Wprowadzenie
Do wyznaczenia współczynnika dyfuzji (D) posłuży nam komora dyfuzyjna. Urządzenie to składa się z dwóch komór podzielonych przegrodą porowatą, tzw. diafragmą. Przegrodę może stanowić szkło porowate lub błona polimerowa. W pierwszej komorze zawierającej elektrody umieszcza się elektrolit (np. chlorek potasu, KCl), a w drugiej wodę destylowaną. Komorę podłącza się do konduktometru, na którym można odczytać przewodnictwo elektrolitu. W wyniku dyfuzji przewodnictwo chlorku potasu powinno maleć.
Dyfuzją nazywamy proces przepływu gazu lub substancji rozpuszczonej w czasie dt przez powierzchnię porowatą od większego stężenia do mniejszego. Przepływ masy składnika, zmierzający do wyrównania stężeń tego składnika w całym układzie, a więc zmierzający do stanu równowagi jest wprost proporcjonalny do wielkości gradientu stężeń składnika:
( I prawo Ficka )
gdzie: Di jest współczynnikiem dyfuzji.
Współczynnik dyfuzji zależy od rodzaju układu,(w którym zachodzi proces), od temperatury, stężenia, a czasem od ciśnienia. Znak „ - „ oznacza, że przepływ jest w stronę malejącego stężenia. Prędkość dyfuzji jest wprost proporcjonalna do różnicy stężeń i odwrotnie proporcjonalna do grubości warstwy, przez którą proces zachodzi.
Pomiary
Lp. |
Czas (sek), t |
Przewodnictwo (mS), G |
1 |
0 |
25,00 |
2 |
600 |
25,00 |
3 |
1200 |
24,75 |
4 |
1800 |
24,25 |
5 |
2400 |
24,00 |
6 |
3000 |
23,75 |
7 |
3600 |
23,25 |
8 |
4200 |
23,00 |
9 |
4800 |
22,50 |
10 |
5400 |
22,25 |
11 |
6000 |
21,75 |
12 |
6600 |
21,50 |
13 |
7200 |
21,25 |
14 |
7800 |
21,00 |
15 |
8400 |
20,75 |
Wykres zależności ln G = f(t)
Równanie wykresu (krzywej): y= - 2,4123 ⋅ 10-5x + 3,2319
Obliczenia
Lp. |
lnG |
tּlnG |
t2 |
1 |
3,218876 |
0 |
0 |
2 |
3,218876 |
1931,325 |
360000 |
3 |
3,208825 |
3850,591 |
1440000 |
4 |
3,188417 |
5739,15 |
3240000 |
5 |
3,178054 |
7627,329 |
5760000 |
6 |
3,167583 |
9502,748 |
9000000 |
7 |
3,146305 |
11326,7 |
12960000 |
8 |
3,135494 |
13169,08 |
17640000 |
9 |
3,113515 |
14944,87 |
23040000 |
10 |
3,102342 |
16752,65 |
29160000 |
11 |
3,079614 |
18477,68 |
36000000 |
12 |
3,068053 |
20249,15 |
43560000 |
13 |
3,056357 |
22005,77 |
51840000 |
14 |
3,044522 |
23747,28 |
60840000 |
15 |
3,032546 |
25473,39 |
70560000 |
Metodą najmniejszych kwadratów został obliczony współczynnik nachylenia prostej, b wg wzoru:
gdzie:
m - liczba pomiarów
Wiedząc, że stała komory, wyznaczona metodą kalibracji dla 0,1 n KCl jest równa β=1,94 cm, można obliczyć współczynnik dyfuzji elektrolitu:
b = - β⋅D
Ponieważ współczynniki dyfuzji w roztworach ciekłych są rzędu 10-4-10-6, powyższy wynik można uznać za prawidłowy.
Dane z literatury
KCl = K+ +Cl-
Przewodnictwo właściwe przewodników II klasy w temperaturze 18°C:
Elektrolit |
Przewodnictwo (Ω-1cm-1) |
1 n roztwór KCl w wodzie |
0,09784 |
0,1 n roztwór KCl w wodzie |
0,011167 |
0,01 n roztwór KCl w wodzie |
0,0012205 |
Alkohol etylowy |
0,000003 |
woda |
0,000000043 |
Zależność przewodnictwa równoważnikowego wodnego roztworu chlorku potasu od stężenia w temperaturze 25°C:
Stężenie ( c ) |
Przewodnictwo |
0,001 |
147,0 |
0,005 |
143,6 |
0,01 |
141,3 |
0,1 |
129,0 |
0,5 |
117,2 |
1,0 |
111,9 |
Wnioski
Wykonane doświadczenie pokazuje nam, że w wyniku dyfuzji chlorku potasu jego początkowe stężenie w komorze, w której roztwór został umieszczony, uległo zmniejszeniu (nastąpiło przemieszczenie części jonów z komory z elektrodami do komory z wodą destylowaną) . Tym samym nastąpił spadek przewodnictwa właściwego KCl, co jest zgodne z prawami chemii fizycznej elektrolitów (przy spadku stężenia roztworu obserwuje się spadek przewodnictwa właściwego i jednocześnie wzrasta przewodnictwo równoważnikowe).
Powolny spadek przewodnictwa chlorku potasu wynika z małej ruchliwości jonów K+ i Cl-. W regularnych odstępach czasu obserwuje się systematyczną zmianę przewodnictwa. Powyższą zależność przedstawia wykres na 2. stronie. Brak idealnej liniowości krzywej można wytłumaczyć mało dokładną podziałką na skali konduktometru. Z otrzymanych pomiarów wynika, że spadek przewodnictwa w kolejnych odstępach czasu jest coraz mniejszy. Świadczy to o tym, że dyfuzja jest coraz mniej intensywna i przebiega tylko do określonego momentu (do wyrównania stężeń jonów K+ i Cl- w obu komorach).
Ewa Nogawska Oznaczanie współczynnika dyfuzji elektrolitu metodą komorową
4