Hula, psoci, hałasuje, to jesienny wiatr figluje
46. Latawcem do nieba
Zapis w dzienniku:
I. „Wietrznie” - zabawa ortofoniczna; wyrazy dźwiękonaśladowcze imitujące odgłosy wiatru (świstanie, gwizdanie itp.). „Latawce” - zabawa muzyczno-
-ruchowa.
II. „Latawce” - poznanie budowy latawca. „Latawiec” - wysłuchanie wiersza Czesława Janczarskiego. Rozwijanie umiejętności uważnego słuchania utworu literackiego. „Mali konstruktorzy” - praca plastyczno-konstrukcyjna; wykonanie latawca. Doskonalenie umiejętności współpracy w grupie, rozwijanie kreatywnego myślenia. Ozdabianie latawca wyciętymi z kolorowego papieru elementami mozaiki geometrycznej. Zapoznanie dzieci z zasadą działania latawca.
III. „Leć wysoko!” - próby aerodynamiczne latawca w ogrodzie przedszkolnym przy sprzyjających warunkach atmosferycznych. „Psotny wietrzyk” - zabawa ruchowa w ogrodzie. Różnicowanie własnego ruchu w zależności od siły wiatru.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
uczę się prawidłowo wymawiać trudne wyrazy,
odpowiednio reaguję na zmiany tempa,
improwizuję ruch do muzyki,
poruszam się z rekwizytem w rytm muzyki,
poznaję wygląd i budowę latawca,
uważnie słucham wiersza,
estetycznie ozdabiam pracę,
pomagam przy budowaniu latawca,
badam, jak i kiedy lata latawiec,
czekam cierpliwie na swoją kolej,
różnicuję własny ruch w zależności od siły wiatru.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Wietrznie” - zabawa ortofoniczna. Nauczyciel zachęca dzieci do naśladowania różnych odgłosów wiatru.
- Aby latawiec mógł wznieść się wysoko, potrzebny jest wiatr. Co robi wiatr? Spróbujmy naśladować jego „mowę”:
Wiatr gwiżdże: żuu, żuu, żuu.
Wiatr szumi: szuu, szuu, szuu, szaa, szaa, szaa.
Wiatr świszcze: świst, świst, świst.
Wiatr dmucha: wiuu, wiuu, wiuu.
Wiatr lekko dmucha: fuu, fuu, fuu.
Uwaga! Czterolatki mogą jeszcze nie wymawiać niektórych głosek; należy prowadzić zabawę, nie wymagając od nich poprawnej wymowy głosek trudnych.
„Latawce” - zabawa muzyczno-ruchowa. Każde dziecko otrzymuje jedną chustkę szyfonową. Dzieci improwizują ruch do utworu „Greensleeves to a ground”, np. kołyszą się na boki, do przodu, do tyłu, trzymając chustkę za dwa rogi. Spacerują wolno po całej sali, poruszając delikatnie chustką.
Podrzucają chustkę do góry i patrzą, jak spada na podłogę.
W połowie utworu (1.34), gdy słychać nieznaczne przyspieszenie tempa, nauczyciel poleca dzieciom, aby chwyciły chustkę za dwa rogi, zarzuciły ja na siebie, uniosły nad głową i drobnymi kroczkami biegały po okręgu koła.
Wyciszenie muzyki przez nauczyciela jest sygnałem do zatrzymania się i spokojnego położenia się na podłodze (odpoczynek).
chustki szyfonowe, CD Utwory... cz. 1 - „Greensleeves to a ground” (nr 21) |
II. Zajęcia główne
„Latawce” - poznanie budowy latawca. Nauczyciel zadaje dzieciom zagadkę:
Trzymasz mocno za sznurek
tę najdziwniejszą z zabawek.
Gdy wiatr wieje, leci w górę,
a w dzień cichy nie drgnie nawet!
Dzieci zgadują, że to latawiec.
Nauczyciel rozkłada przed nimi prawdziwy latawiec, a także ilustracje przedstawiające różnego rodzaju latawce. Na konkretnym przykładzie wskazuje i nazywa części latawca. Wyjaśnia znaczenie ogona dla sterowności.
E.M. Skorek, „Księga zagadek”, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2005, s. 153; książki i ilustracje przedstawiające różne latawce, latawiec |
„Latawiec” - wysłuchanie wiersza Cz. Janczarskiego.
Latawiec
Wznosi się latawiec
nad polem, nad drogą.
Wije się, szeleści
papierowy ogon.
Wyżej, jeszcze wyżej!
Już jest nad topolą.
To już nie latawiec,
a prawie samolot.
Ach, gdybym miał w ręku
trochę dłuższy sznurek,
pewnie mój latawiec
wzbiłby się pod chmurę!
Może by ogonem
o księżyc zahaczył,
gwiazdom w srebrne oczy
może by popatrzył?
Leci mój latawiec
w błękitnej przestrzeni,
jak kosmiczny pojazd,
co wystrzelił z Ziemi.
Czesław Janczarski
Nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi na temat wiersza. Przykładowe pytania:
- Do czego podobny jest latawiec?
- Dokąd może poszybować?
- Co mogłoby się stać, gdyby latawiec miał dłuższy sznurek?
Cz. Janczarski, „Latawiec” [w:] T. Dziurzyńska, H. Ratyńska, E. Stójowa, „A jak będzie słońce... A jak będzie deszcz... Wiersze, opowiadania, teatrzyki dla przedszkoli”, WSiP, Warszawa 1996, s. 54 |
„Mali konstruktorzy” - praca plastyczno-konstrukcyjna. Nauczyciel dzieli dzieci na dwa zespoły. Jeden zespół otrzymuje romb, drugi kokardki wycięte z brystolu. Dzieci ozdabiają części latawca elementami mozaiki geometrycznej wyciętymi z kolorowego papieru. Konstrukcję latawca nauczyciel przygotowuje wcześniej. Listewki krzyżuje się ze sobą w ich połowie i związuje się je sznurkiem. Między końcami listewek mocuje się sznurek tak, aby powstał romb. Na takiej konstrukcji nauczyciel mocuje ozdobiony przez jeden z zespołów papier w kształcie rombu. Następnie przymocowuje do sznurka kokardy. Tak wykonany ogon łączy z latawcem. Ostatnim etapem jest przymocowanie sznurka do każdego wierzchołka, związanie go w supełek i przedłużenie tak, aby można było sterować latawcem z ziemi.
kartony, listewki, klej, kolorowy papier, sznurek |
III. Zajęcia popołudniowe
„Leć wysoko” - zabawa badawcza. Nauczyciel zapoznaje dzieci z zasadami puszczania latawca: oczekiwanie na wiatr, naprężanie sznurka, wypuszczanie latawca podczas silnego podmuchu wiatru. Następnie każde dziecko puszcza latawiec z pomocą nauczyciela. Uczestnicy zabawy zwracają uwagę na poruszanie się latawca na wietrze. Reagują mocniejszym lub słabszym naciągnięciem sznurka na zmiany podmuchów wiatru. Obserwują ruchy elementów łańcucha.
latawiec |
„Psotny wietrzyk” - nauczyciel z dziećmi wystawia odkryte dłonie na podmuchy wiatru - sprawdza kierunek i natężenie wiejącego wiatru (można lekko poślinić palec w celu większego uwrażliwienia „czujnika”). Następnie umawia się z dziećmi, że będą drzewami na wietrze i ruchem ciała będą reagować na podmuchy wiatru. Dzieci „drzewa” stają w rozsypce na podwórku przedszkolnym. Unoszą rączki do góry i ruszają nimi zgodnie z siłą wiatru.
47. Wiatraczki
Zapis w dzienniku:
I. „Wiatraki” - słuchanie wiersza-instrukcji K. Artyniewicz. Konstruowanie wiatraczków z kartoników i patyczków za pomocą nożyczek i pinezki. „Dęcia, dmuchy i podmuchy” - ćwiczenia oddechowe z wiatraczkami. Utrwalanie prawidłowego oddychania oraz ćwiczenie siły własnego wydmuchu.
II. „Prawy do lewego” - zestaw ćwiczeń gimnastycznych wg P. Dennisona. Ćwiczenia koordynacji półkul mózgowych. „Wiatr jesienny” - nauka piosenki. Doskonalenie pamięci oraz poczucia rytmu.
III. „Jaki? Taki!” - zabawa dydaktyczna. Różnicowanie przedmiotów, posługiwanie się określeniami dotyczącymi podobieństwa przedmiotów (taki sam, dokładnie taki sam, taki jak..., podobny do...). „Wiatraczki” - zabawa naśladowcza.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
uważnie słucham wiersza i rozumiem jego treść,
buduję wiatraczek zgodnie z instrukcją,
ćwiczę prawidłowe oddychanie,
dmucham z różnym natężeniem,
doskonalę sprawność ruchową,
poznaję słowa i melodię piosenki,
rozróżniam przedmioty dokładnie takie same i podobne,
czerpię radość z uczestnictwa w zabawach ruchowych,
naśladuję czyjeś ruchy.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Wiatraki” - słuchanie wiersza-instrukcji Krystyny Artyniewicz.
Wiatraki
Siadły razem przedszkolaczki,
kolorowe tną wiatraczki.
Przypiąć różki - łatwa praca:
już wiatraczek się obraca.
Już gotowy drugi, trzeci,
Każdy rad by jak ptak lecieć
i trzepoce się nad głową,
miga w górze kolorowo.
Krystyna Artniewicz
Nauczyciel rozmawia z dziećmi na temat treści wiersza. Proponuje im budowę własnych wiatraczków.
K. Artyniewicz, „Wiatraki” [w:] Elbanowska S., „Jak zadziwić przedszkolaka tym co świeci, pływa, lata. Jesień”, Medium, Warszawa 1994, s. 16 |
„Wiatrak” - praca plastyczno-techniczna. Nauczyciel prosi dzieci, by usiadły przy stolikach. Rozdaje im kartki z bloku technicznego z odrysowanym „wiatrakiem” oraz nożyczki, patyczki i czyta ponownie wiersz. Dzieci wykonują czynności zgodnie z instrukcją i z pomocą nauczyciela - wycinają wiatraczek, przypinają różki do patyczka za pomocą pinezki.
kartki techniczne, patyczki, pinezki, nożyczki |
„Dęcia, dmuchy i podmuchy” - nauczyciel proponuje zabawę z użyciem wykonanych przez dzieci wiatraczków.
Każde dziecko to wiatr. Gdy wieje słaby wiatr, wiatraczki kręcą się wolno, przy silnym wietrze wiatraczki kręcą się szybko.
Lekkie podmuchy wiatru - wiatraczki kręcą się krótko i rytmicznie - wdech, potem krótkie, rytmiczne wydechy.
Wiatr coraz silniej dmucha - dłuższy wydech, ale o średniej sile.
Teraz dmie z całych sił! - dzieci dmuchają jak najmocniej, silny wydech.
Uwaga! Za każdym razem należy pamiętać o spokojnym wdechu nosem.
lub:
Na polecenie nauczyciela dzieci biorą do swoje wiatraczki i dmuchają w nie. Nauczyciel opowiada:
- Był piękny jesienny poranek. Do ogródka przedszkolnego przyleciał spokojny wietrzyk i delikatnie dmuchał na wiatraczek pozostawiony przez przedszkolaki przy zjeżdżalni. Delikatnie dmuchamy na wiatraczki.
- Po chwili przyleciał drugi wietrzyk i razem zaczęli bawić się w ganianego. Dmuchamy mocniej na nasze wiatraczki.
- Nagle niebo pokryło się chmurami. Przywiał je silny bardzo wiatr. Dmuchamy z całej siły na wiatraczki, pamiętając o wdechu nosem i wydechu ustami.
wiatraczki z poprzednich zajęć |
II. Zajęcia główne
„Prawy do lewego” - ćwiczenia gimnastyczne wg P. Dennisona.
Dzieci w rozsypce, zwrócone twarzą do nauczyciela,[Author ID2: at Sat Jun 20 14:30:00 2009 ] wykonują wraz z nim ćwiczenia.
Naprzemienne chodzenie w miejscu polegające na dotykaniu prawym kolanem lewego łokcia i prawym łokciem lewego kolana.
Naprzemienne równoczesne odchylanie lewej nogi i prawej ręki oraz lewej ręki i prawej nogi.
Naprzemienne dotykanie prawą ręką lewej stopy i lewą ręką prawej stopy.
Krzyżowanie wyprostowanych ramion przed klatką piersiową tak, aby na górze raz była ręka prawa, raz lewa.
Dotykanie prawą dłonią lewego ucha i odwrotnie.
Dotykanie prawą dłonią lewego łokcia i odwrotnie itp.
„Rowerek” - podnosimy ręce i głowę do góry, obejmujemy głowę dłońmi i podtrzymujemy ją. Prawym łokciem dotykamy lewego kolana, potem lewym łokciem prawego kolana itd.
C. Hannaford, „Zmyślne ruchy, które doskonalą umysł”, Oficyna Wydawnicza Medyk, Warszawa 1998 |
„Wiatr jesienny” - nauka piosenki. Rozmowa na temat piosenki.
Omówienie treści i nastroju piosenki - czy melodia jest wesoła, czy smutna?
Dzieci śpiewają melodię piosenki na różnych sylabach: tu, mu, no. Powtarzają za nauczycielem fragmenty piosenki z tekstem na zasadzie „echa”.
CD Piosenki i zabawy cz. 1 - „Wiatr jesienny” (nr 18) |
III. Zajęcia popołudniowe
„Jaki? Taki!” - zabawa dydaktyczna. Nauczyciel rozkłada przed dziećmi kilka identycznych klocków i kilka podobnych, ale różniących się wielkością, kolorem lub kształtem. Następnie bierze dwa identyczne klocki i prosi dzieci, by przyjrzały się im i odpowiedziały na pytanie: Czy są takie same? Po czym odkłada na bok, ale w widocznym miejscu, w zasięgu wzroku dzieci. Następnie wybiera kolejną parę klocków: jeden taki sam jak w poprzedniej parze, a drugi różniący się jedną cechą, np. kolorem (klocek takiego samego kształtu i wielkości, ale innego koloru). Zadaje pytanie: Czy są takie same? Czy są tylko podobne? Co je różni? Działania te nauczyciel powtarza dopóty, dopóki dzieci będą miały problem z określeniem, kiedy mają do czynienia z klockami takimi samymi, a kiedy z podobnymi.
W drugiej części zabawy prowadzący pokazuje klocek i prosi chętne dziecko o podanie klocka albo dokładnie takiego samego, albo podobnego. Wszystkie prawidłowe odpowiedzi nagradza pochwałą.
klocki |
„Wiatraczki” - zabawa naśladowcza. Dzieci ustawiają się w rozsypce na dywanie tak, aby sobie nie przeszkadzać. Nauczyciel jest wiatrakiem, który pokaże mniejszym wiatraczkom,[Author ID2: at Sat Jun 20 14:34:00 2009 ] jak należy się kręcić. Wykonuje ruchy okrężne ramion w przód. Dzieci powtarzają. Następuje zmiana ruchów. Teraz należy kręcić tylko prawą ręką do przodu. Następnie do tyłu i naprzemiennie.
48. Taniec chmur na jesiennym niebie
Zapis w dzienniku:
I. „Zabawy balonem” - ćwiczenie oddechowe. Nabywanie nawyku prawidłowego oddychania poprzez nadmuchiwanie baloników. „Balonik” - zabawa ruchowa. Wykonywanie ruchów zgodnych z treścią słów rymowanki.
II. „Z głową w chmurach” - wzbudzanie w dzieciach zainteresowań zjawiskami przyrodniczymi. Rozbudzanie wyobraźni poprzez wyszukiwanie podobieństw obłoków ze zwierzętami i innymi przedmiotami. „Co się stanie?” - zabawa badawcza. Próby przewidywania tego, co się może stać z balonem w różnych sytuacjach. „Obłoczki” - praca plastyczna. Malowanie metodą stempelkowania gąbką i białą farbą na ciemnym tle. Wykorzystanie niecodziennych narzędzi do pracy plastycznej.
III. „Na balonie gram” - zabawa rytmiczna. Powtarzanie prostych rytmów wystukiwanych przez nauczyciela. „Motor na powietrze” - zabawa badawcza. Odkrywanie siły wiatru przy użyciu balonu, sznurka, taśmy i słomki. „Taniec chmurek” - swobodne zabawy przy muzyce. Wdrażanie dzieci do przestrzegania zasad bezpieczeństwa podczas zabawy.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
ćwiczę prawidłowe oddychanie,
bawię się bezpiecznie,
dostosowuję ruch do słów rymowanki,
rozwijam wyobraźnię, doszukując się podobieństw kształtów chmur do zwierząt i innych przedmiotów,
próbuję przewidzieć, co się stanie w różnych sytuacjach,
odczuwam radość tworzenia obrazów przy użyciu niecodziennych narzędzi,
powtarzam proste rytmy,
chętnie uczestniczę w zabawach badawczych,
poruszam się swobodnie w rytm muzyki,
bez przygotowania wykonuję ruch do muzyki.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Zabawy balonem” - zabawa z ćwiczeniami oddechowymi. Nauczyciel rozdaje dzieciom baloniki.
Każdy balonik to jedna chmurka, a chmurki, jak można zaobserwować, zmieniają swoją wielkość i kształt. Dzieci pomału nadmuchują balony - chmurki powoli „rosną”. Każde dziecko dmucha tylko tyle, ile może. Chmurki nie są jednakowe. Nauczyciel pomaga dzieciom zawiązać supełki na balonach, by nie uciekło z nich powietrze.
Teraz dzieci podrzucają balony w górę - chmurki są już na niebie. Wszyscy próbują utrzymać je w powietrzu za pomocą silnego wydechu. Opadające „chmurki” znów są podrzucane i podbijane. Dzieci bawią się nimi.
Na hasło prowadzącego np. wiatr wieje na chmury - dzieci dmuchają na nie. Chmurki lecą do... - nauczyciel podaje miejsce w sali, np. ... tablicy z rysunkami - dzieci podbijają balony, starając się, by ich chmurki dotarły do wyznaczonego celu.
Warto podzielić dzieci na kilkuosobowe grupy i balony każdej z grup kierować w inne miejsce.
Zabawę można powtórzyć, wydając polecenia w innej kolejności.
balony |
„Balonik” - zabawa ruchowa. Dzieci ustawiają się w kole. Łapią się za ręce i zbliżają się do środka koła.
Następnie mówią:
Baloniku mój malutki,
rośnij duży, okrąglutki.
Balon rośnie, że aż strach,
przebrał miarę no i... trach!
Podczas rymowanki dzieci robią coraz większe koło. Na koniec wszystkie dzieci upadają na ziemię. Przed zabawą należy powiedzieć dzieciom o konieczności zachowania zasad bezpieczeństwa podczas upadania, by nikomu nic się nie stało.
II wariant:
Do zabawy można wykorzystać chustę animacyjną, która w tej zabawie pełni funkcję balonika. Dzieci zwijają chustę i syczą imitując dźwięk ulatującego powietrza z balonu. Następnie recytując rymowankę, rozwijają chustę, aż będzie mocno naciągnięta.
„W co się bawić z dziećmi? Piosenki i zabawy wspomagające rozwój dziecka”, oprac. M. Bogdanowicz, Wydawnictwo Harmonia, Gdańsk 2004, s. 110; chusta animacyjna |
II. Zajęcia główne
„Z głową w chmurach” - zajęcia w ogródku przedszkolnym. Dzieci obserwują niebo i chmury. Nauczyciel zwraca uwagę dzieci na różnorodność kształtów chmur i rodzaj zachmurzenia. Wyjaśnia, że patrząc na chmury, ich kształt, można wielu rzeczy się dowiedzieć, np. czy będzie padał deszcz, czy nadchodzi burza, czy będzie ładny zachód słońca itp. Nauczyciel zachęca dzieci do odnalezienia podobieństw do zwierząt (np. baranki, niedźwiadki polarne) i innych przedmiotów.
„Co się stanie?” - zabawa badawcza. Dzieci siadają w kole. Nauczyciel rozdaje balony i pyta:
- Co stanie się z balonem, gdy nacisnę go palcem?
- Co stanie się, gdy nacisnę go klockiem?
- [Author ID2: at Sat Jun 20 13:15:00 2009 ]A co stanie się z balonem, gdy dotknę go wykałaczką?
Dzieci odpowiadają na pytania i próbują naciskać palcem, klockiem. Na koniec nauczyciel podchodzi do każdego dziecka i podaje mu wykałaczkę. Ostrzega, że może być głośno. Dziecko może przekłuć swój balon.
Rozmowa z dziećmi na temat przekłuwania balonów. Czym i w jaki sposób należy nacisnąć na balon, aby pękł i tak, aby nie pękł.
balony, wykałaczka, klocek |
„Obłoczki” - praca plastyczna. Dzieci siadają przy stolikach. Nauczyciel rozdaje im ciemne kartki oraz gąbki i białą farbę plakatową. Tłumaczy dzieciom, że będą malowały obłoczki. Przypomina, że chmury mają różne kształty. Dzieci wykonują pracę, używając gąbki zamiast pędzla. Po zajęciach dzieci i nauczyciel przygotowują wystawę prac.
gąbki, farba plakatowa, kartki techniczne w ciemnym kolorze |
III. Zajęcia popołudniowe
„Na balonie gram” - zabawa rytmiczna. Nauczyciel rozdaje dzieciom balony, po jednym dla każdego. Dzieci siedzą w półkolu „po turecku”, trzymając balon między kolanami. Nauczyciel gra na swoim balonie krótkie rytmy, wymawiając rytmicznie różne wyrazy dźwiękonaśladowcze np. stuk, puk, bim, bam, bom, bach, buch itp. Dzieci powtarzają rytmy na zasadzie „echa”.
balony |
„Motor na powietrze” - zabawa badawcza. Nauczyciel prosi dzieci, by odłożyły balony i usiadły na dywanie. Ustawia dwa krzesła w odległości około 3-4 metrów od siebie. Przyczepia do nich cienki sznurek przeciągnięty przez słomkę. Pompuje balon, przyczepia go do słomki taśmą i puszcza. Strumień powietrza wprawia balon w ruch od krzesła do krzesła.
dwa krzesła, sznurek, słomka, balon, taśma |
„Taniec chmurek” - zabawa muzyczno-ruchowa. Przed zabawą należy przygotować pocięte, cienkie, niebieskie worki na śmieci lub kawałki folii malarskiej. Podczas części wolnej utworu dzieci kołyszą się na boki poruszając delikatnie folią. Część szybka „zaprasza” do biegania i wirowania.
CD Utwory... cz. 1 - „Walc cis-moll” F. Chopina (nr 5); folia malarska lub cienkie, niebieskie worki na śmieci |
49. Kto widział wiatr?
Zapis w dzienniku:
I. „Gdzie ukrył się wiatr?” - zabawa ruchowa doskonaląca orientację przestrzenną. Korzystanie z doświadczeń zgromadzonych w trakcie kształtowania schematu własnego ciała i świadomego poruszania się w otoczeniu zgodnie z podanymi kierunkami. „Robimy wiatr” - zabawy badawcze. Sprawdzanie różnic w podmuchach powietrza wywołanych poruszaniem różnej wielkości i grubości kawałkami papieru oraz przy użyciu urządzeń takich jak np. odkurzacz, suszarka, wentylator.
II. „Jak wygląda wiatr?” - wysłuchanie wiersza D. Wawiłow. Rozmowa na [Author ID2: at Sat Jun 20 13:15:00 2009 ]temat utworu, wyszukiwanie odpowiedzi na pytanie zawarte w tytule. „Zabawy badawcze z wiatrem” - zabawy badawcze. Badanie kierunku wiatru; sprawdzanie, jak można samodzielnie wywołać ruchy powietrza, jak można poruszać lekkie przedmioty.
III. „Kolorowe ryby” - wykonanie mobila rybek z „Wycinanek-składanek”. „Do przodu, do tyłu” - zabawa ruchowa.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
słucham i wiem, w którą stronę mam iść,
chętnie uczestniczę w zabawach badawczych,
uważnie słucham wiersza i rozumiem jego treść,
odpowiadam na pytania nauczyciela,
wiem, jak wywołać wiatr i poruszać nim lekkie przedmioty,
potrafię samodzielnie wykonać zabawkę,
słucham i wykonuję polecenia nauczyciela.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Gdzie ukrył się wiatr?” - zabawa ruchowa na orientację przestrzenną. Nauczyciel dzieli dzieci na zespoły. Potem zaprasza kolejno zespoły dzieci i podaje na przykład taką instrukcję:
- Proszę stanąć przede mną i na lewą rękę nałożyć frotkę. Odwrócić się do mnie plecami i patrzeć w tamtą stronę (gest).
- Pozostałe dzieci niech staną za mną. Patrzcie i nie przeszkadzajcie, bo odnalezienie wiatru jest bardzo trudne. Uwaga, kieruję krokami pierwszego zespołu:
- Proszę iść sześć kroków do przodu… i jeszcze dwa kroki.
- Teraz należy wyciągnąć prawą rękę w prawą stronę i przesunąć się o trzy kroki. Teraz trzeba do tyłu cztery kroki… Popatrzcie w prawo…
- Tam widzę stolik. Wydaje mi się, że to dobry trop. Szukajcie tam wiatru…
Dzieci odnajdują suszarkę. W podobny sposób nauczyciel podaje instrukcję drugiemu zespołowi. Dzieci gromadzą się wokół nauczyciela i pokazują, co znalazły
E. Gruszczyk-Kolczyńska, E. Zielińska, „Dziecięca matematyka. Książka dla rodziców i nauczycieli”, WSiP, Warszawa 1997; suszarka, wentylator, kartki papieru, tektura |
„Robimy wiatr” - zabawy badawcze. Nauczyciel prosi dzieci, by dobrały się parami i usiadły naprzeciwko siebie na dywanie. Tym dwuosobowym zespołom rozdaje znalezione wcześniej kawałki sztywnej tekturki w dwóch rozmiarach (mniejsze i większe), kartki z bloku rysunkowego, technicznego (o zróżnicowanej gramaturze: mniej lub bardziej sztywne) również w dwóch rozmiarach.
Prowadzący proponuje dzieciom sprawdzenie, który z kartoników (grubszy, cieńszy, mniejszy czy większy) wytworzy silniejszy powiew. Dzieci rytmicznie poruszając kartonikami z góry na dół lub na boki starają się „zrobić” jak największy wiatr. Sprawdzają, kierując podmuch na szyję współtowarzysza. Po wykonaniu serii prób następuje zmiana badaczy na stanowiskach „wytwarzającego wiatr” i doświadczającego.
Na koniec dzieci dzielą się obserwacjami z nauczycielem i formułują wspólne wnioski - sztywne i duże powierzchnie wytwarzają większe podmuchy.
tekturki, kartki z bloku rysunkowego i technicznego w dwóch rozmiarach |
II. Zajęcia główne
„Jak wygląda wiatr?” - wysłuchanie wiersza Danuty Wawiłow.
Przed zajęciami nauczyciel przygotowuje obrazki ptaka (orła), konia i chłopca. Podczas recytacji wiersza kolejno wyciąga obrazki.
Jak wygląda wiatr?
Jak wygląda wiatr?
Bardzo chciałbym wiedzieć!
Możesz mi powiedzieć,
jak wygląda wiatr?
Może to jest ptak,
co ma gniazdo w chmurach?
Wielki jest jak góra.
Kiedy czyści pióra,
Z nieba sypie grad...
Jak wygląda wiatr?
Może to jest koń?
Grzywę ma z płomieni,
drzewa niby trawy
chylą się ku ziemi,
kiedy mknie przez świat...
Jak wygląda wiatr?
Może to jest chłopak,
Co ma osiem lat?
Biega w dzień i w nocy,
gwiżdże, strzela z procy,
piaskiem sypie w oczy...
Jak wygląda wiatr?
Danuta Wawiłow
Nauczyciel rozpoczyna rozmowę z dziećmi. Przykładowe pytania:
- Czy ktoś z was wie, jak wygląda wiatr?
- Czy ktoś z was widział wiatr?
- Po czym poznajemy, że wieje wiatr?
obrazki ptaka (orła), konia i chłopca, D. Wawiłow, „Jak wygląda wiatr?” [w:] D. Wawiłow, „Najpiękniejsze wiersze”, Siedmioróg, Wrocław 2000, s. 18 |
„Zabawy badawcze z wiatrem” - zabawy badawcze. Dzieci siadają w kole na dywanie. Nauczyciel rozdaje im baloniki, prosi, by nadmuchały je i zacisnęły ich otwór. Następnie kładzie na stół: piórka, skrawki papieru albo waty, piłeczkę pingpongową. Dzieci ustawiają się wokół stołu razem ze swoimi balonikami. Nauczyciel wyznacza kolejno dzieci, które wypuszczają powietrze z balonika, kierując je na leżące na stole przygotowane wcześniej przedmioty. Wszyscy obserwują, jak przedmioty przesuwają się po stole. Nauczyciel zaprasza dzieci na dywan i rozpoczyna rozmowę na temat tego, co przesunęło piórko, watę czy papierek. Mówi dzieciom czym jest wiatr i co może zrobić. (Wiatr to poruszające się powietrze, które może nawet unosić ogromne przedmioty. Wiatr jest jednym ze składników pogody, posiada takie cechy jak - prędkość (w m/s lub km/h) i kierunek, z którego wieje.)
piórka, skrawki papieru albo waty, piłeczka pingpongowa; balony |
II. Zajęcia popołudniowe
„Kolorowe ryby” - wykonanie projektu z „Wycinanek-składanek”.
Znajdź karton z takimi paskami (nauczyciel pokazuje). Wypchnij je. Można z nich zrobić ryby.
Pokażę ci, jak z paska można zrobić rybę. Patrz i pomagaj mi.
Ryby mają łuski. Zrób je tak, jak pokazuję.
Zawiesimy ryby na gałązkach.
Trzeba przewlekać sznurki. Pomagaj mi.
Ryby pływają w wodzie. Dmuchaj na papierowe ryby i wyobraź sobie, że pływają.
„Wycinanki-składanki” cz. 1 s. 11 (instrukcja), s. 35 (projekt), cienkie wstążki i gałązki |
„Do przodu, do tyłu” - zabawa ruchowa. Dzieci w rozsypce biegają w dowolnych kierunkach, w podskokach naprzemiennych z nogi na nogę. Na sygnał dany przez nauczyciela zatrzymują się i skaczą obunóż wg instrukcji np. dwa skoki w przód, trzy skoki w prawo, jeden skok w tył itp. Z chwilą, kiedy dzieci pojmą istotę zabawy i bez trudu wykonują polecenia, nauczyciel może przekazać wydawanie poleceń-komend chętnym dzieciom.
50. Imiona wiatru
Zapis w dzienniku:
I. „Imiona wiatru” - ćwiczenia językowe. Wyszukiwanie jak największej liczby „imion” wiatru. „Mały wietrzyk - duży wiatr” - zabawa ruchowa. Ćwiczenie uważnego słuchania i spostrzegania. Naśladowanie ruchów innych osób.
II. „Wiatr jesienny” - utrwalenie piosenki, zabawa inscenizacyjna; wymyślanie gestów odzwierciedlających treść utworu. Rozwijanie twórczego myślenia. „Wietrzne figle” - opowiadanie historyjki obrazkowej o porwaniu przez wiatr czapki Bęcka. Ćwiczenie spostrzegawczości podczas wyszukiwania ubranek Bęcka. „Kto tak gra?” - konstruowanie prostych instrumentów dętych, dmuchanie w nie, uzyskiwanie ciekawych zjawisk dźwiękowych. Rozwijanie u dzieci twórczego myślenia.
III. „Wiatr i zwierzęta” - zabawa muzyczno-ruchowa. Właściwe reagowanie na dźwięki.
Przewidywane osiągnięcia - co poznaję, co umiem, co czuję:
znam i używam coraz więcej słów,
dostosowuję ruch do nasilenia wiatru,
śpiewam melodyjnie i wyraźnie,
ilustruję ruchem treść piosenki,
opowiadam historyjkę obrazkową,
rozpoznaję ubranka Bęcka,
buduję proste instrumenty dęte,
reaguję na zmianę dynamiki,
wydobywam dźwięk z instrumentu skonstruowanego przez siebie.
Przebieg dnia:
I. Zajęcia poranne
„Imiona wiatru” - ćwiczenia językowe. Nauczyciel zwraca uwagę na to, że są różnego rodzaju wiatry, jedne są silne,[Author ID2: at Sat Jun 20 15:23:00 2009 ] inne bardzo delikatne. Czasami czujemy ciepły wiatr, a czasami bardzo zimny. Dlatego też ludzie nadali im różne imiona. Dzieci wymyślają i wyszukują jak najwięcej „imion” wiatru (huragan, tornado, wietrzyk, powiew, wichura itp.).
„Mały wietrzyk - duży wiatr” - zabawa ruchowa. Dzieci są drzewami. Na hasło nauczyciela mały wietrzyk dzieci delikatnie poruszają swoimi rękami - gałązkami. Na hasło duży wiatr dzieci-drzewa wykonują obszerne ruchy rękami i tułowiem,[Author ID2: at Sat Jun 20 15:23:00 2009 ] nie odrywając nóg od podłogi.
II. Zajęcia główne
„Wiatr jesienny” - zabawa inscenizacyjna, utrwalenie piosenki. Dzieci wspólnie śpiewają piosenkę i wymyślają do niej ruchy obrazujące jej treść.
Dzieci utrwalają piosenkę „Wiatr jesienny”: powtarzają tekst i melodię. Wykonują również ćwiczenia oddechowe,[Author ID2: at Sat Jun 20 15:24:00 2009 ] naśladując wiatr głosem.
Po nabraniu powietrza nauczyciel wraz z dziećmi śpiewa jeden dźwięk na głosce „u”, starając się, aby trwał jak najdłużej na jednym oddechu.
Zabawa taneczna przy piosence.
Podczas zwrotek dzieci stoją w parach rozproszonych po całej sali, ręce trzymają na ramionach partnera, nogi w lekkim rozkroku. Kołyszą się przenosząc ciężar ciała z prawej nogi na lewą („na raz”) nie odrywając palców stóp od podłogi.
W czasie refrenu dzieci poruszają się osobno tanecznym krokiem po całej sali (tańczące listki) i szukają nowego partnera, z którym zatańczą podczas następnej zwrotki.
„Wietrzne figle” - praca z „Książką”. Dzieci siedzą na dywanie. Przed każdym leży książka otwarta na stronie 24.
Nauczyciel zaczyna opowiadanie: Popatrz na obrazki. Na pierwszym obrazku Bęcek spotkał w parku lalę. Popatrz na drugi obrazek. Nagle zaczął wiać silny wiatr i zerwał czapkę z głowy Bęcka i kapelusz z głowy lali. Teraz popatrz na kolejny obrazek. Co się wydarzyło potem? Opowiedz historyjkę o Bęcku i lali.
Chętne dziecko opowiada dalszy ciąg historii. Potem nauczyciel wskazuje obrazek przedstawiający Bęcka i różne ubranka i mówi: Popatrz na Bęcka i ubrania. Bęcek ma kłopot. Nie może znaleźć takich samych kapci, butów, rękawiczek i skarpet. Pomóż mu je znaleźć. Dzieci wskazują wśród ubranek te, w które ubrany jest Bęcek.
„Książka” s. 24 |
„Kto tak gra?” - praca konstrukcyjna. Nauczyciel pokazuje dzieciom przedmioty, które przyniósł (butelki napełnione wodą, słomki i kartki). Demonstruje im, co można zrobić z takimi przedmiotami. Butelka z wodą jest świetnym instrumentem. Jeśli chcemy na nim zagrać potrzebujemy słomki do picia. Nauczyciel wkłada słomkę do butelki i dmucha. Następnie bierze kartkę papieru i zwija ją,[Author ID2: at Sat Jun 20 15:25:00 2009 ] tworząc tubę. Dmucha w nią. Po zademonstrowaniu nauczyciel rozdaje dzieciom „instrumenty” dęte. Dzieci mogą grać tylko na znak nauczyciela. Następnie włącza płytę z piosenką. Dzieci z tubami grają tylko wtedy, gdy słyszą głośną muzykę. Gdy muzyka jest cicho, grają dzieci z butelkami.
butelki z wodą, słomki, kartki |
III. Zajęcia popołudniowe
„Wiatr i zwierzęta” - zabawa muzyczno-ruchowa. Dzieci podzielone są na dwie grupy. Jedna grupa będzie akompaniować do zabawy na samodzielnie skonstruowanych instrumentach dętych. Druga grupa będzie naśladować ruchem różne leśne zwierzęta. Nauczyciel pełni rolę dyrygenta pokazując rękami dynamikę,[Author ID2: at Sat Jun 20 15:26:00 2009 ] z jaką będzie grać grupa instrumentalna.
Jeżeli dłonie jego będą blisko siebie - dzieci będą grały cicho, jeżeli daleko od siebie - głośno.
Dzieci podczas cichej gry poruszają się swobodnie po sali,[Author ID2: at Sat Jun 20 15:26:00 2009 ] naśladując ruchem wybrane zwierzę.
Podczas głośnych dźwięków chowają się pod ścianami.
wcześniej wykonane instrumenty |
Propozycje zajęć do tematów od 46 do 50 opracowała Katarzyna Kowalska.