KURS SZKOLENIA REZERW

ZATWIERDZAM

Andrzej HEILMAN

major

.............................................

KIEROWNIK KURSU SZKOLENIA REZERW

ZEZWALAM NA PONOWNE WYKORZYSTANIE
DATA	15.01.04
PODPIS

PRZEDMIOT: TAKTYKA

PLAN - KONSPEKT

TEMAT 3/2:

Działanie żołnierza na polu walki w nocy .

OPRACOWAŁ

Jarosław BARAN

porucznik

.....................................

KIEROWNIK GRUPY

WROCŁAW - 2003

TEMAT: 3/2:

Działanie żołnierza na polu walki w dzień.

CEL : W wyniku opanowania treści tematu słuchacze:

• znają zasady maskowania;

• potrafią działać jako szperacze;

• umieją zachować się na wypadek alarmu lotniczego i o skażeniu;

• umieją posługiwać się komendami ogniowymi i zadaniami ogniowymi;

• potrafią zwalczać cele w obronie;

• umieją przygotować się do ataku;

• umieją zwalczać przeciwnika podczas prowadzenia natarcia.

ZAGADNIENIA :

1. Pokonywanie terenu różnymi sposobami w dzień.

2. Wybór i wykonanie stanowiska ogniowego do postawy strzeleckiej leżąc.

3. Działanie na sygnał alarmu lotniczego w obronie.

4. Zmiana stanowiska ogniowego. Odskok.

5. Zasady podchodzenia do budynku i działanie w jego wnętrzu.

FORMA : Musztra bojowa

CZAS : 4x 40'

MIEJSCE : Pas taktyczny

LITERATURA :

1. Halik J. Szkolenie w oddziale, część 1. Warszawa, AON 1995.

2. Instrukcja o planowaniu działalności bieżącej oraz kontrolnej i rozliczeniowo-zadaniowej w Siłach Zbrojnych RP, Szt. Gen. WP - Inspektorat Szkolenia, Warszawa 1993, Sygn. Szkol. 765/93.

3. Program szkolenia pododdziałów wojsk pancernych i zmechanizowanych, Dowództwo Wojsk Lądowych, Warszawa 1998, Sygn. DWLąd 4/98.

4. Zasady organizacji i prowadzenia działalności metodyczno-szkoleniowej w Siłach Zbrojnych RP, MON 1989, Sygn. Szkol. 692/88.

5. Smykla J., Szkolenie taktyczne w oddziale, Wrocław 1999

6. Notatki z wykładów i materiały pomocnicze z metodyki szkolenia taktycznego (opracowane przez zespół oficerów KTO, a dostosowane do programu 12 - miesięcznej służby).

7. Podręcznik żołnierza wojsk zmechanizowanych

ZABEZPIECZENIE MATERIAŁOWO - TECHNICZNE:

1. 7,62 mm nb. wz. 43 „ślepa” wg. zapotrzebowania

2. 7,62 mm nb. kb. „ślepa” wg. zapotrzebowania

3. Petarda lontowa wg. zapotrzebowania

4. 26 mm nb. sygnałowe wg. zapotrzebowania

5. RGD-2 wg. zapotrzebowania

6. Torba sanitarna - 1 szt.;

7. Chorągiewki sygnałowe - 5 kpl.;

8. CGŁ-1 wg. zapotrzebowania

WYPOSAŻENIE SZKOLONYCH:

• ubiór polowy i oporządzenie pełne (bez plecaków);

• uzbrojenie plutonu etatowe (do broni zespołowej wyposażenie dla pomocników);

• pistolet sygnałowy;

• ramki i nakrętki do strzelania am. ślepą do kmPK i kbkAK;

WSKAZÓWKI ORGANIZACYJNO - METODYCZNE:

1. organizacyjne

• 3 dni przed zajęciami sprawdzić plany - pracy do zajęć;

• przed zajęciami sprawdzić sprzęt i zabezpieczenie materiałowo - techniczne;

• zajęcia rozpocząć za bramą „czołgową”;

2. metodyczne

• poprzez pytania kontrolne sprawdzić przygotowanie teoretyczne podchorążych do zajęć;

• szczególną uwagę zwrócić na warunki bezpieczeństwa na czas domarszu i prowadzenia zajęć oraz egzekwować ich przestrzeganie w czasie zajęć;

• do pozorowania przeciwnika wykorzystać 2-3 pchor. po wcześniejszym uzgodnieniu sygnałów do ich działania;

• każde zagadnienie prowadzić formą musztry bojowej stosując model podstawowy;

• zagadnienia prowadzić w kolejności zgodnie z układem przedstawionym w konspekcie wyznaczonego podchorążego i sytuacja taktyczną, szczególną uwagę zwracając na stawianie zadań bojowych, komend i sygnałów przez kierownika ćwiczenia ;

• po każdym przeprowadzonym zagadnieniu dokonać jego omówienia i ceny, a na koniec zajęć przeprowadzić globalne podsumowanie;

• szczególną uwagę zwrócić na ustalenia wynikające z „Programu szkolenia pododdziałów wojsk pancernych i zmechanizowanych”;

SPOSÓB POZOROWANIA POLA WALKI:

• pojedyncze strzały .......- ogień br. strzeleckiej przeciwnika;

• krótkie serie ...............- ogień br. maszynowej przeciwnika ;

• wybuch petardy ...........- ogień artylerii;

• dym .............................- skażenie;

• gwiazda ..........- lotnictwo przeciwnika;

• czerwona gwiazda .......- wszyscy "stój";

• figury bojowe na przedpolu - atakująca piechota przeciwnika;

• 1 BWP - kompania zmechanizowana przeciwnika.

WARUNKI BEZPIECZEŃSTWA:

ZABRANIAM :

• przetrzymywania zapalonych petard i granatów dymnych oraz rzucania ich na odległość mniejszą niż 25m od ludzi i sprzętu;

• rzucania petard bez upewnienia się , że nie znajdują się tam ćwiczący;

• wykonywania manewrów BWP bez upewnienia się , że nikomu to nie zagraża;

• rozjeżdżania stałych elementów poligonu;

• wykonywania manewrów sprzętem po utracie orientacji / dużym zadymieniu/;

• prowadzić ogień z nb. oświetlających i sygnałowych do ludzi i sprzętu;

• prowadzenia ognia z broni strzeleckiej do celów żywych na odległość bliższą niż 50 m.;

• podchodzenia do niewybuchów przed upływem 15' ;

• przenoszenia środków pozoracji pola walki w kieszeniach ;

• odkładania broni w czasie przerw.

NAKAZUJĘ :

• zapalone petardy i świece dymne natychmiast odrzucać ;

• o niewybuchach natychmiast meldować ;

• ogień prowadzić tylko na komendę ;

• na zbiórkach broń mieć zabezpieczoną ;

• zwracać uwagę na nierówności terenowe ;

• szczególną uwagę zwrócić na przemieszczanie się BWP ;

• każdorazowo ruszenie BWP poprzedzić klaksonem po wcześniejszym upewnieniu się , że w rejonie wozu nie ma ludzi i sprzętu;

• w czasie jazdy w BWP mieć hełmy na głowie, a broń trzymać między nogami lub zamocować ją w jarzmach;

• włazy mieć zamknięte, oprócz włazu kierowcy.

Podczas realizacji poszczególnych zagadnień szkoleniowych pozoracja wyznaczana jest z pośród słuchaczy danej grupy szkoleniowej. Nad warunkami bezpieczeństwa pozoracji czuwa i odpowiada instruktor zawodowy, którego czynie odpowiedzialnym za przestrzeganie warunków bezpieczeństwa i prawidłowe działanie pozoracji od momentu rozpoczęcia zajęć.

ORGANIZACJA ZAJĘĆ:

Kierownik grupy

Część wstępna Cała grupa

Dowódca 1 sekcji		Dowódca 2 sekcji		Dowódca 3 sekcji
1 sekcja				2 sekcja		3 sekcja
Zagadnienie 1 Zagadnienie 2 Zagadnienie 3 Zagadnienie 4 Zagadnienie 5				Zagadnienie 1 Zagadnienie 2 Zagadnienie 3 Zagadnienie 4 Zagadnienie 5		Zagadnienie 1 Zagadnienie 2 Zagadnienie 3 Zagadnienie 4 Zagadnienie 5

Kierownik grupy

Część wstępna Cała grupa

PRZEBIEG ZAJĘĆ

CZĘŚĆ WSTĘPNA -20 min.

Rozpoczęcie zajęć:

• przyjęcie meldunku;

• sprawdzenie obecności i wyposażenia;

• podanie tematu , celu zajęć;

• sprawdzenie przygotowania teoretycznego.

Pytania kontrolne:

1. Wymienić sposoby pokonywania tereny czołgając się?

Odpowiedź:

• na brzuchu

• na czworaka

• na boku

2. Wymienić parametry stanowiska ogniowego dla strzelca w postawie strzeleckiej leżąc oraz

normy czasowe?

Odpowiedź:

• długość 170cm

• szerokość 60 cm

• głębokość 30 cm

• szerokość półki 20cm

• wysokość półki 10 cm

• przedpiersie 30 cm

CZASY

bdb 25 min

db 30 min

dst 35 min

3. Wymienić fazy wykonania skoku?

Odpowiedź:

• obserwacja terenu i wybór nowego SO

• odczołganie się z dotychczas zajmowanego SO

• bieg zakosami

• zalegnięcie z boku nowego SO

• wczołganie się do nowego SO

4. Podać sytuacje wykorzystania czołgania na brzuchu?

Odpowiedź:

• podczas prowadzenia ognia z broni maszynowej

• w terenie odkrytym

CZĘŚĆ GŁÓWNA -120 min.

ZAGADNIENIE 1.

Pokonywanie terenu różnymi sposobami w dzień.

Czynności kierownika grupy:

• podaję komendę instruktorom do rozpoczęcia zagadnienia nr1. UWAGA INSTRUKTORZY!

Zasady maskowania bezpośredniego do działania w dzień- ĆWICZ!;

• kontroluje szkolenie przez instruktorów;

• reaguje na popełniane błędy i niedociągnięcia;

• podaje sygnały do działania szperaczy;

• po upływie czasu przeznaczonego na zagadnienie podaję komendę: UWAGA INSTRUKTORZY!-KOŃCZYĆ ĆWICZENIE-WYKONUJĄ ZBIÓRKI W SEKCJACH.

Sposoby i technika poruszania się na polu walki

Sposób pokonania terenu uzależniony jest głównie od oddziaływania przeciwnika oraz rzeźby i pokrycia terenu. W każdym jednak przypadku żołnierze pododdziału powinni współdziałać między sobą, ubezpieczać się wzajemnie, pomagać sobie nigdy nie zapominając o prowadzeniu obserwacji w wyznaczonym im przez dowódcę sektorze. Nigdy nie należy opuszczać stanowiska bez odczołgania się (na bok lub po skosie). Przeciwnik mógł wykryć nasze stanowisko ale ze względu na małe prawdopodobieństwo trafienia nie prowadzi ognia, czeka (z wycelowaną bronią) aż cel będzie łatwiejszy do trafienia (większy). W momencie podnoszenia się ze stanowiska padnie strzał. Przed opuszczeniem stanowiska należy się rozejrzeć i wybrać stanowisko następne a następnie „zniknąć” z pola widzenia przeciwnika i wybiec z kierunku, z którego się on nie spodziewa. Jeśli znane jest nam stanowisko przeciwnika to bezwzględnie powinniśmy oddać w jego kierunku serię bezpośrednio przed rozpoczęciem biegu. Nawet jeśli celu nie zniszczymy to spowodujemy, że przeciwnik na chwilę ukryje się w stanowisku, straci nas z oczu (i z celownika) a o to nam właśnie chodzi.

Działanie w zespole jest łatwiejsze ze względu na współdziałanie między żołnierzami i wzajemną asekurację.

Do podstawowych sposobów pokonywania terenu pod ogniem przeciwnika można zaliczyć: bieg (w postawie wyprostowanej lub chyłkiem), wykonywanie skoków oraz czołganie się.

Bieg. Jest najszybszym sposobem pokonywania terenu pieszo. W zależności od rzeźby i pokrycia terenu żołnierz może pokonać określony odcinek terenu w postawie wyprostowanej lub chyłkiem. Jeśli odcinek terenu jest osłonięty przed ogniem przeciwnika (nasyp, budynek, pagórek itp.), lub znajduje się pod ogniem artylerii, najkorzystniej jest pokonać go jak najszybciej (w postawie wyprostowanej) lub chyłkiem jeśli osłona nie jest wystarczająco wysoka (płot, żywopłot, nasyp, rów itp.).

Wykonywanie skoków. Skoki wykonujemy w terenie kontrolowanym (obserwowanym) przez przeciwnika, częściowo przykrytym, pociętym itp. wykorzystując przedmioty terenowe jako kolejne stanowiska. Sposób opuszczenia stanowiska przed skokiem jest analogiczny jak przed biegiem. Należy pamiętać aby nie wskakiwać bezpośrednio do wybranego stanowiska lecz zalec obok i wczołgać się do stanowiska właściwego. Unikniemy w ten sposób wykrycia głównego stanowiska w momencie jego zajmowania. Dodatkowo należy zwrócić uwagę aby kolejne stanowisko nie było oddalone dalej niż 20-30 m. (30-40 kroków) i posiadało dobre warunki prowadzenia ognia, jako że skoki wykonujemy głównie w zespołach (parami) i po przyjęciu postawy strzeleckiej osłaniać musimy wykonywanie skoków przez partnerów. Sam bieg wykonujemy chyłkiem i obowiązkowo „zakosami” (nieregularnymi). Utrudni to znacznie celowanie i wnoszenie poprawek ze względu na ruch celu.

Kolejność czynności przy skoku powinna wyglądać następująco: wybierz kolejne stanowisko w odległości około 25 m., sprawdź czy nie ma przeszkód (drut kolczasty, zapory mało widoczne itp.) na drodze do niego, oceń gdzie się zatrzymasz przed wczołganiem się do stanowiska głównego, daj sygnał (sprawdź czy jest gotów do asekuracji) partnerowi, ostrzelaj stanowisko przeciwnika przed sobą, zabezpiecz broń, odczołgaj się (zniknij na moment), powstań (oprzyj się na pięściach, podkurcz nogę wykroczną - jak do sprintu) i rozpocznij bieg zygzakami, obserwuj przedpole, broń trzymaj w gotowości do użycia, padnij (na przedramię nie na łokcie czy dłonie, zmniejszysz tym samym nacisk i osłabisz siłę uderzenia, z wykrokiem, nie na kolana bo możesz się zranić o szkło, drut kolczasty itp.) w wybranym wcześniej miejscu, odczołgaj się do głównego stanowiska, odbezpiecz broń, przyjmij postawę strzelecką, daj sygnał partnerowi o gotowości do asekuracji.

Czołganie się. Gdy zachodzi potrzeba pokonania terenu płaskiego pod ogniem przeciwnika, skrytego podejścia do jego stanowisk, a czas nie jest czynnikiem istotnym, należy to zrobić stosując jeden ze sposobów czołgania. Wybór sposobu czołgania w głównej mierze zależy od poszycia terenu. Teren płaski odkryty pokonać należy czołgając się na brzuchu. Jest to najwolniejszy sposób czołgania ale jednocześnie najbardziej skryty i bezpieczny. Wykonuje się go poprzez powtarzanie ruchu prawej ręki i lewej nogi do przodu na zmianę z ruchem lewej ręki i prawej nogi. Broń należy trzymać na przedramieniu, za pas nośny przy osłonie łoża, a drugą ręką pomagać sobie przy przesuwaniu ciała. Nóg i tułowia nie odrywać od podłoża. Odpychać się nogami (bokami butów). Kontrolować sytuację na przedpolu i utrzymywać kierunek przemieszczania (miejsce w szyku). Co jakiś czas przerwać czołganie i w bezruchu obserwować działanie przeciwnika. Maksymalnie wykorzystywać nierówności terenowe i osłony. Zwracać uwagę na zachowanie ciszy (brzęk broni i oporządzenia o podłoże, łamanie suchych gałęzi itp.). W czasie oświetlania terenu przez przeciwnika - przerwać przemieszczanie. Gdy pokrycie terenu jest urozmaicone (wysoka trawa, zakrzaczenia, rowy itp.) lub gdy można wykorzystać niskie osłony, stosujemy szybszy i wygodniejszy sposób czołgania się - czołganie na czworakach. Polega on na przemiennym wykonywaniu ruchów lewej nogi i prawej ręki (i odwrotnie), opierając się na kolanach i łokciach lub dłoniach (pięściach). Broń można trzymać oburącz za kolbę i nakładkę łoża ( w terenie podmokłym lub na piachu) lub opierać się na niej trzymając ją jedną ręką (nachwytem) za nakładkę łoża, palce mając pod spodem.

Gdy zachodzi potrzeba przetransportowania zaopatrzenia, amunicji, broni zespołowej lub rannego spod ostrzału, należy to zrobić stosując inny sposób czołgania się - czołganie na boku. Należy ciężar ciała przenieść na dowolny bok, ułożyć ładunek (broń, skrzynkę itp.) na wyprostowanej nodze, broń indywidualną trzymać w ręce wysiężnej za nakładkę łoża (zespołową, np. km trzymać za lufę na wyprostowanej nodze). Nogą nie obciążoną odpychać się, pomagając sobie przedramieniem i łokciem wyciągniętej ręki przesuwać ciało do przodu. Mimo utrudnienia w obserwacji przedpola nie wolno z tego rezygnować. Technika transportowania rannego jest trudna do opanowania. Szczególne trudności sprawia wiotkie ciało osoby nieprzytomnej oraz transport dodatkowej broni. Najlepiej do tego celu wykorzystać pałatkę, koc lub pas, którym oplatamy transportowanego pod pachami. Gdy tych przedmiotów nie ma w zasięgu należy przewiesić broń rannego przez jego pierś, swoją broń trzymać w ręce wysiężnej (lub przycisnąć do piersi transportowanego ale jej nie przewieszać). Rannego ułożyć (naciągnąć) na siebie tak aby złapać go za pas główny. W czasie przemieszczania się nie dopuszczać aby ranny tarł sobą o podłoże i zsuwał się do tyłu (będzie stawiał większy opór).

ZAGADNIENIE 2.

Wybór i wykonanie stanowiska ogniowego do postawy strzeleckiej leżąc.

Czynności kierownika grupy:

• podaję komendę instruktorom do rozpoczęcia zagadnienia nr1. UWAGA INSTRUKTORZY!

Zasady maskowania bezpośredniego do działania w dzień- ĆWICZ!;

• kontroluje szkolenie przez instruktorów;

• reaguje na popełniane błędy i niedociągnięcia;

• podaje sygnały do działania szperaczy;

• po upływie czasu przeznaczonego na zagadnienie podaję komendę: UWAGA INSTRUKTORZY!-KOŃCZYĆ ĆWICZENIE-WYKONUJĄ ZBIÓRKI W SEKCJACH.

ZAGADNIENIE 3.

Działanie na sygnał alarmu lotniczego w obronie.

Czynności kierownika grupy:

• podaję komendę instruktorom do rozpoczęcia zagadnienia nr1. UWAGA INSTRUKTORZY!

Zasady maskowania bezpośredniego do działania w dzień- ĆWICZ!;

• kontroluje szkolenie przez instruktorów;

• reaguje na popełniane błędy i niedociągnięcia;

• podaje sygnały do działania szperaczy;

• po upływie czasu przeznaczonego na zagadnienie podaję komendę: UWAGA INSTRUKTORZY!-KOŃCZYĆ ĆWICZENIE-WYKONUJĄ ZBIÓRKI W SEKCJACH.

Powszechna obrona przeciwlotnicza

Powszechna obrona przeciwlotnicza stanowi zespół przedsięwzięć mających na celu zmniejszenie skutków uderzeń z powietrza i obejmuje:

• rozpoznanie wzrokowe przeciwnika powietrznego zapewniające zaalarmowanie w odpowiednim czasie pododdziałów o zagrożeniu z powietrza oraz otwarcie ognia do celów powietrznych środkami pododdziału;

• alarmowanie pododdziałów o zagrożeniu z powietrza, które prowadzi się dla uniknięcia lub ograniczenia strat od uderzeń środków napadu powietrznego przeciwnika poprzez terminowe wykorzystanie przygotowanych ukryć oraz wprowadzenie stanu do natychmiastowego otwarcia ognia dla pododdziałów dyżurnych;

• prowadzenie zorganizowanego ognia do celów powietrznych środkami pododdziału organizowane na zasadzie aktywnej obrony przed uderzeniami z powietrza do czego wyznacza się siły w składzie co najmniej plutonu;

• realizowanie przedsięwzięć pasywnej obrony powietrznej.

W skład przedsięwzięć pasywnej obrony powietrznej wchodzi:

• maskowanie przed rozpoznaniem z powietrza mające na celu ukrycie sił i środków przed przeciwnikiem, wprowadzenie go w błąd co do położenia pododdziałów i prowadzonych przez nie działań oraz utrudnienie mu skutecznego oddziaływania;

• rozśrodkowanie pododdziałów mające na celu uniknięcie większych strat w sile żywej, sprzęcie bojowym a powstałych w wyniku uderzenia środków napadu powietrznego przeciwnika;

• przygotowanie schronów i ukryć (szczelin) przeciwlotniczych w celu ochrony ludzi i sprzętu przed środkami rażenia przeciwnika, zwiększenie żywotności i efektywności własnych środków rażenia oraz obniżenie skuteczności środków rażenia przeciwnika;

• likwidację skutków napadu powietrznego w celu odtworzenia zdolności bojowej pododdziału poprzez udzielenie pomocy medycznej, ewakuacja sił i środków z rejonu porażenia, ponadto odtwarzanie rozbudowy inżynieryjnej, w tym maskowania.

Z powyższego wynika, że powszechna obrona przeciwlotnicza obejmuje zarówno przedsięwzięcia aktywnej walki z przeciwnikiem powietrznym jak również czynności zmniejszające skutki jego oddziaływania.

Czynności te są wykonywane w ramach innych elementów zabezpieczenia bojowego takich jak: maskowanie, zabezpieczenie inżynieryjne oraz obrona przeciwchemiczna.

Powszechną obronę przeciwlotniczą organizują wszyscy dowódcy w każdym rodzaju walki, a przestrzeganie elementarnych postanowień wchodzących w skład powszechnej obrony przeciwlotniczej powinno być nawykiem każdego żołnierza zarówno w czasie szkolenia, jak i na przyszłym polu walki.

Zasadniczym sposobem wykrywania i rozpoznawania środków powietrznych na szczeblu pododdziału jest rozpoznanie wzrokowe którego celem jest:

• wykrycie na czas samolotów i śmigłowców przeciwnika oraz zaalarmowanie własnych wojsk o zagrożeniu z powietrza;

• identyfikacja obiektu powietrznego;

• zapewnienie pododdziałom warunków do prowadzenia walki ogniowej z przeciwnikiem powietrznym.

Rys. 10.25. Wzrokowe rozpoznanie celów powietrznych

Rozpoznanie wzrokowe prowadzą posterunki obserwacyjne organizowane na szczeblu oddziałów oraz obserwatorzy w pododdziałach. Obserwatorzy prowadzą obserwację z wozów bojowych, czołgów lub z posterunków obserwacyjnych w wyznaczonych sektorach.

Obsadę posterunku obserwacyjnego stanowi 2-3 żołnierzy pełniących służbę na zmianę. Każdy dyżurny obserwator pełni służbę na posterunku 1-2 godziny, a w niekorzystnych warunkach obserwacji - czas ten może być skrócony.

Stanowisko PO wybiera się w pobliżu punktu dowodzenia i powinno ono zapewniać prowadzenie obserwacji w określonym sektorze oraz mieścić się z dala od źródeł hałasu.

Posterunek powinien być wyposażony w:

• lornetkę polową;

• kompas lub busolę;

• tabliczki orientacyjne ze stronami świata;

• środki sygnalizacyjne;

• okulary przeciwsłoneczne;

• dziennik obserwacji powietrznej i aktualny szkic obserwacji.

Do zadań obserwatorów należy:

• wykrywanie obiektów powietrznych;

• określenie podstawowych parametrów lotu;

• określenie charakterystyk celów powietrznych;

• alarmowanie o zagrożeniu z powietrza, ponadto jeśli jest to możliwe-ustalenie przynależności obiektów powietrznych.

Wskazywanie celów powietrznych można prowadzić według:

• stron świata;

• dozorów wyznaczonych uprzednio w terenie;

• kierunku marszu (działania);

• zegarka.

Wskazywanie celów powietrznych według stron świata polega na określeniu położenia celu powietrznego w stosunku do tabliczek orientacyjnych z opisanymi na nich stronami świata, rozstawionymi na przedpiersiu stanowiska obserwacyjnego np.: LOTNIK - Z POŁUDNIA - 2 SAMOLOTY 4000.

Wskazywanie celów powietrznych według dozorów polega na określeniu położenia obiektu w stosunku do wyznaczonych w terenie dozorów, których położenie i nazwę musi znać każdy żołnierz pododdziału aby meldunek obserwatora był komunikatywny np.: LOTNIK - NAD WYNIOSŁYM (nazwa dozoru) - ŚMIGŁOWIEC.

Podczas wskazywania celów powietrznych w stosunku do kierunku marszu (kierunku działania) kolumny obowiązuje nazewnictwo kierunków: z przodu, z tyłu, z lewej, z prawej, przy czym przód wyznacza czoło kolumny.

Przykładowy meldunek:

LOTNIK - Z PRAWEJ - GRUPA SAMOLOTÓW - 3000.

Wskazywanie celów według zegarka wygląda analogicznie jak wyżej w odniesieniu do tarczy zegarka. Trzeba jednak pamiętać, że kierunek na wprost oznacza godzinę 12.00 np.:

LOTNIK - NA DZIESIĄTEJ - DWA ŚMIGŁOWCE - 2000.

Alarmowanie o zagrożeniu z powietrza ma na celu uprzedzenie wojsk oraz umożliwienie mu przygotowania dyżurnych środków ogniowych. Organizuje się je w pododdziałach do drużyny włącznie (bwp, czołg) na podstawie danych z własnych źródeł rozpoznania oraz informacji przekazywanych za pośrednictwem sieci radiowych ostrzegania. Decyzję o zarządzeniu alarmu powietrznego w pododdziałach (oddziałach) podejmują ich dowódcy.

Sygnały o zagrożeniu z powietrza podaje się za pomocą środków sygnalizacyjnych oraz przekazuje wszystkimi środkami łączności poza kolejnością. Ponadto należy przestrzegać zasady, że każdy żołnierz, który usłyszy sygnał alarmu lotniczego, powtarza go głosem. W ten sposób dotrze on do wszystkich żołnierzy pododdziału.

W związku z powyższym strzelanie do szybko lecących celów powietrznych na małej wysokości prowadzi się ogniem zaporowym, polegającym na postawieniu przez pododdział dyżurny zapory ogniowej (pionowej lub poziomej) na prawdopodobnym kursie celu jednocześnie całym pododdziałem (plutonem, kompanią).

W zależności od odległości od odległości wykrycia celu i jego kursu wykonuje się następujące rodzaje zapór ogniowych:

• pionowa;

• pochyła;

• prostopadła.

Pionową zaporę ogniową wykonuje się wówczas, gdy odległość wykrycia celu jest mniejsza niż 2500 m, jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału (kurs „ZERO”) . Na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, PIONOWA - OGNIA żołnierze ustawiają broń pionowo i wszyscy jednocześnie otwierają ogień. Komenda do otwarcia ognia powinna być wydana gdy cel znajduje się w odległości około 700 m od strzelających.

Rys. 10.27. Pionowa zapora ogniowa

Pochyłą zaporę ogniową stosuje się w przypadku, gdy odległość do celu jest większa niż 2500 m , jego kurs przechodzi nad ugrupowaniem pododdziału, wówczas to żołnierze ustawiają broń pod kątem zbliżonym do 45⁰ w stosunku do poziomu i otwierają ogień w kierunku zbliżającego się celu na komendę dowódcy: Uwaga pluton (kompania) DO SAMOLOTU, POCHYŁA - OGNIA. Komenda OGNIA powinna być podana w momencie, gdy cel znajduje się około 1000 m od strzelającego pododdziału.

Rys. 10.28. Pochyła zapora ogniowa

W obu przypadkach ogień prowadzony jest do momentu podania komendy o jego przerwaniu przez dowódcę lub wyczerpaniu się amunicji w magazynkach.

Pamiętać jednak trzeba aby zachować niezbędne warunki bezpieczeństwa utrzymując odległość między żołnierzami min. 3-4 kroki.

Prostopadłą zaporę ogniową stosuje się, gdy kurs samolotu przechodzi w pewnej odległości nad ugrupowaniem pododdziału. W ten sam sposób zwalcza się samoloty nurkujące na sąsiedni pododdział lub obiekt, położony w odległości do 500 m.

Postawienie prostopadłej zapory ogniowej polega na prowadzeniu ognia do punktu na kursie celu określonego przez obrót broni o około 60⁰ w kierunku lotu celu. Praktycznie odbywa się to w sposób następujący - po wskazaniu samolotu przez dowódcę żołnierz celują do niego, a następnie na jego komendę OGNIA szybko przesuwają punkt celowania (wykonują zwrot) przed cel o ok. 60⁰ i prowadzą ogień. W celu wykonania zapory prostopadłej podaje się komendę : Uwaga pluton DO SAMOLOTU, PROSTOPADŁA - OGNIA.

Rys. 10.29. Prostopadła zapora ogniowa

Samoloty atakujące pododdział z lotu nurkowego zwalcza się ogniem zaporowym na komendę dowódcy pododdziału celując w przednią część kadłuba samolotu. Ogień otwiera się na komendę: Uwaga pluton (kompania) DO NURKUJĄCEGO - OGNIA w momencie wejścia samolotu w lot nurkowy i prowadzi z maksymalnym natężeniem przez cały czas nurkowania, według celownika ustawionego uprzednio.

ZAGADNIENIE 4.

Zmiana stanowiska ogniowego. Odskok.

Czynności kierownika grupy:

• podaję komendę instruktorom do rozpoczęcia zagadnienia nr1. UWAGA INSTRUKTORZY!

Zasady maskowania bezpośredniego do działania w dzień- ĆWICZ!;

• kontroluje szkolenie przez instruktorów;

• reaguje na popełniane błędy i niedociągnięcia;

• podaje sygnały do działania szperaczy;

• po upływie czasu przeznaczonego na zagadnienie podaję komendę: UWAGA INSTRUKTORZY!-KOŃCZYĆ ĆWICZENIE-WYKONUJĄ ZBIÓRKI W SEKCJACH.

Opracowując plan wycofania dowódca plutonu (drużyny) powinien kierować się przede wszystkim prostotą jego wykonania oraz powinien uwzględnić:

• ugrupowanie bojowe wycofującego się pododdziału;

• drogę (kierunek) wycofania, marszu;

• elementy zaskoczenia, pozorowania i maskowania;

• sposób stawiania zapór inżynieryjnych, blokowania dróg, niszczenia ważnych obiektów oraz organizowanie zasadzek;

- czas i sposób prowadzenia działań na liniach opóźniania.

ZAGADNIENIE 5.

Zasady podchodzenia do budynku i działanie w jego wnętrzu.

Czynności kierownika grupy:

• podaję komendę instruktorom do rozpoczęcia zagadnienia nr1. UWAGA INSTRUKTORZY!

Zasady maskowania bezpośredniego do działania w dzień- ĆWICZ!;

• kontroluje szkolenie przez instruktorów;

• reaguje na popełniane błędy i niedociągnięcia;

• podaje sygnały do działania szperaczy;

• po upływie czasu przeznaczonego na zagadnienie podaję komendę: UWAGA INSTRUKTORZY!-KOŃCZYĆ ĆWICZENIE-WYKONUJĄ ZBIÓRKI W SEKCJACH.

Wejścia do pomieszczeń dzielimy na:

• statyczne

• dynamiczne

Podczas wchodzenia na budynek wyróżnia się grupę/zespół/:

• zabezpieczenia

• szturmowa

Zadania grupy zabezpieczenia:

• przygotowanie i zabezpieczenia terenu dla grupy szturmowej

• przejmowanie osób próbujących ucieczki z budynku

• zabezpieczenie budynku przed próbą ataku z zewnątrz

• ułatwianie podejścia do budynku grupy szturmowej

• likwidacja celów podczas podejścia grupy szturmowej

• zabezpieczenie wyjścia grupy szturmowej

• niedopuszczanie do budynku żadnych osób podczas działania wewnątrz grupy szturmowej

• zabezpiecza wyjście grupy szturmowej „WYCHODZINY” „WYCHODZCIE”

Zadania grupy szturmowej:

• bezpieczne odbicie zakładnika

• przejęcie obiektu

• itp.

Sprawdza się pomieszczenia które znajdują się najbliżej i są otwarte.

Podstawowym zespołem podczas przeszukania pomieszczenia jest zespół dwu -osobowy ( 1,2). Do pomieszczenia wchodzi zawsze dwie osoby. Podczas wejścia do pomieszczenia (1,2) ma swój sektor do zabezpieczenia.

Sposoby wejścia do pomieszczeń:

• hakiem

• krosem

- kombinowany

CZĘŚĆ KOŃCOWA - 20 min.

1. Omówienie zajęć.

2. Podanie terminu i tematu kolejnych zajęć.

3. Podanie zadań na naukę własną.

4. Przemarsz do rejonu zakwaterowania.

5. Obsługa broni.

9

kurs celu

Seria pocisków

plutonu (kompanii)

A_w

A_s

Ps≈700 m

rzut kursu celu na poziom

0

0

D_s≈1000 m

wykrycie (rozpoznanie) celu

0

60⁰

linia celowania

A_s

A_w

---