Opis budowy geologicznej do przekroju geologicznego SW-NE i mapy geologicznej w terenie urzeźbionym w skali 1:10 000
Rzeźba terenu
Na mapce geologicznej znajduje się teren górzysty z dwoma widocznymi dolinami cieków wodnych. Maksymalna wysokość terenu wynosi 1150 m n.p.m. (w części północnej mapy), natomiast minimalna wysokość - 850 m n.p.m. (w części południowo-wschodniej). Najwyższe wzniesienie terenu znajduje się w północno-zachodniej oraz w północno-wschodniej części mapy.
Na mapie widoczne są cieki wodne spływające z kierunku północy i zachodu w kierunku południowym i południowo-wschodnim.
Rodzaje i wiek skał
Mapa obejmuje swym zasięgiem teren, na którym występują utwory paleozoiku od kambru do karbonu. Z przekroju i mapy geologicznej dowiadujemy się, że w utworach osadowych nie występuje luka stratygraficzna, ponieważ obecne są wszystkie kolejne warstwy osadów.
Na przekroju znajdują się następujące warstwy osadów o miąższościach rzeczywistych (zaczynając od północnego-wschodu):
warstwa osadów kambru wykształcone w postaci piaskowca - miąższość warstwy nie jest możliwa do ustalenia ponieważ nie można ustalić spągu warstwy (są to warstwy w jądrze antykliny),
warstwa osadów ordowiku wykształcone w postaci wapieni - miąższość warstwy wynosi ok. 130 m,
warstwa osadów syluru wykształcone w postaci łupków ilastych - miąższość warstwy wynosi ok. 150÷170 m,
warstwa osadów dewonu wykształcone w postaci dolomitów - miąższość warstwy wynosi ok. 110 m (są to warstwy w jądrze synkliny),
warstwa osadów karbonu wykształcone w postaci zlepieńców - miąższość warstwy nie jest możliwa do ustalenia ponieważ nie można ustalić stropu warstwy,
Deformacje i struktury geologiczne
Na mapie występują deformacje ciągłe.
Deformacje ciągłe występują w postaci fałdu pochylonego widocznego w części synklinalnej i antyklinalnej. Jądro antykliny znajduje się w północno-wschodniej części mapy, natomiast jądro synkliny w zachodniej części mapy. Na mapie geologicznej w jądrze antykliny znajdują się utwory kambru, a w jądrze synkliny - karbonu. Na przekroju geologicznym jądro synkliny tworzą utwory dewonu (utwory karbonu zostały usunięte na wskutek erozji).
Warstwy osadowe leżące na skrzydłach fałdu pomiędzy jądrem antykliny a synkliny zalegają pod kątem 68°, natomiast pozostałe warstwy zalegają pod kątem 24°, co pozwala zidentyfikować fałd jako fałd asymetryczny.
Opis następstwa procesów geologicznych
Kolejne procesy zachodzące na terenie objętym mapą to:
sedymentacja utworów od kambru do karbonu,
deformacja plastyczna utworów od formy warstw poziomych do formy fałdu,
ruchy górotwórcze pofałdowanych utworów do wyjściowej formy fałdu pochylonego,
silne erozyjne zniszczenie powierzchni utworów i odsłonięcie utworów w jądrze antykliny oraz wyżłobienie dolin dla cieków płynących.
Po osadzeniu się kolejnych warstw osadów, następuje deformacja ciągła warstw, dzięki czemu powstaje fałd. Różne natężenie ruchów górotwórczych w czasie powoduje iż kąt nachylenia warstw leżących na skrzydłach fałdu, pomiędzy jądrem antykliny a synkliny, zmienia się z 24° na 68°, w wyniku czego tworzy się fałd pochylony.
Na wskutek erozyjnego zniszczenia warstw młodszych na terenie odkryte zostały utwory kambru znajdujące się w jądrze antykliny oraz utwory kambru i ordowiku w południowo-zachodniej części mapy. Powstały również doliny cieków i zbocza gór widoczne na mapie.
Efekty silnej erozji są zauważalne w północno-zachodniej, południowo-wschodniej i wschodniej części terenu objętego mapą. Widoczne są tam bardzo wyraźnie utwory starsze (kambr, ordowik, sylur), które ukazały się po zniszczeniu wierzchniej warstwy utworów młodszych (dewonu i karbonu).
Z miąższości warstw leżących na skrzydłach fałdu wnioskujemy, że powstały na wskutek deformacji ciągłej i ruchów górotwórczych fałd pochylony jest fałdem symetrycznym. Miąższość warstw tego samego wieku jest prawie jednakowa. Minimalne różnice mogą być związane z błędem wykonania pomiaru lub przekroju.