FILOZOFIA WSPÓŁCZESNA
Główne idee chrześcijańskiego realizmu i teizmu
Z dążeń ludzkich do uprawiania filozofii wynika u podstaw analiz literackich nie tyle sama formuła intelektualizacji rzeczywistości zmysłowej, rozwijanej egzystencjonalnie w zgodności prawd kulturowych, ale intelektualizacja rzeczywistości pozazmysłowej, której postrzeganie dane jest rodzajowi ludzkiemu nie tylko przez wzgląd na istnienie błękitu nieba. Sama ciekawość rozumu, zależna od ogólniejszych praw pogladowej realności znalazła w historii świata wiele ciekawych odmnian filozofii, niemniej nas interesuje kontekst wyodrębniający treści, dokonujące się w określonych kategoriach poznawczych, a te skupiając się w integralność istnienia, wyznaczają umysłowy zakres kreacji pojęciowej, w ogólnej możliwości myślenia transcenolentalnego samej filozofii a i reprezentacji nauki chrześcijańskiej.
Konkretne zagadnienie funkcjonowania terminu teizm, dotyczy odległych metod badawczych nad prawami aktualizującymi widzialna rzeczywistość, a o ile wymaga intelektualnej deklaracji, dotyczy wiary w Boga osobowego i żywego, którego funkcja odróżnia się znaczeniowo od deizmu będącego psychologizmem religijnym wierze, odrzucającym wszelkie o nim rozważania i wyobrażenia, a od ateizmu odróżnia go nacechowanie pojęciową bliskością stwórcy - Boga Potężnego, Wszechmoralnego i Dobrego.
Stanowisko takie w ogólnych rozważaniach filozofii chrześcijańskiej jest ściśle uzależnione od nauki biblijnej, stanowiącej o rytuale tradycji wierzeń Kościoła Chrystusowego, a sama ewangelia, będąc ostatecznym objawem wewnętrznego życia Boga, dokonanym po to, by to życie stało się udziałem człowieka, ukazuje źródła idei filozofii chrześcijańskiej, chociaż w głównej mierze ich źródłem nie jest. Bowiem Jezus Chrystus swoja potęgę w miłości, realnie stanowiącą o jedności w wierze i nadziei na doświadczenie absolutnej w wieczności.
Ustawiczny dialog miłości absolutnej i objawienia w miłości jest przedmiotem rozważań historii filozofii i nauki, chociaż bezpośrednie analizy intelektualne zupełnie nie dotyczą tej prawdy. Dotyczą, bowiem niezgodności istnienia, interpretującego udział Boga w kierowaniu życiem na ziemi. Jest to realność życia chrześcijańskiego metody doskonalenia marnej natury ludzkiej, uzależnionej od zła, ale i istnienia innych religii i wierzeń. Nie możemy o tym zapominać, bezskutecznie chcąc naśladować w swym postępowaniu ideę zwycięstwa Chrystusa nad śmiercią.
Uniesprzecznienie relacji podmiotowej i religijności i osobowej pewności jak i przedmiotowej aktywności życia w wierze, w historii stało się wyodrębnieniem w warunkach ogólno kulturowych postawy życia i rozwoju ludzkiej wiedzy o otaczającej rzeczywistości, w kategoriach naukowych, co bezpośrednio chrześcijaństwo zawdzięcza św. Tomaszowi z Akwinu. Przeciwstawiając swoje stanowisko wcześniejszym osiągnięciom myśli, chociaż jej nie wykluczając, wprowadził współcześnie obowiązujące zasady wiary, a chrześcijaństwo stało się nie tylko religia, rozumianą jako uczestnictwo w obrzędach rytualnych życia modlitewnego i przebłagalnego za grzechy, ale nauka transcedentalną, dając człowiekowi możliwość poznania prawdy życia duchowego w egzystencjalnym oddzieleniu, a na zewnątrz odnalezieniu istnienia Boga w świecie natury. Uwielbienie tego poglądu wydało pokorę św. Franciszka a i naśladowców życia modlitewnego i ascezy.
Neopozytywistyczna koncepcja filozofii i jej stosunku do wiedzy naukowej
Neopozytywizm, propagując wiedzę opartą na doświadczeniu, sprowadza do pojęć logicznych w teorii naukowych analiz empirycznych fizyki i filozofii, przeciwstawił się swych założeniach metafizycznemu formułowaniu sądów, twierdzeń teoretycznych, a tym samym wpłynął na przekształcenie poglądów dziewiętnastowiecznych pozytywizmu, konsekwentnie rozwiniętego w dwóch fazach, komentując przyrodnicze usytuowanie ludzkiego rozumu w tym znaczeniu, w jakim modyfikacje osiągnięć fizyki na początku XX wieku, dały się uznać za przełom w dochodzeniu do poznania prawdy - zawartości informacyjnej filozofii wiedzy. Sposób strukturalizacji świata, łączenia zdarzeń i eliminowania elementów uznawanych za nieistotne, był uzależniony od zbioru przyjętych wcześniej teorii, zaś wszystkie fakty, są obciążone teoretycznie, sposobem zastosowanej metody naukowej.
Najprostszy akt weryfikacji wymaga w swej prostocie znajomości całej wiedzy, a nie tylko przejęcia psychicznego własnościami fizykochemicznymi obserwowanych substancji czy teoretycznymi formułami matematycznego pojmowania świata. Dlatego też aktywna działalność empirystów z koła wiedeńskiego, do których zasadniczo przynależeli: M. Schlick, R. Carnap, O. Neurath i inni wystawiona była na konfrontację z krytyką innych orientacji, do jakich zaliczyć należy w głównej mierze L. Wittgensteina, B. Russela, ale i C. Poppera. Analityka filozoficzna szkoły brytyjskiej, zamiejscowej na początku XX wieku przez G. Moora, zrodziła się w reakcji na spekulacje idealistyczne XIX stulecia, bezpośrednio przeciwstawiając danym zmysłowym analitykę intelektualnej wspólnoty, w jakiej ograniczona metafizycznie, neoempirystom pozwoliły wyodrębnić z matematyki dyscypliny naukowe, a i samemu pojęciu prawdy przypisać takie znaczenia, aby samo poznanie stanu wiedzy nie było tylko przyjemnością, co charakteryzowało monumentalne a niezrozumiałe systemy wcześniejszej filozofii.
Incydent intelektualny, o którym mowa współcześnie uwzględniamy jest jako element dookreślenia współczesnych teorii naukowych, ale jak to bywa z ludzka inwencją, nie uporządkował epistemologii ogólnej a tylko skomplikował status antyczny sytuacji literackiej wiedzy i przekładów językowych. A cała wiedza z początków minionego stulecia uległa wielokrotnym przeformuowaniom, sugestywnie upraszczając idealizacje i uproszczenia filozoficzne. Wreszcie ukształtowawszy współczesną fenomenologię filozofia definiuję fenomenalizm istnienia dedukcyjnych i indukcyjnych metod odróżnialności definicji i terminów, elementarnych postulatów, ale i składni sensów.
Nie ujmując nic z wartości w sytuacji poznawczej, powyższe procesy służąc naukowej racjonalności rozstrzygnęły o istocie i usytuowaniu nauk ścisłych w filozofii i ogóle nauk humanistycznych, a i uporządkowały problematykę analiz pozytywistycznej socjologii nauki, będącej procesem instytucjonalnego życia naukowego, jak również perspektywy internalizmu i konsekwencji ukonstytuowania statusu współczesnej fizyki.
Filozoficzne podstawy i konsekwencja teorii kwantu
Między subiektywnymi przekonaniami indywidualnych badaczy i uniwersalnymi twierdzeniami przyjmowanymi w nauce danego okresu, jako prawdy obiektywne przyjmuje się kryterium rozpoznawalności do subiektywnych preferencji badacza. Te ostatnie zależąc od specyfiki epistemologicznej, zależą przedmiotowo od interpretacji wzorca badań naukowych, metodologicznie ograniczającego dystans poznawczy i ograniczenia, a w przypadku autonomii rewolucji naukowej na skalę świata, wartość sformułowanej teorii wynika wyłącznie od intuicji tezy wymagającej interpretacji w warunkach rozumienia uznanej krytyki.
Milczące poznanie i intuicyjne odczucie dotyczyły w historii nauki nie tylko przewrotu kopernikowskiego uznanego dzięki wypracowaniu zasad fizyki teocentrycznej prze Newtona i odkryciu paradoksy przez, Bessela, ale wielu innych prawd filozoficznych, tworzących przekrojowo grunt pod zastosowanie praw rewolucji naukowej wynikającej z zastosowania fizyki atomowej do interpretacji zjawisk w istniejącym niezmiennie świecie, ale i racjonalizacji stanu wiedzy.
Kolejne rewolucje naukowe wywołane przez metodologię współczesności a zainspirowane przez Einsteina, Plancka, Bohra i odkrycie teorii kwantu, nie tylko zrewolucjonizowały widzenie świata, czy związały same rozbieżności w kreowaniu elementowego modelu istnienia materialnej rzeczywistości na progu XX wieku, ale przenikając rewizyjne wcześniejsze poglądy na istotę poznania naukowego, stworzyły argumentacje stosowana intelektualnie, wykluczające przyrodnicze wyalienowanie bytu, pomimo intensywnych wysiłków refleksyjnych, mających zdominować standard wskazanej teorii naukowej, a chcących wyalienować samopoznanie z możliwości poznania naukowego. Teoria kwantu odległa od teorii względności, była jednak zbyt silna, aby neoempiryzm został pokonany przez anarchizm władczy, chociaż pojęciowo rewolucja kulturowa modernizmu wykształciła szereg odkryć epistemologicznych nauk ścisłych chemii, biologii, penologii, astronomii a i oczywiście uświęcono narodziny astrofizyki odcinając się od tradycyjnie pojmowanej metafizyki.
Realizacja naukowa koncepcji mechaniki kwantowej, w sposób szczególny ujawniająca intensywność statusu logicznego teorii przyrodniczych, bo wyjątkowo kwestionująca wrażenia, wpływając na rozwój techniki współczesnej stała się próżnym narzędziem w rękach polityki, panujących w minionym stuleciu systemów totalitarnych filozofii, bo nie muszę wspominać o militarnym zagrożeniu atomowym, jądrowym, i neuronowym broni masowego rażenia, ale i gospodarczym jako niewyczerpywalne źródło energii. Obok meta psychologicznych skutków istnienia rzeczywistości, współczesna fizyka promieniuje na naturę aktywności ludzkiej kierując ku poznaniu rzeczywistości poza granicami poznania. Formalizm porządkujący perspektywy rozwoju teorii kwantu i zastosowania wiedzy o mikroskopowej realności na dzień dzisiejszy jest nieokreślony i oczekuje na kolejne modyfikacja technologiczne i teoretyczne. Stąd o doniosłości formuły kwantowej zadecydowało nie tylko ludzkie uprzywilejowanie, ale i doskonałość świata stworzonego.
Bibliografia
1. Miś Andrzej. „Filozofia współczesna. Główne nurty” Warszawa 2002
2. Opara Stefan. „Filozofia. Współczesne kierunki i problemy” Warszawa 1999
3. Mackiewicz Witold. „Filozofia współczesna w zarysie”, Warszawa 1994
4. Kasprzyk Leszek, Węgrzecki A. „Wprowadzenie do filozofii” Warszawa 1974
5. Tatarkiewicz Władysław. „Historia filozofii” Tom 3, Warszawa 1983
6. Wojtyła Karol. „Miłość i odpowiedzialność” Lublin 1982
7.A. Einstein. „Pisma filozoficzne” Warszawa 2002
8.Heisenberg. „Poza granicami” - Badania nad atomem i prawo przyczynowości
9.M. Tempczyk. „Rola Obserwatora w mechanice kwantowej w Wiedza a podmiotowość” red. A. Motycka Warszawa 1988r.