WYKORZYSTANIE TRANSPORTU MORSKIEGO WE WSPÓŁCZESNYCH KONFLIKTACH ZBROJNYCH

1.Udział transportu morskiego we współczesnych konfliktach zbrojnych i działaniach wojennych.

Transport wodny ,morski i rzeczny zawsze posiadał ogromne znaczenie gospodarcze dla każdego kraju posiadającego takie możliwości. Niezależnie czy w okresie pokoju czy wojny.

W dawnych czasach ułatwiał ludom zasiedlanie wysp na morzach i oceanach (np. w okresie kolonizacji greckich i fenickich). Odgrywał istotną rolę dla tzw. wielkich odkryć geograficznych. Odkrycie nowych kontynentów radykalnie zmieniło życie gospodarcze i kulturalne krajów „starego świata”. Już wtedy okręty wykorzystywano do przewozu towarów /tzw. łupów/ i żołnierzy którzy zdobywali „nowy świat”.

W 1136 r. Podczas wyprawy odwetowej Pomorzan na skandynawską bazę wypadową Konungahelę brało udział 650 statków, na pokładach których przetransportowano 13000 żołnierzy piechoty morskiej i 1300 jezdnych.

1280 r. wyprawa morska Kubalai - Hana przeciwko wyspom japońskich zaangażowała 4500 jednostek na pokładach których było ok. 150000 żołnierzy.

W 1798 r. w ekspedycji Napoleona do Egiptu brało udział 400 statków transportowych do przewożenia jednorazowo 38000 żołnierzy.

W 1854 roku 600 statków transportowych z ochroną 150 okrętów angielskich i francuskich przerzuciło w 2 tygodnie z Warny do Sewastopola 30000 żołnierzy francuskich, 25000 angielskich i 700 tureckich.

W wojnie rosyjsko - japońskiej w latach 1904 - 1905 przetransportowano do Korei łącznie 500000 żołnierzy, a w I wojnie światowej drogą morską przewieziono blisko 5 mln żołnierzy.

Już te przykłady dostarczają niezbitych faktów na ogromne znaczenie komunikacji morskich dla celów wojskowych. Wykorzystanie transportu wojskowego z wiekiem i postępem technologicznym zmienia się stale. Po raz pierwszy przełom dokonał się podczas II wojny światowej. A to ze względu na objęcie działaniami wojennymi olbrzymich przestrzeni na lądzie i morzu.

Już po I wojnie światowej wiedziano, że transport morski nie będzie wykorzystywany tylko do przewozu wojska ale i niezbędnego zaopatrzenia logistycznego dla wojsk, sprzętu wojskowego, a także strategicznych surowców dla przemysłu. Dlatego podjęto szereg dla dostosowania jednostek transportowych dla potrzeb transportu wojskowego np.:

• budowa statków wg określonego przez rząd typu, posiadającego optymalne właściwości dla przewozu ładunków wojskowych,

• zwiększenie szybkości statków ich niezatapialności i właściwości morskich, zwłaszcza stateczności i zdolności manewrowych,

• określenie we wstępnej fazie projektowania i budowy statków zasadniczych wymagań mobilizacyjnych,

• odpowiednie przeszkolenie kadry marynarki handlowej.

Takie działania były możliwe jedynie przy jednoznacznym zaangażowaniu finansowym rządu w budowę statków. Ówczesne zapotrzebowanie przekraczało możliwości produkcyjne stoczni.

II wojna światowa podporządkowała swym potrzebom floty handlowe wszystkich państw biorących w niej udział. Część jednostek pełniła rolę jednostek pomocniczych /zgodnie ze swoja specyfikacją/, pozostała została wykorzystana do transportu drogą morską żołnierzy, sprzętu bojowego i środków zabezpieczenia logistycznego. Dla przykładu w 1942 roku w transporcie wojsk desantowych, angielskich i amerykańskich do północnych wybrzeży Afryki udział wzięło ok. 850 jednostek amfibijno - transportowych w tym ok. 500 statków handlowych. W operacji Sycylijskiej większość z 3000 różnych jednostek pływających stanowiły statki handlowe.

Podsumuwując w całej wojnie przewieziono ok. 20 mln żołnierzy tj. czterokrotnie więcej niż w poprzedniej wojnie. Ale też straty floty handlowej były proporcjonalnie większe w stosunku do poprzedniej wojny (6000 statków o łącznej pojemności 34 mln BRT). Same niemieckie OP działające na liniach komunikacyjnych zatopiły statki handlowe o tonaż ponad 22 mln BRT tj. ok. 65% ogólnych strat. Mimo to floty handlowe wykonywały zadania transportowe na dużą skalę. Do samej Europy przewieziono morzem ok. 7 mln żołnierzy i 250 mln ładunków w tym ok. 90 mln ton produktów naftowych i 50 mln ton żywności.

Konflikty zbrojne i wojny lokalne po 1945 r. spowodowały nie tylko rozwój wojskowej techniki morskiej, ale też wzrost wymagań wobec zadań dostosowawczych statki handlowe, tym bardziej , że flota handlowa pełni funkcje prawie tylko pomocnicze.

W wojnie w Korei transportem morskim przewieziono ok. 73 mln ton ładunków. Podczas pierwszych 7 lat wojny w Wietnamie przewieziono morzem z USA ponad 100 mln ton różnych ładunków. Manewrowy charakter działań i odległości od lądowych baz powodują, że w obecnych czasach jednostki handlowe ciągle są wykorzystywane ze względu na ekonomikę dla celów wojskowych.

W 1982 r. w wojnie o Falklandy Wielka Brytania nie posiadała stacjonarnych rejonów rozśrodkowania sił w rejonach wysp. Przy ogromnym zaangażowaniu stoczni w 5-6 dni przygotowano statki handlowe do przewożenia wojsk, sprzętu i ładunków zabezpieczenia logistycznego. Brak wystarczającej liczby lotniskowców spowodował przystosowanie 2 kontenerowców do przewożenia samolotów pionowego startu typu Harrier. 3 statki transportowe Queen Elizabeth II, Canerra i Uganda wyposażono w lądowiska dla śmigłowców, a dodatkowo Uganda został zamieniony w okręt - szpital. Brak bazy - warsztatu w siłach Wlk. Brytanii wymusił wypożyczenie takiej jednostki od kompanii naftowej. Daleka odległość bo 13000 km (7975 Nm.) spowodowała zapotrzebowanie na wodę słodką, więc wynajęto tankowiec do transportu słodkiej wody. Ponadto przystosowano 4 trawlery na kutry trałowe, 3 holowniki oceaniczne i 20 tankowców dla paliwa niezbędnego dla sprzętu wojskowego.

W czasie interwencji w Iraku w 1990 r w operacji „Pustynna Tarcza” w okresie od 06.08.90 r. do 17.01.91 r. przerzucono do rejonów bazowania w Arabii Saudyjskiej i w Omanie ok. 508 tys. żołnierzy ze sprzętem oraz 1200 samolotów. Do dnia 21.08.90 r. Czyli raptem w 15 dni w rejon Zatoki Perskiej przetransportowano ok. 500 tys. ton różnego rodzaju ładunków (zmobilizowano ok. 100 statków cywilnych), ok. 40% tych sił czyli 200 tys. dotarły do celu drogą morską. Do tego zadania wykorzystano ponad 200 okrętów transportowych i zmobilizowanych jednostek handlowych nie tylko USA ale i innych państw sprzymierzonych: Niemiec, Wlk. Brytanii, Danii, Norwegii i innych. Polska oddała pod komędę Dowództwa Morskich Przewozów Wojskowych USA 3 statki z floty PLO (m/s Jan Długosz, Władysławowo i Żerań). MW RP wysłała dostosowane dla funkcji pomocniczych dwie swoje jednostki ORP Wodnik - okręt szkolny przystosowany na okręt - szpital oraz ORP Piast jako jednostkę ratunkową.

Zgodnie z regułami i zasadami najnowszej sztuki wojennej, siły morskie brały udział w działaniach na kierunku pomocniczym (transport, blokada komunikacji i państw, przygotowanie do operacji desantowych na wybrzeżu Kuwejtu).

Ocenia się, że z 893 tys. żołnierzy sił sprzymierzonych biorących udział w konflikcie ponad 48% zostało przerzucone droga morską bądź pełniło służbę na morzu na okrętach i statkach.

Doświadczenia wyniesione z ostatnich konfliktów zbrojnych wskazują, że najbardziej przydatnymi w okresie wojny jako transportowce do przewozu ładunków wojskowych na odległe MTDW będą statki , które posiadają następującą charakterystykę:

D_max - do 290 m.

B - 30 - 32 m.

T - 10 - 12 m.

pojemność - 60 -70 tys. DWT,

autonomiczność - 30 - 35 dób,

V - nie mniej niż 20 w.

Statki o takiej charakterystyce będą mogły wspólnie z okrętami ochrony pływać w składach konwojów oraz w grupach zaopatrzenia zespołów okrętów bojowych.

Prowadzenie długotrwałych działań bojowych, szczególnie na kontynencie europejskim, w poważnym stopniu zależeć będzie od sprawnego funkcjonowania przewozu na morskich liniach komunikacyjnych. Zasadnicze gałęzie przemysłu państw europejskich uzależnione są w znacznym stopniu od dostaw surowców. Bez dostaw normalne ich funkcjonowanie będzie możliwe najwyżej przez kilka miesięcy.

Stan przemysłu zbrojeniowego w poważnym stopniu uzależniony jest od importu surowców i materiałów strategicznych, przede wszystkim tych rzadko występujących i otrzymywanych w niewielkich ilościach np.: kobalt, tantal, boksyty itp.

Inną grupą materiałów strategicznych, określających kierunek i intensywność przewozów morskich jest ropa naftowa. Zapotrzebowanie na ropę pokrywa się importem głównie z państw Bliskiego Wschodu i Afryki / 75% zapotrzebowania na ropę wszystkich państw świata zużywają kraje Europy Zachodniej, USA, Kanady i Japonii wyłączając WNP /.

Po rozpoczęciu działań wojennych kierunki i charakter przewozów morskich realizowanych dla zabezpieczenia walczących wojsk zależeć będą głównie od skali wielkości toczących się działań bojowych.

Znaczenie i wielkość przewozów morskich dla bezpośredniego zabezpieczenia walczących wojsk oraz zabezpieczenia funkcjonowania przemysłu państw uczestniczących we współczesnej wojnie, z wielu względów znacznie wzrośnie np. dla zwiększenia siły państw NATO w Europie należałoby przetransportować ponad 1 mln ludzi, około 10 mln ton uzbrojenia, techniki wojskowej i środków MTZ oraz 15 - 17 mln ton MPS.

Z wyliczeń wynika, że do portów europejskich powinno codziennie przybywać ok. 100 statków. W celu zabezpieczenia przewozów dla sił zbrojnych, ludności i przemysłu należałoby użyć 10 tys. nowoczesnych statków, z których na przejściu morzem powinno znajdować się ok. 3 tys. Żywotne znaczenie morskich linii komunikacyjnych spowoduje zaciętą walkę na morzach, prowadzoną zarówno w celach obrony, jak i zakłócenia ich funkcjonowania o czym świadczą przykłady minionych wojen światowych oraz niektórych konfliktów lokalnych okresu powojennego. Na podstawie tych konfliktów można stwierdzić, że materiały wojenne zużywane są w dużych ilościach i bardzo szybko. Ich uzupełnienie można zapewnić tylko masowym transportem morskim. Większość liczących się marynarek handlowych wycofała z eksploatacji przestarzałe, powolne masowce i drobnicowce, pochłaniające dużo cennego czasu w trakcie załadunku i rozładunku. W ich miejsce wprowadzono statki dysponujące dużą prędkością, przystosowane do szybkich przeładunków - Ro-Ro, kontenerowce. Przestawiono się ze względów ekonomicznych na budowę statków o dużej pojemności. Taka tendencja powoduje pewne implikacje np. w Wietnamie w czasie największej aktywności militarnej USA wykorzystało 150 statków do przewozu zaopatrzenia. W obecnych warunkach podobne zadanie może zrealizować 25 - 30 nowoczesnych statków.

Pomimo tego, że stosunkowo mała flota transportowców może wspierać zamorskie operacje bojowe prowadzone na szeroką skalę, nie zawsze jest skutecznie zabezpieczona przed stratami. Zatopienie typowego statku handlowego w czasie II wojny światowej nie stanowiło znaczącej straty. Obecnie zatopienie dużego kontenerowca może spowodować poważną lukę we wsparciu sił na zamorskim TDW. Wydawać by się mogło, że nowoczesne statki mają przewagę, jeśli chodzi o ich właściwości obronne.

Idąc z dużą prędkością są w stanie niejednokrotnie wyprzedzić okręty podwodne i oderwać się od nich. Jednak nawet OOP o napędzie konwencjonalnym w ewentualnej wojnie mogą przez dłuższy czas wyczekiwać na pozycjach dogodnych do ataku na zbliżające się szybkie, o dużej szumności kontenerowce i wykonać na nie skuteczne ataki torpedowe. Do nich będzie należał wybór miejsca, czas i sposób ataku. Wprowadzenie na OOP kierowanych przewodowo torped dalekiego zasięgu znacznie zmniejszyło skuteczność tradycyjnej taktyki ZOP. Obecnie wykrycie ruchu statków na morzach nie przedstawia większej trudności, dlatego natychmiast po rozpoczęciu działań wojennych, należy zorganizować skuteczną obronę przed okrętami podwodnymi i przystąpić do ich niszczenia, zanim będą w stanie zaatakować zespoły transportowe.

Zadania obrony i ochrony morskich linii komunikacyjnych oraz sposoby ich realizacji uwzględniane są w planach przygotowania morskich teatrów działań wojennych /MTDW/. Szczególne miejsce zajmuje organizacja sieci baz morskich i lotniczych, punktów /stanowisk/ dowodzenia i łączności oraz system obserwacji. Ważne miejsce w śród licznych przedsięwzięć zajmuje odpowiednie przygotowanie portów morskich zdolnych do obsługi statków w warunkach wojny. Przygotowuje się porty, w których mogą być rozładowywane statki o pojemności do 40 tys. t., unowocześniane jest wyposażenie techniczne portów, pogłębiane są tory wodne, zwiększana jest liczba i długość nabrzeży przeładunkowych, tworzone są stanowiska na nie uzbrojonym brzegu dla rozładunku i załadunku statków. W czasie wojny będą funkcjonowały zarówno wewnętrzne jak i zewnętrzne przewozy morskie dla zaspokojenia potrzeb GN i na rzecz prowadzenia działań bojowych. Duże możliwości współczesnych środków rażenia, zwłaszcza broni jądrowej, pozwalają przeciwnikowi w czasie wojny na znaczne zmniejszenie możliwości przewozów lądowych w wyniku uderzeń na węzły kolejowe i dróg lądowych, mosty na większych rzekach, oraz stworzenie stref skażeń promieniotwórczych. Takie warunki spowodują konieczność dokonywania przewozów gospodarczych i wojskowych drogą morską. Ciągłe zagrożenie przewozów morskich ze strony przeciwnika wymaga prowadzenia systematycznej obrony komunikacji morskiej. Aby to zadanie wykonać przewiduje się realizację szeregu przedsięwzięć o charakterze przygotowawczym w czasie pokoju oraz przy zaistnieniu zagrożenia i rozpoczęcia działań wojennych. Zasadnicze z nich to:

• przejście marynarek handlowych ze stanu pokojowego na wojenny / zorganizowanie wojskowych i cywilnych organów kierowania żeglugą, przejęcie kontroli nad żeglugą przez MW,

• ewakuacja i rozśrodkowanie jednostek pływających z dużych portów i rejonów niebezpiecznych dla żeglugi,

• odwołanie w porę statków z państw nieprzyjacielskich i wyprowadzenie ich w bezpieczne rejony,

• zorganizowanie przedsiębiorstw armatorskich do działania w warunkach szczególnych,

• wprowadzenie kontrolowanego ruchu statków w portach i na redach,

• wprowadzenie obowiązku pływania statków wyznaczonymi torami i kursami w ustalonych przez MW rejonach MTDW,

• wprowadzenie na statki dokumentów dowodzenia na okres zagrożenia i wojny,

• wprowadzenie odpowiedniego systemu łączności,

• zmiana systemu oznakowania nawigacyjnego,

• wprowadzenie służby eskortowej i konwojowej,

• wyposażenie statków w uzbrojenie do samoobrony.

Możemy wyróżnić dwa rodzaje przewozów morskich realizowanych przez statki morskie floty handlowej:

1. realizowanych do zabezpieczenia funkcjonowania gospodarki narodowej - zwanych przewozami gospodarczymi,

2. prowadzonych do zabezpieczenia szeroko rozumianej działalności sił zbrojnych - zwanych przewozami wojskowymi.

Gospodarcze przewozy morskie obejmują transport surowców strategicznych, materiałów, paliwa, żywności i gotowych wyrobów przemysłowych posiadających duże znaczenie dla funkcjonowania państwa.

Wojskowe przewozy morskie obejmują całokształt przedsięwzięć transportowo - przeładunkowych dotyczących przewozu wojsk, sprzętu bojowego, uzbrojenia, amunicji, paliwa, żywności i innych środków MTZ przeznaczonych do zabezpieczenia prowadzenia działań bojowych wojsk.

Wojskowy transport morski to ogół sił i przedsięwzięć niezbędnych dla bezpiecznego przemieszczenia ładunków wojskowych drogą morską między oddalonymi punktami przeładunkowymi przy użyciu morskich statków transportowych.

W systemie transportu morskiego, niezależnie od ładunku najważniejszymi elementami technicznymi są środki i urządzenia transportowe, drogi przewozu, a także rejony i punkty przeładunkowe. Pojęcia transport morski i przewóz morski są pojęciami jednoznacznymi, pomimo, że transport morski ma szersza treść, oznaczającą wszelkiego rodzaju przemieszczenia.

Wojskowe przewozy morskie stanowią część przewozów transportem wodnym i w zależności od charakteru i przeznaczenia dzielą się na:

• operacyjne,

• zaopatrzeniowe,

• ewakuacyjno - medyczne,

• ewakuacyjno - materiałowe.

Wojskowe przewozy operacyjne mają za zadanie dostarczenie związków taktycznych, oddziałów i pododdziałów do miejsc prowadzenia działań bojowych, nowych miejsc zakwaterowania, na obozy, ćwiczenia, manewry. W przewozach tych uczestniczą związki taktyczne i oddziały wyposażone w etatowe uzbrojenie i ciężki sprzęt pancerny. W związku z tym przewozy operacyjne są jednym z najbardziej skomplikowanych rodzajów przewozów. Ich cechą charakterystyczną jest duże natężenie i tempo realizacji. Przewozy operacyjne transportem morskim występują praktycznie we wszystkich operacjach morskich jak również mogą występować w codziennej działalności floty. Jeżeli do przegrupowania wojsk mają być użyte środki transportu morskiego to należy ustalić wielkość potrzeb przewozowych oraz zadania przewozowe dla poszczególnych wykonawców. Precyzowanie potrzeb przewozowych jak i zadań realizowane jest kolejno przez wszystkie szczeble organizacyjne sił zbrojnych.

Na podstawie skonkretyzowanych potrzeb przewozowych, danych o technicznych możliwościach przewozowych środków transportu oraz zdolnościach przeładunkowych portów i przystani przeprowadza się wstępną kalkulację przewozowa. Ma ona na celu sprawdzenie, czy przedstawione potrzeby przewozowe oraz czas przeznaczony na ich realizację jest wystarczający w porównaniu z technicznymi możliwościami transportowymi i przeładunkowymi komunikacji morskiej / wytypowanych jednostek pływających, sił i środków przewidzianych do przeładunku /. Po uzgodnieniu planów szczegółowych i tabel załadowania, precyzuje się i przekazuje konkretne zadania wykonawcom. Do realizacji przewozów operacyjnych wykorzystuje się:

• okręty transportowe,

• promy pasażersko - towarowe,

• kontenerowce,

• statki Ro-Ro,

• inne statki dysponujące odpowiednimi urządzeniami przeładunkowymi oraz ładowniami / samochodowce /.

Pod pojęcie przewozów zaopatrzeniowych rozróżnia się dwa rodzaje przewozów:

• dla potrzeb wojsk operacyjnych,

• dla potrzeb MW.

Przewozy na zaopatrzenie wojsk operacyjnych planuje MON wykorzystując do tego celu statki wydzielone przez GM. Przewozy MTZ na potrzeby sił MW planowane i realizowane są przez jednostki i organa Marynarki Wojennej. Przewozy MTZ stanowią ważny element w całości logistycznego zabezpieczenia działalności wojsk. Od terminowego wykonania tych przewozów zależy prowadzenie działań bojowych oraz możliwości zaspokojenia potrzeb bytowych walczących wojsk. Przewozami MTZ drogą morską objęte zostaną różnego rodzaju ładunki, z których najważniejszymi są:

• amunicja,

• uzbrojenie i sprzęt wojskowy,

• materiały MPS,

• części zamienne,

• żywność i inne środki kwatermistrzowskie.

Przewozy ładunków MTZ w różnych ilościach i do różnych rejonów wyładowania oraz rozśrodkowania wojsk i okrętów stanowią dość skomplikowany problem z uwagi na ich różnorodność oraz znaczną ilość kierunków i relacji.

Przewozy ewakuacyjno - medyczne mają na celu przewiezienie z rejonu działań bojowych rannych, chorych i porażonych do rejonów rozmieszczenia baz szpitalnych. Do tego celu w warunkach MTDW najbardziej nadają się statki pasażerskie, oraz statki żeglugi przybrzeżnej. W wypadkach występowania dużych strat w ludziach, do morskich przewozów sanitarnych mogą być użyte statki ogólnego przeznaczenia, w tym również wykorzystane do przewozów operacyjnych i zaopatrzeniowych. Statki pasażerskie, po ich dostosowaniu i wyposażeniu w niezbędne urządzenia i sprzęt oraz po uzupełnieniu wykwalifikowanym personelem medycznym, mogą w ramach przewozów sanitarnych spełniać rolę statków szpitalnych.

Przewozy ewakuacyjno - materiałowe mają na celu wywóz z odizolowanego obszaru wybrzeża wojsk, ludności cywilnej, sprzętu bojowego i uzbrojenia, jeńców, obiektów przemysłowych, a czasem również zdobyczy wojennych. Ewakuację sprzętu i materiałów organizują służby logistyczne związków operacyjnych, zapewniające dostarczenie ewakuowanych materiałów do portów lub punktów załadowania. Ewakuację wojsk, ludności cywilnej i jeńców organizuje szczebel wyższy. Praktycznie ewakuację wojsk organizuje się wówczas jeżeli izolowane ugrupowanie posiada znaczenie operacyjne. Przewóz MPS zbiornikowcami odbywa się na podstawie oddzielnie opracowanych planów. Do realizacji przewozów zaopatrzeniowych wykorzystywane będą statki o pojemności 2 - 5 tys. DWT, wyposażone w odpowiednie urządzenia przeładunkowe o stosunkowo dużej szybkości i dostatecznie dużej powierzchni ładunkowej. Na podstawie zgłoszonych zapotrzebowań przez dowództwa i szefostwa rodzajów wojsk opracowuje się szczegółowe plany przewozów zaopatrzeniowych na okres 5 - 10 dni.

Za pomocą transportowych środków dowozu, w drodze powrotnej ewakuuje się rannych i chorych oraz wszystko to co jest zbędne oraz dodatkowo obciąża jednostki i utrudnia wykonanie zadań. Niekiedy ewakuację przeprowadza się transportem specjalnie wydzielonym do tego celu. Ma to miejsce wówczas, gdy zaistnieje konieczność ewakuacji znacznej ilości wojsk w ograniczonym czasie i w warunkach silnego przeciwdziałania nieprzyjaciela.

FALKLANDY 1982

PORÓWNANIE SIŁ STRON KONFILKTU

WYSZCZEGÓLNIENIE	WIELKA BRYTANIA^*	ARGENTYNA
Lotniskowce	2 (Hermes i Invicible)	1 (Veinticinco de Mayo)
Okręty podwodne	4 -atomowe	4 -o napędzie konwencjonalnym
Krążowniki	-	1 (General Belgrano)
Niszczyciele	4 typu 42, 2 typu Coventry	2 typu 42, 2 typu Fletcher, 1 typu Gearing, 3 typu Summer
Fregaty/korwety	6 typu 21, 2 typu 12	3 typu A-69
Samoloty	32 Harrier, 3 Nimrod-Vulcan	43 Mirage/Dagger, 9 Canberra, 74 Skyhawk
Śmigłowce	9 Lynx, 32 Sea King	25 uzbrojonych, 14 lekkich transportowych
Wojska lądowe	Ponad 5000 żołnierzy na Falklandach (siły desantowe)	siły argentyńskie
Rakiety	Sidewinder, Sea Dart, Sea Wolf, Exocet, Sea Slug	Sea Cat, Sea Dart, Sidewinder, Exocet

• okręty pomocnicze floty brytyjskiej (m.in.): 4 tankowce, 2 okręty zaopatrzeniowe, 1 okręt magazynowy, 5 okrętów desantowych. Jednostki z floty handlowej: 2 statki transportowe i szpitalne (Canberra i Uganda), 2 statki kontenerowe, 1 statek warsztatowy, 1 tankowiec do transportu wody pitnej, 3 holowniki, 4 trawlery (użyte jako kutry trałowe), 10 tankowców.

Mapa Falklandów

---