Kultura ekspresyjna - dygresyjna - poczucie wspólnoty.

• Dziedzina symboli :

Znak - ukazuje to czym sam nie jest

Język - proces symiozy

`' Człowiek to jest zwierze, które tworzy i posługuje się znakami `'

E. Cassirer - kultura rozumiana jako dynamiczna (czas). W jego filozofii ogół ma prymat nad elementem, element sam nie ma znaczenia - jest mu ono nadane poprzez istnienie jako element całości. Stworzył teorię symbolu. Uważał, że poznanie jest symbolicznym przyswajaniem zjawisk przez ludzki umysł. Kultura wg niego to świat "form symbolicznych". Dokonuje on podziału form ze względu na jakość i modalność. Ze względu na jakość wyróżnia czas, przestrzeń, przyczynowość, rzecz i jej własności. Ze względu na modalność język, mit, religia, sztuka, historia, nauka. Tak, że przestrzeń inaczej rozumiana jest w micie a inaczej w nauce. Czyli formy ze względu na modalność są opcjami form ze względu na jakość. Wszystkie formy symboliczne posiadają tą samą funkcję poznawczą, czyli określanie nieokreślonego, tylko nie wszystkie na tym samym poziomie. Najwyżej pod względem poznawczym sytuuje się nauka.

Poznanie to symboliczne przyswajanie zjawisk.

Sztuka o religia - funcja wyrażania słowa

Nauka - funcja czystego myślenia, najwyższa wartość w życiu człowieka (niszczenie kreatywności człowieka)

Czarnowski sprzeciwia się podziałowi na rzeczy społeczne oraz materialne.

Symbol - ma zdolność przenikania się. odpowiednik pojęcia postrzegany zmysłowo. Najbardziej ogólnie jest to zastąpienie jednego pojęcia innym, krótszym, bardziej wyrazistym lub najlepiej oddającym jego naturę, albo mniej abstrakcyjnym.

Specyfiką form społecznych jest przeżywanie

Klasa społeczna nie jest uwarunkowana przemysłowo - ekonomicznie.

Przemoc symboliczna - narzucanie / wpajanie wartości i znaczenia klasom społecznym.

Symbole - sfera oficjalnych rytułałów, indywidualne wrażenia.

Kultura dominująca to kultura w ujęciu dystrybutywnym, reprezentowana przez większość społeczeństwa lub przez społeczeństwo wpływające poprzez dyfuzję na kultury lokalne mniejszych społeczności. Kultura dominująca z jednej strony wpływa na kultury lokalne powodując ich regres lub nawet zanik. Jednakże wobec kultury dominującej podejmowane są działania przeciwstawne w formie ruchów kontrkulturowych czy tworzenia kultur alternatywnych. Ruch kontrkulturowy, przeciwstawiając się kulturze dominującej, często sięga do elementów kultur lokalnych ulegających zanikowi lub wypartych w przeszłości przez obcą wobec nich kulturę. Przykładem może być sięganie przez twórców muzyki black metalnowej do elementów kulturowych charakterystycznych dla pierwotnych kultur europejskich wypartych przez chrześcijaństwo.

P. Bourdieu - Narzucanie znaczeń, szacunku klasom niższym.

Kultura symboliczna stanowi przeciwieństwo kultury materialnej. Składa się na nią bardzo wiele czynników takich jak między innymi religia, sztuka, prawo, obyczaje czy język. Wszystkie wytwory tejże kultury mogą zostać w pełni wykorzystane tylko w takich przypadkach, jeżeli odbiorca rozumie intencje nadawcy, a także wykorzystane przez niego kulturowe wzorce. Inaczej bowiem nie ma mowy o tym, ażeby sens przekazu został zrozumiany we właściwy sposób. Jeżeli dla przykładu ktoś usłyszy skierowane do niego słowa w języku, którego w ogóle nie zna, to nie będą one niczego dla niego znaczyły. Często dzieje się tak również przy okazji zwiedzania krajów należących do zupełnie innych kultur. Człowiekowi pochodzącemu z Europy Zachodniej ciężko zwykle jest pojąć sposób myślenia i postępowania ludzi przynależnych do kultur arabskich. Ponadto kultura symboliczna ma związek z zaspokajaniem szczególnego rodzaju potrzeb. Są to potrzeby wyższego rzędu, jakie to można określić mianem potrzeb intelektualnych

Kultura ludowa - kultura niższych warstw społeczeństw narodowych istniejąca od średniowiecza aż do połowy XX wieku, kiedy zakończył się proces jej stopniowego zaniku. W węższym znaczeniu pojęcie to oznacza sumę wytworów wiejskich społeczności lokalnych. Kultura ludowa ukształtowała się w rezultacie wpływu kultury warstw wyższych oraz kultury innych grup etnicznych na oryginalny (etniczny) zasób kulturowy ludu. Proces ten zapoczątkowany został w okresie feudalnym. Okres największego rozkwitu kultury ludowej przypada na wiek XIX, co na ziemiach polskich miało związek m.in. ze zniesieniem pańszczyzny. Kultura ludowa, w odróżnieniu od kultury elitarnej, wykazuje zróżnicowanie regionalne, co jest następstwem izolacji przestrzennej w jakiej znajdowały się lokalne wspólnoty. Ma charakter jednolity. Jest łatwa w odbiorze, demokratyczna

Kultura popularna - utożsamiana jako masowa lub dziecko kultury ludowej. Częściowo pokrywa się z masową, tworzona w sposób profesjonalny, jest demokratyczna.

Kultura elitarna - kanon ( tworzona przez profesjonalistów). Nie jest demokratyczna. Znajdują się w niej np. badacze, krytycy.

Kultura narodowa - określa całość społecznego dorobku czyli kultury danego narodu stanowiący jeden z elementów świadomości narodowej. Kultura narodowa dysponuje zespołem dzieł artystycznych, wiedzy, norm i zasad, których znajomość uważa się za obowiązującą członków danej zbiorowości narodowej. Całość tego kanonu wpajana jest najmłodszym członkom społeczności w procesie akulturacji przez rodzinę, znaczących innych i instytucje oświatowe.

Transmisja kulturowa

↓ ↓

Nadawca - twórca odbiorca

Układy kultury :

1. Spotykamy się w grupach koleżeńskich, bezpośredni nieformalny kontakt, wymienna transmisja, wspólne doświadczenia, tok codziennych działań. ( nie oddzielimy od codzienności).( pojęcie ludowości)

2. Kontakt bezpośredni, instytucjonalny charakter, kwestia roli jaką przyjmujemy, profesjonalizm funkcji. Np. lekarz - pacjent ( pojęcie elitarności)

3. Relacje zapośredniczone przez środki komunikowania, nadawca formalny, kultura masowa (radio, TV, prasa)(masowość).

Kultura jako twór zbiorowy istnieje tylko w jednostkach. Jest odpowiedzią na potrzeby jednostki.

Osobowość - cechy charakteru, zachowanie, konkretne interakcje, reakcje emocjonalne, sposób postrzegania siebie i świata.

Czynniki :

czynniki biogeniczne - czynniki te posiadamy od urodzenia np. system hormonalny, system nerwowy, charakterystyczną anatomię.

czynniki socjogenne - składają się na nie m.in. kulturowy ideał osobowości (kulturowy ideał wychowawczy), role społeczne, jaźnie.

czynniki psychogenne - składają się na nie m.in. pamięć, inteligencja, spostrzegaw-czość, uczucia.

Kontrola społeczna - formy nacisku, wytwarzają działanie społeczne w interakcjach.

Podstawowe funkcje wprowadzane w życie:

↓ ↓ ↓

Wzmacnianie naśladowanie przekaz symboliczny

Tożsamość - samookreślenie siebie w relacji z sobą(kim jestem?), jak widzą nas inni , jakimi widzimy my ich?

Kultura materialna - termin określający wszelkie fizycznie istniejące rzeczowe wytwory pochodzące z przejawów działalności człowieka - zarówno przedmioty sztuki jak i przedmioty użytkowe, narzędzia oraz przedmioty życia codziennego. Do kultury materialnej zalicza się również sposoby wytwarzania przedmiotów np. technologia produkcji stali, sposoby uprawy roślin i hodowli zwierząt itp.

Kultura duchowa - termin określający ogół osiągnięć ludzi w dziedzinie nauki, sztuki, religii moralności, obyczajów i tradycji. Kultura duchowa to także dzieła sztuki oraz przechowywanie wiedzy o przeszłości i języku. W swoich funkcjach odpowiada potrzebom poznawczym, estetycznym i potrzebie rozrywki.

Subkultura (z łac. sub = 'pod' + kultura) - określa grupę społeczną i jej kulturę wyodrębnioną według jakiegoś kryterium na przykład zawodowego, etnicznego, religijnego, demograficznego.

Subkultura jest segmentem kultury i nie podlega wartościowaniu na wyższą czy niższą. Członków subkultury według socjologicznej terminologii nie można nazywać kontrspołeczeństwem, ponieważ są oni wyrazicielami jakiegoś poglądu, jakichś idei. Działają przy tym w ramach ogółu społeczeństwa.

Subkulturę tworzą grupy zawodowe, które wypracowały swoje, swoiste, zachodzące wyłącznie w ich obrębie, normy - na przykład lekarze, prawnicy, złodzieje, politycy, nauczyciele, uczniowie, studenci, fani danego gatunku muzycznego. Świadczy chociażby o tym specyficzny język - socjolekt. Subkultury tworzą nie tylko grupy zawodowe, ale także inne grupy społeczne, do których należą osoby niepełnosprawne - niewidzący, niesłyszący, przewlekle chorzy oraz z uszkodzonymi narządami ruchu, upośledzeni umysłowo.

W znaczeniu potocznym określa grupy młodzieży kontestujące przyjęty system wartości, a słowo subkultura nabrało znaczenie pewnej formy patologii społecznej. W takim przypadku lepszym określeniem jest jednak termin kontrkultura.

Kontrkultura (z łac. contra = 'przeciw' +kultura) - określa względnie spójną grupę społeczną która wyraża sprzeciw wobec zastanej kulturę, jak i tworzeniu nowej.

Kontrkultura to w innej definicji - wielopoziomowa formacja ideologiczna, która obiera sobie za zadanie wyzwolenie człowieka z represyjnych sideł kultury, dążąca do totalnego wyzwolenia wewnętrznego i społecznego jednostki poprzez transgresyjne techniki społeczne i personalne, łączone często z okultyzmem, magią i środkami psychodelicznymi. Charakterystycznym dla kontrkultury sposobem działania jest stosowanie "taktyki bycia niewidzialnym" i postulowanie istnienia "intuicyjnej sieci porozumienia". W naukach społecznych wyraźnie odróżnia się kontrkulturę od subkultur. Mimo tego członkowie niektórych subkultur mogą być częścią kontrkultury w sensie ogólnym lub też działać w ramach pojedynczej formacji kontrkulturowej np. kultura industrialna.

---