Ballada o szklanym rycerzu

sł. Ryszard Dreger

Był sobie rycerz niesłychany

Jedyny w świecie, dawno temu

Od stóp do głów był całkiem szklany

I sam nie wiedział czemu...

W dodatku daje słowo

Miał dusze kryształową

By chronić ciało kruche

Zawijał się w poduchę

A z oczu przeciwnika

Po prostu... znikał.

(pobrzmiewa dźwiękiem szkła ballada ta)

Pewnego dnia z samego rana

Dobiegł go z góry czyjś płacz rzewny

Tyle że góra była szklana,

A płacz to był królewny.

Z pomocą rycerz ruszył w górę

A byłem przy ty, dobrze wiem

Że zapłakali gapie chórem

Gdy szkło zderzyło się ze szkłem!

(pobrzmiewa dźwiękiem szkła ballada ta)

Gdy opadł pył i ucichł hałas,

Zabłysnął diamentowy miecz

Gawiedź zupełnie oniemiała-

Królewna zresztą też

A rycerz schował tajną broń

Poprawił są fryzurę

I już królewna biegnie doń

Już ma królewska córę

(pobrzmiewa dźwiękiem szkła ballada ta)

Wyjawię teraz tajemnicę,

Którą nie każdy jeszcze zna

To był niezwyciężony rycerz

Z hartowanego szkła.

---