W ciągu 10-lat istnienia państwa Izrael, od 1948 r. do 1958 r., jego ludność wzrosła z 650 tysięcy do ponad 2 milionów. Zadziwiający jest rozwój kraju ze stanu pustyni do stanu wytwórczości.
IZRAEL POTĘŻNIEJE
1 stycznia 1959 r. komunistyczny rząd Rumunii zezwolił 150 tys. Żydom na emigrację do Izraela.
1 kwietnia 1959 r. izraelskie rozgłośnie radiowe pomyłkowo nadały specjalne hasło, oznaczające powszechną mobilizację rezerwistów. Wywołało to panikę w Izraelu oraz alarm bojowy wojsk syryjskich i jordańskich.
Od początku 1959 r. do Izraela zaczął docierać sprzęt wojskowy z RFN. Dostawy docierały przez porty francuskie, i było tajemnicą źródło ich pochodzenia. Przychodziły samoloty, śmigłowce, samochody, artyleria, moździerze i amunicja. Był to wszystko sprzęt oparty na francuskich licencjach, lub kupiony przez RFN we Francji lub Szwecji.
Jednocześnie francuscy specjaliści od 1959 r. rozpoczęli współpracę z Izraelem przy tworzeniu pocisków kierowanych powietrze-powietrze typu Matra. Pod koniec lat pięćdziesiątych w Izraelu przebywało 50 naukowców i 400 specjalistów z RFN, ekspertów od broni rakietowej i energii atomowej.
W 1959 r. z najlepszych żołnierzy izraelskiej Brygady Piechoty Golani utworzono specjalną jednostkę rozpoznawczą Sayered Golani. Od odznaki, którą noszą żołnierze Sayeret Golani nazywani są "Latającymi Lampartami".
1 lutego 1959 r. palestyńscy terroryści podłożyli minę lądową przy Moshavie Zavdiel, na której zginęło 3 Izraelczyków.
27 kwietnia 1959 r. palestyńscy fedaini zastrzelili w Masadzie 2 żydowskich turystów pieszych.
5 lipca 1959 r. została podjęta decyzja o sprzedaży izraelskiej broni (pistoletów maszynowych) do Niemiec. Wywołało to kryzys w izraelskim rządzie.
Produkcja przemysłowa w Izraelu od 1957 r. do 1959 r. wzrosła o 28%. W przemyśle zatrudnionych było 30%, a w rolnictwie 16% ludności. W miastach mieszkało 75% ludności. Wartość eksportu w 1959 r. wyniosła 181 mln. dolarów. Deficyt bilansu płatniczego wyniósł 304,4 mln dolarów (w 1958 r. wynosił 334 mln dolarów). Deficyt ten pokryto głównie bezzwrotnymi wpływami zagranicznymi, jak fundusze organizacji syjonistycznych i reparacje z Niemiec (od 1959 r. Izrael otrzymuje rocznie z RFN towary o wartości 59 mln. dolarów), oraz wzrostem zadłużenia zagranicznego. Zadłużenie zagraniczne wyniosło 600 mln dolarów, w tym wartość akcji Pożyczki Niepodległości i Rozwoju rozprowadzonych wśród Żydów amerykańskich wynosiła 359,5 mln. dolarów.
We wrześniu 1959 r. na sesji Rady Ligi Arabskiej w Casablance odrzucono propozycję sekretarza generalnego ONZ, by osiedlać na stałe palestyńskich uchodźców w tych krajach, w których aktualnie przebywają. Rada postanowiła wzmóc bojkot gospodarczy Izraela, zalecając utworzenie specjalnych komisji w każdym kraju arabskim do przestudiowania wszystkich aspektów tego problemu i opracowania projektów do realizacji.
10 października 1959 r. powstała popierana przez Syrię palestyńska organizacja al-Fatah (Zwycięstwo).
W 1959 r. władze egipskie zatrzymały na Kanale Sueskim dwa statki - duński i grecki - wiozące towary izraelskie. Izrael złożył protest w Radzie Bezpieczeństwa i wniósł sprawę na XIII sesję Zgromadzenia Ogólnego ONZ, oskarżając ZRA o postępowanie sprzeczne z rezolucjami ONZ. Jako mediator wystąpił sekretarz generalny ONZ Hammarskjoeld. Jednak ZRA stanęła twardo na stanowisku, że znajduje się w stanie wojny z Izraelem i w związku z tym ma prawo nie przepuścić statków ani ładunków izraelskich przez Kanał Sueski.
W listopadzie 1959 r. przedstawiciel Arabii Saudyjskiej w ONZ zakwestionował prawa Izraela do korzystania z zatoki Akaba. Zdaniem Arabii Saudyjskiej zatoka ta stanowi arabskie wody terytorialne. Król Saud domagał się wycofania z rejonu zatoki Akaba wojsk ONZ, które stacjonują na półwyspie Synaj i stanowią swego rodzaju ochronę dla żeglugi izraelskiej.
3 grudnia 1959 r. odbyły się w Izraelu wybory do IV Knesetu. Było to największe osiągnięcie wyborcze w dziejach Partii Robotników Ziemi Izraela (Mifleget Poalei Erec Israel, w skrócie Mapai).
17 grudnia 1959 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Dawid Ben Gurion. Sprawował swoje obowiązki do 2 listopada 1961 r.
W latach 1959-1965 armia izraelska przeprowadziła operację "Jaszin", w której ewakuowano 250 tys. Żydów z Maroka do Izraela. W ten sposób uniknęli oni prześladowań ze strony Arabów.
31 stycznia 1960 r. wybuchły starcia na granicy izraelsko-syryjskiej. Z ufortyfikowanych stanowisk na wzgórzach Golan Syryjczycy ostrzeliwali kibuce w Galilei i rybaków na jeziorze Kineret. Rajdy terrorystów pozostawiały za sobą zabitych kibucników, zniszczone domy i zaminowane pola. Syria próbowała także odwrócić bieg Jordanu, by pozbawić Izrael wody. Izraelczycy odpowiadali nalotami.
Na granicy egipsko-izraelskiej incydenty zbrojne osiągnęły punkt kulminacyjny w lutym 1960 r.
14 marca 1960 r. w USA spotkali się przywódcy Izraela i Niemiec, David Ben Gurion z Konradem Adenauerem. Po negocjacjach podpisano umowę o niemieckiej pomocy finansowej dla Izraela. RFN pożyczało Izraelowi 35 mln. dolarów rocznie (oprocentowanych na 3,6%), przy czym każda kolejna wypłata miała być rezultatem ponawianej przez Izrael prośby. Pożyczki były udzielane na okres 10 lat.
Rozpoczęła się współpraca gospodarcza między obu państwami.
26 kwietnia 1960 r. palestyńscy terroryści zastrzelili żydowskiego mieszkańca Ashkelonu.
Na przełomie kwietnia i maja 1960 r. dokerzy amerykańscy zbojkotowali egipskie statki w porcie Nowego Jorku w USA. Była to odpowiedź na restrykcyjne praktyki egipskie w Kanale Sueskim w stosunku do statków płynących z ładunkami dla Izraela.
W odpowiedzi doszło do kontr bojkotu statków amerykańskich w portach arabskich i wzrostu napięcia w stosunkach między USA i Zjednoczoną Republiką Arabską. W związku z tym senat amerykański uchwalił poprawkę do ustawy zagranicznej, która zezwala prezydentowi wstrzymać pomoc dla ZRA, jeżeli nadal nie będzie przepuszczała ładunków izraelskich przez Kanał Sueski.
Na początku lat 60-tych siły zbrojne Izraela stanęły przed wyzwaniem groźby nowoczesnej chemicznej wojny. W związku z tym rozwijano nowe technologie w rodzimym przemyśle obronnym. Zakupiono nowoczesne bombowce dla sił powietrznych. Równocześnie zwiększono zakupy broni, głównie z Francji i USA.
W maju 1960 r. doszło do zatargu dyplomatycznego pomiędzy Argentyną i Izraelem w związku z uprowadzeniem z terytorium Argentyny przez ochotników izraelskich hitlerowskiego zbrodniarza wojennego Adolfa Eichmanna. Sprawa znalazła się na forum Rady Bezpieczeństwa ONZ, która w czerwcu 1960 r. uchwaliła przedstawiony przez Argentynę projekt rezolucji, zalecającej między innymi, by rząd Izraela udzielił Argentynie należytego zadośćuczynienia z powodu naruszenia suwerennych praw Argentyny. Ostatecznie konflikt dyplomatyczny między Argentyną i Izraelem zlikwidowany został w formie wspólnego oświadczenia rządów obu państw z 4 sierpnia 1960 r.
16 czerwca 1960 r. Izrael uruchomił pierwszy reaktor atomowy w Nachal Sorek na Negewie.
Od 1960 r. Izrael jest eksporterem produktów rolniczych. Stało się to możliwe dzięki wielkiemu wysiłkowi instytucji badawczych i przemysłu rolnego, wdrażaniu innowacji i wprowadzaniu produkcji na rynek krajowy, co ułatwiło postęp i uzyskanie racjonalnych cen. Stało się wtedy oczywistym, że kibuce nie będą mogły przetrwać, ograniczając się wyłącznie do sprzedaży produktów rolniczych na rynku krajowym.
Towarzyszył temu rozwój przemysłu tworzyw sztucznych, którego wyroby stały się masowe. Ułatwiło to zastosowanie nowych technologii w nawadnianiu ziemi metodą kropelkową w kibucach na pustyni Negew. Przy okazji, w Izraelu stworzono ogólnokrajowy, skomputeryzowany system tzw. ksiąg stadnych, obejmujących listy rodowodowe, z których korzystają zarówno gospodarstwa mleczarskie, jak i hodowcy.
Jakkolwiek Izrael nie jest wielkim krajem, to jednak zdołał w ciągu kilku lat nasycić własny rynek żywnością i jej przetworami oraz skierował znaczną część produktów tego rodzaju na eksport.
W 1960 r. iracki generał Kassem oskarżył ZRA (Zjednoczona Republika Arabska) i Jordanię o aneksję części ziem palestyńskich i rzucił hasło utworzenia republiki palestyńskiej oraz armii palestyńskiej. W związku z tą sytuacją Irak do połowy 1960 r. nie brał udziału w większości imprez Ligi Arabskiej. W drugiej połowie roku nastąpiła normalizacja tych stosunków.
W lipcu 1960 r. Iran uznał istnienie państwa Izrael.
W odpowiedzi Egipt zerwał stosunki dyplomatyczne z Iranem. Liga Arabska potępiła zachowanie Iranu, jednak żadne inne państwo arabskie nie zerwało z nim stosunków. Istotnym tłem przesilenia były dostawy nafty irańskiej do Izraela z perspektywą rozbudowania alternatywnej drogi eksportu do Europy z pominięciem Suezu.
8 grudnia 1960 r, amerykański samolot wywiadowczy CIA, przelatując nad pustynią Negew w Izraelu, wykonał serię zdjęć, na których był widoczny reaktor atomowy w miejscowości Dimona. Wywołało to zaskoczenie w CIA.
W latach 1961-1964 Izrael kupił we Francji 41 myśliwców MD-450 Ouragan. Utworzono z nich eskadrę Tayeset 107, bazującą w Ramat-David.
W kwietniu 1961 r. rozpoczął się w Izraelu proces sądowy hitlerowskiego zbrodniarza Adolfa Eichmanna (ujętego w 1960 r. w Argentynie). Został skazany na karę śmierci - był to jedyny przypadek takiego wyroku sądowego w Izraelu. Wyrok wykonano 31 maja 1962 r.
5 lipca 1961 r. izraelska armia przeprowadziła udany test pierwszego izraelskiego pocisku rakietowego Szawit-2.
W 1961 r. Syria zerwała unię z Egiptem.
15 sierpnia 1961 r. odbyły się w Izraelu wybory do V Knesetu. Ponownie wybory wygrała Partia Robotników Ziemi Izraela (Mifleget Poalei Erec Israel, w skrócie Mapai), ale coraz większe poparcie zyskiwała partia komunistyczna oraz ogólni syjoniści połączeni razem z liberałami.
2 listopada 1961 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany ponownie Dawid Ben Gurion. Sprawował swoje obowiązki do 17 czerwca 1963 r., kiedy ustąpił z urzędu i zamieszkał w kibucu Sde Boker na Negewie niedaleko Beer Szewy. Tam zmarł 1 grudnia 1973 r.
9 lutego 1962 r. minister finansów Lewi Eszkol zapowiedział rozpoczęcie "nowej polityki ekonomicznej" Izraela. Między innymi zdewaluowano walutę izraelską.
16 marca 1962 r. w odwecie za ostrzeliwanie izraelskich rybaków, armia izraelska zaatakowała syryjskie stanowiska graniczne w Nukeb. W walkach zginęło 30 Syryjczyków i 7 Izraelczyków.
W latach 1962-1970 Egipt był zaangażowany w wojnę domową w Jemenie. Znajdowało się tam około 60-70 tys. egipskich żołnierzy. Egipt starał się w ten sposób poprawić swój nadwerężony autorytet i szukał zwycięstwa. Wojna w Jordanii okazała się jednak dla Egiptu bardzo kosztowną i długotrwałą awanturą.
W maju 1962 r. do Izraela przybył dwumilionowy Żyd. Ilość Żydów w Palestynie pomnożyła się dwa i pół razy od 1948 r. Spis ludności wykazał, że 38% ludności stanowią "sabras" (obywatele zrodzeni w Izraelu). Rozwijało się rolnictwo, przemysł i budownictwo mieszkaniowe dla nowych imigrantów.
W 1962 r. rząd Francji opowiedział się za prawem uchodźców palestyńskich do powrotu, co rozpoczęło pogarszanie się stosunków na linii Paryż-Tel Awiw. Takie zachowanie Francji wynikało z chęci szybkiego zakończenia konfliktu w Algierii i uzyskania w tej sprawie poparcia państw arabskich.
27 września 1962 r. prezydent USA John Kennedy wyraził zgodę na sprzedaż Izraelowi przeciwlotniczych pocisków rakietowych typu Hawk i obiecał dostawę 48 samolotów szturmowych typu Skyhawk (dostarczono je dopiero po wojnie w 1967 r.).
22 października 1962 r. w Hajfie wybuchł strajk generalny. Był to widoczny znak protestu przeciwko gwałtownym podwyżkom cen.
1 maja 1963 r. prezydentem Izraela został Zalman Shazar. Sprawował on swoje obowiązki do 23 maja 1973 r.
26 czerwca 1963 r. premierem izraelskiego rządu został wybrany Lewi Eshkol. Wywodził się on również z lewicowej partii Mapai. Sprawował swoje obowiązki do 15 grudnia 1964 r.
W kwietniu 1963 r. Izrael podpisał z francuskim koncernem Dassault kontrakt na stworzenie systemu balistycznego ziemia-ziemia. Wymagania izraelskie mówiły o dwustopniowym pocisku zdolnym do przeniesienia 750 kg głowicy na odległość 235-500 km z dokładnością CEP mniejszą niż 1 km. Francuską odpowiedzią był pocisk MD-620 (izraelskie oznaczenie Jericho I). Konstrukcja ta wymaga mniej niż dwóch godzin na przygotowanie do startu i może być odpalana z wyrzutni mobilnych. Pocisk jest zasilany paliwem ciekłym.
W 1963 r. utworzono w Izraelu nowy Uniwersytet w Hajfie.
W 1963 r. władze niemieckie przekazały Izraelowi 62,5 miliona dolarów na prowadzenie dalszych badań nad energią atomową i bronią rakietową.
5 stycznia 1964 r. z nieoficjalną wizytą do Izraela przyleciał papież Paweł VI.
25 maja 1964 r. z inicjatywy Egiptu i Jordanii powstała w Kairze Organizacja Wyzwolenia Palestyny (OWP).
28 maja 1964 r. Kongres OWP wyłonił Palestyńską Radę Narodową oraz siłę zbrojną - Armię Wyzwolenia Palestyny. Uchwalona wówczas Palestyńska Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izrael i konieczność wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. OWP otrzymywała rocznie 400 mln. dolarów od państw naftowych na swoją działalność.
2 czerwca 1964 r. na czele OWP staje Jaser Arafat (urodzony w 1929 r.). Prawdziwym imieniem Jasera Arafata jest Abd al-Rahman abd al-Bauf Arafat al-Qud al-Husseini. Skrócił je, aby ukryć swoje pokrewieństwo z byłym muftim Jerozolimy, Haj Muhammedem Amin al-Husseinim, który współpracował z nazistami niemieckimi podczas II wojny światowej.
W 1964 r. Stany Zjednoczone Ameryki namówiły rząd RFN, aby Niemcy przekazali we własnym imieniu Izraelowi 150 czołgów typu Patton, przechowywanych w amerykańskich arsenałach na terenie RFN. Czołgi te trafiły do Włoch, gdzie poddano je dokładnym przeróbkom, aby zatrzeć wszelkie ślady ich pochodzenia, i dopiero w takim stanie trafiły do Izraela.
W 1964 r. Stany Zjednoczone stały się głównym dostawcą broni dla Izraela. USA starały się utrzymać równowagę sił z ZSRR na Bliskim Wschodzie, dlatego rozpoczęły się dostawy ofensywnych broni do Izraela, włączając w to samoloty, czołgi i zmotoryzowaną artylerię.
W 1964 r. Izrael zakupił w Wielkiej Brytanii trzy okręty podwodne "Dakar", "Dolphin" i "Leviathan".
--------------------------------------------------