Style wychowania w rodzinie

I. Według McDowella i Dicka Day`a

1. Autokratyczny - „Masz robić to, co ci każę .”

2. Pobłażliwy – „ Możesz robić to na co masz ochotę.”

3.Obojętny – „To co robisz nic mnie nie obchodzi”

4. Szanujący – „Słucham tego co mówisz, zależy mi na Tobie, chcę Cię zrozumieć…”

1. Autokratyczny

- rodzice autokratyczni sprawują w domu władzę absolutną.

Autokrata jest definiowany w 3 pojęciach

a) dyktator, który posiada i sprawuję władzę absolutną

b) ktoś kto uzyskał lub zdobył niezależną władzę nad innymi.

c) osoba o silnej woli, która dominuje nad innymi

- rodzice autokratyczni często bardzo kontrolują działania swoich dzieci, w niewielkim stopniu je wspierają.

- niekiedy wych. autokratyczne może doprowadzić do znęcania się nad dziećmi np. bicie, głodzenie, więzienie dzieci.

- zazwyczaj rodzice autokratyczni tworzą tzw. „dobre domy”. Dobrze odżywiają swoje dzieci, ubierają je, zapewniają im wszystko co potrzebne do „normalnego życia”. Nie dają im jednak wsparcia i miłości.

- nie biją swoich dzieci, lecz lubią ustalać zasady, nie liczą się ze zdaniem swoich dzieci, nie ma dobrych relacji między dziećmi, a rodzicami.

Dwa typy reakcji dziecka na wych. autokratyczne:

a) ucieczka – nauka „pozornego posłuszeństwa” lub załamanie się dziecka prowadzące do ucieczki z domu, a nawet samobójstwa.

b) walka – bunt, częste kłótnie z rodzicami, nawet bójki.

2.Pobłażliwy

- rodzice w ogóle nie kontrolują swoich dzieci, za to silnie je wspierają.

- dzieci wychowane w ten sposób traktują swoich rodziców jak zakładników

- rodzice godzą się na wszystko dla „świętego spokoju”, nie chcą wywoływać kłótni.

- dzieci potrafią postawić na swoim, ale nie są szczęśliwe, myślą, że gdyby rodzicom na nich zależało, czasami by im czegoś zakazywali.

- ten styl jest popularny wśród osób, które zostały rodzicami w latach 1946 – 64. Po czasach kryzysu i II wojny światowej rodzice obiecali sobie, że dają dzieciom wszystko to, czego oni nigdy nie mieli.

3.Obojętny

- dzieci urodzone w okresie wyżu demograficznego (1946 – 64) przyjęły styl wychowania po swoich rodzicach. W wyniku propagandy sukcesu mieli coraz mniej czasu dla swoich dzieci i stali się rodzicami obojętnymi.

- mimo, że rodzice starają się zaspokoić wszystkie potrzeby swoich dzieci, nie są związani z nimi fizycznie i emocjonalnie.

4. Szanujący

- należy stosować równe dawkowanie miłości i ograniczeń

- dzieci wiedzą, że są kochane, wiedzą też że podlegają ograniczeniom co wzmacnia ich poczucie bezpieczeństwa.

- rodzice słuchają swoich dzieci, pochopnie nie osądzają, nie wpadają w gniew.

- swoje stosunki z dziećmi op0erają na miłości, jednak stosują również ograniczenia, aby nie zapanował chaos.

Idealnym typem wychowania jest typ szanujący, do którego należy dążyć.

II. Style wychowania wg Józefy Anny Pielkowej

Podział systemów wychowawczych:

a) pozytywne – pozytywnie wpływają na rozwój dziecka, dostrzeganie, podkreślanie i wzmacnianie pożądanych cech dziecka i jego zachowania.

b) negatywne – szkodliwie wpływają na psychikę dziecka, dostrzeganie i podkreślanie negatywnych cech dziecka, obojętny lub negatywny stosunek emocjonalny wobec dziecka.

Style wychowania:

1. Demokratyczny

- szanuje się prawa wszystkich członków rodziny, panuje powszechna akceptacja.

- zachowanie dzieci nie jest związane ze strachem przed karą, lecz z poszanowaniem wskazanego przez rodzica wzoru postępowania.

- dzieci i rodzice kochają się, mają do siebie zaufanie.

- rodzice pragną nauczyć dzieci przestrzegania zasad moralnych.

2. Autokratyczny

- rodzice dominują nad dziećmi, narzucają im wzory postępowania.

- rodzice nie uzasadniają swych decyzji, dzieci mają być im bezwzględnie posłuszne.

- panuje duży dystans pomiędzy rodzicami, a dziećmi.

- dziecko wykonuje polecenia ,ponieważ boi się kary.

3. Liberalny

- wiąże się z nadmiarem uczuć do dziecka bądź z ich brakiem.

- dziecku pozostawia się całkowitą swobodę.

- nadmiar czułości sprawia, że rodzice zaspokajają wszystkie zachcianki dziecka.

- ten styl występuje również wtedy, kiedy rodzice są obojętni wobec dzieci, nie chcą ponosić za nich odpowiedzialności.

4. Niekonsekwentny

- brak ustalonych celów i skonkretyzowanych metod postępowania

- rodzice działają pod wpływem konkretnej sytuacji.

- czasami zachowują się niewspółmiernie do sytuacji np. za błahe przewinienie dziecko jest surowo ukarane, lub odwrotnie.

5. Okazjonalny

- dziecku poświęca się uwagę okazjonalnie np. gdy rodzice zauważą, że ma złe oceny zaczynają je dyscyplinować, pilnują, żeby odrabiało lekcje itp.

- taki stan wzmożonej dyscypliny trwa bardzo krótko, zazwyczaj 1, 2 dni.

- wymagania nie są egzekwowane szwankuje opieka.

- dzieci nie czują się bezpieczne, tracą szacunek do rodziców.

Najczęściej spotykane błędy wychowawcze to:

a) presja fizyczna i psychiczna

b) brak konsekwencji