Historia wychowania w rodzinie 8.11.2012
Polska myśl o wychowaniu w odrodzeniu, pojawili się przedstawiciele: Andrzej Frycz Modrzewski – nazwany też rzecznikiem sprawiedliwości, napisał księgę pt.” o obyczajach”. Podobnie jak inni zwrócił uwagę na okres dzieciństwa, przede wszystkim podkreślał, ostrzegał to co jest dobre w dzieciństwie będzie owocować dobrem a to co jest złe będzie owocować złem w przyszłości.
Wychowanie ma przyzwyczajać , do karności skromności powściągliwości, uodparniać na warunki atmosferyczne. Wada w wychowaniu jest wielomówność i przemądrzałość, jeżeli dziecko takie jest to jest źle wychowane.
Drugi przedstawiciel Erazm gliczner – pedagog, luteranin, dostrzegł ze trodzice sa nie przygotowani do wychowania dzieci . napisał poradnik „książki o wychowaniu dzieci bardzo dobre pożyteczne i potrzebne, z których rodzicy ku wychowaniu dzieci naukę dołożną czerpać mogą”1558 krakow po polsku. Zawarł tam teze: Rodzice powinni mieć dzieci tylko z legalnych związków, dzieckiem powinna się opiekować przede wszystkim matka, żądał surowego obchodzenia się z chłopcami (średniowiecznego traktowania). Jego znane powiedzenie „są chłopiontka łotrowskie z początka”.
Sebastian Petrycy z Pilzna – lekarz prof. Uniwersytetu Jagiellońskiego, tłumacz dzieł Arystotelesa, szczególną uwagę zwracał na wychowanie zdrowotne, rozwój fizyczny, na to jak się należy odżywiać. Podnosił też sprawę publicznego wychowania, bo dzieci są częścią RP, dlatego państwo też ma oto dbać. Podnosił tez sprawę wychowania dziewcząt, ale dalej dziewczyna była gorszą istotą, dziewczyny powinny poznawać haft, oporządzać w podwórko, itp.
Oświecenie
Kant zdefiniował oświecenie jako „ wyjście człowieka z samozawinionej niepełnioletności”. Mówił że człowiek boi się posługiwać rozumem, woli być kierowany przez innych. Chorecjańskie sapere Aude – odważ się być mądry. Okres Oświecenia trwał ok 100lat, nazwano no wiekiem filozoficznym i pedagogicznym. Przede wszystkim uważano ze poprzez wychowanie i naukę można nadać ludzkości nowy kierunek rozwoju. Jeżeli chodzi o wychowanie to dwaj przedstawiciel okresu odegrali dużą rolę:
j. Locke - lekarz, filozof, empiryk, sensualista, problematyką wychowania zajął się dlatego ze jego przyjaciel Lord Ashley powierzył mu opiekę wychowawcza i medyczna nad synem. To było powodem ze zaczął zgłębiać problematykę związana z wychowaniem. Teza którą głosił (optymistyczna) „ uważał
że szczęście człowieka zależy w pierwszym rzędzie od niego samego od tego jak został wychowany i czy potrafi kierować swoim postepowaniem. Napisał dzieło myśli o wychowaniu do którego materiał zbierał przez całe życie to dzieło nie ma charakteru naukowego ale charakter poradnika pomimo wykształcenia naukowego. Przypisywał dziecku prawo do swobody, i uważał że należy ją szanować. Odrzucił Locke myślenie, że dziecko jest miniaturą człowieka dorosłego, dziecko jest dzieckiem. Dziecko powinno przyzwyczajać się do warunków atmosferycznych. Do powodzenia w zyciu człowiek potrzebuje 4 glownych rzeczy: cnoty, roztropności, grzeczności, wiedzy. Był przeciwnikiem kar, zwłaszcza bicie. Należy dziecku perswadować, przypominać, nie karać, nagradzać.
Jan Jakub Rousseau - dokonał przewrotu w pedagogice XVIII w. urodzony w Genewie, wychowywał go ojciec, ojciec skupił się na sobie i nie interesował się nim, został porzycony, tułał się uczył się rzemiosła, miał dzieci, także je porzucił, jak jego ojciec. Znalazł się w więzieniu, po czym doznał odmiany, pragnął kochać, dokonał wielkich osiągnięć na polu pedagogiki, wziął udziął w konkursie na rozprawę” o wpływie nauk na obyczaje” i zdobył pierwsza nagrodę. Swoje nauki o wychowaniu zawarł w traktacie o wychowaniu pt. „Emil”. W jego zrewolucjonizowanym myśleniu głosił program wychowania naturalnego. W jego pojęciu natury mieszczą się pierwiastki zarówno kulturowe, humanistyczne, mówił też ze celem wychowania jest wychowanie ogólne a nie zawodowe czy stanowe. Najwieksza jego zasługa to odkrycie dziecka jako dziecko, wszystko wychodzące z rąk stwórcy jest dobre (więc dziecko też). Wychowanie jest najlepsze i najbardziej naturalne gdy jest ograniczone do minimum gdy pozwala dziecku rosnąć i gdy jedynie zapobiega różnym zahamowaniom i zboczeniom rozwojowym. Ingerencja nauczyciela ma się dokonywać jedynie w sposób pośredni. Wychowanie musi być dostosowane do wieku i rozwoju fizycznego oraz umysłowego dziecka. 3 główne czynniki biorą rzecz w wychowaniu: natura, człowiek, otoczenie. Wymienia 4 okresy procesu wychowania, które odpowiadają poszczególnym etapom zycia dziecka:
etap niemowlęctwa do3 roku życia włącznie(wyłącznie rodzice są wychowawcami, szczególną rolę pełni matka),
drugi etap dzieciństwo od 4-12 roku życia (to jest taki czas w którym należy dziecku stworzyć takie warunki aby mogło jak najdłużej pozostać w świecie dziecięcym, ważne jest aby w tym okresie mieć kontrolę nad zachowaniem równowagi miedzy pragnieniami dziecka a możliwościami ich zaspokojenia),
chłopienctwo od 13-15 roku życia (to czas wg {Russoe systematycznego kształcenia umysłu pod dyskretnym kierunkiem osób wychowujących. Stawiał w nauce przede wszystkim na praktykę, wykluczał podręczniki.
Młodzieńczość od 16 roku życia do zawarcia małżeństwa (stawiał przede wszystkim na samowychowanie, żeby w tym czasie wychowując uświadamiać wychowankom otaczającą ich rzeczywistość , przestrzegał przed namiętnością, zmysłowością.
Jeżeli chodzi o dziewczęta to miały one być posłuszne, zajmować się domem itp. Trzy podstawowe cnoty kobiety to uległość łagodnośc wdzięk