Edukacja wg Kwiecińskiego.
To ogół wpływów na jednostki i grupy ludzkie, wpływów sprzyjających takiemu ich rozwojowi i wykorzystywaniu posiadanych możliwości, aby stały się świadomymi i twórczymi członkami wspólnoty społecznej, narodowej, kulturowej, i globalnej oraz by stały się zdolne do aktywnej samorealizacji, trwałej tożsamości, były zdolne do rozwijania własnego JA.
Edukacja- to ogół czynności prowadzenia drugiego człowieka i jego aktywności w osiąganiu własnych celów, jak też ogół wpływów na osobowość człowieka i jego zachowanie, w relacji do innych ludzi i wobec świata.
Edukacja- to ogół oddziaływań na jednostki i grupy ludzkie, na ich rozwój, aby w maksymalnym stopniu stały się świadomymi i twórczymi członkami wspólnoty społecznej, narodowej, kulturowej i globalnej oraz aby stały się zdolne do aktywnej samorealizacji, by były zdolne do rozwijania własnego JA poprzez podejmowanie zadań ponadosobistych.
Wychowanie- to świadome i celowe działanie pedagogiczne zmierzające do osiągnięcia względnie słabych skutków w osobowości wychowanka. Wychowanie jako fakt- jako składnik życia człowieka ukierunkowany na nie biologiczne zachowanie ciągłości. Faktycznie funkcjonujący rodzaj praktyki edukacyjnej. W ujęciach pozytywistycznych, fakt był wynikiem obserwacji lub eksperymentu. Neopozytywiści dużą wagę przywiązali do empirycznych zdań elementarnych, zdających sprawę z bezpośrednich doznań zmysłowych. Występuje język opisu typu filozoficznego, związek ze światem, jest językiem ponad rezydualnym, przekracza zasady, nie trzyma się reguł. Wychowanie jako zadanie-pojmowane jako aktywność, której głównym kryterium definicyjnym jest intencjonalność. Działanie praktyczne, celowe. Określone kształtowanie osobowości człowieka, a efektem jest człowiek o określonej jakości. Projektuje działania wychowawcze, operuje językiem naukowo-technicznym, operuje pojęciami przyczyn-skutków, celów i środków (działanie celów, kształtowanie osobowości i człowiek w określonej jakości).
Wychowanie wg Szchulza
Jako planowa aktywność człowieka ,zorientowana na osiągnięcie pewnych celów , tj pewnych pożądanych i trwałych zmian w osobowości ludzi . Podmiotem uwagi pedagogów są formy przekazu kulturowego , realizowanie w domach i organizacjach .
Charakterystyka procesu wychowania oraz elementów tworzących jej strukturę.
Podstawowe elementy składające się na obraz wychowania to:
Kontekst wychowania : działania pedagogiczne muszą być usytuowane i rozpatrywane w określonym kontekście co pozwala zrozumieć ich charakter i konsekwencje ich podejmowania. Jest to układ otwarty , zmieniający się pod wpływem środowiska zewn. i czasu.
Podmiot wychowania : Podmiotem w myśleniu pedagogicznym jest nauczyciel , który realizuje proces nauczania jednak nie tylko nauczyciel sam jest podmiotem ,może też nim być praca całego zespołu pedagogicznego .
Cele wychowania podstawą każdej planowanej czynności jest jakiś cel . Dla realizacji tego celu trzeba podjąć konkretne działania .Zgodne z obrazem wychowania , działalność pedagogiczna jest formą planowej praktyki ludzkiej dążącej do osiągnięcia celów .
W pedagogice są to :- przygotowanie dzieci i młodzieży do życia w społeczeństwie
-przysposobienie do podjęcia pracy zawodowej
-przygotowanie do uczestnictwa kulturowego
-zapewnienie wszechstronnego rozwoju osobowości
Program wychowania : jest to seria zmian wywołanych przez podmiot, którym podlega przedmiot w procesie realizacji celów .Takim programem jest np.” program edukacji szkolnej ” , a w zasadzie system programów , aby dobrze przygotować młode pokolenie do życia w społeczeństwie , z różnych dziedzin nauki .
Technologia wychowania : to ustalone i ujednolicone sposoby oddziaływania podmiotu na przedmiot , aby na końcu stał się użytecznym społecznie produktem . Są to określone sposoby postępowania przez podmiot oraz „narzędzia” potrzebne do realizacji celów ,(czyli metody i środki ). Istotą technologii wychowania jest komunikowanie , czyli przekaz informacji , gdyż istotą wychowania jest transmisja kultury , proces przekazywania doświadczeń .
Przedmiot wychowania :- jest nim osobowość rozwijającego się człowieka , kształtowanego , uczącego się i przyswajającego wiedzę (głównie młodzi ludzie ), który posiada świadomość.
Organizacja wychowania : struktura organizacyjna i zespół ludzi i ich ról . czyli np. system klasowo lekcyjny , nauczyciel-uczeń , czyli forma zespolenia podmiotu w procesie edukacyjnym .
Rezultat wychowania : jest to całokształt zmian rozwojowych zachodzących w osobowości jednostki w następstwie przekazywania jej określonych składników czyli przyrost wiadomości , nowe zainteresowania ,umiejętności ,itp.
Relacje między kształceniem a rozwojem :
Prawidłowości rozwojowe narzucają procesowi kształcenia pewne wymagania. W jakimś stopniu go określają , a może też ograniczają .Proces kształcenia powinien nie tylko być podporządkowany procesowi rozwoju , powinny go także wyprzedzać . To kształcenie ma za zadanie formułowania i stawiania zadań przed wychowankiem , aby umożliwić mu przechodzenie z jednej formy reprezentacji do drugiej . Pozwoliło na osiągnięcie celu jakim jest : wypracowanie umiejętności przetwarzania danych pozwalających na wychodzenie po za nie , na dokonywanie odkryć , na pracę twórczą .
Humanistyczna-Rogersa
Od praktyki do teorii.
Nauczyciel jest posiadaczem wiedzy którą ma przekazać odbiorcy czyli uczniowi.
Centralne elementy edukacji to:wykład i egzamin.
W centrum zainteresowania jest wychowanek (uczeń)
Uczeń dokonuje wyboru kierunku edukacji. W klasie tworzy się klimat który ułatwia nauczanie. Samodzielność dotyczy również samooceny.
-musi wzbudzać zaufanie
-autentyczność
-zaangażowanie
-empatia
kompetencje nauczyciela wg Rogersa
-odpowiedzialność
-naukowa twórczość
Hipotetyczny tryb nauczania - Polega na ciągłej współpracy nauczyciela i ucznia, a niekiedy może odgrywać w niej główna rolę. Tryb ten polega raczej na dialogu. Uczeń może wybierać z pośród proponowanych mu treści, potrafi oceniać, antycypować. Uczeń stara się rozwiązać hipotezę postawioną przez nauczyciela. Uczeń ma swobodę możliwości dokonywania odkryć, prawd, rozwoju twórczej osobowości (przy takim trybie uczeń może stać się odkrywcą) wysuwającej hipotezy, dokonywania oryginalnych rozwiązań. Podstawą jest wyjście poza dostarczone informacje.
HIPOTETYCZNY TRYB NAUCZANIA - polega na ciągłej współpracy nauczyciela i ucznia, który staje się odkrywcą; uczeń nie jest tu tylko biernym słuchaczem, lecz bierze czynny udział w wypowiedzi.