Typowe cechy sztuki greckiej, helle艅skiej i rzymskiej
聽
Domy, w kt贸rych GRECY by艂y budowane z umiarem, wszyscy prowadzili podobny tryb 偶ycia nacechowany umiarem.
Bogom natomiast wznosili jak najwspanialsze 艣wi膮tynie.
Wi臋kszo艣膰 rze藕b greckich powsta艂a w zwi膮zku z potrzebami religijnymi, wykonywano pos膮gi wielkich b贸stw, p艂askorze藕b zdobi膮cych 艣wi膮tynie, nagrobk贸w.
Do po艂owy IV wpne. powsta艂a sztuka nie s艂u偶膮ca Bogom, na charakter rze藕by mia艂 wp艂yw sport przyzwyczajaj膮cy hellen贸w do ogl膮dania nagich cia艂 i podziwiania ich.
Arty艣ci greccy pos艂ugiwali si臋 br膮zem, marmurem i kamieniem jaskrawo malowanym.
Grecka rze藕ba wci膮偶 ewaluowa艂a - przed VI w.p.n.e. dzie艂a by艂y sztywne i nieporadne, od polowy V wpne. starano si臋, przedstawi膰 cz艂owieka w ruchu. Najwybitniejsza: DYSKOBOL - Myrona
R贸s艂 stopie艅 szczeg贸艂owo艣ci oraz poprawno艣ci przedstawie艅. Poliklet w DYFOSIE zawar艂 idealne proporcje cia艂a m臋偶czyzny. Postacie by艂y nacechowanegodno艣ci膮, powag膮, spokojem. R贸wnie偶 pojawi艂y si臋 b贸l, rado艣膰, nienawi艣膰.
Ceramika malowana zajmowa艂a w tw贸rczo艣ci artystycznej grek贸w takie miejsce, jakiego nie zyska艂a w innych cywilizacjach. Garncarze tworzyli naczynia o doskona艂ych kszta艂tach, cienkich 艣ciankach. Ozdabiali je pokrywaj膮c barwn膮 i skomplikowan膮 dekoracj膮. Przedstawiano na nich sceny mityczne.
Najwi臋ksze dzie艂a architektury greckiej to: Arkropol, 艣wi膮tynia Ateny, Artemidy
W dziedzinie budownictwa, zw艂aszcza w architekturze sakralnej RZYMIANIE dokonali wi臋cej.
Pos艂ugiwali si臋 ceg艂膮 i zapraw膮. Pozwoli艂o to na srosowanie p贸艂okr膮g艂ych sklepiej zamiast p艂askich strop贸w.
W rze藕biarstwie tak偶e osi膮gneli wi臋cej ni偶 grecy. Nie wahali si臋 pokaza膰 brzydoty, staro艣ci a nawet wulgarno艣ci.
Osi膮gni臋cia sztuki portretowej mo偶na 艣ledzi膰 na monetach, cz臋sto bed膮cych dzie艂ami sztuki.
Filozofie antyczne
Sokrates
469-399 r.p.n.e.
by艂 nauczycielem Platona
g艂osi艂 on absolutyzm i intelektualizm etyczny
dobro, cnot臋 i szcz臋艣cie uto偶samia艂 z prawd膮
jego dewiza to: “Poznaj samego siebie”
podkre艣la艂 艣wiadomo艣膰 w艂asnej niewiedzy: “Wiem, 偶e nic nie wiem”
艣rodki poznania to: 偶ywy dialog, zbijanie fa艂szywych argument贸w rozm贸wcy, pomoc w dochodzeniu dost臋pnej prawdy
idea艂em by艂a doskona艂o艣膰 etyczna, racjonalizm i intelektualizm etyczny (uto偶samianie szcz臋艣cia, dobra, cnoty z wiedz膮 o tym co dobre i z艂e)
nie uwa偶a艂 siebie za m臋drca ani za nauczyciela m膮dro艣ci. Pr贸buj膮c odpowiedzie膰 na pytanie “czym jest wiedza” rozmawia艂 z mieszka艅cami Aten cz臋sto ujawniaj膮c ich niewiedz臋
Platon
427-347 r.p.n.e. (Arystokles)
by艂 uczniem i przyjacielem Sokratesa
stworzy艂 pierwszy system idealizmu obiektywnego (platonizmu)
dualizm 艣wiata:
艣wiat idei (idealny) - niedost臋pny zmys艂om
艣wiat materialny
jego pisma filozoficzne to “Uczta”, “Pa艅stwo”, “Prawa”
funkcja poznawcza to dusza obdarzona wrodzon膮 wiedz膮 o ideach
na podstawie swej teorii idei zbudowa艂 teori臋 pa艅stwa idealnego. Za艂o偶y艂 szko艂臋 w Atenach nazwan膮 “Akademi膮 od gaju Akademosa”.
Arystoteles
384-322 r.p.n.e.
uznawany za najwybitniejszego my艣liciela staro偶ytno艣ci
jego dzia艂alno艣膰 obejmowa艂a niemal wszystkie dziedziny wiedzy
za艂o偶y艂 szko艂臋 filozoficzn膮 w Atenach
twierdzi艂, 偶e ka偶da rzecz jest bytem z艂o偶onym z materii i formy kszta艂tuj膮cej materi臋
postawi艂 tez臋 o zmienno艣ci bytu i wielo艣ci form ruchu
zapocz膮tkowa艂 empiryczne metody bada艅 przyrodoznawczych
stworzy艂 podstawy rozwoju nauk przyrodniczych
by艂 rzecznikiem demokracji, stworzy艂 nauk臋 o pa艅stwie
zajmowa艂 si臋 zagadnieniami etycznycmi
tw贸rca “Poetyki” - rozprawy o literaturze, prawach rz膮dz膮cych poszczeg贸lnymi gatunkami i rodzajami literackimi