Coś się skrada, coś szeleści, dżungla sto tajemnic mieści
181. Proszę słonia
Zapis w dzienniku:
I. „Słonie, małpy, węże” - zabawa muzyczno-ruchowa. „Przyroda dzika nieodkryta” - oglądanie zdjęć i ilustracji przedstawiających odległe egzotyczne miejsca na Ziemi oraz ich dzikich mieszkańców - zwierzęta w ich naturalnym środowisku. „Odgłosy egzotycznych zwierząt” - zagadki słuchowe, odgadywanie głosów zwierząt.
II. „Uszka w górę, słoniku” - wysłuchanie wiersza Urszuli Kozłowskiej o przygodach niesfornego słonia i rozmowa na ich temat. „Słoń” - ćwiczenie z kinezjologii edukacyjnej według Paula Dennisona.
III. „Ryby w akwarium” - zabawa bieżna. „Spragnione kwiaty” - zabawa konewkami i wodą w ogrodzie przedszkolnym, podlewanie kwiatów, rozmowa na temat potrzeby podlewania roślin.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- odpowiednio reaguję na sygnały muzyczne,
- poznaję egzotyczne miejsca oraz ich mieszkańców,
- rozpoznaję głosy dzikich, egzotycznych zwierząt,
- słucham uważnie wiersza i wypowiadam się na temat jego treści,
- wykonuję ruchy zgodne z instrukcją nauczyciela,
- ćwiczę sprawność i zwinność,
- czerpię radość z zabaw w ogrodzie przedszkolnym,
- podlewam kwiaty w ogrodzie.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Słonie, małpy, węże” - zabawa muzyczno-ruchowa. Nauczyciel akompaniuje do zabawy na tamburynie. Gdy gra wolno, dzieci naśladują ruchem słonie. Szybsze tempo rytmicznych uderzeń zaprasza do poruszania się jak skaczące małpki, natomiast dźwięk tamburynu wydobyty przez potrząsanie oznacza pełzanie po podłodze, naśladowanie węży.
tamburyn |
„Przyroda dzika nieodkryta” - oglądanie zdjęć i ilustracji przedstawiających odległe egzotyczne miejsca na ziemi oraz ich dzikich mieszkańców - zwierzęta w ich naturalnym środowisku.
Rozmowa w kole na dywanie o egzotycznych miejscach i dzikich zwierzętach tam żyjących. Oglądanie zdjęć i ilustracji. Przykładowe pytania:
- Jakie zwierzęta widzicie na ilustracji?
- Czy któreś z tych zwierząt mieszka również u nas, w naszym kraju, na naszym kontynencie?
- Jak myślicie, dlaczego one żyją w takich egzotycznych miejscach?
albumy przyrodnicze, sylwety, figurki zwierząt |
„Odgłosy egzotycznych zwierząt” - zagadki słuchowe, odgadywanie głosów zwierząt. Nauczyciel prezentuje nagrania z płyty CD z głosami dzikich zwierząt. Zadaniem dzieci jest rozpoznanie zwierzęcia po charakterystycznych dźwiękach i wskazanie odpowiedniego obrazka - rozwiązania. W toku zabawy nauczyciel może utrudnić dzieciom zadanie, np. poprzez coraz krótszą lub cichszą prezentację nagranych odgłosów.
CD Utwory... cz. 2 - „Odgłosy egzotycznych zwierząt” (nr 34), obrazki przedstawiające dzikie zwierzęta |
II. Zajęcia główne
„Uszka w górę, słoniku” - wysłuchanie wiersza U. Kozłowskiej o przygodach niesfornego słonia i rozmowa na ich temat.
Uszka w górę, słoniku
Mały słonik nieustannie
Figle płatał wszystkim wkoło
I zwierzętom na sawannie
Było zwykle z nim wesoło.
Lecz gdy w żartach przebrał miarę,
Często spokój czyjś naruszył,
Potem miał zabawną karę:
Łaskotanie, ha, ha! w uszy!
Bo ten nasz urwisek słodki,
Za uszami miał łaskotki!
Kiedy wujcio hipopotam
Chce odpocząć i podrzemać,
Bierze zwykle kąpiel z błota,
Lecz... spokoju wujcio nie ma.
Bo słoniątko bez litości
Trąbi głośno na wujaszka:
- Czemu wujek tak się złości...?
Czy się nie zna na igraszkach?!
Jeśli słonik nie przestanie,
Zaraz będzie łaskotanie!
Urszula Kozłowska
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania:
- Co robił mały słonik innym zwierzętom?
- Jaką karę za figle dostawał słonik?
- Dlaczego karą dla słonika było łaskotanie w uszy?
U. Kozłowska, „Uszka w górę, słoniku” [w:] J. Brzechwa, W. Chotomska, L.J. Kern i inni autorzy, „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci”, Wilga, Warszawa 2006, s. 58 |
„Słoń” - ćwiczenie z kinezjologii edukacyjnej według P. Dennisona.
Dzieci stoją, kolana lekko rozstawione, głową dotykają cały czas ramienia (można włożyć kartkę papieru między ramię a głowę), oczy otwarte, ręką w powietrzu kreślą leniwą ósemkę. Podczas rysowania poruszają całą górna połową ciała. Ósemki rysujemy po trzy razy każdą ręką.
III. Zajęcia popołudniowe
„Ryby w akwarium” - zabawa bieżna.
Przygotowanie: Dzieci biegają po wyznaczonym terenie w luźnej gromadce, poruszając się cicho jak „rybki w akwarium” i, jak one, nie zderzają się z sobą.
Przebieg zabawy: Na znak prowadzącej „rybki” skupiają się w miejscu, gdzie „sypie się im pokarm”. Nauczyciel naśladuje tę czynność, a dzieci chwilkę odpoczywają.
„Spragnione kwiaty” - zabawa konewkami i wodą w ogrodzie przedszkolnym, podlewanie kwiatów, rozmowa na temat potrzeby podlewania roślin.
Rozmowa z dziećmi na temat potrzeby podlewania kwiatów i innych roślin.
Zwrócenie uwagi dzieci na konieczność dbania o rośliny. Przykładowe pytania:
- Dlaczego należy podlewać kwiaty i inne rośliny?
- Do czego potrzebna jest im woda?
- Co stałoby się z kwiatami, gdyby ich nie podlewano?
- Czy wiecie, w jaki naturalny sposób kwiaty i rośliny otrzymują wodę do życia?
Wspólne podlewanie kwiatów i innych roślin w ogródku przedszkolnym przy pomocy konewek. Rozdanie konewek, napełnianie ich wodą, ostrożne podlewanie, odłożenie konewek po zakończonej pracy.
182. Małpie figle
Zapis w dzienniku:
I. „Kto pierwszy?” - zabawa bieżna. „Czy znasz to zwierzę?” - rozwiązywanie zagadek tekstowych o egzotycznych zwierzętach; wskazywanie odpowiedzi na ilustracji w „Książce”.
II. „Małpie figle” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych ze skakankami do słów wiersza Jana Brzechwy „Małpy”.
III. „Jakie to zwierzę?” - zabawa ruchowa z elementami pantomimy. „Zwisające liny” - ćwiczenia oddechowe, dmuchanie na zawieszone nici, włóczki, sznurki różnej długości.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- ćwiczę sprawność i zwinność,
- podaję odpowiedzi na zadawane zagadki,
- naśladuję dzikie zwierzęta podczas wykonywania ćwiczeń gimnastycznych,
- naśladuję ruchem zachowania zwierząt egzotycznych,
- ćwiczę narządy mowy,
- ćwiczę prawidłowy oddech.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Kto pierwszy?” - zabawa bieżna.
Przygotowanie: Linie narysowane w odległości 8-10 kroków jedna od drugiej. Na jednej z nich ustawione są dzieci - twarzami zwrócone do kierunku biegu (czyli do drugiej linii).
Przebieg zabawy: Dzieci biegają na sygnał do drugiej linii i ustawiają się jak poprzednio. Nauczyciel wymienia dzieci, które przekroczyły pierwsze metę.
Odmiana zabawy: Dzieci biegną do mety, aby położyć na niej jakiś przedmiot, np. woreczek, krążek lub pudełko. Wygrywa to dziecko, które pierwsze wróciło na miejsce i dobrze wykonało polecenie.
woreczki, krążki lub pudełka |
„Czy znasz to zwierzę?” - rozwiązywanie zagadek tekstowych o egzotycznych zwierzętach; wskazywanie odpowiedzi na ilustracji w „Książce”.
Dzieci słuchają opowiadania z „Książki”. Nauczyciel zadaje pytania zachęcające dzieci do wypowiedzi na temat tekstu. Polecenia:
O jakich zwierzętach jest mowa w wierszach, których wysłuchaliście?
Kto potrafi pokazać te zwierzęta na obrazkach? Wskazywanie zwierząt przez kolejne dzieci.
Jak myślicie, czy te zwierzęta żyją w naszym kraju, w lesie, w parku?
Jeśli nie, to gdzie można je spotkać, zobaczyć?
Następnie nauczyciel poleca dzieciom: Narysujcie jedno egzotyczne zwierzę, to, które najbardziej wam się podoba.
Omówienie pracy dzieci, zorganizowanie wystawy.
„Książka” s. 78-79, kredki, kartony |
II. Zajęcia główne
„Małpie figle” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych ze skakankami - do słów wiersza J. Brzechwy „Małpy”.
Małpa
Małpy skaczą niedościgle,
Małpy robią małpie figle,
Niech pan spojrzy na pawiana,
Co za małpa, proszę pana.
Jan Brzechwa
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi.
Przykładowe pytania:
- O czym jest mowa w tym wierszu? Co robi małpka?
- Jaki charakter ma ten wierszyk? Jest wesoły czy smutny?
Następnie proponuje dzieciom „małpie figle” z szarfami i skakankami.
„Ogonki” - dzieci zakładają za pasek w talii szarfy i biegają swobodnie, bez potrącania innych, na określonym obszarze. Wyznaczone dziecko lub grupa dzieci stara się złapać jak najwięcej szarf-ogonków. Uczestnik zabawy, który został pozbawiony swojej szarfy, odchodzi z zabawy.
„Wyścig małych małpek” - na podłożu oznaczone są za pomocą skakanek start i meta (w odległości 4-5 metrów od siebie). Dzieci ustawiają się w szeregu na starcie w kilku rzędach na czworakach. Na hasło: Wyścig! dzieci na czworakach posuwają się do mety. Wyścig trwa do momentu, aż wszyscy uczestnicy przejdą na czworakach.
„Wspinanie się po lianach” - dzieci w układzie jak w poprzednim ćwiczeniu, oznaczone start i meta. Przed każdym rzędem dzieci ułożone są wzdłuż skakanki-liany. Zadaniem dzieci będzie „wspinanie się po nich” - chodzenie przez dostawianie pięty do palców. Zabawa trwa do momentu, aż wszyscy uczestnicy przejdą na drugi koniec skakanki.
„Po gałęziach” - na podłodze ze skakanek i szarf ułożone są drzewa (skakanki - pnie, szarfy - gałęzie). Zadaniem dzieci jest przeskakiwanie obunóż z gałęzi na gałąź od dołu drzewa do góry i powrót tą samą drogą.
J. Brzechwa, „Małpa” [w:] J. Brzechwa, „Sto bajek”, Siedmioróg, Wrocław 2000, s. 178; szarfy, skakanki |
III. Zajęcia popołudniowe
„Jakie to zwierzę?” - zabawa ruchowa z elementami pantomimy.
W sali ustawiona jest kotara (można też wykorzystać duże pudło). Każde dziecko ukrywa się za kotarą (lub chowa w pudle), a na znak nauczyciela wychodzi i udaje jakieś zwierzę. Można dziecku podpowiedzieć, jakie zwierzę ma naśladować.
Zadaniem pozostałych dzieci jest odgadnąć, jakie to zwierzę.
Należy zadbać o to, aby każde dziecko mogło wcielić się w jakieś zwierzę.
kotara lub duże pudło |
„Zwisające liany” - ćwiczenia oddechowe, dmuchanie na zawieszone nici, włóczki, sznurki różnej grubości.
Prowadzący rozwiesza w różnych miejscach w sali - wyżej, niżej, między stołami, sprzętami - różnej długości i grubości nitki, tasiemki, sznurki. Proponuje dzieciom zabawę w figlarne zwierzęta z dżungli. Zwierzątka skaczą, bawią się, ale na hasło: Liany się kołyszą! zatrzymują się i szukają najbliższych lian. Zaczyna się dmuchanie. Nauczyciel mówi: Liany kołyszą się coraz mocniej! - dzieci dmuchają z coraz większą siłą. Na hasło prowadzącego - Zwierzęta bawią się! - dzieci przerywają dmuchanie i znowu bawią się, skaczą. Na ponowne hasło - Liany się kołyszą leciutko - dzieci dmuchają na najbliższe liany. Nauczyciel pomaga im, pokazując, na które liany można dmuchać. Czasem wymaga to np. położenia się na brzuchu, jeśli liany wiszą nisko lub dmuchania do góry itp. Na hasło: Liany kołyszą się coraz mocniej! - dzieci dmuchają mocniej. Zwierzęta bawią się! - dzieci przerywają dmuchanie. Na koniec prowadzący pyta:
- Które liany jeszcze się nie kołysały?
Dzieci szukają tych sznureczków, tasiemek itp., na które nikt jeszcze nie dmuchał i starają się oddechem wprawić je w ruch.
Uwaga! Za każdym razem należy przypomnieć dzieciom o spokojnym, głębokim wdechu.
nitki, tasiemki, sznurki |
183. Oko w oko z wężem
Zapis w dzienniku:
I. „Przerzucanie ponad sznurem” - zabawa ruchowa z elementami celowania i rzutu. „Zabawy ze sznurkiem” - pociąganie, układanie w fantazyjne wzory na podłodze, podrzucanie, manipulowanie sznurkiem.
II. „Małpia przygoda” - nauka piosenki, zabawa przy piosence. „Wąż” - wysłuchanie wiersza Ludwika Jerzego Kerna.
III. „Węże” - zabawa ruchowa. „Krokodyl i małpka” - wykonanie goryla i krokodyla z „Wycinanek-składanek”.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- coraz lepiej rzucam do celu,
- bawię się sznurkiem,
- układam różne wzory ze sznurka,
- poznaję słowa i melodię piosenki,
- uważnie słucham utworu literackiego,
- odpowiednio reaguję na zmiany dynamiki,
- składam zwierzęta z papieru.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Przerzucanie ponad sznurem” - zabawa ruchowa z elementami rzutu i celowania.
Zabawa polega na przerzucaniu przyborów (woreczków lub piłek) ponad rozwieszonym sznurem. Dzieci ustawiamy w szeregu, na linii, w odległości od 2 do ok. 5-6 m od rozwieszonego sznura. Dzieci wykonują rzuty po kolei, mają trzy próby przerzucenia piłki lub woreczka ponad sznurem.
Pamiętać należy, że im sznur wyżej, tym odległość musi być mniejsza.
piłki, woreczki, sznur |
„Zabawy ze sznurkiem” - pociąganie, układanie w fantazyjne wzory na podłodze, podrzucanie, manipulowanie sznurkiem.
Swobodne zabawy ze sznurkami. Dzieci układają różne wzory na podłodze, manipulują sznurkiem. Zabawy indywidualne lub w parach.
kawałek sznurka dla każdego dziecka |
II. Zajęcia główne
„Małpia przygoda” - nauka piosenki, zabawa przy piosence. Rozmowa na temat piosenki:
Jaki nastrój ma piosenka?
O czym opowiada?
Nauczyciel prezentuje fragmenty piosenki - dzieci je powtarzają, a następnie śpiewają poznaną część piosenki, np. całą zwrotkę.
Dzieci stoją w dużym kole i śpiewają piosenkę. Prostym ruchem, gestami i mimiką ilustrują jej treść.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Małpia przygoda” (nr 31) |
„Wąż” - wysłuchanie wiersza L.J. Kerna.
I-
dzie
wąż
wąs-
ką
dróż-
ką,
nie
po-
ru-
sza
żad-
ną
nóż-
ką.
Po-
ru-
szał-
by,
gdy-
by
mógł,
lecz
wąż
prze-
cież
nie
ma
nóg.
Ludwik Jerzy Kern
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania:
- Kto idzie wąską dróżką?
- Dlaczego wąż nie porusza żadną nóżką?
- W jaki sposób poruszają się węże?
- Spróbujcie naśladować węże. Czy to trudne?
L.J. Kern, „Wąż” [w:] J. Brzechwa, W. Chotomska, L.J. Kern i inni autorzy, „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci”, Wilga, Warszawa 2006, s. 38 |
III. Zajęcia popołudniowe
„Węże” - zabawa ruchowa. Dzieci maszerują po sali. Nauczyciel informuje je, że będą naśladowały węże.
Na klaśnięcie - kładą się na dywanie i poruszają się jak węże (pełzają), natomiast, gdy usłyszą dźwięk grzechotki zaczynają syczeć s-s-s-s...
Zabawę powtarzamy kilkakrotnie.
lub:
Nauczyciel akompaniuje do zabawy na dwóch grzechotkach. Dzieci kucają pod ścianami. Będą ruchem naśladować węże. Gdy nauczyciel gra coraz głośniej, węże wypełzają na środek sali i poruszają się w różnych kierunkach. Gdy dźwięk grzechotek słychać coraz ciszej, wracają pod ścianę.
grzechotki |
„Krokodyl i małpka” - wykonanie goryla i krokodyla z „Wycinanek-składanek”. Nauczyciel poleca dzieciom, aby znalazły w „Wycinankach-składankach” sylwetki krokodyla i małpki.
Nauczyciel wspólnie z dziećmi wykonuje krokodyla:
- Wypchnij z kartonu krokodyla.
- Zagnij łapy tak, jak pokazuję. Najpierw tylne, potem przednie.
- Odginaj łuski na grzbiecie krokodyla tak, jak pokazuję.
Następnie nauczyciel wspólnie z dziećmi wykonuje małpkę:
- Wypchnij małpkę.
- Zagnij łapy tak, jak pokazuję. Najpierw tylne, potem przednie.
- Postaw małpkę i odegnij jej głowę. Małpka ma patrzeć na Ciebie.
- Przyklej głowę małpce.
Dodatkowo można zaproponować dzieciom wykonanie palm (liście z kolorowego papieru lub zielonej krepiny, a pień z plasteliny), wtedy zwierzęta będą w dżungli.
„Wycinanki-składanki” cz. 2, s. 14 (instrukcja), s. 43 (projekt), klej, kolorowy papier, zielona krepina, plastelina |
184. Odwiedzamy zwierzęta w zoo
Zapis w dzienniku:
I. „Toczenie obręczy” - zabawa ruchowa. „Na wyspach Bergamutach” - wysłuchanie wiersza Jana Brzechwy, fantazjowanie na temat zwierząt. „Gronostajowe czapki” - rysowanie wymyślonych zwierząt.
II. „W zoo” - wysłuchanie wiersza Danuty Wawiłow, rozmowa kierowana na temat treści, wymienianie zwierząt występujących w utworze, wypowiedzi dzieci na temat tego typu ogrodów i tego, czy zwiedzały już zoo.
III. „Małpia przygoda” - utrwalenie piosenki, zabawa inscenizowana przy piosence. „Zoo” - masażyk Marty Bogdanowicz do wierszyka Bolesława Kołodziejskiego.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- toczę obręcz tak, aby się nie przewróciła,
- rozwijam wyobraźnię,
- wypowiadam się na dany temat,
- rysuję wymyślone zwierzę,
- tworzę nazwy dla narysowanych przez siebie zwierząt,
- uważnie słucham wiersza,
- zabieram głos w rozmowie na temat wiersza,
- wymieniam zwierzęta, które mieszkają w zoo,
- melodyjnie śpiewam piosenkę,
- ilustruję ruchem treść piosenki,
- słucham wiersza i masuję plecy koleżance/koledze tak, aby sprawiło to przyjemność.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Toczenie obręczy” - zabawa ruchowa. Dzieci ustawione w szerokie koło. W środku nauczyciel z obręczą.
Nauczyciel toczy obręcz ze środka koła do każdego dziecka po kolei i przyjmuje z powrotem. Odległość początkowo mała - trzy kroki. Po opanowaniu przez dzieci umiejętności łapania obręczy odległość można wydłużyć.
koło hula-hoop |
„Na wyspach Bergamutach” - wysłuchanie wiersza J. Brzechwy, fantazjowanie na temat zwierząt.
Na wyspach Bergamutach
Na wyspach Bergamutach
Podobno jest kot w butach,
Widziano także osła,
Którego mrówka niosła,
Jest kura samograjka
Znosząca złote jajka,
Na dębach rosną jabłka
W gronostajowych czapkach,
Jest i wieloryb stary,
Co nosi okulary,
Uczone są łososie
W pomidorowym sosie,
I tresowane szczury
Na szczycie szklanej góry,
Jest słoń z trąbami dwiema
I tylko... wysp tych nie ma.
Jan Brzechwa
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania:
Jakie zwierzęta mieszkają na wyspach Bergamutach?
Kogo niosła mrówka? W jakim sosie są uczone łososie?
Czy takie wyspy istnieją?
Jak mogłyby wyglądać i jak nazywać się takie magiczne wyspy i ich mieszkańcy?
Nauczyciel zachęca dzieci do wyobrażania sobie własnych fantazyjnych zwierząt i opowiadania o nich.
J. Brzechwa, „Na wyspach Bergamutach” [w:] J. Brzechwa, „Sto bajek”, Siedmioróg, Wrocław 2000, s. 110 |
„Gronostajowe czapki” - rysowanie wymyślonych zwierząt.
Swobodna aktywność plastyczna dzieci z wykorzystaniem kredek świecowych i kolorowego papieru. Omówienie wykonanych prac, zorganizowanie wystawy.
kolorowy papier, kredki świecowe |
II. Zajęcia główne
„W zoo” - wysłuchanie wiersza D. Wawiłow, rozmowa kierowana na temat jego treści, wymienianie zwierząt występujących w utworze, wypowiedzi dzieci na temat tego typu ogrodów i tego, czy zwiedzały już zoo.
Zoo
W ZOO jest wesoło,
ludzie wchodzą wkoło,
byk ma duże rogi,
bocian nie ma nogi,
foka siedzi w stawie,
nie widać jej prawie.
Słonie wodę piją,
niedźwiedzie się biją,
sowa w domku siedzi,
boi się niedźwiedzi.
Ale najładniejsze
są zielone rybki,
patrzą sobie na mnie
zza zielonej szybki
i zębów nie mają,
i rogów nie mają,
i tylko tak sobie
pływają, pływają,
pływają, pływają
i się uśmiechają...
Danuta Wawiłow
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania:
- O jakich zwierzętach jest mowa w wierszu?
- Czego nie ma bocian? Gdzie siedzi foka? Co piją słonie?
- Jakie zwierzęta są najładniejsze? Dlaczego?
- Czy ktoś z was był w zoo? Co wam się tam najbardziej podobało? Dlaczego?
D. Wawiłow, „Zoo” [w:] D. Wawiłow, „Wierszykarnia”, Nasza Księgarnia, Warszawa 2007, s. 13 |
III. Zajęcia popołudniowe
„Małpia przygoda” - utrwalenie piosenki, zabawa inscenizowana przy piosence. Nauczyciel przydziela role dzieciom: wybiera czworo dzieci do roli małpek oraz jedno dziecko do roli tygrysa. Pozostałe dzieci będą oglądać przedstawienie i pomagać w śpiewie. Dzieci-aktorzy odpowiednio, ruchem i gestem, przedstawiają treść piosenki.
Przy powtórzeniu prowadzący wybiera do poszczególnych ról inne chętne dzieci.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Małpia przygoda” (nr 31) |
„Zoo” - masażyk w wykonaniu M. Bogdanowicz do wierszyka B. Kołodziejskiego
Dobieramy dzieci w pary. Jedno leży na brzuchu, a drugie siedzi obok niego. Nauczyciel z jednym chętnym dzieckiem pokazuje, na czym polega zabawa. Następnie dzieci nawzajem robią sobie masaż, nauczyciel czyta wiersz i jednocześnie omawia, jak wykonać masaż.
Uwaga! Należy zwrócić dziecku uwagę na to, że ma to być delikatne i przyjemne, bo za chwilę ktoś jemu będzie robił taki sam masaż.
Tu w zoo zawsze jest wesoło, (dziecko leży na brzuchu)
tutaj małpki skaczą w koło, (wykonujemy na jego plecach ruchy naśladujące skoki po okręgu)
tutaj ciężko chodzą słonie, (naciskamy płaskimi dłońmi)
biegną zebry niczym konie, (lekko stukamy pięściami)
żółwie wolno ścieżką człapią, (powoli, lekko przykładamy płaskie dłonie)
w wodzie złote rybki chlapią. (muskamy raz wierzchem, raz wewnętrzną stroną dłoni)
Szop pracz, takie czyste zwierzę, (pocieramy rękami, naśladując pranie)
ciągle sobie coś tam pierze.
Struś dostojnie w koło chodzi, (powoli kroczymy dwoma palcami)
spieszyć mu się nie uchodzi.
A w najdalszej części zoo
dwa leniwce się gramolą, (wolno posuwamy dłonie od boków ku środkowi)
wolno wchodząc na dwa drzewa, (posuwamy dłonie od dołu ku górze)
gdzie się każdy z nich wygrzewa (zatrzymujemy dłonie)
i zapada w sen głęboki...
Bolesław Kołodziejski
„Zoo” - masażyk do wiersza B. Kołodziejskiego [w:] „Rymowanki - przytulanki”, oprac. M. Bogdanowicz, Fokus, Gdańsk 2002, s. 44 |
185. Dzikie psy i dzikie koty
Zapis w dzienniku:
I. „Kot i myszy” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Tygrysy, lwy, lamparty oraz hieny i szakale” - poznanie przez dzieci dalekich krewnych domowych kotów i psów na podstawie obrazków, figurek i zdjęć.
II. „Tygryski” - humorystyczny wiersz Joanny Papuzińskiej jako inspiracja do zabawy dydaktycznej. „Gdzie się podziały tygryski?” - zabawa dydaktyczna, określenie położenia przedmiotów w przestrzeni.
III. „Małpia przygoda” - zabawa przy piosence. „Zeszły się cztery koty” - zabawa artykulacyjna przy wierszu Ludwika Jerzego Kerna.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
- ćwiczę sprawność i zwinność,
- poznaję dzikich kuzynów domowych pupilów,
- z uwagą słucham wiersza, dostrzegam w nim humor,
- poprawnie używam określeń typu: na, pod, za, nad, pomiędzy itp.,
- czerpię radość z zabawy przy piosence,
- ćwiczę poprawną wymowę.
Przebieg zajęć:
I. Zajęcia poranne
„Kot i myszy” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Na sali rysujemy linię przez całą szerokość, naprzeciwko linii - „mysią norkę” (obręcz lub koło), w której siedzi „myszka”. „Koty” są wszystkie poza linią - metą. „Myszka” zasłania oczy rękami, wtedy koty biegają, aby ją złapać. Gdy myszka odsłania oczy, wszystkie koty zastygają w bezruchu; wskazany przez myszkę kot, który się poruszył, wraca na metę.
kreda, koło hula-hoop |
„Tygrysy, lwy, lamparty oraz hieny i szakale” - poznanie przez dzieci dalekich krewnych domowych kotów i psów na podstawie obrazków, figurek i zdjęć; rozmowa na ich temat.
Pytania do dzieci na podstawie obrazków i zdjęć:
- Czym różni się kot od tygrysa, a czym od lwa?
- Czy psy są podobne do hien i szakali?
zdjęcia, ilustracje, figurki przedstawiające dzikie psy i koty |
II. Zajęcia główne
„Tygryski” - humorystyczny wiersz J. Papuzińskiej jako inspiracja do zabawy dydaktycznej.
Tygryski
Moja piżama - cała w tygrysy.
A te tygrysy straszne urwisy,
A te tygrysy nie chcą spać nocą,
fikają kozły, skaczą i psocą.
Mama się gniewa: - Spać trzeba teraz!
Wszystkie tygryski z piżamy zbiera,
chowa do szafy, na klucz zamyka,
żeby już dzisiaj nie mogły brykać.
Rano do pracy spieszy się tato.
Otwiera szafę, wyjmuje palto,
Nagle wiatr dmuchnął, porwał tygryski,
jakby to były jesienne listki,
i z tygryskami za okno uciekł,
i po ogródku wszystkie rozrzucił.
Trzeba tygryski zebrać z powrotem.
O, ten na kwiatku usiadł jak motyl,
ten się na nitce pajęczej kiwa,
a ten biedaczek leży w pokrzywach.
A ten na ścieżce. A ten pod listkiem.
Czy to już wszystkie? - Tak, chyba wszystkie...
Koszyk tygrysków zanoszę mamie.
Mama układa je na piżamie.
Te na rękawach, te na kieszeniach...
ale jednego tygryska nie ma!
Nie ma w pokoju, nie ma w ogrodzie.
Mały tygrysku, gdzieś nam się podział?
Leci latawiec w górze, nad drogą,
ma kolorowy i długi ogon.
Może tygrysek chciał zwiedzić świat
i na ogonie latawca siadł?
A teraz leci, sam nie wie dokąd,
bardzo daleko, bardzo wysoko?
A może rzeka, co płynie obok,
wzięła tygryska w podróż ze sobą?
Może ta szybka, zielona woda
już mi tygryska nigdy nie odda?
Łaciaty kocur wskoczył na okno.
- Możeś ty, kocie, tygryska połknął?
Może myślałeś, że to jest myszka
i przez pomyłkę zjadłeś tygryska?
Aż wreszcie... tato przychodzi z pracy.
- Czemu, córeczko, tak na mnie patrzysz?
Czemu się ze mnie obie śmiejecie?
- Bo ty tygryska masz na berecie!
Bo nasz tygrysek nigdzie nie uciekł!
Bo on z tatusiem poszedł i wrócił!
I tak się dobrze skończyło wszystko
i dzień się kończy, wieczór już blisko,
wkrótce światełka w oknach zabłysną,
spać się zachciało moim tygryskom.
Joanna Papuzińska
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania:
- Gdzie mieszkały tygryski?
- Dlaczego mama schowała tygrysy w szafie?
- Z kim uciekły tygryski z domu?
- Co stało się z najmniejszym tygryskiem? Czy się odnalazł?
- Jak myślicie, co czuł mały tygrysek, gdy się zgubił?
J. Papuzińska, „Tygryski” [w:] „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci”, wybór Iwona Krynicka, Wilga, Warszawa, s. 82 |
„Gdzie się podziały tygryski?” - zabawa dydaktyczna, określenie położenia przedmiotów w przestrzeni. Nauczyciel wcześniej rozkłada figurki tygrysów w różnych miejscach w sali, np. na półce, pod stolikiem, za koszem, pomiędzy misiem i lalką itd.
Zadaniem dzieci jest określenie, gdzie znajdują się tygryski; następnie nauczyciel bierze w dłonie jednego tygryska i podnosi go do góry, pytając: Gdzie znajduje się tygrysek? - dzieci odpowiadają - Nad głową.
Zabawę można również urozmaicić, prosząc dzieci, aby to one ułożyły w różnych miejscach tygrysy i określiły, gdzie leżą. Zwracamy uwagę, aby każde dziecko miało możliwość wzięcia udziału w zabawie.
pluszaki lub figurki tygrysów |
III. Zajęcia popołudniowe
„Małpia przygoda” - zabawa przy piosence. Dzieci naśladują ruchem przy melodii piosenki (wersja instrumentalna) różne zwierzęta egzotyczne: żyrafy, słonie, tygrysy, małpy, węże itp.
CD Piosenki i zabawy cz. 2 - „Małpia przygoda” (nr 32) |
„Zeszły się cztery koty” - zabawa artykulacyjna przy wierszu L.J. Kerna.
Zeszły się cztery koty
Zeszły się cztery koty
Z czterech różnych stron świata.
Jeden pochodził z Mrukoty,
Drugi z Górnej Dachoty,
Trzeci z miasta Myszkowa
(Zaraz obok Kotkowa),
A czwarty z wyspy Drapata.
Rozsiadły się w czterech fotelach
I rozpoczęły rozmowę
O kocich celach,
Kocich fortelach,
I o tym, czy myszy surowe
Są zdrowe?
Przez całe rano tak gadały,
Przez popołudnie,
Przez wieczór cały,
Co dziwniejsze jednak, zaznaczam,
Obywały się bez tłumacza.
Wszystko, co chciały, przekazywały
Przez jedno miau
Albo dwa miau.
Z tego wynika, moi złoci,
Że z wszystkich na świecie języków,
Najłatwiejszy jest język koci.
Brak tylko do niego
Podręczników.
Ludwik Jerzy Kern
Po przeczytaniu wiersza nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania:
- Z ilu stron świata zeszły się koty? Pamiętacie z jakich? Kto wymieni?
- O czym rozmawiały koty?
- W jakim języku rozmawiają koty? Umiecie rozmawiać w ich języku?
Nauczyciel raz jeszcze czyta wiersz „Zeszły się cztery koty”. Potem proponuje dzieciom zabawę artykulacyjną. Prowadzący mówi, dzieci powtarzają.
- Jak mogłyby odzywać się poszczególne koty z wiersza?
Pierwszy kot - z Mrukoty - mru, mru, mru. Dzieci powtarzają.
Drugi kot - z Górnej Dachoty - hopu, hopu, hop! Dzieci powtarzają.
Trzeci kot - Z Myszkowa - a kysz, a kysz, a kysz! Dzieci powtarzają.
Czwarty kot - z wyspy Drapata - drapu, drapu, drap! Dzieci powtarzają.
Ale mowa kotów była inna, wszystkich taka sama. W jakim „języku” odzywały się koty? Spróbujcie je naśladować. Powtarzanie miau, miau, miau.
Wyobraźcie sobie, że jesteście tymi kotami i rozmawiacie w kocim języku. Łatwo wam będzie wyrazić swój nastrój? Nauczyciel mówi, dzieci powtarzają:
Koty się cieszą - powtarzanie radośnie: miau, miau, miau.
Koty są smutne - powtarzanie smutno: miau, miau, miau.
Koty się złoszczą - powtarzanie ze złością: miau, miau, miau.
L.J. Kern, „Zeszły się cztery koty” [w:] J. Brzechwa, W. Chotomska, L.J. Kern i inni autorzy, „Najpiękniejsze wiersze dla dzieci”, Wilga, Warszawa 2006, s. 122 |
Propozycje zajęć do tematów od 181. do 185. opracowała Monika Kubik.