W wielkim hiszpanskim dziele  klasycznym *Don Kichot* autor opowiada o zauroczonym bohaterze, ktory idzie w swiat, aby naprawiac bledy. Podczas swych wedrowek pojedynkuje sie z wiatrakami. Walczy z nimi swoim zardzewialym mieczem tak dlugo, az pada z wyczerpania.

   Czy my rowniez czesto az do wyczerpania, nie  *atakujemy wiatrakow* … uzywajac ciezkiej artylerii naszej zlosci i martwiac sie blachymi klopotami, ktore nie sa  warte tych wszystkich proznych zmagan?

 

   ROZWAZANIA  NA  DZISIAJ

   Czy marnuje czas i energie  walczac z sytuacjami, ktore nie sa warte nawet glebszego  zastanowienia?

Nie pozwole mojej wyobrazni, aby z malych klopotow budowala  duze. Sprobuje spojrzec na kazda sytuacje jasno i poswiecic jej tyle uwagi, na ile zasluguje. Jest to dowodem  zdrowia psychicznego, ktore pragne odzyskac, tak jak  to sugeruje Stopien Drugi.

 

   *Boze obdarz mnie zdolnoscia, abym umiala rozpoznac roznice  pomiedzy drobnym incydentem, a prawdziwym kryzysem*.

 

Pozdrawiam zyczac Pogody Ducha i wspaniałych chwilek

Dziekuje za to, ze Jestescie

april krysia

---