Egzystencjozjalizm jako sposób myślenia o świecie i doktryna filozoficzna

Egzystencjozjalizm- kierunek filozoficzny występujący także w literaturze pięknej ,rozwijał się głównie w Niemczech i we Francji, kulminacja przypada na lata 40 i 50.Wedłóg egzystencjon. właściwym przedmiotem badań jest indywidualna istota człowieka i jego rola w świecie.

Co interesuje egzystencjon. : czas, przemijanie, cierpienie, choroba, miłość, śmierć.

Wg. egzysten. jest rozdarta rzeczywistość w sferze rzeczy i świadomości to prowadzi do alienacji, wyobcowania człowieka. Twierdzili oni że niepodlegają ani historycznemu, ani społecznemu zdeterminowaniu. Jednostka jest całkowicie wolna i jako taka decyduje o sensie swojego istnienia i ponosi pełną odpowiedzialność za swoje czyny .To stwarza poczucie samotności i zagubienia , zagrożenia w świecie. Także poczucie beznadziejności istnienia i lęku zwłaszcza przed śmiercią . Duzy wpływ na rozwój tego miała filozofia Duńczyka Sorena Kirkegaard.

***Rozwinął się on w 2 kierunkach :egzystencjonal.: MartinHeidegger, Żampol Sartre, Karol Jaspers, Albert Cani . Chrześcijański: Dżosz Marcel

Poglądy egzysten. Francuskich:

1)Istnienie czyli egzystencja-wyprzedza esencję czyli istotę, nie istnieje coś takiego jak natura.

2)Egzystencja ludzka jest bytem istot świadomych siebie w przeciwieństwie do rzeczy.

3)Człowiek jest świadomy swego zagrożenia w świecie ,stąd potrzeba działania człowieka(żeby istnieć musi się buntować). Człowiek jest słaby, ale myśli co daje mu godność przewagę nad światem.

4)Istnienie ludzkie kończy się śmiercią i jest to absolutny koniec wszystkiego. Nie ma Boga życia poza grobowego .

5)Człowiek jest wolny nieustannie musi dokonywać wyborów w ten sposób tworzy siebie, musi za swoje czyny ponosić odpowiedzialność .

6)Życie człowieka jest absurdalne, niczym uzasadnione. „Absurdem jest żeśmy się urodzili i absurdem, że umrzemy”

7)To wszystko tworzy w człowieku trwogę, niepokój egzystencjalny, rodzi pesymizm, uczucie zagrożenia(pesymizm-człowiek sam dąży do śmierci).

Etyka egzystenc.: Nawołują oni do przekroczenia własnych możliwości.