Krąg tematyczny: Zasypało cały świat, nocą śnieżek z nieba spadł
61. Biały, bielszy czy najbielszy?
Zapis w dzienniku:
„Śnieżynki” - wysłuchanie wiersza Józefa Ratajczaka, rozmowa o śniegu. „Wirujące śnieżynki” - zabawa naśladowcza, ilustrowanie ruchem treści wiersza. Tworzenie gazetki ściennej.
„Rzucamy śnieżkami” - zabawa ruchowa z elementami celowania i rzutu (kulkami z gazet). „Zabawy na śniegu” - nauka piosenki. „Zimowe zabawy” - praca z „Książką”.
„Śnieżne krajobrazy” - oglądanie obrazków przedstawiających zaśnieżony krajobraz, omówienie ich wyglądu. „Biały, bielszy, najbielszy” - ćwiczenie słownikowe, określanie koloru śniegu; stopniowanie przymiotników. „Zaprzęgi” - zabawa ruchowa.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
uważnie słucham wiersza i rozumiem jego treść,
dzielę się z innymi swoją wiedzą na temat śniegu,
przedstawiam ruchem treść wiersza,
wspólnie z grupą tworzę gazetkę ścienną,
wykazuję się pomysłowością i fantazją,
coraz lepiej rzucam do celu,
poznaję słowa i melodię piosenki,
rozumiem polecenia nauczyciela i wskazuję na ilustracji odpowiednie elementy,
dostrzegam piękno zimowego krajobrazu,
znam coraz więcej słów,
sprawnie poruszam się w parach.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Śnieżynki” - wysłuchanie wiersza J. Ratajczaka.
Śnieżynki
Lecą niezmordowane
w czapeczkach futrzanych.
Zaciskają piąstki w biegu,
miasta i wioski kryją pod śniegiem.
Wokół kominów krążą,
lecz rozgrzać się nigdy nie zdążą.
Zaglądają do okien,
niczym gwiazdki wysokie,
z rozpłaszczonymi na szybach noskami
drżą i giną
porwane przez zamieć.
J. Ratajczak
Nauczyciel rozmawia z dziećmi o śniegu w oparciu o treść wiersza oraz własne doświadczenia dzieci. Przykładowe pytania:
- Gdzie fruwają śnieżynki?
- Czy przyglądaliście się kiedyś, jak wygląda płatek śniegu? Jaki ma kształt?
- Jakiego koloru jest śnieg?
- Czy z każdego śniegu można ulepić bałwana?
J. Ratajczak, Śnieżynki, [w:] Helena Kruk, Wybór literatury do zabaw i zajęć w przedszkolu z komentarzem metodycznym, WSiP, Warszawa 1980, s. 89. |
„Wirujące śnieżynki” - zabawa naśladowcza. Nauczyciel ponownie czyta wiersz. Zadaniem dzieci jest zilustrowanie ruchem jego treści (biegają po sali, zaciskają piąstki, kładą się na podłodze itd.)
„Zimowy krajobraz” - tworzenie gazetki ściennej techniką kolażu. Nauczyciel rozkłada przed dziećmi fotografie, obrazki z krajobrazem zimowym. Dzieci wycinają elementy z obrazków i przyklejają na szary papier. Następnie dorysowują dalszy ciąg rysunku.
II. Zajęcia główne
„Rzucamy śnieżkami” - zabawa ruchowa z elementami celowania i rzutu. Dzieci siadają na dywanie. Nauczyciel prosi je, by odliczały do dwóch. Wszystkie jedynki stają po jednej stronie, a dwójki naprzeciwko nich. Między zespołami rozciągnięty jest sznurek. Nauczyciel rozdaje dzieciom po 2-3 kartki z gazet, z których robią „kulki śniegowe”, a następnie wyjaśnia zasady zabawy. Na sygnał nauczyciela dzieci rozpoczynają walkę na śnieżki. Ich zadaniem jest szybkie przerzucanie śnieżek na stronę przeciwnika. Gdy nauczyciel krzyknie stop, zespoły siadają naprzeciwko siebie i przeliczają kulki, które znalazły się po ich stronie. Wygrywa ten zespół, który ma mniej kulek.
gazety, sznurek |
„Zabawy na śniegu” - nauka piosenki. Omówienie treści, budowy, charakteru piosenki.
Pytania:
- O czym opowiada piosenka?
- Które słowa piosenki się powtarzają? (refren)
- Z ilu zwrotek składa się piosenka?
- Czy piosenka jest smutna, czy wesoła?
Śpiewanie piosenki z podziałem na solistę i zespół, np. solista śpiewa zwrotkę, zespół - refren.
Wspólne ustalenie z dziećmi dynamiki śpiewanej piosenki, np. zwrotka - cicho, refren - średnio głośno.
„Zimowe zabawy - praca z „Książką”. Rozmowa na temat zabaw na śniegu na podstawie ilustracji w „Książce” oraz własnych doświadczeń dzieci. Nauczyciel mówi: Popatrz na obrazek. Jest zima. Dzieci wyszły do parku. Opowiedz, co robią dzieci na śniegu? A co robi dziewczynka na lodzie? Dzieci odpowiadają na zadane pytania.
Nauczyciel: Przyjrzyj się małym obrazkom. Poszukaj ich na dużym obrazku. Dzieci szukają i wskazują.
Nauczyciel: Porozmawiajmy o tym, w co najchętniej lubicie bawić się zimą na śniegu. Dzieci mówią innym o swoich ulubionych zabawach na śniegu.
„Książka” s. 30-31 |
III. Zajęcia popołudniowe
„Śnieżne krajobrazy” - nauczyciel rozkłada na dywanie różne ilustracje, zdjęcia przedstawiające zimę. Dzieci przyglądają się im uważnie, a następnie wypowiadają się na temat piękna zimowego krajobrazu.
„Biały - bielszy - najbielszy” - zabawa słownikowa. Dzieci siedzą w kole na dywanie, nauczyciel pośród nich rozpoczyna opowiadanie, szczególnie akcentując pewne przymiotniki:
Pewnej nocy spadł śnieg i nagle cały świat, mimo ciemności, zrobił się biały. Rano zrobiło się jasno i wydawało się, że śnieg jest jeszcze bielszy. A kiedy wstało słońce i oświetliło wszystko, śnieg był najbielszy na świecie.
Dzieci za nauczycielem powtarzają: Biały - bielszy - najbielszy.
Pewien kominiarz czyścił pełne sadzy kominy i bardzo się przy tym brudził. Pewnego dnia wyczyścił jeden komin i wrócił do domu cały czarny od sadzy. Innego dnia wyczyścił dwa kominy, więc po pracy był czarniejszy. A kiedy wyczyścił trzy kominy, był najczarniejszy.
Dzieci ponownie powtarzają za nauczycielem: czarny - czarniejszy − najczarniejszy.
Na polance pasły się zajączki. Małe zajączki skubały świeżą trawkę, mniejsze skubały świeższą, a najmniejsze najświeższą.
Ponownie dzieci powtarzają za nauczycielem: małe - mniejsze - najmniejsze, świeża - świeższa - najświeższa.
Za każdym razem nauczyciel akcentuje stopniowane przymiotniki i zwraca uwagę na to, by dzieci prawidłowo powtarzały.
W drugiej części zabawy nauczyciel podaje dzieciom same przymiotniki w stopniu równym i wyższym. Zadaniem dzieci jest tworzenie stopnia najwyższego.
Np. smaczny - smaczniejszy - …
zimny - zimniejszy - …
ładny - ładniejszy - … itp.
Z chwilą, kiedy dzieci zaczną w miarę sprawnie tworzyć stopień najwyższy, nauczyciel podaje im przymiotniki tylko w stopniu równym i zachęca do tworzenia stopnia wyższego i najwyższego.
Np. gładki - …. - ….
równy - …. - ….
prosty - …. - …. itp.
„Zaprzęgi” - zabawa ruchowa. Dzieci dobierają się w pary. Jedno dziecko jest koniem, drugie, stojące za nim, jest saniami. Kiedy nauczyciel gra na dzwoneczkach, dzieci biegają po sali, trzymając się za ręce. Dzieci-konie kląskają. Po chwili następuje zmiana ról.
dzwonki |
62. Urodziny bałwanka
Zapis w dzienniku:
„Znajdź swoją parę” - zabawa orientacyjno-porządkowa. „Koła” - wybieranie z mozaiki geometrycznej elementów w kształcie koła, układanie kompozycji z kół na dywanie, przeliczanie, klasyfikowanie do zbiorów: mały, średni, duży.
„Przygody bałwanków” - wysłuchanie opowiadania Iwony Rup; omówienie treści i zachęcenie do wykonania bałwanka. „Bałwanek” - postać bałwanka wykonana z krążków wyciętych z białego papieru (np. tapety strukturalnej) i ozdobiona wydzieranką z kolorowego papieru.
„Muzyka zimowa” - słuchanie muzyki, pobudzanie wyobraźni bodźcami słuchowymi. „Toczymy śniegowe kule” - zabawa ruchowa. „Zabawy na śniegu” - zabawa przy piosence.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
właściwie reaguję na sygnał w zabawie,
wiem, jak wygląda koło, i odnajduję je wśród innych figur,
liczę koła i układam je w zbiory,
słucham uważnie opowiadania i wypowiadam się na jego temat,
wycinam po śladzie proste kształty,
tworzę ładną pracę plastyczną,
słucham uważnie muzyki,
naśladuję w zabawie czynności z życia codziennego,
czerpię radość z zabawy przy piosence.
Przebieg dnia:
Zajęcia poranne
„Znajdź swoją parę” - zabawa orientacyjno-porządkowa. Nauczyciel do zabawy akompaniuje na tamburynie. Dzieci reagują w umówiony sposób na sygnały muzyczne. Gdy nauczyciel gra „do marszu” - dzieci maszerują po sali w różnych kierunkach. Gdy nastąpi przerwa w muzyce - szybko łączą się w pary, podając sobie obie ręce.
Akompaniament „do podskoków” jest sygnałem do podskakiwania w małych kółeczkach.
tamburyn |
„Koła” - nauczyciel rozkłada na dywanie mozaikę geometryczną. Ze sznurków układa dwa koła - zbiory. Zadaniem dzieci jest podzielenie figur geometrycznych na dwa zbiory: koła i te figury, które nimi nie są. Nauczyciel odkłada wszystkie figury, które nie były kołami. Robi jeszcze jedno koło ze sznurka. Następne zadanie polega na sklasyfikowaniu kół do zbiorów: małe, większe, największe (w trakcie klasyfikowania dzieci ćwiczą stopniowanie przymiotników). Przeliczanie kół.
mozaika geometryczna, trzy sznurki |
II. Zajęcia główne
„Przygoda bałwanków” - wysłuchanie opowiadania Iwony Rup.
Nela pewnego zimowego dnia ubrała się ciepło i wyszła na podwórko. Z nieba leciały drobniutkie, zmrożone gwiazdki - był to śnieg. Wokół zaczynało się bielić. Puch pokrył dach, drzewa i całe podwórko.
- Wiem! - ulepię bałwanka - wykrzyknęła radośnie Nela - to będzie wspaniała zabawa. Dziewczynka utoczyła trzy kule, na największej położyła mniejszą, a na końcu najmniejszą. Z węgielków zrobiła guziki, z marchewki - nos, a na głowę założyła stary, czerwony garnek, który miał spełniać rolę kapelusza.
- Smutno będzie mojemu bałwankowi samemu stać na dworze - pomyślała Nela, ulepię mu przyjaciela. Niedługo potem na podwórku stały dwa śliczne bałwanki: jeden z czerwonym kapeluszem, zrobionym ze starego garnka, drugi miał na głowie prawdziwy - stary kapelusz dziadka Neli.
Wieczorem, gdy dziewczynka poszła już do domu, zaczęło dziać się coś dziwnego.
- Pobawimy się trochę - odezwał się jeden z bałwanków - proponuję jazdę na nartach! W pobliżu stały oparte o mur narty Neli i jej brata Marcina. Bałwanki bez chwili wahania umocowały je na nogach i udały się w stronę małej górki, znajdującej się w pobliżu domu. Bałwanki podczas zjazdów bawiły się wspaniale - podskakiwały w górę, jeden łapał drugiego, zjeżdżały, trzymając się za ręce. Nagle bałwanek w czerwonym kapeluszu najechał na wystający spod śniegu korzeń. Przerażony upadł na ziemię, jedna z nart została złamana, a trzy śniegowe kule, z których ulepiony był bałwanek, potoczyły się w różnych kierunkach.
Rano, gdy Nela wyszła na podwórko, nie mogła uwierzyć, że miejsce, gdzie stały bałwanki, jest puste. Zaraz potem zobaczyła, że nie ma również nart i zrozumiała, co się stało. Pobiegła więc na górę. Bałwanek w kapeluszu dziadka stał na miejscu tragicznego wypadku i cichutko szlochał!
- Już nigdy nie będziemy tak lekkomyślni - powiedział bałwanek do Neli - pomóż, proszę, mojemu przyjacielowi. Dziewczynka zaraz zabrała się do pracy. Płaczący bałwanek wrócił na swoje miejsce, a obok Nela przeniosła rozsypane kule i ułożyła je tak, jak poprzednio. Odtąd bałwanki stały przykładnie na swoich miejscach, a kiedy chciały iść na narty, prosiły Nelę, by poszła razem z nimi.
Nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi na temat opowiadania.
Przykładowe pytania:
- Co zrobiła Nela?
- Z ilu kul Nela ulepiła bałwanka?
- Jakie kapelusze miały bałwanki?
- Co robiły bałwanki wieczorem?
- Co stało się z jednym bałwankiem podczas zabawy?
- Co zrobiła Nela, gdy rano zobaczyła, co się stało z bałwankami?
„Bałwanek” - praca plastyczna. Nauczyciel rozdaje dzieciom tapetę strukturalną z naszkicowanymi trzema kołami. Dzieci wycinają koła i naklejają je na niebieski karton od największego do najmniejszego. Z papieru kolorowego wykonują kapelusz, nos i śnieg. Flamastrami dorysowują oczy, buzię, ręce. Po zakończeniu zajęć dzieci sprzątają miejsce pracy i przygotowują wystawę obrazków.
biała tapeta strukturalna z naszkicowanymi trzema kołami różnej wielkości, kolorowy papier, klej, niebieskie kartki dla każdego dziecka, nożyczki, flamastry |
III. Zajęcia popołudniowe
„Muzyka zimowa” - słuchanie muzyki. Nauczyciel prosi dzieci, aby podczas słuchania utworu wyobraziły sobie, o czym opowiada muzyka. Po wysłuchaniu nagrania nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat skojarzeń pozamuzycznych powstałych podczas słuchania utworu. Podaje tytuł utworu i wybiera skojarzenia, które najlepiej do niego pasują.
CD Utwory… cz. 2 - „Muzyka zimowa” D. Tarczewskiego (nr 20) |
„Toczymy śniegowe kule” - zabawa ruchowa. Podczas słuchania muzyki dzieci naśladują czynność toczenia kuli śniegowej. Gdy muzyka milknie - robią bałwana (kładą kulę na kulę).
„Zabawy na śniegu” - zabawa ruchowa przy piosence. Podczas zwrotek piosenki dzieci naśladują ruchem dowolne zabawy zimowe: jazdę na sankach, nartach, łyżwach, lepienie bałwana, rzucanie śnieżkami. Podczas refrenu - maszerują po sali w różnych kierunkach i śpiewają piosenkę.
CD Piosenki i zabawy cz. 1 - „Zabawy na śniegu” (nr 21) |
63. Zabawy na śniegu
Zapis w dzienniku:
„Tańczący śnieg” - pląsy do muzyki C. Debussy'ego. „Zmarznięte rączki” - ćwiczenia oddechowe.
„Jaki jest śnieg?” - ćwiczenia słownikowe; tworzenie listy określeń śniegu. „Orzeł” - zabawa ruchowa; ruchy rąk i nóg w leżeniu na plecach. „Olimpiada zimowa” - zestaw ćwiczeń i zabaw gimnastyczno-sportowych na śniegu.
„Bałwanki” - zabawa ruchowa z liczeniem.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
bez przygotowania wymyślam ruch do muzyki,
skupiam uwagę na prezentowanym utworze,
prawidłowo oddycham,
poznaję coraz więcej słów, którymi posługuję się w zabawie i wypowiedziach,
właściwie reaguję na sygnał nauczyciela,
ćwiczę sprawność ruchową,
chętnie bawię się na świeżym powietrzu,
odciskam na śniegu ślad w kształcie orła.
Przebieg dnia:
Zajęcia poranne
„Tańczący śnieg” - pląsy do muzyki C. Debussy'ego. Dzieci poruszają się po sali, naśladując ruchem płatki śniegu. Gdy nauczyciel wycisza muzykę, „płatki opadają na ziemię” - dzieci powoli kładą się na podłodze i odpoczywają. Pojawienie się muzyki jest sygnałem do ponownego ruchu.
„Zmarznięte rączki” - zabawa z wykorzystaniem ćwiczeń oddechowych i elementami ćwiczeń wymowy. Nauczyciel proponuje dzieciom zabawę w „zmarzlaka”. Opowiada, demonstruje i zachęca dzieci do powtarzania ćwiczeń. [Author ID1: at Sat Jun 13 18:16:00 2009 ]
- Zimą można bardzo zmarznąć. Taki zmarzlaczek cały trzęsie się z zimna - powtarzanie dddddd.
- Oj, jeszcze mu zimniej! - powtarzanie brrrrrrr.
- A najbardziej zmarzły rączki. Jak je rozgrzać? Spróbujmy podmuchać. Nabieramy powietrza i dmuchamy na ręce - spokojny wdech i długi, jednostajny wydech.
- Nie pomaga... Może inaczej? Będziemy szybko dmuchać! Spokojny wdech, krótkie, rytmiczne wydechy - dmuchanie raz na jedną dłoń, raz na drugą.
- Też nie pomaga... A możemy chuchanie rozgrzeje nasze ręce? Chuchanie na dłonie - raz na jedną, raz na drugą - chu, chu, chu... Nareszcie się rozgrzały!
II. Zajęcia główne
„Jaki jest śnieg?” - ćwiczenia słownikowe. Zadanie polega na znalezieniu jak największej ilości określeń do śniegu. Nauczyciel zaczyna zdanie, a dzieci kończą: Mięciutki jak… (puszek); Biały jak… (mleko) itp.
„Orzeł” - zabawa ruchowa. Dzieci kładą się na plecach na śniegu i wykonują ruchy rąk i nóg. Następnie wstają i przyglądają się powstałym śladom.
„Olimpiada zimowa” - zestaw zabaw ruchowych na śniegu. Miejscem ćwiczeń jest ogród przedszkolny, park, leśna polana.
- „Kto szybciej stanie przy drzewie?” - nauczyciel wybiera do zabawy miejsce, gdzie rośnie kilka drzew. Dzieci swobodnie poruszają się między drzewami, a na sygnał stają przy nich. Prowadzący zapowiada, że przy każdym może stanąć tylko dwoje, troje dzieci.
- „Rzuty na odległość i do celu” - dzieci formują dla siebie po kilka śniegowych kulek i rzucają przed siebie lewą i prawą ręką lub starają się trafić do określonego celu (pień drzewa, słupek). Nauczyciel zwraca uwagę na prawidłowe ustawienie dzieci podczas rzutu.
- „Przejdź ostrożnie po ścieżce” - dwie grupy dzieci mają przejść wąską ścieżką (8−10 cm) wydeptaną w zaspie śniegu − tak, by z niej nie zboczyć. Nauczyciel oblicza błędy i ocenia wykonanie zadania.
- „Budowa kopców” - dzieci podzielone na małe zespoły formują ze śniegu za pomocą łopatek do piasku kopce, po czym ozdabiają je gałązkami.
- „Bieg z przeszkodami” - dzieci ustawiają się rzędem za nauczycielem, który prowadzi korowód między kopcami: chodem, biegiem, z omijaniem kopczyków i przeskakiwaniem przez nie.
K. Wlaźnik, Wychowanie fizyczne w przedszkolu. Przewodnik metodyczny dla nauczyciela, JUKA, Warszawa 1999, s.168−169. |
III. Zajęcia popołudniowe
„Bałwanki” - zabawa ruchowa z liczeniem. Nauczyciel rozkłada na podłodze tyle obręczy, ile jest dzieci. Następnie tłumaczy zasady zabawy. Dzieci-kule śniegowe poruszają się po sali w rytmie granym przez nauczyciela, np. na tamburynie. Gdy gra milknie, dzieci zatrzymują się. Nauczyciel rzuca kostką do gry i mówi, ile oczek wypadło. Dzieci ustawiają się w obręczach po tyle osób, ile wskaże kostka.
obręcze, tamburyn, kostka do gry |
64. Królowa Śniegu
Zapis w dzienniku:
„Toczymy śniegowe kule” - zabawa naśladowcza z wyznaczaniem kierunku (do przodu, do tyłu, w bok). „Zamki na lodzie” - zabawa mozaiką geometryczną; układanie na podłodze z białych figur i klocków projektów lodowych zamków.
„Królowa Śniegu” - wysłuchanie całości lub obszernych fragmentów baśni Hansa Christiana Andersena; rozmowa na temat heroicznego czynu Gerdy (ewentualnie obejrzenie filmu).
„Zamek Królowej Śniegu” - praca plastyczna; rozwijanie u dzieci twórczego myślenia. „Mróz” - zabawa ruchowa.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
przedstawiam ruchem toczenie kuli,
liczę do sześciu,
rozumiem określenia kierunku: do przodu, do tyłu, w bok i poruszam się zgodnie z nimi,
buduję zamek z różnych elementów,
uważnie słucham baśni,
chętnie wypowiadam się na temat zachowania bohaterów,
estetycznie wykonuję pracę plastyczną,
reaguję na przerwę w muzyce.
Przebieg dnia:
Zajęcia poranne
„Toczymy śniegowe kule” - zabawa naśladowcza z wyznaczaniem kierunku. Dzieci naśladują czynność toczenia kuli śniegowej. Poruszają się po sali zgodnie z instrukcją nauczyciela: do przodu, w bok, do tyłu. Na zakończenie dzieci „robią” bałwanka z utoczonych kul.
„Zamki na lodzie” - zabawa z mozaiką geometryczną. Dzieci siedzą na dywanie w parach. Przed każdą parą nauczyciel rozkłada mozaikę geometryczną, klocki, figury wycięte z białego kartonu. Dzieci układają w parach zamki na lodzie. Zabawa trwa około 10 minut. Po zakończeniu dzieci spacerują i oglądają powstałe zamki.
mozaika geometryczna, klocki, figury wycięte z białego kartonu |
Zajęcia główne
„Królowa Śniegu” - nauczyciel czyta dzieciom baśń H.Ch. Andersena. Ponieważ baśń jest długa, można wybrać tylko fragmenty lub opowiedzieć ją własnymi słowami.
Nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi na temat heroicznego czynu Gerdy.
Przykładowe pytania:
- Kim byli dla siebie Gerda i Kaj?
- Co sprawiło, że Kaj zapomniał o Gerdzie?
- Co Gerda zrobiła, gdy Kaj zniknął?
- W jaki sposób Kaj przypomniał sobie o Gerdzie?
- Czy Gerda była odważna? Dlaczego?
- Co to znaczy być odważnym?
Zajęcia popołudniowe
„Zamek Królowej Śniegu” - praca plastyczna. Dzieci wyklejają na niebieskiej kartce technicznej figury geometryczne wycięte z białego papieru tak, aby powstał zamek. Śnieg mogą zrobić z waty.
Dzieci sprzątają po sobie i wspólnie robią wystawę prac.
niebieskie kartki techniczne, figury geometryczne z białego papieru, klej, wata |
„Mróz” - zabawa ruchowa. Nauczyciel akompaniuje na tamburynie do zabawy. Dzieci reagują umówionym ruchem na określone sygnały dźwiękowe i słowne. Rytm „do podskakiwania” - dzieci podskakują po sali w różnych kierunkach. Potrząsanie tamburynem i hasło: zimno - dzieci zatrzymują się i naśladują ogrzewanie dłoni oddechem (chuchają raz w jedną, raz w drugą dłoń). Potrząsanie tamburynem i hasło mróz - dzieci kucają i mówią brrrr.
tamburyn |
65. Co to jest śnieg?
Zapis w dzienniku:
„Spacer po głębokim śniegu” - zabawa ruchowa. „Śnieg” - oglądanie w książkach i albumach przyrodniczych fotografii i rysunków śniegu, płatków śniegowych, kryształków lodu itp.
„Polarne laboratorium” - doświadczenia i obserwacje dotyczące śniegu (odkrywanie własności fizycznych, struktury itp.) zapoczątkowane w ogrodzie przedszkolnym; kontynuacja w przedszkolu według propozycji Stefanii Elbanowskiej.
„Zimowe obrazki” - chuchanie na szyby i rysowanie po nich palcem. „Mróz” - wysłuchanie wiersza Edwarda Szymańskiego; rozmowa na temat treści utworu. „Mroźne kwiaty” - ilustracja do wysłuchanego wiersza: zespołowe malowanie białą farbą na szarym papierze - palcami lub za pomocą pędzli.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
czerpię radość z uczestnictwa w zabawie ruchowej,
spaceruję, unosząc wysoko kolana,
dowiaduję się coraz więcej na temat śniegu,
dowiaduję się, czym jest śnieg, jak wygląda, jak powstał, w co się zamienia,
przedstawiam ruchem słyszaną muzykę,
czerpię radość z prostych zabaw,
uważnie słucham wiersza i wypowiadam się na jego temat,
maluję ilustrację do wysłuchanego wiersza.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Spacer po głębokim śniegu” - zabawa ruchowa. Dzieci spacerują po sali w rytm granej przez nauczyciela muzyki. Gdy usłyszą krótkie uderzenia w bębenek, idą, wysoko podnosząc kolana, tak jakby szły po bardzo głębokim śniegu.
bębenek, trójkąt |
„Śnieg” - oglądanie przyniesionych przez nauczyciela w książkach i albumach przyrodniczych fotografii i rysunków śniegu, płatków śniegowych, kryształków lodu. Rozmowa na temat ich kształtu, koloru, miękkości.
książki i albumy przyrodnicze |
II. Zajęcia główne
„Polarne laboratorium” - zabawy badawcze w ogrodzie przedszkolnym i w przedszkolu.
Dzieci przyglądają się niebu. Nauczyciel mówi: Przyjrzyjcie się uważnie, jakimi chmurami zasnute jest niebo. Śnieg pada tylko z szarych, ciężkich chmur. Chmury te utworzone są z kryształków lodu, które powstają z pary wodnej, gdy zetknie się ona z bardzo zimnym powietrzem. Zaraz wam pokażę, jak to się dzieje... Nauczyciel wyciąga metalowy klucz i chucha na niego. Po pewnym czasie klucz pokrywa się szronem. Para wodna wydobywająca się z ust, w zetknięciu z zimnym kluczem zamienia się w szron. Śnieżynki to para wodna, która zamarzła w chmurach, a szron to para wodna, która zamarza na metalowych przedmiotach, gałązkach lub szkle. Czasem w zimowy poranek świat wygląda jak z baśni o Królowej Śniegu.
Do kolejnego zadania potrzebne będą: lupy, ciemne rękawiczki. Dzieci łapią płatki śniegu i liczą, ile ramion ma każda gwiazdka. Do obserwacji używają lupy. Nauczyciel zadaje pytania: Ile ramion mają płatki? Czy wszystkie płatki mają taki sam wygląd? Czy wiecie, dlaczego śnieg jest „luźny”, puszysty? (ponieważ pomiędzy płatkami znajduje się powietrze). Czy z każdego śniegu można ulepić bałwana? Dzieci różnie będą odpowiadały. Warto sprawdzić, jak to jest danego dnia. Jeżeli jest bardzo mroźny dzień, śnieg jest puchowy, tzn. suchy, i nie można go lepić. Przenoszony z miejsca na miejsce przez wiatr, tworzy zaspy. A może nie jest zbyt zimno i śnieg jest mokry. Można łatwo formować go w kulki. Moczy on ubrania i z trudem daje się go strząsnąć. To doświadczenie powtórzmy w dniu, kiedy jest odmienna pogoda od dzisiejszej. Dzieci powinny same doświadczyć tego, że śnieg nie zawsze jest taki sam.
Nauczyciel prosi dzieci, by zabrały ze sobą trochę śniegu, wracając z podwórka. Wkłada go do przezroczystego pojemnika. Zanim dzieci się rozbiorą, śnieg częściowo się roztopi. W sali wszyscy siadają na dywanie i przyglądają się wodzie po śniegu. Nauczyciel rozpoczyna rozmowę na temat tego, co stało się ze śniegiem. Dlaczego? Jaka jest „śniegowa woda”?
E. Elbanowska, Jak zadziwić przedszkolaka, tym, co świeci, pływa lata. Zima, Medium, Warszawa 2000, s. 3−20, metalowy klucz, lupy, ciemne rękawiczki, przezroczyste naczynie |
III. Zajęcia popołudniowe
„Zimowe obrazki” - ćwiczenie oddechowe. Dzieci chuchają na szyby i rysują po nich palcem.
„Mróz” - wysłuchanie wiersza Edwarda Szymańskiego.
Mróz
Chodził malarz od chaty
do chaty,
wszystkie szyby malował nam
srebrzyście w kwiaty -
w małe gwiazdki i w palmowe
liście.
A choć każdy
z malarzem się spotkał,
nikt go nie chciał zaprosić
do chaty -
nikt za pracę mu nie dał
zapłaty...
Edward Szymański
Nauczyciel rozpoczyna rozmowę na temat wiersza.
Przykładowe pytania:
- O jakim malarzu mowa jest w wierszu?
- Jakie obrazki zostawiał malarz-mróz na szybie?
- Dlaczego nikt go nie zaprosił do chaty?
Edward Szymański, Mróz [w:] Kto wymyślił choinki? Antologia wierszy dla dzieci, KAW, Warszawa 1988, s. 143. |
„Mroźne kwiaty” - praca plastyczna. Malowanie ilustracji do wysłuchanego utworu. Nauczyciel dzieli grupę na zespoły 4-5-osobowe. Każdy zespół maluje białą farbą na szarym papierze palcami lub pędzlem. Po zakończeniu nauczyciel przyozdabia pracami salę.
CD Utwory… cz. 1 - „Taniec wieszczki cukrowej” P. Czajkowskiego (nr 12), szary papier, biała farba, pędzle |
Propozycje zajęć do tematów 61-65 opracowała Katarzyna Kowalska.