Problemy wyżywienia ludności najczęściej występują w krajach mało rozwiniętych, jak i ze względu na złe ukształtowanie terenu i warunki atmosferyczne. W krajach, gdzie dostęp do wody jest bardzo trudny, a rolnictwo bardzo słabo rozwinięte , przyczyną braku wyżywienia jest też natura. W krajach trudnej gospodarki i rolnictwa, kiedy nawiedzi je jakaś klęska żywiołowa bardzo trudno jest zebrać dostateczną ilość plonów na wyżywienie ludności. Inną przyczyną problemów żywieniowych są konflikty zbrojne, a także na skutek globalizacji i ubóstwa, któremu towarzyszy chroniczne niedożywienie.
Stwierdzono, że dla normalnego funkcjonowania organizmu ludzkiego jest spożycie w ciągu doby 2300-2700 kalorii i 80 gramów białka.
Biorąc to pod uwagę można wyróżnić 3 grupy krajów:
· wyżywienia nazbyt obfitego– wszystkie kraje wysoko rozwinięte, arabskie kraje naftowe i większość krajów średnio rozwiniętych
· wyżywienia skromnego, ale wystarczającego – biedniejsze kraje średnio rozwinięte i bogatsze średnio rozwinięte
· wyżywienia niedostatecznego i głodowego - najbiedniejsze kraje średnio rozwinięte
Obecnie produkcja żywności na świecie jest większa niż kiedykolwiek w dziejach człowieka, a jednocześnie społeczeństwa niektórych krajów odczuwają dotkliwy brak żywności powodujący różne choroby i dużą śmiertelność. Niewielki wzrost wskaźnika produkcji rolnej pozwolił sprostać zwiększonemu popytowi na żywność, ale nie we wszystkich krajach w stopniu dostatecznym pozwalającym na likwidację głodu. W miarę jednak jak w pewnych regionach zwiększała się produkcja żywności, a w innych powiększało się zapotrzebowanie zmieniał w się sposób zasadniczy światowy handel żywnością, zwłaszcza zbożami.
Przyczyną niedoborów żywności jest na ogół bardzo szybki wzrost liczby ludności, niewspółmierny do możliwości zwiększenia produkcji rolniczej. Ponadto pewien wpływ na to zjawisko ma nieprawidłowa polityka państw np. przewaga celów militarnych nad społecznymi, narastające długi zewnętrzne oraz brak środków na import żywności.
W ostatnich latach w strukturze wytwarzanej żywności zaszły istotne zmiany. Wzrósł udział jaj, przy spadku udziału mleka, zwiększyło się znaczenie pszenicy, ryżu, soi, rzepaku, kakao i herbaty, kosztem spadku znaczenia kukurydzy oraz zbóż mniej wartościowych, ziemniaków, oliwek, kopry i kawy.
W celu zwiększenia produkcji żywności i zażegnania klęski głodu została zapoczątkowana Zielona Rewolucja. Wprowadzenie nowych wysokoplennych odmian pszenicy i ryżu, czemu towarzyszył wzrost nawożenia, zużycia środków ochrony roślin oraz mechanizacji rolnictwa, spowodowało zwiększenie produkcji żywności, szczególnie w Chinach i Indiach. Zielona Rewolucja nie poprawiła natomiast sytuacji wyżywieniowej Afryki. Główną tego przyczyną było stosunkowo małe znaczenie pszenicy i ryżu jako roślin uprawianych na tym kontynencie. Proso, sorgo, maniok, jam i groch, będące podstawą wyżywienia ludności Afryki, objęto badaniami stosunkowo niedawno.
Według szacunków Organizacji do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa, prawie 25% mieszkańców kuli ziemskiej odżywia się niewystarczająco i niewłaściwie, w tym ok. 10% głoduje, tzn. ich organizm jest w stanie długotrwałego niedoboru składników pokarmowych. Brak białka w pożywieniu powoduje tzw. głód utajony, który osłabia zdolności fizyczne i umysłowe człowieka. W dużym stopniu dotyczy to dzieci, co najczęściej powoduje zmniejszenie normalnych zdolności umysłowych w okresie późniejszym. Warunkiem prawidłowego odżywiania się jest też dostateczna ilość czystej wody, o którą coraz trudniej. Zanieczyszczona woda używana do celów konsumpcyjnych jest źródłem wielu chorób. Choroby spowodowane niedożywieniem to głównie marazm i kwasiorkor. Marazm jest powodowany brakiem produktów energetycznych, a niedożywione dzieci są całkowicie wychudzone. Natomiast kwasiorkor jest powodowany brakiem białka w pożywieniu. Kwasiorkor objawia się głównie obrzękami na całym ciele. Zamiast tkanki tłuszczowej jest woda. Po naciśnięciu skóry palcem pozostaje dołek.
Obszarami permanentnego głodu są kraje słabo rozwinięte gospodarczo, o wysokich wskaźnikach przyrostu naturalnego, przewyższających wzrost produkcji żywności. Klasycznymi przykładami są kraje Afryki, leżące głównie w strefie Sahary,oraz takie państwa Azji jak Afganistan, Bangladesz, Indie, Kambodża.
Potrzeby żywnościowe świata, jako całości, pokrywane są dziś z niewielką nadwyżką. Wystarczające, a nawet nadmierne spożycie występuje w państwach wysoko rozwiniętych. Spożycie niewystarczające, niejednokrotnie skrajnie minimalne, charakteryzuje kraje rozwijające się, przy czym sytuacja poszczególnych państw tej grupy jest mocno zróżnicowana.