Stary człowiek tracący nadzieję? Zakamuflowane wołanie o pomoc? Nie miałem nastroju bawić się w zgadywanki. Przejrzałem kilka historii choroby, ale nie mogłem się skupić, l do domu, natknąłem się na Gladys.

— Cieszę się, że pana złapałam, doktorze. Dennis — szeryf
czeka przy telefonie.

Podniosłem słuchawkę aparatu we frontowym pokoju.

— Doktor Delaware.

Głucha cisza, a potem trzask i głosy w tle. Naj donośniej szy należał dn wydającego polecenia Dennisa.

• Jestem tu, szeryfie — powiedziałem.

• Przekazano mi, że ma pan do mnie jakąś sprawę.

• Chciałbym przyjechać do miasta i porozmawiać z Benem.
  Cisza.

• Po co?

• Żeby mu udzielić moralnego wsparcia. Prosił mnie o to doktor
  Moreland. Wiem, że żądam zbyt wiele...

• Bez żartów.

• A więc zgoda?

• Pan nie ma na to ochoty, prawda?

• Nie chcę się wtrącać w te sprawy — odparłem. — Kiedy będziemy
  mogli opuścić posiadłość?

• Jak tylko wszystko się wyjaśni.

• Robin i ja mamy rezerwację na łódź, która odpływa za pięć dni. Nic
  będziemy mieli trudności?

• Nie mogę niczego obiecać. Zanim nie znajdziemy winnego, nikt nic
  będzie mógł opuścić wyspy.

— Czy to dotyczy również marynarzy z bazy?
Milczał. Hałasy w tle nie ustawały.

• Może faktycznie powinien pan przyjść tutaj i porozmawiać z Benem.
  Zachowuje się jak wariat. A nie chciałbym, żeby oskarżono mnie o brak
  właściwej opieki.

• Nie jestem doktorem medycyny.

• To kim pan jest?

• Doktorem psychologii.

• Prawie to samo. Niech go pan zbada.

• Pam jest doktorem medycyny. ^

• Nie jest lekarzem od głowy. I cóż, już się pan wycofuje?

• Obawia się pan, że Ben targnie się na swoje życie?
  Znowu cisza.

• Powiedzmy, że nie lubię, kiedy aresztanci zachowują się w taki

• A co on robi?

• Nic. W tym właśnie rzecz. Nie rusza się, nie odzywa, nie je. Na*^e

178

rac--

przyszła do niego żona. Jakby jej nie rozpoznawał. Zdaje się, że

to katatonią.

Czy ręce i nogi ma jak z wosku? Takie miękkie? Czy stoi, gdy się go postawi?

Mię próbowałem. Nie chcę, by ktoś nas oskarżył o brutalność, mu do celi tacę z jedzeniem i pilnujemy, żeby miał dosyć papieru

. Do przyjazdu adwokata staram się nie naruszać jego praw. Kiedy przyjedzie?

_- przyślą adwokata z Guam, baza w Stanton wyraziła zgodę na jego y_owanie. Mam nadzieję, że za kilka dni. Proszę się nie rozłączać. — Wydał jtó polecenie i wrócił do telefonu. — To jak? Przyjeżdża pan, czy nie? Si tak, przyślę po pana samochód, który po rozmowie z Benem odwiezie njna z powrotem. Jeżeli nie, też nie będę miał pretensji.

• Niech pan przyśle samochód — powiedziałem. — Kiedy mam się go
  spodziewać.

• Jak tylko znajdę kogoś wolnego.

• Dziękuję. I do zobaczenia.

• Niech mi pan nie dziękuje. Nie robię tego dla pana. Ani dla niego.

Przyjechał osobiście, godzinę po naszej rozmowie. Twarz przesłaniały mu okulary przeciwsłoneczne.

Kiedy wyszedłem z domu, spojrzał na gargulce na dachu i skrzywił się, jakby naśladował ich grymas. Wsiadłem do samochodu i ruszyliśmy. Objechaliśmy fontannę i wydostaliśmy się przez bramę. Dennis gwałtownie zmieniał biegi i ostro hamował. Do deski rozdzielczej przymocowany był pistolet. Laurem głową niemal sięgał dachu. Widać było, że jest mu niewygodnie.

Kiedy opuściliśmy teren posiadłości, powiedział:

• Daję panu godzinę. Prawdopodobnie i tak jest to dużo, bo on nadal
  zachowuje się jak posąg.

• Sądzi pan, że udaje?

• To pan jest ekspertem. — Na zakręcie przerzucił biegi. Ręce miał
  brązowe, umięśnione, pokryte żyłami.

• Powiedział mi, że razem wychowywaliście się.

. — Był o kilka lat starszy ode mnie — odparł Dennis — ale trzymaliśmy ^S1? razem. Był słaby, więc go broniłem.

— Przed kim?

. — Dzieciaki naśmiewały się z niego. Pochodził z pijackiej rodziny. Nie *ł o siebie. Nie czesał włosów, nie lubił się myć. Potem zmienił się nie do P°znania. — Wystawił głowę przez okno i splunął.

~— Kiedy zamieszkał u Morelanda?

~- Nagle zaczął się inaczej wyrażać, bez przerwy się uczył, zamawiał

179

---