BEZROBOCIE
Sytuacja gospodarcza i społeczna, w której pewna część pracowników pozbawiona jest zatrudnienia. Zjawisko to ujawniło się ze szczególną ostrością podczas kryzysów gospodarczych w XIX i XX w. Przeciwdziałaniu bezrobociu służy polityka gospodarcza, która poszukuje bezpośrednich lub pośrednich środków dla zmniejszenia jego rozmiarów czy też likwidacji. Na ogół rozróżnia się kilka rodzajów bezrobocia: koniunkturalne, będące następstwem braku popytu; strukturalne, spowodowane zewnętrznym wpływem, np. masowa imigracja ludności; sezonowe, występujące zwłaszcza w przemyśle budowlanym i w gospodarce rolnej; funkcjonalne, gdy dokonuje się proces gospodarczego przystosowania, np. racjonalizacja; regionalne, ograniczające się do określonego terytorium.
Przeciwieństwem bezrobocia jest pełne zatrudnienie - realne, a nie pozorne - mające miejsce wówczas, gdy wszyscy ludzie zdolni i chętni do pracy znajdują miejsce i możliwość rozwoju aktywności zawodowej. Praca jest środkiem rozwoju osobowości, a przede wszystkim zabezpieczenia utrzymania oraz stworzenia perspektyw życiowych pracobiorcy i rodzinie. Brak jej przyczynia się do powstania poważnych problemów społeczno-moralnych.
Nauczanie społeczne Kościoła zawsze traktowało bezrobocie jako szczególne zło, zagrażające tak jednostkom ludzkim, jak i całemu społeczeństwu. Wprawdzie nauczanie to przeciwstawia się przymusowi zatrudnienia, ale jednocześnie wysuwa postulaty dotyczące pełnego zatrudnienia. Encyklika Jana Pawła II Laborem exercens (1981) mówi nawet o prawie do pracy.