MROŻEK, NA PEŁNYM MORZU I INNE

Bohaterowie czyli Gruby Rozbitek, Średni Rozbitek i Mały Rozbitek znajdują się na morzu na tratwie. Mają na sobie eleganckie czarne garnitury, na tratwie znajduje się jeszcze kufer. Na poczatku ustalają, że wszyscy sa głodni, ale zapasy już się skończyły, zatem trzeba zjeść kogoś z nich. Zaczyna się przekonywanie pozostałych rozbitków, że nie jest się najsmaczniejszym kąskiem, potem postanawiają urządzić losowanie ale dochodzą do wniosku, że to przeżytek. Urządzają wybory parlamentarne, gdzie każdy kontrkandyduje samodzielnie i urządza kampanię przedwyborczą. Gruby i Średni, stylizujący się na prosty lud, rozwijają transparent z napisem „Chcemy jeść!”i zaczynają atakować (słownie) Małego, który tłumaczy się, że jeszcze nie zrealizował swoich ambitnych planów z dzieciństwa i tak poza tym, to nie ma smacznej polędwiczki. Następnie odbywa się głosowanie przez wrzucenie do cylindra karteczki z nazwiskiem kandydata do skonsumowania. Okazuje się jednak, że trzeba unieważnic wybory, bo w cylindrze znajdują się cztery karteczki, podejrzenie pada na małego. Rozbitkowie postanawiają, skoro parlamentaryzm się przeżył, zaapelować do uczuć Małego i wmówić mu, że poświęcenie dla grupy przyniesie mu szczęście i spełnienie, poza tym siebie przedstawiają jako sieroty, których przecież nie godzi się skrzywdzić. Nagle słychać głos z wody, do tratwy dopływa Listonosz i oznajmia Małemu, że właśnie przed chwilą zmyło go z brzegu jak próbował dostarczyć mu depeszę do jego domku nad morzem. Mały z depeszy dowiaduje się (ku swojej uldzie i radości), że jego matka nie żyje, zatem on również jest już sierotą, której nie można skrzywdzić. Oczywiście pozostali mają watpliwości co do prawdziwości listu, chcą wymóc na Listonoszu przyznanie się do zmowy z Małym pod groźba zjedzienia, potem kuszą go nereczkami ale dzielny Listonosz się nie łamie i honorowo skacze do wody. Następnie Gruby i Średni zaczynają roztrząsać, kim byli wszyscy zmarli rodzice, oczywiście ponownie wychodzi, że Mały zostanie schrupany, gdyż jego ojciec był bogatym urzędnikiem a ojcowie pozostałych dwóch byli prostymi, ciemiężonymi robolami, Mały ma zginąć przez „sprawiedliwość dziejową”. Nagle z wody wyłania się stary Lokaj, który zwraca się do Grubego per „hrabio”, okazuje się że jest to stary Jan, który uczył go w dziecieństwie jeździć na kucu, a po tym, jak dowiedział się, że statek, którym płynął Gruby zatonął, postanowił go odnaleźć. Lokaj nagle tonie, na co Gruby kompletnie nie reaguje, dalej gada o sprawiedliwości dziejowej i nie przejmuje się tym, że jego oszustwo wyszło na jaw, do niczego się nie przyznaje i nawet kwestionuje fakt, że na tratwie był jakis Lokaj - tymczasem Średni nakrywa do stołu. Mały jest już nieźle zdesperowany, oświadcza, że jest zatruty i nie nadaje się do jedzenia, potem, że powinien przecież umyć najpierw nogi, pozostali wmawiają mu, że pozostanie w ich pamięci jako szlachetny człowiek gotowy do poświęceń. Mały w końcu przyznaje, że dzięki pozostałym stał się innym, lepszym człowiekiem, że odnalazł w sobie ideały i szczęście. Średni znajduje w kufrze puszkę z cielęciną z groszkiem, ale to już nie ważne, Gruby nie popuszcza.