39. Definicja komunikowania politycznego

Komunikowanie polityczne jest celowym komunikowaniem o polityce. Jest procesem dwukierunkowym i przebiega od aktorów do obywateli i od obywateli do aktorów. Ma na celu publiczne przekazywanie i wymianę komunikatów o polityce między aktorami politycznymi, tworzącymi politykę, i obywatelami, których tworzenie polityki dotyczy, przy włączeniu na szeroką skalę mediów masowych, odpowiedzialnych za przedstawienie tej polityki. Jest komunikowaniem formalnym.

40. Trójelementowa koncepcja McNaira

Komunikowanie polityczne ma charakter intencjonalny- celowe komunikowanie o polityce. Autor tworzy strukturę procesu komunikowania politycznego.

Po pierwsze mówi o aktorach politycznych w sensie wąskim i szerokim. W wąskim znaczeniu, za aktora politycznego uznaje jednostki, które chcą wpływać na proces podejmowania decyzji poprzez kanały organizacyjne i instytucjonalne. W sensie szerokim, aktorem politycznym są partie polityczne, rząd, organizacje publiczne, grupy na Cisku i organizacje terrorystyczne.

Drugim elementem procesu komunikowania politycznego są obywatele-wyborcy, którzy zarazem stanowią publiczność środków masowego przekazu.

Trzeci element to organizacje medialne(media masowe) rozumiane przez McNaira jako redakcje prasowe, stacje radiowe i telewizyjne.

41. Złoty trójkąt Perloffa

R. Perloff traktuje komunikowanie polityczne jako proces wymiany i interpretacji komunikatów politycznych między trzema elementami: liderami państwowymi i partyjnymi, mediami masowymi oraz obywatelami. Układ, który powstaje między nimi nazywa złotym trójkątem komunikowania politycznego.

42. Wpływ procesu komunikowania w różnych stadiach procesu politycznego (na podstawie wykresu ze str.130)

• Schemat systemu politycznego połączony ze schematem systemu medialnego.

• Najpierw mamy problem wypływający od aktorów artykulacji interesów, jakimi są m.in. związki czy ruchy społeczne). - w tej fazie media mają bardzo mały wpływ

• Następnie problem ten jest przez nich definiowany. - w tej fazie media mają potencjalnie duży wpływ

• Następnie zdefiniowany problem zostaje przeniesiony na arenę polityczną, gdzie poszukuje się dla niego dobrych rozwiązań. - tutaj wpływ mediów jest już duży

• Wybranie konkretnego sposobu na rozwiązanie danego problemu należy już do aktorów agencji interesów (czyli partii) - wówczas wpływ mediów maleje i jest "raczej mały"

• Następnie wybrana metoda zostaje wdrażana- przy bardzo małym wpływie mediów

• Rozwiązana sprawa wychodzi z systemu politycznego ale może z tego wyniknąć kolejny problem- podczas jego artykulacji mamy znów potencjalnie duży wpływ mediów (ponieważ to od nich zależy czy problem będzie nadal nagłaśniany czy nie)

"Proces polityczny i komunikacyjny wpływają na siebie. Znaczenie mediów, komunikowania masowego i opinii publicznej jest bardzo duże w pierwszych fazach, tj. artykulacji, a następnie określania problemu i poszukiwaniu dobrych rozwiązań (definiowanie polityki-wtedy ten wpływ jest największy). Potem stopniowo tracą moc. W fazie przyjmowania rozwiązań (rozwój programu) i ich wdrożeniu (implementacja), ich rola jest niewielka - decyzje podejmowane są wówczas przez aktorów politycznych (polityków), zaś media i opinia publiczna mogą je jedynie komentować, krytykować, oceniać. Z tego mogą wyniknąć nowe problemy, dzięki którym media mogą odzyskać wpływ."

43. Na czym polega mediatyzacja polityki i komunikowania politycznego?

Wszechobecność środków masowego przekazu i ich niekwestionowane znaczenie w procesie komunikowania politycznego skłania wielu analityków do mówienia o mediatyzacji życia politycznego i polityki, a także mediatyzacji komunikowania społecznego i relacji społecznych. Mediatyzacja życia politycznego polega na transformacji i modernizacji sfery publicznej oraz zmiany zachowań uczestników komunikowania politycznego pod wpływem dwóch typów mediów- klasycznych środków masowego przekazu-prasy, radia i telewizji oraz nowych mediów sieciowych- sieci kablowych, telepatycznych i satelitarnych, Internetu.

44. Dlaczego mówimy o słabych i mocnych ogniwach procesu komunikowania politycznego? Kto jest mocnym a kto słabym ogniwem i dlaczego?

Komunikowanie polityczne (czyli takie w trójkącie aktorzy polityczni-media masowe-obywatele), nie jest komunikowaniem symetrycznym. Jego podmioty nie maja w nim takich samych praw, możliwości i środków oddziaływania. Z tego względu mowa o mocnych i słabych ogniwach procesu komunikowania politycznego.

Mocne ogniwa komunikowania politycznego, czyli aktywni uczestnicy: aktorzy polityczni i media masowe. Przebijają się ze swoimi komunikatami w sferze publicznej, stoją za nimi instytucje o rozbudowanych strukturach, dysponujące profesjonalną organizacją i wyspecjalizowanym personelem. Posiadają także środki finansowe na swoją działalność. Media są w bardziej uprzywilejowanej sytuacji ponieważ o one dysponują całym aparatem komunikacyjnym i to o ich względy i uwagę zabiegają aktorzy polityczni, którzy nawet zatrudniają specjalistów odpowiedzialnych za utrzymywanie kontaktów z mediami. Żeby media miały co pokazać, aktorzy polityczni muszą najpierw nadać komunikat.

Słabe ogniwa komunikowania politycznego, czyli pasywni uczestnicy: obywatele. Mają oni minimalny wpływ na treść komunikatów - mogą je jedynie odbierać. Nie posiadają tego, co ogniwa mocne - zaplecza technicznego, personelu itp. Bierność tę może złamać wytworzenie się silnego społeczeństwa obywatelskiego, które może zbudować liczącą się w komunikowaniu politycznym siłę.

45. Symbioza mediów i aktorów politycznych. Na czym polega – w jakim sensie jedni aktorzy zależą od drugich?

Media masowe, żyjąc w komunikacyjnej symbiozie, "żywią się" informacjami pochodzącymi od aktorów politycznych i o aktorach politycznych. Jedni z drugimi muszą mieć dobre stosunki, gdyż ma to dwustronne korzyści. Media żyją z tych informacji - mając do nich dostęp, mogą je opublikować. Natomiast aktorzy polityczni, dzięki mediom (dzięki udostępnianiu im informacji) mogą się wypromować. Jeśli dostęp mediów do wiadomości byłby ograniczony - negatywne skutki odczuliby zarówno aktorzy polityczni jak i same media, oraz, równocześnie publiczność (obywatele), której oczekiwania (między innymi dotyczące poznawania bieżących informacji) nie byłyby spełnione.

46. Model adwersarzy a model wymiany. Który lepszy? Proszę uargumentować.

Model adwersarzy- opiera się na ideologicznym założeniu, że dziennikarze, muszą postrzegać wiodących polityków i ważne postaci z kręgów rządowych jako swoich przeciwników, na usługach których nigdy nie powinni się znaleźć. Mamy tu do czynienia z konfliktem interesów pomiędzy mediami a aktorami politycznymi. W modelu tym, media powinny krytycznie i nieufnie przyglądać się poczynaniom aktorów politycznych, nie rzadko je atakując. W modelu tym 1. zmniejsza się dostęp dziennikarzy do informacji posiadanych przez aktorów politycznych (uważanych nawet za wrogów), 2. brak jest codziennych kontaktów mediów z aktorami politycznymi, 3. wrogość stron tworzy przeszkodę w tworzeniu politycznych przekazów, które powinno być obopólnym przedsięwzięciem dziennikarzy i polityków.

Model wymiany- - opiera się na interakcji między nadawcami politycznymi (politykami) i medialnymi (dziennikarzami). Model ten 1. pozwala uchwycić charakter tych sytuacji kiedy to politycy i dziennikarze decydują się na dzielenie informacjami (media potrzebują informacji od polityków a politycy potrzebują rozgłosu, który mogą im zagwarantować media), 2. prezentuje relacje polityków i mediów, które przy zachowaniu równowagi, zaspokajają potrzeby obu stron, kolaborujących ze sobą, 3. wyjaśnia jak stosunki pomiędzy stronami mogą być podtrzymanie mimo wielu napięć między nimi.

KTÓRY LEPSZY NIECH KAŻDY SAM ZADECYDUJE ;)

47. Kto to jest rzecznik prasowy?

Rzecznik prasowy to osoba odpowiedzialna za kontakty z mediami. Posiadanie kompetentnego rzecznika prasowego jest ważnym elementem public relations. Wchodzi w skład profesjonalnego personelu, zatrudnionego w strukturze urzędu premiera, poszczególnych ministerstw i urzędów wojewódzkich, odpowiedzialny za politykę komunikacyjną instytucji.

47. Organizacje pozarządowe jako aktorzy komunikowania. Co to są za organizacje i w jaki sposób mogą się komunikować? Jak przyciągają uwagę mediów?

Organizacja pozarządowe nie są w stanie zdobyć dużej wiarygodności, autorytetu i popularności, są pozbawieni materialnego i kulturowego kapitału. Nie mają pieniędzy, wykwalifikowanego personelu, materiałów reklamowych. Organizacje te postępują zgodnie z zasadami komunikowania marketingowego i włączają media masowe do praktyki działania. Aby organizacje te były postrzegane i poważnie traktowane przez media, wkładają dużo wysiłku w nawiązanie i podtrzymanie relacji z mediami oraz w public relations. Najczęściej wykorzystują technikę lobbingu. Organizacje społeczne robią rzeczy spektakularne, protesty, manifestacje.

47. Co oznacza, że media są nadawcą wtórnym a co, że nadawcą pierwotnym?

Nadawca wtórny

Media jako pośrednik między nadawcą pierwotnym – znajdującym się poza strukturą organizacji medialnej, a odbiorcami.

Skrócony, rozwinięty o dodatkowe fakty, opinie, punkty widzenia komunikat. Przetworzenie przekazu pierwotnego x’ w przekaz wtórny x’’.

Nadawca pierwotny

Media jako aktywny uczestnik procesu komunikowana tworzący własny przekaz – media jako element procesu komunikowania i element procesu politycznego - odbiorcami przekazów medialnych są zarówno obywatele jak i aktorzy polityczni.

47. Opisać źródła presji politycznej na media.

Źródła presji politycznej na media:

- Instytucje władzy publicznej – poprzez stanowienie prawa dla mediów regulującego zachowania mediów, organy kontrolne dla mediów i zawartości przekazów medialnych, oraz kontrolę finansów instytucji medialnych.

- Partie polityczne – zaangażowanie partii we własność mediów i zarządzanie, linia programowa organizacji medialnej.

- Liderzy polityczni/kandydaci w wyborach – podobieństwo interesów pomiędzy liderami partii a dziennikarzami i pracownikami mediów.

- Grupy nacisku – wszelkiego rodzaju grupy, w których interesie leży przeprowadzenie własnych interesów za pośrednictwem mediów.

- Organizacje pozarządowe – prymat służby publicznej.

- Organizacje terrorystyczne – nacisk polegający na wywoływaniu strachu, media służą do przekazywania żądań terrorystów do obywateli.

51. Źródła presji ekonomicznej na media :

• Właściciele

• Konkurenci

• Reklamodawcy- czyli producenci produktów i usług

• Agencje informacyjne

• Dostawcy zawartości mediów

• Dostawcy technologii

• Związki zawodowe pracowników organizacji medialnych. W gospodarce wolnorynkowej media masowe stanowią integralną część systemu ekonomicznego i rządzą się tymi samymi zasadami, jakimi inne dziedziny gospodarki. Media masowe traktowane są, jako przedsiębiorstwa medialne, a ich przekazy jako produkty medialne- towary.

52. Na czym polega samospełniające się proroctwo.

Polega to na tym, że media masowe niekiedy z góry konstruują ramy oczekiwania, które uniemożliwiają im adekwatne postrzeganie wydarzenia, i wstępnie przeformułowują przekaz medialny. A badania dowodzą, że pokazywana w mediach interpretacja rzeczywistości, która nie pokrywa się z faktami zawartymi w statystykach, wpływa na same wydarzenia oddziałuje na ich przebieg zgodnie z zasadą samospełniającej się przepowiedni.

53. Co oznacza, że rzeczywistość medialna jest odległa od rzeczywistości.

Oznacza to, że media masowe kreują własną rzeczywistość, która nie ma nic, albo ma niewiele wspólnego z obiektywną rzeczywistością. Przykładem tego może być np. procentowy udział w programach telewizyjnych mężczyzn i kobiet, reprezentantów poszczególnych grup wiekowych, członków klas średnich czy wyższych, który mocno odbiega od ich faktycznego udziału w społeczeństwie. To jak media tworzą własną rzeczywistość dowodzi to jak budują wizerunek np. polityków. Mamy tu doczynienia z human pseudo- event, czyli osobie która jest formowana zgodnie z potrzebami mediów masowych.

54. Jaka jest relacja między wydarzeniem w wiadomością.

Wiadomość jest określeniem narzędzia wobec wszelkich form dziennikarstwa „nonfikcyjnego” czyli takiego, które odnosi się do faktycznych wydarzeń, a również poczuwa się do poszanowania norm personalnych, takich jak obiektywność, znaczenie i prawda.

Wydarzenie to przekazanie wartości informacyjnych, ale dziennikarze chcą uczynić je czymś ciekawym i „apetycznym” dla publiczności.

55. Dlaczego media zakrzywiają rzeczywistość?

Media zakrzywiają rzeczywistość ponieważ chcą czynić wydarzenia, którym nadają wartość informacyjną bardziej ciekawymi i „apetycznymi” dla publiczności. Media zakrzywiają rzeczywistość również ze względy na wpływy polityczne i ekonomiczne. Dziennikarze według własnych przekonań i preferencji kształtują tą rzeczywistość

56. Co to są kryteria selekcji? Scharakteryzować na czym polega kryterium selekcji oparte na (statusie, identyfikacji, dynamice).

Kryteria selekcji, czyli cechy wydarzeń, które określają ich wartość informacyjną. Im silniej wykształcone są te cechy oraz im więcej kryteriów selekcji dotyczy danego wydarzenia , tym większe są jego szanse, by zostało uwzględnione jako wiadomość. Kryterium selekcji oparte na statusie polega na tym iż wartość informacyjna wydarzenia jest tym większa im potężniejszy zaangażowany jest naród ( tu mamy do czynienia ze statusem narodu elitarnego), im potężniejsza jest zaangażowana organizacja lub instytucja ( status – instytucja elitarna), im potężniejsi, bardziej wpływowi i prominentni SA zaangażowani aktorzy ( status – przedstawiciele elit). Kryterium opartym na identyfikacji polega na tym że wartość informacji wydarzenia jest tym większa im bliższe jest ono pod względem geograficznym ,politycznym, kulturowym ( identyfikacja ze względu na bliskość), im większy jest udział obywateli danego kraju lub odniesienie do nich ( identyfikacja ze względu na etnocentryzm), im więcej ma ono aspektów emocjonalnych i uczuciowych ( identyfikacja ze względu na ładunek emocjonalny). Kryterium opartym na dynamice polega na tym że wartość informacyjna wydarzenia jest tym większa : im bardziej jego przebieg odpowiada rytmowi wydawniczemu mediów ( dynamika jako częstotliwość), im bardziej niepewny i otwarty jest jego przebieg ( dynamika jako niepewność), im bardziej niespodziewanie ono następuje lub przebiega ( dynamika – czynnik jako zaskoczenie).