Cechy dramatu Szekspira: odejście od trzech klasycznych jedności: miejsca, czasu i akcji, sceny zbiorowe, w których jednocześnie prowadzi dialogi wiele osób, mieszanie scen realnych z fantastycznymi, wnikliwsza analiza charakterów ludzkich niż we wcześniejszych dramatach, wyraźne dominowanie jej nad wydarzeniami zewnętrznymi, dynamiczny charakter bohaterów, nieprzestrzeganie czystego gatunków dramatu (trag. i kom.), mieszanie ich głównych cech.
"Hamlet" Szekspira - dramat o miłości i nienawiści. Monolog potwierdza wewnętrzne rozdarcie Hamleta - istotę jego natury.
Hamlet" to dramat zemsty. Tragizm Hamleta polega na tym, że musiał dokonać zbrodni wbrew swej szlachetnej naturze.
W szekspirowskich dramatach Makbet i Hamlet autor zaprezentował złożoność natury ludzkiej. W dziejach bohaterów - przecież zupełnie różnych - Szekspir uważnie prześledził wpływ, jaki mają na człowieka żądze i namiętności, przemianę psychiczną, jaka dokonuje się w bohaterze, wreszcie wahania i rozterki osób. Makbet i Hamlet są różni: Makbet to człowiek czynu, Hamlet przeżywa męczarnie duchowe i właśnie niemoc czynu jest jego problemem.
Makbet jest tytułowym bohaterem dzieła Szekspira, wodzem wojsk, krewnym Dunkana. Jest on postacią niezwykle dramatyczną. Na początku utworu sprawia wrażenie człowieka prawego. Szanuje króla i służy mu z całym szacunkiem. Makbet pała żądzą władzy, ale nie może jej pogodzić z uczciwością i szlachetnością.
Przede wszystkim miłość do żony i jej namowy popychają go do krwawej zbrodni, po której przez jakiś czas nie może się otrząsnąć. Dręczą go wyrzuty sumienia, ale wkrótce i one ustępują miejsca chęci zdobycia władzy. Nawet chwilowe zjawy w postaci ducha Banka nie mogą go zawrócić ze złej drogi. Początkowo dobrze zapowiadające się rządy zamieniają się w terror. Wszyscy, nawet najważniejsi panowie, czują się zagrożeni u boku obłąkanego tyrana, zdolnego do wydawania na śmierć niewinnych kobiet i dzieci.
Makbet traci powoli wszelkie ludzkie uczucia. Nie odczuwa nawet strachu, o którym dawniej udawało mu się zapomnieć jedynie w wirze walki. Kolejne przepowiednie czarownic jeszcze bardziej utwierdzają go w przekonaniu, że jest nietykalny, lecz wkrótce sam odkrył, jak mylne były jego poglądy. Nie próbuje się nawet bronić przed wymierzeniem sprawiedliwości i śmiercią.
W gruncie rzeczy Makbeta nie można uważać za postać zupełnie negatywną, gdyż jego postępowanie było ściśle uwarunkowane zaistniałą sytuacją, a walka dobra ze złem tocząca się w jego duszy wzbudza tylko litość i współczucie czytelnika.
Cechy dramatu Szekspira: odejście od trzech klasycznych jedności: miejsca, czasu i akcji, sceny zbiorowe, w których jednocześnie prowadzi dialogi wiele osób, mieszanie scen realnych z fantastycznymi, wnikliwsza analiza charakterów ludzkich niż we wcześniejszych dramatach, wyraźne dominowanie jej nad wydarzeniami zewnętrznymi, dynamiczny charakter bohaterów, nieprzestrzeganie czystego gatunków dramatu (trag. i kom.), mieszanie ich głównych cech.
"Hamlet" Szekspira - dramat o miłości i nienawiści. Monolog potwierdza wewnętrzne rozdarcie Hamleta - istotę jego natury.
Hamlet" to dramat zemsty. Tragizm Hamleta polega na tym, że musiał dokonać zbrodni wbrew swej szlachetnej naturze.
W szekspirowskich dramatach Makbet i Hamlet autor zaprezentował złożoność natury ludzkiej. W dziejach bohaterów - przecież zupełnie różnych - Szekspir uważnie prześledził wpływ, jaki mają na człowieka żądze i namiętności, przemianę psychiczną, jaka dokonuje się w bohaterze, wreszcie wahania i rozterki osób. Makbet i Hamlet są różni: Makbet to człowiek czynu, Hamlet przeżywa męczarnie duchowe i właśnie niemoc czynu jest jego problemem.
Makbet jest tytułowym bohaterem dzieła Szekspira, wodzem wojsk, krewnym Dunkana. Jest on postacią niezwykle dramatyczną. Na początku utworu sprawia wrażenie człowieka prawego. Szanuje króla i służy mu z całym szacunkiem. Makbet pała żądzą władzy, ale nie może jej pogodzić z uczciwością i szlachetnością.
Przede wszystkim miłość do żony i jej namowy popychają go do krwawej zbrodni, po której przez jakiś czas nie może się otrząsnąć. Dręczą go wyrzuty sumienia, ale wkrótce i one ustępują miejsca chęci zdobycia władzy. Nawet chwilowe zjawy w postaci ducha Banka nie mogą go zawrócić ze złej drogi. Początkowo dobrze zapowiadające się rządy zamieniają się w terror. Wszyscy, nawet najważniejsi panowie, czują się zagrożeni u boku obłąkanego tyrana, zdolnego do wydawania na śmierć niewinnych kobiet i dzieci.
Makbet traci powoli wszelkie ludzkie uczucia. Nie odczuwa nawet strachu, o którym dawniej udawało mu się zapomnieć jedynie w wirze walki. Kolejne przepowiednie czarownic jeszcze bardziej utwierdzają go w przekonaniu, że jest nietykalny, lecz wkrótce sam odkrył, jak mylne były jego poglądy. Nie próbuje się nawet bronić przed wymierzeniem sprawiedliwości i śmiercią.
W gruncie rzeczy Makbeta nie można uważać za postać zupełnie negatywną, gdyż jego postępowanie było ściśle uwarunkowane zaistniałą sytuacją, a walka dobra ze złem tocząca się w jego duszy wzbudza tylko litość i współczucie czytelnika.