Konwencja o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności - tzw. konwencja rzymska Rady Europy (nie mylić z Unią Europejską) z 1950 r. w art.10 zawiera postanowienia ważne dla wolności mediów. Jakie?

W punkcie 1 przyznaje każdemu prawo do swobody wypowiedzi. Chroni przed ingerencją władz publicznych (cenzurą). Z kolei państwa maja prawo do wydawania zezwoleń (koncesjonowanie) dla przedsiębiorstw radiowych, telewizyjnych lub kinematograficznych.

W punkcie 2 mówi o możliwych ograniczeniach tych wolności.

Artykuł 10

Wolność wyrażania opinii

1. Każdy ma prawo do swobody wypowiedzi. Prawo to obejmuje wolność posiadania

poglądów oraz otrzymywania i przekazywania informacji i idei bez ingerencji władz

publicznych i bez względu na granice państwowe. Niniejszy przepis nie wyklucza prawa Państw do poddania procedurze zezwoleń przedsiębiorstw radiowych, telewizyjnych lub

kinematograficznych.

2. Korzystanie z tych wolności pociągających za sobą obowiązki i odpowiedzialność może

podlegać takim wymogom formalnym, warunkom, ograniczeniom i sankcjom, jakie są

przewidziane przez ustawę i niezbędne w społeczeństwie demokratycznym:

- w interesie bezpieczeństwa państwowego, integralności terytorialnej lub bezpieczeństwa publicznego,

- ze względu na konieczność zapobieżenia zakłóceniu porządku lub przestępstwu,

- z uwagi na ochronę zdrowia i moralności,

- ochronę dobrego imienia i praw innych osób,

- oraz ze względu na zapobieżenie ujawnieniu informacji poufnych lub na zagwarantowanie powagi i bezstronności władzy sądowej.

Art. 10 konwencji rzymskiej zawiera dwa ustępy. Który z nich jest ważniejszy i dlaczego? (proszę podać uzasadnienie w oparciu o wykładnię prawa, a nie wywód moralny)

Ważniejszy jest punkt pierwszy, bo stanowi regułę (generalną zasadę), natomiast punkt drugi zawiera wyjaśnienia i odstępstwa od tej reguły. Z wykładu: „ograniczeń zawartych w ustępie drugim nie można traktować równorzędnie z prawami zawartymi w ustępie pierwszym i należy je interpretować zawężająco.”

Na czym polega tzw. test trójelementowy stosowany przez Trybunał Praw Człowieka?

Jest to model postępowania Trybunału, który orzeka, czy ingerencja państwa w swobodę wypowiedzi była zasadna czy nie. Składa się z trzech etapów - pytań, które wskazują na drogę rozumowania trybunału.

Czy w momencie popełnienia czynu istniała w ustawodawstwie danego państwa podstawa prawna do zastosowania danego środka? Np. zamknięto kogoś za przekroczenie granic wolności słowa - sprawdza się, czy polskie prawo w ogóle taka możliwość przewidywało.

Czy zastosowane środki były konieczne dla zrealizowania celów zawartych w ust. 2 art. 10 Konwencji Rzymskiej? Czy istniała potrzeba zastosowania danego środka? Np. na wystawie był obraz urażający czyjeś uczucia religijne - czy trzeba było zamykać wystawę, czy wystarczyło zdjąć obraz?

Czy zastosowany środek może być stosowany w warunkach państwa demokratycznego? (nie może być nadmiernie drastyczny, musi być adekwatny do zaistniałej szkody).

Trybunał Praw Człowieka spełnia - poza oczywistą funkcją rozstrzygania sporów - dwie inne funkcje ważne dla wolności wyrażania poglądów. Jakie?

funkcja interpretacji przepisów Konwencji Rzymskiej:

wyznaczanie pewnych standardów w podstawowych dziedzinach życia społecznego i ich modyfikacji (np. można stworzyć standardy europejskiej demokracji, jednak, jako że Europa jest konglomeratem różnych społeczeństw to trudno stworzyć coś takiego jak „wspólna moralność europejska”)

funkcja ustalania pewnych reguł obowiązujących:

- doprecyzowanie ograniczeń wynikłych z ust.2 Art. 10 Konwencji Rzymskiej, które były powtarzane przez cały szereg innych ustawodastw. (np. wyjaśnienie - czy wolno dyskutować o autonomii Śląska - tak, byle nie nawoływać do użycia przemocy)

Czy art. 10 konwencji rzymskiej dopuszcza możliwość stosowania cenzury prewencyjnej?

Nie, stwierdzenie: bez ingerencji władz publicznych

Omów uregulowanie wolności słowa w Konstytucji RP.

Wolność słowa reguluje, Art. 54 oraz Art.31. (nie wiem czy też trzeba podawać, art. 54 dotyczy stricte wolności słowa).

Art. 54 mówi, że każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji. Zakazuje cenzury prewencyjnej środków społecznego przekazu oraz koncesjonowania prasy. Za to ustawowo można wprowadzić koncesjonowanie stacji radiowej lub telewizyjnej.

Art. 54.

Każdemu zapewnia się wolność wyrażania swoich poglądów oraz pozyskiwania i rozpowszechniania informacji.

Cenzura prewencyjna środków społecznego przekazu oraz koncesjonowanie prasy są zakazane. Ustawa może wprowadzić obowiązek uprzedniego uzyskania koncesji na prowadzenie stacji radiowej lub telewizyjnej.

Zgodnie z Art. 31 Konstytucji wolność człowieka podlega ochronie prawnej a każdy jest zobowiązany szanować wolności i prawa innych. Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla:

- jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego

-ochrony środowiska

-zdrowia i moralności publicznej

-wolności i praw innych osób

Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Art. 31.

Wolność człowieka podlega ochronie prawnej.

Każdy jest obowiązany szanować wolności i prawa innych. Nikogo nie wolno zmuszać do czynienia tego, czego prawo mu nie nakazuje.

Ograniczenia w zakresie korzystania z konstytucyjnych wolności i praw mogą być ustanawiane tylko w ustawie i tylko wtedy, gdy są konieczne w demokratycznym państwie dla jego bezpieczeństwa lub porządku publicznego, bądź dla ochrony środowiska, zdrowia i moralności publicznej, albo wolności i praw innych osób. Ograniczenia te nie mogą naruszać istoty wolności i praw.

Ust.2 art. 54 konstytucji dopuszcza wprowadzenie koncesjonowania pewnych rodzajów mediów. Jakich? Czy ich wyliczenie jest takie same, jak w art. 10 konwencji rzymskiej, czy różne?

Dopuszcza koncesjonowanie radia i telewizji, w przeciwieństwie do Konwencji Rzymskiej nie wymienia przedsiębiorstwa kinematograficznego.

Art. 31 konstytucji zawiera wyliczenie sytuacji, w których wolność słowa może zostać ograniczona ze względu na ochronę pewnych dóbr. Jakich?

Powtórka: bezpieczeństwo i porządek publiczny, ochrona środowiska, zdrowie i moralność publiczna, wolności i prawa innych osób.

Art. 30 konstytucji zezwala na ograniczenie wolności słowa ze względu na pewne dobra. Jakie?

Tu chyba jakaś pomyłka, Art. 30 mówi o godności człowieka, nie ma o żadnych ograniczeniach wprost. Może chodzi o naruszenie czyjejś godności osobistej.

Art. 30.

Przyrodzona i niezbywalna godność człowieka stanowi źródło wolności i praw człowieka i obywatela. Jest ona nienaruszalna, a jej poszanowanie i ochrona jest obowiązkiem władz publicznych.

Czy w kwestii warunków dopuszczalności wydawania prasy w Polsce obowiązuje system: koncesyjny, rejestracyjny, czy zgłoszeniowy?

Zgłoszeniowy (znalazłam taki fragment wyroku TK z 2007)

Wymóg rejestracji dziennika lub czasopisma ma charakter zgłoszeniowy i służy uporządkowaniu działalności prasowej, a zwłaszcza chodzi o niedopuszczenie tytułów, których rejestracja stanowiłaby naruszenie prawa do ochrony nazwy już istniejącego tytułu prasowego. Stanowi zatem ochronę przed nieuczciwą konkurencją, nie zaś ingerencję w zagwarantowane w art. 54 Konstytucji prawo jednostki do wolności wyrażania swych poglądów. Ustawodawca ma obowiązek, uznając, że ograniczenie danego prawa jest konieczne, stosować takie środki prawne, które są niezbędne, w tym sensie, że chronią określone wartości w sposób, bądź w stopniu, który nie mógłby zostać osiągnięty przy zastosowaniu innych środków. Omawiana regulacja nie może być interpretowana jako cenzura prewencyjna czy też zakazane koncesjonowanie prasy. O zgłoszeniowym charakterze rejestracji świadczy art. 21 prawa prasowego, zgodnie z którym organ rejestrowy ma prawo odmówić rejestracji tylko w dwóch wypadkach: z powodu braków formalnych wniosku oraz naruszenia prawa do ochrony nazwy istniejącego już tytułu prasowego. Prawo nie przewiduje też możliwości „cofnięcia” rejestracji.

W dwóch przypadkach sąd odmówi wpisu prasy do rejestru. W jakich i dlaczego?

Gdy istnieje już taki tytuł na rynku.

Gdy nie poda się wszystkich danych wymaganych przez Art. 20 ust. 2 Prawa Prasowego (braki formalne)
- tytuł dziennika lub czasopisma oraz siedzibę i dokładny adres redakcji,
- dane osobowe redaktora naczelnego,
- określenie wydawcy, jego siedzibę i dokładny adres,
- częstotliwość ukazywania się dziennika lub czasopisma.

Czym jest prasa w rozumieniu ustawy prawo prasowe z 1984 r.?

Zgodnie z art. 7 Ustawy o Prawie Prasowym z 1984 r. PRASA to:

publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku, opatrzone stałym tytułem lub nazwą, numerem bieżącym i datą, w szczególności:

- dzienniki i czasopisma

- serwisy agencyjne

- stałe przekazy tekstowe

- biuletyny

- programy radiowe i TV

- kroniki filmowe

wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazu, w tym także tele- i radiowęzły zakładowe, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania

zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską

Na czym polega tzw. przeniesienie ciężaru dowodowego w sprawach o naruszenie dóbr osobistych (art. 23 w związku z art. 24 kodeksu cywilnego)?

Kodeks cywilny:

Art. 23. Dobra osobiste człowieka, jak w szczególności zdrowie, wolność, cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim, wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wynalazcza i racjonalizatorska, pozostają pod ochroną prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzianej w innych przepisach.

Art. 24.  § 1. Ten, czyje dobro osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby złożyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowiedniej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie może on również żądać zadośćuczynienia pieniężnego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany cel społeczny.

§ 2. Jeżeli wskutek naruszenia dobra osobistego została wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.

§ 3. Przepisy powyższe nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w innych przepisach w szczególności w prawie autorskim oraz w prawie wynalazczym.

Art. 23 dotyczy zasady ochrony niezbywalnych praw osobistych

Art. 24 dotyczy <wg tego co mam w notatkach z wykładu> ODWRÓCENIA tudzież PRZENIESIENIA CIĘŻARU DOWODOWEGO, czyli obowiązku udowodnienia zaistniałej sytuacji, np pożyczkodawca musi udowodnić, że pożyczka została udzielona. Oskarżyciel musi udowodnić swoje oskarżenie, a oskarżony swoją niewinność.

Osoba zniesławiona nie musi udowadniać niczego poza faktem rozpowszechniania pogłosek na jej temat, a osoba zniesławiająca musi udowodnić prawdziwość tych pogłosek.

Na czym polega tzw. trójwarstwowa koncepcja ochrony praw osobistych? Czy ich ochrona jest taka sama wobec osób prywatnych i osób pełniących funkcje publiczne?

TRÓJWARSTWOWA KONCEPCJA OCHRONY PRAW OSOBISTYCH:

Działalność publiczna - podlega najmniejszej ochronie.

Prywatność - ochrona tej sfery jest słabsza w przypadku osób publicznie znanych

Intymność - podlega największej ochronie zarówno w przypadku osób prywatnych, jak i w przypadku osób publicznie znanych.

Ochrona tych praw nie jest taka sama wobec osób prywatnych i osób pełniących funkcję publiczne - różnica polega na mniej restrykcyjnym podejściu do ochrony prywatności osób publicznie znanych.

Czy w świetle prawa cywilnego i orzecznictwa polskiego (zwłaszcza uchwały Sądu Najwyższego z lutego 2005) dziennikarz - naruszając czyjeś dobra osobiste - zawsze ma obowiązek pisania prawdy, czy też po spełnieniu pewnych warunków przy opracowywaniu materiału prasowego ma prawo do pomyłki?

Uchwała SN z 18.02.2005 r. głosi, że dziennikarz ma prawo do pomyłki jeśli:

- działa zgodnie z zasadami etyki dziennikarskiej

- działa zgodnie z zasadami sztuki dziennikarskiej

a) należy wysłuchać obu stron, ale nie można na tym poprzestać

b) fakt jest prawdopodobny wtedy, gdy potwierdzają go co najmniej dwa niezależne źródła

- wykaże, że działa w ważnym interesie społecznym

Czy radiowęzeł jest prasą w rozumieniu ustawy prawo prasowe?

Tak, zgodnie z art.7.2 PP

Prawo chroni nasz wizerunek, którego nie wolno publikować bez naszej zgody. Jednak w pewnych przypadkach można opublikować nasz wizerunek bez uzyskania uprzedniej zgody. Jakie to przypadki? (zakładamy, że nie jesteśmy osobami publicznie znanymi i nie pełnimy funkcji publicznych)

Jeśli nasza tożsamość nie będzie możliwa do zidentyfikowania. Chodzi głownie o to, że taka osoba jest częścią większej całości. Może to być tzw. pseudozatajenie, bo samo podanie okoliczności może ułatwić identyfikację osoby.

Więcej przypadków nie znalazłam jak macie to uzupełnijcie i prześlijcie….

Czy wolno nam opublikować bez zgody zainteresowanego zdjęcie osoby pełniącej funkcje publiczne w sytuacji prywatnej, gdy tej funkcji nie pełni?

Ustawa o Prawie Autorskim i Prawach pokrewnych:

art.81

Zezwolenia nie wymaga rozpowszechnianie wizerunku:
osoby powszechnie znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z pełnieniem przez nią funkcji publicznych, w szczególności politycznych, społecznych, zawodowych,

Według tego, co miałam w notatkach nie wolno nam opublikować takiego zdjęcia, ale zasada ta często jest łamana i wiele zależy od samej osoby sfotografowanej, bo jej sfera prywatna podlega mniejszej ochronie.

Kto staje przed sądem w imieniu gazety (to samo tyczy się innych mediów) jeśli zostanie ona pozwana o naruszenie dóbr osobistych z art. 23 i 24 kc. Na czym polega wówczas tzw. odpowiedzialność solidarna?

Przed sądem w imieniu gazety stają:

- autor

- redaktor naczelny

- wydawca

ODPOWIEDZIALNOŚĆ SOLIDARNA polega na tym, że jeśli nawet tylko autor naruszył w swoim artykule dobra osobiste innej osoby, to i tak redaktor naczelny i wydawca ponoszą odpowiedzialność za ten czyn, bo pozwolili na opublikowanie takiego tekstu.

Kto staje przed sądem karnym w przypadku oskarżenia prywatnego o przestępstwo pomówienia z art. 212 kodeksu karnego? Jaka kara grozi osobie, która popełnia to przestępstwo za pomocą środków masowego komunikowania?

Kodeks Karny:

Art. 212. § 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności,

podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku.

§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 3. W razie skazania za przestępstwo określone w § 1 lub 2 sąd może orzec nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, Polskiego Czerwonego Krzyża albo na inny cel społeczny wskazany przez pokrzywdzonego.

§ 4. Ściganie przestępstwa określonego w § 1 lub 2 odbywa się z oskarżenia prywatnego.

Zgodnie z tym artykułem przed sądem staje sam autor. Osoba, która popełnia to przestępstwo za pomocą środków masowego komunikowania podlega:

- karze grzywny

- karze ograniczenia wolności

- karze pozbawienia wolności do lat 2

Czy dziennikarz ma obowiązek poinformowania swego rozmówcy, że przysługuje mu prawo do autoryzacji tekstu (art.14.2 prawa prasowego)?

Dziennikarz nie ma obowiązku proponowania autoryzacji. Zgodnie z Ustawą o Prawie Prasowym nie może odmówić prawa do autoryzacji osobie, która sama się o nią upomina.

Czy dziennikarz ma obowiązek uzyskania zgody po publikację informacji udzielonej mu przez osobę, która jej udziela?

Tak, zgodnie z art. 14.1 PP:

Publikowanie lub rozpowszechnianie w inny sposób informacji utrwalonych za pomocą zapisów fonicznych i wizualnych wymaga zgody osób udzielających informacji.

Kto - w świetle ustawy o dostępie do informacji publicznej z 6 września 2001 - ma obowiązek udzielenia informacji i w jakim zakresie?

Kto ma obowiązek udzielania informacji:

„Art. 4. 1. Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności:

1) organy władzy publicznej,

2) organy samorządów gospodarczych i zawodowych,

3) podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa,

4) podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego,

5) podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów.

2. Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są związki zawodowe i ich organizacje oraz partie polityczne.

3. Obowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, będące w posiadaniu takich informacji.

W jakim zakresie:

Art. 3. 1. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do:

1) uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego,

2) wglądu do dokumentów urzędowych,

3) dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów.

2. Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do niezwłocznego uzyskania informacji publicznej zawierającej aktualną wiedzę o sprawach publicznych.

Czy możemy żądać od uprawnionego przedstawiciela Kościoła Katolickiego udzielenia informacji? Jeśli tak, to w jakim zakresie?

Tutaj mam problem, ponieważ nigdzie nie jest to szczegółowo wyjaśnione, ale moim zdaniem tak, gdyż przedstawiciel Kościoła Katolickiego jest osobą sprawującą zadania publiczne, aczkolwiek nie jest to dosłownie zaznaczone w ustawie…

Udzielający nam informacji żąda jej autoryzacji. Czy obowiązek ten dotyczy całego tekstu, czy tylko fragmentu, w którym cytujemy czyjąś wypowiedź?

Obowiązek ten dotyczy tylko cytowania dosłownej wypowiedzi udzielającego nam informacji.

[Prawo prasowe z 1984r.]

Art. 14. 2 Dziennikarz nie może odmówić osobie udzielającej informacji autoryzacji dosłownie cytowanej wypowiedzi, o ile nie była ona uprzednio publikowana.

Czy i w jakim zakresie możemy żądać dostępu do protokołów z posiedzeń rad gminnych, miejskich itp.?

Tak, możemy żądać dostępu do protokołów z posiedzeń rad gminnych.

[Ustawa o dostępie do informacji publicznej z 2001r]

Art. 3. 1 (2) Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do (…) wglądu do dokumentów urzędowych.

W jakim zakresie:

Art. 7.1 Udostępnianie informacji publicznych następuje w drodze:

1) ogłaszania informacji publicznych, w tym dokumentów urzędowych, w Biuletynie Informacji Publicznej, o którym mowa w art. 8,

2) udostępniania, o którym mowa w art. 10 i 11,

3) wstępu na posiedzenia organów, o których mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3, i udostępniania materiałów, w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, dokumentujących te posiedzenia.

2. Dostęp do informacji publicznej jest bezpłatny, z zastrzeżeniem art. 15.

*Wyjątek: nie można żądać dostępu do protokołów z posiedzeń dotyczących indywidualnych spraw obywatelskich lub osób trzecich.

Czy możemy żądać dopuszczenia do udziału w charakterze obserwatora w posiedzeniu komisji sejmowej lub komisji rady miasta lub zarządu miasta? Uzasadnij odpowiedź.

Tak, możemy żądać dopuszczenia do udziału w posiedzeniu komisji sejmowej lub komisji rady miasta, ale nie do udziału w obradach zarządu miasta.

[Ustawa o dostępie do informacji publicznej z 2001r.]

Art. 3. 1 (3) Prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienia do (…)dostępu do posiedzeń kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów.

Art. 18. 1. Posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów są jawne i dostępne.

2. Posiedzenia kolegialnych organów pomocniczych organów, o których mowa w ust. 1, są jawne i dostępne, o ile stanowią tak przepisy ustaw albo akty wydane na ich podstawie lub gdy organ pomocniczy tak postanowi.

3. Organy, o których mowa w ust. 1 i 2, są obowiązane zapewnić lokalowe lub techniczne środki umożliwiające wykonywanie prawa, o którym mowa w art. 3 ust. 1 pkt 3. W miarę potrzeby zapewnia się transmisję audiowizualną lub teleinformatyczną z posiedzeń organów, o których mowa w ust. 1.

4. Ograniczenie dostępu do posiedzeń organów, o których mowa w ust. 1 i 2, z przyczyn lokalowych lub technicznych nie może prowadzić do nieuzasadnionego zapewnienia dostępu tylko wybranym podmiotom.

Czy udzielający informacji ma prawo zastrzec sobie embargo na jej upublicznienie przez pewien okres czasu?

Tak, ma do tego prawo.

[Prawo prasowe z 1984r.]

Art. 14. 3. Osoba udzielająca informacji może z ważnych powodów społecznych lub osobistych zastrzec termin i zakres jej opublikowania.

Organ udzielający nam informacji nie zawartych w BIP lub udostępnionych w miejscach publicznych ma obowiązek udzielić jej „bez zbędnej zwłoki”. Jak należy rozumieć owo „bez zbędnej zwłoki”?

[Ustawa o dostępie do informacji publicznej z 2001r.]

Art. 13. 1. Udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2.

2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku.

W razie odmowy udzielenia informacji przez instytucję do tego zobowiązaną przysługując nam trzy drogi prawne. Jakie? Która z nich jest najkorzystniejsza dla dziennikarza?

skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego

skarga do Sądu Cywilnego

droga karna

Dla dziennikarza najkorzystniejsza jest droga nr 1, ponieważ przysługuje im tryb przyśpieszony - 30 dni oczekiwania na rozpatrzenie.

Wymień cechy, jakie musi spełniać czasopismo (lub inne medium), aby mogło zostać wpisane do rejestru (czyli - aby było prasą w rozumieniu prawa prasowego). Które z tych warunków mają charakter obligatoryjny, które - fakultatywny?

[Prawo prasowe z 1984r.]

Art.7. 2. W rozumieniu ustawy:

1) prasa oznacza publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku, opatrzone stałym tytułem albo nazwą, numerem bieżącym i datą, a w szczególności: dzienniki i czasopisma, serwisy agencyjne, stałe przekazy teleksowe, biuletyny, programy radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazywania, w tym także rozgłośnie oraz tele- i radiowęzły zakładowe, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania; prasa obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską.

Warunki obligatoryjne: tytuł; brak zamkniętej, jednorodnej całości; ukazywanie się nie rzadziej niż raz do roku.

Warunki fakultatywne: numer bieżący; data.

Jak należy rozumieć wymóg periodyczności prasy w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego i jakie to ma znaczenie dla „prasy internetowej”?

Sąd Najwyższy powołując się na definicję z Prawa Prasowego art. 7. ust. 1 pkt. 1 : „prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazywania(…) upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania” uznał, że „Jest rzeczą bezsporną, że dzienniki i czasopisma przez to że ukazują się w formie przekazu Internetowego nie tracą znamion tytułu prasowego, i to zarówno wówczas gdy przekaz internetowy towarzyszy przekazowi utrwalonemu na papierze, drukowanemu, stanowiąc inną, elektroniczną jego postać w systemie on line jak i wówczas gdy przekaz istnieje tylko w formie elektronicznej w Internecie, ale ukazuje się tylko periodycznie spełniając wymogi, o których mowa w art. 7 ust.2 PP.”

W związku z tym orzeczeniem, jeśli strona internetowa jest aktualizowana przynajmniej raz do roku jest w rozumieniu ustawy prasą.

„Zgodnie z prawem prasowym treść publikacji nie wpływa na to, czy ma być uznana za prasę. Jeśli więc strona internetowa nie tworzy zamkniętej jednorodnej całości i jest aktualizowana co najmniej raz w roku, to jest prasą. Gdy nowe informacje pojawiają się na stronie częściej niż raz w tygodniu, to mamy do czynienia z dziennikiem, jeśli rzadziej, to z czasopismem.

Zarówno jedno, jak i drugie trzeba zarejestrować - tłumaczy "Rz" sędzia Sądu Najwyższego Jacek Sobczak, który był sprawozdawcą w opisanej sprawie”.

33. Jakie są zadania i obowiązki dziennikarza w rozumieniu art. 10 ust. 1 prawa prasowego?

[Prawo prasowe z 1984r.]

Art. 10.1. Zadaniem dziennikarza jest służba społeczeństwu i państwu. Dziennikarz ma obowiązek działania zgodnie z etyką zawodową i zasadami współżycia społecznego,

w granicach określonych przepisami prawa.

Czy zawód dziennikarza należy do grupy tzw. zawodów wolnych? W uzasadnieniu odpowiedzi proszę używać argumentacji prawnej

Wikipedia: brak definicji normatywnej określenia!

Definiowanie pojęcia "wolny zawód" opiera się z jednej strony na przyjętych i uznanych uzusach językowych, z drugiej zaś na analizach sposobu jego wykonywania. Wskazać można przykładowo na opinie, według których wykonywanie zawodu jest "wolne" dopóty, dopóki odbywa się na własny rachunek. (czyli zatrudniony w redakcji na etat nie jest wedle tego dziennikarzem)

Pojęciem wolnego zawodu posługiwał się ustawodawca już w Konstytucji kwietniowej z 1935 r. stanowiąc w art. 76 ust. 1, że dla poszczególnych dziedzin życia gospodarczego powołuje się samorząd gospodarczy, obejmujący izby rolnicze, przemysłowo-handlowe, rzemieślnicze, pracy, wolnych zawodów oraz inne zrzeszenia publiczno-prawne.

Natomiast twórcy Konstytucji RP zrezygnowali z tego pojęcia zastępując go zwrotem "zawody zaufania publicznego" (art. 17 ust. 1).

Art. 17. Konstytucji RP

1. W drodze ustawy można tworzyć samorządy zawodowe, reprezentujące osoby

wykonujące zawody zaufania publicznego i sprawujące pieczę nad należytym

wykonywaniem tych zawodów w granicach interesu publicznego i dla jego ochrony.

Ustawodawca polski (inaczej niż większość innych ustawodawców) zrezygnował z próby wprowadzenia do obowiązującego porządku prawnego definicji normatywnej tego pojęcia, decydując się na rozwiązanie polegające na każdorazowym określeniu wykazu zawodów uznanych jako wolne na użytek określonych przepisów.

Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19 października 1999 r. (sygn. akt SK 4/99) wskazał, że odniesieniu do wolnych zawodów treścią wolności wykonywania zawodu jest stworzenie sytuacji prawnej, w której: po pierwsze, każdy mieć będzie swobodny dostęp do wykonywania zawodu, warunkowany tylko talentami i kwalifikacjami; po drugie, mieć będzie następnie rzeczywistą możliwość wykonywania swojego zawodu oraz - po trzecie, nie będzie przy wykonywaniu zawodu poddany rygorom podporządkowania, które charakteryzują świadczenie pracy. Jest jednak rzeczą oczywistą, że wolność wykonywania zawodu nie może mieć charakteru absolutnego i że musi być poddana reglamentacji prawnej, w szczególności gdy chodzi o uzyskanie prawa wykonywania określonego zawodu, wyznaczenie sposobów i metod (ram) wykonywania zawodu, a także określenie powinności wobec państwa czy samorządu zawodowego. Innymi słowy, konstytucyjna gwarancja "wolności wykonywania zawodu" nie tylko nie kłóci się z regulowaniem przez państwo szeregu kwestii związanych tak z samym wykonywaniem zawodu, jak i ze statusem osób zawód ten wykonujących, ale wręcz zakłada potrzebę istnienia tego typu regulacji, zwłaszcza, gdy chodzi o zawód zaufania publicznego, jakim jest zawód adwokata.

Według komisarza Mario Montiego od 1999 roku członka Komisji Europejskiej odpowiedzialnego za nadzór nad przestrzeganiem w krajach członkowskich Unii Europejskiej zasad wolnej konkurencji: "większość wolnych zawodów wykształciła się jeszcze w średniowieczu w systemie cechowym co spowodowało, że regulacje sposobu wykonywania tych zawodów są bardzo szczegółowe. Ponadto większość z obowiązujących zasad i praw wykonywania określonego zawodu zostało ustanowionych przez samorządy zawodowe".

Na podstawie badań w Instytucie Wolnych Zawodów przy Uniwersytecie Aleksandra w Norymberdze wyszczególniono następujące cechy wolnego zawodu:

wysokie kwalifikacje i kompetencje zawodowe poparte przygotowaniem praktycznym;

czynności zawodowe wykonywane osobiście;

szczególną więź o charakterze osobistym między wykonawcą, a odbiorcą świadczenia opartą na zaufaniu a nie tylko na wiedzy i kompetencjach,

wysoki poziom moralny wykonawcy, wynikający z etosu zawodowego;

samodzielność i niezależność w podejmowaniu decyzji;

osobistą odpowiedzialność za należyte wykonanie świadczenia (zarówno materialną, jak i korporacyjną).

O kwalifikacji danego zawodu jako zawodu wolnego nie decyduje tylko samo osobiste wykonywanie usług objętych jego zakresem, bowiem wśród przesłanek pozwalających na uznanie zawodu za wolny wymienia się także:

odpowiednio wysokie wykształcenie (które samo nie wystarcza, aby uprawiać wolny zawód),

szczególny status prawny,

specyficzny przedmiot czynności zawodowych, którym są usługi o wyjątkowym charakterze bezpośrednio i osobiście wykonywane,

działalność na własny rachunek (w tym prawnie nieskrępowany sposób wykonywania zawodu),

obowiązek zachowania tajemnicy zawodowej (m.in. ochrona prywatności klienta),

obowiązek uczestnictwa w strukturach samorządowych i korporacyjność osób wykonujących wolny zawód (ta okoliczność budzi najwięcej zastrzeżeń i wątpliwości wśród osób nie należących do samorządu),

wykonywanie tego zawodu poza stosunkiem pracy,

niewymierność czasu wykonywanej w jego ramach pracy,

odpowiedzialność cywilna za szkody powstałe przy wykonywaniu czynności objętych jego zakresem,

otrzymywanie wynagrodzenia oraz elastyczność w kształtowaniu swoich perspektyw emerytalnych.

W doktrynie prawa wskazuje się, że wykonywanie wolnego zawodu należy do swoistego rodzaju "posłannictwa zawodowego" opartego na szczególnych wymogach w zakresie kwalifikacji zawodowych oraz cech charakteru osób wykonujących ten zawód.

W jakich przypadkach przekaz internetowy może być traktowany jako prasa w rozumieniu prawa prasowego? Czy blog jest prasą?

Art.7.1 PP

prasa oznacza publikacje periodyczne, które nie tworzą zamkniętej, jednorodnej całości, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku, opatrzone stałym tytułem albo nazwą, numerem bieżącym i datą, a w szczególności: dzienniki i czasopisma, serwisy agencyjne, stałe przekazy teleksowe, biuletyny, programy radiowe i telewizyjne oraz kroniki filmowe; prasą są także wszelkie istniejące i powstające w wyniku postępu technicznego środki masowego przekazywania, w tym także rozgłośnie oraz tele - i radiowęzły zakładowe, upowszechniające publikacje periodyczne za pomocą druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszechniania; prasa obejmuje również zespoły ludzi i poszczególne osoby zajmujące się działalnością dziennikarską

+ Ew. to, że treści są ogólnoinformacyjne (nie wiem, skąd Jurek to wziął, bo w treści ustawy nie ma takiego sformułowania, ale wg tego, co mówił na zajęciach, prasa jest wypowiedzią ogólnoinf.)

BLOG- jest prasą częściowo, gdy:

Indywidualna wypowiedź

Wypowiedź to zwykle zamknięta całość

Ale zwykle brak treści ogólnoinformacyjnych

Czy dziennikarz ma obowiązek „przestrzegania”, czy „realizowania” linii programowej swego pisma (lub innego medium). Jakie warunki musi spełnić owa „linia programowa”, aby była wiążąca dla dziennikarza? Czy postępowanie niezgodnie z nią uzasadnia rozwiązanie stosunku pracy a art.52 kodeksu pracy (ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych)?

TAK.

Art.10.2. PP

Dziennikarz, w ramach stosunku pracy, ma obowiązek realizowania ustalonej w statucie lub regulaminie redakcji, w której jest zatrudniony, ogólnej linii programowej tej redakcji.

Linia programowa ma być określona w statucie/regulaminie redakcji. Powinna być spisana.

Dziennikarz ma być zatrudniony w redakcji. (to chyba oznacza, że jeśli jest freelancerem, to może mieć gdzieś linię programową ;) ).

Postępowanie niezgodne z LP:

Wedle orzeczenia Sądu najwyższego z 2001 roku nie można zwolnić dyscyplinarnie dziennikarza za postępowanie niezgodne z LP. (spr. Dotyczyła dziennikarza, który udostępnił materiały, których redakcja nie zgodziła się opublikować).

Jakie znaczenie dla tzw. prowokacji dziennikarskiej ma art.24 kodeksu karnego(nakłanianie kogoś do popełnienia przestępstwa w celu skierowania przeciw niemu postępowania karnego)?

Prowokacja dziennikarska:

Świadome działanie dziennikarza

Dziennikarza obowiązuje prawo, jak każdego innego obywatela RP

Art. 24 KK

Odpowiada jak za podżeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego /…/

Dziennikarz musi uważać, by samemu nie wyjść z propozycją (np. łapówki), bo on również będzie wtedy przestępcą ;P Dziennikarz stwarza sytuację, rzuca aluzje, ale propozycja musi wyjść od rozmówcy!!!

Art. 240 kodeksu karnego wylicza przestępstwa, w przypadku których każdy, a więc także dziennikarz, ma obowiązek powiadomienia właściwych organów ścigania. Czy zawsze jest to równoznaczne z obowiązkiem złamania tajemnicy dziennikarskiej? Czy obowiązek z art.240 jest równoznaczny z zakazem prowadzenia śledztwa dziennikarskiego i publikacji zebranych materiałów?

Art. 240. 

§ 1. Kto, mając wiarygodną wiadomość o karalnym przygotowaniu albo usiłowaniu lub dokonaniu czynu zabronionego określonego w art. 118, 127, 128, 130, 134, 140, 148, 163, 166 lub 252, nie zawiadamia niezwłocznie organu powołanego do ścigania przestępstw,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3. (chodzi o np. zabójstwa, przewroty polityczne)

§ 2. Nie popełnia przestępstwa określonego w § 1, kto zaniechał zawiadomienia, mając dostateczną podstawę do przypuszczenia, że wymieniony w § 1 organ wie o przygotowywanym, usiłowanym lub dokonanym czynie zabronionym; nie popełnia przestępstwa również ten, kto zapobiegł popełnieniu przygotowywanego lub usiłowanego czynu zabronionego określonego w § 1.

§ 3. Nie podlega karze, kto zaniechał zawiadomienia z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.

NIE zawsze jest to równoznaczne ze złamaniem tajemnicy dziennikarskiej. Można nie powiadomić organów ścigania, gdy dziennikarz boi się, że:

Będzie przeciek, donos

Korupcji

Położenia akcji

O siebie i swoich bliskich

Powiadomienie organów ścigania powinno odbyć się przed naszym działaniem, ale one mogą nam tego zakazać… Można „poświęcić mniejsze dobro w imię większego” (Maria du Val). Formy powiadomienia nie są określone. Materiał dziennikarski w gazecie tez nim jest ;) (niezwłocznym, gdy ukaże się np. dzień po tym, jak uzyskał inf)

Można zatem PUBLIKOWAĆ i PROWADZIĆ ŚLEDZTWO!!!

Opublikowałeś materiał dziennikarski w oparciu o informacje uzyskane od osób, które zastrzegły sobie prawo anonimowości. Skutkiem publikacji jest wytoczenie Ci procesu o naruszenie dóbr osobistych. Czy możesz powołać swoich informatorów w charakterze świadków?

Art. 12. PP
1. Dziennikarz jest obowiązany;
1) zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło,
2) chronić dobra osobiste, a ponadto interesy działających w dobrej wierze informatorów i innych osób, które okazują mu zaufanie.

Art. 15. PP
1. Autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska.
2. Dziennikarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy:
1) danych umożliwiających identyfikację autora materiału prasowego, listu do redakcji lub innego materiału o tym charakterze, jak również innych osób udzielających informacji opublikowanych albo przekazanych do opublikowania, jeżeli osoby te zastrzegły nieujawnianie powyższych danych,
2) wszelkich informacji, których ujawnienie mogłoby naruszać chronione prawem interesy osób trzecich.
3. Obowiązek, o których mowa w ust. 2, dotyczy również innych osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i prasowych jednostkach organizacyjnych.

NIE WOLNO powoływać informatora na świadka!!! (chyba, że sam się zgodzi)

Jakie są nieprzekraczalne granice tzw. prowokacji dziennikarskiej?

Art. 24 KK

Odpowiada jak za podżeganie, kto w celu skierowania przeciwko innej osobie postępowania karnego nakłania ją do popełnienia czynu zabronionego /…/

Inicjatywa musi wyjść nie od dziennikarza, bo może on popełnić przestępstwo (przykład „Wprost” i zakupu broni)

Nagrania bez wiedzy rozmówcy

Można, ale tak, by identyfikacja była niemożliwa! (tylko na procesie można ewentualnie pokazać oryginalne nagranie)

Podsłuch

Karany; tylko Sąd może założyć

Art. 267. KK

 § 1. Kto bez uprawnienia uzyskuje informację dla niego nie przeznaczoną, otwierając zamknięte pismo, podłączając się do przewodu służącego do przekazywania informacji lub przełamując elektroniczne, magnetyczne albo inne szczególne jej zabezpieczenie,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto w celu uzyskania informacji, do której nie jest uprawniony, zakłada lub posługuje się urządzeniem podsłuchowym, wizualnym albo innym urządzeniem specjalnym.

Uprzedzić organy ścigania o zamierzonej prowokacji (mogą uczestniczyć; wkroczyć w momencie popełnienia czynu lub zakazać prowokacji)

Dziennikarz podlega prawu jak każdy inny obywatel

* DOWÓD uzyskany w prowokacji może być dowodem sądowym, jeśli dziennikarz zgodzi się wystąpić w roli świadka

Wymień plusy i minusy wpisania do rejestru prasy przekazu internetowego

Np.

+	-
Osoby piszące stają się dziennikarzami	Organ rejestracyjny może zawiesić działalność
Status redakcji = zaproszenia na konferencje, wydarzenia, etc.	Należy zamieszczać sprostowania/odpowiedzi
Przestrzeganie ustawy o języku polskim Brak wulgaryzmów Polskie wyrazy zamiast angielskich	Należy zamieszczać komunikaty
Można odpłatnie zamieszczać reklamy i ogłoszenia	Ponoszenie odpowiedzialności cywilnej za umieszczane treści
Obowiązek rzetelności zawodowej, misja społeczna, etyka, tajemnica zawodowa, etc.
Nie trzeba przepraszać, gdy naruszy się dobra osobiste ;)

Za zgodą redaktora naczelnego piszesz pod pseudonimem. W swoim tekście naruszasz czyjeś prawa osobiste. Czy stajesz przed sądem jako pozwany? Jakie są regulacje prawne w takim przypadku?

Art. 15. PP
1. Autorowi materiału prasowego przysługuje prawo zachowania w tajemnicy swego nazwiska

Pseudonim= tajemnica redakcyjna, za zgodą red. Naczelnego

Art. 25. 4. PP

Redaktor naczelny odpowiada za treść przygotowywanych przez redakcję materiałów prasowych oraz za sprawy redakcyjne i finansowe redakcji w granicach określonych w statucie lub właściwych przepisach.
a). W wypadku gdy redaktor naczelny uzyskuje immunitet procesowy, obowiązany jest wskazać redaktora, który ponosi odpowiedzialność określoną w art. 49a. (Redaktor, który nieumyślnie dopuścił do opublikowania materiału prasowego zawierającego znamiona przestępstwa, o którym mowa w art. 37a podlega grzywnie albo karze ograniczenia wolności)

Art. 38. PP
1. Odpowiedzialność cywilną za naruszenie prawa spowodowane opublikowaniem materiału prasowego ponoszą autor, redaktor lub inna osoba, którzy spowodowali opublikowanie tego materiału; nie wyłącza to odpowiedzialności wydawcy. W zakresie odpowiedzialności majątkowej odpowiedzialność tych osób jest solidarna.
2. Przepis ust. 1 stosuje się odpowiednio do odpowiedzialności cywilnej za naruszenie prawa spowodowane ujawnieniem materiału prasowego przed jego publikacją.

Kodeks Cywilny- odpowiedzialność SOLIDARNA: autor, red. Naczelny, wydawca

Art. 212. KK - odpowiedzialność JEDNOSTKOWA/Autor

§ 1. Kto pomawia inną osobę, grupę osób, instytucję, osobę prawną lub jednostkę organizacyjną nie mającą osobowości prawnej o takie postępowanie lub właściwości, które mogą poniżyć ją w opinii publicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działalności,

podlega grzywnie, karze ograniczenia albo pozbawienia wolności do roku.

§ 2. Jeżeli sprawca dopuszcza się czynu określonego w § 1 za pomocą środków masowego komunikowania,

podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Jest tylko jeden przypadek, kiedy sąd może zwolnić Cię od zachowania tajemnicy dziennikarskiej. Jaki? Czy podporządkowałbyś się decyzji sądu?

Art. 16. PP
1. Dziennikarz jest zwolniony od zachowania tajemnicy zawodowej, o której mowa w art. 15 ust. 2, w razie gdy informacja, materiał prasowy, list do redakcji lub inny materiał o tym charakterze dotyczy przestępstwa określonego w art. 254 Kodeksu karnego albo autor lub osoba przekazująca taki materiał wyłącznie do wiadomości dziennikarza wyrazi zgodę na ujawnienie jej nazwiska lub tego materiału.
2. Zwolnienie, o którym mowa w ust. 1, dotyczy również innych osób zatrudnionych w redakcjach, wydawnictwach prasowych i innych prasowych jednostkach organizacyjnych.
3. Redaktor naczelny powinien być w niezbędnych granicach poinformowany o sprawach związanych z tajemnicą zawodową dziennikarza; powierzoną mu informację albo inny materiał może ujawnić jedynie w wypadkach określonych w ust. 1.

NIE:

Konstytucja RP: Art. 49.

Zapewnia się wolność i ochronę tajemnicy komunikowania się. Ich ograniczenie

może nastąpić jedynie w przypadkach określonych w ustawie i w sposób w niej

określony.

Art.4.2 PP

Odmowa udzielenia informacji może nastąpić jedynie ze względu na ochronę tajemnicy państwowej i służbowej oraz innej tajemnicy chronionej ustawą.

4.3. Na żądanie redaktora naczelnego odmowę doręcza się zainteresowanej redakcji w formie pisemnej, w terminie trzech dni; odmowa powinna zawierać oznaczenie organu, jednostki organizacyjnej lub osoby, od której pochodzi, datę jej udzielenia, redakcję, której dotyczy, oznaczenie informacji będącej jej przedmiotem oraz powody odmowy

4.4. Odmowę, o której mowa w ust. 3, bądź niezachowanie wymogów określonych w tym przepisie można zaskarżyć do Naczelnego Sądu Administracyjnego w terminie miesiąca; w postępowaniu przed Sądem stosuje się odpowiednio przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego o zaskarżaniu do sądu decyzji administracyjnych.

Red. Naczelny wysyła pismo do dziennikarza z żądaniem udzielenia inf., on ma 3 dni na odpowiedź, kolejna odmowa ze str. Dziennikarza

3 drogi sądowe:

A. Droga ADMINISTRACYJNA - 30-45 dni /Prawo prasowe

Skarga do NSA

Sąd Administracyjny

B. Droga CYWILNA - 6 mies lub 1 rok na rozpatrzenie/ dostęp do inf. Publicznej

Sąd Cywilny

Skarga do Urzędu Statystycznego

C. Droga KARNA

Są trzy przypadki, w których dziennikarza nie obowiązuje ochrona informatora (poza zwolnieniem z tego obowiązku przez sąd). Jakie?

(znalazłam tekie, ale nie wiem, czy o to chodzi…)

Art. 16.3 PP

Redaktor naczelny powinien być w niezbędnych granicach poinformowany o sprawach związanych z tajemnicą zawodową dziennikarza; powierzoną mu informację albo inny materiał może ujawnić jedynie w wypadkach określonych w ust. 1.

Gdy informator zgodzi się udzielić inf.

45. Na czym polega różnica między tajemnicą dziennikarską a tajemnicą redakcyjną.

tajemnica redakcyjna - prawo redaktora czasopisma do odmowy wskazania autora artykułu

Art. 12(prawo prasowe)

Dziennikarz ma obowiązek ochrony dóbr osobistych oraz interesów działających w dobrej wierze informatorów i innych osób, które okazały mu zaufanie.

Z wykładu:

- tajemnica dziennikarska nie obowiązuje w przypadku zabójstwa, dziennikarz musi powiadomić organy bezpieczeństwa, bardzo szybko napisany na ten temat tekst też jest formą powiadomienia

46. Kto w rozumieniu polskiego prawa jest dziennikarzem?

Art7.

Ustęp 5: dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem, tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji

47. Jaka jest różnica między dziennikarzem a redaktorem?

Dziennikarz- j.w.

Redaktor: ustęp 7:

redaktorem jest dziennikarz decydujący lub współdecydujący o publikacji materiałów prasowych

Dziennikarz to często osoba, która tylko pisze teksty. Redaktor dodatkowo je redaguje, a także podejmuje decyzje o ich ukazaniu się (redaktor działu, programu, rubryki). Także w ustawie "Prawo prasowe" pojęcia dziennikarza i redaktora zdefiniowane są odrębnie.W świetle art. 7 ust. 5 Ustawy o Prawie Prasowym z dnia 26 stycznia 1984 roku dziennikarzem jest osoba zajmująca się redagowaniem tworzeniem lub przygotowywaniem materiałów prasowych, pozostająca w stosunku pracy z redakcją, albo zajmująca się taką działalnością na rzecz i z upoważnienia redakcji.Definicja łączy w sobie koncepcję wiążącą pojęcie dziennikarza ze stosunkiem pracy w redakcji z koncepcją faktycznego wykonywania zawodu. Oznacza to, że dziennikarzem będzie zarówno osoba zatrudniona na podstawie jakiejkolwiek umowy o pracę przewidzianej w kodeksie pracy, jak również osoba zatrudniona na podstawie umowy o dzieło lub zlecenie.Dziennikarzem będzie również współpracownik redakcji, zbierający informację na własną rękę z przeznaczeniem dla danej redakcji, a także osoba odbywająca praktykę studencką w redakcji oraz absolwent uczelni zatrudniony w ramach tzw. stażu finansowanego ze środków publicznych.Dziennikarze nie zawsze są związani z jedną redakcją. Nie ma prawnego zakazu bycia dziennikarzem jednocześnie kilku gazet lub czasopism. Zakaz taki może wynikać jednak z umowy o zakazie konkurencji, która może stanowić element umowy o pracę, lub stanowić odrębną umowę. Dziennikarze mogą faktycznie współpracować z jedną lub więcej redakcji jako "wolni strzelcy" (od ang.: freelancer). Freelancerzy nie są objęci wprost definicją polskiego Prawa Prasowego. W związku z faktem, że wolnymi strzelcami są niekiedy znani i rozpoznawalni przedstawiciele zawodu, obowiązujący stan prawny spotyka się z krytyką.

Czy dwurocznik jest prasą w rozumieniu ustawy prawa prasowego?

Nie

Art. 7. 1. prasa oznacza publikacje periodyczne, ukazujące się nie rzadziej niż raz do roku.

Do jakiej kategorii prasy zakwalifikowałbyś pismo wychodzące dwa razy w tygodniu?

Art. 7, 2. dziennikiem jest ogólno informacyjny druk periodyczny lub przekaz za pomocą dźwięku oraz dźwięku i obrazu, ukazujący się częściej niż raz w tygodniu

Dziennikarza obowiązuje m.in. dochowanie staranności. Jakiej? Porównaj ją ze starannością wymaganą przy prowadzeniu działalności gospodarczej?

Art. 12.
1. Dziennikarz jest obowiązany;
1. zachować szczególną staranność i rzetelność przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów prasowych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzyskanych wiadomości lub podać ich źródło

W ustawie o ochronie informacji niejawnych z 1999 r. wprowadzono rozróżnienie między tajemnicą państwową a służbową. Ktoś przekazuje Ci tajemnicę państwową, którą ujawniasz. Kto ponosi odpowiedzialność karną? Ujawniasz tajemnicę służbową, Kto wówczas poniesie odpowiedzialność?

Ujawnienie tajemnicy państwowej - odpowiadamy osobiście za jej ujawnienie, na nas ciąży obowiązek dotrzymania tajemnicy państwowej

Tajemnica służbowa - nie odpowiadamy osobiście, odpowiedzialność ponosi osoba, która udzieliła informacji

Nie każdy dziennikarz jest redaktorem, natomiast każdy redaktor jest dziennikarzem. Z jednym wyjątkiem. Jakim?

Wyjątek: redaktor naczelny (on niekoniecznie musi być dziennikarzem)

Jesteś dziennikarzem sądowym. Co wolno Ci wnieść na salę rozpraw bez zgody przewodniczącego składu orzekającego?

Notatnik, dopuszczalny jest laptop.

Uzyskałeś dostęp do aktu oskarżenia przed wniesieniem go do sądu przez prokuratora. Kiedy wolno Ci ujawnić okoliczność, o której dowiedziałeś się wcześniej z lektury akt? Co w tej kwestii zmieniła nowelizacja kodeksu postępowania karnego?

Można poinformować opinię publiczną o danym fakcie dopiero gdy zostanie on ujawniony w toku postępowania sądowego. Przed nowelizacją można było publikować zdobyte informacje bez względu na to, na jakim etapie było postępowanie sądowe.

Sąd może wyłączyć jawność rozprawy z wyjątkiem jednego jej fragmentu. Jakiego?

Najprawdopodobniej chodzi o wyrok.

Na jakim etapie postępowania prokuratorskiego i sądowego musisz zataić tożsamość podejrzanego czy oskarżonego? Czy wolno Ci podać nazwisko skazanego? Jakie są tu granice jeśli chodzi o podawanie szczegółów dot. Jego osoby?

Czy chcąc uniknąć pozwania o naruszenie dóbr osobistych wystarczy tylko podać skrót nazwiska lub nazwisko zmienione osoby, o której piszemy i która uważa, że naruszyliśmy jej dobra osobiste?

???

Czy przedmiotem sprostowania mogą być okoliczności nie dotyczące bezpośrednio osoby żądającej sprostowania?

Sprostowanie może dotyczyć okoliczności, które nie dotyczą bezpośrednio tej osoby, ale

Wg. Art. 33. Redaktor może odmówić zamieszczenia sprostowania jeśli:

2. sprostowanie lub odpowiedź jest wystosowana przez osobę, której nie dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale, chyba że sprostowania lub odpowiedzi, po śmierci osoby bezpośrednio zainteresowanej, dokonuje osoba zainteresowana w związku ze stosunkiem służbowym, wspólną pracą lub działalnością albo w związku z więzami pokrewieństwa lub powinowactwa,

Czego dotyczy sprostowanie , czego odpowiedź, jaka jest między nimi różnica praktyczna?

Art. 31.
Na wniosek zainteresowanej osoby fizycznej, prawnej lub innej jednostki organizacyjnej redaktor naczelny jest obowiązany opublikować:
1. rzeczowe i odnoszące się do faktów sprostowanie wiadomości nieprawdziwej lub nieścisłej,
2. rzeczową odpowiedź na stwierdzenie zagrażające dobrom osobistym.

Czyli:

Sprostowanie- dotyczy faktów, ma być rzeczowe, może się ukazać w następnym numerze

Odpowiedź- dotyczy wyrażanych przez dziennikarza opinii, może się pojawić jeszcze w tym samym numerze

Kiedy sąd dopuszcza możliwość utrwalenia rozprawy przez nagranie telewizyjne lub radiowe?

Sąd może wyrazić zgodę na nagrywanie rozprawy( gdy przemawia za tym interes społeczny, rejestracja nie będzie utrudniała rozprawy, gdy nie sprzeciwia się temu ważny interes prywatny) Przeszkody to względy techniczne i obawa przed teatralizacją zachowania (nienaturalne zachowanie przed kamerą).

61. W jakich przypadkach sąd może odmówić wpuszczenia na salę ekipy TV, czy sąd ma jakieś uprawnienia w stos. Do zarejestrowanego materiału przed jego emisja?

-sądowi nie można selekcjonować mediów, może jedynie decydować kolejność zgłoszen( gdy sala jest zbyt mała)

Sąd ma prawo do ingerencji w nagranie przed publikacją, wycięcia fragmentów.

62.Na czym mają polegac tzw. licencje programowe proponowane w planowanej nowelizacji ustawy medialnej?

W projektowanych rozwiązaniach zapisano, że nadawanie programów nadawców publicznych wymaga uzyskania licencji przydzielanej na 4 lata.

- licencje mają określić nie tylko rodzaje i tematykę programów, ale także kiedy (w jakim tzw. day-part) nadawca ma emitować ich antenowe premiery.

Jakie są terminy publikacji sprostowań i odpowiedzi? W jakim przypadku redakcja ma obowiązek wydrukowania sprostowania w innym piśmie?

Zarówno sprostowania jak i odpowiedzi:

W dzienniku- w ciągu 7 dni od otrzymania sprostowania

W tygodniku - w ciągu 3 tyg.

W miesięczniku- 3 miesięcy

W kwartalniku, półroczniku, roczniku- w ciągu pół roku

W TV- w ciągu 7 dni (programy periodyczne, dzienniki)

W programach periodycznych- w ciągu 14 dni

Art. 32, ustęp 3: Sprostowanie lub odpowiedź należy dodatkowo opublikować w odpowiednim dzienniku, w ciągu miesiąca, na wniosek zainteresowanej osoby, na koszt wydawcy, gdy możliwy termin opublikowania sprostowania lub odpowiedzi przekracza 6 miesięcy.

W jakich przypadkach redaktor naczelny obligatoryjnie odmawia druku sprostowania lub odpowiedzi, w jakich przypadkach może odmówić ich druku?

Art. 33.
Obligatoryjne przesłanki odmowy:

Redaktor naczelny odmówi opublikowania sprostowania lub odpowiedzi, jeżeli:
1. nie odpowiadają wymaganiom określonym w art. 31 (nie są rzeczowe i nie odnoszące się do faktów, lub zagrażają dobrom osobistym.)
2. rzeczową odpowiedź na stwierdzenie zagrażające dobrom osobistym.
2. zawierają treść karalną lub naruszają dobra osób trzecich,
3. ich treść lub forma nie jest zgodna z zasadami współżycia społecznego,
4. podważają fakty stwierdzone prawomocnym orzeczeniem.

Fakultatywne przesłanki odmowy:
Redaktor naczelny może odmówić opublikowania sprostowania lub odpowiedzi, jeżeli;
1. sprostowanie lub odpowiedź nie dotyczy treści zawartych w materiale prasowym,
2. sprostowanie lub odpowiedź jest wystosowana przez osobę, której nie dotyczą fakty przytoczone w prostowanym materiale, chyba że sprostowania lub odpowiedzi, po śmierci osoby bezpośrednio zainteresowanej, dokonuje osoba zainteresowana w związku ze stosunkiem służbowym, wspólną pracą lub działalnością albo w związku z więzami pokrewieństwa lub powinowactwa,
3. sprostowanie odnosi się do wiadomości poprzednio sprostowanej,
4. sprostowanie lub odpowiedź została nadesłana po upływie miesiąca od dnia opublikowania materiału prasowego, chyba że zainteresowana osoba nie mogła zapoznać się wcześniej z treścią publikacji, nie później jednak niż w ciągu 3 miesięcy od dnia opublikowania materiału prasowego,
5. sprostowanie lub odpowiedź nie jest zgodna z wymaganiami określonymi w art. 32 ust. 7 lub nie została podpisana w sposób umożliwiający redakcji identyfikację autora.

Jakie są limity obj. Sprostowania i odpowiedzi?

Zas. Obj.: dwukrotna obj. Lecz nie całego tekstu, lecz fragmentu, który podlega sprostowaniu. Jednak z reguły zajmuje więcej miejsca- np. sprost. dot. Jednego zdania.

Uwaga: zasada ta nie dot. informacji rzeczników organów państwowych-drukujemy jak zostało nam wysłane

Sprostowaniu podlega wiadomość „nieprawdziwa lub nieścisła”. Czy zatem red. naczelny może odmówić publikacji sprost. jeśli uzna, że w zawartym mat. prasowym informacja była prawdziwa i ścisła?

????

Zgodnie z ustawą o radiofonii i telewizji nadawcą społecznym może być także kościół lub związek wyznaniowy. Czy Twoim zdaniem - biorąc pod uwagę całokształt przepisów dotyczący nadawców społecznych - mogłaby nim być np. Polska Unia Buddyjska?

Tak, jeśli przedstawiciel Unii, któremu zostanie wydana koncesja jest obywatelem polskim i ma stałe miejsce zamieszkania lub jeśli jest osobą prawną, która ma stałą siedzibę w Polsce (sama Unia Buddyjska jest taką osobą, spełnia te warunki). Jeśli w Polskiej Unii Buddyjskiej udział mają podmioty zagraniczne, to koncesja zostanie udzielona jeśli:

udział podmiotów zagranicznych w kapitale zakładowym lub akcyjnym spółki nie przekracza 33%,
2) umowa lub statut spółki przewidują:
a) że członkami zarządu spółki i rady nadzorczej będą w większości obywatele polscy zamieszkali w Polsce,
b) że w zgromadzeniu wspólników lub w walnym zgromadzeniu udział głosów podmiotów zagranicznych i podmiotów kontrolowanych przez podmioty zagraniczne nie może przekroczyć 33%.

Dziennikarz napisał w materiale prasowym, że bitwa pod Grunwaldem miała miejsce w roku 1411. Czy możesz żądać sprostowania tej informacji w trybie przewidzianym przez prawo prasowe dla sprostowań?

Tak, bo jest to wiadomość nieprawdziwa i z tego powodu sprostowanie ma być wydrukowane bezpłatnie

Kto ma prawo żądać opublikowania w prasie bezpłatnego komunikatu urzędowego?

- naczelne i centralne organy państwowe (w tym pochodzący od naczelnych i centralnych organów administracji państwowej, jeżeli został nadesłany przez rzecznika prasowego rządu ze wskazaniem, że publikacja jest obowiązkowa.)

- terenowe organy władzy i administracji państwowej stopnia wojewódzkiego (zwięzły komunikat musi być nadesłany przez właściwego przewodniczącego wojewódzkiej rady narodowej lub wojewodę w celu ogłoszenia w dzienniku lub odpowiednim czasopiśmie na terenie jego działania.

Czy redakcja ma prawo odmówić druku komunikatu urzędowego powołując się np. na niezgodność z linią programową pisma?

Zgodnie z art. 36 rozdziału 6 o prawie prasowym : Tak

W jakim terminie prasa ma obowiązek opublikowania komunikatu urzędowego?

W uzgodnionym terminie lub w najbliższym przygotowywanym wydaniu

Redaktor naczelny opatrzył komunikat urzędowy komentarzem: „wprawdzie komunikat ten nie jest zgodny z linią programową naszego pisma, lecz publikujemy go, bowiem zostaliśmy do tego zmuszeni”. Czy postąpił zgodnie z prawem?

Tak, bo nigdzie nie jest napisane, że nie może opublikować, jest tylko napisane, że z tego powodu może odmówić, aczkolwiek jeśli jest zmuszany, to może to zgłosić odpowiednim służbom, ponieważ wtedy takiej osobie grozi kara pozbawienia wolności do lat 3. (z tym nie jestem na 100% pewna)

Co to jest tzw. zakaz przesądów?

To art. 13 ustawy 1., prawa prasowego, który mówi o tym, że: nie wolno

wypowiadać w prasie opinii co do rozstrzygnięcia w postępowaniu sadowym przed wydaniem

orzeczenia w I instancji. Nie wyrok sadu II instancji, ale pierwszej instancji, a wiec często

jeszcze nieprawomocny, wyznacza granice. Za nią dopuszczalne są wszelkie oceny, krytyka,

propozycje. Niedopuszczalny jest zatem przedwczesny, ale tylko przedwczesny wyrok

prasowy.

Czy zakaz przesądów obejmuje również krytykę sądu, np. ze względu na popełniane błędy proceduralne lub nieuzasadnioną przewlekłość postępowania?

Nie, sąd możemy krytykować dowolnie

Komunikaty urzędowe przychodzące z sądu lub innych organów ścigania są płatne, a jednym wyjątkiem. Jakim?

Wyjątkiem jest list gończy

Kto płaci za komunikat sądowy dotyczący: 1.podania wyroku do publicznej wiadomości, 2. wezwania ewentualnych spadkobierców do zgłoszenia się w siedzibie sądu?

1.koszt ponosi sąd, a potem ściąga opłatę od skazanego

2. koszt ponosi spadkobierca

Jaka jest podstawowa różnica między reklamą a ogłoszeniem (chodzi różnicę dotyczącą celu ich umieszczania)?

Reklama ma na celu zachęcenie do kupna, do nabycia, cel ma charakter perswazyjny

Ogłoszenie jego celem jest informacja,

78. Jakie podstawowe cechy powinno spełniać ogłoszenie, aby odróżnić je od reklamy?

Reklama ma zachęcać do kupna przedmiotu lub usługi. Jej celem jest perswazja. W przypadku reklam obowiązuję pewne rygory. Celem ogłoszenia jest poinformowanie o zmianie adresu, telefonu firmy itp. bez namawiania, nie w sposób zachęcający do kupna. Nie ma rygorów. Ogłoszenie ma charakter sprawozdawczy, forma komunikatu i zasadniczo zasięg powinien być ograniczony do obszaru, którego ogłoszenie dotyczy.

Często ogłoszenie płatne jest reklam, ponieważ wedle przepisu ogłoszenie takie może informować o nowych produktach wchodzących na rynek lub o innowacjach w produktach już istniejących.

Ogłoszenie powinno mieć następujące cechy:
- Istotny i weryfikowalny powód gospodarczy inny niż promowanie produktu (poprzez ogłoszenie można informować o nowych produktach lub o istotnych zmianach w już istniejącym produkcie- kruczki prawne). Powinno mieć charakter sprawozdawczy.

- Forma ekspresji powinna być w miarę możliwości prosta (brak krzykliwej czcionki).

- Zasięg terytorialny powinien być proporcjonalny do terenu, w którym zdarzenie się
dzieje.

- Wyraźnie opisane i określone i nazwane jako ogłoszenie.

79. Czy pismo lub inne medium może odmówić druku ogłoszenia lub reklamy? Jaki zwykle jest podstawowy powód odmowy? Dylematy prawne związane z odmową publikacji reklamy.

Tak, istniej możliwość odmowy druku ogłoszenia lub reklamy. Powodem odmowy jest sprzeczność reklamy/ogłoszenia z linią programową i charakterem pisma. Można odmówić reklamy, gdy narusza ona interesy gospodarcze danego medium. Za dylemat można potraktować, leżącą u podstaw zasadę swobody umów. - zmowa pism nie dopuszczających reklam danego produktu może spowodować jego wyparcie z rynku. Zatem współcześnie odmowa druku wynika z ogólnych zasad gospodarki.

W przypadku odmowy z innych powodów nie ma zagrożenia żadną sankcją, bo nie ma ich w ustawie. Jeśli ustawa mówi, że można odmówić umieszczenia reklamy w powyższych przypadkach może to sugerować, że w pozostałych przypadkach nie można odmówić umieszczenia reklamy. Nie jest tak do końca, bo łamało by to ustawę o swobodzie zawierania umów z drugiej strony jednak firma może wypaść z rynku, bo nie może umieścić reklamy.

W zasadzie nie należy odmawiać, ale nie jest to ustawowy nakaz.

80. Czy można drukować reklamy i ogłoszenia za darmo? Przedstaw podstawowe problemy prawne związane z tą kwestią.

Nie powinno się drukować ogłoszeń za darmo ( ustawa o nieuczciwej konkurencji). Dumping - sprzedawanie produktów poniżej kosztów produkcji.

Trybunał (ETS) stwierdził, że dawanie ogłoszeń za darmo jest praktyką dumpingową.

Można zaś negocjować umieszczenie reklamy społecznej za darmo.

Niemniej jednak ogłoszenie powinno być płatne. Np.: apele mogą być drukowane bezpłatnie. Co zatem oznacza, ze czasem można.

81. Dwa orzeczenia Sądu Apelacyjnego w Poznaniu nakładają na prasę pewne szczególne obowiązki w przypadku reklam „towarzyskich”. Jakie to obowiązki?

Są to obowiązki nakazujące sprawdzenie tego typu ogłoszeń. Redakcja powinna zadzwonić pod wskazana numer telefonu i zapytać/upewnić się czy dana osoba faktycznie umieściła takie ogłoszenie. (Często ten nakaz lekceważony)

82. W jakich przypadkach wydawca i redaktor naczelny odpowiadają za treść reklam i ogłoszeń?

Wydawca i redaktor naczelny PONOSI odpowiedzialność - Prasowe reklamy nieodpłatne lub nie oznaczone we właściwy sobie sposób, traktowane są jak materiał prasowy i podlegają tym samym regulacjom, co materiał redakcyjny. Teoretycznie można je więc sprostować, a media mogą ponosić odpowiedzialność za ich publikację. Co ciekawe, oparty na konstrukcji dozwolenia, przepis art. 36 ust. 1 UPP nie ustanawia wyraźnego zakazu zamieszczania nieodpłatnych ogłoszeń i reklam. Jednak wydawcy powinni być ostrożni. Dotychczasowa praktyka wskazuje bowiem, iż regularne i stałe naruszanie powyższego zakazu może być podstawą uznania takich działań za czyn nieuczciwej konkurencji. Ale uwaga!, zgodnie z art. 42 § 2 UPP, wydawca i redaktor nie ponoszą odpowiedzialności za treść reklamy opublikowanej zgodnie z art. 36 UPP. Oznacza to, iż nieodpłatne lub nie oznaczone we właściwy sobie sposób reklamy traktowane są jak materiał prasowy i podlegają tym samym regulacjom, co materiał redakcyjny. Konsekwencją powyższego jest to, iż media mogą ponosić odpowiedzialność za ich publikację na zasadach ogólnych.

Wydawca i redaktor naczelny NIE PONOSI odpowiedzialności za treść reklam jeśli są one zgodne z zasadami współżycia społecznego i prawem. (art. 36 Ustawy Prawo Prasowe)

83. Jakie są konstytutywne elementy definicji reklamy w ustawie o radiofonii i telewizji?

Reklamą jest każdy przekaz zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów lub usług, popierania określonych spraw lub idei albo do osiągnięcia innego efektu pożądanego przez reklamodawcę, nadawany za opłatą lub za inną formą wynagrodzenia,

84. Podaj podstawowe zasady umieszczania (publikowania) reklam.

Ogłoszenia i reklamy musza być oznaczone w sposób nie budzący wątpliwości, iż nie stanowią materiału redakcyjnego.

85. Jakie są konsekwencje ujęcia w ustawowej definicji reklamy stwierdzenia, że „nie jest to przekaz pochodzący od nadawcy”?
Reklama w rozumieniu ustawy nie jest autoreklamą. To pozwala dzielić blok reklamowy na 2 części, przedzielone autoreklamą. Przy okazji powstaje efekt psychologiczny - gdy pojawia się autoreklama widz wraca przed TV z myślą ze będzie film, tymczasem była reszta reklam.

86. Polska definicja reklamy oparta jest o definicję zawarta w Konwencji o telewizji transgranicznej z roku 1989. Pewne zmiany do sposobu pojmowania reklamy wprowadziła unijna dyrektywa z 1997 nr 97/36/WE. Jakie?

Definicja reklamy: Każdy przekaz nie pochodzący od nadawcy, zmierzający do promocji i sprzedaży lub innych form korzystania z towarów i usług, popierania określonych spraw lub idei albo osiągania innego efektu zamierzone przez reklamodawcę, nadawany za opłata lub inną formą wynagrodzenia.

Problem dotyczy włączenia do tej definicji także reklamy społecznej

Reklamą jest każdy przekaz propodażowy zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów lub usług, popierania określonych spraw lub idei albo osiągnięcia innego efektu pożądanego prze reklamodawcę, nadawany za opłatą lub inną formą wynagrodzenia. Natomiast sponsorowanie zamierza do upowszechnienia, utrwalenia lub podniesienia renomy oznaczeń indywidualnych przedsiębiorstw a zwłaszcza nazwy, firmy lub znaku towarowego. (ustawa z dn. 29.12.1992 o radiofonii i telewizji; tekst jednolity Dz.U. z 2002r. Nr 101, poz 1114).

W UE funkcjonuje przepis o tym samym brzmieniu za wyjątkiem jednego wyjątku, tam gdzie zamiast „idei” jest „określonych spraw”.

Z czasem w UE pojawiło się doprecyzowanie: reklama ma zawsze cel gospodarczy.

Wycina się z pojęcia reklamy reklamę społeczną.

87. Proszę podać limity czasu nadawania reklam w rozliczeniu dobowym i godzinowym

Czas trwania reklam w TV - 15% dziennego czasu nadawania i do 20% w czasie trwania jednej audycji. (i nie więcej niż 12 minut w ciągu godziny)

Rozliczane jest dobowe nadawanie od 6 do 6 rano by nie dopuścić by 90% reklam było nadawanych w czasie największej oglądalności.

Do czasu reklamowego nie wlicza się inf. o własnych programach, materiałach auto-promocyjnych, bezpłatnych inf. o charakterze publicznym a apeli o charakterze charytatywnym

88. Jak często można przerywać reklamami filmy, w wyłączeniem seriali, serii i programów dokumentalnych trwających powyżej 45 minut?

Przerywanie seriali, filmów, audycji dokumentalnych trwających dłużej niż 45 minut - nie częściej niż 1 raz na 45. (zakaz przerywania filmów fabularnych i telewizyjnych reklamą częściej niż raz na każde 45 minut trwania filmu.

Zakaz przerywania audycji innych niż filmy lub transmisje imprez sportowych częściej niż co 20 minut (w radiu - co 10 minut).

Przerywanie filmów- obowiązuje zasada: Nie częściej niż raz na 45 min. (dotyczy filmów trwających co najmniej 45 min) z tego zakazu wyłączone są seriale, serie, audycje tematyczne. 45 min + 20 min - te 20 min stwarzają możliwość wprowadzenia następnych reklam.

Nie wolno przerywać:

audycji informacyjnych (fakty, sport, pogoda to osobne audycje wiec po między nimi może być reklama),

audycji publicystycznych na aktualne tematy („Teraz my” czy „Szkło kontaktowe” są przerywane bo nie jest zdefiniowane co to są aktualne tematy)

audycji religijnych

audycji publicystycznych i dokumentalnych, krótszych niż 30 minut

audycji dla dzieci (bo nie umieją jeszcze rozróżniać co fikcja a co prawda)

PYTANIE 89

Zabrania się przerywania reklamami dzienników informacyjnych, audycji o treści religijnej oraz audycji przeznaczonych dla dzieci trwających krócej niż 30 min

PYTANIE 90

Teraz my” czy „Szkło kontaktowe” są przerywane bo nie jest zdefiniowane co to są aktualne tematy

PYTANIE 91

Nie można przerywać w celu nadania reklam audycji w programach publicznej radiofonii i telewizji, z wyjątkiem transmisji zawodów sportowych zawierających przerwy wynikające z przepisów ich rozgrywania, transmisji innych wydarzeń zawierających przerwy oraz audycji składających się z autonomicznych części. 

PYTANIE 92

Art. 8. Zabrania się reklamowania i promocji wyrobów tytoniowych, rekwizytów tytoniowych i produktów imitujących wyroby lub rekwizyty tytoniowe oraz symboli związanych z używaniem tytoniu w telewizji, radiu i kinach, prasie dziecięcej i młodzieżowej, zakładach opieki zdrowotnej, placówkach kulturalno-oświatowych, szkołach wyższych i obiektach sportowo-rekreacyjnych.

Wg ustawy o o ochronie zdrowia przed następstwami używania tytoniu i wyrobów tytoniowych.

PYTANIE 93

Art. 13¹. 1.  ⁽²⁾ Zabrania się na obszarze kraju reklamy i promocji napojów alkoholowych, z wyjątkiem piwa, którego reklama i promocja jest dozwolona, pod warunkiem że:

  1)   nie jest kierowana do małoletnich,

  2)   nie przedstawia osób małoletnich,

  3)   nie łączy spożywania alkoholu ze sprawnością fizyczną bądź kierowaniem pojazdami,

  4)   nie zawiera stwierdzeń, że alkohol posiada właściwości lecznicze, jest środkiem stymulującym, uspakajającym lub sposobem rozwiązywania konfliktów osobistych,

  5)   nie zachęca do nadmiernego spożycia alkoholu,

  6)   nie przedstawia abstynencji lub umiarkowanego spożycia alkoholu w negatywny sposób,

  7)   nie podkreśla wysokiej zawartości alkoholu w napojach alkoholowych jako cechy wpływającej pozytywnie na jakość napoju alkoholowego,

  8)   nie wywołuje skojarzeń z:

a)  atrakcyjnością seksualną,

b)  relaksem lub wypoczynkiem,

c)  nauką lub pracą,

d)  sukcesem zawodowym lub życiowym.

2. Reklama i promocja piwa, o której mowa w ust. 1, nie może być prowadzona:

  1)   w telewizji, radiu, kinie i teatrze między godziną 6⁰⁰ a 20⁰⁰, z wyjątkiem reklamy prowadzonej przez organizatora imprezy sportu wyczynowego lub profesjonalnego w trakcie trwania tej imprezy;

  2)   na kasetach wideo i innych nośnikach;

  3)   w prasie młodzieżowej i dziecięcej;

  4)   na okładkach dzienników i czasopism;

  5)   na słupach i tablicach reklamowych i innych stałych i ruchomych powierzchniach wykorzystywanych do reklamy, chyba że 20 % powierzchni reklamy zajmować będą widoczne i czytelne napisy informujące o szkodliwości spożycia alkoholu lub o zakazie sprzedaży alkoholu małoletnim;

  6)   przy udziale małoletnich.

3. Zabrania się reklamy, promocji produktów i usług, których nazwa, znak towarowy, kształt graficzny lub opakowanie wykorzystuje podobieństwo lub jest tożsame z oznaczeniem napoju alkoholowego lub innym symbolem obiektywnie odnoszącym się do napoju alkoholowego.

4. Zabrania się reklamy i promocji przedsiębiorców oraz innych podmiotów, które w swoim wizerunku reklamowym wykorzystują nazwę, znak towarowy, kształt graficzny lub opakowanie związane z napojem alkoholowym, jego producentem lub dystrybutorem.

5. Zabrania się informowania o sponsorowaniu imprez sportowych, koncertów muzycznych oraz innych imprez masowych przez producentów i dystrybutorów napojów, których zasadniczą działalność stanowi produkcja lub sprzedaż napojów alkoholowych zawierających od 8 % do 18 % alkoholu, w jakikolwiek inny sposób niż poprzez umieszczanie wewnątrz dzienników i czasopism, na zaproszeniu, bilecie, plakacie, produkcie lub tablicy informacyjnej związanej z określoną imprezą nazwy producenta lub dystrybutora oraz jego znaku towarowego, z zastrzeżeniem ust. 6.

6. Informowanie o sponsorowaniu może być prowadzone w radiu i telewizji pod warunkiem, iż będzie ograniczone wyłącznie do podania nazwy producenta lub dystrybutora napojów zawierających do 18 % alkoholu lub jego znaku towarowego, a informacja ta nie będzie prezentowana w telewizji przez osobę fizyczną lub z wykorzystaniem wizerunku postaci ludzkiej.

7. Zabrania się informowania o, innym niż określone w ust. 5, sponsorowaniu przez producentów i dystrybutorów napojów alkoholowych, których zasadniczą działalność stanowi produkcja lub sprzedaż napojów alkoholowych zawierających od 8 % do 18 % alkoholu oraz informowania o sponsorowaniu przez producentów i dystrybutorów napojów zawierających powyżej 18 % alkoholu.

8. Zakaz określony w ust. 1 dotyczy również wydawnictw promocyjno-reklamowych przekazywanych przez producentów, dystrybutorów lub handlowców napojów alkoholowych klientom detalicznym.

9. Zakazy określone w ust. 1-8 nie obejmują reklamy i promocji napojów alkoholowych prowadzonej wewnątrz pomieszczeń hurtowni, wydzielonych stoisk lub punktów prowadzących wyłącznie sprzedaż napojów alkoholowych oraz na terenie punktów prowadzących sprzedaż napojów alkoholowych przeznaczonych do spożycia w miejscu sprzedaży.

10. Zakazy określone w ust. 1-8 dotyczą osób fizycznych, osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, które uczestniczą w prowadzeniu reklamy w charakterze zleceniodawcy albo zleceniobiorcy niezależnie od sposobu i formy jej prezentacji.

11. Minister właściwy do spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia, wielkość, treść, wzór i sposób umieszczania na reklamach, o których mowa w ust. 2 pkt 5, napisów informujących o szkodliwości spożycia alkoholu lub o zakazie sprzedaży alkoholu małoletniemu, mając na względzie ograniczenie spożycia alkoholu oraz przeciwdziałanie alkoholizmowi wśród młodzieży.

PYTANIE 94

Dozwolone jest w przypadku prowadzenia reklamy przez organizatora imprezy sportu wyczynowego lub profesjonalnego w trakcie trwania tej imprezy (dot. Piwa).

PYTANIE 95

Art. 53. 1. Reklama produktu leczniczego nie może wprowadzać w błąd, powinna prezentować produkt leczniczy obiektywnie oraz informować o jego racjonalnym stosowaniu.

2. Reklama produktu leczniczego nie może polegać na oferowaniu lub obiecywaniu jakichkolwiek korzyści w sposób pośredni lub bezpośredni w zamian za nabycie produktu leczniczego lub dostarczanie dowodów, że doszło do jego nabycia.

3. Reklama produktu leczniczego nie może być kierowana do dzieci ani zawierać żadnego elementu, który jest do nich kierowany.

4. Reklama produktu leczniczego, będąca przypomnieniem pełnej reklamy, poza jego nazwą własną i nazwą powszechnie stosowaną może zawierać tylko znak towarowy niezawierający odniesień do wskazań leczniczych, postaci farmaceutycznej, dawki, haseł reklamowych lub innych treści reklamowych.

Art. 55. 1. Reklama produktu leczniczego kierowana do publicznej wiadomości nie może polegać na:

  1)   prezentowaniu produktu leczniczego przez osoby znane publicznie, naukowców, osoby posiadające wykształcenie medyczne lub farmaceutyczne lub sugerujące posiadanie takiego wykształcenia;

  2)   odwoływaniu się do zaleceń osób znanych publicznie, naukowców, osób posiadających wykształcenie medyczne lub farmaceutyczne lub sugerujących posiadanie takiego wykształcenia.

2. Reklama produktu leczniczego kierowana do publicznej wiadomości nie może ponadto zawierać treści, które:

  1)   sugerują, że:

a)  możliwe jest uniknięcie porady lekarskiej lub zabiegu chirurgicznego, zwłaszcza przez postawienie diagnozy lub zalecanie leczenia w drodze korespondencyjnej,

b)  nawet osoba zdrowa przyjmująca produkt leczniczy poprawi swój stan zdrowia,

c)  nieprzyjmowanie produktu leczniczego może pogorszyć stan zdrowia danej osoby; zastrzeżenie nie dotyczy szczepień, o których mowa w art. 57 ust. 2,

d)  produkt leczniczy jest środkiem spożywczym, kosmetycznym lub innym artykułem konsumpcyjnym,

e)  skuteczność lub bezpieczeństwo stosowania produktu leczniczego wynika z jego naturalnego pochodzenia;

  2)   zapewniają, że przyjmowanie produktu leczniczego gwarantuje właściwy skutek, nie towarzyszą mu żadne działania niepożądane lub że skutek jest lepszy lub taki sam, jak w przypadku innej metody leczenia albo leczenia innym produktem leczniczym;

  3)   mogą prowadzić do błędnej autodiagnozy przez przytaczanie szczegółowych opisów przypadków i objawów choroby;

  4)   zawierają niewłaściwe, niepokojące lub mylące określenia przedstawionych graficznie zmian chorobowych, obrażeń ludzkiego ciała lub działania produktu leczniczego na ludzkie ciało lub jego części;

  5)   uzasadniają stosowanie produktu leczniczego faktem dopuszczenia go do obrotu.

Art. 56. Zabrania się reklamy produktów leczniczych:

  1)   niedopuszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej;

  2)   zawierającej informacje niezgodne z Charakterystyką Produktu Leczniczego albo z Charakterystyką Produktu Leczniczego Weterynaryjnego.

Art. 57. 1. Zabrania się kierowania do publicznej wiadomości reklamy dotyczącej produktów leczniczych:

  1)   wydawanych wyłącznie na podstawie recepty;

  2)   zawierających środki odurzające i substancje psychotropowe;

  3)   umieszczonych na wykazach leków refundowanych, zgodnie z odrębnymi przepisami, oraz dopuszczonych do wydawania bez recept o nazwie identycznej z umieszczonymi na tych wykazach.

1a. Przepis ust. 1 dotyczy również reklamy produktu leczniczego, którego nazwa jest identyczna z nazwą produktu leczniczego wydawanego wyłącznie na podstawie recepty.

2. Przepis ust. 1 nie dotyczy szczepień ochronnych określonych w komunikacie Głównego Inspektora Sanitarnego wydanym na podstawie art. 14 ust. 9 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.⁸⁾).

PYTANIE 96

PYTANIE 97

 6)   reklamą jest każdy przekaz, niepochodzący od nadawcy, zmierzający do promocji sprzedaży albo innych form korzystania z towarów lub usług, popierania określonych spraw lub idei albo osiągnięcia innego efektu pożądanego przez reklamodawcę, nadawany za opłatą lub inną formą wynagrodzenia;

  7)   sponsorowaniem jest bezpośrednie lub pośrednie finansowanie albo współfinansowanie tworzenia lub rozpowszechniania audycji lub innych przekazów, przez podmiot niebędący nadawcą lub producentem audycji, dla upowszechnienia, utrwalenia lub podniesienia renomy nazwy, firmy, towaru lub usługi, znaku towarowego lub innego oznaczenia indywidualizującego sponsora lub jego działalność;

PYTANIE 98

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na charakter swiadczen na rzecz sponsorowanego:

-sponsoring finansowy w postaci jednorazowego przekazania uzgodnionej sumy pienieznej lub regularnych i ciaglych wyplat w dluzszym okresie;

-sponsoring w postaci swiadczen rzeczowych (np. samochody, urzadzenia, meble, sprzet sportowy, wyzywienie, sprzet muzyczny, ubrania, komputery);

-sponsoring w postaci swiadczenia uslug (np. podjecie sie administracji i organizacji imprez, druku zaproszen, przewozu, obslugi technicznej, ubezpieczenia itp.).

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na liczbe sponsorow:

o sponsoring wylaczny (ekskluzywny, samodzielny), co oznacza, ze tylko jeden sponsor uzyskuje prawo do promocyjnego wykorzystania faktu wspierania sponsorowanego podmiotu, czesto uzyskuje on miano oficjalnego sponsora i logo jego firmy oraz marka jego produktow pojawiaja sie w nazwie sponsorowanej imprezy (np. turniej tenisowy Henkla);

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na liczbe sponsorow:

kosponsoring, czyli realizowany z udzialem wielu sponsorow, przy czym moze on wystepowac:

z klauzula konkurencyjna, tzn. jest akceptowany tylko jeden sponsor z danej branzy jako kosponsor,

bez klauzuli konkurencyjnej, czyli ze nie na zadnych ograniczen co do tego, kto moze byc kosponsorem.

Kosponsoring wiaze sie na ogol z duzymi imprezami wymagajacymi takich srodkow finansowych, rzeczowych lub uslug, ktorych nie jest w stanie zrealizowac jeden tylko sponsor (np. olimpiady, festiwale muzyczne, wielkie akcje na rzecz ochrony srodowiska naturalnego).

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na charakter sponsora:

sponsoring prowadzony przez zawodowych sponsorow, czyli przedsiebiorstwa, ktore sa zainteresowane sponsorowaniem niejako w sposob naturalny ze wzgledu na charakter branzy, w ktorej dzialaja (np. producenci sprzetu i odziezy sportowej wspierajacy imprezy sportowe lub kluby sportowe czy wytworcy sprzetu muzycznego finansujacy koncerty);

Rodzaje sponsoringu Kryterium ze wzgledu na charakter sponsora:

polprofesjonalni sponsorzy, tzn. fundacje, ktore stworzono celem finansowania instytucji sportowych, kulturalnych czy spolecznych (np. Fundacja Pilkarskiej Reprezentacji Polski);

klasyczni sponsorzy, czyli przedsiebiorstwa, ktorych dzialalnosc nie ma zwiazku ze wspieranymi dziedzinami czy instytucjami. Firmy te jednak dostrzegaja zasadnosc i celowosc wykorzystania sponsoringu na rzecz swojej promocji.

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na intensywnosc zaangazowania sie w sponsorowanie:

sponsoring pasywny - firma angazuje sie w jednej dziedzinie z mala suma pieniedzy na krotki czas, nie oczekuje szybkich efektow, czyni to raczej na probe, chcac poznac dzialanie tego instrumentu promocyjnego;

sponsoring skoncentrowany - firma koncentruje swa aktywnosc sponsorska na jednej lub niewielu dziedzinach, prowadzi intensywny sponsoring, inwestujac przez caly czas wieksze srodki;

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na intensywnosc zaangazowania sie w sponsorowanie:

sponsoring aktywny - firma wspiera wiele roznych dziedzin, a sam sponsoring odgrywa wazna role az do centralnej pozycji w polityce promocyjnej przedsiebiorstwa, znaczny jest udzial wydatkow na sponsoring w budzecie promocyjnym.

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na zaangazowanie sie sponsora:

jednostronny (jednokierunkowy) sponsoring - sponsorowanie tylko jednej dziedziny (np. sportu, kultury, sfery socjalnej, lecznictwa) i koncentrowanie sie na:

jednej dyscyplinie (np. tylko koszykowka),

wielu dyscyplinach (np. tenis, jazda konna, golf);

wielostronny (wielokierunkowy) sponsoring - dotyczy kilku dziedzin.

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na sposob wykorzystania sponsoringu:

sponsoring izolowany sluzacy do realizacji jednego celu (np. reklamy);

sponsoring zintegrowany z innymi narzedziami komunikowania sie firmy z rynkiem (sluzy zarowno reklamie, jak i public relations, sales promotion).

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na inicjatywe:

sponsoring inicjowany z zewnatrz przez zwiazki, stowarzyszenia, pojedyncze osoby;

sponsoring inicjowany przez przedsiebiorstwo (tworzenie wlasnych fundacji, organizacja turniejow, konkursow, przygotowanie wlasnych projektow badawczych).

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na sponsorowany produkt:

sponsoring produktow - (np. producenci art. sportowych, samochodow, instrumentow muzycznych, mozliwosci komunikacji z opinia publiczna sponsorzy tego typu traktuja zaangazowanie w sponsorowanie jako okazje reklamy swojej oferty poprzez kojarzenie ich produktow ze sponsorowanymi podmiotami;

Kryterium ze wzgledu na sponsorowany produkt: sponsoring uslug, ktore moga byc wykorzystane przez sponsorowane podmioty (np. oferta transportu uczestnikow konferencji ekologicznej przez towarzystwo lotnicze czy oferta ubezpieczenia pacjentow w klinice sponsorowanej przez towarzystwo ubezpieczeniowe); sponsoring firm - swiadczenia sponsorujacych firm , nie maja nic wspolnego ze sponsorowana dziedzina, a sponsoring jest traktowany wylacznie jako instrument komunikacji (np. banki, browary).

Rodzaje sponsoringu

Kryterium ze wzgledu na zasieg dzialania:

sponsoring lokalny (np. Malta Ski - sponsor "Koncertow rodzinnych" w Filharmonii Poznanskiej); sponsoring miedzynarodowy (np. Ford sponsoruje Champion League w pilce noznej, zawody o Puchar Swiata w roznych dyscyplinach sponsorowane przez producentow sprzetu sportowego); sponsoring globalny (np. Kodak i Coca-Cola sponsoruja Igrzyska Olimpijskie, Philips - Mistrzostwa Swiata w pilce noznej).

Rodzaje sponsoringu Rodzaje sponsoringu Kryterium ze wzgledu na wspierane dziedziny: o sponsoring sportu, o sponsoring kultury i sztuki, o sponsoring dzialalnosci ekologicznej, o sponsoring dzialalnosci socjalnej, o sponsoring nauki i oswiaty, o sponsoring mediow, o sponsoring innych sfer ludzkiej aktywnosci. o sponsoring jako jeden z elementow komunikacji z otoczeniem l przyczyny atrakcyjnosci sponsoringu jako narzedzia komunikacyjnego l efektywnosc, l akceptacja spoleczna l poziom wydatkow na reklame i sponsoring, l manipulacja przekazem o Strategie doboru obszarow sponsoringu l bardzo wysoki stopien akceptacji spolecznej l efekt "kalki" (ze swiata, instytucje zachodnie wchodzace do Polski wnosza swoje strategie marketingowe w tym dobory obszarow sponsorowanych) l dobor wlasciwych wydarzen do oczekiwan

PYTANIE 99

7. Zabronione jest sponsorowanie:

  1)   serwisów informacyjnych, z wyjątkiem sportowych i prognozy pogody;

  2)   audycji publicystycznych o treści społeczno-politycznej;

  3)   audycji poradniczych i konsumenckich;

  4)   audycji wyborczych lub bezpośrednio związanych z kampanią wyborczą.

Jakie są limity czasowe wskazywania sponsora (sponsorów)?

Gdy 1 sponsor- 8sekund

Gdy 2 sponsorów- 15 s.

Więcej niż 2- 25s.

Telesprzedaż jest rodzajem „umowy na odległość”. Jakie w związku z tym szczególne przywileje przysługują nabywcy?

-nabywca Może odstąpić od umowy w terminie 10 dni, bez konieczności podawania przyczyny i nie podlega w żadnym stopniu weryfikacji przez przedsiębiorcę.

- Niedopuszczalne jest również naliczenie przez przedsiębiorcę jakichkolwiek kwot z tytułu tzw. Odstępnego

- W wypadku odstąpienia od umowy przez konsumenta przedsiębiorca ma obowiązek poświadczyć na piśmie zwrot świadczenia.

- konsument jest zwolniony ze wszystkich zobowiązań, to, co strony świadczyły, ulega zwrotowi w stanie niezmienionym, zwrot powinien nastąpić niezwłocznie, nie później niż w terminie 14 dni.

-sprzedawca ma obowiązek transparencji oferty, czyli powinna być jednoznaczna co do treści i zrozumiała co do formy.

Na czym polega różnica między sponsoringiem aktywnym a pasywnym?

sponsoring aktywny -gdy jedna ze stron sponsoringu jest nadawcą np. sponsorowanie prognozy pogody, ktoś dopłaca do emisji jakiegoś programu przez nadawcę.

Sponsoring pasywny- sponsorowane jest zdarzenie, które relacjonują media np. StrongMan

W praktyce obie te formy występują w połączeniu. Często ktoś kto sponsoruje wydarzenie uzależnia sponsoring od tego, czy będzie transmitowane przez media.

Czy jest „lokowanie produktu” (product placement)?

Product placement - jedna z technik propagandy, używana najczęściej jako środek reklamy produktów lub usług poprzez filmy kinowe i gry komputerowe. Mechanizm polega na umieszczeniu produktu w środku przekazu w taki sposób żeby przemawiał on do podświadomości odbiorcy i zachęcał go do używania bez przekazywania oczywistej i otwartej reklamy.

Technika używana jest też w przekazach telewizyjnych, video, książkach, przedstawieniach teatralnych, grach komputerowych itp. Taka forma promocji odbywa się poprzez:

pokazywanie wyrobów lub ich znaków towarowych w wybranych scenach filmu

używanie lub konsumowanie produktów przez rozmowa o produkcie

pokazywanie znaku towarowego jako tła innych wydarzeń

Rodzaje lokowania produktu

W zależności od tego, czy product placement dotyczy konkretnego produktu, firmy, marki, czy może grupy produktów, można wymienić następujące jego rodzaje:

¨ brand placement, nazywany również product placement sensu stricto, to sytuacja gdy w filmie lub programie pojawia się konkretna marka produktu, np. samochód Alfa Romeo w filmie „Absolwent”;

¨ corporate placement, gdy w książce, filmie, grze komputerowej eksponowany jest budynek firmy z logo bądź znakiem towarowym, np. budynek restauracji McDonald's w „Piątym elemencie”;
¨ generic placement, gdy w filmie, audycji pojawia się kategoria produktu bez wskazania na konkretną markę, np. mleko w filmie „Leon Zawodowiec”;
¨ historic placement, gdy marka, logo firmy umieszczone są w filmie, spektaklu teatralnym, którego akcja dzieje się w odległym historycznie czasie.

Ze względu na stopień intensywności product placement wyróżniamy:

¨ wypożyczenie towarów -producentowi programu bez ingerencji w sposób ich prezentacji;
¨ on set placement — lokowanie produktu w taki sposób, że „gra” w filmie, a częstotliwość ekspozycji jest bardzo duża;
¨ creative placement — ekspozycja towaru danej marki stanowi część akcji filmu; często produkt jest obecny w dialogach bohaterów;
¨ wpływ na scenariusz, gdy żądania firmy co do pozycji jej towarów w filmie, audycji mają bezpośredni wpływ na ostateczny kształt programu; często producent filmowy, zwracając się do firmy z propozycją lokowania towarów, godzi się na liczne ustępstwa, robi korekty w scenariuszu.

Natomiast w zależności od formy przekazu informacji mówimy o:

¨ product placement wizualnym;
¨ product placement werbalnym.

Prowadzenie działalności telewizyjnej podlega - w zależności od sposobu emisji, charakteru nadawcy i zasięgu nadawania - trzem różnym reżimom prawnym. Jakim?

-reżim rejestrowy-rozprowadzanie polega tylko na reemisji bez wkładu twórczego

-reżim koncesyjny-tworzenie programów i wpuszczanie ich w sieci własne lub cudze

-reżim wolnościowy-wolne od formalności (patrz pyt.107)

Wymień trzy zasady prawne, na jakich mogą działać „kablówki” Pytanie nie obowiązuje na terminie „0”, odpowiedź padnie na najbliższym wykładzie

W jakich przypadkach prowadzenie działalności telewizyjnej lub radiowej nie wymaga dopełnienia jakichkolwiek procedur prawnych (z wyjątkiem ewentualnej rejestracji działalności gospodarczej)?

Procedurom nie podlegają:

-sieć kablowa obejmująca jeden dom;

-kablówki do 250 odbiorców;

-radiowęzły i telewizje przemysłowe tzn. gdy urządzenia nadawcze i odbiorcze należą do jednej osoby

Wymień skład i kompetencje KRRiT

Skład KRRiT

 Witold Kołodziejski - PRZEWODNICZĄCY KRRiT                                  

Piotr Marian Boroń - Członek KRRiT                                                              

Tomasz Borysiuk - Członek KRRiT                                                                

Barbara Bubula - Członek KRRiT                                                                    

Lech Stanisław Haydukiewicz - Członek KRRiT           

Kompetencje:

Szczegółowe kompetencje KRRiT reguluje ustawa o radiofonii i telewizji.

Zgodnie z jej art. 6 ust. 1 Krajowa Rada stoi na straży wolności słowa w radiu i telewizji, samodzielności nadawców i interesów odbiorców oraz zapewnia otwarty i pluralistyczny charakter radiofonii i telewizji.

Do zadań Krajowej Rady należy w szczególności:

projektowanie w porozumieniu z Prezesem Rady Ministrów kierunków polityki państwa w dziedzinie radiofonii i telewizji;

określanie, w granicach upoważnień ustawowych, warunków prowadzenia działalności przez nadawców;

podejmowanie, w zakresie przewidzianym ustawą, rozstrzygnięć w sprawach koncesji na rozpowszechnianie i rozprowadzanie programów;

uznawanie za nadawcę społecznego lub odbieranie tego przymiotu, na warunkach określonych ustawą;

sprawowanie w granicach określonych ustawą kontroli działalności nadawców;

organizowanie badań treści i odbioru programów radiowych i telewizyjnych;

ustalanie wysokości opłat za udzielenie koncesji, wpis do rejestru oraz wysokości opłat abonamentowych na zasadach określonych w ustawie z dnia 21 kwietnia 2005 r. o opłatach abonamentowych;

opiniowanie projektów aktów ustawodawczych oraz umów międzynarodowych dotyczących radiofonii i telewizji;

inicjowanie postępu naukowo - technicznego i kształcenia kadr w dziedzinie radiofonii i telewizji;

organizowanie i inicjowanie współpracy z zagranicą w dziedzinie radiofonii i telewizji;

współpraca z właściwymi organizacjami i instytucjami w zakresie ochrony praw autorskich, praw wykonawców, praw producentów oraz nadawców programów radiowych i telewizyjnych.

Omów procedurę udzielania koncesji (w stosunku do nadawców rozpowszechniających przekaz drogą naziemną rozsiewcą i kablową).

Podstawą do złożenia wniosku o koncesję na rozpowszechnianie programu drogą naziemną (z nadajników naziemnych) jest Ogłoszenie Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji o możliwości uzyskania koncesji na rozpowszechnianie programów radiowych i telewizyjnych. Jest ono publikowane w Dzienniku Urzędowym RP "Monitor Polski", w porozumieniu z Prezesem Urzędu Komunikacji Elektronicznej. Informacja o ogłoszeniu jest zamieszczana w dwóch drukowanych dziennikach o zasięgu ogólnoppolskim oraz umieszczane na stronie internetowej KRRiT.

Wszyscy zainteresowani uzyskaniem koncesji powinni, w określonym w ogłoszeniu terminie, złożyć wniosek o koncesję na formularzach dostępnych w Biurze KRRiT. Lista wnioskodawców biorących udział w postępowaniu zostaje podana, przez Przewodniczącego KRRiT, do publicznej wiadomości poprzez umieszczenie w Internecie na stronie informacyjnej KRRiT oraz wywieszenie w Biurze KRRiT.

Złożony wniosek zostaje zarejestrowany i wpisany do bazy danych Departamentu Koncesyjnego. Następnie wniosek zostaje przesłany (przez Departament Koncesyjny) do Departamentów Programowego, Prawnego, Reklamy i Techniki celem sporządzenia opinii.

Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji, poprzez podjęcie uchwały, rozstrzyga postępowanie. Uchwała w sprawie udzielenia koncesji lub zmiany technicznych warunków nadawania przesyłana jest do Prezesa Urzędu Komunikacji Elektronicznej, który w drodze postanowienia zatwierdza jej część techniczną.

Końcowym elementem postępowania koncesyjnego jest wydanie decyzji przez Przewodniczącego KRRiT.
Po uzyskaniu decyzji koncesyjnej nadawca winien wystąpić do Prezesa UKE o dokonanie (w drodze odrębnej decyzji) rezerwacji częstotliwości.

Co to jest tzw. misja telewizji i radiofonii publicznej?

„Art. 21.1. Publiczna radiofonia i telewizja realizuje misję publiczną, oferując, na zasadach określonych w ustawie, całemu społeczeństwu i poszczególnym jego częściom, zróżnicowane programy i inne usługi w zakresie informacji, publicystyki, kultury, rozrywki, edukacji i sportu, cechujące się pluralizmem, bezstronnością, wyważeniem i niezależnością oraz innowacyjnością, wysoką jakością i integralnością przekazu”.

2

---