PRAWA CZŁOWIEKA
Idea praw człowieka kształtowała się długo w ciągu wieków w filozoficznych i teologicznych koncepcjach prawa naturalnego, formułowana była w różnych deklaracjach i aktach normatywnych. Pewne elementy odnajdujemy w Starym Testamencie, np. prawo do ochrony życia, wypoczynku, dobrego imienia, własności, sprawiedliwego procesu sądowego. W pewnym zakresie prawa te gwarantowane były w Magna Charta Libertatum (1215), Habeas Corpus Act (1679) i Bill of Rights (1689) w Anglii oraz w słynnym Neminem captivabimus, nisi iure victum (1433) w Polsce. Szczególne zainteresowanie prawami człowieka wy stąpiło w epoce Oświecenia. W Ameryce Północnej ogłoszono: Bill of Rights stanu Wirginia (12 VI 1776), Bill of Rights of Independence (4 VII 1776); Declaration des Droits de I'Homme et du Citoyen (26 VIII 1789) we Francji. Po II wojnie światowej ogłoszono 75 dokumentów uniwersalnych i regionalnych posiadających moc prawną i liczne deklaracje, Najważniejsze z nich to: Powszechna Deklaracja Praw Człowieka (1948), Pakt Praw Obywatelskich i Politycznych oraz Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych (1966), Europejska Konwencja Praw Człowieka (1950), Europejska Karta Społeczna (1961), Amerykańska Konwencja Praw Człowieka (1969), Afrykańska Karta Praw Człowieka i Narodów (1981).
Znaczącymi dokumentami Kościoła katolickiego, w których formułowane są prawa człowieka to: Leona XIII Rerum novarum ( 1891 ); Piusa XI Quadragesimo anno (1931); Orędzie Radiowe na Boże Narodzenie (1942) Piusa XII; Pacem in tenis (1963) Jana XXIII; Gaudium et spes i Dignitatis humanae (1965) Soboru Watykańskiego II; Dokument Stolicy Apostolskiej o wolności religijnej (1980); Laborem exercens (1981); Sotticitudo rei socialis (1987); Centesimus annus (1991) Jana Pawła II; Kościół i prawa człowieka, dokument Papieskiej Komisji Iustitia et Pax (1975).
W pojęciu praw człowieka zawarte są trzy elementy: ich podstawa, treść i ochrona. Według szkoły pozytywizmu prawnego podstawą praw człowieka są akty prawne - konstytucje uchwalone przez władzę państwową i konwencje międzyna-rodowe ogłoszone przy zgodzie państw. W szkole prawa naturalnego zarysowały się dwie orientacje - pierwsza uznaje za podstawę praw człowieka prawo naturalne, druga zaś godność osoby ludzkiej. W nauce społecznej Kościoła od Jana XXIII za podstawę uznaje się godność osoby ludzkiej. Na tym stanowisku stoi także ONZ. Prawa człowieka uznawane są za prawa naturalne (wrodzone), powszechne i nieutracalne.
Biorąc pod uwagę treść, wielu autorów wymienia trzy grupy praw człowieka: wolnościowe, społeczne i solidarnościowe. Często podział ten uzasadnia się historycznie i mówi się o pierwszej, drugiej i trzeciej generacji praw człowieka. W nauce Kościoła prawa wolnościowe łączy się zawsze z takimi wartościami, jak dobro osoby ludzkiej, dobro wspólne i prawda. Od Jana XXIII (PT) nastąpiło przejście od przedmiotowego do podmiotowego ujmowania prawa do wolności sumienia i wyznania - nie prawdzie, lecz osobie ludzkiej przysługuje prawo do przyjmowania i wyznawania jej prywatnie i publicznie. Spośród praw społecznych w nauce społecznej Kościoła najczęściej wymieniane są następujące prawa: do pracy, sprawiedliwej płacy, własności, wypoczynku, opieki lekarskiej, mieszkania, stowarzyszania się. Jan Paweł II idąc za Pawłem VI, wyeksponował prawo do rozwoju integralnego osoby ludzkiej i prawo narodów do rozwoju. Uznawanie i realizację tego prawa uznaje za ważny czynnik rozwoju narodów. W nauce społecznej Kościoła prawa człowieka ujmowane są integralnie, wskazuje się, że są one współzależne. Za ich jednością przemawia ich podstawa - godność osoby ludzkiej, która jest niepodzielna. Każdemu uprawnieniu odpowiadają obowiązki, które posiadają wymiar osobowy i społeczny. Osobowy, gdyż na samym uprawnionym spoczywa obowiązek; społeczny, gdyż na innych osobach, grupach pośrednich, władzy państwowej spoczywa obowiązek uznawania i poszanowania praw przysługujących jednostkom. Prawa człowieka określają relacje nie tylko między jednostkami a władzą państwową, ale także między samymi jednostkami.
Istnieje prawna i pozaprawna ochrona praw człowieka. Prawna ma wymiar: a) wewnątrzpaństwowy - ochrona przez konstytucję i inne akty prawne; b) międzynarodowy - przez konwencje międzynarodowe. Ta ostatnia forma ochrony ma trzy aspekty: merytoryczny - ochrona dotyczy wszystkich praw; personalny - ochroną objęci są wszyscy ludzie; terytorialny - obejmuje swym działaniem obszar całej kuli ziemskiej. Ochrona pozaprawna dokonuje się przez wychowanie, opinię społeczną, upowszechnianie znajomości praw człowieka, humanistyczną strukturę przedsiębiorstwa, ustrój demokratyczny, rozwój moralny, społeczno-gospodarczy i kulturalny. Kościół popiera i broni praw człowieka przez nauczanie, wychowanie i praktyczną działalność (np. charytatywną, oświatową, dyplomatyczną).