„Popiół i diament” Jerzego Andrzejewskiego jako próba ujęcia dramatu jednostki wobec historii.
Powieść Jerzego Andrzejewskiego ukazała się drukiem w roku 1948. Jej akcja rozgrywa się w ważnym momencie, w dniach od 6 do 9 maja 1945r., a więc w chwili ostatecznej klęski i kapitulacji Niemiec.
Celem „Popiołu i diamentu” stało się przedstawienie moralnej i historyczno -społecznej świadomości narodu polskiego po latach panowania zbrodni i faszystowskiego bezprawia.
Powieść reprezentuje różne środowiska społeczne i pokolenia. W jej centrum znajduje się bohater, którego losy najgłębiej wyznaczają dramat generacji „Kolumbów”. Maciek Chelmicki, rzołnież Armii Krajowej, wierny wojskowej przysiędze, nie może złożyć broni; ceną jego uwolnienia się od zobowiązań wobec organizacji podziemnej staje się dokonanie zamachu na sekretarza komitetu wojskowego partii -Stefana Szczukę. Chełmicki, po latach bezkompromisowej, uczciwej, mężnej walki o Polskę, zostaje wplątany w grę sprzecznych racji politycznych odradzającego się państwa. Losy Maćka toczą tragiczny obraz dziejów pokolenia, które wierne romantycznym ideom narodowego, patriotycznego czynu, poświęcenia, ofiarnictwa, zostało boleśnie przez historię oszukane. W obliczu wielkiej polityki, przeobrażeń ustrojowych i społecznych dramat indywidualnych, jednostkowych wyborów przestawał być istotny.
Diagnoza społeczna „Popiołu i diamentu” w swym całościowym obrazie jest głęboko pesymistyczna. Dramat w obliczu bezwzględnych praw historii przeżywa nie tylko Chełmicki i jego pokolenie. Młodsi, wstępujący dopiero w samodzielne życie bohaterowie powieści, naznaczeni są okupacyjnym nihilizmem, ich świadomość moralna ulega zwyrodnieniu (grupa Alka Kosseckiego i Jerzego Szrettera). Również i starsze pokolenie naznaczone jest poczuciem rozbicia, niemocą powrotu do normalnego życia. Ojciec Andrzeja i Alka Kosseckiego bezskutecznie próbuje zapomnieć o rzeczywistości świata obozowego, w którym spędził ostatnie lata wojny. Piętno kolaboranta nie pozwala sędziemu Kosseckiemu powrócić do normalnego, pokojowego i stabilnego życia.
Moralne i intelektualnie kontrowersyjne jest także w „Popiele i diamencie” środowisko kształtującego się dopiero w młodym państwie aparatu władzy. Postacią złożoną okazuje się również Stefan Szczuka. Komunista i ideowiec w pełni przekonany o słuszności i konieczności odpiętych działań, na skutek osobistych doświadczeń (m.in. śmierć żony zamęczonej przez hitlerowców), pozbawiony jest jednak zdecydowania i energii niezbędnej do tworzenia nowych struktur władzy społeczno -politycznej.
„Popiół i diament” Jerzego Andrzejewskiego otwiera w prozie powojennej nurt literatury zaangażowanej we współczesność, w bieżące przemiany historyczne, polityczne, społeczne, literatury towarzyszącej trudnym i skomplikowanym dziejom najnowszym ludowej Polski.