1. FAZY ISTNIENIA OBIEKTU TECHNICZNEGO
Wa- wartościowanie
H- handel
Ma- magazynowanie
Obiekt techniczny- pojecie pierwotne, każdy dowolny wytwór cywilizacji technicznej człowieka
Eksploatacja-jest to ciąg działań procesów i zjawisk związanych z wykorzystywaniem obiektów technicznych przez człowieka.
Użytkowanie-jest to wykorzystywanie obiektów technicznych zgodnie z ich przeznaczeniem i właściwościami funkcjonalnymi.
Obsługiwanie-jest to przywracanie obiektowi technicznemu wymaganych właściwości funkcjonalnych przez wykonywanie przeglądów, regulacji, konserwacji, napraw i remontów.
Likwidacja-problem likwidacji obiektu technicznego powinien być brany pod uwagę na etapach jego projektowania, wytwarzania i eksploatacji.
Recycling- jest to takie podejście do likwidacji, które wskazuje na możliwość powtórnego wykorzystania poszczególnych części, czy też materiałów odzyskanych z likwidacji obiektów.
2. POTRZEBA NAUKI O EKSPLOATACJI
Konstruktor i technolog nie zawsze dostrzegają w pełni złożone problemy eksploatacji.
Zgodnie z zasadą ekonomiczności należy ekonomicznie konstruować, wytwarzać i eksploatować urządzenia.
Eksploatatora urządzenia nie wykształci się ucząc go tylko konstrukcji i technologii.
1.PRZEDMIOT TEORII EKSPLOATACJI
Eksploatacja- to ogół zdarzeń, zjawisk, działań i procesów jakim podlega i w jakich uczestniczy dane urządzenie od chwili zakończenia jego procesu wytwarzania, aż do jego likwidacji. Eksploatacja zajmuje się stosowaniem wszelkich urządzeń przez człowieka.
Teoria eksploatacji (eksploatyka)- powstała dzięki prakseologii, teorii systemów oraz teorii układów względnie odosobnionych, czyli cybernetyce.
Wyróżniamy eksploatyki szczegółowe:
-eksploatykę maszyn technologicznych
-eksploatykę samochodów, itp.
Naukowa struktura teorii eksploatacji
Opisowy model eksploatacyjny- jest przedstawiony w danym języku etnicznym oraz co najmniej za pomocą pewnych symboli rysunkowych.
Formalny model eksploatacyjny- jest to taki model eksploatacyjny, który jest przedstawiony w języku logiki formalnej i teorii mnogości.
Matematyczny model eksploatacyjny- jest to model eksploatacyjny ujmujący istotne zależności ilościowe, który jest przedstawiony w języku matematyki.
Pragmatyczny model eksploatacyjny- jest to taki model eksploatacyjny, który przedstawiony jest w języku decydenta danego fragmentu modelowanej rzeczywistości eksploatacyjnej.
Powiązania teorii eksploatacji z innymi dziedzinami nauki.
Przykłady:
-eksploatyka maszyn, urządzeń elektronicznych
-teoria użytkowania urządzeń, obsługiwania,
sterowania, eksploatacji urządzeń
-diagnostyka techniczna
-teoria zużycia, tarcia i smarowania
PROCES TECHNICZNY I JEGO SKŁADOWE
Proces techniczny- jest to całokształt działań mających na celu zmianę stanu przedmiotu, w trakcie którego należy obmyślić i wytworzyć urządzenie przydatne do realizacji celów działań, obmyślić i zorganizować użytkowanie urządzeń, a także zapewnić niezbędne środki podtrzymujące ich działanie, aż do osiągnięcia postawionych zadań. Proces techniczny ma na celu przekazywanie urządzeniom wielu złożonych czynności wykonywanych dotąd przez człowieka.
Pr- programowanie ,Prz- przygotowanie, R- realizowanie ,O- ocenianie
Proces projektowy to działanie techniczne związane z opracowaniem wymagań i warunków technicznych modelu urządzenia, a także sprawdzenie słuszności założeń projektowych i możliwości osiągnięcia wymagań technicznych oraz przeprowadzenie badań, dokumentacji technicznej i prototypu urządzenia.
Proces wytwórczy, są to działania techniczne związane z zaplanowaniem produkcji, przygotowaniem technicznym bazy produkcyjnej, wytworzeniem urządzenia oraz oceną jakości urządzenia.
Proces operacyjny to działanie techniczne związane z programowaniem eksploatacji nowego urządzenia, zorganizowaniem i realizowaniem jego użytkowani, a także oceną użytkowania w systemie eksploatacji oraz utrzymaniem lub odtworzenie stanu zdatności urządzenia.
Schemat podziału procesu operacyjnego.
Proces zarządzania PZ, to cykl działań związanych ze zbieraniem informacji potrzebnych do programowania, realizowania i oceniania eksploatacji oraz polegający na podejmowaniu stosownych decyzji.
Proces eksploatacji, to cykl zdarzeń związanych z wykorzystaniem przez ludzi urządzeń sprawnych w celu zaspokojenia potrzeb społeczno-gospodarczych oraz działań niezbędnych przy postępowaniu z urządzeniami niesprawnymi w celu odtworzenia ich sprawności.
Proces użytkowania, to cykl zdarzeń związany z działaniem sprawnych urządzeń technicznych, a także zdarzenia związane z kontrolą zmiany stanu technicznego urządzeń.
Proces obsługiwania obejmuje zdarzenia i operacje związane z kontrolą, utrzymywaniem lub odtwarzaniem stanu zdatności urządzenia.
WYMAGANIA EKSPLOATACYJNE
Zasadniczym dążeniem w budowie eksploatacji maszyn jest zapewnienie jak najdłuższego prawidłowego działania.
Przedstawione wymagania eksploatacyjne należy brać pod uwagę na etapie projektowania i wytwarzania obiektu technicznego, gdyż ich spełnienie decyduje o poziomie jakości eksploatacji.
Środki, które mogą zapewnić osiągnięcie wymaganej niezawodności:
-maksymalne wykorzystanie osiągniętego poziomu organizacji pracy i technologii (etap projektowania i wytwarzania)
-zapobieganie błędom popełnianym przez ludzi w trakcie produkcji
-kontrola techniczna jakości materiałów, części zespołów i całych obiektów
Czynniki mające wpływ na niezawodność:
-jakość surowców oraz części i zespołów
-stan parku maszynowego i narzędzi
-rozpoznanie uszkodzeń i ich przyczyn
-kontrola działania obiektów w trakcie eksploatacji
-technologiczność konstrukcji (podatność konstrukcji na wytworzenie przy danym poziomie techniki)
-techniczne możliwości przeprowadzania procesów technologicznych
-wady ukryte
Rodzaje działań w procesie eksploatacji
Zasilanie- dostarczenie do obiektów technicznego materiałów (masy), energii (elektrycznej, cieplnej, itp.) oraz informacji.
Optymalna strategia procesu eksploatacji to strategia ukierunkowana na minimalizację wszystkich kosztów związanych z użytkowaniem, obsługiwaniem, zasilaniem i zarządzaniem.
Dokumentacja eksploatacyjna obiektu technicznego musi obejmować:
1.Podział obiektu technicznego na elementy, które będą wspólnie poddawane naprawom.
2.Terminy dokonywania przeglądów i napraw.
3.Potrzeby w zakresie serwisu i napraw.
4.Wymogo BHP na etapie użytkowania oraz w zakresie ochrony środowiska.
5.Przyjęte zasady użytkowania i obsługiwania.
Dyrektywy praktyczne dotyczące usprawnienia eksploatacji:
1.Usprawnienia muszą mieć podstawy badań naukowych.
2.Należy pozyskiwać ludzi dla idei usprawniania.
3.W jak największym stopniu należy stosować komputerowe wspomaganie eksploatacji.
4.Istotne usprawnienia eksploatacyjne wymagają stosunkowo długiego czasu.
5.Usprawniając fragment systemu eksploatacji należy pamiętać o całości systemu.
6.Usprawnienia mają walor krótko czasowy.
Głównym celem polityki eksploatacyjnej jest uzyskanie optymalnej trwałości i niezawodności oraz wykorzystanie obiektów technicznych w założonym czasie przy minimalnym zużyciu materiałów i pracy ludzkiej, a tym samym przy maksymalnej ich produktywności.
PODZIAŁ PROBLEMATYKI EKSPLOATACYJNEJ.
Problemy do rozwiązania w eksploatacji można podzielić:
1.Z punktu widzenia funkcji spełnianych przez urządzenie (urządzenia podstawowe i pomocnicze).
2.Z punktu widzenia organizacji i kierowania zagadnieniami eksploatacji (złożoność urządzenia i liczba urządzeń, miejsce człowieka w działaniu urządzenia).
3.Z punktu widzenia roli spełnionej przez urządzenie (użytkowanie i obsługiwanie).
4.Z punktu widzenia kolejnych faz istnienia obiektu technicznego.
Jakość eksploatacyjna urządzenia określana jest przez:
-niezawodność
-trwałość
-podatność obsługową i diagnostyczną
-małą masę i niskie koszty eksploatacji
-walory użytkowe
Elementarne procesy użytkowania i obsługiwania
Na użytkowanie i obsługiwanie składają się procesy elementarne i uniwersalne.
Procesy elementarne są znamienne tylko dla określonych podsystemów systemu eksploatacji.
Procesy uniwersalne to takie, które występują w różnych podsystemach.
PROCESY ELEMENTARNE |
WYSTĘPOWANIE W PODSYSTEMACH |
|
|
UŻYTKOWANIA |
OBSŁUGIWANIA |
INFORMACYJNE |
+ |
+ |
STERUJĄCE |
+ |
+ |
PRODUKCYJNE |
+ |
- |
ZASILAJĄCE |
+ |
+ |
DESTRUKCYJNE |
+ |
+ |
KONTROLNE I DIAGNOSTYCZNE |
+ |
+ |
PRZEGLĄDOWE |
+ |
+ |
NAPRAWCZE |
- |
+ |
EKONOMICZNE |
+ |
+ |
SOCJALNE |
+ |
+ |
Można wyróżnić następujące rodzaje działań w ramach eksploatacji i wokół procesów eksploatacji wymagających odpowiednich zasobów informacji.
1.Działania organizacyjne.
2. Działania techniczne.
3. Działania ekonomiczne.
4.Destrukcyjne oddziaływania czynników zewnętrznych na urządzenie.
5.Stosunki międzyludzkie.
ŁAŃCUCH DZIAŁANIA
Model prakseologiczny łańcuch działania
Łańcuch działania- jest to uporządkowana trójka elementów działających, z których pierwszy spełnia funkcję przedmiotu (sprawcy), który znając cel inicjuje działanie. Drugi pełni role pośrednika (narzędzia), które pośredniczy w działaniu. Trzeci zaś pełni role przedmiotu (tworzywa), na którym jest zlokalizowany cel działania.
*
Przykłady łańcuchów:
-operator obrabiarki + obrabiarka z oprzyrządowaniem + przedmiot obrabiany
-pracownik remontowy + narzędzia remontowe + remontowana obrabiarka
Warunki, które musza być spełnione:
1.Podmiotami działania mogą być tylko ludzie lub zespoły ludzkie.
2.Pośrednikami działania mogą być ludzie lub urządzenia.
3.Przedmiotami działania mogą być ludzie lub urządzenia.
PODZIAŁ ŁAŃCUCHÓW DZIAŁANIA
Wyróżniamy łańcuchy proste i złożone:
Łańcuchy proste-wszystkie ogniwa łańcucha występują w liczbie pojedynczej, jeżeli nie to mamy łańcuch złożony.
P- zbiór uniwersalny
C- zbiór ludzi i zespołów ludzkich
U- zbiór urządzeń i grup urządzeń
R- zbiór reszty
k, m, n- obiekty działające należące do zbioru P
Relacja użytkowania- mówimy, że obiekt k użytkuje obiekt m (k ↓ m) wtedy i tylko wtedy, jeżeli istnieje z*P, że trójka uporządkowana elementów k, m, z tworzy łańcuch działania.
*)
Relacja obsługiwania- mówimy, że obiekt k obsługuje obiekt m wtedy i tylko wtedy, gdy istnieje takie y należące do zbioru P, że trójka uporządkowana elementów k, y, m stanowi łańcuch działania.
*)
Relacja eksploatowania- mówimy, że k eksploatuje m wtedy i tylko wtedy gdy k użytkuje m lub k obsługuje m.
Przykłady łańcuchów działania:
- robotnik doglądający dwóch obrabiarek
Otoczenie łańcucha działania
linie łączące informacyjne
linie łączące zasileniowe
Łącza informacyjne, na wejściu- rozkazy i polecenia dla przedmiotu, na wyjściu- sprawozdania i meldunki
Łącza zasileniowe, na wejściu-materiały i energia, na wyjściu- energia i materiały przetworzone.
Granicę otoczenia przyjmuje się najczęściej w zależności od istotnego w danym badaniu punktu widzenia w sposób arbitralny.
Otoczenie łańcucha jest charakteryzowane przez parametry:
-kinematyczne (ciśnienie, temperatura, wilgotność, ruch powietrza, itp.)
-dynamiczne (prędkość, przyspieszenie, itp.)
-związane z inżynierią środowiska pracy (hałas zapylenie, oświetlenie, drgania, promieniowanie)
-socjopsychologiczne (więzi międzyludzkie, motywacje ludzi, itp.) -inne
Relacje między otoczeniami dwóch łańcuchów.
1.
-otoczenia są identyczne
2.
-otoczenia są identyczne geometrycznie
3.
-otoczenia są równoczesne
4.
-otoczenia się poprzedzają w czasie,
poprzedza w czasie
5.
-współużyteczność otoczeń, otoczenie
łańcucha jest współużyteczne z otoczeniem
łańcucha drugiego wtedy i tylko wtedy gdy
poprzedza w czasie
i otoczenia te są identyczne genetycznie.
6.
- współzależność otoczeń
Otoczenie
jest współzależne z otoczeniem
wtedy i tylko wtedy, gdy działanie w otoczeniu
jest równoczesne z działaniem w otoczeniu
i otoczenia te są identyczne.
Układ działania (U)
Układem działania nazywamy parę uporządkowaną, której pierwszym elementem jest łańcuch działania drugim zaś otoczenia tego łańcucha działania.
Układ działania
Relacje między układami działania:
Relacja współużyteczności - układ działania
jest współużyteczny z układem działania
wtedy i tylko wtedy, gdy łańcuchy działania tych układów są współużyteczne lub otoczenie tych łańcuchów jest współużyteczne.
Współzależność układów - układy działania
i
są współzależne wtedy i tylko wtedy, gdy łańcuchy działania tych układów są współzależne lub otoczenia tych łańcuchów są współzależne.
Układy wyróżnione:
- zapis uogólniony układu wyróżnionego
(maszyna)
q - rola pełniona przez
rozkład obiektu
Rodzaje układów działania
|
Nazwa układu |
|
Operowania |
|
Użytkowania |
|
Obsługiwania |
|
Samo użytkowania |
|
Samo oddziaływania |
|
Samo obsługiwania |
|
Samo eksploatowania |
Układy działania mogą być proste i złożone analogicznie jak łańcuchy działania.
Układ eksploatacji urządzeń:
ub - użyteczność bezpośrednia
m - maszyna
po - przedmiot operacyjny
ob. - obsługa bezpośrednia
śo - środek obsługi
O - otoczenie
Ke - kierownik eksploatacji
Kn - kierownik użytkowania
Ko - kierownik obsługi
Eksploatacja może być:
Pośrednia (kierowanie eksploatacją)
Bezpośrednia (realizowanie eksploatacji)
Łańcuch poziomy to łańcuch użytkowania, a łańcuch pionowy to łańcuch obsługiwania.
Urządzenie (maszyna) pełni, więc dwoistą rolę w układzie eksploatacji, a oba łańcuchy są współużyteczne.
Na podstawie przedstawionego modelu zdefiniujemy:
Stanowisko użytkowania
Układ użytkowania
Stanowisko obsługiwania
Układ obsługiwania
Kierownictwo eksploatacji
Załoga urządzenia
Układ eksploatacji urządzenia
Przykład układu eksploatacji tokarki
W modelu prakseologicznym tokarki wyróżniamy:
Urządzenie m i jego struktura funkcjonalna: budowa, przeznaczenia, uzyskiwane efekty technologiczne
Załoga urządzenia: tokarz, mechanik, elektryk, hydraulik
Przedmiot operacyjny urządzenia: przedmiot obrabiany w postaci półfabrykatu
Stanowisko użytkowania: tokarz, przedmiot obrabiany, otoczenie użytkowania
Stanowisko obsługiwania: mechanik, elektryk, środki obsługi, (narzędzia wyposażenie), otoczenie obsługiwania
Charakterystyka otoczenia: miejsce (hala fabryczna), temperatura, oświetlenie, wilgotność, zapylenie, hałas, drgania
Zasilenia eksploatacyjne: materiały produkcyjne (półfabrykaty) materiały eksploatacyjne (smary, płyn chłodniczy, sprężone powietrze, itp.) części zamienne i narzędzia oraz energia elektryczna
Informacja eksploatacyjna urządzenia: informacje stałe zawarte w dokumentacji techniczno ruchowej (DTR) lub tzw. paszportu maszyny, informacje bieżące (rys. przedmiotu obrabianego, dokumentacja techniczna, wytyczne kontroli jakości, wytyczne dotyczące obsługi)
System działania obiektu
System - zbiór elementów, które charakteryzują się pewnymi właściwościami i które są między sobą wewnętrznie powiązane.
System działania obiektu - System działania obiektu m nazywać będziemy parę uporządkowaną, której pierwszym elementem jest zbiór wszystkich układów zawierających element m drugim zaś relacja F określona na tym zbiorze układów.
- zbiór układów
Jeżeli F jest relacją współużteczności to system nazywamy Historycznym. Natomiast, jeśli F jest relacją współzależności to system nazywamy Ahistorycznym.
Rodzaje systemów działania
|
Nazwa systemu |
|
Operowania |
|
Użytkowania |
|
Obsługiwania |
|
Samo użytkowania |
|
Samo oddziaływania |
|
Samo obsługiwania |
|
Samo eksploatowania |
Model systemy eksploatacji bezpośredniej obiektu m
System eksploatacji bezpośredniej i systemy zapewniające jego funkcjonowanie.
Cel działania:
Każdą wypowiedz zawierającą odpowiedz na powyższe pytania nazywamy komunikatem celowościowym lub celem działania.
α - cel działania
α=1 - cel jest realizowany
α=0 - cel jest nie realizowalny
FUNKCJA ZDANIOWA LOGIKI CELÓW |
WYRAŻENIE |
ZAPIS |
SYMBOL GRAFICZNY |
|
|
|
|
(Def 2) |
Jeżeli jest realizowane |
|
|
(Def 3) |
Realizowany jest
|
|
|
(Def 4) |
Realizowany jest
|
|
|
|
Realizowany jest
|
|
|
(Def 6) |
Realizowany jest
nie |
|
|
(Def 7) |
nic nie jest realizowane |
|
|
(Def 8) |
Wszystko jest realizowane |
|
|
Relacja między realizatorami działania.
Negowanie realizatorów współużyteczne - występują wtedy, gdy dwa układy nierównocześnie realizują cele sprzeczne.
Negowanie realizatorów współzależne - występuje wtedy, gdy dwa układy jednocześnie realizują cele sprzeczne.
Równoważenie realizatorów współużyteczne - występuje wtedy, gdy dwa układy realizują nierównocześnie cele identyczne (równoważne).
Równoważenie realizatorów współzależne - występuje wtedy, gdy dwa układy realizują równocześnie takie same cele.
Implikowanie realizatorów współużyteczne - występuje wtedy, gdy działanie układy pierwszego poprzedza działanie układu drugiego realizacje zaś celu pierwszego jest zarazem realizacją celu drugiego.
Implikowanie realizatorów współzależne - występuje wtedy, gdy układy działają równocześnie a realizujące cele pierwszego jest zarazem realizacją celu drugiego.
Wyłączenie realizatorów współużyteczne - występuje wtedy, gdy układy działają nierównocześnie i realizacja celu pierwszego wyklucza realizację celu drugiego.
Wyłącznie realizatorów współzależne - występuje wtedy, gdy układy działają równocześnie a realizacja celu pierwszego wyklucza realizację celu drugiego.
Uzupełnianie realizatorów współużyteczne - występuje wtedy, gdy układy działają nierównocześnie a każdy z nich realizuje cel cząstkowy.
Uzupełnianie realizatorów współzależne - występuje wtedy, gdy dwa układy działając równocześnie realizują cele cząstkowe.
Rezerwowanie realizatorów współużyteczne - występuje wtedy, gdy układy działając nierównocześnie realizują takie cele cząstkowe, z których każdy może być uznany za cel główny.
Rezerwowanie realizatorów współzależne - występuje wtedy, gdy układy działając równocześnie realizują takie cele cząstkowe, z których każdy może być uznany za cel główny.
Realizator działania- nazywamy parę uporządkowaną której pierwszym elementem jest cel działania drugim zaś układ realizujący ten cel
R=<α,U>
Realizator złożony - przypadki uzupełniania się i rezerwowania dwóch realizatorów możemy rozszerzyć na większą ich liczbę. Dogodnie jest wtedy operować pojęciem realizator złożony.
Realizator złożony - jest to realizator, którego cel daje się rozbić przynajmniej na dwa cele cząstkowe a którego układ działania daje się potraktować jako system działania składający się z układów realizujących te cele cząstkowe.
α - złożony cel działania
S - system działania
Realizator złożony może być rozłożone na realizatory proste
Cel złożony - koniunkcje, alternatywy.
Proces działania - działanie będzie rozumiane jako strumień zdarzeń. Pojedyncze zdanie - to stan przedmiotu działania
Relacja działania - mówimy ze między zdarzeniem i oraz zdarzeniem j zachodzi realizacja działania D wtedy i tylko wtedy, gdy istnieje taki realizator R ze i należy do repertuaru wejścia a j do repertuaru wyjścia tego realizatora.
Realizator działania w ujęciu cybernetycznym
Proces działania - procesem działania realizatora R nazywamy parę uporządkowaną, której pierwszym elementem jest zbiór zdarzeń J drugim zaś relacja tego realizatora
porządkująca ten zbiór zdarzeń.
Pierwszym element zbioru zdarzeń J to zdarzenie początkowe a ostatni to zdarzenie końcowe. Podzbiory danego procesy to operacja, a operacje dwuelementowe to czynności. Pozostałe operacje to tzw. zabiegi.
Sieciowy model procesu działania
- zdarzenia
czynności
Czynność jest określona przez podanie x zdarzeń i zdarzenia poprzedniego i następnego.
Struktura procesy działania - Struktura procesy działania nazywamy taką macierz
, której elementami mogę być tylko zera lub jedynki.
= {1, gdy zdarzenie k i l tworzy czynność
= {0, gdy zdarzenie k i l nie tworzy czynność
= {1, k = l
Przykłady struktura procesy działania:
Przykład 1
Przykład 2
Kalendarz procesu działania - kalendarzem H procesu P nazywamy taką trójkę uporządkowaną, której pierwszym elementem jest zbiór numerów czynności M, drugim zbiór chwil rozpoczęcia czynności θ,trzecim zbiór przedziałów czasu trwania czynności T danego procesu.
Każda czynność procesu określona jest w kalendarzu H trójką
są to współrzędne czynności w kalendarzu procesu.
Kalendarz procesu można przedstawić na trzy sposoby:
Przez podanie tablicy wartości współrzędnych poszczególnych czynności:
m |
1 |
2 |
...... |
n-1 |
n |
|
|
|
...... |
|
|
|
|
|
...... |
|
|
2.Przy pomocy harmonogramu:
n
n-1
2
1
1 2 3 4 5 6 7 8 9
Przedstawienie na płaszczyźnie czasowej
Proces jest wielotaktowy, jeżeli można go rozłożyć na powtarzające się, co pewien czas takty (cykle). Proces taki opisuje wielotaktowy kalendarz procesu działania:
5
4
3
2
1
Dla pojedynczego taktu możemy zapisać także:
( kalendarz pojedynczego taktu)
( kalendarz całego procesu wielotaktowego)
Proces jest stochastyczny (losowe), gdy chociaż jeden element jego kalendarza jest zmienną losową.
W praktyce eksploatacyjnej mamy do czynienia z procesami stochastycznymi. Proces jest deterministyczny, jeżeli posiada kalendarz o wszystkich zmiennych ściśle określonych.
Program procesu działania - programem G procesu działanie P nazywamy parę uporządkowaną, której pierwszy elementem jest struktura I tego procesu drugim zaś jego kalendarz.
Programy procesu można podzielić na cztery podstawowe klasy:
Program deterministyczny szeregowy
Program deterministyczny rozgałęziony
Program stochastyczny szeregowy
Program stochastyczny rozgałęziony
Pojęcie urządzenia, podział eksploatacyjny urządzeń
Cechy ogólne urządzeń:
Funkcjonuję zgodnie z prawami fizyki
Są celowym wytworem człowieka z materii nieożywionej
Mają określone przeznaczenie
Ulegają uszkodzeniom i najczęściej wymagają obsługi
Mają skończoną żywotność
Przechodzą w swojej historii, przez co najmniej trzy fazy
konstrukcji
wytwarzania
eksploatacji
Mogą być ulepszane
Mogą szkodzić człowiekowi
Urządzenie mechaniczne (maszyna) - jest to obiekt techniczny zawierający mechanizm lub zespół mechanizmów we wspólnej obudowie służący do przetwarzania energii lub wykonania określonej pracy mechanicznej. Cechą charakterystyczną każdej maszyny jest ruch jej części w skutek działania na niej sił lub momentów.
PODZIAŁ EKSPLOATACYJNY URZĄDZEŃ
Zasadnicze i pomocnicze
Przewoźne i stacjonarne
Jednokrotnego i wielokrotnego użytku
Naprawialne i nienaprawialne
Urządzenia zasileniowe, urządzenia informacyjne
Urządzenia jednofunkcyjne, urządzenia wielofunkcyjne (kombajny)
Mechaniczne, elektryczne, elektroniczne, itp.
KLASYFIKACJA RODZAJOWA ŚRODKÓW TRWAŁYCH
- budynki i budowle
- kotły
- maszyny energetyczne
- urządzenia i aparaty specjalne branżowe
- urządzenia techniczne
- środki transportowe
- maszyny
- urządzenia i aparaty ogólnego zastosowania
- narzędzia
PODZIAŁ EKSPLOATACYJNY MASZYN
ZASADY EKSPLOATACJI URZĄDZEŃ
Zasada eksploatacji - to termin o 3 znaczeniach :
Znaczeniu dyrektywnym
Znaczeniu postulatywnym
Znaczeniu kryterialnym
ad.1
Przez zasadę eksploatacji o znaczeniu dyrektywnym rozumie się dyrektywę (regułę, normę) ustanowioną przez szczebel wyższy dla szczebli niższych w systemie eksploatacji maszyn, czyli są to: polecenia, rozporządzenia, zobowiązania, rozkazy, których nie spełnienie spowoduje określone sankcje.
ad.2
Przez zasadę eksploatacji o znaczeniu postulatywnym rozumie się postulat (radę praktyczną, wskazówkę) przyjęty najczęściej w wyniku wieloletnich doświadczeń.
ad.3
Przez zasadę eksploatacji o znaczeniu kryterialnym rozumie się kryterium oceny co najmniej dwóch działań eksploatacyjnych.
Formalny zapis zasady eksploatacji:
Jeżeli p to q - jeżeli wystąpi (zaistnieje) p to należy czynić q
Warunek formalny stosowalności zasady eksploatacji
Zij
k - przedmiot zasady (urządzenie, którego dotyczy zasada, np.obrabiarka).
Ψ - operator działania, np. użytkowanie, obsługiwanie, przechowywanie, itp.
Ω - operator metadziałania, np. planowanie użytkowania, wdrażanie użytkowania, itp.
i - numer poziomu decyzyjnego, na którym zasadę ustanowiono.
j - numer poziomu decyzyjnego dla którego zasadę ustanowiono.
Z - treść zasady (zdarzenie, które powinno zajść).
t - rok ustanowienia zasady.
τ - przedział czasowy, w którym zasada obowiązuje.
Wielkości : i, j, Ω, Ψ, k, t, τ nazywamy parametrami zasady
k - zakres przedmiotowy zasady
Ω, Ψ - zakres merytoryczny zasady
t, τ - zakres kalendarzowy zasady
i, j - zakres organizacyjny zasady
KLASYFIKACJA ZASAD EKSPLOATACJI
Zasady eksploatacji dzielimy wg następujących czynników:
Przedmiotu zasady
Parametrów merytorycznych zasady, np. zasady użytkowania, obsługiwania, itp.
Parametrów organizacyjnych zasady (zasady szczebla centralnego i szczebli niższych)
WYKRYWANIE I REJESTROWANIE ZASAD EKSPLOATACJI W RZECZYWISTYM SYSTEMIE EKSPLOATACJI
W praktyce zasady eksploatacji są formułowane najczęściej metodą prób i błędów.
Schemat metodyki badań istniejących zasad eksploatacji
KONCEPCJA WERYFIKACJI ZASAD EKSPLOATACJI
W praktyce często występuje problem jak zweryfikować zasadę eksploatacji funkcjonującą już w systemie lub dopiero projektowaną.
Weryfikacja - w celu usprawnienia
Wyróżniamy dwie metody weryfikacji:
Naturalna ( jedno- lub wielogrupowa )
Modelowa
ad.a)
Naturalna weryfikacja (eksperyment naturalny) :
Jednogrupowa - identyfikacja istniejącej zasady eksploatacji, następuje w czasie rzeczywistym w odniesieniu do jednego urządzenia.
Wielogrupowa - realizuje się równolegle eksploatację w kilku grupach (urządzeniach), z których każda jest sterowana wg innej zasady eksploatacji.
ad.b)
Modelowa weryfikacja - badaniu zostaje poddany model matematyczny, fizyczny, itp.
PRZEGLĄD WYBRANYCH ZASAD EKSPLOATACJI
Zasady sterowania eksploatacją
Zasady realizowania eksploatacji
UŻYWANIE CZĘŚCI MASZYN
1. TARCIE - jest to zespół zjawisk wywołujących opór podczas przemieszczania stykających się ze sobą ciał stałych. Jest to tzw. tarcie zewnętrzne.
2. ZUŻYCIE, A ZUŻYWANIE
Zużywanie - jest to proces zmiany stanu części, węzła kinematycznego, zespołu lub maszyny, w wyniku którego następuje utrata ich właściwości użytkowych.
Zużycie - określa stan części, węzła kinematycznego, zespołu lub całej maszyny na określonym etapie procesu zużywania.
Węzeł kinematyczny - np. Czop i panewka - dwie części wykonujące ruch względny.
3. RODZAJE ZUŻYWANIA CZĘŚCI MASZYN
GRUPY I RODZAJE ZUŻYWANIA MECHANICZNEGO METALOWYCH CZĘŚCI MASZYN
Nigdy nie występuje tylko jeden rodzaj zużywania, ale z reguły jeden dominuje i dlatego od niego pochodzi nazwa występującego zużycia.
Zużywanie ścierne - proces niszczenia warstw wierzchnich elementów współpracujących ze sobą w wyniku skrawającego, rysującego, bruzdującego i ścinającego oddziaływania nierówności ich powierzchni lub cząstek ciał stałych, np. ścierniwa i produktów zużywania znajdujących się między tymi powierzchniami.
Zużywanie przez sczepianie I-go rodzaju (adhezje) - proces intensywnego niszczenia powierzchni części maszyn podczas tarcia objawiający się plastycznym odkształceniem wierzchołków nierówności, pojawieniem się lokalnych sczepień obu powierzchni oraz niszczeniem powstałych sczepień przez odrywanie cząstek metal. Objawia się przy stosunkowo niewielkich prędkościach względnych i dużych naciskach.
Zużywanie przez sczepianie II-go rodzaju (cieplne) - proces intensywnego niszczenia powierzchni metali wywołany nagrzaniem strefy tarcia do temperatury zmiękczenia metalu. Występuje w warunkach dużych nacisków i dużych prędkości względnej.
Zużywanie w wyniku utleniania - polega na tworzenie się i niszczeniu warstewek tlenków na kontaktujących się powierzchniach. Jest to najmniej intensywny i najbardziej pożądany rodzaj zużywania.
Scuffing - rodzaj zużywania, na który składają się procesy zużywania ściernego i adhezyjnego. Bardzo intensywny i niekorzystny proces.
Zużywanie prze łuszczenie (spaliny) - jest procesem o charakterze dynamicznym zmęczeniowym występującym przy braku lub niedostatku smaru i polega na tworzeniu i rozprzestrzenianiu się mikropęknięć prowadzących to oddzielania cząstek od podłoża. Występuje w kołach zębatych i łożyskach.
Zużywanie gruzełkowe (pitting) - jest to proces o charakterze dynamicznym zmęczeniowym występującym przy tarciu tocznym w obecności smaru. Polega na tworzeniu i rozprzestrzenianiu mikropęknięć prowadzących to oddzielania cząstek od podłoża, a czynnikiem wspomagającym jest rozłupywanie mikroszczelin w wyniku dynamicznego działania klinów smarowych.
Fretting - zużywanie ścierno-korozyjne (korozja tarciowa) występuje najczęściej w warunkach ruchu postępowo zwrotnego kontaktujących się powierzchni oraz przy intensywnie korodującym środowisku.
Ogólny przebieg procesów zużywania części maszyn
Przebieg zużycia w skutek tarcia współpracujących części:
1 - zużycie
2 - nośność powierzchni
3 - intensywność zużywania
4 - zużycie przy tarciu tocznym
I -okres docierania
II - okres normalnej pracy
III - okres zużywania katastroficznego
Z - zużycie
I - intensywność zużywania
Typowa krzywa zużycia - krzywa Lorentza
SMAROWANIE
1. Smarowanie - jest to wprowadzenie substancji smarującej między trące powierzchnie oraz związane z tym procesem przekształcenie tarcia suchego w tarcie płynne lub mieszane.
2. Zadania (funkcje) smarów :
- zmniejszenie oporów tarcia oraz zmniejszenie strat energii i zużywania tarciowego
- zmywanie i usuwanie zanieczyszczeń ze współpracujących powierzchni
- ochrona powierzchni przed korozją
- odprowadzanie ciepła z obszaru tarcia
- amortyzacja drgań i obciążeń uderzeniowych
- zmniejszenie luzów w połączeniach ruchowych
3. Rodzaje tarcia:
I. Ze względu na przeznaczenie:
- smary płynne silnikowe (oleje silnikowe)
- smary płynne przekładniowe
- smary płynne wrzecionowe
- smary maziste do łożysk ślizgowych i tocznych
- smary specjalne
II. Ze względu na konsystencję:
- smary płynne (ciecze, gazy)
- smary maziste
- smary stałe, np. grafit, dwusiarczek molibdenu [MoS2], mikka
III. Ze względu na pochodzenie:
- smary mineralne (produkty otrzymywane z ropy naftowej lub węgla)
- smary organiczne (tłuszcze)
- smary syntetyczne
4. Cechy smarów:
I. Gęstość:
- cecha fizyczna smarów
II. Lepkość: jest to miara tarcia wewnętrznego, jest to opór wewnętrzny spowodowany tarciem cząsteczek substancji podczas ich przesuwania wobec siebie.
III. Penetracja: jest to głębokość na jaką pogrąża się w smarze mazistym znormalizowany stożek penetratora w ściśle określonych warunkach obciążenia.
IV. Smarność: jest to cecha systemowa, wskazująca na zdolność do tworzenia warstw granicznych, czyli zdolność do trwałego przylegania do powierzchni ciał stałych na skutek przyciągania cząsteczkowego.
V. Temperatura krzepnięcia: określa dolną granicę stosowania smaru płynnego jako czynnika smarującego.
VI. Temperatura skroplenia i topnienia: (dotyczy smarów mazistych) jest to temperatura, w której ze stopniowo ogrzewanego smaru wydzieli się pierwsza kropla w formie płynnej; jest to górna granica stosowania smaru mazistego.
VII. Temperatura krytyczna: to temperatura, w której warstwy graniczne tracą swe zdolności do trwałego sczepiania się z powierzchnią metalową.
VIII. Temperatura zapłonu: to najniższa temperatura, w której badany produkt, ogrzewany w ściśle określonych warunkach wydziela ilość pary wystarczającą do wytworzenia z powietrzem mieszaniny zapalającej się przy zbliżeniu płomienia.
IX. Starzenie: to skłonność do utraty początkowych właściwości fizyczno-chemicznych w miarę upływu czasu.
5. Sposoby smarowania:
I. Smarowanie hydrostatyczne (HS) - polega na rozdzieleniu współpracujących powierzchni przez wytworzenie tzw. poduszki smarnej, odpornej na przerywanie, zapobiegającej występowaniu styku suchego oraz zdolnej do wytworzenia odpowiednich sił unoszących
równoważących nacisk normalny. Występuje w przypadku małych prędkości względnych elementów węzła kinematycznego oraz małych i średnich nacisków. Stosuje się w łożyskach ślizgowych wzdłużnych i poprzecznych. Rozróżnia się smarowanie hydrostatyczne - medium smarującym jest olej oraz aerostatyczne - medium smarującym jest gaz (najczęściej powietrze).
II. Smarowanie hydrodynamiczne (HD) - polega na tworzeniu się warstwy smaru (klina smarowego) mającego zdolności unoszenia i rozdzielania trących po sobie ciał stałych w wyniku powstawania w warstwie smaru ciśnień hydrodynamicznych. Klin smarowy jest wytwarzany przez pompujące działanie czopa wirującego w panewce. Smarowanie hydrodynamiczne ma miejsce w warunkach dużych prędkości względnych oraz małych i średnich nacisków.
III. Smarowanie elastohydrodynamiczne (EHD) - smarowanie to zachodzi głównie w łożyskach tocznych i przekładniach zębatych w warunkach bardzo dużych obciążeń stykowych i powyżej pewnej prędkości względnej współpracujących powierzchni. Stykające się powierzchnie odkształcają się sprężyście.
6. Względna grubość warstwy smarowej λ
Względna grubość warstwy smarowej λ
7. Systemy smarowanie i doprowadzania smaru
Sposób doprowadzania smaru do obszaru współpracy par kinematycznych. Każdy system smarowania składa się z następujących elementów: par trących, środków smarujących, urządzeń doprowadzających smary. Może ponadto być wyposażony w: urządzenia oczyszczające smar z zanieczyszczeń mechanicznych(filtry), uszczelnienia zapobiegające nadmiernym stratą smaru, osłony przed dostaniem zanieczyszczeń z zewnątrz, układy kontroli dopływu smaru do punktu, wskaźniki poziomu zawartości środków smarujących w układzie.
Wartość λ intensywności uszkodzeń zależy od złożoności obiektu ( In prostszy obiekt tym λ mniejsze) oraz od warunków użytkowania. w warunkach laboratoryjnych współczynnik poprawkowy k=1
np.: w samolocie k=100 ; w rakiecie k=1000
k - współczynnik zwiększający λ zależny od warunków użytkowania.
Modele matematyczne do badań niezawodności:
Do określenia niezawodności wykorzystuje się następująca modele matematyczne:
Rozkład wykładniczy
Rozkład normalny Gaussa
Rozkład Weibulla
Rozkład Gamma
Rozkład wykładniczy:
f(t) f(t) R(t) λ
λ=const
t t t t
- wykładnik prawa niezawodności
Rozkład normalny Gaussa
f(t) F(t) R(t) λ(t)
t t t t
Metodyka szacowania niezawodności:
Aby określić niezawodność obiektu należy:
Wybrać próbę losową z pewnej populacji obiektów
Przeprowadzić badanie trwałości obiektów z tej próbki
Wyznaczyć funkcję gęstości prawdopodobieństwa f(t)
Wyznaczyć dystrybuantę trwałości F(t)
Obliczyć niezawodność R(t) badanych obiektów
Rozumowanie oparte na metodach probabilistycznych przyjmujemy nie jako zdeterminowane, lecz jako wiarygodne
Słowny zapis miary niezawodności
f(t)= liczba obiektów uczestniczących w jednostce czasu w czasie t
liczba obiektów w czasie t=0
F(t)= skumulowana liczba uszkodzeń do czasu t
liczba obiektów w czasie t=0
R(t)= liczba obiektów funkcjonujących w czasie t
liczba obiektów w czasie t=0
Często jako miarę niezawodności stosuje się również funkcję λ=f(t)
λ(t)= liczba obiektów uszkodzonych w jednostce czasu w czasie t
liczba obiektów w czasie t=0
Niezawodność obiektów złożonych:
Struktura szeregowa
np.:R(3)=0,7*0,9*0,9=0,567
Struktura równoległa
-prawo rezerwy
k - liczba elementów
Metodyka realizacji systemu obsługi technicznej:
Maszyny i urządzenia ulegają w procesie użytkowania zużywaniu i stopniowo lub gwałtownie tracą swoją sprawność techniczną. Taki stan rzeczy powoduje powstawanie przestoju.
Przestoje:
Przewidywane (planowe)
nie przewidywane
Przestoje nie przewidywane
Świadome przerywamy dalsze użytkowanie z powodu niesprawności technicznej maszyny
Jesteśmy pod przymusem sytuacji (brak prądu, brak ruchów roboczych)
Przyczyny przestojów nie przewidywane:
Zużycie elementów składowych
Niewłaściwe rozwiązania konstrukcyjne elementów (niewłaściwe obliczenia)
Niewłaściwe przeprowadzony remont
Przegląd - stanowi podstawową formę obsługi technicznej, obejmując konserwacje, regulacje, diagnostykę i profilaktykę. Celem przeglądu jest wykrycie niedomagań i uszkodzeń oraz ich usunięcie przez regulację lub elementarne naprawy.
Naprawa - stanowi formę obsługi technicznej, umożliwiającej doprowadzenie do stanu używalności uszkodzonych ogniw lub podzespołów maszyn. Integralnym składnikiem naprawy jest regulacja, która obejmuje szereg czynności technologicznych na części zużyte w celu przywrócenia jej właściwości użytkowych.
Remont - dotyczy jednoczesnej kompleksowej naprawy wszystkich zespołów w maszynie lub ich wymiary.
Naprawa jest elementem składowym remontu.
Konserwacja - są to czynności związane z czyszczeniem, smarowaniem, sprawdzaniem stanu technicznego i zabezpieczeniem eksploatacyjnym.
Czyszczenia - ma na celu usunięcie pozostałości zabezpieczeń antykorozyjnych, opakowaniowo-transportowych, pokryć ochronnych, itp., jakie zostały poczynione dla prawidłowego zakonserwowania obiektu
Miary cyklu remontowego:
-czas kalendarzowy
-czas pracy
-ilość wykonanej pracy (usług)
Składniki cyklu remontowego:
-remont kapitalny -K
-remonty średnie -S
-remonty bieżące -B
-przeglądy okresowe -P
3. Struktura cyklu remontowego
Przykładowa struktura cyklu remontowego obejmuje:
a) jeden remont kapitalny -
b) dwa remonty średnie -S
c) sześć remontów bieżących, w tym:-trzy remonty bieżące nr 1 -
-trzy remonty bieżące nr 2 -
d) dziewięć przeglądów okresowych i serwisów -
4. Proces technologiczny remontu maszyn
Proces technologiczny remontu- czynności operacyjne oraz pomocnicze przeprowadzane w celu przywrócenia maszynom pierwotnego stanu niezbędnej wartości użytkowej.
Proces technologiczny dzieli się na fazy- są to główne etapy procesu technologicznego remontu:
1) demontaż
2) weryfikacja części
3) weryfikacja zespołów
4) kompleksowa naprawa zespołów
5) regeneracja części
6) montaż
7) czynności regulacyjne, kontrolne, inne prace wykańczające, próby
Operacja procesu technologicznego remontu- jest to zamknięty składnik fazy procesu technologicznego remontu, obejmujący szereg logicznie powiązanych czynności.
Wyróżniamy następujące rodzaje operacji:
demontażową- wydzielenie jednostki niższego rzędu lub samej części z jednostki wyższego rzędu
montażową- działanie odwrotne do operacji demontażowej
obróbkową (regeneracyjną) - taka sama jak procesu technologicznego części nowo wytwarzanej
aparaturową- niektóre czynności mycia, malowania, itp.
kontrolno-pomiarową- obejmującą pomiary, działania diagnostyczne oraz regulacje zamontowanej maszyny
Składnikiem operacji są zabiegi.
Zabieg- jest to część składowa operacji procesu technologicznego remontu, którą wykonuje się w określonym miejscu, przy użyciu tych samych narzędzi i przyrządów oraz przy niezmienionym sposobie wykonywania pracy.
5. Technologiczność remontów.
Technologiczność remontowa (podatność na remonty) - polega na przystosowaniu maszyn, zespołów i części do przeprowadzenia czynności remontowych.
34
Wa
potrzeba
projektowanie
wytwarzanie
eksploatacja
likwidacja
Wa
Wa
Wa
konstrukcji
technologii
H
Ma
użytkowanie
obsługiwanie
H
Ma
recycling
EKSPLOATYKA
STOSOWANA
EKSPLOATYKA
MATEMATYCZNA
modelowanie
pragmatyczne
EKSPLOATYKA
OPISOWA
EKSPLOATYKA
FORMALNA
eksploatyka ilościowa
modelowanie
matematyczne
modele pragmatyczne
OPISOWA
modele
matematyczne
modele
opisowe
modele
formalne
modelowanie
sterujące
modelowanie
logiczne
eksploatyka jakościowa
modelowanie
opisowe
obszar
praktyki
obszar
teorii
RZECZYWISTOŚĆ
EKSPLOATACYJNA
(oryginał eksploatacyjny)
OGÓLNA TEORIA
DZIAŁANIA
(prakseologia)
OGÓLNA TEORIA
OBIEKTU
(teoria systemów)
OGÓLNA TEORIA
EKSPLOATACJI
OGÓLNA TEORIA
URZĄDZENIA
BADANIA OPERACYJNE
(cybernetyka techniczna)
FIZYKA TECHNICZNA
(szczegółowe nauki techn.)
TEORIA EKSPLOATACJI URZĄDZEŃ
Cel: zaspokojenie potrzeb społeczno-gospodarczych
Proces operacyjny (eksploatacja urządzeń)
Pr Prz R O
Proces wytwórczy (produkcja urządzeń)
Pr Prz R O
Proces projektowy (konstrukcja i technologia)
Pr Prz R O
Potrzeby społeczno-gospodarcze
PROCES
OPERACYJNY
PO
PZ
PO
PE
Proces zarządzania
Proces eksploatacji
PR
P
PU
PO
planistyczno-decyzyjny
planistyczno-sprawozdawczy
użytkowania urządzeń
obsługiwania urządzeń
WYMAGANIA
EKSPLOATACYJNE
NIEZAWODNOŚĆ
EKSPLOATACYJNA
STOSOWALNOŚĆ MASZYNY DO WYK. WYZN. ZADAŃ
SPECJALNE WYMAGANIA EKSPLOATACYJNE
odporność na zużycie
wytrzymałość i sztywność
odporność na drgania
zabezpieczenie przed przeciążeniem
niezawodność urządzeń rozruchowych
wykonywanie przez maszynę żądanych czynności
możliwość podwyższenia wydajności pracy
odpowiedni zakres regulacji
konieczna i wystarczająca moc
ochrona bezpieczeństwa pracy robotnika
najmniejszy możliwy gabaryt
największa moc przy najmniejszym ciężarze i gabarycie
trwałe zachowanie dokładności
cichobieżność pracy
estetyka i komfort maszyn i wyposażenia
EKSPLOATACJA
UŻYTKOWANIE
OBSŁUGIWANIE
ZASILANIE
ZARZĄDZANIE
PRZEGLĄDY I KONSERWACJE
NAPRAWY
OCENA STANU
regulacja
czyszczenie
uzupełnienie płynów
konserwacja
regeneracja
montaż
demontaż
weryfikacja
pomiary bezpośrednie
pomiary pośrednie (diagnostyka)
y
x
z
przedmiot
(sprawca)
pośrednik
(narzędzie)
przedmiot
(tworzywo)
MIKROOTOCZENIE
MAKROOTOCZENIE
Z
O
X
Y
po
m
śo
Ku
ub
ob
Ke
Ko
O
SYSTEM EKSPLOATACJI
BEZPOŚREDNIEJ
SYSTEM OBSŁUGIWANIA
SYSTEM UŻYTKOWANIA
System użytkowania
System operacyjny
System
zaopatrzenia
System
obsługi
System eksploatacji bezpośredniej
Dlaczego?
Po co?
Gdzie?
Kiedy?
Jak?
Kto?
Co?
m
→
∧
∨
≠
0
0
i1
i3
i2
1
3
4
2
2
3
4
1
1
3
2
1
3
2