Brytyjski rynek prasowy - prestiżowa prasa drukowana

ZAGRANICZNE SYSTEMY MEDIALNE

Krzysztof Berenda

II rok MDSD ID

WDiNP UW

• Najlepszą charakterystyką brytyjskiego rynku prasy drukowanej jest istnienie ogromnego narodowego sektora podzielonego na 14 codziennych i 15 niedzielnych tytułów. Około 60 procent mieszkańców Wielkiej Brytanii czyta krajową gazetę codzienną, a 70% niedzielną.

• Dzienna sprzedaż wszystkich gazet codziennych sięga 14 milionów funtów, w niedzielę ta kwota dochodzi do 15 milionów.

• Ponieważ połowa gazet ma format tabloidowy, brytyjski sektor prasowy jest podzielony na trzy rynki. 'Jakościowy', 'pośredni' i 'popularny'. Wszystkie 'popularne' i 'pośrednie' gazeta są tabloidami. Rynek pośredni znacznie się jednak pomniejszył w latach 60-tych, teraz ulegając marginalizacji. Główne brytyjskie tytuły, bulwarówki z klasy `pośredniej' Daily Mail i Mail on Sunday mają obecnie drugi największy dzienny i niedzielny nakład (2.4 i 2.3 miliona), wyprzedzają znacznie przedstawicieli klasy `popular' - Mirror, Sunday Mirror i Sunday People. Jednak żadna z tych gazet nie osiągnęła wyniku The Sun (3.5 miliona), a nawet News of the World (4 miliony).

• Podobnie jak w Polsce tabloidy schlebiają bardziej pospolitym gustom niż wielkoformatówki. Wśród kategorii tabloidów niektóre tytuły z powodu wyglądu pierwszej strony określa się jako `red-tops'. Ten termin jest często używany jako wyraz pogardy przez gazety, które uważają się za poważniejsze.

• Ten podział zaczął się zacierać w październiku 2003 roku, gdy dwaj przedstawiciele prasy prestiżowej - The Independent i The Times — rozpoczęli próbne wydawanie edycji tabloidowych w niektórych regionach królestwa. The Independent zmienił się całkowicie, by przejść na mniejszą, bardziej poręczną edycję z maja 2004. The Times z kolei zmienił się na początku listopada, wbrew początkowym oporom ze strony bardziej konserwatywnych i przyzwyczajonych do dawnego formatu czytelników. Jeśli chodzi zaś o The Guardian to zmiana formatu z niezwykłego jak na Zjednoczone Królestwo formatu Berlinera, Le Monde, czy La Vanguardii na tradycyjny tabloid spodziewana jest w okolicach 2006 roku.

• Rynek prasowy podzielony jest przez siedem kompanii medialnych, z czego 4 największe (News International, Trinity Mirror, Northern and Shell, oraz Daily Mail and General Trust) zabierają 90 sprzedawanych wydawnictw.

• Na terenie Zjednoczonego Królestwa jest wydawanych około 1,300 lokalnych gazet, głównie weekendowych. Jednak największa z nich - the West Briton sprzedaje nie całe 50,000 kopii, do tego tygodniowo. Dla porównania, w Wielkiej Brytanii istnieje co najmniej 25 darmowych tytułów z nakładem przewyższającym 100,000 egzemplarzy.

• 
  Financial Times

• Dziennik

• Nakład w okolicach 480 tys. egz

• Wydawany na łososiowym papierze sprowadzanym ze Szwecji autorytet w sprawach gospodarczych.

• Dzięki drukarniom na całym globie czytany równocześnie w Paryżu i w Tokio.

• FT pojawia się zazwyczaj w dwóch częściach. Pierwsza skupia się na sprawach krajowych i międzynarodowych, podczas gdy druga skupia się na newsach finansowych wraz z całą masą tabeli gospodarczych.

• Sobotnia edycja gazety zawiera kilka sekcji zajmujących się także kulturą, czy wydarzeniami.

• Od 2000 roku FT jest wydawany także w języku niemieckim. Financial Times Deutschland z własnymi dziennikarzami w roku 2003 osiągnął stały nakład w wysokości 90,000 egz.

• Oprócz nazwy gazeta nie ma żadnych powiązań z The Times.

• 
  The Guardian

• Wielka Brytania, dziennik, 400 tys. egz. Założony w 1921 r. przez C. P. Scotta, niezależny, wysokiej jakości.

• The Guardian wydawany jest przez Guardian Newspapers Limited.

• Politycznie skierowany w stronę lewicową.

• Do 1959 nazywany The Manchester Guardian, obecnie ta nazwa zachowała się w wydaniu północno amerykańskim.

• The Guardian ma dzienny nakład w wysokości 400,000 egz, (2002)

• W tym samym czasie The Times miał 620,000, Daily Telegraph 920,000, Independent 230,000.

• Złośliwie bywa nazywana The Grauniad z powodu częstych pomyłek drukarskich, przez które gazeta okryła się złą sławą. Obecnie ta potoczna nazwa jest mniej używana.

• 
  The Times

• Wielka Brytania, dziennik, 811 tys. egz. Założony w 1785 r., najstarszy, najbardziej znany dziennik brytyjski. Kupiony w 1981 roku przez R. Murdocha, odzwierciedla opinię establishmentu.

• Wychodzi w formacie tabloidowym, pomimo wcześniejszej wielkoformatowej formy utrzymywanej przez ponad 200 lat. Pierwszego listopada tego roku format zmieniono tylko na jedną, tabloidową edycję.

• Wydawany przez News International, cześć News Corporation group kontrolowanej przez Ruperta Murdocha.

• 
  Independent

• Wielka Brytania, dziennik, 230 tys. egz. Doskonale robione pismo ogólnokrajowe, sytuuje się między "The Guardian", a wielkimi tytułami prawicowymi.

• The Independent jest brytyjską gazetą wydawaną przez Independent News & Media - koncern jednego z najbogatszych Irlandczyków - Tony'ego O'Reilly'ego. Gazeta bywa pieszczotliwie nazywana `Indie', a jej niedzielna edycja `Sindie'.

• Pomimo deklarowanego braku politycznych sympatii Independent jest de facto gazetą liberalno-demokratyczną.

• W tym roku Independent otrzymał prestiżowy tytuł National Newspaper of the Year podczas konkursu British Press Awards.

• Pierwotnie gazeta była publikowana w formie wielkoformatowej, jednak od września 2003 roku czytelnicy dostali do wyboru tradycyjną, szeroką edycję, oraz format tabloidowy, ale oczywiście z tą samą zawartością. Wersja tabloidowa została nazwana `kompaktową', prawdopodobnie po to, by nie przywodzić na myśl pejoratywnego zabarwienia kojarzonego z terminem tabloid. Mniejszy format został w zasadzie dobrze przyjęty przez czytelników i wyznaczył nową drogę rozwoju dla pozostałych brytyjskich gazet.

• Bardzo szybko konkurencja Independenta - Times Ruperta Murdocha także podłapał pomysł wprowadzając własną `kompaktową' wersję.

• 14 maja 2004 The Independent wypuścił swoją ostatnią wielkoformatową edycję tygodniową. Wcześniej, w styczniu zakończono wydawanie wielkoformatówki sobotniej.

• Jedynie The Sindie (czyli niedzielny Independent) do dziś wychodzi w formie żaglowca...

• Przez wspomnianymi zmianami Indie miał dzienny nakład w okolicach 217,500 egz., najniższy ze wszystkich wiodących brytyjskich dzienników. Jednak później odnotowano 15 procentowy wzrost w marcu 2004 zwiększający produkcję do około 250,000.

• Historia

• The Independent jest najmłodszą brytyjską wielkoformatówką (pomijając obecną zmianę formatu, reszta konsekwencji tej nazwy nadal obowiązuje).

• Po raz pierwszy gazeta pojawiła się w październiku 1986 roku.

• Była wydawana przez Newspaper Publishing Ltd. i była dzieckiem Andreasa Whittam Smitha (byłego prezesa Brytyjskiej rady klasyfikacji filmów), Stephena Glovera i Matthew Symondsa. Wszyscy trzej byli w przeszłości dziennikarzami Daily Telegraph, którzy odeszli z Daily w proteście przeciw reżimowi lorda Berry'ego. Marcus Sieff w nowej gazecie został pierwszym prezesem wydawnictwa, a Smith zajął się kontrolą merytorycznej części gazety,

• Gazeta powstała w czasie sporych tarć w brytyjskim dziennikarstwie. Rupert Murdoch wprowadzając zmiany technologiczne i przenosząc siedzibę wydawnictwa z Fleet Street do nowego kosztującego 80 milionów funtów budynku na północy Wapping zwolnił ponad 5000 pracowników. Spowodowało to prawdziwą wojną ze związkami zawodowymi, która doprowadziła m.in. do długotrwałej okupacji `Fortecy Wapping' jak ją później ochrzczono. W tej nieprzyjemnej atmosferze nowo powstała gazeta była w stanie przyciągnąć bardzo dobrą ekipę z wielkoformatowców Murdocha. Ekipę ludzi, którzy woleli opuścić statek Murdocha niż przenieść się do Wapping.

• The Independent wystartował ze sloganem "It is. Are you?" i od początku rozpoczął z The Guardian walkę o liberalnych czytelników. W niecałe trzy lata po debiucie, w 1989r gazeta osiągnęła nakład ponad 400,000 egzemplarzy. Pojawienie się Independenta na jałowym rynku było jednym z czynników, które spowodowało ogólne odświeżenie wyglądu gazet i treści, ale także kosztowną wojnę cenową.

• W latach 90 stało się jasne, że firma matka - Newspaper Publishing cierpiała. Po sporych problemach własnościowych w marcu 1995 Newspaper Publishing zostało zrestrukturyzowane pod względem udziałów. Tony O'Reilly miał 43%, tyle samo Mirror Group Newspapers, natomiast pozostałe 12% przypadło kompanii Prisa, która władała już El Pais. Jeszcze tym samym miesiącu twórca Independenta Andreas Smith opuścił gazetę. W marcu 1996 firma przeszła kolejną zmianę własnościową, by w marcu 1998 O'Reilly mógł wykupić pozostałem 54% udziałów za jedyne 30 milion funtów plus spłatę długów firmy. Od tego czasu nowym naczelnym Independenta został Andrew Marr, obecny komentator polityczny BBC, wcześniejszy publicysta w The Express, The Observer i The Economist. Marr został w 1995 roku wyróżniony w kategorii Columnist of the Year podczas British Press Awards. W 2001 otrzymał nagrodę dziennikarską podczas prestiżowych Channel 4 Political Awards. Niedzielną edycją Independenta miała kierować Rosie Boycott, wcześniejsza szefowa codziennej edycji gazety, a także późniejszą naczelna Daily Express kojarzona przez ludzi z brytyjskiej ulicy głównie na głośną kampanię na rzecz legalizacji marihuany, oraz za promowanie pisarstwa kobiet.

• Boycott odeszła w kwietniu 1998 (właśnie do The Daily Express), a Marr w maju tego samego roku. Marra na stanowisku naczelnego zastąpił Simon Kelner. W tym czasie nakład spadł poniżej 100,000 egz.

• Obecnie gazeta przynosi straty w wysokości 5 milionów funtów rocznie, ale szacuje się, że ma zacząć przynosić zysk już w 2005 roku.

• Autorzy

• Robert Fisk

• Kontrowersyjny, ale najbardziej znany dziennikarz pisujący dla Independenta. Jego korespondencje i komentarze na tematy bliskowschodnie są szeroko cytowane gdziekolwiek tylko pojawia się temat konfliktu Izraelsko-Palestyńskiego.

• Yasmin Alibhai-Brown

• Urodzony w Ugandzie, ofiara wypędzeń azjatów dokonanych przez Idi Amina Dadę. Ukończył Oxford, obecnie udziela się w każdym poniedziałkowym wydaniu Indepententa

• Robin Cook

• Polityk Partii Pracy

• Były lider Izby Gmin, obecny przewodniczący partii Europejskich Socjalistów

• Były sekretarz spraw zagranicznych (97-01), zastąpił go Jack Straw.

• Odszedł z rządu Blaira w ramach protestu przeciw inwazji na Irak.

• Andrew Marr, były naczelny Independenta powiedział o jego przemówieniu poprzedzającym rezygnację z rządu: "bez wątpienia jedno z najefektowniejszych i najbardziej błyskotliwych przemówień pożegnalnych w najnowszych dziejach brytyjskiej polityki". W Izbie Gmin jego mowa została przyjęta owacją na stojąco

• Johann Hari

• Pisuje dla dodatku literackiego Timesa, dla Attitude (głównego brytyjskiego magazynu gejowskiego), New Statesman, Le Monde, El Mundo, a wcześniej dla the Guardian, Ha'aretz, the Melbourne Age, the Sydney Morning Herald, the Irish Times.

• Jako komentator pojawiał się na antenach m.in.CNN, NBC, BBC.

• W 2003 został uhonorowany tytułem Young Journalist of the Year przyznawanym podczas Press Gazette awards, które są uznawane na Oskary brytyjskiego dziennikarstwa.

• W roku 2000 okrzyknięty przez Times of London Studentem Dziennikarstwa roku.

• Miles Kington

• Satyryk

• Mark Steel

• Socjalista

• Pisał wcześniej przez 3 lata dla The Guardian. Jak twierdzi został wylany z gazety z powodu nagłego zwrotu Guardiana w stronę Blaira.

• Janet Street-Porter

• Obecna naczelna Sunday Independent

• Andreas Whittam Smith

• Współzałożyciel Independenta

• Alex James

• Muzyk, basista brytyjskiej formacji brit-rockowej Blur.

• Daily Telegraph

• 
  Wielka Brytania, dziennik, 920,000 egz. Konserwatywna, wyznająca tradycyjne wartości gazeta codzienna, najpoważniejsza konkurentka "The Timesa".

• The Daily Telegraph, brytyjska wielkoformatowa gazeta powstała w 1855 roku. Jej siostrzana edycja - niedzielna The Sunday Telegraph założono 106 lat później - w 1961. W 2002 roku Telegraph osiągnął status najlepiej sprzedającej się gazety wielkoformatowej w Wielkiej Brytanii z przeciętnym dziennym nakładem w wysokości 920,000 egzemplarzy. W tym samym czasie The Times osiągał 620,000 sztuk, The Independent 230,000, a The Guardian 400,000.

• Światopogląd

• Telegraph jest znany z wyznawania tradycyjnych, konserwatywnych, prawicowych wartości politycznych. W ramach tej kategorii wartości Telegraph umiejscawia się w ściśle centrowym nurcie osi nacjonalistycznej/liberalnej. Gazeta jest mniej konserwatywna i bardziej liberalna niż Spectator, ale za to bardziej tradycyjna i mniej tolerancyjna niż The Economist.

• Osobiste powiązania pomiędzy ekipą redakcyjną, a przywódcami konserwatywnej partii Torysów są na tyle silne, że gazeta zyskała bardzo silny wpływ na partyjnych aktywistów przejmując niemal rolę opiniotwórczego lidera ugrupowania. Z tego powodu gazeta bywa złośliwie nazywana The Torygraph.

• Redaktorzy naczelni

• W ostatnich latach gazecie przewodzili

• Baron William Francis Deedes (1974-1986)

• Wcześniej był członkiem Parlamentu z ramienia partii torysów.

• Przez dwa lata współtworzył także jako minister bez teki konserwatywny gabinet premiera Harolda Macmillana.

• Jego syn Jeremy Deedes jest obecnie dyrektorem zarządzającym grupy Telegraph.

• Sir Max Hastings (1986-1995)

• Charles Moore (1995-2003)

• Wcześniejszy naczelny:

• The Spectator (1984-1990)

• The Sunday Telegraph (1992-1995)

• Pierwszego października 2003 roku Moore ogłosił, że odchodzi ze stanowiska, by zająć się pracą nad tworzeniem biografii Margaret Thatcher e tym samym roku zmarł.

• Od tego czasu naczelnym jest Martin Newland.

• O obecnym naczelnym cały czas mówi się, że jest tymczasowy. Po zmianach własnościowych w koncernie wciąż wymienia się nowe nazwiska domniemanych następców Newlanda.

• Newland naraził się władzom wydawnictwa głośno przeciwstawiając się wprowadzeniu tabloidowej wersji Telegrapha. Wiadomo jednak, że chce zmienić `żaglowy' format gazety.

• Historia

• Założyciel Daily Telegraph - pułkownik Sleigh kontrolował gazetę bardzo krótko, bo tylko do czasu sprzedania jej pierwszemu baronowi Burnham - Edwardow Levy-Lawsonowi. Jego syn odsprzedał z kolei część gazety wicehrabiemu Camrose'owi. Obie rodziny - Lawsonów i Camrose'ów pozostawały we władzach gazety do czasu wykupienia jej przez Conrada Blacka.

• W 1908 roku Cesarz Niemiec Wilhelm II udzielił gazecie kontrowersyjnego wywiadu, który straszliwie pogorszył stosunki niemiecko-brytyjskie i wzmógł międzynarodowe napięcia prowadzące do pierwszej wojny światowej.

• W 1937 Daily Telegraph wchłonął The Morning Post, który wyznawał radykalnie konserwatywne poglądy i był sprzedawany głównie wśród emerytowanych oficerów wojskowych.

• Pierwotnie Lord Camrose wykupił The Morning Post z zamiarem wydawania jej obok Daily Telegraph, ale słabe wyniki sprzedaży wymogły na nim połączenie obu gazet.

• Przez kilka lat gazeta ukazywała się pod zmienionym tytułem The Daily Telegraph and Morning Post, jednak powrócono do oryginalnego The Daily Telegraph.

• Struktura własnościowa i najnowsza historia

• Właścicielem Daily Telegraph jest Press Holdings Limited, firma należąca do braci Barclayów. Do stycznia 2004 gazety spod znaku Telegraph były kontrolowane przez kanadyjskiego biznesmena Conrada Blacka. Do jego holdingu Hollinger Inc. należą także Chicago Sun-Times, Jerusalem Post i inne prawoskrętne tytuły jak tygodnik The Spectator wydawany przez konserwatywnego członka brytyjskiego parlamentu Borisa Johnsona.

• 18 stycznia 2004 roku Conrad Black został usunięty ze stanowiska prezesa zarządu Hollinger International po pojawiających się zarzutach o przekręty finansowe. Oprócz usunięcia ze stanowiska Black został także pozwany przez własną firmę. Tego samego dnia podano, że Barclayowie zgodzili się odkupić od Blacka koncern Hollinger Inc., umożliwiający kontrolowanie grupy The Telegraph.

• Barclayowie rozpoczęli procedurę przejmowania udziałów wyceniając firmę na 200 milionów funtów. Jednak próba sprzedaży grupy Hollingera przez Blacka została zablokowana przez SEC (Securities and Exchange Commission) do czasu zakończenia śledztwa w sprawie decyzji finansowych Blacka. Black wniósł kontr-ofertę, ale amerykański sędzia Leo Strine porozumiał się z zarządem Hollinger International i po raz kolejny zablokował sprzedaż udziałów bliźniakom Barclay. W niedzielę 7 marca 2004 bracia ogłosili, że rozpoczynają kolejną próbę przejęcia, tym razem jednak tylko Daily Telegraph i bliźniaczej edycji Sunday, zamiast całego koncernu.

• Obecny właściciel Daily Express - Richard Desmond, także był zainteresowany kupnem gazet, sprzedał nawet swoje udziały w kilku popularnych magazynach pornograficznych by zyskać środki na zakup grupy Telegraph. Desmond zrezygnował w marcu 2004, gdy cena osiągnęła poziom powyżej 600 milionów funtów.

• Przejęcie zakończono 17 czerwca 2004 roku na korzyść Barclayów. Bracia wykupili Hollingera, wraz z Telegraphem za około 665 milionów funtów.

• W okresie niejasnej sytuacji przejęcia gazety Sir David Barclay zasugerował, że Daily Telegraph może już więcej nie istnieć jako gazeta-matka partii konserwatywnej. W wywiadzie udzielonym Guardianowi powiedział jedynie, że "będziemy wspierać rząd wtedy, gdy będzie postępował słusznie."

• Sunday Times

• Tygodnik, 1,45 mln egz. Założony w 1822 roku, połączył się w 1967 r. z The Times. Ukochane dziecko R. Murdocha, jedno z najlepszych i najchętniej czytanych niedzielnych pism brytyjskich.

• 
  Observer

• Tygodnik, 440 tys. egz. Najstarsze pismo niedzielne (od 1791 r.), wspaniały przykład "angielskiej jakości".

• The Observer jest wielkoformatowym tygodnikiem ukazującym się co niedzielę.

• Zajmuję pozycję socjal-liberalno demokratyczną.

• Pierwszy numer gazety z 4 grudnia 1791 roku był pierwszą na świecie gazetą wychodzącą w niedziele.

• 
  Spectator

• Tygodnik, 60 tys. egz. Założony w 1828 r. konserwatywny przegląd wydarzeń politycznych, gospodarczych i kulturalnych.

• Według twórców Spectator jest najstarszym wciąż wydawanym magazynem w języku angielski.

• Obecnym naczelnym jest Boris Johnson

• Obecny publicysta Daily Telegraph

• Wice przewodniczący partii Torysów, minister kultury w gabinecie cieni.

• The Spectator należy do braci Barclay, właścicieli The Daily Telegraph.

• Wydawcą jest amerykanka Kimberly Fortier.

• Podobnie jak The Daily Telegraph, The Spectator ma przedpotopowy desing.

• Tygodnik stara się promować zacieśnianie więzi ze stanami zjednoczonymi, nawet kosztem stosunków z Unią Europejską. Spectator silnie popiera stronę Izraelską w konflikcie bliskowschodnim.

• 16 października tego roku The Spectator wzniecił silną poważną falę krytyki wobec coraz bardziej widocznego trendu ckliwego sentymentalizmu w odniesieniu do wcześniejszego morderstwa Kennetha Bigleya. Główną tezą oskarżenia wobec Brytyjczyków było to, że śmierć postaci takich jak Bigley, czy kilka lat wcześniej księżnej Diany bywa przesentymentalizowana tak przez media jak i przez społeczeństwo niepotrafiące przeciwstawić się innym mniej medialnym mordom. Podczas jednego z programów na BBC Paul Bigley, brat zabitego zakładnika powiedział do Johnsona naczelnego Spectatora, że jest „egocentrycznym, pompatycznym durniem” i że powinien „wynosić się z publicznego życia”

• 
  The Economist

• Tygodnik, 680,000 egz.

• Tematyka gospodarcza, sprawy społeczne, polityka, technologia i sztuka.

• Posiada ogromne wpływy w międzynarodowych środowiskach gospodarczych.

• The Economist jest wydawany przez The Economist Newspaper Limited w Londynie.

• Targetem tytułu są wysoko zarabiający przedstawiciele prestiżowej klasy wyższej.

• Głównym polem zainteresowań Economista jest światowa polityka i biznes, ale także nauka i technologia. Co dwa tygodnie tygodnik załącza dodatkową sekcję ze szczegółową analizę określonego pola biznesu.

• Artykuły bywają bardzo stronnicze i przesiąknięte opinią twórcy, jednak prawie nigdy nie są podpisane. To oznacza, że żadna konkretna osoba, ani osoby nie mogą być oznaczeni jako autorzy. Nawet nazwisko redaktora naczelnego (od 1993 roku Billa Emmotta) nie jest zamieszczone w numerze. Autorzy części numeru są ujawniani tylko w ściśle określonych sytuacjach: gdy znane osoby są proszone o udzielenie opinii, gdy dziennikarze Economista składają analizy, lub by podkreślić potencjalny konflikt interesów przy recenzjach książek. Nazwiska redaktorów i korespondentów mogą być wyszukane jedynie za pośrednictwem strony internetowej magazynu.

• Tygodnik ma swój firmowy styl ciasnego pisania, który znany jest z zamieszczania maksimum informacji w minimum tekstu. Jedną z cech, które łączą wszystkie artykuły jest wyciąganie wniosków z każdego artykułu. Żartuje się, że tak długo jak redaktorzy potrafią to robić tak długo ich polityczne, czy inne sympatie nie mają znaczenia.

• The Economist jest także znany za swój indeks Big Maca, który stosuje cenę hamburgera sprzedawanego przez McDonald's w różnych krajach jako nieformalny wskaźnik siły nabywczej w różnych krajach. Stworzenie czegoś takiego było ryzykownym, ale zaskakująco dokładnym posunięciem. W styczniu 2004 roku do projektu dołączyła sieciówka kawiarniana Starbucks ze swoim "indeksem dużej latte".

• Każda z rubryk z komentarzami jest poświęcona określonej dziedzinie zainteresowań. Nazwy działów odpowiadają tematyce:

• Bagehot (Kraj) - od nazwiska Waltera Bagehota, XIX-wiecznego konstytucjonalisty brytyjskiego i byłego naczelnego Economista.

• Charlemagne (Europa) - od Karola Wielkiego twórcy pierwotnej idei Unii Europejskiej.

• Lexington (Stany Zjednoczone) - od miasta w Massachusetts, miejsca rozpoczęcia amerykańskiej wojny o niepodległość.

• Buttonwood (finanse) - Od Buttonwood Tree gdzie gromadzili się pierwsi handlowcy z Wall Street.

• Światopogląd

• Gazeta pod względem socjalnym i gospodarczym wyznaje postawę socjalno-liberalną, lub tylko liberalną niechętną rządowej ingerencji w życie społeczne lub ekonomiczne.

• Magazyn popiera

• Małżeństwa homoseksualne

• Legalną prostytucję

• Legalizację miękkich narkotyków (marihuana)

• Zmniejszenie subsydiów rolniczych w rozwiniętych krajach

• Wojnę w Iraku z 2003 roku

• Członkostwo Turcji w Unii Europejskiej

• Odkrywanie kosmosu przez prywatne firmy (SpaceShipOne) a nie przez NASA, czy ESA.

• Bardziej rygorystyczne przepisy dotyczące posiadania broni w Stanach Zjednoczonych.

• Jak wiele innych gazet The Economist okazjonalnie przeznacza swoje strony kampaniom na rzecz określonych kandydatów. W przeszłości magazyn popierał m.in.:

• Billa Clintona (Demokrata - wybory prezydenckie USA 1992)

• Boba Dole'a (Republikanin - wybory prezydenckie USA 1996)

• Partię konserwatywną pod przewodnictwem Johna Majora (wybory powszechne WB 1997)

• „Laburzyści na to nie zasługują”

• George W. Busha (Republikanin - wybory prezydenckie USA 2000)

• Po odpadnięciu Johna McCaina w prawyborach.

• Michaela Bloomberga (Republikanin - Nowojorskie wybory burmistrza miasta 2001)

• Partię pracy pod przewodnictwem Tony Blaira (wybory powszechne UK 2001)

• “Głosuj konserwatywnie”

• Arnolda Schwarzeneggera (Republikanin - wybory uzupełniające na gubernatora Kalifornii 2003)

• Johna Kerry'ego (Demokrata - wybory prezydenckie USA 2004)

• „Niekompetentny [George W. Bush], czy nieprzygotowany [John Kerry]?”

• Biznes

• Nakład gazety to około 943,721 egzemplarzy (czerwiec 2004)

• Niewiele poniżej połowy czytelników jest w Ameryce Północnej. 21% na kontynencie europejskim, 16% w Wielkiej Brytanii, a 11% w Azji

• Tygodnik należy do The Economist Group. Połowa udziałów w konsorcjum należy do prywatnych właścicieli, druga część należy do The Pearson Group.

• Obroty w 2002 osiągnęły 227 milionów funtów. Co przyniosło 15 milionów zysku. To o 6 milionów mniej niż rok wcześniej i aż 17 w porównaniu z 1998. Spowodowane to było recesją na rynku reklamowym.

• W lipcu tego roku redakcja Economista wprowadziło doroczny lajfstajlowy magazyn nazwany Intelligent Life.

Załącznik:

1. Wywiad z Cesarzem Niemiec Wilhelmem II z 29 października 1908r w odniesieniu do działu na temat Daily Telegraph

Źródła:

1. Informacje własne i bieżące, oraz własne materiały archiwalne

2. Wikipedia - http://wikipedia.org

3. European Journalism Center - http://www.njc.nl

4. European Journalism Training Association - http://www.ejta.nl

5. European Journalism Observatory - http://ejo.ch/index_en.html

6. Journalism UK - http://www.journalismuk.co.uk

7. Materiały własne Centre Universitaire d'Enseignement du Journalisme

8. http://www.lib.byu.edu/~rdh/wwi/1914m/dailytel.html

9. Strony internetowe poszczególnych tytułów

---