mniej to jedno jest zupełnie jasne. — I aby pokazać, że nie rzuca słów na wiatr, on także odszedł z kolejki.

Nieźle, pomyślałem, o dwa miejsca do przodu. Znalazłem się teraz za matym człowieczkiem o gniew­nym spojrzeniu, który przyjrzał mi się nad wyraz nie­życzliwie i odezwał, trochę za głośno, do dużego, mu­skularnego mężczyzny stojącego przed nim:

• W tej sytuacji nie wiadomo, czy w ogóle war­
  to jechać.

• W jakiej sytuacji? — odburknął tamten.

• No, prawdę mówiąc, nie jestem przyzwyczajo­
  ny do tego rodzaju towarzystwa — odparł Człowie­
  czek.

• Aha! — powiedział Osiłek i patrząc w moją stro­
  nę, dodał: — Nie pozwól pan sobie tak ubliżać. Co,
  strach pana obleciał? — Doszedłszy jednak do wnio­
  sku, że nie zamierzam zareagować, napadł nagle na
  Człowieczka: — Nie podobamy ci się, co? A mnie się
  nie podoba, jak pyskujesz! — I wymierzył mu taki cios
  w szczękę, że tamten wylądował w rynsztoku.

• Zostawcie go, niech sobie poleży — kontynu­
  ował Osiłek; tym razem nie zwracał się do nikogo
  konkretnego. — Prosty chłop ze mnie, ale mam swo­
  je prawa jak każdy, nie?

Ponieważ Człowieczek nie okazywał chęci powro­tu na swoje miejsce i po chwili kulejąc, oddalił się, postąpiłem ostrożnie w stronę Osiłka i pogratulowa­łem sobie kolejnego kroku naprzód. Niedługo potem dwoje rozchichotanych młodych ludzi stojących przed nami odeszło, trzymając się pod rękę. Nie mogłem odróżnić ich płci, oboje bowiem byli szczupli, ubrani w spodnie i rozmawiali falsetem, jednak niewątpliwie w tej chwili bardziej interesowali się sobą niż możli­wością zajęcia miejsc w autobusie.

— Wszyscy na pewno się nie zmieścimy — ode-

10

zwała się płaczliwym głosem kobieta stojąca cztery osoby przede mną.

— Ustąpię pani miejsca za pięć szylingów — od­
parł ktoś inny.

Usłyszałem brzęk monet, a potem wrzaskliwy kobie­cy glos zmieszany z wybuchami śmiechu czekających. Oszukana kobieta wyskoczyła z kolejki, żeby rzucić się na nieuczciwego sąsiada, ale inni natychmiast zwarli szereg i w ten sposób straciła miejsce... Tak oto zanim nadjechał autobus, kolejka znacznie zmalała.

Był to cudowny, lśniący złociście pojazd o heral­dycznych barwach. Wydawało się, że nawet Kierow­ca promieniuje światłem. Do prowadzenia autobusu używał tylko jednej ręki, drugą natomiast wymachiwał przed sobą, jakby chciał rozpędzić lepkie opary desz­czu. Na jego widok kolejka wydała gniewny pomruk:

• Wygląda na to, że przynajmniej o n się dobrze
  bawi, co?...

• Cholernie zadowolony z siebie...

• O, Boże! Czy ten facet nie mógłby zachowywać
  się normalnie?

• Nawet nie raczy na nas spojrzeć... Za kogo on się
  uważa?... I jeszcze te złocenia i fiolety, według mnie to
  karygodne marnotrawstwo. Dlaczego nie dadzą cho­
  ciaż części tych pieniędzy na potrzeby miasta?...

• Aż się prosi, żeby mu przyłożyć!

W twarzy Kierowcy nie dostrzegłem niczego, co mogłoby usprawiedliwiać wszystkie te uwagi, chyba że spowodował je majestatyczny i skupiony jej wyraz.

Moi współpasażerowie przepychali się do drzwi jak stado kur, chociaż miejsca było dla wszystkich pod dostatkiem. Wsiadłem ostatni. Tylko połowa miejsc w autobusie była zajęta; usiadłem na końcu, z dala od innych. Natychmiast jednak przysiadł się do mnie ja­kiś rozczochrany młodzieniec. Ruszyliśmy.

11

---