Wypadki w 1999 roku

    Z raportu przygotowanego przez Policję wynika, iż nieco wzrosło bezpieczeństwo na naszych drogach. W stosunku do roku poprzedniego, w roku 1999 miało miejsce o 6 749 wypadków mniej. Zmniejszyła się również liczba zabitych i rannych.
    Najmniej wypadków odnotowano w lutym, najwięcej w lipcu, sierpniu i październiku. Rytm wypadków w rozbiciu na miesiące był podobny w roku 1998. Należy również zauważyć, iż liczba zabitych była w 1999 roku proporcjonalna do liczby wypadków, czego nie można powiedzieć o liczbie rannych.
    Analizując występowanie wypadków drogowych w zależności od dnia tygodnia, stwierdzono, że ich nasilenie następuje pod koniec tygodnia, zwłaszcza w piątki. Weekendy pociągają za sobą także najwięcej ofiar. W 1999 roku w piątki w 8865 wypadkach zginęło 1067 osób, w soboty zaistniało 8828 wypadków które pociągnęły za sobą 1089 ofiar śmiertelnych, niedziele to 7281 wypadków i 1039 osób ofiar.
    W ciągu dnia najniebezpieczniejsze okazały się godziny od 15 do 20, a szczególnie 17:00 - 18:00 czyli okres szczytu komunikacyjnego związanego z powrotami do domu z pracy. W godzinach tych miało miejsce 19587 wypadków. Najmniej wypadków (3210) odnotowano w godzinach nocnych pomiędzy północą a godziną piątą rano.
     Na naszych drogach najczęściej dochodziło do zderzenia pojazdów w ruchu. Prawie równie często zdarzało się najechanie na pieszego. Inne rodzaje kolizji znacznie rzadziej były powodem wypadków, przyniosły także mniej ofiar. Wystarczy nadmienić, iż w wyniku zderzenia się pojazdów w ruchu rannych zostało ponad 49% ogółu rannych (we wszystkich wypadkach) a w efekcie najechania na pieszego 28,85% ogółu rannych. Podobnie zderzenie pojazdów było powodem ponad 43% wypadków śmiertelnych, najechanie na pieszego 36%.
     Najwięcej wypadków spowodowali kierujący pojazdami, znacznie mniej piesi. Poważnym problemem zagrażającym bezpieczeństwu na polskich drogach jest alkohol - pijane osoby spowodowały blisko 8000 kolizji, w których zginęło 1465 osób.
     Ponownie brawura kierowców, przejawiająca się w niedostosowaniu prędkości, stała się przyczyną największej liczby wypadków spowodowanych przez kierujących pojazdami. W zdarzeniach tych ucierpiało prawie 18000 osób a 1976 już nie wróciło do domów. Wiele kolizji było bezpośrednią konsekwencją nie udzielenia pierwszeństwa przejazdu. Kilka tysięcy ofiar pochłonęły nieprawidłowo wykonywane manewry na drodze jak wymijanie, wyprzedzanie, skręcanie. Wielokrotnie przyczyną śmierci było zmęczenie kierowcy.
     Piesi spowodowali znacznie mniej wypadków niż kierowcy, jednak wynikiem tych zdarzeń była stosunkowo większa liczba osób zabitych.
     Nieostrożne wejście na jezdnię było przyczyną ok.59% wszystkich wypadków spowodowanych przez pieszych i pochłonęło 815 osób. Ze statystyk wynika, iż piesi często wbiegając na jezdnię (zwłaszcza dzieci) lub też przebiegając przez jezdnię (np. w niedozwolonych miejscach) doprowadzali do kolizji.
     Ponieważ w wypadkach spowodowanych przez pieszych przeważnie cierpią oni sami, patrząc na podane w tabeli statystyki rannych i zabitych można stwierdzić, iż w większości kolizji ucierpiał właśnie pieszy.
     Znacznie rzadziej policja wyjeżdżała do wypadków spowodowanych przez pasażerów. Najczęstszą przyczyną takich wypadków było wypadnięcie pasażera - głównie w wyniku nietrzeźwości. Niesprawność samochodu także stosunkowo rzadko doprowadzała do kolizji.
     W 1999 prawdziwą plagą na polskich drogach była jazda "po kieliszku". O połowę rzadziej sprawcą wypadków byli pijani piesi. Patrząc na statystyki nie można oprzeć się zasadności rozpętanej w bieżącym roku akcji przeciwko pijanym uczestnikom ruchu. Pijani kierowcy stanowili 12,5% ogółu kierowców, którzy z własnej winy doprowadzili do wypadku. W porównaniu do trzeźwych, prowadzących pojazdy, spowodowali oni więcej zdarzeń śmiertelnych.
     Do najczęściej popełnianych przez nietrzeźwych kierowców błędów należało niedostosowanie prędkości, nie udzielenie pierwszeństwa i ograniczenie sprawności motorycznej.
     Na koniec spójrzmy na to jak zachowywali się na drodze Ci, którzy bezpieczeństwa pilnują.

Statystyka - Stan bezpieczeństwa w ruchu drogowym w Polsce w 1999 roku 
Zespół Prasowy Komendy Głównej Policji
przy wykorzystywaniu materiałów wymagane jest podanie źródła

Liczba wypadków w 1998 roku 

 Liczba wypadków w 1999 roku

W okresie od stycznia do grudnia 1999 roku odnotowano 55.106 wypadków drogowych. W porównaniu z rokiem 1998 kiedy to wydarzyło się 61.855 wypadków, liczba ta spadła o 6.749. Zmniejszyła się również liczba osób poszkodowanych w tych wypadkach z 7.080 zabitych w 1998 roku do 6.730 w roku 1999 oraz analogicznie z 77.560 do 68.449 rannych.

 Rytm wypadków drogowych w 1999 roku.

W okresie od stycznia do grudnia ubiegłego roku najwięcej wypadków zaistniało w lipcu, sierpniu i październiku, najmniejszą liczbę wypadków odnotowano w lutym. Rytm wypadków w rozbiciu na poszczególne miesiące jest podobny jak w roku 1998.

Analizując występowanie wypadków drogowych w zależności od dnia tygodnia, stwierdzono, że ich nasilenie następuje pod koniec tygodnia, zwłaszcza w piątki. Weekendy pociągają za sobą także najwięcej ofiar. W 1999 roku w piątki w 8.865 wypadkach zginęło 1.067 osób, w soboty zaistniało 8.828 wypadków które pociągnęły za sobą 1.089 ofiar śmiertelnych, niedziele to 7.281 wypadków w których zginęło 1.039 osób.

W ciągu dnia najniebezpieczniejsze są godziny od 15 do 20, a szczególnie 17.00 - 18.00 czyli w okresie szczytu komunikacyjnego związanego z powrotami do domu po pracy. W godzinach tych (15.00-10.00) miało miejsce 19.587 wypadków. Najmniej wypadków (3.210) odnotowano w godzinach nocnych pomiędzy północą a godziną piątą rano.

     Wypadki drogowe i ich skutki w rozbiciu na poszczególne miesiące, oraz porównanie z rokiem 1998.

Miesiące	Wypadki		Zabici		Ranni
		1999	1998	1999	1998	1999	1998
Styczeń	3.953	4.954	548	635	4.825	5.962
Luty	2.951	3.673	362	423	3.585	4.441
Marzec	3.548	4.471	467	483	4.242	5.568
Kwiecień	4.172	4.984	492	501	5.160	6.238
Maj	4.992	5.906	504	562	6.316	7.557
Czerwiec	5.003	6.254	531	629	6.447	8.059
Lipiec	5.454	6.064	654	639	7.298	8.007
Sierpień	5.128	6.318	654	705	6.682	8.440
Wrzesień	5.077	5.141	654	651	6.144	6.304
Październik	5.627	5.862	764	782	6.768	7.072
Listopad	4.233	4.254	512	576	5.042	5.031
Grudzień	4.968	3.974	588	494	5.940	4.881

   Tendencja wypadków w 1999 roku

Miesiące	Wypadki		Zabici		Ranni
		1999	1998=100%	1999	1998=100%	1999	1998=100%
Styczeń	3.953	79,79	548	86,30	4.825	80,93
Luty	2.951	80,34	362	85,58	3.585	80,73
Marzec	3.548	79,36	467	96,69	4.242	76,19
Kwiecień	4.172	83,71	492	98,20	5.160	82,72
Maj	4.992	84,52	504	89,68	6.316	83,58
Czerwiec	5.003	80,00	531	84,42	6.447	80,00
Lipiec	5.454	89,94	654	102,35	7.298	91,15
Sierpień	5.128	81,16	654	92,77	6.682	79,17
Wrzesień	5.077	98,76	654	100,46	6.144	97,46
Październik	5.627	95,99	765	97,7	6.768	95,70
Listopad	4.233	99,51	512	88,89	5.042	100,22
Grudzień	4.968	125,01	588	119,03	5.940	121,70
OGÓŁEM	55.106	89,09	6.730	95,06	68.449	88,28

Rodzaje wypadków.

Najczęstszym rodzajem wypadku było zderzenie się pojazdów w ruchu, w 1999 roku takich zdarzeń było 23.451, co stanowi 42,6% wszystkich wypadków. Zdarzenia te pociągnęły za sobą również najwięcej ofiar, w ich wyniku śmierć poniosło 2.585 osób (38,3% ogółu zabitych) a 33.594 (49 % wszystkich) zostało rannych.

 Wypadki drogowe według rodzaju zdarzenia i ich skutki.

Rodzaj zdarzenia		Wypadki	Zabici	Ranni
Zderzenie się pojazdów w ruchu		23.451	2.585	33.594
Najechanie na	Pieszego	20.626	2.446	19.527
		Unieruchomiony pojazd	749	72	976
		Drzewo, słup, inny obiekt drogowy	5.872	1.185	8.404
		Zaporę kolejową	7	1	10
		Dziurę, wybój, garb	75	7	88
		Zwierzę	84	9	110
Wywrócenie się pojazdu		2.366	234	3.429
Wypadek z pasażerem		1.274	137	1.537

 
Sprawcy wypadków drogowych. Kierujący pojazdami.

Większość wypadków spowodowali kierujący pojazdami, w 1999 roku byli oni sprawcami 42.025 wypadków (co daje 76,3% ogółu), w wyniku tych zdarzeń śmierć poniosły 4.984 osoby a 56.276 zostało rannych. Głównymi przyczynami wypadków było: niedostosowanie prędkości do warunków ruchu (12.154 wypadki), nieprzestrzeganie pierwszeństwa przejazdu (9.476 wypadków), a także nieprawidłowe wykonywanie takich manewrów jak: wyprzedzanie, omijanie, wymijanie (5.179 wypadków).

Przyczyny wypadków spowodowanych przez kierujących.

Przyczyny wypadku		Wypadki	Zabici	Ranni
Niedostosowanie prędkości do warunków ruchu		12 154	1 976	17 992
Nie udzielenie pierwszeństwa przejazdu		9 476	597	12 956
Nieprawidłowe	Wyprzedzanie	3 161	463	4 551
		Omijanie	1 200	135	1 338
		Wymijanie	818	127	1 103
		Przejeżdżanie przejść dla pieszych	3 781	219	3 865
		Skręcanie	1 784	111	2 172
		Zatrzymywanie postój pojazdu	54	3	68
		Cofanie	625	21	638
Jazda po niewłaściwej stronie drogi		1 630	323	2 423
Wjazd przy czerwonym świetle		525	23	707
Nieprzestrzeganie innych znaków i sygnałów		112	18	153
Niezachowanie bezpiecznej odległości między pojazdami		1 605	61	2 199
Gwałtowne hamowanie		113	10	145
Jazda bez wymaganego oświetlenia		197	48	212
Zmęczenie, zaśnięcie		521	123	784
Ograniczenie sprawności motorycznej		726	103	941

Sprawcy wypadków. Piesi.

     Kolejną grupą sprawców wypadków drogowych są piesi, 1999 roku spowodowali oni 11.440 wypadków, wynikiem tych zdarzeń była śmierć 1.465 osób i rany odniesione przez 10.385 uczestników ruchu. Najczęstszą przyczyną było nieostrożne wejście na jezdnię - 6.784 wypadków, (tj. ok.59% wszystkich wypadków spowodowanych przez pieszych), następnie nieprawidłowe przekraczanie jezdni - 1.354 wypadki oraz przekraczanie jezdni w miejscu niedozwolonym 876 wypadków. W przeważającej większości ofiarami śmiertelnymi w tego typu wypadkach są, właśnie piesi.

Przyczyny wypadków spowodowanych przez pieszych.

Przyczyny wypadków		Wypadki	Zabici	Ranni
Stanie na jezdni, leżenie		429	185	258
Chodzenie nieprawidłową stroną jezdni		416	115	331
Wejście na jezdnie przy czerwonym świetle		579	34	563
Nieostrożne wejście na jezdnię	Przed jadącym pojazdem	5.623	726	5.100
		Zza pojazdu, przeszkody	1.161	89	1.111
	Nieprawidłowe przekraczanie jezdni	Zatrzymywanie, cofanie	93	10	87
		Przebieganie	1.261	96	1.191
Przekraczanie jezdni w miejscu niedozwolonym		876	119	802
Chodzenie po torowisku		24	9	15
Wskakiwanie do pojazdu w ruchu		25	3	24
Dzieci do lat 7	Zabawa na jezdni	35	7	32
		Wtargnięcie na jezdnię	666	30	648

Sprawcy wypadków. Pasażerowie.

Najmniej liczną grupą sprawców wypadków są pasażerowie. Od stycznia do grudnia 1999 roku spowodowali oni 143 wypadki, pociągnęły one za sobą 14 ofiar śmiertelnych i rany odniesione przez 142 osoby. Najczęstszym rodzajem wypadków w tej kategorii jest wypadnięcie pasażera a główną przyczyną jest nietrzeźwość pasażera.

Niesprawność techniczna pojazdu jako przyczyna wypadku.

Z powodu niesprawności technicznej pojazdu w 1999 roku zaistniało 27 wypadków. Śmierć w ich wyniku poniosła 1 osoba a 38 odniosło obrażenia.

 Nietrzeźwi sprawcy wypadków drogowych.

Elementem który w dalszym ciągu ma ogromny wpływ na bezpieczeństwo na drogach jest alkohol. Nietrzeźwi uczestnicy ruchu spowodowali w okresie od stycznia do grudnia ubiegłego roku 7.944 wypadków.

 Tabela przedstawia liczbę wypadków i ich skutki spowodowanych przez nietrzeźwych uczestników ruchu.

Nietrzeźwość uczestników zdarzenia	Wypadki	Zabici	Ranni
Z winy kierującego	5.259	777	6.988
Z winy pieszego	2.672	332	2.453
Z winy pasażera	32	5	30
Z innych przyczyn	96	24	98
Współwina uczestników ruchu	85	24	70

     
    Najliczniejszą grupę nietrzeźwych sprawców wypadków stanowią kierowcy. W odniesieniu do ogólnej liczby wypadków spowodowanych przez kierujących pojazdami w analizowanym okresie, nietrzeźwi stanowili około 12,5%.

 Główne przyczyny wypadków spowodowanych przez nietrzeźwych kierowców w 1999 roku.

Przyczyny wypadku		Wypadki	Zabici	Ranni
Niedostosowanie prędkości do warunków ruchu		2.022	363	3.022
Nieudzielenie pierwszeństwa przejazdu		542	50	744
Nieprawidłowe	Wyprzedzanie	221	43	325
		Omijanie	163	14	197
		Wymijanie	131	19	175
Jazda po niewłaściwej stronie drogi		398	69	588
Ograniczenie sprawności motorycznej		655	90	858

Udział cudzoziemców w wypadkach drogowych.

W 1999 roku cudzoziemcy uczestniczyli w 1.961 wypadkach drogowych, ich skutkiem była śmierć 419 osób i rany odniesione przez 2.881 uczestników ruchu.

Sieć kolejowa

Sieć kolejowa składa się z linii kolejowych funkcjonujących na obszarze całego kraju.
Linia kolejowa jest więc częścią składową sieci kolejowej. Linia kolejowa składa się z jednego, dwóch lub kilku torów kolejowych łączących węzłowe stacje kolejowe (bądź stacje końcowe), posiadający własną kilometrację, numer i nazwę.
Elementami składowymi linii kolejowej są wyliczane wedlug coraz to mniejszych jej fragmentów: odcinki, szlaki oraz odstępy.
Odcinkiem nazywa się część linii kolejowej stanowiącą dwa, trzy lub więcej kolejnych szlaków. Na przykład linia Warszawa - Lublin składa się z odcinków: Warszawa - Pilawa, Pilawa - Dęblin oraz Dęblin - Lublin.
Szlakiem nazywa się tę część linii kolejowej, która jest zawarta między dwoma sąsiednimi posterunkami zapowiadawczymi lub między ostatnim posterunkiem zapowiadawczym a końcowym punktem linii bez posterunku zapowiadawczego. Granicę między szlakiem a posterunkiem zapowiadawczym (stacją, mijanką bądź posterunkiem odgałęźnym) stanowi zasadniczo semafor wjazdowy. Szlaki przyległe do posterunku odgałęźnego mają osobne nazwy.
Odstępem nazywa się część toru szlakowego między semaforami odstępowymi lub semaforem odstępowym i wjazdowym oraz między semaforem wyjazdowym i odstępowym.
Łącznicą szlakową nazywa się tor łączący dwie linie kolejowe z ominięciem stacji węzłowej, natomiast łącznicą stacyjną albo torem łącznicowym nazywa się tor przeznaczony do ominięcia grupy torów w obrębie stacji.
Podstawowe kryteria eksploatacyjne do zakwalifikowania linii kolejowej do określonej kategorii.

Określenie linii
kolejowej

Kategoria linii

Prędkość maksymalna
[km/h]

Obciążenie roczne
[mln ton brutto]

Linia magistralna

0

120 do 160

25 i powyżej

Linia pierwszorzędna

1

80 do 120

10 do 25

Linia drugorzędna

2

60 do 80

3 do 10

Linia znaczenia miejscowego

3

do 60

do 3

Punkty początkowe i końcowe linii kolejowych

Każda linia kolejowa ma wzyznaczony przez Ministerstwo Transportu punkt początkowy i punkt końcowy. Na wykresach ruchu pociągów punkt początkowy linii lub odcinka znajduje się w górnej części wykresu, a końcowy w dolnej. Dla linii rozpoczynających się w Warszawie punktem początkowym jest Warszawa. Dla pozostałeych linii Ministerstwo wyznacza na ogół jako punkt początkowy ten z dwóch możliwych punktów linii, który znajduje się bliżej Warszawy.
Ustalenie punktu początkowego pozwala na linii jednotorowej ustalić kierunek uprzywilejowany, którym jest kierunek nieparzysty, czyli kierunek jazdy wzdłuż linii od punktu początkowego do punktu końcowego. Przeciwieństwem kieruku nieparzystego jest kierunek parzysty, czyli kierunek jazdy od punktu końcowego do punktu początkowego. Ustalenie to ma ważne znaczenie w razie całkowitej przerwy łączności, gdyż w kierunku uprzywilejowanym na posterunek zapowiadawczy można - po spełnieniu określonych warunków bezpieczeństwa ruchu - wyprawić pierwszy pociąg dla nawiązania porozumienia pisemnego z sąsiednim posterunkiem zapowiadawczym.
Na linii dwutorowej rozróżnia się tor właściwy - w Polsce jest nim zawsze tor prawy dla ady w określonym kierunku ruchu, tor sąsiedni nazywa się torem niewłaściwym - jest nim tor lewy dla jazdy w określonym kierunku ruchu.

Numeracja torów

Numeracja torów głownych na szlaku i na stacji, jak również oznaczenie sygnalizatorów oraz numeracja zwrotnic, wykolejnic i rygli jest uzależniona od ustalenia punktu początkowego linii. Tory szlakowe oznacza się liczbami zwykłymi np. tor nr 1, tor sąsiedni nazywa się torem niewłaściwym - jest nim tor nr 2.
Tory szlakowe na linii dwutorowej oznacza się:

• tor 1 - jest nim tor prawy dla kierunku nieparzystego, czyli dla jazdy od punktu początkowego do punktu końcowego

• tor 2 - jest nim tor lewy dla kierunku nieparzystego, czyli dla jazdy od punktu początkowego do punktu końcowego

Dział DROGI KOLEJOWE zawiera opis zagadnień związanych infrastrukturą drogową. Mozna przyjrzeć się logicznemu podziałowi sieci kolejowej, jak również zapoznać się z zagadnieniami technicznymi dotyczącymi bezpośrednio nawierzchni kolejowej, sieci trakcyjnej oraz budowli typu tunele i mosty.

Sieć kolejowa tutaj można znaleźć objaśnienia dotyczące podziału sieci kolejowej na linie, odcinki, szlaki i odstępy. Znajduje się tutaj generalny podział linii kolejowych ze względu na charakterystykę techniczną.

Nawierzchnia kolejowa strony zawierają podstawowe wiadomości techniczne na temat nawierzchni kolejowej, szyn, rozjazdów oraz podkładów i podsypki.

Podtorze i obiekty inżynierskie wszelkie wiadomości na temat podtorza, skrajni oraz budowli typu tunele, mosty i przejazdy kolejowe. Strona zawiera także spis tuneli w Polsce a także dane na temat większych mostów kolejowych.

Siec trakcyjna strony zwierają podstawowe wiadomości techniczne na temat sieci trakcyjnej a także chronologiczne zestawienie zelektyfikowanych linii kolejowych.

 EKOLOGIA

Stosowanie paliwa gazowego w porównaniu z benzynowym powoduje zdecydowanie niższy poziom emisji toksycznych substancji do atmosfery. Redukcja zanieczyszczeń może sięgać około:

• 60% w przypadku tlenku węgla,

• 50% w przypadku węglowodorów i tlenku azotu,

• 10% w przypadku dwutlenku węgla.

Wzrost zanieczyszczenia atmosfery oraz degradacja środowiska naturalnego spowodowały konieczność limitowania zawartości składników toksycznych spalin samochodowych, tzn. że ich ilość nie może przekraczać granicznych wartości określonych przepisami. Zgodnie z obowiązującą od 2000 r. normą EURO 3 limity te kształtują się następująco:

• zawartość (CO) - 2,3 g/km,

• zawartość (HC) - 0,15 g/km,

• zawartość (NOx) - 0,15 g/km.

W przewidywanej do wprowadzenia w 2005 r. normie EURO 4 proponowane jest dalsze ograniczenie emisji tych składników do wartości:

• (CO) - 1,0 g/km,

• (HC) - 0,1 g/km,

• (NOx) - 0,08 g/km.

W tej sytuacji zrozumiałe jest zainteresowanie producentów samochodów alternatywnymi źródłami energii, które umożliwiają spełnienie tych wymagań.

Poszukiwanie paliw alternatywnych, które mogłyby być zastosowane na skalę przemysłową związane jest nie tylko z działaniami proekologicznymi, ale także ze świadomością powolnego wyczerpywania się źródeł ropy naftowej. Paliwem alternatywnym dla benzyn i olei napędowych może być więc każde paliwo o podobnej wartości opałowej, niższej emisji składników toksycznych spalin oraz konkurencyjnej cenie. Te warunki spełniają w chwili obecnej tylko niektóre z paliw gazowych. Ich udział w ogólnym bilansie energetycznym nie jest jeszcze zbyt znaczący, ale systematycznie wzrasta. W chwili obecnej najbardziej popularnym paliwem gazowym jest płynny propan-butan (LPG), stosowany do napędu silników ZI, alternatywnie z benzyną lub zastępujący olej napędowy w silnikach gazowych. Popularność LPG wynika z jego ceny, relatywnie niskich kosztów aparatury zasilającej i infrastruktury.

Porównanie emisji składników toksycznych spalin pojazdów samochodowych zasilanych paliwami bazowymi i paliwami gazowymi

O toksyczności spalin emitowanych do otoczenia przez pojazd samochodowy decyduje jego układ zasilania bazowego (gaźnikowy, wtrysk jedno lub wielopunktowy, elektroniczna kontrola składu mieszanki, dopalanie katalityczne), rodzaj paliwa (benzyna, olej napędowy), rodzaj paliwa alternatywnego (LPG, CNG) i przyjęty system zasilania tym paliwem (klasyczny, wtryskowy). Klasyczne systemy zasilania gazowego oparte są na regulatorze ciśnienia i mieszalniku z możliwością regulacji składu mieszanki, natomiast układy wtrysku ciekłego propanu-butanu lub sprężonego gazu ziemnego wykorzystują rozwiązania ogólnie stosowane w układach wtrysku paliwa benzynowego.

W tabeli poniżej przedstawiono wyniki badań porównawczych emisji składników toksycznych pojazdów z silnikami zasilanymi klasycznie benzyną oraz zasilanych klasycznie (gaźnikowo) propanem-butanem (LPG).

	Paliwo	CO [g/km]	HC [g/kg]	NOx [g/kg]
Pojazd 1	Benzyna	15	1,7	2,2
		LPG	3,1	1,3	1,7
	Pojazd 2	Benzyna	53	48	3,6
		LPG	1,9	1,0	3,3
	Pojazd 3	Benzyna	96	12	3,6

Uzyskane wyniki wskazują, że paliwa gazowe umożliwiają obniżenie emisji składników toksycznych, a szczególnie zawartości tlenku węgla (CO). Godny uwagi jest fakt, że przez optymalizację ustawień regulacyjnych możliwe jest również znaczące obniżenie zawartości dwutlenku węgla (CO2), którego zwiększone stężenie w atmosferze powoduje tzw. "efekt cieplarniany".

Dalsze obniżenie emisji składników toksycznych przez pojazdy zasilane gazem możliwe jest dzięki zastosowaniu układów wtrysku paliwa gazowego. Układy te zapewniają zupełnie nową jakość procesu napełniania i kontroli składu mieszaniny gazowo-powietrznej. Prowadzi to do efektywniejszego wykorzystania energii zawartej w paliwie, a w konsekwencji do obniżenia toksyczności spalin.

W tabeli poniżej: emisja spalin samochodu Daewoo Leganza zasilanego alternatywnie benzyną i ciekłym propanem-butanem.

Paliwo	CO [g/km]	THC [g/km]	NOx [g/km]	CO2 [g/km]
Wielopunktowy    wtrysk benzyny	1,2	0,17	0,15	210

Aspekt ekologiczny jest bardzo ważny szczególnie w przypadku samochodów starszych. We Włoszech organizowane są promocje polegające na refundacji kosztów zamontowanej instalacji LPG w starszych samochodach: 50% kosztów instalacji LPG pokrywa państwo, 20% wartości - producent i 10% - warsztat montujący. Klient otrzymuje więc refundację 80% kosztów instalacji LPG dla starszego samochodu!

Instalacje LPG nowej generacji spełniają normy EURO 2 z 30% zapasem do górnej granicy w Polsce, a w Europie norma ta to EURO 3, a także istniejące już systemy, które potrafią spełnić normy EURO 4.

tekst zaczerpnięty ze strony Koalicji Na Rzecz Autogazu

POWRÓT

---