SPRAWOZDANIE – Aminakompleksy
I. Wykorzystane odczynniki: 0.5M roztwory: Zn(NO3)2, Ni(NO3)2, Al(NO3)3, Cu(NO3)2, 2M NH3, 6M NH3, 2M HNO3, 6M HNO3, dmg.
II. Przebieg doświadczenia:
Do probówek wprowadzono azotany (V): cynku, niklu, glinu, miedzi.
Do każdej dodano po kropli 2M NH3, a następnie dodano 6M NH3 do momentu, gdy przestano zauważać jakiekolwiek zmiany.
Zawartości probówek, w których otrzymano klarowne roztwory podzielono na dwie części.
Do pierwszej części dodano 6M HNO3, a do drugiej dmg.
III. Wyniki w tabeli 6.3.
IV. Reakcje:
Zn(OH)2 + NH3 [Zn(NH3)4]2+ + 2OH-
[Ni(H2O)6]2+ [Ni(NH3)4]2+
[Cu(H2O)6]2+ [Cu(NH3)4]2+
Tylko nikiel [Ni(H2O)6]2+ tworzy związek kompleksowy z dimetyloglioksymem.
[Ni(H2O)6]2+ + H2dmg [Ni(Hdmg)2]
SPRAWOZDANIE – Akwakompleksy
I. Wykorzystane odczynniki: 0.5M roztwory: Zn(NO3)2, Ni(NO3)2, Al(NO3)3, Cr(NO3)3, bezw CuSO4x6H2O
II. Przebieg doświadczenia:
Do probówki dodano szczyptę CuSO4 oraz H2O, wymieszano.
Biorąc pod uwagę barwy stwierdzono, że cząstki wody powodują zmianę barwy na niebieską.
Do opisanych probówek dodano po ok. 0.5cm3 azotanów (V) niklu, cynku, glinu chromu.
Za pomocą papierka wyznaczono ich pH.
III. Wzory i nazwy:
[Zn(H2O)6](NO3)2 – azotan (V) heksaakwacynku (II)
[Ni(H2O)6](NO3)2 – azotan (V) heksaakwaniklu (II)
[Al(H2O)6](NO3)3 – azotan (V) heksaakwaglinu (III)
[Cr(H2O)6](NO3)3 – azotan (V) heksaakwachromu (III)
IV. Odczyn soli:
Mają one odczyn kwaśny, ponieważ występujące w nich jony są w postaci akwakompleksów. Jest to spowodowane deprotonacją.
V. Równania rekcji kwasowo-zasadowej:
[Zn(H2O)6](NO3)2 + H2O = [Zn(OH)(H2O)5]+ – kation pentaakwahydroksocynku (II)
[Ni(H2O)6](NO3)2+ H2O =[Ni(OH)(H2O)5]+ – kation pentaakwahydroksoniklu (II)
[Al(H2O)6](NO3)3 + H2O =[Al(OH)(H2O)5]2+ – kation pentaakwahydroksoglinu(III)
[Cr(H2O)6](NO3)3 + H2O =[Cr(OH)(H2O)5]2+ – kation pentaakwahydroksochromu (III)
Wyniki doświadczeń dołączone w tabeli 6.1
SPRAWOZDANIE – Hydroksokompleksy
I. Wykorzystane odczynniki: 0.5M roztwory: Zn(NO3)2, Ni(NO3)2, Al(NO3)3, Cr(NO3)3, 2M NaOH, 6M NaOH, 2M HNO3, 6M HNO3
II. Przebieg doświadczenia:
Do roztworów z zad 6.1. dodano po kropli2M NaOH, a następnie dodano 6M NaOH do czasu gdy przestano zauważać zmiany.
Do probówek, w których nastąpiło rozpuszczenie osadu dodawano po kropli 2M HNO3.
Następnie do probówek dodano 6M HNO3 az do rozpuszczenia się osadów.
III. Metale tworzące hydroksokompleksy:
[Zn(OH)4]2+ - anioon tetrahydroksocynkanowy (II)
[Al(OH)4]- - anion tetrahydroksocglinianowy (III)
[Cr(OH)6]3- - anion heksahydroksochromianowy (III)
Wyniki doświadczeń dołączone w tabeli 6.2
SPRAWOZDANIE – Chloroksokompleksy
I. Wykorzystane odczynniki: 0.5M roztwory: Co(NO3)2, Cu(NO3)2, stężony HCl, 0.1M CoCl2
II. Przebieg doświadczenia:
Do 2 probówek dodano kilka kropel azotanów (V) miedzi kobaltu.
Do każdej dodano stężony HCl.
Pręcikiem szklanym zwilżonym CoCl2 naniesiono na bibułę roztwór na bibułę.
Barwa napisu na bibule to jasnoróżowy.
Barwa napisu po wysuszeniu to niebieski.
[Co(H2O)6]2+ czerwony po dodaniu HCl zmiana na różową.
[Co(H2O)6]2+ +4Cl- [CoCl4]2- - anion tetrachlorokobaltowy (II)
[Cu(H2O)6]2+ - niebieski, po dodaniu HCl zmiana na zielony.
[Cu(H2O)6]2+ + 4Cl- [CuCl4]2- - anion tetrachloromiedzianowy (II)
III.
Chlorek kobaltu ma właściwości higroskopijne i w różnych wilgotnościach przyjmuje on różne barwy:
Bezwodnik – intensywnie niebieski
Bezwodnik + 2H2O – różowy
Bezwodnik + 6H2O – intensywnie czerwony
Te właściwości pozwalają na wykorzystane w pewnych warunkach wodnego roztworu chlorku kobaltu jako tzw. atramentu sympatycznego.
SPRAWOZDANIE – Wymiana ligandów w jonie kompleksowym Fe (III)
I. Wykorzystane odczynniki: 0.5M roztwory: Fe(NO3)3, 2M KSCN, 2M KF, stężony HCl.
II. Przebieg doświadczenia:
Do probówki dodano kilka kropel Fe(NO3)3, a następnie dodawano kroplami: HCl, 2M KSCN, 2M KF.
III. Reakcje i nazwy:
[Fe(H2O)6]3+ + 4Cl- = [FeCl4]- + 6H2O- anion tetrachlorożelazianowy (III)
[FeCl4]- + 6SCN- = [FeSCN6]3- + 4Cl- - anion heksatiocyjanianożelazianowy (III)
[FeSCN6]3- + 6F- = [FeF6]3- + 6SCN- - anion heksafluorożelazianowy (III)
Reakcje tych kompleksów zachodzą spontanicznie gdyż stałe trwałości są coraz większe. Największą ma [FeF6]3-, a więc wypiera SCN-.
SPRAWOZDANIE – Synteza związku zawierającego kation i anion kompleksowy
I. Wykorzystane odczynniki: 0.1M roztwory: K4[Fe(CN)6], Ni(NO3), stężony NH3.
II. Przebieg doświadczenia:
Do probówki dodano kilka kropel K4[Fe(CN)6], a następnie dodano kilka kropel Ni(NO3)2.
Do osadu dodano NH3 ciągle mieszając.
Barwa roztworu zmieniała się z jasno żółtej poprzez zieloną do fioletowej.
K4[Fe(CN)6] + 2Ni(NO3)2 = Ni2[Fe(CN)6] + 4KNO3 - heksacyjanożelazian (II) niklu (II)
Ni2[Fe(CN)6] + NH3 =