Scharakteryzować czynniki, które wpłynęły na ewolucję kampanii politycznych.
Proces ewolucji kampanii wyborczych zmierzający do ich profesjonalizacji, należy wiązać z wieloma czynnikami. Jednym z nich są trendy technologiczne i wdrażanie nowych technologii komunikowania, które odcisnęły trwały ślad na ich charakterze. M. Farrell, R. Kolodny i S. Medvic wyróżniają trzy etapy w procesie ewolucji kampanii ze względu na zastosowanie technologii komunikowania i profesjonalnego personelu kampanijnego. Każdemu z tych etapów odpowiada inny typ kampanii, który jest wypadkową czynników społecznych, politycznych, ekonomicznych oraz technologicznych (era prasy -> kampania premodenizacyjna, era telewizji ->kampania modernizacyjna, era techniki cyfrowej-> kampania postmodernizacyjna).
Dlaczego i kiedy kampanie premodernizacyjne przekształciły się w modernizacyjne?
Poważnym impulsem technologicznym do zmian w sposobie organizacji kampanii wyborczej był rozwój i upowszechnienie telewizji. W wyniku rewolucji telewizyjnej ukształtował się system medialny z dominującą pozycją tego środka przekazu. Szerokie wykorzystanie telewizji do celów politycznych wpłynęło przede wszystkim na zmianę charakteru kampanii wyborczej. Zastosowanie telewizji oraz reklamy telewizyjnej na szeroką skalę w procesie kampanijnym spowodowało, że głównym kanałem komunikowania wyborczego stały się kanały komunikowania masowego z telewizją jako medium dominującym a nie z prasą (kanały komunikowania bezpośredniego idą powoli w zapomnienie i nie mają takowego oddziaływania jak telewizja dlatego są ograniczane - cała istota tejże zmiany). Pierwsze przejawy tej zmiany dostrzegane były w USA na początku lat 50 (1952 - kampania prezydencka) a w Europie przełom lat 60 i 70. Choć jak napisane jest w tekście w krajach gdzie kultura polityczna jest wysoka i prasa codzienna jest kupowana ochoczo przez obywateli znaczenie tego środka przekazu nadal jest istotne (Skandynawia, Szwajcaria czy Holandia).
Opisać różnice pomiędzy kampaniami premodernizacyjnymi i modernizacyjnymi.
Kampania premodernizacyjna lata 1900-1940 Usa i Europa Zachodnia do lat 1960/1970 natomiast modernizacyjna lata 1950-1980 USA i Europa Zachodnia 1960/1970. W kampanii pre mamy do czynienia z erą prasy dlatego jako środki komunikacji wymienić można (prasa, telegraf, radio, kino) a w modernizacyjnej telewizja naziemna odgrywa główną rolę. Jeżeli chodzi o partie polityczne to w kampanii pre miały one charakter partii masowych (silnych z dobrze zorganizowanymi strukturami partyjnymi) natomiast w modernizacyjnej w miejsce partii masowych powstały partie wyborcze, partie kadrowe, partie jednej kwestii oraz tzw. partie polityczne przedsiębiorców (np. Forza Italia). Następnie w kampanii pre to partia polityczna i jej program wyborczy odgrywały pierwszorzędną rolę a kandydaci pozostawali w jej tle będąc tak naprawdę tylko jej elementem. Po ewolucji i zmianie charakteru kampanii na modernizacyjną rola kandydata wzrosła i uzyskał on ten sam status w wyborach co partia dlatego też nie pozostawał już w jej tle jak poprzednio tylko stał się jej niezależnym, ważnym podmiotem. Jeżeli idzie o elektorat to w pre mamy do czynienia z stałymi i lojalnymi wyborcami a po zmianie liczba stałych i lojalnych wyborców zaczęła zanikać przez co pojawiać się zaczęli w dużej ilości wyborcy niezdecydowani. Dodatkowo do różnic można zaliczyć organizacje i zarządzanie kampanią: decentralizacja działań - pre a centralizacja w modern, zmianę trybu prowadzania kampanii z amatorskiego (pre) w całkowicie profesjonalny (np. zatrudnianie konsultantów) oraz różnica jeżeli chodzi o koszty prowadzenia kampanii jak i czas ich trwania.
Charakterystyka kampanii premodernizacyjnych (w wymiarach: kanały komunikowania, charakter partii, relacje partia-kandydat, charakter elektoratu, baza organizacyjna kampanii)
Podstawowym kanałem komunikowania wyborczego w kampanii pre były dostępne wówczas media masowe - prasa, radio, kino oraz kanały komunikowania interpersonalnego. Do bezpośrednich form komunikowania należy zaliczyć spotkania kandydatów z wyborcami np. wiece, manifestacje, festyny itp. Szczególne zastosowanie miała metoda „od drzwi do drzwi” polegająca na odwiedzaniu wyborców przez kandydatów. Z pośrednich form to: ulotki propagandowe, broszury partyjne. Działania te wspierano także przez reklamę wizualną, głównie prasową oraz plakaty. W fazie tej kampanii partie polityczne miały charakter partii masowych. Były to silne i dobrze zorganizowane struktury z oddanymi członkami dzięki czemu wiele działań kampanijnych przeprowadzić można było tylko z ich udziałem i nie było potrzeby zatrudniania osób spoza partii. Partia polityczna i jej program odgrywały pierwszorzędną rolę. Kandydaci pozostawali w jej tle, identyfikowali się z partią i stanowili jej nierozerwalny element, ale ich udział w wyborach był możliwy tylko i wyłącznie dzięki zasługom, jakie mieli dla partii i poparciu jakie od partii dostawali. Elektorat partii w kampanii pre był stały i lojalny i zawsze można było liczyć na jego głos. Dzięki temu sytuacja partii była stabilna i przewidywalna oraz żadna z partii nie biła się o głosy niezdecydowanych wyborców gdyż takowych było bardzo mało. Organizacja i zarządzanie kampanią pozostawało w gestii elit i przywódców partyjnych zarówno na poziomie jednostek centralnych i terenowych. Z tego powodu mówiono o decentralizacji działań kampanijnych. W okresie kampanii pre nie istniała potrzeba zatrudnia profesjonalnych agencji doradczych ani konsultantów. Kampanie te miały amatorski charakter i zależały przede wszystkim od doświadczenia i intuicji liderów oraz działaczy partyjnych. Brak zatrudniania osób z zewnątrz i duże zaangażowanie członków partii pozwalało na niskie nakłady finansowe w prowadzeniu kampanii. Struktury partyjne w drugiej połowie XX wieku zaczęły ewoluować w kierunku partii wyborczych. Partie masowe zostawały zastępowane właśnie przez partię wyborcze, kadrowe, partie jednej kwestii czy partie polityczne przedsiębiorców. Kampanie zaczęły być sterowane odgórnie na skutek zmniejszającej się liczby członków jak i osłabieniu jednostek terenowych, dlatego mówi się o centralizacji kampanii wyborczych. Stopniowo zmianie ulegać zaczęły również relacje między partią a kandydatem, od teraz rola kandydata wzmocniła się na skutek procesu personalizacji. W kampanii modern kandydat uzyskał ten sam statut co partia polityczna. Co do elektoratu - na skutek zmniejszenia się różnic programowych między partiami i zacieraniu granic między grupami społecznymi coraz więcej wyborców pozostawało niezdecydowanych. Nie było wielu stabilnych i lojalnych wyborców dlatego też partię swoje apele wyborcze zaczęły przede wszystkim kierować w kierunku grono niezdecydowanych. Po zmianach w elektoracie jak i w bazie członkowskiej (spada liczba osób w partii) partie zostały także zmuszone zacząć zatrudniać specjalnych doradców politycznych i zawodowych konsultantów ażeby ich partia mogła prowadzić skuteczną kampanię. Tego rodzaju kampanię zazwyczaj ujawniają się dopiero przed wyborami i są bardzo kosztowne.
Charakterystyka kampanii modernizacyjnych (w wymiarach: technologie, kanały komunikowania, charakter partii, relacje partia-kandydat, charakter elektoratu, baza organizacyjna kampanii).
Poważnym impulsem technologicznym do zmian w sposobnie organizacji kampanii wyborczej był rozwój i upowszechnienie telewizji, co spowodowało zmianę charakteru kampanii wyborczej. Zastosowanie telewizji oraz reklamy telewizyjnej na szeroką skale w procesie kampanijnym spowodowało, ze głównym kanałem komunikowania wyborczego stały się kanały komunikowania masowego z telewizją jako medium dominującym. Znaczenie kanałów komunikowania bezpośredniego, typowych dla kampanii pre zostało poważnie ograniczone. Komunikacyjna rewolucja audiowizualna pociągnęła za sobą wysoką oglądalność sfery telewizyjnej a co za tym idzie zamieszczanych w niej przekazów politycznych. Uczestnictwo telewizji jako pierwszorzędnego medium pociągnęło za sobą rozwój telewizyjnej reklamy politycznej oraz sprokurowało olbrzymie zapotrzebowanie na sondaże przedwyborcze dla rywalizujących stron, ale także dla mediów. Tym samym telewizja, reklama i sondaże stały się „trójcą świętą”. W drugiej połowie XX stulecia nastąpiła istotna zmiana w modelu partii politycznej i struktury partyjne zaczęły ewoluować w kierunku partii wyborczej. Miejsce partii masowej, która była bazą kampanii premodernizacyjnej, zajęły partie wyborcze, kadrowe, partie jednej kwestii czy parie polityczne przedsiębiorców. Zmniejszająca się baza członkowska wpłynęła na sposób zarządzania i organizacji kampanii. Uległa osłabieniu rola terenowych jednostek partyjnych a kontrolę przejęły główne ośrodki decyzyjne partii co spowodowało centralizację. Zmianie także stopniowo zaczęły ulegać relację między partią i kandydatem. Wcześniej to partia była centralnym podmiotem kampanii ale na skutek mediatyzacji polityki (szczególnie rola telewizji) wzrosła rola kandydata, który uzyskał ten sam statut w wyborach co partia. Jeżeli chodzi o elektorat to sprawa się komplikuje ponieważ zmniejszają się różnice programowe między partiami politycznymi oraz zacierają się granice między grupami społecznymi w latach 50 i 60 XX wieku. Dodatkowo w tym samym okresie nastąpił odpływ członków partii i osłabienie powiązań obywateli z organizacjami politycznymi. Nowy elektorat nie był tak lojalny i stabilny przez co wzrosła liczba osób niezdecydowanych i to właśnie w kampaniach partie najbardziej zabiegały o ich głosy. Zmiany dokonujące się w elektoracie spowodowały, że partia pozbawiona szerokiej bazy członkowskiej zdolnej wziąć na siebie ciężar i odpowiedzialność musiała zmienić strategię prowadzenia kampanii. Zwolnione miejsca przez odchodzących z partii członków zaczęli zajmować wykształceni i profesjonalnie przygotowane osoby - personel kampanijny który dzielimy na wewnętrzny i zewnętrzny. Wyłania się także grupa zawodowych komunikatorów wśród których szczególne rolę odgrywają konsultanci polityczni.
Jakie zmiany technologiczne (jakie media) wpłynęły na rozwinięcie się typu kampanii postmodernizacyjnych? W jakim kraju było to zapoczątkowane?
Wyłonienie się etapu tej kampanii jest nierozerwalnie związane z rewolucją telekomunikacyjną, która rozpoczęła się w ostatnich dekadach XX stulecia. Rozwój i komercjalizacja nowoczesnych technik informatycznych i telekomunikacyjnych, upowszechnienie przekazu za pośrednictwem sieci kablowych, satelitarnych, internetowych, telefonii komórkowej i najnowszej generacji telefonii internetowej nie mogło być obojętne dla komunikowania politycznego i prowadzenia kampanii. Prekursorem jak zwykle kampanii post były Stany Zjednoczone gdzie w roku 1988 po raz pierwszy wykorzystano tam w prezydenckiej kampanio sieci kablowe i Internet.
Co oznacza „święta trójca” kampanii politycznych.
Telewizja, reklama i sondaże, jako podstawowe filary komunikowania wyborczego zostały nazwane przez R. Cayrola „świętą trójcą” komunikowania wyborczego.
Tekst „Kampanie bezpośrednie”
Co to jest kampania bezpośrednia?
Kampania bezpośrednia polega na adresowaniu informacji wprost do wyborcy. Ma ona tę zaletę, że przekaz nie ulega zniekształceniu, a nawet, jeśli tak się zdarzy, winę za jego powstanie ponosi nadawca. Wśród metod prowadzenia kampanii bezpośredniej możemy wymienić:
- zbieranie podpisów - to próba nakłonienia wyborcy do złożenia podpisu z poparciem dla komitetu wyborczego lub też wyrażającego akceptację wobec określonej inicjatywy społecznej (petycje),
- kolportaż - polega na dostarczaniu materiałów wyborczych przez ochotników lub kandydata do wyborcy,
- ankietowanie - jest metodą sprawdzenia preferencji wyborczych mieszkańców oraz rozpoznania spraw istotnych dla danej społeczności lokalnej. Następnie na podstawie kwestionariuszy przygotowuje się materiały, które pozwalają na efektywniejsze prowadzenie kampanii wyborczej),
- odwiedziny u wyborcy - w mieszkaniu, z równoczesnym dostarczeniem mu odpowiednich materiałów. Kandydat może złożyć wizytę osobiście lub wydelegować w swoim imieniu ochotników,
- spotkanie z wyborcami - polega na bezpośrednim kontakcie, prezentacji programu i rozmowie kandydata z wyborcami.
Formy kampanii bezpośredniej: spotkania z wyborcami i przemawianie do tłumu, wpływ poprzez wolontariuszy, ulotki, listy bezpośrednie (direct mail)
Spotkania: historycznie najstarszy sposób zyskiwania poparcia przez kandydatów mający miejsce od czasu rewolucji francuskiej i wprowadzenia zasady wybieralnych władz ustawodawczych i wykonawczych. Francois Furet określił nową funkcję, jaka się wówczas pojawiła jako „sprawowanie magisterium opinii” przy czym pierwszy polityk, który z magisterium zrobił ideologię władzy był Robespierre i to właśnie on według Fuerta wykorzystał to żeby odkryć sekret panowania nad masami. Kolejną osobą która rozwinęła tą myśl był Le Bona w XIX wieku i według niego tłum jest zbiorowością powołana do wyboru przedstawicieli i należy do podkategorii tłumów heterogenicznych które charakteryzuje m.in. brak krytycyzmu, drażliwość, łatwowierność, prostota uczuć. Zdaniem Le Bona takowy tłum ulega przemówieniom przywódców, którzy powtarzają ciągle to samo, stawiają nieudowodnione twierdzenia, otaczają się prestiżem i liczą na zarażenie innych swoimi emocjami i opiniami. Kluczem do zapanowanie nad tłumem jest osobisty prestiż przemawiającego wraz z wsparciem tego prestiżu poprzez schlebianie wyborcom i mówieniu jak największej ilości obietnic - licytować się z przeciwnikami, kto da więcej po prostu).
Wolontariusze: można podzielić ich na 3 grupy. Pierwsza to wysoko wykwalifikowani, godni zaufania członkowie partii którzy kierują komitetem finansowym (osoby te odpowiedzialne są za zapewnienie funduszy na kampanię i często też same ją sponsorują z własnych środków), sterującym (w tym przypadku nie chodzi o pieniądze tylko o to żeby pozyskać do tego komitetu osoby możliwością wywierania wpływu politycznego - udostępniają swoje nazwiska na korzyść kampanii itp.) jak i gabinetem kuchennym (najbliżsi i najbardziej zaufani ludzie kandydata w nim zasiadają). Druga grupa to wolontariusze pełniący kluczowe funkcje w sztabie wyborczym i najczęściej rekrutuje się ich wewnątrz partii a ich zadania zależą od posiadanych kompetencji.. Trzecią i zarazem najliczniejszą grupę wolontariuszy stanowią ludzie z najniższym doświadczeniem politycznym. Zgłaszają się głównie do pracy ze względu na chęć poparcia kandydata lub po prostu chcą rozwinąć własne kariery. Wolonotariusze z tej grupy najczęściej powierza się zadania związane z rozpowszechnianiem informacji o kandydacie. Zbierają oni podpisy konieczne do rejestracji, roznoszą ulotyki, rozwieszają plakaty, chodzą od domu do domu, przekonując ludzi do wsparcia danego polityka czy też zajmują się korespondencją. W potocznym myśleniu o wolontariuszach pracujących an rzecz kampanii wyborczej z reguły sprowadza się ich tylko do tej ostatniej grupy. (od drzwi do drzwi też można opisać, ktoś to ma o ile się nie mylę dlatego nie powielam i nie piszę tego tutaj).
Ulotki: najczęściej wykorzystywany materiał promocyjny polityka. Z reguły zawierają biograficzne informacje o kandydacie, jego program wyborczy, slogan oraz zdjęcie. Dodatkową ich zaletą są niskie koszta produkcji/promocji swojej osoby. Pełnią funkcje raczej informacyjne niż perswazyjne. Duże znaczenie przy ulotce ma jej właściwe zaprojektowanie tym samym ważna jest odpowiedź na pytanie jak powinien wyglądać portret kandydata i kto oprócz niego powinien na nim być. Nie wiem zbytnio czy on chce całość tego opisu ale streszczanie tego tekstu jest tak sobie celowe dlatego podaje to co najważniejsze chyba, jak za mało czekam na info i dopiszę.
Direct mail: powszechnie wykorzystywane przez konsultantów politycznych jako sposób kontaktu z wyborcami. Ich głównym celem jest uzyskanie reakcji wyborców, która przyniesie kandydatom określone korzyści, takie jak: zdobycie dodatkowych funduszy, zachęcenie do udziału w wyborach czy wzrost poparcia. Direct mail jest często wykorzystywany przez specjalistów od marketingu politycznego z uwagi na jego spersonalizowanie i łatwość w dostosowaniu do różnych celów. Dodatkowym atutem jest to, że każdy odbiorca przesyki bezpośredniej może być precyzyjnie określony nie tylko z imienia i nazwiska, lecz również z uwagi na rodzaj przekazu, na który jest skłonny zareagować. Standardowa paczka dostarczana składa się z koperty, listu, broszury informacyjnej i opłaconej kartki pocztowej lub listu z adresem zwrotnym, często pojawiają się także ulotki wyborcze kandydata. Podstawowym problemem, który wiąże się z wykorzystywaniem w kampaniach przesyłek jest brak pewności czy zostaną one w ogóle przeczytane. Czy te przesyłki mają wpływ na ocenę, badania pokazują że tak i w dużej mierze jest on pozytywny i takowe przesyłki wywierają większy wpływ szczególnie kiedy dotyczą one wyborów na stanowiska o mniejszym znaczeniu.
Nazwisko kojarzące się z pracą na temat psychologii tłumu (Gustaw LeBon)
Myśl panowania nad „tłumem wyborczym”, tak aby uzyskać i utrzymać jego poparcie rozwinął w XIX wieku Gustaw Le Bona w opracowaniu Psychologia tłumu(1994). Według niego tłum jest zbiorowością powołaną do wyboru przedstawicieli do pewnych ciał z władzą wykonawczą lub prawodawczą. Należy on do podkategorii tłumów heterogenicznych, które charakteryzują się: zanikiem zdolności rozumowania, brakiem krytycyzmu, drażliwością, łatwowiernością i prostotą uczuć. Jego zdaniem tłum ulega przemówieniom swoich przywódców, którzy powtarzają ciągle to samo, stawiają nieudowodnione twierdzenia, otaczają się prestiżem i liczą na działanie emocji. Kluczem do zapanowania nad tłumem jest prestiż polityka. Mając go trzeba narzucać go tłumom wprost, bez wchodzenia w dyskusję. Jednak kierując się prestiżem musi się schlebiać tłumowi i jego pragnieniom. Należy nadskakiwać każdemu i nie żałować najbardziej spektakularnych obietnic, po prostu „dawać” więcej niż przeciwnicy. Tak samo LeBon doradza odnośnie tworzenia programu politycznego, bez wchodzenia w szczegóły, odpuścić kategoryczność i tylko w tym programie obiecywać i obiecywać.
Cechy tłumu (z punktu widzenia komunikowania się i marketingu wyborczego): zanik zdolności rozumowania, brak krytycyzmu, drażliwość, łatwowierność, prostota uczuć, tendencja do ulegania przywódcom. Wymienić co najmniej 3.
Jak dla mnie tutaj jest odpowiedź zawarta. Jeżeli myślicie dajce znać a będziemy zmieniać.
Opisać cechy przemówień Hitlera. Jak aranżowana była przestrzeń, jakie rekwizyty, jakie elementy. Napisać dlaczego akurat tak to wyglądało.
Adolf Hitler oraz Joseph Goebbels gardzili opinią społeczną i cynicznie wychwalali kłamstwo oraz manipulację jako najlepsze, bo najskuteczniejsze metody pozyskiwania wyborców. Naziści zawsze dążyli do tego, aby swoich słuchaczy zamienić w tłum. Dlatego najczęściej występowali na wiecach, masówkach, na spotkaniach skupiających tysiące uczestników, przy czym czas i miejsce ich organizacji nigdy nie były przypadkowe. Hitler dość szybko zauważył, że jego wystąpienia publiczne kończą się klęską, gdy odbywają się w niedzielne przedpołudnie co było spowodowane tym, że ludzie przychodzili z wypoczętym umysłem i słuchając go krytycznie oceniali jego argumentacje. Dlatego też spotkania po tym odkryciu zaczęto organizować wieczorami a czasami nawet późno w nocy kiedy to ludzie byli zmęczeni i mniej odporni na perswazję. Goebbels opracował i wyreżyserował jak powinny wyglądać wystąpienia lidera. Spotkania partyjne odbywały się najczęściej w halach sportowych lub widowiskowych tak jak wspomniałem wieczorem bądź w nocy. Dekorowano je sztandarami, transparentami i symbolami ugrupowania. W celu większego wrażenia dobierano także efekty świetlne i dźwiękowe. Gdy wszyscy się już zebrali rozlegała się jednostajna, marszowa muzyka, której towarzyszył warkot werbli przerywany fanfarami i okrzykami. Wraz z upływem czasu w oczekiwaniu na Hitlera napięcie rosło i w momencie kulminacyjnym gasły światła i zapalał się pojedynczy reflektor skierowany na wejście gdzie po chwili wchodził Adolf. Przemówienia często trwały aż do świtu i kończyły się odśpiewaniem hymnu przy blasku wschodzącego słońca. Jeżeli chodzi o elementy ceremonii miały one swoje znaczenie: muzyka, werble, fanfary i punktowe oświetlenie były metodami wprowadzenia w stan hipnotyczny, symbolika nazistowska miała wzbudzać poczucie wspólnoty, a umundurowani i uzbrojeni bojówkarze dawać wrażenie siły. Język przemówień stworzony także przez Goebbelsa opierał się głównie na sloganach, formie rozkazującej, stałym powtarzaniu oraz dużo w nim było skrótów i uproszczeń. W początkowej fazie wystąpienia Adolf mówił zazwyczaj spokojnie o codziennych troskach ludzi takich jak bezrobocie, korupcja. Dzięki temu wzbudzał poczucie krzywdy i niesprawiedliwości wśród słuchaczy po czym podnosił głos i zaczynał wskazywać winnych tej sytuacji. Ostatnią część poświęcał na wskazanie sposobu przełamania nakreślonej wcześniej złej sytuacji.
Jakie są w przypadku USA funkcje konwencji wyborczych i dlaczego są one ważniejsze niż w Polsce?
Specyficznym rodzajem spotkań wyborczych są konwencje partyjne podczas wyborów parlamentarnych lub konwencje kandydatów podczas wyborów prezydenckich. Wzorowane są one na wielkich amerykańskich spektaklach, które stanowią punkt rozpoczęcia kampanii (stąd właśnie te funkcje konwencji będą wynikać, bo wszystko zaczęło się w USA). Wskazuje się dwie główne funkcje konwencji partyjnych w USA: deliberatywną i „napędową”. Pierwsza z nich dotyczy wypracowania platformy wyborczej oraz zapoznania wyborców z osobą kandydata i jego poglądami. Wszystkie propozycje programowe są opracowywane wcześniej. Z kolei celem funkcji „napędowej” jest nadanie rozpędu i tonu kampanii wyborczej. Konwencja ma wzbudzić entuzjazm dla kandydata, ukazać jego silne i zjednoczone zaplecze polityczne oraz zmobilizować aktywistów i wyborców do pracy na jego rzecz. Co do tego dlaczego są one ważniejsze niż w Polsce to badania przeprowadzone w latach 1964-1988 w Stanach podczas wyborów prezydenckich pokazały, że tego typu konwencje tzn. spotkania z wyborcami dobrze wypełniają funkcję „napędową”. Z reguły kandydaci odnotowywali istotny wzrost poparcia w sondażach tuż po zakończeniu konwencji. W Polsce takie wiece nie są częstym widowiskiem ponieważ są trudne do zorganizowania i dość kosztowne, a jak powiedział poseł partii zwycięskiej w wyborach z 1997 roku „zorganizowali coś takiego bo inni też to robili”.
70. Co to jest efekt świeżości?
Z efektem świeżości mamy do czynienia podczas komunikacji. Wiążę się on z wpływem kolejności prezentacji na opinie odbiorców i podpowiada kiedy najlepiej wygłosić swoje argumenty żeby zostać popartym przez odbiorców. Kiedy między jedną a drugą prezentacją jest przerwa, a słuchacze podejmują decyzję bezpośrednio po zaprezentowaniu drugiego stanowiska, to najlepiej wystąpić na końcu. Wtedy prawdopodobnie wystąpi efekt świeżości. Związane jest to z tym, że lepiej zostaną zapamiętane ostatnie z przedstawionych argumentów i to właśnie daje większą szansę na zebranie większego poparcia słuchaczy.
Co to jest efekt pierwszeństwa?
Z efektem pierwszeństwa mamy do czynienia podczas komunikacji. Wiążę się on z wpływem kolejności prezentacji na opinie odbiorców i podpowiada kiedy najlepiej wygłosić swoje argumenty żeby zostać popartym przez odbiorców. Jeśli obie argumentacje mają być przedstawione bezpośrednio jedna po drugiej, a później upłynie pewien czas, zanim słuchacze podejmą decyzję, to najlepiej wystąpić w pierwszej kolejności. Wtedy jest prawdopodobieństwo wystąpienia efektu pierwszeństwa, który polega na tym, że na odbiorców większy wpływ ma informacja prezentowana jako pierwsza gdyż jego wystąpieniu sprzyja nowość i nieznajomość materiału zawartego w przekazie dlatego będzie bardziej słuchany przez publikę.
Czy jeżeli wybór ma być dokonywany zaraz po przemówieniach, to czy bardziej zadziała efekt świeżości czy efekt pierwszeństwa?
Zadziała efekt pierwszeństwa ponieważ osobie występującej jako pierwszej będzie sprzyjał fakt nowości prezentowanego materiału i nieznajomości tematu przez słuchaczy dlatego też jego wystąpienie będzie słuchane z większą uwagą.
Czy jeżeli wybór będzie dokonywany w jakiś dłuższy czas po przemówieniach to czy zadziała bardziej efekt świeżości czy efekt pierwszeństwa?
W tym wypadku zadziała efekt świeżości ponieważ lepiej zostaną zapamiętane argumenty z ostatniego przemówienia do tego publika po przerwie będzie znowu uważnie słuchała a znając już materiał jaki zawierał będzie przekaz ułatwi mu zrozumienie nadawcy.
W stosunku do jakich wyborców i w jakich okolicznościach lepiej aby przekaz był jednostronny (argumenty tylko za) a w jakich dwustronny (argumenty za i przeciw) i dlaczego?
Kiedy odbiorcy popierają stanowisko mówcy, najlepiej zastosować komunikat jednostronny, prezentujący wyłącznie argumenty je wspierające. Natomiast w wypadku, gdy audytorium nie zgadza się z poglądami przemawiającego lub ma dużą wiedzę w danej dziedzinie, skuteczniejszy jest komunikat dwustronny, po którym następuje ukazanie błędności opinii przeciwnych od głoszonej.
Styl wyjaśniania zdarzeń. Stabilność/niestabilność, globalność/specyficzność, wewnętrzność/zewnętrzność. (w pytaniu będzie np. na czym polega wyjaśnianie jakiegoś zdarzenia w sposób globalny i wykorzystujący niestabilność). Dlaczego jest to istotne z punktu widzenia wizerunku przemawiającego?
W wypadku każdej osoby usiłującej się uporać z wymaganiami otoczenia w którym żyje, jej istnienie zależy od tego na ile potrafi wyjaśniać i przewidywać zachowania innych ludzi oraz swoje. Jest to niezbędne aby móc nimi kierować. Dalej kierowanie własnymi zachowaniami prowadzi do aktywnego panowania nad środowiskiem a jeszcze dosadniej twierdzi Martin E. P. Seligman który uważa że kontrola nad sobą jest jednym z głównych czynników, który wpływa na zdrowie psychiczne i fizyczne człowieka. Jeżeli chodzi o kontrolę nad sobą to umiejętność zmieniania stanów rzeczy poprzez własne działania wpływa pozytywnie jak to zostało wyżej zaznaczone ale w niektórych warunkach może dojść do jej utraty. Jako przykład podać można próbę rozwiązania jakiegoś problemu, ale ze względu powiedzmy na brak kompetencji nie możemy go kontrolować i rozwiązać bo nasze uprawnienia na to nie pozwalają. Takowe właśnie sytuację mogę wywołać zmianę w zachowaniu nazywaną syndromem wyuczonej bezradności - przekonanie, że cokolwiek robimy nie ma sensu. Na ten syndrom składa się deficyt motywacyjny (apatia), deficyt emocjonalny (depresja) oraz deficyt poznawczy (niemożność radzenia sobie z problemami). Towarzyszy temu także określony styl wyjaśniania czyli sposób tłumaczenia sobie, dlaczego coś się zdarza (w końcu chyba przechodzimy do sedna bo te pytania Kondzia to jakaś porażka czasami). Tego rodzaju wyjaśnienia przyczynowe mają trzy główne wymiary:
Stabilność/niestabilność - wyjaśnienie przyczynowe odnosi się do czynników, które są stabilne w czasie lub też zmieniające się (niestabilne). Im bardziej trwała jest przyczyna, tym dłużej będzie się utrzymywać bezradność w następstwie złych zdarzeń.
Globalność/specyficzność - wyjaśnienie przyczynowe mogą się odnosić do ogólnych czynników obecnych w wielu dziedzinach lub do specyficznych czynników, które są istotne jedynie dla konkretnego wyniku działania. Ogólne wyjaśnienia prowadzą do bezradności bardziej zgeneralizowanej, natomiast specyficzne - Ne.
Wewnętrzność/zewnętrzność - wyjaśnienie przyczynowe mogą się odnosić do czynników związanych z wnętrzem danej osoby, takich jak zdolności czy wysiłek, jak również do czynników zewnętrznych, takich jak inni ludzie czy sytuacja. Jeśli osoba interpretuje złe dla niej zdarzenia, upatrując winy w sobie, symptomy bezradności będą obejmować między innymi obniżenie samooceny.
I to co chyba najważniejsze: gdy osoba nawykowo spostrzega przyczyny niekorzystnych zdarzeń jako stabilne, globalne i wewnętrzne z reguły będzie przejawiać pesymistyczny styl wyjaśniania ich przyczyn. Styl ten rzutuje negatywne wydarzenia daleko w przyszłość (stabilność) i na wszystkie wysiłki (globalność). Natomiast w sytuacji gdy oceny drobnych, negatywnych zdarzeń przypisywane są raczej czynnikom niestabilnym, specyficznym i uwarunkowanym zewnętrznie - styl wyjaśniania będzie optymistyczny. Dlaczego jest to istotne dla przemawiającego - hipoteza postawiona przez naukowców i przez nich sprawdzana na podstawie badań w latach 1948 - 1984 (kampanie prezydenckie w USA) potwierdzili, że style wyjaśniania zdarzeń stosowane przez kandydatów maja wpływ na ich porażkę bądź sukces wyborcy. Dodatkowo badania pokazali, że kandydaci przejawiający optymistyczny styl wyjaśniania przyczyn byli/są lepiej postrzegani od swoich konkurentów z pesymistyczną wizją i dzięki temu są w stanie wygrać wiele pojedynków wyborczych.