zwanym Albany, gdzie za­możni kawalerowie z towarzystwa wynajmowali apartamenty.

Może z tego powodu Mernck traktował jadalnię starszego brata jak własną. Przy tych rzadkich oka­zjach, gdy miała okazję go widzieć, starała się pa­trzeć na niego z góry, co nie było łatwe z powodu różnicy wzrostu. Niemniej jednak udawało jej się osiągnąć efekt. Merrick MacLachian kłaniał się jej zawsze sztywno i odchodził.

Czasem towarzyszył mu lord Wynwood, który od­nosi! się do niej ciepło i miał życzliwe spojrzenie. Za­wsze pytał ją o Sorchę, a dwukrotnie, gdy czekat na MacLachlana, zaprosił na wspólną kawę. Był bar­dzo miłym rozmówcą i Esmec chętnie spędzała czas w jego towarzystwie.

Sorcha wciąż miewała napady złego humoru, ale Lydia została oficjalnie zatrudniona jako jej niańka. Codziennie po południu zastępowała Esmee, która mogła dzięki temu zejść na dół i wypić herbatę w to­warzystwie Wellingsa i pani Henry, co dawało jej upragnione chwile wytchnienia.

W tym czasie schemat zaczął się powtarzać. Esmee schodziła na dół i niemal w tej samej chwili MacLachlan, który tymczasem zdążył już ocucić się ka­wą i wodą sodową, wchodzi] na górę do .salki lekcyjnej.

Wiedziała od Lydii, że po prostu siadał w pokoju i patrzył, jak bawi się Sorcha. Żywiąc nikłą nadzieję na to, że jest w stanie czegokolwiek to dziecko na­uczyć, Esmee kupiła kredę i małą tablicę. Niestety, Sorcha nie wykazywała specjalnego zainteresowania alfabetem. Zdecydowanie bardziej lubiła schematycz­ne postacie i surrealistyczne obrazki, jakie rysował dla niej MacLachlan. Czasem Sorcha prosiła go też o po­moc przy ubieraniu lalki lub ustawianiu klocków.

Nadeszła połowa października i wtedy nastąpiło niepisane zawieszenie broni między MacLachlanem i Esmee. Tak jakby się umówili, oboje unikali sytuacji sam na sam. Jednak pewnego popołudnia Esmee ze­szła na podwieczorek, który tego dnia wyjątkowo się opóźnił przez jakiś maty kryzys w kuchni. Kręciła się po domu przez ponad kwadrans, a potem wróciła do salki lekcyjnej.

Zajrzała do środka - MacLachlan przycupnął na jednym z małych drewnianych krzesełek, Sorcha

siedziała na blacie stolika. Pozostałych dziewięć krzesełek, które okazały się zupełnie zbędne, w ta­jemniczy sposób zniknęto z pokoju. W kacie ktoś ustawił ]cdnak mały namiot, którego plandeka z brą­zowego koca wydawała się podejrzanie wybrzuszo­na. No cóż. Krzesełka jednak na coś się przydały.

Znów skierowała uwagę na Sorchę i MacLachla-na, którzy razem wyglądali dość dziwnie - on w dłu­gich brązowych butach zajmujących niemal całą sze­rokość stołika, Sorcha w lalbaniastej spódniczce, w której przypominała małą księżniczkę.

Na stoliku leżało kilka książek nieznanych Esmee. Wśród nich znajdowały się również i te w sztywnych oprawach, z obrazkami, które wcześniej zajmowały miejsce na półkach w sypialni. Sorcha i jej ojciec oglądaii właśnie jedną z nich. I w tej właśnie chwili Fsmee zauważyła, że Sorcha ma w buzi coś okrągłe­go i lśniącego.

- Skąd ona to wzięła'? - krzyknęła, wpadając do po­koju.

MacLachlan podniósł wzrok na dziewczynkę.

- Niech to diabli! -wykrzyknął. - Daj to, gagatku! Fsmee przygotowywała się już w duchu na kolejny

napad złości. Nieoczekiwanie dziecko wypluło ta­jemniczy przedmiot prosto na dłoń ojca, zaśmiewa­jąc się do rozpuku.

Alasdair wytarł go o nogawkę.

- Boże - powiedział. - Kolejny babiloński numi­zmat.

- Ta cenna moneta? - spytała Esmee. - Skąd ona je bierze?

MacLachlan uśmiechnął się łobuzersko i wskazał otwartą skrzynkę.

- Próbuję nauczyć to dziecko szacunku do numi­zmatyki.

Rsmee popatrzyła na niego niewidząeym wzro­kiem. Przez chwilę nic widziała nic poza błyskiem w jego oczach. A potem zebrała wszystkie siły i przy­wołała się do porządku.

- To znaczy kolekcjonowanie monet - wyjaśnił, nieświadom, jak na nią działa.

Zdobyła się na nonszalancki ton.

- Odkładanie ich do szkatułki'.' Myślałam, że dla S/kotow to naturalne.

MacLachlan odrzucił głowę do tylu i roześmiał się głośno.

- Rzeczywiście, dla większości tak - przyznał. -Ale. panno Hamilton, to są drogie i cenne monety.

- W takim razie dobrze - powiedziała, opierając jedną rękę na biodrze. - Co niezwykłego jest w tej, którą teraz żuje Sorcha?

MacLachlan zmarszczył brwi.

- A niech mnie diabli! - wykrzyknął, odbierając dziewczynce monetę.

- Niech diabli - powtórzyła Sorcha. Nastroszył się jeszcze bardziej.

- Nie mów tak.

- Nie mów tak - zawtórowała dziewczynka.

- Dziecko natychmiast uczy się wszystkiego -orzekła Esmće surowo.

MacLachlan westchnął głęboko.

- Nie krzycz na mnie, Esmee, robię, co mogę. Esmće uśmiechnęfa się.

- Tak, wiem, co się mówi na temat dobrych chęci - mruknęła. - Co robiliście? - Odwróciła do siebie tablicę i zrobiła zdziwioną minę.

- To opos - wyjaśni! MacLachlan.

- Widzis? Opos - powtórzyła Sorcha, wskazując rysunek. - Widzis?

Esmee przekrzywiła głowę, żeby się lepiej przyjrzeć.

- O-pos?

- Północnoamerykański torhacz - wyjaśnił Mac­Lachlan.

- Naprawdę? Jest bardzo...

- Brzydki? - podpowiedział MacLachlan. - Pew­nie pani sądzi, że brak mi talentu. Ale zapewniam panią, że tak nie jest. Oposy to bardzo nieatrakcyjne zwierzęta.

Esmee popatrzyła na niego spod oka.

- A co mu wystaje z czoła?

- Lóg - powiedziała Sorcha. Widzis? Lóg!

- Widzę - mruknęła Esmee. - Rogaty torbacz? Fa­scynujące!

MacLachlan uśmiechną! się nieśmiało.

- Nic, to taki róg jak u jednorożca. Lismee uśmiechnęła się jeszcze szerzej. -- Jednorożca?

MacLachlan zburzył włosy dziewczynki.

- Nie zapomniałem o urodzinach tego skrzata -odparł. - Albo, szczerze mówiąc, dowiedziałem się o nich wczoraj od Wcllingsa. Kupiłem jej nową ksią­żeczkę z obrazkami. Najbardziej podobała jej się hi­storyjka o jednorożcach.

Esmee wzięła książeczkę do ręki. Jej uśmiech przygasł. Nie sądziła, że MacLachlan będzie pamię­tał o urodzinach Sorchy.

-Jajej kupiłam drewniany wózeczek. I rękawiczki.

- Więc jest rozpieszczaną, tuata. księżniczką - od­parł, - A dziś księżniczka chce, żeby wszystkie zwie­rzątka miały na głowach rogi.

Sorcha puknęła palcem w tablicę.

- Lóg? Widzis'' - spytała dumnie. Olożce mają togi. MacLachlan zdjął ją ze stołu i posadził sobie

na kolanach.

- Jednorożce tak - poprawił, strzepując kredę z paluszków dziewczynki końcem fulara. - Ale opo­sy, te prawdziwe, ich nie maja. Narysowałem tak, że­by sprawić ci przyjemność.

Sorcha zachichotała i zaczęta się bawić jego szpil­ka do krawata. W odpowiedzi poprawił jej kręcone włoski, zakładając je dziewczynce za ucho.

lismee patrzyła na nich, a dziwne ciepło zalewało jej serce. Niestety, ta ciepła fala opadła niżej, aż do kolan, osłabiając znacznie jej siły. Przebywanie w towarzystwie lego mężczyzny byto naprawdę nie­mądre. Niewiele myśląc cofnęła rękę z oparcia krze­sła, na którym siedział MacLachlan, i odsunęła się

0 krok.

Po chwili zdała sobie sprawę, że jej gest nie pozo­stał bez odpowiedzi. MacLachlan pocałował Sorchę

1 postawił ją na ziemi.

- Idź, kruszynko. - Z tymi słowami wstał i zaczął zamykać kufer. Sorcha wyjrzała zza stołu. Jej dol­na warga drżała niebezpiecznie.

- Wychodzi pan? - spytała Esmee.

Popatrzył na nią dziwnie twardo i zacisnął usta, jakby poczuł nagle jakiś ostry ból.

- Chyba powinienem.

Esmec nic wiedziała, co powiedzieć. Oczywiście nie chciała, by został. Niemniej jednak Sorcha naj­wyraźniej przepadała za jego towarzystwem. Impul­sywnie wydagnęhi reke, by dotknąć jego rinmcnki, zatrzymać, by powiedzieć... właśnie... co?

Na szczęście wybrał akurat tę chwilę, by zrobić krok naprzód i sięgnąć po ostatnie pudełko.

- Nie wiedziałam, że zbiera pan monety - powie­działa głupawo.

Uśmiechnął się, ale jego oczy pozostały poważne.

- I to bard/o chciwie - wyznał. - To takie przyzwy­czajenie z dzieciństwa, które stato się czymś w rodza­ju obsesji, w dodatku bardzo kosztownej.

IEsmee myślała o lym przez chwilę. Hobby dziwnie nie pasowało do charakteru człowieka, którego jed­nak w pewnym stopniu znała.

- 'Iii chyba zajęcie wymagające wiedzy - spytała. Roześmiał się. nie podnosząc wzroku znad pudel.

- Mój ojciec mawiał, ze to tylko kaprys bogacza i chyba miał rację - odparł. - Nie, jeśli szuka pani in­telektualisty w mojej rodzinie, panno Hamilton, to jest nim raczej mój brat. Ma wiedzę i smykatkę do interesów, ja natomiast urodę i wdzięk osobisty.

Esmee nie wiedziała, co na to odpowiedzieć. Mac-Lachlan zrobił taki ruch, jakby chciał podnieść pu­dła, ale nagle zamarł w bezruchu.

- Co do uroku osobistego, panno Hamilton, nie zapomniałem, że jestem pani winien przeprosiny -powiedział cicho. - Moje zachowanie parę tygodni temu pozostawiało wiele do życzenia. Przykro mi, powinienem byi przeprosić panią wcześniej.

Hsmee wolałaby zdecydowanie, żeby Alasdair nie przypomina! jej o nieprzyjemnej sytuacji w gabinecie.

- Nie mówmy o tym więcej - odezwała się sztyw­no. - Ale to mi przypomina, że nie podziękowałam panu za dokumenty.

Zerknął na Sorchę.

- Rozumie pani ich znaczenie? - spytał. - Schowa­ła je pani w bezpiecznym miejscu?

Przełknęła głośno ślinę i skinęła giową, Czasem nie potrafiła się na niego gniewać tak bar­dzo, jak na to zasługiwał. Umiał wykorzystywać jej chwilowe słabości.

- Widywałam już testamenty - odparła. - Muszę przyznać, że spadł mi z serca wielki ciężar.

- Tym się właśnie zajmowałem, panno Hamilton, tego popołudnia, gdy zachorowała pani Crosby - po­wiedział bezbarwnym, wyzutym z uczuć głosem.

- Ustanowiłem też dziedzica moich ziem w Szko­cji - ciągnął. - W końcu dostaną się Merrickowi, choć on twierdzi, że ich nic przyjmie.

- Rozumiem, co to znaczy ustanowienie dziedzic­twa - powiedziała.

- Ale ten dom i wszystko inne przypadnie w udzia­le Sorchy - ciągnął. Merrick na pewno lego dopilnu­je, w razie, no cóż, w razie czego. Wiem, ze pani za nim nie przepada. Nic na to nie poradzę. Ale można na nim polegać. Sorcha już nigdy więcej nje zostanie bez dachu nad głowy.

Zanim Esmee zdołała wymyślić stosowną odpo­wiedź, MacLachlan zabrał pudła i wyszedł.

Esmee nie widziała MacLachlana aż do następnej niedzieli, a i wówczas zupełnie się tego spotkania nie spodziewała. Zgodnie ze swym nowym zwyczajem zostawiła Sorchę pod opieką Lydii, a sama poszła na poranną mszę do kościoła Świętego Jerzego, gdzie zawsze uczęszczała ciotka Rowena. 1 dlatego Esmee również zaczęła tam chodzić. Mimo wszystko czuła się trochę nieswojo w tak eleganckim miejscu.

Tej niedzieli znów wypatrzyła pana Whcclera we frontowej ławie, ale znów nie towarzyszyła mu żona. Kazanie było nudne, wierni obcy. Po mszy Esmee po­szła na Great Ouecn Street, odczuwając ogromną tę­sknotę za domem. Co dziwne, jej myśli zaprzątał pan Whecler.

Późnym popołudniem ubrała Sorchę w jej najlep­szy płaszczyk i poprosiła służącego, by zniósł ze

schodów wózeczek. Dzień byt chłodny, powietrze wilgotne, po niebie przetaczaiy się złowieszcze chmury, lecz Esmee zapragnęła nagle zielonej, otwartej przestrzeni, choćby miał być to tylko park Świętego Jakuba.

- Idziemy, idziemy - paplała radośnie Sorcha, wskazując na swój pojazd. - Sorcha idzie do pal ku, Sorcha i Me do palku do kacek...

Tak jak zwykle radość dziecka poprawiła nie naj­lepszy humor Esmee. Wsadziła Sorche do wózka, za­pięła jej płaszczyk i ze śmiechem ucałowała małe rączki.

Alasdair dostrzegł tę uroczą parę na ulicy, gdy po­dążał w stronę domu. Zawahał się przez chwilę: po­dejść, przemknąć obok, czy też po prostu odejść, tak jak to uczynił ostatnim razem. Decyzja ta wydawała mu się boleśnie podobna do wyborów, jakich musiał dokonać w swoim obecnym życiu, wyborów, które zaczynały mu ciążyć.

Cala ta okropna historia zaczęła się od tego, że nic chciał mieć nic wspólnego z tym dzieckiem. To jed­nak bardzo szybko okazało się niemożliwe. Przesta! już nawel czekać na list od wuja Angusa i porzucił wszelką nadzieję ucieczki. Co dziwniejsze, wcale już jej nie pragnął. Sorcha okazata się naprawdę ujmują­cym stworzeniem. Upartym i skłonnym do napadów złości, to prawda. Ale należała do niego i Alasdair za­czynał powoli rozumieć, co to znaczy być ojcem.

Nie, to nic sprawa Sorchy najbardziej go teraz drę­czyła. Prawdziwym utrapieniem stalą się jej siostra. Esmee była nie tylko piękna, ale okazała się Szkotką w każdym calu. Jej głos, zachowanie, a nawet zapach

przywoływały stare wspomnienia i budziły jakieś dziwne tęsknoty. Być może za utraconą młodością. Pragnął leżeć z nią na wrzosowisku i wyjmować szpil­ki z jej włosów. Pragnął ją rozbierać wolno i delikat­nie, by w końcu ujrzeć jej alabastrowe ciało na tle zieleni... Patrzeć, jak w końcu przymyka oczy na znak poddania.

W pewnym momencie uległ rozpaczy, nie miał po­jęcia, co robić i marzył tylko o tym, by zrzucić z sie­bie ciężar odpowiedzialności. IZsmee wydawała się wówczas jego jedyną nadzieją. Teraz okazała się wieczną karą. Nawet teraz nic mógł ani na chwilę przestać myśleć o jej kołyszących się biodrach i wdzięcznym ruchu rąk unoszących Sorchę. Ten na­gły przypływ pożądania, jaki nagle odczuł, wyda} mu się niemal nieprzyzwoity. Przecież widok kobiety opiekującej się dzieckiem nie mógł mieć erotyczne­go charakteru. Co dziwniejsze, kobieta, która za­przątała jego myśli, była o kilkanaście lat młodsza i zupełnie niedoświadczona.

Przy lym nie należała do tych głupiutkich, naiw­nych kobiet - zupełnie nie mieściło mu się to w gło­wie. Wręcz przeciwnie - odznaczała się rozsądkiem i zmysłem praktycznym. Rozumiała, że życie bywa ciężkie i wymaga poświęceń. Tak, wiedziała o tym bardzo dobrze, pewnie o wiele lepiej niż on sam, gdyż nie musiał, aż do teraz, dokonywać żadnych trudnych wyborów.

Nie wiedziała jednak nic o świecie, o mężczyznach takich jak on. Gdyby miała ojca lub brata, Alasdair musiałby się wytłumaczyć ze swojego zachowania już parę tygodni temu.

Zapinała właśnie płaszczyk Sorchy, narzucony na żółtą, muślinową sukienkę. Dziecko siedziało spo­kojnie, patrzyło na siostrę i paplało radośnie. W od-

powiedzi Esmćc uniosła rączki dziewczynki do ust i ucałowała je serdecznie. Na widok tego prostego ge­stu Alasdair poczuł dziwny skurcz w swym twardym, samolubnym sercu, jakąś bolesna tęsknotę za... za czym - nic wiedział. Odniósł nagle wrażenie, że nie należy do nikogo i nie posiadł nikogo na własność.

Stai się zwykłym, bezpańskim psem tęskniącym za ciepłem i domem, zaglądającym ukradkiem przez drzwi i okna do domów, w których gościło szczęście. Miłość. Radosny śmiech. Rodzinny obiad, świece na stoic. Rzeczy, które jak dotychczas sądził, nie miały znaczenia.

Zupełnie jakby szukał miejsca, które mógłby na­zwać domem, choć dom przecież miał. Tak dziw­nych, splątanych uczuć nie doświadczał, odkąd wyje­chał ze Szkocji. Po tym jak Sorcha i I;smee wkroczy­ły w jego życie, Alasdair czuł sie bardziej samotny niż kiedykolwiek. Może dlatego, że uświadomił sobie, za czym warto tęsknić, co stracił.

Impulsywnie zdjął kapelusz i podszedł do nich.

Hsmee upychała właśnie zwinięty kocyk za pleca­mi Sorchy.

- Dobry wieczór, panno Hamilton - powiedział. -Wybiera się pani do parku?

Podniosła głowę, i natychmiast oblała się rumieńcem.

- Tak jak co dzień.

- Czasem widzę, jak wychodzicie. - Dzięki Bogu, nie miała pojęcia, ileż to razy stał przy oknie, próbu­jąc wytrzeźwieć, i patrzył, jak jej zwinne ręce przygo­towują Sorchę do spaceru.

- Trochę pada - dodał.

- Och, to tylko mżawka - odparła. - Nie jestem ta­kim tchórzem, żeby się przestraszyć paru chmur.

- Nawet tak nie myślałem - mruknął. - Czy mogę się do was przyłączyć?

- Boję się, że zanudzi się pan na śmierć. Alasdair uważnie popatrzył jej w twarz.

- Esmee, chyba musi pani zdecydować, czy mam być ojcem, czy tylko źródtcm dochodu.

Ta uwaga zbita ją trochę z pantaiyku.

- Obawiam się, że tego wyboru musi dokonać pan, nie ja.

Alasdair położył jej rękę na dłoni.

- To czasem trudne - powiedział. - Szczególnie wówczas, gdy widzę, jak źle się pani czuje w moim to­warzystwie.

Popatrzyła na niego ponuro.

- Wałcz z kimś innym - powiedział cicho. - Ja przyznaję się do winy. I przysięgam, ze już nigdy...

- Chodź - krzyknęła nagle Sorcha, chwytając obie­ma rączkami wózek. - Idziemy do pal ku. Do kacki.

Alasdair roześmiał się głośno. Nie było mu dane dokończyć przysięgi.

- Samolubna psotnica. W dodatku nieuleczalna.

- Owszem, potrafi zaleźć za skórę - zgodziła się Esmee.

- Nie wiem, czy poradziłby sobie- z nia cały bata­lion guwernantek - powiedział. - Widziała pani tę dziurę, która wycięła w zasłonie, gdy Lydia i ja zbie­raliśmy jej zabawki? - Ta niecnota chwyciła nożyczki tak szybko, ze niech mnie diabli.

Esmće nie zganiła go za przekleństwo.

- Naprawiłam tę zastonę - powiedziała. - Mam nadzieję, że dziury tak bardzo nie widać.

- Dałem jej burę - powiedział.

- Ja również - wyznała Esmće. - Ale to chyba nie­wiele pomogło.

Alasdair roześmiał się głośno.

- A kiedy już zabraknie nam cierpliwości, moja droga, będziemy musieli po prostu bezlitośnie ztoić

jej skórę. I tak będzie to trwało kolejnych piętnaście lat. Wie pani o tym, prawda?

- Oczywiście, że wiem - Esmee wbiła wzrok w chodnik. - Aie ja nie potrafię się na to zdobyć.

Alasdair skinął ponuro.

- Doskonale to rozumiem. Tak więc w tym się zga­dzamy.

- Czyżby? - Raptownie podniosła głowę.

- Tak - odparł. - Wyrok będzie musiała wykonać Lydia.

-- Ach tak! - Esmee zakrztusiła się ze śmiechu. -Nie ma pan wstydu, panie MacLachlan! Alasdair uśmiechną! się krzywo.

- Ale o tym już panią uprzedzałem, prawda? Sorchę zmęczyło to opóźnienie.

- Do palku! Do palku!

Alasdair pochylił się i uniósł wciąż jeszcze słodki, niemal niemowlęcy podbródek dziecka.

- Idziemy do parku - powiedział. - Możesz to po­wtórzyć1?

- Idziemy do palku - odparła. - Idziemy już. Alasdair włożył z powrotem kapelusz.

- Panno Hamilton, nasz tyran przemówił.

Tym razem spacer do parku wydał się Esmee krót­szy i znacznie przyjemniejszy niż zwykle. U wylotu Great Oucen Street znajdowały się szerokie schody, którymi można było zejść na ulicę położona niżej. Dotąd nie mogła korzystać z tego skrótu, ale tym ra­zem MacLachlan zniósł wózek Sorchy.

Sorcha krzyknęła radośnie i zaklaskała w dłonie. Kiedy MacLachlan postawił wózek na chodniku, wy­ciągnęła do niego rączki.

- Na łącki! - zażądała.

I ku zdziwieniu Esmće MacLachlan pochylił się posłusznie, by wyjąć małą z wózka. Położyła mu jed­nak dłoń na ramieniu.

- Nie trzeba - powiedziała. - Da sobie radę. Znów obdarzył ją swoim krzywym uśmiechem,

po czym wyjął dziecko z wózka i posadził je sobie na biodrze. Sorcha objęła go za szyję jedną ręką, a dru­gą wskazywała wszystkie napotykane przedmioty.

- Ładny piesek - powiedziała na widok zadbane­go teriera, który właśnie przechodził obok w towa­rzystwie swojego pana. - Koniki - dodała, wskazując przejeżdżający powóz.

- Czarne - dodał MacLachian. - Cztery czarne konie.

- Calne - odezwała się dziewczynka. - Ctely calne konie.

- A tu są białe - ciągnął. - Powtórz: białe.

■ Białe - powtórzyła dziewczynka. - Ładne.

I tak to się ciągnęło, dopóki nie dotarli do parku.

- Była już z nią pani w Hyde Parku1? - spytał Mac­Lachlan. - To trochę dalej, ale po drodze znowu spo­tkamy piękne konie.

- Ale czy będą kaczki? - spytała Esmee z udaną troską. - Nasz tyran musi zobaczyć kaczki.

- Oczywiście, że są. Nawet łabędzie.

- Sorcha nazywa je kaczkami.

MacLachian popatrzył na nią i zaśmiał się ser­decznie.

- W takim razie to pewnie są kaczki.

Esmće zorientowała się nagle, że spacer u boku MacLachlana stał się dla niej czymś zupełnie natu­ralnym. Być może nie powinna pokazywać się pu­blicznie w jego towarzystwie, ale kto mógł ją zoba­czyć? Kogo to obchodziło? Tu, w Anglii, była nikim.

I nikogo nie miała. Nikogo oprócz Sorchy i co dziw­ne, właśnie MacLachlana.

Pewnie kierowała nią jakaś dziwna obsesja, ale nie mogła przestać o nim myśleć. Niezależnie od tego, jak ja zfościt, nie mogła go ignorować i nie mogła za­pomnieć o tych cudownych doznaniach, jakie wstrzą­snęły jej ciałem w chwili, gdy spotkały się ich usta.

1 czasem - o nie, często - fantazjowała o nim. Bu­dziła się w gorączce, marząc, że znów ją przytuli, ze ich ciała się zetkną. Ale za tym kryło się szaleństwo, nic wspominając już o smutku i zrujnowanej reputa­cji. Miała znacznie mądrzejszy i bardziej rozsądny powód, by pozwolić MacLachlanowi towarzyszyć so­bie na przechadzce. Byt ojcem Sorchy. Starał się.

Rzuciła jeszcze jedno spojrzenie na jego rzeźbio­ny profil i zdała sobie sprawę, że czuje się niemal szczęśliwa. Była to konstatacja zdumiewająca i odro­binę niepokojąca zarazem.

Szybko dotarli do I lyde Parku, który dotychczas był jej znany jedynie z poludniowo-wschodniego końca.

MacLachlan wskaza! jej posiadłość księcia Wel-lingtona.

- 'Iwierdzi, że wydal na remont ponad sześćdzie­siąt tysięcy funtów - powiedział, gdy mijali dom. -1 lubi na to narzekać przed każdym możliwym słu­chaczem.

- Cóż za marnotrawstwo -- skomentowała Ksmee. - Proszę pomyśleć tylko, jaki dochód przyniosłaby ta suma na oprocentowanym koncie.

- Uwaga godna prawdziwej córy Kaledonii - po­wiedział MacLachlan, gdy weszli na zielone połacie parku. lam wybrał ławkę nad zakręconym stawem zwanym Serpentine.

Esmee wyjęta kocyk, by ochronić Sorchę przed wil­gocią. Dziewczynka oczywiście zrzuciła okrycie i za-

czci a biegać po bujnej trawie. Zbierała w niej mlecze i koniczyny, które rzucała bezładnie na rozłożony pled. Teraz zza chmur wyjrzało słońce. MacLachlan, który już siedział na ławce obok, podniósł głowę, spoj­rzą i w górę i zmrużył oczy.

- Powiedziałem wczoraj, że jestem winien pani przeprosiny - odezwał się cicho. - Chcę je teraz do­kończyć. Dwukrotnie zachowałem się w stosunku do pani po prostu karygodnie. Nie mam żadnego wy­tłumaczenia, mogę tylko obiecać, że to się więcej nie powtórzy.

Hsmee wyczuła jego żal już wcześniej, nawet wów­czas, gdy wychodziła z jego gabinetu. Niemniej jed­nak przeprosiny bardzo ją zdziwiły.

- Nie pan jeden popełnił błąd - powiedziała w końcu. Ja tylko pogorszyłam sytuację.

- Żałuję, że w ogóle pozwoliłem pani zostać - po­wiedział nagle ponuro i cicho. - Ale niech mnie dia­bli, jeśli wiem, co mam teraz zrobić.

- Chciałam zostać z Sorchą - powiedziała nieocze­kiwanie drżącym głosem. Pan pozwolił mi dokonać wyboru.

- I pani tego nie żałuje? Nie chce mnie pani po­stać do diabła?

Znów zaczęła się bawić naszyjnikiem. Nagle ode­rwała od niego dłonie i ścisnęła je mocno na podotku.

- Może nie jestem wcale tak niewinna, jak pan sa­dzi - szepnęła. Może przypominam moja matkę. Głupią, romantyczną kobietę działającą jak magnes na przystojnych łajdaków.

Odwrócił się do niej nagle.

- Esmee, nie jest jeszcze dla pani za późno - po­wiedział. - Moja babka mieszka w Argyllshire i trzy­ma się z dala od towarzystwa, ale mam tam również ustosunkowanych przyjaciół.

Esmćc nie zrozumiała, o czym on mówi.

- Co pan ma na myśli?

- Zasługuje pani na coś więcej niż życie wypełnio­ne ciężką pracą.

- Opieka nad Sorchą to nie jest ciężka praca - od­parła. -Jeśli uważa pan, że nie nadaję się na guwer­nantkę, proszę to wyraźnie powiedzieć.

Szybko nakryt jej dłoń swoją i ścisnął serdecznie.

- Chodziło mi tylko o to, że powinna mieć pani własne życie. Może jest ktoś, kto mógłby panią spon­sorować? Może matka Devellyna, księżna Gravenel? Musi być ktoś taki.

Popatrzyła na niego z niedowierzaniem.

- To znaczy, co konkretnie robić? Owinąć mnie w biały atłas i zabrać do Almack?

Wzruszył ramionami.

- Nie zależy pani na takich rzeczach?

- Och, może kiedyś mi zależało - odparta gorzko.

Rzeczywiście, jeszcze kilka miesięcy temu z pew­nością skorzystałaby z takiej okazji. Potem wszystko się zmieniło. Nie tylko w związku ze śmiercią jej mat­ki. Nie tylko dlatego, ze musiała zająć się Sorchą. Wszystko miało tu swoje znaczenie. Chodziło przede wszystkim o niego. A on chciał się jej pozbyć, pod­czas udv ona zupełnie nie miała ochoty wyjeżdżać. I ta konstatacja mocno nią wstrząsnęła.

- Jest pani młoda. Esmće - powiedział pozornie bez związku. Jakie znncy.cnic min] dhi mego je} wiek? Patrzyła, jak napinają mu się mięśnie na szyi. - Po co miałaby pani mieszkać pod jednym dachem z takim łobuzem jak ja... że nic wspomnę już o... innych rze­czach.

W tej samej chwili Sorchą położyła piąstkę na udzie MacLachlana, prezentując mu dumnie po­gnieciony pęczek koniczyny.

- Widzis? - spytała. - Ładne, plawda? Byi jej wdzięczny za tę zmianę tematu.

- Widzę najpiękniejszy kwiatek na świecie - krzyknął, unosząc ją wysoko w górę. - Znalazłem go w trawie.

Sorcha pisnęła radośnie i pozwoliła się posadzić na kolanie. Razem patrzyli na przebiegające obok konie.

- Calny konik - powiedziała Sorcha.

- Czarny koń. A teraz będzie coś trudnego. Kasz­tanek.

- Kastanek - wyrecytowała, wskazując konia. Esmee patrzyła na nich, zdziwiona zmianą, jaką

obecność Sorchy wzbudziła w MacLachlanie. Zła­godniał mu wzrok i rysy twarzy. Wargi wykrzywione zwykle w cynicznym grymasie rozchylały się teraz w szczerym uśmiechu, ujmując mu lat i dodając wdzięku.

W trudnych chwilach Esmee często zapytywała sa­mą siebie, co też widzi w takim zatwardziałym nicpo­niu. I nagle zrozumiała. Właśnie to. Zmianę, która tak bardzo rzucała się w oczy w tych miłych, beztro­skich chwilach. Stawał się wówczas innym człowie­kiem. A Sorcha innym dzieckiem. Zaś co do Lismee -no cóż, czy to na dobre, czy na złe, ona również się zmieniała.

Sorcha siedziała tak przez pół godziny, paplając o wszystkich i wszystkim, co widziała. Gdy się już tym zmęczyła, odwróciła się i zaczęła bawić guzikami je­go marynarki. Kilka z nich nawet skutecznie rozpię­ta. MacLachlan patrzyt tylko na nią przyzwalającym wzrokiem. Kiedy zaczęła powoli zsuwać mu się z ko­lan, pozwolił jej zejść.

Poszła dalej w dół wzgórza i znów zaczęła zbierać kwiatki. MacLachlan popatrzył niemal niewidzącym wzrokiem na kolejnego jeźdźca.

- Zbliża się godzina największego ruchu - powie­dział w końcu. - W parku już niedługo zrobi się tiok. Chyba powinienem już iść.

Na te stówa Esmee ścisnęło się serce. Nie zdając sobie nawet z tego sprawy, znów zaczęta przesuwać palcami po naszyjniku. Tym razem jednak, niestety, rozległ się cichy trzask.

- Och, nie! - krzyknęła, patrząc na rozsypujące się perły. - Naszyjnik mamy!

- Niech to! - zaklął Alasdair, widząc periy podska­kujące na trawie.

- Boże! - lismee zaczęła przeszukiwać nerwowo fakty spódnicy.

- Proszę nie wstawać - zakomenderował MacLaeh-lan. Klęczał już, zbierając perły z trawy. -■ Niech pani trzyma to, co zostało na sznureczku. Ma pani kie­szeń?

- lak, dziękuję. - Hsmee przycisnęła zerwany sznurek do piersi jedną ręką, a drugą odebrała od niego klejnoty. - To naszyjnik, który marna dosta­ła w posagu. Podarowała mi te perły na siedemnaste urodziny. Ależ jestem niemądra!

- Znajdziemy większość /. nich - uspokajał. -Znam dobrego jubilera, który potrafi je naprawić.

Nie minął jednak ułamek sekundy, a oboje zapo­mnieli o perłach.

Esmee podniosła wzrok i krzyknęła.

Później Alasdair nawet nie pamiętał, że skoczył na równe nogi. Nie pamiętał, jak zbiegai ze wzgórza. Kolejne chwile przepłynęły mu w pamięci jak fale, nawet moment, kiedy podbiegał do nadjeżdżającego powozu. Pasażerowie rozmawiali wesoło, wyciągając

twarze do słońca. Nie patrzyli na ścieżkę. Nie zauwa­żyli dziecka, które z rozpostartymi ramionami biegło w stronę stawu.

- Sorcha! - Słowa eksplodowały mu z pluć, zagłu­szone tętentem galopujących kopyt. W ostatniej chwili koń skręci! w stronę stawu, faeton odbił na prawo i oma) się nie przewrócił. Otoczyły go krzy­ki. Hsmee. Sorchy. I jego własny. Rozpaczliwe- rże­nie. Podkowy przecięły powietrze i Sorcha upadla. A potem zobaczyt koło bezlitośnie orzące ziemię. Ja­kimś cudem porwał dziewczynkę z trawy, powóz przejechał obok, unosząc postrzępione skrawki mu­ślinu i koronki. Później było już tylko dziecko - za­krwawione i nieruchome w jego ramionach.

Z sercem w gardle położy! ją na ziemi. Esmće wciąż wykrzykiwała imię siostry. Klęcząc w trawie, Alasdair ujął twarz dziewczynki w dłonie.

- Sorcha! - wychrypiał. - Otwórz oczy!

- Boże! Boże! - Hsmee padła na kolana obok Alasdaira. - Sorcha!

Alasdairowi zrobiło się słabo. Widok boksera '/-£ zmasakrowaną twarzą lub mężczyzn postrzelonych w pojedynku był niczym w porównaniu z tym. Sorcha wyglądała strasznie. Z rany na głowie sączyła się krew. Lewa ręka zwisała z barku pod dziwnym ką­tem. Muślinowa spódnica oderwała się od staniczka sukienki. Nie zdąży).

Esmćc szlochała teraz histerycznie i odgarniała włosy z czoła dziewczynki.

- Czy ona... Boże... czy ona?

Alasdair już wcześniej przyłożył patce do szyi Sorchy.

- Puls - wykrztusił z trudem. - Wyczuwam puls. Usłyszał nad sobą głosy i podniósł wzrok. Faeton

przejeżdża! właśnie z ogromną szybkością przez bra­mę w stronę Knightsbridgc.

- Pojechali po lekarza - powiedział czyjś zdener­wowany głos. - Boże! Nie widzieliśmy jej. Tak mi przykro. Biedne dziecko!

Okrzyki przywiodły na miejsce wypadku strażnika w granatowym uniformie. Ukląkł obok Hsmćc i ode­rwał ja od Soichy.

- Dobrze już dobrze - powiedział łagodnie. - Nie wolno jej ruszać. Czekamy na doktora. Będzie musiał sprawdzić kości i inne rzeczy. Proszę się uspokoić.

- Ale jej ręka! - krzyknęła Esmee, zakrywając usta rękami. - Boże! Proszę spojrzeć na jej rękę.

- Rzeczywiście, może być złamana - zgodził się mundurowy. - Ale może tylko wyskoczyła ze stawu. Młode kości .szybko się zrastają. Już cicho, cicho. Za­raz przyjedzie doktor.

Esmec wychyliła się jednak zza strażnika i chwy­ciła mała nóżkę Sorchy, jak tonący chwytający się tratwy.

- To wszystko moja wina - szlochała w trawę. -Boże! Jak mogłam? Dla naszyjnika! Boże!

Wiedziony instynktem Alasdair przytulił ją do piersi.

- Cicho! - upomniał ja surowo. - Jeśli ktoś tu za­winił, to tylko ja.

- Jak pan może tak mówić?! - lismće zalewała łzami jego fular. -- Opieka nad Sorchą to mój obo­wiązek! Mój! A teraz proszę popatrzeć!

- Cicho! - powtórzył, - Ona wyzdrowieje. Na pew­no. Przysięgam. - Wznosił modły do Boga, by jego obietnica się spełniła.

W tej samej chwili Sorcha zatrzepotała lekko rzę­sami, a Alasdair poczuł dziwne ciepło wypełniające mu oczy i zrozumiał, że płacze.

- Zwichnięta! - or/ekl ponuro doktor Reid, wstając od fóżka dziewczynki. - Zwichnięta, ale nie złamana.

- Chryste, to moja wina - wychrypiał Alasdair, nie spuszczając wzroku z twarzy Sorchy. - Na pewno. Pamiętam, że ja szarpnąłem. Bardzo mocno. Wtedy miałem wrażenie, że coś się urywa. Ib było okropne.

- Mata cena - powiedział z naciskiem doktor. -Szczególnie że koło omal nie przejechało jej na pót. Zwichnięcie to nic w porównaniu ze zmiażdżeniem przez koło powozu.

Od wypadku upłynęła co najmniej godzina, choć Alasdairowi zdawało się, że jest to zaledwie chwilka. Jeden z młodych pasażerów faetonu sprowadził roz­gniewanego doktora Reida. Alasdair znał go z wi­dzenia, doktor pojawił się na niejednym porannym spotkaniu, by pozszywać „kolejnego przerasowione-go głupca", jak nazywał uczestników pojedynku. Burkliwy i nieprzebierający w słowach doktor nie za­chowywał się szczególnie miło przy łóżku pacjenta -właściwie już doprowadził Esmće do histerii - ale nikt lepiej od niego nie łatał ran. A w tamtej chwili Alasdair wybaczyłby nawet samemu diabłu, gdyby ten posiadł tę właśnie umiejętność.

Sorcha leżała bezwładnie na łóżku, które wydawa­ło się zbyt obszerne jak na tę krucha istotkę. Było to zresztą to samo łóżko, które dotąd zajmowała Julia. Reid kazał zanieść małą do najbliższego pokoju, to­też Alasdair wykonał po prostu jego polecenie. Sor­cha jęczała, ale ani razu nie otworzyła oczu. Teraz Alasdair i Bsmćc stali po obu stronach łóżka i Bsmee cicho płakała.

- Dlaczego nie odzyskuje przytomności? - szepnę­ła Esmee. - Dlaczego?

Doktor starannie rozkładał na białym płótnie na­rzędzia.

- Jutro powinna przyjść do siebie. Mogłaby właści­wie zaraz się obudzić, ale zaaplikowałem jej lauda-num. Nie miałem zresztą wyboru - ręka wypadła z torebki stawowej.

- Cierpi? - spytała nerwowo Esmee. - Boli ja? Bo­że! Muszę wiedzieć.

Doktor zaniknął torbę i odstawił ją na bok.

- Nie nie czuje - odparł. - Choć mamy przed sobą noc. Podkowa uderzyła ją w głowę i stąd ta rana, ale na szczęście czaszka nie jest naruszona. Miała szczę­ście. Gdyby kopyto trafiło w skroń lub podstawę czaszki, to już za tydzień mała leżałaby w grobie.

Esmee jęknęła cicho i ukryła twarz w chusteczce. Była kompletnie załamana. Alasdair uczynił kolejny wysiłek, by przemówić.

- A co z ręką, panie doktorze? Co możemy zrobić z ręką9

- Już posłałem po fachowca - powiedział Reid. -To siary chirurg. Musimy nastawić rękę, póki dziec­ko jest nieprzytomne. To strasznie bolesny zabieg. Najlepiej, by wykonywały go jednocześnie dwie oso­by, ałe mój przyjaciel z Chelsea właśnie składa nogę. Mam nadzieję, że zdąży przed wieczorem.

- A jeśli nic? - krzyknęła Esmee. - Co się wtedy stanie? Czy to może czekać? Nie Sępiej posfać po ko­goś innego? Czas nie jest tu przecież bez znaczenia!

Alasdair przełknął głośno ślinę.

- Może ja mógłbym pomóc?

Doktor Rcid rzucił mu poirytowane spojrzenie.

- Nie trzeba - powiedział. - Obłożę staw lodem i zaczekamy. Potem zeszyję głowę. A pan niech za­bierze żonę do łóżka i poda jej solidną porcję brandy.

Eismee ściskała chusteczkę.

- Ale ja... ja nie jestem... to znaczy... my nie... Sorcha to moja siostra. Poza tym nie znoszę brandy. A już na pewno nic zostawię Sorchy. Nie mogę!

Doktor rzucił ponure spojrzenie na Alasdaira i pokazał mu głową drzwi. Esmee opadła na krzesło obok łóżka i wzięła Sorchę za rękę. Panowie niemal niezauważalnie wyszli z pokoju.

- Proszę ją zabrać na górę - zaleci! Reid, kiedy tyl­ko zamknęły się za nimi drzwi. Nie chcę tu żadnych płaczących kobiet, które bez przerwy o coś pytają, kiedy ja muszę pracować.

AJa.sdair zawaha) się wyraźnie.

- Nie wiem - powiedział. - Ona jest okropnie upar...

- Do diabła! -wrzasnął doktor. - Widział pan kie­dyś, jak się nastawia rękę?

Alasdair skrzywił się na to wspomnienie.

- Owszem, raz - przyznał. - Ale wszyscy byliśmy wtedy pijani jak bele.

- Więc chyba pan wie, że nie jest to miły widok. -Najpierw jednak muszę zeszyć dziecku głowę. A po­za tym, jeśli jednak stwierdzę opuchnięcie mózgu, będę musiał ogolić jej głowę i wykonać trepanację czaszki. Chce pan, żeby ona na to patrzyła?

- Trepanację? - wykrztusił Alasdair. Słyszał o ta­kich okropnościach od Devellyna. - Boże! Nie! Mo­dlę się, żeby do tego nic ćoszlo.

Doktor Reid popatrzył na niego z ukosa.

- Nie dojdzie - mruknął. - Widziałem już sporo ta­kich przypadków, więc wiem. Ale proszę pamiętać, że dziecko nie może nawet mrugnąć okiem przed wscho­dem słońca. A jeśli mrugnie, będę musiał znów je uśpić.

- Nie chcę, żeby cierpiała - mrukną] Alasdair.

- Nie będzie, jeśli pozwolicie mi pracować w spo­koju - powiedział Reid. - A ostatnią rzeczą, jakiej mi trzeba, jest kobieta pochylona nad łóżkiem przez ca­la noc. I to taka, która będzie mnie co pięć minut py­tała, czy mała żyje, czy nie oddycha za szybko albo za wolno, czy nie jest zbyt blada, zbyt rozpalona albo y/<\ zimna - rozumie pan chyba, o co mi chodzi.

Alasdair odprężył się nieco.

- W takim razie zostaje pan na noc?

- Jeśli będę miał spokój, to tak. A teraz proszę wyświadczyć nam wszystkim przysługę. Niech pań­stwo idą na górę i zostaną tam do czasu, kiedy was poproszę.

Dwie minuty później Alasdair popychał delikatnie Fsmee na górę.

- Chcę zostać z Sorcha! - protestowała, stając na podeście. - A jeśli będzie mnie potrzebować?

Poprowadził ją na kolejny podest.

- Ona jest w dobrych rękach, Esmće - rzekł sta­nowczo. - Nie jest jej pani potrzebna.

Hsmee popatrzyła na niego tak, jakby ja uderzył.

- No tak, ma pan rację - krzyknęła. - Oczywiście, że nic jestem jej potrzebna. Dziś po południu na nic się jej nie przydałam. Sam pan widzi, co się stało.

Tak jak w parku przytuli! ją do siebie instynktownie,

- Cicho, Esmće - szepnął jej do ucha. - Jest jej pa­ni niezbędna. Ale nie teraz. Doktor musi się skupić. Przysięga, że Sorcha nie odzyska przytomności...

- Właśnie tego się boję - jęknęła Esmee.

- Bo podał jej laudanum - dokończył szybko Alas­dair.

W tej samej chwili ze schodów zszedł Wcllings.

- Whisky - powiedział bezgłośnie Alasdair, a ka­merdyner skina! tylko głową.

Już w salce lekcyjnej Esmee zaczęta chodzić nie­spokojnie po pokoju, przenosząc wzrok z jednego kąta w drugi. Nawet Alasdairowi pokój bez Sorchy wydal się zimny i bezduszny. Przez jakiś czas nic nie mówił, patrzył tylko na Esmee, próbując odczy­tać jej myśli. Winiła siebie za wypadek tak samo jak on.

Od tych przerażających chwil w parku postarzał się o dziesięć lat. Pamiętał, jak kładł Sorchę w trawie i czul, że jego życie się kończy. Uchodzi z niego nie­ubłaganie wraz krwią sączącą się z dziecka. 1 w pew­nej chwili zrozumiał, co Esmee miała na myśli, gdy mówiła tak dobitnie o cierpieniu Julii. Stracić dziec­ko! Czy można sobie wyobrazić bardziej przeszywa­jący ból?

Może podobne cierpienie powoduje utrata siostry, matki... Biedna Esmee. Zniosła tak wiele i z tak sto­ickim spokojem. Stal przy wygasłym kominku i pa­trzył, jak chodzi po pokoju, bierze do ręki zabawki i znów stawia je na miejsce, poprawia książki, które i tak stoją równiutko na półce. I ani na chwilę nie przestaje płakać. Alasdair nie mógł już dłużej pa­trzeć na jej cierpienie. Podszedł i ujął delikatnie jej dłoń.

- To nie pani wina, Esmee - powiedział cicho. - I nie moja, choć odczuwam straszne wyrzuty sumienia.

Popatrzyła na niego, połykając łzy.

- Ale to ja miałam się nią opiekować - szepnęła. -To było moje zadanie. Mój siostrzany obowiązek.

Rozległo się pukanie do drzwi i weszła Lydia z ta­cą. Wellings, niech Pan Bóg ma go w swojej opiece, przysłał pełną karafkę whisky, dwie szklaneczki,

a także talerz z serem, chlebem i zimnym mięsem, które i tak miato pozostać nietknięte.

- Dziękuję, t.ydio -- szepnął - Teraz już zostań na dole. 1 powiedz Wcllingsowi, ze pannie Hamilton nie wolno przeszkadzać, dopóki nie pośle po nią dok­tor Reid.

Lydia dygnęła, popatrzyła na nich smutno i wyszła.

- Och, Alasdairze! - krzyknęła tismee. gdy za­mknęły się za nią drzwi. - Co ja zrobiłam'.' A jeśli ona jednak umrze7 Nie zniosę tego!

Alasdair był na tyle mądry, by nie bagatelizować jej obaw. On sam wciąż się bał. A przecież Hsniee doświadczyła już śmierci kogoś najbliższego. Właśnie pochowała matkę, kobietę, która, sądząc z opisu, była silna i pełna życia. Straciła tez ojca i trzech ojczymów. Teraz jej .siostra Jeżała bez ruchu na łóżku, blada jak śmierć. Dla Usmee życie z pew­nością nie było wieczne. Zdziwiła go jego własna chęć. by porwać ją w ramiona i scalować łzy. Mądrzej było jednak otrzeć je chusteczką, nalać szklaneczkę whisky i wcisnąć jej w dłoń.

- lo przynajmniej nie jest woda dla żab - powie­dział tonem przeprosin. - Proszę wypić.

- Dziękuję. - Esmee bez wahania wychyliła whisky i znów zaczęła się przechadzać po pokoju. Zatrzymy­wała się tylko po to, by upić whisky. Alasdair zaczai się zastanawiać, czy nie powinien wyjść z. pokoju. Może powinien zadzwonić po Lydię? Ale chciał, nie, nuisiui zostać z nią. Dlatego ani nie wyszedł, ani nie sprowadzi! Lydii, przeklinając siebie w duchu za obie te decyzje.

Słońce zachodziło, jego ostatnie promienie zabar­wiły świat za oknami na przytłumiony różowy kolor, intymność, jaką zawsze ze sobą niosła ciemność, zbliżała się do drzwi. Alasdair opróżnił szklaneczkę.

odstawił ja na bok. i znów zaczął wznosić do nieba bezgłośne modły o wyzdrowienie Sorehy.

- Co ja narobiłam! - glos Esniee był lekko schryp­nięty, przepełniony Izami. •- Nigdy nie umiałam zaj­mować się dziećmi. Ja i mama miałyśmy zawsze za­stępy służących. Robiły za nas wszystko.

- Uważam, że świetnie daje sobie pani radę - po­wiedział.

- Oczywiście przewidziałam, że Achanalt mnie wyrzuci - ciągnęła, jakby nie słyszała jego słów. - Ale zostawić dziecko? - spytała histerycznie. Jak on mógł? Jak? Przecież musiał wiedzieć... Boże! Wie­dział, ze jestem beznadziejna. - Odstawifa prawie pustą szklaneczkę i ujęła głowę w dłonie. - Boże, Alasdairze! On chyba właśnie tego chciał!

Alasdair podszedł do niej i objął ramieniem. Mo­że jednak ten pomysł z whisky nie był najlepszy?

- Niech pani usiądzie - powiedział, rozglądając się niecierpliwie po pokoju. - Boże! Czy my już tu nie mamy żadnych normalnych krzeseł?

Podniosła giowę i popatrzyfa na mafe krzesełka, lak jakby ich nigdy wcześniej nie widziała.

- lam - odparła gardłowym głosem.

Poszedł za nią jak głupi. Do sypialni. Łoże z bal­dachimem było już zasiane, w kominku buzował ogień. Drugie łóżeczko, to maleńkie, które kupił dla Sorehy. stato puste. Esmće zbladła.

Alasdair wziął ją za łokieć i poprowadzi! w stronę dwóch krzeseł przy kominku.

- Dziękuję - powiedziała. -- Jest pan bardzo miły. Nie wiem, dlaczego kiedykolwiek uważałam inaczej.

Alasdair popatrzył na nią z troską.

- Nawet diabeł wydaje się milszy z dna szklanki -szepnął. - Siadaj, moja droga.

Po raz pierwszy zwrócił się do niej w tak poufały sposób.

Powiodła rękami po ciele, jakby zrobiło jej się zimno.

- Trudno mi usiedzieć spokojnie - powiedziała schrypniętym głosem. - Czuję się tak, jakbym miała wybuchnąć.

Ujął ją delikatnie za ramiona.

- Esmee, Sorcha wyzdrowieje - uspokajał. - Zo­baczysz.

- Skąd wiesz? - krzyknęła. - Jak możesz, być tego pewien?

Wzmocni! uścisk i lekko nią potrząsną),

- Wyzdrowieje. Jestem o tym przekonany.

Zatkała i oparła się o niego całym ciałem, zarzuca­jąc mu ramiona na szyję. A po chwili obejmował ją tak jak wtedy, tego strasznego dnia, Łismee płakała mu w koszulę, jakby zaraz miało pęknąć jej serce. Alasdair przywarł ustami do jej skroni.

- Cicho, kochanie - szepnął. - Wszystko jest do­brze. Zaufaj mi, Esmee. Po prostu mi zaufaj.

Zaufać mu? Co on, na miłość boską, miał na myśli? Lecz zamiast odtrącić go ze wstrętem, Esmee prze­łknęła tylko ślinę i skinęła głową.

- Skoro tak mówisz, wierzę ci.

Wiedziała, że nie powinna wierzyć temu najbar­dziej zatwardziałemu grzesznikowi w społeczności chrześcijańskiej. Ale w tamtej chwili on chciał, żeby mu wierzyła. Pragnął zasłużyć choć na chwilę na tę potrzebę, jaką dostrzegł w jej oczach. Przytuliła mu policzek do piersi.

- Och. Alasdairze! - powiedziała tak cicho, ze led­wo ją słyszaf. - Och, obejmij mnie na chwilę. Proszę.

'lak więc wziął ją w ramiona i przyciągnął do sie­bie. Obróci! głowę, by znów ucałować jej skroń. Spojrzała na niego wilgotnymi oczyma. Wydała jakiś

cichy dźwięk, tak jakby złapała powietrze, i on, nie wiadomo kiedy i jak, schyli! głowę.

Ich usta spotkały się - mógłby przysiąc, że przez przypadek - więc oparta się o niego całym ciężarem ciała, prosząc bezgłośnie o coś, co zupełnie jej się nic należało.

Lecz Alasdairowi pozostała jeszcze odrobina przy­zwoitości. Uniósł giowę i spojrzał na nią pytająco.

- Nic, Alasdairze, nie jestem tak wstawiona, że­bym nie wiedziała, co robię - szepnęła.

Kolejna łza spłynęła jej po policzku, więc instynk­townie schylił głowę i starł ja ustami. Lsmee znów wydala cichy, proszący dźwięk i objęła go za szyję.

Przesuną! wzrokiem po jej twarzy, bladej teraz jak kość słoniowa, zalanej Izami i jakoś przekonał sam siebie, że byłoby niegrzecznie odmówić jej tej jednej krótkiej chwili pociechy. Dlatego opuścił wolno dłoń, do tej pory spoczywającą na jej ramieniu, w za­głębienie jej pleców, rozpostarł palce i przesuną! rę­ką w górę i w dół, częściowo pozbywając się w ten sposób również własnego strachu. Zatopił twarz w jej włosach i wdychał stodki zapach Lsmee, ten znajomy zapach wrzosowisk i lasów. Zapach domu. Jej zapach.

Hsmee wspięła się niecierpliwie na palce i dotknę­ła wargami jego ust. przyprawiając go tym samym o zawrót głowy. Cudem przypomniał sobie, jak bar­dzo jest jeszcze niedoświadczona i odwzajemni! po­całunek delikatnie i czule. Nie tego jednak chciała. Esmec rozchyliła usta, prowokując, by objął ją w po­siadanie.

Logika gdzieś się zapodziała. Alasdair wsunął ję­zyk w jej usta, wyraźnie wyczuwając smak whisky. Jej oddech pachniał korzennie i owocowo, smakowa!

slodko-gorzko. Ręce Hsmee zaczęły błądzić po jego ciele, niepewnie i niecierpliwie zarazem.

Alasdair wiedział, że ciężkie przeżycia działają niekiedy w ten sposób na ludzi. Ocierając się

0 śmierć, odczuwają czasem potrzebę, by zapo­mnieć o strachu dzięki zupełnie innym doznaniom. Ale nic wyjaśni! tego Esniće, gdyż zabrakło mu słów. Wsunął więc dłoń między jej łopatki gestem, który, jak miał nadzieję, był bardziej opiekuńczy niż namiętny.

To jednak nie przyniosło pożądanych skutków. Oderwała usta od jego warg.

- Alasdairzt: - wyszeptała. - Nie zostawiaj mnie dziś samej.

Znaczenie jej słów było zupełnie jasne.

- Esmee - szepnął. - To nie wystarczy. Jesteś zde­nerwowana, a ja do ciebie nie pasuję. Poza tym pa­miętaj, że nawet mnie nie lubisz.

Niespokojnie oblizała wargi.

- Pomyliłam się - odparła. - Przez ciebie boję się samej siebie.

Musnął wargami jej policzek.

- Bój się, kochanie - szepnął jej prosto do ucha. -Nie jestem dżentelmenem.

Wygięła szyję tak, by przesunął wargi niżej.

- Po prostu zostań - prosiła. - Pozwól mi zapo­mnieć o tym strasznym dniu. Nie mogę być sama. Nie zniosę tego. Nie dziś.

W jej głosie wyraźnie pobrzmiewał prowokujący ton, ale wmówił sobie, że Esmee jest przecież mtoda

1 niedoświadczona. Chciał ukoić jej lęk o Sorehę, nie dając przy tym wyrazu swemu pożądaniu. Ale z tym problemem zmagał się już od paru tygodni. Esmee budziła w nim takie żądze, że bal się spać we własnym domu. Bał się, że w końcu nie wytrzyma, ze

do niej pójdzie, gdyż pomimo kłótni i nieporozu­mień wyczuwa! doskonale, że między nimi iskrzy po­żądanie.

Och, jakże łatwo byłoby mu uwieść tę niewinną istotę! A już szczególnie teraz, gdy oboje cierpieli i bali się zostać sami ze swoim strachem. Ta on mu­siał wycofać się pierwszy. Lecz gdy znów musnęła ustami jego wargi i wsunęła mu ręce na plecy, powie­dział sobie w duchu „tak", przymknął oczy i pocało­wał ją głęboko, mocno, tak że jej ciało przycisnęło się mocno do wybrzuszenia w jego spodniach.

Jakże była naiwna, jakże on był podły. Poczuł chłód na plecach. Zdejmowała mu koszulę. Dotykała go małymi, ciepłymi dłońmi, przyprawiając o drżenie.

- Boże, Esmćc - wyjąkał. - Nie.

Do tej pory nie ograniczał się w niczym. Samody-scypłina była mu obca - z wyjątkiem tych krótkich chwil przy karcianym stoliku. Nigdy nie odmawiał sobie, brał to, czego pragnął, a teraz pragnął Esmee. Co zresztą nie było niczym nowym. Pozwolił jej więc zdjąć sobie marynarkę, błądzić palcami przy pasku od spodni. A sam opuścił dłoń na słodkie wygięcie jej pupy. Pozwolił sobie i jej zapomnieć o strachu, pozwolił się porwać namiętności.

Esmee nie całowała go juz jak niewinna dziewczy­na. W skroniach pulsowała mu krew, zapomniał o szlachetnych postanowieniach. Oderwał usta od jej warg, wsunął palce w jej włosy i zaczął całować szyję.

Esmee wzdrygnęła się nagle.

- Chcę... o, tak... chcę.

Wiedział, czego chce. A nigdy nie był święty. Ro­zebrał ją z wprawą doświadczonego łajdaka, odrzucił na bok suknię, gorset, majtki - wszystko, nawet te kilka szpilek, które wciąż jeszcze tkwiły w jej wło­sach. I ani na chwile nie oderwał ust od jej warg.

Wiedział że jeszcze tego pożałuje, wiedział, że przyjdzie mu za to zapłacić straszną cenę. Ale znów wdychał jej zapach i pozwalał, by ta dziwna miesza­nina strachu i pożądania przyćmiła mu rozum.

Esmee nie okazała ani śladu zażenowania, gdy ob­jął głodnym spojrzeniem jej nagie ciało. Może byt to efekt wypitej whisky? A może odezwała się jej praw­dziwa natura, naturalny instynkt? Nie dbał o to, oczarowało go alabastrowe zakrzywienie jej bioder, uda, krągłe wzniesienie piersi.

Byia tak krucha i delikatna, że obawiał się, że wy­rządzi jej krzywdę. Lecz zielone oczy. tak przenikli­we i szczere jak tego dnia, gdy się poznali, spokojnie wytrzymywały jego wzrok. Ciężkie brązowe sploty, które kiedyś wydawały mu się zwyczajne, opadły jej na piersi. Gdy zatopił w nich twarz, uderzył go zapach miodu pomieszanego z wrzosem, i był zgubiony.

Później nawet nie pamiętał, że się rozebrał i za­niósł ją do łóżka. Pamiętał jednak, jak przygniótł ją do materaca całym swoim ciężarem. Piersi miała nie­oczekiwanie pełne, a gdy wziął jedną z nich do ust i zaczął ssać. łismee wykrzyknęła jego imię.

Zawładnął nim przerażający instynkt posiadacza, choć wówczas nie byi do końca świadom niebezpie­czeństwa, jakie się z tym wiązało. Esmee była młoda, piękna i niewinna, a on mógł jej tę niewinność odebrać.

Esmee poczuła, jak jej łono zalewa słodka gorąca fa­la. Instynktownie wygięła ku niemu ciało i krzyknęła. Nie była głupia - wiedziała, że daje mu coś nieodwołal­nego, ale nie miało to dla niej znaczenia. Chciała się za­tracić w tym pięknym mężczyźnie. Pragnęła, by złago­dził jej ból i pozwolił zapomnieć o strachu.

- Alasdairze - ponagliła. - Proszę.

On jednak ujął tylko jej twarz w obie dłonie, przy­mkną! powieki i zaczął całować - głęboko i wolno.

Zakręciło jej się w głowie. Jego prowokujący zapach - mydła, tytoniu, potu i whisky - drażnił jej nozdrza i powodował skurcze żołądka. Uniosła nogę i owinę­ła ją wokół jego uda, tak, by ich biodra się zetknęły. On jednak odsunął ją niemal brutalnie i skupił caią uwagę na drugiej piersi, a jego złote włosy opadły mu na czoło i przysłoniły oczy. Wciąż przygniatając ją do materaca, wsunął sutek do ust. Wydała krótki, cichy okrzyk, ale nic by I to okrzyk bólu, tylko czegoś znacznie przyjemniejszego, uderzającego do głowy, nieposkromionego.

Położyła się znów na poduszce, zatopiła paznokcie w jego dłoniach i pozwoliła, by robił to, co chce, ob­serwując go dyskretnie spod rzęs. Byt taki piękny... kochanek, którego nie powinna była mieć. Ale wy­rzuty sumienia musiały poczekać do następnego dnia. Teraz musiała zapomnieć. Ciało Alasdaira było szczupłe i mocne, zbudowane z płaskich równin i na­piętych zakrzywień. Nogi i ramiona miał umięśnio­ne, porośnięte zaskakująco ciemnymi włosami. A ten ciepły, jedwabisty ciężar, który czuła między udami... och!

- Pragnę cię - powiedziała, ledwo zdając sobie sprawę z tego, że odważyła się wypowiedzieć te sło­wa głośno.

W odpowiedzi Alasdair przesunął usta w dół, na jej brzuch, i usiadł na piętach. Złota zasłona wciąż przy­słaniała mu oczy, odgradzając ich od siebie, Nowi-cjuszka i mistrz. Niewolnica i jej pan. Objął ją w posia­danie swymi ciemnymi oczami i nieskończoną urodą. Położy! jej swoją szeroką, ciepłą dłoń na brzuchu. Niespiesznymi ruchami zsuwał dłoń niżej, coraz niżej, aż w końcu jego kciuk dotknął gęstwiny włosów pod brzuchem, rozsunął fałdy skóry i łóżko zakołysa-ło się pod Esmee. Alasdair wydał udręczony jęk i ko-

łanem rozsunął szerzej jej uda, wsunąJ między nie rę­kę i znów jej dotknął, co stało się już niemal nie do zniesienia.

- Och, Esmec - szepnął niema] z żalem. - Co za zmysłowe, piękne stworzenie.

Położył obie dłonie po wewnętrznej stronie jej ud, rozsuną! je bardzo .szeroko, a potem schylił głowę i dotknął jej językiem

- Ach! - krzyknęła, dając upust rozkoszy.

- Rozluźnij się, kochanie - szepną). - Otwórz się dla mnie. Dam ci ukojenie.

Dam ci ukojenie.

Wiła się pod jego dotykiem. Boże! Byt na pewno do tego zdolny. Ale co jej proponował? Rozsunął kciukami miękkie fałdy. Język wsunął się głębiej, drażniąc wilgotny zakamarek, wzniecając podniece­nie, ;iż wreszcie odnalazł sedno i jej ciało zadrżało spazmatycznie. Lecz nic zaprzestał tortury, dając jej rozkosz krótkimi, lekkimi ruchami i posuwistymi po­ciągnięciami palców, aż w końcu poczuła, jak rozpa­da się na kawałki.

Wróciła do przytomności i w ciemności pokoju zobaczyła, że Alasdair klęczy nad nią. Gdy zoba­czyła jego ogromny wzwód, gwałtownie wciągnęła powietrze. Podniósł głowę i odrzuci! złote włosy do tyłu. Teraz popatrzył jej w oczy i sam zaczął się pieścić, zaciskając dłoń na niewiarygodnie długim członku.

Esrnee przełknęła ślinę i wyciągnęła rękę zapra­szającym gestem. On jednak położył się obok i prze­rzucił nogę przez jej ciało. Zaspokojona i niepew­na polożyja się na boku, twarzą w jego stronę. Sądzi­ła, że powinien zrobić coś więcej, nie tylko patrzeć jej w oczy, ale nie wiedziała, co się stanie.

- Alasdairzc, chcę, chcę...

- Ciii, kochanie - szepnął, kładąc jej palec na ustach. - Wiem, czego chcesz. Przetoczył się bli­żej, odwrócił ją na plecy i nakrył własnym ciałem.

A więc jednak. Nadeszła ta chwila, której obawiała się każda kobieta. Obawiała i pragnęła zarazem. Lecz nie wszedł w jej ciało, na co była gotowa. Zamiast te­go znów ją pocałował, szorując jej twarz zarostem, rozchylił nozdrza i zaczął coraz szybcie] oddychać.

- Dotknij mnie -jęknął, jakby jego słowa dobywa­ły się gdzieś z głębi brzucha. - Dotknij mnie, Esmće. - Niemal brutalnie chwycił jej dłoń i poprowadził w stronę swego członka.

Hsmee zrobiia, o co prosił, wsuwając dłoń między ich ciała, .lego penis był jedwabisty w dotyku, lecz twardy i gorący, pulsował siłą. Zaczęta go pieścić, tak jak on sam siebie pieścił, zaciskając mocno dłoń na jego członku.

- .leszcze - wychrypiał, przymykając oczy.

Esmee usłuchała, oczarowana, ledwo powstrzymy­wana mocą jego ciała. Zadrżał i nakrył ustami jej wargi, całując gorąco, Esmee poczuła, jak rośnie w niej poczucie siły, wiara w to, że jest zdolna dać mu rozkosz.

Alasdair oplótł długie delikatne palce wokół jej dłoni, przesuwając je tam i /, powrotem po nabrzmia­łym członku, wsuwając jednocześnie stanowczo język w je) usta. Powtórzyła pieszczotę, jego drżenie nara­stało, aż w końcu wysunął język z jej ust i wydał lek­ki gardłowy jęk. Dotknęła go raz jeszcze, jego cu­downe ciało wygięło się w łuk, usta wydały cichy triumfalny okrzyk. A potem poczuła skurcze jego członka i wilgoć na brzuchu.

Uczucie spełnienia i spokoju nie trwało jednak dłu­go. Po godzinnej drzemce w ramionach Esmee otwo­rzył oczy. Czul wyrzuty sumienia. Wysunął się nie-

chętnie z jej ciepłych ramion, wyszedł z tóżka i wróci) z mokrą szmatką.

Otworzyła oczy i zesztywniaia.

- Sorcha? - wychrypiała, opierając się na jednym łokciu i odgarniając włosy w twarzy.

- Jeszcze nic nie wiadomo. - Pogładził ją po twa­rzy. - Odpoczywaj, Hsmec. Jest późno. Poproszę Re-ida, żeby natychmiast cię zawiadomił, jeśli w jej sta­nic zajdzie jakaś zmiana.

Usiadła, odrzucając kołdrę. Inna na jej miejscu za­pewne naciągnęłaby ją na siebie, aby się okryć, ale Iismee nie wydawała się speszona.

- Wychodzisz? - spytała, patrząc mu w twarz. Sam pan Bóg wiedział, że nie miał na to ochoty.

- Tak będzie lepiej. Służący zaczną plotkować.

- Alasdairze - zaczęła i urwała. - Chcę, żebyś mi powiedział, dlaczego...

Nie miała na myśli jego odejścia i doskonale o tym wiedział. Chryste, najpierw tak trudno mu się było tego wyrzec, a teraz jeszcze musiał się tłumaczyć. Ugiął jedną nogę na materacu i usiadł.

- Iismće, dałaś mi ogromną przyjemność - odparł. - Możemy to tak zostawić?

Pokręciła głową.

-Nie.

Odgarnął jej włosy za ucho.

- Jesteś bardzo młoda - zaczął. Otworzyła usta, by przemówić, ale położył jej dłoń na wargach. - A ja widziałem więcej niż powinienem.

Popatrzyła na niego surowo.

- Jestem niedoświadczoną dziewczyną, to prawda, ale nic ignorantką. Między jednym a drugim jest du­ża różnica.

Pocałował ją delikatnie.

- Może porozmawiamy o tym jutro, kiedy już przestaniemy się bać?

Odwróciła od niego oczy i utkwiła wzrok w ciem­nościach.

- Więc mnie nie chciałeś? - spytała. - To ja cię uwodziłam'? Narzucałam ci się? Odpowiedz, MacLach-lan.

Więc byt znów MacLachlanem.

- Pragnąłem cię, Esmee - odparł. ■- Ale chcieć i mieć prawo do tego, by wziąć, to dwie różne rzeczy.

Przesunęła dłonią po włosach.

- Byłam głupia, prawda? - szepnęła. - Czasem myślę, że gęś ma więcej rozumu ode mnie.

Alasdair nic wiedział, co odpowiedzieć, lecz rozu­miał w peini jej zal. Patrzył, jak ześlizguje się z łóżka i w blasku ognia podchodzi do stosu ubrania leżące­go na dywanie. Była taka krucha i piękna. Słowo piękno nie wystarczyło jednak, by ja opisać, a ta kru­chość okazała się zwodnicza. "lej nocy odnalazł w jej ramionach nie tylko rozkosz, ale i spokój. A także poczucie siły, świadomość, że jesl tam, gdzie być po­winien. Mimo to nie pasował do Ksmee. I już z całą pewnością nic miał prawa do jej loża.

Esmee wróciia do łóżka w majtkach i koszuli.

- Połóż się, kochanie - powiedział. - 1 spróbuj za­snąć.

Znów pokręciła uparcie głową, a jej lśniące włosy rozsypały się na ramionach.

- Muszę iść do siostry - odparła. - Nie będę nie­pokoić doktora, przysięgam. Ale nie zaznam spoko­ju, dopóki jej nie zobaczę.

Rozdział 6

W którym lady Tatton jest przerażona

Następnego dnia, gdy tylko nastał świt, Alasdair wsiał z. łóżka - czut się tak, jakby nad głową zawisł mu miecz Damoklesa, a właściwie nawet dwa lub trzy miecze. Przede wszystkim prawie nie spał. Ale by uśpić czujność Ettricka, zdjął ubranie i założył szlafrok. Po raz piąty od północy pospieszył na dół, by sprawdzić, jak się czuje Sorcha.

Dr Reid uniósł się na krześle i rozplótł trzymane na brzuchu dłonie.

- Godzinę temu lekko się poruszyła - relacjono­wał. - Źrenice reagują na światło, a ręka wygląda nieźle. Chyba najgorsze mamy za sobą, sir Alasdair.

- Dzięki Bogu. - Podszedł do łóżka i ujął maleńką dłoń Sorchy. Na myśl o bólu, który musiała znosić, czul. że opuszcza go odwaga. Ale istotnie, w jej wy­glądzie nastąpiła zauważalna zmiana, wydawało się, że zasnęła głębokim snem.

Naprawdę czuła się lepiej.

Doznał przypływu niezmiernej ulgi.

Doktor wstał.

~ Myślę, ze koło południa obudzi się na dobre. Wtedy postaramy się ustalić, jak bardzo cierpi. Przez dzień lub dwa będzie pewnie niespokojna.

Alasdair uśmiechnął się i powiódł dłonią po mięk­kich loczkach Sorchy.

- Och, ona nie zniesie bólu - odparł, uśmiechając się w duchu. - I na pewno da nam o tym głośno znać.

- Mtun - mruknął doktor. - Rozpuszczona, prawda? Alasdair wzruszył ramionami.

- Ja woię mówić, że po prostu kochana do szaleń­stwa.

Po wyjściu doktora połknął suchą grzankę i popił kawą, po czym ubrał się pospiesznie. Miał przed so­bą koszmarny dzień. Wiedział, co trzeba /.robić i bar­dzo źle się z tym czuł. Nie wiedział tylko - ze strachu, czy z innych powodów. Było mu jednak bardzo przy­kro, ze do tego dopuścił.

W holu Wcllings wręczył mu laskę i kapelusz.

- Pański brat miał tu dziś jeść śniadanie - powie­dział, wzdychając.

Alasdair spojrzał na kamerdynera z niedowierza­niem.

- Powiedz mi, Wcllings, czy mój brat nie jest boga­ty jak Krezus?

Kamerdyner przekrzywił lekko głowę.

- Chyba tak, sir.

- W takim razie powiedz mu. żeby wybudował so­bie dom i zatrudnił kucharza - zasugerował Alas­dair. wciskając kapelusz na głowę, - Skąpy Szkot! W razie czego, będę na Oxford Street, na zakupach.

Wellings uniósł brwi.

- Na zakupach, .v/>?

Alasdair posłał mu krzywy uśmiech.

- Pewne rzeczy, Wellings, nie mogą czekać.

To byl cud. A przynajmniej tak sądziła Esmee. O wpół do dziesiątej Sorcha obudziła się i obudziła cały dom. Esmec ostrożnie posadziła sobie małą na kolanach, nie zapominając ani na chwilę o jej zwichniętej ręce. Sorcha skrzywiła się i wzięła głęboki oddech.

- Owsianka - poleciła Esmee Lydii, przewidując, co zaraz nastąpi.

- Owsianka? - Lydia odsunęła pokrywkę z tacy, którą przyniósł do pokoju Hawes, po czym pospie­szyła w ich kierunku z łyżką i wazą.

Esmee uniosła łyżkę i natychmiast zapadła cisza.

- Chaps! - powiedziała dziewczynka, otwierając buzię.

Esmee i Lydia westchnęły niemal jednocześnie.

- Rozpuszczona pannica - mruknął doktor, wkła­dając do czarnej torby metalowe narzędzia.

Lydia przewróciła oczami.

- Proszę mnie teraz posłuchać: dzisiaj nic oprócz tej owsianki i odrobiny bulionu. Żadnego biegania, chodzenia po schodach. I w żadnym wypadku proszę jej nie kąpać. Jutro przyjdę znów z samego rana. Do tego czasu, w razie gdyby zrobita się niespokojna, proszę podawać jej dwie krople tego płynu z brązo­wej butelki i pozwolić spać do woli.

Esmee zdobyła się na słaby uśmiech,

- Dziękuję, doktorze - powiedziała. - Lydia od­prowadzi pana do drzwi, gdy będzie pan gotowy do wyjścia.

Kiedy jednak doktor wyszedł na dobre, zostawia­jąc Esmee wyłącznie z wyrzutami sumienia i siostrą do towarzystwa, odezwało się w niej znowu poczucie winy. Pomyślała o brzydkich szwach na główce

dziewczynki i na chwilę znów strach odebrał jej od­dech. Chwila nieuwagi i taka straszna historia! Mia­ła szczęście, że dziecko nic zginęło na miejscu.

Tak naprawdę ulga, jakiej doznała nad ranem, gdy Sorcha zatrzepotała rzęsami, nie pokonała do końca strachu. Najwyraźniej nie wystarczyło, że okazała się złą opiekunką. Z MacLachlancm też postąpiła głu­pio. Dopuściła, by strach i jakieś trudne do nazwania uczucie ściskało jej serce.

I co miała teraz zrobić? Jak się należy zachować po czymś takim? Nie ma co udawać, że nic się nie stało i obiecywać sobie, że już się nie powtórzy, jeśli ona nadal będzie tu mieszkać. Niemalże błagała Alasdaira, by wziął ją do łóżka. Postąpiła jeszcze bar­dziej głupio niż jej matka - Alasdair nie musiał się nawet silić na słodkie kłamstewka. Po prostu nie chciała się od niego odczepić. Jaki mężczyzna odmó­wiłby w takiej sytuacji.

No cóż, przynajmniej wyciągnął wnioski z popeł­nionych błędów. Nie zostawił jej brzemienną, tak jak panią Crosby i jej własną matkę. Za to powinna być mu wdzięczna. Obszedł się z nią również nadspo­dziewanie czule. Sprawił, że czuła się pożądana i... prawie kochana. I to były zapewne dwa największe niebezpieczeństwa. Okazała się zbyt bezbronna. I zupełnie samotna.

Nie powinna była przyjmować propozycji Alasda­ira i mieszkać z nim pod jednym dachem. Poprzed­niego dnia udowodniła az nadto wyraźnie, że nic nadaje się na guwernantkę. Lydia była znacznie lepszą niańką. Nie pozwoliłaby dziecku wbiec pod powóz.

Nadszedł czas, by zdać sobie sprawę z okropnej prawdy: zgodziła się zostać z Sorchą kierowana czy­stym egoizmem. Nie miała kwalifikacji, by być niań-

ką lub guwernantką. A kiedy Sorcha wyzdrowieje... Esmee nie mogła teraz o tym myśleć.

Te rozważania przerwała Sorcha, tak jakby chciała przypomnieć siostrze o ważniejszych sprawach. Esmee pochyliła głowę i ucałowała delikatnie sinia­ka na czole siostry.

- Moje słodkie maleństwo - szepnęła. - By tam dla ciebie okropna matka.

Sorcha popatrzyła na nią poważnie.

- Chaps - powiedziała.

Esmee z trudem powstrzymała śmiech - zanurzy­ła łyżkę w owsiance i znów zaczęła ją karmić. Do­kładnie w tej samej chwili w pokoju zjawiła się Lydia z rozszerzonymi ze strachu oczami.

- Chyba będzie lepiej, jeśli zejdzie pani na dół -powiedziała. - Przed domem stoi duży czarny powóz zaprzężony w cztery konie, a jakaś dama robi strasz­ną awanturę Wellingsowi.

Esmee ucałowała Sorchę i oddała ją w ręce l.ydii.

- Kto to może być?

- Nigdy |ej przedtem nie widziałam - powiedziała dziewczyna, biorąc tyzkę. - Ale usłyszałam pani imię, a Wcllings jest blady jak ściana.

A

- Jak już pani mówiłem, pana Alasdaira nic ma w domu - głos Wellingsa niósł się echem po całym domu. - Ale jeśli zechce pani zaczekać...

- Na pewno nie - odparł obrażony kobiecy alt. -Nie podróżowałam pól nocy po to, żeby czekać. -Proszę natychmiast sprowadzić pannę Hamilton. Po­znam przyczyny tego karygodnego zachowania.

Esmee stanęła na ostatnim stopniu i zamarła z przerażenia.

- Ciocia Rowena?

Dama odwróciła glowe tak gwałtownie, że jej bo­gato udekorowany piórami kapelusz niemal nie spadł jej z głowy.

- Esmee! - krzyknęła, ruszając ku niej. - Och, Esmee, moje drogie dziecko. Co tu się dzieje, na Boga?

Esmee uścisnęła ciotkę.

- Wróciłaś do domu, pani - powiedziała bez tchu.

- A ja się bałam, że już nie wrócisz!

- Drogie dziecko - powiedziała jej lordowska mość.

- Twój list dotarł do mnie z ogromnym opóźnieniem, ale wyjechałam, kiedy tylko Ann poczuła się trochę le­piej. Chyba nie sadziłaś, że opuszczę cię w potrzebie?

- Nic, pani, ale nie byłam pewna, czy będziesz mo­gła przyjechać i ile czasu to zajmie. Pisałam do cie­bie dwukrotnie do Australii.

- Och, poczta jest tak beznadziejnie wolna. - La­dy Tatton odsunęła Esmee od siebie, zaciskając usta.

- A ja po prostu umierałam ze zmartwienia. Twój ostatni list dostałam już w Southampton i od razu wyruszyłam w drogę. Drogie dziecko, musimy poroz­mawiać. Każ temu okropnemu człowiekowi odejść.

Esmee popatrzyła na kamerdynera.

- Och, ciociu - powiedziała. - Nic miej pretensji do Wellingsa. On był dla mnie bardzo dobry i w ni­czym nie zawinił.

- No tak - powiedziała lady Tatton. - Wszystkie­mu winna jest twoja matka. Gdyby zdrowy rozsądek mierzono na pensy, Rosamund nie kupiłaby sobie za swój przydział nawet wstążki do włosów.

Esmee poczuła, że się rumieni.

- Proszę do salonu - powiedziała. - Wellings, czy mogę cię prosić o kawę? Lady Tatton, jak się zapew­ne domyśliłeś, to moja ciotka, niedawno wróciła z zagranicy.

Przez następne pół godziny Esmee tłumaczyła ciotce Rowenie, co ostatnio wydarzyło się w jej życiu. Lady Tatton rzewnymi łzami opłakała śmierć siostry, lecz wkrótce stało się jasne, że jej irytacja jest znacz­nie silniejsza niż żal.

Rowena była o dziesięć lat starsza od Rosamund i bardzo często wybawiała ją z kłopotów i trudnych sytuacji. Orzekła więc, że przedwczesna śmierć sio­stry to wynik czterech wyczerpujących małżeństw i licznych romansów.

Esmee starała się jej wyjaśnić, co stało się później. O lordzie Achanalcie opowiadała bez skrępowania, gdyż wciąż wrzał w niej gniew. Kiedy jednak zaczęła tłumaczyć, dlaczego zwróciła się o pomoc do Mac-Lachlana i dlaczego zgodziła się pozostać w jego do­mu, poczuła się niemal tak rozwiązła, jak jej matka.

Ciotka jednak byta na tyle miła, że nie wspomnia­ła o tym nawet słowem.

- Moje drogie dziecko - powiedziała, wyciągając chusteczkę i ocierając oczy. - Jak Rosamund mogła do tego dopuść?

- Nie sądzę, by tego chciała, ciociu Roweno. Lady Tatton żałośnie pociągnęła nosem.

- Kiedy skończyłaś siedemnaście lat, błagałam ją, by pozwoliła ci ze mną zamieszkać. Ale odmówiła. Płakała i twierdziła, że jesteś za młoda. Przecież mo­głaś być już teraz żoną, matką, mieć męża, który za­jąłby się całą tą sprawą. Mogłaś mieć pieniądze pa­py, które ułatwiłyby ci życie. A zamiast tego znalazły­śmy się w tym, a nie innym położeniu - teatralnym gestem uniosła ręce. - Serce mi pęka na samą myśl o tym, że wyrzucono cię z domu i pozostawiono na łasce własnego rozumu.

Esmee wątpiła, czy ma w ogóle jakiś rozum, ale wolała się nie odzywać.

Lady Tatton powiodła wzrokiem po salonie -po tym samym pokoju, w którym Esmee zawarła swój diabelski pakt z MacLachlanem. Przypomniała sobie teraz, jak wówczas wyglądał - niechlujny, nie­ogolony, pokaleczony, a jednak nawet w takim stanie uderzająco przystojny. Zastanawiała się, które z nich bardziej się wtedy bało. Gdyby wspomnienia nic ra­niły tak mocno jej serca, pewnie by się roześmiała.

Ciotka wyrwała ją z zamyślenia.

- Nie mogę uwierzyć, że mieszkasz w tej jaskini rozpusty - powiedziała ostro. - O czym ty właściwie myślałaś? I co sobie wyobrażał MacLachlan? Łaj­dak! Niewinna młoda kobieta pod jego dachem? Po­winien był wiedzieć, czym to grozi.

- Ja również wiem. - Szczególnie po minionej nocy. - Ale co miałam robić? Nic innego nie przyszło mi do głowy. Sir Alasdair jest ojcem Sorchy.

Lady Tatton pociągnęła nosem.

- Nie możemy być jednak tego pewne, prawda? Esmee pokręciła głową.

- Słyszałam, jak mama wykrzyczała to Achanalto-wi prosto w twarz - powiedziała. - Zastała go w łóż­ku z jedną z pokojówek i wpadia w straszny gniew. Dlaczego miałaby kłamać?

- Och, nie wiem - odparła lady Tatton. - W każ­dym razie MacLachlan na pewno nie chce wychowy­wać tego biednego stworzenia. Na pewno uda się go przekonać, by z niej zrezygnował. A nikt nie uzna za niewłaściwe, że Achanalt wysłał córkę na wycho­wanie do ciotki.

Esmee pomyślała o testamencie MacLachla-na i o tym, jak patrzył na Sorchę w salce lekcyjnej te­go popołudnia, gdy zajmowali się kolekcją monet. I potem, gdy ze łzami w oczach pochylał się nad jej wiotkim ciałkiem w parku. Może i był rozpustnym

łajdakiem. Ale iajdacy też czasem kochają dzieci, to się przecież zdarza.

- Nie jestem pewna, ciociu. Nawet nie wiem, czy należy go o to prosić. MacLachlan bardzo się do niej przywiązał.

Lady Tatton popatrzyła na nią spod zmarszczo­nych brwi.

- Mam nadzieję, że nie przywiązał się do ciebie. Bo ty nic możesz tu zostać. To w ogóle nie wchodzi w rachubę. Musimy się zastanowić, jak wyjaśnić, co tu w ogóle robiłaś, kiedy zaczną się plotki.

Ciołka Rowena chciała, by się stąd wyprowadziła?

Oczywiście, że tak. Przecież Esmee wysłała jej trzy listy z prośbą o pomoc. I właściwie po co miałaby tu mieszkać, pomijając jej przywiązanie do siostry. A jednak jakaś jej cząstka krzyczała głośno, że nie chce wyjeżdżać, że to jest jej dom. Było to jednak ostatnie miejsce na ziemi, gdzie była potrzebna. I w dodatku nie sprawdziła się jako opiekunka.

Co gorsza, odziedziczyła po matce brak rozsądku w sprawach męsko-damskich. Zaciskała więc mocno palce na kolanach, aż w końcu ścierpły jej ręce.

- Pracowałam tu jako guwernantka - powiedziała w końcu. - To prawda i zamierzam przy niej obstawać.

- Moje drogie, naiwne dziecko. - Przecież sir Alas-dair jest najgorszym rodzajem kobieciarza, jaki moż­na sobie wyobrazić. To jego jedyne zajęcie. No, jeszcze ograbia młodych, naiwnych mężczyzn z ich majątków.

- Skoro są na tyle głupi, by siadać z nim do kart, być może zasługują na swój los - powiedziała cicho Esmee. - Wiedzą przecież, z kim mają do czynienia.

Lady Tatton zmrużyła oczy.

- Poza tym - ciągnęła Hsmee - wątpię, by ktokol­wiek nas wypytywał. - Sir Alasdair nic bywa w towa-

rzystwie, a i tu mieszkamy z dala od Mayfair. Co wię­cej, ma bardzo dyskretnych służących. Lady Tatton pociągnęła nosem.

- Tak, dyskrecja to pewnie warunek pracy w tym domu - zauważyła. - Ile czasu zajmie ci pakowanie się? Pani Finch i jej mąż przygotowują już dla cie­bie apartament. Dla ciebie i dla Sorchy. jeśli sir Alasdair zgodzi się ją oddać, a bardzo na to liczę. Mam nieco większe doświadczenie w kontaktach z takimi dżentelmenami, o ile to w ogóle właściwe słowo.

Bsmee uśmiechnęła się słabo. Już prawie zapo­mniała, że jej ciotka jest tak gadatliwa.

- Jesteś pewna ciociu? - spytała. - Nie chcę, by moja obecność przysporzyła ci kłopotów.

- Nonsens - odparta krótko lady Tatton. - Jesteś moja siostrzenicą i kocham cię. Mam nadzieję, że o tym wieś/.. Damy odpór wszelkim plotkom i nie bę­dzie to trudne, gdyż jak wiesz, ja cieszę się nieposzla­kowaną wręcz reputacją. Poza tym dzięki tobie będę miała na wiosnę jakieś zajęcie.

- Naprawdę? Jakie?

Lady Tatton rozszerzyła oczy.

- Wprowadzę cię w świat, dziecino. Nic mam nic innego do roboty teraz, gdy Annę wyjechała i dzieci są odchowane. Będziesz jeszcze częściowo w żałobie, więc nie możemy myśleć o żadnym spektakularnym debiucie, co z ^woyą urodą miałoby niewątpliwie miejsce w innych okolicznościach. Zresztą na taki tradycyjny debiut jesteś jednak trochę w zbyt za­awansowanym wieku. Jednak wielu dżentelmenów woli starsze, rozsądniejsze dziewczęta.

-Słucham?

Lady Tatton poklepała ją po ramieniu.

- Właśnie próbuję ci powiedzieć, że znajdziemy ci rozsądnego męża. Może nawet nie powinnyśmy z tym czekać aż do wiosny.

- Och - szepnęła Esmee. - Nie, chyba...

- Nonsens - wykrzyknęła lady Tatton. - Im wcześniej, tym lepiej. Trzeba uprzedzić wszelkie plotki na temat Sorchy.

Esmee zacisnęła usta.

- Nie, ja chyba nie wyjdę za mąż.

- Nie wyjdziesz za mąż? A co z twoim wspaniałym posagiem?

Esnićc zaczęła żałować, że Annc nie ma więcej dzieci, którymi mogłaby się zająć lady Tatton.

- Posag i Vak iliKfomę, Wcity ?,kofio.-c teyttóeści lat, prawda? Wtedy nie będzie mi już potrzebny mąż. Może zostanę starą panną i zamieszkam na wsi ze sforą psów i tuzinem kotów?

Lady Tatton chwyciła jej dłoń.

- Widzę, że nie powinnam cię ponaglać. W takim razie wszystko jasne. Od dziś aż do wiosny będziemy urządzały tylko skromne kolacje i przyjęcia. Bę­dziesz się świetnie bawić. I bardzo szybko zapo­mnisz o tym niefortunnym związku z sir Atasdairem MacLachlanem. A gdybyś spotkała go przypadkiem, musisz odwrócić głowę i udawać, że go nie znasz.

- Nie mogę tak postąpić - odparła Esmee. - On jest ojcem Sorchy.

Lady Tatton wydęła wargi.

- Ale to typ mężczyzny, jakiego porządna nieza­mężna panna w ogóle nie powinna znać, moja droga.

Esmee zesztywniala.

- Nic mogę stracić z oczu Sorchy - powiedziała stanowczo. - Nie, nie zgadzam się. To zbyt okrutne.

Lady Tatton myślała chwilę.

- Dobrze - powiedziała. - Rozumiem, że dziecko ma opiekunkę. Może ona będzie ją przyprowadzać na wizyty? Z tego co wiem, sir Aiasdair nie wstaje, a nawet czasem nie wraca przed południem, więc nie będzie za nią tęsknił. Na pewno coś wymyślę, zaufaj mi, Esmćc. Za żadne skarby świata nie chciałabym unieszczęśliwić ani ciebie, ani Sorchy.

To słodko-gorzkie spotkanie zakończyło się wizytą lady Tatton u Sorchy, którą szacowna dama uznała za urocze dziecko. Rowena rozczulała się przez chwilę nad raną Sorchy i w końcu zadeklarowała, ze z przy­jemnością zaadoptowałaby dziewczynkę. W końcu wstała i ucałowała małą w oba policzki. Nie chciała zo­stawiać Esmee, ale w końcu przyjęła do wiadomości jej decyzję i obiecała wrócić późnym popołudniem.

Lyclia odprowadziła damę do drzwi.

Esmee usiadła i zaczęła płakać.

Nieświadom, że ich poranny rytuał uległ zakłóce­niu za sprawą damy z wielkiego świata, sir Aiasdair MacLachlan wchodził szybko na schody mniej więcej trzy godziny potem, jak po nich zszedł, czując się cał­kowicie pogodzony ze światem. Humor poprawiły mu dwa zdarzenia o zupełnie odmiennym charakte­rze. Właśnie minął Hawesa, swojego drugiego służą­cego, \ dowiedział ¥>\ę, że SotcIya -/.'iż^daAa śv\\adat\\a.

A drugim powodem jego dobrego nastroju było to, że w kieszeni jego płaszcza tkwiły dwa pudełecz­ka, których zawartość wybierał przez całe rano w sklepie jubilerskim, i pogodził się już całkowicie z myślą, że pokusa, jakiej uległ, uszczupliła mu port­fel o kilka tysięcy funtów. W jasnym świetle poranka cena ta nie wydawała mu się wcale zbyt wygórowana.

Przy drzwiach powita) go Weliings.

- Podobno mamy jakieś dobre wieści - powiedział Alasdair. oddając mu kapelusz i laskę.

Wellings wyglądał jednak tak, jakby ktoś przed chwila umarł.

- Co? - krzykną! Alasdair. - Boże! Człowieku! Dziecko'?! Co się stało?

- Mamy poważny problem, sir - odparł ponuro Wellings. - Pewna dama...

- To pan! - odezwał się nagie ostry głos u szczytu schodów. - Sir Alasdair MacLachlan.

Alasdair odwróci! się i zobaczył, że Lydia prowa­dzi do drzwi elegancką damę.

- Boże! Lady Tatton! 'Ib pani?

Jej lordowska mość natarła na niego niczym armata.

- Jak pan widzi. A teraz, kiedy już mamy prezen­tację za sobą, muszę panu zająć kilka minut.

Alasdair wiedział doskonale, że kobiety, które na­ruszają świętość jego sanktuarium, rzadko przynoszą dobre wieści.

- Służę pani - powiedział. - Tym bardziej że jest już pani w moim domu.

Lady Tatton zadarła nos i wmaszerowala do salo­nu jak do własnego. Alasdair popatrzył na Welling-sa, który wyglądał tak, jakby usiłował przełknąć cy­trynę.

Co lu się, u diabla, dzieje? Alasdair podał pakunki knmcTÓyncrom i zamkn;}) za sobą drzwi.

- W czym mogę pani pomóc? - zapytał, zdejmując rękawiczki. - Rozumiem, że sprowadza panią jakaś nagła sprawa, przecież ledwo się znamy.

- Ja pana nie znam, sir - odparła jadowicie. - Jed­nak narobił pan nam masę kłopotów i przybyłam, by się nimi zająć.

Alasdair zatrzymał się w pół drogi.

- Słucham?

- Moje siostrzenice! - warknęła. - Uwięził je pan w swoim domu!

Podłoga usunęła mu się nagle spod stóp. Siostrze­nice lady Tatton? Święty Boże! Mimo zaskoczenia zdobył się na to, by obojętnym gestem odłożyć ręka­wiczki na stolik.

- Nie wiedziałem, ze trzymam w domu więźniów.

- Zrujnował pan reputację lismee - oświadczyła lady Tatton. - Proszę się ze mną nie bawić w kotka i myszkę.

Teraz naprawdę się zdenerwował i wykorzystał wszystkie swoje umiejętności pokerzysty, by nie dać tego po sobie poznać.

- Rozumiem, że jest pani jej ciotką - powiedział obojętnie. - Wróciła pani z dalekich wojaży?

Popatrzyła na niego jak na wariata.

- Oczywiście, że jestem jej ciotka. Proszę tylko nie mówić, że pan o tym nie wiedział.

Wykrzywił wargi w kwaśnym uśmiechu.

- Nie wiedziałem - odparł. - Ale nie ma to dla mnie znaczenia. Sorcha jest moją córką.

- Czego powinien się pan wstydzić - powiedziała jej lordowska mość. - Wystarczyłoby w zupełności, że została uznana za córkę tego łotra Achanalta, ale pan... nie, to już stanowczo za dużo.

Alasdair szybko stracił cierpliwość. Powrót do domu nic okity.a) się tak miły, jak się spodziewał, a jiu zupeł­nie nie podobało mu się porównanie do Achanalta.

- Nie upadłem jeszcze tak nisko, żeby wyrzucić z domu dzieci i skazać je na śmierć głodową - wark­nął. - Ale teraz słucham. Proszę powiedzieć, o co pa­ni chodzi i zostawić mnie w spokoju. Przykro mi z powodu śmierci pani siostry, ale los mojego dziec­ka to nie pani sprawa.

- Niemniej jednak muszę dbać o dobro Esmee. A pan zrujnował jej reputację.

- Boże! Czego pani ode mnie chce? Ja jej tu nie zapraszałem!

- Nie, ale przekonał ją pan, by została - warknęła lady Tatton. - Wiedział pan, że jest niewinna, niedo­świadczona i zrozpaczona. Zrobił pan z tego użytek, nie bacząc na jej dobre imię.

Oskarżenia lady Tatton coraz celniej trafiały w czuły punkt.

- Co... - głos Alasdaira nagle się załamał. - Co Esmee pani powiedziała?

Lady Tatton popatrzyła na niego podejrzliwie.

- Twierdzi, że to wszystko jej wina. Nie pana. Ale ja nie wierzę w ani jedno jej słowo. Jest zielona jak szczypiorek i pan doskonale o tym wie.

Alasdair oderwał od niej wzrok i rozejrzał się po pokoju. Przez chwile wydawało mu się, że czas stanął w miejscu, a jego upływ mierzy tylko zegar stojący na kominku.

- W takim razie ożenię się z nią - powiedział w końcu. - Nic będzie już powodu, by mówić o jej zrujnowanej reputacji.

Lady Tatton wstrzymała oddech.

- Dobry Boże - jęknęła. - To wykluczone! Zwrócił na nią oczy i uczynił ogromny wysiłek, by zapanować nad głosem.

- Jako jej mąż będę najszczęśliwszym z ludzi - po­wiedział. - Nie był do końca pewien, czy to małżeń­stwo jest dobrym rozwiązaniem dla Esmee, ale teraz, gdy lady Tatton wypomniała mu wszystkie grzechy, łatwiej było mu ogłosić swoją decyzję, którą już i tak podjął.

Jednak lady Tatton najwyraźniej nie akceptowała tego rozwiązania.

- Wykluczone! - warknęła. - A może usiłuje mi pan zasugerować, że jest jakiś powód, dla którego Esmee nie stałaby się godną partnerką innego męż­czyzny?

Alasdair wciągną! powietrze.

- Z takiej żony jak Esmee byłby dumny każdy mężczyzna - odparł. - A ja, choć wiem, że absolutnie na nią nie zasługuję, stałem się ponoć przyczyną jej zrujnowanej reputacji.

Lady Tatton spojrzała na niego twardo.

- Unieszczęśliwiłby pan tę dziewczynę - odparo­wała. - Już i tak zniszczył pan życie jej matce. Z ja­kiego powodu Hsmće miałaby paść w objęcia hazar-dzisty i kobieciarza, mężczyzny, który jest szlachci­cem dopiero od dwóch pokoleń? Może moja siostra rzeczywiście miewała kaprysy, ale w naszej rodzinie błękitna krew płynie już od czasów podboju normańskiego. Co więcej, urody Esmee i jej dobrego wycho­wania nic można zakwestionować. Tak, byłby z niej dumny każdy mężczyzna. I jeśli jest pan choć w czę­ści dżentelmenem, zostawi ją pan w spokoju, wycofa się, zamilknie i pozwoli, by wyszła za maż za kogoś, kto jest jej wart.

Znów zapadła długa cisza. Alasdair podszedł do okna i wyjrzał na ulicę. Kolejny raz poczuł, jak ogarnia go gniew, że coś cennego wymyka mu się z rąk. Ogarnął go strach, że straci na zawsze coś, cze­go tak bardzo pragnął.

Ale Esmee nie groziło to, że rozerwą ją na części koła powozu. Nie wykrwawiała się na śmierć. Otrzy­mywała szansę. Szansę, by zostać kimś, by wieść ży­cie, do jakiego predestynowało ją pochodzenie i tra­dycje rodzinne. A on... cóż, on był dokładnie tym, za kogo uznała go lady Tatton. I nie miał dla siebie żadnego usprawiedliwienia.

Jego ojciec nie wyrzekł się go, gdy byt miody, tak jak uczynit to ojciec Devellyna. Nie cierpiał z powo­du utraty pierwszej miłości jak Merrick. Jego prze­szłość nie kryta żadnych mrocznych, romantycznych tajemnic jak przeszłość Quina. Byt po prostu uro­czym utracjuszem. Taki sposób postępowania wybrał sobie sam. A teraz, gdy zbliżał się już do jesieni ży­cia, a nawet jeśli nic jesieni, to bardzo późnego lata, nie miał prawa, by chcąc to jakoś sobie zrekompen­sować, pociągnąć za sobą młodość, piękno oraz nie­winność tylko dlatego, ze pozwolił sobie na mło­dzieńczą namiętność wobec dziewczyny, do której nie miat prawa. A miłość wkrótce i tak na pewno by mu przeszła.

- Jest pani przekonana, że znajdzie pani dla niej dobrą partię? - spytał w końcu głucho.

- Mam taką nadzieję - powiedziała. - Pańscy słu­żący plotkują?

- Nie - odparł z przekonaniem. - Ponadto darzą pannę Hamiiton najwyższym szacunkiem.

- Zatem do świąt wydam ją za mąż - obiecała la­dy Tatton.

Wyczul jednak wahanie w jej glosie. Był o tym ab­solutnie przekonany. _?

Lady Tatton westchnęła głośno.

- Oczywiście Esmee nie ma ochoty przeprowadzić się do mnie bez siostry. Tak więc sądzę, że najlepiej by było, gdyby pan po prostu zgodził się...

Odwrócił się od okna. Na jego twarzy malowała się wściekłość.

- O, nie! - wychrypiał. - To nie wchodzi w rachu­bę! Niech pani nawet nie śmie o lo prosić.

- Przyznaję, ze sytuacja jest trudna - powiedziała. - Ale Sorcha jest moją siostrzenicą i...

- I moją córką - dokończy). - Moją! Jestem całko­wicie zdolny do wychowania dziecka. Mogę zapew­nić jej nawet luksusowe życic. Jeśli Esmee zechce mnie opuścić, niech panią diabli. Ja jej nie powstrzy­mam. Ale moje dziecko? Nigdy!

Lady Tatton stropiła się nieco.

- Prawdę powiedziawszy, Esmec odłożyła decyzję do popołudnia - przyznała. - Chyba chce najpierw porozmawiać z panem.

- Nie trzeba - powiedział urywanym głosem... -Wolałbym nawet, żeby tego nie robiła.

- Ja też jej to mówiłam, ale przecież pan ją zna. I. niestety, nie wiem, co Esmee tak naprawdę myśli. Ale to może być naprawdę coś bardzo głupiego. Gdyby więc powiedziała lub zrobiła coś niemądrego, proszę, by pamiętał pan o swojej obietnicy. Proszę odłożyć na bok swoje egoistyczne pomysły i przynaj­mniej raz w życiu zrobić coś dla kogoś innego. Całe życie Esmće było pełne rozczarowań. Nie musi za­znać kolejnego w małżeństwie.

Alasdair poczuł, ze trzęsie się z wściekłości.

- Innymi słowy chce ją pani wydać za kogoś roz­sądnego i szanowanego? - zgrzytnął. Niezależnie od tego, czy ten poważany mąż wzbudzi w niej jakieś uczucie, doceni silę charakteru, uszanuje niezależ­ność? To wszystko ma pewnie, według pani, drugo­rzędne znaczenie. 1 sądzi pani, że w ten sposób oszczędzi jej pani rozczarowań?

- Widzę, że trafiłam w pana czuły punkt - powie­działa jej lordowska mość.

Znów odwrócił się do okna, tym razem z dłońmi zaciśniętymi na parapecie.

- Lady Tatton. Wystawia pani na ciężka próbę mo­ją i tak już niezbyt wysoką kulturę osobistą. Odnio­sła pani jednak pyrrusowe zwycięstwo. Może zabrać

pani jedną ze swoich siostrzenic i wydać ją za pierw­szego konkurenta, który się jej nadarzy. A teraz niech pani będzie tak łaskawa i opuści mój dom. Usłyszał tylko trzask zamykanych drzwi.

A stało się to wkrótce potem, jak Lydia wróciła bez tchu do pokoju Sorchy, by ostrzec Esmee, że la­dy Tatton dopadła sir Alasdaira, gdy ten wchodził do domu. Tymczasem Sorcha, zgodnie z przewidy­waniami doktora Reida, zaczęła zachowywać się bar­dzo niespokojnie i Esmee musiała ją nosić po poko­ju, dopóki dziewczynka nie zapadła w sen.

Lecz nawet gdy już położyła siostrę do łóżeczka, kontynuowała swój nerwowy spacer, rozważając bo­lesny wybór, jakiego musiała dokonać, i jednocześnie martwiąc się, że jej ciotka potraktowała sir Alasdaira bardzo niesprawiedliwie. Chodziła tak tam i z po­wrotem z sercem w gardle. Jednocześnie czekała na sir Alasdaira, zastanawiając się, co też od niego usłyszy.

Myślała, że najlepiej by byio, gdyby nie mówił nic. Czyż jeszcze przed przybyciem ciotki nie pogodziła się z faktem, że powinna - nie, że musi - natychmiast wyprowadzić się od sir Alasdaira? Nic mogła wciąż tu mieszkać i być jego utrzymanką. Jednak w marze­niach Alasdair wpadał do pokoju, padał jej do stóp i błagał, by została. W chwilach, gdy rozsądek brał górę, wyobrażała sobie po prostu, że rozpocznie dys­kusję podobną do tej, jaką prowadzili pierwszego wieczoru, i zmusi ją do zmiany decyzji.

Nic takiego jednak nie miało miejsca i w porze lunchu, który odesłała, zanim jeszcze postawiono przed nią tacę, Esmee zrozumiała, że Alasdair

w ogóle się do niej nie wybiera. Ta myśl bardzo ja do­tknęła, ale nie mogła odejść, nie zamieniwszy z nim choćby paru słów.

Znalazła go w gabinecie. Drzwi były zamknięte, ale wyczula jego obecność. Zupełnie tak jak jego za­pach w korytarzu. Wciągnęła głęboko powietrze i za­pukała.

- Wejść -warknął. Wsunęła głowę do środka.

- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Podniósł głowę znad biurka.

- Ach to ty, moja droga? - Gwałtownie zamknął szufladę, ale zdołała jeszcze dostrzec, że schował w niej dwa małe zielone pudełka.

Weszła do pokoju i nagle poczuła się niezręcznie.

- Zdaje się, że poznałeś moją ciotkę? Podniósł się z krzesła.

- Co takiego? - spytał trochę nieprzytomnie. -Tak, rzeczywiście, lady Tatton. Wielce szacowna da­ma.

- To prawda - zgodziła się Esmee. - Ale czasem zachowuje się jak smok.

MacLachlan zdobył się na uśmiech.

- Tak jak wszystkie szacowne damy.

Esmee bezskutecznie próbowała zdobyć się na uśmiech.

- Wiesz już zatem, po co przyszła?

MacLachlan podszedł do okna. Jedną rękę trzy­mał na biodrze, drugą złapał się za kark. Już wie­działa, że jest to u niego oznaka złości lub niepoko­ju. Gdy się jednak odwrócił, popatrzył na nią zupeł­nie spokojnie.

- Rozumiem, że masz nas opuścić.

- Czyżby? - spytała ostro. - Myślałam, że możemy najpierw o tym porozmawiać.

- Esmćc - popatrzył na nią z lekką naganą. - Nie ma o czym mówić. Musisz odejść.

Świat zawirował, jakby podłoga usunęła się nagle spod jej stóp, co dotąd wydawaio jej się niemożliwe.

- Muszę odejść? - powtórzyła. - Najpierw mnie błagasz, żebym została, a teraz po prostu każesz mi się pakować?

Wziął nóż z biurka i zaczął się nim bawić.

- Nadarzyła się po prostu nieoczekiwana okazja - po­wiedział, podnosząc ostrze do światła. - Twoja ciotka ma doskonale koneksje. Może wprowadzić cię w świat, o którym większość ludzi może tylko pomarzyć.

- Ale nie ja.

- Kłamczucha - odparł z uśmiechem. - Która dziewczyna o tym nie marzy?

- Nie jestem dziewczyną - warknęła. - A jeśli nią byłam, to śmierć matki położyła temu kres.

- To prawda - zgodził się szybko. Nawet zbyt szybko. jak na gust Hsmee. - Jesteś cudowną młodą kobietą, pełną wdzięku. 1 masz przed sobą ogromne możliwości.

- Ty chyba nie rozumiesz. Ona chce, żebym wyszła za mąż.

- Naprawdę? - Milczał chwilę. - Chyba powinnaś to zrobić.

Esmee nie rozumiała, co się dzieje.

- A ostatnia noc?

- Ostatnia noc? - spytał spokojnie. - Przecież pi-iem. Jak zwykle.

Rozszerzyła oczy.

- Chyba nie chcesz mi wmówić, że nie pamiętasz?

- Nie całkiem - powiedział. - Nie bardzo. Esmee uniosła ręce.

- I kto tu kłamie? - krzyknęła. - Nie wypiłeś wię­cej niż kieliszek. Każdy Szkot dolewa sobie więcej do porannej owsianki.

Odłoży] nóż i ujął jej dioń. Była zimna jak lód.

- Esmee - powiedział. - Nie powinniśmy mówić o wczorajszej nocy. Dla twojego dobra musimy uda­wać, że nic się w ogóle nie wydarzyło. Oboje bardzo się baliśmy, więc robiliśmy i mówiliśmy rzeczy, które w innych okolicznościach nie miałyby miejsca.

Popatrzyła na niego oskarżycielsko.

- Nie zrobiłam niczego, czego nie chciałam zrobić - odparła. - Kochaliśmy się. Może nie dosłownie, ale nie możesz mi powiedzieć, że to nic nie znaczy.

- Ale nie znaczyło - powiedział łagodnie. - Jesteś młoda. Nie rozumiesz mężczyzn, nie wiesz, jak...

- Ach tak! - wykrzyknęła, wyrywając rękę z jego uścisku. - Jestem głupią gęsia, tak? Posłuchaj mnie zatem, MacLachlan, i słuchaj dobrze. Wszyscy mi po­wtarzają, że jestem młoda i głupia. Mam tego dość, bo wcale tak nie jest. Oboje dobrze o tym wiemy. A ja wiem jeszcze, że chcesz mnie od siebie odpędzić.

Popatrzył na nią twardo.

- Nie, ja tylko przyjmuję do wiadomości to, czego ty nic potrafisz zaakceptować - odparł lodowato. -Nie żyliśmy w prawdziwym świecie, zbliżyliśmy się do siebie trochę za bardzo i to ja ponoszę za to od­powiedzialność. Poflirtowaliśmy, zgoda, i było bar­dzo przyjemnie. Ale jeśli tu zostaniesz, to jak sądzisz, co się jeszcze wydarzy? Przecież nie muszę ci mówić, moja droga, że należę do facetów, którzy marzą o że­niaczce.

Prychnęla z oburzenia.

- Zatem musisz znaleźć takiego, który się z tobą ożeni - dokończył. - Jesteś piękną, zmysłową kobie­tą. Lady Tatton wróciła do kraju w samą porę.

Nagle chwyciły ją mdłości. Esmee położyła rękę na żotądku. -- To moja ciotka cię do tego zmusiła.

- Na mifość boską, Esmee. Jestem prawie dwa ra­zy starszy od ciebie. Twoja ciotka mnie po prostu za­wstydziła.

- Nie wierzę - odparowała. - Po prostu chcesz po­stąpić jak dżentelmen.

Znów roześmiał się głośno.

- Och, Esmee. Już słyszę, jak śmieje się ze mnie cała śmietanka towarzyska Londynu. Sir Alasdair MacLachlan składa się w ofierze na ołtarzu dam­skiego honoru.

- Pewnie - sarknęła. - Świetny żart, prawda? Ale Alasdair nie ustępował.

- Sądzisz, że jestem dobry i szlachetny? Tylko dlatego że pomogłem ci zapomnieć o okropnym, tragicznym zdarzeniu? Jeśli tak naprawdę sądzisz, jesteś równie romantyczna i głupia jak twoja matka. Czerpałem przyjemność z twojego ciata i wierz mi, gdy wychodziłem z twojego łóżka, nie czułem się dobry i szlachetny. Nie ma we mnie ani krzty ro­mantyzmu. Żyję tu i teraz, a nie marzeniami o ja­kiejś wspanialej przyszłości. Jedź, jedź z ciotką i ułóż sobie jakoś życie. Zapomnij o mnie i o Sor-chy. Niech lady Tatton znajdzie ci jakiegoś kultural­nego, szanowanego młodzieńca, który da ci wtasne dzieci.

Esmee pomyślała, że Alasdair postradał zmysły.

- Jakżebym mogła? - spytała z niedowierzaniem. - Straciłam przecież niewinność.

- Zaufaj mi, moja droga, jesteś uosobieniem nie­winności.

- Ale po tym, co się stało wczoraj, jaki mężczyzna będzie chciał...

- Zachowałaś dziewictwo - odpowiedział.

- To szczegół - odparowała.

- Może, ale ten drobny szczegół bardzo się liczy.

Przez chwilę milczała. Nie czuła się juz niewinną dziewczyną. Z drugiej strony to, co jej powiedział, nie było niczym nowym. Sama już podjęła taką decy­zję. Nic sądziła jednak, że usłyszy tę prawdę wyłożo-ną tak chłodno i logicznie z jego pięknych ust. Ust, które pieściły ją i pocieszały parę godzin wcześniej. Zadrżała na samo wspomnienie i przez chwilę zaczę-ia się bać, że znów zrobi z siebie idiotkę.

Może była podobna do matki, ale całe życie stara­ła się być inna. Chciała chronić serce i myśli, ale sir Alasdair okazał się jej zgubą. Tak bardzo pragnęła go o to winić. Wciągnęła spazmatycznie powietrze.

- Więc myślisz, że jestem głupia i romantyczna? -spytała. - Podobna do matki?

Coś w nim pękło.

- Skąd mam wiedzieć? - wybuchnął. - Przecież ja jej nawet nie pamiętam. Takim właśnie jestem męż­czyzną, Esmće. Miałem w łóżku setki takich dam jak lady Achanalt, kochanek, których imion nic jestem w stanie sobie przypomnieć. Ciebie też ledwo znam, a ty nie znasz mnie.

Poczuta, że do oczu napływają |ej łzy, ale szybko je rozpędziła.

- Och, znam cię, MacLachlan - odparła spokoj­nie. - Znam cię lepiej, niżbyś chciał.

- Daj spokój, Bsmee. Byłaś tu zaledwie parę tygo­dni. Poza Szkocją nie znasz żadnego innego świata. Bierz to. co dostajesz od życia. Nic uzależniaj się od takiego prostaka jak ja.

- Jakżebym mogła? - odparowała. - Przecież po­wiedziałeś, że mnie nie chcesz.

Odwrócił się do okna, by na nią nie patrzeć.

- Jedź do ciotki. Mam masę pracy.

- W takim razie dobrze. Zegnaj. Zamierzam o to­bie zapomnieć. To chyba nawet nie będzie trudne.

- Z pewnością! - wykrzyknął.

- Nie wątpię. Ale o siostrze nie zapomnę. Nie mo­żesz nas rozdzielić.

Nie odwrócił się od okna.

- Wcale nie miałem takiego zamiaru -wychrypiał. - Możesz ją widywać, kiedy Tylko zechcesz. Lydia bę­dzie ci ją przywozić. Ustal to wszystko z Wellingsem. A teraz, jak mówiłem, mam masę pracy.

Esmee wyprostowała się i ruszyła do drzwi, lecz gdy była już u celu, odwróciła się, by rozjaśnić kolej­ną dręczącą ją wątpliwość.

- Chcę wiedzieć jeszcze jedno - powiedziała z rę­ką na klamce. - Roszczę sobie prawo do tego, by cię o coś zapytać, jeśli nie z innych powodów, to przynaj­mniej jako siostra Sorchy.

- O co? -warknął niecierpliwie.

- Czy zamierzasz poślubić panią Crosby? Milczał bardzo długo. Ogarnął ją strach, że posu­nęła się za daleko.

~ Boże, mam nadzieję, że nie - powiedział. - Ale zdarzają się przecież jeszcze dziwniejsze rzeczy.

I o, co nastąpi, będzie tak realne i bolesne jak ten si­niak między oczami.

Usłyszał za sobą trzaśniecie drzwi. Alasdair po­chylił głowę i potarł nasadę nosa. A jednak słowa pięknej Cyganki wciąż pobrzmiewały mu w myślach.

Sami rzuciliście na siebie przekleństwo, bez mo­jej pomocy. Teraz musicie wynagrodzić wyrządzo­ne krzywdy. Naprawić błędy.

Boże, przecież próbował odpokutować za grzechy, naprawić zlo. Wynagrodzić wszystkie krzywdy. Dlacze­go było to tak bolesne? Dlaczego ten przeklęty głos wciąż do niego przemawiał? Wiedział, co musi zrobić.

Co miał jednak do zaoferowania tak pięknej mło-dcj damie jak Esmee? Nazwisko? Reputację? Gdyby znalazł choć jedną taką rzecz, gdyby mógł udowod­nić lady Tatton, że się myli choćby pod jednym względem, na pewno nie dałby spokoju tej dziewczy­nie. Rzuciłby się jej do stóp i obiecał, że będzie tak dobrym mężem, jak to tylko możliwe.

Ale lady Tatton miała, niestety, rację. Mógł się szczycić tylko wdziękiem, urodą i szczęściem przy karcianym stoliku. I tak jak powiedział, nie ma­rzył o żeniaczce. Zdecydowanie nie. Nigdy nie był wierny żadnej kobiecie i choć teraz czuł, że się zmie­nił, nie mógł być tego pewien.

Co ważniejsze, czy na to zasługiwała Esmec? Na­leżało jej się wszystko, co najlepsze. Powinna poznać świat, zyskać pozycję w towarzystwie. Zyć szczęśliwie i dostatnio. Wyjść za mąż za szanowanego mężczy­znę, dokładnie takiego, jakiego lady Tatton zamie­rzała dla niej znaleźć.

Lady Tatton. Boże w niebiesiech! Nic sądził, że je­go przemoczona ptaszyna jest spokrewniona z fila­rem angielskiej śmietanki towarzyskiej. Ale czy gdy­by o tym wiedział, zachowałby się inaczej?

Na to pytanie znal odpowiedź i źle się przez to czuł. Gdyby znał prawdę, nie wpuściłby Esmee do swojego salonu. Zerwałby z łóżek całą służbę i wysiał w ulew­ny deszcz na poszukiwanie odpowiedniej przyzwoit-ki i stosownego domu, w którym mogłaby się schro­nić. U kogokolwiek. U matki Deva. U siostry Ouina. U Julii. Już nawet dom Ingi byłby lepszy niż jego własny.

On jednak potraktował Esmee jak prostą dziew­czynę, za którą ją zresztą uważał. Teraz znał prawdę. Była wyjątkowa, wyjątkowa w sposób, który go ocza­rował. Wyjątkowa w sposób, który nie miał nic

wspólnego z pozycją społeczną lady Tatton. A teraz ponosił karę za popełniony błąd.

W tej samej chwili usłyszał ciężkie kroki na scho­dach. Na podeście stał kamerdyner.

- O co chodzi, Wcllings? Służący zawahał się lekko.

- Panna Hamilton poprosiła o /niesienie walizek.

- Tak? Więc znieś je na dół. Wcllings wyłamywał sobie palce.

- Aje ona mówi... mówi, że się wyprowadza. Do ciotki. Czy to prawda?

Alasdair uśmiechną! się krzywo.

- Chyba tak będzie najlepiej, nie sądzisz? Kamerdyner poczerwieniał lekko.

- Chyba nie.

Alasdair popatrzył na swoje ręce i zobaczył, ze znów machinalnie sięgnął po nóż. Od ściskania ręko­jeści aż pobielały mu kłykcie.

- Panna Hamilton nie jest niewolnicą - powiedział w końcu. - Zrób to, o co prosi.

Wcllings podszedł bliżej do biurka, spojrzał na nóż i położy! przed MacLachlanem cienki pakunek owi­nięty w biały, lekko zmięty papier.

- Co to jest, u diabla? Wellings cofnął się o krok.

- Nie wiem, sir. Panna Hamilton prosiła, żebym to panu oddał.

Alasdair popatrzył jeszcze raz na paczuszkę i ści­snęło mu się serce.

- Wellings - powiedział ochrypłym głosem.

- Tak, sir? Upuścił nóż.

- Powiedz pani Henry, żeby zatrudniła inną poko­jówkę - powiedział, gdy nóż upadł na podłogę. - Ly-

dia będzie się teraz przez cały dzień zajmowała dzieckiem.

Wciąż patrząc na niego podejrzliwie, Wcllings ukłonił się i wyszedł.

Alasdair podniósł zwitek papieru i zważył go w dłoni. Przymknął oczy i zmusił się, by głębiej ode­tchnąć. Nie musiał oglądać paczki. Wiedział, co jest w środku. Trzysta funtów. W gotówce.

Jak widać, Esmće nic potrzebowała już polisy ubezpieczeniowej. Nie potrzebowała Alasdaira. Spełniło się wreszcie jego życzenie, by się jej pozbyć i mieć wreszcie święty spokój.

Rozdział 7 <♦}

Nowa dziewczyna w mieście

Dopiero po trzech dniach przy Grosvcnor Squarc Esmće zdała sobie sprawę, że jej życie już do niej nie należy. Może tak zresztą było lepiej. Dręczyła ją sa­motność, ale tempo działania lady Tatton nic pozo­stawiało zbyt wicie czasu na rozmyślania.

Esmee miała wrażenie, że całe Mayfair jednocze­śnie dowiedziało sie, że jej ciotka wróciła z zagrani­cy, co pociągnęło za sobą falę ciekawości i mnóstwo zaproszeń na podwieczorki, wieczory literackie i ko­lacje. Esmec jednak nie uczestniczyła w nich całym sercem.

Ciotka wyczuwała jej melancholijny nastrój i z po­czątku podchwytliwymi pytaniami próbowała wyson-dować jego przyczynę. Kiedy ta taktyka zawiodła, zdecydowała się na radykalne rozwiązanie - zakupy.

W ciągu tego tygodnia do domu nieprzerwanym strumieniem napływały stroje. Lady Tatton narzekała, że jej własna garderoba po latach spędzonych za gra­nicą całkowicie wyszła z mody, a Esmec otrzymała tu­ziny wieczorowych sukni, płaszczy podróżnych, pelis, szali i butów, a wszystko w ciemnych, subtelnych koło-

rach, stosownych, jak ją zapewniała lady Tatton, dia rodziny wciąż jeszcze pogrążonej w żałobie.

Gdy odpakowywały ostatnie pudło, Esmće wyrazi­ła swoje wątpliwości co do szafirowej peleryny, którą garderobiana ciotki właśnie rozłożyła na łóżku.

- Niemądre dziecko - powiedziała lady Tatton, wygładzając wieczorową suknię. - Twoja mama nie żyje od paru miesięcy. W dodatku na szczęście w czerwcu zmarł król.

Esmee otworzyła szeroko oczy ze zdziwienia.

- Słucham?

Lady Tatton uśmiechnęła się.

- Towarzystwu znudziły się już skromne przyjęcia i ciemne kolory - powiedziała swobodnie. Dlatego nikt nas nie potępi, skoro wszyscy powinni być w ża­łobie po odejściu naszego ukochanego monarchy, czego oczywiście nikt nie przestrzega.

-Och... nie sądziłam...

- Doskonale się prezentujesz w nasyconych bar­wach - ciągnęła lady Tatton. - Dobrze, że nie jesteś blondynką. - Odwróciła się do toaletki z suknią w kolorze oberżyny w ręku. - Pickens, uprasuj ją. Panna Hamilton wystąpi w niej jutro na kolacji u la­dy Gravencl. A ja włożę tę jedwabną w odcieniu sre­brzystej szarości.

Esmee podeszła do okna i wyjrzała na ogromny. zielony ogród. Tak bardzo tęskniła za Sorchą. Cza­sem późno w nocy kręciia się na łóżku ze strachu, że popełniła błąd. A gdy Lydia przyprowadzała małą z wizytą, oczy Esmee wędrowały zawsze w kierunku okropnej rany na czole dziewczynki. Prawda byia ta­ka, że ona potrzebowała Sorchy znacznie bardziej niż Sorcha jej.

Ale co miała teraz właściwie zrobić ze swoim ży­ciem? Po śmierci matki zdała sobie sprawę, że musi

się wreszcie zająć swoimi sprawami. I wbrew temu, co mówiła ciotce Rowenie, nic chciała wcale doko­nać żywota na wsi w towarzystwie kotów i psów. Ma­rzyła o rodzinie. Pragnęła mieć dzieci. 1 nagłe, zupeł­nie sobie tego nic uświadamiając, zaczęła myśleć, że osiągnie to wszystko u boku MacLachlana.

Oczywiście sani taki pomysł wydawał się jej śmiesz­ny. Gdyby MacLachlan miał ochotę założyć rodzinę, mógł, a właściwie powinien, ożenić się z panią Crosby. W dodatku parę tygodni temu. Nie myślał o Esmee. 1 tak miała szczęście, że nie odwrócił się od Sorchy.

A łisniee musiała się teraz zająć swoim własnym życiem i pogodzić z myślą, że jej marzenia nigdy się nie spełnią. Nic mogła dokonywać tak głupich wybo­rów jak jej matka. Lecz tymczasem musiała wejść w świat. Musiała spotykać się z ludźmi. Musiała ro­bić te wszystkie rzeczy, jakich oczekiwała od niej ciotka. A jednak wcale nie była pewna, czy ma ocho­tę na kolejną kolację.

Lady Tatton z pewnością rozpuściła wici - wszelki­mi sposobami znanymi matkom córek na wydaniu i swatkom - ze jej siostrzenica potrzebuje męża. Wspomniała tez z pewnością o posagu. Nie dało się inaczej wytłumaczyć faktu, że samotni dżentelmeni otaczali ją tak licznie przez ostatnie dni.

Esmee nie wątpiła w dobre intencje ciotki, lecz nie cieszyło jej zainteresowanie tych wszystkich mężczyzn. Jej myśli i serce kierowały się wciąż w stronę... tam, gdzie nie powinny wędrować. Nie­mniej jednak nie mogła nie przyjąć zaproszenia księżnej Gravencl, która mieszkała zaledwie dwa domy dalej.

Esmee poznała księżną tego samego dnia, kiedy przeprowadziła się do ciotki. Niska, jasna blondynka zbiegła ze schodów na powitanie, gdy tylko ich po-

wóz zajechał przed jej dom. Wyglądała jak uroczy maty skrzat.

- Och, Roweno! -wykrzyknęła. - Sądziłam, że już nigdy nie wrócisz! Czekam na ciebie od wieków!

Lady Tatton trochę się zdziwiła, gdyż księż­na mieszkała na wsi już od lat.

- Ale znów, jak widzisz, prowadzimy dom otwarty - powiedziała lady Gravenel. - W przyszłym tygo­dniu wydajemy kolacje. Bardzo skromne przyjęcie. Obie musicie przyjść. Absolutnie nie przyjmuję do wiadomości odmowy. Zaproszę do towarzystwa jeszcze dwóch panów.

- Czujemy się zaszczycone - odparła ciotka.

- A w poniedziałek Isabel wybiera się do mnie na herbatę - dodała księżna. - Przyjdź i ty, Roweno. Będzie jak dawniej. Panno Hamilton, proszę się do nas przyłączyć.

Tak więc nie było wyjścia. Podwieczorek i kolacja w towarzystwie księżnej. Esmee byłaby przerażona taką perspektywą, gdyby nic fakt, że ciotka była taka miła.

Na podwieczorku zjawiło się mnóstwo osób, a Isa­bel okazała się księżną Kirton, pulchną, sympatycz­ną wdową, która mieszkała o pięć minut drogi od nich, przy Berkeley Square. Otaksowała Esmee, jakby oceniała jej możliwości, a następnie usiadła na obitej brokatem sofie z lady Tatton, po czym obie zaczęły szeptać coś do siebie, upewniając się dyskret­nie, czy nikt nie słucha.

Esmee zauważyła, ze lady Kirton poklepuje ciotkę po ręce i patrzy na nią współczująco spod przymru­żonych powiek. Oczywiście jedno z jej przenikliwych spojrzeń dosięgło również Esmee, co świadczyło wy­raźnie o tym, że szykują się kłopoty.

Rozważania Hsmec przerwała jednak Pickcns, która wyłoniła się z garderoby z oberżynową suknią,

która przerzucona przez ramię, wyglądała niczym je­dwabisty wodospad.

Suknia była tak ciemna, że w świetle świec musia­ła sprawiać wrażenie czarnej. Całkowity brak ozdób, koronek czy wstążek, z których zrezygnowano ze względu na żałobę, nadawał jej jeszcze bardziej ele­gancki charakter.

- Och, panienko! - wykrzyknęła garderobiana, prezentując suknię. - Czyż nie jest prześliczna?

Esmee zdobyła się na uśmiech.

- Nigdy nie widziałam ładniejszej. - Nawet naj­piękniejsze suknie jej matki nie mogły się równać z tą dyskretnie szykowną kreacją.

Pickens przyłożyła do niej suknię i wskazała lu­stro. Esmee spojrzała na swoje odbicie i wstrzymała oddech z wrażenia. Głęboka barwa pasowała do jej ciemnych włosów i jasnej karnacji.

- Panienko - powiedziała Pickens. - Zrobi pani ju­tro prawdziwą furorę. Mam nadzieję, że złamie pani komuś serce.

Esmee poczuła ogromną satysfakcję.

Naprawdę wyglądała pięknie. Wydawała się też wyższa i niemal dorównywała urodą matce. Skoro Alasdair jej nie chciał, niech go iicho porwie. Ktoś inny na pewno zechce. Ktoś, kto nie będzie jej na­zywał głupiutką dziewczynką i nie odrzuci okazy­wanych uczuć. I nagle Esmee postanowiła, że bę­dzie się świetnie bawić tym polowaniem na męża, a już na pewno zrobi z tego prawdziwe przedsta­wienie.

Minęły dwa tygodnie od wyprowadzki Esmće. Alas­dair był właśnie u Crockforda w towarzystwie swojego

brata i Ouina, gdy lordowi Devellynowi w końcu uda­ło się go odnaleźć. Było późno, dobrze po północy, i Devellyn marzył o żonie i łóżku, dokładnie w lej ko­lejności. Musiał jednak najpierw wypełnić swoją nie-cierpiącą zwłoki misję.

Martwił się bardzo o Alasdaira. Zresztą nie bez powodu, gdyż Alasdair i Quin byli nieźle wstawieni i grali w kości z dwoma zręcznymi szulerami z Soho.

- Miło mi was widzieć - powiedział Devellyn, sia­dając obok Merricka MacLachlana.

- Nam również - odparł Merrick. - Chociaż naj­chętniej bym stad wyszedł. Co za melina!

- Widzę - zgodził się Devellyn, wskazując głową stół. - Oni też o tym wiedzą. Co się stało Quinowi?

Merrick wzruszył ramionami.

- Matka ciosa mu kołki na głowie. Chce, żeby zna­lazł sobie żonę.

- Jego nieżyjący ojciec również o tym marzył - po­wiedział markiz.

- A w niego też wstąpił diabeł - dodał Merrick, wskazując głową brata. - Zwykle nigdy nie gra po pi­janemu o takie stawki.

- No cóż - odparł markiz. - Wiesz, co mawiała babka MacGrcgor. - Wartość rzeczy mierzy się chę­cią jej zdobycia.

Merrick wygiął wargi w sardonicznym uśmiechu.

- Sugerujesz, że to ta guwernantka jest wszystkie-

winna/ Devellyn wzruszył ramionami.

- Tak podejrzewam - odparł. - A co na to Ouin?

- On w ogóle nie myśli - powiedział Merrick. -A co do guwernantki, od początku wiedziałem, że narobi kłopotów.

- Czyżby? - spytał słodko Devellyn. - Nasz przyja­ciel dużo przegrał?

- Chyba ze dwieście funtów. Nawet gdy jest kom­pletnie pijany i ma dwóch oszustów za partnerów, ja­koś daje sobie radę. Ale to gra losowa, nie potrzeba tu umiejętności.

- Chyba trzeba położyć temu kres - powiedział markiz, podchodząc do stołu. Położył ciężką dłoń na ramieniu Alasdaira. MacLachlan podniósł wzrok i zmarszczy! brwi, jakby nie mógł skupić wzroku na twarzy Deve!lyna.

- Muszę z wami porozmawiać - powiedział Devel-lyn. - Taki mały alarm.

Alasdair odwrócił się i zachwiał lekko.

- Czy to nie może zaczekać, przyjacielu? Właśnie zamierzałem się odegrać.

Dcvcllyn popatrzył na niego poważnie.

- Alasdairze, chyba przyjaciel w potrzebie jest ważniejszy od jakiejś śmiesznej sumy.

Alasdair zastanowił się chwilę.

- Oczywiście - powiedział szybko. - Panowie -zwrócił się w stronę szulerów. - 'Lyczą wam dobrej nocy.

Quin, który szedł obok Alasdaira, ruszył na poszu­kiwanie wolnego stolika. Gdy przyniesiono brandy, Devellyn wyprostował się na krześle i przytuli! szklankę do kamizelki.

- Potrzebują dwóch odważnych, silnych mężczyzn. Ochotników do wykonania pewnej niebezpiecznej misji. I nie mogę wrócić do domu, dopóki ich nie znajdę.

Alasdair odstawi! szklankę z głośnym brzękiem.

- Idę, Dev! - powiedział, chwiejąc się lekko. -Niech mnie diabli porwą, jeśli kiedykolwiek zostawię cię w potrzebie.

- Zawsze mogę na ciebie liczyć - powiedział markiz. - Czy znajdę wśród was drugiego takiego śmiałka?

Merrick mrukną! z niedowierzaniem: - Akurat... śmiałka...

Ouin również spojrzał na niego z powątpiewa­niem.

- Jakaż to niebezpieczna misja? Devellyn zrobił poważną minę.

- Kolacja. A dokładniej jutrzejsza kolacja u mojej matki. Sporządziła listę gości i potrzebuje jeszcze dwóch panów,

- Zaraz, Dev - zaprotestował Alasdair. - To nie jest niebe... niebe... zpieczne.

- Jeśli tak uważasz, to znaczy, że nie znasz przyja­ciół mojej matki - powiedział markiz. - Poza tym coś jej zawdzięczasz. Ograbiłeś ją niemal /, kolekcji mo­net papy. Wizyta na kolacji to najmniejsza rekom­pensata, jaką jej możesz zaproponować, a poza tym już się właściwie zgodziłeś.

Merrick odstawił szklankę.

- Przykro mi Devellyn, ale umówiłem się na jutro z amerykańskimi bankierami. I to w dodatku wiele miesięcy temu.

- Mogłem się tego domyślić - odpaii Devellyn, odsuwając się od stołu. - Wygląda na to, że padnie na ciebie, Ouin.

- Dlaczego nie? Nie mam nic lepszego do roboty.

- Dobry chłopak - powiedział Devellyn z uśmie­chem. - Więc punkt szósta przy Grosvenor Squarc. I przypaszcie miecze. Na kolacji zjawią się na pewno wszystkie stare plotkarki.

Wieczorem, przed kolacją u księżnej, lady Tatton przestała się nagle podobać jedwabna srebrnoszara suknia i tuż przed wyjściem zamieniła cały dom

w piekło. Pickens podgrzewała żelazko, by wypraso­wać inną kreację, a Esmee szukała ciemnoniebie­skiego szala ciotki i jej wisiora z agatem. Szybko od­nalazła obie te rzeczy i zeszła na dói. by usiąść przy oknie w salonie, skąd widziała, jak z kolejnych powozów zatrzymujących się przed domem lady Gravenel wysiadają dobrze ubrani goście.

W końcu wyszły z domu o parę minut za późno. Lady latton podaki Esmee ramię.

- Dziś wieczorem na przyjęciu będzie kilku nie­złych kandydatów na męża - powiedziała ciotka, ba­wiąc się fałdami szala.

- Ciociu Roweno - odparła Esmee. - Wcale nie je­stem pewna, czy interesują mnie ci panowie, choć nic wątpię, że są atrakcyjni.

- Rozumiem, moja droga. - Ciotka lekko odsunę­ła rękę. - Rozumiem, ale trzeba rozwinąć skrzydła, prawda? Uśmiechać się i flirtować. Wachlować się umiejętnie, tak jak ci pokazałam. Musisz nabrać tro­chę ogłady przed rozpoczęciem sezonu.

- Więc mam wykorzystać tych dżentelmenów, by zdobyć trochę doświadczenia - mruknęła Esmće, gdy wchodziły po schodach na górę.

- Oczywiście! - potwierdziła ciotka. - Chodzi właśnie o doświadczenie.

Księżna i książę czekali na nich w ogromnym salo­nie urządzonym w stylu francuskim, utrzymanym w tonacji złota i kości słoniowej, elegancko umeblo­wanym, obwieszonym lustrami w złoconych ramach. Lord Gravenel, który nic czuł się najlepiej, siedział obok żony w fotelu na kółkach. Oboje uśmiechnęli się serdecznie do Esmee. która rozejrzała się z podzi­wem po pokoju. Lecz gdy lord Gravenel podniósł do ust rękę lady Tatton, Esmee dostrzegła, że jej ciot­ka sztywnieje. W pokoju zabrakło nagle powietrza.

Och, tylko nie to!

- Moja droga Elisabeth - szepnęła lady Tatton, gdy książę witał się z Esmee. - Proszę, powiedz, że to nic sir Alasdair MacLachlan stoi tam pod ścianą.

Księżna roześmiała się.

- Och, Rowcno, przecież on nic ma aż tak zrujno­wanej reputacji, prawda? - spytała cichym, dźwięcz­nym głosem. - Muszę przyznać, że mam słabość do tego łotra.

Ciotka Rowena nie wydawała się przekonana.

- Gdy wyjeżdżałam z miasta, nieczęsto bywał w to­warzystwie.

- Niewiele się zmieniło - odparła księżna. - Tam, gdzie się pojawia, zawsze wrze od plotek. Ate nie bądź dla niego zbyt surowa, Rowcno. Ten biedny dżentelmen przyszedł tu pod przymusem.

- Pod przymusem? - zdziwiła się lady Tatton.

- Mój syn przyprowadził go sita - odparła księżna, odwracając się do Esmec. - Witam, panno Hamil-ton. Pięknie pani dziś wygląda.

Lady Tatton nie spuszczała jednak wzroku z Mac-Lach la na.

- Tak, zapomniałam, ze MacLachlan przyjaźni się z Devellynem.

- Nie miałaś okazji go poznać? - spytała księżna. Lady Tatton zawahała się lekko.

- Och, rozmawiałam z nim przelotnie. Jesteśmy w pewnym stopniu spokrewnieni. W bardzo niewiel­kim stopniu. - Zdobyła się na wymuszony uśmiech. -Wiesz! Szkoci! Jeśli się dobrze poszuka, nietrudno odnaleźć w dalekiej przeszłości jakieś więzy krwi.

- W pewnym stopniu spokrewnieni? - szepnęła Esmec, gdy odeszły od księżnej. - Co masz na myśli?

Rowena przystanęła i zaczęła ostentacyjnie popra­wiać szal.

- Esmee, przemyślałam naszą strategię - szepnę-ta. - Co będzie, jeśli wszyscy dowiedzą się o Sorchy? MacLachlan powiedział służbie, że twoja siostra jest dzieckiem dalekiej zmarłej kuzynki.

- Nikt nie uwierzył w tę bajkę - powiedziała Esmće.

- Niemniej jednak taka jest nasza wersja i musimy się jej trzymać - odparła ciotka. - I zawsze jest moż­liwość, że zostaniesz w to wplątana. Na szczęście MacLachlan cieszy się wystarczającym szacunkiem, by otrzymać zaproszenie do takiego domu. Zresztą, gdybyśmy zaczęły studiować dokładnie nasze drzewo genealogiczne, okazałoby się, że on naprawdę jest naszym kuzynem. Ale stąpamy po cienkim lodzie. A teraz przestań tak na niego patrzeć.

- Ciociu, przecież nie patrzę. - I rzeczywiście, nie patrzyła. Kiedy już minął jej pierwszy szok, odwróci­ła wzrok od MacLachlana i zmusiła się, by skierować uwagę na innych, „doświadczalnych" mężczyzn. Zresztą doświadczenie zdobyła już przy Alasdairze... Na samą myśl o tym. co z nim robiła, oblała się ru­mieńcem. I w chwili gdy ciotka poprowadziła ją w głąb pokoju i przedstawiła dwóm przystojnym, lecz nazbyt wyfiokowanym panom, Esmće wyglądała na­prawdę prześlicznie.

- Lordzie Thorpe, panie Smathers. - Esmće dy­gnęła grzecznie. - Bardzo mi miło.

Lord Thorpe pochylił się nad jej dłonią.

- Mnie również. Droga lady Tatton, o tej porze ro­ku w mieście jest tak nudno. Dlaczego chowała pani przed nami taki klejnot?

- Czy to pani pierwszy pobyt w Londynie? - wtrą­cił Smathers. - Jeśli tak, przedstawię panią mojej siostrze. Ona wie najlepiej, o jakich atrakcjach nie wolno tu zapomnieć.

Kobieta stojąca za nimi odwróciła się i uśmiechnę­ła. Lady Tatton posiała lorda Thorpe po dwa kieliszki sherry, a panna Smathcrs zaczęła opowiadać długo i szeroko o British Museum. Esmee przyjęła ramię pa­na Smathersa i robiła wszystko, by Alasdair zauważył, jak dobrze się bawi. Nie mogła pozwolić na to, by ten arogant sądził, że to z jego powodu włożyła żałobę.

Lord i lady Devcllyn obserwowali salę balową nie­pewni, czy właściwie zrozumieli Alasdaira.

- Boże! - powiedział Devellyn. - Przecież to ta twoja złośnica!

- Tak, siostra Sorchy - mruknął Alasdair. - Pan­na Esmee Hamilton.

- A niech mnie! - szepnął Devellyn. - Inaczej ją sobie wyobrażałem.

- Jest przepiękna - powiedziała jego żona. - Co za cudowna cera, jakie piękne, bujne włosy! Już sobie wyobrażam, jak wyglądają, gdy rozpuści je na ramiona!

Alasdair nie musiał sobie tego wyobrażać. Wiedział doskonale, jak wyglądają, a to wspomnienie sprawiło, ze puls zaczął mu bić niebezpiecznie szybko. Patrzył, jak Esmee idzie przez tłum dumnie wyprostowa­na i wdzięcznie skłania głowę, rozdając uśmiechy.

A ten parweniusz Smathers położył sobie jej dłoń na ramieniu, jakby zamierzał ją zaprowadzić w jakiś pusty kąt pokoju na ciche tćte a tete. Alasdair patrzył z irytacją, jak lord Thorpe bierze z tacy kieliszek sherry i z przymilnym uśmiechem zajmuje miejsce u jej drugiego boku.

- Przypomina rzeźbę, którą kiedyś widziałam w Wenecji - szepnęła lady Devellyn. - Madonnę z marmuru. Taką spokojną i piękną, ale nieustępliwą.

- Ubrana trochę zbyt zwyczajnie - zauważył De-vellyn. - Ale elegancko. I jest opanowana.

Alasdair musiał przyznać mu rację. Miała wypro­stowane plecy, włosy uniesione do góry, tak by odsła­niały szczupły kark i mimo niskiego wzrostu porusza­ła się jak księżna.

Dokładnie w tym momencie u jej boku zjawiła się prawdziwa księżna. Pan Smathers i lord Thorpc zo­stali z tylu, a uśmiechy zniknęly im z ust. Matka De-vellyna ujęła Esmee pod jedno ramię, lady Tatton pod drugie i we trzy ruszyły w głąb salonu. Alasdair zrozumiał zbyt późno, że zmierzają w jego kierunku.

- Lady Tatton - powiedziała pogodnie księżna -pamięta pani mojego syna, markiza Devellyna?

Gdy dokonywano prezentacji, Alasdair milczał jak grób. Gdy przyszła na niego kolej, lady Tatton dy­gnęła lekko

- Już się poznaliśmy.

Pochylił się nad jej dłonią, następnie nad dłonią Esmee i nie powiedział nic ponad to, co się mówi w takich okolicznościach. Najpierw myślał, że Esmee nie podniesie wzroku znad podłogi. W końcu jednak to zrobiła, patrząc mu prosto w oczy, tak sa­mo jak tego wieczoru, gdy się poznali. Efekt był po­dobny. Powietrze uszło mu z pluć. To czyste zielon­kawe spojrzenie przeszywające go na wylot! Pozba­wiające jakiejkolwiek możliwości obrony. Czuł się tak, jakby Esmee znaki każdą jego myśl. Znała go le­piej niż on sam siebie.

- Miło mi znów pana widzieć, sir Alasdair. - Zato­pił się w jej ciepłym głosie i lekkim szkockim akcen­cie, który niósł ze sobą miłe wspomnienia. Zdał so­bie sprawę, jak bardzo za nim tęsknił. Nieco speszo­ny puścił jej rękę i cofnął się gwałtownie. Esmće od­wróciła się do Ouina i obdarzyła go uśmiechem.

A potem trzy damy oddaliły się i Alasdairowi nic po­zostało nic innego, jak odprowadzić je wzrokiem.

Kolacja, która odbyła się później, była jednym z najkoszmarniejszych doświadczeń w jego życiu, to­też podczas pierwszych trzech dań rzucał tylko De-vowi pełne wyrzutu spojrzenia. W końcu to on go tu­taj przyprowadził. Jak na zwyczaje Mayiair nie za­proszono zbyt wielu osób i wszyscy nieźle się znali. Tak więc rozmawiali wesoło, a śmiechy wydawały się aż nazbyt szczere. Alasdair musiał przyznać, że księżna wiedziała, jak organizować przyjęcia.

Siedział między Skłonie i Isabe], lady Kirton, przy­jaciółką księżnej z dzieciństwa. Alasdair bardzo lubił stateczna lady Kirton. filantropkę, która nawiązywa­ła przyjaźnie we wszystkich sferach i mimo wieku by­ła wciąż dowcipna i skora do żartów. Parę miesięcy wcześniej pomogła mu przygotować spisek, dzięki któremu Czarny Anioł odszedł w zapomnienie i no­wo narodzona Sidonic mogia cieszyć się szczęściem u boku swego męża.

Jednak tego wieczoru nawet towarzystwo lady Kir­ton nie budziło zainteresowania Alasdaira. Odpowia­dał mrukliwie na jej pytania, aż w końcu sędziwa da­ma zwróciła się w stronę innego dżentelmena, a Alas­dair został sam w rozgwarze towarzyskich rozmów.

Zauważył, że Esmee siedzi między Smathersem i panem Edgarem Nowellem, który miał opinię jed­nej z najlepszych partii, dobrotliwym, nudnym mło­dzieńcem, protegowanym politycznym księcia. Esmee, konwersując z sąsiadami, ani na chwilę nie przestawała się uśmiechać. Któż mógłby przypusz­czać, że to nieokrzesane dziecko sranie się prawdzi­wą gwiazdą sezonu?

Esmee śmiała się właśnie z jakiegoś żartu, który Noweli wyszepta] jej stanowczo zbyt blisko do ucha.

Aby nie pozostać w tyle, Smathers potożyi jej rękę na dtoni. Był to raczej śmiały gest. Esmee odwróciła się do niego ze szczerym zainteresowaniem. Alas-dair poczuł dziwny skurcz żołądka.

- Piękna, prawda? - szepną} mu do ucha jakiś głos. Przywrócony do rzeczywistości Alasdair popatrzył

nieprzytomnie na lady Kirton.

- Słucham?

Obrzuciła go żywym, pogodnym spojrzeniem.

- Panna Hamilton. Widzę, że wpadła panu w oko.

- Raczej jej suknia - odparł spokojnie. - Nie wi­dzę dokładnie, jaki ma kolor. Chyba nie jest całkiem czarna.

- Oberżyna - mruknęła lady Kirton. - To biedne dziecko na wiosnę straciło matkę. Poznałam ją w ze­szłym tygodniu na podwieczorku u księżnej, a potem widziałyśmy się drugi raz z okazji wieczoru literac­kiego w Park Lane. Dużo rozmawiałyśmy.

- Jest doprawdy czarująca. Lady Kirton upiła mały łyk wina.

- Wiem od lady Tatton, że jej siostrzenica nie bę­dzie tańczyć po kolacji. Panna Smathers zamierza grać na pianoforte.

- Nie wiedziałem - odparł. Lady Kirton uśmiechnęła się.

- Jestem pewna, ze młoda dama chętnie przejdzie się po salonie.

Alasdair popatrzył na nią wymownie.

- Chyba mylnie odczytała pani obiekt moich zain­teresowań.

W oczach lady Kirton pojawiły się wesołe ogniki.

- Och, czyżby? - powiedziała udawanym starczym głosem. - Chyba powinnam była włożyć binokle. Ale ta dziewczyna jest bez wątpienia bardzo ładna, jej matka była słynną szkocką pięknością, a dziadek za-

pisat jej dziewięćdziesiąt tysięcy funtów, więc chyba poradzi sobie w życiu, prawda?

Alasdair pomyślał, że się przesłyszał.

Lady Kirton zamrugała oczami.

-Jej matka słynęła z urody - powtórzyła. - Podob­no hrabia Strathan i książę Langwell pojedynkowali się nawet o ostatni taniec w jej karnecie.

Alasdair pokręcił głową.

- Nie... testament. Myślałem, że to biedna rodzina. Lady Kirton znów niewinnie zamrugała.

- To prawda, ojciec stracił majątek i umarł, tonąc w długach. Ale jej dziadek ze strony matki zbił fortu­nę na statkach. Gdy umarł, Rowena była już żoną Tattona. A Rosamund... nie pamiętam. Prawdopo­dobnie poślubiła kolejnego utracjusza.

Alasdair uśmiechnął się słabo.

- Kosztowne przyzwyczajenie.

- Tak właśnie sądził jej ojciec. I jako dobry, oszczędny Szkot powierzył swój majątek funduszowi powierniczemu z przeznaczeniem dla Annę i Estnee, swoich wnuczek, który miały otrzymać w posagu lub w dniu trzydziestych urodzin, niezależnie od tego, w jakiej kolejności wydarzenia te miałyby nastąpić. Więc co pan obstawia?

- Obstawiam? - Alasdair nie zrozumiał pytania.

- Co nastąpi najpierw? Urodziny czy ślub? - naci­skała lady Kirton. - Czy sądzi pan, że taka ład­na dziewczyna pozostanie panną do trzydziestych urodzin i to teraz, gdy jest już znana w mieście. Bo ja jestem pewna, że nie!

- Ja nie wiem - odparł. - Modlił się jednak, by Esmee wyszła za mąż. Im wcześniej, tym lepiej.

Lady Kirton dotknęła delikatnie jego ramienia.

- Ktoś powinien ją jednak przestrzec przed Sma-thersem, nie sądzi pan? - szepnęła. - Jest chyba rów-

nie niewinna jak ładna. A lady Tatton może nie wie­dzieć, że Smathers obciążył hipotekę swojego mająt­ku w Shropshire. Styszałam, że stracił fortunę na amerykańskiej giełdzie.

Wreszcie Alasdair zrozumiał, do czego zmierza lady Kirton. Smathers byl łowcą posagów. A Esmee odzie­dziczyła ogromny majątek. I była jak owieczka prowa­dzona na rzeź. Jedyna nadzieja w tym, że lady Tatton nie spuści jej z oka.

- Oczywiście, jest jeszcze lord Thorpe - ciągnęła lady Kirton. - Ma tytuł i nazwisko, ale jego matka to prawdziwy potwór, a on pozostaje całkowicie pod jej wpływem. Pan nie jest zainteresowany ożenkiem, więc...

- Boże, oczywiście, że nie!

- Tak myślałam. I dlatego pewnie, pozostając z da­la od tych spraw, nic słyszał pan pewnie, że aż trzy damy porzuciły Thorpe'a z powodu jego matki, któ­ra doprowadzała je do rozpaczy. Czy może pan sobie wyobrazić gorszy los młodej żony?

Nic, nie mógł. Opowieść lady Kirton brzmiała na­prawdę ponuro.

- Jest jeszcze ten pan Noweli - powiedziała lady Kirton. - Proszę popatrzeć, jakie wywarła na nim wrażenie. Noweli zostanie z pewnością wybrany do Izby Gmin. Właśnie on najlepiej nadaje się na męża Esmee.

Alasdair upuścił widelec.

- Chyba nie mówi pani poważnie!

Lady Kirton przyłożyła do piersi czubki palców.

- Jestem śmiertelnie poważna.

- To tak jak Noweli - odparł Alasdair. - Boże, Isa-bel, przecież nigdy nie spotkałem większego nudzia­rza. Niezależnie od tego, kogo poślubi, panna młoda zaśnie przed końcem ślubnego śniadania.

- Może pan ma rację - zgodziła się lady Kirton. -Co pan zatem powie na pana Daviesa. To Walijczyk, zgoda, ale jest laki przystojny.

- W Spitalfields mieszka jego kochanka z trojgiem dzieci.

- Coś takiego! Pan Shelby?

- Beznadziejny fircyk.

-To prawda. Sir Henry Bathstone?

- On chyba ma nieco odmienne upodobania. My­ślę, że rozumie pani, co chcę przez to powiedzieć.

Lady Kirton zaróżowiła się lekko.

- Och! Chyba tak... Już wiem. Pański przyjaciel Wynwood?

- Wykluczone - warknął Alasdair. - Quin wyrzekł się miłości.

- Bzdura! - Lady Kirton trzepnęla go delikatnie po ramieniu. - A co ma do tego miłość? On musi się ożenić. Co środę grywam w wista z jego matką.

- Naprawdę? - spytał sztywno.

- Oczywiście - odparła surowo jej lordowska mość. - 1 wiem, że Quin już wkrótce się ożeni. Jego ojciec leży w grobie i biedna lady Wynwood może polegać wyłącznie na sobie. Jeśli Ouin umrze, nie pozostawiwszy dziedzica, cały majątek wpadnie w rę­ce jakiegoś dalekiego kuzyna. To okropny człowiek, nawet nazwisko ma straszne. Enoch Hewitt! Coś po­dobnego. Brzmi tak, jakby się chciało wykaszleć ość.

- Quin nie dba o to, co kto odziedziczy.

- Może on nie, ale jego matka z pewnością tak -odparła lady Kirton. - A Ouin nigdy nie zostawi jej w trudnej sytuacji. I nie odbierze jej też nadziei na wnuki, o których tak marzy, odkąd została wdo­wą. Zresztą obiecał jej, że w przyszłym roku na pew­no się ożeni, może nawet wcześniej.

- Dobry Boże! Ouin!?

- Quin - potwierdziła stanowczo dama. - Teraz, gdy o tym pomyślę, dochodzę do wniosku, że ideal­nie do siebie pasują. Lady Wynwood, jak zapewne słyszałeś, jest Szkotką ze strony matki. Pokocha pan­nę Hamilton i jej drobne dziwactwa. Zaraz porozma­wiam o tym z Roweną.

Alasdair poczuł coś na kształt paniki.

- Isabel, nie rób tego - przerwał. - Quin jest... nicponiem. Przecież wiesz. Nie będzie jej wierny.

Lady Kirton popatrzyła na niego kpiąco.

- Mój drogi - szepnęła. Nie ma przecież lepszego męża niż łotr nawrócony na dobrą drogę przez ślub­na małżonkę. A panna Hamilton owinie go sobie wokół palca w ciągu dwóch tygodni. Poza tym Ouin jest jeszcze dość miody, nie skończył nawet trzy­dziestki.

- Ma dwadzieścia dziewięć lat - przyznał Alasdair. Lady Kirton zaświeciły się oczy.

- Wspaniale. Panna Hamilton, choć wcale na to nie wygląda, ma dwadzieścia dwa. Stanowimy zgrany zespół, Alasdairze. Za każdym razem, gdy się spoty­kamy, przychodzą nam do głowy świetne pomysły. Może zaproszę catą czwórkę do teatru? Rowena bę­dzie zachwycona.

Alasdair odstawił kieliszek, trącając nim lekko

0 kant talerza. Strach ściskał go za gardło. Ouin? Bo­że, ostatni mężczyzna, jaki był potrzebny Esmee.

Quinbył znakomitym kompanem i świetnym przy­jacielem, ale żaden mężczyzna nie chciałby go wi­dzieć w roli męża własnej siostry. A już na pewno nie męża kobiety, którą... a niech to! Ten rozpustnik

1 hulaka zdążał prostą drogą do piekła. Znał wszyst­kie najbardziej zakazane zabawy wielkiego Londynu i czuł pociąg do najgorszego rodzaju kobiet. Im bar­dziej nikczemnych, tym lepiej. Nie uznawał żadnych

zasad. A jeśli chodzi o morale, nie różnił się niczym od Alasdaira.

No tak, byt młodszy, sporo młodszy. I pochodził ze starej, dobrej rodziny. Innymi słowy bardzo angiel­skiej. Ale nie dorównywał mu majątkiem. Ani. urodą. Z drugiej strony oczy Ouina nic nabrały jeszcze tego twardego wyrazu i nie wydawał się na tyle cyniczny i zmęczony życiem, by matki usuwały mu z drogi swoje córki. Przynajmniej nie zawsze.

Dlaczegóżby jednak miał się tym przejmować? Nic musiał się przecież martwić o Esmee. Nie zapra­szał jej do swojego życia, nie zapraszał jej nawet do łóżka, choć ten pomysł chodził mu często po gło­wie. Na miłość boską! Wierzył, że Esmec będzie umiała pozbyć się Quina. A skoro lady Tatton darzy-ła taką niechęcią jego, Alasdaira, nic mogia zaak­ceptować również i Quina. Cóż, powodzenia! Cokol­wiek miało się wydarzyć, nie był to jego problem. Czując się rozgrzeszony, Alasdair chwycił kieliszek i wychylił go do dna.

- Alasdairze... - szept zdawał się dobiegać z dale­ka. - Alasdairze.

- Słucham?

Lady Kirton uśmiechnęła się.

- Obawiam się, że wypiłeś moje wino.

- Coś podobnego - mruknęła lady Tatton, wkłada­jąc rękawiczki. - Wiele musiało się zmienić podczas mojego pobytu za granicą. Sir Alasdair MacLachlan na przyjęciu u Elisabeth! Przeżyłam prawdziwy szok!

Esmee podniosła wzrok znad gazety.

- To prawda. Mnie to również zdziwiło. Lady Tatton poprawiła kapelusz.

- I dodatku Isabel, taka mądra, rozsądna kobie­ta. Przecież ona prawie się do niego łasiła! I lord Wynwood! Jego również uważano za rozpustnika! Lubię jednak jego matkę. Trudno o lepsze pocho­dzenie. Z drugiej strony sam Wynwood? Nie jestem całkiem pewna, czy Elisabeth i Isabel mają rację, sugerując...

Esmee wrócita spojrzeniem do gazety.

- Cóż takiego sugerują, ciociu?

- Nieważne. - Chwyciła torebkę. - Jesteś pewna, Esmee, że nie pójdziesz z nami? - spytała po raz trzeci. - To tylko przymiarka, choć nie rozumiem, dlaczego madame Panaut zażądała kolejnej, w do­datku o takiej porze. Później jednak mogłybyśmy się wybrać na Bond Street i obejrzeć te buciki, które tak ci się podobały.

Esmee odłożyła gazetę i wstała.

- Dziękuję, ale nie - odpada. - Lydia przywiezie dzisiaj Sorchę.

- Zapomniałam - stropiła się Rowena. - Przekaż jej pozdrowienia.

Esmee pocałowała ciotkę w policzek i odprowa­dziła do drzwi. Ledwo powóz lady Tatton zniknął jej oczu, z rogu Upper Brook Street wyłonił się kolejny, znany jej dobrze z widzenia. Tym razem Lydia przy­jechała wcześniej.

Grimond, kamerdyner, gdzieś zniknął i Esmćc po­stanowiła go nie wzywać. Sama otworzyła drzwi i ze­szła radośnie po schodach. Ale to nie Lydia wysiadła z powozu z Sorchą w ramionach.

- Dzień dobry - powiedział Alasdair.

- Me! - pisnęła Sorcha. - Patrz! Patrz! Lala! Ład­na, widzis?

Alasdair uśmiechnął się radośnie i podał Sorchę Esmee.

- Lydia źle się dziś czuła - powiedział. - Postano­wiłem więc, że sam przywiozę Sorchę.

- Widzę - odparła Esmee słabym głosem. - Wej­dziesz?

Z dzieckiem na biodrze wróciła do salonu i przy­sunęła Alasdairowi krzesło. Usiadł, patrząc na nią niema] niespokojnie. Esmee posadziła sobie Sorchę na kolanach, zmartwiona, że tak bardzo ucieszył ją widok Ałasdaira.

Sorcha paplała radośnie na temat lalki.

- Widzis sukienkę, Me? - pytała. - Widzis? Ma nową sukicneckę. 1 buciki. 1 iadne włoski.

- Boże! Tyle nowych stów - Esmee ucałowała dziewczynkę w czubek głowy, omijając skaleczenie. -Śliczna lalka. Nowa?

- Nowa - zgodziła się Sorcha, zdejmując jeden z satynowych pantofelków lalki. - Widzis poncoski?

Alasdair odchrząknął głośno.

- Pomyślałem, że trzeba jej sprawić nową lalkę. A ta dostała całą wyprawkę. Sorcha bardzo lubi ubierać i rozbierać lalki.

Esmee uśmiechnęła się.

- I ma już całkiem sprawne paluszki. Alasdair popatrzył na nią zagadkowo.

- Jak to się dzieje, że dzieci tak szybko rosną? -spytał. - W tym tygodniu zaczęła mówić pełnymi zdaniami.

Esmee poczuła ucisk w gardle.

- To okropne, prawda? - powiedziała cicho. - Kie­dy mama umarła, Sorcha była prawie niemowlęciem. A teraz, gdy na nią patrzę, widzę małą dziewczynkę. To tempo mnie przeraża.

Alasdair uśmiechnął się.

- Zaczynam wierzyć, że wieczna troska to prze­kleństwo wszystkich rodziców. Ale musimy pamię-

tac, że Sorcha nie jest skorupką od jajka. To silna, odporna dziewczynka. Sama tak kiedyś mówiłaś. Sorcha zdjęła tymczasem lalce sukienkę.

- Halka. Widzis halkę? I majtecki. Zdejmę mąj-tecki.

- Wzbogaciła swoje słownictwo - zauważyła z lek­kim rozbawieniem. - Potrafi już nazwać chyba wszystkie części damskiej garderoby.

Uniósł lekko brwi i błysnął zębami w uśmiechu.

- No cóż. Sama twierdziłaś, że należy się uczyć od mistrzów.

Bsmec popatrzyła na niego z lekką naganą.

- Powiedz mi, co z Lydią, mam nadzieję, że to nie zapalenie gardła, które ostatnio dopadło Mayfair?

- Obawiam się. że jest znacznie gorzej. - Alasdair skrzywił się lekko. - Zwichnęła sobie nadgarstek.

- Och! Jak to się stało?

- Ten mały diabełek wyrwał się jej wczoraj i popę­dził w stronę schodów. Wywiązała się walka i jak wi­dać, w jej wyniku Lydia poniosła uszczerbek na zdro­wiu.

Esmee poczuła przypływ paniki.

Ruszyła w stronę schodów? Och, Sorcha była sta­nowczo zbyt uparta. Przecież i ona mogła ucierpieć! Biedna Lydia! Może jednak nie dawała sobie rady z tym dzieckiem? Esmće nie wiedziała, cieszyć się, czy martwić.

Alasdair czytał w jej myślach.

- Sorcha jest bardzo trudnym dzieckiem. Nawet cały batalion nianiek nie miałby przy niej ani chwili wytchnienia. Ale nie możemy owinąć ją w kokon.

- No tak, masz rację. - Dotknęła delikatnie rany na głowie dziecka. - Odczułam naprawdę wielką ulgę, gdy zdjęto jej szwy.

- Doktor Reid twierdzi, że blizna nic będzie wi­doczna, gdy zgęstnieją jej wioski - powiedział Alas-dair. - Możesz się o to nie martwić.

Sorcha wywinęła się gładko z objęć Esmće i pobie­gła do ojca z lalką w jednej rączce, a halką w drugiej. O metr od niego potknęła się jednak i o mało nie przewróciła.

Alasdair pochwyci! ja jednak w porę, posadził na kolanie, zrobił surową minę i zganił za bieganie po salonie. Sorcha wydawała się słuchać, wpatrzo­na w twarz ojca ściskała lalkę. Esmće zdała sobie sprawę, że reakcja Alasdaira była nie tylko szybka, ale również instynktowna. Rodzicielska. Został oj­cem i w bardzo subtelny sposób dawaJ temu wyraz.

Nie, nie musiała się już martwić o Sorchę, bardziej o samą siebie i własne serce.

Zakończywszy kazanie, Alasdair odgarnął włosy z czoła Sorchy. Dziewczynka odwróciła się i wręczy­ła mu lalkę.

- Zdejmij bucik - rozkazała. - Zdejmij ten.

- Rzeczywiście, jest trochę uparty - zgodził się Alasdair i zręcznie rozpiął pantofelek.

Sorcha pisnęła radośnie i zeszła mu z kolan. Zabra­ła lalkę oraz jej ubranka i potruchtała pod okno, gdzie iady Tatton urządziła jej kącik zabaw. Dziewczynka zdjęła pokrywkę z dużego wiklinowego kosza i zaczę­ła wyrzucać na dywan pozostawione w nim zabawki.

- Czuje się tu jak u siebie w domu - zauważył Alasdair.

- To prawda - potwierdziła Esmće.

Przez chwilę patrzyli na nią w milczeniu. Sorcha opróżniła całkowicie kosz i zaczęła się bawić.

- Alasdairze - spytała Esmee, nie odrywając wzro­ku od Sorchy. - Dlaczego tu przyjechałeś?

Przez chwilę miała wrażenie, że nie odpowie. Po­patrzył na nią trochę wyzywająco.

- Twoja ciotka byłaby temu przeciwna - powiedział. -Ale Sorcha to moja córka i mam prawo jej towarzyszyć.

- Mojej ciotki nie ma w domu - odparła. - I nie o to pytałam.

Opuścił wzrok.

- Chciałem ci coś dać - odrzekł, sięgając do kie­szeni. Dobył z niej płaskie, zielone pudełko z zielo­nego aksamitu i podał Esmee. Pudełeczko wygląda­ło znajomi). Esmee wzięła je niepewnie do ręki.

- Otwórz je - powiedział. - Proszę. Zaciekawiona, uchyliła pokrywkę. W środku

błyszczał wspaniały sznur pereł. Uniosła naszyjnik do góry i z zachwytu wstrzymała powietrze. Perły oprawiono w zdobione złoto i inkrustowano diamen­cikami. Były równe, znacznie większe od tych. które zgubiła w parku.

- Piękne - szepnęła. - Ale nie mogę przyjmować od ciebie prezentów.

- To nie prezent, tylko rekompensata - powie­dział. - Wiem, że to nie to samo. co perły twojej mat­ki, ale nic innego nic przyszło mi do głowy.

- Są wyjątkowe.

Alasdair popatrzył na nią z lekkim żalem.

- Chciałem ci je dać już wtedy... następnego ran­ka. Kiedy jednak wróciłem do domu od jubilera, mia­łaś za sobą wizytę lady Tatton i wszystko potoczyło się już bardzo szybko. Potem już o nich nie myślałem... aż do wczoraj. Nie miałaś nic na szyi i pomyślałem... a zresztą. W każdym razie należą teraz do ciebie.

Esmee poczuła, że oblewa się rumieńcem.

- Naprawdę nie mogę - powtórzyła, podając mu pu­dełko. - Dziękuję. Jestem jednak pewna, że ciotka Ro-wena uznałaby taki podarunek m bardzo niewłaściwy.

Błysnął groźnie oczami.

- A jestem pewien, że nic mnie to nie obchodzi -powiedział. - Weź je, Esmee. Proszę. - Chcę, żebyś je miała. Poza tym, kto się domyśli, że to nie są per­ły twojej matki? Przecież wyglądają podobnie.

Esmee pokręciła głową.

- Ja będę o tym wiedziała - odparła. - Domyślam się też, ile kosztowały. Są przepiękne i wspaniałe do­pasowane rozmiarem.

- 1 twoje - dokończył stanowczo. Esmćc położyła pudełko na kolanach.

- Dobrze więc-powiedziała. - Odłożę je dla Sorchy.

- Jak sobie życzysz - warknął.

- Proszę cię, Alasdairze - szepnęła. - Nic kłóćmy

się-

Skinął jej krótko głową i powędrował spojrzeniem ku Sorchy. która właśnie wzniosła wokół rozebranej lalki murek z klocków.

Esmee otworzyła ponownie pudełko i popatrzyła na perły, próbując rozpędzić napływające do oczu łzy. Dlaczego ten podarunek sprawił, ze poczuła się tak okropnie? Dlaczego czuła przenikliwy ból serca, a perły ciążyły jej jak kamienic? Czy tylko to im zo­stało? Te krótkie chwile wymuszonych spotkań, ostrożnie dobierane słowa? Troska o dziecko, które oboje kochali? Nic, nie mogło wystarczyć. To zupeł­nie nie mogło wystarczyć. Zamknęła pudełeczko i odzyskała panowanie nad sobą.

- Mam nadzieję, że Wellings i reszta służby ma się dobrze.

- Owszem - odparł.

- A pani Crosby? - pytała dalej zaskakująco spo­kojnym głosem. - Mam nadzieję, że już całkiem do­szła do siebie.

Nic spuszczał wzroku z Sorchy.

- Nie widziałem się z nią od dwóch dni. Ale wydo-brzału. Ma nawet rumieńce. I przybiera na wadze.

- Milo mi to słyszeć - powiedziała szczerze. -Zdziwiła mnie twoja wczorajsza obecność u lady Gravenel. Dobrze się bawiłeś?

~ Nieszczególnie - odparł. - A ty?

- Lady Gravenel jest bardzo gościnna. Milo z jej strony, że mnie zaprosiła.

Tym razem popatrzył na nia spokojnym, nieodgad-nionym wzrokiem.

- Jesteś chyba zapraszana wszędzie - zauważył. -Lady Tatton chyba cię nie oszczędza.

- Ciotka chce, żebym obracała się w towarzystwie - przyznała. - 1 korzystała z życia, niezależnie od te­go, co ona przez to rozumie.

Znów ten dziwny, stłumiony uśmiech.

- Chyba wiesz, co to znaczy - powiedział. - Chce cię wydać za mąż.

- Tak lo się to robi w Londynie, prawda? - spyta­ła Esmee. - Rodzina wystawia cię na widok publicz­ny jak konia na padoku, a potem aranżuje małżeń­stwo z odpowiednim kawalerem.

- Tak mi mówiono. Ale tacy rzadko bywają w mo­ich kręgach. Przynajmniej dzięki wam kolejny rok w Mayfair nie będzie taki nudny jak zawsze.

Esmee zwęziła oczy.

- Na litość boską! - warknęła. - Co cię to właści­wie obchodzi? Przecież nie dbasz o towarzystwo. Iy nawet tu nie mieszkasz. Ciocia Rowena chce, żebym była szczęśliwa, a dla niej to oznacza małżeństwo.

Patrzy! na nią przez chwilę z wyraźną troską.

- A dla ciebie, Esmee? - spytał ciszej. - Jestem po prostu ciekaw. 1 obchodzą mnie twoje plany, bo mężczyzna, którego poślubisz, stanie się tak czy ina­czej częścią życia Sorchy.

Esmee chciata podważyć ten sposób myślenia, a na­de wszystko zetrzeć mu z warg ten kpiący uśmiech. Niestety, nie znalazła żadnego rozsądnego powodu, by to zrobić. Zerwała się z krzesła i zaczęta przemie­rzać salon.

- Wiesz, że nie poślubiłabym mężczyzny, który nic darzyłby Sorchy uczuciem - odparła gniewnie. - Nie po tym, co sama przeszłam, więc jak śmiesz sugero­wać coś podobnego?

Ponieważ ona wstała, on też się podniósł. Tkwił teraz niczym rzeźbiony posąg obok krzesła i patrzył na Esmee. Nie wyglądał już teraz jak przystojny, cza­rujący bon vivant. Miał twarde, zmęczone spojrzenie, a szczęki zaciśnięte tak mocno, że drżały mu mięśnie policzka. Wreszcie skłonił głowę.

- Wybacz.

Zbyt rozgniewana, by odpowiedzieć, odwróciła się i znów rozpoczęta swój spacer po pokoju.

- I owszem, uważam, że powinnam wyjść za mąż -powiedziała. - O ile sobie przypominam, ty również byłeś tego zdania.

- Powinnaś - powtórzył Alasdair, ignorując resztę. - Choć muszę przyznać, że to brzmi ponuro.

Skrzyżowała ramiona na piersiach i wyjrzała na ogród.

- Miałam na myśli to, że muszę się ustatkować -odparła, siląc się na spokój. - Nic chcę być taka jak moja matka. Nie szukam podniet i dramatycznych przeżyć. Chcę mieć swoje życie i rodzinę, chcę zna­leźć swoje miejsce, bo nigdy go nic miałam. Nie rozu­miesz?

Wreszcie zaczął jej słuchać, zapomniał na chwilę o sobie i swoich żalach.

- Chciałbym - powiedział.

Nie odwracając się od okna, Esmee uniosła ręce.

- Zawsze mieszkałam w cudzym domu - szepnę­ła. - Byłam częścią cudzego życia. Opiekowali się mną kolejni ojczymowie, czasem mnie tolerowali, czasem nawet lubili. Ale to nie to samo, co własny dom. Nie masz pojęcia, jak to jest. Czujesz się jak piąte koło u wozu. Jakiś zakurzony kąt w nieużywa­nym pokoju. Zbędny, niepotrzebny. A mam już te­go dość.

- Bardzo mi przykro.

Esmee położyła sobie palce na ustach, by nie do­dać jeszcze czegoś równie głupiego. Czuła, jak z jego ciała bije żar, wciągnęła powietrze, gdy położył jej rękę na ramieniu. Miał ciepłą, ciężką dłoń, jego do­tyk przynosił ukojenie, choć wiedziała, że nie powin­na oczekiwać od niego pociechy.

- Przykro mi - powtórzył. - Ale może rozumiem cię lepiej, niż sądzisz.

Milczał chwilę.

- Nauczyłem się już, że można się czuć niepo­trzebnym, nawet jeśli się żyje własnym życiem - po­wiedział w końcu. - I mieszka w miejscu, które jest pozornie dla ciebie stworzone.

Uniosła podbródek i popatrzyła na jego niewyraź­ne odbicie w szybie.

- Co to ma znaczyć'?

- Och, nie wiem - powiedział. - Przypominam so­bie moje dzieciństwo w Szkocji. Czasem mi się wyda­je, że to nie było moje miejsce.

- Miałeś tani dom i rodzinę.

- Z pewnością - przyznał. - Ale poczucie przyna­leżności to coś więcej. O wiele więcej. I bardzo trud­no to wyjaśnić.

- Chciałabym zrozumieć.

Alasdair wyglądał tak, jakby żałował, że w ogóle rozpoczął ten temat.

- Byłem po prostu inni niż cała reszta mojej rodzi­ny - powiedział cicho. - Szkoci są rozsądni, trzeźwo myślący, zresztą sama o tym dobrze wiesz, a moja ro­dzina posiadała obie te cechy aż w nadmiarze. A ja... ja nie byłem taki. Lubiłem figle i psoty. Siedział we mnie diabeł, jak mawiała babka MacGregor. Nie po­trafiłem być poważny przez, dwie minuty. Jeszcze w szkole piłem i uprawiałem hazard, a później za­chowywałem sie jeszcze gorzej. Sprawiłem mojemu ojcu laki zawód, że wolałem przyjechać do Londynu i zejść mu z oczu. Takie rozwiązanie odpowiadało zresztą wszystkim zainteresowanym.

- Ale dlaczego? - spytała. - Młodzi ludzie muszą się przecież wyszumieć, a ty jesteś bardzo inteligentny.

- Miałem głowę do liczb - przyznał. - Ale nie chciałem rozwijać swoich zdolności, pomijając grę w karty. Poza tym nie miałem żadnych zalet, chyba że weźmiemy pod uwagę wygląd i urok osobisty. Mój ojciec jednak z pewnością tego nie cenił. Przy każdej okazji pytał, dlaczego nie jestem podobny do Mer-ricka.

- Chciał, żebyś był taki jak Merrick? - spytała ze zgrozą Esmee.

- Uważał go za ideał. Miał wszystko, czego zabra­kło mnie. Byi nie tylko bystry, ale i błyskotliwie inte­ligentny, nie tylko pracowity, ale i natchniony. Mą­dry, podczas gdy ja tylko uroczy. Nie pasowałem do rodziny geniuszy pragnących osiągnąć wszystko.

Esmee znów pomyślała o książkach pełnych skom­plikowanych wzorów, które znalazła w palarni. Pod­niszczonych, z oślimi uszami. W dodatku nie pisa­nych po angielsku, tylko raczej po francusku, holen­derski! albo nawet po niemiecku. Ktoś je jednak czy­tał, studiował dogłębnie, wręcz obsesyjnie, a mogła się nawet założyć, że nie był to Merrick MacLachlan.

- Czasem mi się wydaje, że musisz się silić na ten wdzięk i urok - zauważyła. - Starasz się bardzo, że­by się nie starać.

Popatrzył na nią smętnie.

- Spędziłem piętnaście lat mojego życia przekona­ny, że podrzuciła mnie Cyganka. Dopiero później dowiedziałem się od babki MacGregor, źe była przy moich narodzinach i przestałem wierzyć w te brednie.

Hsmee opuściła ramiona.

- Jakie to smutne. Smutne i dla ciebie, i dla twoje­go brata.

- Z pewnością - przyznał Alasdair. - Merrick nigdy nic był dzieckiem, a ja nigdy nie przestałem. Ale na pewno bym się z nim nie zamienił. Nie, nawet teraz.

- I nigdy nie jeździsz do Szkocji, prawda? Ktoś mi

0 tym mówił, chyba Wellings. Zdjął dłoń z. jej ramienia.

- Nie, prawie nigdy - potwierdził. - Nigdy za nią nie tęskniłem. Aż do niedawna. A teraz czasem się zasta­nawiam, czy nie brakowałoby mi czasem choć trochę tego pracowitego życia, gdybym tylko sobie na to po­zwolił. Nie wydaje mi się już tak ponure, jak kiedyś.

W jego głosie pojawił się jakiś ton. dotąd Esmee nieznany. Odwróciła się do niego, oparta ple­cami o zasłony, sądząc, że się cofnie. Ale on się nie cofnął. Przeciwnie, przykuł ją spojrzeniem swoich złocistych oczu, oczu. które nigdy dotąd nie wydawa­ły jej się równie poważne. Lub zbolałe. Nie dotknął jej, choć emanujące od niego ciepło pozwoliło jej myśleć, że miałby na to ochotę. Wstrzymała więc od­dech i czekała.

Ale jej nie dotknął. Oparł się tylko ręką o ścianę

1 nachylił do jej ucha.

- Powiedz mi - zacząt dziwnie chrapliwym głosem. - Jesteś tu szczęśliwa? Zadowolona z własnego wy­boru?

Zacisnęła dłoń na zasłonie.

- Z mojego wyboru? - powtórzyła z trudem. - Ależ ja go nie dokonałam, Alasdairze. Nie pamiętasz? Nikt mnie nie pytał, czego pragnę. Nikt nigdy o to nic pyta. I męczy mnie to, że wszyscy wiedzą lepiej ode mnie, czego chcę. Chyba wiesz, o co mi chodzi.

Alasdair otworzył usta, po czym znów je zamknął. Długo wpatrywał się w jej oczy z ręką na ścianie tuż za jej ramieniem. Esmee pragnęła, by przemówił, sa­ma chciała przerwać tę ciszę, ale słowa nie przecho­dziły jej przez gardło.

Jej wybór? To był chyba jakiś żart. Przecież to jego wybrała, choć taka konstatacja nie napawała jej ra­dością. Aż się paliła clo tego, by go pocałować, ude­rzyć lub po prostu powiedzieć, by poszedł do diabła. Ale nic takiego nie zrobiła. Wybawiła ją Sorcha, któ­ra krzyknęła radośnie i potoczyła po podłodze rzą­dek klocków.

Czar prysł. Alasdair odwrócił wzrok i cofnął się.

- Przepraszam Esmee - powiedział.

Tym razem jednak nie wiedziała, za co przeprasza. Za to, że jej pragnie? Czy za to, że jej nie pragnie? Czy też za coś zupełnie innego? Mimo przemowy na temat chęci posiadania własnego życia Esmee po-cz,uta się nagle bardzo młoda i niedoświadczona.

Alasdair przeszedł przez pokój, by oszacować straty.

- Dobrze, myszko - powiedział spokojnie. - Ile miałaś klocków? Mam policzyć?

- Policyć - zgodziła się Sorcha, wskazując królew­skim gestem porozrzucane zabawki.

Liczył głośno, a dziewczynka powtarzała za nim.

- Jedenaście - powiedział, gdy ulożyi z powrotem klocki. - Bardzo dużo. A ty jesteś bardzo mądrą dziewczynką.

- Mądlą - potwierdziła Sorcha, burząc klocki.

Alasdair uniósł jej podbródek i pocałował w czu­bek głowy. Po czym wstał i popatrzy] w czujne teraz oczy Esmee.

- Muszę iść - powiedział. - Tak naprawdę nie za­mierzałem nawet wchodzić. Czy mogę odebrać Sor-chc za dwie godziny?

Esmće wbiła wzrok w jakiś punkt ponad jego ra­mieniem.

- Kiedy ci będzie wygodnie.

Wziął kapelusz i laskę, które zostawił na krześle.

- W takim razie za dwie godziny - powiedział, skłaniając lekko głowę. - Dziękuję. Wyjdę sam.

Zanim przyszło jej do głowy jakieś zimne i olicjal-ne pożegnanie, zamknął za sobą drzwi.

Rozdział 8

W którym sir Alasdair udziela rady

<*}

Sir Alasdair MacLachlan wypadł z domu lady Tatton na ulicę, nie wyjaśniając niczego stangretowi, który stat obok koni i patrzył na swojego pana. który odda­la} się w kierunku Piccadiliy.

Z ulic zjeżdżajy już wozy i taczki dostawców, ustę­pując miejsca powozom wiozącym arystokratów na poranne spotkania oraz gazeciarzom roznoszą­cym ponure poranne opowieści.

Trup ze .sztyletem w piersiach wSouthawark. Plot­ki o dymisji Wellingtona. Rozruchy. Alasdair pusz­cza! wszystko mimo uszu.

Do diabła! .lak ona śmie! Jak ta dziewczyna śmie kwestionować jego decyzje? Jak śmie budzić w nim lęk, że postąpi! głupio, a jego postanowienie może spowodować nieodwracalne skutki! I jak śmie jesz­cze w dodatku tak pięknie wyglądać, gdy się złości!

Ktoś wylał z okna wiadro wody. Gdzieś w oddali rozległo się bicie kościelnych dzwonów. Rozczochra­ny młodzieniec w do połowy rozpiętym surducie za­wołał do Alasdaira po imieniu, gdy się mijali. Alas-

dair parł dalej naprzód, nic zwracając uwagi na to, co się wokół niego działo.

Tak, niech ją diabli! Esmee Hamilton stała się zmorą jego życia, tego samego życia, które do tej po­ry uznawał za całkiem wygodne i nieskomplikowane. Tera/ wszystko się jednak zmieniło. A może zawsze wyglądało inaczej, niż mu się wydawało. I teraz, gdy łuski opadły mu z oczu, gdy zaczął rozumieć, jak ma­ło znaczące i trywialne było dotąd jego życie, musiał coś z tym zrobić, nawet jeśli nie dJa samego siebie, to cho­ciaż dla Sorchy. Musiał pomyśleć o przyszłości i prze­stać wypełniać pustkę tanimi przyjemnościami i kosztownymi zbytkami. Wiedział, że będzie go to kosztowało wiele wysiłku, na który do tej pory nie potrafił się zdobyć.

Na rogu Mount Street pod wpływem impulsu skręcił w stronę Hyde Parku, wtulając giowę w ra­miona, by uchronić się przed zimnym, jesiennym wiatrem. Nie pomyślał, by wziąć płaszcz. Tak na­prawdę nie pomyślał o niczym. Gdyby choć przez chwilę rozważył len szalony pomysł, by pojawić się wraz /. Sorchą przy Grosvenor Square, z pewnością wysiałby tam kogoś innego. Wellingsa. Hawesa. Każ­dy mógł zająć miejsce w powozie obok Sorchy.

Nie zwracał uwagi na wiatr buszujący za kołnie­rzem surduta. Chłód dodawał mu nawet energii. Czuł się tak, jakby od tygodni trawiła go jakaś go­ryczka. A !o w,szy.s!ko od chwiJJ, gdy E.smće HamiJ-ton, niech ją licho, odnalazła drogę do jego domu i serca. Tuz obok niego przeniknęła dwukółka, omal nie zwalając go z nóg. Usłyszał tylko pobrzękiwanie uprzęży i uskoczył na chodnik, patrząc jak spod kół powozu tryska błoto i końskie odchody. Przywiodło mu to na myśl wszystkie inne niebezpieczeństwa, ja­kie wokół czyhały na niego.

Już w parku skierował się w stronę iawki w pobli­żu Serpcntine, miejsca, gdzie siedział z Esmec tego dnia, gdy Sorcha uległa tragicznemu wypadkowi. W dniu, kiedy wszystko się zmieniło. I jednocześnie nie zmieniło się nic.

Bezmyślnie trącił nogą grudkę idemi pod ławką i ku swemu zdumieniu dostrzegł w trawie przybru­dzoną perłę. Podniósł ją, wytarł i wsuną! do kieszeni. Pamiątka po wypadku Sorchy. Widać odnalazł ją po to, by mu przypominała, że nigdy nie powinien tracić zdrowego rozsądku.

Nie, nie miał powodu, by jechać do lady Tatton. Jednak tak bardzo pragnął zobaczyć te perły na szyi Esmee. Tak bardzo chciał, by zdobiły jej dekolt każ­dego wieczoru, gdy pije wino i je kolację w towarzy­stwie londyńskich elit. Tak bardzo pragną! czerpać przyjemność ze świadomości, że jest to podarunek od niego, podczas gdy inni mogą tylko cieszyć oczy jej pięknem. Skromne, pożałowania godne marze­nia. Niemniej jednak nie mógł o nich zapomnieć.

Cóż, lo nie miało znaczenia. Esmće nic zamierza­ła nosić perci. Wszystko jedno, z jakiego powodu. Patrzył beznamiętnie na mewę, która kołując nad Serpcntine. wydala nagle żałosny krzyk. Widać przywiał ją tu nocny szkwał i ptak czuł się trochę za­gubiony. Alasdair znał to uczucie. Wlozył ręce do kieszeni i poszukał na pocieszenie swojej małej periy.

Esmee było bardzo przykro, gdy dwie godziny później do drzwi zadzwonił stangret Aiasdaira, by odebrać Sorchę. Zniósł dziecko na dół do powozu i przez otwarte drzwi podał je Alasdairowi, który wy-

łonił się z głębi. Gdy brat ją na ręce, jego sygnet, któ­ry tak dobrze znała, błysnął w słońcu. Zdawał się nic zauważać obecności Esmee, nie wychylił się nawet na tyle daleko, by pokazać twarz. Poczuła, jak do oczu napływają jej gorące Izy, odwróciła się na pięcie i gwałtownie zamknęła za sobą drzwi. Sytu­acja wydata jej się okropna - zachowywali się jak małżeństwo walczące o dziecko, zbyt skłócone, by mieszkać pod jednym dachem.

Myślała o tym przez dłuższy czas, potem jednak jej uwagę odwróciły różne niespodzianki, jedne miłe, inne stanowczo mniej przyjemne. Pierwszą z nich był bukiet róż od pana Nowella wraz z zaproszeniem na przejażdżkę po parku następnego popołudnia. Druga - liścik od panny Smalhers z propozycja wspólnej wyprawy z jej bratem do Akademii Królew­skiej na wystawę pejzaży.

Pisała właśnie odpowiedzi na oba listy, gdy ciotka wróciła od madame Panaut z pudlem, w którym pyszniła się suknia z ciemnobrązowej satyny.

- Pięknie pasuje do twoich włosów - powiedziała ciotka. - Wiedziałam, że tak będzie. - Poprosiłam madame, by uszyta ją dodatkowo jako niespodziankę.

Esmee dotknęła szlachetnej tkaniny.

- Ciociu, jesteś dla mnie zbyt dobra.

Lady Talton zbyła jednak tę uwagę machnięciem ręki.

- Teraz trzeba ją tylko dopasować, bo musisz się w nią ubrać do teatru w przyszłą środę.

- Do teatru?

Lady Tatton uśmiechnęła się tajemniczo.

- Zostałyśmy zaproszone do loży lady Kirton - po­wiedziała. - Mam ogromną ochotę iść. Lady Kirton zaprosiła też lady Wynwood i jej syna. Chcę poznać tego młodzieńca.

- Ale do teatru? - spytała znów Esmee.

- Nie będzie to przecież farsa, tylko adaptacja Wędrówki Pielgrzyma, a jest to dzieło naprawdę bar­dzo moralne i pouczające.

Esmee pomyślała, że śmiertelnie się wynudzi. Nie miała również ochoty na wieczór w towarzystwie Wynwooda i jego matki. Jej Cierpliwość nadwerężyła się już mocno podczas konwersacji nawet przez te dziesięć minut, gdy przechadzała się w jego towarzy­stwie w salonie lady Gravenel. Nie mogła ani na chwilę przestać myśleć o tym. co też Alasdair mógł o niej powiedzieć Wynwoodowi. A potem jesz­cze przypomniała sobie swój żenujący wybuch sprzed kilku tygodni.

Boże. Powiedziała Alasdairowi, ze jego maniery pozostawiają wiele do życzenia, a jego brata nazwa­ła prostakiem. W dodatku nazwała ich wszystkich dzikusami, choć Wynwood jako jedyny z trzech dżentelmenów obecnych wtedy w salonie nie potrak­tował jej i Sorchy jak mebli, o których się mówi, o które można się nawet pokiócić. jakby nie miały uczuć. A potem zachowywał się bardzo miło. Dla­czego stanowiło to teraz powód jej troski?

U lady Gravcnel Wynwood stara! się ją zabawić. Pytał o Sorchę i opowiedział jej zabawną historię ze swojego dzieciństwa w Buckinghamshire i kilku przygodach, jakie przeżył w towarzystwie wiecznie zmęczonego życiem lorda Devejlyna i braci Mac-Lachlan. Jednak gdy poczuła się lepiej jego towarzy­stwie, dostrzegła, w jaki sposób patrzy na nich lady Wynwood.

- Esmee! - głos lady Tatton przywołał ją do rze­czywistości. - Co tam masz?

Odwróciła się i zobaczyła, że ciotka stoi przy biur­ku.

- Ach, zaproszenia - odparła. - Chyba powinnam przyjąć oba.

Lady Tatton powachlowala się bilecikiem od pan­ny Smathers.

- Dlaczego mi się wydaje, że zaproszenie wysłano w czyimś imieniu? - zakpiła. - Może to byt pomysł pana Smathersa?

Esmćc uśmiechnęła się.

- Chyba masz rację, ciociu - przyznała. - Przynaj­mniej biedny pan Noweli zdobył się na odwagę i wy­słał własne.

Lady Tatton wzięła liścik do ręki.

- Przejażdżka po parku z panem Nowellem - za-świergotała. - Chyba powinnaś się zgodzić, moja droga. - Jest zbyt nudny na męża, ale taka znajo­mość na pewno ci nie zaszkodzi.

W tej samej chwili do pokoju wszedł kamerdyner z dwiema wizytówkami na srebrnej tacy.

- Jakaś dama i dżentelmen do pani, madam. Lady Tatton rzuciła zaproszenia na biurko i chwy­ciła wizytówki.

- Boże! To od Wynwooda! I jego matki! - Uniosła głowę. - Szybko! Musimy ich przyjąć w salonie.

Widząc, że Esmee się waha, chwyciła ją za łokieć i pociągnęła do drzwi.

- Za dwie minuty, Grimond. - Och, Esmee, czyż­byś miała jakąś brudną smugę na sukni? Szybko ją zetrzyj! Pospiesz się! Weź moją chusteczkę. I wypro­stuj się, jeśli Jaśka. Tak prezentujesz się znacznie le­piej.

Esmee poszła za nią do salonu, prostując plecy.

- Aie po co przyszli teraz, skoro w środę mamy iść razem do teatru?

Nie musiała się nad tym długo zastanawiać. Lady Wynwood, wysoka, szczupła kobieta, weszła szybko

do salonu, szeleszcząc jedwabiem, i pocałowała lady Tatton w oba policzki. Lord Wynwood skłonił się Esmee z nieśmiałym uśmiechem na ustach.

- Och, Roweno! - wykrzyknęła lady Wynwood, chwytając się za serce. - Co za okropna historia! Ku­charka zachorowała na to zapalenie gardła, które krąży od dawna po okolicy.

- Och, moje biedactwo - lady Tatton poklepała ja czule po ręce.

- Nie wiesz jeszcze najgorszego - jęknęła lady Wynwood. - W poniedziałek wydaję kolację. - Czy możesz mi podać przepis na tę maść, o której wczo­raj wspominałaś?

- Okład z gotowanej cebuli? Oczywiście. - Lady Tatton podeszła do biurka, za nią podążyła lady Wynwood. - Musi być bardzo gorący. Na tyle gorący. by wyciągnąć chorobę, ale nie poparzyć.

Esmće uśmiechnęła się do lorda Wynwooda i wskazała mu krzesło stojące obok kominka.

- Proszę spocząć, panie, dopóki ta tragiczna histo­ria nie znajdzie szczęśliwego rozwiązania.

Błękitne oczy Wynwooda błysnęły z rozbawie­niem,

- Panno Hamilton, bardzo mi się podoba pani po­czucie humoru - powiedział. - Chyba właśnie la pa­ni cecha przykuła od początku moją uwagę.

Ksmec popatrzyła na niego sceptycznie.

- Dziwne - powiedziała. - Sądziłam, że jestem ra­czej skłonna do histerycznych wybuchów w obecno­ści obcych.

Odrzucił głowę i roześmiał się głośno. Obie damy odwróciły się od biurka.

- Chyba mnie pani rozumie, panno Hamilton -odparł. - Ma pani fantastyczne poczucie humoru, nawet jeśli jest pani w bardzo złym humorze.

- Och, rzeczywiście, byłam wtedy bardzo zta - od­parła.

- Z pewnością nie zdarza się to pani zbyt często -ciągnął. - Jest pani pewnie w głębi serca dobrodusz­na i mila. Sam pan Bóg wic, że Merrick nawet anio­ła wyprowadziłby z równowagi, a Alasdair nie jest ani o jotę lepszy.

- Staram się patrzeć optymistycznie na świat, lor­dzie Wynwood - odparła. - Choć ostatnio nie było to łatwe.

Zmarkotniał.

- Tęskni pani za siostrą, prawda? To takie słodkie stworzenie.

- Raczej mały diabełek. - Esmee uśmiechnęła się z przymusem. - Ale i tak za nią tęsknię. Bardzo. Do tej pory prawie się z nią nic rozstawałam. Jest mi trudniej, niż sądziłam.

- Bardzo pani współczuję - powiedział Wynwood. - Znalazła się pani w trudnym położeniu. Może ode­rwę panią od smutnych myśli choć na jeden wieczór. Rozumiem, że lady Kirton zaprosiła panią wraz z ciotką do teatru. Mam nadzieję, że się pani do nas przyłączy.

- Tak, miałyśmy taki zamiar - powiedziała. - Choć nie znam treści tej sztuki.

- Wędrówki Pielgrzyma. Chyba ma na celu pod­nieść nasze morale. Mam tylko nadzieję, że moje nie załamie się zupełnie pod taką presją.

W tej samej chwili lady Tatton zamknęła szufladę i zaczęła zwijać kartkę w rulonik. Lord Wynwo­od wstał.

- Muszę iść - powiedział. - Mama niezbyt dobrze się dziś czuje. Obiecałem jej swoje towarzystwo.

- Jakie to miłe z pana strony - odparła Hsinee. Znów uśmiechnął się nieśmiało.

- Czasem trzeba się zachowywać odpowiedzialnie, niezależnie od tego, czy ma się na to ochotę, czy nie.

Wkrótce potem lord i lady Wynwood zaczęli się żegnać i umawiać na środę.

- No proszę! - powiedziała lady Tatton, gdy Gri-niond zamknął za nimi drzwi. - Wszystko poszło zna­komicie.

- Cóż takiego?

Lady Tatton cofnęła się o krok.

- Chyba nie uwierzyłaś w te głupstwa o cebuli? -spytała.

Esmee zamrugała.

- A nie powinnam?

Ciotka poklepała yą delikatnie po ramieniu.

- Stawiam dziesięć do jednego, że kucharka ma po prostu katar - powiedziała. - Nie zauważyłaś, jak lady Wynwood przyglądała się twojej sukni1? I moim zasłonom? Umeblowaniu? Oszacowała nawet krój uniformu Grimonda! A następnym razem zacznie pocierać moje srebra, zęby zobaczyć, czy to czasem nie plater. Nie, chciała nas po prostu zaskoczyć. Rozpoczyna badania.

Esmee zrobiła przerażoną minę.

- Badania?

- Oczywiście. Chce się upewnić, czy ty, a właściwie my nadajemy się dla jej syna.

Esmee nadawała się z pewnością na przejażdżkę z panem Nowellcm, który mocno ją zaskoczył, zajeż­dżając pod dom nowym powozem zaprzężonym w dwa konie. Może źle oceniła młodego polityka? Uznała go za człowieka poważnego, ale kompletne­go nudziarza.

Przy bliższym poznaniu okazało się jednak, ze po­waga Nowella graniczy z bufonadą. W drodze do parku uraczył ją opowieścią o tym, jak Wellington

usiłuje torpedować reformy parlamentarne, a gdy je­chali wzdłuż Rottcn Row, oskarżył go o spiskowanie z katolikami. Anglikom zagrażała cywilizacyjna za­głada, a winę za ten stan rzeczy ponosił w całości Wellington.

Esmee, która szczerze sympatyzowała z katolika­mi, nie zadała sobie z trudu, by spytać Nowella o to, w jaki sposób Anglicy traktują swoich północnych są­siadów. Jego poglądy na ten temat musiałyby się okazać przeciwne niż jej, toteż uznała, że nic warto z nim dyskutować.

Gdy jednak przejechali całą długość parku, No­weli zmieni] temat i zapytał ją niespodziewanie, czy miałaby ochotę zobaczyć jego nowy dom.

- Właściwie jeszcze nie całkiem mój - przyznał niemal nieśmiało. - Nie jest jeszcze skończony.

Temat zainteresował Esmee.

- A gdzie jest ten dom? Daleko stąd?

- Ależ nie - odparł. - W pobliżu Chelsea.

Esmee przytaknęła ze zrozumieniem, choć nie by­ła całkiem pewna, gdzie leży Chelsea. Po niespeł­na dwóch miesiącach w Londynie zmęczyły ją space­ry wciąż po tych samych parkach i skwerach i po­zdrawianie wciąż tych samych osób.

Ulice, którymi wyjeżdżali z Hyde Parku, nie były zatłoczone i Noweli popędził konie. Esmee przytrzy­mywała kapelusz jedną ręką i cieszyła się przejażdż­ką. Na krańcach Be]gravii ich oczom ukazały się no­we piękne rezydencje w różnych fazach budowy.

- Mój dom jest dalej - powiedział Noweli.

Wkrótce zostawili za sobą piękne rezydencje. No­weli skręcił kilkakrotnie i minęli kolejno otwarte po­le, schludny kościółek, a nawet parę sklepików, czyli fragmenty małych wsi, które miały wkrótce zostać połknięte przez miasto. Wreszcie zamajaczyły

przed nimi ceglane mury. Domy wyglądały podobnie jak kamienice w Mayfair, tyle że były nowocześniej­sze i bardziej reprezentacyjne. Minęli kiJka ukończo­nych rezydencji i pan Noweli wyjechał na drogę, przy której miała wkrótce stanąć jego elegancka po­siadłość.

Na kamienistym terenie trwały prace. Wszędzie kręcili się ludzie z łopatami, młotkami i kielniami. Po lewej stronie dwaj geometrzy ustawiali trójnóg. Dalej stał wóz wypełniony zaprawą murarska, za nim dwukólka z cegłą. Obok lśnił czarny powóz ze stan­gretem. Noweli wskazał ręką piękną ceglano-mar-nutrową budowlę, która od zewnątrz wydawała się wykończona. Otaczały ją jednak zwały kamieni i ce­gieł oraz niedokończony fundament.

- Numer cztery Ballachulish Close - powiedział z dumą młodzian.

Esmee była pod wrażeniem. Jak się okazało, pan Noweli nie potrzebował cudzego majątku... chyba że musiał spłacić hipotekę. Porzuciła jednak te cynicz­ne refleksje i uśmiechnęła się.

- Ballachulish Close - powtórzyła. - 'ló bardzo szkocka nazwa.

Noweli skinął głową.

- Dom zaprojektował i wybudował architekt, któ­ry jest rodowitym Szkotem. - Ma okropny charakter, ale jest geniuszem. Nie pozwala położyć nawet jed­nej cegły bez swojej zgody, pilnuje wystroju, budże­tu, absolutnie wszystkiego dogląda osobiście. Pierw­szego grudnia mam otrzymać tytuł własności, jeśli ten szaleniec zgodzi się rozstać z domem.

- Jaki piękny! - zachwycała się Esmee. - I nigdy jeszcze nie widziałam przy pracy tylu robotników na­raz.

Noweli zaniepokoił się nagle.

- Może to nie jest odpowiednie miejsce dla damy?

- Ależ skąd! - odparła. - Myślę jednak, że po­winniśmy wracać. Ciotka zacznie się o mnie niepo­koić.

Noweli wyprowadził powóz z posesji; wyjeżdżając, omal nie zahaczył o czarną dwukótke. Stangret krzyknął ostrzegawczo i popatrzyi na niego groźnie, a Esmee wstrzymała ze strachu oddech.

- Proszę się nie niepokoić - powiedział spokojnie Noweli. - To własność MacLachlana, a jego stać na kilka takich powozów.

lismee popatrzyła na niego ze zdziwieniem.

- Przepraszam... -wyjąkała. - Czyj to powóz?

- Merricka MacLachlana, tego architekta - od­parł z roztargnieniem. - On i jego brat to główni in­westorzy tej budowy. Ale zaraz... pani jest chyba z nimi spokrewniona. Wydaje mi się, że lady Grave-nel mówiła kiedyś coś takiego.

- Tak: chyba tak, ale nie jestem tego pewna.

Esmće popatrzyła za siebie i prawie na jej życze­nie zza rogu numeru czwartego wyłonił się Merrick MacLachlan i stanął na niskim fundamencie przyle­gającym do budynku. Płaszcz i surdut prezentowały się nienagannie jak zwykle, ale spodnie były zaku­rzone aż do kostek. Minę miał oczywiście pochmur­ną, brzydka blizna na policzku wydawała się wyraź-niejsza niż zwykle. Co gorsza, nie był sam.

- Witam, panowie - powiedział Noweli, gdy męż­czyźni podeszli do powozu. - Panna Hamilton i ja właśnie podziwialiśmy dom.

Bracia wymienili spojrzenia i powitali ich grzecz­nie, ale chłodno.

- Może pan tu przyjeżdżać do woli, Noweli - ode­zwa! się Merrick - ale dom nie będzie gotowy do grudnia i żadne życzenia tego nie zmienią.

Noweli popatrzy! na Esmee z lekko zawstydzoną miną.

- Trochę się im naprzykrzam - przyznał. - Sir Alasdairze. czy brat uwzględni! pańską pomoc przy swoim projekcie?

Alasdair roześmiał się głośno.

- Na szczęście dla niego i dla pana. Noweli, nie uczyni) tego.

Merrick MacLachlan patrzy! niepewnie to na Alasdaira, to na Esmee.

- Chyba jednak dobrze się stało, że pan przyjechał - powiedział do Nowella. - W środku jest Penworth i nic może się zdecydować, który komin wybrać. Ja wolę jeden, on drugi. Może pan sam wybierze. Tylko przy okazji zniszczy pan buty.

Noweli zerknął niemal pożądliwie na dom, a po­tem zawahał się - Esmee nie wiedziała jednak, czy chodzi mu o buty, czy też pozostawienie jej samej w towarzystwie Alasdaira.

- Alasdair popilnuje panu koni - powiedział Mer­rick.

- Z przyjemnością - potwierdził Alasdair. Żądza wzięła górę. Noweli zeskoczył z kozła.

- Zaraz wracam, panno Hamilton.

Patrząc za nim, Alasdair uśmiechnął się kwaśno. -Twoja ciotka nie byłaby nim teraz szczególnie za­chwycona, prawda?

- Od początku nie była - przyznała Esmee. - Mam tylko na nim poćwiczyć swoje kobiece sztuczki, do­póki nie nadarzy się ktoś naprawdę godny uwagi.

Alasdair popatrzył na nią ponuro, ale po chwili wybuchnął głośnym śmiechem.

- Naprawdę tak powiedziała? - spytał. - Mój Bo­że! Wepchnąłem cię w szpony Machiavellego w spódnicy.

Esmee popatrzyła na niego wyniośle.

- Owszem - odparła. - i cieszę się, że wreszcie przyznałeś, czyja to była decyzja.

Zwęził oczy i zacisnął szczęki.

- Nie igraj ze mną, Esmee - przestrzegł. - Nikt cię nic zmuszał do odejścia, a już na pewno nie do bez­wstydnych flirtów z tymi wszystkimi mężczyznami.

Esmćc uniosła brwi.

- Do bezwstydnych flirtów? - powtórzyła. - Sądzę, że przeceniasz moje możliwości. - A co do zmusza­nia, to czułam niemal bat na plecach.

Odwrócił głowę i zacisnął dłonie tak mocno, że zbielały mu kłykcie.

- Rozumiem - wycedził. - A kto będzie kolejną muchą w twojej pajęczynie?

- O ile sobie przypominam, to twój przyjaciel Wynwood - odparła swobodnie. - Ma mnie zabrać w środę do teatru.

Usłyszała jak zaklął cicho pod nosem.

- Ouin? - upewnił się z niedowierzaniem. - Do te­atru?

- lak, ale trudno mi będzie z nim tam bezwstydnie flirtować. Sztuka ma głębokie przesłanie moralne i chyba zostawię wachlarz w domu, włożę skromną suknię i ograniczę się wyłącznie do niegroźnej kokie­terii. Oczywiście wszystko po to. by zachować pozo­ry przyzwoitości.

- Wybieracie się na Wędrówkę Pielgrzyma'?

- lak. i co z tego? - spytała, poważniejąc. - Na­prawdę nie rozumiem, czego ty właściwie ode mnie chcesz. Myślałam, że mam zniknąć ci z oczu i wyjść jak najszybciej za maż, a tymczasem żadne z moich poczynań nie znajduje uznania w twoich oczach.

- Ale Wędrówka Pielgrzymal Przecież to... ach, nieważne.

- Nie odpowiedziałeś na pytanie. Posłał jej kolejne ponure spojrzenie.

- Chcę, żebyś pojechała do domu, jak tylko wróci ten niemądry Noweli - powiedział. - I nie przyzna­waj się ciotce, że tu byłaś. Plac budowy to nie miej­sce dla dam.

Esmec popatrzyła niespokojnie na dom.

- Tez miałam takie wrażenie. Nigdy nie wiem, jak się zachować. W Szkocji robiłam, co mi się podobało.

- Ale nie jesteśmy w Szkocji.

- Owszem, zauważyłam - odparła. - A ty nic pa­sujesz do tego kraju podobnie jak ja.

Nie patrzył już na nią, wodził wzrokiem po zwa­łach kamieni i cegieł.

- Nie pasuję - zgodził się szybko. - Ale Merrick ubrdał sobie, że zbuduje takiego nowoczesnego potwo­ra dla naszej babki. Oczywiście ona nie ma na to ocho­ty. Dlatego ja muszę wystąpić w charakterze mediatora i wyjaśnić Mcrrickowi, dlaczego jeden z jego pomysłów nie jest wcale tak genialny, jak mu się wydaje.

- Och, on / pewnością nie przyjmie tego do wiado­mości. - Esmćc uniosła głowę i zmrużyła oczy przed słońcem. - Ale twoja babka jest w Szkocji, prawda? Dlaczego miałaby wyjeżdżać?

Alasdair wzruszył ramionami.

- Bo tam jest gorszy klimat i trudniej się żyje - od­parł. - Ona jednak daje sobie jakoś radę z moją posia­dłością. Zarządza zimnym, starym zamkiem i całą ar­mią służby. Nie, nie sądzę, żeby chciała porzucić takie niezależne życic dla odrobiny ciepła i paru wygód.

- I miałaby rację - powiedziafa Esmee. Popatrzył na nią z aprobatą.

- Ty postąpiłabyś tak samo jak ona, prawda? I naj­chętniej zaraz wróciłabyś do domu1?

Milczała chwilę.

- Nic mam dokąd wracać - odparta krótko. - 1 nie zniosłabym życia z dala od Sorchy.

Jeden z koni poruszył się niespokojnie i Alasdair zaczął gładzić go po szyi wolnymi, niemal hipnotyzu­jącymi ruchami.

- Jeśli chcesz wzbudzić we mnie poczucie winy. to wiedz, że ci się to nie uda - powiedział. - Jestem jej ojcem, a każdy ojciec jest lepszy niz żaden.

Esmee zesztywniala.

- Czy kiedykolwiek twierdziłam inaczej? - spytała.

- Ja nawet nie znałam swojego prawdziwego ojca i nie życzę tego Sorchy. Nigdy nawet nie sugerowa­łam, że powinna się od ciebie wyprowadzić.

- W przeciwieństwie do twojej ciotki. -Alasdair wciąż gładził konia, jakby celowo unikał jej spojrzenia. -Rsmee, dlaczego mi nie powiedziałaś, że jesteś bogata'/

Zamrugała ze zdziwieniem.

- Bogata? - powtórzyła. - Przecież nie jestem. To znaczy myślę, że wniosę mojemu przyszłemu mężowi spory posag, jeśli w ogóle wyjdę za mąż. Ale teraz te pie­niądze nie przynoszą mi przecież ani odrobiny pożytku.

- Jednak jesteś dziedziczką. Nagle wstąpił w nią diabeł.

- Żałujesz, że tak się pospieszyłeś? Popatrzy! na nią twardo.

- 'la uwaga zupełnie do ciebie nie pasuje - warknął.

- Robię to, co uważam za najlepsze dla ciebie i Sorchy.

- Znowu to samo! Traktujesz mnie stanowczo zbyt protekcjonalnie. Biedna Esmće. Taka młoda. Taka naiwna. Musimy o nią zadbać.

- Do licha, czego ty ode mnie chcesz? - wybuch­nął. - Powiedz wreszcie! Tylko dobrze się zastanów!

lismee opierała się wciąż o powóz Nowella, wpa­trzona w rozgniewaną twarz Alasdaira.

- Niczego - szepnęła. - Niczego.

- 1 tak jest najlepiej - zgodził się natychmiast. -Pamiętaj tylko o jednym! Co innego ładna buzia, co innego majątek. Gdy wchodzą w grę pieniądze, trze­ba zachować ostrożność, lylko tyle chciałem ci po­wiedzieć. Łowcy posagów są bardzo sprytni. Miej się na baczności!

W tej samej chwili z domu wyszedł Merrick, a za nim Noweli, który ostrożnie stąpa! po ułożonych prowizo­rycznie deskach tworzących ścieżkę. Hsmee patrzyła na niego obojętnie,

- Jak sądzisz, Alasdairze? - spytała. - Czy mój przystojny konkurent jest łowcą posagów?

Krew uciekła mu z twarzy.

- Noweli? - spytał. - Chyba nie. Popatrzyła na niego spod oka.

- A pan Smathers? - spytała, przykuwając jio wzrokiem. - Lord Thorpe? A Wynwood, twój przy­jaciel? Co mi radzisz? Tak świetnie wiesz, co będzie dla mnie najlepsze.

Oczy błysnęły mu gniewnie.

- Więc dobrze - odparł. - Skoro pytasz, to Sma­thers jest łowcą posagów. Thorpe maminsynkiem, a Noweli jest równie interesujący jak marynowany śledź. Jestem zdziwiony, ze twoja swatka nie potrafi się postarać o lepszą partię.

- Nie powiedziałeś nic na temat lorda Wynwooda - zauważyła.

Oderwał od niej wzrok.

- Nie mogę - powiedział cicho. - To mój przyja­ciel. Ale jeśli się ożeni, to tylko z obowiązku.

- A nie z miłości? - spytała. - To miałeś na myśli? Bo jeśli tak, to możesz spokojnie tańczyć na naszym weselu. Nie szukam miłości. Już nie.

Alasdair odwrócił się i zamilkł. Merrick i Noweli skończyli rozmowę i podążali w: ich kierunku. Noweli

podziękował szybko Alasdairowi, popędzi] konie i ruszył. W ostatniej chwili Esmee odwróciła głowę i obejrzała się. Merrick MacLachian zniknął z pola widzenia. Ale Alasdair stal wciąż na ścieżce j patrzył na odjeżdżających.

W środę wieczorem na. ulicach prowadzących do teatru zaroiło się od powozów. Rsmee siedziała przy oknie, starając się nie gapić na innych z miną prowincjuszki, którą mimo wszystko jednak przecież była. Ciotka Rowena twierdziła, że cały Londyn wy­biera się na premierę Wędrówki Pielgrzyma; nikt nie chciał być posądzony o to, że jest mniej świątobliwy czy pobożny niż jego sąsiad. Niektórzy oczekiwali nawet dobrej zabawy.

Dla Esmee wyprawa do teatru stanowiła napraw­dę świetną rozrywkę, gdyż nigdy nic oglądała praw­dziwej sztuki, z wyjątkiem przedstawień wędrownych teatrów na letnich jarmarkach.

Już na miejscu wprowadzono je do eleganckiej loży obitej aksamitem w kolorze burgunda. Esmee miała zająć miejsce z przodu, obok lorda Wynwooda, a trzy damy usadowiły się za nimi i natychmiast zaczęty wy­mieniać uwagi na temat gości zebranych w teatrze.

Wynwood zachowywał się bardzo uprzejmie, za­proponował zimne napoje i prowadził uprzejmą konwersację, dopóki nie zgasły światła. A jednak wy­czuwała w nim niepokój. Wciąż się rozglądał, a jego słowa brzmiały nienaturalnie.

Esmee nie miała jednak czasu, by się nad tym za­stanowić. Słyszała bowiem za sobą coraz bardziej rozgorączkowane szepty. Wytężyła słuch, by zrozu­mieć słowa.

- Co za tupet - mruknęła jej ciotka. - Dumna jak paw! I w dodatku zamierza grać więcej niż jedna rolę.

Lady Kirton mówiła cicho i spokojnie.

- Wydaje mi się jednak, że on przyszedł tu z jej siostrą, a obie panny Karlsson naprawdę dobrze gra­ją. Kiedyś je nawet poznałam.

- Okropność! - wykrzyknęła ciotka Hsmće. -Przy okazji tego okropnego wypadku przy Drury La­ne, prawda, kiedy zamordowano Czarnego Anioła?

- Ona się zastrzeliła - poprawiła lady Kirton. - To był wypadek.

- Tak czy inaczej, znalazłaś się w nieodpowiednim miejscu w nieodpowiednim czasie - stwierdziła lady Wynwood. - A potem jeszcze policja i to zatrzyma­nie, w dodatku w towarzystwie tych okropnych sióstr Karlsson. Ja bym z pewnością zemdlała.

- Nie mdleję na widok krwi, Gwendon - powie­działa spokojnie lady Kirton. - A wizyta w komisa­riacie w towarzystwie dwóch aktorek to też nic strasznego. Wszystkie trzy byłyśmy świadkami tego wypadku i spełniałyśmy swój obywatelski obowiązek. A siostry wydawały mi się bardzo miłe.

Lady Wynwood zignorowała całkowicie tę taktow­ną uwagę.

- Mam jednak nadzieję, że Ouintcn nie wystawi się nigdy na takie pośmiewisko, jak on. I uda, że jej nie zna.

Lord Wynwood zapadł się głębiej w fotel. Esmee miała ochotę się rozejrzeć i sprawdzić, kto właściwie budzi takie emocje jej towarzyszek, ale tymczasem zgasło światło.

Z uwagi na długość sztuki pominięto wstęp i lismec wychyliła się niecierpliwie do przodu.

- Czytała pani tę alegorię pana Bunyana, panno Hamilton?

Uśmiechnęła się zawstydzona.

- Próbowałam - wyznała. - Dotarłam aż do Doli­ny Cienia Śmierci, ale potem uznałam, źc biedny chrześcijanin będzie musiał walczyć o wieczne zba­wienie bez mojego udziału. A pan skończył?

Roześmiał się cicho.

- Ja przeczytałem Wędrówkę... aż dwukrotnie. Za każdym razem grożono mi nożem, a konkretnie scyzorykiem. Mój guwerner okazał się niezwykle upartym człowiekiem, dlatego pamiętam niemal każde słowo i jeśli będzie pani miała jakieś pytania, proszę się nie krępować.

Rozległy się dźwięki niebiańskiej muzyki, kurty­na skrzypnęła i odsłoniła chór.

- Boże - szepnął Wynwood, krzywiąc się boleśnie. - Powinni naoliwić te kółka.

Chór składał się trzech aniołów ubranych na bia­ło, z płonącymi pochodniami w dłoniach. Anioł sto­jący w środku - wysoka, zapierająca dech piękność z jasnymi, niemal białymi włosami opadającymi jej aż do pasa - uniósł pochodnię i postąpił napr/.ód. Przemówiły jednocześnie, zwiastując mrocznymi, te­atralnymi głosami wszystkie nieszczęścia i tragedie. jakie miały wkrótce nastąpić. Zaraz potem na scenie pojawił się aktor grający Pielgrzyma i rozpoczął się pierwszy akt.

Sztuka miała przemyślaną, zwartą konstrukcję. Zachowano jedynie najważniejsze wątki. Trzy piękne anioły nic schodziły ze sceny, spajając akcję. Ani na chwilę nie wypuszczały pochodni z dłoni i Esmee zaczęła się obawiać, że zdrętwieją im ręce.

Esmće śledziła z uwagą perypetie bohatera, jego spotkanie z mędrcem oraz przygody na Bagnach Moralnych i w Twierdzy Zwątpienia, jakie dane mu było przeżyć w drodze do Niebiańskiego Miasta.

Jednak bard/o szybko przedstawienie zaczęło ją nu­dzić i zaczęta rozglądać się po sali w poszukiwaniu nowych wrażeń.

Nie musiała długo czekać. Chwilę później Chrze­ścijanin opuścił scenę wyjściem po lewej stronie, a kurtyna zaczęła opadać, nie zważając na piskliwe protesty sznurów i wózków, jeszcze głośniejsze niż wówczas, gdy się wznosiła.

Esmee odprężyła się. Dobrnęli do przerwy. Usły­szała za sobą podniecone szepty dam. Wynwood wstał i skłonił głowę.

- Proszę mi wybaczyć, panno Hamilton. Właśnie zobaczyłem kogoś, komu muszę złożyć uszanowanie.

Ponaglany przez matkę przyniósł najpierw napoje. a potem wyszedł. Trzy damy wznowi ty rozmowę. Esmee została sama z przodu loży i cieszyła wzrok wi­dokiem elegancko ubranych ludzi siedzących naprze­ciwko. Nagle usłyszała za sobą stłumiony okrzyk, podniosła wzrok i poczuła nagły skurcz serca.

Alasdair. Alasdair, do którego podchodził właśnie lord Wynwood. I Alasdair nie był sam. Ktoś- bardzo piękna kobieta - siedziała obok. Ubrana na czerwo­no, na głowic miała kapelusz z jaskrawym piórem. Esmee od razu ją poznała - była to jasnowłosa anie-lica z chóru. Uśmiechała się teraz do Wynwooda, a na jej twarzy malowała się radość.

Wynwood stanął obok Alasdaira i ucałował jej dłoń. A.ktorka opuściła rękę i mów popalrzyla na Aiasdaira, zalotnie trzepocząc rzęsami. Esmće po­czuła przeszywające uczucie zazdrości. Kobieta była bardzo piękna i Esmee nie mogła się nadziwić, jak zdołała tak szybko zejść ze sceny w zupełnie innej suk­ni. Wtedy znów usłyszała za sobą głos lady Wynwood.

- I co on właściwie sobie wyobraża? - pytała wy­raźnie poirytowana dama. - Powinnam, powinnam...

- Co powinnaś, Gwendolyn? - spytała lady Kirton.

- Dać mu klapsa? To dorosiy mężczyzna. A ona zo­stanie kiedyś wielką aktorką. Poza tym jest gościem Alasdaira, nie Wynwooda.

- Raczej kochanką - sprostowała lady Wynwood.

- Jedną z wielu. 1 wszyscy o tym wiedzą.

- Nie sądzę - odparła lady Kirton. Nawet ona jed­nak wydawała się lekko strapiona. - łb chyba ta anielica z chóru jest, a raczej była jego kochanką. W loży siedzi jej siostra.

Siostry, pomyślała Esmee. A więc są dwie. To jej zupełnie nie pocieszało.

- Coś podobnego - powiedziała lady Tatton. -A to dopiero historia.

- Owszem, a sir Alasdair to twój kuzyn - przypo­mniała lady Wynwood, jakby chciała przerzucić część winy na lady Tatton.

- Nie jestem pewna - odparła lady Tatton. - A je­śli nawet, to bardzo daleki.

Lord Wynwood opuścił już tymczasem lożę Alasda­ira. Alasdair i blond piękność, siostra anielicy, szeptali coś do siebie gorączkowo. Esmee siedziała spokojnie z dłońmi splecionymi na kolanach. Jej osłonięte ręka­wiczkami kłykcie pobielały z wściekłości. Kochanka, tak? Czy siostra kochanki? A może sir Alasdair za­kosztował obu? To byłoby nawet do niego podobne.

Przez kolejne dziesięć minut próbowała odzyskać spokój. Potem, wrócił lord Wynwood l napojami- Po­dał je damom i popatrzył na Esmee z lekkim smut­kiem. Zmusiła się do uśmiechu i przyjęła szklankę. Wynwood usiadł obok, akurat w chwili, gdy piszczą­ce wózki zaczęły unosić kurtynę.

Biedny Chrześcijanin stał teraz na środku sceny, załamany pod ciężarem poniesionych klęsk; wyglą­dał bardzo ponuro. Chór stał tym razem po prawej

stronie. Tak jak poprzednio, dokładnie w chwili, gdy odsłoniła je kurtyna, trzy anielice wystąpiły naprzód z pochodniami w dłoniach, a ich piękne białe suknie zawirowały lekko wokół ich stóp.

Tym razem jednak coś poszło nie tak. Najbardziej wysunięty na prawo róg kurtyny nie uniósł się zgodnie z krokiem anioła. Środkowy anioł, najwyższy z trzech, zachwiał się lekko, gdy kurtyna musnęła mu czoło. Drugi potknął się o wirującą spódnicę. Trzeci jednak postąpił dzielnie naprzód z uniesioną pochodnią i nie do końca uniesiona kurtyna zajęła się ogniem.

Na chwilę wszyscy zamarli. Pierwszy anioł spojrzał w górę i krzyknął przeraźliwie. Kurtyna płonęła. Ogień trawił bezlitośnie tkaninę na całej jej długości. Rozpętało się piekło.

- Pożar! Pożar! - krzyknął ktoś na widowni. Chrześcijanin rzucił tobół i skoczył na parter,

za nim anioły. Siedzący na dole widzowie z krzykiem ruszyli do wyjścia.

Wynwood ujął Esmee za ramię.

- Pan Bunyan chciał nas zapewne przestrzec przed ogniem piekielnym, ale to chyba trochę za wie­le - powiedział.

- Boże! Boże! - krzyczała jego matka. - Quinten! Zginiemy!

Lady Kirton odsunęła kotarę loży i popchnęła la­dy Tatton do wyjścia.

- Esmee! Gdzie jest Esmee? - krzyczała lady Tat­ton. - Nic ruszę się bez niej na krok.

- Tutaj, pani - krzyknął Wynwood. który trzymał pod ramię i Esmee, i swoją matkę. Dym zaczynał gryźć ich w oczy. - Szybciej, drogie panie, szybciej!

- Och, Quintcnie - jęczała jego matka, - Nie zo­stawiłeś dziedzica. Och, mówiłam, żebyś się ożenił. A teraz widzisz! Umrzemy!

- Mamo, na miłość boską, szybciej! - ponaglał, ciągnąc za sobą Esmee. - Idź za lady Tatton, idź!

Doszii do górnego balkonu, gdzie stał juz zbity tłum. Zewsząd dochodziły krzyki i plącze. Lady Tat­ton od czasu do czasu odwracała głowę, by spraw­dzić, czy idzie za nią Esmee. Lady Wynwood krzy­czała najgłośniej ze wszystkich.

- Wszystko dostanie się teraz Enochowi! -wolała. - Temu nędznikowi! Wszyscy zginiemy.

W korytarzu na górze roiło się od ludzi. Damy przepychały się w stronę wąskich schodów, podczas gdy dżentelmeni, ci prawdziwi, spokojnie stali z bo­ku. Wynwood popychał kobiety naprzód. W noz­drza Esmee uderzył swąd płonącego materiału. Po­czuła, jak ogarnia ją panika, ale zdobyta się na spo­kój.

Gdy dotarli do szczytu schodów, Wynwood stanął z, boku.

- Popędź je, pani, błagam - powiedział do Esmee. ~ Niech lady Kirton idzie z przodu, ona nie straci głowy, a ty z tytu. Weźcie do środka moją matkę i la­dy Tatton.

Esmćc skinęła głową i kaszląc od dymu, zaczęła schodzić po schodach. Wciąż czuła tam lekki stru­mień świeżego powietrza, co uznała za dobry znak. Szybko skierowała damy w tamtym kierunku. Jednak gdy były już w połowie schodów, dym zgęstniał. La­dy Wyjwood zamarła.

- Quinten? - zawołała. - gdzie on jest? Nigdzie bez niego nie pójdę.

- Proszę posuwać się naprzód - nakazała stanow­czo Esmee. - Panowie pójdą za nami.

Twarz lady Wynwood poszarzała ze strachu.

- Nie! Nie! Nie zostawię go tutaj!

- Ruszaj się, krowo! - krzykną! rozwścieczony mężczyzna i popchnął lady Wynwood ponad ramie­niem Esmee,

Stojąca na czwartym stopniu przed podestem lady Wynwood poleciała w dół, pociągając za sobą pozo­stałe damy. Esmee chciała ją złapać, lecz mężczyzna zmióti ją z drogi silnym ciosem w pjecy. Potknęła się, upadła i poczuła ostry ból w lewej nodze. Wszyscy krzyczeli i pchali się do drzwi.

Esmćc przetoczyła się na dół ze spódnicą podka-saną do kolan. Wokół kłębił się tłum. Zapanował chaos. Na schodach pojawili się mężczyźni. Wszyscy wykrzykiwali jakieś rozkazy i wskazówki.

- Drzwi! Drzwi! - krzyknął ktoś głośno. - To tam! Esmee uniosła się na łokciach i krzyknęła. Nikt jej

jednak nie usłyszał. Próbowała się podnieść, ale jej lewe koJano przeszyi okropny ból. Za sobą słyszała odgłos ciężkich kroków. Gdzieś w oddali rozbiło się szkło. Chwyciła coś - może poręcz - by unieść się lub przeczołgać przez dym. Nagle od strony przeciwle­głych schodów wyrósł przed nią jakiś cień.

- Hsmee - ten głos poznałaby zawsze i wszędzie. -Esmee! Boże! Nicei się nie stało?

Silne, mocne ramiona niemal bez wysiłku uniosły ją z podłogi.

- Alasdair! -jęknęła. - Jak dobrze cię widzieć.

- Ciebie również - odparł, zerkając przez ramię. -Mam ją. Hso! - krzyknął. - Idź. szukaj Ingi!

Kobieta w czerwieni wyłoniła się nagle z kłębów dymu.

- Spotkamy się na dworze - wydusiła. - Twoja przyjaciółka w porządku?

- Tak! Idź! - Alasdair torował sobie drogę przez tłum. Kobieta w czerwieni przemknęła obok i znik-

nęła. - Schowaj twarz w moim płaszczu, Esmee - na-ka/.ai. - Nie wdychaj dymu. Co się stało?

- Skręciłam nogę. Spadłam ze schodów - mówiła bezładnie, a jej słowa tlumil płaszcz Alasdaira. - Po­pchnął nas jakiś mężczyzna.

- Drań - wycedził przez zęby. - Gdzie do licha jest Quin? I reszta pań?

- Nie wiem - odparta - Może już wyszli.

Nagle uderzył ich powiew świeżego powietrza. Drzwi. Kilka długich kroków i Alasdair wypadł na ze­wnątrz, zamiatając spódnicą Esmee o jedną z kolumn podtrzymujących fasadę teatru. Przez drzwi i okna bu­chał dym. Tłum wylewał się na zewnątrz. Esmee od­wróciła głowę i zobaczyła wokół siebie grupki osmalo­nych, kaszlących ludzi. Goście pobliskich kawiarni i tawern wylegli na ulice, by zaoferować pomoc lub po prostu popatrzeć. Nikt jednak nie zostawał na uli­cy długo. Ogień mógł się szybko rozprzestrzenić.

Esmee rozglądała się, na próżno poszukując ciot­ki. Nagle na ulicy pojawił się wóz pełen mężczyzn.

- Cofnąć się - krzyczeli. -- Przejazd dla strażaków!

Tłum rozstąpił się niczym Morze Czerwone. Alas­dair dopadł schodów prowadzących do jakiegoś bu­dynku i wniósł ją na górę, jakby była lekka jak piórko.

- Chyba jesteśmy tu na razie bezpieczni - powie­dział. - W którą stronę poszła twoja ciotka?

- Myślę, że wyszła przez te same drzwi, co my -wydusiła Esmee, kaszląc.

Nagle ich oczom ukazał się dziwny pojazd zaprzę­żony w cztery konie. Przypominał silnik parowy na kółkach. Mężczyźni zeskoczyli na ulicę i zaczęli wydawać rozkazy woźnicom.

Alasdair znów zwrócił całą swoją uwagę na Esmee. Twarz miał siną ze strachu i osmaloną sadzą. Oświe­tlony od tyłu poprzez płomienie znów przywiódł jej

na myśl upadłego anioia. A przynajmniej jej własne­go Anioła Stróża. Choć na tę noc.

- Nie wiem, jak długo możemy tu zostać - powie­dział. - Boję się zostawić cię samą, choć powinienem poszukać innych.

Esmec myślała chwilę.

- Musieli wyjść przez te drzwi - powiedziała. - Nie mogli trafić nigdzie indziej.

Patrzył na jej kolano.

- Bardzo cię boli?

- To tylko zwichnięcie. A co z tobą? Uśmiechnął się krzywo.

- Jak na kogoś, kto omal nie umarł ze strachu, miewani się całkiem nieźle. - Modlę się, by Bóg oca­lił wszystkich.

Popatrzy]i przed siebie. Okno na piętrze teatru wypadło z framugi, posypując chodnik okruchami szkła. W ślad za nimi buchnęła ognista kula, rozpa­dając się na małe płomyki wznoszące się w górę, pożerające bezlitośnie resztki drewna. Esmee po­czuła mrowienie wzdłuż kręgosłupa. Miała szczę­ście. Co by się stało, gdyby Alasdair nie zdążył na czas? Czy ktoś usłyszałby jej krzyk? Czy zdołała­by wyjść? Wyczołgać się? Nie chciała nawet o tym myśleć.

- Szukałeś mnie? - spytała cicho.

- Tak.

- Dlaczego?

- Dlaczego? - Popatrzył na nią dziwnie. Bo... bo myślałem... och, nie wiem. Widziałem, jak Ouin wy­ciąga cię z loży i pomyślałem... coś było nie tak. Po­czułem niepokój. To wszystko. Niepokój.

- Niepokój - powtórzyła Esmee.

Otarła się o śmierć, a ocali} ją niepokój człowieka, który zaczął jej szukać. Przeczucie mężczyzny, który

deklarował, że żyje chwila i nie ma w sobie ani krzty romantyzmu.

Cói, już rvie była pewna, że w to wierzy. Co jednak mogła zrobić? On byt o tym przekonany, opinia in­nych nie miała znaczenia. Sytuacja była więc bezna­dziejna. Podniosła wzrok i wydała głośny okrzyk.

- Alasdairze, twoje włosy-zaczęła. - Są... tak...

- Co się stało? - Niezręcznie jak chłopiec przecze­sał je palcami, a właściwie to, co z nich zostało, i zbladł.

Przymknęła oczy i skinęła głową.

- Ach, mocno przerzedzone - szepnęła. - Przynaj­mniej przed dwa tygodnie damy nie będą miały cze­go głaskać. - Nie zdawała sobie sprawy z tego, że płacze, dopóki nie usiadł przy niej na stopniu.

- lismee, Esmće - uspokajaj, otaczając ja ramie­niem. - Moje włosy są nieważne. Nie zależy mi na nich. Nie płacz, kochanie. Już dobrze. Jesteśmy bezpieczni. Twoja ciotka też. Zaufaj mi. Znajdę ją. Przysięgam.

- Wiem - załkala. - Wiem. Ufam ci.

Przytulił ją i przesuną! osmalonym kłykciem po jej policzku, co sprawiło, że zaczęła płakać jeszcze głoś­niej.

- Po prostu bardzo się przestraszyłaś. To wszystko. Esinee pokręciła głową, a jej rozczochrane włosy

rozsypały się na kołnierzu jego płaszcza. To nic był tylko strach wywołany pożarem ani nawet brakiem wieści o ciotce. Chodziło o niego. O nich. Właśnie otwierała usta, by mu o lym powiedzieć, gdy nagie usłyszeli wołanie.

- Dzięki Bogu! Panna Hamijton! - Lord Wynwo-od ruszył schodami w ich stronę. - Panno Hamilton, nic się pani nie stało? Alasdairze, co się dzieje?

Alasdair odsunął Esmee i wstał.

- Panna Hamilton .skręciła nogę. Potrzebuje lekarza.

- Lord Wynwood! - zawołała Esmee. - Jak to do­brze! A gdzie jest reszta? Znalazł pan moją ciotkę?

- Nic im się nic stało i czekają na nas w pobliżu sa­li koncertowej. Stoi tam również mój powóz - od­parł. - Była pani bardzo dzielna, panno Hamilton. Gdzie jest panna Karlsson, Alasdairze? Nie powinie­neś się nią zająć?

Alasdair zesztywniai.

- Lisie nic się nie stało - powiedział krótko. - Ale panna Hamilton nie może chodzić. Trudno ją zosta­wić samą w tak niebezpiecznej sytuacji.

Wynwood przykląkł obok Esmee, która wciąż sie­działa na stopniach.

- Moja droga, boli panią'/

- To tylko skręcone kolano - odparła. Popatrzył na nią współczująco.

- Nigdy chyba nie była pani na gorszym przedsta­wieniu teatralnym.

- Do tej pory to byfo jedyne - wyznała Esmee. -Przynajmniej dobrze je zapamiętam. - 1 chyba dam radę iść, jeśli się na kimś oprę.

- Nonsens - zaprotestował Alasdair, - Zaniosę cię do powozu.

Aie lord Wynwood sam wziął ją na ręce. tak samo bez wysiłku jak przedtem Alasdair. Przez chwilę pa­nowie patrzyli na siebie niemal smutno. W końcu Wynwood skinął gj.ową..

- W takim razie idę: przyjacielu - powiedział spo­kojnie. - Muszę odwieźć damy bezpiecznie do domu. Spotkamy się później u White'a przy lampce brandy?

Alasdair pokręcił głową.

- Nic, chyba nie dzisiaj, Ouin.

A potem szybko zszedł ze schodów i zniknął w tłu­mie.

Mimo swojego nastroju - mieszaniny rozpaczy, za­zdrości i gniewu - Alasdair zmusił się jakoś, by po­szukać Lisy. Niezależnie od tego, co sugerował Ouin, Alasdair czut się w obowiązku dopilnować bezpiecznego powrotu sióstr do domu. Na szczęście odnalazł Inge i dwa inne aniołki w Broad Cort. Wciąż w białych sukniach i z aureolami nad głowami siedziały przy oknie gospody. Przedstawiały co naj­mniej interesujący widok.

Nie czuły się źle, gdyż oberżysta i inni panowie nie żałowali im wina i jabłecznika. W osmalonej białej sukni Inga wyglądała jeszcze piękniej niż zwykle. Alas­dair niemal zaczął żałować, że nie mieszka już w jego małej garsonierze przy Long Acre. Po tak strasznym wieczorze wolałby nie wracać do domu sam.

Ale Inga oczekiwałaby czegoś więcej niż tylko przyjacielskiego uścisku, a on nie mógł jej dać nic ponadto. Tak więc pocałował ją w policzek, zawołał powóz, wsadził do niego dziewczęta, a sam pieszo ruszył do domu.

Minął teatr - silnik parowy zapalił się i dymił bar­dziej niż płonący budynek. Nie trysnęła z niego ani kropla wody i pożar dogasał bez niczyjej pomocy. Ałasdair zatrzymał się na chwilę obok rosłego po­rucznika, który pozostał na posterunku.

- Bogu niech będą dzięki, że nikt nie zginał - za­meldował porucznik. - Cud. Prawdziwy cud. Spłonę­ła tylko scena i część górnych schodów, chyba że znów buchnie ogień.

Alasdair podziękował mu i zawahał się. Mężczy­zna wyglądał bardzo znajomo.

- Simpkins, sir- przypomniał mu porucznik. - 7en z Hyde Street.

Simpkins. Tak, to on przybył na miejsce po wypad­ku Sorchy.

- Pamiętam - powiedział Atasdair. - I bardzo mi przykro, że nie podziękowatem panu wtedy za pomoc.

- Bo i nie było za co. Nic nie zrobiłem. Mam na­dzieję, że dziewczynka dochodzi do siebie?

- Kolejny cud - odparł Alasdair. - Ma tylko bli­znę, którą może się chwalić.

Porucznik uśmiechnął się i zaplótł ręce na brzuchu.

- A pańska cudowna żona? Tak bardzo mi jej było żal. Śliczne, słodkie stworzenie, ciężko to przeżyła. Szkotka, prawda? Poznałem po akcencie.

- Szkotka, owszem - mruknął Alasdair i odczuł ta­ki sam żal jak wówczas, gdy Ouin przyszedł na scho­dy, by zabrać Esmće. - Ale to guwernantka mojej córki. Nic żona.

Posterunkowy zrobił bardzo zdziwioną minę.

- Pan raczy wybaczyć, sir - powiedział, drapiąc się po głowie. - Tak tylko pomyślałem... wbiłem sobie do głowy... no, w każdym razie cieszę się, że wszyst­ko w porządku.

Alasdair podziękował mu ponownie i ruszył w stronę domu jeszcze szybszym krokiem. Wszyscy, dzięki Bogu, przeżyli pożar, ale pod innymi względa­mi trudno byto mu sobie wyobrazić gorszy wieczór. Żona. Jak ten porucznik mógł tak pomyśleć. Prze­cież on był dla Esmee za stary. Na pewno za stary.

Och. znał tych podstarzałych amantów, którzy że­nili się z kobietami na tyle młodymi, że mogłyby być ich córkami, a często nawet z młodszymi. Tacy męż­czyźni wybierali dziewczęta, które nie miały specjal­nego wyboru. Naiwne panienki ze wsi, których oj co-

wie przegrali w karty majątki rodzinne i stracili ich posagi. Na samą myśl o tym, co musiały znosić, cier­pła mu skóra. Nie, kobiety nic wstępowały dobro­wolnie w takie związki małżeńskie.

Ale to nie był dokładnie taki sam przypadek. Esmee była o czternaście lat od niego młodsza. I nie straciła posagu. Nie mogłaby być jego córka. No, nie do końca. 1 chętnie przyjmowała zaloty Quina, który nie skończy! trzydziestki. Trzydzieści lat było wie­kiem całkiem rozsądnym, Aie trzydzieści sześć już nie. Dlaczego? W końcu różnica wynosiła sześć czy siedem lat. Nie wydawała się znacząca. Dlaczego aż tak się tym przejmował?

Z powodu Sorchy. 1 okoliczności, w jakich została poczęta. A raczej ze względu na to, czyją była córką. Czuł, że nie powinien sypiać z córką lady Achanalt ze względu na to, co między nimi zaszło, nawet jeśli niezbyt dokładnie to pamiętał. Boże, gdyby rzeczy­wiście zapłodnił tę biedną kobietę, a następnie się z nią ożenił, tak jak uczyniłby to na jego miejscu każ­dy przyzwoity mężczyzna, prawdopodobnie na tym by się skończyło. Kościół zakazałby mu na zawsze kontaktów z Esmee, która byłaby uznana za jego córkę. Tak jak Sorcha.

Ale Alasdair nie potrzebował żadnych kościelnych zakazów. Sam odmówił sobie Esmee, bez niczyjej pomocy. Do tego stopnia, że nawet nie chciał z nią rozmawiać o jej własnej przyszłości. Przyszta do nie­go po radę, a on ją prawie wyśmiał. Pomyślał, że naj­lepiej zaniechać wszelkich kontaktów z tą dziewczy­ną, lak więc przeciął wszelkie łączące ich więzy. Przemierzając w ciemności park, przypomniał sobie raz jeszcze, ze to on dokonał takiego wyboru.

A teraz zjawił się Ouin. I gdyby Esmee potrakto­wała poważnie jego zaloty, Ałasdair spędziłby resztę

życia, wyobrażając sobie Esmćc w łóżku swojego naj­lepszego przyjaciela. A jej męża. Wyobrażałby sobie taką scenę przy każdym spotkaniu.

Chciał, by wyszła za mąż. Wmawiał nawet sobie, że im szybciej to nastąpi, tym lepiej. Ostrzegł ja na­wet przed takimi łowcami posagów jak Smatlicrs i nudziarzami w rodzaju NoweSla. A ona nawet mu za to nie podziękowała.

Boże. tak bardzo chciał, by ten wieczór wreszcie dobiegł końca. Ruszy! w górę Cockpit Slairs i po­spieszy) w stronę Great Oueen Street. Czuł niemal rozpaczliwą potrzebę znalezienia się we własnym do­mu, gdzie mógłby w ciszy wypić szklaneczkę whisky. Albo dwie. A nawet sześć.

Nie było mu to jednak pisane, gdyż zanim jeszcze zapukał do drzwi, usłyszał krzyki Sorchy.

Otworzył mu Wellmgs.

- Koszmar, panie - powiedział. - Już od dziesięciu minut nie udaje mi się uspokoić panienki.

Na górze zobaczył Lydię w czepku nocnym z Sor-chą w ramionach. Dziewczynka wyrywała się niańce i az ochrypła od krzyku. Lydia - pomijając nawet zwichnięty nadgarstek - była u kresu wytrzymałości.

- Okropność - jęknęła Lydia. z trudem przekrzy­kując maią. - Może dostała kolki. Obudziła się w ta­kim stanie, ze nie mam pojęcia, co to może być.

Alasdair wyciągnął ręce.

- Co się dzieje, maleńka - spytał. - O co chodzi? Chodź do mnie, myszko.

Dziewczynka wyciągnęła ręce.

- Me! -zawyła. Buzię miała spuchniętą od płaczu, Izy płynęły jej po policzkach strumieniami. Przytuli­ła się do Alasdaira i odwróciła od Lydii.

- Me! - krzyczała. - Me! Ja chcę do Me! Zaraz! Popatrzy! pytająco na Lydię.

- Ona chce, żeby panna Hamilton przyszła - po­wiedziała niańka niemal przepraszającym tonem. -Krzyczy, odkąd się obudziła.

Alasdair zaczął przemierzać pokój, kłepiąc ryt­micznie dziewczynkę po plecach.

- Może pójdziesz na dół, Lydio i zagrzejesz trochę mleka - powiedział cicho. - I każ je komuś przynieść na górę. Musisz oszczędzać rękę. Ja tu sobie pora­dzę. - Sorcha rzeczywiście zaczęła się powoli uspo­kajać.

- Tak, sir, jak pan sobie życzy - odparła i dygnęła grzecznie. - Ale ona... zniszczy panu surdut.

Klapy surduta były mokre od łez i czegoś znacznie gorszego.

- Nigdy go nie lubiłem - odparł z westchnieniem. - Może zagrzejesz mleko dla nas trojga, Lydio? Przed nami chyba długa noc.

Lydia dygnęła raz jeszcze i wyszła.

I tak się zakończyły jego marzenia o whisky. Za­miast tego czekała go szklanka mleka w pokoju dzie­cinnym. A najzabawniejsze byto to, że wcale się tym nie zmartwił. Znacznie bardziej obchodziła go Sor­cha, która wciąż łkała cichutko w jego ramionach. Dziewczynka była spocona i gorąca, ale sądził, że po prostu zmęczył ją atak furii. Nic podejrzewał cho­roby, choć nic mógł być tego całkiem pewien. Pod­szedł jednak do okna, rozsunął zasłony i otworzył okiennice. Owiało ich świeże wieczorne powietrze, a powiew był tak silny, że potargał resztki jego wło­sów.

Sorcha wydawała się spokojniejsza. Przytuliła mo­kry policzek do jego surduta, a jej łkanie zamieniło się w czkawkę. Przez chwilę Alasdair stał po prostu przy oknie, patrząc na ciemne ulice Westminsteru i wciągając w płuca rześkie powietrze, i myślai, czy

nie naraża dziecka na przeziębienie. A jeśli dostanie zapalenia pluć? Może już się rozchorowała? Boże, gdzie się podziewała Esmee, gdy tak bardzo jej po­trzebował?

Była u ciotki. Gdzieżby indziej? Sani ją tam wy­słał! I gdy stal lak przy oknie ze ściśniętym sercem i drżącym dzieckiem w ramionach, zdał sobie nagle sprawę, że popełnił największy błąd swego życia,

- Me! - zatkała znowu Sorcha, wbijając mu piąst­kę w klapę. - Ja chcę do Me.

Ałasdair pochylił głowę i ucałował ja w czoło.

- Wiem, kochanie - szepnął. - Wiem. A co najgor­sze, ja też.

Rozdział 9

VF którym panna Hamilton otrzymuje śmiałą propozycję

$

Następnego dnia Esmee siedziała w saloniku z noga na taborecie, gdy do pokoju wpadła ciotka i oznajmi­ła, że właśnie przyszli lady i lord Wynwood.

- Grimond zaraz przyprowadzi ich na górę - po­wiedziała, rozglądając sie niespokojnie po pokoju. -Chyba nic powinnaś schodzić do salonu. Jak myślisz, można ich tu przyjąć?

Iismee odłożyła z uśmiechem robótkę.

- To śliczny, przytulny pokoik, ciociu. Za bardzo się tym przejmujesz.

Wprowadzono gości - lady Wynwood od razu po­deszła do Esmee i ucałowała ją w policzek.

- Moje biedactwo - powiedziała. - Mam nadzieje, r/e nie cierpisz.

Esmee szeroko otworzyła oczy.

- Nie ma mowy o żadnym cierpieniu, madam. Tro­chę boli mnie kolano, ale pod koniec tygodnia już będę mogła tańczyć.

Lady Wynwood wyprostowała się, ale nie zdjęła ręki z oparcia krzesła.

- Dzielna dziewczynka! - oznajmiła, kładąc drugą dłoń na sercu. - Wynwood, czyż to nie prawdziwa bohaterka? J spójrz, jak pięknie wygląda po tym wszystkim, co się zdarzyło ubiegłej nocy.

Lord Wynwood nieśmiało skierował matkę w stro­nę krzesła.

- Jeśli chodzi o mnie, to zniszczyłem tylko wieczo­rowe buty, biegając za tobą po ulicy - powiedział. -Ale teraz, jeśli usiądziemy, to może lady latton każe nam podać coś do picia.

Lady Tatton natychmiast zadzwoniła po lokaja, który błyskawicznie przyniósł na górę tacę z kawą. Najpierw rozmawiali o teatrze - kto tam byt, co miał na sobie, co robił. Lady Wynwood szybko jednak po­rzuciła ten temat i popatrzyła na lady 'latton z uda­ną niewinnością.

- Ale to już mamy za sobą, prawda? - powiedzia­ła. - Roweno, tak sobie pomyślałam, ze może chcia­łabyś mi pokazać swój ogród.

- Ogród? - zdziwiła się lady latton. - Ależ Gwen-dolyn, przecież mamy listopad!

- Chodzi mi o cebulki, które zakwitną na wiosnę -wyjaśniła szybko lady Wynwood. - Chciałabym zoba­czyć aranżację klombów. Słyszałam, że masz naj­piękniejsze żonkile w mieście. Moje nigdy nie kwit­ną. Jestem pewna, że ogrodnik popełnia jakiś błąd.

- No cóz - powiedziała wolno lady Tatton. - W ta­kim razie zmienię buty.

- Świetny pomysł. - Lady Wynwood chwyciła to­rebkę. - Idę z tobą.

Esmee. przysłuchująca się ze zdziwieniem tej wy­mianie zdań. popatrzyła pytająco na lorda Wynwooda, gdy tylko damy zamknęły za sobą drzwi. Quin skujił się nienaturalnie na krześle i z trudem powstrzymy­wał śmiech.

- Panno Hamilton - powiedział, gdy odzyskał wreszcie panowanie nad sobą. - Chyba pani rozu­mie, dlaczego zostaliśmy sami.

Popatrzyła na niego z uśmiechem.

- Ja już chyba nic nie rozumiem, lordzie Wynwood.

- Mam teraz panią poprosić o pozwolenie na zalecanie się do pani - powiedział. - Moja matka chce, żebym się ożenił i chyba uznała panią za ideal­ną kandydatkę na żonę.

Esmće podświadomie powtórzyła gest lady Wyn­wood i pretensjonalnym gestem położyła sobie rękę na sercu.

- Boże - wykrztusiła. - To... takie nieoczekiwane.

- Nie wiedziała pani, że mam się wkrótce ożenić? Esmee poczuła ciepło w okolicy serca.

- Jestem nowa w mieście. Pochodzę ze Szkocji. Poza tym ta niefortunna historia z Sorchą... Nie łu­dzę się, panie. Wiem, że nie da się uniknąć plotek na temat okoliczności narodzin mojej siostry. Dla pańskiej matki ma to również z pewnością jakieś znaczenie.

Wynwood uśmiechnął się krzywo.

- Moja matka bardzo się wczoraj przestraszyła -odparł. - Całe życie przemknęło jej przed oczami i pod koniec tej złowróżbnej wizji zorientowała się nagle, że nie ma wnuków. Mój ślub stał się dla niej absolutnym priorytetem. W końcu wybrała panią, nie bacząc na konsekwencje.

- Dlaczego? - spytała cicho Esmee. - Ponieważ nadaję się na żonę?

- Nie. Ponieważ mi się pani podoba - powiedział szczerze. - Poza tym ona wic, że nie przypomina pa­ni w niczym tych głupiutkich dzierlatek, które poja­wią się w przyszłym sezonie na małżeńskim rynku. Na propozycję małżeństwa /, kobietą tego rodzaju

mógłbym się nie zgodzić. A pani, mimo że na to nie wygląda, jest już kobietą, nie dziewczyną.

Esmće opuściła wzrok na splecione na kolanach ręce.

- Czasem czuję się jak dziewczynka - wyznała. -Wolałabym być bardziej obyta w świecie. Chciała­bym zrozumieć, jakie prawa nim rządzą.

Wynwood wychylił się do przodu.

- Pani ciotka i moja matka sadza, że będziemy do­brym małżeństwem, panno Hamilton. A co pani na to?

- Nie wiem - odparta. - To wszystko dzieje się zbyt szybko. A pan mnie nawet nie zna. Ledwo zamieni­liśmy ze sobą parę stów.

Znów się uśmiechnął.

- Odkąd się poznaliśmy, darzę panią ogromnym szacunkiem. Jest pani dobra i kocha pani siostrę. Ma pani dużo wdzięku, dobre manier)', można na pani polegać. Takich cech szukam w żonie.

- Ale czy w ogóle chce się pan ożenić? - spytała rozpaczliwie.

Wzruszył ramionami i oderwał od niej wzrok.

- Jestem praktycznym człowiekiem, panno Hamil­ton. Kilka miesięcy temu zmarł mój ojciec i muszę przejąć po nim schedę tak szybko, jak to możliwe. Przyszłość mojej matki stoi pod wielkim znakiem za­pytania, jeśli się nie ożenię. A ja, mimo że jestem nicponiem, bardzo ją kochani. I dlatego chcę się wy­wiązać ze swoich obowiązków.

Esmie voxeśmiata się hucznie.

- Ciotka Rowena zawsze powtarza, że mężczyzna, który kocha matkę, jest dobrym kandydatem na męża.

- A pani, panno Hamilton? - spytał Wynwood. -Nie myśli pani o rodzinie?

- Moja rodzina to Sorcha i ciotka Rowena - od­parła. - Jeśli w moim życiu nie pojawi się nikt inny, miłość do nich w zupełności mi wystarczy.

- I to jest również powód mojej propozycji - po­wiedział i raptownie skłonił głowę. - Pani wybaczy. Jeszcze jej nawet nie przedstawiłem. Panno Hamil-ton. czy uczyni mi pani ten zaszczyt i zostanie moją żoną? Zanim pani odpowie, proszę rozważyć, co bę­dzie najlepsze dla pani siostry.

- Co pan ma na myśli?

- Wiem, kim są rodzice Sorchy - ciągnął. - Nic musi pani przede mną niczego ukrywać. Rozumiem, dlaczego znalazła się pani w tej sytuacji i tym bar­dziej za to panią szanuję.

- Dziękuje - powiedziała cicho.

- Gdyby Alasdair zgodził się oddać dziecko, był­bym bardzo szczęśliwy. On jednak tego nie zrobi. Nawet nie będę prosił. Jeśli jednak Sorcha będzie spędzać dużo czasu w naszym domu i będzie trakto­wana jak ukochana siostrzenica lub córka chrzestna, nikt nie będzie miał nic przeciwko temu. Przyjaźnię się z Alasdairem od lat.

Esmće rozważała przez chwilę zalety takiego roz­wiązania. Gdyby została lady Wynwood, mogłaby uczestniczyć w życiu Sorchy i nikt nie zadawałby żad­nych pytań. I to byłoby naprawdę wspaniałe. Ale ja­ko żona Wynwooda widywałaby się również bardzo często z Alasdairem. Nagle poczuła, że cisną się jej do oczu Izy. Poiożyla sobie dłoń na ustach, by je po­wstrzymać.

Lord Wynwood wstał z krzesła i zatrzymał się nie­pewnie.

- Proszę wybaczyć - powiedział. - Zachowuję się tak, jakby wszystko było jasne. A przecież nic nie zo­stało ustalone. Życzenia pani ciotki i mojej matki są drugorzędne. Będę szczęśliwy, jeśli uzna mnie pani po prostu za swojego przyjaciela.

Jego uprzejmość pogarszała tylko sytuację.

- Problem, lordzie Wynwood, polega na tym. że ja pana nic kocham! - krzyknęła. - Nie mogę pana ko­chać. Nie powiem więcej, by to wyjaśnić, ale jestem

0 wiele mniej niewinna, niż oczekiwałby tego jaki­kolwiek dżentelmen po pannie młodej.

Jego spokojny uśmiech zniknął mu z warg.

- Rozumiem, że był ktoś przede mną - powiedział cicho. - Rozumiem to jednak lepiej, niż pani sądzi.

1 ja również pani nie kocham. Aie bardzo panią lu­bię. Zwyczajnie i szczerze. Poza tym nic spodziewam się dziewicy w moim małżeńskim łożu.

Esrnee zbladła.

- Och, nie jest aż...

- Proszę już nic nie mówić - przerwał, unosząc dłoń. - Niech nasza przeszłość pozostanie przeszło­ścią. Zresztą, biorąc pod uwagę moje występki, nie­jeden uznałby te oświadczyny za zbytnią śmiałość.

Esmće przygryzła dolną wargę.

- Wiełu mężczyzn rozważa taką możliwość - od­parła. - Ale sądzę, że ich uwagę, przyciąga w duzej mierze mój posag.

Uśmiechnął się sucho.

- Ja nie potrzebuję pieniędzy pani dziadka - po­wiedział. - Jeśli mnie pani przyjmie, podzielimy je między Sorchę i jedno z naszych dzieci.

Jedno z naszych dzieci.

Och, Esmee tak bardzo pragnęła dzieci. Pragnęła ich rozpaczliwie, choć nie umiała ich wychowywać. Nic była jednak pewna, czy pragnie lorda Wynwooda, mi­mo ze był z pewnością przystojnym i miłym mężczyzną.

Stary zegar na kominku nieubłaganie odmierza) czas. Mijały minuty.

- Nie może pani podjąć decyzji? - powiedział, przerywając ciszę. - Nie chce pani wyjść za mąż?

- Ależ chcę.

Uśmiechnął się.

- Cóż, zaręczyny nic są zobowiązujące dla dam -przypomniał. - Mogę zwodzić matkę do końca sezo­nu, a pani może spokojnie zaczekać, aż minie rok ża-ioby po matce. A potem, jeśli w dalszym ciągu nie będzie pani pewna, odwoła pani ślub.

- Nie mogłabym zrobić czegoś podobnego! -krzyknęła.

- Och, postaram się o wygodną wymówkę - uspo­kajał lord Wynwood. - Zrobię coś tak wstrętnego, że nikt nie będzie miał do pani o to pretensji. Zresztą może nawet nie będę się musiał o to starać. Potrafię sobie komplikować życie.

- Cóż - Hsmee wciągnęła powietrze. - W takim razie moja odpowiedź brzmi: tak.

Wynwood uśmiechnął się naprawdę szczerze.

- Panno Hamilton, uczyniła mnie pani najszczę­śliwszym człowiekiem na ziemi.

Popatrzyła na niego prosząco.

- Zacznijmy tak, jak zamierzamy kontynuować. Bądźmy zawsze ze sobą szczerzy.

Jego uśmiech przybladł nieco.

- W takim razie najszczęśliwszym człowiekiem w Mayfair- sprostował. - A teraz mam do pani prośbę.

- Oczywiście - powiedziała Esmee. - Proszę mówić.

- Matka chce pozostać aż do wiosny w moim ma­jątku w Buckinghamshire - ciągnął. - To tylko parę godzin drogi od miasta. Kiedy tylko tam się zadomo­wi, pragnie wydać przyjęcie na naszą cześć. Taką skromną uroczystość, tylko dla najbliższej rodziny i przyjaciół. Chce, aby wszyscy panią poznali, szcze­gólnie lord Chesley. nasz sąsiad. Na pewno bardzo go pani polubi, cieszy się sympatią wszystkich zna­nych mi osób. Ma pani ochotę pojechać?

Esmee bezgłośnie otwierała i zamykała usta. To wszystko działo się zbyt szybko. Nie była gotowa. Ale przyjęła propozycję Wynwooda.

- Oczywiście - powiedziała w końcu. - Będę za­szczycona.

- Świetnie! -wykrzyknął, wstając t. krzesła. Muszę przekazać mamie dobre nowiny. Z pewnością się ucieszy. I na pewno okaże się świetną teściową. Zna swoje miejsce. A gdyby o nim zapomniała, na pewno jej o nim przypomnę.

- Dziękuje, lordzie Wynwood - wykrztusiła Esmee. - Jest pan z pewnością bardzo uprzejmy.

Chwycił jej dłoń i gorąco ucałował.

- Teraz musi mnie pani nazywać Quincm. Lub Ouintcnem, jeśli pani woli.

- W takim razie niech będzie Ouin. A ja mam na imię Esmee.

- Esmee. Ślicznie.

1 w taki oto sposób układ został zawarty. Lord Wynwood - Ouin - ucałował jej dłoń i wyszedł, pozo­stawiając ją w takiej samej pozie, w jakiej ją zastał, z nogą wspartą o taboret i ze strasznym zamętem w głowie.

- D/iceeennik! Dzieeeennik! - głos gazeciarza dzwonił głośno w ostrym, jesiennym powietrzu. -Dymisja premiera! Czytaaajcie!

Alasdair miał właśnie zamiar skręcić do parku, ale zawahał się, znalazł lukę pomiędzy końmi i powoza­mi, by kupić gazetę. Ostatnio nie interesowały go wiadomości, ale nagłe trzęsienie ziemi w rządzie za­ciekawiłoby nieboszczyka.

- Dzieeennik! Tutaj! - krzyczał chłopiec, chowając pieniądze Alasdaira. - Król przyjmuje dymisje. Czy-taaajcie! Wszystkie szczegóły!

Alasdair otworzy! gazetę i ruszył w stronę White'a.

- Jak sądzisz, MacLachlan? - dobiegi go z tylu ja­kiś gfos. - Nareszcie koniec z We Jling tonem'.'

Alasdair zobaczył za sobą młodzieńca ze swojego klubu.

- Wybiera się pan do White'a? Mężczyzna energicznie skinął głową.

- Za nic nic przegapiłbym takiego wydarzenia. -Wiadomość dnia! Najpierw Wynwood, a teraz to!

Alasdair zatrzymał się gwałtownie. Nie widział się z OnJnein od pożaru w teatrze, czyli od trzech dni.

- Co z Wynwoodem? - zapytał, patrząc chłopcu w oczy.

Młodzieniec lekko się zarumienił.

- Dokładnie nic wiem - powiedział. - Słyszałem. że się żeni. Tenby przeczytał o tym rano w ..Timesic". - Wskazał trzymaną przez Alasdaira gazetę. - Jeśli to prawda, to tutaj też o tym piszą. Może zobaczymy?

Ziemia zachwiała się Alasdairowj pod stopami.

- Później - wydusił i ruszył w stronę klubu. Nie mógł się już zmusić do rozmowy z młodzieńcem, który przyspieszy! kroku.

Ślub? Dobry Boże! Quin zamierzał się żenić? Alas­dair poczuł się nagle bardzo źle. Z ręki, w której trzy­mał gazetę, odpłynęła krew. W uszach szumiało mu tak, jakby miał zemdleć. Nie zwracał już uwagi na ruch.

Ouin się żeni? Och, wiedział przecież, że to nieunik­nione. Ale ona chyba nie... Nie, nie tak szybko. Prze­cież Ouin nawet nie zdążył wszystkiego przemyśleć.

Ale Ouin nie myślał, tylko działał. Alasdair wszedł na niskie schodki i zobaczył portiera, który otworzył przed nim drzwi.

- Dzień dobry panu - odezwał się służący, biorąc od niego kapelusz. - Dzień bogaty w wydarzenia, prawda?

- Tak słyszałem - odparł Alasdair, ruszając w stro­nę kawiarni, na szczęście zupełnie pustej. Zajął sto­lik i odprawił służącego. Frampton czy Hampton, zniknął. Alasdair otworzył gazetę - nic interesował go już Wellington, ale ktoś zupełnie inny. Szybko znalazł stronę, na której zwykle opisywano takie do­wody szaleństwa. 1 znalazł. Czarno na białym. Cał­kiem dosłownie.

Zamrugał oczami i spróbował się skupić. Słowa jednak tańczyły mu przed oczami.

Ślub wiosną... córka zmarłej hrabiny Achanall.

Próbował coś z lego zrozumieć, ale miał wrażenie, że to jakaś senna mara, coś, przed czym próbował bezskutecznie uciec. Dokładnie w tej samej chwili usłyszał chrząknięcie i zobaczył Ouina, który stał w drzwiach z pochyloną głową i patrzy} na niego smętnie,

■- Podobno przyszedł tu z tobą Ivrarnpton - ode­zwał się Ouin. - Nie złożysz mi gratulacji?

Przez chwilę Alasdair nic mógł dobyć z siebie głosu.

- Nie jestem pewien - odparł sztywno. - Dlaczego dowiaduję się o tym z gazet? Nie zasługuję na pry­watną rozmowę?

- Matka nie wytrzymała - wyjaśnił Quin, opierając się ramieniem o framugę. - Pożar okropnie ja. wy­straszył. Uznała, że woli być hrabiną na utrzymaniu syna, niż leżeć na cmentarzu i straszyć po nocach linocha, który odziedziczy wszystko. Polubiła pannę Hamilton i wprowadziła swój zamiar w czyn. A ja muszę przyznać, ze nie mam nic przeciwko temu.

- W takim razie świetnie - powiedział Alasdair grobowym głosem. - Cieszę się, że matka aprobuje

twój wybór. Aie czy przyszło ci do głowy, że może najpierw powinieneś o tym porozmawiać ze mną?

- Dlaczego miałbym to robić? - spytał szczerze Quin. - Przecież Esmee nic dla ciebie nie znaczy, prawda? Myślałem, że chcesz się jej pozbyć.

- Boże, przecież ona jest siostrą Sorchy - powie­dział cicho Alasdair. - I moją... i kimś, za kogo czu­ję się przynajmniej częściowo odpowiedzialny. Oczy­wiście, że odgrywa ważną rolę w moim życiu.

Ouin podszedł do stolika.

- Ma szczęście, że nie zrujnowałeś jej reputacji -powiedział cicho, ale z wyraźną naganą w głosie. -Szczerze mówiąc, o co ci właściwie chodzi? Chciałeś, żeby wyszła za mąż i zeszła ci z drogi. No więc osią­gnąłeś swój cel.

Alasdair wstał z krzesła i zaczął przechadzać się niespokojnie po kawiarnianej sali.

- Dlaczego, Ouin? - wychrypiał. - Dlaczego ze wszystkich kobiet z Londynie wybrałeś właśnie ją? Możesz mi to wytłumaczyć?

Quin wydawał się zdziwiony.

- Lubię ją. Wydaje się rozsądna.

- Rozsądna? - powtórzył Alasdair. - Jeśli chcesz przez to powiedzieć, że przymknie oko na twoje dziwki, to możesz się bardzo rozczarować. Szkoci nie słyną z wyrozumiałości.

Quin położy) mu ciężko rękę na ramieniu.

- Uwaga, przyjacielu - warknął. - Moje małżeń­stwo i to, co się w nim będzie działo, to nie twoja sprawa. Dam jej dzieci, piękne domy i tytuł. Wierz mi, nie będzie miała powodu do narzekania.

Alasdair milczał chwilę.

- A co z miłością?

- Właśnie - prychnął Ouin. - Powiedziałem, że za­mierzam dać jej dzieci, na Boga! To wystarczy. Nie.

nie kocham jej, ona też mnie nie kocha. I nic się w tej sprawie nie zmieni.

- Powiedziała ci to? Quin zarumienił się lekko.

- To nie twój interes, atc tak, powiedziała. Alasdair przełknął ślinę. Próbował zebrać myśli.

Czuł się, jakby tonął.

- Jesteś pewien? -wykrztusił. - Czy jesteś pewien, że ona właśnie tego chce? Czy przypadkiem ciotka nie zmusza jej do ślubu?

- Jej ciotka dowiedziaia się o naszych planach już po fakcie - odparł Ouin. - Była oczywiście zachwy­cona. Nie, Esmee nikt do niczego nie zmuszał. Boże! Alasdairze! O co ci chodzi? Zachowujesz się jak pies ogrodnika! Jeśli chciałeś się z nią ożenić, nic nie sta­ło na przeszkodzie.

- Jestem ojcem jej siostry - zgrzytnął Alasdair. -Ponad dziesięć lat od niej starszym. Nieważne, czego chciałem, a czego nie chciałem.

- Masz rację - zgodził się Quin. - Bo ona przyjęła moje oświadczyny. - Usiadł na krześle, z którego wstał Aiasdair i patrzył przez chwilę na przyjaciela. -Do diabła! Myślałem, że się ucieszysz! Myślałem, że tak będzie najlepiej dla Sorchy! Dla nas wszystkich!

Alasdair chodził tam i z powrotem po sali, ale Ouin już się nie odezwał.

- Nie zasługujesz na nią, Ouin - powiedział w koń­cu Atesóitir. - Wiew, że nie zasługujesz. Nie możesz jej dać serca i miłości, nie będziesz jej kochał tak, jak powinna być kochana.

- Z powodu Viviany? - spytał cicho, już bez sarka­zmu w głosie.

- Owszem, a także z powodu tych wszystkich in­nych kobiet, które miałeś po niej - odparł Alasdair. - Mógłbyś wybrukować sobie drogę do piekła swo-

imi utrzymankami i dziwkami. A Esmee jest niewin­na jak dziecko. Pomyśl, co robisz. Quin popatrzył na niego z ukosa.

- Twierdzi, że nie jest aż tak bardzo niewinna - od­pad cicho. - Czy nie powinieneś mi przypadkiem o czymś wypomnieć?

Alasdair wpatrywał się w ścianę.

- Bądź dla niej dobry - zgrzytnął. - Tylko o to cię proszę. A jak nie, to nie będę się nawet fatygował, żeby cię wyzwać na pojedynek. Od razu wsadzę ci nóż między żebra.

Ouin zacisnął dłonie na poręczy krzesła, jakby miało go to powstrzymać od zadania ciosu. Alasdair wolałby nawet, by Quin nie próbował nad sobą pa­nować, tylko rzucił się na niego z pięściami i stworzył mu pretekst do bijatyki.

Ale nie dopisało mu szczęście. Ouin wstał i lekko się ukłonił.

- Niebawem mama wydaje kolację w Arlington -powiedział spokojnie. - To przyjęcie tylko dla bli­skich przyjaciół i rodziny. Chcemy uczcić zaręczyny. Zapraszam serdecznie ciebie i Merricka.

- Ja nie przyjdę - odparł. - A nie wiem, co zrobi mój brat.

- Sani porozmawiam z Merrickiem - odparł gład­ko Ouin. - Jeśli się jednak nic zjawisz, będzie to wy­glądało dość dziwnie. Jesteś jednym z moich najbliż­szych przyjaciół. Poza tym mama rozpowiada, że je­steś spokrewniony z Esmee.

- Znów te sztuczki lady Tatton - syknął Alasdair.

- Nieważne. Ze względu na naszą długoletnią przyjaźń proszę cię, żebyś jednak przyjechał.

Alasdair wzruszył ramionami.

- Pomyślę o tym - powiedział.

Esraćc spędziła kilka kolejnych dni u boku lorda Wynwooda. Jeździli do parku, poszli do zoo, zjedli kolację u przyjaciół, obejrzeli wystawę w muzeum. Mimo smutku, jaki ciągle jej towarzyszył, Esmee do­brze się czulą w towarzystwie Ouina.

Wynwood był bardzo mity i niczego od niej nie wy­magał. Tak bardzo go polubiła, że ogarnęło ją nawet poczucie winy. Na pewno mógł sobie znaleźć idealną żonę. Taką, która by go kochała i była mu w pełni od­dana.

Ich zaręczyny były dla wszystkich zaskoczeniem. Jak się później dowiedziała, panowie z klubu Whi-te'a robili zakłady, czy Ouin w ogóle się ożeni. Lady Tatton nie myliła się co do jego reputacji niepopraw­nego kobieciarza, jednak gdy Esmee poruszała w żartach ten temat, lord Wynwood śmiał się tylko i nie odpowiadał.

Większość poranków spędzała z Sorchą, ale nie widywała Alasdaira. Była ciekawa, co myśli o jej za­ręczynach. Jakaś jej dziecinna cząstka łudziła się, że to go trochę dotknęło. A może nic o tym nie wie­dział? Albo też, co bardziej prawdopodobne, był my­ślami gdzie inaczej, to znaczy przy pani Crosby -tam, gdzie powinien być. No i miał te swoje blond-wlose aktorki.

W chłodnym świetle dnia próbowała myśleć o tym wszystkim bez emocji. Chciała wymazać z pamięci słodko-gorzkie tygodnie spędzone w Londynie, gdy zwykłe spotkanie na schodach przyprawiało ją o drżenie serca.

Teraz jednak, gdy mówiono o Alasdairze w jej obecności, nauczyła się przybierać pozę uprzejmej rezerwy. I dawała sobie z tym świetnie radę. W nocy

jednak jej strategia nie była już lak skuteczna. Wte­dy myślała o jego zakazanych pocałunkach i gorą­cych pieszczotach. O tym, jak drżały mu ręce, gdy dotknął jej po raz pierwszy. Tak, był doświadczonym libertynem. Ale ona zaznała przy nim rozkoszy.

Od samego początku instynkt podpowiadał jej, że nie jest mu obojętna. Nie rozumiała jednak, dlacze­go Alasdair nigdy z nią na ten temat nie rozmawia. Ale z drugiej strony, o czym miał mówić. Nie chciał się żenić. A ona... byia po prostu naiwna. Jak mogła się tak głupio w nim zakochać? Czuła się tak niedo­świadczona, za jaką ją uważa!.

Drugi tydzień po zaręczynach upływał nieco ina­czej. Lorda Wynwooda widywała rzadziej, a gdy się spotykali, wydawa) jej się dziwnie obcy. Zmiana była tak wyraźna, że zaczęła się zastanawiać, czy Ouin nie wyczuwa jej obsesyjnej miłości do Alasdaira. Gdy jednak wyraziła obawę, że być może podjęli zbyt po­chopną decyzję, lord Wynwood rozc.śmiaf się tylko i cmoknął ją w policzek.

Pocałunek nie pasował zupełnie do jego chmurne­go spojrzenia. Co gorsza, bardzo ją rozczarował... zbyt dobrze pamiętała grzeszne uściski Alasdaira. f zaraz potem uświadomiła sobie wreszcie, że to z Ouinem będzie dzielić małżeńskie łoże. Nie była pewna, czy jest do tego zdolna.

Raz próbowała rozmawiać z ciotką Roweną, ale słowa nic przechodziły jej przez gardło. Myślała na­wet, by odwiedzić panią Crosby, ale był to bardzo dziecinny pomysł. Czego się mogła dowiedzieć od tej biedaczki? Prawdy? Poza tym pani Crosby miała własne problemy.

Zagubiona i nieszczęśliwa, zaczęta pisać do Alas-daira, by powiadomić go o swoich zaręczynach - listy najpierw były bardzo oficjalne, potem niema) przyja­cielskie, w końcu błagalne i gorące. Wszystkie ją za­wstydzały i wszystkie kolejno podarła. To nie miało sensu. Nic nie łączyło jej z Alasdairem. 1 dlatego po­kazywała się z lordem Wynwoodem. Skręcone kola­no przestawało boleć, a wizyta w Buckinghamshire zbliżała się z każdym dniem.

- Doprawdy! - wykrzyknęła lady Tatton, wysuwa­jąc głowę z powozu. - Arlington Park to naprawdę wspaniała posiadłość!

Ze swojego okna Esmee widziaia tylko ogromne zielone połacie, gdzieniegdzie stada jeleni, lśniące małe jeziorka i malownicze zagajniki. Wioska Ar-lington Grccn zniknęła jej z oczu za bramą pół kilo­metra wcześniej. Ciotka Esmee najwyraźniej miała ze swojego miejsca znacznie lepszy widok, gdyż opi­sywała teraz dom, do którego się zbliżały, w najdrob­niejszych szczegółach.

- Och, to styl paladiański, Esmee - wykrzyknęła. -Trzy, nie, chyba nawet cztery piętra. Co najmniej dwadzieścia sypialni. A ta cegła! Co za cudowna, głę­boka czerwień! Na pewno kilka klatek schodowych. Na środku podjazdu fontanna! Och moja droga, zo­bacz tylko!

Esmee z pewnością by zobaczyła, gdyby ciotka nie zasłaniała jej widoku. Nie potrafiła jednak wykrze­sać z siebie zbyt wielkiego entuzjazmu dla wspania­łego parku. Cała ta historia wydawała się jej zupeł-

nie surrealistyczna. Czuia się tak. jakby żyła cudzym życiem - w tym eleganckim stroju, w towarzystwie elit. podczas gdy w głębi duszy pozostała dawną Esmee, która - przerażona i wściekła - stanęła nie­dawno w progu domu sir Alasdaira.

W ciągu kilku chwil jej nowe życie wróciło na pierwszy plan, a jej oczom ukazała się cała wspa­niała posiadłość Arlington. Lady Wynwood schodziła po krętych schodach z szeroko rozłożonymi rękami. Szybko wymieniono zdawkowe pocałunki, rozpako­wano bagaże. Wszędzie kręcili się służący w pięknych liberiach.

W środku było gorzej. Krewni Wynwooda już przybyli i nie mogli się doczekać spotkania z narze­czoną, której wcześniej nie znali, 'lak więc lord Wyn­wood wziął Esmee pod rękę i przedstawiał ją kolej­no całej armii ciotek i kuzynów.

- Musisz być zmęczona podróżą, moja droga - po­wiedział, odprawiając grzecznie wyjątkowo natrętną ciotkę, która chciała zobaczyć ogrody. - Wybacz, że tak to długo trwało. Mama już patrzy na mnie wil­kiem. Na pewno chce zaprowadzić ciebie i lady Tat-ton do waszych pokoi.

Esmee przydzielono sypialnię, garderobę i mały salonik. Jej ciotka zajęła sąsiedni apartament. Na środku sypialni Esmee stało piękne łoże z balda­chimem i pościelą w barwach złota i kości słoniowej. Obok znajdował się wielki kominek, w którym buzo­wał ogień, chroniąc ją skutecznie przed wiejskim chłodem. Kolacja miała się zacząć o szóstej.

'lego dnia zjawiło się tylko kilka osób najbliżej spokrewnionych. Wuj Wynwooda zdążył już wrócić do Anglii, ale wypoczywał po podróży w pobliskim majątku. Pozostali goście mieli przybyć następnego dnia na bardziej oficjalną kolacje.

Skoro tłum w salonie okazał się tylko „kilkoma najbliższymi krewnymi", Esmće zaczęła się zastana­wiać, jak wglądałoby przyjęcie w pełnym składzie. Lord Wynwood miał tylko jedną siostrę. Esmee za­tem sądziła, że jego rodzina nie jest zbyt liczna. Te­raz zobaczyła, jak dalece się pomyliła.

Lady Wynwood miała sześć sióstr, dwie ciotki i wu­ja, a każde z nich własne rodziny. Cioteczna babka la­dy Wynwood, lady Chariottc Hewitt, mieszkała w małym domku na terenie posiadłości. Siostra lady Wynwood, lady Alice, miała troje własnych dzieci. Nieżonaty brat lady Wynwood. lord Chesley, również zaprosił przyjaciół do swojego majątku. Tak więc go­ści przybyło znacznie, znacznie więcej, niż mogła oczekiwać, ałe przysięgła sobie, że jakoś to wytrzyma.

Gdy zmyta z siebie podróżny kurz i uczesała się, podeszła do okna. Przez jakiś czas po prostu tam sta­ła i patrzyła na typowo angielski ogród i myślała, że tak bardzo chciałaby teraz znaleźć się w Szkocji, w domu swojej matki. Dawno temu marzyła o wyjeź­dzie do Anglii, by poznać inny świat i znaleźć sobie męża. Ale teraz, gdy marzenie się spełniło, nie dało jej żadnej satysfakcji. Nie wzięła pod uwagę faktu, że zakocha się w łajdaku, który w dodatku nic odwza­jemni jej uczuć.

Przy oknie było chłodno, a lismee wciąż miała na sobie cienką koszulkę. Błądząc myślami gdzie in­dziej, sięgnęła po szal, który miała na sobie podczas podróży, i przerzuciła go sobie przez ramię.

Wtedy usłyszała trzaśniecie i zobaczyła, ze ciotka wchodzi do pokoju przez drzwi łączące oba aparta­menty.

- Poprosiłam Pickens. zęby odprasowała dla cie­bie tę ciemnoniebieską suknię - zaczęła ciotka. -Może być?

Esmee odwróciła się od okna.

- Tak, z pewnością. Bardzo dziękuję, ciociu.

W końcu ciotka przyjrzała jej się uważnie i po­smutniała.

- Drogie dziecko! - zawołała, ruszając ku niej przez pokój. - Gdzie masz pończochy? W tej koszu­li i szalu, z rozpuszczonymi włosami, wyglądasz jak sierota.

Esmee zdobyła się na słaby uśmiech.

- Jestem sierotą, ciociu.

Lady Tatton odsunęła ją od okna.

- Nic to miałam na myśli. Włóż teraz szlafrok i usiądź przy toaletce. Uczeszę cię, a Pickens tymcza­sem uprasuje suknię.

Esmee posłusznie usiadła. Lady Tatton wzięła szczotkę i zabrała się do dzieła.

- Musisz mi powiedzieć, co cię trapi - zaczęta. -Jesteś taka zmartwiona. Żałujesz swojej decyzji? Ta­kie wahania są zupełnie naturalne.

- Nie o to chodzi - wyjaśniła Esmee. - Przyjechało tu po prostu tyle osób, wokół tych zaręczyn zrobiło się okropne zamieszanie. I dom... Jest taki ogromny.

- Dom twojego ojczyma też byl bardzo duży. -Ciotka rytmicznie przeciągała szczotką po jej dłu­gich włosach. - Zresztą większość szkockich posia­dłości można porównać z Arlington. Castle Kerk na przykład to jeden z najpiękniejszych domów na północ od Yorku.

- Castłe Kerk? - spytała Esmee. - Nigdy o nim nie słyszałam.

Zobaczyła w lustrze, że ciotka badawczo jej się przygląda.

- To siedziba MacLachlanów z Argylishire. Donn sir Alasdaira. Nie wiedziałaś?

Esmee poczuła, że się lekko rumieni.

- Nigdy o tym nie wspominał - odparła. - Ale szkockie posiadłości nie mają tak oficjalnego cha­rakteru, prawda? W każdym razie ja nie odnoszę ta­kiego wrażenie. A tutaj to jest zupełnie naturalne. Nie czuję tu ciepła.

Ciotka powiodła szczotką po włosach Esmee dłu­gim, posuwistym ruchem.

- Esmee - powiedziała w końcu cicho. - Dlaczego przyjęłaś oświadczyny lorda Wynwooda?

Esmee podniosła głowę i w lustrze pochwyciła spojrzenie ciotki.

- Myślałam, że tak będzie najlepiej. Lubię go, to chyba dobra partia. Sama tak mówiłaś. Zgodziłam się też ze względu na Sorchę.

- Ze względu na Sorchę? - Lady Tatton podniosła gios. - A co Sorcha ma z tym wspólnego?

Esmee wyłożyła ciotce argumenty Wynwooda.

- Nawet ty, ciociu Roweno, musisz przyznać, że je­śli tak dalej pójdzie, wszyscy zaczną się zastanawiać, kim ona właściwie jest - zakończyła Esmee. - Teraz rzadko przyjmujemy wizyty, a domy przy Grosvenor Squarc praktycznie świecą pustkami. Ale za parę miesięcy zaczną się plotki.

- Tak - przyznała niechętnie lady Tatlon. - Trudno się nie zgodzić z logiką Wynwooda.

- Ale...? - spytała Esmee, wyczuwając wahanie w jej głosie.

Lady Tatton odłożyła /, trzaskiem szczotkę.

- Drogie dziecko - zaczęła. - Nic możesz żyć dla Sorchy. Już i tak poświęciłaś zbyt wiele dla kaprysów innych. Rosamund przetrzymywała cię w Szkocji, gdzie byłaś niewolnicą jej histerii i kaprysów.

- Ale ona naprawdę mnie kochała - szepnęła Esmee, łykając łzę. Wiem, że tak było. Ona tylko ba­ła się zostać sama.

Oczy ciotki pociemniały z gniewu.

- Rosamund zmarnowała sobie życic - zaprotesto­wała. - Zawsze szukała kogoś, na kim mogłaby się oprzeć, zawsze była pewna, że prawdziwe szczęście czeka tuz za rogiem. Czasem żałuję, że nic wytrwała we wdowieństwie. A ironia losu polega na tym, że gdyby wyszła za pierwszego mężczyznę, w którym się zakochała, nic /Jego by się nie stało, a ty nie popa­dłabyś w tarapaty.

Esmće zbyła milczeniem fakt, że gdyby matka nie poślubiła jej ojca, jej w ogóle nie byłoby na świecie.

- Jakiego mężczyznę? - spytała. - Kim on był? Lady Tatton przygryzła jednak wargę i wyglądała

tak, jakby żałowała, że w ogóle się odezwała.

- Rosamund nigdy nie zdradziła jego nazwiska. Wspomniała o nim raz, najwyżej dwa. Jednak ta mi­łość wywarła ogromny wpływ na jej życie.

Hsmee bardzo się zdziwiła.

- A ten mężczyzna jej nie kochał? Nie chciał się z nić} ożenić?

- Chyha chciał - odparła ciotka. - Ale to był typ podróżnika, żeglarz, odkrywca, ktoś w tym rodzaju, i nie chciał zrezygnować ze swoich pasji. Rosamund nie mogła się z tym pogodzić. Potrzebowała kogoś, kto by stale lczal u jej stóp. Doszła zatem do wnio­sku, że ten romans to pomyłka, a jej podróżnik mo­że umrzeć na lcbrę, zginąć w huraganie lub innych strasznych okoUc7.vv^cuKh. \ Uvkv hyl koniec.

Esmće zaczęła powoli dostrzegać cały absurd sy­tuacji.

- Ciociu, dlaczego mi to wszystko opowiadasz?

- Dziecko, nie mam pojęcia. - Rowena założyła pukiel włosów Hsmec za ucho. - Myślę, ze serce nie zawsze nas prowadzi w niewłaściwym kierunku.

Esmee rozszerzyła oczy.

- Nic? - spytała ostro. - A ja myślałam, że w przy­padku mamy sprowadziło na nią same kłopoty.

- Och, nie - zaprotestowała lady Tatton. - Kłopoty spowodował rozum. Ona po prostu myślała za dużo.

- Naprawdę? - Esmće zastanawiała się przez chwilę nad uwagą ciotki. - Może i masz rację.

Lady Tatton wahała się przez chwilę.

- Boże, mam nadzieję, że nie pożałuję tej rozmo­wy - mruknęła niemal do siebie. - Obym tylko cię nie skierowała na złą drogę. Ale prawda jcsl taka, Esmee, że czasem doprowadzamy do tego, że rozum albo, co gorsza, strach prowadzi nas zbyt daleko. A serce wie najlepiej. Przez ostatnie dwa tygodnie nie byłaś sobą. Wynwood to dobra partia, ale nie wiem, czy to na pewno odpowiedni mąż dla ciebie.

Esmee wzruszyła ramionami.

- Gdybym go nie przyjęła, większość kobiet uzna­łaby mnie za wariatkę.

Lady Tatton uśmiechnęła się łagodnie.

- Po prostu się nie spiesz - poradziła. - I nic dzia­łaj pochopnie.

Esmće poczuła na sobie ogromne brzemię winy. Ciotka starała się tak bardzo i postępowała wobec niej tak wspaniałomyślnie, lak bardzo zaieżafo jej na przyszłości siostrzenicy.

- Przyrzekam - odparła. - Nigdy nie będę dziala­la pod wpływem impulsu i nie przyniosę ci wstydu.

- Nie, na to jesteś zbyt rozsądna - powiedziała ciot­ka. - Niepotrzebnie o tym wspominałam. A z czasem przekonasz się, że to małżeństwo ma naprawdę sens.

Esmee milczała chwilę.

- Ja też mam taka nadzieję. Ale co będzie, jeśli... dojdę do innych wniosków?

Lady Tatton poklepała ją uspokajająco po ramie­niu.

- Cóż, jeśli po jakimś czasie uznasz, że on ci jed­nak nie odpowiada, wrzucimy naszą rybkę z powro­tem do morza - powiedziała. - Oczywiście będą plot­ki, ale szczerze mówiąc, Wynwood ma nic najlepszą reputację. Przetrwamy burzę.

- Nie mogłabym z nim tak postąpić. Lady 'latton uśmiechnęła się smutno.

- Nie byłoby to najlepsze wyjście - zgodziła się. Poza tym Gwendolyn... to zupełnie inna sprawa. Trafiłabym z pewnością na jej czarną listę przynaj­mniej na dwa miesiące. Musiałabym jakoś okupić swoją winę. Aic to i tak lepsze niż małżeństwo, które mogłoby cię unieszczęśliwić.

- Och, ciociu, nie chciałabym cię stawiać w trudnej sytuacji.

- Ja również bym tego nie chciała - odparła łady Tatton. - Ale jeśli ja przetrwam, ty również. Oczywi­ście jeśli w ogóle dojdzie do takiej sytuacji. A teraz powiedz, gdzie są te perły od twojej matki? Od wie­ków ich nie widziałam.

- Perły? - Esmee zerknęła na kuferek stojący przy toaletce. Wciąż myślała o tym, co mówiła ciotka na temat rozumu i serca. - Są w kieszeni kufra w ta­kim zielonym aksamitnym pudełeczku.

- Wspaniale - powiedziała ciotka. - Dziś każę Pic-kens uczesać cię w kok. To odpowiednia fryzura dla młodej kobiety, która zamierza wyjść za mąż. I dla­tego perły będą konieczne.

Esmee uśmiechnęła się.

- Dziękuję, ciociu. Może będę dzięki nim wyglą­dała na starszą i wyższą?

- Z pewnością. - Lady Tatton otworzyła puzderko i wydała krótki okrzyk. - Boże, dziecko! Dlaczego nie nosiłaś ich wcześniej?

Esmee pomyślała o pierwszej miłości swojej matki i straconych szansach.

- Wiesz, sama tego nie rozumiem - odparia. -Pewnie postąpiłam bardzo głupio. Powinnam je była wkładać codziennie, już od rana.

- Oczywiście - zgodziła się ciotka. - Po prostu za­pierają dech. Już zapomniałam, jak wyglądają stare perły Rosamundy.

Podróż, którą następnego dnia odbyli obaj bracia MacLachlan, nie była miła dla żadnego z nich, gdyż obaj nie mieli ochoty na wizytę w dziczy Bucking-hamshire, aczkolwiek z zupełnie innych powodów. Czekali jednak z wyjazdem do ostatniej chwiJi w na­dziei, że coś, może ręka boska, im w tym przeszko­dzi. Nic takiego się jednak nie stało. Co gorsza, listo­padowy dzień był ponury, zasnuty mgłą i zanim do­jechali do granicy hrabstwa, słońce całkowicie skryło się za chmurami, a w powozie zapanował chłód, pa­sujący zresztą do nastroju Alasdaira.

- Nie uprzyjemniasz mi tej podróży - powiedział Merrick, siedzący naprzeciwko brata. - Bądź łaskaw pamiętać, że to ja jestem ponurakiem. Ty masz być miły i czarujący.

- Daj spokój - mruknął Alasdair. Rzeczywiście, czarujący!

Merrick tylko się roześmiał.

- Poza tym ty przecież nie znosisz takich przyjęć -zauważył Alasdair. - Dlaczego w ogóle przyjąłeś za­proszenie?

Merrick wzruszył ramionami.

- To tak, jakbym patrzy! na zamieszki albo egzeku­cję - wyznał. - Pociąga mnie atmosfera takich sytuacji.

Nagle zmieni) temat.

- Która godzina? - Wyją! z kieszeni zegarek, otworzył go i odwrócił w stronę resztek światła.

- Za kwadrans czwarta - mruknął Alasdair. - Zga­dza się?

- Co do minuty.

- A dlaczego ty jedziesz na tę kolację? Alasdair nic wytrzymał jego spojrzenia.

- Niech mnie licho weźmie, jeśli wiem.

Powóz skręcif. żywopfot został za nimi, dzięki cze­mu do środka wpadła odrobina światła. Alasdair miał ochotę zapalić latarnię, ale ciemność wydala mu się nagle znacznie bezpieczniejsza.

Mcrrick pracowicie glansowat zegarek chusteczką.

- Lord Devellyn o czymś mi wczoraj przypomniał - powiedział. - Jedno z powiedzonek babki MacGre-gor. Wartość rzeczy mierzy się chęci;) ich posiadania.

- Kompletna bzdura - odparł Alasdair. - Przynaj­mniej w tym przypadku. I wiem, do czego zmierzasz. Devellyn nie zadaje sobie trudu, by zachować dla sie­bie własne opinie.

Merrick uniósł krzaczaste brwi.

- Czyżby'/

Alasdair patrzył przez chwilę na brata.

- Estnee nie musiała się wyprowadzać, żebym do­cenił jej prawdziwą wartość. Zasługuje na wszystko, co najlepsze. Ale nic chcę, żebyś robił mi wykład na temat zasad dobrego wychowania czy też rozwa­gi, bo taki właśnie mas?, zamiar, prawda?

- Ja? Wykład? - Merrick znów się roześmiał. - Chy­ba musiałbym raczej zasugerować, ze w tym wypadku okazałeś zbyt wielką rozwagę. Przyznaję, ze nie rozu­miem, co w niej widzisz, ale jeśli pragnąłeś tej dziew­czyny, dlaczego nie sprowadziłeś jej z powrotem?

Alasdair chciai zaprzeczyć, że brał pod uwagę ta­ką możliwość. Ale po co miałby to robić? Merrick czytai w nim zawsze jak w otwartej księdze.

- Jestem za stary i zbyt zmęczony - powiedział. -A ona wie za mało o świecie.

- Och, daj spokój! - odparowaf jego brat. - Jesz­cze nic skończyłeś czterdziestki. A panna Hamilton nie jest naiwną małą gąską.

- Przecież miałem romans z jej matką! - Alasdair straci! panowanie nad sobą. - Romans, którego na­wet nie pamiętam.' Zostawiłem ją z dzieckiem. Z dzieckiem, które muszę teraz wychować. To siostra Esmee, na miłość boską!

- Czy lo stanowiło jakiś problem dla panny Hamil­ton? - naciskał Merrick.

- Przecież ona ma dwadzieścia dwa lata! Co ona może wiedzieć?

- Z tego, co zdążyłem zauważyć, całkiem sporo. -Merrick wydawał się wreszcie zadowolony z połysku zegarka. - Poza tym mężczyznom często przytrafiają się nieślubne dzieci. - Mógłbym wymienić co naj­mniej pół tuzina znajomych, którzy są. wybacz, bę­kartami. A jednak powiodło im się w życiu. Mają pieniądze i stanowiska. Dobrze się ożenili.

- Mężczyznom to się rzeczywiście zdarza - przy­znał niechętnie Alasdair.

- Kobietom też - powiedział dobitnie jego hrat. -Daj dziecku nazwisko. Rozpieść tę dziewczynkę. Opiekuj się nią. Wierz mi, świat będzie ją traktował dokładnie jak ty.

- Na razie Sorcha jest zbyt mała. zęby cokolwiek z tego zrozumieć. - Ale w odpowiednim czasie na pewno ją adoptuję. A gdyby świat traktował ją tak jak ja, zostałaby z pewnością królową Anglii.

Powóz znów zaczął skręcać. Merrick oparł się o przeciwległą ścianę.

- Panna Hamilton zaręczyła się dość niespodzie­wanie - powiedział lekko znudzonym głosem. - Są­dzisz, że ją do tego zmuszono?

Alasdair zwinął dłoń w pięść, jakby chciał w coś uderzyć.

-- Quin przysięga, że nie. A ja mu chyba wierzę. Poza tym ona nie tak łatwo ulega naciskom.

- W takim razie nic bardzo rozumiem - odparł Merrick. - To niezbyt typowa sytuacja, a Quin nie cieszy się najlepszą opinią.

- Oczywiście, że nie - zgrzytnął Alasdair. - Nie wiem, co ona sobie właściwie wyobrażała. Chciałbym ją o to zapytać. Sądziłem, że znajdzie kogoś warto­ściowego, kogoś, na kim mogłaby polegać.

- Rozumiem - powiedział Merrick. - Miałeś więc zatem jakiś plan. Zdradziłeś go pannie Hamilton?

- Owszem, udzieliłem jej kilku rad - odparł Alas­dair. - Cóż miałem robić?

- Rzeczywiście - odparł Merrick ze śmiertelną po­waga. - Mam nadzieję, drogi bracie, że nie wywołasz dziś skandalu. Jesteś przecież przyjacielem Quina.

- Nie musisz mi o tym przypominać - warknął Alasdair. - Nie będzie żadnego skandalu.

Merrick milczał chwilę, ale cisza nie trwała długo.

- Powiedz mi, czy panna Hamilton odwzajemnia­ła... jak by to nazwać... twój szacunek?

Alasdair wzruszył lekko ramionami.

- Przez jakiś czas miałem wrażenie, że darzy mnie sentymentem - przyznał. - Ale jak już powiedzia­łem, jest młoda. A teraz może się zawsze zwrócić do ciotki.

- Wcale nie jest taka młoda - zaprzeczył Merrick. - Większość kobiet w jej wieku jest już zamęż-

na i ma dzieci. Quin uważa ją za mądrą, rozsądną osobę. Czyżby zalecał się do jakiejś innej panny Ha-milton?

Alasdair popatrzył na niego ponuro.

- Alasdairze, jeśli pragnąłeś tej dziewczyny, dla­czego...

- Przestań, na miłość boską! - wykrzyknął AJas-dair. - I tak na wszystko jest już za późno!

Merrick pokręcił wolno głową.

- Nie jest, dopóki ślub się nie odbędzie. Jeszcze nic się nie stało. Ale uważaj. Znam cię i wiem, co po­trafisz.

Tymczasem powóz wjechał na most. Alasdair wyj­rzał przez okno na Arlington Green, a potem skręci­li w bramę.

- Jesteśmy prawie na miejscu - powiedział cicho.

- Musimy pamiętać, że dla Quina to ważna i radosna uroczystość.

Jego brat nie odezwał się ani słowem.

Dziesięć minut później rozpakowywali już bagaże. Alasdair popatrzył na Quina, który wyszedł im na­przeciw. Wyglądał jak chmura gradowa. Najwyraź­niej radosne przyjęcie przybrało niewłaściwy obrót. W Alasdairze znów zatliła się iskierka nadziei? Czyżby Esmee odzyskała rozum?

Ouin popatrzył na Alasdaira zimno i twardo. Nie mógł dobyć z siebie głosu.

- Ouin? - Alasdair położył mu rękę na ramieniu.

- Przyjacielu, coś się stało?

- Nic - warknął Ouin. - Przynajmniej mam taką nadzieję.

- Wyglądasz, jakbyś zobaczył ducha - powiedział Merrick.

- Nie ducha - odparł Ouin. - W każdym razie jesz­cze nie. - Ouin popatrzył podejrzliwie w kierunku la-

su, który oddzielał jego rezydencję od posiadłości wuja, lorda Chesleya.

- Wuj jest w domu? - spytał niewinnie Alasdair.

- Powrót syna marnotrawnego - zażartował Quin. I jakby chciaf się zmusić do lepszego nastroju, klep­nął jowialnie Alasdaira w plecy. - Nie zwracajcie uwagi na moje humory. Ponosi mnie wyobraźnia... Zaręczyny i tak dalej. Wejdźcie i pomóżcie mi zmyć wszystkie troski szklaneczką brandy.

Rozdział 10

W którym sir Alasdair popełnia kolejny błąd

)

- Jesteś gotowa, kochanie?

Esmćc zerknęła do lustra. Lady Tatton stała w drzwiach w zielonej sukni i pasujących do niej pan­toflach.

Pickens odłożyła kilka niewykorzystanych szpilek i Esmee wstała.

- No i co? - spytała, wygładzając suknię. Lady latton postąpiła naprzód.

- Pięknie - powiedziała, nakazując Esmee obrót. - Moja droga Pickens! Przeszłaś samą siebie.

W istocie. Esmee z trudem rozpoznawała kobietę, która patrzyła na nią z lustra. Ta kobieta wyglądała jak... no cóż... jak kobieta. Byta wysoka i wytworna. Ciemnoszara suknia miała prosty krój, aie odsłonię­te ramiona i spory dekolt. Na szyi pyszniły się perły od Alasdaira, a we włosach drugi sznur, pożyczony od ciotki.

- Mam dla ciebie prezent - powiedziała lady Tat­ton, wyciągając rękę.

Esmee popatrzyła na mały aksamitny woreczek.

- Ciociu, nie możesz...

- To specjalna okazja - upierała się ciotka. - Nie otworzysz?

Esmee rozwiązała sznureczek i wysypała zawar­tość na otwartą dłoń. Jej oczom ukazały się prze­piękne kolczyki - perły z brylantami.

- Och - powiedziała bez tchu. - Jakie eleganckie!

- Teraz należą do ciebie - powiedziała lady Tatton, dotykając jednego z kolczyków. - Włożyłam je w dniu ślubu z Tattonem i są dla mnie bardzo cenne. Pozwól, że ci je zapnę. Wynwood na pewno chciałby, żeby jego przyszła żona prezentowała się godnie i elegancko.

Esmee poczuła, że łzy napływają jej do oczu. Tak bardzo pragnęła, by ten dzień miał dla niej równie szczególny charakter, jak dla jej ciotki.

- Ciociu, nie mogę już niczego od ciebie przyjmo­wać - powiedziała. - I tak byłaś dla mnie zbyt hojna.

- I zawsze będę. - Lady Tatton odsunęła się nieco, by z daleka ocenić swoje dzieło. - Chodźmy teraz na dół. Musimy dzielnie stawić czoło przyszłości.

Już od korytarza do uszu [Ismee dobiegały dźwię­ki skrzypiec. Lady Wynwood uparła się, że zamówi kwartet smyczkowy.

- Stworzą cudowny nastrój - twierdziła. - 1 Che-sley tak bardzo kocha muzykę.

- Widziałam parę minut temu powozik Chesleya -powiedziała lady Tatton, gdy schodziły w dół kręty­mi, szerokimi schodami. - Pamiętaj, że to młodszy brat Gwendolyn i ona rozpieszcza go jak dziecko.

Esmee często słyszała, jak Wynwood opowiada o wuju.

- Chyba nie jest aż tak młody.

- Oczywiście, że nie - powiedziała lady Tatton. -Ma może z pięćdziesiątkę. To podróżnik i mecenas sztuki, zarówno tutaj, jak i na kontynencie.

- Nic będę miała o czym z nim rozmawiać!

- Nonsens. Z pewnością go oczarujesz.

Z okazji zaręczyn lady Wynwood udostępniła go­ściom ogromną salę balową i dwa salony. Służący w czerni wyrastali jak spod ziemi, zalewając zebra­nych strumieniami szampana, podawanego na ta­cach połyskujących złociście w świetle tysiąca świec. Srebro lśniło tak, że można się było w nim przeglą­dać, dywany były nieskazitelnie czyste. Gospodarze, rodzina Hewittów, chcieli tego wieczoru zaprezento­wać światu swój wielki styl.

Salon niemal pękał od gości; większość z nich Esmćc miała już okazję poznać. Przyszło jednak parę osób, które widziała po raz pierwszy. Wynwood przed­stawiał ją wiaśnie swoim znajomym, gdy poczuła, ze nagle sztywnieje.

Esmee poszła za jego spojrzeniem - patrzył wyraź­nie w stronę kwartetu. Stał tam bogato ubrany męż­czyzna w towarzystwie paru innych osób, z których żadna nie wyglądała na sąsiada lub krewnego i Iewit-tów.

- Czy to twć>j wuj, lord Chesley? - spytała Ksmee. - Mam wielką ochotę go poznać.

- Nie będę mu teraz przeszkadzał - odparł spokoj­nie Wynwood. - Teraz odprowadzę cię do ciotki. Matka zabija mnie wzrokiem. Chyba o czymś zapo­mniałem.

Esmee nie widziała nigdzie w pobliżu jady Wyn­wood, lecz dołączyła do ciotki, która stalą otoczo­na wianuszkiem kobiet po przeciwnej stronie poko­ju, i usiadła spokojnie przy niej, słuchając paplaniny entuzjastek sztuki ogrodniczej omawiających właśnie zalety różnych nawozćtw.

Znudzona Esmee zaczęła błądzić wzrokiem po po­koju. Lord Chesley pochylił się właśnie nad wiolon-

czclistą. Wróciła lady Wynwood i rozmawiała teraz z przyjacióimi Chesleya. Jej syn zniknął z horyzontu.

Dokładnie w tej chwili Esmec poczuła na sobie czyjś palący wzrok. Obróciła się przez prawe ramię i z wrażenia zaparto jej dech w piersiach. W drzwiach stal sir Alasdair MacLachlan ubrany w elegancką czerń, z kieliszkiem sherry w dłoni. Niemal kpiąco uniósł go do góry i wychylił zawartość.

Przez chwilę Esmće nie mogła złapać oddechu. Az do tej chwili nie wierzyła, że Alasdair /jawi się na­prawdę w Arlington. Nie przyjechał zresztą sam, tuż za nim stal jego brat. Dlaczego to uczynił? Chciał ją zadręczyć na śmierć? Zaczęła żałować, że włożyła perły. Paliły teraz jej ciało, tak samo jak jego wzrok.

Esmće wróciła do rozmowy, ale czuła, jak płoną jej policzki. Boże, zachowywała się absurdalnie. Przecież oni się przyjaźnili. Dlaczego Alasdair miał­by odrzucić zaproszenie? Musiała się zacząć przy­zwyczajać do tego, ze MacLachlan stanie się częścią jej życia, jeśli - nie - kiedy wyjdzie za Wynwooda. Niecierpliwie porzuciła te rozważania i rozejrzała się po pokoju w poszukiwaniu czegoś, co odwróciłoby jej uwagę od Alasdaira.

Goście Chesleya wydawali się interesujący. Esmee skupiła na nich całą uwagę. Byt wśród nich wątły, niemal rachityczny mężczyzna w zbyt obszer­nym ubraniu. Jego haczykowaty, ogromny nos zda­wał się nim kierować. Obok stal niepozorny trzydzie­stolatek odnoszący się do starszego pana z ogromną rewerencją.

Najbardziej interesująca była jednak kobieta -prawdziwa piękność, z pewnością nie Angielka, przewyższająca wzrostem obu panów. Kruczoczarne włosy zaczesała gładko od twarzy o klasycznych, nie-

mai rzeźbionych rysach. Oczy wydawały się jeszcze ciemniejsze niż włosy.

Kobieta stata obok starszego mężczyzny z kielisz­kiem szampana w ręku i spod nieprawdopodobnie długich rzęs obserwowała tłum. Miała na sobie czer­woną suknię z dużym dekoltem, a z uszu zwisały jej dwie ogromne rubinowe kute. Czarny kaszmirowy szai na jej ramionach wyglądał jak udrapowany ręką artysty. Jedynie jej nos nie byi całkowicie doskonały, szpecił go niewielki garb u nasady.

Do Esmee podeszła cioteczna prababka Wyn-wooda, lady Charlotte.

- Poznała już pani hrabinę Bergonzi? - spytała. Esmee odwróciła się do niej.

- Hrabinę Bergonzi?

- To śpiewaczka operowa - wyjaśniła staruszka. -Ale wyszła dobrze za maż. W zeszłym tygodniu wró­ciła z Wenecji z ojcem, Umbertem Alcssandrim.

- Z Umbertem Alcssandrim? - Esmee słyszała o wielkim włoskim kompozytorze. - Co oni tutaj ro­bią'?

W oczach staruszki pojawił się figlarny błysk.

- Trwonią pieniądze Chesleya - wyjaśniła. - Który chce wystawić operę.

- Operę? - powtórzyła Esmee. Lady Charlolte pociągnęła nosem.

- Chesley to dyletant - odparła. - I zawsze wydaje pieniądze na jakieś głupstwa. A już szczcgńhuc po­ciągają go artyści. Z kontynentu, jeśli rozumiesz, o co mi chodzi.

- Chyba tak - mruknęła Esmee. Dama podniosła się z krzesła.

- Chodź, dziecko - powiedziała. - Przedstawię cię. Esmee nie miała zbyt wielkiego wyboru.

- Chesley.' - zawołała Jady Charlotte, gdy zbliżyły się do kwartetu. - Chesley, daj spokój z tą muzyką i podejdź tu natychmiast.

Chesley oderwał się od swojego towarzystwa i podszedł do nich, uśmiechając się posius/.nie.

- Ciociu Charlotte - powiedział, unosząc jej dło­nie do ust. - Moja droga, nie wyglądasz na więcej niż siedemdziesiąt lal. A kim jest ta młoda piękność? Tylko mi nie mów, że to narzeczona mojego sio­strzeńca.

- Oczywiście, że tak, głupcze - odparła ciotka. -Ukłoń się swojemu przyszłemu niemądremu wujko­wi, moja droga.

Esmee dygnęła.

- Dobry wieczór, milordzie.

- Co za okrutny świat - jęczał Chesley. - Wszyst­kie piękności są zawsze zajęte.

Ciotka Charlotte zaśmiała się głośno.

- Nigdy w życiu nie szukałeś kobiety - odparła. -A teraz przedstaw tę dziewczynę przyjaciołom ze świata muzyki.

Lord Chesley ujął Esmee pod ramię i pożeglował z nią w stronę ciemnowłosej piękności.

- Moja droga, czy mogę ci przedstawić narzeczo­ną mojego siostrzeńca, pannę Hamilton? -zapytał. -Panno Hamilton, to hrabina Viviana Bergonzi di Vincenza.

Esmće dy^uęta grzecznie.

- Jestem zaszczycona.

Hrabina patrzyła na nią odważnymi, ciemnymi oczyma.

- Gratuluję z powodu zaręczyn, panno Hamilton -powiedziała perfekcyjną angielszczyzną. - Życzę pa­ni wielu szczęśliwych lat w związku małżeńskim.

Hrabina znów otaksowała ją wzrokiem.

- Proszę wybaczyć, że przeszkodziliśmy w uroczy­stości rodzinnej - szepnęła. - Chesley nic wyjaśni! nam dokładnie, z jakiej okazji odbywa się przyjęcie.

- Och, daj spokój, Vivie - odparł hrabia. - Co za różnica?

Hrabina przeniosła spojrzenie na lorda Chcsleya.

- Pewnie żadna - odparła spokojnie. - Panna Ha-milton to jedyna miła osoba w towarzystwie.

Dokładnie w tym momencie zaanonsowano kolację.

- Dzięki Bogu - powiedziała ciotka Charlotte. -Umieram z głodu. Chodź, dziecko. Innych gości mo­żesz poznać po kolacji. Mam nadzieję, że pani Prat-ter przygotowała nam dziś swojego słynnego kraba w sosie curry.

Esmće nie musiała jednak czekać, aż skończy się kolacja, by poznać pozostałych gości. Siedziała obok bladego młodzieńca, który przybył na przyjęcie z lor­dem Chesleyem. Hrabinę posadzono gdzieś dalej. Miejsce po lewej stronie Rsmee zajął Wynwood, ale nie wydawał się zainteresowany rozmową. Ciotka Esmee spoczęła obok Alasdaira, naprzeciwko hrabi­ny i nie sprawiała wrażenia zachwyconej.

Młody człowiek obok Esmee przedstawi! się cicho jako lord Digleby Bereslord, młodszy syn marki­za jakiegoś tam. Esmee zaczynała się już powoli gu­bić, kto jest kim i podświadomie wyrzucała z pamię­ci nazwiska wszystkich nieobecnych. Lord Digleby na szczęście nie wymagał od niej wiele uwagi. Wyda­wał się szczęśliwy, paplając o sobie i swojej pracy z wielkim maestro Alessandrim.

- Jest pan zatem kompozytorem? - spytała zdu­miona Esmee.

Młody człowiek zarumienił się lekko.

- Owszem, panno Hamilton. Głównie jednak pi­szę libretta. Nel fomuggio ma być moją pierwszą

opera, a Chesley zdecydował, że ktoś musi mi pomóc w skomponowaniu muzyki.

- Cheslcy zdecydował? Znów rumieniec.

- To mój mecenas, panno Hamilton - powiedział lord Digleby. - Wszyscy siynni kompozytorzy ich mają.

Esmee sadziła raczej, że sponsorzy wspierają gło­dujących artystów. A skoro lord Digleby byt synem markiza, należał chyba do innej kategorii.

- Cóż, mam nadzieję, że w Buckinghamshire znaj­duje pan inspiracje do pracy. 'Iii jest z pewnością przepięknie.

Lord Digłeby istotnie wydawał się natchniony. Miał zostać w wiejskiej posiadłości Chesleya do cza­su ukończenia swojego dzieła. A signor Alessandri przyjechał za namową Chesleya aż z Wenecji, by mu w tym pomóc. Wierzył zapewnieniom lorda, że Di­gleby to wybitny talent muzyczny.

Esmee zastanawiała się w duchu, czy signor Ales­sandri i jego wspaniała córka teraz, gdy poznali już Digleby'ego. nie mają przypadkiem ochoty czmych­nąć z tej pięknej wiejskiej posiadłości i udać się z po­wrotem do Wenecji. Ale może Digleby naprawdę był zdolny? Pogrążona w zadumie znów poczuła na so­bie czyjeś palące spojrzenie. Zerknęła szybko w bok i dostrzegła, że Alasdair patrzy śmiało i całkiem wy­raźnie w jej kierunku. Szybko odwróciła wzrok i po­czuła, że się rumieni.

Co za ironia losu. Ten arogant. którym gardziła i któ­rego tak bardzo pragnęła, nie odrywał od niej wzroku, a przyszły mąż w ogóle nie zwracał na nią uwagi.

A potem przyszło najgorsze. Lady Wynwood wznio­sła toast za szczęście młodej pary. Esmće patrzyła spo­kojnie, jak wszyscy goście ujmują w dłonie kieliszki i krzyczą:,, Za Esmće i Ouina!". Potem panowie za-

częli dobrotliwie żartować / Ouina, a panie składały Esmćc życzenia. Esmee czulą się jak. skończo­na oszustka, a Wynwood uśmiechał się sztucznie.

Kolacja nie ciągnęła się jednak w nieskończoność, kawa i tańce też wreszcie dobiegły końca. Tym razem jednak Wynwood nie odstąpił jej ani na krok, a gości wyprowadziła ciotka Charlotie. Potem Wynwood wziął ją za rękę i zabrał z salonu do małej niszy obok bi­blioteki.

- Pewnie jesteś zmęczona, moja droga - powie­dział, ujmując ja za rękę. - Chyba masz ochotę się położyć.

■- Wielką - przyznała. - Ale jeszcze chwilę zacze­kam. Nie chce, by twoja matka uznała, ze jestem nie­grzeczna.

Wynwood milczał chwilę.

- Hsmee... ja - urwał i pokręci] głową. - Nie po­święciłem ci dziś wieczorem dostatecznej uwagi. To niedopuszczalne. Proszę cię zatem o wybaczenie. Po­staram się być lepszym mężem niż narzeczonym.

Esmee wytrzymała jego spojrzenie.

- Panie, jeśli się wahasz... - zaczęła ostrożnie. Przerwa} jej gwałtownie.

- Absolutnie nie. - Próbował się uśmiechnąć, lecz jego oczy pozostały poważne.

- Też jesteś chyba zmęczony. Dobrze spałeś? Tym razem uśmiechnął się sardonicznie.

- Nieszczególnie. Patrz, przy podeście stoi mama i lady Tatton. Wszyscy idą na górę. Ty chyba też po­winnaś się położyć. Spij dobrze.

Esmee podała mu policzek do pocałunku, wyszła na korytarz i poszła za innymi gośćmi na górę. Ani na chwilę nie opuszczało jej wrażenie, że lord Wyn­wood pragnie się jej jak najszybciej pozbyć.

U szczytu schodów pożegnała się z ciotką.

- Mam ci przysłać Pickcns, moja droga? - spytała lady Tatton. - Jesteś chyba bardzo zmęczona.

Esmće pokręciła głową.

- Dam sobie radę. Dobranoc, ciociu. Jeszcze raz dziękuję.

Wróciła do pokoju i zaczęła się rozbierać. Upora­ła się z zapięciem naszyjnika i wzięła do ręki perły od Alasdaira. Utonęły jej w dłoni, gorące i ogromne jak łzy, którymi je skropiła. I ciężkie jak serce, tłuką­ce się w jej piersi.

Lecz serce miała dobrze ukryte, a łzy roniła za­wsze w samotności. Położyła perły na toaletce, nie chciała już patrzeć na zielone pudełko. Pickens mo­gła je schować na miejsce następnego dnia.

Wolno i metodycznie zdjęła ubranie i rozłożyła je na kanapie. Nie mogła się pozbyć uczucia, że ten wieczór był nieudany również dla Wynwooda. Oba­wiała się, że popełniła błąd, przyjmując jego oświad­czyny. Miał rację. Prawie zupełnie się nią nie zajmo­wał, a co najgorsze, ona zupełnie o to nie dbała. Nie robiło jej to żadnej różnicy. Nawet nie zwracała uwa­gi na to, czy jest w pokoju, czy nie, podczas gdy za­wsze dokładnie wiedziała, w którym miejscu siedzi Ałasdair MacLachlan.

Nie, nie tęskniła za towarzystwem Wynwooda. Nie czuła się spragniona jego widoku. I wiedziała, że to się nigdy nie zmieni - zawierała małżeństwo z roz­sądku, nie z miłości. Nic mogła zatem oczekiwać większych porywów gorących uczuć.

Rozpuściła włosy i położyła się do łóżka z przywie­zioną z Londynu książką. Po raz drugi przeczytała trzeci rozdział i zrozumiała, że powieść w ogóle jej nie interesuje. Wciąż wracała myślami do sir Alasda­ira. Do jego ironicznej miny. Sposobu, w jaki wzniósł kieliszek na jej cześć.

Zamknęła książkę z gniewnym trzaskiem. Nie był jej obojętny. Wyczuwała, nic -wiedziała, że tak jest. Ale on nie zamierzał się żenić. Odsyłając ją do ciot­ki, posłużył się właśnie tym argumentem, a ona mu uwierzyła. Miał trzydzieści sześć lat i zgodnie z tym, co głosiła plotka, nigdy nie bra! pod uwagę małżeń­stwa. Czego więc chciał? I czego ona chciała? Miała­by zostać kolejną panią Crosby?

Hsmee rzuciła książką o ścianę. Ta uderzyła o ko­minek, otworzyła się i spadła na podłogę. Esmec zda­ła sobie sprawę, że ten akt agresji sprawił jej ulgę. Być może powinna częściej ulegać instynktom. Żałowała, że nie może równie łatwo wyrzucić Alasdaiia ze swo­ich myśli.

Popatrzyła na zegar z pozłacanego brązu stojący na nocnym stoliku. Wiedziała, że w takim stanie nie zmruży oka. Cicho wyśliznęła się tóżka i założyła szlafrok. W ogromnej bibliotece Wynwoodów mu­siała znaleźć coś ciekawego do czytania. Może coś

0 Amazonkach, które wrzucały nieposłusznych męż­czyzn do kotłów z wrzącym olejem? Chyba zaczyna­ła mylić mitologię z własnym życiem... Nieważne. Pomysł z wrzącym olejem bardzo jej się spodobał.

Z lichtarzem w ręce zeszła ze schodów oświetlo­nych tylko jednym kinkietem. Minęia salę balową

1 salon, uważnie odliczając pokoje. lak. Biblioteka była tutaj.

Otworzyła cicho drzwi i stwierdziła ze zdumie­niem, że w kominku wciąż pali się ogień. Niestety, zo­rientowała się zbyt późno, że nic jest w pokoju sama.

- Szukasz lorda Wynwooda, moja droga? - spytał nieprzyjemny, suchy głos.

Na krześle z szerokim oparciem siedział Aiasdair, trzymając nogi na stole i szklankę ze złotym płynem w ręku. lismee popatrzyła na niego ostro.

- Nic, może wyda ci się to dziwne, ale szukałam książki.

Alasdair wstał z krzesia.

- W takim razie nie krępuj się - powiedział, zata­czając ręką luk. - Jest tu chyba z osiem tysięcy to­mów.

Esmee zmrużyła oczy, próbując przeniknąć wzro­kiem mrok.

- Jesteś sam?

Alasdair uśmiechnął sie gorzko.

- Mcrrick I Ouin nie byli zachwyceni moim towa­rzystwem. Posiali mnie do diabła i poszii spać.

- Rzeczywiście, patrzyłeś dziś na wszystkich wil­kiem. - Hsmee nie zamierzała go pocieszać. - Nie wiem, po co przyjechałeś, skoro wciąż szukasz za­czepki.

Zakołysał się na piętach.

- My też się kłócimy, Esmee? Rzuciła mu powłóczyste spojrzenie.

- A o co mielibyśmy się kłócić?

- Co za pytanie! - Odstawił szklankę. - O Sorchę? O pogodę? O męża, którego wybrałaś?

lisrnćc wytrzymała jego spojrzenie.

- Nie podoba ci się mój wybór? - Na chwilę od­wrócił od niej wzrok. Miał jakiś inny niż zwykle wy­raz oczu. Krył się w nich smutek. Może żal? Chyba nie by! pijany. Od kolacji trzymał w ręku wciąż ten sam kieliszek brandy.

Złagodniała i położyła mu rękę na ramieniu.

- Może popełniłam błąd - powiedziała cicho. -Nie wiem. Ale wiem, że ja i Ouin musimy sobie sami z tym poradzić. Nie skrzywdzę go, Alasdairzc. Nie mogę też sprawić zawodu ciotce.

- Więc chcesz popełnić to głupstwo? Wzruszyła ramionami.

- Sprawy zaszły chyba za daleko. Zresztą tak na­prawdę nic ma powodu, by zmienić zdanie.

Oczy pociemniały mu jeszcze bardziej.

- Powiedz, Ouin o nas wie?

- O nas? - spytała drżącym z napięcia głosem. - Nas nic ma. Dałeś mi to aż nazbyt jasno do zrozumienia.

- Do licha, przecież wiesz, o co mi chodzi. Czy wie, że byliśmy kochankami?

Esmće poczuła, że krew odpływa jej z twarzy.

- Przecież twierdziłeś, że nic się nie stało. Że je­stem dziewicą i mogę poślubić, kogo zechcę.

Zacisnął szczęki.

- Ale nie kogoś takiego jak Ouin - odpari, chwy­tając ją za ramiona. - Esmee, on nie jest wiele lepszy ode mnie. Poza tym ty go nie kochasz.

- Miłość! - powiedziała z pogardą, odwracając od niego oczy. - Czasem zaczynam myśleć, że to ty nic nie wiesz o świecie, Alasdairze...

Ujął jej podbródek i zbliżył jej twarz do swojej twarzy.

- Popatrz mi w oczy i powiedz, że go kochasz, a przysięgnę, że cię już nie tknę.

- Nic chcę go kochać! - krzyknęła. - Nie widzisz9 Mogę mieć tylko nadzieję na małżeństwo z rozsąd­ku, nie z miłości! Nie chcę postępować tak głupio jak moja matka, zakochiwać się po uszy i poślubiać jed­nego łajdaka po drugim.

Poszukał wzrokiem jej twarzy.

- Przecież właśnie to robisz - szepnął. - A kimże innym jest Ouin?

Popatrzyła na niego śmiało.

- Pragniesz mnie? - spytała. - Czy o to ci chodzi? Bo jeśli tak, to mnie weź- Jakie to ma znaczenie? Lord Wynwood postawił sprawę jasno. Nie musi mieć żony dziewicy.

Przesunął palcami po jej policzku, potem po włosach.

- Powinienem to zrobić - warknął. Powinienem cię zaciągnąć na podłogę i posiąść. Jeśli chcesz od­dać cnotę bezwartościowemu łajdakowi, równie do­brze możesz oddać ją mnie.

Zabrzmiało to jak groźba, ale nie przynosiło pożą­danego efektu. Odwrotnie, Esmee poczuła, że jego słowu obudziły w niej żądzę. Nic potrafiła opanować e mocj i.

- No proszę - prowokowała. - Zrób to. Zachęcam. Zacisnął gniewnie pięść.

- Iy mała idiotko! - wykrztusił. - Czy wiesz, co ro­bisz? Jesteś tu ze mną sama i...

Jej ciało drżało z wściekłości i tłumionego pożąda­nia.

- Przestań mi wmawiać, że nic wiem, czego chcę. I nie udawaj, że cię nie znam. Poznaję ten zapach... zapach żądzy. Wiem, że mnie pragniesz. I ja ciebie pragnę, choć to idiotyczne.

Alasdair wiedział, że powinien odejść. Stąpał po cien­kim lodzie. Esmee należała do innego. Do przyjaciela. Lecz w korku żądza wzięła górę nad honorem. Przyci­snął wargi do jej ust i pocałował ją namiętnie. Esmee odwzajemniła gorąco pocałunek, nie była już matą niewinną dziewczynką.

Pozwalała mu na wszystko, rozchyliła usta i bawi­ła się jego językiem. Próbował zebrać myśli. Zatrzy­mać się. Ale Esmee tuliła się do niego, dręcząc go swoim powabnym, krągłym ciałem. Gdy przerywał pocałunek, wsuwała mu język głęboko do ust, draż­niąc bezlitośnie. A gdy chciał się odsunąć, wsunęła mu ręce pod surdut.

- Alasdairze - drażniła go wargami o smaku gorą­cego jedwabiu, przywarła sercem do jego serca. -Spraw, bym o tobie zapomniała - szepnęła. - Weź

mnie. Odbierz mi tę straszną tęsknotę. Zaspokój głód. Nic chcę już tego więcej.

- Esmee, kochanie - szepnął. - Będzie tylko gorzej.

- Spróbuj. - Przesunęła ustami po jego szyi. Tylko spróbuj. Chociaż raz.

Poszukał jej ust, znów wymienili namiętny pocału­nek. Niemożliwe stało się możliwe. Zapomniał

0 swoim postanowieniu. Przechylił ją do tyłu i przy­pomniał sobie, jaka jest malutka. Przy niej czuł się niemal niezręcznie, niezgrabnie. Ale nie był już chłopcem. Spał z tyloma kobietami, że nie potrafiłby ich nawet policzyć. Teraz jednak chciał pójść do łóż­ka z Esmee. Ostatnią kobietą w swoim życiu, nieza­leżnie od tego, co przyniesie przyszłość.

Do ślubu nic nie jest pewne - usłyszał słowa swoje­go brata. - Nic się jeszcze nie stało.

Jęknęła cicho z rozkoszy i wsunęła mu palec za pa­sek. Maleńki, dręczący paluszek. Pragnęła go. A on jej. Nadszedł ich czas.

- Boże - szepnął niemal prosząco. Musiał ją mieć

1 nie miał już siły z tym walczyć. Przesunął ustami po jej szyi, wciągając w nozdrza zapach wrzosu, tak jakby wydawał ostatnie tchnienie. Czuł zapach spo­koju i radości. Domu.

- Alasdairze... Proszę - szepnęła. Cudem zdołał się na chwilę opanować.

- Jesteś pewna? - spytał, unosząc jej głowę. - Wo-Jafbym umrzeć, niż zrobić ci krzywdę.

- Boli mnie to, że nie mogę cię mieć - odparła. -Próbowałam cię nie pragnąć, ale ten ból nie opusz­cza mnie ani na chwilę. Myślę, że gdybyś...

- Chryste... - Przymknął oczy i pochylił głowę nad jej ramieniem. - Pójdę za to smażyć się w pie­kle.

Musnęła wargami jego ucho.

- Postaram się przynajmniej uprzyjemnić ci tę po­dróż.

Uniósł głowy i popatrzy! na ni;]. Cieple płomyki igrające w jej oczach nie były odblaskami buzującego w kominku ognia, lo była świadomość kobiecości. Mocy. Prawdziwa, niebezpieczna i przeznaczona wy­łącznie dla niego. Iismee już nie była dziewczyną. Za­stanawiał się, czy w ogóle kiedykolwiek tak sądził. Po­głaska! ja kciukiem po policzku, ale to nie wystarczyło. Wtuliła twarz w jego otwartą dłoń, usta miała wciąż rozchylone, pożądliwe. Dotknęła lekko językiem wnę­trza jego dłoni i mruknęła coś cicho, namiętnie.

Przyciągnął ją do siebie i przycisnął tak mocno, że jego intencje stały się jasne. Wsunął palce w jej wło­sy na skroniach i ujął jej twarz w dłonie, ani na chwi­lę nie przestając jej całować. Czuł, jak buzuje jej skó­ra, a serce bije coraz mocniej i mocniej..

Zagłębiła się językiem we wnętrze jego ust i za­drżała w jego ramionach. Sięgnęła do paska szlafro­ka i szybko go rozwiązała. Ręce jej nie drżały, prze­śliznęły się śmiało po jego torsie i ramionach, zrzu­cając surdut na podłogę.

Kamizelka poszła w jego ślady. Fular poddał się bez walki jej zwinnym palcom. W kominku trzaskał ogień, wybuchając w powietrze tysiącem małych iskierek. Alasdair czul, że żyje. Czuł radość, radość człowieka, który otrzymał drugą szansę na życie. Mi-slvcznc niema! pulsowanie krwi i myśli nie ustawało. Ściągnął z niej szlafrok, a zaraz potem koszulę.

Boże! Była naga, jak ją Pan Bóg stworzył. Przesu­nął dłońmi po jej ciele, delektując się jego nieskazi­telnym pięknem. Esmee niecierpliwiła się. tak jakby ogarnął ją strach, że wróci inr rozum. Szybko wycią­gnęła mu koszulę ze spodni, nie ustajac w namięt­nych pocałunkach.

Zrzucił spodnie, a potem resztę - kalesony, buty, wszystko - no jeden spory stos i został w samej ko­szuli.

Od razu zaczęta go znów całować, ("idy zwolni! nieco tempo, wydala rozpaczliwy jęk.

- Nie przestawaj, Alasdairze - błagała. - Nie myśl. Nie pozwól mi myśleć.

Łatwo dał się przekonać. Przyciskając członek do jej brzucha, uniósł ją za pośladki i podniósł. Po-ciągnęła go w dół. opadli na perski dywan, ułożył ja tak, by plecy ogrzewał jej ogień. Była taka miękka i piękna. Słodka i gorąca. Gdy patrzył, jak jej naga skóra lśni w płomieniach, czuł pulsowanie w lędź­wiach. Lsmee odwróciła się i zaczęła zrywać z niego koszulę.

Pomógł jej niezręcznie, jedną rękę podłożył pod jej pośladki i przełożył ją na siebie. Przetoczyli się jak zapaśnicy i teraz całym ciężarem ciała przy­gniótł ją do dywanu i rozsunął jej nogi kolanem, a potem przesunął dłoń w dół brzucha i z łatwością włożył palec w gorejąca kobiecość.

Gdy Alasdair jej dotknął, Hsmee myślała, że wy­buchnie. Leżała pod nim. ciało pulsowało jej boleśnie z pożądania. Jego usla wessały jej pierś i ogarnęła ją czysta żądza, która nie równała się z żadnym znanym jej dotąd uczuciem. Wciąga! coraz głębiej jej sutek, a palcem okrążał sedno jej żądz. Hsmee jęczała z po­żądania, wijąc się pud naporem jego pieszczot.

Może była ladacznicą. Może była gorsza niż mat­ka. 'Icraz nie miało to znaczenia. Nic nic miało zna­czenia oprócz tego okropnego bólu między nogami.

- Teraz - dyszała zdławionym szeptem. - Pozwól mi... daj... och, Boże.

Gdy Alasdair dotknął jej twardego kobiecego pączka, wyrzuciła biodra do góry i rozszerzyła nogi.

- Wolniej, kochanie - mruczał, smakując czubek jej ucha. - Pozwól się pieścić. Poczuj to... tutaj... mhm.

Esmee wirowało głowie od jego zapachu, zapachu mydła i potu, zapachu piżma i lubieżnej żądzy. Mia­ła ochotę się w nim zatopić.

- Och, pięknie, pozwól dać sobie rozkosz... będzie idealnie... kochanie

- Jest idealnie - dyszała. - Nie mogę... proszę...

Uniósł się na łokciu i nie przestając jej pieścić, ob­serwował jej twarz. Włożył jej głęboko język do ust i jęknął. Na udzie czuła jego gorący, ogromny członek. Myśl o nim przerażała ją i podniecała jednocześnie.

Wciąż ją pieścił, ale to nie wystarczało. Szaleństwo. Wypchnęła biodra do góry, wsunął w nią drugi palec, rozszerzył. Kciuk powędrował wyżej, drażnił teraz sam koniuszek jej kobiecości, dręczył i torturował.

- Chcesz, żebym wszedł, kochanie? - wychrypiał. - Pragniesz mnie? Aż do bólu?

- Tak - szepnęła, ocierając się tam i powrotem o jego rękę. - Tak.

Schylił głowę i ujął w zęby koniuszek jej ucha, ko­ordynując ruch języka z pieszczotą kciuka. Wygięła plecy w luk i jęknęła.

Usiadł na jej kolanach. Między nimi wyrastał jego jedwabisty, gorący członek. Esmee wzięła go do ręki, zachwycona jego wielkością i siłą. Alasdair wzdry­gnął się lekko i odchylił głowę do tyłu. Przesunęła dłoń w dół, a potem jeszcze raz w górę. Z jego gar­dła wydobył się chrapliwy warkot, a na koniuszku pe­nisa pojawiła się wilgotna kropelka, lismee dotknęła jej kciukiem, rozcierając na czubku członka.

Ta pieszczota zyskała wyraźnie jego uznanie. Miał teraz mocno zamknięte oczy, rozszerzone nozdrza. Podniósł głowę, włosy opadły mu na oczy.

- Wejdź we mnie - szepnęła. - Zrób to, proszę.

Nic mogła złapać tchu. Bala się, że przestanie. Lecz równym szaleństwem było ciągnąć to dalej. Szaleństwem, za którym tęskniła. Mogła myśleć wy­łącznie o nim, o jego dotyku, ustach, istocie.

Bez stówa położył jej rękę na ramieniu, drugą wci­snął w nią wolno, lecz stanowczo swą naprężoną, twardą męskość. Esmee przymknęła oczy i rozsunę­ła nogi, spokojna i gotowa na jego przyjęcie. Ucisk był przerażający, ale ani przez chwilę nie chciała te­go przerwać. Złe czy dobre, to co miało nastąpić, stać się musiało. Kołysał się do przodu i do tyłu, wchodził coraz głębiej z każdym kolejnym pchnię­ciem.

Poczuła ostry, nagły ból i krzyknęła, otworzył oczy i popatrzył na nią pytająco. Esmee objęła dłońmi je­go biodra, zacisnęła mu palce na pośladkach i po­pchnęła głębiej. Ból nie miał znaczenia. Wycofa! się i wszedł w nią jeszcze raz z gardłowym okrzykiem. Okrzykiem triumfu. Wypchnęła biodra do przodu. Wypełnił ją sobą, posiadł - przynajmniej na te jedną, krótką chwilę. To on nadawał rytm, rytm czystej roz­koszy. Esmee, kierowana kobiecym instynktem, śmiało wychodziła mu naprzeciw.

Szybko zapomniała o bólu. Owinęła nogami jego talię i pociągnęła głębiej. Nie panowała nad uczu­ciem, jakie narastało w głębi jej ciała. Popychała go dalej. Wchodził w nią coraz szybciej, coraz mocniej. To byto coś cudownego, coś, czego nie potrafiła określić. Esmee przymknęła oczy i nabrzmiałymi od pożądania słowami błagała, by nie przestawał.

Alasdair okiełznał ją całkowicie, na jego czoło wy­stąpiły krople potu. Jedna z nich, wielka i gorąca, spadła jej na piersi. Coś w niej pękło, wyrwało się ku niemu. Być może to było jej serce.

- Spójrz na mnie, Esmee - rozkazał. - Spójrz ua mnie.

Uwięził ją gorącym spojrzeniem ciemnych oczu. A potem wszedł w nią szybko, mocno, głęboko, do końca i jej świat eksplodował. Cale jej jestestwo pulsowało z rozkoszy. Krzyknęła. Zalało ich świailo, czyste, gorące. 1'oczula, jak wlewa w nią gorące na­sienie i usłyszała gardłowy okrzyk spełnienia. Opa­dła na dywan, bezwładna i szczęśliwa.

Alasdair przycisnął ją do podłogi.

- Och, Esmće - wydyszał, z trudem chwytając od­dech. - Och, najdroższa.

Esmee zdrzemnęła się chyba na chwilę, cudownie zaspokojona, niemal szczęśliwa. Alasdair wstat, pod­szedł do drzwi i przekręcił klucz w zamku. Och, jak głupio się zachowali. Ale lepiej późno niż wcale. Wrócił, włoży! jej koszulę i resztę ubrania.

Wiedziała, że nie mogą tu zostać, rozciągnięci przed kominkiem niczym leniwe koty. Czekała, by powiedział to Alasdair, ale on się nic odzywał. Poło­żył się na boku i objął ją w talii. Nie rozmawiali - być może bali się odezwać.

Ogień wygasi. Wsłuchana w spokojny oddech Alasdaira poczuła, jak ogarnia ją spokój. Uścisk jego ramienia wydawał się jej tak naturalny. Ilekroć Wyn-wood chciał ją pocałować, instynktownie odwracała głowę. A do tego mężczyzny tuliła się z łatwością, ja­ką powinna uznać za przerażającą.

Ale wcale się nie bała. To, co zrobili, było nie­uchronne. Wiedziała od początku, że Alasdair jest draniem i niewiele się pomyliła. Lecz był jeszcze kimś innym. Oczywiście, posiada! nieodparty urok.

wspaniałą aparycję, lecz za tym wszystkim stał jesz­cze honor. Być może odziedziczyła temperament po matce, być może pozwoliła, by serce wzięło górę nad rozsądkiem, ale teraz o to nie dbała.

Wolno obróciła się w jego ramionach. Miat otwar­te, senne oczy. Instynktownie wyciągnęła rękę i prze­sunęła palcem po jego pięknych, grzesznych ustach.

Uczyniła coś nieodwracalnego, coś niegodnego, coś, co wydawało się jej niezrozumiale. A jednak wcale tego nie zalowaia. Nie miała pojęcia, co powie Wynwoodowi.

- Pewnie wyzwie mnie na pojedynek zanim jeszcze dojdzie do ślubu - powiedział Alasdair, jakby czytał w jej myślach. - Na jego miejscu z pewnością bym tak postąpił.

Esmee pokręciła głową.

- Nie kocha mnie na tyle, by robić sobie taki kłopot.

- Więc jest przeklętym głupcem - powiedział Alasdair, patrząc w sufit. - Jeszcze większym niż ja kiedyś.

Esmee popatrzyła mu w twarz, ale już się nie ode­zwał. Tak bardzo chciała, by jej wyznał, co się teraz dzieje w jego sercu. Zawisły jednak między nimi jej zaręczyny z Quinem i wiedziała, że następny krok należy do niej. Wiedziała, co powinna zrobić, to na niej spoczywał ten obowiązek, nie na Alasdairzc.

Przez chwile patrzył na nią niemal błagalnie. Ale czego pragnął? O co prosił? Odwrócił wzrok, jakby to, co zobaczył w jej oczach, sprawiało mu ból. Wziął ją za rękę i spletli palce. Przycisnął wargi do jej dło­ni i odwrócił wzrok.

- Jakaś twoja cząstka z pewnością mnie nienawi­dzi, Bsmee - powiedział. - Za to, co zrobiłem Sor-chy. Twojej matce. Tobie. Całe życie nie myślałem o innych, o tym, jaką szkodę może im wyrządzić mo-

|.i hcztroska. Można by rzec. że teraz znów popełni­łem podobny błąd, kochając się z tobą.

- Och. nie mów o tym. - Ani o mamie. Ani o Qu-inic. Nawet o Sorchy. Przez chwilę starajmy się uda­wać, że tych komplikacji po prostu nie ma. Jesteśmy tylko my - ty i ja.

- Aie one są. - W mroku czuła jego wzrok. - Czy będziesz mogła popatrzeć kiedyś na mnie ze Sorchą w ramionach bez nutki żalu czy goryczy? Powiedzia­łaś, że nie ma nas, i rzeczywiście nas nie ma lub być nic powinno. Chciałem dać ci życic, jakie było ci przeznaczone, a Sorchy ojca, na jakiego zasłużyła. Ale to takie trudne. Gdybym spotkał kogoś takiego jak ty dziesięć lat temu, może nie zmarnowałbym so­bie życia.

- Wiec może przestań je marnować choć teraz -zaproponowała. - Ale to chyba dyskusja na inne miejsce i inny czas.

Było wiele pytań, które chciała mu zadać. Te pyta­nia mogły jednak poczekać. Jutro musiała wyjaśnić sprawę z Wynwoodcm i poprosić go o wybaczenie. A potem... życie było takie nieprzewidywalne. Alas­dair dotknął ustami jej czoła. Esmće przysięgła sobie nie myśleć o przyszłości, o bolesnych zadaniach, ja­kie ją czekały. Położyła mu tylko głowę na ramieniu i nic uciekła do pokoju, tak jak to już dawno powin­na była zrobić.

Nagle usłyszeli za drzwiami jakiś hałas i podsko­czyli ze strachu. Alasdair przycisnął usta do jej ucha.

- Ciii... - szepnął. - To służba. Estnee poczuła, że ma serce w gardle.

- O tej porze? - Usłyszała skrobanie, jakby ktoś wy­bierał łopatą popiół z kominka. Zadźwięczało wiadro.

- Do licha. Zaraz tutaj będą! - syknął Alasdair. Zaczną się zastanawiać, kto zaryglował drzwi. - Qu~

in chyba zatrudnia służących, którzy cierpią na bez­senność. Wstał cicho i zwinnie jak kot, wygładził ubranie.

Esmec poczuła przypływ paniki.

- Jak się stąd wydostaniemy? Alasdair podał jej rękę.

- Tędy - szepnął. - Tu jest siara stuzbówka, którą można przejść do salonu. A oni niech się głowią, jak to się stało, ze drzwi są zamknięte.

Esmec otuliła się szlafrokiem i pospieszyła za nim. Drzwi slużbówki otworzyły się, ale w pokoju było całkiem ciemno. Wślizgnęli sie do środka, Alasdair objął ją w talii.

- Trzymaj się mnie - szepnął.

Ostrożnie omijał meble. Esmee słyszała głosy słu­żących, debatujących na temat zamkniętych drzwi. Alasdair otworzył pokój z drugiej strony i wyjrzał na korytarz.

- Nikogo nie ma - szepnął, otulając ją szlafro­kiem. - Idź, kochanie. Nie mogą nas zobaczyć ra­zem.

Esmee nie chciała się z nim rozstawać, z łatwością to wyczul. Pocałował ją szybko i namiętnie.

- Och, Lismće, Esmće - szepnął, przyciskając go­rączkowo usta do jej szyi. - Co się z nami stanie?

- Niczego nie żałuję - szepnęła pospiesznie. - Po­wiedz, Alasdairze, że czujesz to samo.

Poczuła na sobie jego gorące spojrzenie.

- A ja bardzo, Esmćc - odparł. - Ale, niech mi Pan Bóg pomoże, zrobiłbym to samo jeszcze raz.

- Tak jak ja - odparła zwyczajnie. - Wpakowali­śmy się naprawdę w tarapaty.

Zacisnął ręce na jej talii.

- Esmee, nie mam prawa niczego od ciebie żądać - szepnął ochryple. - I nie będę. Zrób to, co dla cie-

bic najlepsze, najdroższa. Uważaj na siebie. Dbaj

0 swoje serce.

Esmćc chciała mu powiedzieć, że jest już za póź­no na to, by dbać o serce. Od dawna należało do nie­go. Lecz teraz myślała raczej o ciężkim zadaniu, ja­kie ją czekało.

- Zobaczymy się jutro, a raczej dziś - powiedziała pospiesznie. - Prawda?

Pokręci! głową i wciągnął gwałtownie powietrze.

- O świcie Merrick wyjeżdża do Londynu - powie­dział. - Muszę z nim jechać.

- Musisz? - przesunęła dłonią po rozczochranych włosach.

- To jedyne honorowe wyjście w tych okoliczno­ściach - powiedział pustym głosem. - Nic mogę te­raz korzystać z gościnności Quina i jego narzeczonej.

Od strony biblioteki dobiegły ich odgłosy krząta­niny. Służącym udało się widocznie jakoś otworzyć drzwi i posuwali się wyraźnie w ich kierunku. Alas-dair wypchnął delikatnie Esmec na zewnątrz. Waha­ła się chwilę, a potem pomyślała o ryzyku, na jakie się naraża. Rzuciła ostatnie spojrzenie na Alasdaira

1 wyszła.

Weszła cichutko na schody, pewna, że tej nocy nie zmruży oka. Wśliznęła się do pokoju, zapaliła lampę i zwinęła się na łóżku z tą samą nudną powieścią, z której powodu zeszła na dół.

Alasdair powiedział, ze niczego od niej nie chce. Miała zrobić to, co dla niej najlepsze. Ale decyzję podjęła już bardzo dawno i najbardziej zależało jej właśnie na Alasdairze. To się nie zmieniło i nie mogło się zmienić. A to znaczyło, że wszystko inne: Wyn-wood, pani Crosby, ciocia Rowena, Sorcha. wszystkie te sprawy jakoś się ułożą. Muszą się ułożyć.

Rozdział 11

W którym hrabina Bergonzi wyciąga broń

§i

Gdy na horyzoncie ukazały się pierwsze smugi światia, Esmee wstała i podeszła do okna, by po­trzeć, jak odjeżdża powóz Alasdaira. Nie musiała czekać zbyt długo. Przyciskając palce do szyby, cze­kała, az służący załadują bagaże. Potem z domu wy­szli Alasdair i Merrick w towarzystwie Wynwooda i panowie pożegnali się.

Alasdair zawaha! się chwilę, ścisną) prawą dłoń Wynwooda, lewą położył mu na ramieniu, jakby chciał go o czymś przekonać. Wymienili parę słów. Stangret trzasnął batem na konie i powóz potoczył się naprzód.

I tak to się skończyło. Alasdair odjechał. Hsmee od­wróciła się od okna i zaczęła przygotowywać sobie ubranie. Większość gości spala jeszcze głębokim snem i nie było sensu odkładać tego, co musiała zrobić. Nic chcąc dzwonić na służącą, umyła się w zimnej wodzie. Ciało miała obolałe, a gdy się myła, zauważyła w wo­dzie kropelkę krwi. Alasdair byt delikatny, ale i tak odmieni! ją na zawsze. Należała teraz do niego.

Ubierając się i czesząc włosy, pomyślała, że nigdy nie zostanie żoną Wynwooda. A on był dla niej prze-

cięż bardzo dobry. Tak bardzo chciała go kochać, tak bardzo pragnęła oszczędzić mu upokorzeń. Poszpera­ła w walizce, wyjęta chusteczkę i wyszła na korytarz. Zawahała się. Może znajdzie Wynwooda w jadalni?

Siedziało już tam parę osób, Wynwooda jednak nic było.

- Dzień dobry, lady Charlotte - powiedziała.

- Och, dzień dobry, panno Hamilton - odparła starsza pani. - I po co ta łady? Musisz mnie teraz na­zywać ciocią.

Hsmće uśmiechnęła się słabo.

- Dziękuję. Jest pani bardzo mila. Lady Charlotte roześmiała się.

- Widzę, że jesteś rannym ptaszkiem, podobnie jak ja. Mogę ci nalać kawy?

Hsmee zawahała się w progu.

- Właściwie szukałam lorda Wynwooda. Widziała go pani?

W oczach staruszki pojawiły się psotne błyski.

- Wpadł na kawę i uda! się do gabinetu - powiedzia­ła. -- Wciąż tam chyba siedzi. Wiesz, jak go znaleźć?

Esmćc wykręcała w dłoniach chusteczkę.

- Nie bardzo. Może wskaże mi pani drogę? Lady Charlolte odstawiła filiżankę i spodek.

- Lepiej będzie, jeśli cię tam po prostu zaprowa­dzę. To bardzo duży dom. Wychowałam się tutaj.

Ruszyła korytarzem w tempie, które wydawało się zbyt szybkie jak na kobietę w jej wieku.

- Gabinet jest na tyłach domu - rzuciła przez ramię. - W tej starej części, okna wychodzą na ogród za do­mem. Ouin zawsze się tam chowa przed Gwendolyn.

Esmee szła za nią -- ciotka skręciła w lewo, następ­nie w prawo i weszły na niskie schody. Minęły dwie pokojówki zajęte czyszczeniem dywanów i ich oczom ukazały się solidne dębowe podwoje.

- O, jest! - szepnęła lady Charlotte, pchając drzwi. Czasem zapominam własnego nazwiska, panno Ha-miiton, ale zawsze trafię tam gdzie chcę.

Zamarła w progu.

Na biurku leżała kobieta, opierająca się gwałtownie pocałunkom mężczyzny, który przypierał ją do blatu. Kobieta wymachiwała rękami i wierzgała jak rozsier­dzona klacz, ale mężczyzna - dobry Boże, to był Wyn-wood! - przytrzymywał mocno jej nadgarstki.

Cudem odwróciła twarz.

- Fa schifo! - splunęła, wierzgając kolanem, tak jakby chciała go mocno kopnąć. - Sporco! Złaź ze mnie, ty stara angielska świnio!

Tłumiąc przekleństwo. Wynwood odsunął się trochę. W tej samej chwili Esmee dojrzała w jej ręce szpicrutę. Kobieta smagnęła nią mocno Wynwooda po twarzy, krew zbryzgala nieskazitelną biel jego koszuli. Żadne z tych dwojga nie dostrzegło obecności obu dam w ga­binecie. Zauważyli je dopiero, gdy ciotka Wynwooda zemdlała i osunęła się wdzięcznie na podłogę.

Esmee chyba krzyknęła. Jak spod ziemi zjawiły się służące. Hrabina Bergonzi odepchnęła Wynwooda i podeszła do Chariottc. potykając się o rąbek swojej amazonki.

Upadła niezgrabnie na kolana, ale nie zwróciia na to uwagi.

- Ouin, ty głupcze! - krzyknęła, odgarniając włosy z twarzy lady Charlotte. - Zabiłeś ciotkę I

Hsmee przyłożyła palce do szyi staruszki.

- Puls ma bardzo nierówny - szepnęła. - Ale żyje. Wynwood stał jak słup soli. Przez francuskie okno

za biurkiem wpadał do pokoju strumień chłodnego powietrza.

- Zamknijcie to okno - warknęła Esmee. -wood, poślij po lekarza. I pospiesz się, na Koga!

Wynwood ruszy) do drzwi, lady Chariotte wydala żałosny jęk.

- Och, poreretia - mruknęła hrabina, wciąż głasz­cząc staruszkę, po twarzy. - Och, non ci credo.

Gdy Esmee znów podniosła wzrok, Wynwood wła­śnie wychodził z pokoju. Patrzyły za nim dwie poko­jówki z szeroko otwartymi oczami i ustami. Boże, na pewno wszystko widziały.

Doktor nie poświęci? lady Chariotte zbyt wiele czasu.

- Na szczęście nie stwierdziłem żadnych złamań -ogłosił zebranym zgromadzonym w salonie lorda Wynwooda. - Puls ma jednak wciąż nieregularny, ale lak już jest od dziesięciu lat. Musi cały dzień leżeć i przyjmować to samo lekarstwo na serce, co zwykle. Jutro znów będzie sobą i wróci do domu. Mam przy­najmniej taką nadzieję.

- Dzięki Bogu. - Lady Wynwood przytuliła chus­teczkę do piersi. - Obawiałam się najgorszego.

- To wszystko przez tę krew - zapewnił ją starszy dżentelmen stojący obok. - Chariotte nie znosi wi­doku krwi.

- Chyba ma słabe serce - powiedziała lady Wyn­wood. - Może za bardzo się zmęczyła.

Lord Wynwood przesunął dłonią po ranie na po­liczku. Odkąd służący zanieśli ciotkę na górę, ani na chwilę nie przerwał swego spaceru po pokoju. Je­go ciotka, lady Aiice, patrzyła na niego z kąta, wią­żąc coraz to nowe supełki na chusteczce.

- Pamiętasz, Helen, jak Chariotte zemdlała i wy­padła z powozu, kiedy przejechaliśmy wiewiórkę? -ciągną! dżentelmen stojący u boku lady Wynwood.

- O Boże, tak! - powiedziała srebrzystowlosa da­ma, zapewne kolejna ciotka. - Trzeba jej było zało­żyć sześć szwów.

Esmee odchrząknęła.

- To był też okropny wypadek - powiedziała spo­kojnie. - Wynwood. nie powinieneś się tak skradać i straszyć ludzi. Hrabina zareagowała gwałtownie, ponieważ się przeraziła.

W pokoju na chwilę zaległa cisza. Lady Wyn­wood popatrzyła dziwnie na Esmee znad chusteczki.

- Tak, okropny wypadek - potwierdziła. - Mamy szczęście, że ciotka Charlotte nie złamała biodra. Quinie, musisz następnym razem bardziej uważać.

- lak mi przykro - powtórzył po raz dziesiąty. -Tak bardzo mi przykro.

Doktor wydawał się lekko zażenowany.

- Ja już chyba pójdę - powiedział. - Zajrzę jutro do Jady Charlotte. Ona jednak nic jest coraz mfodsza.

Gdy zamęt ustal, do jadalni weszli inni goście, którzy czekali na śniadanie. Lady Atice wyciągnęła matkę z pokoju, mamrocząc coś o dzieciach. Hrabina już daw­no opuściła gabinet tą samą drogą, którą do niego we­szła, czyli przez francuskie okno. Inni wciąż spali. Ale mimo wysiłków Rsmće, by zatuszować sprawę, plotka musiała obiec cały dom jeszcze przed południem.

Esmee została sama z Wynwoodem w salonie. Musiała teraz zrealizować swój zamiar, z jakim przy­szła do niego do gabinetu. Odwróciła się. - Quin pa­trzył niewidzącym wzrokiem przez okno, jakby nie­świadom jej obecności.

Położyła mu rękę na ramieniu.

- Będzie skandal - powiedziała cicho. - Ale może­my stawić mu jakoś czoła. Spróbujmy podtrzymać bajeczkę o wypadku.

Lord Wynwood nawet na nią nie spojrzał.

- Esmec, pozwól, że wytłumaczę•-•

- Nic trzeba - odparła. - Wolałabym o tym nic mówić.

- Wcale ci się nie dziwie. Jestem skończonym głupcem, co gorsza, upokorzyłem cię. Czy możesz mi wybaczyć?

- Tu nie chodzi o wybaczenie - powiedziała cicho.

- Jeśli tak sadzisz, moja droga, to też jesteś głupia. Bsmee wciągnęła powietrze.

- Muszę ci wyjaśnić, że szukałam cię rano, by ci powiedzieć, że nie mogę wyjść za ciebie za mąż. Po­pełniłam straszny błąd, przyjmując twoje oświadczy­ny. Wybacz mi.

Odrzucił głowę do tyłu i roześmiał się głośno.

- Nie dziwię się, że chcesz wszystko odwołać. Co za wstyd! I to chyba ja powinienem przepraszać!

- Nie słuchasz mnie - powiedziała stanowczo. -Chciałam zerwać zaręczyny już rano, zanim... prze­szkodziłam ci w... tym, czym się zajmowałeś.

- Zniszczyłem sobie życie. Właśnie tym! - wy­buchnął.

Esmee wzruszyła ramionami.

- Tak czy inaczej, nie ma to związku z moją decy­zją. - Powiem o tym również twojej matce. Nie chcę, by cię o to winiła.

Wynwood przygarbił plecy.

- Wyślę zawiadomienie do „Tiniesa" - powie­dział, przeczesując palcami rozczochrane włosy. Nikt się nie zdziwi. Przykro mi, że tak się to skoń­czyło.

- Niech ci nic będzie przykro - szepnęła. - Uwierz mi, nie powinnam się była na to godzić. A wczoraj w nocy wydarzyło się coś, co ostatecznie mnie o tym przekonało.

Wynwood oderwał się od framugi i zaczai prze­mierzać pokój.

- Wydawało mi się, że to będzie dobre małżeń­stwo - powiedział. - Myślałem, że możemy spróbo­wać. Byłem głupi, sądząc, że... och, do diabła, dla­czego nie słuchałem Alasdaira?

- Alasdaira?

- On od początku twierdził, że się dla ciebie nie nadaję - przyznał Wynwood. - I wiedziałem, że ma rację. Ale się łudziłem, że mnie odmienisz. To się chyba jednak nie udało, prawda? Nawet Alasdair to widział. Wczoraj chciał mnie stłuc na kwaśne jabłko.

- Alasdair? Dlaczego?

- Uważał, że poświęcam ci za mało uwagi - odparł Wynwood. - Mówił, że wyglądasz na nieszczęśliwą. Chciał, żebym odwołał zaręczyny, ale przecież nie mogłem tego zrobić. - Uśmiechnął się krzywo. - Te­raz jednak zrobiłaś to za mnie.

Esmće popatrzyła w podłogę.

- Tak będzie najlepiej - powiedziała. - Zupełnie do siebie nie pasujemy.

Przez chwilę patrzył na nią w milczeniu.

- Czyżbyś w głębi serca była romantyczką, Esmee? - spytał w końcu z namysłem. - Wierzysz., że każde­mu z nas los przeznaczył tylko jednego idealnego partnera?

- Tak, tak chyba może być - odparła Esmee z na­mysłem.

Odwrócił się do okna i oparł ręce o framugę. Pa-trzyt długo w przestrzeń. Esmee zaczęła się zastana­wiać, czy nie powinna po prostu wyjść.

- Nie wiem, Esmće, co jest między tobą a Alasda-irem - powiedział cicho. - A teraz to już pewnością nie mój interes.

Chciała mu przerwać, ale uniósł prosząco dłoń.

- Proszę, pozwól mi mówić. Przynajmniej tyle była mu winna. Patrzy! na nią niemal prosząco.

- Chcę tylko powiedzieć, że jeśli jest między wami choć cienka nić sympatii, nie pozwól, by się wam wy­mknęła. Przynajmniej dopóki nie będziesz pewna, że nic się nic da z nią zrobić. Bo gdy już ją wypuścisz, przypadkiem lub celowo, możesz utracić ją na za­wsze.

Esmćc nie mogła patrzeć mu w oczy.

- To z pewnością dobra rada - odparła. - A teraz, wybacz, muszę pójść i powiedzieć ciotce, jaka jest moja decyzja.

- Nic chciałbym, by była na ciebie zia - powiedział Wynwood. - W każdym razie wyznaj jej prawdę.

- Prawda jest taka, że do siebie nie pasujemy - po­wtórzyła. - I nigdy nie pasowaliśmy. Nam obojgu pi­sany jest inny los. Byliśmy niemądrzy, sądząc inaczej.

Uśmiechnął się niemal smutno.

- Moja mała Esmee - szepnął. - Zawsze taka roz­sądna. Dlaczego nic możemy się kochać? Życic sta­łoby się o tyle dla nas łatwiejsze...

Odwzajemniła smutny uśmiech.

- Zaczynam myśleć, że nie mamy wpływu na to. kogo kochamy - odparła. - A nikt nam nie obiecy­wał, że życie będzie łatwe. - Wspięta się lekko na palce i pocałowała go w policzek.

Szybko wybiegła z pokoju, czując, ze zbiera się jej na plącz. Ciotka na pewno już nie spala. Wierzyła, że poprze jej decyzję, ale miała tak zszarpane nerwy, że chciała mieć za sobą ten kolejny etap.

Weszła do sypialni, gdy tylko usłyszała odpowiedź na pukanie.

Lady Tatton leżała sztywno w łóżku, a jej twarz przypominała kamienną maskę. Przed nią stata taca

z nietkniętym śniadaniem. Pickens przyniosła za­pewne poranne wieści wraz z gorąca czekoladą.

- Nic nie mów! - nakazała lady Tatton, unosząc rę­kę. Nawet koronki zdobiące jej nadgarstek trzęsły się z oburzenia.

- lb hańba! Co za obelga! Nawet nie próbuj go bronić! Zawsze ci mówiłam, że Wynwood to nicpoń i łajdak!

- lak, ciociu - zgodziła się Esmee z udaną niechę­cią. - Nie mogę zaprzeczyć, że mnie nie ostrzegałaś. Odwołałam zaręczyny i chyba dobrze postąpiłam.

- Mądra dziewczynka - pochwaliła ciotka. -Z plotkami damy sobie jakoś rade. Bozc, czuję, że nadchodzi migrena. Pickens, mój ocet! Dziś po połu­dniu wracamy do Londynu. Każ spakować rzeczy. A z Gwendolyn porozmawiam natychmiast, jak tylko dojdę do siebie.

Esmee przycupnęła na brzeżku łóżka.

- Proszę cię, nie obwiniaj lady Wynwood. - Prze­cież ona nie ma większego wpływu na swojego syna, podobnie jak ty nie mogłaś zapobiec postępowaniu mojej matki.

Lady Tatton pociągnęła nosem, ale wyraz oburze­nia na jej twarzy nieco zelżał.

- To prawda, święta prawda - zgodziła się. - Mimo wszystko on cię jednak obraził. Co za skandal! 1 to w dodatku ze śpiewaczką! Już zaczęły się plotki.

Esmee położyła dłoń na ręce ciotki.

- I tak zamierzałam odwołać zaręczyny - powie­działa. - Naprawdę. Doszłam do wniosku, że nic mo­gę wyjść za Wynwooda i zbierałam się właśnie na od­wagę, żeby ci o tym powiedzieć.

- Odwagę? - powtórzyła z niedowierzaniem lady Tatton. - Drogie dziecko! Nigdy nie namawiałabym cię przecież do małżeństwa z szubrawcem.

Esniee zdobyła się na słaby uśmiech.

- Wiem - odparła. - A teraz, wybacz, też muszę się spakować. 1 przyznam, ciociu, że z przyjemnością znów zobaczę Londyn.

- Hmm - mruknęła ciotka, patrząc na nią podejrz­liwie z ukosa. - Nie wiedziałam, że tak się rozsmako­wałaś w miejskim życiu, moja droga.

Rozdział 12

W którym kapitan MacGregor wszystko wyjaśnia

Esmće obudziła się przy Grosvenor Square, odczu­wając dziwną mieszaninę strachu i nadziei. Coś mu­siało się wydarzyć. Czuła to w swoich szkockich ko­ściach. Niezdolna, by ukoić nerwy, zeszła na dói i za­częła spacerować po salonie, gdy Grimond wniósł do pokoju tacę.

- Ma pani ochotę na poranną kawę i gazetę, pa­nienko? - spytai grzecznie. - Jej lordowska mość wciąż źle się czuje i chce jeszcze poleżeć.

- Poproszę - odparła Esmee. Przynajmniej w ten sposób mogła zająć skołatane myśli.

Usiadła na sofie, rozłożyła gazetę i zaczęła czytać o kolejnym dniu plotek na temat rezygnacji Welling-tona. A potem zdała sobie sprawę, ie wieść o jej ze­rwanych zaręczynach też mogja przedostać się do prasy. Kord Wynwood chciał ją od razu podać do wiadomości publicznej. Najwyraźniej, podobnie jak Esmee, pragnął mieć już ten epizod za sobą.

Zapach świeżej farby drukarskiej drażnił jej noz­drza, gdy przeglądała kolejne stronice. Niemal na­tychmiast znalazła to, czego szukała. Wynwood mu-

siał chyba wysłać wiadomość specjalnym kurierem. Zwięzłą notkę zamieszczono na górze strony. I taki jest koniec najkrótszych zaręczyn w historii londyń­skich elit - pomyślała Esmee.

Musiało to rzecz jasna pociągnąć za sobą lawinę komentarzy. Nic dziwnego, że ciotkę rozbolała gło­wa. Z tego powodu Esmee było naprawdę bardzo przykro, wzięła więc filiżankę i na pociechę upiła ostrożnie łyk gorącej kawy. Nic była to jednak mądra decyzja, gdyż omal się nią nic zakrztusiia.

Odstawiła filiżankę z głośnym szczękiem i o two­rzy f a szerzej gazetę. Cóż łam wydrukowano tuż pod ogłoszeniem Wynwooda? Nazwisko wydawało się znajome. Edward Whcelcr, Ale notka nic miała przecież sensu. Przeczytała wszystko raz jeszcze, sło­wo po słowie. Tym razem doznała olśnienia. Przypo­mniała sobie, co powiedział Alasdair tego dnia, gdy się pokłócili.

Dziecko Julii Crosby {o nie pani sprawa, ale jeśli już o to chodzi, to moja również nie.

Boże. jakże była niemądra!

Szybko złożyła gazetę i wyszła na korytarz, gdzie kamerdyner ustawiał właśnie wazon z kwiatami.

- Grimondzie, wychodzę na długi spacer - mruk­nęła, ruszając szybko w stronę schodów.

W mgnieniu oka wfożyia płaszcz i wzięła torebkę, ale ręce przestały jej drżeć dopiero w okolicach May-fair. W prawej dłoni trzymała gazetę. Pan Wheelcr był znanym dramalopisarzem. Tyle wiedziała. Nic poza tym nie miało sensu.

Henrictta był siostrą pana Wheelera. Nie jego żoną. Pani Wheeler okazała się panną Whecler. Jak mogła myśleć inaczej? Była taka głupia, tyle razy się pomyliła.

Nadszedł czas, by wreszcie porozmawiać poważ­nie z Alasdairem. Nic zamierzała pozostawiać mu

w tej sprawie żadnego wyboru. Mogła nawet, jeśli nie miałaby żadnego mne»o wyjściu, położyć się w progu jego domu. Musiała postawie na swoim albo umrzeć. Chodziło o jej życic. Musiaia przejąć nad nim kon­trolę, lak jak powiedziała ciotka, musiała wreszcie przestać poświęcać się dla innych.

Myśl nie była miła, ale nawet jeśli Julia Crosby spodziewała się dziecka Alasdaira. Bsmce uznała, że miłość i wojna maja swoje prawa. Teraz jednak na­wet ta przeszkoda przestała istnieć. Była taka szczę­śliwa. Doznała ulgi. Nie. szalała po prostu z radości. Sir Alasdair Mac Lach km być może byl łajdakiem i uroczym nicponiem, ale, na lioga, by! jej pisany i musiała go zdobyć.

Wiatr smagał jej twa iv, i szarpał płaszcz, gdy szła skrótem przez niemal pusty park. Na ulicach też nie było ludzi. Przy Great Quecn Street panował bez­ruch, szeleściły tylko opadłe liście, a z eleganckiego powozu u wylotu ulicy wysiadał jakiś mężczyzna. Hsmee weszła na schody domu Alasdaira i głośno zapukała do drzwi.

Wellings otworzył drzwi i uśmiechnął sie szeroko.

- Dzień dobry, panno Ilamillon. Przyszła pani do panienki'.' Uśmiech zel/nl lekko. - Nie powin­na była pani posiać po Lydię?

- Nie, nie chcę się widzieć ani z I.ydią, ani z Sor-chą. tylko z sir Alasdaircm. Obudź go natychmiast. I powiedz mu. że nie wyjadę, dopóki nie zejdzie na dół i nie zamieni ze mną paru słów.

Wellings zawaha! się lekko.

- Chyba go nie ma- odparł. ■- Wyjechał do miasta powozem jakieś dziesięć minut temu.

iisniće /mięła gazetę, ale w tej samej chwili rozle­gło się kolejne pukanie do drzwi. Wellings zmarszczy! brwi.

- Przepraszam, panienko.

Otworzy! drzwi. W progu stal postawny jegomość, len sam, który wysiada! z powozu u wylotu ulicy. Nieznajomy wypełnia! sobą drzwi.

- Pan wybaczy... -zaczął szkockim akcentem. - Czy to rezydencja MacLachlanów ? Chyha pomyliłem domy.

Wellings otaksował ubranie mężczyzny.

- Obawiam się, ze sir Alasdair wyszedł. Mężczyzna odłożył kapelusz i zaczął rozpinać dłu­gi płaszcz.

- Och. jaka szkoda ■■■ powiedział i odwrócił się do drzwi. - Wnieście mój kulcr i walizy, Winters -krzyknął. - Chyba znaleźliśmy tego młodzieńca.

Wellings miał wyraźnie obrażoną minę.

- Czy sir Alasdair oczekuje panów?

- Wątpię - powiedział. Pod płaszczem miał grana­towy mundur marynarki wojennej. - Ale i tak mnie przyjmie, nie ma wyboru. Jestem jego krewnym. Ka­pitan Angus MacGregor. do usług. Gdzie jest siedzi­ba admiralicji?

Weliings wyciągną! ręko w stronę siedziby rządu.

- Zaraz za rogiem.

- Wspaniale, wspaniale - mruknął MacGregor -Jutro się tam wybiorę.

Służący kapitana wnosili bagaże, a usłyszawszy magiczne słowo ,.krewny'', Wellings wskazywał tylko, gdzie je mają siawiać. Rsmee obserwowała całą sce­nę rozszerzonymi oczyma.

Wuj Alasdaira okazał się najbardziej nieatrakcyj­nym mężczyzną, jakiego miała okazję poznać. Nie był wprawdzie tak niski, jak się wydawał, ale posturę miał byka. Rozczochrane, siwo-rude włosy sterczały mu bezładnie na wszystkie strony, twarz miał smagłą i pomarszczoną.

Brakowało mu kilku przednich zębów i miał chy­ba co najmniej dwukrotnie /.łamany nos. z którego łuszczyła się skóra, jakby uległ niedawno poparzeniu słonecznemu. Lewe oko zezowało okropnie jak u pi-nUa. który zapomniał włożyć opaskę.

Nagle kapitan MacGregor popatrzył na nią z zain­teresowaniem.

- Kim pani jest, jeśli łaska? I wchodzi pani czy wy­chodzi?

- Wchodzę - odparła nieco wyniośle. - Czekam na sii Alasdaira.

Kapitan otaksował ja w/rokiem.

- lak jak my wszyscy ■- powiedział niskim głosem. - Jakoś znajomo pani wygląda. Proszę mi przypo­mnieć swoje nazwisko.

- Hamilton - powiedziała, składając mu sztywny ukłon. - Esmee Hamilion.

- Ach tak! Panna Hamilton - powiedział kapitan, pocierając zarośnięty podbródek. - Alasdair wspo­minał, ze pani tu jest.

- Wcale mnie tutaj mc ma zaprotestowała gniewnie Iismće. - 1ó znaczy jestem, ale z wizytą.

- Naprawdę? - Kapitan odwrócił się do Wellingsa. który odprawił innych służących. - Proszę nam przy­nieść kawę i trochę whisky. Panna Hamilton i ja do­trzymamy sobie towarzystwa, dopóki nie wróci mój siostrzeniec

- Jest dopiero wpół do dziesiątej, sir.

- 'lak? - kapitan zmrużył oczy. - Co pani ma na myśli?

Wellings zbladł i popatrzył wymownie na Esmee. która tylko wzruszyła ramionami. Nie znała planów Alasdaira, ale z whisky czy bez, nie zamierzała się stad ruszać ani na krok.

- Będziemy w salonie. Wellings - powiedziała. -Z przyjemnością wypijemy kawę,

Kapitan poszedł za nią ciężkim krokiem do salo­nu. Zdziwiła się, ze Ala.sdair wspomniał o niej wujo­wi. Dlaczego lo zrobił? Rozpaczliwie szukała w pa­mięci jakiejś wzmianki na temat Angusa MacGrego-ra, ale nic nie przychodziio jej do głowy.

Odiozyla gazdę, w.skazaia imi krzesło i zajęła miejsce naprzeciwko. Kapitan usiadł i uderzył się ra­dośnie po kolanach.

- Tak więc jest pani najstarsza córką Rosannmd, prawda? - Odziedziczyła pani po niej urodę, trudno by więc było me poznać.

Zdziwiona Esmee zamrugała oczami.

- Znał pan moją maskę?

- Oczywiście - powiedział. - Szkocja to maty kraj, wszyscy się tam znają. Wielka była z niej piękność! Nigdy nie poznałem kobiety, która mogłaby się z nią równać, choć Bóg mi świadkiem, że próbowałem -zaśmiał się kapitan i pokręcił głową, jakby dopadły go wspomnienia.

lisinee uniosła brwi.

- Jak ją pan poznał?

- Podczas jej debiutu. Nigdy o mnie nie wspomi­nała?

Esmće pokręciła głową, kapitan posmutniał.

- Byłem nią zauroczony. .Juk wszyscy inni. którzy kiedykolwiek mieli okazję ją poznać. Wtedy awanso­wałem już na porucznika i dylem tak z siebie dumny, jak tylko dumny może być młody oficer.

Ta uwaga wzbudziła uśmiech Esmee.

- Chyba się domyślam. Kapitan przesiał się uśmiechać.

•- Oczywiście, kiedy przyszedłem na bal. wszystkie miejsca w karnecie miała już zajęte. To odebrało mi

trochę odwagi. Ale potem para pijanych hrabiczy-ków zac/ęla się kłócić o następny lanicc i dostrze­głem swoją szansę. ~ Podniósł wzrok na Lsmee i mru­gną! zdrowym okiem. - A Rosę wyszła ze mną do ogrodu i patrzyła na pojedynek.

- Jakie to romantyczne! - zauważyła. - A w końcu pan odpłynął i nigdy już jej nic zobaczył'.1

-■ Boże, nie! - powiedział kapitan. - Zalecałem się do niej rozpaczliwie co najmniej miesiąc. Naprawdę. Nawet się oświadczyłem, choć teraz: to się ni o/e wy­dawać nieroztropne! Proszę się nie śmiać, panienko. Kiedyś miałem wszystkie zęby i bujna, rudą czuprynę.

Hsmee popatrzyła na niego uważnie, próbując wy-obca/.ić sobie, jak wyęiądal zn mtodu, ale nie prz.y-szło jej to łatwo.

- I co się stało?

- Och, Rosę była zbyt mądra, żeby mnie przyjąć -odparł smutno. - Powiedziała, że nie wyjdzie za ma­rynarza, a ja byłem zbyt głupi, żeby zrezygnować z podróży. Nie mogę jej o to winić. Teraz dopiero wi­dzę, że tyli! wspaniaKch chłopaków wypłynęło w mo­rze i nigdy już nie wróciło.

Nagle Iisniee coś sobie przypomniała.

Czyżby to byt ten mężczyzna, o którym mówiła ciotka Rowena? Pierwsza miłość jej matki.' Wyda­wało się to niemożliwe. A jednak nie do końca. Mi­mo okropnej aparycji kapitan niewątpliwie był uro-c/.y. Hsmee złożyła dłonie na kolanach i wciągnęła głęboko powietrze.

- Jeśli to panu pomoże, to matka wspominała pa­na zawsze z. ogromnym sentymentem, kapitanie.

Kapitan uśmiechnął sie szeroko.

Pewnie - odparł z szerokim uśmiechem. - Za­wsze miała preiensje. ze dokonałem takiego wyboru. A ja jej powtarzałem, ze to ona mnie nie chciała.

I tak to się ciągnęło. Ale na zawsze po/ostaliśmy do­brymi przyjaciółmi.

- Ach tak... - Łismee wyprostowała plecy. -• Byli-ście zatem w kontakcie?

Kapitan wzruszy! ramionami.

- O ile pozwalały mi na to podróże. Czasem jakiś iist, jedno czy dwa spotkania na rok. Szkocja to nic jest, jak już mówiłem, wielki kraj, ale jakoś nigdy nie udało mi się jej złowić między jednym zamażpój-ścicm a drugim. Kiedyś jej nawet wspomniałem, że to ironia losu. Wszyscy jej piękni mężowie padali jak muchy, a ja byłem zdrowy jak ryba, choć brzydłem z dnia na dzień.

- I chciał się pan z nią ożenić? Znów wzruszy! ramionami.

- Ach, w marzeniach tak - powiedział. - Ale mo­że lepiej się stało... Rosamund miała wielki tempe­rament i gdybyśmy zostali małżeństwem, chyba by­śmy się pozabijali, a tak tylko czasem... nieważne...

Nagle w korytarzu rozległ się odgłos kroków i do środka wszedł Alasdair, zdejmując rękawiczki. Twarz miał lekko zaróżowioną od wiatru.

- Esmee! - zawołał, rozkładając ramiona. Hstnee instynktownie ruszyła w jego stronę i padła

mu w objęcia.

- Moja kochana! - tchnął w jej włosy. - Mówili, że wyszłaś na spacer. Nie powinnaś była tu przychodzić. Dlaczego na mnie nic z/AczekiUaś?

lismee odsunęła się trochę.

- Mam już tlość czekania, jesteś zbyt powolny. Kapitan odchrząknął głośno.

- Co trzeba zrobić, młodzieńcze, żeby dostać w tym domu trochę kawy'?

Alasdair odwróci! się i popatrzył na niego z niedo­wierzaniem.

- Angus! - krzykną). - Co...?

Wuj wstał i panowie serdecznie uścisnęli sobie ręce.

- Przyjechałem, kiedy tylko otrzymałem twój list -powiedział Angus. poważniejąc. - O dziecku. Prze­praszam, że to tak długo trwało.

Alasdair położył mu dłoń na ramieniu.

- Nieważne - odpari. - Wszystko już załatwione. Angus łypnął na hsmee.

- Widzę - mruknął. Alasdair zarumienił się lekko.

- Poza tym nie musiałeś przyjeżdżać aż do Londy­nu - dodał. ■ Lisi w zupełności by wystarczył.

Angus przenosił spojrzenie z Ałasdaiia na Fsmee.

- No, nie jestem całkiem pewien - powiedział. -Sprawa wymaga chyba większego zachodu.

Nagle Esmee ogarnęły złe przeczucia. Przysunęła się do Alasdaiia, który patrzył na wuja dziwnym wzrokiem. Wtedy wszedł Uawes z kawą i whisky, ale nikł nie zwrócił na niego uwagi.

- Zatem słucham cię, Angusie - powiedział Alas­dair, gdy służący opuścił pokój.

Angus wskazał Lsmee.

-Ona tez słucha - zauważył. - A to nie jest rozmo­wa przeznaczona dla uszu dam.

- Mów, wuju - nakazał Alasdair. - Skoro przyje­chałeś taki szmat drogi, widać sprawa jest na tyle ważna, że Lsmee musi się z nią równie/ zapoznać.

Wuj rozłożył ręce.

- No cóż. prawda jest taka... przerwał i westchnął ciężko. - A więc prawda jest laka, ze to dziecko... no cóż, ono nie jest twoje. Nie wiem, skąd wynikło to ca­łe zamieszanie i przykro mi, że przeze mnie miałeś takiego straciła.

- Nie moje? Ależ Sorcha jest moją córką. Wiem to od Esmee. Mylisz sie.

Angtis wolno pokręci) głową.

- Nic. chłopcze. Nic pamiętasz? To moja córka i nic zwale ci jej na kark. To nic byłoby uczciwe.

Lsmee popatrzyła na Alasdaira. który był blady jak ściana.

- Przecież lo niemożliwe - powiedziała. - Wiem. Byłam przy tym.

-■ Byłaś przy tym? Nie przypominani sobie. Hsmee poczuła, jak oblewa się rumieńcem.

- Słyszałam wyznanie mojej matki.

- Ach tak? -- spytał Angus. - 1 cóż ona takiego mó­wiła?

lismćc zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

- Zastała Achanalta w... krępującej sytuacji z jed­ną z pokojówek - przyznała. - /. taka ładną kokiet­ką, której /awszc musieliśmy pilnować... i ten widok doprowadził ją do furii. Wszyscy sWszeliśmy te kłót­nię.

Tak'.' - spytał kapitan. - Więc była zla? Mów da­lej, dziecko.

Alasdaii skrzyżował ręce na piersiach.

- Po co przywoływać takie stare dzieje? - zapytał. - Nic mam ochoty tego słuchać. Nie obchodzi mnie. kto sypiał / kucharkami. A poza tym. Angusie. Sor-chy nikt nikomu nie zwalał na głowę.

Nic doczekał się jednak żadnej icakcji na swoją przemowę. Hsmee wylewała z siebie potok słów, jak­by nic mogła go powstrzymać.

- Pobiegłam do pokoju - powiedziała. - Ostrzec ich. że slu/ba wszystko słyszy. Dziewczyna wciąż by­ła naga. okryła się tylko prześcieradłem. Wyrzuciłam ją. Rodzice nie zwracali na mnie uwagi, widziałam. ve mama uderzyła ojczyma. \ od lego się zac/ęlo.

Alasdaii" prychnąl z niedowierzaniem.

- Jak to1' Nic nic rozumiem.

- To proste. Ojczym oskarżył ją, ze nosi w tonie bękarta. Twierdził, że wie o tym od miesięcy. A po­tem... Boże... napluła mu w twarz i przyznała się. Powiedziała, że się z tego cieszy i posłała no do dia­bla.

Angus skinął głową. - Tak, była wścickia i szczęśli­wa, że wreszcie może mu dopiec.

- Owszem - przyznała Esmee. - Wpadła w praw­dziwą furię.

- To całkiem podobne do Rosamund - powiedział. -Ale przecież o mnie trudno być zazdrosnym, prawda1/

Esmee popatrzyła na niego dziwnie.

- Co pan ma na myśli?

- Spójrzcie lylko mi mnie - kapitan wskazał miej­sce po brakujących zębach. - Jaka zazdrość mógł­bym wzbudzić z takim brzuchem, posiwiałymi rudy­mi włosami i wyszczerbionym uśmiechem?

Alasdair uśmiechnął się gorzko.

- To jakaś bzdura!

- Posłuchaj mnie, chłopcze - powiedział Angus. -Przyłapała Achanalta z ładną dziewczyną i co, miała się pochwalić mną? Mną? Starym wilkiem morskim, który po dwudziestu pięciu latach na morzu stracił resztki urody? Nie, lepiej rzucić mu w twarz przystoj­nego młodzieńca. Poza tym Alasdair by) w tym cza­sie już o jakieś siedemset mil stamtąd. A ja lubiłem wracać do siebie, do domu, przynajmniej raz na jakiś czas, a Rosamund miała do mnie stabość. Nie chcia­ła widzieć mojej głowy wbitej na pul.

- Ale jak? - krzyknęła Esmee. - Jak ona mogła zrobić coś takiego Sorchy?

Alasdair usiadł na sofie i wtulił twarz w dłonie.

- To nieprawda - powiedział. - Nieprawda. Angus przechadzał się teraz tum i z powrotem

po pokoju i nie zwracał na niego uwagi.

- Rosa nic myślała o dziecku, tylko o zemście. Po­za tym nic przypuszczała, że umrze. 'lak jak my wszyscy sądziła, że zdąży jeszcze jakoś uporządkować swoje życic. Tak mi się przynajmniej wydaje.

Ilsmćc usiadła obok Alasdaira.

- Bozc!

-Nie! -powiedział stanowczo Alasdair. -Ja... ja to pamiętam, Angusie. Dlaczego mówisz takie rzeczy?

Nagle przestał chodzić po pokoju i popatrzył na niego z góry.

- Co takiego pamiętasz, chłopcze? Alasdair wzruszył ramionami.

- Byłem nieźle podcięty - przyznał. - I robiłem coś, o czym z góry wiedziałem, że będę tego żałował. Coś wstydliwego.

- 1 prawie ci się to udało - powiedział Angus, rzu­cając szybkie spojrzenie na Esmće.

- Co takiego? - spytał Alasdair. Co? Było jeszcze gorzej?

Angus przekrzywił głowę.

- Może nie gorzej - powiedział. - Ale czy jesteś pewien, że mam mówić o tym głośno?

- Dlaczego nie. u licha? - Alasdair wzniósł ręce do nieba.

Angus chichotał pod nosem.

- Chciałeś obsikać palmę lady Morwen! Alasdair uniósł gwałtownie głowę.

- Co takiego?

- Byteś pijany jak bela - ciągnął Angus. I strasznie chciało ci się sikać. Powiedziałeś, ze idziesz do toale­ty, ale pomyliłeś drzwi. Dowlokieś się jakoś za kotarę za podestem dla muzyków, potknąłeś o pudło na wio­lonczelę, zdjąłeś spodnie i nie mogłeś icli wiożyć.

Alasdair jęknął boleśnie,

- Chryste... Ta kotara... była aksamitna?

- Tak. mój panie. Kolejny jęk.

- Ktoś to widział?

Angus poklepał go serdecznie po ramieniu.

- Nic, ale panie przeżyłyby szok, gdyby ktoś odsło­nił wtedy kotarę - powiedział. - Nie, nie martw się. Zrobiliśmy porządek i doszedłem do wniosku, że czas się wynosić, zanim któryś z nas oberwie kuikę, tym bard/iej że wiedziałem, co mam na sumieniu.

Hsmee nie wid/iała nic śmiesznego w całej sytuacji. Wpadia w panikę. Kapitan MacCiregor był kochan­kiem jej matki? Boże, wydawało się jej to niewiary­godne. Matka wolała zawsze przystojnych nicponiów. Nie mogła sobie jej wyobrazić ze starym wilkiem morskim o twarzy jak stare siodło, i co się teraz sta­nie z Sorehą? Nie, jak to wszystko mogło się stać?

I przypomniała sobie nagle wszystkie kalumnie, jakie rzucała na Alasdaira.

- Boże! - przycisnęła ręce do policzków. - Ależ narobiłam bałaganu!

- Nie. bałaganu narobiła twoja matka, niech spo­czywa w spokoju.

Hsmee nie zwracała jednak na niego uwagi.

- Alasdairze, jestem ci winna najszczersze prze­prosiny.

Angus popatrzył na nią dziwnie.

- Dlaczego? - spytał. - Co takiego zrobiłaś? Esmće wbiła wzrok w dywan. Zrobiło się jej nie-

dobrze.

- Powiedziałam tyle okropnych rzeczy! Nie mogę nawet o tym spokojnie myśleć!

Alasdair nie wydawał się jednak zainteresowany jej przeprosinami. Wciąż patrzył niespokojnie na wuja.

- Jesteś pewien, Angusie? - spyta! pustyni głosem. - Próbowałem się ostatnio pogodzić z czymś, co

uznałem za prawdę. To dziecko jest dla mnie bardzo ważne.

-- Oczywiście, chłopcze - powiedział Angus zmę­czonym głosem, - Jestem o tym przekonany.

Esmćc położyła dłoń na ramieniu Alasdaira.

- Sorcha ma rzeczywiście oczy MacGregorów - po­wiedziała. - I chyba twój wuj ma rację co do mamy. Postąpiła po prostu krótkowzrocznie. Poza tym ciot­ka Rowena... powiedziała mi coś... ale to nieważne. Wybacz mi wszystko, co kiedykolwiek ci zarzucałam.

Alasdair ujął jej twarz w obie dłonie.

- Nie myliłaś się tak bardzo, moja droga -odparł. - Muszę przyjąć chyba do wiadomości wyznania wu­ja. Nie ma powodu, by kłamać. Ale okropna prawda jest taka, że to mogłem być ja. I choć tak nie jest. to chyba po raz pierwszy w życiu wolałbym, żeby tak by­ło. Wicie razy w życiu postąpiłem jak łajdak. Ile? Nie pamiętam.

Angus patrzył na nich z zainteresowaniem.

- Co byś wolał, chłopcze'?

Alasdair popatrzył wujowi w oczy i zacisnął szczęki.

- Angusie, nie chcę z tobą walczyć, ale nie oddam Sorchy.

Angus cofnął się ze zdziwieniem.

- Chcesz zatrzymać dziecko? - spytał. - Myślałam, że wychowuje ją panna Ha milion.

Esmee pociągnęła żałośnie nosem.

- Tak było, ale ciotka Rowena... Angus zaśmiat się cicho.

- Ach, Rowena - powiedział. - Ją też pamiętam.

- Angusie, to przestaje być zabawne. Angus podniósł ręce do góry.

- Wiesz chłopcze, co powtarza twoja babka: kur­czaki zawsze wracają do gniazda. Ale tym razem jak widać, pomyliły kurnik.

Alasdair zmarszczył brwi.

- Tak mówi ta? - spytał i zacisnął dłonie w pięści. -Więc Sorcha znalazła tu swoje gniazdo i tu zostanie

- powiedział. - Wychowywałem ją jak własną córkę. Nie zna innego ojca. Achanait nie zwracał na nią przecież najmniejszej uwagi i mówię ci, że tak łatwo jej nie oddam.

Hsmee zaczęła rozumieć, ze Alasdair mówi po­ważnie. Naprawdę nie zamierza! rezygnować z Sor-chy. Byt naprawdę wściekły. Mięsień na policzku drgał mu niebezpiecznie.

Angus usiadł i podrapał sie po głowie.

- To cóż tu można zrobić? ■- mruknął. - Sam Pan Bóg wie, że marynarz nic może wychowywać dziec­ka. Nie miałem nawet takiego zamiaru. Ale chce dla niej jak najlepiej. Prawda jest taka, ze ona - wskazał na Hsmee - ona ma większe prawa do małej niż ty czy ja. Poza tym kobiety znają się lepiej na wychowa­niu dzieci.

- Ja wiem, co jest najlepsze dla Sorchy - warknął Alasdair. - Rozumiem ją. Wychowam ją razem z Hsmee.

Angus zrobił stropioną minę.

- Myślałem, że Esmee mieszka z Roweną.

- Tak, to kolejny problem, jaki zamierzam rozwią­zać - powiedział Alasdair, pogrzebał w kieszeni i wyją! z niej aksamitne pudełko. Było zielone, po­dobnie jak to. w którym były perły, tylko mniejsze. Położył je obok serwisu i posłał Hsmee wyzywające spojrzenie. Ale o tym podyskutujemy na osobności

- dodał.

- Ach! - westchnął Angus i w.slai. - To mogę pójść na górę ze szklaneczką whisky?

Alasdair machnął rękaw stronę drzwi.

- Tak, tak - powiedział. - Idź. Idź koniecznie.

MacGregor stanął obok Esmec i położył jej rękę na ramieniu.

- Nic bój się, kochanie. Jestem bogaty i zadbam

0 Sorchę. Zresztą i tak potrzebuję spadkobiercy. Esmee popatrzyła mu w oczy.

- Ale co my jej powiemy?

Angus poklepał ja łagodnie po ramieniu.

- Kiedy będzie pełnoletnia, możesz jej powie­dzieć, co chcesz. Zostanie lady Sorchą Guthrie. two­ją ukochaną młodszą siostrzyczką. Achanalt temu nie zaprzeczy, nie zrobi skandalu, a jeśli nawet, za­biję go. Możesz jej też powiedzieć, że jej rodzice bardzo ją kochali, ale zmarnowali sobie życic, choć pragnęli dla niej wszystkiego najlepszego. Możesz też zmienić jej nazwisko i powiedzieć, że jest twoją córką... twoją i Alasdaira, bo nią przecież będzie, prawda?

Esmćc otworzyła usta i znów je zamknęła.

- No cóż. Przynajmniej nie brakuje nam pomysłów. Angus popatrzył na nią raz jeszcze i wziąt do ręki

karafkę z whisky.

- Masz jeszcze czas, więc się zastanów - poradził. - Ale tak czy inaczej, dziecko potrzebuje obojga ro­dziców, prawda? A rodzicami nie są ci, którzy cię po­częli, lecz ci, którzy obdarzyli cię miłością.

Wolno skinęła głową.

- To prawda.

Angus wyszedł i cicho zamknął za sobą drzwi. Alasdair patrzył za nim z niedowierzaniem.

- Co za dzień! A nawet nie skończył się ranek! Co na to wszystko powiesz?

- Jestem w szoku - Esmee też wciąż patrzyła na drzwi. - Wyobraź sobie tylko, kapitan MacGregor

1 moja matka! Ale on chyba był jej wieiką miłością. Mam teraz zamęt w głowic.

- Ja czuję się tak już od kilku tygodni - odparł Alasdair. - A o co chodzi z ta wielką utracona miło­ścią?

Esmee położyła mu rękę na policzku.

- Och, to taka romantyczna historia, którą opo­wiedziała mi ciotka. Ku przestrodze.

Alasdair popatrzył na nią czule

- Rozumiem. A jaki płyną! z niej morał? Esmee pocałowała go delikatnie w usta.

- Ze powinno się zawsze słuchać głosu swego ser­ca - powiedziała. - Bo czasem pierwsza miłość jest tą prawdziwą i nie wolno jej stracić za żadną cenę.

-Ach tak!

-Tak - potwierdziła. - Moja matka postąpiła ina­czej, co stało się przyczyną jej wszystkich nieszczęść. Ja chcę być mądrzejsza, chwycić to, co przeznaczył mi los i kurczowo się tego trzymać. Może będę szczę­śliwa. Może nie podzielę losu matki.

Alasdair pogłaska! ją po policzku.

- Moja kochana, nie znalem żadnej kobiety po­dobnej do ciebie. Ty jesteś po prostu Esmec. Ideal­na Esmee.

Hsmec zdobyła się na uśmiech.

- Tobie za to daleko do ideału - powiedziała. -Masz strasznie dużo wad i postępujesz jak łotr. Nie­stety, nie potrafię się oprzeć tej kombinacji.

Alasdair przykuł ją wzrokiem.

- Bytem takim głupcem. 1 zrozumiałem to dokład­nie jeszcze przed wizytą Angusa.

- 'lak, to prawda, byłeś głupcem - potwierdziła. W oczach błysnęły mu wesołe iskierki.

- Może powinniśmy zacząć od początku'? Co tu robisz? Nie powinnaś przychodzić tu sama...

- Tak. chyba już o tym wspominałeś - powiedzia­ła, podnosząc gazetę.

- Co to jest? Dzisiejsza gazeta? Ta sama, która czytałem, zanim wyruszy!cm na Grosvenor Street?

Popatrzyła na niego nieśmiało. ~ Więc wiesz już. że zerwałam zaręczyny z Wyn-woodem? Posmutniał.

- Tak. pojechałem od razu do twojej ciotki i do­wiedziałem się. że wyszłaś. Nie będę udawał, że się nie cieszę. I nie pozwolę, żebyś mi znów uciekła. Nie chcę, byś żyła u boku takiego łotra jak ja, ale jednak zamierzam cię o to prosić, jeśli się zgodzisz. Kocham cię całym sercem.

- I ja ciebie kocham - powiedziała, ujmując jego dłonie. - Przyszłam tu, by rzucić się na ciebie jak nie­rządnica. Wiem, że ryzykowne jest życie z człowie­kiem o twojej reputacji, aie zamierzam się na to zde­cydować, niezależnie od konsekwencji.

Uśmiechnął się do niej czarująco.

- Och, nie będzie się to kosztowało zbyt wiele wy­siłku. Szczególnie jeśli zamierzasz się zachować jak nierządnica. - Przesta! się uśmiechać. - Mam tylko nadzieję, że Ouin mnie za to nie znienawidzi.

- Och, Quin ma inne sprawy na głowie - mruknę­ła. - Chyba nawet nie zauważył, że wyjechałam.

- Drań! Nie wierzę!

Esmćc uśmiechnęła się ukradkiem.

- Lepiej uwierz. Ale to całkiem inna historia. Jeśli chodzi jednak o tę gazetę, to coś jeszcze zwróciło w niej moją uwagę.

- Ha! - wykrzyknął, podążając wzrokiem za jej palcem. - A niech mnie! Nie doczytałem do końca! Cieszę się, że Wheeler postąpił honorowo wobec Ju­lii. To mi oszczędzi pojedynku.

Esmee postukała niecierpliwie palcem w gazetę.

- Diaczego mi nie powiedziałeś, że Henrietta Whecler to jego siostra?

Popatrzył na nią nieprzytomnie.

- A po co? Ledwo ją znam. Co za różnica? Esmee wzruszyła ramionami.

- Nieważne. Tak więc pan Wheeler jest ojcem dziecka pani Croshy?

- Tak twierdzi Julia. A co? Posądzałaś o to mnie? Esmee pokręciła głową.

- Chyba ci nie uwierzyłam.

Alasdair popatrzył na nią ponuro i znów posmut­niał.

- Prawda jest taka, że to mogło być moje dziecko. I wcale się tym nie szczycę. Ale nie jest moje, a Julia wyszła za mąż za Whcełera. Życzę im wiele szczęścia.

- W takim razie wszystko jasne. A teraz powiedz mi, co masz w tym pudełeczku? - spytała Esmee.

Alasdair opuści! wzrok, ciemne rzęsy przysłoniły mu oczy.

- Coś, co kupiłem dla ciebie już dawno. Zanim przyjechała twoja ciotka i wywróciła do góry nogami moje życie.

- Zanim przyjechała ciotka? - powtórzyła. - Cie­kawe! Czy mogę to teraz dostać?

- Nie - odparł, biorąc do ręki pudełko i lekko uchylając wieczko. W środku leżał pierścionek z sza­firem i brylantem, na który wydal prawdziwą fortunę kiJJca tygodni wcześniej.

Otworzyła szeroko oczy.

- Nie? "

- Nie - zatrzasnął pudełko. - Najpierw musisz przyjąć moje oświadczyny i przyrzec, że pomożesz mi wychować Sorchę i dziewięcioro innych dzieci, jakie będziemy mieć.

- Muszę? - spytała, sięgając po pudełko. - Ale dlaczego dziewięcioro?

Alasdair schowa! pudełko za plecami.

- Bo mamy dziewięć wolnych krzesełek w pokoju dziecinnym - powiedział. - A dobry Szkot nigdy ni­czego nie marnuje, prawda?

Esmće cofnęła się i zmarszczyła brwi.

- Dlatego je kupiłeś? Ale chyba nie planowałeś...

- Nigdy niczego nie planowałem - odparł. - Ale babka MacGregor twierdzi, że intuicja płata nam czasem figle.

Esmće odebrała mu zręcznie pierścionek.

- Nie poślubiam cię dla intuicji - powiedziała, otwierając pudełko. -A już na pewno nie dla powie­dzonek twojej babci. Ale ten pierścionek! Kochany! 'Io całkiem co innego! Dla takiego pierścionka mo­głabym wyjść nawet za... Angusa.

Z tłumionym przekleństwem Alasdair popchnął ją na kanapę i przytulił.

- Nie, moja kochana szkocka dziewczynko! Albo Alasdair MacLachlan, albo nikt. Nie oddam cię już nigdy żadnemu mężczyźnie.

Esmee popatrzyła na niego spod rzęs. -■ Nie? - spytała, pocierając prowokująco udem o jego udo. 1 z niezłym skutkiem.

- Nie, nawet za tysiąc lat - przysiągł. ■- 1 jeszcze ty­siąc lat później.

Na twarz Ksmee wypłynął spokonw. szczęśliwy uśmiech.

- W takim razie wstań i zamknij (e drzwi - szepnę­ła, opuszczając rzęsy. - Zostało ci dziewięć krzese­łek, a i tak zmarnowałeś już mnóstwo czasu.

---