Public Relations
Wykład 3 (14.03.13r.)

Jerzy Olędzki i Dariusz Tworzydło "Public relations - znaczenie społeczne i kierunki rozwoju" str.17-28, 37-48
Barbara Zdrojewska "Sztuka public relations" str. 29-62, 43-62
A.J. Preis, Lame Ries "Upadek reklamy i wzrost PR" !

Wydrukować materiały przesłane na maila (wysyłane są one przed wykładami, aby wiedzieć co na nich będzie, podane jest też w nich więcej informacji, niż na wykładach).

Miś Knut – był autopromocją ZOO, przyciągał uwagę ludzi. Stał się symbolem Berlina, walki na rzecz ochrony środowiska, kart bankomatowych. Akcje ZOO wzrosły o 94%. 2 lata temu miś oraz jego właściciel zmarli.

Ryanair – linia lotnicza, nie mają pieniędzy na reklamę więc puszczają do sieci różne zdjęcia, np. z Kaczyńskim, Tuskiem.

1995r. – starcie w debacie prezydenta Kwaśniewskiego i Wałęsy. Rankingi mówiły, że Wałęsa wygra, dodatkowo liczono tylko na głosy osób niezdecydowanych. Kwaśniewski zastosował technikę: przyszedł do studia 10 min po Wałęsie, przywitał się ze wszystkimi ludźmi oprócz Wałęsy. Po programie, ale nadal na wizji Kwaśniewski chciał podać rękę Wałęsie jednak Wałęsa powiedział: „Panu to mogę tylko nogę podać”. W ten sposób stracił on poparcie ludzi, którzy nie wiedzieli co się stało wcześniej za kulisami i nie znali przyczyn reakcji Wałęsy.

PR’owcy znanych osób:
Jacques Seguel – PR’owiec Kwaśniewskiego
Piotr Tymochowicz – PR’owiec twierdzący, że z każdego może zrobić polityka czy nawet prezydenta. Zrobił to np. z politykami Samoobrony. Przy pierwszy spotkaniu z Lepperem zauważył, że nie nadaje się on na polityka, ale udało mu się jednak go tego „nauczyć”.

Jak najskuteczniej zdobywać poparcie:
- utożsamiać się,
- wytykać wady przeciwnika,
- bezpośrednio spotykać się z wyborcami.

Jak Regan stracił poparcie?
Miał on problemy z wysławianiem się, ponieważ cierpiał na zaniki pamięci. W trakcie wywiadów miał on pod stołem kartki z odpowiedziami na kolejne pytania. Jednak raz dziennikarz zamienił ich kolejność, Regan zaczął mówić głupoty, a program natychmiast wyłączono.

Konrad Ciesiołkiewicz – PR’owiec Marcinkiewicza, dużo go było w mediach (Marcinkiewicza), jak twierdził ten PR’owiec: im więcej w mediach tym lepiej. Wręczał on też dziennikarzom płyty z nagraniami wypowiedzi na dany temat, ułatwiając im w ten sposób pracę.
Adam Łaszyn – PR’owiec Tuska.
Janusz Palikot – sam jest swoim PR’owcem. Rozpoczął współpracę z Tymochowiczem, ale ścierali się na każdym kroku. Nadal mają jednak ze sobą kontakt. Palikot samo sobie zleca zadania.

PR a Publicity
Publicity – rozgłos, najbardziej prymitywna forma PR’u. Swój początek bierze w latach ’20 XXw. Stanowi I etap PR’u.

Phineas Barnum – „Nie ważne jak o Tobie mówią, piszą, ale ważne by pisali, mówili. Nie ważne, co o Tobie mówią, ważne, by znali Twoje nazwisko.”

Dostarczanie artykułów do prasy, przeważnie pozytywnych, naświetla daną instytucję, firmę, często mijając się z prawdą.

II Model informacji publicznej.
Ive Lee – jego przedstawiciel. Opiera się na otwartości i służy publicznemu dobru.

III Model Dwukierunkowy asymetryczny
Edward Bernays – przedstawiciel, twórca przekonania, że PR ma służyć dobru publicznemu, ale mamy przekonywać ludzi do rzeczy zgodnych z ich interesem. PR jest manipulacją, bo polega na przekazaniu informacji podkreślającej tylko dobre strony.

IV Model dwukierunkowy symetryczny (funkcjonuje w sferze ideałów)
Nie musimy manipulować informacją, PR musi różnić się od reklamy. Jeśli mamy problem to rozmawiamy o nim. Obie strony mają realizować swoje interesy. PR’owcy mają pełnić funkcję mediatorów między firmą a społecznością lokalną. Jeśli w działaniach PR’owskich chodzi tylko o twój interes to nie jest to PR.

Publicity – najczęściej stosowane w polityce, wizerunkowa tandeta. Charakteryzuje się szybkimi efektami, które są złudne.

PR to relacja oparta na prawdzie, słuchaniu i rozmowie, proces długoterminowy, z uwzględnieniem interesów nadawcy i odbiorcy.

Rób dobrze i głośno o tym mów! – istota PR’u.

PR jest jak ten sok z malin, dzięki któremu nawet zwykła herbata staje się wyjątkowa.

PR to również kreowanie wizerunku, reputacji, dialog organizacji z otoczeniem, informowanie o ważnych wydarzeniach z życia organizacji, zarządzanie, budowanie relacji. 90% tego, co jest w mediach o naszej firmie, to to, co było już wcześniej.

Reputacja – trzeba sobie na nią zasłużyć.

Def. Anety Dudy: PR to zaplanowane i ciągłe działanie mające na celu stworzenie i podtrzymywanie wzajemnego porozumienia pomiędzy instytucją a jej otoczeniem.

Czym PR nie jest:
- mistrzami PR’u nie są politycy (polityka zniekształca PR),
- PR to nie odpalenie medialnej bomby,
- PR to nie szybka akcja nastawiona na pokonanie przeciwnika,
- PR to nie medialne wyciąganie brudów.

W. Jabłoński – PR to harowanie na dobry wizerunek, który pojawi się po latach, a nie po naciśnięciu guzika pilota. To maraton, a nie bieg na 100m.

Cechy PR’u:
1. PR to działanie metodyczne, zorganizowane w sensie myślowym, na poziomie strategii.
2. PR jest służbą społeczeństwu, a nie służbą organizacji, instytucji w firmie.
3. PR to proces długofalowy, ciągły.
4. PR to działalność o charakterze bardziej pozytywnym, pro aktywnym (my wychodzimy z informacjami), budowanie mostów.
5. PR to różnorodność narzędzi.
6. PR to poszukiwanie technik, narzędzi, które ocierają się o zainteresowanie ludzi.

Fakty:
PR to multimiliardowy biznes. Ma 100000 praktykantów, jest najszybciej rozwijającą się branżą, wzrasta ilość stanowisk, zatrudnienia w tym sektorze, jest najpopularniejszą specjalizacją, najbardziej stresogenną pracą,

Kilka wstępnych, prostych zasad PR EDWARDA PENDRAYA:
1. Im lepiej Cię znają, tym bardziej Cię lubią, ale pod warunkiem, że na to zasługujesz. Najpierw zadbaj o reputację, a potem ją upubliczniaj.
2. Zmieniaj się. Opinii o sobie nie zmienisz, póki nie zmienisz siebie.
3. Mów językiem czynów.
4. Nie ustawaj w dobrych uczynkach.
5. Zawsze opieraj swoje działania na prawdzie.
6. Angażuj się całym sercem w sprawy o znaczeniu społecznym.
7. Tworząc materiały dla ludzi musisz myśleć, co ich interesuje, a nie co interesuje Ciebie.
8. Ludzie chcą słuchać o bliźnich, a nie o instytucjach.
9. Przeanalizuj wszystkie możliwe warianty i reperkusje działań. (Pływająca belka może być krokodylem.)