1. Technika atrakcyjności.

Atrakcyjność – coś, co odpowiada naszym ideałom, spełnia nasze kryteria wartości, podziwiane przez nas uzdolnienia. Coś, co nas uzupełnia.

• podobieństwa fizyczne

• podobieństwa w wartościowaniu, nastawieniu

• podobieństwa w cechach osobowych

+ samoświadomość, poczucie własnej wartości.

(cechy osobowe – wiek, ubranie, pochodzenie

cechy osobowościowe – charakter)

respekt – szacunek ze względu na wiek, sprawowana funkcję, etc.

Cel wzbudzania atrakcyjności:

• przywiązanie kogoś do siebie

• wywarcie na kimś wrażenia

• oszukanie kogoś

(podwyższanie stopnia swojej wiarygodności, rozbudzenie sympatii)

Kroki:

1. wybór osoby docelowej (ofiary)

2. wspomaganie atrakcyjności

3. działania wzbudzające atrakcyjność

4. kontrola działania

1. Technika autorytetu.

Autorytet – wzbudza podziw, szacunek, poważanie, swego rodzaju poddanie.

Ktoś, kto go sobie specjalnie wypracuje staje się naszym autorytetem, wpływa na nas, spełnia nasze kanony.

Jeżeli zaskarbimy sobie autorytet – mamy siłę. Autorytet wyłącza racjonalność – włącza ślepe poddaństwo.

Cele kreacji techniki autorytetu:

• doprowadzić kogoś do działania wbrew jego interesom

• kontrolować kogoś (osiągnąć coś, zdobyć karierę)

• wywrzeć na kimś presję (cos powie, zrobi)

• sprawować władzę

• zabezpieczyć już osiągnięte korzyści

Kroki:

1. wybór osoby docelowej (osoby szczególnie konformistyczne, ekstrawertyczne, niestabilne emocjonalnie; grupy wiekowe: 23- i 50+)

2. wypracowanie autorytetu

3. wykorzystanie autorytetu

4. kontrola działania

autorytet urzędowy – wzbudza nasze posłuszeństwo za pośrednictwem określonego zawodu lub funkcji społecznej. Jest przez podwładnych motywowany uprawnieniami pozycji.

autorytet osobowy – bazuje na cechach, które liczą się w otaczającym systemie. Dbałość o szczegóły stroju, savoir vivre.

autorytet funkcjonalny – można go sobie przyswoić, trzeba jedynie dysponować odpowiednią wiedzą.

Istnieją czynniki, które podnoszą posłuszeństwo:

• uprzejmość („proszę przygotować to do 5. marca”)

• żądanie obietnic („pani Mario. Mogę liczyć na pani pomoc?”)

• odpowiedzialność tylko za część pracy

• nieuzasadnianie rozporządzeń

1. Technika dysonansu. (niezgoda)

Celem jest sprawić, aby ktoś czuł się bezpiecznie, aby kogoś zdezorientować. „Wbijanie szpilki”.

Kroki:

1. wybór osoby docelowej

2. wywołanie dysonansu

3. osłabienie istniejącego już dysonansu

4. kontrola działania

1. Technika intrygi (działanie polegające na wzajemnym skłóceniu jakichś osób – triada)

Celem jest odwrócić czyjąś uwagę i oszukiwać kogoś, aby wykorzystać jego przysługi, wywrzeć na kimś psychiczną presję, zaszkodzić komuś – aby stworzyć sobie lepszą pozycję, pozyskać zasoby, które w przeciwnym przypadku nie byłyby dostępne.

TRIADA:

1. Intrygant – chce mieć korzyści z niekorzyści innych; aktor.

2. Osoba docelowa – dysponuje zasobem wiedzy, zdolnościami i wpływami – środkami, którymi sami chcielibyśmy dysponować.

3. Trzeci – osoba, którą wykorzystujemy jak narzędzie, aby się nią posłużyć.

1. Technika kaznodziei

Celem jest wzmocnić pozycję lub jedność w grupie, przywiązać kogoś do siebie, wywrzeć na kimś wrażenie, aby być szanowanym, aby przekonać kogoś o swej niezwyklej osobowości. Wprowadzać kogoś w określony nastrój, sprawić, aby ktoś czuł się bezpiecznie, oszukiwać kogoś, aby zrobił to, co chce manipulator.

Kroki:

1. wybór osoby docelowej,

2. triki w treści i mowie ciała,

3. triki w brzmieniu głosu i pozostałe efekty,

4. kontrola działania.

• Gesty głębokiego przemyślenia, uczciwości, zastanowienia:

• zaciśnięte pięści i chwilowe zamknięcie powiek;

• gest wskazywania drogi (dłonie razem, skierowane w przód – mamy przed sobą tylko jedną drogę);

• gesty akceptacji (objęcie, klepanie, potrząsanie dłoni);

• gest siły otwartości (przykład: Jezus w Rio);

• gest najwyższej uwagi (podkreślenie „ale” dwoma podniesionymi palcami wskazującymi);

• gest rzeczy niemożliwych, które stały się możliwe (usiłujemy coś złapać, coś do siebie przyciągnąć)’

• gest konfliktu, dysputy (zderzenie pięści o siebie);

• gesty podkreślenia (ruch dłoni otwartych ku górze, często temu towarzyszą ugięte kolana);

• gest ustępstwa (dłoń na sercu);

• gesty poganiania (szybkie machanie dłońmi);

• gest przywoływania władzy (dłonie płasko – w dół, tonowanie);

• gesty zróżnicowania (ukazanie 2 stanowisk, problemów – 2 dłonie – przenoszenie wzroku z jednaj na drugą);

• Triki w brzmieniu głosu:

• zniżanie głośno – cicho – skoncentrowanie uwagi, kiedy ktoś mówi ciszej,

• przeciąganie samogłosek – często próba odwrócenia uwagi od problemu, odwrócenie winy – nacisk na jedno słowo,

• efekt pauzy – czas na przemyślenie, zastanowienie – ‘nie musisz tego zadania wykonywać____dzisiaj.’,

• 3 razy TAK – aprobata.

1. Technika klakiera

Celem jest przywiązać kogoś do siebie, wywrzeć na kimś wrażenie.

Klakier prowokuje ludzi do powielania jego zachowania. Ponieważ robi coś ostentacyjnie osoby znajdujące się w jego otoczeniu przyłączają się bez zastanowienia.

1. Manipulacja słowna:

Celem jest wzmocnienie pozycji w grupie, doprowadzenie kogoś do działania wbrew jego interesom, wprowadzenie kogoś w określony nastrój, zaszkodzenie komuś, zdezorientowanie kogoś (aby zyskać władzę, lepiej się zaprezentować).

Kroki:

1. wybór osoby docelowej (konformiści; nie przełożeni i nie znajomi, bo to trudne; osoby, które są niżej w hierarchii społecznej)

2. manipulacja słowna (pasywne, bezosobowe sformułowania – np. zostało zaniedbane, nie zrobiono)

3. manipulacja słowna – język ujarzmiania składa się z elementów psychoterapeutycznej techniki rozmowy ( w trakcie rozmowy cały czas zajmujemy wyższą pozycję; nie zwracamy uwagi, nie komentujemy; posługujemy się ironią, sarkazmem; stosujemy wieloznaczność – pozycja podporządkowana)

1. Triki Rogersa:

Taka postawa charakteryzuje się czystym dostrzeganiem werbalnych i niewerbalnych sygnałów drugiej osoby, pełnym zrozumieniem problemu, jak również szacunkiem drugiej osoby.

W życiu codziennym można uczyć się tej metody jeżeli chce się stworzyć sytuację, w której nie da się przeciwnikowi punktu zaczepnego do ataków (uważa pan, że… , widzę, że jest pan zirytowany…)